ผ่านไปที่เว็บ www.Atkohyoa.com มาค่ะ ไม่ได้รู้จักใครที่นั้นเป็นการส่วนตัว แต่เป็นคนรักและประทับใจในเกาะยาว และกำลังมองเห็นความเปลี่ยนแปลงอย่างที่น้องๆ ที่ทำเว็บนี้มองเห็น เลยเอาบทความมาฝากกันค่ะ



วันนั้น.... วันนี้.... ที่เกาะยาว

Yesterday Koh yao

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

วันนั้น....ผมเกิดในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งชื่อ "โ๊ล๊ะโป๊ะ" ซึ่งอยู่ใน ต.พรุใน เป็นอาณาเขตของเกาะยาวใหญ่ หนึ่งใน 2 เกาะของ อ.เกาะยาว เกิดโดยการทำคลอดของหมอตำแย ชื่อ "ลิหม๊ะ"

วันนี้....แกไม่ได้เป็นหมอตำแยแล้วด้วยวัยของแก และอีกอย่างทุกวันนี้คงหายากสำหรับผู้ที่จะทำคลอดโดยหมอตำแยเพราะคนส่วนใหญ่จะอาศัยสถานีอนามัย คลินิก ห รือโรงพยาบาลเป็นที่พึ่งเสียมากกว่าจะด้วยนโยบายของภาครัฐหรือตัวบุคคลก็ไม่ทราบ

วันนั้น....มะของผมเลือกใช้ผ้าอ้อมหลายผืนมาผลัดกันห่อหุ้มตัวผมจากอากาศหนาวเย็นและสิ่งรอบกาย อย่างหรูทีุ่่สุดมะเลือกใช้สบู่เด็กแคร์ในการอาบน้ำชะรำสิ่งสกปรกจากร่างกายของผม ก็แค่นั้น...

วันนี้....ใครหลาย ๆ คนเลือกผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปที่เรียกว่า "แพมเพอส" แทน ใช้วันละหลาย ๆ ชิ้น มีผลิตภัณฑ์สำหรับอาบน้ำ เสื้อผ้ายี่้ห้อดี ๆ นมผง อาหารเสริม ฯลฯ สิ้นเปลืองรายจ่ายกันมิใช่น้อย

วันนั้น....มะให้นมดูดนมมะ ทั้งอร่อยทั้งได้สารอาหารครบถ้วน อีกทั้งยังมีข้าวบด กล้วยบดให้กินอีกด้วย

วันนี้....เด็กหลายคนได้รับสารอาหารจากนมผง อาหารเสริม ตั้งแต่จำความยังไม่ได้ บางคนอาจไม่เคยลิ้มรสน้ำนมมารดาด้วยซ้ำ แล้วต่อไปภายหน้า "เพลงค่าน้ำนม" คงต้องเปลี่ยนเป็น "ค่านมผง" แทนเสียแล้วกระมัง

วันนั้น....ผมเริ่มเติบโตขึ้น ต้องเข้าเรียนชั้นเด็กเ็ล็ก ครั้นพอชั้น ป.1 ผมก็สะพายกระเป๋าอันหนักหน่วงไปโรงเรียน เดินกันเป็นแถว

วันนี้....เช้ามาไม่ปะ ก็ มะ ต้องขับรถไปส่งที่โรงเรียน ขับตามกันเป็นแถว แต่เรื่องหนังสือเรียนเต็มกระเป๋าจนหลังจะหัก ก็ยังไม่เหมือนเดิม ทำไมพวกผู้ใหญ่ไม่ใส่ใจกันบ้าง เกิดเด็กนักเรียนหญิงต้องแบกหนังสือเรียนหนักๆ แบบนี้กันไปนาน ๆ พาลจะทำให้เสียทรง เสียรูปเสียเปล่า แล้วต่อไปจะมีนางงามจักรวาลเป็นคนไทยได้อย่างไร เมื่อเด็กไทยตัวงอ (เพราะแบกหนังสือเรียน)

วันนั้น....มีวิชา กพอ. สลน. สปช. วิชาหลักๆ เลยหล่ะ สนุกดีที่ได้เรียนรู้

วันนี้....ผมก็ไม่รู้เห็นน้อง ๆ หลาน ๆ ทำการบ้านมีแต่วิชาคณิตศาสตร์ กดเครื่องคิดเลขกันใหญ่

วันนั้น....ผมเรียนวิชาภาษาอังกฤษ ตอน ป. 5 แต่ก็ยังฟุด ฟิด ฟอ ไฟ กับฝรั่งได้บ้าง

วันนี้....เรียนภาษาอังกฤษกันตั้งแต่อนุบาล แต่ไม่เห็นอ่านหรือพูดภาษาฝรั่งได้ดีเท่าไหร่เลย ใครต้องแก้ไขละเนี่ย???

วันนั้น...ผมเรียนต่อชั้น ม.1- 3 ที่ โรงเรียนบ้านพรุใน ด้วยครูที่มีจำนวนจำกัด มาตรฐานการศึกษาที่ไม่สามารถเทียบกับฝั่งภูเก็ตได้เลย แต่ก็ภูมิใจที่เรียนได้เกรดดีมาตลอด ไม่ต้องเรียนพิเศษ

วันนี้....เด็กส่วนใหญ่เลือกเรียนต่อชั้นมัธยมทีภูเก็ต เรียนพิเศษวันเสาร์- อาทิตย์ แล้วจะเอาวันไหนพักผ่อนกันล่ะ ค่าใช้ก็เพิ่มขึ้นอีก ปะ มะ จะออกเลอย่างเดียวไหวหรือเปล่า

วันนั้น....ผมทำการบ้านภายใต้ความสว่างวับ ๆ แวม ๆ ของตะเกียงน้ำมันก๊าซ (สีฟ้า) บ้านหลังหนึ่ง ๆ มีตะเกียงไม่น้อยกว่า 2 ดวง ครั้งนั้นน้ำมันก๊าซลิตรละ 9 บาท ขายดีอย่างแรง!!! ถัดมาเริ่มมีเครื่องปั่นไฟ แบ่งใช้กัน 4-5 ครัวเรือน ค่อยสว่างเพิ่มอีกหน่อย อีกทั้งยังได้ดูทีวี ดูละคร ดูการ์ตูนด้วย แต่ละคืนที่บ้านผมมีคนไม่น้อยกว่า 10 มานั่งดูละครกัน ละครจบเป็นอันว่าบ้านใครบ้านมัน เลยทำให้คนในชุมชน สนิทสนม สามัคคีกัน ต่อมาที่บ้านซื้อเครื่องปั่นไฟใช้เอง เสาร์-อาิทิตย์ขาดไม่ได้ที่จะต้องติดเครื่องตอนเช้า เพื่อดูละครพื้นบ้าน เช่น โกมินทร์ โสนน้อยเรือนงาม ขวานฟ้าหน้าดำ ฯลฯ

วันนี้....มีไฟฟ้าใช้ทุกครัวเื่รือน 24 ชั่วโมง แต่ละบ้านก็มีเฉพาะสมาชิกในครอบครัวเท่านั้น ผมยังอดคิดถึงวันเก่าๆ ไม่ได้เลย มันอบอุ่นใจดี

....................ผมอยากบอกว่า "ไฟฟ้า" คือจุดสำคัญที่ทำให้วัฒนธรรมท้องถิ่นชนบทดั้งเดิมเปลี่ยนแปลงไป...........................

วันนั้น....ในช่วงเย็นหลังเลิกเรียนและวันหยุดเสาร์-อาืทิตย์ เด็ก ๆ อย่างผม จะมารวมกลุ่มกันเล่นกิจกรรม/กีฬาพื้นบ้าน ไม่ว่าจะเป็นลาวเดอร์ ลูกบอลปากระป๋อง ปั้น เตย ทอยเรือบิน กิงก่องแก้ว ตุ๊กโยม (ซ่อนแอบ อันนี้สนุกมากๆ ชอบเล่นกันบริเวณทุ่งนาหลังเก็บเกี่ยวซ่อนตัวตามคันนา) อะไรอีกล่ะ ผมนึกไม่ออกแล้วมันมีหลายอย่างมาก ใครนึกได้บอกหน่อย หรือ บอกวิธีการละเล่นมาด้วย ผมอยากเก็บไว้ / เผยแพร่เอาขึ้นเวบให้เด็กสมัยนี้ได้นำกลับมาเล่นอีกครั้ง

วันนี้....หลังเลิกเรียนเด็กๆ แทบไม่ได้เล่นหรือพักผ่อนเลย เพราะต้องทำการบ้านที่ครูสั่งกันเยอะมากๆ อีกทั้งต้องดูทีวีอีก (มันเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เสียแล้ว) การละเล่นกิจกรรมแบบเดิม ๆ ก็หายาก บางคนก็เล่นเกมส์คอมพิวเตอร์

วันนั้น....คอมพิวเตอร์ เป็นศัพท์ใหม่ ที่ใครๆหลายๆคนในเกาะยาวไม่เคยเห็น ผมเพิ่งได้สัมผัสมันตอนเรียน ม.ปลายที่ภูเก็ตเอง

วันนี้....หลายๆ้บ้านมีคอมพิวเตอร์ ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าปุ่มเปิด-ปิดอยู่ตรงไหน ส่วนผมมีโน๊ตบุ้คใช้มาเกือบสามปีแล้ว เพราะมันนี่แหละที่ทำให้คุณได้มาอ่านเรื่องนี้ตรงหน้าจอ

วันนั้น....เมื่อถึงเวลาอาบน้ำ โดยเฉพาะตอนกลางคืนเรา็ก็จะจุดคบ ( ด้ามเป็นไม้ไผ่ ใส่วัสดุติดไฟไว้ด้านบน ) เดินกันไปสองสามคน เพื่อยังไปบ่อน้ำสาธารณะของหมู่บ้าน ไปถึงที่นั่นก็จะีมีผู้ใช้บริการอยู่ก่อนแล้วเต็มไปหมด ก็รอคิวกันไป ตบยุงกันไป เป็นบรรยากาศที่หายากยิ่งนัก

วันนี้....ผมอาบน้ำในบ้านซึ่งต่อมาจากฝายของหมู่บ้าน บางบ้านก็ใช้เครื่องสูบน้ำจากบ่อข้างบ้าน

วันนั้น....เรื่องสาธารณสุขยังไม่ดีพอ เรื่องส้วมยังมีไม่ครบทุกหลังคาเรือน ผมยังไปถ่ายอุจจาระในป่าข้างบ้าน ใต้ต้นมะขามอยู่เลย ยุงก็กัดที่ก้น ถ่ายไป ตบยุงไปอีกเช่นกัน

วันนี้....มีห้องน้ำเกือบทุกบ้าน อย่างน้อยที่สุดทุกบ้านก็มีส้วมแบบคอห่าน บางบ้านมีแบบชักโครก สักวันคงมีอ่างอาบน้ำในบ้านเป็นแน่

วันนั้น....มัสยิดไม่ได้สวยงามอะไร แต่มีคนไปละหมาดพอได้

วันนี้....มัสยัดต่างแข่งกันสร้างให้ใหญ่ ตกแต่งประดับ ประดาให้สวยงาม เลิศหรู แต่ผมก็ไมูู่รู้ว่า....จะมีคนไปละหมาดสักกี่คน

วันนั้น....ช่วงเดือนบวช (ถือศีลอด เดือนรอมฎอน) น้ำแข็งที่ร้านขายดีมาก ตักขายแทบไม่ัทัน

วันนี้....มีตู้เย็นเกือบทุกบ้าน น้ำแข็งทำเองได้ ไม่ง้อร้านค้า หรือโรงน้ำแข็งอีกแล้ว

วันนั้น....หลังบ้านผมอุดมไปด้วยต้นไม้ ผลไม้ ทั้งมะยม มะขาม มะม่วง มะไฟ มะมุด

วันนี้....หลังบ้านผมไม่มีอะไรเลยนอกจากพื้นที่เตียนโล่งกับบ้านปลูกใหม่ และอากาศที่ออกซิเจนเิริ่มลดน้อยลง

วันนั้น....ในยามเย็นมักได้ยินเสียงขูดมะพร้าวด้วยเหล็กขูด (กระต่ายขูดมะพร้าว)

วันนี้....มีร้านขายมะพร้าว ขายกะทิ บ้างก็ขายกะทิสำเร็จรูปในกล่องที่สวยหรู รับขูดมะพร้าวลูกละ 2 บาท

วันนั้น....มีคนถามว่ามีเงิน 1 บาทซื้ออะไรกินได้นานที่สุด มีคนตอบว่า "เกลือ" เพราะตอนนั้นเกลือ ไม้ขีดไฟ ราคาถูกมาก

วันนี้...มีคนไม่ตอบ เพราะเงิน 1 บาท แทบไม่มีค่าอะไรเลย

วันนั้น....หากมีฝรั่งผ่านมาในหมู่บ้าน แต่ละคนมักตื่นเต้น ตาุุลุกวาว เพราะโอกาสน้อยที่จะได้เห็น

วันนี้....ฝรั่งพลุกพล่าน ไม่ใช่ของแปลกอีกต่อไปแล้ว

วันนั้น....ปะของผมต้องไปภูเก็ตอาทิตย์ละ 1-2 ครั้งเพื่อซื้อสินค้ามาขาย นั่งเรือจากบ้านแหลมใหญ่ ถึง ท่าเรือบ้านแหลมหิน กลับตอนเย็นบางวันถึงบ้านเกือบสองทุ่ม ขึ้นอยู่กับว่าวันนั้นน้ำขึ้นตอนกี่โมง เมื่อรถขนของมาถึง ผมและน้องต่างช่วยกันขนของลงและช่วยกันจัด ลูกค้าเมื่อเห็นรถขนของจอด ต่างกรูกันเข้ามาซื้อของ ขายแทบไม่ทัน เป็น 10 - 20 คนเลย (จริงๆ)

วันนี้....ร้านของผมเงียบจัง เพราะมีมินิมาร์ท มีเซเว่น การเดินทางไปภูเก็ตสะดวกมากขึ้น บางคนจึงไปจับจ่ายใช้สอยในภูเก็ตเสียมากกว่า

วันนั้น....ของที่ปะหิ้วกลับมาฝากจากภูเก็ต คือ ขนมทองหยอด กับ ข้าวโพด

วันนี้....ทุกคนหิ้วของฝากด้วยมือไม่ไหว เพราะมันมากมายเหลือเกิน ทั้ง KFC PIZZA โดนัท มือถือ เสื้อผ้า รองเท้า ของเล่น แพมเพอส์ สบู่ ยาสีฟัน ฯลฯ แล้วอย่างนี้ เกาะยาวธุรกิจในเกาะยาวจะเป็นอย่างไรต่อไป

วันนั้น....ถึงฤดูเล่นว่าว ต่างคนต่างทำว่าวของตัวเอง ซื้อกระดาษว่าวจากร้านค้าในชุมชน ลงไปเล่นกันในทุ่งนาหลังบ้านเยอะแยะมากมาย

วันนี้....เด็กเล่นว่าวข้างเสาไฟฟ้า บางคนก็ซื้อว่าวจากภูเก็ต น้อยคนนักที่จะคาดว่าว (ทำว่าว) เป็น

วันนั้น....เหล้า ยาบ้า กัญชา ผับ บาร์ คาราโอเกะ หายากยิ่งกว่าหาทอง

วันนี้....หาคนกินนู้หรี (งานบุญ) หายากยิ่งกว่าเสียอีก

วันนั้น....ใช้ควายตัวเป็นๆ ไถนา ร่วมกันลงแขกดำนา เกี่ยวข้าว

วันนี้....มีควายเหล็กไว้ไถนา มีเงินไว้จ้างคนเกี่ยวข้าว

วันนั้น....โต๊ะอิหม่าม โต๊ะครู โต๊ะใบ คือ บุคคลที่ผู้คนนับถือ ให้เกียรติ

วันนี้....นายก อบต. กำลังเป็นคู่แข่งที่ำสำัคัญ

วันนั้น....คนช่วยกันจับปลา ตีกัด ทอดแห หาหอย

วันนี้....คนแย่งกันซื้อปลาทู สินค้านำเข้าจากภูเก็ต

วันนั้น....ถนน 1 เลนส์ หน้าบ้านกว้่าง 5 เมตร รถถีบ (รถจักรยาน) รถเครื่อง (รถจักรยานยนต์) ไม่มาก ขับกันช้า ๆ กินลม ชมวิว

วันนี้....ถนน 2 เลนส์ หน้าบ้านติดถนน รถยนต์ขวักไขว่ ขับเหมือนกับว่าอยู่บนสนามแข่งรถ

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""

ตามไปให้กำลังใจคนบนเกาะได้ที่ลิงค์นี้นะคะ
http://www.atkohyao.com/atkohyaolastago.htm

ขอบคุณค่ะ