ความคิดเห็นที่ 1 การเดินขึ้นภูกระดึงนับว่าต้องมีลีลาอยู่บ้าง   ขึ้นอยู่ว่าเดินอยู่ตรงซำไหน จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:07:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทางขึ้นซำแฮกนั้นต้องเดินแบบปีนป่าย คล้ายเบรคแดนซ์ แบบใช้มือฉุดดึงตัวเองเป็นระยะๆ จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:08:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พอเลยซำแฮกไปจะเป็นการเดินแบบชาลี แชปปลิน โน้มตัวไปข้างหน้า ตรงนี้มีอีกหลายซำซึ่งเป็นทางลาน 45 และ 60 องศาบ้างบางช่วง ค่อยมีโอกาสโงหัวขึ้นมาดูธรรมชาติกับเขาบ้าง หลังจากที่ต้องทนอยู่กับการปีนป่ายหลังสู้ฟ้า หน้าสู้หิน เพราะตลอดทางขึ้นซำแฮกมีแต่หินให้เกาะปีนขึ้นไปทั้งนั้น จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:08:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จำนวนคนเริ่มเดินแบบกระจัดกระจาย ไม่ได้เกาะกลุ่มแย่งกันขึ้นเหมือนตรงซำแฮก จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นพ่อแม่ที่หวังจะพาลูกเล็กเด็กแดงมารับพระอาทิตย์ขึ้น พระจันทร์ลง สัมผัสธรรมชาติ อากาศบริสุทธิ์กำลังรับเคราะห์กรรม เพราะลูกๆ ร้องไห้กระจองอแง ส่งเสียงร้องดังลั่น "อุ้มๆๆๆๆๆๆๆๆ"   พ่อแม่ก็เพียรบอกว่า "เดินๆๆๆๆๆ" ลูกเทวดาก็บอกว่า ไม่เอาๆ หนูเหนื่อยๆ ร้องแงๆ ลั่นป่าเหมือนซาตาน เอ้ยทาซาน จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:10:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ความรู้สึกประดังประเดตามภาษาคนกำลังเหนื่อย อย่าหาว่ามีอคิติหรือใจร้าย แต่ยามนั้นมันกำลังบ้าคลั่งจริงๆ อยากจะเตะเด็ก อยากจะด่าพ่อแม่ ฐานไม่มีความคิดเอาเด็กมาทรมาน และสุดท้ายสมน้ำหน้า จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:10:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แต่ลึกๆ ก็รู้สึกสงสารพ่อแม่ เพราะนอกจากสุดท้ายแล้วต้องแบกลูกไว้บนหลัง ก็ยังต้องแบกสัมภาระนานาประการของลูกเทวดามาอีก จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:12:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เดินไปเห็นคนอีกกลุ่มที่เป็นพวกศิลปินพกพาดนตรีในหัวใจแบกใส่หลัง ฉันแอบได้ยินหัวใจศิลปินร่ำร้องว่า อยากจะฟาดกีต้าร์ให้พ้นหลัง จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:12:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บ้างก็พวกนักผจญภัยแบกของทุกอย่างไว้เองบนบ่า ตั้งแต่เต๊นท์ หม้อ ไห กระทะ กะละมัง เตา ไม่รู้ว่านี่เขากะจะไปตั้งรกรากกันที่นั่นเหรอไงนะ จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:12:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ใครอ่านถึงตรงนี้ อย่าคิดว่าฉันเป็นคนนิสัยเสีย เที่ยวว่าเขาไปทั่วเลย ณ เวลาที่ความทรมานมันเพิ่มสูงจนแทบจุกคอหอย ในหัวฉันมีแต่ความฟุ้ง ขานั้นล้าเสียจนก้าวไม่ออก ถึงตรงนี้ฉันไม่อาจจะพักแบบยืนนิ่งๆ อยู่ได้ ต้องขอนั่ง และอัตราการนั่งเริ่มถี่ ถี่จนนับครั้งไม่ถ้วน จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:13:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ลูกหาบเดินผ่านฉันไปนับสิบๆ คน ทั้งๆ ที่ตะกี้ฉันยังเดินตัวปลิวแทรกพวกเขามาเป็นสิบ(เหมือนกัน) จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:13:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กำลังใจที่มีอยู่ในกายคือการได้มองลูกหาบ คิดอดสู และอดสมเพชตัวเองไม่ได้ จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:14:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โธ่ นี่ขนาดไม่ได้แบกอะไรมาเลยสักนิด จะมีก็แต่ของกระจุกกระจิกในเป้ใบเล็ก แค่นี้ก็ "อ่อน" หาเอาตัวรอดไม่ จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:15:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 นึกขอบคุณพระเจ้า ที่ไม่ได้เกิดมาในตระกูลลูกหาบ ในขณะเดียวกันก็อยากกราบลูกหาบงามๆ และข้าน้อยขอคารวะสักพันครั้ง ในความที่ "มี" เขามาทำให้พวกเราได้สำราญกันบนภูกระดึง จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:16:04 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ราคาค่าแบก 15 บาทต่อกิโลกรัมนั่นถูกแสนถูก ต่อให้เขาคิดราคาแพงกว่านี้ วินาทีที่ได้ผจญกับความยากลำบาก มันก็ทำให้ฉันควักสตางค์ให้ลูกหาบได้ง่ายแสนง่าย จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:16:39 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ซำสุดท้าย ฉันจำชื่อไม่ได้แน่ชัด เพราะมัวแต่เฝ้าคำนวณระยะทางแต่ละซำ จนเลขแตกฉาน นี่ถ้าต้องนั่งสอบเลขคิดไว คงได้ท็อประดับชั้น ความจำเลยพร่ามั่ว ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อ ซำ(สะบักสะ)บอ(ม)น จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:17:08 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ฉันลืมไปจริงๆ ว่าซำสุดท้ายของภูกระดึงคือความหฤหรรษ์ ถึงตรงนี้เป็นระดับ 90 องศา เกือบตลอดมีบันไดเหล็กให้ปีนขึ้น มีทางให้เลือกเดิน 2 ทาง จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ฉันตัดสินใจเดินตามลูกหาบไปทางซ้าย ด้วยคิดว่าน่าจะง่ายกว่า มาถึงตรงนี้เหมือนกำลังกาย กำลังใจเริ่มหมดลง อยากจะกลับก็กลับไม่ได้ ดังสุภาษิตที่ว่าคาบลูกคาบดอก จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:19:12 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ฉันเริ่มเข้าใจคนที่อัมพฤกษ์อัมพาตแล้วละว่า เขารู้สึกอย่างไร การที่สมองสั่งการแล้วร่างกายไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ สมองสั่งให้ยกขาแต่ขาฉันนิ่งไม่ไหวติง จนต้องใส่มือประคองยกขาทั้งสองขึ้นไปวางไว้บนหินก้อนข้างหน้า โน้มตัวไปคว้ากิ่งไม้หรืออะไรก็ได้ที่มั่นคงพอจะรับน้ำหนักร่างกายฉันไหว จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:21:09 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เหตุการณ์เป็นอย่างนี้เกือบชั่วโมง ขาเริ่มด่าแขนและมือที่ไม่ต้องทำอะไรเลย แถมขายังต้องมาแบกน้ำหนักแขน มือ และร่างกายทั้งหมด เหมือนคนมีสองร่าง จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:21:36 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ลูกหาบและนักท่องเที่ยวที่ลงมาจากภู ต่างส่งเสียงให้กำลังใจว่า "อีกนิดเดียวๆ" ฉันได้ยินประโยคนี้เป็นร้อยครั้ง หนทางนั้นสูงชันเสียจนกะระยะทางกับเวลาไม่ได้กำลังกายลดลงเรื่อยๆ ขากับแขนด่ากันไฟแลบไปตลอดจนหัวฉันพ้นบันได และมองเห็นสวรรค์น้อยๆ ระดับสายตาตรงหน้า "หลังแป" จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:22:14 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาถึงตรงนี้นึกถึงข้อมูลที่ค้นหาในเว็ป ที่มีคนถามเขาว่า ต้องแต่งตัวแบบไหนสำหรับขึ้นภูกระดึง กางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบได้ไหม จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:22:55 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มีคนแนะนำว่าไม่ควรใส่กางเกงยีนส์ เพราะกางเกงยีนส์สมัยนี้ไม่เหมือนสมัยก่อน กลายเป็นทรงทันสมัยรัดรูปไป ไม่ยืดหยุ่นเหมือนสมัยก่อนแล้ว จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:24:09 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เอวก็ต่ำไม่เหมาะกับการปีนป่ายแล้วเขาก็เล่าว่า เพื่อนเขาใส่กางเกงยีนส์ขาม้า เอวต่ำ คาดเข็มขัด และใส่รองเท้าบูท ถึงยอดภูกระดึงแล้วยังมีแรงไปแอ๊คโพสท่าสวยอยู่ที่หน้าผาต่อได้ แต่ขอโทษเถอะคูณณณ ไข่มันดันแทบแตก เพราะเป้ากางเกงไปรัดไข่เสียเกือบเป็นหมัน เลยมีโอกาสยืนนิ่งๆ สำรวจชาวบ้านที่นุ่งยีนส์ ส่วนมากจะเป็นสาวๆ นุ่งยีนส์เอวต่ำ จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอโทษเถอะ รองเท้าหนีบแฟชั่นสั้นเตี้ยก็มีให้เห็น นี่ถ้าตกเขา ไถลลื่น แม่จะหัวเราะให้ก้องฟ้าภูกระดึงเลยเชียว จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:27:06 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ถึงหลังแปแล้วใครจะนึกว่าจะยังมีความลำบากอยู่ตรงหน้า เดินท่ามกลางอากาศร้อน ทางเดินเป็นทราย และหาต้นไม้ให้ร่มเงาสักต้นก็ไม่มี แสงแดดแผดเผาผิวหนังจนแสบร้อน ไม่มีลมเย็นๆ พัดมาให้พอชื่นใจ ฉันหลับตาเดินจนเกือบตลอด เหมือนเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ เดินไปเหมือนหุ่นกระบอก ไม่สนใจเวลา และระยะทาง เพราะมองไม่เห็นเป้าหมาย จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:30:50 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ดูเหมือนว่าทางเดินข้างหน้ายังอีกไกล อีกไกล และอีกไกล รู้ในใจแค่ว่าทางเดินประมาณ 3 กิโลเมตร ฉันคะเนในใจว่าน่าจะราวครึ่งชั่วโมงคงจะถึง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ถึงเสียที ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอากาศร้อน ขาอ่อนล้าหรืออย่างไร ระยะทางจึงดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:31:21 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เดินไปจนได้พบเพื่อนร่วมทางรุ่นใหญ่ ฉันรู้สึกทึ่งที่เขายังสามารถฝ่าฝันมาได้ถึงขนาดนี้ น้าบอกว่าเขามากับพนักงานที่บริษัท มากันเต็มคันรถ ตอนนี้เพื่อนๆ เดินไปถึงกันหมดแล้ว เหลือเขาที่เดินรั้งท้ายอยู่เพียงลำพัง เดินรอนแรมมานานจนฉันเห็นเสาโทรศัพท์อยู่ตรงหน้า จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:32:07 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เย้ๆๆๆๆๆๆ ถึงแล้ว แต่ขอโทษเถอะค่ะ เรายังต้องเดินไปถึงแคมป์อีกประมาณ 600 เมตรเห็นจะได้ ฉันหันกลับไปมองป้ายบอกระยะทางเดินกลับไปหลังแปคือ 3.6 กม. ตรูว่าแล้ววววว ว่าทำมายยยมันไกลอย่างนี้ฟระ จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:32:35 ]

ความคิดเห็นที่ 30 พิษไข้เริ่มออกอาละวาด ก่อนมาที่นี่ ฉันมีอาการคอเคล็ดจากการตกหมอน และเพิ่งไปพบแพทย์เมื่อวานนี้เอง แพทย์สั่งยาคลายกล้ามเนื้อมาให้ ซึ่งฉันยินดีพกหยูกยามาเต็มกระเป๋ามากกว่าทริปไหนๆ ที่เคยไป ด้วยว่าอ่านมากจนไตร่ตรองดูแล้วว่า เกินดีกว่าขาด มาถึงเต๊นท์ที่พักซึ่งพี่ชายและเพื่อนพี่ได้จัดการไปชำระเงิน และรับสัมภาระจากหน่วยรับของจากลูกหาบ และกางเต๊นท์รอไว้แล้ว แต่ยังไม่เรียบร้อยดี จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:33:28 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ฉันมองนาฬิกาดูแล้ว พบว่าฉันมาถึงที่นี่เกือบบ่าย 3 โมง ฮ่าๆๆๆๆๆ ขอดูถูกตัวเองในใจ หนอยยยยย หลงว่าตัวเองจะแน่มาถึงที่นี่เที่ยง แล้วจะไปเดินย่ำดูพระอาทิตย์ตกดิน ตอนนี้ แรงจะตักข้าวยังไม่มีเล้ย ถึงเต๊นท์จะยังปูผ้าไม่เรียบร้อยดี และแดดก็ยังเปรี้ยงอยู่ ฉันก็ไม่สน ฉันนอนแผ่หราแบบไร้สภาพความเป็นนางงาม ใครจะชวนไปไหนก็ไปเถอะ  ฉันขอจบชีวิตไว้ตรงนี้ ด้วยรู้สังขารตัวเองดี ขอรออยู่นี่แบบไม่นึกเสียดาย จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:34:38 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มาต่อ ตอนจบ(ตอนที่ 3) นะคะ ภูกระดึง *ข้าคือผู้พิชิต* by CooKiiE ตอนที่ 3/3 (จบ) จากคุณ : CooKiiE - [ 1 มี.ค. 50 05:36:20 ]

ความคิดเห็นที่ 33 บรรยายสนุกดีค่ะเห็นภาพ ได้ความรู้สึกเลย จากคุณ : ๑.เด็กในพานแตก.๑ - [ 1 มี.ค. 50 08:37:10 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ความคิดเห็นที่ 22 เรื่อยมาเรื่องการแต่งตัวนะ ต่างจิตต่างใจครับ ปู้หญิงโดยมาก ลำบากลำบนไง ขอให้ฉันได้สวยไว้ก่อนละ ฮ่า ฮ่า หนาวปางตาย ลุงไม้สั่นงั่ก ๆ แหม ใส่ขาสั้นเดินโชว์เฉยเลยอะ จากคุณ : ลุงไม้ (ไม้หลักปักมั่นคง) - [ 1 มี.ค. 50 08:58:37 ]

ความคิดเห็นที่ 35 บรรยายได้เห็นภาพเลยครับ... ไปมา3ครั้งแล้ว และยังอยากไปอีก(ถ้ามีเวลา).... จากคุณ : อิสสระ - [ 1 มี.ค. 50 09:41:04 ]

ความคิดเห็นที่ 36 คิดถึงสมัยที่เรียน เริ่มเดิน ตอน 8 โมง ถึง ลานที่กางเต็นท์ ตอน ทุ่มกว่าๆ เงิน กองกลาง ก้อ อยุ่ที่ ขาพเจ้า เพื่อน ที่เ้ดินถึงก่อน สวย ยับเลย 555 จากคุณ : phopan - [ 1 มี.ค. 50 13:51:13 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ตามไปต่อตอนที่ 3 คะ จากคุณ : marzo (marzo) - [ 3 มี.ค. 50 00:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 38 คุณเด็กในพานแตก ดีใจตามมาอ่านต่อ คุณลุงไม้ อย่าว่าแต่ลุงเลย สาวๆ ยังต้องมองตามเลยค่ะ งกๆ เงิ่นๆ เวลาเห็นสาวเมืองกรุงตามพารากอน สยาม อิอิ คุณอิสสระ ข้าน้อยขอนับถือท่านพี่ 1 จอก คุณ phopan กลายเป็นบุคคลสำคัญมาโดยทันที อิอิ คุณ marzo ขอบคุณที่ตามไปอ่านจ๊ะ จากคุณ : CooKiiE - [ 7 มี.ค. 50 23:53:21 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เพราะลูกๆ ร้องไห้กระจองอแง ส่งเสียงร้องดังลั่น "อุ้มๆๆๆๆๆๆๆๆ"   พ่อแม่ก็เพียรบอกว่า "เดินๆๆๆๆๆ" ลูกเทวดาก็บอกว่า ไม่เอาๆ หนูเหนื่อยๆ ร้องแงๆ ลั่นป่าเหมือนซาตาน เอ้ยทาซาน ระวังน๊าบ่นลูกชาวบ้านไว้เยอะเด่วนี้กรรมมานติดจรวดนะ อิ อิ อิ จากคุณ : somnumberone - [ 16 มี.ค. 50 01:18:04 ]