ความคิดเห็นที่ 1 ที่ UDONCBAT เป็นวิทยาลัยเปิดใหม่ อะไรต่างๆจึงยังไม่พร้อม ขาดแคลนสิ่งต่างๆหลายอย่าง ก่อตั้งมาได้ 3 ปี ผมเป็นปวส.รุ่นที่ 3 คุณเชื่อหรือไม่ขนาดสายโทรศัพท์ยังไม่มี ต้องใช้ผ่านคลื่นวิทยุเอา และเนื่องจากวิทยาลัยแห่งนี้ตั้งอยู่ระหว่างจ.หนองคาย และจ.อุดร (ห่างจากหนองคาย ประมาณ 20 กิโล ห่างจากอุดร 25 กิโล) ตรงบริเวณนี้เคยเรียกว่าผาผึ้ง ผมไม่ทราบว่าทำไม เดี๋ยวเอาแผนที่คร่าวๆไปดูก่อน เผื่อใครที่เคยผ่านไปแถวนั้นจะได้นึกออก http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E4097493/E4097493-3.gif จากรูปคุณอาจดูแล้วคิดว่ามันใกล้อุดรมากกว่าแต่เปล่าเลย มันใกล้หนองคายมากกว่า เนื่องด้วยอุดรเป็นจังหวัดที่ใหญ่ (ขนาดแตกออกไปเป็นหนองบัวลำภูได้) พอดีภาพผมกะขนาดไม่ค่อยเป็น เอาเป็นว่าดูคร่าวๆละกัน ที่วิทยาลัยแห่งนี้ก่อตั้งในช่วงที่ฟองสบู่แตก อะไรๆจึงขัดสนไปหมด งบประมาณที่เคยวางไว้ จึงโดนลดทอนไป เหลือเป็นวิทยาลัยที่ไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไร แต่ก็ต้องสร้างเพราะมันเป็นนโยบายมาแล้ว ผิดกับวิทยาลัยเทคนิคกาญจนาภิเษกอุดรธานี ก่อตั้งก่อนไม่กี่ปี แต่พรั่งพร้อมมาก เพราะก่อตั้งในตอนฟองสบู่เบ่งบ่านเต็มที่ งบไหลมาเทมามากมาย (ไม่เชื่อถ้าคุณได้ผ่านไปทั้ง 2 ที่ก็ลองเปรียบเทียบดูเอาแล้วกัน) เมื่อผมไปสมัครเรียนเสร็จกลับมาถึงบ้านตอนเย็น แม่บอกว่าอาผมที่กรุงเทพโทรมาหา ผมเลยโทรกลับไป ผม : สวัสดีครับ อาเจ็ก นิลครับ (ผมชื่อเล่น นิล) อา : เออนิลแกรู้อะไรมั้ย ผม : รู้อะไรครับ อา : แกน่ะสอบติดพระจอมเกล้านะ ผม : หา !!! ผมเนี่ยนะ อาเจ็กมั่วเปล่า อา : มั่วได้ไง ก็มันมีจดหมายมาถึงแกเนี่ย ผมไม่อยากจะเชื่อเลย ผมเป็นหนึ่งใน 45 คนที่มาจาก 30,000 กว่าคน ผมสารภาพตรงๆเลยว่าข้อสอบมี 4 วิชา วิชาละ 120 ข้อ อังกฤษ คณิต วิทย์ และความถนัดทางช่าง ทุกวิชาผมพอทำได้ (แต่ไม่มั่นใจว่าถูก) แต่คณิต ผมอ่านข้อสอบทุกข้อแล้ว ถอนหายใจ และคว่ำข้อสอบลง หลังจากนั้นผมก็ทำเสร็จทั้ง 120 ข้อโดยไม่ดูโจทย์ ผมทำได้ ทุกคนงงผมมาก ว่าทำไมผมทำได้รวดเร็วนัก ก็กุมั่วทั้ง 120 ข้อนี่หว่า 5555555555 หลังจากนั้นพอทุกคนทราบเรื่องจึงกลายเป็นปัญหาหนักในชีวิตผม ว่าผมจะเอาไง ไปเรียนสถาบันที่ยิ่งใหญ่ระดับประเทศ หรือไปอยู่สถาบันในที่ๆไม่เคยมีใครรู้จักดี บอกตรงๆ มั่วข้อสอบขนาดนั้นแล้วสอบติด ผมไม่กล้าไปเรียนหรอก ก็เราไม่เก่งจริงนี่หว่า เรียนไปก็โดนไทร์ออกเปล่าๆ แต่อาผมเขาเคยไปสอบที่นี่เหมือนกันแต่ไม่ติด เขาบอกว่าถ้าผมจะเรียนเขาจะช่วยเหลือทุกอย่างเต็มที่ แต่ว่าผมไม่อาจรับน้ำใจตรงนี้ได้ ผมจึงบอกอาว่าผมขอสละสิทธิ์ไปดีกว่า แล้วผมจึงตัดสินใจไปเรียนรู้ชีวิตใหม่ใน UDONCBAT ที่วิทยาลัยแห่งนี้ มี 4 แผนกคือ คอมธุรกิจ ตลาด บัญชี ท่องเที่ยว พอผมไปเรียนที่นั่นได้ไม่กี่อาทิตย์ ผมเริ่มเป็นที่กล่าวขวัญในหมู่นักเรียนนักศึกษาด้วยกัน เนื่องด้วยผมรู้เรื่องคอมพิวเตอร์มากกว่าทุกคน ผมไม่ได้คิดว่าตัวเองเก่งมากมาย เพราะ 90 % ของคนที่มาเรียนคอมธุรกิจ มาเรียนเพราะไม่มีที่ไป หลายคนสอบเข้าราชภัฏไม่ได้ บางคนไม่รู้จะเรียนอะไร บางคนไม่อยากอยู่บ้านทำนา บางคนไปสมัครที่อื่นไม่ทัน แต่ผมตั้งใจจริงๆที่จะมาเรียนที่นี่จริงๆ (ความจริงไปสมัครที่อื่นไม่ทันด้วยแหละ) ดังนั้นไม่แปลกเลยที่บางคนเพิ่งจะได้จับคอมพิวเตอร์เป็นครั้งแรก จับเมาส์แบบ2มือ เพราะกลัวมันวิ่งหนี ปิดเครื่องโดยการถอดปลั๊กออก ไม่รู้จักการ Shutdown ที่จริงความรุ้เกี่ยวกับคอมผมไม่ได้มากมายอะไรเลย แค่รู้จักว่าอันนี้ Harddisk นะ อันนี้เรียกว่า Ram นะ รู้จัก Internet มี E-mail เป็นของตัวเอง ลง Win98/ME และโปรแกรมต่างๆได้ (ตอนนั้นยังไม่มี XP) ซึ่ผมคิดว่าความสามารถระดับนี้ ในปัจจุบันเด็กม.ต้นหลายคนทำได้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ เพียงแค่นี้ผมก็กลายเป็นคนที่เก่งคอมมากกว่าทุกคนไปแล้ว - -" แต่ผมก็ยังคงเป็นคนที่ไม่เปลี่ยน ผมเป็นคนเดิมๆ คุยสนุกสานเฮฮากับเพื่อนฝูงได้ ถึงผมพูดอีสานไม่ได้ก็จริง (ได้แต่ไม่คล่อง) แต่ผมฟังรู้เรื่องเกือบทั้งหมด เพราะแม่ผมพูดกับผมบ่อยๆ และด้วยความที่ว่าผมมาจากกรุงเทพ หลายๆคนสนใจในตัวผม จึงสอบถามผมมากมาย ผมก็ตอบไปแค่นั้น ช่วง 1 สัปดาห์แรกของการเรียน ผมเห็นบางคนยังใส่ชุดม.ปลาย กระโปรงบาน ขาสั้น หรือแม้แต่เสื้่อพละ กางเกงวอร์มของโรงเรียนเก่ามาอยู่เลย มันก็ดูน่ารักไปอีกแบบ จบเดือนแรกของการเรียน ผมเป็นคนเก่งในสายตาของเพื่อนๆแทบทุกวิชา ยกเว้น คณิต 55555 ช่วยไม่ได้ แต่ผมก็ต้องเรียนหลักสูตรของปวช.เป็นบางวิชาด้วย เพราะหลายคนจบม.ปลายมา มีอยู่ 4 คนในห้องที่จบปวช.มา ช่างกล 1 ช่างก่อสร้าง 1 บัญชี อีก 2 คน เฮ่อ........ แต่ไม่มีปวช.คอมเลยสักคน http://202.28.32.164:8080/bc8/4510977145/Main.jsp เว็บวิทยาลัยของผมครับ หลายคนที่นี่จบ ม.6 กศน. มาดังนั้นจึงเป็นเรื่องตลกในช่วงแรกที่จะสื่อสารทำความเข้าใจกัน ผมมีเพื่อน 2 คนในช่วงแรกๆ คนแรกชื่อ โจ้ รู้จักกันเพราะอยู่ อ.ท่าบ่อเหมือนกัน นั่งรถมาเรียนพร้อมกัน โจ้ เป็นคนอ.น้ำปาด จ.อุตรดิถต์ เขาเป็นคนที่มีความภาคภูมิใจในบ้านเกิดมาก พระยาพิชัยดาบหัก เขื่อนสิริกิตต์ ต้นสักใหญ่ที่สุดในโลกเป็นสิ่งที่เขาเล่าให้เพื่อนๆฟังได้ไม่รู้เบื่อ ศรัทธาในพระพุทธศาสนาอย่างแรงกล้า แรกๆผมเรียกเขาว่ามหาโจ้ (บางทีกลายเป็นมหาโจร) แต่เขามีลักษณะแปลกอย่างๆหนึ่งคือ เขาเป็นคนที่ชอบหลอกจับมือผู้หญิง - -" โดยการบอกว่าดูหมอ โดยที่ผมไม่รู้ว่าเขาดูได้จริงหรือเปล่า เพราะผมไม่เคยให้เขาดู คุณก็รู้ผู้หญิงกับการดูหมอเป็นของคู่กัน ยิ่งกว่าอะไร ทั้งปวช. ปวส. อาจารย์หญิง ผช.หญิง แม่บ้านประจำโดนเขาจับมือมามากมาย แต่เขาก็เป็นเพื่อนผมเหมือนเดิม อีกคนชื่อ ปอ ผู้ชายเช่นกัน หลายคนคงคิดว่าผมเกย์หรือเปล่า ทำไมคบแต่ผู้ชายวะ หวังกินถั่วเหรอ 555 ไม่ใช่ครับพี่น้องครับ ไม่ใช่ไม่อยากมีเพื่อนผู้หญิง แต่มันหาไม่มีครับ 555555 ปอ เป็นผู้ชายที่มีโลกส่วนตัวอย่างมาก เขาจบม.6มา เขาได้เรียน รด. แต่เขาบอกว่าเขาเป็นจ่าสิบเอก (เอากะมัน) ผมเลยเรียกมันว่า จ่าปอ บางทีเขาจะทำอะไรเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ไม่สนใจเพื่อนฝูง ไปไหนไปคนเดียว บางทีเสียสละอย่างเหลือร้าย ใจป้ำเสมอ แต่บางครั้งก็ขี้เกียจจนหาตัวจับยาก ไม่ใช่มันขี้เกียจหรอก มันบอกเสมอว่ามันเรียนไม่เก่ง หัวไม่ดี ท่อง A- Z ยังไม่ได้ แต่เป็นคนที่มีน้ำใจดีหนึ่งคนเลยทีเดียว หลังจากผ่านไป 2 อาทิตย์มีการเลือกหัวหน้าห้อง และแล้ว โจ้ ได้เป็นหัวหน้าห้องเนื่องจากบุคลิกดี มีความน่าเชื่อถือ โจ้ในบางครั้งมักชอบไปคุยเรื่องทหารกับปอ คุยกันเรื่องออกรบ คุยเรื่องปืน AK47 ทั้งๆที่ทั้ง 2 คนก็แค่เคยเรียน รด. มาเท่านั้น ผมอยากจะบอกว่า บาเร็ตต้า AK47 M-16 หรือแม้กระทั่ง AWP ผมจับมาหมดแล้ว (ใน Counter-Strike นะ :-P) ผมฟังแล้วก็นั่งขำ โทษที นอกเรื่องไปหน่อย โจ้รับคำสัญญาว่าจะทำหน้าที่หัวหน้าห้องที่ดี ไม่มีคอรัปชั่น และซุกหุ้น (ฮา) ตอนแรกๆโจ้เป็นคนที่มีความเป็นผู้นำมากด้วยบุคลิก หน้าออกเหลี่ยมๆ ม่ายช่าย ล้อเล่น เอาเป็นว่าดูมีบุคลิกดีที่สุดแล้วกัน การเรียนในช่วงแรกๆก็ผ่านไปด้วยดี ผมรู้จักอาจารย์หลายคน ส่วนมากจะเป็นผู้หญิง เนื่องด้วยที่นี่เป็นวิทยาลัยเปิดใหม่ ครูส่วนมากเป็นอัตรจ้าง ทั้งวิทยาลัยมีอาจารย์อยู่ 40 คน โดยประมาณ มีที่เป็นข้าราชการประจำอยู่แค่ 5-6 คน คือ ผอ. ผู้ช่วย 4 คน และหัวหน้าคณะบริหารธุรกิจ 1 คน นอกนั้นอัตราจ้างหมด และอาจารย์อัตราจ้างทั้งหมดแทบไม่มีใครเลยอายุเกิน 30 เอาเป็นว่าสาวๆเพิ่งจบใหม่มากมาย กลายเป็นว่าวิทยาลัยในป่า แต่น่าเรียนมาซะฉิบ 55555 ในตอนนั้นอ.ที่ปรึกษาผมชื่อ.อุดร แกเป็นคนเก่งมีความสามารถด้านคอมฯมากๆ  ศิษย์เก่าราชภัฎอุดรธานี เสียตรงที่แกสอนคนอื่นไม่ได้ แกเก่งแต่แกอธิบายไม่ถูก ผมก็พยายามตักตวงจากแกอย่างมากที่สุดแล้ว แต่ก็ไม่ได้มากเท่าที่ควร - -" อ.จอย วันวิสาข์ พันธุ์โยธี สาวอุดรครับ(ขออนุญาติลงชื่อจริงนะครับ แต่อาจสะกดไม่ถูก) เป็นอาจารย์ที่สวย น่ารักใจดี หัวใจละลายแทบทุกครั้งที่มาสอน เสียตรงที่ต้องมาอยู่ในหมู่มารอย่างพวกผม ^_^ อ้อ ! แกสอนภาษาอังกฤษครับ อ.เก๋ สุมลพร อุตสัย คนอุดรอีกคนเป็นอาจาร์ที่เก่งคณิตที่เก่งมากๆๆๆๆๆ ที่สุดเท่าที่ผมเจอมา (ถ้าไม่รวมอาจารย์ประทีป ที่ดอน บอสโกบ้านโป่ง ผู้ได้รับฉายาว่า GOD หรือพระเจ้า เพราะแกไม่ศรัทราในพระเจ้า แต่แกศรัทราในตัวเอง แกบอกว่าไม่มีใครควบคุมชีวิตแกได้ ตัวแกเองคือพระเจ้าของตัวเอง) ได้ยินมาว่าอาจารย์เก๋แกจบพวกสถิติมา จากที่ไหนไม่ทราบ อุปกรณ์การสอนแกมีแค่ปากกาไวท์บอร์ดแท่งเดียว ตลอดเวลา 2 คาบแกอธิบายยังกะอัดเทปไว้ ไม่มีพลาดสักเม็ด คำนวณไวยังกับในหัวมี Mainframe Computer 12 ตัวในหัวแกเคยบอกผมว่าถ้าแกมีน้องชายแบบผมก็คงดี ผมก็ไม่ขัดข้อง เพราะผมอยากมีพี่สาวที่เก่งเลขอย่างนี้อยู่แล้ว ผมกับแกเลยกลายเป็นพี่สาว - น้องชายกันไปโดยปริยาย ส่วนคนสุดท้าย อ.แม๊ค ธราพงษ์ สายเรือนแก้ว คนนี้ถือว่าเป็นคนสำคัญของเรื่องนี้เลย ตอนนี้ได้ยินว่าแกสอนอยู่อาชีวะเชียงราย ใครที่ได้เรียนที่นั่นคงรู้จักแกดี แกเป็นครูสอนคอมฯ และเป็นหัวหน้าคณะบริหารธุรกิจ (คณะนี้คุม คอมธุรกิจ ตลาด และบัญชี) ไว้จะกลับมาเล่าให้ฟังต่อว่าทำไม ยังไงกับคนๆนี้ ที่ว่าเป็นคนสำคัญของงานนี้ ปล.บอกล่วงหน้าว่าอีกยาวกว่าจะถึงภูกระดึง ค่อยๆอ่าน ใจเย็นๆ แล้วผมอยากให้คุณสนุกกับชีวิตที่ผ่านมาของผมครับ ^_^ นี่ครับรูป อ. แม๊ค ที่ผมว่า หล่อหน้าใสเชียว บ่าวเจียงใหม่เจ้า http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E4097493/E4097493-9.jpg จากคุณ : NarinNil - [ 24 มี.ค. 49 19:40:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากนั้น 1 เดือนผ่านไป สิ่งที่หลายๆคนรอคอยก็ได้มาถึง กองทุนกู้ยืมเพื่อการศึกษา มันเป็นสิ่งที่ผมตั้งความหวังไว้พอสมควร เพราะสิ่งนี้มันน่าจะแบ่งเบาภาระอันหนักอึ้งให้กับพ่อแม่ผมได้ แม้ว่าที่ผ่านมา ผมจะไม่เคยกู้ยืมเงินเลยก็ตาม บ่ายๆวันหนึ่งในคาบสุดท้าย อาจารย์อุดร ที่ปรึกษาได้ถามว่าใครต้องการจะกู้ยืมเงินเรียนบ้าง ก็มียกมือกันเกือบ 90% รวมทั้งผมด้วย หลังจากนั้นอาจารย์อุดรก็เลยให้แต่ละคนลุกขึ้นยืนเล่าถึงความจำเป็นในการกู้เรียน ซึ่งหลังจากฟังสาเหตุของทุกคนแล้ว ทำให้ผมคิดว่าผมยังสบายอยู่อีกมากนัก แล้วทำไมเพื่อนๆของผมจึงลำบากถึงเพียงนี้ บางคนเล่าไปทั้งๆน้ำตา ผมจึงตัดสินใจสละสิทธิ์ตรงนี้ไป ตกเย็นเลิกเรียนผมไปเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง แม่บอกไม่เป็นไร เราไม่ลำบากอะไรมากมายก็ให้เขาไปเถอะ ดีซะอีกจบมาไม่ต้องเป็นหนี้ใคร หลังจากนั้นพวกเพื่อนๆที่ไม่เคยกู้มาก่อนก็ได้เป็นผู้กู้รายใหม่สมใจ ส่วนคนที่เคยกู้มาแล้ว เพียงนำเอกสารจากที่เก่ามาก็ทำเรื่องกู้ต่อได้ทันที เป็นอันว่าเรื่องนี้ก็จบไป ในห้องผมมีมีผู้หญิงประมาณ 30 คนผู้ชายอยู่ 12 คน (ตอนหลังเหลือ 10) แต่ว่าตลอดเวลาที่เรียนปวส.ด้วยกัน2ปี ผมไม่พบว่าใครมีอาการเป็นเกย์เลย จะมีบ้างก็สำอางผิดปกติไปหน่อย (มันบอกว่าถ้าหน้าไม่ใส เดี๋ยวไม่โดนใจหญิง) ในห้องผมจะมี 2 คนชื่อพงษ์กับแจ๊ค ดูเผินๆเหมือนคู่ขากัน  - -" แต่ความจริงไม่ใช่ เพราะพอเวลาพักเที่ยง มันไม่ได้ไปถึงโรงอาหารแล้วต่อแถวซื้อข้าวแบบคนอื่น แต่มันเดินไปเข้าห้องน้ำ อัดสายฝนคนละครึ่งมวน แล้วทาแป้งซะหน้าเนียนอย่างกับไชยา มิตรชัย (ไอ้พงษ์ยิ่งร้ายบางทีมีทาลิปสติกสีอ่อนๆ หรือลิปมันด้วย) หลังๆมามีเพิ่มมาอีกพวกประเภทนี้เพิ่มมาอีกคือ ป่อง ตุ๊ และก็คิง พวก 5 คนนี้มันถือคติไม่หล่อไม่กินข้าว ผมเคยพูดประชดพวกมันไปว่างั้นชาตินี้พวกเมิงคงอดตายหมดทุกคนนั่นแหละ ส่วนโจ้ก็จะหายไปกับการทักทายสาวๆทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง แล้วหลอกจับมือดูหมอให้ทุกที มันรู้จักสาวๆแทบทุกคนในวิทยาลัยนี้ ผมไม่เห้นว่ามันจะแปลกอะไรเลย ลายมือเมื่อวานกับวันนี้ก็อันเดียวกัน แล้วจะให้ดูทำไมทุกวัน ผู้หญิงนี่แปลกจริงๆ ส่วนปอ อ้าวไปไหนวะเนี่ย อ๋อครับเขาจะมีมุมสงบของเขาเอง ไปนั่งเก๊กคนเดียว บอกแล้วครับเขาจะมีโลกส่วนตัวของเขาเอง 55555 ช่วงเข้าเรียนใหม่ๆ กิจกรรมแรกที่ได้ทำร่วมกันทั้งห้องคือไหว้ครู การคัดเลือกคนถือพานก็ไม่ยากเย็นนักเนื่องจากห้องนี้คนที่หน้าตาดีๆ หาไม่ค่อยได้ จึงเหลือคนที่มาถือพานคู่กันพอดี คือตุ๊ กับน้อย น้อยนั้นถือเป็นดาวของห้องผมเลย หน้าตาก็น่ารัก แถมชอบใส่กระโปรงฟิตๆรัดก้น เวลาเดินตามหลังน้อยทีไร เหมือนมันยักคิ้วหลิ่วตาให้ เฮ่อๆๆๆ ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกครับที่คิดแบบนี้ พวกผู้ชายทั้งห้องผมเคยแอบนินทาผู้หญิงกันมาทุกคนแล้ว ไม่เว้นกระทั่งผู้ช่วยผอ. แต่น้อยก็เป็นคนที่ติงต๊องเอาเรื่องเลยทีเดียว แถมขี้เหนียวติดอันดับโลก ใครยืมเงินไป บาทสองบาท แม่จำได้หมด บางเอาลิปสติกเขียนไ้หน้ากระจกกันลืม มีครั้งหนึ่งเพื่อนเธอยืมเงินไป 2 บาท ผ่านไป 3 วันเธอออกปากทวงระหว่างยืนเข้าแถวเคารพธงชาติ ผมได้ยินมากับหูเลย - -" กิจกรรมต่อมาคือกิจกรรมเข้าพรรษา แน่นอนว่าแต่ละห้องจะต้องหาสิ่งของไปถวายวัด มันจึงกลายเป็นเรื่องที่เกือบแตกหักระหว่างผมกับโจ้ เนื่องด้วยโจ้มีความเห็นว่าน่าจะรวมตังค์กันไปซื้อเทียนพรรษาเล่มใหญ่มาถวาย แต่ผมกลับเห็นต่างว่า น่าจะซื้อเป็นหลอดนีออนไปถวายวัดมากกว่า เนื่องด้วยผมเห็นว่าพระพุทธองค์ทรงให้มีการถวายเทียนเพื่อให้พระสงฆ์มีแสงสว่าง ในการศึกษาพระธรรมคำสั่งสอนระหว่างหน้าฝน แต่ในทุกวันนี้โลกได้เปลี่ยนไป เรามีไฟฟ้าใช้ ผมเห้นหลายๆวัดถึงเข้าพรรษามีเทียนเล่มใหญ่ๆเกลื่อนกลาด แต่หลอดไฟห้องน้ำวัดขาด ไม่มีหลอดไฟจะเปลี่ยน ต้องไปเอาเงินตู้บริจาคมาซื้อหลอดไฟ บางเล่มไม่ได้แกะพลาสติกที่ห่อออกด้วยซ้ำ พอออกพรรษาทางวัดก็นำไปขายคืนให้ร้านสังฆภัณท์ แต่โจ้ก็เถียงผมด้วยเหตุผลของเขา ซึ่งก็คือไม่ต้องการปิดเบือนประเพณีไทยและพระศาสนา (โจ้เป็นคนที่ได้ชื่อว่ามหา เขาศรัทธราอย่างแรงกล้าในพระพุทธศาสนา บางทีก็ไปนั่งสมาธิอยู่คนเดียว ตรงศาลาที่มีน้องๆนักศึกษาเดินผ่านบ่อยๆ ซึ่งไม่รู้ว่าจะทำสมาธิหรือโชว์หญิง บางทีก็นั่งสมาธิในห้องเรียนตอนอาจารย์สอนซะงั้น เขาบอกว่าเขากำลังนั่งคุยกับพระอรหันต์อยู่ - -" คุยแบบน้ำลายไหลหัวสัปหงกเลยทีเดียว สุดท้ายอาจารย์ที่ปรึกษาจึงตัดสินใจว่าให้แบ่งเงินจำนวนหนึ่งไปซื้อเทียนเล่มไม่ต้องใหญ่มาก อีกส่วนหนึ่งไปซื้อหลอดไฟตามที่ผมเสนอ อาจารย์บอกว่าเหตุผลทั้ง 2 ฝ่ายมีข้อดีเหมือนกัน เอาทั้ง2อย่างเลยแล้วกัน เรื่องนี้ก็เลยจบลงแบบไม่ค่อยผิดใจกันเท่าไร = =' เรื่องการเรียนในห้องก็มีปัญหาในบางวิชาเช่นกัน วิชาที่ผมและเหล่านักเรียนชายมีความสุขที่สุดคือภาษาอังกฤษ ถึงหลายคนไม่กระดิก แต่เห็นหน้าคนสอนก็มีความสุขแล้ว บางทีผมยังคุยกับเพื่อนๆว่า ในหนึ่งสัปดาห์น่าจะมีวันนึงเรียนแต่ภาษาอังกฤษทั้งวันเลย น่าจะดี มีวิชาที่ชอบก็ต้องมีวิชาที่เกลียด ไม่ใช่เกลียดหรอกครับ แต่มันบีบหัวใจทุกทีที่เรียน วิชานั้นคือ ระบบปฏิบัติการ (OS) โดยอาจารย์ ธราพงษ์ สายเรือนแก้ว เดี๋ยวผมไปตลาดก่อนแล้วเดี๋ยวกลับมาเล่าให้ฟังต่อว่าทำไมถึงบีบหัวใจ ขอบคุณทุกๆคนที่ทนอ่านนะครับ พอรู้ว่ามีคนอ่านผมก็มีกำลังใจจะเล่าขึ้นอีกเยอะเลยทีเดียว อาจารย์ธราพงษ์ เป็นคนที่มี EGO สูงมากๆทีเดียว (ไม่ใช่ e-go Internet นะครับ) แกเป็นคนที่พวกเราเอาแน่เอานอนไม่ได้ จึงทำให้เราวางตัวไม่ถูกเวลาเรียนกับแก บางทีแกทะเลาะกับผู้ช่วย ผอ.หรือเมียมา (คิดว่านะ) แกมักจะมาลงกับพวกผม โดยจับสัญญาณจากแกได้ไม่ยากนัก บางทีแกก็สั่งงานแบบบ้าระห่ำ สั่งทำนั่นทำนี่ ทั้งๆที่แกก็รู้ว่าวิทยาลัยไม่มีความพร้อม สั่งทำรายงานยังกะเอ็นไซโคลปิเดีย แต่คอมพิวเตอร์เป็นรุ่น Pentium - 233 เร็วจังเลย แถม FloppyDisk ก็ใช้ได้บ้างไม่ได้บ้าง จอฟ้าเป็นกิจวัตร แถมยังต้องแทบขี่คอกันนั่งใช้งาน เนื่องจากนโยบาย 3 คนต่อ 1 เครื่อง - -" ที่วิทยาลัยแห่งนี้ คุณรู้ไหมว่าสิ่งต่างๆไม่พร้อมเท่าที่ควร ที่สหกรณ์ไม่มีกระทั่ง Future Board ขาย (พลาสติกลูกฟูกที่เอาไว้ใช้ทำงานนิทรรศการ หรืองาน Present) พวกผมต้องขับมอไซค์เข้าไปในอุดร 25 กิโลเพื่อไปซื้อมาทำ ยังดีที่ช่วงหลังๆเริ่มมีการสั่งซื้อเข้ามาบ้างจึงทำให้ไม่ต้องลำบากกันต่อไปอีก จึงทำให้เกิดการ Anti เล็กๆจากหลายๆคนรวมทั้งผม เนื่องจากบางครั้งพวกเราคิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับการกระทำของแก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ เข้าห้องเรียนช้าไป 2 นาทีแกก็เช็คขาด บางครั้งเราก็ไม่ทราบได้ว่าแกจะให้พวกผมเรียนที่ไหน โรงอาหาร บ้านพักครู หรือในห้องเรียน ต้องวัดดวงเอาทุกครั้ง มาช้าหาไม่เจอก็โดนด่า ซวยไป แต่บางครั้งแกก็เกิดใจดีขึ้นมาซะงั้น บางวันไม่สอน เอากีต้าร์มานั่งเล่นให้ฟัง แกจะเล่นเพลงที่แกแต่งเองเท่านั้น เล่นเพลงคนอื่นไม่ได้ (หรือไม่ยอมเล่นก็ไม่รู้) กีต้าร์แกจะมีคาร์โป้ ทำให้คีย์กีต้าร์สูงขึ้น โดยใช้ ปากกามารัดกับหนังยางไว้ที่ Bar 2 ของคอกีต้าร์ ดูๆไปก็ขำดีเหมือนกัน อันนี้เป็นเพลงที่แกแต่งไว้ครับ เพราะดี อิอิ ------------------------------------------------ ห่างไกลช่างร้ายเหลือ คิดถึงเมื่อครั้งสรวลเส ห่างบ้านห่างเพื่อนเพ ยิ่งหว้าเหว่ดวงกมล ฟากฟ้าไกลสุดลิบ คิดถึงทิพยสถาน ทั้งคนรักที่เคยพบพาน คงสราญยิ้มรื่นรมณ์ จากมาด้วยหน้าที่ ก็คงมีคนเข้าใจ หากมีวันนั้นเมื่อไหร่ จะกลับไปให้พบพาน ------------------------------------------------- บางคาบอารมณ์ดีก็นั่งเล่าเรื่องตลกให้ฟัง แกเล่าให้ฟังว่าตอนแกเมา แกก็เอารองเท้าแตะมาหั่นทำยำปลาหมึกให้เพื่อนๆแกกิน บางทีก็เล่าความดุของเมียแกว่าดุมาก (ซึ่งผมก็ยังไม่เคยเห็นเมียแกสักที) ดุขนาดกินขี้เขียง พวกผมก็งงว่าดุแบบ "กินขี้เขียง" เป็นไง แกเลยเฉลยว่า เคยไปตลาดมั้ย เวลาพ่อค้าเขาหั่นหมูเสร็จ เขาจะปาดพวกเศษเนื้อบนเขียงทิ้ง อันนั้นแหละเขาเรียกว่า ขี้เขียง แล้วจะมีตัวที่วิ่งมากินขี้เขียง ซึ่งก็คือหมานั่นเอง สรุปว่าแกจะบอกพวกผมว่าเมียแกดุยังกับหมา - -" จากคุณ : NarinNil - [ 24 มี.ค. 49 19:40:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หนึ่งงานที่เป็นงานเก็บคะแนน ซึ่งแกตั้งค่าหัวไว้ถึง 20 คะแนน - -" แกบอกว่าให้ทำงานอะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับระบบปฏิบัติการ ผมจึงมีแนวคิดที่ว่าน่าจะทำการบรรยายพวกเทคนิคการใช้งาน Windows ให้น้องๆในแผนกคอมพิวเตอร์ฟัง ซึ่งก็ต้องมีการทำหนังสือเวียนเพื่อขอยืมสถานที่ ขอยืมอุปกรณ์ต่างๆในการบรรยาย แล้วพอดีช่วงนั้นแกไม่อยู่ ไปต่างจังหวัด ผมจึงไปขอยืมสิ่งต่างๆจากท่านผู้ช่วยฝ่ายอาคารสถานที่ ท่านชื่อท่านผู้ช่วยผ่องชัย ท่านก็ได้สอบถามในรายละเอียดเบื้องต้น แล้วเซ็นอนุญาตให้ผม ซึ่งเรื่องก็น่าจะจบด้วยดี แต่พอถึงวันบรรยายจริง อ.ธราพงษ์กลับมาจากต่างจังหวัด แกทราบเรื่องเข้า แกโกรธพวกผมเป็นฟืนเป็นไฟ ด่าว่าพวกผมทำอะไรข้ามหัว ข้ามหาง ไม่มีการแจ้งแกก่อนเลย เห็นแกเป็นหัวหลักหัวตอหรือไง ครั้งนั้นการบรรยายมีผม และเพื่อนผู้หญิงอีก2คน ชื่อ วาส และ แกะ ทั้ง2คนป็นเด็กอ.บ้านดุง ทั้งคู่จบมาจากที่เดียวกัน พักอยู่ในอุดรด้วยกัน แต่นิสัยต่างกันสุดๆ วาสเป็นผู้หญิงในลักษณะของผู้หญิงทั่วไป หวาน น่ารัก ขี้แยเป็นบางครั้ง ทำงานค่อนข้างละเอียดรอบคอบ แต่แกะจะออกทอมๆ ห้าวๆ ไม่ค่อยสนใจใคร มีหลายคนพยายามจีบเธอ แต่ก็แห้ว เพราะเธอชอบผู้หญิงด้วยกัน ม่ายช่าย จนถึงทุกวันนี้ก็ยังพิสูจน์ไม่ได้ซะที ว่าชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย หรือรับได้ทุกอย่าง แต่ว่าในตอนนั้น บางครั้งผมก็แอบคิดว่าคู่นี้เป็นคู่เล่นดนตรีไทยกัน - -" การบรรยายในครั้งนั้นก็ผ่านไปเกือบด้วยดี ทำไมต้องเกือบเหรอครับ อ.แม็คผู้ห้าวหาญ แกเล่นหักคอผมด้วยการเรียกประชุมทั้งปวช. ปวส.ในตอนบ่ายวันนั้นแบบสายฟ้าแลบ ด้วยความที่แกเองเป็นหัวหน้าแผนกคอมพิวเตอร์ (หลายตำแหน่งจัง) ซึ่งก็เป็นคาบกิจกรรมที่ผมบรรยายพอดี ผมมาทราบเรื่องก็ตอนเที่ยงของวันนั้นแล้ว อย่างนี้จะเหลือใครล่ะครับ แต่ด้วยความใจกล้า + หน้าด้านทำให้ผมต้อง The show must go on ยังไงกุก็ต้องทำเรื่องนี้ให้ได้ ทั้งถ่ายเอกสารไปแปะตามเสาตามป้ายประชาสัมพันธ์ทั้งวิทยาลัยมาแล้ว เลิกก็แย่แล้ว ยังไงก็ต้องวัดกันล่ะงานนี้ บ่ายวันนั้นในคาบกิจกรรม ผมดีใจมากๆที่เพื่อนผมเกือบทั้งห้องมาฟังการบรรยายของผม ถึงแม้จะไม่ได้เข้ามาในห้อง (แอบๆอยู่หน้าห้อง แล้วโบกมือให้ผมลงมาจากเวที - -") และอีกส่วนนึงก็มีน้องๆปวช. ที่น่ารัก ^_^ แต่มีบางคนที่ไปเป็นสายสืบจับสัญญาณจากขั้วรัฐบาลว่าเป็นไง ม่ายช่าย จากทางท่านหัวหน้าคณะบริหารธุรกิจว่ายังไง สัญญาณจับว่า ไอ้ห้องนี้เรียกประชุมแผนกมันไม่มา พวกมันกล้ามาลองดีกับคนอย่างธราพงษ์ จะเอาให้มันตกแบบไม่ลืมหูลืมตากันเลย ฟังอย่างนี้หนาวไปถึง Rule Darks เลยครับพี่น้อง แต่การบรรยายครั้งนั้นก็จบลงแบบได้ลุ้น ว่าจะมีก๊อตซิลล่ามาอาละวาดในงานหรือเปล่า ผมจะได้เตรียมแปลงร่างเป็นอุลตร้าแมนทัน อ๊ะพลังหมดแล้ว เดี๋ยวเหาะไปเติมแสงที่ดวงอาทิตย์ก่อน ย๊าก........ (บ้าไปแล้ว) และการแสดงก็สิ้นสุดลงโดยที่ใบประเมินผลการบรรยายจากผู้ฟังลงมติเป็นเอกฉันท์ว่า ผมพูดเร็วมากจนถึงมากที่สุด - -" เด็กๆปวช.บอกว่าถึงพวกเราจะกลัวอาจารย์แม็คก็จริง แต่ก็ไม่ได้ที่จะรีบฟังรีบจบถึงขนาดนี้ เอาเป็นว่าเที่ยวหน้าผมคงต้องลดสปีดลงอีกครึ่งนึงทีเดียว ในงานนี้มีผู้เข้าฟังมากกว่า 50 คนทีเดียว แถมที่สำคัญมีท่านผู้ช่วยนุชพร ผู้ช่วยฝ่ายวิชาการมานั่งฟังด้วยตัวเอง เนื่องด้วยเหตุผลที่ว่าผมสนิทกับอาจารย์เก๋และอาจารย์จอย เมื่อเกิดปัญหาขึ้นมาว่าโดนขัดขวางการประชุมแบบนี้ ท่านในฐานะที่เป็นหัวหน้าของอ.เก๋และอ.จอยโดยสายงาน จึงเอ็นดูผมเหมือนลูก ท่านจึงได้มานั่งฟังเพื่อกันอ.แม็คใหกับผม้ ท่านบอกไม่เป็นไร ถ้ามีปัญหา เดี๋ยวท่านเคลียร์เอง นี่สิ นักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ คาราบาวแดง เราขอเชิดชูนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ \ooo/ ว่าแล้วขอพาดพิงท่านซะหน่อย ท่านผู้ช่วยนุชพรได้ฉายาว่าหญิงเหล็ก ด้วยจากบุคลิกของท่าน และความจริงก็ยืนยันได้อย่างดีว่า วันนั้นผมเข้าไปพบท่านในห้องวิชาการ ทันใดนั้นเจ้า Nokia 3310 ของท่าน (รุ่นท๊อปสุดในตอนนั้น) ก็ร้องออกมาเป็นเมโลดี้เพลงบางระจัน ของคาราบาว บางระจัน บางระจัน บางระจัน มิอาจยืนอยู่ถึงวันเพ็ญเดือน 12 - -" แล้วชีวิตหลังความตายของผมจะเป็นอย่างไร เอาน่าอดใจกันต่อไป ใกล้ถึงภูกระดึงเข้ามาอีกหนึ่งก้าวแล้วครับพี่น้องครับ วันนี้เมานิดๆ แต่ก็ดีใจที่มีคนรออ่านครับ ปล.รูปอ.จอย คนสวยที่ผมบอกครับ (บางทีมองไปหน้าก็ยังกับ จ๋า ญาสุมินทร์) ศิษย์เก่าสตรีราชินูทิศ รูปอาจจะเล็กและไม่ชัด แต่ตัวจริงน่ารักมากๆครับ สูงหุ่นดีใช้ได้ ขอรับรองด้วยเกียรตินักศึกษาลามกดีเด่นคนนึงเลยครับ - -" http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E4097493/E4097493-18.jpg หลังจากนั้นผมก็ถูกหมายหัวจากอ.แม็คว่า "เมิงตาย" ล้อเล่นน่ะครับ แต่ผมรู้ดีว่าเริ่มมีเงามืดเข้ามาปกคลุมในแผนกคอมพิวเตอร์ของผมแล้ว โดยเฉพาะห้องผม และยิ่งตัวผมเอง และเพื่อน 2 คนที่บรรยายร่วมกับผม ลำพังผมเองไม่เท่าไร แต่มันกลายเป็นว่าผมทำให้เพื่อนๆทั้งห้องเดือดร้อน  ถึงเพื่อนๆทุกคนจะรู้ดีและเข้าใจอย่างไร หลายคนเดินมาตบไหล่ผมแล้วบอกว่า ไม่เป็นไรนายทำดีที่สุดแล้ว แต่ผมก็ยังคิดหนักอยู่ดี พ่อแม่ที่ส่งพวกเขามาเรียน ต้องเสียใจแค่ไหนหากลูกๆของพวกเขาเรียนไม่จบเพราะความวู่วามของผม เมื่อถึงวิชาที่เรียนกับอ.แม็ค คุณเอ๊ยยิ่งกว่า สเปอร์ VS อาร์เซนอล หรือ แมนยู VS ลิเวอร์พูล ซะอีก มันเดือดมากๆ บางทีกลายเป็นสงครามเงียบๆ หากจะมีใครโวยขึ้นมาก่อนก็คงตัวอาจารย์เอง บางทีแกสอนก็จะเอาเนื้อหาบทเรียนมาแขวะ ไม่รู้คิดได้ไง จนมีครั้งนึง ผมสุดๆแล้ว แกบอกผมว่า "คนเราบางทีทำอะไรหัดเกรงใจหัวคนอื่นบ้าง ไม่ใช่ทำอะไรแหลมออกมาคนเดียว อยากดี อยากเด่น แบบนี้เขาเรียกไอ้แหลม" "ถ้าคิดว่าตัวเองเก่งมาก วิเศษมาก ก็ไม่ต้องมาเรียน ไปที่อื่นซะ เก่งมากขนาดนี้ไปเป็นด๊อกเตอร์ซะเถอะ" "ผมสอบอย่างนี้ถูกต้องมั้ยครับ คุณด๊อกเตอร์นรินทร์ ฮี่ๆ (ผมชื่อจริงนรินทร์)" อ้อ ฮี่ๆ นั่นคือเสียงหัวเราะแบบกัดฟันของแกนะครับ ผมฟังแล้วโมโหแทบทนไม่ได้อยากวิ่งไป SkyKick ซักที ผมจับเก้าอี้ไว้แน่นเพื่อนข้างๆบอกใจเย็นไว้ ครั้งนั้นอ.แม็คขึ้น "มืง" ขึ้น "กุ" กับผม ผมลุกขึ้นยืนกะว่าเป็นไงเป็นกัน เพื่อนๆต้องช่วยกันห้าม ผมน่ะสายล่อฟ้า กล้าได้กล้าเสียอยู่แล้ว ดีที่ครั้งนั้นแค่ผมโต้เถียงไปอย่างสุภาพแบบส.ส.ในสภาเท่านั้น ไม่มีการออกแรงและกำลัง แต่ก็เหน็บแกแรงๆไปหลายดอกเหมือนกัน เข้าทั้งทัดดอกไม้ และชายโครง หลังจากนั้นช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนงานระดับใหญ่ยักษ์ของชาวอาชีวะศึกษาก็มาถึง ใช่แล้วครับ งานประชุมทางวิชาการอาชีวะศึกษา เป็นงานที่จะโชว์พลังของชาวอาชีวะศึกษาจากทั่วภาคอีสานครับ ผมลืมเล่าว่า นักเรียน - นักศึกษาของที่นี่ จะเป็นสมาชิกชมรมได้ 2 ชมรมในหนึ่งปีการศึกษา 1 คือสมาชิกชมรมวิชาชีพ อันนี้เค้าบังคับให้เป็นครับ ใครเรียนแผนกอะไรก็เป็นสมาชิกชมรมนั้น ผมเป็นรองประธานชมรมคอมครับ (แต่จริงๆก็ทำงานหนักยิ่งกว่าประธาน แต่ตอนโหวตเลือกประธานผมดันแพ้เสียงเชียร์สาวๆที่ให้มัน หลังๆทุกคนรู้แล้วว่าควรปรึกษาใครในงานชมรมฯ เพราะมันห่วงตีวอลเล่ย์กะสาวๆ) อีกชมรมคือชมรมอิสระ อันนี้เลือกกันเอง ผมอยู่ชมรมภาษาอังกฤษครับ คงไม่ต้องบอกทำไมเลือกชมรมนี้นะครับ ^_^ และก็เป็นรองประธานอีกตามเคย - -" ชมรมนี้เหมือนชมรมเด็กแผนกท่องเที่ยวเลย เยอะมาก 95% เลย **************************************************** ขอยืมพื้นที่ตรงนี้นิดนึงนะครับ ใครที่คิดว่าเด็กอาชีวะไร้ค่า เป็นพวกใช้แรงงาน เอ็นท์ไม่ติด ไม่มีที่เรียน ไม่มีที่ไป ถ้าผู้หญิงก็ดีแต่แต่งตัวไปวันๆ ผู้ชายก็ท้าตีท้าต่อยเขาไปทั่ว ขอสนับสนุนว่าจริงครับ แต่ไม่ทั้งหมด คนที่ดีๆก็มีครับ แถมมากเสียด้วย ผมอยากให้ทุกคนรับทราบว่า กลไกที่ขับเคลื่อนประเทศไทยมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันนี้และในหลายๆประเทศที่พัฒนาแล้ว คือเหล่าอาชีวะศึกษาทั้งนั้น ทุกวงการมีดีและไม่ดี ผมไม่อายใครเลยที่บอกว่าผมจบมาจากที่ไหน ผมภูมิใจมากๆกับสถาบันของผม ผมว่าเด็กอาชีวะหลายคนเก่งกว่าคนที่เรียนในมหาลัยมากๆ ไม่ต้องดูอะไรมาก คนจบม.6 กับจบ ปวช. คุณว่าใครสตาร์ทเงินเดือนสูงกว่ากัน ผมไม่เถียงว่าป.ตรีได้เยอะกว่า ปวส. แต่ผมมั่นใจว่าผมทำงานได้ดีกว่าคนที่จบป.ตรีบางคนเสียอีก รุ่นน้องผมจบปวส.ท่องเที่ยว ปัจจุบันนี้ไปเป็นครูสอนภาษา Eng ให้นักศึกษาป.โท ผมเห็นคนมาสมัครงานที่เก่าผม ความรู้ในวิชาชีพน้อยมาก ไม่รู้เค้าเรียนแบบไหนมา มันอาจไม่ตรงกับสายงานของที่ทำงานผมก็ได้ แต่เขาเรียกเงินเดือน 12,000 ทำไปได้ มาสมัครช่างเทคนิคคอมพิวเตอร์ แต่ตั้ง Bios ก็ยังไม่เป็น Format HDD ก็ทำไม่ได้ คุณครับอาชีวะคุณได้ทั้งวิชาและฝีมือ ถึงวิชาจะไม่แน่นก็เถอะ มันก็เหมือนมาม่าแกะออกมาต้ม 3 นาทีก็ได้กิน คนเรารู้แต่วิชาแต่ทำไม่เป็นก็ไร้ค่าครับ **************************************************** ผมในฐานะ รองประธานชมรมจึงได้ไปแข่ง CrossWord ในระดับปวส. ผลยังเหรอไงครับ ไว้จะเล่าให้ฟังต่อไป และคนที่ผมจับคู่ด้วยก็เพื่อนห้องเดียวกัน เป็นผู้ ญ ชื่อกิ่งแก้ว ออกทอมๆ (อีกแล้ว) กินเหล้ายังกับน้ำแน่ะ ขี่ Kawazaki GTO ซะด้วย ส่วนระดับปวช.ก็ตามคาดครับเด็กท่องเที่ยวแต่..........ทำไมมีแต่ ก็เพราะการคัดตัวแทนเป็นหน้าที่ของชมรมภาษาอังกฤษ คนที่น่าจะได้ไปก็น่าจะเป็นคนในชมรม ก็คือน้องโอ๋ ประธานชมรม หรือน้องมุ่ย อันนี้ก็คนในชมรม มันคุยกับฝรั่งเป็นไฟเลยทีเดียว แต่แล้วอ.จอยกลับไปเลือกน้องวุ่นกับน้องอ้อน ซึ่งก็เป็นเด็กท่องเที่ยวห้องเดียวกับโอ๋และมุ่ย (ลืมบอกไปอ.จอยเป็นที่ปรึกษาห้องนี้) ซึ่งวุ่นและอ้อนนั้นเป็นคนในชมรมลูกเสือวิสามัญ เหมือนเป็นการตบหน้าชมรมตัวเองอย่างแรง จนกลายเป็นบาดแผลในใจของโอ๋และมุ่ยลึกๆ ว่าเห็นคนนอกดีกว่าคนในชมรมตัวเอง อันนี้ผมไม่ทราบจริงเท็จมากนัก แต่ได้ฟังมาคร่าวๆเท่านั้น และถ้าหากว่าผมไม่ได้ไปอีกคน รับรองว่าทั้งโอ๋และมุ่ยคงไม่ยอมแน่ๆ เหมือนกับว่าคนในชมรมภาษาอังกฤษไม่ได้เรื่องซักคน (เพราะกิ่งแก้วไม่ใช่คนในชมรมภาษาอังกฤษ) และผมก็ต้องไปแข่งขันทำโฮมเพจอีกด้วยในฐานะตัวแทนชมรมคอมพิวเตอร์ ผมก็พอเขียน HTML และ Jscript ได้แบบงูๆปลาๆ งานนี้ไม่มีติดขัดครับ ท่านผู้ช่วยฝ่ายวิชาการ ผช.นุชพร และผู้ช่วยฝ่ายกิจการนักศึกษา ผช.ศรีวรรณ ลงมาช่วยผมเต็มที่สำหรับกรณีพิพาทของผมกับอ.แม็ค ประมาณว่าเลิกกัดกันก่อน เอางานใหญ่ของสถาบันก่อน สำหรับท่านผู้ช่วยศรีวรรณท่านนี้จะเป็นคนที่ได้รับฉายาว่า "เจ้าแม่ไมค์อลัง(กาล)" ซึ่งมีเพื่อนสนิทของผมชื่อ "กุ้ง" ตั้งให้ ทำไมเหรอครับ เวลาท่านจะพูดอะไรในการประชุมหรือหน้าเสาธง เราจะต้องทดเวลาเจ็บอีกอย่างน้อย 5 นาทีในการเกริ่นของท่าน หลายคนบอกพูดมากน่าเบื่อ ซึ่งผมก็คิดอย่างนั้น ใครอยากเห็นใบหน้าของท่านลองไปดูในเว็บที่ผมให้ไว้ใน # 9 นะครับ ก่อนโดน ICT บล๊อค O_o ล้อเล่นครับ แต่ท่านก็เป็นคนที่พูดได้ไพเราะมากๆ เสียงก็หวานๆ ตัวควบกล้ำนี้สมบูรณ์เป๊ะๆ และเป็นห่วงนักศึกษาอย่างกับลูกของท่านเอง ให้อภัยเสมอแม้ผิดพลาด เป็นแม่พิมพ์แห่งชาติที่ดีมากๆ สมบูรณ์แบบที่สุดครับ เสียดายที่สมัยนี้คนที่มีจิตวิญญาณของครูมีน้อยลง มีแต่คนที่มีอาชีพเป็นครูมากขึ้น บางคนเอาสินค้าจำพวกแอมเวย์มาขายนักเรียนในเวลาเรียน - -" ท่านผช.ศรีวรรณ แต่ก่อนท่านเป็นอาจารย์แนะแนวอยู่ที่วิทยาลัยอาชีวะศึกษาอุดรธานีครับ ใครที่จบมาจากที่นั่นเกิน 5 ปี น่าจะรู้จักท่านผู้นี้ดีครับ วันนี้ขอนอนก่อนนะครับ  แถมท้ายด้วยภาพตราประจำวิทยาลัยฯของผมครับ พรุ่งนี้จะเล่าถึงการไปแข่งขันของผมและวิทยาลัยฯในงานของชาวอาชีวะในระดับภาคอีสานครับ เราเข้าใกล้ภูกระดึงมาอีกนิดละครับ คิดว่าตอนนี้อยู่ที่ผานกเค้าละกัน ^_^ จากคุณ : NarinNil - [ 24 มี.ค. 49 19:41:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ก่อนไปแข่งขัน เพื่อนผมที่ชื่อกุ้งก็มาคุยกับผมว่า อยากไปด้วย ทำไงดี ผมก็บอกว่าไม่รู้ดิ ลองคุยกับพี่เธอดูเอง ************************************* ขอเอ่ยถึงเพื่อน กุ้ง คนนี้หน่อย อาจารย์จอย ไม่ใช่เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆอย่างพวกผมอย่างเดียว แต่ยังมีอีก 2 สาว (หรือเปล่า) พร้อมใจกันแย่งทำคะแนนคือ กิ่ง และ กุ้ง 2 คนนี้ชอบมาเอาอกเอาใจอาจารย์จอยจนผมรู้สึกแปลกๆปนขนลุกว่าจะมีดนตรีไทยหรือเปล่าสำหรับ 2 คนนี้ ที่ชิงดีชิงเด่นกันอย่างมากเพื่อจะเป็นคนโปรดของอาจารย์จอย จนกลายเป็นกัดกันเล็กๆเวลาเรียนในห้อง กุ้งจะสนิทกับผมมากในช่วงนั้น เพราะผมกับกุ้งชอบไปเป็นเด็กห้องของฝ่ายวิชาการ โดยมีกิ่ง ซึ่งมาทีหลังเพื่อเป็นมารหัวใจของกุ้ง (555) บางคนนึกว่าผมกับกุ้งเป็นแฟนกัน แต่ความจริงมันไม่ใช่ ผมรู้สึกว่ามันมีอะไรบางๆกั้นอยู่ระหว่างผมกับกุ้ง จึงทำให้เราเป็นได้มากที่สุดก็แค่เพื่อนกัน อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนั้นผมกำลังพยายามอย่างมากในการจีบรุ่นน้องคนนึงที่ชื่อ อั๋น ซึ่งก็แห้วตามระเบียบรัตน์ พงษ์พานิช และกุ้งก็มีผู้ชายคนนึงที่ผมได้ยินเธอพูดถึงบ่อยมากแต่ผมก็ไม่เคยเห็นหน้าตาชื่อ "พี่เอ้" กุ้งเป็นผู้หญิงที่สอนให้ผมขับรถแบบมีคาร์ท โดยใช้ Honda Tena ของเธอเองสอนผม ผมก็สอนง่ายซะจริง หาเกียร์ว่างไม่เจอ กำคาร์ทปล่อยคาร์ทก็ไม่ถูก สอนกันอยู่ในลานจอดรถของวิทยาลัยนี่ล่ะ บางทีมันก็ทิ้งรถไว้ให้ผมหาเกียร์ว่างเพื่อสตาร์ทคนเดียว - -" ส่วนตัวมันก็ไปแด๊ะแด๋กับพี่จอยของมัน จนผ่านไป 3 วันผมก็ยังขับไม่ได้ มันก็เลยบอกว่าเอาไว้ก่อนเถอะ รถมันจะพังแล้ว เอาไว้จะมาสอนใหม่ :P ************************************* ในการแข่งขันครั้งนี้ ทางวิทยาลัยได้ลงทุนโดยการเหมารถบัสหนึ่งคัน เพื่อขนส่งนักเรียน-นักศึกษา และอาจารย์ไปยังจังหวัดสุรินทร์ โดยบางส่วนไปกับรถตู้ของวิทยาลัยที่มีอยู่ 2 คัน การเดินทางก็ราบรื่นดี ผมได้รู้จักเพื่อนๆหลายคนที่นั่นจากต่างสถาบัน งานครั้งนั้นเจ้าภาพสามารถจัดได้ดีทีเดียว งานมี 3 วัน 2 คืน พฤหัสวันแรกเป็นการเปิดงาน ศุกร์แข่งใหญ่ วันเสาร์ปิดงาน โดยเป็นการร่วมมือของวิทยาลัยอาชีวะศึกษาสุรินทร์ และ วิทยาลัยเทคนิคสุรินทร์ ซึ่งดีมากๆ แต่เสียอย่างเดียวตรงที่พักไม่พอ เนื่องจากสุรินทร์เป็นจังหวัดเล็กไม่เหมือนโคราชหรือขอนแก่น คณะของวิทยาลัยผมต้องไปนอนโรงแรมจิ้งหรีด (จริงๆครับ) ชื่อโรงแรมอัมรินทร์ หรืออะไรนี่ล่ะ อยู่ในตัวเมืองสุรินทร์ วันแรกหลังจากถึงสุรินทร์ช่วงบ่ายๆ4โมงเย็น อาจารย์จอย(ขับรถส่วนตัวมาเอง)กับอาจารย์เก๋ก็มาพาผม - กิ่งแก้ว - แกะ - เอี๊ยบ ไปเที่ยวในตลาดของจ.สุรินทร์ อ.เก๋ซื้อของให้ผมใส่ถุงมาอย่างดี ผมนึกว่าผ้าเช็ดหน้า ก็หลงดีใจ แต่ความจริงเป็นถุงเท้า - -" แกะ และ เอี๊ยบไปแข่งตอบคำถามวิทยาศาสตร์ครับ เรา 4 คนอยู่ห้องเดียวกันหมดเลย (เรียนนะครับ ไม่ใช่นอนห้องเดียวกัน อิอิ) พอกลับมาประมาณ 1 ทุ่ม ผมก็จัดแจงต่อคอมพิวเตอร์ส่วนตัวของผม (Pentium II 400 Ram 128 MB) เพราะเล็งเห็นแล้วว่า จะต้องมีคนมาถล่มห้องผมเพื่อฟังเพลง ร้องคาราโอเกะแน่นอน และผลการจับคู่รูมเมทก็ออกมาว่า ผมได้นอนห้องเดี๋ยวกับรุ่นพี่แผนกท่องเที่ยวชื่อ "ติ๊ก" เป็นผู้ชายนะครับ หน้าตาดีมากทีเดียว ถ้าผมเป็นผู้หญิงก็คงชอบคนๆนี้ (เกย์ออกละกุ) แต่เสียตรงเตี้ยไปนิดแค่ 163 ซม. พอเก็บกระเป๋าเข้าห้องเสร็จ แกก็มาคุยกับผมว่า "นรินทร์ ต่อคอมเสร็จยังอะ" "ยังเลยครับพี่ แป๊บนึงนะพี่" "เร็วๆนะพี่อยากฟังเพลง" แล้วแกก็ไปนอนกระดิกตีนผิวปากรอผม หลังจากผมต่อคอมฯเสร็จ แกก็จัดแจงมาเปิด Winamp เองแล้วเพลงที่แกเลือกคือ............ Can't get my eye off you (พิมพ์ถูกมั้ยเนี่ย) แล้วแกก็ออกอาการแต๋วแตกอย่างโจ่งแจ้งมาก ทั้งๆที่ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าแกเป็นแบบนี้ และไม่รู้ว่าใครที่จะรู้บ้างว่าแกเป็นแบบนี้มาก่อน - -" หลังจากเสียงเพลงดังจากห้องผม เหล่าเพื่อนสาวของแกทั้งน้องๆ ปวช. ปวส.1 รุ่นเดียวกับผมก็แห่กันเข้าไปเต็มห้องผมไปหมด ผมเผ่นออกมาแทบไม่ทัน อันนี้ไม่รู้ว่าเค้าซ้อมเต้นหรือยังไงนะครับ รู้แต่คืนนั้นผมกลับไป นอนแบบเสียวหลังบ้านทั้งคืน -___- ตื่นเช้ามาผมต้องรีบสำรวจหลังบ้านตัวเองก่อนว่ายังอยู่ดีมีสุขหรือไม่ ปรากฏว่ากุญแจยังไม่โดนสะเดาะออกไป ค่อยยังชั่ว ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วเผ่นไปห้องเพื่อนคนอื่นแทน ก็คุยเรื่องต่างๆทั่วไป ดดยไม่พูดเรื่องที่ผมเห็นเมื่อคืน วันนี้ผมต้องแข่งเขียน Homepage ซึ่งผมก็เอาคอมของผมเองไป เพราะว่าใครเซ็ทอะไรเอาไว้ จะได้ไม่เป็นปัญหากัน ของใครของมัน การแข่งขันก็ผ่านไปด้วยดี มีแข่งทั้งหมด 14 สถาบัน สำหรับผมไม่ได้บ๊วยก็บุญแล้วครับ ประมาณที่ 7-8 ผมจำไม่ได้ว่าใครที่หนึ่ง แต่ตอนนั้นที่ผมแบบอึ้งมากๆก็คงเป็น วิทยาลัยเทคนิคอุบลราชธานี อันนี้เขามากัน 3 คน เก่งๆทั้งนั้น ทำเว็บ Flash Animation มาแบบว่าอลังกาลมากๆ ผมก็ไม่ซีเรียสคิดซะว่ามาเอาประสบการณ์ พรุ่งนี้มีแข่ง Crossword อีก และผมก็โต๋เต๋ๆไปดูเพื่อนๆพี่ๆน้องๆชาวอาชีวะศึกษาเขาแข่งกัน ทั้งคหกรรม พิพม์ดีด ช่างก่อสร้าง ช่างไฟฟ้า เต้นลีลาศ การพูดสุนทรพจน์ภาษาอังกฤษและจีน ก็สนุกสนานได้ความรู้ดี และเห็นพลังอาชีวะศึกษาแบบเต็มๆก็คราวนี้นี่เอง คืนนั้นผมก็ยกคอมกลับมาที่พัก ซึ่งจะต้องทำไฟล์ Power Point เพื่อให้แผนกท่องเที่ยวทำการ Present ในวันพรุ่งนี้ หายนะเกิดขึ้นตรงที่ ผมลืมเอาสายไฟ AC มาจากห้องที่ผมเข้าไปแข่งเมื่อเช้า ซึ่งมันไม่สามารถใช้ปลั๊กต่อแบบธรรมดาได้ เพราะเสียบไม่เข้า ผมจึงต้องไปวิ่งหายืมในวิทยาลัยเทคนิคสุรินทร์ ซึ่งตอนกลางคืนก็มีแข่งพวกการแสดงต่างๆ โชคดีเจอท่านผู้ช่วยท่านหนึ่งของเทคนิคสุรินทร์ ผมจึงบอกกับท่านว่าผมต้องการยืมสายไฟ ท่านก็ใจดีมากๆ แอบไปถอดมาจากเครื่องคอมในช๊อปมาให้ ผมบอกว่าให้ท่านเอาบัตรนักศึกษาผมไว้ก็ได้ เผื่อกลัวว่าผมจะไม่เอามาคืน ท่านบอกสายแค่ 40-50 บาท ท่านไม่ซีเรียสหรอก และท่านก็บอกว่าพรุ่งนี้เรามีแข่ง Crossword ไม่ใช่เหรอ เอาบัตรไว้สิ ไม่มีบัตรนักศึกษา ก็เข้าแข่งไม่ได้นะ ผมก็งงว่าท่านรู้ได้ไงว่าผมมีแข่ง Crossword แต่ก็ไม่ได้ถาม สรุปผมต้องวิ่งไปกลับเทคนิค-โรงแรมเพื่อเอาสายไฟ AC เส้นเดียว (ไม่ได้เรียกรถ เพราะลืมเอาตังค์มาจากห้อง) เช้าวันรุ่งขึ้น ผมก็ไปแข่ง Crossword ผลก็แพ้ตามระเบียบเนื่องจากผมและกิ่งแก้วไม่ได้มีการซักซ้อมอะไรกันเลย เล่นไปเรื่อยๆ มั่วๆฮาๆ สู้ไม่ได้จริงๆ แพ้ไปเป็นร้อยกว่าแต้มเลยทีเดียวทั้ง 3 กระดาน โดยมีท่านผู้ช่วยคนเมื่อวานนั่นเองมาควบคุมการแข่งขัน ถึงว่ารู้จักผมได้ไง สงสัยอ่านในรายละเอียดผู้เข้าแข่งเรียบร้อยแล้ว ท่านยังยักคิ้วให้ผมเลย 5555 ขากลับ รถออกจากจ.สุรินทร์ประมาณ 3-4 โมงเย็น กว่าจะกลับถึงวิทยาลัยก็เที่ยงคืน พวกที่อยู่หอพักใกล้ๆก็โชคดีไป ผมก็ได้ไปนอนบ้านเพื่อนคนนึงที่อยู่แถวนั้น ตอนเช้าจึงได้กลับบ้านตัวเอง เช้าวันจันทร์มาเรียน สิ่งที่กำลังเป็นกระแสแรงมากๆนอกจากการไปแข่งขันที่สุรินทร์แล้ว ก็คือ "ภูกระดึง" ใช่แล้วครับ เพื่อนๆเกือบทั้งห้องอยากไปกันมาก เกือบทุกคนยังไม่เคยไปเลย ผมก็ด้วย แต่ตอนแรกก็ฟังหูไว้หู ไปก็ได้ไม่ไปก็ดี เนื่องด้วยอาทิตย์ก่อนผมก็ไม่ได้อยู่บ้านเพราะไปสุรินทร์ มาอาทิตย์นี้ก็จะไปภูกระดึงอีก ซึ่งวันที่เราจะไปภูกระดึงก็ 3 วัน 2 คืน (อีกแล้ว) ซึ่งวันที่ 2 ของการไปเที่ยวก็จะตรงกับวันที่ 5 ธันวาคม ซึ่งวิทยาลัยก็หยุดพอดี ไว้มาเล่าต่อครับ ปวดหลังมาก ก้มพิมพ์นานไปหน่อย - -" ปล.ขอบใจน้องจี๊ดนะจ๊ะ ที่มาอ่าน มีกำลังใจพิมพ์ขึ้นเยอะเลย อิอิ แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 49 19:52:50 จากคุณ : NarinNil - [ 24 มี.ค. 49 19:43:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยาวววววมากกเลยค่ะ ขออ่านแบบข้ามๆนะคะ เหอะๆ ชีวะประวัติของเกมส์เมอร์555 จากคุณ : jeed (jiranai) - [ 24 มี.ค. 49 19:54:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ยาวววววมากกเลยค่ะ ขออ่านแบบข้ามๆนะคะ เหอะๆ ชีวะประวัติของเกมส์เมอร์555 จากคุณ : jeed (jiranai) - [ 24 มี.ค. 49 19:54:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอ....ตกผาหล่มสักไป หายไปนาน ปีนขึ้นมาได้แล้ว ฮ่า ฮ่า จากคุณ : Noko (ไม้หลักปักมั่นคง) - [ 24 มี.ค. 49 20:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามอ่านอยู่นะครับ สนุกดีครับ จากคุณ : s.suk - [ 24 มี.ค. 49 20:55:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาแล้วคร้าบ..บ..บ พอดีงานท่วมหัวมากๆๆๆ ช่งนี้พอมีเวลาละครับ ยังไงตามอ่านหน่อยนะครับ รับรองรอบนี้จบชัวร์ อิอิ จากคุณ : NarinNil - [ 24 มี.ค. 49 21:34:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ปูเสื่อรอหน้าจอเลยนะครับ มาเร็วๆล่ะ จากคุณ : FlyingScotsman - [ 24 มี.ค. 49 21:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามอ่านมาตั้งแต่ครั้งที่แล้ว ตอนนี้เริ่มเข้าเขตอุทยานหรือยังคะ ฮ่า จากคุณ : ทากตัวอ้วน - [ 25 มี.ค. 49 00:13:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอย้อนกลับไปหน่อยว่าก่อนที่จะไปสุรินทร์ ยัยกุ้งได้มาคุยกับผมเพื่อจะฝากของสิ่งหนึ่งไปให้อ.จอย มันเป็นกระดาษที่ม้วนเอาไว้เล็กๆ ยาวประมาณ 2 เมตรได้ แต่กว้างแค่ 3 นิ้ว ซึ่งในนั้นเข้าใจว่าบรรยายความรักความห่วงใยหวังดีฯอะไรของมันที่มีต่ออ.จอย แต่ผมก็ไม่ได้เปิดอ่านเพราะว่าผมไม่ได้รับเอาไว้ ผมบอกให้มันเอาไปให้เอง ขี้เกียจรับไว้กลัวอดใจไม่ได้ต้องเปิดอ่านดู (สอดรู้สอดเห็น) เพราะผมรู้ว่ามันไม่ได้ไปด้วยมันกลัวยัยกิ่งแย่งทำคะแนนด้วยความใกล้ชิดสนิทสนม เฮ้อ.........รัก 3 เส้าของ 3 สาว -___- เหตุที่ยัยกุ้งไม่ได้ไปเพราะ ไม่ได้มีหน้าที่แข่งขันอะไร หากพาไปด้วย ที่พักก็ไม่มีให้ และครูอาจารย์ท่านอื่นจะพูดเอาได้ว่าไม่เหมาะสม ยิ่งถ้าผู้บริหารรู้ ด้วยจะยิ่งเดือดร้อนไปกันใหญ่ แต่อย่างน้อยผมก็ยังจำได้ว่ายัยกุ้งชอบเพลง That why you go away ของ Micheal learn to rock มากๆเพราะมันบ่นให้ฟังบ่อยๆ เช้าวันจันทร์ผมมาที่วิทยาลัย สิ่งที่กำลังเป็นที่พูดถึงมากๆนอกจากการไปแข่งที่สุรินทร์แล้ว ก็คือเรื่องของ "ภูกระดึง" โดยคนที่จุดประเด็นนี้ขึ้นมาเป็นใครผมก็จำไม่ได้ แต่ผมได้ยินเรื่องนี้มาจากปากของยัยกุ้งเอง เนื่องว่าชมรมภาษาอังกฤษ (ที่ผมสังกัดอยู่) เขาเคยมีความคิดว่าจะจัดไปทัวร์ที่นั่น แต่แล้วก็ต้องโดนเบรก เพราะมีนักศึกษาแผนกท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่ง จัดทัวร์เถื่อนขึ้น โดยไม่มีการขออนุญาติจากทางวิทยาลัย ทางผู้อำนวยการและผู้ช่วยจึงสั่งห้ามไม่ให้แผนกท่องเที่ยวจัดทัวร์ หากฝ่าฝืนโดนลงโทษสถานหนัก ทำให้เรื่องไปภูกระดึงของชมรมผมต้องถูกเบรกไป (เพราะชมรมนี้ 95 % ก็คือเด็กท่องเที่ยว) หลายคนสงสัยว่าทำไมถึงอยากไปภูกระดึง ผมก็ไม่ทราบเขาลากไปก็ไป และเพื่อนๆเกือบทั้งห้องก็ไปกัน ความจริงผมไม่ค่อยอยากไปเท่าไร เพราะอาทิตย์ก่อนผมเพิ่งไปสุรินทร์มา อาทิตย์นี้ก็จะไปเที่ยวอีก ไม่ได้อยู่เหย้าเฝ้าเรือนเลย (อิอิ) แต่ด้วยว่าเพื่อนไปกันหลายคน และผมก็ไม่เคยไปเหยียบภูกระดึงอะไรที่ว่านี่ ก็เลยไปก็ไป ผมเอาเงินติดตัวไปเพียง 300 บาทเท่านั้น (เพราะผมไม่ค่อยอยากรบกวนที่บ้าน) แล้วคนที่ไม่ไปทำยังไง ผมได้สอบถามแล้วว่าคนที่ไม่ไปแน่ๆจะทำไง มีปอ ป่อง โจ้ (ต้องอยู่ดูหมอ) และพวกผู้หญิงอีก 3-4 คน ตอนนั้นห้องผมมีคนอยู่ประมาณ 35 คน (ลาออกไปพอควร) วันอังคาร (วันที่พวกผมกลับ) มาเรียนแค่ไม่ถึง 10 คนดูไม่เหมาะแน่ๆ พวกเขาบอกว่าไม่ต้องห่วง พวกเขาก็จะขาดเหมือนกัน จะมาได้ไงไม่ถึง 10คน แล้วอาจารย์จะสอนใคร แหม........น่ารักจริงๆเพื่อนผมเหล่านี้ อิอิ คืนวันเสาร์ก่อนเดินทางผมก็ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าใครที่จะไปกับการเดินทางครั้งนี้บ้าง ผมได้ไปนอนค้างบ้านเพื่อนคนหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆกับวิทยาลัย พอตอนเช้ามืดวันอาทิตย์ประมาณตี 4 ครึ่งเราก็ออกเดินทางโดยการเหมารถสองแถวเล็ก (รถกระบะใส่หลังคา) ไปยังภูกระดึงให้เขาไปส่งและไปรับในวันกลับ โดยแวะรับเพื่อนๆอีกประมาณ 4-5 คนที่อยู่ในจ.อุดรก่อนแล้ววิ่งไปตามเส้นทางอุดร - หนองบัวลำภู - เมืองเลย การเดินทางครั้งนี้ ผมก็ยังอยู่ระหว่างการแตกหักกับพี่แม็คของผม บรรยากาศยังไม่คลี่คลายลงไปเท่าไร และผมก็เพิ่งได้รับรู้ว่ายัยกุ้งไม่ได้ไปด้วย ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แต่มันก็ไม่ได้ไปกับเรา ซึ่งผมก็ไม่ได้ถามใคร และผมก็ไม่รู้จะทำไง เราสนุกดีกว่าอย่าไปเครียดเลย การเดินทางครั้งนี้มีคนไปกับเราด้วยประมาณเกือบ 20 คน จากนี้ไปจะมีตัวละครโผล่กันมาอีกเยอะแยะครับ รออ่านกันได้เลย โดยมีคนนอก (ไม่ใช่คนในวิทยาลัย) ไปด้วย 3 คนคือ คนขับรถ(ไปส่งและไปรับที่ตีนภู) "คม" (แฟนของเพื่อนชื่อ"เอี้ยง" เรียนอยู่เทคนิคอุดร) และก็พี่ชายของเพื่อนอีกหนึ่งคน นอกนั้นเป็นคนในห้องเราทั้งหมด สิ่งที่พวกเราเตรียมไปในครั้งนั้น 2 อย่างที่สำคัญมากก็คือ เหล้า - กีต้าร์ หากขาดไปรับรองว่าหมดสนุกเลยทีเดียว ระหว่างที่รถวิ่งไปยังภูกระดึงนั้น อากาศก็หนาวใช้ได้เลยทีเดียว (ต้นเดือนธันวาคม) ก็เลยมีการจิบเหล้าแก้หนาว (รีเจนซี่แบน) ไปเรื่อยๆ โดยการสนับสนุนของเพื่อนที่ชื่อเกตุ (ผู้ชายนะครับ) โดยสิ่งหนึ่งที่ผมภูมิใจมากของห้องผมคือ เป็นห้องเดียวในวิทยาลัยทั้งในอดีต (ก่อตั้งมา 3 ปี) และปัจจุบันที่ไม่มีกระเทย ผู้ชาย 10 คนในห้องนี้เป็นแมนเต็มตัวกันทุกคน อยู่ด้วยกันมา 2 ปีไม่มีใครที่เป็น หรือออกอาการสาวแตก จะมีบ้างที่สำอางค์ไปหน่อย (ทาแป้ง ทาลิปมัน) ซึ่งมันน่า ภูมิใจมาก เพราะบางห้องมีผู้ชายอยู่ 2-3 คนยังอุตส่าห์เป็นกระเทยไปตั้ง 1 คน - -" ช่วงนั้นเพลงที่กำลังดังๆและเปิดบ่อยๆก็คือ LOSO ปกแดง, Bird ธงไชย Smile Club, แมว จิระศักดิ์ ชุด Awake และ Taxi ชุดแรก แต่บนรถที่นั่งไปมีแค่เทป 2 ชุดหลังเท่านั้น ก็เปิดวนไปวนมาจนถึงที่หมายเลยทีเดียว ระหว่างทางผมได้โชว์ความเป็นสุภาพบุรุษ (มั้ง) ให้เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ "วาส" (คนที่บรรยายกับผม) โดยการถอดเสื้อกันหนาวให้เธอใส่ (ผมยืนอยู่ท้ายรถ ไม่ได้นั่ง) เพราะเห็นเธอไม่ใส่เสื้อกันหนาวมา แต่ก็ไม่ได้ให้เธอตรงๆเพราะฝากเพื่อนเธอส่งให้อีกที และเพื่อนเธอนั่นแหละที่เอาไปใส่ - -" ไอ้เราก็กลัวจะเป็นหวัดเดี๋ยวไปเที่ยวแล้วหมดสนุก ก่อนที่จะถึงตีนภูกระดึง เราแวะจอดซื้อของที่ตัวอำเภอภูกระดึงเพื่อซื้อพวกของกิน ก่อนขึ้นไปบนภู เพราะได้ยินมาว่าบนนั้นของแพงมาก ผมก็เลยทุ่มทุนสร้าง (หมดตัว 300บาท) ซื้อพวกมาม่า ไป 2 แพ๊ค กาแฟสำเร็จรูปเป็นซองๆ ขึ้นไป และน้ำดื่ม หมดเงินไป เกือบ 200 บาท เหลือเงินอยู่ 100 เศษๆเท่านั้น - -" จากนั้นรถก็พาเราจอดยัง "ภูศรีฐาน" หรือหน้าที่ทำการ "อุทยานแห่งชาติภูกระดึง" ติดตามตอนต่อไปวันพรุ่งนี้ครับ สวัสดี อิอิ ปล.ด้านล่างไม่ใช่รูปที่พวกผมถ่ายมานะครับ เอามาจาก http://www.oceansmile.com/E/Leo/LeaForest3.htm รูปภาพไม่เหลือแล้ว เหลือแต่ความทรงจำซ่อนอยู่ตามรอยหยักในสมองของผมเท่านั้น - -" แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 49 07:25:49 แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 49 22:03:02 แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 49 21:41:31 แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 49 20:17:02 แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 49 20:14:48 แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 49 20:13:56 จากคุณ : NarinNil - [ 25 มี.ค. 49 20:13:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โดนบีบคอให้มาพิมพ์ต่อ - -" เขาบอกอยากอ่านมาก กะลังได้ที่ *********************** พวกเราก็เสียเงินค่าเข้าภูกระดึงและค่าเช่าเต๊นท์ เท่าไรจำไม่ได้ และก็จัดของบางส่วนให้ลูกหาบเขาแบกขึ้นไป ตอนนั้นสนนราคาก็กิโลกรัมละ 10 บาท กว่าจะเสร็จก็ปาไป 10 โมงกว่าๆ เราก็เริ่มเดินขึ้นไปจากตีนภู ช่วงกิโลเมตรแรกเราก็เริ่มรู้สึกว่า เฮ้ย..นี่มันไม่ใช่เด็กๆนี่หว่า อาจจะด้วยยังปรับตัวตามสภาพอากาศไม่ได้ หรือเพราะฤทธิ์แอลกฮอลล์ หรือจะเพราะอะไรก็ตามทีเถอะ เพราะกว่าจะถึงซำแฮก ก็หมดน้ำดื่มไปหลายขวด (แฮกจริงๆ) แถมบางคนก็ต้องถอดเสื้อกันหนาวออก (ผมก็ด้วย) เพราะมันไม่ใช่่ที่เขาเรียกว่า "ยิ่งสูงยิ่งหนาว" แต่มันกลายเป็น "ยิ่งสูงยิ่งเหนื่อย+ร้อน" ผมด้วยความหวังดีและเพื่อประหยัดเงิน + บ้าพลังก็รับอาสาแบกกระเป๋าให้สาวๆ รวมกระเป๋าที่ห้อยคอผม + สะพายหลัง-ไหล่ผมก็ 5 ใบ ทั้งของสาวๆ และของผมเอง และเราก็เริ่มจะแลบลิ้นออกมาเหมือนหมาเวลามันร้อน เพราะมันร้อนจริงๆครับ และรู้สึกว่าหายใจยากมากขึ้น เพราะความกดอากาศที่ต่ำลง (เริ่มเอาวิทยาศาสตร์มาอ้าง เดี๋ยวไล่ไปห้องหว้ากอ อิอิ) ผมก็ถอดเสื้อกันหนาวตัวเองออก พอขึ้นไปถึงซำแฮกก็เริ่มที่จะเอากล้องออกมาชักภาพกันแล้ว แต่ก็ถ่้ายได้ไม่มากนัก เพราะเป็นกล้องฟิล์ม ไม่ใช่กล้องดิจิตอล ลบภาพออกไม่ได้ แถมฟิล์มก็แพงซะด้วย จะถ่ายภาพอะไรก็คิดหน้าคิดหลังกันให้ดี แต่ก็ยังถ่ายกันไปหลายภาพ 555 ตอนนี้กลุ่มที่มีประมาณ 20 คนก็เริ่มจะแตกออกจากกันแล้ว เพราะผู้หญิงจะเดินช้ากว่า ทั้่งๆที่ไม่อะไรให้แบก จ้างลูกหาบหมดแล้ว (สงสัยจะหนักส่วนใดส่่วนหนึ่งในร่างกาย อิอิ) ส่วนพวกผู้ชายก็วิ่งเป็นลิงค่างกันไปข้างหน้ากัน เหลือแต่ผมกับผู้ชายอีก 2-3 คนที่ยังอยู่กลุ่มท้าย ผมแทบจะเรียกได้ว่าคนสุดท้ายของกลุ่ม เนื่องด้วยไหนจะแบกกระเป๋าตั้ง 5 ใบ และต้องคอยดูแลเพื่อนๆ เพราะงานนี้ระหว่างทางเพื่อนสาวคนหนึ่งชื่อเจี๊ยบ ดันเปิดศึก "วันแดงเดือด" ร้องโอยๆปวดท้องไปตลอดทาง แต่ด้วยสปิริท+ใจสู้+เพื่อนยุ เธอคนนั้นก็กัดฟันเดินต่อไป (วันแดงเดือด = วันนั้นของเดือนของผู้หญิง) ผู้ชายบางคนที่หูเริ่มดำ (หน้าม่อ) ก็จับคู่กับสาวๆที่มาด้วยกันแล้ว บางคนโชว์เหนือไปจีบสาวกลุ่มอื่นอีกด้วย ระหว่างทางเราเจอฝรั่งหรือญี่ปุ่นก็โบกมือทักทายเขายังกับรู้จักกัน บางคนคงร้อนจัด ถอดเสื้อเดินมาเลย เสียดายที่ไม่มีสาวๆเดินถอดเสื้อลงมาบ้าง เต็มที่ก็เสื้อกล้ามเท่านั้น เฮ่อๆๆๆ ที่ภูกระดึงเขามีตำนานหลายอย่าง เชื่อไม่เชื่อก็ตามใจเรา แต่ตำนานหนึ่งที่ผมสนใจคือ ใครมาภูกระดึงมักจะได้พบรัก เพราะที่นี่มันลำบากมาก คนที่รักกันถ้าไม่รักกันมากขึ้น ก็เกลียดกันไปเลย จากเพื่อนเปลี่ยนเป็นแฟน ณ ที่แห่งนี้ก็มีมามากมายแล้ว เพราะมันลำบากทำให้จิตใจที่แท้จริงของแต่ละคนจะโผล่ออกมา ผมก็เลยแอบคิดเงียบๆว่า มานี่ถ้าได้แฟนก็ท่าจะดีเหมือนกัน อิอิ เราก็เดินไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก จากที่เคยคิดว่าเพื่อนๆของเราจะไปด้วยกันเหมือนดังภาษิตที่เขาว่า "ความรักเหมือนขี้ลอยน้ำ ปลาไม่ตอด ขี้ไม่แตก เราก็จะไม่แยกจากกัน" แต่ตอนนี้เริ่มกลายเป็นกลุ่มเล็ก 3-4 คน ไม่ก็เป็นคู่ แต่ผมก็พยายามเดินกลุ่มหลัง กลุ่มเดียวกับผู้หญิง เพราะเป็นห่วงเจี๊ยบว่าจะเดินไม่ไหว แต่ถ้าจะให้ขี่หลังเราเองก็คงไม่ไหว เพราะลำพังตัวเองก็ยังจะไม่รอด ก็เลยต้องคอยเดินไป ถามไปตลอด เธอก็อดทนได้ดีมาก ก่อนถึงซำกกไผ่ เจ้าหน้าที่ก็มาบอกว่า ช้างป่ากะลังผ่านมาฝูงหนึ่ง ให้เรารอให้พวกช้างผ่านไปก่อน ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่คาดว่าเจ้าหน้าที่คงไม่หลอกเรา ถึงจะไม่เห็นช้าง แต่ก็ได้ยินเสียงคล้ายๆหินกระทบกันดังๆมาแว่วๆ ซึ่งก็ท่าจะจริง ระหว่างทางผมก็จำไม่ได้ว่าช่วงไหน จะมีก้อนหินก้อนใหญ่ๆวางซ้อนหรือพิงกันอยู่ ซึ่งก็จะมีคนเอากิ่งไม้เล็กๆไปค้ำเอาไว้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเขาทำไปทำไม อาจจะว่าเป้นสัญลักษณ์ว่าได้ผ่านมาที่นี่แล้ว ,เห็นเขาทำักันเรา็ก็ทำบ้าง หรือกลัวหินมันจะล้มลงมา - -" แต่จะอะไรก็ตามเหอะ ผมก็หากิ่งไม้ไปค้ำไว้บ้าง เนื่องด้วยกลัวมันล้ม อิอิ ในการเดินทางครั้งนี้มีเพลงๆหนึ่งที่ฮิตมากๆ ในกลุ่มผม แบบว่านั่งพักเมื่อไรต้องเอากีต้าร์มานั่งเล่นเพลงนี้เสมอ ประมาณจะโชว์ว่า เล่นเพลงสากลก็ได้นะเฟร้ย..ไม่ใช่กระจอก (ความจริงเล่นได้เพลงเดียว) นั่นคือเพลง My Love : Westlife เพราะเพลงนี้ผมได้เคยเอาไปประกวดร้องเพลงของวิทยาลัย ซึ่งผมแข่งร้องเพลงสากล เขาบังคับให้ร้อง 2 เพลงคือเพลงช้าและเพลงเร็ว เพลงช้าที่ผมเลือกร้องก็คือ My Love ส่วนเพลงเร็วก็คือ It's My Life ของ Bon Jovi ซึ่ง 2 เพลงนี้สร้างชื่อเสียงให้ผมเป็นอย่างมาก ถึงจะไม่ได้ชนะเลิศ แต่ก็ถูกใจคนดูเพราะเพลง My Love นี้สาวๆหลายๆคนร้องตามได้ แบบว่ากระแสบอยแบนด์กะลังฟีเวอร์ (ตอนนั้นยังไม่ F4 และ Rain) ส่วนเพลงเร็วผมก็ร้องแบบใ่ส่อารมณ์ (มากไปนิดนึง) โดยการกระโดดลงจากเวทีด้วย - -" หลังจากวันนั้นผมก็มีชื่อเรียกใหม่ว่า My Love @_@" แถมเรื่องที่กระโดดลงจากเวทีก็ยังกลายเป็นเรื่องที่ ทุกวันนี้เพื่อนๆชอบเอามาแซวทุกครั้งเวลาอยุ่ในวงเหล้า ่แต่ช่างมันเหอะุ ผมคิดซะว่าเวลาทำอะไร ต้องเต็มที่ ก่อนที่ไม่มีโอกาสจะทำ แล้วมานั่งเสียดายทีหลัง ระหว่างทางผมได้เห็นเด็กตัวเล็กๆ คาดว่าประมาณ 9-10 ขวบได้ วิ่งถือกระเป๋า3-4ใบแซงพวกไปแล้ว คาดว่าน่าจะเป็นลูกหลานของพวกลูกหาบ แถมเดินไปอีกหน่อยเกือบถึงซำกกหวัา ลูกหาบที่เราจ้างมาและเดินขึ้นไปพร้อมเรา แต่แซงเราตั้งแต่เราเดินได้ยังไม่ถึง 300 เมตรจากตีนภู (ทั้งๆที่กระเป๋าที่เขาใส่คานไม้ไผ่เพื่อหาบน่าจะหลายสิบกิโล)ก็เดิินแบกกระเป๋าลงมาจากภูโบกมือให้พวกผมด้วย คงจะเอากระเป๋าไปไว้ที่กองอำนวยการแล้ว พวกผมก็เลยได้แต่ยิ้มให้กัน ว่าอะโหพี่เขาสุดยอดจริงๆ และแล้วเราก็มาถึงซำสุดท้าย นั่นคือซำแคร่ ซึ่งเส้นทางจากตรงนี้ไปถึงจุดที่เรียกว่า "หลังแป" จะเป็นเส้นทางที่ชันมากๆ เรียกว่าตั้งฉากเลยก็ได้ ต้องไต่ตามหน้าผาไป หันไปดูสภาพเพื่อนแต่ละคนก็บ่งบอกสีหน้าประมาณว่า "ไม่ไหวแย้ว..ว..ว" แต่ส่วนมากเจ้าหน้าที่เขาก็ทำเป็นบันไดเลาะหน้าผาไว้อยู่แล้ว เลยไม่ลำบากเท่าไร จนในที่สุดความพยายามเราก็ไม่สูญเปล่า ป้าย "ครั้งหนึ่งในชีวิต ข้าคือผู้พิชิตภูกระดึง" ก็ถูกเพื่อนๆผมรุมจับจองเพื่อถ่ายภาพกันโดยลืมเหนื่อยที่ผ่านมาทั้งหมด บรรยากาศบนหลังแปนี่ยังกับคนละโลกกับข้างล่างเลย เหมือนมาอยู่ในป่าที่สวิสเซอรแ์ลนด์ยามหน้าหนาว (ไม่เคยไปสวิสหรอกครับ จินตนาการเอา อิอิ) ไม่ไหวละครับ ชักปวดหัวตุบๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อนะครับ รักกันจริิงไม่ต้องหนีตาม แค่รอได้ก็พอใจละครับ แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 49 19:53:36 แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 49 23:26:40 แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 49 23:18:46 จากคุณ : NarinNil - [ 25 มี.ค. 49 23:08:52 ]

ความคิดเห็นที่ 14 บรรยายได้ อรรถรสมาก ๆ เลยแฮะ จากคุณ : s.suk - [ 26 มี.ค. 49 01:34:10 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โห....ปีนจากที่ตกเขามาได้ บรรยายได้ดีมาก เอาอีก เอาอีก ฮ่า ฮ่า จากคุณ : Noko (ไม้หลักปักมั่นคง) - [ 26 มี.ค. 49 20:37:07 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจนะครับ และขอบคุณบางคนที่มาแอบอ่านด้วย อิอิ ************************************ ในที่สุดเราก็มาถึงหลังแปตอนเวลาประมาณบ่ายสามโมง บนหลังแปนี้มีเพื่อนผมบางคนที่ขึ้นมาถึงและรออยู่ก่อนแล้ว ซึ่งหลังจากที่ถ่ายรูปกันหมดฟิล์มไป 2 ม้วนแล้ว พวกเราก็เดินทางในระยะสุดท้ายอีก 3 กิโลเมตร เพื่อไปยังกองอำนวยการ ช่วงนี้เป็นทางเดินราบ แถมอากาศเย็นจึงทำให้ไม่เหนื่อยเท่าที่ควร ก็เลยพอได้เดินแบบเดินไปคุยไปได้ บางคนที่ใ่ส่รองเท้าผ้าใบมาก็ออกอาการโดนกัดซะแล้ว ซึ่งถึงตรงนี้บางคนก็ต้องถอดรองเท้าเดินเท้าเปล่ากันเลย ผมก็พยายามจดจำเส้นทางเอาไว้ให้ดี เผื่อหลง - -" ในช่วงกิโลเมตรสุดท้ายผมก็เดินแบบคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยคนเดียว ทันใดนั้นก็มีเสียงๆหนึ่งเรียกผมเอาไว้ "นรินทร์" ผมหันไปมองเจ้าของเสียง ซึ่งไม่ใช่ใคร "วาสนา" นั่นเอง เธอก็เดินเข้ามาคุยกับผมบอกว่า "เป็นอะไรเห็นเดินอยู่คนเดียว หน้าตาไม่สนุกเลย" ผมก็ยิ้มๆแล้วบอกว่า "เปล่านี่ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย" " "กลุ้มใจเรื่องตาแม็คอยู่ใช่มั้ย" "เปล่าหรอก คิดมากไปก็เท่านั้นไม่ได้ตังค์ซะหน่อย" "เอาน่ามาที่นี่ก็เที่ยวให้มันสบายใจ ลืมๆเรื่องไม่ดีไปก่อนละกัน ตาแม๊คก็ผีบ้าอย่างนี้แหละ" (ผีบ้า เป็นคำด่าในภาษาอีสาน ประมาณว่า บ้าๆบอๆ) "หึๆ อืม..ขอบใจนะ นิลนึกว่าจะไม่มีคนสนใจนิลซะแล้ว" ผมเริ่มหัวเราะออกมาได้บ้างแล้ว "กระเป๋าหนักมั้ย เราช่วยถือให้ก็ได้้่้" "ไม่เป็นไรหรอกจะถึงอยู่แล้ว" (ในจำนวนนั้นมีกระเป๋าของวาสนาด้วยหนึ่งใบ) "อืมถึงกองอำนวยการแล้ว อ้อ...ขอบใจสำหรับเสื้อกันหนาวนะ" พูดจบเธอก็เดินนำหน้าผมไป และเราก็ไปถึงกองอำนวยการพอดี เพื่อนๆที่รออยู่ก็ชี้มาทางผม แล้วแซวว่าคู่นี้อะไรกัน เดินคุยกันมากระหนุงกระหนิงเชียว อิอิ หลังจากนั้นผมก็เริ่มรู้สึกดีแบบแปลกๆ ว่าเออ...ก็มีคนเค้าสนใจเราอยู่เนอะ เวลากลุ้มใจแล้วมีคนมาถามไถ่ นี่มันก็รู้สึกดีเหมือนกัน แต่ก็พยายามไม่คิดอะไรมาก เพราะผมชอบคนง่ายอยู่แล้ว ใครมาทำดีด้วย สนใจด้วยก็ชอบไปหมด - -" (ใจง่าย) ไปถึงที่นั่นหลังจากเพื่อนๆเดินไปสำรวจหาห้องน้ำ ติดต่อเรื่องเต๊นท์มากางและเช่าเตาถ่านมากันเรียบร้อยแ้ล้ว พวกผมเหล่าผู้ชายก็แสดงความบ้าพลังโดยการไปเตะบอล กับคนแถวนั้นที่เขาเอาลูกบอกมาด้วย (แถวนั้นจะมีสนามบอลอยู่ ใกล้ๆกับพวกบ้านพักถาวร) หลังจากเตะจนเริ่มรู้สึกว่าตะคริวมาเยือนแล้ว ก็ได้ฤกษ์พักผ่อนกันซักที ความหนาวเย็นก็เริ่มมาปกคลุม ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเทามีหมอกบางๆลอยอยุ่ในอากาศ เมฆเหมือนปุยขนนกกระจายอยู่ทั่วท้องฟ้า พวกเราเริ่มรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของอากาศ เสื้อกันหนาวที่ไร้ค่าเมื่อช่วงเที่ยง ตอนนี้เริ่มเอาออกมากันแล้ว ผมก็ไปด้อมๆมองแถวๆเตาถ่าน เพื่อพยายามติดไฟ แต่ พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ผมติดไฟไม่เป็น - -" ทำไงมันก็ไม่ติด เพื่อนๆที่กลับมาจากห้องน้ำ (ไปอาบน้ำ) ก็กลับมาติดไฟให้ผม ผมก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ เพราะทำไม่เป็น มันบอกว่า "เออ...คนเรานี่มันก็ไม่ได้เก่งทุกอย่างเนอะ อย่างน้อยเอ็งก็ติดไฟเตาถ่านไม่ได้ละว่ะ" ซึ่งก็จริงของมัน แล้วผมก็ไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ ซึ่งก็เดินผ่านกวางตัวหนึ่งที่เขาเลี้ยงไว้ แต่ว่าผมก็ดันจำชื่อมันไม่ได้ซะด้วย ก็เห็นคนเอาอาหารให้มันกิน แต่ผมไม่ได้ยืนดูนานนัก เพราะต้องไปอาบน้ำ ซึ่งณเวลานี้ความหนาวเริ่มเข้าไปสู่กระแสเลือดของผมแล้ว น้ำบนภูกระดึงที่สูบมาให้อาบ ผมเข้าใจว่าเป็นน้ำบาดาล เพราะมันกระด้างและลื่นมากๆ ผมถูสบู่แล้วล้างออกด้วยน้ำ มันก็ล้างไม่ออกซะที ยังลื่นเหมือนเดิม หนาวก็หนาว แถมน้ำก็ยังมาทรมานกันอีก โอย...ไม่ไหวแย้ว สุดท้ายผมก็หักดิบโดยการตักน้ำราดตัวทีเดียว 5 ขันแล้วก็เช็ดตัวเลย ระหว่างที่เช็ดตัวก็ได้ยินเสียงกรี๊ดมาจากห้องข้างๆ เสียงผู้ชายนี่ล่ะครับ เข้าใจว่าตักน้ำราดตัวขันแรกแล้วมันหนาวมาก เลยร้องออกมา อิอิ ผมเดินปากสั่นกลับไปยังเต๊นท์ที่พัก ซึ่งเต๊นท์พวกนี้เรากำหนดว่าจะนอนเต๊นท์ละ 3 คน แต่จะมีอยู่หนึ่งเต๊นท์ที่พิเศษคือนอนกัน 2 คนเข้าใจว่าเป็นห้องสวีทของคู่รักเขา ก็คือ เอี้ยง กับ คม -*- หลังจากผมประเดิมด้วยมาม่าของผม และรวมกับไข่ไก่ (ฟองละ 5 บาท)ที่สาวๆไปซื้อมา ผมก็ได้สอบถามราคาค่าครอองชีพกับสาวๆว่าที่นี่เป็นยังไง ซึ่งผมจำได้รางๆว่า มาม่าซองละ 10 บาท เป๊บซี่กระป๋องละ 25 บาท ส่วนเหล้าเบียร์นั้นไม่ต้องห่วง หึๆ ยิ่งกว่านี้อีก (แต่ก็จำเป็นมากๆ) ในที่สุดอาหารมื้อแรกบนภูกระดึงก็ตกถึงท้องพวกเรา ให้ตายสิมันเป็นมาม่าที่อร่อยที่สุดในโลกเลย มาม่ารสต้มยำกุุ้่ง ใส่ไข่ แต่มันกลับอร่อยมากๆ คงจะเพราะว่ามีความหิว เหนื่อย หนาว + บรรยากาศดีๆเป็นเครื่องปรุงรสชั้นยอดกระมัง หลังจากเริ่มอิ่มกันได้ที่แล้ว ก็เริ่มตั้งวงกันทันที เพราะทางกองอำนวยการมีเวลา ให้พวกเราแหกปากเห่าหอนได้แค่ถึงเที่ยงคืนเท่านั้น เนื่องด้วยจะรบกวนสัตว์ป่าที่หากินเวลาค่ำคืน แถมน้ำค้างก็แรง (มากๆ) จึงควรเข้านอนแต่หัวค่ำนะจ๊ะเด็กดีทั้งหลาย - -" ************************************* ไว้จะมาต่อพรุ่งนี้ครับ วันนี้อาบน้ำนอนก่้อน พรุ่งนี้ไปทำงาน ยังไงขอกำลังใจด้วนะครับ จะได้รู้ว่ามีคนคอยอ่านอยู่ อิอิ แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 49 20:43:19 จากคุณ : NarinNil - [ 26 มี.ค. 49 20:41:08 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ได้ฤกษ์ขึ้นภูสักที แหะๆ จากคุณ : จี๊ด (jiranai) - [ 27 มี.ค. 49 11:22:14 ]

ความคิดเห็นที่ 18 # 17 แซวๆเดี๋ยวโดนอัดหรอก อิอิ จากคุณ : NarinNil - [ 27 มี.ค. 49 12:35:23 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โทษทีครับ พอดีเน็ทปัญหา เลยต้องมาโพสที่ทำงาน ******************************* หลังจากเครื่องดื่มพร้อม เราก็เริ่มมานั่งพูดคุยกันถึงการเดินขึ้นภูในวันนี้ ว่าเป็นอย่างไรกันบ้าง ซึ่งหลายคนบอกว่า "เมื่อยโคตรๆ" ตอนนี้พวกหมวก เสื้อกันหนาว ผ้าห่ม กางเกงยีนส์ขายาว ถุงเท้า อะไรที่พอจะเอามาทนทานความหนาวได้ก็พากันขนออกมาปกปิดร่างกายกันรอบๆกองไฟ เหล้าที่พวกเรากินก็ไม่ใช่ของดีอะไรมากมาย แต่แหม..มันเข้าบรรยากาศชะมัด เหล้าขาวตรารวงข้าว 40 ดีกรี ผสมกับแฟนต้าน้ำแดง ในอัตราส่วน เหล้าขาวหนึ่งขวด (ใหญ่) ผสมกับแฟนต้าน้ำแดง 1.25 ลิตรครึ่งขวด แรงเร่าร้อนและหวานในจิบเดียวกัน ผสมอย่างนี้พวกผู้หญิงก็พอกินกันได้ พวกผู้ชายนี่แทบจะแย่งกันกิน บางคนอาจจะต้องมีน้ำเปล่าล้างคอด้วย กับแกล้มก็เป็นพวกถั่วทอด ฮานามิ เม็ดแตงโม อะไรไปตามเรื่อง ตกดึกหมอกเริ่มจาง เห็นแต่ฟ้าใส ดาวสวย แสงจันทร์ในคืนนี้ไม่มีมากนัก ทำให้ดวงดาวอวดแสงได้เต็มที่ สอบถามราคาจากม้าเร็วที่วิ่งไปซื้อเหล้ามาทำให้ทราบว่า เหล้าขาวขวดละ 100 (จากปกติ 70 บาท) แฟนต้าขวดละ 50 (จากปกติ 23 บาท) แต่เอาเหอะคิดซะว่าเหล้าที่นี่มันของสูง (อยู่บนภู) กว่าเขาจะแบกขึ้นมาแพงนิดหน่อยจะเป็นไรไป พอแอลกฮอล์เข้าสู่ร่างกาย ความเป็นศิลปินก็บรรเจิด กีต้าร์ห่วยๆก็เริ่มสะบัดสายตามแรงดีดของไอ้แจ๊ค หนุ่มหล่อคมเข้ม(เข้มมากๆ) มือกีต้าร์ พอฟังเป็นทำนองได้ว่าเพลงอะไร พอมือกีต้าร์ขึ้นก็ร้องตามกัน ส่วนมากจะขึ้นด้วยคอร์ด C เพราะเล่นกันง่ายและตามด้วย Dm F G Em Am Bb วนไปวนมาอยู่แถวๆนั้น แค่นี้ก็มีความสุขกันแล้ว เสียงคนร้องก็ใช่ว่าดีนักหนาอะไร อาศัยร้องกันหลายคน คงไม่มีใครว่าอะไร มองดูเต๊นท์ข้างๆก็ไม่แพ้กัน ผมเองก็แหกปากดังใช่ย่อย ระหว่างนั่งๆกันอยู่ ทันใดนั้นก็มีสาวนางหนึ่งในกลุ่มผม ร้องว้ายขึ้นมา จะอะไรซะอีก สัตว์คู่บ้านคู่เมืองภูกระดึง เจ้าทากนั่นเอง มันคงดูดเลือดหล่อนไม่เข้า เพราะติดชั้นไขมันอันหนาแน่น - -" แต่กระนั้นก็พอจะสร้างความรู้สึกเจ็บให้แก่หล่อนได้ จึงรีบจัดการเอามันออกไป ก่อนที่เจ้าทากจะจุกตายเพราะไขมันหาใช่ดูดเลือดไม่ ทุกคนพอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร วงแตกทันที กว่าจะทำใจกันได้ ปูนขาวที่ไปซื้อมาถุงละ 20 บาทเริ่มเอามาโรยรอบๆวงเหล้า และรอบเต็นท์ประหนึ่งเป็นสายสิญจ์กันผีของเหล่าหมอผีทั้งหลาย ตอนนี้ก็เริ่มมีการแซวคนนั้นที คนนี้ที บางคนก็เอาแผนที่มากางกำหนดเส้นทางว่าพรุ่งนี้จะไปไหนดี ใครที่เล็งๆใครไว้ก็เริ่มส่งสายตาหากัน มีคู่หนึ่งชื่อ "ตุ๊" กับ "แอ๋ว" หายไปด้วยกันพักใหญ่ กลับมาเพื่อนๆก็สอบถามได้ความว่า แอ๋วจะไปเข้าห้องน้ำแต่ไม่กล้าไปคนเดียว แหม...ของแบบนี้เชื่อยากครับ ก็เลยแซวกันว่า "สงสัยไปดูขี้กวาง" แต่เขาไปทำอะไรก็ช่างหัวเขาเถอะ เพราะเราไม่ได้สนใจอยู่แล้ว (มั้ง) อิอิ หลายๆคนเริ่มแซวผมว่า นึกไม่ถึงว่าจะกินเหล้าขนาดนี้ ผมได้แต่ยิ้ม และหัวเราะหึๆ ความจริงผมกินเป็นอยู่แล้ว (กินหนักด้วย) แต่ว่าก็ต้องดูเวลา อันนี้มาเที่ยวกะเมาให้ตายอยู่แล้วกินเท่าไรก็ได้ ถ้าไม่หลับก่อน ทันใดนั้น กิ่ง สาวทอมประจำกลุ่มตะโกนถามว่า "นี่ไอ้นิล ชั้นเห็นแกเดินคุยกับวาสนามา แกคิดอะไรกับเพื่อนชั้นวะ" ถามงี้ก็ได้เรื่องสิครับ ผมก็หัวเราะไม่ตอบอะไร เพื่อนๆก็เลยได้แซวกันพักหนึ่ง เฮ่อ.ๆ.ๆ.ๆ ตอนนี้ดวงตาของหลายคนก็เริ่มจะหวานเชื่อมกันได้ที่แล้ว ความจริงปากผมก็อยากจะบอกว่า พรุ่งนี้ตี 4 -ตี 5 เราต้องตื่นไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ผานกแอ่นนะเพื่อนๆ แต่แหม...เหล้าเต็มปากขนาดนี้ ผมก็เลยพูดไม่ออกครับ พอกลืนลงคอไป มันก็เลยหายตามไปด้วย อิอิ "บักด๊อก (ชื่อที่เพื่อนๆตั้งให้ ย่อมาจากด๊อกเตอร์) แกมากับพวกฉันแบบนี้น้องอั๋น (เด็กที่ผมจีบอยู่ตอนนั้น) เขาไม่ว่าแกเหรอวะ" เจี๊ยบนั่นเอง แหมท้องหายปวด ปากก็กวนเลยนะแก "ไม่หรอก ไม่เกี่ยวอะไรกันซะหน่อย" "เฮ้ยพูดอย่างนี้เหมือนเกรงใจใครแถวนี้เลยว่ะเพื่อน" เอก ชายหนุ่มเจ้าของความสูง 185 Cm. แต่เล่นบาสไม่ได้เรื่อง แซวผม และผมก็ยิ้มอีกตามเคย ตอนนี้สารพัดคำพูดก็เริ่มไหลออกจากปากเพื่อนทุกคน นินทา-ด่า-แซวมันหมด ตั้งแต่ผอ. ยัน นักเรียน สาวๆห้องนั้นดี ผู้หญิงแผนกนี้น่ารัก ไอ้นั่นตุ๊ด อีนี่แรด เฮ้ยเต็นท์นั้นแจ่มว่ะ กลุ่มนั้นหล่อจัง ผช.ศรีวรรณพูดมาก และที่ขาดไม่ได้ ตาแม็คแม่-งบ้าว่ะ เต็มป่าวอะไรประมาณนี้ แจ๊คกี้ มือกีต้าร์ก็บรรเลงเพลงของมันไป เอาบุหรี่เหน็บตรงที่ลูกบิดตั้งสาย มีคนคอยป้อนเหล้า ป้อนบุหรี่ให้ เพลงอะไรก็งัดมาเล่นหมด แมว-จิรศักดิ์ มาลีฮวนน่า คาราบาว พงษ์สิทธิ์ โลโซ และอะไรต่อมิอะไรที่นึกออกและพอจะไถด้วยคอร์ด C ได้ แต่แค่นี้ก็สนุกกันมากมายแล้ว แต่ให้ตายผมยิ่งเมา ผมยิ่งมองไปฝั่งตรงข้ามกับผม เปลวไฟมันเต้นระยิบระยับในสายตาผม ด้านหลังเปลวไฟสีเหลือง-ส้ม ผมมองเห็นผู้หญิงที่ชื่อ "วาสนา" นั่งยิ้มอยู่ ไม่รู้ยิ้มให้ผมหรือเปล่า โอย กามเทพนี่ใจคอจะมาแผลงศรผมบนภูกระดึงจริงๆหรือนี่ - -" ซักพัก ผมมุดหายเข้าไปในเต็นท์ไปหยิบกางเกงยีนส์ของผม (ยังไม่ได้ใส่) เอามาให้เธอคนที่อยู่ตรงหน้าผม บอกว่าจะกลัวหนาวใส่ซะสิ อุตส่าห์แอบๆแล้วเชียว แต่ไม่รอดพ้นสายตาสาระแนของเพื่อนๆไปได้ เสียงแซวจากเพื่อนๆจึงเต็มหูผมจนได้ เอ...หรือว่าผมบ้าตามที่เพื่อนยุดีวะเนี่ย อิอิอิ ตอนนี้มีคนบางคนเริ่มมุดหายเข้าไปในเต็นท์ละครับ ไอ้คิง(ลวย) หนุ่มหล่อมาดหมอลำ เพราะเสียงมันเหมือนพรศักดิ์ ส่องแสง สงสัยเหนื่อยหรือคออ่อนไม่ทราบได้ มันมุดหัวไปหลับก่อนที่ผมจะเข้าไปเอากางเกงเสียอีก ผมก็พยายามปลุกมัน แต่มันก็บอก เออ.ๆ เดี๋ยวกุตามออกไป ผมบอกเปล่าหรอก กุจะเอาเงินเมิงไปซื้อเหล้า มันบอกซ่นตรีนแน่ะ - -" แต่ผมก็ยังอุตส่าห์ล้วงเงินจากกระเป๋ามันไปได้ตั้ง 200 ส่วนมันจะตามออกมาหรือไม่ ก็ไม่จำเป็นแล้ว อิอิ พงษ์ ก็เริ่มแสดงความหื่นกามกับสาวๆ โดยการงัดมุกตลกลามกออกมาพูด สาวๆก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ เหมือนจะรับไม่ได้ แต่หูผึ่งกันทุกคน มุกแบบนี้หมอลำซิ่งชอบเล่น อันนี้เป็นภาษาอิสานผมก็อธิบายให้ฟังยาก ต้องไปฟังเสียงในฟิล์มเอา เหมือนหนังเรื่อง "แหยม ยโสธร" หากคุณอ่านซับไตเติ้ลรับรองความสนุกหายไปเยอะ ฟังเสียงสดรับรองฮากว่ามากๆ ********************************* ยังมีคนอ่านอยู่มั้ยเนี่ย ขอเสียงหน่อยสิครับ อิอิ แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 49 16:50:45 จากคุณ : NarinNil (NarinNil) - [ 28 มี.ค. 49 16:48:26 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หลังจากเริ่มเมาๆจนได้ที่ ก็เริ่มที่จะพับกันไปทีละคนสองคน สาวๆที่ทนไม่ไหวก็มุดหายเข้าไปนอนในเต๊นท์กัน เหลือแต่พวกควายตัวผู้นั่งกินเหล้ากันอยู่ - -" สุดท้ายประมาณเที่ยงคืน15นาที (ทดเวลาเจ็บให้ด้วยตั้ง 15 นาทีแน่ะ) ทางกองอำนวยการก็ประกาศให้เรากลับหลุมกันได้แล้ว เพราสัตว์ป่าจะได้ออกหากินบ้าง ตอนนั้นอากาศก็หนาวขึ้นเรื่อยๆ พูดออกจากปากก็ยังกับในแดจังกึม ควันงี้ออกปากเชียว พวกเราก็จึงได้ดับไฟและแยกย้ายกันไปนอนซะที ตี 4 ครึ่ง ผมตื่นขึ้นมาคนแรกของกลุ่ม พอตื่นขึ้นมาจากอาการเมาสุรา สิ่งที่จะมาถอนได้ก็คือกาแฟร้อนๆ ที่น่าจะช่วยคลายหนาวลงไปได้บ้าง (ไม่อยากเอาเหล้าถอน กลัวจะจมลงไปกว่าเดิม) แต่ก็เหมือนเดิม ผมติดไฟไม่เป็น ออกมานั่งด้อมๆมองๆ สุดท้ายก็อดกิน เลยจำใจเดินไปปลุกเพื่อนๆทีละเต๊นท์ บางเต๊นท์ไม่อยากเรียก แต่อยากมุดหัวเข้าไปแอบดูก่อน (เต๊นท์สาวๆ) เผื่อจะมีอะไรหลุดหรือโผล่ออกมาบ้าง ถือว่าเป็นกำไรชีวิต ทุกคนตื่นขึ้นมา สีหน้าบอกได้เลยว่าสดใสมากๆ อาจเพราะเมื่อคืนได้ยาดี ลองนับๆเพื่อนๆกันดู อ้าวหายไป 2 ใครหายไปหว่า อ๋อ ! เอี้ยงกับคมนั่นเอง สงสัยอยู่ในช่วงฮันนีมูน (ตอนนั้นก็ยังเรียนอยู่ทั้งคู่) ผมก็เลยเห็นใจขึ้นมา ไปเรียกหน้าเต๊นท์ เฮ้ยพอได้แล้ว ทั้งคืนแล้ว จะอะไรกันหนักหนาวะเนี่ย ทั้ง 2 คนงัวเงียลุกขึ้นมาและก็บอกว่าไม่ไหวอะ ไปก่อนเหอะเดี๋ยวตามไป กะแล้วว่าอย่างนี้ ช่างมันเหอะ แล้วเพื่อนๆทุกคนก็ไปล้างหน้าล้างตาแปรงฟัน เพื่อเตรียมไปรับแสงอรุณที่ผานกแอ่น (โดยไม่ลืมเตรียมกล้องไปด้วย) ผมซึ่งมัวแต่หากางเกงขายาวใส่ พอออกมาจากเต๊นท์เพื่อนๆก็ไปหมดแล้ว - -" ทำไงดีวะเนี่ย สุดท้ายนึกขึ้นได้ตอนเดินมาจากหลังแป เห็นป้ายบอกทางไปผานกแอ่นนี่หว่า ก็เลยตัดสินใจวิ่งตามเพื่อนๆไปทางที่มาจากหลังแป แต่ยิ่งวิ่งไปๆก็เริ่มมืดขึ้น แสงไฟจากกองอำนวยการ-ร้านค้าค่อยๆหายไป เอ......เพื่อนๆเราทำไมเดินเร็วกันอย่างนี้ หรือว่าหลงเนี่ยใช่แลวเพื่อนๆเราต้องหลงทางแน่ๆเลย (แต่ดันไม่ได้คิดว่าตัวเองจะหลงทาง) และแล้วผมก็เห็นเงาคนกลุ่มหนึ่งในความมืด เดินอยู่ข้างหน้าผม อะฮ่า...เรามาถูกทางแล้ว "พงษ์ แจ๊ค เกตุ เอก คิง กุอยู่นี่โว้ย" เงากลุ่มนั้นหันมามองผม แล้วเดินต่อไป เฮ้ยเพื่อนกุป่าวหว่าเนี่ย ถ้าใช่จะต้องมีสัญญาณตอบรับบ้างสิ หรือโบกมือให้ก็ยังดี ผมก็เลยวิ่งไปดู พระเจ้า....คนกลุ่มนั้นหายไป เขาเลี้ยวซ้ายครับ ผมมองแต่ทางตรง แหะๆ นึกว่าผีภูกระดึงหลอกเอาซะแล้ว จนเดินเข้าไปใกล้ๆก็ถึงได้รู้ว่า นั่นไม่ใช่เพื่อนๆของผม ใครก็ไม่รู้ แต่เขาก็หันมายิ้มให้ผมแล้วบอกว่า "ทำไมมาทางนี้คนเดียวล่ะ มืดๆไฟฉายก็ไม่มี เดี๋ยวตกภูไปไม่มีใครรู้นะ" ผมได้แต่ยิ้มแหะให้กับความหน้าแตกของัวเอง แล้วก็เดินต่อไปอย่างเร็ว - -" และแล้วผมก็เริ่มมองเห็นแสงลางๆจากด้านหน้าคนกลุ่มใหญ่ยืนอยู่ที่นั่น ในจำนวนนั้นใช่แล้ว เพื่อนผมเอง แหมแต่ทำไมเดินเร็วกันจังวะ ตามยังไงก็ไม่ทัน และผมก็รู้ว่า ผมโง่เอง เพื่อนๆมาถึงที่นี่ได้ 15 นาทีแล้ว ยังคิดกันอยู่ว่าผมจะหลงกลายเป็นลิงป่าไปแล้ว พวกมันพากันเดินมาจากทางห้องน้ำ (หลังร้านค้า) ผมน่ะสิดันเดินผ่าเหล่าไปทางหลังแปเอง - -" สรุปผมผิดใช่มั้ยเนี่ยท่านผู้อ่านครับ (ก็...เอออะดิวะ) แสงอรุณยามเช้าบนผานกแอ่น มันช่างสวยงามจริงๆ เสียตรงวันที่เราไปหมอกเยอะไปหน่อย แต่กระนั้นแสงแฟลชมากมายก็ยังได้สว่างวาบๆเพื่อเก็บภาพอันสุดแสนประทับใจนี้ ผมที่ไม่มีกล้องไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจที่ได้มาดูภาพสวยๆแบบนี้ เรียกได้ว่าตายก็ไม่เสียชาติเกิดแล้ว พอแสงอาทิตย์เริ่มแรงมากขึ้น เราก็ชวนกันกลับ เพราะหลายคนระบบขับถ่ายเริ่มทำหน้าที่ของมันแล้ว บางคนก็หิวจนตาลาย และเราก็ได้เดินกลับที่พักกัน ระหว่างนั้นเจอโขดหิน อะไรสวยๆแปลกก็พากันไปถ่ายรูปคู่เต็มไปหมด กลับมาถึงที่พักบางคนก็มุดหัวเข้าไปและไม่โผล่มาอีกเลย - -' หลับต่อน่ะสิครับถามได้ ส่วนผมก็มานั่งชงกาแฟที่มีคนใจดีมาติดเตาให้ (ไม่งั้นอดตาย) กินไปก็รู้สึกว่า การมาเที่ยวมันมีความสุขแบบนี้เอง โชคดีจริงๆที่ได้เกิดเป็นคน ^_^ ตกสายหลังจากกาแฟที่ต้มน้ำร้อนในกระป๋องโค้กแล้ว (ขี้เกียจล้างหม้อที่ต้มเมื่อคืน) เราก็ซัดมาม่าใส่ไข่กันต่อทันที หิวนี่ครับ ช่วยไม่ได้ พอเริ่มอิ่มๆกัน ก็เริ่มจัดแจงเส้นทางการเดินว่าเราจะไปที่ใด ยังไงกันดี ตกลงได้ว่าเราจะไปตามเส้นทางเลียบหน้าผาก่อน (ผาหมากดูก ผาเหยีบเมฆ) และจะไปถึงผาหล่มสักอันลือชื่อตอนเวลาประมาณบ่าย 2-3 โมง และกลับมาตามเส้นทางน้ำตกเพื่อกลับเข้าที่พัก ตอนประมาณ 6 โมงเย็น หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้ารองเท้าที่ตัวเองใส่สบายกันเรียบร้อยแล้ว ก็จัดการเก็บของใช้ส่วนตัวเอาติดตัวไปเท่าที่จำเป็น และเราก็ได้เริ่มออกเดินทางเวลา 8 โมงเช้าโดยประมาณ (เอี้ยงกับคมตื่นแล้ว หน้าตาอิโรยกันทั้งคู่ สงสัยเมื่อคืน....ไปหน่อย) ************************************* ยังมีคนอ่านอยู่ป่าวครับเนี่ย ขอเสียงหน่อยสิ - -" จากคุณ : NarinNil - [ 29 มี.ค. 49 17:16:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ยัง ยังอยู่ จากคุณ : s.suk - [ 1 เม.ย. 49 01:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านอยู่ หนุก ดี เพลินเลย ฮ่า ฮ่า ไม่จบ โดน...นะเฟ้ย จากคุณ : Noko (ไม้หลักปักมั่นคง) - [ 2 เม.ย. 49 19:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อิอิ แกล้งหายไป เพื่อเช็คเรทติ้งครับ ฮ่าๆๆ เย็นนี้กลับมาต่อชัวร์ จากคุณ : NarinNil - [ 5 เม.ย. 49 07:16:19 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ้าว...เหรอ นึกว่า หล่นผาหล่มสักรอบสอง ที่แท้หลบไปทำธุระข้างทางนี่เอง อย่าลืม...เช็ดก้นให้สะอาดนะ ให้ดีเอาน้ำล้างด้วย อ่อ อย่าลืมกลบด้วยละ กร๊ากกกกกกกกกกกกก แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 49 13:11:49 จากคุณ : Noko (ไม้หลักปักมั่นคง) - [ วันจักรี 13:04:35 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ยังรออ่านอยู่นะครับ จากคุณ : ... (นักเทนนิสแดนใต้) - [ 21 เม.ย. 49 12:16:38 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หายไป 1 ปี เศษๆ กลับมาต่อ จะยังมีคนอ่านกันมั้ยเนี่ย 55+ จากคุณ : แม่หมู จูบุ๊ๆ - [ 2 พ.ค. 50 13:52:04 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ปีกว่าแล้วครับ ต่อให้จบนะครับ จากคุณ : หนุ่มใหญ่ปะแป้ง - [ 29 มิ.ย. 50 01:45:44 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ติดตามเรื่องได้ที่ Blog ของผมนะครับ ผมเอาไปรวมไว้ที่นั่นแล้ว ขอแสดงความเสียใจต่อครอบครัวของลุงไม้นะครับ ขอบคุณลุงไม้ที่ให้กำลังใจในการเขียนเรื่องของผมครับ จากคุณ : AW Milan - [ 29 มิ.ย. 50 14:05:13 ]