4-5 ปีที่แล้ว
ชื่อของกาะยาวน้อยเริ่มจะคุ้นหูคนต่างชาติ
จำได้รางๆ ว่าเกาะยาวน้อย
เพิ่งได้รับรางวัลอะไรสักอย่างจากนิตยสารต่างประเทศ
เราไม่ได้ใส่ใจนักหรอก
ที่เราสนใจเพราะเพื่อนสนิทที่เป็นคนพังงาชอบหายตัวไปบ่อยๆ ก่อนสอบ
พอกลับมาถามได้ความว่า หลบไปอ่านหนังสือที่เกาะยาว
พร้อมใบหน้าแสนสดชื่น จนทำให้เราอดอิจฉาไม่ได้ทุกทีไป
*********************************
เราตกใจเล็กน้อยเมื่อ่ไปถึงท่าเรือบางโรง
ชีวิตนี้เคยข้ามฝั่งไปแต่เสม็ด
ซึ่ง 100 เปอร์เซนต์ของผู้โดยสารบนเรือมีแต่นักท่องเที่ยว
แต่เรือไปเกาะยาวมีแต่เราและเพื่อน 2-3 คน
พร้อมกับฝรั่งอีก 1 ครอบครัวเท่านั้นที่เป็นนักท่องเที่ยว
ที่เหลือ 95 เปอร์เซนต์เป็นชาวบ้าน
เรือออกจากฝั่งภูเก็ต ผ่านเกาะนาคา
ชาวบ้านบนเรือเล่าว่าเป็นเกาะที่ชาวญี่ปุ่นได้สัมปทานทำฟาร์มไข่มุก
ประมาณ 25 นาที
เรือก็แล่นผ่านหน้าเกาะยาวแล้ววนเข้ามาจอดยังอ่าวด้านใน มองเห็นเกาะยาวใหญ่อยู่ใกล้ๆ
เพื่อนชี้ให้ดูเนินทรายขาวที่ลาดลงทะเล
"แค่พื้นทรายก็มีโฉนดแล้วนะตอนนี้"
รถพ่วงหน้าตาคล้ายซาเล้ง
พาเรามายังบังกะโลติดทะเล
ก่อนจ่ายเงินลุงบังคนขับรถเอาป้ายราคาค่าโดยสารมาตรฐานเกาะให้เราดู
ว่าคิดเงินตามระยะทางไม่มีชาร์จ
ทำให้เราอดยิ้มก่อนจ่ายเงินไม่ได้
ที่พักของเราเป็นกระท่อมเล็ก คืนละ 500 บาท
มองเห็นเกาะห้อง และเกาะน้อยใหญ่อยู่ตรงหน้า
เจ้าถิ่นชี้่ไปที่เกาะห้องแล้วบอกว่า
นั่นไงเกาะที่พี่ติ๊ก เจษฏาภรณ์ มาถ่ายโฆษณาจับปูของ ททท.
หลังจากเช็คอินและพักผ่อนสักพักเพื่อนบอกว่าวันนี้มีตลาดนัด
แถวๆ โรงพยาบาล
พวกเราเลยเลือกที่จะไปชมตลาดนัดในตอนเย็น และไปทานข้าวที่บ้านญาติของเพื่อนต่อช่วงหัวค่ำ
ตลาดนัดที่เกาะยาวเล็กจุ๋มจิ๋ม
ขนาดแค่ 1 ใน 6 ตลาดนัดปากซอยบ้าน
ฉันเหลือบไปเห็นใบไม้ชุบแป้งทอด คนขายเรียกมันว่า ใบเล็บครุฑ
ด้วยนิสัยคนกรุงเทพที่เงิน 20 บาทซื้ออะไรแทบไม่ได้
ทำให้ท้องของฉันเต็มไปด้วยใบเล็บครุฑชุบแป้งทอด
"ห้าบาทก็กินแทบอ้วกแล้ว ดันไปซื้อตั้ง 20 บาท ซื้อเยอะๆ
่คนขายเค้าก็แถมให้แกอีกดิ โ ค ต ร เยอะไปกันใหญ่"
ไม่นานจากนั้นก็มีญาติผู้น้องของเพื่อนขับมอเตอร์ไซค์
มารับเราที่ตลาด เพื่อที่จะไปทานข้าวเย็นมื้อใหญ่
ญาติน้องผู้นั้น มาพร้อมด้วยข่าวลือเกี่ยวกับตัวฉัน
"มะบอกว่าวันนี้มีนักท่องเที่ยว หน้าเหมือนคนไทยแต่แต่งตัวเหมือนคนต่างชาติ คนบนเกาะที่ไปจ่ายตลาดแอบมองอยู่ตั้งนาน เถียงกันใหญ่ว่าต่างชาติหรือคนไทย"
เพื่อนในกลุ่มเรายิ้มแ้ล้วหันมามองด้วยสายตาที่บอกว่า
ม รึ ง อีกแล้ว เวลาไปเที่ยวไหนคนชอบมองเราแล้วก็เถียงกันเรื่องนี้ทั้งนั้น
ส่วนเราก็งงว่าเกาะมันเล็กขนาดนี้เลยเหรอฟระ เรื่องแค่นี้ยังเป็นข่าวไปซะได้ -_-
ก่อนไปทานข้าว ญาติของเืพื่อนบอกว่าจะแวะซื้อสับประรด กับปลาสดๆ ก่อน
เรางงซ้ำสอง ทำไมอยู่ที่ตลาดถึงไม่ซื้อที่นี่
ปรากฏว่า คนที่นี่เค้าซื้อสับประรด ที่บ้านคนปลูกสับประรด
และซื้อปลา ที่บ้านของคนเลี้ยงปลา OMG!!!!!!!!!
ถึงบ้านญาติของเพื่อนแล้ว ได้ทานมื้อเย็นซะที
เพื่อนเราเข้าไปในบ้านหลังนั้นก่อน แล้วถามมะเจ้าของบ้าน
ว่าเื่มื่อกี้ไปตลาดไปเจอใคร มะก็เ่ล่าใหญ่ว่าเจอเด็กผู้หญิงคนนึง
หน้าตาเหมือนคนไทย แต่ใส่กางเกงขาสั้นลักษณะเหมือนฝรั่ง มะยืนเถียงกับเพื่อนตั้งนานว่านี่คนไทยหรือต่างชาติ
เพื่อนเราก็เรียกเราเข้าไปแล้วถามมะว่า ใช่คนนี้มั๊ย
มะก็ยิ้มเขินๆ บอกว่าใช่
จำได้ว่าอาหารเย็นวันนั้นเป็นซีฟู๊ดที่อลังการที่สุดในชีวิต
ปู กุ้ง ปลา มาเป็นหม้อโตๆ แต่ด้วยฤทธิ์ใบเล็บครุฑชุบแป้งทอด
ทำเอาเรากินอะไรอีกแทบไม่ไหว มะนั่งมองเราเงียบๆ
แอบถามเราเบาๆ ว่ากินได้มั๊ย ทำไมกินน้อย
แกะกุ้งแกะปูไม่เป็นเหรอ
แล้วก็จัดการแกะกุ้งปูให้เราทานซะยกใหญ่
ก่อนจากกันวันนั้น เราอดกอดมะแน่นๆ ไม่ได้
ไม่คิดว่าการเดินทางหลังจากนี้
ี่จะมีคนแปลกหน้าคนไหนที่
ให้ไมตรีกับเราได้มากแบบมะใจดีคนนี้อีก
คืนนั้นระหว่างทางกลับที่พัก
ดาวบนเกาะกลางทะเลสวยเหลือเกิน
ชาวบ้านมากมายขับรถสวนกับเราไปทางหน้าเกาะ
คืนนี้มีงานใหญ่ประจำปี
เป็นงานให้กำลังใจคนบนเกาะที่โดนเกณฑ์ทหาร
มีขายของกิน มีต่อยมวย
คนทั้งเกาะเลยไปงานนั้นกันใหญ่ 555++
หนึ่งวันที่เกาะยาว ฉันทั้งอิ่ม ทั้งหลับฝันดี
เช้าวันรุ่งขึ้น เราก็ต้องจากเกาะยาวไปซะแล้ว
เพราะมีนัดทำธุระที่ฝั่งกระบี่ตอน 10 โมงเช้า
เรือโดยสารแน่นด้วยชาวบ้านจนนักท่องเทีี่ยวแบบฉันแทบจะเป็นตัวประหลาด
ฉันนั่งเรือผ่านเกาะแก่งมากมาย เป็นเหมือนภูเขาใหญ่ๆ ผงาดอยู่กลางน้ำ
เป็นภาพมหัศจรรย์ที่ธรรมชาติแต่งแต้มไว้ได้อย่างสวยงามเหนือคำบรรยายใดๆ
ถึงวันนั้นมันจะผ่านมาหลายปีแล้ว ฉันยังจำได้ว่า ครึ่งชั่วโมงจากเกาะยาวถึงฝั่งท่าเลนที่กระบี่
เป็นทะเลที่ประทับใจ และสวยที่สุดในชีวิต
หลังจากนั้นฉันกลับมาอ่านหนังสือเพิ่มเติมจึงได้รู้ว่า
ชาวบ้านเรียกบริเวณนั้นว่าป่าเกาะ
เหตุเพราะมีเกาะเล็ก เกาะน้อย
ผุดขี้นจากผืนน้ำมากมายนั่นเอง
*****************************************
ฉันไม่ได้ไปเกาะยาวอีกเลยหลังจากนั้น
ถึงแม้จะได้ลงไปทำงานที่ภูเก็ตอยู่หลายครั้ง
แต่ด้วยตารางเวลาเต็มเหยียด
ก็ไม่เคยได้ว่างไปเยี่ยมมะอย่างที่ตั้งใจไว้ซักที
เพื่อนเล่าให้ฟังว่า มะแทบจะหมดตัวเพราะกุ้งในกระชังหายไปหมดจากภัยสึนามิ
อย่างไรก็แล้วแต่
มะและชาวเกาะยาวทุกคนยังจำฉันได้
และฝากความระลึกถึงมาให้ฉันสม่ำเสมอ
ฉันเสียใจนิดนึงที่เมื่อปีก่อนเปิดอินเตอร์เน็ตแล้วพบว่า
ที่ดินติดทะเลเกือบทั้งเกาะ
ถูกประกาศขายในเว็บไซต์ต่างชาติเสียแล้ว
แอบตกใจอีกเล็กน้อยที่ตอนนี้เกาะยาวมีเรือเฟอร์รี่ไปถึง
และก็มีเซเว่นอีเลฟเว่นแล้วด้วย
อีกไม่นานนักท่องเที่ยวคงเยอะเต็มเกาะไปกว่านี้
เพราะตอนนี้รีสอร์ทฝรั่งใหญ่ยักษ์
กำลังจะเปิดให้บริการ
บางสิ่งบางอย่างมันผ่านไปไวเหลือเกิน
ฉันไม่ใ่ช่นักอนุรักษ์หรือเอ็นจีโอดูแลสิ่งแวดล้อม
ฉันคงจะเปลี่ยนแปลงในสิ่งที่มันเปลี่ยนไปแล้วไม่ได้
นอกจากระลึกถึงนาทีแสนสุขบนเกาะยาวน้อยอันบริสุทธิ์ในความทรงจำครั้งนั้น
ให้ชัดเจน และยาวนานที่สุดเท่าที่จะทำได้ แค่นั้นเอง
แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 50 21:43:07
[กระทู้ถวิลหาอดีต]...เกาะยาวน้อย...สวรรค์เล็กๆ ในหีบความทรงจำ
