ความคิดเห็นที่ 1 บุคคลบนพื้นที่สูงและชาวเขา .............ชาวเขา .............คือ ชนกลุ่มน้อยที่ตั้งถิ่นฐานบริเวณป่าเขตในพื้นที่ภาคเหนือและตะวันตกรวม 20 จังหวัด คือ เชียงใหม่ เชียงราย แม่ฮ่องสอน ลำพูน ลำปาง พะเยา ตาก สุโขทัย น่าน กำแพงเพชร แพร่ พิษณุโลก เพชรบูรณ์ เลย อุทัยธานี กาญจนบุรี สุพรรณบุรี ราชบุรี เพชรบุรีและประจวบคีรีขันธ์ แบ่งเป็นเผ่าสำคัญ 9 เผ่า คือ ม้ง อีก้อ(อาข่า) เย้า(เมี้ยน) กะเหรี่ยง ลีซอ มูเซอ ลัวะ ถิ่น ขมุ นอกจากนี้ชาวเขายังถูกแบ่งเป็น - ชาวไทยภูเขา ..........คือชาวเขาที่มีถิ่นฐานดั้งเดิมในประเทศไทย เป็นคนไทยบางกลุ่มได้รับการพิจารณาให้สัญชาติแล้ว ประมาณ 182,065 คน แต่บางกลุ่มยังไม่มีหลักฐานทางทะเบียนราษฎร์เนื่องจากตกสำรวจ  หรือมีถิ่นที่อยู่ห่างไกล ไม่สามารถติดต่อกับทางราชการได้ ซึ่งต้องดำเนินการตามระเบียบสำนัก ทะเบียนกลางว่าด้วย การพิจารณาลงรายการสัญชาติไทยในทะเบียนบ้านให้แก่ชาวไทยภูเขา ปี 2535 ต่อไป จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 21:30:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ข้อมูลเบื้องต้นทั้ง 6 เผ่า ของคนภูเขาที่จะนำเสนอคือ............. 1. กะเหรียง (ปะกากญอ) เป็นเผ่าที่อาศัยอยู่ในแผ่นดินไทยมากกว่า 200 ปีขึ้นไป ในประเทศไทยแบ่งเป็นกลุ่มสะกอ แต่โปว์ รวมตัวหนาแน่นทางด้านป่าตะวันตกเชื่อต่อกับแผ่นดินพม่ามีจำนวนมากที่สุดประมาณ 353,110 คน 2. แม้ว (ม้ง) กระจายตัวมากที่สุดในแถบจีน เวียดนาม ลาวและไทย มีจำนวนประมาณ 111,6คน 3. เย้า (เมี่ยน) อาศัยอยู่ในจีน เวียดนาม ลาว พม่า ไทย ปัจจุบันมีประชากร 82,158 คน 4. อีก้อ (อาข่า) ปัจจุบันอยู่ในจีน ลาว พม่า และ อพยพเข้ามาในประเทไทยเกือบ 100 ปีมาแล้ว และปัจจุบันมีกลุ่มที่อพยพมาจากพม่าเรื่อย ๆ มีจำนวน 49,903 คน 5. มูเซอ (ลาหู่) อาศัยอยู่ในจีน พม่า ลาวและไทย มีประชากร 82,158 คน 6. ลีซอ (ลีซอ) เข้ามาอยู่ในไทยราว 60-70 ปีมาแล้ว ปัจจุบันมีประชากร 31,463 คน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 21:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กระทู้ดี มีสาระมาอีกแว้วววววว มาอยู่เป็นเพื่อนจ้า จากคุณ : เทียนนกแก้ว - [ 12 ก.ค. 50 21:38:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กลุ่มชนแรก...........กระเหรี่ยง.......             กะเหรี่ยง  เป็นชนเผ่าที่จัดได้ว่ามีหลายเผ่าพันธุ์ หลายภาษา มีการนับถือศาสนาที่ต่างกัน แต่กะเหรี่ยงดั้งเดิมจะนับถือผี เชื่อเรื่องต้นไม้ป่าใหญ่ ภายหลังหันมานับถือพุทธ คริสต์ เป็นต้น กะเหรี่ยง มีถิ่นฐานตั้งอยู่ที่ประเทศพม่า แต่หลังจากถูกรุกรานจากสงคราม จึงมีกะเหรี่ยงที่อพยพเข้ามาอาศัยอยู่ประเทศไทย กะเหรี่ยงที่อาศัยอยู่ในประเทศไทย แบ่งออกได้เป็น 4 ประเภท แบ่งออกเป็นกลุ่มย่อย กะเหรี่ยงสะกอ หรือที่เรียกนามตัวเองว่า ปากะญอ หมายถึงคน หรือมนุษย์นั้นเอง กะเหรี่ยงสะกอเป็นกลุ่มที่มีจำนวนมากที่สุด มีภาษาเขียนเป็นของตนเอง โดยมีมิชชันนารีเป็นผู้คิดค้นดัดแปลงมาจากตัวหนังสือพม่า ผสมภาษาโรมัน กลุ่มนี้หันมานับถือศาสนาคริสต์เป็นส่วนใหญ่ กะเหรี่ยงโปร์นั้นเป็นกลุ่มที่ค่อนข้างเคร่งครัดในประเพณี พบมากที่ อำเภอ แม่สะเรียง จังหวัดแม่ฮ่องสอน อำเภอ อมก๋อย จังหวัดเชียงใหม่ และแถบตะวันตกของประเทศไทย คือ กะเหรี่ยงบเว พบที่ อำเภอ ขุนยวม แม่ฮ่องสอน ส่วนปะโอ หรือตองสูก็มีอยู่บ้าง แต่พบน้อยมากในประเทศไทย ชนเผ่า "ปกากะญอ" เป็นชนเผ่าที่บอกกล่าวถึงประวัติศาสตร์ความเป็นมานับร้อยนับพันเรื่อง เรียงร้อยเก็บไว้ในเเนวของนิทาน อาจจะไม่ใช่หลักฐานที่เเน่ชัด เเต่ก็พยายามที่จะเล่าสืบทอดให้ลูกหลานได้รู้ ถึงความเป็นมาของเผ่าพันธุ์ และวัฒนธรรมของตัวเอง เล่ากันตั้งแต่สมัยที่พระเจ้าสร้างโลก พระองค์ได้สร้างมนุษย์ คู่แรก คือ อดัม กับเอวา ทั้งสองคนได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในสวน (เอเดน) ที่พระองค์ได้สร้างไว้ ทั้งสองได้ทำ ผิดกฎ ของสวรรค์ จึงถูกเนรเทศลงมาใช้กรรมอยู่ในโลกจนกระทั่งมีลูกหลานสืบเชื้อสายมาจนถึงทุกวันนี้ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 21:43:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กล่าวถึงตำนาน              ที่ตั้งของชนเผ่ากะเหรี่ยง ตั้งอยู่ที่ภูเขา "ทอทีปล่อก่อ" มีผู้เฒ่า "เทาะแมป่า" เป็นหัวหน้า หมู่บ้านสืบเชื่อสายมาจนลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง เมื่อที่ทำกินไม่พอเทาะแมป่าจึงพาลูกหลานอพยพย้ายถิ่นฐาน ระหว่างการเดินทางว่ากันว่าเทาะแมป่าเดินเร็วมากลูกหลานพากันหยุดพัก เทาะแมป่าไม่สนใจลูกหลาน พยายามที่จะเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ จนมาหยุดตามที่ต่างๆ แถบแถวลุ่มน้ำสาละวินบ้าง ลุ่มน้ำอิระวดีบ้าง กระทั้งสืบเชื้อสายเผ่าพันธุ์ จนมาถึงทุกวันนี้มีกะเหรี่ยง อาศัยอยู่กระจัดกระจาย ทั่วไปในเขตพม่า ตลอดจนในเขตภาคเหนือ และตะวันออกของประเทศไทย เอกสารบางชนิดระบุว่าคนกระเหรี่ยงอาศัยอยู่ในตะวันออกเฉียงไต้ของประเทศจีน เมื่อถูกขับไล่หนี ลงมาตั้งหลักในระว่างกลางเขตพม่ากับมอญ ตอนหลังถูกพม่าบีบ ต้องอพยพอยู่บนภูเขา เอกสารบางชิ้นระบุว่าคนกะเหรี่ยงที่อพยพเข้ามาอาศัยอยู่ในประเทศไทยล้วนมาจากพม่าทั้งสิ้น เพียงแต่ ไม่มีเอกสารยืนยันว่าเข้ามาอยู่เมื่อใด แต่สันนิษฐานว่าเข้ามาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย บ้างก็ว่าในดินแดนล้านนา หรือก่อนโยนกด้วยซ้ำ นั้นหมายถึงการกำเนิดเมืองเชียงใหม่ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 50 21:50:52 จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 21:48:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อาก๋งขรา.. รายงานตัวจร้า.. ตามปุ๊บมาปั้บ จากคุณ : นังนู๋ฟ้า - [ 12 ก.ค. 50 21:52:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 การย้ายถิ่นฐาน           จากคำบอกกล่าวของ "พือ มูล บุญเป็ง" คนเฒ่า คนแก่ ได้กล่าว เล่าความเป็นมาของกะเหรี่ยงในประเทศไทย พื้นที่หลักที่กะเหรี่ยง (ปกากะญอ) อาศัยอยู่ครั้งเเรกคือ อำเภอสะเมิง จังหวัดเชียงใหม่ โดยยึดอาชีพเกษตรกรรม ในการหาเลี้ยงชีพ ต่อมาในสมัยก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง รัฐบาลไทยได้เปิดโอกาสให้บริษัทต่างชาติประมูล โครงการทำป่าสัมปทาน ณ.ตำบลแม่ยาว จังหวัดเชียงราย โดยบริษัทที่ชนะการประมูล จะได้กรรมสิทธิ์การทำธุรกิจขนส่งไม้ จากตำบล แม่ยาว ออกไปยังต่างประเทศ ซึ่งในขณะนั้น บริษัทจากประเทศฝรั่งเศส หรือที่ชาวกระเหรี่ยงเรียกกันว่า บริษัท "ห้าง โบ๋ เบ๋" ได้กรรมสิทธิ์ในการทำธุรกิจสัมปทานในครั้งนั้นไป "พือ มูล บุญเป็ง" เล่าต่อว่าหลังจากที่ "ห้างโบ๋ เบ๋" เข้ามาทำธุรกิจในเมืองไทย ปัญหาแรกที่พบคือการสื่อสาร และการทำสัมปทานไม้ในสมัยนั้น จำเป็นต้องมี ช้างควานช้างในการลากไม้ซุง หลังจากเสร็จสัมปทาน กะเหรี่ยง (ปกากะญอ) ส่วนหนึ่งได้ตั้งหลักปักฐานอยู่บ้านน้ำลัด อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย โดยเห็นว่าเป็นที่เหมาะแก่การทำการเกษตร ได้ใช้ชีวิตมาจนกระทั่งสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ช่วงทำสงครามกะเหรี่ยงได้ร่วมมือกับทหารไทย โดยใช้ช้างเป็นพาหนะ ในการลำเลียง สิ่งของ เสบียง อาหาร ให้กับทหารไทยในการรบครั้งนั้น หลังสงครามมีชนพื้นเมืองย้ายถิ่นฐานกลับมามากขึ้น ทำให้ที่คับแคบแออัดขัดแย้งที่ทำมาหากิน กะเหรี่ยงส่วนหนึ่งจึงตัดสินใจออกเดินทางอีกครั้ง จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 21:52:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าว...ป้อมกับฟ้ามาไงไวจัง  มาๆอยู่เป็นเพื่อนกันเน๊อะ ************************************************ กำเนิด ตำบลแม่ยาว                  เนื่องด้วยชนเผ่ากะเหรี่ยง มีนิสัยรักความสงบ ชอบใช้ชีวิตอย่างสันโดษ เมื่อมีประชากรหนาแน่น จึงมองหาที่ทำกินใหม่ โดยเล็งเห็นว่า ตำบลแม่ยาว ที่เคยเป็นสัมปทานเก่า เป็นที่อุดมสมบูรณ์ เหมาะแก่การเพาะปลูก ขณะนั้นผู้เฒ่า (เซโค่) ตุดง ธุระวร ได้เป็นผู้นำพาลูกหลาน และลูกบ้านส่วนหนึ่งย้ายขึ้นมา ตั้งหลัก ปักฐาน อยู่ที่ตำบลแม่ยาว อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย คำว่า แม่ยาว ตั้งขึ้นมาจากสัมปทานแม่ยาวนั้นเอง แต่ยังมีบางส่วนที่ ย้าย กระจัดกระจายออกไป ตามส่วนต่างๆ ตามแทบแถว ตำบล ทุ่งพร้าว อำเภอ แม่สรวย จังหวัดเชียงราย ยังมีส่วนที่ย้าย และอาศัยอยู่แถบแนวชายแดนของจังหวัดกาญจนบุรี ใช่ว่าจะมีเพียงเท่านี้ ทุกวันนี้ ยังมีประชากรกะเหรี่ยงอาศัยกระจัดกระจายทั่วทุกภาคของประเทศไทย จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 21:54:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 การแต่งงาน........... สู่ขอ (เอาะ เฆ)                    เรื่องราวของการสู่ขอมีลักษณะดังนี้เมื่อเป็นที่รับรู้แล้วว่าหญิงชายรักชอบพอกัน พ่อแม่และญาติพี่น้องของฝ่ายหญิงก็จะส่งคนไปหาฝ่ายชาย เพื่อสอบถามให้แน่ใจว่าฝ่ายชายรัก และยินดีที่จะแต่งงานกับฝ่ายหญิงจริงหรือไม่ หากฝ่ายชายรักชอบพอกัน และยินยอมที่จะแต่งงานกับฝ่ายหญิงก็จะมีการนัดหมายวันเวลาทำพิธีแต่งงานกันในเวลานั้น (ตามหลักประเพณีกะเหรี่ยงฝ่ายหญิงจะต้องเป็นฝ่ายไปขอฝ่ายชาย) การหมั้นหมาย (เตอะ โหล่)                   เมื่อฝ่ายชายตกลงปลงใจว่าจะแต่งงานกับฝ่ายหญิงและนัดหมายวันเวลาแต่งงานที่แน่นอนแล้วฝ่ายชายก็ส่งเถ้าแก่ ่ไปทำพิธีหมั่นหมาย ฝ่ายหญิงก่อนวันแต่งงานในพิธีฝ่ายหญิงจะฆ่าไก่ 2 ตัว ในการู่ทำอาหารเพื่อเลี้ยงรับรองเถ้าแก่ของ่ฝ่ายชายและ วันรุ่งขึ้นก็จะนัดหมายวันเวลาท ี่ฝ่ายชายและเพื่อนๆ จะมาหาฝ่ายหญิงเพื่อทำพิธีแต่งงานต่อไป การเกิด............                 การตั้งครรภ์    เมื่อสตรีกะเหรี่ยงตั้งครรภ์ ก็จะต้องปฏิบัติอย่างระมัดระวังตังอย่างเคร่งครัด เพื่อมิให้คลอดบุตรอยากเป็นอันตรายแก่แม่และเด็ก อาหารเป็น เรื่องสำคัญ หญิงมีครรภ์ต้องไม่รับประทานอาหาร ที่ไม่คุ้นเคยหรือที่คนอื่นทำมาขาย การดื่มเหล้า เชื่อว่าจะทำให้แท้ง และการกินขนุนจะทำให้ทารก ในครรภ์เกิดมาเป็นโรงผิวหนัง นอกจากนี้นั้นยังห้ามหญิงมีครรภ์ไปงานศพ เพราะวิญญาณผู้ตาย ไปสู่โลกได้ง่ายๆ หากเผอิญไปเห็นศพหรือคนตายเข้า ก็จะต้องทำพิธีเรียกขวัญกันอย่างด่วน และคนในหมู่บ้านก็จะช่วยกันระมัดระวังมิให้เกิดเหตุการณ์ใด ๆ มารังควานหญิงมีครรภ์ เช่นไม่ล้มต้นไม้ขวางทางเดินไว้ เพราะจะทำให้ผู้ไปพบคลอดบุตรยาก ต้องปัดรังควานหรือขอขมากันด้วยไก่หนึ่งตัว การดูแลรักษาสุขภาพของหญิงกะเหรี่ยงตั้งครรภ์                     ในด้านการดูแลสุขภาพให้มีความแข็งแรงนั้นได้รับการถ่ายทอดองค์ความรู้จากบรรบุรุษเดิมเช่นเดียวกับเผ่าอื่นๆ คือเริ่มตั้งแต่เด็กที่อยู่ในท้องมารดาจนถึงวัยชราภาพ ซึ่งจะเห็นได้จากจะมีข้อห้ามและข้อพึงปฏิบัติทั้งบิดา และมารดาจะมีข้อห้ามและข้อปฏิติดังนี้ ข้อห้ามมารดาช่วงตั้งครรภ์ ห้ามกินตัวอ่อนของตัวต่อ ห้ามกินอาหารที่มียาง เช่น เผือก ขนุน ห้ามกินเนื้อหมูป่าและสัตว์ที่ถูกเสือกัดตาย ห้ามนอนหลับมากเกินไปและทำงานหนักเกินไป   ข้อพึงปฏิบัติสำหรับบิดาและมารดา มารดาจะต้องกินผักบำรุงร่างกาย รักษาความสะอาด ทำงานให้พอเหมาะ และรักษาอารมณ์ให้ดีอยู่เสมอ สำหรับบิดาให้รักษาอารมณ์ จิตใจให้แจ่มใสอยู่เสมอ และจัดอาหารให้เหมาะสมแก่ภรรยา จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 21:59:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 การแต่งกาย......... หญิงสาวสวมชุดขาว หนุ่มเสื้อแดงสถานภาพโสด  แม่เฒ่ากะเหรี่ยงสะกอ สมาชิกกะเหรี่ยงสะกอ บ. ห้วยขม                   กะเหรี่ยงในประเทศไทยแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มใหญ่ คือ กะเหรียงสะกอ กะเหรี่ยงโป และ อีก 2 กลุ่ม คือคะยา หรือบะเว และตองสู หรือพะโอ กะเหรี่ยงกลุ่มต่าง ๆ เหล่านี้มีวัตนธรรมคล้ายคลึงกัน แต่การแต่งกายของแต่ละกลุ่มมีลักษณะเฉพาะของตนเองที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ฉะนั้น ลักษณะการแต่งกายจึงเป็นส่วนหนึ่ง ที่สามารถบ่งชี้ให้เห็นได้ชัดเจนถึงเอกลักษณ์ของกะเหรี่ยงแต่ละที่ แต่ละกลุ่ม                ปัจจุบันกลุ่มกะเหรี่ยงที่ยังคงสวมใส่เครื่องแต่งกายประจำเผ่าในวิถีชีวิตปกติ มีเพียงกลุ่มโป และสะกอเท่านั้น ส่วนกลุ่มคะยา และตองสูไม่สวมใส่ชุดประจำเผ่าในชีวิตประจำวันแล้ว กะเหรี่ยงแต่ละกลุ่ม นอกจากจะมีการแต่งกายที่แตกต่างกัน กะเหรี่ยงกลุ่มเดียวกันแต่อยู่ต่างพื้นที่ ก็มีลักษณะการแต่งกายไม่เหมือนกันด้วย เช่น กะเหรี่ยงโปแถบอำเภอแม่เสรียง จังหวัดแม่ฮ่องสอน แต่งกายมีสีสันมากกว่าแถบจังหวัดเชียงใหม่ หญิงกะเหรี่ยงสะกอแถบจังหวัดแม่ฮ่องสอน และอำเภอแม่แจ่ม จังหวัดเชียงใหม่ ตกแต่งเสื้อมีลวดลายหลากหลาย และละเอียดมากกว่าแถบจังหวัดตาก หรือกะเหรี่ยงโปแถบจังหวัด กาญจนบุรี ก็มีลวดลายตกแต่งเสื้อผ้าแตกต่างจากภาคเหนือ อย่างเชียงรายที่มีการนำแฟชั่นใหม่ ๆ มาทำซึ่งมีลักษณะที่แปลก และแวกแนวออกไป เช่น ทำผ้าปูโต๊ะที่มีลวดลายใหม่ ๆ ที่ประยุกต์ และมีลายปักแบบลายไทย บ้างก็ทำสะไบ เพื่อขายออกยังมีลูกเล่นลวดลายอื่น ๆ ที่เพิ่มอีกมากมายซึ่งเป็นไปตามยุคสมัย และการพัฒนาของเทคโนโลยี อย่างไรก็ตามกลุ่มกะเหรี่ยงสะกอ และโปในทุกจังหวัดของประเทศไทย ยังคงรักษาลักษณะร่วมที่แสดงสถานะของหญิงสาว และหญิงแม่เรือน เช่นเดียวกัน คือ หญิงทุกวัยที่ยังไม่ได้แต่งงาน ต้องสวมชุดยาวสีขาว (เช ควา) เมื่อแต่งงานแล้วจะต้องเปลี่ยนมาเป็นสวมใส่เสื้อสีดำ หรือที่เรียกว่า "เช โม่ ซู" และผ้าถุงคนละท่อนเท่านั้น ห้ามกลับไปสวมใส่ชุดยาวสีขาวอีก ส่วนผู้ชายทั้งกลุ่มโป และสะกอแถบภาคเหนือมักสวมกางเกงสีดำ และสีน้ำเงิน หรือกรมท่า ในขณะที่แถบจังหวัดตาก และอำเภอลี้ จังหวัดลำพูน มักสวมโสร่ง ลักษณะเสื้อผู้ชายวัยหนุ่มใช้สีแดงทุกกลุ่ม แต่มีลวดลายมากน้อย ต่างกัน การแต่งกายในโอกาสพิเศษ เช่น พิธีปีใหม่ พิธีแต่งงาน เน้นสวมใส่เสื้อผ้าใหม่ จะเห็นชัดว่าชายหนุ่ม และหญิงสาวจะพิถีพิถันแต่งกายสวยงามเป็นพิเศษ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 22:06:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขั้นตอนและวัฎจักรการทำไร่หมุนเวียน 1. การเลือกที่ถางไร่                 ประมาณต้นเดือนกุมภาพันธ์ ชาวกะเหรี่ยงจะเริ่มต้นเลือกหาพื้นที่สำหรับถางไร่ ซึ่งหมายความว่าการผลิต และวงจรชีวิตเริ่มต้นในรอบปีใหม่มาถึงอีกครั้งหนึ่ง หลังจากได้พื้นที่แล้ว ก็จะทำเครื่องหมายเอาไว ้โดยจะทำเครื่องหมายกากบาทไว้ที่ต้นไม้ เพื่อแสดงให้รู้เห็นกันว่า พื้นที่ตรงนี้มีเจ้าของจับจองแล้ว กระบวนการคัดเลือกพื้นที่ทำไร่มีดังนี้ * ไม่เป็นพื้นที่ป่าต้องห้ามตามประเพณี * ไม่เป็นข้อห้ามตามประเพณีในการเลือกพื้นที่ทำไร่ * ไม่มีลางบอกเหตุ                อีกประมาณหนึ่งสัปดาห์ถึงเวลาลงมือฟันไร่ ก่อนลงมือฟันไร่หัวหน้าครอบครัวจะอธิฐานภาวนามีใจความว่า "ผีเอ๋ยจงออกไป เทพยดาเอ๋ยจงออกไป ปัญหาอุปสรรค์เอ๋ยจงออกไปจากพื้นที่นี้ เพราะข้าจะฟันไร่และทำมาหากินที่นี่ เกรงว่าเจ้าจะไม่มีที่อยู่อาศัย ต้นไม้ตายให้แตกหน่อ ไม้ไผ่ตายให้แตกหน่อ เพราะนี่คือถิ่นที่บรรพบุรุษเคยทำมาหากินมาก่อน" จากนั้นจะลงมือฟันไร่สักหน่อยหนึ่งแล้วก็กลับบ้าน 2. การปลูกข้าวไร่              การทำมาหากินของชาวกะเหรี่ยงตามประเพณีจะมีการลงแขก เมื่อถึงเวลาหว่านข้าวก็จะไปช่วยกันให้เสร็จทีละครอบครัว การลงมือหว่านข้าวเจ้า ของไร่จะเตรียมพื้นที่สำหรับการปลูกแม่ข้าว โดยชายหนุ่มจะปักหลุมและหญิงสาวจะหยอดข้าว ชายหนุ่มผู้ซึ่งปักหลุมจะไม่สามารถหยอดข้าวได้เลย ในตลอดวันนั้น และหญิงสาวผู้ซึ่งหยอดข้าวจะไม่สามารถปักหลุมได้ เมื่อเสร็จแล้วหากยังมีเชื้อข้าวเหลืออยู่ในมือของผู้หยอดข้าว เจ้าของไร่จะบอกกับพวกเขา ให้เก็บรวมกันไว้ในกระชุ หญิงสาวผู้หยอดข้าวแรกจะหยิบมาหน่อยหนึ่ง แล้วหยอดเป็นหลุมสุดท้าย จากนั้นก็จะแยกย้ายกันกลับบ้าน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 22:11:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พิธีขึ้นปีใหม่ (นี่ซอโค่)                   วันขึ้นปีใหม่ ภาษากะเหรี่ยงเรียกว่า นี่ซอโค่ เป็นประเพณีที่จัดขึ้นในช่วงเดือนมกราคมของทุกปี ซึ่งจะตรงกับช่วงหลังจากการเก็บเกี่ยวผลผลิตเป็นที่เรียบร้อยแล้ว วันขึ้นปีใหม่จะจัดปีละครั้งเท่านั้น เป็นวันที่สำคัญวันหนึ่งของชาวกะเหรี่ยง เพราะเหล่าญาติพี่น้องที่ได้แต่งงาน หรือจากบ้านไปทำงานที่อื่น จะกลับมาร่วมงานปีใหม่กันอย่างถ้วนหน้า สิ่งที่ควรเตรียมก่อนวันขึ้นปีใหม่ คือ ขนม หลายชนิด เช่น ข้าวเหนียวต้ม ข้าวปุ๊ก ข้าวหลาม เพื่อวันรุ่งขึ้นจะถวายแด่เทพเจ้า เตรียมเหล้า สำหรับประกอบพิธีและดื่มร่วมกัน                    ตกกลางคืนของก่อนวันขึ้นปีใหม่ ผู้นำศาสนาที่ชาวกะเหรี่ยงเรียกว่า "ฮี่โข่" จะทำการเรียกเหล่าชาวบ้านมาชุมนุม ในแต่ละบ้านจะส่งตัวแทนบ้านละหนึ่งคน คือ หัวหน้าครอบครัว (ต้องเป็นผู้ชาย) ตอนไปชุมนุมจะต้องเตรียมเหล้า บ้านละหนึ่งขวดไปยังบ้านของผู้นำศาสนา (ฮี่โข่) ด้วย เมื่อมาพร้อมกันทั้งคน และเหล้าแล้ว ฮี่โข่จะเริ่มทำพิธีกรรมพิธีกรรมนี้ชาวกะเหรี่ยงเรียกว่า พิธีกินหัวเหล้า (เอาะซิโค) โดยตอนแรกจะนำขวดเหล้ามารวมกัน โดยฮี่โข่จะทำการอธิษฐาน จากนั้นจะรินเหล้าลงในแก้ว แล้วให้คนที่มาร่วมพิธีดื่ม วิธีการดื่มคือ เอาขวดแรกของคนที่มาถึงก่อน ฮีโข่จะเอามาเทลงแก้ว แล้วฮี่โข่จะจิบเป็นคนแรก จากนั้นก็ให้คนต่อไปจิบต่อ จิบเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ จนครบทุกคนที่มาร่วมงาน แล้ววนกลับมาถึงคิวฮี่โข่ ฮี่โข่จะทำการเททิ้งพร้อมอธิษฐานให้พร แด่เจ้าบ้านและครอบครัวของเจ้าของเหล้าขวดที่ได้เทไปแล้ว จะทำเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ จนครบทุกขวดของทุกบ้านที่มาร่วมงาน บางครั้งบางทีหมู่บ้านไหนที่มีหลังคาเรือนเยอะอาจทำถึงเช้้าเลยก็ว่าได้ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 22:23:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ความเป็นมาของม้ง คห. ก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้วครับ เพราะฉนั้น............. ข้อมูลบาง คห.ที่หายไป ก็อาจจะไม่เหมาะสมบางประการ ผมขออนุญาตให้อ่านข้ามๆไปเลยนะครับ  เพราะพยายามกู้คืนมา เพื่อแก้ไขไม่ได้จริงๆครับ เฮ้อ.... *************************************************** .........ม้ง............                   ชาวม้งส่วนใหญ่ในประเทศไทย ตั้งถิ่นฐานอยู่ตามภูเขาสูง หรือที่ราบเชิงเขาในเขตพื้นที่จังหวัดเชียงราย พะเยา น่าน เชียงใหม่ แม่ฮ่องสอน แพร่ ลำปาง กำแพงเพชร เลย พิษณุโลก เพชรบูรณ์ สุโขทัย และตาก มีจำนวนประชากรทั้งสิ้นประมาณ 151,080 คน                                ในอดีตนั้นม้งอาศัยอยู่ตามภูเขาอยู่ตามธรรมชาติ ม้งต้องตรากตรำทำงานหนักอยู่แต่ในไร่เท่านั้น ทำให้ม้งไม่มีเวลาที่จะดูแลตัวเองและครอบครัว ดังนั้นชีวิตความเป็นอยู่ของม้งจึงเป็นแบบเรียบง่าย เพราะคลุกคลีกับธรรมชาติเป็นส่วนใหญ่เท่านั้น ชีวิตประจำวันของม้งคือ จะทำไร่ ทำสวน และหารายได้เล็กน้อยเพื่อจุนเจือครอบครัว ส่วนเรื่องอาหารก็จะเป็นเรื่องเรียบง่าย   อาหารม้ง                 ม้งไม่ใช่นักดื่มนักกิน อาหารมีลักษณะเรียบง่าย ซึ่งได้แก่ ข้าว เนื้อสัตว์ และผักต่าง ๆ เนื้อสัตว์นอกจาก เนื้อหมู เนื้อวัว ไก่ป่าแล้ว ม้งกินได้ทั้งเนื้อลิง และค่าง (ยกเว้นสุนัขและแมว) ม้งนิยมทานผักกับน้ำมันหมูในเทศกาลปีใหม่ ม้งนิยมฆ่าหมูเพื่อเลี้ยงผี เนื้อหมูจะถูกตัดเป็นชิ้นยาวคลุกกับเกลือ แขวนไว้กับไม้ระแนงหลังคาบ้าน เก็บไว้กินเป็นเวลานาน ๆ เมื่อเดินทางไปเยี่ยมเยียน ในอดีตม้งมักจะประกอบอาหารตามแบบเรียบ เพราะม้งอยู่กับ ธรรมชาติดังนั้นอาหารจะเป็นสิ่งที่ปลูกขึ้นมาเท่านั้น หรือหามาจากป่าเล็กน้อย ม้งไม่นิยมรับประทานอาหารที่ไม่รู้จัก เพราะกลัวว่าอาหารจะเป็นพิษ อาจถึงตายได้ แม้แต่น้ำดื่มม้งยังต้องต้มเพื่อเป็นการฆ่าเชื้อโรคก่อน ม้งจะนิยมต้มน้ำชาดื่มเพื่อบำรุงสุขภาพ จึงทำให้ม้งมีสุขภาพที่แข็งแรง และไม่เป็น โรคง่าย ๆ ม้งจะไม่นิยมรับประทานเนื้อสัตว์จำพวกสุนัข งู ม้า เพราะม้งเชื่อว่าสุนัขเป็นสัตว์ที่สกปรกเมื่อรับประทานจะผิดผี ส่วนสัตว์บางชนิดจะเป็นสัตว์ ต้องห้าม ส่วนแขกที่สำคัญที่มาเยี่ยมมักเป็นญาติพี่น้องฝ่ายภรรยา ซึ่งแต่งงานต่างวงศ์ตระกูล และไม่ได้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียว การเยี่ยมเยียนนี้ จะเป็นเวลาว่างหลังฤดูเก็บเกี่ยว ซึ่งญาติทางฝ่ายภรรยาจะได้รับการต้อนรับอย่างดี แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 50 22:41:48 จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 22:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ในการกินอาหาร ม้งนิยมใช้ตะเกียบซึ่งรับมาจากธรรมเนียมจีน ส่วนเหล้าจะนิยมดื่มกันในงานเลี้ยงต่าง ๆ เช่น งานแต่งงาน งานเลี้ยงญาติ อาจเป็นญาติของภรรยาที่มาเยี่ยม ฝ่ายญาติทางสามีจะต้องรินแก้วเหล้าแจก ครั้งละ 2 แก้ว โดยเชื่อกันว่าจะทำให้คู่สามีภรรยาอยู่ด้วยกันตลอดไป ก่อนจะดื่มเหล้าแต่ละคนจะพูดว่า "ผมจะดื่มเพื่อทุกคน" และจะต้องคว่ำจอก หรือคว่ำแก้วเมื่อหมดแล้ว ม้งจะนิยมดื่มเหล้าครั้งเดียวหมดแก้ว มีการดื่มซ้ำวนเวียนหลายครั้ง ผู้ที่มิใช่นักดื่มย่อมจะทนไม่ได้ อาจขอให้บุคคลอื่นช่วยดื่มแทนก็ได้ เหล้าจะทำกันเองในหมู่บ้าน ซึ่งทำจากข้าวโพด ข้าว หรือข้าวสาลี              ม้งให้เกียรติแก่ผู้ชาย เพราะฉะนั้นผู้หญิงจึงรับประทานอาหารหลังผู้ชายเสมอ การประกอบอาหารของม้งส่วนใหญ่จะเป็นในลักษณะการต้ม ทอด และม้งยังมีความสามารถในการถนอมอาหาร ซึ่งในการถนอมอาหารสามารถถนอมได้หลายแบบ เช่น การหมัก การดอง (ซึ่งปัจจุบันนี้ ม้งส่วนใหญ่ไม่ได้ใช้ตะเกียบในการรับประทานข้าวแล้ว ส่วนใหญ่จะใช้ช้อนมากกว่า ซึ่งเมืองไทยแทบจะไม่พบม้งที่ใช้ตะเกียบในการทานข้าว แต่ม้งที่ประเทศลาวยังคงใช้ตะเกียบในการรับประทานข้าวอยู่ ) อาหารที่ม้งนิยมมาก เช่น ต้มผัก และการทอด หรือการผัด จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 22:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 การเกิดของชาวม้ง.........               ในอดีตม้งมีความเชื่อว่า การตั้งครรภ์เกิดจากผีพ่อผีแม่ให้เด็กมาเกิด เวลาใกล้คลอดหญิงมีครรภ์จะไม่ไปไหนมาไหนโดยลำพัง จะต้องมีเพื่อนไปด้วยอย่างน้อย 1 คน การคลอดบุตรเป็นไปตามธรรมชาติ โดยหญิงตั้งครรภ์จะนั่งอยู่บนม้านั่งขนาดเล็ก หน้าห้องนอนเอนตัวพิงสามี ปิดประตูบ้านห้ามเด็กเข้าไปยุ่งในบ้าน                 หลังจากคลอดเสร็จจะทำความสะอาดเด็ก ตัดรกด้วยกรรไกร ถ้าเป็นเด็กชายจะนำรกไปฝังไว้ที่เสากลางบ้าน ซึ่งเป็นเสาที่มีผีเสาสถิตอยู่ เพราะเด็กผู้ชายควรจะรู้เรื่องผี ถ้าบุตรเป็นหญิงจะฝังรกไว้ใต้แคร่นอนของมารดา เพราะต้องการให้ลูกสาวรู้จักรักนวลสงวนตัว และรู้จักการบ้านการเรือน                  เด็กที่เกิดได้ 3 วัน บิดาจะทำพิธีตั้งชื่อ โดยต้องนำไก่มาเซ่นไหว้ผีบรรพบุรุษ 2 ตัว และขอบคุณผีพ่อผีแม่ที่ส่งเด็กมาเกิด พร้อมทั้งบอกผีบ้านขอให้คุ้มครองเด็ก และรับไว้เป็นสมาชิกของครอบครัวของวงศ์ตระกูล                  ม้งเชื่อว่าถ้าเด็กที่เกิดมายังไม่ครบ 3 วัน ยังไม่เป็นมนุษย์ หรือยังเป็นลูกผีอยู่ จึงยังไม่ตั้งชื่อให้ หากเด็กนั้น ตายลงจะไม่ทำบุญศพให้ตามประเพณี และสามารถนำไปฝังได้เลย                  ในปัจจุบันนี้ม้งที่เป็นผู้เฒ่า ผู้ใหญ่บางคนยังมีความเชื่อนี้อยู่ แต่ม้งที่ได้รับการศึกษา จะไม่ค่อยมีความเชื่อเช่นนี้ แต่เด็ก หรือบุตรที่เกิดมาจะต้องมีการทำพิธีตามประเพณีของม้งทุกประการ ส่วนการเกิดในปัจจุบันนี้ ส่วนใหญ่จะไปคลอดที่โรงพยาบาลเท่านั้น ม้งจะไม่คลอดเองตามธรรมชาติ เนื่องจากเกรงว่าอาจจะเกิดอันตรายต่อหญิงตั้งครรภ์ได้ด้วย จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 22:44:06 ]

ความคิดเห็นที่ 18 การจีบของม้ง...............                                        หลังจากว่างงานหลังฤดูเก็บเกี่ยว หนุ่มสาวม้งจะหาโอกาสเกี้ยวพาราสีในเวลาค่ำคืน หนุ่มสาวม้งมีข้อห้ามที่จะไม่ไม่เกี้ยวพาราสี กับคนแซ่เดียวกัน หรือตระกูลเดียวกัน เพราะถือว่าเป็นพี่น้องกัน สำหรับโอกาสที่ดีที่สุด คือเทศกาลปีใหม่ ม้งทั้งชายหนุ่ม และหญิงสาวจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสวยสดงดงาม ที่ได้รับการจัดเตรียมมาตลอดทั้งปี ชายหนุ่มและหญิงสาวจะจับคู่โยนลูกบอล ซึ่งลูกบอลทำจากผ้าสีดำ และมีขนาดใหญ่กว่าลูกเทนนิสเล็กน้อย ฝ่ายหญิงเป็นผู้นำลูกบอลมาการโยนลูกบอลไป-มานั้น ฝ่ายหญิง และชายจะยืนห่างกันประมาณ 4-5 เมตร หญิงสาวที่ยังไม่มีคู่จะเป็นคนเข้าไปทักชายหนุ่มที่ตนรู้จัก หรือชอบพอ และยื่นลูกบอลให้เป็นการขอเล่นโยนลูกบอลด้วย หากชายหนุ่มคนใดไม่ชอบพอหญิงสาวคู่โยนของตน ก็จะหาทางปลีกตัวออกไปโดยมิให้เสียมารยาท ระหว่างเล่นโยนลูกบอลไปมาจะสนทนาไปด้วย หรืออาจเล่นเกม โดยตกลงกันว่าใครรับลูกบอลไม่ได้ต้องเสียค่าปรับเป็นสิ่งของ หรือเครื่องประดับให้กับฝ่ายตรงข้าม การเสียค่าปรับแก่กันและกัน จะเป็นการเปิดโอกาสให้ทั้งคู่ได้พบกัน และเกี้ยวพาราสีกันในตอนกลางคืน ในการเกี้ยวพาราสีจะกระทำที่บริเวณนอกบ้านของฝ่ายหญิง เพราะการเกี้ยวพาราสีในบ้านถือเป็นการผิดผี และรบกวนผู้ใหญ่ หรือเป็นการไม่ให้เกียรติญาติฝ่ายหญิง เมื่อชายหนุ่มแน่ใจว่าพ่อแม่ของฝ่ายหญิงสาวหลับหมดแล้ว ตนจะเข้าไปชิดฝาผนังบ้านข้าง ๆ ห้องนอน ของหญิงสาว แล้วกระซิบเรียก หรือเป่าจ่าง (จ่างเป็นเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งทำจาก แผ่นทองเหลืองบาง ๆ ใช้ดีดที่ริมฝีปากแล้วเป่าเบา ๆ แผ่นโลหะจะสั่นสะเทือน และให้เสียงนุ่มเบาไพเราะน่าฟัง)                    หากฝ่ายหญิงจำเสียงได้ว่าเป็นชายหนุ่มที่ตนชอบพอ ก็จะกระซิบตอบ และพูดคุยด้วย หรืออาจจะออกมาพบชายหนุ่มข้างนอกบ้าน หากเสียงดัง และพ่อแม่ฝ่ายหญิงได้ยินจะติเตียน และฝ่ายชายต้องไม่โต้เถียงแต่อย่างใด มิฉะนั้นอาจถูกปรับเงิน แต่โดยปกติพ่อแม่ฝ่ายหญิงจะเข้าใจ และให้อิสระลูกสาวในการพูดคุย หรือออกไปพบชายหนุ่มที่ตนเห็นว่าเป็นคนดี โดยวิธีการปฏิบัติเช่นนี้จึงมีผู้ขนานนามม้งว่า ผู้ไม่อิ่มในรัก ปัจจุบันยังคงนิยมวิธีนี้อยู่ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 22:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เครื่องดนตรี เครื่องดนตรีม้งสามารถแบ่งได้เป็น 2 ประเภท 1. เครื่องดนตรีประเภทเป่า ได้แก่ จิ๊งหน่ิอง "จ่าง" ขลุ่ย และ แคนหรือเฆ่ง 2. เครื่องดนตรีประเภทตี ได้แก่ กลอง "จั๊ว"              1. เครื่องดนตรีประเภทเป่า 1.1 จิ๊งหน่อง (จ่าง-Ncas)               เป็นเครื่องดนตรีคู่กายคู่ใจ ของหนุ่มสาวม้งจ่างเป็นเครื่องดนตรีที่ปู่ย่าตายายท่านสร้างไว้ และเชื่อกันว่ามีผีสิงอยู่ ใช้เป่าเพื่อบรรยายความรู้สึกในใจ สามารถเป่าได้หลากหลายรูปแบบ เช่น เราเป็น หนุ่มต้องเดินทางไกลไปเที่ยวสาวก็จะเป่าจ่างทางไกล หรือถ้าเป็นหนุ่มสาวในหมู่บ้านเดียวกันก็จะเป่าอีกแบบหนึ่ง เพื่อแสดงว่าเราเป็นคนคุ้นเคยกัน จ่างนับว่าเป็นเครื่องดนตรีของม้งที่ใช้สื่อรักกัน แต่พอได้มาเป่าจ่างโต้ตอบกัน และทำให้ต่างคนต่างเห็นคุณค่าของแต่ละคน จนเกิดความผูกพัน และรักกัน 1.2 แคน (Qeej) เป็นภาษาม้ง อ่านว่า เฆ่ง หรือ qeng ซึ่งแปลว่า แคน หรือ mouth organ เฆ่ง หรือแคนเป็นเครื่องดนตรีที่ทำจากลำไม้ไผ่ และไม้เนื้อแข็ง มีปรากฏในเอเชียมากว่า 3,000 ปีแล้ว และถือได้ว่าเป็นเครื่องดนตรีที่เก่าแก่ที่สุดชนิดหนึ่ง ม้งมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับความเป็นมาของเฆ่งว่า ในอดีตกาลมีคนม้งอยู่ครอบครัวหนึ่ง มีพี่น้อง 7 คน วันหนึ่งผู้เป็นบิดาสิ้นชีวิตลง และบรรดาพี่น้องทั้ง 7 คน ต้องการจัดพิธีงานศพเพื่อเป็นเกียรติให้กับผู้เป็นบิดา แต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี จึงได้ขอคำปรึกษาจากเทพเจ้า 1.3 การเป่าขลุ่ย        ขลุ่ยเป็นเครื่องดนตรีอีกประเภทหนึ่งของ ม้งที่ใช้เป่าเรียกหาคู่ และสร้างความจรรโลงใจ ซึ่งขลุ่ยม้งจะทำมาจากกระบอกไม้ไผ่ และท่อพีวีซี จะใช้เป่าแทนความรู้สึกของสภาพจิตใจของผู้นั้นจะเป่าในวันสำคัญ เช่นงานปีใหม่และงานสำคัญอื่น ๆ                 2. เครื่องดนตรีประเภทตี กลอง หรือ จั๊ว    เป็นเครื่องดนตรีของม้งที่มีลักษณะเป็นกลองสองหน้า หรือหนึ่งหน้าก็ได้ รูปร่างกลมแบน โดยใช้แผ่นผนังสัตว์สองแผ่นมาประกอบ เข้ากับโครงกลองหลอมตัวกลอง ทั้งสองด้านริมขอบของแผ่นผนังทั้งสองแผ่นจะเจาะรูเป็นคู่ ๆ สำหรับเสียบสลักไม้เล็ก ๆ เพื่อใช้เชือกร้อยสลักไม้ของแผ่นผนังทั้งสองด้านดึงเข้าหากัน ซึ่งจะทำให้แผ่นผนังกลองตึงตัวเต็มที่ เมื่อตีจะมีเสียงดังกังวาน และมีไม้ตีกลองหนึ่งคู่ หรือสองอันทำจากไม้ด้านหนึ่ง จะเอาผ้าพันไว้สำหรับตีกลอง ส่วนด้านที่ไม่มีผ้าห่อใช้สำหรับจับ กลองม้งนี้จะใช้เมื่อประกอบพิธีงานศพ การปล่อยผีหรือปลดปล่อยวิญญาณ เท่านั้น จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 22:53:10 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ผ้าบาติกชาวเขาเผ่าม้ง                        ในอดีตม้งมีการนำผ้าไหมดิบที่ทอเองมาเขียนเป็นลวดลายต่าง ๆ เพื่อที่จะทำเป็นกระโปรงของผู้หญิงม้ง ซึ่งผ้าไหมนั้นทำมาจากเปลือกของเส้นใยกัญชงที่แห้งสนิท จากนั้นจะนำมาฉีกออกเป็นเส้นเล็ก ๆ เพื่อที่จะได้เส้นด้ายที่มีขนาดเล็กเหมาะสมกับการทอผ้า ซึ่งทั่วไปจะนำเส้นใยกัญชง ที่แบ่งเป็น 4 ส่วน หรือแบ่งออกเป็นอีก 16-20 เส้น จากนั้นจะนำเส้นใยกัญชงไปตำในครกกระเดื่อง เพื่อให้เปลือกนอกที่หุ้มติดกับเส้นใยหลุดออกไป ให้เหลือแต่เส้นใยแท้ ๆ เท่านั้น เพราะเส้นใยกัญชงแท้จะมีความอ่อนตัว และสะดวกแก่การปั่น                       หลังจากที่มีการตำเส้นใยกัญชงเรียบร้อยแล้วก็จะนำมาพันม้วน ๆ เป็นก้อนโดยใช้ตีนดั่ว (ตีนดั่ว เป็นเครื่องมือเฉพาะในการพันเส้นใยกัญชง) ทำมาจากไม้กลม ๆ เส้นผ่าศูนย์กลางยาวประมาณ 8-10 นิ้ว มีที่ถือทำด้วยหวายถักในขณะที่นำมาพันแกนไม้นั้น จะมีการต่อเส้นใยกัญชงแต่ละเส้น โดยใช้นิ้วมือขยี้ส่วนปลายของเส้นใยกัญชงให้แตกออกเป็นสองเส้น จากนั้นก็จะนำอีกเส้นหนึ่งมาต่อกับเส้นเดิม เมื่อเส้นใยกัญชงเต็มแกนแล้วจะคล้ายกับรองเท้าจีน จากนั้นจึงถอดไม้ออกเก็บม้วนเส้นใยไว้ นำไปจุ่มน้ำร้อนให้อ่อนตัว แล้วนำไปตีเป็นเกลียว โดยผ่านการเข้าเครื่องตีเกลียว นั่นคือชั้วดั่ว เส้นใยที่ผ่านการปั่นเป็นเกลียวแล้วจะกรอไว้ในแกนที่เรียกว่า ซาย ซึ่งเครื่องชั่วดั่วเครื่องหนึ่งสามารถที่จะใจแกนเส้น ใยกัญชงได้ครั้งละ 4 - 6 แกนเมื่อเสร็จก็จะเปลี่ยนชุดใหม่อีก                      จากนั้นก็ดึงด้ายออกจากแกนเข้าเครื่องโกลเพื่อเก็บต่อไป จากนั้นนำด้ายเส้นใยกัญชงมาฟอกสีและทำให้ด้ายอ่อนตัว โดยนำมาต้มกับน้ำขี้เถ้าประมาณ 4 กาละมัง นำมาร่อนเศษถ่านออกแล้วผสมน้ำใส่ลงในกะทะใบบัวเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 3 - 3 1/2 ฟุต เอาไจด้ายกัญชงลงต้มจนด้ายนิ่มยกลง และเอาไจด้ายคลุกกับขี้เถ้า แช่ไว้เช่นนั้น เมื่อแห้งสนิทแล้วนำไปต้มกับน้ำขี้เถ้า แช่ไว้ 1 คืน ล้างขี้เถ้าออกให้หมด ตากให้แห้ง ทำซ้ำเช่นนี้จนกว่าเส้นใยจะขาวจนพอใจ จึงซักให้สะอาด                        จากนั้นก็นำเส้นด้ายที่ปั่นเรียบร้อยแล้วมาทอเป็นผ้าไหมดิบ เมื่อทอเรียบร้อยแล้วก็จะนำมารีดด้วยก้อนหิน ซึ่งก้อนหินนี้ใช้สำหรับในการรีดผ้าไหมดิบเท่านั้น หากว่าไม่รีดให้เรียบแล้ว เวลานำผ้าไหมดิบมาเขียนเป็นลวดลายจะไม่สามารถเขียนได้ เนื่องจากมีปมของเส้นด้ายที่ต่อกันด้วย หากว่าไม่เรียบก็จะเขียนลวดลายได้ไม่สวย จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 22:56:00 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ปาดดดดดดดดดดดดดดดด อาก๋ง แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ รีบตามอาก๋งมาด่วนเลยค่ะ จองที่นั่งแถวหน้า ๆ 1 ที่ค่า จากคุณ : จ๋าอาโนเนะ (เวสารัช) - [ 12 ก.ค. 50 22:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ภาษาม้ง..........                  ภาษาม้งก็นับได้ว่าเป็นอีกหนึ่งภาษาในประเทศไทย แต่ภาษาม้งเป็นภาษาที่ใช้ได้ในกลุ่มคนบางกลุ่มคนเท่านั้น เนื่องจากว่า ภาษาม้งจะใช้ได้เฉพาะคนที่เป็นม้งเป็นส่วนใหญ่ และนับวันลูกหลานม้งเริ่มที่จะเห็นคุณค่าของภาษานี้น้อยลงเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของสังคมเปลี่ยนไป ทำให้ม้งไม่ค่อยได้ใช้ภาษาของตัวเองแต่จะใช้ภาษากลางเป็นหลัก ซึ่งหากว่า เป็นเช่นนี้ อีก 10 ปีข้างหน้า เยาวชนม้งรุ่นต่อไปจะไม่สามารถสื่อสารด้วยภาษาของตัวเองได้และไม่สามารถที่จะเขียนได้  ตัวอย่างเช่น Nyob zoo แปลว่า สวัสดี    ขยายความ ประโยคนี้จะใช้เมื่อพบกันทักทายกัน Thov kom tau koob hmoov zoo แปลว่า ขอให้โชดดี   ขยายความ ประโยคอวยพรให้ผู้ที่กำลังจะจากกันไป kuv hlub koj แปลว่า ฉันรักเธอ    ขยายความ ประโยคนี้ ใช้เมื่อเราต้องการบอกความในใจ แก่คนที่เรารัก Kuv lub npe hu ua taiv yiv    แปลว่า ฉันชื่อ...หยี Ghov twg แปลว่า ที่ไหน     ขยายความ ประโยคถามสถานที่ haus dej แปลว่า ดื่มน้ำ    ขยายความ ประโยคบอกให้อีกคนดื่มน้ำ Noj mov แปลว่า กินข้าว หรือ ทานข้าว  ขยายความ ประโยคบอกให้กิน ข้าว เป็นต้นครับ...... จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 23:03:00 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เอารูปกระเหรี่ยง ที่ดอยปุย มาให้ดูค่ะ สองสาวน้องเจล กะ น้องจีม เหมือนไม๊ค่ะ อาก๋ง จากคุณ : จ๋าอาโนเนะ (เวสารัช) - [ 12 ก.ค. 50 23:04:44 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มารายงานตัวฮับ จากคุณ : `SEPULTURA_`FROM_`HELL - [ 12 ก.ค. 50 23:07:18 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เกาะหลังน้องหนึ่งมาค๊าบบบบบบบบบบบ มาปุ๊บง่วงปั๊บ  555 จากคุณ : แม่ซากานะ - [ 12 ก.ค. 50 23:11:24 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หวัดดีจ๋า อาโนเนะ...นั่งพักสักครู่  ดื่มน้ำเย็นจากมือ ม้งสักนิดจะติดใจเน้อจ๋า หวัดดีครับน้องหนึ่ง  มาเร็วทันใจจริงๆ ส่วนพี่อิ๋ม  ไม่ทราบว่าง่วงนอนจากไหนมาครับ  ห้าวซะเป็นดาวกะเดือนเชียว ************************************************ พิธีไสยศาสตร์.............                        ม้งมีความเชื่อว่าพิธีไสยศาสตร์เหล่านี้จะช่วยให้วินิจฉัยโรคได้ถูกต้องและทำการรักษาได้ผล เพราะความเจ็บป่วย ทั้งหลาย ล้วนแต่เป็นผลมาจากการผิดผี ทำให้ผีเดือดดาลมาแก้แค้นลงโทษให้เจ็บป่วย จึงต้องใช้วิธีจัดการกับผีให้คนไข้หายจากโรค หากว่าคนทรงเจ้ารายงานว่าคนไข้ที่ล้มป่วยเพราะขวัญหนี ก็จะต้องทำพิธีเรียกขวัญกลับเข้าสู่ร่างของบุคคลนั้น แต่การที่จะเรียกขวัญกลับมานั้น จะต้องมีพิธีกรรมในการปฎิบัติมากมาย บางครั้งบางพิธีกรรมก็มีความยุ่งยากในการปฎิบัติ แต่ม้งก็ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคเหล่านั้น ม้งเชื่อว่าการที่มีร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง โดยไม่มีโรคภัยมาเบียดเบียน นั่นคือความสุขอันยิ่งใหญ่ของม้ง ฉะนั้นม้งจึงต้องทำทุกอย่างเพื่อเป็นการรักษาให้หาย จากโรคเหล่านั้น ซึ่งพิธีกรรมในการรักษาโรคของม้งนั้นมีอยู่หลายแบบ ซึ่งแต่ละแบบก็รักษาโรคแต่ละโรค แตกต่างกันออกไป การที่จะทำพิธีกรรมการรักษาได้นั้นต้องดูอาการของผู้ป่วยว่าอาการเป็นเช่นไร แล้วจึงจะเลือกวิธีการรักษาโดยวิธีใดถึงจะถูกต้อง 1. การทำผี หรือการลงผี (การอั๊วเน้ง)                      เป็นการรักษาอีกประเภทหนึ่งของม้ง การอั๊วเน้ง (การทำผีหรือลงผี ) การอั๊วเน้งนั้นมีอยู่ 3 ประเภท คือ การอั๊วเน้งข่อยชั๊วะ การอั๊วเน้งเกร่ทั่ง การอั๊วเน้งไซใย่ ซึ่งการอั๊วเน้งแตกต่างกันออกไป การรักษาก็แตกต่างกันไปด้วย การจะอั๊วเน้งได้เมื่อมีคนในครอบครัวเจ็บป่วยโดยไม่รู้สาเหตุเป็น การรักษาอีกประเภทหนึ่ง ดังนั้นม้งมักจะนิยมอั๊วเน้งเพื่อการเรียก ขวัญที่หายไปหรือมีผีพาไปให้กลับคืนมาเท่านั้น ซึ่งม้งเชื่อว่าการเจ็บป่วยเกิดจากขวัญที่อยู่ในตัวหายไป   2.การรักษาคนตกใจ (การไซ่เจง)                     เป็นการรักษาอีกประเภทหนึ่งของม้ง การไซ่เจงจะกระทำเมื่อมีคนป่วยที่ตัวเย็น เท้าเย็น ใบหูเย็น มือเย็น ซึ่งม้งเชื่อว่าการที่เท้าเย็น มือเย็น หรือตัวเย็น เกิดจากขวัญในตัวคนได้หล่นหายไป หรือไปทำให้ผีกลัว แล้วผีก็แกล้งทำให้บุคคลนั้นไม่สบาย 3. การรักษาด้วยการเป่าด้วยน้ำ (การเช้อแด้ะ)                    เป็นการรักษาอีกประเภทหนึ่งของม้ง การเช้อแด้ะจะเป็นการกระทำเมื่อมีคนในครอบครัวที่ป่วยร้องไห้ไม่หยุด และตกใจมากเป็นพิเศษ โดยไม่รู้สาเหตุ หรือเหมือนว่าคนป่วยเห็นอะไรสักอย่างที่ทำให้เขากลัวมาก เป็นการรักษาบางตัวอย่างนะครับ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 50 23:19:37 จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 23:12:54 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ้าวจ๋า  ขนหลานสาวเชื้อสายไทยโคราช  มาประชันกับม้ง เชียงรายซะแล้ว ************************************************ อดีตถึงปัจจุบัน........                  คำว่าหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน คำกล่าวนี้คงจะหนีไม่พ้นหญิง-ชายม้งเหล่านี้ ทุกวันหลังจากทำงานในไร่เรียบร้อยแล้ว พอจะกลับบ้านเพื่อที่จะเก็บแรงไว้พรุ่งนี้อีก วันหนึ่ง ชาวม้งส่วนใหญ่ต้องแบกฟืนจากไร่มาเก็บไว้ที่บ้าน เพื่อที่จะได้เป็นเชื้อเพลิงในการหุงหาอาหารต่อไป ซึ่งในอดีตม้งนิยมใช้ม้าบรรทุกสัมภาระต่าง ๆ แต่ ยกเว้นฟืน ม้งจะนิยมแบกฟืนมากกว่าใช้ม้าบรรทุก ธรรมชาติแล้วม้งจะมีความอดทน ขยัน ประหยัด ดิ้นรนปากกัดตีนถีบ เพื่อที่จะได้อาหารมาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไปวัน ๆ ใช้ตัวเองเป็นเครื่องจักร แต่ปัจจุบันนี้เทคโนโลยีมีความเจริญ ก้าวหน้า และครอบคลุมความต้องการของมนุษย์ทุกคน ม้งก็เป็นคนคนหนึ่งที่ ถูกครอบงำด้วยเทคโนโลยีที่สามารถเข้าไปถึงได้เช่นกัน จะเห็นได้จากการเข็นรถเข็น การใช้โทรศัพท์มือถือต่าง ๆ การมีรถยนต์เป็นของตัวเอง การใช้เครื่องเฟอร์นิเจอร์อำนวยความสะดวกต่าง ๆ เป็นต้น ม้ง  กับอนาคตที่อาจจะเลือนลาง ไปตามทางวัฒนธรรมรุ่นใหม่ก็เป็นได้.... แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 50 23:27:10 จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 23:24:12 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ..............เมี่ยน (เย้า)........                  เมี่ยน (เย้า) ได้รับการจัดให้อยู่ในเชื้อชาติ มองโกลอยด์ คืออยู่ในตระกูลจีนธิเบต ได้ปรากฏครั้งแรกในเอกสารบันทึกของจีน สมัยราชวงศ์ถัง โดยปรากฏในชื่อ ม่อ เย้า มีความหมายว่าไม่อยู่ใต้อำนาจของผู้ใด เล่ากันว่า เมื่อประมาณ 2000 กว่าปีมาแล้วบรรพชน ได้ตั้งถิ่นฐานอยู่ที่ราบรอบทะเลสาปตงถิง แถบแม่น้ำแยงซี ยอมอ่อนน้อมให้ชนชาติผู้ปกครองรัฐ และไม่ยินยอมอยู่ภายใต้การบังคับกดขี่ของรัฐ จึงได้ทำการอพยพเข้าไปในป่าลึกบนภูเขาสูง ได้ตั้งถิ่นฐานสร้างบ้านด้วยมือของเขาเอง เพื่อปกป้องเสรีภาพจึงถูกขนานนามว่า ม่อ เย้า ซึ่ง เหยา ซี เหลียน ได้บันทึกไว้ในเหลียงซูต่อมาในสมัยราชวงศ์ซ่ง คำเรียกนี้ถูกยกเลิกไปเหลือแต่คำว่า "เย้า" เท่านั้น                ต่อมาคำว่าเย้าเคยปรากฏในเอกสารจีน เมื่อประมาณศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตศักราช ซึ่งมีความหมายว่าป่าเถื่อน หรือคนป่ากล่าวกันว่าในประเทศจีนชนชาติเย้ามีคำเรียกขานชื่อของตนเองแตกต่างกันถึง 28 ชื่อ แต่คนเย้าในประเทศไทย เรียกตัวเองว่า เมี่ยน หรือ อิ้วเมี่ยน ซึ่งมีความหมายว่า มนุษย์ หรือ คนเหยา ซุ่น อัน กล่าวว่าชาวเย้าในประเทศจีนแยกออกเป็น 4 กลุ่มใหญ่ คือ เผ่าเปี้ยน เผ่าปูนู เผ่าฉาซัน และเผ่าผิงตี้ ชาวเย้าเผ่าเปี้ยนมีประชากรมากที่สุดและเป็นกลุ่มที่ย้ายถิ่นฐานตลอดเวลาเป็นระยะทางที่ไกลที่สุด และกระจายกันอยู่ในอาณาบริเวณที่กว้างขวางที่สุดด้วย ภาษาเย้าในปัจจุบัน ผ่านการพัฒนากลายเป็นภาษาถิ่นย่อย 3 ภาษา คือ ภาษาเมี่ยน ภาษาปูนู และภาษาลักจา จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 23:30:13 ]

ความคิดเห็นที่ 29 สุดยอดครับ ข้อมูลแน่นปึ๊ก.... ขอบคุณมากๆครับ ... จากคุณ : อ.อดุล - [ 12 ก.ค. 50 23:34:24 ]

ความคิดเห็นที่ 30 การเดินทางจากจีนสู่ประเทศไทย                    ชาวเมี่ยนเผ่าเดิมมี 12 สกุล เส้นทางการอพยพของสกุลใหญ่ ๆ จะรู้เส้นทางชาวเย้าเผ่าเมี่ยนทั้งหมด ในหนังสือทางลงจากภูเขาของบรรพชน 12 สกุลที่ตำบลจงเหอเซียง อำเภอปกครองตนเอง ชนชาติเย้าเจียงหัว มณฑลฮูหนาน ถิ่นเดิมของชนชาติเย้าอยู่ที่นานไห่ผู เฉียวโถว จากตำนานชาวเย้าบางเผ่าที่อาศัยอยู่ตอนใต้ของทะเลสาปต้งถิงหู ก็มีเล่าว่าบรรพชนของพวกเขาย้ายมาจาก ผู เฉียว โกว แถบฝั่งเหนือของทะเลสาปต้งถิงหู จึงสันนิษฐานได้ว่า หนานไห่น่า จะหมายถึง ทะเลสาปต้ง ถึงชาวเย้า 12 สกุลคงจะข้ามทะเลสาปอพยพมาสู่ภาคใต้ ราวศตวรรตที่ 15-16 ชาวเย้าเผ่าเปี้ยน อพยพเข้ามาสู่ภาคเหนือของเวียตนามผ่านประเทศลาว และอพยพเข้ามาอยู่ในประเทศไทยในราว 100 ปีมานี้เอง สำหรับความหมาย ของแต่ละแซ่นั้นเป็นบัญญัติเฉพาะ ไม่มีคำแปล แต่ในประเทศไทยขณะนี้ มีการสำรวจพบ 12 แซ่ บางแซ่ไม่ได้ปรากฏในเกีย เซ็น ป๊อง ดังนี้ โล่ห์เปี้ยน (แซ่พ่าน) โล่ห์เหลย (แซ่ลี) โล่ห์ตั่ง (แซ่เติ้น) โล่ห์เจ๋ว (แซ่จ๋าว) โล่ห์ล่อ (แซ่ล่อ) โล่ห์ย่าง (แซ่ว่าง) โล่ห์ปู๋ง (แซ่ฟุ้ง) โล่ห์จั้น (แซ่ชิ่น) โล่ห์เลี่ยว (แซ่เลี่ยว) โล่ห์สว้าง โล่ห์ตั๋ว (แซ่ตั๊ว) โล่ห์ท่าว (แซ่ท่าว) จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 23:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 31 โอ้โห ข้อมูลแน่นมาก ๆ เลยค่ะ อาก๋ง จากคุณ : จ๋าอาโนเนะ (เวสารัช) - [ 12 ก.ค. 50 23:39:52 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หวัดดีครับ น้องเอ๋ ว่าที่เขยคอนยก  หรือว่าจะมองสาวม้ง วานบอก  อิอิอิ ************************************************ การปกครองชาวเมี่ยน              บุรุษเมี่ยนนั้นมีศักดิ์เหนือกว่าสตรีและผู้เยาว์ในครอบครัว จะสังเกตได้จากเวลารับประทานอาหาร จะจัดอาหารให้บรรรดาผู้ชายก่อน จากนั้นสตรีและเด็กจึงจะรับประทานรวมกันทีหลัง ภรรยามีฐานะเป็นรองสามี และจะต้องให้ความเคารพสามี เช่น "ตื่นก่อน นอนทีหลัง" ชาวเมี่ยนจะถือว่า ผู้เฒ่าผู้แก่ คือ อาวุโส มีศักดิ์พิเศษในฐานะที่ได้รู้เห็นโลกมานานกว่า จึงถือว่าเป็นอนุชนที่พึงเคารพ และเชื่อฟัง                การปกครองโดยรวมแล้ว คือ เริ่มจากการปกครองโดยหัวหน้าครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นทุกเรื่อง หรือบางเรื่องอาจให้ ภรรยาช่วยออกความคิดเห็น ชาวเมี่ยนไม่นิยมแบ่งแยกย่อยครอบครัวออก เพราะอาจจะไปกระทบถึงผีบรรพบุรุษ ชาวเมี่ยนเป็นเผ่าที่เห็นคุณค่า และให้ความสำคัญกับแรงงานมาก จึงนิยมการมีบุตร และอุปถัมภ์บุตรบุญธรรม เพื่อเพิ่มสมาชิกแก่ครอบครัว ชุมชนเมี่ยนเป็นชุมชนที่พึ่งพาตัวเองค่อนข้างสูง จะมีตำแหน่งหรือฝ่ายต่าง ๆ ที่มีความสำคัญ และเอื้อต่อการจัดการในชุมชน   การจัดการของเมี่ยนจะแบ่งย่อยตามฝ่ายอออกมา คือ ผู้ปกครองหรือหัวหน้าหมู่บ้าน -ผู้อาวุโส -ผู้ประกอบพิธีกรรม -ช่างตีเหล็ก -ช่างเงิน -หมอยาสมุนไพร (เดียไซ)จะควบคู่กับการทำพิธีกรรม และรวมไปถึงเป็นทั้งหมอตำแยประจำหมู่บ้านด้วย การเกิด..........                เมี่ยนมีความเชื่อว่าระหว่างที่ทารกอยู่ในครรภ์ขวัญ หรือวิญญาณของเด็กจะมิได้อยู่ในท้องแม่ แต่จะสิงสถิตย์อยู่ตามที่ต่าง ๆ ในบ้าน และจะย้ายเปลี่ยนที่ไปเรื่อย ๆ ในแต่ละเดือน คือ เดือนหนึ่งและเดือนเจ็ด จะอยู่ทีู่่ประตูบ้าน เดือนสองกับเดือนแปดอยู่ในเตาไฟ เดือนสามและเดือนเก้าอยู่ในครกตำข้าว เดือนสี่และเดือนสิบอยู่ในพื้นบ้านใกล้้ศาลพระภูม (หิ้งผี) เดือนห้าและเดือนสิบเอ็ดขวัญเด็กจะอยู่ที่เตียงนอน เดือนหกและเดือนสิบสองอยู่ในร่างหรือท้องแม่ เพื่อไม่ให้เกิดการแท้ง หรือเกิดเภทภัยที่จะทำให้เด็กพิการ จึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษที่จะไม่ทำสิ่งใด ๆ มากระทบกระเทือนขวัญของเด็ก เช่น ไม่เอามีดไปสับครกตำข้าว หรือไม่ราดน้ำที่ประตู และไม่บุกรุกเข้าไปในห้องนอนของหญิงมีครรภ์ เพราะสิ่งเหล่านี้จะทำให้ขวัญของทารกหนีหายไป พิธีคุ้มครองลูกและแม่ขณะตั้งครรภ์ -ทำพิธีแจ้เซด (ป้องกันการเจ็บป่วย) -ทำพิธีบนบานเพื่อขอให้วิญญาณบรรบุรุษช่วยคุ้มครองแม่และลูกให้ปลอดภัย -พิธีออนเปี่ยง (เพื่อป้องกันการแท้งลูก) จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 23:45:42 ]

ความคิดเห็นที่ 33 การแต่งกาย.............                       เสื้อผ้าจากตำนานที่บันทึกไว้ในหนังสือเดินทางข้ามเขตภูเขา [เกีย เซ็น ป๊อง] ที่เมี่ยนได้คัดลอกกันต่อ ๆ มาจน ถึงทุกวันนี้ ระบุให้ลูกหลานเมี่ยน ปกปิดร่างกายของผันหู ผู้ให้กำเนิดเมี่ยน โดยใช้เสื้อลายห้าสีคลุมร่าง เข็มขัดรัด เอวผ้าเช็ดหน้าลายดอกไม้ผูกที่หน้าผาก กางเกงลายปิดก้น ผ้าลายสองผืนปิดที่ขา เชื่อกันว่าจากตำนานนี้เองทำให้ เมี่ยนใช้เสื้อ ผ้าคาดเอวผ้าโพกศีรษะ และกางเกงที่ปักด้วยห้าสี                       สมัยก่อนเมี่ยนการคมนาคมการค้าขายยังไปไม่ถึงบนดอย ส่วนใหญ่เมี่ยนนิยมใช้สีปักลาย เพียง 5 สีเท่านั้น คือสีแดง สีเหลือง สีน้ำเงินสีเขียวและสีขาวในช่วงสองทศวรรษ ที่ผ่านมานี้เมี่ยนนิยม ปักลายผ้าเพิ่มมากขึ้นและใช้สีต่างๆเพิ่มขึ้นมากอีกด้วยการปักลายและการใช้สีสันในการปักลายใน แต่ละท้องถิ่นจะแตกต่างกันบ้างตามความนิยมของแต่ละท้องถิ่น การปักลายเสื้อผ้าทุกวัน นี้หญิงเมี่ยน ก็ยังคงแต่งกายตามแบบฉบับที่ระบุไว้ในตำนานได้อย่างเคร่งครัด ผ้าที่เมี่ยนนำมา ปักลายเป็นผ้าทอมือ กล่าวกันว่าเมี่ยนเคยทอผ้าใช้เอง แต่เมื่ออพยพเข้ามาอยู่ในประเทศไทย แล้วค้นพบว่าผ้าทอมือของ ไทลื้อที่มีถิ่นฐานอยู่ในประเทศพม่า และประเทศไทยเหมาะ แก่การปักลายจึงได้ซื้อผ้าทอมือ ของไทลื้อมาย้อมและปักลายจนกลายเป็นความนิยมของเมี่ยนไป                  เมี่ยนมีลักษณะการแต่งกาย การใช้สีสัน จะแตกต่างกันบ้างเพียงเล็กน้อย เมื่อแต่งกายตามจารีตประเพณีก็พอ จะทราบได้ว่ามีถิ่นฐานอยู่ในท้องที่ใด หรืออยู่ในกลุ่มใด แต่มีบ้างที่กลุ่มที่อาศัยอยู่ใกล้เคียงกันจะมีการลอกเลียนแบบซึ่งกันและกันบ้างการปักลายเมี่ยนจะจับผ้า และจับเข็มแตกต่างกับเผ่าอื่น ๆ เมี่ยนจะปักผ้าจากด้านหลังผ้าขึ้นมา ยังด้านหน้าของผ้าเมี่ยนจึงต้องจับผ้าให้ด้านหน้าคว่ำลง เมื่อปักเสร็จแต่ละแถวแล้วก็จะม้วน และใช้ผ้าห่อไว้อีกชั้นหนึ่งเพื่อป้องกันสิ่งสกปรกต่าง ๆ การปักลายเสื้อผ้าเพื่อใช้ทำเป็นเครื่องแต่งกาย และของใช้ตามจารีตประเพณี  เมี่ยนมีวิธีการปักลาย สี่ แบบคือ การปักลายเส้น (กิ่ว กิ่ว) การปักลายขัด (โฉ่ง เกียม) การปักลายแบบกากบาท (โฉ่ง ทิว) และการปักไขว้ (โฉ่ง ดับ ยับ) จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 ก.ค. 50 23:57:23 ]

ความคิดเห็นที่ 34 การเรียกชื่อลายปัก ในการปักลายสตรีเมี่ยนจะต้องจดจำชื่อ และวิธีการปักลายไปพร้อม ๆ กัน สำหรับการปักลายขัด (โฉ่ง เกียม) และลายกากบาท (โฉ่ง ทิว) ส่วนใหญ่จะเป็นลายเก่าที่ชื่อเรียกเหมือนกัน แต่สำหรับลายไขว้ (โฉ่ง ดับ ยับ) นั้น เมี่ยนอาจนำลักษณะเด่นของแต่ละลายปักเดิมมาปรับปรุง หรือปักเพิ่มเติมให้ลายปักใหม่อีกลายหนึ่ง และให้สีสันสวยงามตามใจตนเองชอบ โดยอาจตั้งชื่อใหม่ก็ได้ นอกจากนี้สตรีเมี่ยนบางคนที่มีความเฉลียวฉลาดอาจประดิษฐ์ลายปักใหม่ ๆ ขึ้นมาโดยการนำ ส่วนประกอบของลายต่าง ๆ มาประกอบเข้าด้วยกัน หรือดัดแปลงเป็นลายปักใหม่แล้วตั้งชื่อเรียกใหม่ แต่โดยทั่วไปแล้วจะเรียกชื่อที่คงลักษณะเด่นของลายเดิม เช่น ลายปักหมวกขององค์ผู้บริสุทธิ์ทั้งสาม (ฟามกุน) เป็นลายที่ปรับปรุงมาจากลายฟามซิง บางครั้งลายปักแบบปักไขว้แต่ละลายนี้มีลายละเอียดแตกต่างกันไป บางหมู่บ้านที่มีขนาดใหญ่ แต่ละกลุ่มอาจเรียกชื่อที่แตกต่างกันด้วย และบ่อยครั้งพบว่าเมี่ยนเรียกชื่ออย่างเดียวกัน แต่เป็นลายปักแตกต่างกันก็มี แต่อย่างไรก็ตามชื่อลายปักที่เมี่ยนเรียกกันจะมีความหมายที่สัมพันธ์ หรือเกี่ยวข้องกับสิ่งต่าง ๆ คือ ความเชื่อ วิธีการปักลาย พืชผลทางการเกษตร                      ถึงแม้เมี่ยนจะปักลายตามความเชื่อนี้ แต่เมี่ยนไม่ได้ถือว่าลายปักนั้น เป็นเครื่องลางของขลังหรือเป็นของศักดิ์สิทธิ์ การปักลายจึงเน้น ที่ความสวยงามมากกว่าที่จะเป็นเครื่องลางของขลัง นอกจากนี้เมี่ยนยังเชื่อว่ากางเกงของผู้หญิง เป็นของต่ำไม่สมควรที่จะเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่อาจเป็นไปได้ที่ว่าเมี่ยนต้องการแสดงให้เห็นว่า เมี่ยนเป็นกลุ่มที่มีความเชื่อในเรื่องเทพยดา                    การปักผ้าของชาวเมี่ยนที่ผิดแปลกจากเผ่าอื่น ๆ คือ ปักจากด้านหลังผ้าขึ้นมายังด้านหน้าของผ้า จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:05:06 ]

ความคิดเห็นที่ 35 การเลือกคู่ครอง (หล่อเอ๊าโกว่)       เมื่อเริ่มเป็นหนุ่มเป็นสาว อายุประมาณ 15 ปีขึ้นไป ก็เริ่มจะหาคู่ครอง ในการเลือกคู่ครองนั้นเผ่าเมี่ยน ฝ่ายชายจะเป็นฝ่ายเข้าหาฝ่ายหญิง หนุ่มสาวเมี่ยนมีอิสระในการเลือกคู่ครอง หนุ่มอาจจะเข้าถึงห้องนอนเพียงคืนเดียว หรือไปมาหาสู่อยู่เรื่อย ๆ ถ้าทางฝ่ายสาวไม่ขัดข้องก็ย่อมได้เสรี ในการเลือกคู่ของเมี่ยนมีขอบเขตอยู่เพียง 2 กรณีเท่านั้น คือ ควรแต่งกับคนต่างแซ่ หรือบางทีคนแซ่เดียวกัน ถ้าชอบพอกันก็สามารถอนุโรมได้ไม่เข้มงวดมากนัก แต่ที่เข้มงวด คือ ดวงของหนุ่มสาวทั้งสองต้องสมพงษ์กัน โดยทั่วไปแล้วพี่ควรจะแต่งก่อนน้อง หากน้องจะทำการแต่งก่อนพี่ ก็ต้องจ่ายค่าทำขวัญให้กับพี่ที่ยังไม่ได้แต่งงาน เมื่อทั้งสองฝ่ายมีความรักต่อกัน ฝ่ายชายจะเป็นฝ่ายไปบอกพ่อแม่หรือเครือญาติมาติดต่อสู่ขอตามประเพณีต่อไป จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:07:09 ]

ความคิดเห็นที่ 36 การสู่ขอ (โท้นิ่นแซง)       เมื่อหนุ่มตกลงปลงใจจะแต่งงานกับสาวใดแล้วฝ่ายชาย จะต้องหาใครไปสืบถามเพื่อ ขอทราบวัน เดือน ปีเกิดของฝ่ายหญิง ถ้าพ่อแม่ฝ่ายหญิงยินยอมบอกก็แสดงว่า พวกเขายอมยกให้ หลังจากนั้นก็จะนำเอาวัน เดือน ปี เกิด ของหนุ่มสาวคู่นั้น ไปให้ผู้ชำนาญเรื่องการผูกดวงผู้ชำนาญผูกดวง จะดูว่าทั้งคู่มีดวงสมพงศ์กันหรือไม่ ถ้าดวงไม่สมพงศ์กันฝ่ายชายจะไม่มาสู่ขอ พร้อมแจ้งหมายเหตุให้ฝ่ายหญิงทราบ เมื่อดูแล้วถ้าเกิดดวงสมพงศ์กัน พ่อแม่จึงจัดการให้ลูกได้สมปรารถนา เริ่มด้วยการส่งสื่อไปนัดพ่อแม่ฝ่ายสาวว่า ค่ำพรุ่งนี้จะส่งเถ้าแก่มาสู่ขอลูกสาว แล้วพ่อแม่ฝ่ายหญิงจะต้องจัดข้าวปลาอาหารไว้รับรอง ระหว่างที่ดื่มกินกันนั้น เถ้าแก่ก็จะนำกำไลเงินหนึ่งคู่ มาวางไว้บนสำรับ เมื่อเวลาดื่มกินกันเสร็จ สาวเจ้าเข้ามาเก็บถ้วยชาม หากสาวเจ้าตกลงปลงใจกับหนุ่มก็จะเก็บกำไลไว้ หากไม่ชอบก็จะคืนกำไลให้เถ้าแก่ ภายใน 2 วัน เถ้าแก่จะรออยู่ดูให้แน่ใจแล้วว่าสาวเจ้าไม่คืนกำไลแล้ว เถ้าแก่จึงนัดวันเจรจา เมื่อถึงเวลาซึ่งวันเดินทางไปนี้สำคัญมาก เพราะมีข้อห้าม และความเชื่อในการเดินทางหลายอย่าง เช่น ขณะเดินทาง ระหว่างทางหากพบคนกำลังปลดฟืนลงพื้น สัตว์วิ่งตัดหน้า ไม้กำลังล้ม คนล้ม ฯลฯ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:12:07 ]

ความคิดเห็นที่ 37 สิ่งเหล่านี้ คือ สิ่งที่ส่อไปในทางที่ไม่ดีจะไม่มีโชคตามความเชื่อแต่ถ้าไม่พบสิ่งเหล่านี้ระหว่างทางก็สามารถเดินทางไปบ้านฝ่ายหญิงได้ และถ้าไปถึงบ้านฝ่ายหญิง แล้วพบสาวเจ้ากำลังกวาดบ้าน หรือพบคนกำลังเจาะรางไม้ หรือเตรียมตัวอาบน้ำอยู่ พ่อแม่ของฝ่ายชายก็จะเลิกความคิดที่จะไปสู่ขอเหมือนกัน เพราะเชื่อว่าเป็นสิ่งไม่ดีจะทำให้คู่บ่าวสาวต้องลำบาก เมื่อพ่อแม่ฝ่ายชายเดินทางไปถึงบ้านฝ่ายหญิงโดยไม่ได้พบอุปสรรคใด ๆ แล้วครอบครัวของฝ่ายชายจะต้องนำไก่ 3 ตัว ไก่ตัวผู้ 2 ตัว และไก่ตัวเมีย 1 ตัว แล้วนำไก่ตัวผู้ 1 ตัวมาปรุงอาหาร เพื่อเป็นการสู่ขอ แล้วร่วมกันรับประทาน พ่อแม่ฝ่ายหญิงจะเชิญญาติอย่างน้อย 2-3 คน มาร่วมเป็นพยาน ระหว่างที่รับประทานอาหารกันอยู่นั้น ก็เริ่มเจรจาค่าสินสอดตามประเพณี ซึ่งส่วนใหญ่ ค่าสินสอดจะกำหนดเป็นเงินแท่งมากกว่า หรือบางครั้งอาจจะใช้เงินก็ได้ตามฐานะ สำหรับไก่อีก 2 ตัว หลังจากฆ่าแล้วจะนำมาเซ่นไหว้บรรพบุรุษของตระกูลทั้งสองฝ่าย             เพื่อเป็นการแจ้งให้บรรพบุรุษทั้งสองฝ่ายให้รับรู้ในการหมั้น พร้อมทั้งฝ่ายชายจะมอบด้ายและผ้าทอหรืออุปกรณ์ในการปักชุดแต่งานไว้ใช้สำหรับงานพิธีแต่งให้กับฝ่ายหญิง เพื่อใช้ปักชุดแต่งงาน เจ้าสาวจะต้องปักชุดแต่งงานให้เสร็จจากอุปกรณ์ที่ฝ่ายชายเตรียมไว้ในตอนหมั้นและเจ้าสาวจะไม่ทำงานไร่ จะอยู่บ้านทำงานบ้านและปักผ้าประมาณ 1 ปี ส่วนเจ้าบ่าวต้องเตรียมอาหารที่จะใช้เลี้ยงแขกและทำพิธีกรรมเช่น หมู ไก่ และจัดเตรียมเครื่องดนตรี จัดบุคคลที่จะเข้าทำพิธีกรรมทางศาสนา และอุปกรณ์การจัดงานทั่วไป หลังจากหมั้นแล้วบ่าวสาวจะอยู่ด้วยกันที่บ้านฝ่ายใดก็ได้แล้วแต่จะตกลงกัน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:13:56 ]

ความคิดเห็นที่ 38 อาชีพของชาวเมี่ยน...........                     การดำรงชีวิตตามปกติของชาวเมี่ยน แล้วอาชีพที่จะเป็่นอาชีพหลัก คือ การประกอบอาชีพแบบไร่เลื่อนลอยเป็นส่วนใหญ่ ทั้งในอตีดและปัจจุบัน ซึ่งปัจจุบันนั้นอาจมีอาชีพหลากหลายเข้ามา เช่น การทำเครื่องเงิน เพราะชาวเมี่ยนนิยมเครื่องประดับที่ทำด้วยเงิน ในหมู่ชนชาวเมี่ยนมีช่างทำเครื่องประดับตามวัฒนธรรม และค่านิยมของชาวเมี่ยนเอง ซึ่งสภาพแวดล้อมทางสังคมอาจทำให้ชาวเมี่ยนเกิดอาชีพอื่น ๆ ขึ้นมา แต่อาชีพหลักของชาวเมี่ยน คือ การทำการเกษตร ชาวเมี่ยนนิยมปลูกพืชต่าง ๆ แค่พออยู่พอกินเท่านั้น ซึ่งถ้าเหลือค่อยนำไปเป็นการค้าต่อไป เมื่อได้ผลผลิตออกมาแล้ว ก็จะทำการเก็บรักษาเอาไว้เพื่อเก็บไว้กินในช่วงฤดูแล้ง การเพาะปลูกในระยะ 1 ปีแรกชาวเมี่ยนจะไม่นิยมเอาพืชไร่ออกไปขาย   การทำไร่ และเลี้ยงสัตว์                   การทำไร่นั้นแทบจะนับได้ว่าเป็นอาชีพหลักของเมี่ยนเลยก็ว่าได้ ในเวลา 1 ปีนั้นเมี่ยนจะทำไร่มากที่สุด เนื่องจากว่า เมี่ยนสามารถผลิตมาเก็บไว้ได้นาน เมี่ยนจะหมุนเวียนการทำไร่ไปในแต่ละปี เมื่อทำการปลูกพืชอย่างใดอย่างหนึ่งในพื้นที่ที่เตรียมมาแล้วนั้น ปีต่อไปจะไม่เอาพืชที่เคยปลูกมาแล้วมาปลูกซ้ำอีก โดยจะเอาพื้นที่นั้นไปปลูกพืชอย่างอื่นแทนไปก่อน เมี่ยนเชื่อว่าถ้าเอาพืชมาปลูกพื้นที่เดียวหลาย ๆ ครั้ง จะทำให้ดินนั้นไม่อุดมสมบูรณ์ เมี่ยนจะทำการหมุนเวียนอย่างนี้อยู่ประมาณ 2-3 ปี เมื่อดินเริ่มเสื่อมสภาพแล้ว เมี่ยนก็จะย้ายไปหาที่ทำกินแห่งใหม่ ในช่วงเวลาที่เมี่ยนปลูกพืชหลัก อย่างเช่น ข้าวหรือข้าวโพดอยู่นั้น เมี่ยนก็จะทำการปลูกพืชบางอย่างเล็กน้อยที่เป็นอาหารหลักประจำวัน เช่น ผักกาด หอม ผักชี ฟักต่าง ๆ ฯลฯ ซึ่งการปลูกผักนั้นจะนิยมปลูกบริเวณรอยต่อระหว่างภูเขา เพราะเป็นที่ลุ่มและใกล้ร่องน้ำไหล ดินจะชุ่มชื้นและมีความอุดมสมบูรณ์มาก จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:17:29 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เครื่องดนตรี...............             เครื่องดนตรีของเมี่ยนมีลักษณะเป็นการเล่นดนตรีแบบง่าย ๆ ไม่ซับซ้อน โอกาสในการเล่นดนตรีของเมี่ยนค่อนข้างจำกัด คือ ดนตรีของเมี่ยนจะมีโอกาสนำออกมาเล่นได้ก็เฉพาะ เพื่อใช้เป็นส่วนประกอบในการดำเนินพิธีกรรมใหญ่ ๆ หรือสำคัญ ๆ ตามตำราพิธีกรรมระบุไว้ว่า ต้องใช้เครื่องดนตรีประกอบเท่านั้น เช่น การแต่งงาน พิธีบวช พิธีงานศพ พิธีกรรมดึงวิญญาณคนตายจากนรก (เชวตะหยั่ว) เป็นต้น อุปกรณ์ที่เป็นเครื่องดนตรีของเมี่ยนมีเพียง 2 ประเภท คือ ประเภทเป่า มีเพียง 1 ชนิด คือ ปี่ หรือภาษาเมี่ยนเรียกว่า (่จยัด) เมี่ยนมีปี่เพียง 1 ชนิด ทำด้วยทองแดง ทองเหลือง เจาะรูตามลักษณะของปี่โดยทั่ว ๆ ไป มีความยาวประมาณไม่น้อยกว่า 50 ซม. ประเภทเครื่องตี มี 3 ชนิด คือ กลอง ฆ้อง ฉาบ กลอง: ภาษาเมี่ยนเรียกว่า "โฌย๋,ล่อโฌย๋" เป็นกลองสองหน้าหุ้มด้วยหนังโค มีขนาดเส้นผ่าศูยน์กลางตั้งแต่ 30-60 ซม. ไม้ที่ใช้ทำกลองต้องเป็นไม้ (ตะจูงกง) และจะมีไม้ที่มีขนาดเล็กเสียบอยู่รอบๆกลองทั้งหมด 300 อัน ฆ้อง: ภาษาเมี่ยนเรียกว่า "มัง" ทำด้วยโลหะผสมทองแดง มีรูปร่างเหมือนฆ้องไทยโดยทั่ว ๆ ไป มีเส้นผ่านศูยน์กลางตั้งแต่ 15-25 ซม. ฉาบ: ภาษาเมี่ยนเรียกว่า "เฉาเจ้ย, ฉาว" ทำจากทองเหลือง (ต่งแปะ) มีลักษณะกลมเช่นเดียวกับฉาบของชาวไทย และมีสองอันใช้ตีประกบเข้าด้วยกัน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ในกรณีที่หนุ่มหรือสาวจากต่างหมู่บ้านมาค้างคืน มักจะมีการท้าทายประลองร้องเพลงโต้ตอบกัน การปฎิเสธไม่ร้องหรือร้องไม่ได้ของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่น่าอับอายมาก การร้องโต้ตอบเพื่อแลกเปลี่ยนกัน เชิญชวนดื่มเหล้าจะผลัดกันร้องทีละคน และต้องมีไหวพริบดี สามารถใช้คำร้องเปรียบเปรยที่เป็นโวหารกินใจจนอีกฝ่ายหนึ่งแพ้ไปก็ได้ ภาษาร้องกับคำพูดของเมี่ยน การพูดทั่วไปจะไม่เหมือนกัน ซึ่งเด็กสมัยปัจจุบันจะไม่สามารถร้องได้หรือแปลได้แล้ว ยกตัวอย่างเพลงหนึ่งซึ่งเกี่ยวกับความรักมีทั้งเนื้อเพลงและคำแปล... “ เป้ง เยี่ยน เต้ง หมาว โล่ว ตวง เคี้ย โล่ว ตวง ซวด เคี้ย เจ่ โหม่ว อิน ตุ๊ กิ๋น เหยี่ยน ซอง เจ๋ โหม่ว เอ๋ย เหยี่ยน ซอง โหม่ว เอ๋ย หย่า น่าน ลิ่น คำแปล... ปีขาน ปีเถาะ เปรียบเสมือนเตาสูบในกองไฟ เตาสูบลม มีแต่ไฟ ไม่มีควัน คนเราถ้าใจไม่ตรงกัน ก็ไม่ชอบกัน ถ้าไม่มีความรักต่อกันก็แต่งงานกันไม่ได้” จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:23:38 ]

ความคิดเห็นที่ 41 โอ๊ะโอ ถึงว่า  วันนี้หม่อมแม่ส่งโทรเลข  มาบอกว่า มีคนเข้าไปถ่ายรูปในหมู่บ้าน บอกว่าจะเอาลง อิเตอเนะ ที่แท้ อากง นี่เอง   อิอิ ***************************************** แถวๆบ้านผม มีแบบนี้เลยครับ ผมก็คงจะแอบมีเชื้อกะเค้าด้วยแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ เพราะยายผมเป็นคนเหนือ แต่ ตาผมหน่ะ อิสลามครับ ย่าผม คนจีน   ปู่คนสมุทรสาคร    ฮ่าๆๆๆ กว่าจะมาเป็นผมเนี่ย   มาจากทุกทิศเลย   อิอิ จากคุณ : หมาน้อย (smooth_as_milk) - [ 13 ก.ค. 50 00:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 42 โครงสร้างทางสังคม                  ชุมชนของเมี่ยนในอดีตนั้นพึ่งตนเองค่อนข้างสูง ทั้งในด้านการดำรงชีวิต และการจัดการภายในชุมชน จะมีตำแหน่งฝ่ายต่าง ๆ ที่มีความสำคัญ และเอื้อต่อการจัดการในชุมชน ครอบครัวของเมี่ยนเป็นครอบครัวที่ขยาย มีสมาชิกในครอบครัวมาก เพราะถือว่าเป็นแรงงานสำคัญ หัวหน้าครอบครัว คือ ผู้ชายอาวุโสสูงสุด อาจเป็นปู่ หรือพ่อ โดยมีบุตรชายคนโตเป็นผู้สืบสกุลคนต่อไป                 เมื่อมีการแต่งงานฝ่ายชายจะเป็นฝ่ายเสียค่าสินสอด และค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ผู้หญิงเมี่ยนจะออกจากตระกูลเดิมของตน โดยเลิกใช้แซ่เดิม เปลี่ยนมานับถือผี และใช้แซ่ของสามี และไปอยู่บ้านสามีด้วย แต่มีข้อยกเว้นเช่นผู้ชายไม่มีทรัพย์มากพอที่จะจ่ายค่าสินสอด รวมทั้งค่าเลี้ยงแขก จึงยอมไปอยู่กับฝ่ายหญิงแทนอาจเป็นเวลา 15-20 ปี จึงจะนำภรรยาไปอยู่ด้วยได้ หรือในกรณีที่ฝ่ายหญิงจะต้องดูแลพ่อแม่ฝ่ายหญิง จะต้องจ่ายค่าทรัพย์เป็นจำนวนมากแก่ฝ่ายชาย เพื่อที่จะฝ่ายชายมาอยู่ร่วมครัวเรือน เพราะถือว่าเป็นแรงงานสำคัญเพิ่มขึ้น และฝ่ายชายจะต้องใช้ตระกูลของฝ่ายหญิง เมื่อมีลูกชาย ลูกชายจะต้องใช้สกุลของแม่ จากนั้นจะกลับสู่ระบบการสืบตระกูลของฝ่ายชายดังเดิม นี่คือชนชาติชาวเมี่ยน  ที่อยากให้ทุกๆคนได้มีโอกาสสัมผัสครับ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:26:09 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อ่ะฮ่า..หมาน้อย  ผู้เดินทางมาไกลโพ้น ร่วมๆสิบทิศจริงๆ  22 กค.พี่ขึ้นไปงานเสวนาเชียงราย ไปด้วยกันล่ะก๊า...หมาน้อย ************************************************ คนภูเขาอีกเผ่าหนึ่ง........ลาหู่............             ลาหู่เป็นชนเผ่าที่มีความเข้มแข็ง และมีความหลากหลายทางชาติพันธุ์ มีประชากรประมาณ 60,000 คนในประเทศไทย โดยจะมีพื้นเพอยู่ใน จ.เชียงใหม่ และเชียงราย แต่ก็สามารถพบได้ในบริเวณตอนใต้ของ จ.ตาก การอพยพมักเกี่ยวเนื่องกับถนนและเมือง เนื่องจาการยึดมั่นในการทำนุบำรุงวีชีวิตของลาหู่          ลาหู่เป็นชนเผ่าที่มีความหลากหลายในประเทศไทย มีไม่น้อยกว่า 6 เผ่า ทางภาษาไม่มีการเกี่ยวเนื่องสัมพันธ์กัน เผ่าลาหู่ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย คือลาหู่แดง การนับถือผีโดยโตโบ ผู้นำทางศาสนา และยังมีจำนวนมากในลาหู่ดำ ลาหู่เหลือง และลาหู่เชเละ มีเป็นจำนวนมากที่เป็นคริสเตียน ถึง 100 ปีมาแล้ว ลาหู่มีประชากรมากที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และได้รับการพิจารณาเป็นภาษาท้องถิ่นที่เป็นมาตรฐาน           ถึงแม้ว่าจะยังชีพด้วยการเป็นชาวนา ปลูกข้าว และข้าวโพด เพื่อการบริโภคในครัวเรือน ลาหู่ ยังภูมิใจกับการเป็นนักล่าสัตว์ เขาจะเคร่งครัดกับกฎระเบียบของความถูกและผิด ทุกๆ คนจะตอบคำถามในพื้นฐานเดียวกับคนรุ่นเก่า โดยที่ให้ความสำคัญกับการเป็นครอบครัวขยายน้อยกว่าเผ่าอื่นๆ ชาวลาหู่ยังเข้มแข็งต่อการยึดมั่นต่อความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน และทำงานด้วยกันเพื่อยังชีพ ลาหู่อาจเป็นกลุ่มคนที่มีความเท่าเทียมทางด้านเพศมากที่สุดในโลก จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:33:07 ]

ความคิดเห็นที่ 44 บ้านจะแล ชาวเขาเผ่าลาหู่ลาบา อพยพจากธิเบต เดินทางผ่านพม่าแล้วเข้ามาสู่ประเทศไทย อาศัยอยู่บริเวณดอยตุง เมื่อปี พ.ศ. 2513 อยู่ได้แค่ 2 ปี ก็อพยพเคลื่อนย้ายมาตั้งถิ่นฐานบริเวณดอยบ่อ อ. เมือง จ. เชียงราย โดยผู้นำในการอพยพคือ นายจะแล จะนะ อพยพมาเป็นจำนวน 13 หลังคาเรือน จึงเรียกชุมชนนี้ว่า ”ชุมชนจะแล” ปัจจุบันมี 62 หลังคาเรือน ตั้งอยู่บริเวณน้ำตกห้วยแม่ซ้าย หมู่ 11 ตำบลแม่ยาว อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย                   ชุมชนจะแล มีการทำไร่เลื่อนลอย และการทำนาแบบขั้นบันได เป็นชุมชนที่อยู่ในเส้นทางการท่องเที่ยวแบบเดินป่า ซึ่งมีนักท่องเที่ยวมาพักค้างคืน หรือท่องเที่ยวแบบไป-กลับเป็นจำนวนมากช่วงระหว่างปี พ.ศ. 2529 -2540 เนื่องจาก เป็นชุมชนที่มีการนับถือผี (พุทธ ในความหมายของคริสตจักร และชาวลาหู่เอง) และความเชื่อแบบชาวเขาเผ่าลาหู่แบบดั้งเดิม ยังคงมีวัฒนธรรมประเพณี ประกอบกับ สภาพป่าอุดมสมบูรณ์ และสวยงาม นอกจากนั้นชุมชนยังมีการจัดการเกี่ยวกับการท่องเที่ยว ตามศักยภาพของชุมชนอีกด้วย ต่อมากรมป่าไม้มีนโยบายให้ย้ายชุมชนจากหัวต้นน้ำตกห้วยแม่ซ้าย ไปอยู่หมู่บ้านจะแลในปัจจุบัน ซึ่งเป็นพื้นที่ขององค์การอุตสาหกรรมป่าไม้ (อ.อ.ป.) เมื่อต้นปี พ.ศ. 2542 โดยมาสมทบกับชาวเขาเผ่าลาหู่ที่อยู่มาก่อนแล้ว จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:39:27 ]

ความคิดเห็นที่ 45 สาเหตุในการย้ายถิ่นฐานลงมาอยู่               ทางราชการกำหนดว่าอยู่ในเขตของแหล่งท่องเที่ยว ชาวบ้านก็คิดว่าอยู่ห่างไกลจากความเจริญจึงย้ายลงมา เพื่ออย่างพัฒนาในด้านความรู้ตนเองมากกว่าเดิม ต้องการให้เด็ก ๆ มีการศึกษา และได้เรียนหนังสือเหมือนคนอื่นที่อยู่ในประเทศไทยู สรุปว่ามีข้อดีข้อเสียที่ย้ายลงมาครั้งนี้ - ข้อดี คือ เด็กได้เรียนหนังสือ - การเดินทางสะดวกมากขึ้น - ข้อเสีย คือ ไม่มีพื้นที่ทำมาหากิน - ที่อยู่อาศัยไม่พอเพียง            ชุมชนมีความเข้มแข็งในการอนุรักษ์ วัฒนธรรม ประเพณี ยึดถือความเชื่อแบบดั้งเดิม และมีการดำรงชีวิตแบบชาวเขาเผ่าลาหู่ลาบาจนถึงปัจจุบันยังคงรักษาวัฒนธรรม ประเพณี และจะสืบทอดกันไปเพื่อลูกหลานในอนาคตต่อไป จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:41:23 ]

ความคิดเห็นที่ 46 การเกิด               วิธีปฏิบัติเมื่อมีเด็กเกิดในบ้าน การคลอดลูกนั้นต้องใช้ผ้าหรือเชือกผูกกับขื่อบ้านเพื่อให้แม่เด็กจับ และ มีแรงในการออกลูก เมื่อเด็กเกิดมาต้องตัดสายสะดือเด็กด้วยไม้ไผ่ จะไม่ใช้มีดตัดเพราะกลัวเด็ก จะเป็นบาดทะยัก จากนั้นก็ใช้เชือกผูกสายสะดือเด็กเอาไว้เพื่อไม่ให้เลือดไหลออกมา แล้วพ่อเด็กจึงนำรกไปฝังไว้ใต้บันได โดยพยายามให้เรียบร้อยที่สุดมิให้สัตว์มาคุ้ยและต้องฆ่าไก่ให้แม่เด็กกินโดยต้องเป็นไก่ดำเท่านั้น เพราะเชื่อว่าจะทำให้ น้ำนมแม่มีคุณค่ามากขึ้น เมื่อลูกกินจะทำให้ลูกมีร่างกายแข็งแรงขึ้น ในกรณีที่เด็กเกิดมาอย่างปลอดภัยจะเอา ไปฝังไว้ที่ใต้บันไดบ้าน แต่ถ้าเด็กเกิดมาแล้วเสียชีวิตต้องเอารกเด็กไปฝังในป่า คนทำคลอดส่วนใหญ่เป็นผู้เฒ่าผู้แก่ที่เป็นผู้หญิง และมีประสบการณ์ในการทำคลอด ซึ่งตามธรรมเนียมแล้วพ่อแม่เด็กต้องให้เงินแก่คนที่มาทำคลอด ด้วย 10 บาท ซึ่งในสมัยนั้นเงิน 10 บาทถือว่าเยอะมาก ข้อห้ามเมื่อมีการตั้งท้อง คือ -ห้ามแบกหญ้าคาเขียว เพราะเชื่อว่าจะทำให้แท้งลูก -ห้ามไปอยู่ใต้ต้นมะละกอ เพราะเชื่อว่าจะทำให้แม่ไม่สบายและจะส่งผลให้ลูกในท้องไม่สบายด้วย ปัจจุบันเมื่อมีการตั้งท้อง แม่เด็กจะไปฝากท้องที่อนามัย หรือโรงพยาบาล และการคลอดลูกก็จะเป็นไปตามวิธีการของแพทย์แผนปัจจุบัน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:45:24 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อาชีพ.............               โดยปกติแล้ว ชาวเขาเผ่าลาหู่นิยมประกอบอาชีพทำไร่เพื่อเป็นการดำรงชีวิต ได้ผลผลิตที่เหลือจากการดำรงชีวิต ก็จะถูกนำไปแลกเปลี่ยนเป็นสินค้าชนิดอื่นๆ จากหมู่บ้านต่างๆ (ไม่ใช่ในรูปตัวเงิน) และสามารถยืมกันได้ โดยอาจจะชำระได้ในปีหน้า (ไม่คิดดอกเบี้ย) และไม่ได้นำผลผลิตไปขายในตัวเมือง อาชีพที่นิยมทำกันมานาน เช่นทำไร่ และหาของป่า ต้นข้าวกำลังเติบโต การทำไร่              การทำไร่เป็นอาชีพหลักของชาวลาหู่ ซึ่งถ้าเทียบกับอาชีพอื่นแล้ว ชาวลาหู่จะทำไร่กันมากที่สุด เพราะพื้นที่ในสมัยก่อนดี มีความอุดมสมบูรณ์ โดยชาวบ้านจะทำไร่แบบหมุนเวียน คือที่หนึ่งปลูกข้าว อีกที่หนึ่งปลูกข้าวโพด และอีกที่หนึ่งอาจปลูกของกินต่างๆ เช่น มะเขือ พริก ผักชี ต้นหอม ปีนี้ปลูกข้าวที่นี่ ปีหน้าย้ายไปปลูกที่ปลูกข้าวโพด และข้าวโพดก็มาปลูกที่ปลูกข้าวสลับกันไป ชาวบ้านส่วนมากจะปลูกไว้กินเอง และที่เหลือก็เอาไปขาย หรือไม่ก็แบ่งปันให้กับเพื่อนบ้านที่อดหยากกว่า และเวลาไหน หรือปีไหนที่เราไม่พอกินก็จะขอแบ่งจากคนอื่น (ถือเป็นการแลกเปลี่ยนสินค้า) เหมือนเป็นการยืมกันก่อน แล้วปีหน้าเราค่อยใช้คืนให้กับเขาในไร่ นอกจากมีต้นข้าวที่อุดมสมบูรณ์แล้ว ชาวบ้านยังมีการปลูกพืชต่างๆ โดยจะปลูกรวมกับข้าว เช่น ทานตะวัน แตงโม แตงกวา และยังมี การปลูกไว้ที่อื่นโดยเลือกที่ที่อุดมสมบูรณ์ โดยจะปลูกเอาไว้ไม่ค่อยห่างจากไร่ ได้แก่ ฟักทอง เผือก มัน ผักชี และต้นหอม ถั่วฝักยาว เป็นต้น จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:47:32 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เด็กหลังห้องเค๊งไปแล้ว จากคุณ : แม่ซากานะ - [ 13 ก.ค. 50 00:53:01 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เครื่องดนตรี........... 1.เครื่องดนตรีประเภทเป่า..........แคน (หน่อ) วิธีการทำเครื่องดนตรีแต่ละชนิด วัสดุอุปกรณ์    ลูกน้ำเต้า (อี้โมะโก่)   ไม้เฮี้ย (โป่, ม๊ะฟวู่) ขี้ผึ้ง (แปบิฮ่อ) 2.เครื่องดนตรีประเภทตี  ............กลอง (จะโก) วัสดุอุปกรณ์ 1.ไม้เนื้อแข็งขนาดใหญ่  2.หนังวัว หรือหนังกวาง  3.เชือก  4.มีด  5.ขวาน  6.สิ่ว   7.หวาย   8.ขี้ผึ้ง  9.เศษแก้ว หรือใบมะนอด 3.ขลุ่ยไม้ไผ่ (แล้กาชุ่ย)...........ขลุ่ยของลาหู่แบ่งออกเป็น 4 ชนิดคือ แบบ 1 รู, 2 ร,ู 4 รู และ 5 รู วัสดุอุปกรณ์     ไม้ไผ่หรือไม้เฮี้ย    มีดปลายแหลม 4.จิ๊งหน่อง (อ้าทา)    วัสดุอุปกรณ์ -ไม้ไผ่ 5.ฆ้อง (โบโกโล) ฉิ่ง (และแส่) เครื่องดนตรีทั้ง 2 ชนิดนี้ ชาวบ้านไม่สามารถทำขึ้นมาเองได้ ต้องไปหาซื้อมาจากที่อื่น หรือได้มาจากการ แลกเปลี่ยนสินค้ากับคนต่างถิ่น เนื่องจากชาวบ้านไม่มีวัสดุอุปกรณ์ในการทำเครื่องดนตรีทั้ง 2 ชนิดนี้ ฉิ่ง และฆ้อง ใช้เฉพาะในประเพณี เช่น ประเพณีกินวอ หรือปีใหม่ (เขาะจาเว) ของชาวลาหู่ แต่ฆ้องโตโบ ซึ่งเป็นผู้นำศาสนาในหมู่บ้าน ถ้าจะทำพิธีก็จะใช้ตีทุกครั้งที่ทำพิธีสวด 6.เครื่องดนตรีประเภทดีด.............ซึง (เต่อสื้อโก่ย) วัสดุอุปกรณ์    ไม้เนื้อแข็งชนิดใดก็ได้    ลวด หรือสายเอ็น 7.ขลุ่ยต้นข้าว (แล้ลู) 8.เป่าใบไม้ (อ้าผะเม้อเว) วัสดุอุปกรณ์    ใบไม้ชนิดใดก็ได้แต่จะต้องเป็นใบไม้ที่บาง ๆ ไม้เล็ก ๆ กลม ๆ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 00:55:21 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ชอบเรื่องเกี่ยวกับประเพณีแต่งงานจังเลยค่ะ อาก๋ง บรรยายซะเห็นภาพวิธีการขอเลยค่ะ จากคุณ : จ๋าอาโนเนะ (เวสารัช) - [ 13 ก.ค. 50 01:16:30 ]

ความคิดเห็นที่ 51 พี่อิ๋ม  ช่วยปลุกนักเรียนหลังห้องหน่อยครับ หลับหมดแล้ว อิอิอิ.. จ๋า  แต่งใหม่ก็ได้นะ เอาแบบม้ง หรือว่าเมี่ยนนะล่ะ ************************************************ การจีบสาว หรือการหาคู่                 การจีบสาวชาวลาหู่จะเป็นช่วงเทศกาลปีใหม่ เพราะหนุ่มโสดจะว่างแล้วจะจับเป็นกลุ่มกันไปตระเวณหาสาวหมู่บ้านอื่นๆ วิธีการติดต่อก็คือ ใช้เด็กเป็นสื่อกลาง พอไปถึงหมู่บ้านจะเรียกเด็กๆ มาคุยแล้วบอกให้เด็กว่าไปบอกให้สาวๆ ว่าหนุ่มมาเที่ยวเด็กๆ ก็ดีใจรีบไปส่งข่าวให้กับสาวๆ ส่วนสาวๆ ก็เตรียมอาหารแล้วจะต้อนรับ หนุ่มรับประทานอิ่มแล้ว ดูว่าใครชอบคนไหนจะจับไปคุยกัน แล้วสาวๆ ก็ถามว่าพี่มีเมียแล้วหรือยัง หนุ่มๆ ก็จะตอบว่าถ้าพี่มีเมียแล้วจะมาหาน้องทำไม ไกลแสนไกลนี่เสียเวลา การจีบสาวของลาหู่ง่าย หากใครอ่านแล้วสนใจ ก็ไปหาตามหมู่บ้านลาหู่เองไม่ลองไม่รู้ การแต่งงาน              การเริ่มพิธีการแต่งงานทางฝ่ายชายเป็นฝ่ายไปสู่ขอก่อน แล้วฝ่ายหญิงยินยอม หรือ ยอมรับ เป็นการเสร็จพิธีสู่ขอ ทางฝ่ายเจ้าบ่าวก็นัด วัน คืนที่มาทำพิธีแต่งอีกที แล้วฝ่ายเจ้าบ่าวกลับไปหาสิ่งของที่จะไปตามที่นัดการไว้ ทางฝ่ายเจ้าบ่าวต้องเตรียมข้าว เตรียมของ เช่น ทางเจ้าบ่าวก่อนอื่นหา ไก่ 2 ตัว และค่าหมั้นอีก 30 บาท และต้องมีพ่อสื่อฝ่ายเจ้าบ่าวเป็นตัวแทน พ่อ แม่ ทางฝ่ายเจ้าบ่าว ต้องรับคำสั่งจากพ่อ แม่ ไปพูดคุย ให้กับฝ่ายเจ้าสาว และฝ่ายเจ้าสาวก็มีพ่อสื่อแม่สื่อเช่นเดียวกัน ที่จะพูดคุยต่อลองกัน ในคืนที่เข้าทำพิธีแต่งงาน  จะมีแก้วน้ำที่จะใส่น้ำ 1 ใบ และมีเชือกที่จะพุข้อมืออีก 2 เส้น มีสิ่งนี้แล้วพ่อหมอก็จะกล่าวคำอวยพรให้ ทั้งสองเสร็จพ่อหมอก็เอาน้ำให้ทั้งเจ้าบ่าว เจ้าสาวดื่มน้ำในแก้ว แต่ต้องดื่มไม่ให้ย้อยออกจากปากถ้าดื่มน้ำย้อย ออกจากปากนั้นหมายถึงหนึ่งหยดน้ำจะเชื่อว่าแต่งอยู่ด้วยกันและจะมีลูกด้วย ก็จะไม่เลี้ยงหนึ่งหยดน้ำ นั่นหมายถึงหนึ่งคนเด็กที่จะเสียไป วันรุ่งขึ้น แต่เช้าต้องตักน้ำด้วยกันทั้งเจ้าบ่าว เจ้าหญิงเป็นอันดับแรก การที่ตักน้ำต้องสลับกัน ทางเจ้าบ่าวตักน้ำเข้าบ้านทางฝ่ายหญิงเช่นกัน ทางเจ้าสาวก็ตักน้ำเข้าบ้านทางฝ่ายชาย หลังจากเสร็จการตักน้ำ (ถ้าอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน) แล้ว ต่อไปในวันเดียวกันนั้นต้องตัดฟืน วันนี้ต้อง เป็นวันหยุดทั้งเจ้าบ่าว เจ้าสาวก็พากันไปตักฟืนคนละหนึ่งตะกร้า เช่นเดียวกับการตักน้ำจะไปเข้าบ้าน ถ้าเป็น เจ้าบ่าวก็เข้าไปให้ฝ่ายฝ่ายเจ้าสาว เจ้าสาวก็จะนำเอาไปให้ทางฝ่ายเจ้าบ่าวเหมือนกัน (นี่หมายถึงอยู่ในหมู่บ้านเดียวแต่งงาน) จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 01:34:00 ]

ความคิดเห็นที่ 52 แต่อยู่คนละหมู่บ้าน คนละที่จะแต่งงานต้องไปที่หมู่บ้านฝ่ายเจ้าสาว ทำพิธีแต่งงานเสร็จวันรุ่งขึ้นแต่เช้าก็ตื่นมาไปตักน้ำเข้า ฝ่ายเจ้าสาว จะไม่เหมือนแต่งในหมู่บ้านเดียวกัน ฟืนก็เช่นเดียวกัน ตักน้ำเอาไปเข้าบ้านเจ้าสาว หลังจากทำพิธีแต่งงานแล้วยังไม่เสร็จ ยังมีการกินเลี้ยงอีก ชาวลาหู่เรียกว่า แคะจ่ะเว ครอบครัวที่ฐานะดีมีเงินก็แต่งคืนนี้ กินเลี้ยงวันรุ้งขึ้นก็ได้ แต่ครอบครัวที่ฐานะไม่ค่อยดีฐานะไม่ดีก็แต่งอยู่กันไป และก่อนที่จะแต่ง พ่อ แม่ทางเจ้าบ่าวว่าช่วงนี้ยังไม่มีเงินพอที่จะจัดงานเลี้ยงก็แล้วแต่ตกลงกับ พ่อ แม่ทางเจ้าสาวเอง ให้สองคนนี้แต่งงานอยู่ด้วยกันไปก่อนแล้วค่อยกินเลี้ยง (แคะจ่ะเว) เมื่อไรที่จะกินเลี้ยง และจะฆ่าหมู เนื้อหมูตรงคอจะต้องให้กับคนที่เป็นพ่อสื่อ แม่สื่อ พ่อสื่อ แม่สื่อนี้ ถ้าไม่ให้เนื้อหมูที่คอก็วันหลังจะเกิดปัญหา จะไม่ช่วยให้ ก็เลยยกคอหมูต้องแบ่งให้เท่า ๆ กัน กับพ่อสื่อ แม่สื่อ ทั้งสองฝ่ายไปเป็นประเพณีสืบทอดกันมายาวนาน การหย่าร้าง               การหย่าเป็นเรื่องที่ธรรมดาของลาหู่ เช่นหากพ่อแม่ผู้หญิงรู้สึกว่าลูกเขยพูดกันไม่รู้เรื่อง ก็อาจจะบังคับให้ลูกสาวเลิกแต่งงาน ให้ลูกสาวไปอยู่ที่อื่น กรณีอย่างนี้ถ้ามีสิ่งของมากเท่าไรก็จะต้องให้ทางฝ่ายผู้ชาย ส่วนผู้หญิงไม่มีสิทธิ์ที่จะได้เพราะทางฝ่ายผู้หญิงเลิกเอง ถ้ากรณีนี้มีลูกแล้ว สามีกับภรรยาทั้งสองฝ่ายยินยอมจะหย่ากันแล้วสิ่งของก็จะต้องแบ่งเป็นสามส่วนเท่า ๆ กัน หนึ่งเพื่อลูก สองสามสามี และภรรยา จากนี้ต่างคนต่างไปแล้ว ส่วนลูกนี้ใครจะดูแลก็ได้สามี หรือภรรรยา จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 01:35:11 ]

ความคิดเห็นที่ 53 หอเหย่  พิธีกรรมตามความเชื่อ......              วิถีชีวิตของคนในสังคมเกษตรกรรมเพื่อการยังชีพ ความอยู่รอดของชาวลาหู่ขึ้นอยู่กับธรรมชาติอย่างกลมกลืน ไม่ว่าเป็นดิน ความพอดีของน้ำจากท้องฟ้า วัฒนธรรมของชาวลาหู่ผูกพันอยู่เป็นน้ำหนึ่งอันเดียวกับธรรมชาติได้สะท้อนออกมาในรูปแบบวรรณกรรมปากเปล่า ซึ่งผู้นำศาสนามักจะสอนศาสนิกชน ของตน “กระดูกของเราเป็นก้อนหิน เนื้อหนังของเราเป็นดิน สายเลือดเป็นสายน้ำ ลมหายใจเป็นอากาศ และความอบอุ่นภายในกายเป็นแสงแดด” ดินเป็น ตัวแทนธรรมชาติที่มีความผูกพันที่ใกล้ชิดมนุษย์ สถานที่ประกอบพิธีกรรม              ชาวลาหู่เกือบทุกหมู่บ้านจะมีสถานที่ประกอบพิธีกรรมที่เรียกว่า หอแหย่ มีไว้เพื่อประกอบพิธีกรรม ทางศาสนาของลาหู่ ชาวลาหู่นับถือบรรพบุรุษ วิญญาณ และเทพเจ้ากือซา จึงทำให้ไม่เหมือนกับศาสนาพุทธทั่วไปในประเทศไทย “หอแหย่” เปรียบเสมือนโบสถ์หรือวัด ตามความเชื่อ ของศาสนานั้น ๆ สถานที่ประกอบพิธีกรรม หรือหอแหย่ของชาวลาหู่ จะสร้างอยู่ที่สูงและใกล้ๆ กับบ้านของ ผู้นำศาสนา (โตโบ) จึงสังเกตได้ว่าถ้ามีหอเเหย่อยู่ที่ไหนก็มีบ้านของโตโบที่ตรงนั้น แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 50 01:41:39 จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 01:39:28 ]

ความคิดเห็นที่ 54 สิ่งของสำคัญูในหอเหย่               โต๊ะบูชา หรือชาวลาหู่เรียกว่า “กะปะแต” เป็นที่สำหรับเทพเจ้า (กือซา) ลงมาประทับ และเป็นที่สื่อสารกับผู้นำศาสนาถือว่าเป็น ที่สำคัญที่สุด ในศาสนสถาน นกเทพเจ้าจะมี 2 ตัวคู่กันมีตัวผู้และตัวเมีย ชาวลาหู่เรียกตัวผู้ว่า นานะบุจุแงะ และตัวเมียเรียกว่า นะสิจุแงะ เขาจะเชื่อกันว่าเป็น นกของพระเจ้าที่จะนำพาขวัญของผู้ที่เสียขวัญกลับคืนมาเข้าสู่ร่างกาย นกไม้ 2 ตัวนี้จะอยู่คู่กับบ่อน้ำทิพย์ เรียกว่า ลิเด่ ซึ่งผู้นำศาสนา จะคอยเติมน้ำทุก ๆ วันศีลโดยแต่ละเดือนจะมีวันศีลอยู่ 2 วันคือ วันแรม และขึ้น 15 ค่ำของทุกเดือนจะถือวันศีล ดังนั้นชาวลาหู่ก็หยุดทำงานเพื่อถือศีล และได้มีการจัดเตรียมเครื่องบูชาที่จะนำไปทำบุญที่หอเเหย่เพื่อทำพิธีกรรมทางศาสนาจากนั้นก็มีการเต้น “ปอยแตแว” หรือ “จะคึ” กันอย่างสนุกสนาน ถือกันว่าถ้าเต้นมากก็จะได้บุญมาก ผู้ทำพิธีกรรมทางศาสนา              ผู้ไหว้ และบูชาขอพรสวดมนต์นั้นจะต้องเป็น “โตโบ” ซึ่งเป็นผู้ที่ทำหน้าที่สอนศาสนา และเป็นสื่อกลาง ระหว่างชาวบ้านกับเทพเจ้ากือซา นอกจากนี้โตโบยังต้องปฏิบัติหน้าที่ที่จะต้องดูแลรักษาหอแหย่อีกด้วย เพราะเป็นคนที่มีความเมตตากรุณา และเป็นบุคคลที่ชาวบ้านยอมรับนับถือ การเป็นโตโบจะต้องเป็นผู้ที่ได้รับการสื่อสารจากเทพเจ้า หรือกือซาเข้าทรง ผู้เฒ่าในชุมชนเล่าว่าผู้ที่จะมาเป็น โตโบ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 01:41:15 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เด๋ยวนี้ หลายๆหมู่บ้าน  เค้านับถือศาสนา คริสต์ ด้วยนะครับ เพราะมีคนเข้าไปเผยแพร่ศาสนาให้เค้าหน่ะครับ แต่เค้ายังคงมีความเชื่อเรื่องภูตผี และ พิธีกรรมทางไสย์ศาตร์อยู่เหมือนเดิม **** อันนี้เพื่อนผมเล่าให้ฟังครับ  ตอนมัธยม ผมมีเพื่อนเป็นชาวเขาด้วยแหละครับ  อิอิ แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 50 01:51:58 จากคุณ : หมาน้อย (smooth_as_milk) - [ 13 ก.ค. 50 01:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 56 การแต่งกายของชาวลาหู่............                ในอดีตลาหู่ทอผ้าใช้เอง แต่ในปัจจุบันแทบจะไม่มีใครทอผ้าใช้เอง นอกจากจะทอพวกของใช้ที่มีขนาดเล็กๆ เช่น ย่าม หรือสายสะพายย่ามเท่านั้น เสื้อผ้าของลาหู่จะใช้ผ้าดำ หรือผ้าสีฟ้าซึ่งขึ้นอยู่กับว่าเป็นลาหู่กลุ่มใด และตกแต่งด้วยผ้าหลากสีเป็นลวดลายสวยงาม ลาหู่มีหลายกลุ่ม รูปแบบของตัวเสื้อและลายบนเสื้อผ้าจึงแตกต่างกันไปตามกลุ่ม แต่ทุกกลุ่มจะนุ่งซิ่นเช่นเดียวกัน เสื้อของหญิงลาหู่ดำจะมีสองตัว ตัวในจะเป็นเสื้อแขนยาวตัวสั้นแค่เอว ส่วนตัวนอกจะเป็นเสื้อแขนยาวตัวเสื้อยาวถึงน่อง ตกแต่งด้วยผ้าหลากสีและเครื่องเงิน สำหรับเสื้อผ้าของผู้ชายลาหู่ทุกกลุ่ม ทั้งเสื้อและกางเกงจะใช้ผ้าสีดำ ใช้ผ้าสีต่างๆ ทำเป็นแถบยาวซ้อนกันบริเวณปลายขากางเกง ปลายแขนเสื้อ และด้านหน้าตัวเสื้อ แต่จะไม่มีลวดลายมากเหมือนกับเสื้อผ้าของผู้หญิง ผู้ชายลาหู่สวมถุงน่องด้วยในขณะที่ผู้หญิงไม่สวม ลักษณะการแต่งกายของผู้หญิง                ลักษณะการแต่งกายของผู้หญิงคือสวมใส่เสื้อแขนยาว สวมผ้าถุงยาวถึงข้อเท้า ตกแต่งด้วยแถบผ้าสีต่างๆและ มีเม็ดอลูมิเนียมเล็กๆ เย็บติดเสื้อ และมีสวดลายต่างๆ แปะติดไว้ด้านหน้าและด้านหลังอย่างสวยงาม ลักษณะการแต่งกายของผู้ชาย              ลักษณะการแต่งกายของผู้ชายคือสวมใส่เสื้อแขนยาวสีดำ ประัดับด้วยเม็ดโลหะเงินและลายปักต่างๆ ส่วนกางเกงใช้สีดำ สีเขียว สีฟ้า เย็บปักด้วยมือที่สวยงาม จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 01:48:04 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ใช่ครับ หมาน้อย....... เรื่องความเชื่อถือต่างๆจะเหมือนๆเดิมทุกๆอย่างครับ ************************************************ เครื่องประดับ                 เครื่องประดับเหล่านี้มีความสำคัญต่อชุมชนของลาหู่อย่างมาก เป็นเอกลักษณ์ของชาวลาหู่ เพื่อใช้ประดับให้เกิดความสวยงาม ซึ่งเครื่องประดับของลาหู่มีดังนี้ 1.กำไลตุ้มหู 2.กำไลคอ 3.กำไลเข็มกลัด 4.กำไลเงินมือ 5.เม็ดโลหะเงินและอลูมิเนียมเล็กๆ การแต่งกายในช่วงที่มีการประกอบพิธีกรรมทางศาสนา              ชาวลาหู่ในสมัยก่อนเวลามีการประกอบพิธีกรรมทางศาสนาก็จะมีการสวมใส่ชุดประจำเผ่าเสมอ แต่มาถึงปัจจุบัน การใส่ชุดประจำเผ่าในชนเผ่าลาหู่เริ่มหาดูได้ยาก เนื่องจากการพัฒนาของสังคมเมือง ทำให้ค่านิยมในการใส่เสื้อเปลี่ยนไป หันไปใส่เสื้อผ้าแบบทันสมัยใหม่ เช่นกางเกงยีนต์ เสื้อยีนต์เป็นต้น เพราะว่ามีการวางขายตามร้านทั่วไป ส่วนชุดชนเผ่าหาได้ยาก อีกอย่างสังคมไม่ยอมรับ เมื่อใส่ชุดชนเผ่าเข้าในเมือง เ่รากลับถูกมองเหมือนตัวประหลาดตัวหนึ่ง จึงทำให้เด็กรุ่นใหม่ไม่ชอบใส่ชุดประจำเผ่ากัน เพราะว่าอายคนในเมืองและ บางคนคิดว่าเขามี การพัฒนาพอที่จะแยกแยะออกว่า ควรใส่ช่วงเวลาไหนและ ไม่ควรใส่ช่วงเวลาไหน ผมเชื่อว่าผู้เฒ่าผู้แก่หลายๆ คนอยากบอก อยากสอนให้ลูกหลานว่าเราจะต้องหันกลับมาอนุรักษ์ และรักษาชุดชนเผ่าและประเพณีวัฒนธรรมอันดีงามคงไว้ได้แล้ว                อยากให้ชาวลาหู่ ทั่วทิศ แดนใกล้ไกลตระหนักถึง คุณค่าของการแต่งกายที่มีความงดงามด้านศิลปะ และเกิดความภาคภูมิใจในตนเอง ว่าเรายังเหลือของดีๆ ที่งดงามอยู่บ้างและร่วมสืบทอดศิลปวัฒนธรรมประเพณีต่อๆไป จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 01:52:58 ]

ความคิดเห็นที่ 58 อาก๋ง จ๋ารอบเดียวคงพอแล้วอ่ะคะ หลายรอบไม่ไหว 55555 มานั่งเป็นเพื่อนอาก๋ง นะค่ะ จากคุณ : จ๋าอาโนเนะ (เวสารัช) - [ 13 ก.ค. 50 01:57:26 ]

ความคิดเห็นที่ 59 หมาน้อย กับผมมีความรู้สึกเช่นเดียวกันว่า.... ทุกๆเผ่าถึงแม้นว่าจะนับถือศาสนาคริสต์หรือศาสนาใดก็ตาม  แต่ก็ยังความเคารพนับถือภูตผีเหมือนเดิมจริงๆครับ                 วิถีของสังคมลาหู่นี้ จากต้องมีสิ่งศิกดิ์สิทธิ์อยู่ในหมู่บ้าน สิ่งศิกดิ์สิทธิ์สำคัญต่อในการดำรงชีวิต และความอยู่รอดของชาว ลาหู่อย่างมาก ในเมื่อทำอะไรก็ตาม จะต้องคนึงถึง สิ่งศิกดิ์สิทธิ์เหล่านี้เป็นต้น ชาวลาหู่ความเชื่อว่า สิ่งศิกดิ์สิทธิ์เหล่านี้ จะดูแลรักษาทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามี เมื่อเราทำไร่ทำสวนเช่น มีสิ่งชั่วร้ายจะมาทำร้ายเรา ก็ทำร้ายไม่ได้ เพราะว่ามีสิ่งศิกดิ์สิกธิ์คุ้มครองเราอยู่ หิ้งพระภูมิในห้องนอน                ชาวลาหู่เชื่อว่า เป็นหิ้งพระภูมิที่สิงสถิตผีเรือนอยู่เป็นผีดี ป้องกันผีร้ายเข้ามาในบ้าน จะดูแลสมาชิกในครัวเรือน หอแหย่หรือวัด               เป็นสถานที่ประกอบพิธีกรรมทางศาสนา เป็นที่เต้นรำในวันศีล และเป็นสถานที่ขอคำอวยพรจากเทวราช ลาหู่เรียกว่า "หงื่อซา" เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของลาหู่ รางน้ำ              ในสมัยก่อนตามหมู่บ้านลาหู่มัก จะมีรางน้ำไม้ไผ่เพียงรางเดียว ใช้น้ำจากรางนี้ทั้งหมู่บ้าน เขาถือว่ารางน้ำมากกว่า หนึ่งรางมักจะเป็นบ่อเกิดของ การทะเลาะวิวาทแย่งน้ำกัน ดังนั้นในหมู่บ้านลาหู่ในสมัยก่อนจะมีรางน้ำแค่รางเดียว รางน้ำยังเป็นสัญลักษณ์ ของความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวของคนลาหู่ที่อาศัยอยู่ด้วยกับมานาน ๆ แล้ว แซ่ก่อหรือทรายก่อ              ทำเพื่อสิ่งที่ล่วงลับที่ทำไปแล้วโดยไม่รู้ตัว ในช่วงทำไร่ทำสวนที่ฆ่าสัตวโดยไม่ตั้งใจ หรือตั้งใจก็ตาม ลาหู่เชื่อว่าทำพิธีกรรมแซก่อแล้ว จะทำให้บาปสิ่งเหล่านี้จะหายไปจะตัวเรา แล้วอาชีพการทำไร่ ทำสวน ผลผลิตจะได้ดี และการดำรงชีวิตจะอยู่อย่างเย็นเป็นสุข ศาลา             ชาวลาหู่ที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกับนั้น ๆ จะต้องร่วมมือกันทำศาลา และแบ่งหน้าที่กับส่วนหนึ่งไปตันไม้ไผ่ อีกส่วนหนึ่งหาพื้นที่จะทำศาลา หลังจากทำศาลาเสร็จแล้ว พวกผู้หญิงและเด็ก ๆ จะนำข้าวสาร เอาไก่ หมู มาทำอาหารร่วมกับ อาหารที่ลุกแล้วจะต้องไปถวายศาลาก่อน และทิศทางต่าง ๆ ที่ตั้งไว้ ทิศทางแรกเหนือ ทิศทางใต้ ทิศทางตะวันออก ทิศทางตะวันตก ถวายทิศทางต่าง ๆ นี้ เพื่อที่เป็นทิศทางที่เป็นทางไปหาของป่า หรือเป็นทิศทางที่เดิมไป ทำธุระต่าง ๆ ที่ทำสิ่งเหล่านี้ ชาวลาหู่มีความเชื่อว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง มีเจ้าของเลยขอขมาเจ้าที่เจ้าทางก่อนว่า วันหน้าเรามาทำอะไรผิด ขออภัยโทษด้วย อย่างนี้เป็นต้น หลังจากทำพิธีกรรมต่าง ๆ เสร็จร่วมประทานอาหารแล้ว เก็บข้าวของกลับบ้าน พิธีกรรมนี้ มีปีละครั้งเดียว เพราะชีวิตผูกพันกับธรรมชาติ คนกินน้ำก็ต้องรักษาผืนน้ำ กินผืนดินก็ต้องรักษาผืนดิน ทุกสรรพสิ่งมีวิญญาณ มีขวัญของตนเอง เฉกเช่นที่คนมีขวัญ นี่คือชนชาติลาหู่............................. จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:03:17 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ชุมชนของ........ลีซู........อารยะธรรมที่รอตะวัน               ลีซู มีตำนานเล่าคล้ายๆ กับชนเผ่าหลาย ๆ เผ่าในเอเชียอาคเนย์ถึงน้ำท่วมโลกครั้งใหญ่ ซึ่งมีผู้รอดชีวิตอยู่เพียงหญิงหนึ่งชายหนึ่งซึ่งเป็นพี่น้องกัน เพราะได้อาศัยโดยสารอยู่ในน้ำเต้าใบมหึมา พอน้ำแห้งออกมาตามหาใครก็ไม่พบ จึงประจักษ์ใจว่าตนเป็นหญิงชายคู่สุดท้ายในโลก ซึ่งถ้าไม่สืบเผ่ามนุษยชาติก็ต้องเป็นอันสูญพันธุ์สิ้นอนาคต แต่ก็ตะขิดตะขวงใจในการเป็นพี่น้อง เป็นกำลังจึงต้องเสี่ยงทายฟังความเห็นของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย เห็นมีโม่อยู่บนยอดเขาจึงจับตัวครกกับลูกโม่แยกกันเข็นให้กลิ้งลงจากเขาคนละฟาก โม่เจ้ากรรมพอจะถึงตีนก็ไม่ยอมหยุดนิ่ง อุตสาห์กลิ้งอ้อมตีนเขาไปรวมกันเข้ารูปเดิมอย่างดิบดี ไม่ว่าจะลองเสี่ยงทายด้วยอะไรก็จะได้ผลแบบนี้ทั้งนั้น พี่ชายน้องสาวเห็นว่าพระเจ้ายินยอมพร้อมใจให้สืบพันธุ์แน่ ๆ จึงตั้งหน้าตั้งตาผลิต ทั้งลูกชายทั้งลูกสาวซึ่งจับคู่กันเป็นต้นเผ่า ความหมายคำว่าลีซู             ลีซูได้ชื่อว่าเป็นเผ่าที่แต่งกายมีสีสรรสดใส และหลากสีมากที่สุดในบรรดาชาวเขาทั้งหมด ความกล้าในการตัดสินใจ และความเป็นอิสระชนสะท้อนออกมาให้เห็น จากการใช้สีตัดกันอย่างรุนแรงในการเครื่องแต่งกาย คนอื่นเรียกว่าลีซอ แต่เรียกตนเองว่า “ลีซู” (คำว่า “ลี” มาจาก “อิ๊หลี่” แปลว่า จารีต ประเพณีหรือวัฒนธรรม “ซู” แปลว่า “คน”) มีความหมายว่ากลุ่มชนที่มีขนบธรรมเนียม จารีตประเพณี และความภาคภูมิใจในวัฒนธรรมของตนเอง หากมองในแง่วัฒนธรรมและบุคลิกภาพแล้ว อาจกล่าวได้ว่าชาวลีซูเป็นกลุ่มชนที่รักอิสระ มีระบบจัดการความสัมพันธ์ทางสังคมที่ยืดหยุ่น เป็นนักจัดการที่มีประสิทธิภาพ จะไม่ยอมรับสิ่งใหม่โดยไม่ผ่านการเลือกสรร และจะไม่ปฏิเสธวัฒนธรรมที่แตกต่างโดยไม่แยกแยะ ด้วยเหตุนี้เองทำให้ชาวลีซูมีศักยภาพในการปรับตัวเข้ากับความเปลี่ยนแปลงได้เป็นอย่างดี จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:07:32 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ความเป็นมาลีซู..........                   ลีซู หมายถึง ผู้ใฝ่รู้แห่งชีวิต มีภาษาพูดในกลุ่มหยี (โลโล) ตระกูลธิเบต-พม่า 30% เป็นภาษาจีนฮ่อ ต้นกำเนิดของลีซูอยู่ที่ต้นน้ำสาละวิน และแม่น้ำโขงทางตอนเหนือของธิเบต และทางตะวันตกเฉียงเหนือ ของมณฑลยูนาน ประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน ชาวลีซูได้อพยพเข้าสู่เขตประเทศไทย เมื่อประมาณปี พ.ศ. 2464 กลุ่มแรกมี 4 ครอบครัว มาตั้งถิ่นฐานเป็นชุมชนครั้งแรกอยู่ที่บ้านห้วยส้าน อ.เมือง จ.เชียงราย ต่อมามีอีก 15 ครอบครัวอพยพตามมาด้วยในปีเดียวกัน ลีซูไม่มีภาษาเขียนของตนเอง แต่สำหรับลีซูที่นับถือเป็นคริสเตียน กลุ่มมิชชั่นนารีได้ใช้อักษรโรมันมาดัดแปลงเป็นภาษาเขียนของชนเผ่าลีซู อยู่ได้โดยประมาณ 5-6 ปี ก็มีการแยกกลุ่มไปอยู่หมู่บ้านดอยช้าง ทำมาหากินอยู่แถบ ต.วาวี อ.แม่สรวย จ.เชียงราย              ลีซูแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มย่อย คือ ลีซูลาย กับลีซูดำ ชาวลีซูที่อยู่ในประเทศไทยเกือบทั้งหมดเป็นลีซูลาย ส่วนลีซูดำ จะอยู่ในประเทศจีน พม่า อินเดีย และไทย ในประเทศไทยมีชุมชนลีซูอาศัยอยู่ 9 จังหวัด คือ เชียงราย เชียงใหม่ แม่ฮ่องสอน พะเยา ตาก กำแพงเพชร เพชรบูรณ์ สุโขทัย และลำปาง ตระกูลดั้งเดิมของชาวลีซูเดิมมี 6 กลุ่ม คือ น้ำผึ้ง (เบี่ยซือวี) ไม้ (ซือผ่า) ปลา (งัวะผ่า) หมี แมลงข้าว สาลี และกัญชง ตระกูลน้ำผึ้งใหญที่สุด แตกออกเป็นอีก 3 กลุ่มย่อย มีอยู่ 9 สายตระกูล จากการแต่งงานข้ามเผ่ากับชาวจีนฮ่อ เช่น ลี ย่าง ว่าง เหยา วู เขา โฮ จู และจ้าง ในกลุ่มนี้ ย่าง และลีเป็นกลุ่มใหญ่ที่สุด              ชาวลีซูนับถือบรรพบุรุษและบูชาเทพเจ้าโดยมีผู้นำสองคน คือ ผู้นำทางด้านวัฒนธรรม (มือหมือผะ) และ ผู้ประกอบพิธีกรรม (หนี่ผะ) จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:11:14 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ประชากร                  ในกลางปี พ.ศ. 2526 มีลีซูประมาณ 18,000 คน กระจายกันตั้งหมู่บ้านราว 110 หมู่ อยู่ในเมืองไทย เมื่อ พ.ศ. 2501 สำรวจประชากรลีซูได้ประมาณ 7,500 คน คิดเป็นอัตราเพิ่ม 3.6% ต่อปี ตลอดระยะ 25 ปี ที่ผ่านมาซึ่งส่วนใหญ่เป็นการเพิ่มโดยธรรมชาต เพราะมีการอพยพเข้ามาขึ้นเรื่อยๆ ในปี 2526 นี้มีประชากรลีซูอยู่ในพม่า 250,000 และในจีนราว 500,000 คน มีหลายร้อยครอบครัวที่เข้ามาอยู่ในทางชายแดนของตะวันออกฉัยงเหนือ แต่ไม่มีอยู่ในลาว และเวียดนามเลย ลีซูในไทยนั้นอยู่ในเขตจังหวัดเชียงใหม่ราว 47% เชียงราย 23 % แม่ฮ่องสอน 19% อีก 11% กระจัดกระจายกันอยู่ใน พะเยา ตาก กำแพงเพชร เพชรบูรณ์ และสุโขทัย ลีซูในเมืองไทยปัจจุบันแตกต่างไปจากชนเผ่าในตอนเหนือของพม่ามากมาย อาจเป็นเพราะได้แยกแตกตัวมาจากจีนส่วนใหญ่หลายชั่วคนแล้ว แถมยังมีการสมรสกับจีนฮ่อ จนผสมผสานกันถึงขั้นเรียกตนเองว่า ลีซูจีน ไปเลย                 ประชากรลีซูจากการสำรวจในปี พ.ศ.2540 ของสถาบันวิจัยชาวเขามี 30,940 คน 151 หมู่บ้าน 5,114 ครัวเรือน คิดเป็น 4.11% ของประชากรชาวเชาทั้งหมด อาศัยอยู่ในจังหวัดเชียงใหม่ 23% จังหวัดเชียงราย 19% จังหจัดแม่ฮ่องสอน 11% และกระจายทั่วไปในจังหวััด พะเยา ตาก กำแพงเพ็ชร เพชรบูรณ์ สุโขทัย จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:12:25 ]

ความคิดเห็นที่ 63 องค์กรชาวบ้านของลีซูในอดีต และในปัจจุบัน -ฆว่าทูว์ (ผู้นำชุมชน) ตำแหน่งนี้จะถูกคัดเลือกและแต่งตั้งโดยชาวบ้าน -มือหมือผะ (ผู้นำด้านพิธีกรรม) ตำแหน่งนี้จะถูกกำหนดหรือแต่งตั้งโดย "อาปาโหม่"ต้องผ่านตามพิธีเสี่ยงทายก่อนและแต่ละชุมชนมีมือหมือได้เพียงคนเดียว ทำหน้าที่ด้านพิธีกรรม และเป็นตัวกลางระหว่างเทพพิทักษ์ในหมู่บ้าน และทำหน้าที่ประกาศในวันสำคัญ ๆ -หนี่ผะ (หมอผี) เป็นบุคคลที่คัดเลือก และกำหนดโดยวิญญาณบรรพบุรุษของตระกูล ทำหน้าที่เชื่อมโยงระหว่างโลกมนุษย์กัีบโลกของผี -โชโหม่วโชตี (ผู้อาวุโส) บุคคลที่มีอายุ และเป็นที่เคารพนับถือของลูกบ้าน ในปัจจุบัน -ฆว่าทูว์ (ผุ้นำชุมชน) เป็นผู้ใหญ่บ้านทางการ -มือหมือผะ (ผู้นำด้านพิธีกรรม) ตำแหน่งการถูกแต่งตั้งยังเหมือนเดิม -ผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน 1-2 คน โดย"ฆว่าทูว์" เป็นผู้แต่งตั้ง -อบต ทางการชุมชนเป็นผู้แต่งตั้ง ทำหน้าที่บริหารหมู่บ้าน และดึงงบประมาณ -คณะกรรมการในหมู่บ้าน -ที่ปรึกษา โชโหม่วโชตี (ผู้อาวุโส) -หนี่ผะ (หมอผี) ทำหน้าที่พิธีกรรมต่าง ๆ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:15:50 ]

ความคิดเห็นที่ 64 อาก๋ง โพสมาราธอน ติดจรวดเลยเหรอค่ะ จากคุณ : จ๋าอาโนเนะ (เวสารัช) - [ 13 ก.ค. 50 02:16:50 ]

ความคิดเห็นที่ 65 การหาคู่แต่งงาน             ชายลีซูไม่ว่าคนใดจะต้องไม่แต่งงานกับสตรีที่เขาเรียกว่า “จิจิ” หรือญาติ นั้นคือ พี่สาว หรือน้องสาวร่วมตระกูล หรือแม้แต่ลูกของน้าก็แต่งไม่ได้แต่งได้กับลูกสาวของอา และไม่ใช่ตระกูลเดียวกัน การเลือกคู่              หนุ่มสาวลีซูหาคู่กันรอบ ๆ ครกตำข้าวนั้นเอง ยามค่ำสาว ๆ จะชุมนุมกันตำข้าวไว้หุง ในวันรุ่งขึ้นเป็นโอกาสให้หนุ่ม ๆ ไปอาสาช่วยตำ แล้วปากต่อปากคำ หยอกเย้าเกี้ยวพา พอสาวหยุดพักหนุ่มก็พาคนที่ถูกใจไปนั่งพร่ำพรอดกัน โดยบางคู่ก็ถึงขั้นแลกกำไล หรือสัญลักษณ์เสน่หาอื่น ๆ ซึ่งต่างฝ่ายก็จะพกติดตัวไว้ในกระเป๋าเสื้อแนบในหัวใจ บ่อยครั้งการเกี้ยวพาจะทำกันอย่างครึกครื้นเมื่อถึงเวลาทำงานในนา หรือในไร่ สาวจะส่งข่าวไปนัดหมายหนุ่มๆ ว่าวันนี้จะไปนาไหนแล้วทั้งสาว ทั้งหนุ่มก็แต่งตัวชุดใหญ่ไป “เล่นเพลง” กันนั่นคือ แม่เพลงว่าบาทแรก แล้วลูกคู่ก็ร้องรับกันทั้งหมู่จนจบบท แล้วพ่อเพลงก็ตอบบาทแรกให้ลูกคู่ก็รับจนจบบท โต้กันไปโต้กันมาด้วยความหมายเกี้ยวพา ทั้งลูกล่อลูกชน เป็นต้น ด้วยเพลง “เดือนหกฝนตกแค่พรำ ๆ พอเดือนเก้าฟ้าจะล่มเสียให้ได้ เมื่อเดือนหกอกพี่ก็แค่เสียว ๆ ตกเดือนเก้าราวกับเคียวกรีดหัวใจ...” ฝ่ายใดติด หรือจนให้อีกฝ่ายเอาไปต่อเองได้ เป็นอันว่าแพ้เด็ดขาดจบเกมในวันนั้น ข่าวก็จะแพร่สะพัดไปทั้งหมู่บ้านทำให้ฝ่ายแพ้เสียหน้าไปไม่น้อย ครอบครัวของทั้งสองฝ่ายมักจะรู้อยู่ว่าลูกชาย ลูกสาวชอบกันถึงเวลาคราวมีคู่ได้แล้ว ลีซูเปรียบเทียบชายเหมือนลำต้น และกิ่งไม้ ส่วนผู้หญิงเหมือนใบ เมื่อลำต้นรู้สึกว่าใบกำลังจะถูกแย่งชิงไปก็จำเป็นจะต้องป้องกัน ความฝันก่อนการตั้งครรภ์              ชาวลีซูมีความเชื่อว่าความฝันบางเรื่องเป็นลางบอกเหตุเกิดขึ้นจริงได้ โดยเฉพาะเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ ความฝันบางอย่างของผู้หญิงเป็นลางบอกเหตุถึงการตั้งครรภ์ เช่น จะฝันเห็นว่ามีเขี้ยวยาว ๆ ตัวโตมาเกาะ และดูดเลือดจับทิ้งยังไงก็ทิ้งไม่ได้ พอตื่นขึ้นมาก็จำความฝันได้อย่างชัดเจน ถ้าฝันเช่นนี้แสดงว่ามีดวงวิญญาณมาอยู่ในท้องแล้ว จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:21:14 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ขอบใจจ๋า มานั่งเป็นเพื่อนคืนนี้  รวดเดียวเลยค่ะ...เหลืออีกเผ่าเดียวครับ ************************************************ อาชีพของลีซู.............. การทำไร่    ลีซูถือว่า การเกษตรนั้นเป็นอาชีพหลักของชนเผ่าลีซู เปรียบเสมือนกับหัวใจของลีซู ดังนั้นจึงให้ความสำคัญกับทำเล ที่จะเลือกสำหรับการทำไร่ค่อนข้างจะเลือกที่ดินดี เพื่อจะให้ได้ผลผลิตสูง จึงมีการเลือกหาทำเลที่ดี ๆ โดยดูจากแหล่งที่มีต้นไม้ขึ้นขนาดแน่น ดินดำร่วนอุ้มน้ำ อยู่ไม่ไกลจากแหล่งน้ำลำธารมากนัก หากเลือกได้ก็จะเลือกสถานที่ไม่ห่างไกลจากหมู่บ้านมากนัก เพื่อความสะดวกในการเดินทาง เมื่อพบสถานที่ที่ถูกใจแล้ว จะลงมือตัดต้นไม้และแผ้วไร่ แผ้วไร่เสร็จทิ้งไว้ประมาณ 2-3 วัน แล้วเผา จากนั้นเก็บเศษที่เผาไม่หมด จากนั้น 2-3 วัน ก็ทำพิธีเซ่นไหว้บอกกล่าวของอนุญาตผีป่า ผีดอย ผีเจ้าที่เจ้าทาง ว่าขอให้ผลผลิตดี และปลูกอะไรก็ขอให้ได้ดีได้กิีน แล้วค่อยไปถางหญ้าถางเสร็จแล้วลงมือทำขุนดินให้ละเอียด จากนั้น เตรียมพร้อมสำหรับการเพาะปลูก เมื่อฤดูฝนตอนพฤษภาคม พื้นที่ส่วนใหญ่จะใช้สำหรับการปลูก ข้าว ข้าวโพด รองลงมาก็เป็นพืชผลอย่างอื่น เช่น มะเขื่อเทศ กระหล่ำ่ปลี พริก งา ขิง มันฝรั่งและถั่วชนิดต่าง ๆ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ฤดูการปลูกข้าว (จญามี)                  ต้นเดือนพฤษภาคม เมื่อฝนลงมาแรกเริ่มมีงานหนัก ๆ สองอย่างในไร่ที่รอฝนลงมา เมื่อฝนลงมาก็เตรียมการลงมือทำการปลูกข้าวและข้าวโพด ก่อนจะถึงเวลาปลูกข้าวเริ่มที่ต้องเตรียม คือ เสียมขนาดเล็กและเมล็ดพันธุ์ไว้ให้พร้อม โดยใช้วิธีการปลูกแบบหยอดหลุม ฝ่ายชายจะเป็นฝ่ายขุดหลุม โดยใช้ไม้ใผ่ลำยาวสวมปลายด้วยเสียมขนาดเล็กแทงลงไปในดินแล้วงัดขึ้นมาเบา ๆ เป็นหลุมเล็ก ๆ ส่วนฝ่ายหญิงจะเดินตามจะมีกระเป๋าย่ามใส่เมล็ดพันธุ์ข้าวสะพายบ่าไปด้วย และจะหยอดเมล็ดพันธุ์ลงในหลุมประมาณ 3-5 เม็ด โดยไม่ปิดหลุมปล่อยให้ฝนตกลงมาเดินก็กลบของมันเอง จะปลูกกันเป็นคู่ ๆ มีการร้องเพลง และมีการกันพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 68 กันยายนคือฤดูปลูกฝิ่น "ย่าพี๊"                  ต้นเดือนสิงหาคมหลังจากเก็บฝักข้าวโพดในไร่เสร็จแล้ว พอช่วงเดือนกันยายนเป็นฤดูของการปลูกฝิ่น ฝิ่นนั้นจะปลูกหมุนเวียนกันในไร่ข้าวโพด ซึ่งพืชทั้งสองชนิดจะเกื้อกูลกันได้เป็นอย่างดี เพราะซากของต้นข้าวโพดจะเป็นที่กำปังแดดให้กับต้นกล้าอ่อนของฝิ่นในระยะแรก ๆ แล้วยังผุพังทับถมลงไปในดินกลายเป็นปุ๋ยของต้นฝิ่นไปในตัว งานในไร่ฝิ่นเป็นงานหนักต้องคอยดูแลเอาใจใส่อย่างใกล้ชิด ต้องถอนต้นฝิ่นที่ขึ้นมาเบียดกันหนาแน่น ถอนออกเพื่อให้ได้ผลผลิตที่สมบูรณ์ ต้องหมั่นถอนวัชพืชและพรวนดินอย่างสม่ำเสมอ ต้นฝิ่นจะได้สมบูรณ์และเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว เวลาออกดอกดอกฝิ่นจะได้งดงาม ฤดูกรีดฝิ่น "ย่าพี๊ี"                   หลังจากเกี่ยวข้าวเสร็จในเดือนพฤศจิกายน ต้นเดือนธันวาคมเป็นฤดูกรีดฝิ่น ระยะนี้ดอกฝิ่นออกมาสวยงามซึ่งจะมีสีหลาย ๆ สี เช่น สีแดง สีขาว สีม่วงล้วน บานสะพรั่งเต็มไร่ โดยลงมือกันช่วงสาย ๆ ตอนแดดร้อน ๆ เพราะยางฝิ่นที่กรีดจะได้ออกมาเยอะ ๆ และแห้งเร็ว เริ่มกรีดกันที่ท้ายไร่ก่อน ใช้ใบมีดเล็ก ๆ ซึ่งปลายแหลมคม รูปร่างคล้ายเคียวเกี่ยวข้าว 3-5 ใบ ยึดติดกันจนแน่น กรีดเบา ๆ ลงบนกระเปาะผลฝิ่นจากด้านบนลงล่างตามแนว ต้องกรีดให้ลึกพอดี ถ้าหากกรีดลึกเกินไปยางฝิ่นจะไหลหยดลงพื้น ถ้าหากกรีดเบาเกินไปยางก็ไม่ซึมออก เวลากรีดฝิ่นนั้นต้องเป็นผู้ที่ชำนาญ และผู้ที่ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีเท่านั้น ยางฝิ่นที่กรีดออกมานั้นจะเป็นสีขาวขุ่นข้นคล้ายน้ำนม ซึ่งจะค่อย ๆ ซึมจับตัวอยู่บนกระเปาะฝิ่น ปล่อยทิ้งไว้คืนหนึ่ง ยางจะแห้งเหนียวกลายเป็นสีน้ำตาล วันต่อมาใช้มีดรูปครึ่งวงกลมค่อย ๆ ขูดยางฝิ่นบนกระเปาะแล้วรวบรวมห่อกระดาษเก็บไว้ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:29:15 ]

ความคิดเห็นที่ 69 การแต่งกาย............                 เครื่องแต่งกายของสตรีลีซู เป็นประจักษ์พยานอันชัดถึงการแข่งขันกันเป็นหนึ่งอย่างไม่ยอมน้อยหน้าใครเห็นได้ตั้งแต่ส่วนบ่า และตันแขน ขอเสื้อซึ่งใช้แถบผ้าเล็ก ๆ ซ้อนทับสลับสีไล่กันไปรอบๆ คอ และไส้ไก่ปลายเป็นปุยมากมายที่ห้อยสยายลงมาจากปลายผ้ารัดทางด้านหลัง ทั้งเครื่องประดับเงิน และมีแต่งทับสลับช้อนเป็นแผงเต็มอกไม่มีที่ว่าง การแต่งกายของสตรีลีซูเปลี่ยนแปลงไปจากดั้งเดิมมาก ซึ่งจะเห็นได้ชัดในบริเวณช่วงไหล เนื่องจากสมัยก่อนใช้การเย็บด้วยมือ แต่สมัยนี้เย็บด้วยจักร การเย็บจะปราณีตกว่า สวยกว่า แต่เล็กกว่าแบบดั้งเดิม เดิมที่ลีซูทำเสื้อผ้าฝ้ายใยกัญชา แต่ทุกวันนี้หญิงลีซูแถบเหนือจะใช้ผ้าฝ้าย ส่วนพม่าในจีนก็ยังคงนุ่งกระโปรง ผ้าใยกัญชาจีบสลับซับซ้อน ลีซูในพม่าการแต่งกายจะแตกต่างกัน และหลายแบบ ซึ้งไม่เหมือนกันชนเผ่าลีซูในเมืองไทย หญิงลีซูในเมืองไทยหันมาใช้ผ้าฝ้าย หรือผ้าใยสังเคราะห์ซึ่งมีขายทั่วไปในท้องตลาด ตัวเสื้อทรงตรงหลวมยาวผ่าข้างทั้งสองขึ้นมาถึงเอว ด้านหน้าคลุมเข่า ด้านหลังห้อยลงไปคลุมน่อง คอกลมติดสาบเฉียงแบบจีนจากกลางคอลงไปถึงแขนขวา ผ้าชิ้นอกของเสื้อมักต่างกันส่วนอื่นๆ ตัวเสื้อมักเป็นสีฟ้าอมเขียวหรือสีอื่น ๆ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:31:16 ]

ความคิดเห็นที่ 70 พิธีเรียกขวัญข้ามสะพาน “กู่จียูีกั๊วะ”                 ลีซูมีความเชื่อกันว่า โลกของวิญญาณกับโลกของมนุษย์นั้นอยู่กับคนละภพ พิธีกรรมนี้นิยมทำกับคนขวัญอ่อนและคนที่สุขภาพไม่แข็งแรง สุขภาพจิตไม่ค่อยดี เช่น ฝันร้ายบ่อย ๆ มีความเชื่อกันว่าขวัญ (โชฮา) ไม่อยู่กับร่างของเจ้าของ ผีกำลังจะเอาดวงวิญญาณไป ทำให้สุขภาพและจิตใจไม่ค่อยสงบ พิธีนี้จะทำที่หน้าบ้านตรงบริเวณทางเข้าบ้าน การจะเตรียมสะพานไม้ ส่วนใหญ่จะเป็นผู้รู้หรือหัวหน้าครอบครัว (บิดา) ไปตัดไม้มาผ่าครึ่งแล้วนำมาวางคู่กันที่พื้นทางเข้าบ้าน ที่หัวสะพานจะเสียบต้นไม้เล็กๆหรือกิ่งไม้ ข้างละ 1 ต้น แล้วนำใบไม้มาทำเป็นกรวย 2 อัน นำข้าวสุกมาใส่ข้างละ 1 ถ้วย และเอาน้ำมาใส่ข้างละ 1 จอก ส่วนธูปนั้นจุดหัวสะพานข้างละ 1 คู่ ผู้รู้หรือบิดาของครอบครัวที่มีการทำพิธี จะยกเครื่องเซ่นไหว้ที่เตรียมไว้ไปตั้งที่หัวสะพาน การเรียกขวัญจะมีการบอกให้ดวงวิญญาณของผู้ป่วยให้กลับมาร่างของผู้ป่วย เมื่อบอกดวงวิญญาณ เสร็จแล้วแบ่งตับไก่กับข้าวสุก และน้ำใส่ในกวยใบไม้ทั้ง 2 อัน อย่างละนิด เชิญขวัญกลับมากินเครื่องเซ่นไหว้พร้อมกับเข้าบ้านและ เชิญให้ขวัญกลับเข้าบ้านด้วย แล้วผู้ป่วยต้องนั่งคุกเข่าให้ผู้ทำประกอบพิธีสวดช่วยมัดมือหรือมัดคอให้ อันเป็นพิธีเรียกขวัญก็จบ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 71 พิธีเรียกขวัญใหญ่ “โชฮาคูว”                    พิธีในครั้งนี้จะทำขึ้นเพื่อเรียกขวัญให้กลับคืนมาร่างของตนเอง ผู้ที่ขวัญอ่อนและผู้ที่ขวัญล่องลอยออกจากร่าง จนทำให้ร่างกายไม่สบาย มีความเชื่อกันว่า ขวัญผู้หญิงจะมี 7 ดวงส่วนขวัญผู้ชายจะมี 9 ดวง หากหายไปดวงใดดวงหนึ่ง จะทำให้ไม่สบายได้ พิธีกรรมนี้จะทำขึ้นภายในบ้านของผู้ป่วย อุปกรณ์และเครื่องเซ่้นก็จะมี เช่น เงินเหรียญ ข้าวสุก หัวหมู ไก่ น้ำ เหล้าข้าวโพด ธูป ด้ายสายสิญจน์ และ(ฟูุบ่ะ)เงินห้อยคอ เครื่องประดับของผู้ป่วยชุดหนึ่ง จะวางบนกองเสื้อผ้าของผู้ป่วยแล้วก็จะวางบนขันโตกอีกที และตั้งไว้ข้างๆประตูทางขวามือ 2 ชุด และซ้ายมือ 1 ชุด ใช้วางเคื่องเซ่นไหว้ที่จะเซ่นสังเวย โดยหักกิ่งไม้เล็กๆ 4 กิ่ง นำมาเสียบปักไว้บนโตก เพื่อสร้างบรรยากาศให้เหมือนกับป่านอกหมู่บ้านที่ผีร้ายอาศัยอยู่ แล้วเอาน้ำ เหล้า ข้าว ธูป และไข่ 1 ฟอง เริ่มพิธีโดยหมอผี (หนี่ผะ) จะสวดมนตร์ภาวนาให้ผีร้ายที่กักขวัญของผู้ป่วยนั้น ให้ปล่อยขวัญกลับมาสูร่างกายของผู้ป่วย เสร็จแล้วหมอผีออกไปยืนที่ประตูบ้านในมือถือไข่และด้ายสายสิญจน์ สวดมนตร์ให้ผีบรรพบุรุษมากินอาหารที่เตรีอมเอาไว้ให้ แล้วหมอผีเข้ามาในบ้านทำพิธีมัดคอมัดข้อมือของผู้ป่วย ด้วยด้ายสายสิญจน์เป็นการรับขวัญที่กลับมาสูร่างกายรียบร้อยแล้ว เป็นอันจบพิธี จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 72 สังคมของลีซู เป็นสังคมเกษตรกรรม  ทำไร่ทำสวนอยู่ที่บนดอย  พิธีกรรมจะมีหลายพิธีกรรม   แต่ละพิธีกรรมก็มีเป็นช่วงๆ  ชาวลีซูเวลามีพิธีกรรมจะช่วยกันทำและเป็นวันที่สำคัญอีกหนึ่งวัน ชาวลีซูค่อนข้างให้ความสำคัญกับในงานพิธีกรรมต่างๆ เช่น  มีงานศพ  พิธีแต่งงาน หรือการประกอบพิธีกรรมของแต่ละครัวเรือน คือ อยู่ที่แต่ละครอบเรือนว่าจะจัดวันไหน  ไม่สามรถที่จะกำหนดได้  ส่วนการเกษตรนั้นสามรถ กำหนดเวลาได้  เพราะรู้ว่าช่วงเวลาการทำไร่ทำสวน  ไร่ข้าว ข้าวโพด พืชผักต่าง ๆ เป็นต้น และปัจจุบันนี้ชาวลีซู เริ่มมีการเกษตรผสมผสานมากขึ้น สวนผลไม้และสวนกาแฟ  ตลอดจนประกอบอาชีพอื่นมาเสริมด้วย นี่คือการดำรงชีวิตเพื่อรักษาเผ่าพันธุ์ของลีซู  และยังคงดำรงค์ไว้ซึ่งเอกราชของความภาคภูมิใจต่อบรรพชนลีซู..... จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:40:08 ]

ความคิดเห็นที่ 73 และมาถึงกลุ่มชนสุดท้ายของคนภูเขา  สำหรับ 6 เผ่าพันธุ์ใหญ่ครับ ...............อาข่า  แขนงหนึ่งของชนเผ่าธิเบต-พม่า ประวัติความเป็นมาและสภาพทั่วไป               อาข่า เป็นแขนงหนึ่งของชนเผ่าธิเบต-พม่า รูปร่างเล็กแต่ล่ำสันแข็งแรง ผิวสีน้ำตาลอ่อนและกร้าน ผู้หญิงมีศีรษะกลม ลำตัวยาวกว่าน่อง และขา แขน และขาสั้นผิดกับผู้ชาย มีภาษาพูดมาจากแขนงชาวโล-โล คล้ายกับภู ภาษาลาหู่ (มูเซอ) และลีซู (ลีซอ) ไม่มีตัวอักษรใช้ วัฒนธรรมของคนอาข่าทำให้พวกเขามองชีวิตของคนในเผ่าเป็นการต่อเนื่องกัน เด็กเกิดมาเป็นประกันว่าเผ่าจะไม่สูญพันธุ์ พอโตขึ้นกลายเป็นผู้สร้างเผ่า และเป็นผู้รักษา “วีถีชีวิตอาข่า” ในที่สุดก็ตาย และกลายเป็นวิญญาณบรรพบุรุษคอยปกป้องลูกหลานต่อไป กฎต่าง ๆ เหล่านี้ครอบคลุมทุกคนในเผ่า ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงเข้านอน ตั้งแต่เกิดจนตาย เป็นแนวทางสอน และแนะนำทุกคนในเรื่องของกฎหมายของเผ่า ประเพณี ศาสนา ยา และการรักษาโรค กสิกรรม สถาปัตยกรรม การตีเหล็ก และการทำของเครื่องใช้เครื่องนุ่งห่ม เพื่อให้ง่ายต่อการจดจำเพาะ พวกเขาไม่มีตัวหนังสือใช้แม้จะไม่ได้มีการบันทึกประวัติศาสตร์เป็นลายลักษณ์อักษร อาข่าก็มีตำนาน สุภาษิต ขนบธรรมเนียม ประเพณี พิธีการมากมาย ที่ทำให้หมายรู้ในเผ่าพันธุ์ และซาบซึ้งในความเป็นอาข่าของตน เขาสามารถสืบสาวรายงานบรรพบุรุษฝ่ายบิดาขึ้นไปได้ถึงตัว “ต้นตระกูล” และรู้สึกว่าท่านเหล่านั้น ก่อกำเนิดชีวิตเขามา และประทานวิชาความร้ ในการเลี้ยงชีวิตมาโดยตลอด เพราะเหตุที่มองตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของโซ่สร้อยซึ่งร้อยมายาวนักหนา จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:44:23 ]

ความคิดเห็นที่ 74 อาก๋ง  ฤดูปลูกฝิ่น "ย่าพี๊" เค้าปลูกฝิ่นได้เหรอค่ะ แล้วเค้าเอาไปทำอะไร ทำยาเหรอค่ะ จากคุณ : จ๋าอาโนเนะ (เวสารัช) - [ 13 ก.ค. 50 02:44:53 ]

ความคิดเห็นที่ 75 การโยกย้ายและตั้งถิ่นฐาน                อาข่า เป็นสำเนียงเสียงพูดที่เรียกตนเองที่ถูกที่สุด โดยใช้สำเนียงเสียงนี้จากเขต 12 ปันนาในมณฑลยูนานของประเทศจีน ลงมาในประเทศพม่า ลาว และประเทศไทย แต่มีคำนิยมเรียกชื่ออาข่า เป็น “อาข่า” ในประเทศไทย ซึ่งก็ไม่ผิดจากการศึกษาพบว่าชนเผ่าอาข่าเป็นกลุ่มชน ที่อาศัยอยู่ในเขตทวีปเอเชีย โดยอาศัยอยู่ใกล้เขตธิเบต และเขตตอนใต้ของประเทศจีน อาข่าส่วนหนึ่งต้องอพยพเข้าเข้าสู่ประเทศพม่า เพื่อแสวงหาที่ทำกิน และเมื่อประเทศจีนได้มีการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง โดยเฉพาะการปฏิวัติวัฒนธรรม ทำให้อาข่าส่วนใหญ่ได้อพยพออกจากประเทศจีนเข้าสู่ ประเทศพม่าทางแคว้นเชียงตุง ประเทศลาว แขวงหลวงน้ำทา และทิศเหนือของประเทศเวียดนามเพิ่มมากขึ้น เพื่อหนีภัยจากปัญหาต่างๆ อาทิเช่น ปัญหาความไม่สงบทางการเมือง การเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม ปัญหาการขาดแคลนที่ทำกิน และปัญหาโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ เพื่อแสวงหาความสงบ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:46:41 ]

ความคิดเห็นที่ 76 การอพยพโยกย้ายของชาวอาข่าเข้าสู่ประเทศไทย               การอพยพของชาวอาข่าเข้าสู่ประเทศไทย อาข่าที่อาศัยอยู่ในประเทศไทยซึ่งมีบรรพบุรุษพื้นเพเดิม อาศัยอยู่ ทางตอนใต้ของประเทศจีน และเมื่อประมาณ 110 กว่าปี อาข่าได้อพยพโยกย้ายเข้าสู่ประเทศไทย โดยมี เส้นทาง 2 เส้นทางคือ เส้นทางแรก อพยพจากประเทศพม่าแคว้นเชียงตุง เข้าสู่ประเทศไทยเนื่องจากเกิดปัญหาทางการเมือง ด้านฝั่งเขตอำเภอแม่จัน ทางหมู่บ้านพญาไพร (ปัจจุบันเป็นอำเภอแม่ฟ้าหลวง) โดยการนำของแสนอุ่นเรือน ชื่อภาษาอ่าข่าว่า "หู่ลอง จูเปาะ"และเข้ามาอาศัยอยู่ในเขตบนดอยตุงจนกระทั่ง เสียชีวิต ส่วนแสนพรหม ชื่อภาษาอ่าข่าว่า "หู่ปอ เจ่วปอ" ซึ่งเป็นน้องของแสนอุ่นเรือน ได้อพยพมาตั้งหมู่บ้าน อาข่าทางฝั่งอำเภอแม่สาย เขตบริเวณบ้านผาหม ีและหมู่บ้านอาข่าเขตอำเภอเชียงแสน หรือบ้านดอยสะโง้ ส่วนแสนใจ มีภาษาอาข่าเรียกว่า "ถู่แช เจ่วปอ" เป็นหลานของแสนอุ่นเรือน อีกคนหนึ่งได้มาตั้งหมู่บ้านแสนใจ ในเขตอำเภอแแม่จัน (ปัจจุบันเป็นอำเภอแม่ฟ้าหลวง) จำนวนประชากรอาข่า              ประชากรชาวอาข่าที่อาศัยอยู่ในเขตทวีปเอเชีย โดยเฉพาะประเทศจีน พม่า ลาว เวียดนาม และประเทศไทยมีอยู่ประมาณ 2.5 ล้านคน (โดยรวมกลุ่มชน "ฮานี" ในประเทศจีนด้วย) สำหรับประเทศไทยมีประชากรอาข่าอาศัยอยู่ตามจังหวัดต่างๆ ได้แก่ เชียงราย เชียงใหม่ ลำปาง แพร่ ตาก เพชรบูรณ์ และน่าน มีประชากรอาศัยอยู่มากกว่า 65,000 คน โดยมีจังหวัดเชียงรายเป็นจังหวัดที่มีชาวอาข่าหนาแน่นที่สุด จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:50:53 ]

ความคิดเห็นที่ 77 เส้นทางที่สอง............                อาข่า ได้อพยพโดยตรงจากประเทศจีนโดยเดินทางผ่านบริเวณตะเข็บชายแดนพม่า และแม่น้ำโขงประเทศลาว และเข้าสู่ประเทศไทยโดยตรงที่อำเภอแม่สาย ปัจจุบันชุมชนอาข่าได้กระจัดกระจาย ตั้งชุมชนอยู่ในพื้นที่จังหวัดทางภาคเหนือตอนบนของประเทศไทย คือ เชียงราย เชียงใหม่ ลำปาง แพร่ ตาก น่าน และ เพชรบูรณ์ สายตระกูลอาข่าที่อพยพเข้ามาในประเทศไทย (ตามที่กล่าวมา) มีทั้งหมด 5 พี่น้อง หมายเหตุ -คนที่ 1 ชื่อว่า "หู่ลอง” ชื่อภาษาไทยว่า "แสนอุ่นเรือน" มีบุตรชาย 3 คน ชื่อ ลองก่า / ลองเท / ลองโจ๊ะ ซึ่งอาศัยอยู่ในเขตอำเภอแม่สรวย -คนที่ 2 ชื่อว่า "หู้ซ้อง" ชื่อภาษาไทยว่า "แสนพหรมม" มีบุตรชาย 3 คน ชื่อ ซ้องโซ๊ะ / ซ้องยอ / ซ้องก๊ะ ซึ่งอาศัยอยู่ในเขตอำเภอแม่สรวย -คนที่ 3 ชื่อว่า "หู่โบะ" ชื่อภาษาไทยไม่ปรากฏ มีบุตรชาย 2 คน ชื่อ ก่าสโซ๊ะ / ก่ายา ซึ่งไม่ปากฏว่าอาศัยอยู่ในเขตใดของประเทศไทย -คนที่ 4 ชื่อว่า "หูทู" ชื่อภาษาไทยไม่ปรากฏ มีบุตรชาย 1 คนคือ "ถู่เจ" -คนที่ 5 ชื่อว่า "หู่เจ" ชื่อภาษาไทยไม่ปรากฏ มีบุตรชาย 2 คน คือ เจหื่อ / เจถู่ โดยเจถู่ มีบุตร 3 คน คือถู่แช หรือนายแสนใจ / ถู่ก่อ หรือ นายหล้า และถู่เมียะ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 78 โครงสร้างสังคมและการปกครอง              ชาวอาข่าจะให้เกียรติกับผู้ที่อาวุโสกว่า เพราะผู้อาวุโสจะมีอำนาจในการตัดสินใจ ส่วนการเข้าร่วมกิจกรรมต่าง ในเชิงสังคมล้วนเป็นหน้าที่ของผู้ชาย แต่สตรีก็มีความสำคัญเป็นอย่างมาก โดยจะเป็นผู้ที่ช่วยเหลือสนับสนุน และเตรียมความพร้อมในด้านต่าง ๆ ในระดับครอบครัว จึงถือว่าเป็นผู้ร่วมทุกข์ ร่วมสุข บนพื้นฐานความพึงพอใจ ระบบโครงสร้างทางสังคมของอาข่ามีตำแหน่งการปกครองในด้านต่าง ๆ ดังนี้ • ตำแหน่ง “เจ่วมา” เป็นผู้นำศาสนาของชุมชน มีบทบาทสำคัญต่อการสร้างชุมชน จึงเป็นผู้นำหลักในการบริหาร ตามโครงสร้างชุมชนอาข่าแบบดั้งเดิม ตำแหน่งเจ่วมา นี้ได้มาจากการเลือกตั้ง หรือการสืบสายโลหิตก็ได้ • ตำแหน่ง “เจ่วหย่า” เป็นตำแหน่งที่รองลงมาจาก “เจ่วมา” ซึ่งตำแหน่งนี้ในอดีตเคยดำรงตำแหน่งเป็น “เจ่วมา” มาก่อน • ตำแหน่ง “จิบ่า/บาจี่” เป็นตำแหน่งที่ใช้เรียกกับช่างตีเหล็กของหมู่บ้าน เนื่องจากตำแหน่งนี้ต้องมีการผลิต หรือซ่อมแซมเครื่องมือ อุปกรณ์การเกษตรของชุมชนทุกชนิด • ตำแหน่ง “พิมา/เบ้วหม่อ” เป็นตำแหน่งของหมอสวดพิธีกรรมทางศาสนา ทำหน้าที่ในการสวดพิธีตามงานต่าง ๆ ตำแหน่งนี้เปรียบเสมือน พระ ในสังคมของคนไทย • ตำแหน่ง “หน่าเหง่อ” มีหน้าที่ในการประชาสัมพันธ์ และเป็นคนไกล่เกลี่ยคู่กรณี ซึ่งมีบทบาทสำคัญในชุมชนอาข่า • ตำแหน่ง “ยี้ผ่า” เป็นตำแหน่งหมอทรง มีหน้าที่ในการรักษาคนไข้ คนไม่สบายในชุมชน โดยใช้ยาสมุนไพร และการเข้าทรง • ตำแหน่ง “ขะมา/หละจ่า” เป็นผู้ที่มีความรอบรู้และเชี่ยวชาญในเรื่องต่าง ๆ ทำหน้าที่ประสานงานกับบุคคลภายนอก ปัจจุบันเปรียบเสมือนผู้ใหญ่บ้านทางการ อย่างไรก็ตามโครงสร้างการปกครองของอาข่าในประเทศไทย หลายหมู่บ้านยังมีการใช้รูปแบบการปกครองนี้อยู่ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:57:47 ]

ความคิดเห็นที่ 79 กฎหรือข้อห้ามของเผ่าอาข่า •  ห้ามผิดลูกผิดเมียคนอื่น เช่น ถ้ามีภรรยาแล้ว ห้ามไปถูกเนื้อต้องตัวหรือแตะต้องภรรยาของคนอื่น (ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่) ถ้าผิดลูกผิดเมียคนอื่นจะต้องโดนลงโทษด้วยการปรับเงิน เสียหมู 1 ตัว และเหล้า ถ้าไม่มีเงิน ก็ต้องยืมคนอื่นมาเสียค่าปรับ มิฉะนั้นจะถูกไล่ออกจากบ้าน •  ห้ามจับต้องสิ่งของต่าง ๆ เช่น ประตูผี (จะตัดหรือฟันไม่ได้) บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ศาลเจ้า ชิงช้า ที่ตีเหล็ก เพราะถ้าจับแล้วจะเกิดเหตุร้าย ถ้าผู้ใดฝ่าฝืนก็จะต้องเสียหมู 1 ตัวและเหล้า เพื่อใช้ในการทำพิธีกรรมขอขมาที่ล่วงเกิน โดยไม่ล่วงรู้มาก่อนหรือล่วงรู้มาก่อนก็ตาม รูปแบบการลงโทษ เช่น การปรับเงิน หมูหรือเหล้า ขึ้นอยู่กับระดับความผิด ว่ามากหรือน้อยเพียงใด โครงสร้างครอบครัว              อาข่ามีการจัดระเบียบโครงสร้าง เพื่อความสะดวกในการอยู่ร่วมและการปกครอง ตลอดจนการช่วยเหลือ ซึ่งกันและกันกล่าวคือ โครงสร้างครอบครัวของอาข่า ผู้ชายถือเป็นหัวหน้าครอบครัว ที่มีความสำคัญ เนื่องจากผู้ชายจะเป็นผู้สืบสายวงศ์ตระกูลของครอบครัวอาข่า ดังนั้นชาวอาข่าจึงมีการสืบสายโลหิต มาตั้งแต่อดีต โดยมีการนับ ลำดับชื่อบรรพบุรุษ อาข่าเรียกว่า “จึ” โดยมีชื่อผู้ชายเป็นหลัก ด้วยเหตุนี้การขยายครอบครัวอาข่า จึงเป็นการขยายออกทางบิดา ฉะนั้นผู้ชายในครอบครัวอาข่า จึงมีความจำเป็นทีต้องเรียนรู้ลำดับชื่อของบรรพบุรุษ ตลอดจนพิธีกรรมประเพณีของครอบครัว เพื่อจะได้สืบสาน ถ่ายทอดให้กับน้องหรือลูกหลานต่อไป โดยมีความสำคัญในการถือสายโลหิต จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 02:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 80 การเกิด..........               สมัยก่อนการเกิดลูกของคนอาข่า ถ้าหากผู้ที่กำลังจะเกิดลูกนั้นเป็นลูกสะใภ้ของบ้าน เขาจะไม่ให้เกิดลูกในบ้านของตัวเอง จะต้องไปเกิดลูกอีกบ้านหนึ่ง ที่เขาสร้างไว้ให้สำหรับเป็นที่พักของสะไภ้ และถ้าหากเป็นลูกสาวของเจ้าของบ้านก็จะให้เกิดลูกในบ้านของตัวเอง สำหรับคนที่จะมาทำคลอดนั้นจะต้องเป็นคน เฒ่าคนแก่ที่มีความรู้ในด้านการทำคลอด หรือเป็นหมอตำแยในหมู่บ้านก็ได้ ซึ่งคนอาข่าจะเรียกว่า "หย่าฉี่อ่ามา" เวลาหมอตำแยจะไปทำคลอดจะต้องเตรียมไม้เฮี่ยที่คม ๆ เอาไปตัดสายสะดือ และด้ายสำหรับผูกสายสะดือเด็กเวลาเด็กคลอดออกมา พอเด็กคลอดออกมาเสร็จหมอตำแยจะอุ้มเด็กไปให้แม่ และเอาที่รองรกไปใส่รกเพื่อนำไปฝังไว้ที่ใต้ถุนบ้านตรงบริเวณเสาเอกของบ้าน และจะต้องเอาไม้มาหนีบปากรกเอาไว้ เวลาฝังจะต้องให้ปากหงายขึ้งข้างบน และนำไม้มาปิดไว้ที่ปากหลุม พอรุ่งเช้าก่อนไก่ขันของอีกวันจึงค่อยเอาขี้เถ้ามาถม หลังจากที่หมอตำแยอุ้มเด็กมาให้แม่ แม่ก็จะต้องนำเด็ก มานั่งบนเก้าอีกที่ตั้งไว้ตรงเสาเอกของบ้าน และหมอตำแยก็จะแกะไข่ต้มให้แม่เด็กกินฟองหนึ่ง เนื่องจากคนอาข่าเชื่อว่า ไข่ต้มสามารถบรรเทาอาการเจ็บ และจะช่วยไม่ให้เลือดไหลออกมาก นอกจากนั้นก็จะเอาจับปิ้งของผู้หญิง คนอาข่าเรียกว่า "เจ่วจ่อง" มารัดที่หน้าท้องของแม่ ซึ่งถือว่าเป็นวิธีการรักษาโรคอย่างหนึ่งเหมือนกัน การรัดหน้าท้องจะช่วยแก้อาการหน้ามืดหรือเป็นลมของแม่เวลาคลอดลูกใหม่ ๆ ส่วนแม่ก็จะเอาหมวกของอาข่ามาใส่ให้เด็ก หลังจากนั้นก็จะนำเด็กมาทำพิธีตั้งชื่อและรับขวัญเด็ก หลังจากนั้นภายใน 9 – 10 วันหลังคลอด เขาก็จะไม่ให้แม่และเด็กอออกไปไหนเลยจะต้องอยู่ที่บ้านซึ่งคนอาข่าเขาจะเรียกว่าอยู่ กรรม (หย่าสึลองเออ) เมื่อถึงวันที่สายสะดือของเด็กหลุดแล้ว และเก็บสายสะดือได้ โดยไม่หาย ก็จะต้องนำไปฝังไว้ที่หลุมฝังรกด้วย                หลังจากนั้นแม่ก็จะพาลูกไปเยี่ยมบ้านของญาติพี่น้องภายในหมู่บ้าน เป็นการพาลูกไปรู้จักกับคนในหมู่บ้านเป็นครั้งแรก จากนั้น 10 วัน แม่ก็จะต้องพาลูกออกไปเที่ยวนอกหมู่บ้าน และระหว่างทางกลับบ้านหากลูกเป็นผู้หญิงก็จะต้องเก็บใบไม้มาบ้านหนึ่งใบด้วย และถ้าหากเป็นผู้ชายก็จะต้องเก็บยอดใบไม้มาด้วย ซึ่งถือเป็นการบอกสถานภาพว่า ลูกของเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 03:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 81 อาชีพอาข่า........              ตามตำนานของเผ่าอาข่าแบบดั้งเดิม ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ผู้ชายจะเป็นคนเริ่มต้นทำก่อน จากนั้นก็ให้ผู้หญิงเป็นผู้ดูแลรักษา เป็นการทำเกษตร ยังชีพ คือปลูกไว้กินเอง และที่เหลือก็ส่งขาย อาชีพหลักของอาข่าคือการปลูกพืชไร่ 1. ทำไร่ข้าว ส่วนมากจะปลูกไว้กินเอง เพราะว่าชาวอาข่าจะอยู่รวมกันเป็นเครือญาติเป็นจำนวนมาก จึงต้องทำไร่เป็นเนื้อที่กว้างๆ เพื่อให้ทุกคนพอกิน 2. ทำไร่ข้าวโพด โดยทั่วไปชาวอาข่าจะปลูกเพื่อกินเอง และใช้ในการเลี้ยงสัตว์ 3. ทำไร่ขิง ส่วนมากจะปลูกไว้ขาย และนอกจากนั้นยังนำมาทำเป็นยาสมุนไพร เพื่อนำมาใช้ในครัวเรือน พื้นที่ในการทำนาทำไร่ จะปลูกผัก และข้าวสลับกันไป โดยส่วนใหญ่นิยมปลูกข้าวมากกว่า และในพื้นที่ๆ หนึ่งจะปลูกผักหลายๆ อย่างรวมกัน 4. ล่าสัตว์ เป็นอาชีพของชาวอาข่าอีกแบบหนึ่งที่ชาวบ้านนิยมทำกัน ยาม ว่างๆ จะพากันไปล่าสัตว์หลายคน และถ้าสัตว์ที่ล่าได้มีขนาดใหญ่ก็จะเอามาแบ่งกัน เช่น หมูป่า กวาง เสือ ฯลฯ โดยที่คนยิงจะได้ส่วนแบ่งเยอะกว่า แล้วตามด้วยเพื่อนฝูงที่ไปล่าด้วยกัน ส่วนคนที่อยู่ทางบ้านก็ใช่ว่าไม่ได้รับส่วนแบ่งเลย ก็ได้เหมือนกัน แต่อาจจะได้น้อย จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 03:07:29 ]

ความคิดเห็นที่ 82 5. เลี้ยงสัตว์ มีการเลี้ยงสัตว์ไว้ เพื่อบริโภค และต้องใช้ในพิธีกรรมทางศาสนา ฉะนั้นชาวอาข่าจึงนิยมเลี้ยงสัตว์มาก สัตว์ที่เลี้ยงได้แก่ หมู ม้า วัว ควาย แพะ ไก่ สุนัข และต้องปลูกข้าวโพด เพื่อจะนำมาเลี้ยงสัตว์เหล่านี้ให้เจริญเติบโต และสัตว์ที่นอกเหนือจากการทำพิธีกรรมทางศาสนา หรือรับประทานแล้ว อาข่าก็จะเอาไว้ขาย หรือนำไปแลกเปลี่ยนสินค้ากับคนต่างหมู่บ้าน ต่างท้องที่ หรือแลกเปลี่ยนกันภายในหมู่บ้านเอง 6. รับจ้างทั่วไป ในปัจจุบันชาวอาข่าขาดที่ทำกิน หรือที่ทำกินไม่พอเพียงกับจำนวนประชากรจึงทำให้หลายครอบครัวต้องหารายได้ โดยการเข้าไปรับจ้าง ทำงานในตัวเมือง รับจ้างทั่วไป หรือรับจ้างทำงานให้กับกรมป่าไม้ เช่น ปลูกป่า เป็นต้น 7. หาของป่าขาย การหาของป่าถึงเป็นอาชีพรองลงมาจากการทำไร่ทำสวน หลังจากที่ทำไร่ทำสวนเสร็จแล้ว หรือยามที่ไม่มีงานทำชาวอาข่า ก็จะเดินเข้าไปในป่า ไปหาของป่าต่างๆ จากป่ามาขาย โดยมีพ่อค้าจากข้างนอกมารับซื้อไป บางส่วนก็เก็บเอาไว้กินเอง ของที่ชาวบ้านนิยมเก็บมาขายก็ได้แก่ หน่อไม้ต่างๆ เห็ด แด้ โก๋งสำหรับทำไม้กวาด ฯลฯ การหาของป่ามาขายถือเป็นอาชีพที่สำคัญมากกับชาวเขาที่อยู่บนดอยยอดสูงของแต่ละอย่างจะมีเป็นช่วงๆ ชาวบ้านมักจะรู้ และเข้าใจว่าของแบบไหนมีมากในช่วงไหน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 03:09:25 ]

ความคิดเห็นที่ 83 การแต่งกายแบบ "อู่โล้อาข่า" ผู้หญิง :       หมวกแหลมนี้แบ่งออกเป็นสองส่วน คือ ส่วนฐานซึ่งเป็นผ้าคาด ศีรษะประดับด้วย เหรียญตรา กระดุมเงิน และลูกปัดส่วนยอดมี โครงไม้ไผ่ ่อยู่ใต้ผ้าฝ้าย ย้อม ครามตกแต่งด้วยเครื่องเงิน ลูกปัด ลูกเดือย พู่แดงที่ได้จาก ขนไก่ย้อมสี และของ แปลกๆที่แต่ละคนจะสรรหามาจำนวนและชนิด ของ วัสดุตกแต่ง จะแตกต่างกันไปตามฐานะ สภาพ อายุ และการมีบุตร สำหรับ ตัวเสื้อนั้น เป็นผ้าฝ้ายย้อมคราม แขนยาวตกแต่งด้วยผ้าหลากสี ตัวเสื้อยาวขนาดสะโพก ด้านหลังปักด้วยลวดลาย สาบเสื้อตกแต่งด้วยผ้าสี แผ่นเสื้อด้านหน้า ไม่ค่อยเน้น ลายมากเท่าด้านหลัง ส่วนกระโปรงเป็น ผ้าชนิดเดียวกัน ทำจีบเฉพาะด้านหลัง ยาวเหนือเข่า และมีผ้าชิ้นเล็กตกแต่ง ด้วยเครื่องเงิน และพู่สีแดงสำหรับคาดทับกระโปรงด้านหน้า ส่วนถุงน่องนั้น ตกแต่งด้วย ผ้าหลากสีและลูกเดือย ผู้ชาย :       สวมเสื้อแขนยาวตกแต่งด้วยผ้าหลากสี และปักลวดลายคล้ายของผู้หญิง แต่ตัวเสื้อจะสั้นกว่า ส่วนกางเกงคล้ายกางเกงสะดอ แต่เป็นผ้าฝ้าย ย้อมครามหมวกทำเป็นผ้าหนาแล้วม้วนปลายสองด้านเข้าหากันแล้วเย็บติด นำผ้าฝ้ายย้อมพันอีกที ตกแต่งด้วยพู่สีแดง จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 03:11:24 ]

ความคิดเห็นที่ 84 การแต่งกายแบบ "โล้มี้อาข่า" ผู้หญิง :       หมวกแบนนี้จะต้องมีแผ่นเงินรูปสี่เหลี่ยมคางหมูเชิดขึ้นมาทางด้านหลัง ด้านหน้าแต่งด้วยแถวลูกปัด สลับกับแถวกระดุมเงิน ล้อมกรอบใบหน้าด้วยลูกบอลเงิน เหรียญและลูกปัดห้อยเป็นสายประบ่า ตัวเสื้อด้านหลัง แต่งด้วยลายปะเศษผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยหลากสีสลับกับลายปักงามวิจิตร แต่งด้วยกระดุมเปลือกหอยกระดุมเงิน ลูกเดือย ลูกปัด และพู่ห้อย รัดน่องและย่ามก็ปักแต่งในทำ นองเดียวsกัน ผ้าผูกเอวจะแต่งด้วยเปลือกหอย และ ลูกเดือย ของสาวโสดจะกว้างกว่าหญิงแต่งงานแล้ว ส่วนกระโปรงนั้นชาวอาข่าจะสวมเหมือนกันหมด ผู้ชาย :        สื้อของบุรุษและเด็กชายมีลายปักประดับชายเสื้อโดยรอบและรอบตะเข็บข้างทั้งซ้ายขวา หรือบางที่ไม่มีปักชายเปลี่ยนเป็นปักประดับอย่างงดงามที่สาบหน้า จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 03:12:23 ]

ความคิดเห็นที่ 85 การแต่งกายแบบ "ผาหมีอาข่า" ผู้หญิง:       หมวกสตรีมีรูปคล้ายหมวกเกราะของนักรบโบราณและประดับด้วย กระดุมเงิน เหรียญ ลูกปัด ไม่เว้นช่องว่างเลย ด้านข้างห้อยสายลูกปัดสีแดงร้อยยาวเกือบถึงเอว เสื้อด้านหลังมักเย็บด้วยแถบผ้าคราม เข้มกุ้นขาวเล็กๆ เรียงซ้อนกัน แต่ละแถบยังปักลายละเอียด เช่นเดียวกับแขนเสื้อ ผ้าผูกเอว และย่าม อาข่ากลุ่มนี้ จะแตกต่างจากอีกสองกลุ่มคือ จะ มีตัวเสื้อชั้นในอีกตัวหนึ่ง เป็นผ้าฝ้ายย้อมตกแต่งด้วยกระดุมเงินเหรียญ และแผ่นเงิน ผู้ชาย :       เสื้อผู้ชายตัวยาวกว่าอาข่ากลุ่มอื่นเย็บด้วยแถบผู้กุ้นขาวเรียงซ้อนกัน อาจติดกระดุมหน้าหรืออ้อมไปติดกระดุมข้างซ้าย มักประดับสาบหน้าด้วยเหรียญเงิน หรือสร้อยเงินร้อยลูกกระพรวน กางเกงก็คล้ายกับกลุ่มอื่น จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 03:13:04 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ในการประกอบพิธีกรรมที่ศาลพระภูมิเจ้าที่จะใช้เวลาเพียง 1 วัน โดยก่อนที่จะมีการทำพิธี หัวหน้าครัวเรือน ทุกครัวเรือนจะต้องไปรวมตัวกันที่บ้าน ของผู้นำศาสนามีการเตรียมเครื่องหรืออุปกรณ์ในการเซ่นไหว้ต่างๆให้พร้อม จากนั้นก็จะเดินทางไปบริเวณที่ก่อตั้งศาลพระภูมิเจ้าที่               ในการประกอบพิธีกรรมในศาลพระภูมิเจ้าที่ ผู้หญิงหรือ แม่บ้านจะไม่เข้าร่วม เพราะว่าตามประเพณีของอ่าข่าผู้หญิง จะไม่ขึ้นในการประกอบพิธีกรรมทางศาสนา นอกจากผู้หญิงที่ได้ผ่านการยกตำแหน่งเทียบเท่าผู้ชายแล้วเท่านั้น จึงสามารถที่จะประกอบพิธีได้ แต่เด็กตัวเล็กๆ สามารถไปร่วมรับประทานอาหารได้ เมื่อไปถึงบริเวณศาล ทุกคนก็จะช่วยกัน ทำความสะอาดบริเวณศาล แล้วเลือกต้นไม้ต้นหนึ่งที่ไม่โต หรือไม่เล็กเกินไป เพื่อจะทำเป็นที่บูชา เมื่อเลือกต้นไม้ได้แล้ว ก็จะมีการแบ่งงานกัน มีกลุ่มที่ต้องไปตัดไม้ไผ่ เพื่อจะนำมาตบแต่งบริเวณศาล โดยทำเป็นเครื่องประดับ อ่าข่าเรียกว่า “หน่าชิหน่าจะ” และมี ตาแหลว “ด๊าแล้” ทุกคนก็จะช่วยกันสร้างศาลขึ้นมา เมื่อสร้างศาลเสร็จ ก็จะมีการบูชาเซ่นไหว้ ขอพรเจ้าที่เจ้าป่า ให้ดูแลพื้นที่ทำกิน ให้ได้ผลผลิตที่งอกงาม ปลอดแมลงต่างๆ ที่จะมารบกวนในพื้นที่ทำกิน หลังจากทำพิธีและขอพรเสร็จ ทุกคนก็จะร่วมรับประทานอาหาร ในบริเวณศาล หลังจากรับประทานอาหารแล้วก็จะช่วยกันทำความสะอาด แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ถือว่าเสร็จสิ้นพิธีกรรม จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 03:14:53 ]

ความคิดเห็นที่ 87 โพสติดจรวดมาก ๆ เลยอาก๋ง กด F5 แทบไม่ทันเลย ตอนนี้ตาลายแล้วววววววววว จากคุณ : จ๋าอาโนเนะ (เวสารัช) - [ 13 ก.ค. 50 03:18:30 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ภาษาอาข่า    ตัวอย่างที่เราควรเรียนรู้บ้างครับ เพื่อเข้าไปท่องเที่ยว.......... อู่ดู่ถ่องมะ  ....................................สวัสดีครับ/ค่ะ น้อจ้อซะโดเมี๊ยหล่า ......................... คุณสบายดีหรือเปล่า น้ออ่าก๊าแนล้าเถ่ ............................ คุณมาจากไหน? หน่อเอชอเมี๊ยอ่าโย้ยคุเท ................... คุณชื่ออะไร? หงาแปชอปายาแม๊โล่/หล่า  ...............ช่วยฉันหน่อยได้ไหม? กื่อหล่องหื่อมะเต ............................. ขอบคุณครับ/ค่ะ อิ้จุด้อเออ ...................................... ดื่มน้ำ ห่อจ่าจ่าเออ ................................... กินข้าว หว่อม๊ะเด ....................................... ลาก่อนนะ อ๊ะแมยเนี๊ย .................................... เท่าไหร่? ยาถ่องโจ้วก่าหล่าห่าแช้เมี๊ย ................ ยินดีที่ได้รู้จัก อี่นอง ............................................. วันนี้ อ่ะคะนือส่อ  .....................................วันพรุ่งนี้ มี๊นอง .............................................. เมื่อวานนี อ๊ะมยาง ........................................... เท่าไหร่? อ่าก้า ............................................... ที่ไหน? อ่าก๊าอี๊เท ......................................... ไปไหน? อ่าเจ่มิแน ......................................... ทำไม? จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 03:35:08 ]

ความคิดเห็นที่ 89 วันนี้ของชุมชนอาข่าแทบทุกที่ คนหนุ่มสาวต้องดิ้นรนเข้าไปทำงานในเมืองกันมากขึ้น และดูจะเป็นสถานการณ์ร่วมกันของชุมชนในชนบทหลายๆ แห่งของประเทศ ไม่เฉพาะแต่ในชุมชนของอาข่าเท่านั้น เพราะบางคน ต้องการที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่แปลกใหม่ของกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ที่กว้างใหญ่ และเต็มไปด้วยสิ่งของที่หลากหลายทางเทคโนโลยี เพื่อมาปรับใช้ในการดำเนินชีวิตของพวกเขา แต่บางคนก็ต้องการเพียงเงิน สำหรับช่วยเหลือพี่ๆ น้องๆ และครอบครัว ซึ่งกลุ่มคนเหล่านี้มีส่วนสำคัญอย่างยิ่ง ที่ทำให้ชุมชนอาข่าเงียบเหงา และดูเหมือนไม่ค่อยมีผู้คน เวลากลางวันเราจะเห็นได้ชัดว่า จะเจอแต่ผู้เฒ่าผู้แก่ และเด็กในชุมชนอาข่า เพราะว่าวัยกลางคนหรือพ่อแม่ ต้องดิ้นรนทำมาหากินและมีชีวิตอยู่ท่ามกลางแสงแดดแทบทุกวัน               ขณะที่คนหนุ่มสาวก็ต้องทุ่มเวลากับการเล่าเรียนหนังสือ เพื่อที่จะนำความรู้เหล่านั้นมาพัฒนาชุมชนของเขาต่อไป และในเวลาที่คนเฒ่าคนแก่อยู่บ้าน ดูแลลูกหลานเฝ้าบ้าน ก็จะมีการจำหน่ายของใช้ต่างๆกับนักท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมเยือนในชุมชน เป็นการสร้างรายได้ให้กับคนเฒ่าคนแก่ในชุมชนอาข่าอีกทางหนึ่ง คนแก่ในหมู่บ้านอาข่าแห่งหนึ่งก็บอกว่า ในแต่ละวันตนเองก็มีหน้าที่ในการเลี้ยงดูปูเสื่อหลานสาว ที่เพิ่งวิ่งไปไหนมาไหน แกบอกว่าเหนื่อยเหมือนกัน เพราะต้องคอยวิ่งตามหลานสาวตลอด กลัวว่าหลานสาวจะได้รับอันตราย แต่ยามที่หลานสาวนอนหลับ แกก็จะมาประดิษฐ์ของใช้ต่างๆ เพื่อขายให้กับนักท่องเที่ยวที่มาในหมู่บ้านเวลากลางวัน แกบอกว่าก็ได้มาไม่กี่บาทต่อวัน แต่ก็พอมีตังค์ที่จะซื้อขนมมาให้หลานสาวโดยที่ไม่ต้องไปขอพ่อและแม่ของเด็กเลย จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 03:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 90 การพัฒนาของสังคมไทยในหลายๆด้าน ส่งผลต่อการดำรงชีวิตของอาข่าในปัจจุบัน ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงและส่งผลกระทบกับคนที่อาศัยอยู่ในชุมชนบนพื้นที่สูง ยกตัวอย่างเรื่องที่เราสามารถมองเห็นได้ชัดในตอนนี้คือ ปัญหาการไม่มีกรรมสิทธิ์ในที่ดินตามกฎหมายของอาข่า ทำให้ชุมชนอาข่าหลายชุมชนได้ถูกอพยพ โยกย้ายจากถิ่นเดิม มาตั้งชุมชนใหม่ ในขนาดเดียวกันก็ส่งผลกระทบในเรื่องที่ทำกิน ประชากรส่วนใหญ่ขาดที่ทำกิน ซึ่งจากปัญหาเรื่องขาดที่ทำกินนี้เองจึงทำให้เกิดปัญหาตามมาอีกหลายๆด้าน ทั้งเรื่องถูกโกงค่าแรง ปัญหาหนี้สิน ปัญหาโรคภัยไข้เจ็บ ฯลฯ หนุ่มสาวต้องออกจากชุมชน ไปหางานทำในตัวเมือง ไม่ว่าไปเป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านอาหาร ขายของ เลี้ยงเด็ก ไปอยู่ในโรงงาน ซึ่งสิ่งเหล่านี้เราจะมองเห็นได้เลยว่าเด็กที่ไปหางานทำส่วนมากไม่ค่อยได้รับการศึกษา บางทีตัวเด็กเองไม่มีสมาธิในการเรียนหนังสือ เพราะเด็กจะคิดว่าเราเรียนหนังสือ สบายๆอยู่ แล้ว ใครจะมาเลี้ยงครอบครัวของเรา นี่เป็นความคิดที่เกิดขึ้นมากับเด็ก เพื่อต้านรับกับการเปลี่ยนแปลงของสังคมเมือง หรือบางคนไม่มีพ่อแม่ ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองไปวันๆ หรือบางทีพ่อแม่ของเด็กก็ไม่มีเงินพอที่จะส่งเสียให้ลูกได้เรียนหนังสือ สุดท้ายต้องให้เด็กตัวเล็กๆเข้าไปหางานทำในตัวเมือง จึงทำให้เกิดปัญหาการถูกเอารัดเอาเปรียบขึ้น เนื่องจากอาข่าส่วนใหญ่ไม่ได้รับสิทธิสถานะบุคคลตามกฎหมายไทย และตามนิสัยของอาข่าเป็นกลุ่มชนที่มีความสุขกับสิ่งเล็กๆน้อยๆ ทำอาชีพเพื่อพออยู่พอกิน ไม่ชำนาญในเรื่องการค้าการขาย อาข่าจึงได้สรรพนามว่าเป็นกลุ่มคนที่ยากจนที่สุดในภาพรวมของบรรดาชนเผ่า             อยากบอกว่าการดำรงไว้ซึ่งวัฒนธรรมของอาข่าเรา นับวันยิ่งหาดูได้ยาก หลายหมู่บ้านหลายชุมชนเริ่มจะเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัย ไม่ว่าเรื่องของความเป็นอยู่ ประเพณีวัฒนธรรมที่งดงาม แต่ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่หนีไม่พ้น คือสัญชาตญาณที่ได้รับการปลูกฝังมาจากบรรพบุรุษ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 03:40:51 ]

ความคิดเห็นที่ 91 อาข่าเป็นชาวเขาที่มีการใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย หาเช้ากินค่ำ เวลาไปทำไร่หลังจากที่พ้นจากประตูหมู่บ้าน ก็จะมีการร้องเพลงไปด้วยผู้ชายจะร้องว่า โอ้เรา เวลาไปไร่ หรือไปทำอะไรก็รู้สึกเหงาเหลือเกิน เราอยากได้คนๆหนึ่ง มาอยู่กับเรา จะได้หายเหงา และเมื่อไปถึงไร่ของตนเองก็จะร้องเพลงโต้ตอบกับฝ่ายผู้หญิง โดยฝ่ายหญิงอาจทำไร่อยู่คนละฝั่งกับฝ่ายชาย เวลาจะกลับก็ล่ำลากันด้วยเสียงเพลง แล้วจะนัดกันตอนกลางคืน ที่ลานวัฒนธรรม ซึ่งเป็นชีวิตที่มีสีสันมากแต่สมัยนี้การใช้ชีวิตแบบนี้เริ่มหาดูได้ยาก เนื่องจากการพัฒนาในด้านต่างๆ ที่ส่งผลต่อชีวิตความเป็นอยู่ของชาวเขา สิ่งเหล่านี้ก็เลยถูกกลืนไป เหลือเพียงแต่คำบอกเล่าของคนเฒ่าคนแก่ในชุมชน   การละเล่นของเผ่าอาข่า ในพิธีกรรม ดังนี้ ลูกข่าง (ฉ่อง) เป็นการละเล่นของอาข่าที่เล่นในช่วงที่มีพิธีกรรม หรือประเพณีเท่านั้น จะมีปีละครั้ง การละเล่นลูกข่างเป็นการละเล่นที่ให้ความสนุกสนานเพลิดเพลิน และเป็นการละเล่นของผู้ชาย โดยเมื่อถึงวันที่มีพิธีกรรมผู้ชายจะออกจากบ้านตั้งแต่เช้า เพื่อจะไปตัดไม้เนื้อแข็งมาทำเป็นลูกข่าง เมื่อกลับมาถึงบ้านก็จะเริ่มทำลูกข่างโดยเหลาปลายไม้ให้ปลายแหลมๆ บางคนจะใส่เหล็กตรงปลาย เพื่อให้ลูกข่างหมุนได้นาน จากนั้นก็จะมาเล่นกัน โดยแบ่งเป็นสองฝ่ายๆละกี่คนก็ได้จากนั้นก็เล่นกัน โล้ชิงช้า (หล่าเฉ่อบี่เออ) ประเพณีโล้ชิงช้า เป็นประเพณีที่จัดขึ้นช่วงประมาณปลายเดือนสิงหาคม – ต้นเดือนกันยายนของทุกปี หลังจากที่ทำการเพาะปลูกข้าว หรือข้าวโพดเสร็จเรียบร้อยแล้ว โดยชิงช้าที่ทำจะมี 3 ลักษณะคือ ชิงช้าใหญ่ที่ชาวบ้านร่วมกันสร้างขึ้น (หล่าเฉ่อ) ชิงช้าหมุน (ก่าลาหล่าเฉ่อ) และชิงช้าขนาดเล็กที่สร้างไว้หน้าบ้านของแต่ละครอบครัว (เออเลอ) ประเพณีโล้ชิงช้าเป็นประเพณีที่ให้ความสนุกสนานเพลิดเพลิน และเป็นโล้เพื่อเร่งผลผลิตต่างๆ ที่เพาะปลูกให้เจริญงอกงาม เราจะสิ้นสุดการเดินทางค้นหาชีวิตชาวอาข่าแค่จุดนี้ .....แค่พวกเค้ายังก้าวเดินตามรอยบรรพบุรุษ ของเค้ากันต่อไป อีกนานเท่านาน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 03:47:39 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ผมขอเชิญชวน เพื่อนๆทุกๆท่าน ไปร่วมงานการเสวนาครั้งนี้ ที่เชียงราย เรื่อง ... " การป้องกันการละเมิดสิทธิทางวัฒนธรรมกับชนเผ่า " ขอเรียนเชิญครับ ซึ่งงานดังกล่าวได้มีวัตถุประสงค์เพื่อ                1. เพื่อสร้างโอกาสให้เยาวชนอ่าข่าได้มีโอกาสเรียนรู้แสดงออกถึงวัฒนธรรมของตนเอง                2. เพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างหน่วยงานภาครัฐ เอกชน และเยาวชนเผ่าต่างๆ                3.  เพื่อสร้างความเข้าใจเกี่ยวกับวัฒนธรรมของชนเผ่า สู่สาธารณะชน สถานที่ :  ห้องประชุม สุพรรณิการ์  มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงราย ระยะเวลาจัดงาน :   21 – 22 - 23  กรกฎาคม   2550 ผมจะเดินทางวันที่ 22 กรกฏาคม 2550 หากเพื่อนๆท่านใดสนใจขอเชิญครับ ขอขอบคุณ เพื่อนๆทุกท่าน ที่แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนกันคืนนี้ ขอบคุณครับ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 04:00:47 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ป่าในความคิดของคนแต่ละคนล้วนแตกต่างกัน ในทัศนะนักวิชาการทางการเกษตร ป่าอาจหมายถึง ความหลากหลายทางพันธุกรรม ประกอบด้วยพืช และสัตว์นานาชนิด ในทัศนะนักอนุรักษ์ ป่าอาจหมายถึง สถานที่ไร้ผู้คน มีเพียงพืชและสัตว์เป็นอยู่ตามธรรมชาติ ในทัศนะพ่อค้า ป่าอาจหมายถึง วัตถุดิบที่เป็นปัจจัยทางเศรษฐกิจ มีต้นไม้ใหญ่จำนวนมาก ที่ควรนำมาใช้ให้เกิดคุณค่าทางเศรษฐกิจ กับชาวกะเหรี่ยงที่อยู่กับป่าแล้ว ป่าคือบ้านคือสิ่งที่ชาวกะเหรี่ยงต้องอยู่ร่วมด้วยตั้งแต่เกิดจนกระทั่งตาย ตั้งแต่บรรพบุรุษถึงชนรุ่นหลัง หากไม่อยู่กับป่าก็ไม่ใช่กะเหรี่ยง คนส่วนมากชอบธรรมชาติ เห็นว่าธรรมชาติเป็นสิ่งที่ดี ที่เหมาะสมและควรแก่การดำรงชีพ ธรมชาติคือความบริสุทธิ์ ความงดงามและความสุข ที่มนุษย์ไม่จำเป็นต้องเสริมแต่ง ป่าคือธรรมชาติที่บริสุทธิ์สมบูรณ์งดงาม หลายคนชอบป่า ชอบธรรมชาติ ชอบที่จะดู ชอบที่จะเที่ยว หรือชอบที่จะไปอยู่เป็นครั้งคราว น้อยคนที่เห็นป่าเป็นบ้าน เห็นธรรมชาติเป็นที่อยู่อาศัย เห็นว่ามนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ที่ควรอยู่ร่วมกับธรรมชาติ คืออยู่ร่วมกับป่า              คนชนเผ่าเหล่านั้นยังคงยึดถือและปฏิบัติในประเพณีดั้งเดิมของพวกเขาสืบต่อกันเรื่อยมา ผมเชื่ออย่างนั้น ถึงแม้นความทันสมัยศิวิไลซ์จะคลืบคลานเข้าไปในหมู่บ้านก็ตาม แต่ความเคารพนับถือและเชื่อฟังพ่อแม่ ผู้ปกครองและบรรพบุรุษยังมีความเข้มแข็งมากกว่าสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น ถึงแม้นว่าพวกเขาจะเปลี่ยนวิถีการดำรงชีวิตและยอมรับความทันสมัยมากขึ้น แต่การยึดถือปฏิบัติตามแบบดั้งเดิมนั้นยังมีอยู่แน่นอน ................................................................................ขอบคุณครับ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 04:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 94 อ่านกว่าจะจบ เล่นเอาจ๋าตาลายเลยค่ะ อาก๋ง ชอบคำนี้มาก ๆ หากไม่อยู่กับป่าก็ไม่ใช่กะเหรี่ยง ก็กระเหรี่ยงคู่กะป่ากะเขาจริง ๆ นี่เนอะ จากคุณ : จ๋าอาโนเนะ (เวสารัช) - [ 13 ก.ค. 50 04:42:14 ]

ความคิดเห็นที่ 95 แวะเข้ามาเห็น โอ้ คงอ่านคืนนี้ไม่ไหว ขณะนี้ เที่ยงคืนครึ่งแล้วค่ะ ชมรูปก่อนเป็นออเดริฟ แล้วค่อยย้อนมาอ่านนะคะ - ปล - ขยันเขียนจังเลย คลิกเก็บเข้าคลังกระทู้แล้ว จากคุณ : แตนต่อย - [ 13 ก.ค. 50 05:33:09 ]

ความคิดเห็นที่ 96 อ่านจนเช้า............. จากคุณ : แม่ซากานะ - [ 13 ก.ค. 50 06:08:31 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ขออนุญาติ เซฟไว้แล้วค่อยๆอ่านครับ กำลังสนใจศึกษาเรื่องราว เกี่ยวกับชนเผ่าต่างๆ ทั้งชนเผ่าทางภาคเหนือ และชนเผ่าไทย-อีสาน พอดีเลยครับ ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆครับ ... จากคุณ : อ.อดุล - [ 13 ก.ค. 50 06:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ช่วยแหวกทางเข้าไปใน  คห. 98 ด้วยครับ    ลูกม้งอ่านซะตาลาย คอพับคออ่อนเลย   ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่ดีๆ ครับ  ท่านสหายสาริกา จากคุณ : Draught Beer - [ 13 ก.ค. 50 08:22:06 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ขอบคุณครับพี่ที่ชวนมาอ่านสาระดีครับ...... ผมขออนุญาติเชพนะครับจะค่อยๆอ่านอย่างละเอียดอีกที จากคุณ : Radiance (เรเดียน) - [ 13 ก.ค. 50 08:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 100 มาเรียนแล้วค่ะ วันนี้เข้าห้องเรียนสายคงไม่ว่ากันนะ จากคุณ : noo_jar - [ 13 ก.ค. 50 08:26:18 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ตาลายเลย 555 กว่าจะอ่านจบ   ชนเผ่ากระเหรี่ยงนี้เยอะจริงๆนะครับ ตะเข็บชายแดนไทยพม่าใต้จดเหนือเลย   หลายๆชนเผ่าน่าสนใจจริงๆ จากคุณ : แก่ กรุงเก่า - [ 13 ก.ค. 50 08:32:46 ]

ความคิดเห็นที่ 102 มาอีกแล้วกระทู้สาระเพียบเนี่ย ชอบชุดชาวม้งมากที่สุดเลยค่ะ สวยดี แต่สังเกตุจากรูปแล้วรองเท้ารู้สึกจะพัฒนาไปไกลกว่าชุดมากเลยนะพี่ ชอบรูปเด้กใน คคห.80 มากค่ะ น่ารักเชียว แต่เห็นรูป คคห. 98 ของคุณ Draught Beer แล้วขำอ่ะ ************************************************************* ขอบคุณอาก๋งมากค่ะ ที่เอาอุตส่าห์นั่งพิมพ์กระทู้ดีๆ มีสาระมาให้อ่านกัน ปวดหลังมากมั้ยคะ ถ้าปวด...........ใครอยากเป็นลูกสะใภ้อาก๋ง ก็รีบไปนวดหลังหน่อยเร้ววววว จากคุณ : สันกาลาคีรี - [ 13 ก.ค. 50 08:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 103 เข้าคอร์สด้วยคนค่ะอาก๋ง.... แต่เด็กๆ ทางเหนือนเห็นแล้วน่าสงสารจริงๆ .... ถ้ารวยเมื่อไหร่..จะไปสร้างโรงเรียนให้เด็กๆ... จากคุณ : a_o_por - [ 13 ก.ค. 50 09:33:09 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ขอบคุณอาก๋งมากค่ะ ที่เอาอุตส่าห์นั่งพิมพ์กระทู้ดีๆ มีสาระมาให้อ่านกัน ปวดหลังมากมั้ยคะ ถ้าปวด...........ใครอยากเป็นลูกสะใภ้อาก๋ง ก็รีบไปนวดหลังหน่อยเร้ววววว จากคุณ : สันกาลาคีรี  - [ 13 ก.ค. 50 08:54:14 ] **************** ลูกตะใภ้ยังมะตื่น..... จากคุณ : a_o_por - [ 13 ก.ค. 50 09:41:33 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ^ ^ อาคุงพ่อกะลูกสะใภ้คู่นี้รู้สึกเค้าจะตื่นใกล้ ๆ กันนะพี่ว่า........เพลน่ะ จากคุณ : แม่ซากานะ - [ 13 ก.ค. 50 10:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 106 อาก๋งตื่นซะสายโด่งอย่างนี้ แล้ววันที่ต้องพาแป๋วไปโรยตัวน่ะ หากต้องตื่นเช้าแล้วจะพาแป๋วไปไหวเหรออาก๋ง ไปแบบงัวเงีย งัวเงีย มะเอานะอาก๋ง แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 50 12:06:20 จากคุณ : สันกาลาคีรี - [ 13 ก.ค. 50 12:01:36 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ขอขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆทุกๆท่านนะครับ... นู๋จ๋า........กระเหรี่ยงกับข้าราชการไทยบางกลุ่ม  ทุกวันนี้ยังไม่รู้ว่าใคร ทำลายป่ากว่ากันเลย อิอิอิ คุณแตนต่อย..... สบายดีนะครับ เมืองไทยอากาศกำลังดีครับช่วงนี้ อ.เอ๋ (เขยคอนยก)...... นัดพี่แล้ว ห้ามเบี้ยวนะงานนี้ อิอิอิ หนุ่มเบียร์ครับ ........ น่ารักจริงๆน่ะ เห็นแล้วผมแอบยิ้มเลยง่ะ น้องเรเดียน......... หากมีเวลาขากลับจากเชียงราย อาจจะแวะเชียงใหม่ครับ น้องจ๋า ณ 304 .......ไปเดินโอทอปซ๊อปไปกี่หมื่นค่ะๆๆๆๆๆๆๆ คุณแก่ ..............  ผมฝากแวะดู  ผา...หด  ด้วยนะครับ อิอิอิ นู๋แป๋ว ............. ม้งพี่พัฒนาหมดแล้ว ดีนะไม่พกโนเกียถ่ายรูปโชว์ อิอิอิ ป้อม .............. ขอบใจป้อม ที่อยู่เป็นเพื่อนกันยันเที่ยงคืน(แล้วก็หนีซะงั้น) โอ๋ ............ เสาร์-ทิตย์นี้ ฝากดูแลน้องนุ่งด้วยนะ หากเรื่องเยอะจับโยนลงเขาก็จบ อิอิอิ อาเหล่าม่า ......ขอบคุณหลายๆครับ ที่ให้คำแนะนำดีเสมอๆ ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 50 18:03:02 จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 12:35:41 ]

ความคิดเห็นที่ 108 พี่น้องคร๊าบบบบบบบบ  ดูเจ้าแป๋ว ดูถูกอาก๋ง  ฮึเดี๋ยวจะโดน... อิอิอิ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 12:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 109 ลูกตะใภ้ยังมะตื่น..... จากคุณ : a_o_por ************** ใครอกล้ง อาก๋ง เดี๋ยวเหอะ วันที่ 19 จเด่วจะแอบเตรียมเชือกเก่า ๆ ไปด้วย เนอะ อาก๋ง ถ้า อาก๋ง ใจอ่อนจะแอบเตรียมเอง เพระว่า นู๋ฟ้า ต้องช่วย อาก๋ง จัดเตรียมรับแขก ********************************* ส่วน เหล่าม่า ไม่ต้องติดสินบน เค้า เลยน๊ะ มะต้องแอบเอาหนมไปฝากให้ เค้า ที่ทำงาน อาก๋ง บอกว่าถ้ารับสินบนอีก จะตัดออกจากกองหนีมรดก จากคุณ : นังนู๋ฟ้า - [ 13 ก.ค. 50 13:01:25 ]

ความคิดเห็นที่ 110 โอ๋ ............ เสาร์-ทิตย์นี้ ฝากดูแลน้องนุ่งด้วยนะ หากเรื่องเยอะจับโยนลงเขาก็จบ อิอิอิ ^ ^ ^ อ้าวเพิ่งอ่านเห็น แหม๋ ๆ ๆ ๆ ไอ้เรานิช่วยปกป้องจนถึงที่สุด งั้นครายจะแกล้ง อาก๋ง เชิญจ้า นู๋ฟ้า เปิดทางให้ จากคุณ : นังนู๋ฟ้า - [ 13 ก.ค. 50 13:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 111 โถโธ่...ฟ้าคนสวย ฟ้าน่ารัก ฟ้าดีที่สุดในโลก  อาก๋งพูดเล่นๆ ************************************************ ผมชอบมากๆกับคำพูดของผู้เฒ่าเผ่ากระเหรี่ยง" ทอทีปลอก่อ " ...............เงินควรอยู่แค่ในกระเป๋า ในถุง ไม่ใช่เอาไว้ที่หัว ถ้าเงินเป็นใหญ่ เงินทำให้คนอยากจะมีอำนาจ เงินจะปิดตา ปิดใจ ปิดวิญญาณ ปิดขวัญที่มีในร่างกายมนุษย์ 5 ขวัญ เมื่อขวัญ 5 ขวัญตาย ร่างกายมนุษย์ก็จะตายไปด้วย ในร่างกายของมนุษย์ มีส่วนหนึ่งเป็นคน ส่วนหนึ่งเป็นสัตว์ ขึ้นอยู่กับว่าจะยึดสิ่งไหนเป็นใหญ่กว่า ถ้าปล่อยให้ข้างสัตว์เป็นใหญ่ ก็เป็นการต้องการอำนาจที่จะครอบครอง ฉะนั้น ต้องตั้งสติให้ส่วนคนที่อยู่ในร่างกายเป็นใหญ่ จะได้มีใจที่รู้จักการเอื้อเฟื้อแบ่งปัน.... ...................................ขอบคุณผู้เฒ่า  "ทอทีปลอก่อ" จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 14:37:39 ]

ความคิดเห็นที่ 112 ................................ขอบคุณค่ะ.......................... ..............ที่ทำให้สมองพี่มีรอยหยัก  เพิ่มขึ้น................... ...เห็นนุ่งชุดประจำเผ่าแล้ว  อยากนุ่งโจงกระเบน ผ้าแถบอยู่บ้านขึ้นมาเลย...... จากคุณ : KRATAIPA - [ 13 ก.ค. 50 16:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 113 กื่อหล่องหื่อมะเต .....ค้า จากคุณ : บุหลันลอยฟ้า - [ 13 ก.ค. 50 16:01:19 ]

ความคิดเห็นที่ 114 โถโธ่...ฟ้าคนสวย ฟ้าน่ารัก ฟ้าดีที่สุดในโลก  อาก๋งพูดเล่นๆ ************************************************ จากคุณ : นังนู๋ฟ้า - [ 13 ก.ค. 50 17:40:40 ]

ความคิดเห็นที่ 115 อู่ดู่ถ่องมะ คุณบุหลันลอยฟ้า และคุณKRATAIPA  กื่อหล่องหื่อมะเต หว่อม๊ะเด ทั้ง 2 ท่าน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 17:55:15 ]

ความคิดเห็นที่ 116 ^ ^ ^ หวอยังดีอยู่ค่ะ  555เอิ้กส์ อยู่ๆอาจารย์จะมาบอก  หว่อม๊ะเด ได้ไงคะ ไปดีก่าเดี๋ยวโดนทุบ  แว๊ปปปปปปปปป จากคุณ : บุหลันลอยฟ้า - [ 13 ก.ค. 50 20:14:59 ]

ความคิดเห็นที่ 117 ตามมาอ่านตอนท้าย ๆ แหะ ๆ มาช้าไปหน่อยนะจ้ะ ขอโทษคับ พี่สาริกา.. จากคุณ : ฉินเมิ่งเหยา - [ 13 ก.ค. 50 20:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 118 ................ยาถ่องโจ้วก่าหล่าห่าแช้เมี๊ย ................                          AND ....................หว่อ-อ้าย-หนี่...........................อิอิจ๊ะ จากคุณ : KRATAIPA - [ 13 ก.ค. 50 20:52:35 ]

ความคิดเห็นที่ 119 เอาง่ะซิ อาข่า มาเต็มบอร์ดเลยครับ อิอิอิ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 13 ก.ค. 50 21:15:10 ]

ความคิดเห็นที่ 120 ยังไม่หายเหนื่อย   ขอเข้ามาเซพข้อมูลเก็บไว้ก่อนนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ     จากคุณ : prettyguide - [ 13 ก.ค. 50 22:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 121 เอ้า น้องหมูน้อย  แอบมาตอนไหนไม่เห็นครับ.....หวัดดีคร๊าบบบบบ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 14 ก.ค. 50 01:45:15 ]

ความคิดเห็นที่ 122 คนเขียนกระทู้ไม่เมื่อย แต่คนอ่านเมื่อยยยยยยย จากคุณ : แตนต่อย - [ 14 ก.ค. 50 04:22:35 ]

ความคิดเห็นที่ 123 ขอบคุณ ที่เอาสิ่งที่มีสาระมาฝากกันอีก ไปเชียงรายอย่าลืมหาพม่าสวยๆเอ้ยรูปสวยๆมาฝากด้วยนะครับ  แถวๆสามเหลี่ยมทองคำนั่นแหละครับ จากคุณ : Red Fox - [ 14 ก.ค. 50 09:00:57 ]

ความคิดเห็นที่ 124 คุณแตนต่อย............. อ่านวันละเผ่าก็ได้ครับ คุณRed Fox............. ผมจะมีหาโอกาส  พามาฝาก(ภาพ) นะครับ อิอิอิ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 14 ก.ค. 50 19:55:19 ]

ความคิดเห็นที่ 125 ขอบคุณสำหรับข้อมูล แน่นๆ นะคะ นึกถึงตอนตัวเองขึ้นดอยหัวแม่คำ ไปทำวิจัยเรื่องเรือนชาวเขาเลย ที่นั่นเค้ามีหลายๆเผ่าอยู่ร่วมกัน เป็นหมู่บ้านขนาดใหญ่มากๆเลย ศาสนาก็เปลี่ยนไปนับถือคริสต์กันหมด แทนที่จะมีหิ้งผีในบ้าน ก็กลายเป็นพระเยซูแทน อาศัยอยู่กะเค้าระยะนึง (พักที่คนเชื้อสายจีนฮ่อเค้าเปิดเป็นที่พัก) ประทับใจมาก ทั้งน้ำใจ ทั้งทิวทัศน์ ที่สำคัญ................... หัวหน้าหมู่บ้าน หล่อ มากกกกกกกกกกกก จากคุณ : ลูกหมูลุย - [ 15 ก.ค. 50 12:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 126 คุณลูกหมูลุย ครับ..................  ตอนนี้หลายๆหมู่บ้าน เปลี่ยนแปลงหลายๆอย่าง ไปเยอะมากๆ ทั้งความเป็นอยู่และสิ่งของที่เกินความจำเป็น บางคนมีหนี้สินและต้องส่งลูกหลานไปทำงานในเมือง และอื่นๆมากมายปัญหาครับ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 15 ก.ค. 50 20:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 127 จริงค่ะ ตอนนี้ยิ่งน่าจะเปลี่ยนไปเยอะ ตอนนั้นที่ไปทำงานก็ประมาณ 6-7 ปีที่แล้ว ตระเวณดูหมู่บ้านไปทั่วๆ กว่าจะเจอที่ชีวิตความเป็นอยู่เปลี่ยนแปลงไม่มาก ก็แทบจะไม่มีเลย ที่นี่(หัวแม่คำ) ก็ยังดีนะคะ ยังเห็นคนหนุ่มสาวอยู่บ้าง ส่วนใหญ่จะทำงานเป็นลูกจ้างในสวนดอกไม้ หรือ ไร่ของคนจีนฮ่อน่ะค่ะ แต่ก็มีค่ะ ที่หนุ่มสาวต้องไปทำงานในเมือง เพราะน่าจะเป็นปัญหาเรื่องที่ทำกิน แหม...ตอบซะยาวเลยแฮะ เรา แหะๆ ถ้ามีผู้นำหมู่บ้านแบบ ผู้เฒ่า ทอทีปลอก่อ เยอะๆก็คงจะดี จะบอกคุณสหายสาริกา ว่าคงจะไม่ได้ไปร่วมเสวนา อ่ะนะคะ แต่ขอให้ การเสวนา ประสบความสำเร็จนะคะ หว่อม๊ะเด ค่ะ จากคุณ : ลูกหมูลุย - [ 16 ก.ค. 50 10:30:35 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ขอบคุณครับลูกหมูลุย  ยังไงผมก็ยังหวังลึกๆว่า  ในส่วนที่ได้ร่วมงานกับเพื่อนๆ เราร่วมงานกันมาเกือบครึ่งชีวิต ก็คงเดินหน้าต่อไป ในเรื่องหลักๆก็สัญชาติและเด็กๆที่ยากจนของบางแห่งครับ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 16 ก.ค. 50 22:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 129 knowledgeable จากคุณ : ทองดีกว่า67 - [ 18 ก.ค. 50 22:56:07 ]

ความคิดเห็นที่ 130 สวัสดีครับคุณทองดีกว่า67 ..................เราคงมีโอกาสได้เจอกันครับ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 18 ก.ค. 50 23:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 131 แวะไปหาข้อมูลในเว็บ http://www.hilltribe.org เลยครับ... จากคุณ : นายกะเหรี่ยง - [ 27 ก.ค. 50 13:55:57 ]