ความคิดเห็นที่ 1 อ๊ะ ลืมรูป จากคุณ : yatiko - [ 19 ก.พ. 51 11:24:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สภาพอากาศป่าข้างบนมีทั้งป่าสนและป่าดิบแล้ง เต็มไปด้วยต้นสนภูเขารูปร่างสวยงามยืนเรียงต้นท้าทายลมหนาว รู้สึกตื่นตาตื่นใจดีทีเดียว (คนที่เจอแต่ทะเลอย่างผมย่อมตื่นเต้นเป็นพิเศษ) ถึงที่ทำการอุทยาน ผมรีบจองที่กางเต้นท์ บนลานมีเต้นท์ที่กางแล้วเรียงตัวกันอยู่ห่างๆ ผิดจากที่คาดเดาไว้ตอนแรก คิดว่าจะมีคนเยอะเนื่องจากเป็นช่วงเทศกาลปลายปี ผมเลือกทำเลกางเต็นท์ใต้ต้นสนต้นใหญ่ เสร็จแล้วออกไปหาอะไรทานตรงโซนร้านค้า ราคาอาหารที่นี่ไม่แพงอย่างที่คิดเมื่อเทียบกับการแบกหามขึ้นที่สูงมาเกือบ10กิโลเมตร(จานนึงก็ราว40-50 บาท) คุณป้าเจ้าของร้านทักทายและชวนคุยอย่างเป็นมิตร กลับไปที่เต้นท์ พบว่าที่ว่างข้างๆมีคนมากางเต้นท์ไปแล้วเรียบร้อย และพี่แกก็เริ่มตั้งวงกินเหล้าเคล้าเสียงเพลงกันตั้งแต่บ่ายสาม เริ่มหวั่นใจว่าคืนนี้จะได้นอนหลับเป็นปกติสุขรึเปล่าหนอ ตอนแรกกะว่าจะผูกมิตรกับเต้นท์ข้างๆ แต่พอเห็นหนึ่งในสมาชิกแก๊งค์นั้นยกขวดแสงโสมขึ้นกระดกเพียวๆ ก็เปลี่ยนความคิดทันที ขอแค่พวกคุณ(มรึง)อย่าโหวกเหวกโวยวายตอนดึกๆก็จะขอบพระคุณอย่างสูงแล้ว ตอนเย็นๆตัดสินใจเช่าจักยานปั่นไปดูพระอาทิตย์ตกที่ผาใกล้ๆ(ข้างบนนี้จะให้ความสำคัญกับเรื่องพระอาทิตย์ขึ้น-ตก มากกว่าเรื่องการอาบน้ำ) ถนนเส้นเล็กๆที่ตัดผ่านป่าสนทำให้การปั่นจักรยานนั้นแสนจะเพลิดเพลินด้วยทิวทัศน์สองข้างทางที่สวยจับใจ ผู้คนที่ร่วมเดินทางไปดูพระอาทิตย์ตกด้วยกันต่างก็ยิ้มแย้ม และไม่หวงแหนรอยยิ้ม จากคุณ : yatiko - [ 19 ก.พ. 51 11:26:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดวงอาทิตย์กลมโตกำลังลับลาฟากฟ้าไปอย่างรวดเร็ว นักท่องเที่ยวกลุ่มเล็กที่รอคอยชมพระอาทิตย์ตกอย่างสงบต่างก็รีบกดชัตเตอร์เพื่อบันทึกภาพเบื้องหน้ากันมือเป็นระวิง ท้องฟ้าทางทิศตะวันตกถูกย้อมสีกลายเป็นสีส้มสด จากความสูงกว่าหนึ่งพันเมตร มองเห็นภาพโลกเบื้องล่างกำลังล่ำลาแสงสุดท้ายของวันอย่างอาลัยอาวรณ์ และทันทีที่ดวงอาทิตย์ลับหายไปจากท้องฟ้า ความมืดและความเหน็บหนาวก็ไล่หลังมาจนทำให้หลายๆคนหยิบเสื้อกันหนาวมาสวมแทบไม่ทัน ผมใส่ถุงมือและรูดซิปเสื้อแจ็คเกตที่สวมอยู่จนสุด รีบปั่นจักยานกลับที่พัก มองไปข้างหน้าแลเห็นทิวสนทะมึนอยู่ในความมืด มีสำแสงจากไฟฉายของนักท่องเที่ยวด้านหน้าส่องแสงอยู่วิบวับ ให้อารมณ์แปลกประหลาดราวกับตัวเองหลุดมาอยู่ในโลกนิทาน. จากคุณ : yatiko - [ 19 ก.พ. 51 11:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กลับจากไปดูพระอาทิตย์ตกที่ผาหมากดูก(หมากดูก=????) รีบเอาจักยานที่เช่ามาไปคืนเจ้าหน้าที่ จ่ายตังค์ไป 40 บาทค่าจักรยาน (ชั่วโมงละ20บาท) รู้สึกคุ้มดีจัง มื้อเย็นไปนั่งทานข้าวที่ร้านเจ้าประจำ ที่ร้านมีน้ำชาร้อนๆให้จิบฟรีๆด้วย ช่วยให้คลายหนาวได้ดีเชียว ไอ้โต๊ะข้างๆมันยังอุตส่าห์สั่งเป๊บซี่+น้ำแข็งมาดื่มกัน เห็นแล้วหนาวไปถึงตับอ่อน แต่ที่น่าสนใจกว่าคือสาวโต๊ะนั้นใส่กางเกงขาสั้นกันยกแก๊งค์ ไม่เกรงอกเกรงใจชาวบ้านชาวช่องที่สวมเสื้อกันหนาวสองชั้นกันเลยหรือไร ก่อนกลับเต้นท์ผมไปทักทายกวางที่ออกหากินอยู่แถวละแวกนั้น รู้สึกว่ามันจะเชื่องเกินไปแล้ว รับอาหารที่อยู่ในมือคนไปกินอย่างไม่มีความเคอะเขิน อยากถามมันเหมือนกันว่าตกลงแกเป็นกวางรึว่าเป็นหมากันแน่วะ เสียชาติเกิดเป็นสัตว์ป่ามากๆ มีคนเข้ามาถ่ายรูปกวางเยอะแยะ แต่ผมไม่ถ่ายเพราะรู้สึกหมั่นไส้มัน นอกจากตะกละแล้วยังบ้ากล้องอีกต่างหาก ก่อนนอนคืนนั้นต้องถือไฟฉายฝ่าความมืดไปแปรงฟันที่ห้องน้ำซึ่งอยู่ไกลไปเป็นร้อยเมตร แถวหน้าห้องน้ำมีลานกว้างให้นั่งเล่น แหงนหน้าขึ้นมองฟ้าเจอดาวเป็นล้านดวงกำลังยิ้มแฉ่งลงมาทักทาย อยู่ในเมืองใหญ่ๆคงไม่มีวันเห็นดาวเต็มฟ้าขนาดนี้ ผมเคลิ้มหลับไปราวเที่ยงคืน ด้วยเสียงขับกล่อมของหมาป่าที่โหยหวนมาจากแนวป่า(ใครกลัวผีอาจมีขนลุก) บวกกันเสียงน้ำค้างยามดึกตกกระทบหลังคาเต้นท์ดังเปาะแปะ ก่อนที่ผมจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเต้นท์ข้างๆ(คนละเต้นท์กับวงเหล้า) คุยกระซิบกระซาบกันเบาๆ เราก็นึกว่าจะมีอะไรให้หวาดเสียวตอนดึก (ตาสว่างชั่วคราวเชียวมรึง) แต่พอตั้งใจเงี่ยหูฟังดีๆ จึงพบว่า... . ธรรมกาย........ . มันคุยกันเรื่องธรรมกายครับพี่น้อง...เชื่อผมมั๊ย...มีคนอุตส่าห์เดินขึ้นภูมาเป็นสิบๆกิโล นอนกางเต้นท์ในที่ๆอุณหภูมิต่ำกว่าสิบองศา เพื่อมาถกกันเรื่องธรรมกาย...ตอนตีสองครึ่ง . ผมหลับต่อไปด้วยความเซ็งและผิดหวัง และจะไม่แปลกใจเลยถ้าไอ้เต้นท์นั้นมันจะลุกขึ้นมาเดินจงกรมตอนตีสี่...สาธุ จากคุณ : yatiko - [ 19 ก.พ. 51 11:30:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมตื่นนอนตอนตีสี่ครึ่ง... ทันทีที่ลืมตา รู้สึกเลยว่าอุณหภูมิตอนเช้าไม่ได้ต่ำลงกว่าเมื่อคืนแม้แต่น้อย ทำใจรวบรวมลมปราณอยู่นานมาก กว่าจะลากสังขารออกจากถุงนอนไปล้างหน้าแปรงฟัน ที่ต้องตื่นเช้าเช่นนี้ เพราะตีห้าตรง เจ้าหน้าที่อุทยานจะนำทางพาพวกเราไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ผานกแอ่น ซึ่งเราไม่สามารถเดินทางไปได้เอง ต้องไปโดยมีเจ้าหน้าที่ไปด้วย ระหว่างทางเดินไปหน้าผา ก๊วนสาวๆข้างหน้าส่งเสียงเม้าท์กันดังลั่นสนั่นป่า(“ว้ายยยย แก กล้องชั้นแบทใกล้หมดแล้วอ่ะ แกมีแบทสำรองป่ะ ใหนๆ ดูซิ...ของแกมันแคนนอนไม่ใช่เหรอ แล้วมันจะใช้แทนกันได้ป่าวล่ะ...ฉอดๆๆๆๆๆ ) จนพี่เจ้าหน้าที่ต้องร้องเตือน “น้องกลุ่มนั้นช่วยเงียบเสียงหน่อยครับ เสียงดังอย่างนี้เจ้าหน้าที่ไม่ได้ยินเสียงสัตว์ป่า แถวนี้มีช้างป่าออกมาหากินนะ” พี่เจ้าหน้าที่ปรามเสียงเข้มๆ ได้ผลสุดๆ คราวนี้ทุกคนปิดปากเงียบเป็นเป่าสาก เพราะคงไม่มีใครอยากโดนช้างเหยียบตายอยู่บนนี้แน่ๆ (แอบสงสารนะ เพราะรู้สึกจะหน้าจ๋อยกันทั้งกลุ่ม) ถึงหน้าฝาปุ๊บ ความรู้สึกแรกเลยคือ...ทำไมมันมืดอย่างนี้ “อย่าเข้าไปใกล้หน้าผาเกินไปนะครับ ตกลงไปไม่มีใครช่วยได้นะครับ” พี่เจ้าหน้าที่พูดเตือนอีกครั้ง และมันก็ได้ผลซะด้วย ต่างคนต่างก็จับจองพื้นที่นั่งรอพระอาทิตย์กันอย่างสงบ “กาแฟ ไมโล มั๊ยครับ แก้วละ 15 บาท” พี่เจ้าหน้าที่อุทยานคนเดิม แต่ตอนนี้แปลงร่างไปเป็นพ่อค้าซะแล้ว “กาแฟแก้วนึงครับ” ผมไปเข้าแถวซื้อเป็นคนแรกๆ แม้ว่ามันจะเป็นแค่กาแฟ3in1ธรรมดา แต่การได้ดื่มมันโดยที่มีไอหมอกจางๆรายล้อมตัว ทำให้กาแฟแก้วนั้นสุดยอด ทุกคนนั่งนิ่ง จิตใจจดจ่ออยู่กับขอบฟ้าด้วนตะวันออก ที่เริ่มมีแสงสว่างเรืองรอง บ่งบอกว่าดวงอาทิตย์ใกล้โผล่มาเยือนเราทุกที แต่วันนั้นพวกเราไม่มีโชค... ท้องฟ้าทีเมฆหมอกเยอะเกินไปทำให้ท้องฟ้าปิด เราจึงได้แค่มองเห็นพระอาทิตย์อยู่ข้างหลังก้อนเมฆ เริ่มมีคนทยอยกลับ พวกตากล้องที่ลงทุนแบกกล้องโปรๆมาหวังบันทึกภาพก็เก็บกล้องไปอย่างผิดหวัง “เสียเที่ยวอ่ะ อุตส่าห์ตื่นแต่เช้า” กลุ่มละอ่อนจากเจียงใหม่ (ใส่เสื้อมช.) หันมาบ่นกับเพื่อนๆ เสียเที่ยว... ไม่นะ...ผมไม่เห็นด้วย... อย่างที่เคยบอกไง บางครั้งจุดหมายปลายทางมันก็ไม่ใช่อะไรทั้งหมดหรอก ระหว่างทางก็สำคัญไม่แพ้กัน อย่ามัวแต่เดินเชิดหน้า ตามองเป้าหมาย ไม่ได้สนใจเลย ว่าเดินเหยียบอะไรไปบ้าง... ผมสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด แล้วพ่นลมออกมาทางปาก มองเห็นไอขาวๆเป็นทางยาวพุ่งออกมา ก่อนที่มันจะค่อยๆจางไป และกลืนหายไปกับไอหมอกรอบๆตัว. จากคุณ : yatiko - [ 19 ก.พ. 51 11:33:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กลับมาจากดูพระอาทิตย์ขึ้น รีบไปทานข้าว ซื้อเสบียงเตรียมตัวไปเดินทางไกลตลอดทั้งวัน ระยะทางทั้งหมดที่ต้องเดินเท่ากับ 20 กว่ากิโล เริ่มต้นจากที่ทำการอุทยาน ผ่านน้ำตก 5 แห่งและสิ้นสุดลงที่ผาหล่มสัก อันเป็นสถานที่ชมพระอาทิตย์ตกชื่อดังที่เห็นบ่อยๆบนโปสต์การ์ด 9 โมงกว่า ผมเดินตัวปลิวออกจากที่พัก หิ้วถุงพลาสติกใส่ข้าวกล่องกับน้ำดื่มไปด้วย ดูเหมือนแม่บ้านออกไปจ่ายตลาดยังไงอย่างงั้น... เดินเข้าป่าคนเดียวมีเสียวเล็กน้อย เพราะหนทางมันค่อนข้างเปลี่ยว บางช่วงกำลังเดินเพลินๆหันซ้ายกันขวาดูอีกที อ้าว  นักท่องเที่ยวที่เคยเดินเกาะกลุ่มกันก็หายหน้าไปหมด เหลือเราโด่เด่อยู่คนเดียวกลางป่า ฉะนั้นจึงไม่ขอแนะนำให้สาวๆใจกล้าที่ไหนเดินทางมาคนเดียว เพราะมันเสี่ยงเกิน อาจจะถูกลิงหื่นในป่าจับไปทำมิดีมิร้ายเอาได้ ขอบอกว่าเดินป่าที่นี่โครตเพลิน ให้เดินทั้งวันก็ไม่เกี่ยง จากประสบการณ์ที่เคยไปเดินป่ามาบนเทือกเขาทางใต้ มันจะเป็นป่าแบบร้อนชื้น  เดินแล้วเหงื่อซ่ก ตัวเหม็น แถมหน้ามันอีกต่างหาก (ไม่นับฝูงทากอีกเป็นร้อยที่รอโจมตี) แต่ที่นี่อากาศเย็นสบาย ถึงจะเหนื่อยก็ไม่มีเหงื่อ ชอบๆ ระหว่างทางเจอกลุ่มนักท่องเที่ยวจากฝรั่งเศสท่าทางเป็นมิตรเข้ามาชวนคุย ก็พูดจาทักทายกันพอเป็นพิธี สอบถามได้ความว่าเป็นนักศึกษา(บ้านเค้านี่น่าอิจฉานะ ได้เที่ยวไกลๆตั้งแต่เด็ก)เพิ่งเดินทางมาจากภูเก็ต คาดว่าคงเที่ยวทะเลมาแล้วเต็มที่ เลยเปลี่ยนบรรยากาศมาลองขึ้นเขาดู เดินไปสักพักเจอขี้ช้างสดๆ อยู่ข้างทาง ชักเสียวเพราะเห็นป้ายเตือนตลอดทางว่าให้ระวังสัตว์ป่า กลุ่มนักท่องเที่ยวชาวฝรั่งเศสพวกนั้นก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ บอกว่าอยากเจอช้างจริงๆกลางป่า ต้องอธิบายให้ฟังว่าช้างป่ามันไม่ได้เชื่องเหมือนช้างในสวนสัตว์นะ(เว้ย)  ยู(มรึง)ไม่เจอมันนั่นแหละโชคดีแล้ว...ฮ่วย! น้ำตกเกือบทุกแห่งที่ไปก็มีสภาพเป็นน้ำตกแคระ มีน้ำไหลกะปริบกะปรอยน่าสงสารมาก (อย่างในรูปนั่นแล)ไอ้ที่เคยเห็นจากนิตยสารท่องเที่ยวทั้งหลายนี่ลืมไปได้เลย ไม่มีหรอกครับ หลังจากเอาเท้าแหย่ๆ ลงในน้ำตกแห่งแรก(ประมาณว่า มาถึงแล้วนะ) ก็รีบเดินทางต่อไปยังน้ำตกแห่งที่สอง (ได้โปรดอย่าถามชื่อน้ำตก เจ้าของกระทู้เป็นคนขี้ลืมและไม่ชอบถ่ายรูปกับป้าย) ทุกแห่งก็มีสภาพไม่ต่างกัน ก็สวยดี...แต่ไม่มีน้ำ พยายามสอดส่ายสายตามองหาใบเมเปิ้ลสีแดงบริเวณน้ำตก เจอหลายใบร่วงอยู่บนพื้น แต่form มันไม่สวย ต้องเอามาวางจัดฉากใหม่ เพื่อให้ได้รูปสวยๆอย่างที่ต้องการ (อนึ่ง ค่อนข้างมันใจว่าใบเมเปิ้ลสวยๆที่เห็นในรูปถ่ายตามโปสต์การ์ดหรือนิตยสารนั้น...ผ่านการจัดฉากมาซะเกินครึ่ง) ก่อนจะเดินทางต่อไปยังผาหล่มสัก ตอนนั้นเที่ยงพอดี เลยกะว่าจะพักกินข้าวที่น้ำตกเพ็ญพบ (หิวตาลาย เกรงว่าเดินต่อไปอาจจะเป็นลมให้ได้อายชาวประชาบนภูกระดึง) อาหารคำแรกกำลังจะเข้าปาก ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังแว่วมาจากหลังพุ่มไม้... ชำเลืองมองแว่บนึง แอบหวังเล็กๆให้เป็นกลุ่มน้องๆจากมช.เมื่อเช้า...(อาการหนักแล้วมรึง) ปรากฏว่าเป็นกลุ่มเด็กมัธยมต้น...อืมมมม...พรากผู้เยาว์กลางป่านี่คงได้ลงข่าวหน้าหนึ่งแน่ๆ “นี่ไงมรึง ถึงแล้ว น้ำตกเพ็ญพักตร์” น้องผู้หญิงในกลุ่มร้องตะโกนบอกเพื่อนเสียงดังด้วยความดีใจ...แถมเปลี่ยนชื่อให้เสร็จสรรพ...จากเพ็ญพบกลายเป็นเพ็ญพักตร์เฉยเลย โชคดีที่ยังไม่เริ่มกิน ผมเก็บข้าวใส่ถุง รีบจ้ำอ้าวออกจากตรงนั้น เพราะเสียงของกลุ่มน้องๆดังสนั่นหวั่นไหวขนาดที่ช้างป่าได้ยินก็คงเผ่นเข้าป่าแทบไม่ทัน... กว่าจะมีที่ใหม่ให้ได้นั่งพักทานข้าวก็โน่น...เดินไปอีกกิโลกว่าๆ  ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่จับสัตว์ป่าข้างทางมากินดิบๆซะก่อน... จากคุณ : yatiko - [ 19 ก.พ. 51 11:38:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ใบเมเปิ้ล (ที่ผ่านการจัดฉากมาแล้วเรียบร้อย หึหึหึ) จากคุณ : yatiko - [ 19 ก.พ. 51 11:39:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เดิน เดิน เดิน... เส้นทางสุดท้ายก่อนที่จะไปถึงผาหล่มสักนั้นเป็นทุ่งหญ้าโล่งแห้งเกรียมเป็นสีน้ำตาล อากาศอาจจะไม่ร้อนแต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีแดด ขอแนะนำให้พกกันแดดไว้แล้วจะไม่เสียใจทีหลัง (กลับมาหน้าลอกออกมาเป็นแผ่นๆ) น้ำดื่มที่หิ้วมาหมดไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เหลือแต่ขวดเปล่าๆแกว่งไปมาตามจังหวะการก้าวเท้า นึกอยากให้ข้างหน้ามี7-11 เพราะอยากหาอะไรเย็นๆดื่มเหลือกำลัง (ผมมันก็พวกบริโภคนิยมดีๆนี่แหละครับ) เกือบบ่าย4โมงจึงจะไปถึงผาหล่มสัก มองเห็นนักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่ กำลังง่วนอยู่กับการถ่ายรูปกับมุมยอดฮิต แต่ สำหรับผมแล้ว นาทีนั้นขอไปหาอะไรดื่มก่อนดีกว่า...เหลือบไปเห็นร้านกาแฟตรงหน้าดีใจจนตัวสั่น(ด้วยอาการลงแดง) เพราะไม่มีคาเฟอีนเข้มๆเข้ากระแสเลือดมาหลายวันแล้ว “คาปูชิโน่ แก้วนึงครับพี่” ผมเดินเข้าไปหน้าร้านแล้วรีบสั่งเครื่องดื่มราวกับจะมีใครมาแย่ง แม้มันจะไม่ได้อร่อยสุดยอด แต่หลังจากเดินเท้ามาสิบกว่ากิโล ได้ซดกาแฟเย็นสักแก้วแค่นี้ก็สะใจแล้ว... จากนั้นก็นั่งรอ เพิ่งรู้ตัวว่ามาเร็วเกิน อีกตั้งสองชั่วโมงกว่าอาทิตย์จะตก เลยแอบไปหาที่นอนแถวๆซอกหินริมหน้าผา(นอนจริงๆไม่ได้พูดเล่น) มาคิดทบทวนดูแล้วเป็นการกระทำที่ไม่เข้าท่ามากที่ไปนอนไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนั้น เพราะเคยได้ข่าวว่าบนภูกระดึงจะมีพวกพาราไซต์บางชนิดอาศัยอยู่ และเป็นพาหะนำโรคด้วย เหวออออ เวลา 6 โมงเย็น ทุกคนที่อยู่ริมผาก็คึกคักกันเต็มที่ กดชัตเตอร์ถ่ายรูปกันมือเป็นระวิง โชคดีมากที่วันนั้นฟ้าเปิด เห็นดวงอาทิตย์กลมโตสีส้มสดอยู่เหนือหมู่เมฆสีเงิน แสงอ่อนๆจากดวงอาทิตย์ย้อมสีต้นไม้ทุกต้นและก้อนหินทุกก้อนตรงนั้นจนเป็นสีส้มจางๆเหมือนกับกำลังดูภาพในหนังของจาง อี้ โหม่ว เหมือนมีใครมาปิดสวิทซ์ไฟ เพราะมันมืดเร็วมากชนิดที่ว่าคว้ากระบอกไฟฉายออกมาเปิดแทบไม่ทัน ขากลับเราต้องเดินกลับอีกเกือบสิบกิโล แม้จะอาลัยอาวรณ์กับภาพพระอาทิตย์ตกตรงหน้าแค่ไหน แต่ความหนาวเย็นและความมืดที่กำลังไล่หลังเข้ามา ช่วยสะกิดเตือนสติว่าควรรีบออกเดินทางกลับได้แล้ว ตลอดเส้นทางที่ทอดยาวไปในป่าสนนั้นมืดสนิท นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่จะเดินเกาะกลุ่มกันเพื่อความอุ่นใจ ทุกคนก้าวเท้าอย่างเร่งรีบ ไม่ค่อยมีใครสนทนากัน ได้ยินแต่เสียงฝีเท้าเดินย่ำบนพื้นแห้งๆ นานๆครั้งจึงจะมีใครสักคนตะโกนบอกให้คนข้างหลังระวังเดินสะดุดก้อนหินหรือรากต้นสนที่ผุดขึ้นขวางทางเดิน ผมนึกถึงหนังเรื่อง Blair witch project ขึ้นมาตงิดๆ อารมณ์มันประมาณนั้นเลย หันไปทางไหนก็มีแต่ป่ามืดๆและดาวเต็มฟ้า ไฟฉาย made in China ของผมสว่างเกินหน้าเกินตาชาวบ้าน จนทำให้มีหลายๆคนขอมาอาศัยเกาะกลุ่มไปด้วย รู้สึกเหมือนตัวเองเท่ห์ขึ้นมาทันที อยู่หน้าสุด ส่องไฟฉาย มีคนเดินตามหลัง ผมอยากทำลายความอึดอัด จึงชวนเพื่อนที่อยู่ข้างๆคุย... “เคยดูรายการตีสิบมั๊ยครับ” ผมพูดขึ้นมาเบาๆ แต่ก็คงได้ยินกันทุกคน น่าแปลกที่ไม่มีใครตอบคำถามผม ไม่เป็นไร งั้นคุยต่อ... “ที่มันเป็นตอนนักท่องเที่ยวเจอดีบนภูกระดึงไงครับ ที่ว่าโดนผีหลอกตอนขากลับจากดูพระอาทิตย์ตกนี่แหละ...เหมือนตอนนี้เลยนะ 555+” “.......................................” ทำไมมันถึงฮากริบขนาดนี้ ไม่มีใครขำกับมุกนี้เลยสักคน... “บรู๋ววววววววววววววววววววววววววส์” เสียงหมาป่าหอนดังแว่วมาจากทุ่งหญ้า ทำเอาขนลุกเกรียว ภาพจากเนชั่นแนล จีโอกราฟฟิคผุดเข้ามาในหัว...หมาป่าฝูงใหญ่รุมขย้ำเหยื่อเคราะห์ร้ายอย่างโหดเหี้ยม พวกเราจิตตกขึ้นมาทันที เร่งสาวเท้าให้เร็วกว่าเดิมยิ่งขึ้นไปอีก กว่าจะถึงที่พักก็เกือบสามทุ่ม เหนื่อยจนเหงื่อโซมกาย ทั้งที่ตอนนั้นอากาศหนาวมาก แต่ผมยังสามารถสวมเสื้อบางๆกางเกงขาสั้นตัวเดียวเดินไปอาบน้ำ(ในรอบสามวัน)ได้อย่างสบายๆ วันนี้บรรยากาศคึกคักเพราะมีนักท่องเที่ยวหน้าใหม่ขึ้นมาเต็มไปหมด ลานกางเต้นท์ที่เคยมีพื้นที่ว่างอยู่บ้างตอนนี้อัดแน่นไปด้วยเต้นท์หลากสีที่กางติดกันเป็นพรืด... ผมรื้อประเป๋า หยิบเตาแก็ส และหม้อ(หิ้วของพี่สาวมา)ออกมาใช้งาน เพื่อต้มกาแฟดื่มตอนดึก ไอขาวๆจากน้ำที่กำลังเดือนพล่านตรงหน้า ช่วยใช้ร่างกายรู้สึกอบอุ่นขึ้น อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปอังไอน้ำร้อนที่กำลังพวยพุ่งขึ้นมา แข่งกับไอหนาวที่กำลังซอกซอนไปทั่วทุกพื้นที่ช่องว่างระหว่างเต้นท์แต่ละเต้นท์ เต้นท์ธรรมกายนั้นหายไปแล้ว ถูกแทนที่ด้วยเต้นท์ขนาดครอบครัวหลังใหญ่ และพรุ่งนี้เช้าพื้นที่ๆเคยเป็นจุดกางเต้นต์ของผมก็จะว่างลงเช่นกัน เพื่อที่จะได้มีเต้นท์หลังใหม่ผุดขึ้นมาแทน ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป อย่างที่มันเคยเป็นมาโดยตลอด... คืนนั้นผมหลับสนิท แม้จะได้ยินเสียงกวางเดินหากินรอบๆเต้นท์ตอนดึก 6 โมงเช้า เสียงนาฬิกาปลุกทำให้ผมสะดุ้งตื่น แม้จะอยากนอนต่อแค่ไหนก็คงไม่ไหว เพราะถูกความหนาวบังคับให้รีบลุกจากถุงนอน หลังจากแทรกตัวออกมาจากเต้นท์ จึงได้เห็นว่าข้างนอกนั้นหมอกลงจัดมาก จริงที่ว่าบางครั้งของสวยๆก็อยู่ไกล่เราแค่ปลายจมูก ผมรีบเก็บเต้นท์และนำสัมภาระไปให้ลูกหาบ ก่อนจะกลับมาทานมื้อเช้าและซื้อน้ำดื่มไปด้วยหนึ่งขวดใหญ่ เอาไว้ดื่มตอนเดินกลับ เวลาราวแปดโมงผมก็เริ่มเดินทางลงจากภู เพื่อให้ทันรถทัวร์ที่จองไว้ช่วงบ่าย บรรยากาศขากลับนั้นเงียบเหงา แต่รู้สึกดีต่อสังขารมากกว่าตอนขาขึ้น เดินตามแรงโน้มถ่วงย่อมดีกว่าเดินต้านแรงโน้มถ่วงอยู่แล้ว ในหัวเริ่มคิดวางแผนไว้ว่าปีหน้าจะหาจังหวะลาพักร้อนยังไงดี เพราะรู้สึกติดใจที่นี่ซะแล้ว... เดินไปถึงครึ่งทาง เริ่มเจอกลุ่มนักท่องเที่ยวที่เดินสวนขึ้นมา ทุกคนยิ้มแย้มให้กันอย่างเป็นมิตร(อยากให้บรรยากาศทั้งประเทศไทยเหมือนบนภูกระดึงจัง) หันไปเจอกลุ่มนักท่องเที่ยว(จากชมรมอะไรสักอย่าง เพราะใส่เสื้อยืดชมรมเหมือนๆกัน) ห้าหกคนกำลังนั่งหยุดพักหายใจบนก้อนหิน หนึ่งในนั้นอาจจะเห็นว่าผมกำลังเดินทางกลับ จึงเอ่ยปากทักทาย “พี่เดินทางกลับแล้วเหรอครับ” มีเสียงร้องทักขณะที่ผมกำลังเดินผ่านกลุ่มนั้นไป “ครับ” ผมตอบพร้อมรอยยิ้ม “แล้วต้องเดินอีกไกลมั๊ยครับพี่” เป็นคำถามที่มีความเหน็ดเหนื่อยปะปนอยู่ในน้ำเสียง . . ผมยิ้มกว้างกว่าเดิม แม้คำถามนี้จะเป็นคำถามที่คุ้นหูเหลือเกิน แต่คำตอบของมันต่างหากที่กลับคุ้นหูมากกว่า “ไม่ไกลแล้วครับ เดินอีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว” จากคุณ : yatiko - [ 19 ก.พ. 51 11:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บรรยายเก่งจัง ถ้ารูปใหญ่กว่านี้หน่อยจะเลิศมากเลย ตามไปเที่ยวด้วยคนนะคะ ^^ จากคุณ : *~ Memee is a cat ~* - [ 19 ก.พ. 51 13:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ปาด ทันไหม เนี่ย ไปมาวันไหน ครับ จากคุณ : หงษ์สู้เว้ย - [ 19 ก.พ. 51 13:50:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ภาพน้อยไป เมื่อเทียบกับคำบรรยายครับ แต่ก็สนุกดีครับ จินตนาการแล้วเหมือนได้ไปด้วยครับ จากคุณ : มิราชช (vilaithong) - [ 19 ก.พ. 51 14:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เล่าสนุกดี นึกถึงความหลังอีกแล้วเรา.... จากคุณ : แสนซนคนกวนโอ๊ย - [ 20 ก.พ. 51 09:53:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 บรรยายได้ดีมากค่ะ อ่านแล้วเพลินเหมือนได้ไปเอง ภาพน้อยไปนิ๊ดนะคะ (อยากเห็นภาพเยอะ ๆ ค่ะ) เคยไปมาเหมือนกัน 1 ครั้ง เมื่อสมัยสาว ๆ (20 กว่าปีแล้วมั๊ง) เหมือนว่า ทางเดิน จะกว้างขึ้นกว่าเดิมรึปล่าว (ดูจากรูปแรก) อยากไปอีกเหมือนกันค่ะ แต่คงไม่ได้ไปแล้ว ด้วยเหตุว่า ไม่มีเพื่อน + สังขารไม่อำนวย คุณ yatiko ไปภูทับเบิกรึยังค๊ะ ดิฉันไปแล้ว อยากย้ายบ้านไปอยู่ที่นั่นเลยค่ะ เป็นคนทะเลเหมือนกันค่ะ แต่ชอบภูเขาค่ะ จากคุณ : ทรายเงิน - [ 20 ก.พ. 51 12:32:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เอ... เดี๋ยวนี้ ผานกแอ่น ต้องมีเจ้าหน้าที่นำแล้วเหรอครับ.... เมื่อก่อนไม่เห็นมี เอ๊ะ หรือว่ามี แต่ผมมันพวกท้ายขบวน จากคุณ : SuperTee (itCrazy) - [ 20 ก.พ. 51 17:14:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องคำตอบว่าไม่ไกล เดี๋ยวนี้ผมเล่นตรง ๆ เลยครับ โดยที่อีก 2 ก้าวถึงผมก็จะบอกว่า เปลี่ยนใจกลับยังทันนะครับ อุอุอุ หลายคนหน้าจ๋อยไปเลย ผมเลยตามด้วยครับ ปลอบอีกคำที่ว่า โอ๊ย..ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมล้อเล่น เดินไปเถอะ ซักวันคงถึง เอ๊อะ ๆ ๆ จากคุณ : SuperTee (itCrazy) - [ 20 ก.พ. 51 17:16:50 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สุด classic ครับ ภูกระดึง จากคุณ : morgan_xp - [ 21 ก.พ. 51 11:35:43 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ไปภูกระดึงครั้งแรก หลังกลับจากผาหล่มสัก ปวดฝ่าเท้าแทบจะเดินไม่ได้ กลับถึงบ้านปวดขาอีก 2 วัน แต่ก็อยากกลับไปอีก อิอิ เอารูปเมเปิ้ลแบบที่ไม่ได้จัดฉากมาให้ดู เล่าได้สนุกมากเลยก๊าบบบบ จากคุณ : Jook^Ka^Jick (Jook^Ka^Jick) - [ 21 ก.พ. 51 17:32:32 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ้าว..ลืมรูป อีกที อิอิ.. จากคุณ : Jook^Ka^Jick - [ 21 ก.พ. 51 17:33:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เคยไปมา 2 ครั้งแล้ว ประทับใจไม่เคยลืม ได้มาอ่านบันทึกของคุณ yatiko ทำให้ชักอยากไปอีกสักรอบ จากคุณ : blur_lin (Blur_lin) - [ 15 ส.ค. 51 13:58:49 ]