เอฟวัน - วันแรก ที่มาเลเซีย

แว๊นๆๆๆ แปร๊น...
ป่าวไม่ใช่เสียงช้าง เสียงม้า เสียงมอไซค์แว้นๆ ที่ไหน แต่มันเป็นเสียง... เสียง... จะทำตื่นเต้นไปทำไม จะบ้าตาย
มันก็แค่เสียงเครื่องยนต์ของรถแข่งฟอร์มูล่าวัน ที่ผมซุ่มซ้อมฝึกทำเสียงเอาไว้ ก่อนจะได้ไปชมของจริงที่มาเลเซีย

เป็นไงล่ะ ไปถึงต่างประเทศเชียว
คนมันมีวาสนา อย่าอิจฉาขอร้อง

ก็ไม่ได้ร่ำได้รวยมาจากไหนหรอก แค่เป็นนักการเมืองสมัยเดียวเอง (วอนติดคุกแล้วมั้ยล่ะ)
คืออันที่จริง ที่ได้ไปก็เพราะทางพี่ตุ้ม เจ้าหน้าที่สำนักงานการตลาดสาวสวยการท่องเที่ยวมาเลเซียประจำประเทศไทย เธอชวนไปน่ะครับ

แล้วที่เขาชวนไป ก็ไม่ได้พิศวาสอะไรกันเป็นการส่วนตัว นอกจากไปแล้วก็ต้องเอามาเขียนซะ เขียนให้เยอะๆ
เรื่องโม้สบายอยู่แล้วครับพี่ตุ้ม ผมจัดให้

วันแรกของการเดินทาง
เริ่มต้นกันเลยที่สนามบินดอนหอยหลอด 8 โมงเช้า จะตลกทำไม สนามบินสุวรรณภูมิตอน 8 โมงเช้า พร้อมสัมภาระไม่มากมาย แค่ขนไปหมดตู้เสื้อผ้าเท่านั้นเอง
ไม่ใช่แค่ตู้เสื้อผ้าผมคนเดียวนะ ตู้เสื้อผ้าของคนทั้งหมู่บ้าน
ทำไงได้ กลัวเลือกหาชุดที่ถูกใจไม่ได้

แบกข้าวของขึ้นชั้น 3 ตามจุดนัดพบ - เคาท์เตอร์สายการบินมาเลเซีย
การเดินหาเคาท์เตอร์สายการบิน ไม่ใช่ปัญหา เพราะผมซ้อมใหญ่หาเหรียญสลึงในงานมอเตอร์โชว์มาแล้ว แต่การมองหาเพื่อนร่วมทริป และ พี่ตุ้มคนถือตั๋วเนี่ยสิ
ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร หน้าตาเป็นยังไง
สู้ให้เพื่อนๆ ในกลุ่มมองหาคนหน้าตาดีอย่างผม น่าจะง่ายกว่า
เหมือนจะแกล้งกัน ปล่อยให้ผมเดินหา

ขณะที่มองไปเห็นเพื่อนสื่อมวลชนนั่งรวมตัวกันเป็นกลุ่ม เหมือนกำลังจะประท้วงราคาข้าวสารขึ้นราคา
ไม่แน่ใจ แต่ด้วยความสอดรู้ เลยลองเดินไปเลียบๆ เคียงๆ ดูลาดเลา
ลาดพร้าว – มาเล – บางกะปิ ป่าวพี่... เต็มแล้วออกเลย
เครื่องบินนะครับ ไม่ใช่รถสองแถว มีแบบนี้ก็บ้าแล้ว


เจอคนคุ้นหน้าแล้ว ยกมือไหว้ หย่อนตูดนั่งทันที กลัวไม่ได้ไป
นั่งคุย กันสักพักพี่ตุ้มก็เอาตั๋วมาแจก พร้อมกับแจงรายละเอียดว่าจะต้องทำไรบ้าง
นั่นสิ ต้องทำไรบ้าง ผมก็ไม่ได้ฟัง มัวแต่ตื่นเต้นดีใจจะได้ไปมาเลจนมือสั่น


“มือสั่นเป็นไร หิวเหล้าหรือไง”


“ป่าวครับพี่ ดีใจจะได้ไปมาเล”


“ไปมาตั้ง 3 รอบแล้ว ยังจะดีใจอีกเหรอ ไอ้บ้า”


“เออ จริง.. งั้นดีใจเฉยๆ ไม่ตื่นเต้นก็ดะ”


โทษทีครับ เป็นคนความจำสั้น บวกกับช่วงนี้ ถ้าได้ไปไหนให้มันพ้นอาณาเขตประเทศไทย จะรู้สึกสดชื่น – เบื่อรัฐบาล

ประเทศไทยมีนายกชื่อสมัครเนี่ย แปลกที่สุดแล้ว
ดีใจด้วยสำหรับคนที่เลือก ข้าวแพง หมูแพง
ราคาสินค้าถีบตัวหนีรายได้คนเบี้ยน้อยหอยจิ๋ว
หมูแพงมันให้กินไก่ ก็รอดูอยู่ว่าข้าวแพงมันจะให้กินอะไร กินก๋วยเตี๋ยวมั้ย


รักนายก ต้องกินก๋วยเตี๋ยวไก่

โทษทีครับ มันอดไม่ได้จริงๆ - เข้าเรื่องดีกว่า

หลังจากกรอกเอกสารเข้าสำหรับการเดินทางเข้าประเทศเสร็จเพื่อนๆ ในกลุ่มก็ชวนกันไปหาไรกินรองท้อง
ทีแรกผมบอกไม่ไป กลัวตกเครื่องบิน
เพื่อนบอก แหม..เมิงจะบ้านนอกไปไหน ถ้าตกก็ตกกันทั้งกลุ่มเนี่ยแหละ ไอ้บ้า
ดีใจที่เพื่อนรัก และ เตือนสติ เลยไปด้วย

กินข้าวอย่างไม่เป็นสุขเลย กลัวเครื่องบินออกโดยไม่บอกกล่าว อยากโทรศัพท์ถามกัปตันว่าสตาร์ทเครื่องหรือยังก็ไม่มีเบอร์ จนกระทั่ง 10 โมงนั่นแหละถึงได้ขึ้นมาเช็คพาสปอร์ต
คนอื่นเป็นไงไม่รู้ แต่คนหน้าตาดีอย่างผม เรื่องพาสปอร์ตไม่มีปัญหา ติดอยู่นิดเดียว เจ้าหน้าที่ถามทำไมหน้าย่นกว่าในรูป นี่เอารูปญาติผู้ใหญ่มาติดหรือเปล่า


ตามปกติผมไม่ได้หน้าย่นเท่านี้นะ พอดีวันนี้จะขึ้นเครื่อง เห็นเขาบอกห้ามนำของเหลวขึ้นเครื่อง ผมเลยสูบน้ำออกจากร่างกาย
ไม่เชื่อให้ขี้ดูก็ได้ ขนาดขี้ยังแข็งเลย
เจ้าหน้าที่คงทนความอุบาทว์ไม่ได้ เลยบอกให้รีบไสหัวขึ้นเครื่องไปเลยไป
ก่อนไป ขอถามสักคำ เครื่องผมขึ้นที่ประตูไหนครับ
เครื่องแก ไปประตูน้ำโพลีคลินิก ไปเลยไป

ขึ้นเครื่องแล้ว อยากไปดูจังว่าลำนี้ พี่หนิง พี่อินเป็นคนขับหรือเปล่า แต่ก็ไม่กล้าเดินผ่านชั้นเฟิร์ส ชั้นบิสิเนส กลัวเป็นผื่น ผมเป็นภูมิแพ้อะไรที่ราคาแพง

ถึงสนามบินที่ KL ตอนบ่าย 2
กรุณาปรับเวลาด้วย ที่มาเลย์เวลาเร็วกว่าเรา 1 ชม.
ลงเครื่องก็ต้องไปรอกระเป๋า เพื่อจะยกไปขึ้นรถทัวร์ที่มารับพร้อมคนขับและไกด์ชาวมาเลย์
เราพักที่โรงแรม May Tower ตั้งอยู่ใจกลางเมืองกัวลาลัมเปอร์ เมืองหลวงเก่า
ตอนนี้มาเลเซียเปลี่ยนเมืองหลวงเป็นเมือง Putrajaya หรือ ปุตราจายาแทน

4 โมงเย็นเดินทางมาถึงที่พัก ขนสัมภาระลงมาจากรถ ยืนออกันเหมือนจะตีตั๋วเข้างานกาชาด ไกด์กับพี่ตุ้มอำนวยความสะดวกเรื่องเช็คอิน และแจกคีย์การ์ด

โรงแรมมีทั้งหมด 32 ชั้น ผมที่ห้องพักที่ชั้น 24 พยายามจะดื้อดึงขอพักที่ชั้น 7 เพราะอยากจะร้องเพลงสวรรค์ชั้น 7 ของพี่เจ แต่กลัวความสัมพันธ์ของประเทศสั่นคลอน ไม่อยากพูดภาษาอังกฤษ

ห้องหรูหรา สวยงาม เป็นที่รู้กันว่าถ้าทริปไหนการท่องเที่ยวมาเลย์เป็นเจ้าภาพ กินอิ่ม นอนสบายแน่นอน

เห็นห้องแล้วอยากเป็นคนไม่มีจุดยืน อยากล้มตัวลงนอน แต่ 5 โมงเย็นแล้ว ต้องไปสัมมนาที่โรงแรม Istana มองที่นอนอย่างโกรธแค้น ฝากไว้ก่อน คืนนี้เจอกัน

ที่งานสัมมนาคนเยอะมาก หลายชาติ หลายภาษา มานั่งรวมกันฟังการนำเสนอเกี่ยวกับความน่าสนใจในเชิงท่องเที่ยวของมาเลเซียอย่างมีความสุข
อารมณ์เหมือนฟังธรรม สีหน้าทุกคนเปี่ยมสุข สงบ นิ่ง
สุขจนทนไม่ไหว เมื่อไรจะจบ หิวแล้ว
พอเขาเชิญรับประทานอาหารที่ห้องจัดเลี้ยงที่อยู่ถัดไปเท่านั้นแหละ บรรยากาศครึกครื้นขึ้นมาทันที

ราวๆ 2 ทุ่มอาหารก็ทยอยยกมาเสิร์ฟ อาหารแต่ละอย่างเต็มไปด้วยกลิ่นเครื่องเทศที่โชยมาเต้นอะโกโก้ยั่วยวนความรู้สึกหิว
มัสมั่นแกะ แกงเขียวหวานเนื้อ สลัดกุ้ง เห็ดหอมผัดบล็อคโคลี่ แถมมีน้ำฝรั่ง น้ำส้ม น้ำมะม่วงมาให้เลือกดื่ม ที่แปลกตาที่สุดก็เห็นจะเป็นข้าวของเขาที่คลุกเคล้าเครื่องเทศเข้มข้น แต่งสีสันสวยงาม ออกฟ้าๆเขียวๆแดงๆ ทำเอาผมเกือบจะทนไม่ไหวแทบจะลุกขึ้นมาเป่านกหวีดเป็นจราจร

กินไป ดูลิเกไป เข้ากันจริงๆ
ลิเกฮูดู ภาษามาเลย์เรียก ดิเก คล้ายลิเกทางภาคใต้ของเรา เปลี่ยนรัฐบาล เศรษฐกิจดีเมื่อไร ก็หาเวลาไปดูกัน

ขั้นการแสดงด้วยการมอบของที่ระทึก ไม่เอาอย่าตลกสิ ระลึกให้กับตัวแทนสื่อมวลชนแต่ละชาติ
โชคดีที่ไม่ได้มากันครบทุกชาติทั้งโลก ไม่งั้นมีหวังนั่งปรบมือกันหยากไย่เกาะ

จบการมอบรางวัล ก็มีการแสดงอีก ทีนี้เป็นการร้องเพลงไทย
เอาใจคนไทยน่าดู สื่อไทยลืมตัวตื่นเต้นกิ้วก้าวกันใหญ่ ขนาด อ้น สราวุฒิสุดหล่อยังฟอร์มหลุดเห็นๆ พอได้สติ ว่าจะตื่นเต้นดีใจไปทำไม แค่คนต่างชาติร้องเพลงไทยไม่เห็นจะแปลกตรงไหน พม่าร้องเพลงไทย มีให้เห็นออกจะเกลื่อนเมือง คิดได้จึงค่อยกลับมาคืนฟอร์มขรึมเหมือนเดิม

ใครจะตื่นเต้น จะขรึมยังไง ไม่รู้ ไม่เห็น สาคูเมลอน หอมอร่อยที่ยกมาวางไว้บนโต๊ะ ผมฟาดหมดไป 2 ถ้วย
ไม่ได้ตะกละ แต่กินเพื่อกระชับความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ของเหลือเดี๋ยวเขาจะโกรธเอา


ชมการแสดงจนจบตอน 3 ทุ่มครึ่ง แยกย้ายกันกลับที่พัก
พวกเราเดินทางกลับถึงโรงแรม May Tower ตอน 4 ทุ่ม แยกย้ายห้องใครห้องมัน
ส่วนผม เห็นวิกกี้กับชาย เมืองสิงห์ เอ้ย ชาย ชาติโยดม ไอ้บ้า จะตลกไปไหน
เห็นสองคนนี้สวีทกันทั้งวันแล้ว ต้องไปล้างแค้นกับหมอนข้าง

เช้าวันต่อมา
(เอาไว้จะเล่าให้ฟังต่อวันหลัง)

จากคุณ : dFLY - [ 3 เม.ย. 51 00:34:42 ]