เรื่องมันเริ่มมาจากบนท้องฟ้าค่ำคืนนั้น
ผมเฝ้าดูดาวค้างคาวไล่ต้อนดาวหงส์บนทางช้างเผือก เย็นลมยาง
เมื่อเย็นวานเลยคิดเอาว่า อย่ากระนั้นเลย เราควรไปแหงนดูบนภูสอยดาว
ผมก็เริ่มหาข้อมูล โดยเริ่มจากศูนย์ครับ
เพราะไม่เคยไปเลย แล้วก็ไม่เคยคาดคิดว่าจะไป
เคยปีนภูกระดึงทำแฮ็ททริกมาตั้งกะสมัยแตกเนื้อหนุ่มจนจบมหาวิทยาลัย
แต่ไม่เคยนอนฝันจะไปภูสอยดาวซักครั้ง
มาวันนี้อะไรไม่รู้มันบีบบังคับให้ต้องไป
ผมว่ามันคงมาจากส่วนลึกที่สุดในหัวใจที่ยังคงร่ำร้องอยู่ตลอดเวลา
ให้เรากลับเข้าไปหาป่า
ผมได้ข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตมากมายโดยเฉพาะใน blueplanet นี้
และได้เพื่อนใจดี คุณเต้ จากห้องนี้
ได้ช่วยแนะนำแก้ข้อสงสัย ผมวางแผนไปโดย
เดินทางค่ำคืนวันเสาร์ รถ บขส เที่ยวสุดท้าย 22.30 น.
คาดว่าจะไปถึง พิษณุโลก ราวตีสี่
จับรถต่อไป อ.ชาติตระการ ตอนตีห้า น่าจะถึงไม่เกิน 8 โมงเช้า
จากนั้นมีสองแถวเที่ยวเดียวเข้าอุทยานตอนเก้าโมงเช้า
ครับ มันเป็นทริปที่เริ่มต้นด้วยความเดียวดาย
ก็ในเมื่อความเหงาเป็นเหมือนเพื่อนตาย แล้วจะปฏิเสธมันไปใย?
ผมคิดว่าจะอยู่บนภูสอยดาว จนกว่าข้าวสารหมด!!
คาดว่าไม่ต่ำกว่า 13 วัน กางเต๊นท์นอนให้ผีหลอกกันไปเลย!!
เพื่อนๆมีคำแนะนำอะไรเพิ่มเติมขอโปรดกรุณาเถอะครับ
หรือมีคาถากันผีดีๆซักบท ก็พออุ่นใจ
เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ถ้าได้ขึ้นภูในราวกึ่งเดือนนี้
ถ้าได้เห็นเต๊นท์น้ำเงิน-เหลือง กางอยู่ในสายหมอกป่าสน
กับราวตากผ้าขะม้าอย่างเดียวดาย วอนฝากทักทายผมด้วย
ถ้าได้มาม่ามาฝากซักห่อก็ดีใจครับ ฮาฮา
เราอาจจะได้พบกัน บนสันภูใต้ดอกสน
ครับ..ผมจะอยู่จนกว่าข้าวสารหมด!!
แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 49 11:56:51
[กระทู้เดียวดาย]...ณ ภูสอยดาว ครับ..ผมจะอยู่จนกว่าข้าวสารหมด!!..
