-_-'
ในยุทธภพนี้ ล้วนมีสิ่งพิศดาร
แลทุกสิ่งอันพิศดาร ล้วนคือสิ่งสามัญ
...ตำนานบทหนึ่งของคนแซ่หยอง เล่าขานต่อๆกันมาว่า
เมื่อครั้งที่มีการจัดมหกรรมรวมสุดยอดแผงค้าขายประจำปี
หญิงบ้าไร้สติ หนึ่งในต้นตระกูลหยอง เดินโฉบผ่านแผงค้าขายตระการตา
...กลิ่นหอมๆ โชยเข้าจมูก
ไวเท่าความคิด นางเดินลิ่วไปเกาะขอบแผงต้นกำเนิดกลิ่น
สายตาจับจ้องไหบรรจุสิ่งพิศดารสีน้ำตาลเข้มบนแผงนั้น...
มิทันตั้งตัว แม่ค้าสาวน้อยแรกรุ่นเขวี้ยงยิ้มหวานมาปักอกและยึดแขนหญิงบ้าไว้อย่างแน่นหนา พลางป้ายสิ่งเหนียวหนืดนั้นลงที่ต้นแขน
หญิงบ้ายืดคอแลบลิ้น ตั้งใจลิ้มรสสิ่งเหนียวนั้น ด้วยเข้าใจว่าคืออาหาร
ยังไม่ทันลงลิ้นสมใจ..
แม่นางน้อยเจ้าของแผงค้า กุลีกุจอเอาแถบผ้าขาว กว้างราว 2 นิ้ว แปะทับของเหนียวๆ และใช้นิ้วน้อยๆรีดไปมา
ปากก็บรรยายสรรพคุณสิ่งเหนียววิเศษในไห...
" บลาๆๆๆๆ... เกลี้ยง... บลาๆๆๆๆ เนียน... บลาๆๆๆๆ... ง่าย... บลาๆๆๆๆ.. น้ำผึ้งแท้... บลาๆๆๆๆ... "
พลันที่นางหยุดปาก ฝ่ามือปลิดวิญญาณฉกวูบบนแถบผ้า และกระชากออกในชั่วครึ่งอึดใจ
หญิงบ้าจ้องมองผิวเนื้อส่วนนั้นอย่างตะลึงลาน !!!
"รับไปหนึ่งไหนะคะแม่นาง..."
เหมือนต้องมนต์ นางเผลอใจยื่นมือออกไปรับถุงเหนียววิเศษกลับมาอย่างว่าง่าย...
ราวอาทิตย์หนึ่งให้หลัง
แดดจ้าฟ้าแจ่ม...
หญิงบ้าครุ่นคิดถึงคำพูดของแม่ค้าน้อยจากทักษิณทะเลแคว้น
ที่ว่า...
นำเหนียววิเศษไหนี้ผ่านคลื่นความร้อน
ใช้ไม้พายปลิดวิญญาณปาดเหนียววิเศษตามแนวเส้นโลมา
แปะผ้าขาวให้แนบแน่น
ผนึกลมปราณ กลั้นใจกระชากย้อนรอยโลมา
นางหญิงบ้านั่งยองๆ กางคู่มือที่แนบมากับไหเหนียววิเศษ
อ่านทวนซ้ำไปมาจนขึ้นใจ พลางถอนหายใจหนักหน่วง...
กระบี่ออกจากฝัก ต้องได้ดื่มเลือด ฉันใด
ตะปิ้งหลุดจากร่าง ต้องได้ดื่มเหนียววิเศษ ก็ฉันนั้น
ลงมือเถิด นางสั่งตัวเอง
เช็ดมารดา !!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์ !!! &$%^*9)(^%$%#@$$(_)*(&$%@#%&()(&*&^$%@#&*(_)(*&^#$@(**^#$$%^()*^&%^$%#$%^&*(&&^&%$
พลันผ้าขาวในมือหลุดร่วงลงพื้น หญิงบ้าก้มลงดูผลงานด้วยสายตาอันพร่ามัว...
หน้ามืดมองโลกแทบไม่เห็นเพราะความเจ็บปวดนั้นประการหนึ่ง
และมีน้ำตาพร่างพราย กบลูกตาทั้งสองข้างนั้นอีกประการหนึ่ง
สำนึกแห่งความเจ็บปวดโลดแล่นฝ่าฟันกับความระห่ำอึด...
...ยากยิ่ง การตัดสินใจครานี้ช่างยากยิ่ง
คำพูดหนึ่งนั้นว่า เจ็บแล้วต้องจำ
หญิงบ้ายั้งใจคิด... หรือชะตาฟ้าลิขิต อยากตอกย้ำให้นางจำลึกถึงก้นเหวนรกภูมิ
"ลิขิตแล้ว.. ข้าลิขิตเอง "
นางกัดฟัน หยิบไม้พายอันจิ๋วจ้วงเหนียววิเศษในไหมาทาป้ายอีกครั้งด้วยมืออันสั่นเทา
อีกครั้ง และอีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
...นานราวชั่วกัปชั่วกัลป์ เหงื่อหนังหัวซึมซ่าน จิตอยู่เหนือกาย
มือของหญิงบ้าหายสั่น อาการเจ็บทุเลาลง เปลี่ยนเป็นซ่านซ่าและชาด้าน
นางก้มๆเงยๆง่วนอยู่กับกิจของตน โดยไม่แยแสสิ่งใด
ที่สุดก็ผ่านพ้น...
กระจกตรงหน้าสะท้อนภาพพิศดารยิ่งนัก ลานเนื้อนั้นโล่ง ราวมิเคยมีเส้นโลมาปกคลุม
แต่หากซอนสายตาลงไปในหลีบลึก
กลับยังคงหลงกระจุกป่าเล็กๆ พอให้สัตว์ร้ายลงเกลือกลั้วพลิกตัวได้
เป็นนางที่เจตนาเก็บไว้... ด้วยเพราะเจ็บปวดเกินกัดฟันทน
เสร็จกิจอันพิศดารแล้ว
หญิงบ้าลุกขึ้นหนีเงาประหลาดเบื้องหน้า
พลันคว้าตะปิ้งมาสวม ก้รู้สึกถึงสิ่งผิดแปลก
โอ้มารดาท่าน ...ตะปิ้งตัวเดิมแท้ๆ ไฉนจึงมีสัมผัสแตกต่างเยี่ยงนี้เล่า
แนบยิ่งกว่าแนบ ชิดยิ่งกว่าชิด... ไร้ซึ่งแรงเสียดต้าน
ทุกก้าวย่างช่างแสนสุดหฤหรรษ์ ยอกแสยง เสยียวยิ่ง...
ดวงจันทร์แสงนวลส่องผ่านม่าน... เสียงสวบสาบแทรกความมืด สลับเสียงคลอครางอย่างพึงใจของสัตว์ร้าย
ผ่านมาครึ่งราตรีแล้ว สัตว์ซุกซนยังไม่สิ้นเรี่ยวแรง ซ้ำกระโจนโลดแล่น คึกคะนอง ดื่มกินราวอดอยากมาแสนนาน
...หญิงบ้าแอ่นบิดตัวพลิกหงายตามใจสัตว์ร้าย นางส่งยิ้มมุมปากให้จิ้งจก แมงมุม ยุงน้อย และสรรพสิ่งที่จับจ้องลงมาจากเพดาน
ครึ่งราตรีแล้ว นางยังมองมิเห็นใบหน้าสัตว์ร้าย ด้วยว่ามันมัวเมาหลงวนเวียนอยู่เบื้องล่าง
'วิเศษยิ่ง แลพิศดารยิ่ง ที่แท้เหนียววิเศษนี้ คือบังเหียนกุมสัตว์ร้ายซุกซน รอให้ถึงพรุ่งนี้เถิด ข้าจะบรรจุไหเหนียววิเศษนี้ไว้ในแท่นบูชาตระกูลหยอง'
-_-'
แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 50 12:30:56
แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 50 12:27:34
แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 50 12:20:27
แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 50 12:19:39
กาทู้ลับเฉพาะ..หยองจ๋าม เรียก หยองจ๋อง ฮี่ฮี่อี่
