คิดว่าอ่านประสบการณ์ของปายกับผมนะครับ สำรับคนที่จะหาข้อมูลเพื่อที่จะมาเที่ยว
ผมเป็นคนปายโดยกำเนิด ปายผ่านร้อนผ่านหนาวกับผมมา 27 ปีแล้ว ความเปลี่ยนแปลงของปายเหรอครับ สุดยอดมากๆ เอาแบบคราวๆนะครับ

ช่วงเด็กๆถึงอายุ12ปี ปายแทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย ปายยังเป็นปาย มีคนท้องถิ่น เป็นสังคบแทบจะพูดได้ว่าเป็นสังคมปิด คือว่าทุกคนรู้จักกันหมด ยิ่งเพื่อนๆของผมถ้าพูดชื่อมาเนี่ย บอกได้เลยพ่อแม่ชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน ทำอาชีพอะไร ขอบอกว่าช่วงเนี้ย คนมาเที่ยวส่วนใหญ่เป็นฝรั่งครับ ตอนนั้นมีธนาคารกรุงไทยมาตั้งจำได้ว่าทุบกระปุกไปฝากธนาคาร ได้ของแจกกลับมาเป็นกระปุกออมสินอีก (ก็แอบเซ็งเล็กๆนะครับ)
หลังจากผมจบชั้น  ป.6  ผมก็ย้ายตัวเองไปเรียนแถวๆภาคตะวันออก ตอนนี้แหละครับความเปลี่ยนแปลงเริ่มเข้ามาหาปาย (โดยส่วนตัวนะครับ) อาจารย์ที่โรงเรียนที่ผมเรียนอยู่ท่านมาเที่ยวกับครอบครัวท่านที่ปาย แล้วบังเอิญเจอกับญาติๆของผมทีแรก อาจารย์จะค้างที่โรงเรียนก็เลย ย้ายจากที่โรงเรียนมาพักที่บ้านแทน
อันนี้แหละครับ ผมรู้สึกว่าปายเริ่มเปลี่ยน หลังจากนั้น ไฟแดงครับ ไฟจราจรเนี่ยแหละ ไปติดที่ สี่แยกร้านน้องเบียร์ ขอบอกครับตามตรงครับ ตื่นเต้นโครตๆ เพราะว่าเวลานั้น ทั้งจังหวัดแม่ฮ่องสอนมีไฟแดงรวมกันไม่น่าจะเกิน 5 ที่
ประมาณว่า เริ่มยึดหน่อยๆ เพราะว่าตอนเรียนหนังสือเนี่ย อะไรก็ตามที่มันล้าสมัย จะอยู่ที่ จังหวัดแม่ฮ่องสอนหมด
ตอนนั้นผมได้ทีสวนทุกคำพูดที่เค้าว่าปายล้าสมัยด้วยการยกเอาไฟแดงมาอ้างเกือบทุกครั้ง
หลังจากนั้น มาถึงมัธยมปลาย เริ่มเห็นการเปลี่ยนแปลง อีกนิด มีการสร้างอาคารพานิชย์กันประปราย ร้านอาหารสำหรับฝรั่งก็เริ่มมีบ้าง แต่ไม่เยอะสักเท่าไร
พอเข้ามหาวิทยาลัย การเปลี่ยนแปลงของปายเริ่มเปลี่ยนจากปีต่อปี เป็นเทอมต่อเทอม ทุกเทอมที่สอบเสร็จผมจะกลับบ้าน ทุกเทอมจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด เทอมก่อนตรงนี้ยังไม่ได้สร้าง มาอีกเทอมตรงนี้เปลี่ยนไปเยอะนะ เริ่มเกิดคำถามกับตัวผมอีกหลายข้อ พอจบชั้น ป.ตรี
ฟลุ๊กอีก สอบติด ป.โท เรียนก็เรียนว่ะเรียนไปอีก 4ปี(ประมาณว่าเรียไม่ค่อยเก่งนะครับ) อันนี้แหละ ขอบอก เป็นการเปลี่ยนแปลงชนิดที่ว่า หน้ามือเป็นหลังตีนเลยนะครับ ขอย้ำว่า หน้ามือเป็นหลังตีน ขอเริ่มนับแบบคราวๆนะครับ เอาเท่าที่จำได้ อันแรก 7-11 แล้วก็ตามมาด้วยธนาคาร ต่างๆหลายยี่ห้อ เช่น นครหลวง กรุงเทพ กรุงศรี และล่าสุด ออมสิน ขอบอกว่า ตกใจมากๆครับ ช่างกล้ากันจริงๆ เมืองเล็กนิดเดี่ยว มี6 ธนาคาร รวมกับที่มีอยู่แล้วอีก 2 นะครับ แล้วที่เปลี่ยนอีกก็คือว่า ผู้คนมากหน้าหลายตา พากันมาลงทุน ขอย้ำว่ามาจากหลายที่มากๆครับ การลงทุนก็ไม่หนีไปจากการท่องเที่ยว
จากบ้าน ปรับปรุงเป็นร้านอาหาร เป็นที่พัก เป็นที่นวดแผนโบราณ ขอบอกว่าถ้าเคยมาปายเกิน 15-20 ปีที่ผ่านมานะครับจะเห็นว่า คนแก่ก็เป็นคนแก่จริงๆ เช้าๆไปวัด เย็นๆไปวัด แล้วคนแก่เดี๋ยวนี้ต่างกันยังงัยเหรอครับ(เฉพาะที่ป่าขามนะครับ หรือที่เรียกกันว่า ถนนคนเดิน) ลองไปพูดภาษาอังกฤษกะคุณลุง คุณตา คุณย่า คุณยาย ดูซิครับ แล้วจะอึ้ง บางคนสำเนียง กับความลื่นไหลในการพูดดีกว่าหลายๆคนที่จบปริญญาอีกนะครับ มีดนตรีหลายๆแนวเข้ามา เร็กเก้บ้าง แจ๊ซ บ้าง เจ้าแรกๆก็ บีบอบครับ ตั้งแต่เป็นร้านเล็กๆ จนทุกวันนี้ร้านใหญ่โคดๆ
แล้วมีอะไรอีกที่เปลี่ยน แถวๆบ้านแม่เย็นครับ เปลี่ยนเป็นที่พักกันเยอะมาก แล้วที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากๆๆๆๆ ก็คือ การเปลี่ยนมือเจ้าของที่ดิน คนพื้นที่หลายๆคนรวยกันเยอะครับ ขายที่ดิน ที่ทำกินกัน สำหรับผมว่าไม่ใช่เรื่องผิดนะครับ เพราะว่าถ้าเค้าทำการเกษตรไปเรื่อยๆ อีก 2-3 ชาติเค้าก็ไม่ได้เงินก้อนขนาดนี้ครับ

แล้วมีอะไรที่ไม่เปลี่ยนบ้างล่ะ วิถีชีวิตครับ ปายไม่ได้มีหมู่บ้านเดียวนะครับ ป่าขามเปลี่ยน แม่เย็นเปลี่ยน ท่าปายเปลี่ยน เวียงเหนือ ตาลเจ็ดต้น นาจลอง น้ำฮู สันติชน บ้านใหม่สหสัมพันธ์ เปลี่ยนแต่ไม่มาก เคยปลูกข้าว ถั่วเหลือง กระเทียม ยังงัยก็ยังปลูกเหมือนเดิม แทบจะไม่เปลี่ยนเลยก็ว่าได้

สุดท้ายนี้นะครับ สำหรับท่านที่ตัดสินใจจะใช้เวลาในวันหยุดเพื่อจะเที่ยวที่ปาย ผมขออนุญาตแนะนำนะครับว่า
ปายก็คือหมู่บ้านหมู่บ้านหนึ่งที่เป็นหมู่บ้านบ้านนอก แล้วมีความเจริญเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่ความเป็นเอกลักษณ์หรือว่าวิถีชีวิตของชาวบ้านจริงๆ ก็ยังมีนะครับ เพียงแต่ท่าน จะต้องเอาตัวของท่านเข้าไปหาวิถีเหล่านั้น อย่าตัดสินปายจากในตัวเมือง แล้วท่านจะพลาดสิ่งที่สวยงามที่สุดของปายไป นอกเหนือจากธรรมชาติแล้วสิ่งที่งดงามที่สุดของปาย ในสายตาของผมก็คือ น้ำใจของคนปาย ครับ


ปล. ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาอดทนอ่านมาถึงบรรทัดนี้นะครับไว้ว่างๆผมจะเอารูปตั้งแต่เริ่มทำนามา post นะครับ