PANTIP.COM : E4748629 เยือนลังกาวี... (12-16เมษายน พ.ศ. 2549) [บันทึกนักเดินทาง]

ความคิดเห็นที่ 1

...พวกเราใช้เวลาเดินทางประมาณ 2 ชั่วโมงกว่าก็มาถึงเกาะลังกาวี ดินแดนแห่งนกอินทรีย์ ภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตาพวกเราเมื่อใกล้จะมาถึงฝั่ง ก็คือ รูปปั้นนกอินทรีย์ที่มีขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเกาะลังกาวี
เมื่อเรือขึ้นฝั่งแล้ว พวกเราทั้งหมดก็ได้พบกับพี่น้ำผึ้ง ไกด์สาวสวยที่จะนำพาพวกเราไปในสถานที่ต่างๆ ที่มีความสำคัญของเกาะลังกาวี
เราเดินทางโดยรถบัสปรับอากาศที่มีพี่คนขับหน้าตาโหดมาก แต่เวลายิ้มดูใจดี๊ ใจดีผิดกับใบหน้าเลย จำชื่อพี่คนขับรถไม่ได้จริงๆ เพราะชื่อพี่ท่านยาวมากก... พี่เค้าขับรถบัสพาเราไปสุสานพระนางมัซซูรี่หรือพระนางเลือดขาว
ตามตำนานกล่าวว่าพระนางมัซซูรี่เป็นภรรยาของน้องชายผู้ครองเมืองลังกาวีในสมัยก่อน เหตุที่พระนางมัซซูรี่ได้ชื่อว่าพระนางเลือดขาว นั้นก็มาจากเหตุการณ์ที่พระนางถูกปรักปรำจากผู้ไม่หวังดีว่าพระนางคบชู้สู่ชาย เจ้าเมืองซึ่งเป็นพี่ชายของสามีพระนาง จึงสั่งประหารพระนางโดยใช้กริชแทง ก่อนประหารพระนางได้พูดว่า หากพระนางเป็นผู้บริสุทธิ์ขอให้เลือดของพระนางออกมาเป็นสีขาว เหตุนี้เองพระนางจึงได้ชื่อว่าพระนางเลือดขาว พร้อมกันนั้นพระนางยังได้สาปแช่งให้ลังกาวีไม่มีความเจริญ พบแต่ความวิบัติไปจนกว่าจะหาทายาทของพระนางพบ นี่คือคำสาปของพระนางมัซซูรี่ก่อนที่พระนางจะถูกประหาร
ในเวลาต่อมาลังกาวีก็เกิดความเสื่อมโทรมขึ้นมาจริงๆ ดั่งที่พระนางสาปแช่งไว้ กาลเวลาล่วงเลยไปนานหลายสิบปี วันหนึ่งทางการมาเลเซ๊ยก็ได้พบกับทายาทของพระนางที่อาศัยอยู่ใน จ.ภูเก็ต ประเทศไทย (พระนางมัซซูรี่ มีถิ่นฐานเดิมอยู่ จ.ภูเก็ต) ทางรัฐบาลมาเลเซียจึงเชิญสาวน้อยคนนั้นขึ้นมาเป็นเจ้าเมืองลังกาวี คำสาปของพระนางเลือดขาวที่เคยสร้างความเสื่อมโทรมให้กับลังกาวีมาเป็นเวลาหลายสิบปีจึงค่อยๆ สลายไป ลังกาวีในปัจจุบันจึงมีความเจริญเติบโตขึ้นตามลำดับ
พวกเราได้ฟังประวัติของพระนางมัซซูรี่ด้วยความรู้สึกสลดใจ แต่ก่อนที่พวกเราจะพากันอยู่ในภวังค์ของความเศร้านั้น พี่น้ำผึ้งคนสวย ก็ได้พาพวกเราไปยังสถานที่อื่นๆ ที่มีชื่อเสียงของเกาะลังกาวี อย่างเช่น เก็นติ้งคาร์ กระเช้าลอยฟ้าที่สูงมากๆ และตัวกระเช้าจะเคลื่อนที่ไปตามสายเคเบิ้ลซึ่งมีขนาดเล็กที่สุดในโลก
ตอนข้าพเจ้าขึ้นไป ข้าพเจ้าก็นั่งคิดอยู่ในใจว่า เค้าจะเอาสายเคเบิลที่มีขนาดเล็กมาใช้ทำไมกันนะ ในเมื่อขนาดปกติพวกเราก็สั่นจะแย่อยู่แล้ว
ข้าพเจ้ายอมรับว่าข้าพเจ้าเป็นคนกลัวความสูง (ตอนสมัยเด็กข้าพเจ้าเคยตกจากระเบียงบ้านชั้นบนลงมาข้างล่าง เคราห์ะดีที่พี่เลี้ยงรับไว้ทัน) แต่ยอมรับจริงๆ เลยว่าถึงแม้ข้าพเจ้าจะกลัวความสูงมากแค่ไหน แต่ด้วยอากาศที่เย็นสดชื่น รวมถึงทิวทัศน์ของเกาะลังกาวีในยามนั้น ที่ปรากฏภาพของทะเลอันดามันที่รายล้อมรอบเกาะลังกาวี ถูกฉาบไปด้วยแสงของพระอาทิตย์ในยามบ่ายอ่อนๆ แล้วสะท้อนแสงขึ้นมาระยิบระยับนั้น ช่างสวยงามมาก
และเมื่อพวกเราขึ้นไปถึงยอดเขา ซึ่งเป็นจุดสูงสุดของเก็นติ้งคาร์แล้ว พวกเราก็ได้พบกับมุมชมทิวทัศน์ที่สวยงามมาก เมื่อมองไปทางทิศตะวันตกของเกาะลังกาวี ข้าพเจ้าก็ได้เห็นอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะตะรุเตาซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกบางๆ ในวินาทีนั้นข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนกับว่าได้อยู่บนสวรรค์ก็ไม่ปาน คำกล่าวนี้มิใช่คำเกินจริงเลยแม้แต่น้อย น่าเสียดายมากที่ข้าพเจ้าไม่สามารถถ่ายภาพบรรยากาศในเวลานั้นที่ข้าพเจ้าได้สัมผัสมาได้ เนื่องจากข้าพเจ้าอยู่ในทีมงานมัคคุเทศก์ ตามกฎระเบียบแล้วพวกเราไม่สามารถพกกล้องถ่ายรูปติดตัวไปในระหว่างปฏิบัติงานได้ ภาพของหมู่เกาะต่างๆ ที่รายล้อมรอบเกาะลังกาวี ทะเลและพระอาทิตย์ที่สวยงามยามนั้นจึงเป็นภาพที่อยู่ในความทรงจำที่น่าประทับใจของข้าพเจ้ามาจนถึงทุกวันนี้...
แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 49 18:40:16

จากคุณ : Mr.Natural - [ 28 ก.ย. 49 18:28:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4

...เกาะแห่งนี้เหมือนสวรรค์ของสรรพสัตว์น้อยใหญ่ เพราะป่าไม้บนเกาะนี้มีความอุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมาก
เส้นทางที่พวกเราเดินขึ้นบันไดข้ามเนินเขา เพื่อที่จะลงไปเล่นน้ำในบริเวณทะเลสาบนั้น ดูเป็นธรรมชาติมากๆ พวกเราได้เห็นลิงตัวนึง อุ้มลูกลิงน้อยออกมาทักทายพวกเรา เป็นภาพที่น่ารักอีกภาพหนึ่งในความทรงจำของข้าพเจ้าและพวกเราทุกคนที่ได้เห็นภาพนี้
ทะเลสาบในบริเวณเกาะดายัง บุนติ้งนั้น เงียบสงบ มองไปโดยรอบจะเห็นภูเขาล้อมรอบอยู่ และเมื่อมองไปไกลๆ จะเห็นทางออกสู่ทะเล พวกเราเล่นน้ำกันได้สักพักใหญ่ จึงเดินทางกลับ คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เราจะได้ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะลังกาวี เพราะพรุ่งนี้ยามฟ้าสางพวกเราทั้งหมดจะต้องขึ้นเรือกลับประเทศไทยแล้ว เพราะฉะนั้นคืนนี้จึงเป็นคืนที่พวกเราทุกคนสนุกสนานกันมาก ภาพของพวกเราแต่ละคน ที่ต่างฝ่ายต่างไม่รู้จักกันมาก่อน พูดคุย หยอกล้อกันอย่างสนิทสนมและเป็นกันเองนั้น ทำให้ข้าพเจ้าและทีมงานยืนยิ้มอยู่เงียบๆ บรรยากาศของค่ำคืนนี้จึงเป็นไปอย่างอบอุ่น และทุกคนดูจะชื่นมื่น มีความสุขกับการเลือกซื้อสินค้าปลอดภาษีที่ราคาถูกมาก
ข้าพเจ้าเองก็อยากที่จะมีความสุขแบบนั้น แต่ไม่มีสตางค์มากพอ ข้าพเจ้าเลยซื้อได้แค่เพียงโปสการ์ดเพียงไม่กี่แผ่น พวงกุญแจรูปนกอินทรีย์ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเกาะลังกาวี คนที่นี่เชื่อว่า นกอินทรีย์เป็นสัตว์ที่คอยปกป้องคุ้มครองพวกเขาจากภยันตรายและภัยพิบัติต่างๆ พวกเขาได้สร้างรูปปั้นนกอินทรีย์ซึ่งมีขนาดใหญ่ไว้บริเวณท่าเรือที่พวกเราเดินทางมา และในร้านขายของปลอดภาษีนี้เอง ทำให้ข้าพเจ้าได้พบหญิงสาวสวย ตาคม คนหนึ่ง ที่มาช่วยข้าพเจ้าไว้ในขณะที่ข้าพเจ้ากำลังเกิดปัญหาในการสื่อสารกับพนักงานขายของในร้าน
สาวน้อยคนนี้เธอพูดไทยได้ครับ เพราะเธอมีคุณพ่อเป็นคนภูเก็ต เธอจึงพูดทั้งภาษาไทยและภาษายาวีได้เป็นอย่างดี ซึ่งนั่นก็ทำให้ข้าพเจ้าประหลาดใจอยู่เหมือนกัน แต่ที่ประหลาดใจไปมากกว่านั้นก็คือข้าพเจ้าไม่คิดว่าลังกาวีจะมีผู้หญิงที่สวยและเปี่ยมไปด้วยน้ำใจอันงดงามเช่นนี้ รู้ภายหลังว่าเธอเป็นบุตรสาวของเจ้าของร้านครับ
วันรุ่งขึ้น วันที่ 15 เมษายน พ.ศ.2549 พวกเราขึ้นเรือและเดินทางออกจากเกาะลังกาวีกันตอนเช้า ข้าพเจ้าชอบที่จะนั่งชมทิวทัศน์บนดาดฟ้าของเรือ เมื่อเรือมาถึงเขตน่านน้ำของไทย สัญญาณโทรศัพท์มือถือที่ใช้ไม่ได้เมื่อตอนอยู่เกาะลังกาวีนั้น ก็กลับมาใช้ได้ปกติ
สักพักหนึ่งข้าพเจ้าก็เห็นแผ่นดินไทยปรากฏอยู่เบื้องหน้า และถึงแม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่ที่กรุงเทพฯ แต่ข้าพเจ้าก็บอกกับตัวเองว่า ข้าพเจ้ากลับมาถึงบ้านแล้วนะ สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าสัมผัสได้ก็คือทุกๆ ที่ในเมืองไทยคือบ้านของข้าพเจ้า
การเดินทางในครั้งนี้สิ้นสุดลงเมื่อรถบัสทรานเอเชียของ
บ.หนุ่มสาวทัวร์ พาพวกเราส่วนหนึ่งซึ่งเป็นคณะลูกทัวร์ กลับสู่มาตุภูมิโดยสวัสดีภาพ สำหรับพวกเราทีมงานก็ได้เดินทางแยกย้ายกันกลับบ้าน เก็บของฝาก เก็บเรื่องราวที่ดีๆ ที่เกิดขึ้นตลอดการเดินทางในครั้งนี้ไว้ในความทรงจำ

สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าได้กล่าวกับพวกเราทุกคนก่อนที่ทุกคนจะเดินทางถึงกรุงเทพฯ นั่นก็คือ การที่เรามาลังกาวีในครั้งนี้ ถึงแม้ว่าทะเลของเค้าจะสวยงามสู้ทะเลในบ้านเราไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขามีก็คือ พวกเขาเห็นคุณค่าและรู้จักรักษาธรรมชาติของพวกเขา ซึ่งสิ่งนี้ข้าพเจ้าอยากจะฝากพวกเราทุกคนให้ช่วยกันดูแลธรรมชาติของบ้านเมืองเราเช่นกัน และอีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญก็คือ การเดินทางในครั้งนี้นอกจากที่เราจะได้เห็นความงดงามที่แท้จริงของธรรมชาติ ป่า เขา ทะเล แล้ว เรายังได้เห็นความงดงามที่แท้จริงของจิตใจกันอีกด้วย ข้าพเจ้าได้เห็นพวกเราทุกคนรักใคร่ ปรองดอง และสามัคคีกัน ซึ่งสิ่งเหล่านี้นี่เองที่เรียกว่าเป็นความงามและเป็นธรรมชาติที่แท้จริงจิตใจที่ไม่มีความแตกต่างหรือแตกแยกกัน

บทส่งท้าย ข้าพเจ้าเขียนบันทึกการเดินทางในครั้งนี้ขึ้นมาจากความทรงจำ ซึ่งในความเป็นจริงจะมีรายละเอียดปลีกย่อยมากกว่านี้ แต่ด้วยหน้ากระดาษและเกรงว่าผู้อ่านจะหลับกันไปซะก่อน ข้าพเจ้าจึงขอสรุปบันทึกของการเดินทางเยือนลังกาวีไว้แต่เพียงเท่านี้ก่อน โอกาสหน้าหากพอมีเวลา ข้าพเจ้าจะกลับมาเขียนบันทึกการเดินทางในในสถานที่ๆ ข้าพเจ้าประทับใจอีก สวัสดี...
แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 49 19:00:26

จากคุณ : Mr.Natural - [ 28 ก.ย. 49 18:37:47 ]