17-21 เมษา 49
ไปพักที่หาดป่าตอง บังกะโลที่พักตกแต่งสวยงามท่ามกลางสวนดอกไม้รื่นรมย์ จากที่พักเดินข้ามถนนก็ถึงหาด ออกจะแปลกใจที่ฝรั่งเต็มไปหมดทั้งๆที่ที่ไม่ใช่หน้าท่องเที่ยว น้ำทะเลใส หาดทรายสะอาด เก้าอี้ผ้าใบและร่มกางกันมากมายราวกับว่าเรื่องร้ายไม่เคยมาเยี่ยมเยือน ทั่วทั้งหาดไม่มีนักท่องเที่ยวชาวไทยแม้แต่คนเดียว จะมีคนไทยก็แต่พ่อค้าแม่ค้าและสาวไทยร่างอ้อนแอ้นหยอกล้อเริงร่ากับฝรั่งอุบาท์อย่างไม่เกรงฟ้าเกรงดิน
ตกเย็น ป่าตองคึกคัก ร้านรวงเปิดขาย ผู้คนเดินเบียดเสียดซื้อของมืดฟ้ามัวดินราวกับว่าโลกจะแตกดับลงวันนี้ ร้านอาหารไม่ว่าจะริมหาดหรือในซอยคลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยว พนักงานยิ้มแย้มแจ่มใส เสียงสังสรรค์สรวลเสเฮฮาดังไม่ขาดระยะ
ถนนบางลายามค่ำคืนเต็มไปด้วยแสงสี ทุกบาร์กระหึ่มก้องด้วยเสียงเพลง สาวขายเรือนกายแย้มยิ้มเชินชวนแขก ฝรั่งชั้นต่ำทั้งหนุ่มทั้งแก่ชนแก้วคุยแข่งกับดนตรี มืออีกข้างโลมไล้หญิงงามข้างกาย
ในวันที่ป่าตองไม่ต้องร้องขอให้ใครมาเยือน ควาามโลภและการค้ากำไรเกินควรก็หวนกลับคืนมา อาหารการกินและค่ารถไม่ว่าจะเป็นแทกซี ตุ๊กตุ๊กหรือสองแถวได้พร้อมใจกันโก่งราคาอย่างน่ารังเกียจ อย่างไรก็ดี ในความเป็นธุรกิจนั้นก็ยังมีความเป็นไทยสอดแทรกอยู่บางแง่บางมุม บนถนนบางลานั้นเองได้มีซอยเล็กๆแอบซ่อนตัวอยู่พร้อมกับแผงอาหารหลายรูปแบบที่ให้นักท่องเที่ยวผู้รู้คุณค่าของเงินได้หาข้าวกินอิ่มท้องไม่ผิดกับคนไทยท้องถิ่น
น้ำตาหยดสุดท้ายแห้งเหือดลงแล้ว ชีวิตของป่าตองที่เกือบจะแตกดับได้กลับฟื้นคืนชีพขึ้นอีกครั้งหนึ่งและได้บอกลาความทุกข์ลำเค็ญ ขออย่าได้หวนมาอีกเลย
แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 49 17:24:00
จากคุณ :
ป้านิด 
- [
8 พ.ค. 49 16:55:38
]
ไม่มีน้ำตาที่ป่าตอง
