PANTIP.COM : E4581845 รถไฟกับการเดินทางด้วยรถไฟครั้งแรกในชีวิต [บันทึกนักเดินทาง]

รถไฟกับการเดินทางด้วยรถไฟครั้งแรกในชีวิต

เหมือนคนบอๆนะครับแค่นี้ก็ต้องมาเล่าแต่อยากเล่าครับๆมาๆมาอ่านกันๆ

เป็นเวลานานแล้วที่ผมไม่ได้ไป จังหวัดอยุธยา สองปีแล้วสินะ ครั้งนี้ผมต้องออกเดินทางอีกครั้ง
เพื่อทำหน้าที่บางอย่างให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

การเดินทางครั้งนี้ผมเลือกรถไฟเป็นพาหนะในการเดินทาง เชื่อไหมผมเพิ่งจะได้เคยนั่งรถไฟ
เป็นครั้งแรกนี้แหละผมจับรถไฟเที่ยว 12.05 น จากสถานีบางซื่อ โดยการโทรสอบถามเส้น
ทางการเดินรถ จากหมายเลข 1690 พนักงานบริการดีมากถึงจะให้ผมรอสายนานเป็นชาติก็เถอะ

ผมซื้อตั๋วโดยสาร บ่งบอกจุดหมายปลายทางว่า อยุธยา ผมตีตั๋วโดยไม่กลัวว่ามันจะเจ็บมาในราคา 14 บาท ถูกมากๆ 14 บาทในกรุงเทพนั่ง รถได้ไม่กี่ป้าย

ผมเดินตรงไปที่รถไฟขบวนหนึ่ง ที่เขียนไว้ว่ากรุงเทพสุริทน์แน่ล่ะมันต้องผ่าน จังหวัดอยุธยาเป็นแน่เพราะคนขายตั๋ว ชี้มาที่รถไฟคันนี้ผมเดินก้าวขึ้นรถไฟอย่างมั่นคง นี้จะเป็นการขึ้นรถไฟครั้งแรกในชีวิต นั่งได้สักพักเริ่มหิวครับเลยลงไปเซเว่นแล้วซื้อซาลาเปามากิน

ผมหาที่นั่งเหมาะๆ นั่งลงพลางสังเกตุรอบๆรถ เบาะที่นั่งเป็นไม้ แข็งแรงนั่งแล้วรู้สึกเจ็บก้นเป็นบ้า เหลือบมองไปเห็น กระจะรถไฟปิดอยู่ แน่ล่ะผมอยากได้บรรยากาศแบบชาวรถไฟจริงๆ เลยพยายามเปิดหน้าต่าง ดันขึ้นเท่าไรก็ไม่เปิดซะที จนป้าที่นั่งฝั่งตรงข้ามบอกว่า เฮ้ยไอ้หนุ่มมันต้องดันลงๆ เท่านั้นแหละผมถึงรู้ว่ามันต้องดันลงนะถึงจะเปิดได้

สลัดความโง่ออกไปได้ ผมทรุดตัวลงนั่งในท่าเดิม พลางหยิบซาลาเปาที่ซื้อมาจากเซเว่น ขึ้นมานั่งกิน ก็คนมันหิวนิ รถไฟเคลื่อนตัวมาเรื่อยๆเสียงของล้อที่ทำจากเหล็กบดกับรางรถไฟเกิดเสียงดังเอี้ยอาดขลุกขลักดูน่ากลัวแต่ฟังไปเรื่อยๆก็เพลินไปอีกแบบ รถไฟค่อยๆเร่งความเร็วขึ้นจนคงที่ สักพักเสียงหวูดก็ดังขึ้น

รถไฟเคลื่อนตัวช้าลงเข้าสู่สถานีบางเขน ที่นี้คนขึ้นเยอะมากๆ จนผมต้องเอาเท้าที่พาดลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามลง ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินขวักไข่วอยู่ทั้งข้างล่างและข้างบนแต่ล่ะคนจัดแจงของๆตัวเอง รถไฟจอดที่สถานีนี้ได้ไม่นานนักก็เริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้งเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ตรงนี้เองผมสังเกตุเห็น “โสตนเอดเมืองไทย” ไอ้เสาที่ชี้โดเด่ตรงถนนโลคอลโร้ดนั้นแหละครับยืนเรียงรายให้เป็นที่กราบไหว้ของคนทั่วไป สร้างมาได้ต้นล่ะเป็นล้าน ฝั่งตรงข้ามที่ผมนั่งคุณยายท่านนั้นลุกไปแล้ว มีหญิงสาวและชายหนุ่มคู่หนึ่งนั้งอยู่ตรงข้ามกันทั้งคู่เอาเท้าไปก่ายขาของกันและกันและพูดคุยดูน่ารักดี

และตอนนี้แหละครับที่ผมรู้สึกถึงความแข็งโป็กของเก้าอี้ไม้แข็งจนตูดระบมไปหมด หลังนี้ปวดสุดๆ จนผมต้องเปลี่ยนท่าการนั้งบางแล้ว รถไฟวิ่งผ่านสถานที่หลายๆแห่ง ผมนั่งมองดูให้ความรู้สึกอีกแบบต่างจากการนั่งรถผ่านสถานที่เหล่านี้

เสียงหวุดดังรถไฟดังขึ้นอีกครังบ่งบอกว่าถึงสถานีหน้าแล้วแน่ๆ เป็นจริงดังคาดผมมาถึงสถานี หลักสี่ในเวลา 12.23น. ในตั๋วระบุบเวลาการเดินทางที่ผมจะถึงอยุธยาในเวลา 13.06 น. รถไฟจอดที่สถานี้หลักสี่ไม่น่าจะเกินสองสามนาทีก็เคลื่อนตัวออกจากสถานีมุ่งหน้าต่อไป คนขายของบนรถไฟนี่มีหลายคนครับอาหารที่ขายจะเป็นจำพวกของทานง่าย เช่น ผลไม้ดอง ถั่วต้ม น้ำเครื่องดื่มต่างๆ ไก่ย่างข้าวเหนียว อะไรต่างๆอีกมากมาย เดินขายกันเป็นระยะๆ คนขายก็จะตะโกนแข่งกับเสียง ล้อเหล็กบดกับรางเหล็ก และที่สำคัญหูผมก็ดีในระดับหนึ่งแต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าเขาขายอะไรกันถ้าไม่มองสินค้า เพราะคำพูดที่ออกมาจากปากนั้นยอมรับว่าสมองกลวงๆอย่างผม ฟังไม่รู้เรื่องครับ หรือว่ากระดูกสามชิ้นในหูผมมันทำงานผิดพลาดแปลภาษากันไม่ออก งงมากขายอะไรกันฟังไม่รู้เรื่อง และที่น่าแปลกใจคือพวกเขาเหล่านี้ต้องขายของกันบนรถที่วิ่งในระยะไกลขนาดนี้เลยเหรอ แบบว่าต้องเกาะไปกับรถจดสุดสายแล้วเกาะกลับมาหรือป่าว อันนี้ไม่รู้จริงๆครับหรือว่าจะมีเปลี่ยนเวณกัน อืมไว้คร่าวหน้ามีโอกาสจะลองถามดู

ไม่นานนักรถไฟก็พาผมตัวมันเองและคนอื่นมาถึงสถานีดอนเมือง ใช้เวลามาจาก หลักสี่ประมาณ 6นาทีพอมาถึงก็มีเสียงประกาศออกจากลำโพงให้คนที่มีตั๋วขึ้นรถได้ ที่สถานีนี้มีชวนต่างชาติขึ้นมาด้วยครับ หกคนเสียงดังมากนั่งอยู่หลังผมต่างคนก็ พรั่งพรูสำเนียงออกมาอย่างเร็วปรื้อและแน่นอนว่าผมก็ฟังไม่รู้เรื่องแต่ดูท่าทางพวกเขามีความสุขมากๆ ผั่งตรงข้ามที่ผมนั่งชายหนุ่มและหญิงสาวคู่นั้นยังคงนั่งคุยกันเหมือนเดิม

ผมละสายตาจากภายในรถไฟ เหม่อมองออกไปภายนอกตัวรถ บรรยากาศเปลี่ยนไปแล้ว สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือทุ่งหญ้ากว้าง สลับกันต้นไม้ บ้านคน เสาไฟฟ้าที่เรียงรายอยู่สองข้างทาง แสงแดดที่ผ่านก้อนเฆขสาดแสงสีทอง สายลมพัดพาเข้ามาในตัวรถเย็นสบายสีเขียวของทุ่งนาทำให้อารมณ์ผ่อนคลาย ผมสูดหายใจลึกๆ ดีจังที่ผมเลือกเดินทางด้วยรถไฟบรรยากาศแบบนี้หาไม่ได้ในกรุงเทพที่มีแต่ป่าคอนกรีต และในเวลา 12.40 รถไฟ ก็มาถึงสถานีรังสิต ที่สถานีนี้แม่ลูกคู่หนึ่งหอบหิ้วสัมภาระขึ้นมาแถมยังต้องกระเตงลูกน้อยอีกคน เธอเลือกมานั่งตรงข้ามผม เธอจัดแจงเก็บข้าวของต่างๆในขณะที่ลูกเธอนั้นเริ่มโยเย้และร้องไห้ เธอนั่งลงและเริ่มปลอบลูกน้อย รถไฟเคลื่อนตัวออก อย่างช้าๆ ทิ้งสถานีรังสิตเอาไว้เบื้องหลัง เหมือนจะบอกว่าอะไรที่เราผ่านมาแล้วนั่นคืออตีดที่เราควรจะจดจำไว้ มันผ่านมาแล้วสิ่งที่ผ่านมาคืออตีดและรถไฟขบวนนี้กำลังมุ่งหน้าสู่อนาคต

เมื่อรถไฟเร่งความเร็วจนได้ที่ ผมเริ่มมองออกไปอีกครั้ง บรรยากาศดีจริงๆมองออกไปได้ไกลสุดลูกหูลูกตา ยังจำแม่ลูกคู่นั้นได้ไหมครับตอนนี้ลูกเธอเริ่มโยเยอีกครั้ง เธอเอาขนมในถุงออกมาลูกเธอก็ไม่ยอมกินยังคงร้องอยู่ ด้านหลังมีฝรั่ง พูดจากเสียงดังแปดหลอด อยากจะเดินไปบิดโวลุ่มลดเสียงลงหน่อยก็ไม่ได้ คนนะไม่ใช่เครื่องเสียง ใหนจะคุณหนูที่ร้องโยเยอีก เธอผู้นั้น ยืนขึ้นอุ้มลูกโยกตัวไปมา ดูลูกเธอจะชอบ หยุดร้องทันทีและเธอคนนั้นก็พาลูกเดินไปตามทางเดินในรถไฟ ผมมองดูด้วยใจที่ชื่นชมนี้สินะความรักของแม่ แต่กระนั้นก็ยังไม่วายมีรถไฟอีกขบวนสวนมาทำให้เกิดเสียงดังมาก จนเด็กน้อยร้องจ้าขึ้นมาอีกครั้ง เอาๆปลอบๆกันไปนะแม่คุณ

รถไฟผ่านสถานีเชียงรากน้อยในเวลา 12.57 นาทีฝรั่งตัวใหญ่ๆสองสามคนเดินมาเอาสัมภาระที่วางไว้บนชั้นวางของลงมากระเป๋าใหญ่มากๆพอๆที่จะใส่คนตัวใหญ่ๆลงไปได้หนึ่งคน เท่าทีดูจากอาการเหมือนเขาจะลงที่สถานีอยุธยาเป็นแน่ ก็แน่ล่ะนั้นมันเมืองท่องเที่ยวนิ บ่งบอกให้รู้ว่า ฝรั่งกรุ๊ปนี้ศึกษามาดีในเรื่องของการเดินทางหรือไม่เขาอาจจะมาบ่อยๆก็เป็นได้ สักพักแม่ลูกคู่นั้นก็เดินกลับมานั่งที่เดิม รถแล่นต่อไปนานพอสมควรผ่านสถานีอีกสองสามแห่งไม่แน่ใจนักที่สำคัญผมอ่านไม่ทันว่าสถานีชื่ออะไรเริ่มหวั่นๆว่าลงผิดทีจะทำไงว่ะนี้ ผมเริ่มใจไม่ดีรวบรวมความกล้าถามผู้หญิงที่มีลูกน้อยคนนั้น ว่า “ ขอโทษนะครับสถานีอยุธยาไกล้ถึงหรือยังครับ” เธอมองหน้าผมแล้วตอบออกมา ผมอ๋อทันที เธอเป็นคนต่างชาติแน่ๆครับ อย่างน้อยไม่พม่าก็เขมร เพราะสำเนียงบ่งบอกเหลือเกิน ฟังตอนแรกยังงงๆว่าเธอพูดว่าอะไร แต่จับใจความได้ว่า “สะ ทา นี้ น่า “ อืมขอบคุณคร้าบบบ จริงๆผมแค่เกาะไอ้ฝรั่งกลุ่มนี้ไปก็น่าจะลงถูกแล้วล่ะ บอกแล้วว่านี้คือการขึ้นรถไฟครั้งแรกในชีวิต

ไม่นานผมก็มาถึงสถานีอยุธยาแล้ว ฝรั่งกลุ่มนั้นเดินนำลิ่วๆลงไปก่อนตามด้วยผม ในที่สุดผมก็พาตัวรอดมาถึงที่นี่จนได้แหม เอานะครับครั้งแรกๆ แต่ขอโทษเถอะครับปวดหลังชนิดที่ว่าสุดๆไปเลย ผมมาถึงในเวลาประมาณ 13.30 น เดินมาก็จะมีรถตุ๊กๆเข้ามาถามว่าเหมามั้ยๆ. ผมเดินออกมาจับมอเตอร์ไซค์วิน พลางบอกว่า “ไปสถานีตำรวจท่องเที่ยวอยุธยาครับ” เอาล่ะเริ่มภาระกิจได้……

การเดินทางครั้งนี้เยี่ยมมากครับ แต่ขากลับไม่ได้กลับรถไฟเพราะลืมถามไปว่าเที่ยวกลับกี่โมงเลยจับรถทัวร์กลับมาแทน คร่าวหน้ามีประสบการณ์อะไรสนุกจะมาเล่าให้ฟังอีกครับ บายๆทุกท่าน

จากคุณ : Jabavox - [ 31 ก.ค. 49 04:06:27 ]