PANTIP.COM : E6509444 ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ยังเป็นเด็กไปนานๆ .. [เรารักโปสการ์ด]

ความคิดเห็นที่ 20

เรื่องนี้อ่านแล้วอาจจะไม่ขำเหมือนเรื่องของอ้อมใจ
แต่เป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึก.... ไม่รู้ว่าจะอธิบายเป็นคำพูดอย่างไร
อ่านดูแล้วกันครับ

...................................

เรื่องของปุ๊ กับ แว่น

สมัยเรียนประถม ตั้งแต่ ป.1 เลย ปุ๊จัง(อ้อมใจตั้งให้) มีเพื่อนคนหนึ่ง ชื่อ "แว่น"

แว่นเป็นเด็กเรียนซ้ำชั้น ปุ๊จังเข้ามา ป.1 ก็เจอกับแว่นเลย แต่จริงๆแว่นควรจะได้ขึ้น ป.2 แล้ว แต่ก็นั่นแหละ ถ้าแว่นไม่ซ้ำชั้น ปุ๊จังก็คงไม่ได้เจอแว่น ไม่ได้เป็นเพื่อนกับแว่นหรอก แว่นเป็นคนที่สายตาสั้นมากกกกกก และนั่นก็เป็นสาเหตุเดียวที่ทำให้แว่นซ้ำชั้น เพราะแว่นจะมองไม่เห็นกระดานดำเลย เวลาแว่นเขียนหรืออ่านหนังสือจะต้องก้มหน้าลงไปเขียนหรือยกหนังสือขึ้นมาอ่านจนหน้าชิดกระดาษ แว่นสายตาสั้นขนาดนั้น

ตั้งแต่ปุ๊จังเข้า ป.1 จนจบ ป.6 ปุ๊จังนั่งโต๊ะคู่กับแว่นตลอด

ปุ๊เคยคิดเล่นๆว่า ถ้าปุ๊จังเข้าโรงเรียนก่อนเกณฑ์หนึ่งปี ซึ่งเป็นปีที่แว่นเข้าเรียน ป.1 และถ้าบังเอิญปุ๊จังได้นั่งโต๊ะคู่กับแว่นตั้งแต่แรก แว่นจะไม่มีวันได้ชื่อว่าเป็นเด็กซ้ำชั้นเลย

เพราะตลอดเวลา 6 ปีที่เรานั่งโต๊ะคู่กัน ปุ๊จังจะเป็นผู้ช่วยแว่นตลอด คอยอ่านที่ครูเขียนบนกระดานดำให้แว่นจด และบอกทุกๆอย่างที่แว่นไม่สามารถเอาหน้าไปแนบอ่านได้ และกระทั่งปุ๊จังก็ยังเป็นเพื่อนกินข้าวกลางวันกับแว่นตลอด จนกระทั่งน้องสาวของแว่น(ซึ่งเป็นเพื่อนกับน้องสาวของปุ๊จังเหมือนกัน)เข้าโรงเรียนตามมา แว่นจึงไปกินข้าวกลางวันกับน้องสาว (ส่วนปุ๊จังก็ไปกินกับน้องสาวของปุ๊จัง)

หลังจากจบ ป.6 ปุ๊จังได้ไปเรียนต่อชั้นมัธยมที่โรงเรียนสุดฮอทของหนุ่มๆโคราช ส่วนแว่นไม่ได้เรียนต่อเนื่องจากปัญหาทางสายตา ได้ข่าวแว่นต้องช่วยงานพ่อแม่อย่างแข็งขัน ที่บ้านแว่นทำการเกษตร ปลูกผักทำนาเหมือนที่บ้านปุ๊จัง ที่นาของครอบครัวแว่นอยู่ใกล้ๆกับที่นาแปลงหนึ่งของคุณแม่ปุ๊จัง

ตั้งแต่จบ ป.6 ปุ๊จังก็ไม่ได้เจอแว่นอีก ส่วนมากปุ๊จังจะเจอน้องสาวแว่นเวลาที่ไปวัดวันพระ ก็จะถามถึงแว่นเสมอ แต่ก็แปลกใจตัวเองว่าบ้านเราก็ไม่ได้อยู่ไกลกันมาก แต่เราก้ไม่เคยไปเยี่ยมเยือนกันเลย ปุ๊เคยไปบ้านแว่นครั้งหนึ่งตอนเด็กๆ ไปตัดไม้ไผ่มาทำกิจกรรมค่ายลูกเสือที่โรงเรียน หลังจากนั้นก็จำไม่ได้แล้วว่าบ้านของแว่นหลังไหน

เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบปี ปุ๊จังมีโอกาสได้บวชที่วัดประจำหมู่บ้าน ระหว่างบวชปุ๊ก็ปฏิบัติได้ดีพอสมควรจนหลวงพี่หลวงน้าหลวงตาออกปากชม หลวงน้าองค์หนึ่งเล่าว่า เห็นพระปุ๊แล้วนึกถึงทิดสิทธิ์ (ชื่อของแว่นอีกชื่อที่คนอื่นเรียก แว่นชื่อจริงว่าสุรสิทธิ์)

"...ตอนที่สิทธิ์บวชอยู่ สิทธิ์ขยันมาก ทั้งกวาดลานวัด ทั้งหมั่นท่องบ่นมนต์พิธี ขนาดตามองแทบไม่ค่อยเห็น ก็ยังหยิบหนังสือมาแนบจนชิดหน้า แล้วก็ค่อยๆท่องทุกครั้งที่ว่าง แถมตอนวันบวชสิทธิ์ก็สามารถท่องบทขานนาคได้ด้วยตัวเอง (พูดถึงตรงนี้แล้วอายแว่นเลย เพราะตอนบวชปุ๊จังท่องไม่ได้ขึ้นใจ) แถมลาสิกขาไปแล้วก็ยังมาวัดมาวาเป็นประจำ ทำงานในนาในไร่เป็นกำลังสำคัญของครอบครัว หลวงน้าอยากให้คนที่มาบวชได้ซักครึ่งของทิดสิทธิ์..."

นั่นคือข่าวล่าสุดของแว่นในรอบหลายปีที่ปุ๊จังได้รับ

หลังจากปุ๊จังลาสิกขาแล้ว เนื่องจากยังไม่มีภาระงานการที่ต้องไปทำ ปุ๊จังยังคงใช้ชีวิตวนเวียนอยู่ระหว่างบ้านกับวัด ใจก็จดจ่อว่าถึงวันพระคงได้มีโอกาสเจอแว่นซักวันพระหนึ่ง ปุ๊จังไม่แน่ใจว่าระหว่างที่ปุ๊จังบวชอยู่ แว่นมาวัดวันพระบ้างหรือเปล่า เพราะญาติโยมมาวัดกันเยอะ อีกอย่างตอนบวชไม่ค่อยจะกวาดสายตามองญาติโยมที่มาทำบุญสักเท่าไร เพราะพยายามสำรวมให้มากที่สุด ....แล้ววันหนึ่งปุ๊จังก็ได้เจอแว่น วันนั้นที่วัดมีงานเทศน์มหาชาติ แว่นมาวัดพร้อมกับเพื่อนบ้าน

แว่นดูเปลี่ยนไปมาก ดูเหมือนว่าจะแก่กว่าอายุจริงสักสิบปี ปุ๊จังเดินเข้าไปทักแว่น แว่นจำปุ๊จังไม่ได้ จนต้องบอกว่าเป็นใคร แว่นดูดีใจเหมือนกันที่เจอปุ๊จัง แต่เราก็ไม่ได้คุยกันมากไปกว่าทักกัน เพราะแว่นต้องไปร่วมกับขบวนผ้าป่ากับเพื่อนบ้านแว่น ส่วนปุ๊จังก็ต้องกลับไปช่วยพระทำโน่นทำนี่ เพราะวันนั้นที่วัดค่อนข้างยุ่งทีเดียว

ครั้งล่าสุดที่ปุ๊จังเจอแว่นก็ตอนเย็นของวันเดียวกันนั้น ขณะที่แว่นกำลังยืนรอรถกลับบ้านพร้อมเพื่อนบ้าน ปุ๊จังส่งยิ้มให้แว่นขณะที่ขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านแว่นไป

แต่แว่นก็คงจะมองไม่เห็น...

คิดว่าแว่นก็คงคิดถึงปุ๊จังบ้างหล่ะ คงพุดถึงปุ๊ให้พ่อกับแม่ฟังหลังจากที่ได้เจอกัน เพราะล่าสุดเมื่อประมาณเดือนก่อนที่วัดมีงานประจำปี ปุ๊จังก็เคลียร์งานทั้งหลายกลับลงไปช่วย ปุ๊จังไปนั่งประจำอยู่ที่กองอำนวยการ เจอพ่อของแว่นที่มานั่งช่วยงานอยู่ใกล้ๆกัน ก็เลยเข้าไปสวัสดี พ่อแว่นรับไหว้แล้วบอกว่าสิทธิ์ไม่ได้มา เพราะไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนย่าที่บ้าน

พ่อแม่แว่นรู้จักกับพ่อแม่ของปุ๊จังเป็นอย่างดี แต่ไม่ค่อยอะไรเท่าไรกับรุ่นลูก เพราะปุ๊จังไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ชีวิตไปโลดแล่นอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเสียมากกว่า ปุ๊จังมาดังเอาตอนมาบวชนี่หล่ะ เพราะได้สร้างวีรกรรมเอาไว้มากมาย คนพูดปากต่อปาก ในโรงครัว บนหอฉัน ฯลฯ แป๊ปเดียวก็ดังแล้ว "...อ๋อ พระลูกตาพงษ์ยายเหลิมหนะเหรอ..." บางคนไม่รู้มาก่อนเลยด้วยซ้ำว่าพ่อแม่ปุ๊จังมีลูกผู้ชาย มารู้ก็ตอนปุ๊จังเป็นพระนี่หล่ะ พอปุ๊จังเข้าไปสวัสดีพ่อของแว่น พ่อจึงจำได้ว่าไอ้ทิดคนนี้เพื่อนลูกชายตัวเอง ลูกชายตาพงษ์ยายเหลิม จึงบอกข่าวตั้งแต่ปุ๊จังยังไม่ถามถึงแว่น
.
.
.
.
.
เช้าที่จะถึงนี้ก็เป็นวันสงกรานต์ วันปีใหม่ไทย ที่วัดคนคงจะมาทำบุญกันจนเต็มศาลาใหญ่เหมือนเช่นทุกปี พรุ่งนี้ปุ๊จังจะใส่เสื้อลายดอก ปะแป้งหอม คล้องคอด้วยมะลิร้อย ช่วยแม่ถือปิ่นโตไปวัดเหมือนเช่นทุกปี แต่ปีนี้นอกจากจะรอเวลาที่จะได้สรงน้ำหลวงพี่ที่เคยสนิทกันตอนที่บวชแล้ว

สิ่งหนึ่งที่จะลืมไม่ได้ก็คือ ปุ๊จังจะต้องมองหาว่าแว่นนั่งอยู่ตรงไหนของศาลาหลังใหญ่...

แก้ไขเมื่อ 13 เม.ย. 51 01:29:42

จากคุณ : 16เมษา - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 01:18:45 ]