ความคิดเห็นที่ 1 ขอเล่าเรื่องนี้อย่างสั้นๆ ให้ฟังก่อนนะ..ยุคสมัยก่อนของผู้เขียนและของใครหลายๆคน ที่เกิดทัน ยุคที่ไม่มีโทรศัพท์มือถือ และอินเตอร์เน็ตแพร่หลายอย่างทุกวันนี้ สมัยนั้นโทรศัพท์บ้าน ยังมีไม่ครบทุกหลังคาเรือน  หากต้องการติดต่อแบบรีบด่วน ก็ต้องใช้บริการตู้โทรศัพท์สาธารณะ แล้วจำได้มั้ย ว่าโดนกินเหรียญ  หรือ   ต้องยืนต่อคิวนานเพียงใด ดังนั้น ยังมีการสื่อสารอีกช่องทางหนึ่งที่ไม่ก่อเกิดความเครียด ไม่เสี่ยงกับความกดดันจากคนรอบข้าง  ไม่เปลืองงบประมาณ คือ การสื่อสารผ่านทางกระดาษและแปะแสตมป์กัน ที่ เราเรียกว่า จดหมาย จากคุณ : ป้าพาฝัน - [ 2 ก.ค. 51 15:06:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ใครยังจำจดหมายฉบับแรกที่เขียนถึงใครคนหนึ่งได้มั้ย  อาจจะเป็นจดหมายที่เขียนถึงแม่ เพื่อขอเงินเพิ่ม  จดหมายนัดเพื่อนเที่ยวต่างจังหวัด  จดหมายส่งคุณครูขอลาป่วย  หรือจดหมายยามที่ต้องออกเดินทาง  จดหมายที่เขียนถึงแฟน ช่วงปิดภาคเรียน  รวมไปถึงโปสต์การ์ดอีกหลายใบ ที่เขียนขึ้นตามโอกาสสำคัญๆ เช่น วันปีใหม่ วันเกิด และวันที่ (อยาก ) บอก รัก และ คิดถึง   และยังรวมถึงโปสต์การ์ดที่เขียนถึงตัวเอง   จนมาถึงยุคที่อินเตอร์เน็ตและโทรศัพท์เข้ามาทำลายวัฒนธรรมการเขียน  ทำให้หลายคนเขียนจดหมายน้อยลง และเลิกเขียนจดหมายไปในที่สุด  แต่..ผู้เขียนยังคงรักวงโคจรของจดหมาย  ผู้เขียนบอกว่า จดหมายมีการเดินทางและเรื่องเล่าของมันเอง จากคุณ : ป้าพาฝัน - [ 2 ก.ค. 51 15:08:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าสมมติว่า วันนึงคุณได้รับจดหมายและบังเอิญจดหมายนั้น ดันพูดกับคุณได้  ผู้เขียนเล่าต่อว่า คุณคงอยากฟังเรื่องสนุกๆของมันแน่ๆ อ่านมาถึงบรรทัดนี้..แล้วนึกถึง โปสต์การ์ดที่เราเขียนถึงกัน  บังเอิญว่าโปสต์การ์ดนั้น พูดได้เช่นเดียวกับจดหมายที่คุณจักรพันธุ์เขียนเหมือนกัน  เอาล่ะสิ..จะไม่เรียกว่า  เรื่องนี้โดนใจได้อย่างไร จากคุณ : ป้าพาฝัน - [ 2 ก.ค. 51 15:10:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จดหมายได้เล่าเรื่องตั้งแต่...คนที่เขียนหา ได้บรรจงเลือกกระดาษและซอง เลือกแม้กระทั่งปากกาที่ใช้เขียน และบรรยายต่อว่า ผู้เขียนได้ใส่ใจในทุกตัวอักษรมากเพียงใด  บรรยากาศแบบนี้แหละที่เป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ในการเขียนจดหมายที่มีคนเขียนและคนอ่านเท่านั้นที่สัมผัสได้   จากปัจจุบันที่โลกหมุนเร็วขึ้น  จุดหมายของการเขียนจดหมาย คงเหลือเพียง การเขียนเพื่อระลึกถึงกันและกันเท่านั้น   เลยหันกลับมาถามคนรักโปสต์การ์ดว่า รู้สึกเช่นเดียวกันกับคุณจักรพันธุ์ที่รู้สึกหรือเปล่า จากคุณ : ป้าพาฝัน - [ 2 ก.ค. 51 15:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โปสต์การ์ดที่เขียนถึงกัน....พูดได้  เห็นด้วยมั้ย..ที่เราได้มาเจอะเจอ พบหน้าพบตาและพบปะพูดคุยกัน  จนกลายเป็นมิตรภาพดีๆ ที่มีให้กันและกัน จากจุดหมายของจดหมาย กลายร่างมาเป็น  โปสต์การ์ดโปรดปราน  ของป้าพาฝันและของใครหลายคนด้วยใช่มั้ย  แล้วจะให้อ่านแบบปล่อยผ่านไป โดยไม่มาเล่าสู่กันฟังได้อย่างไร คุณค่าของมันก็มากเกินกว่าจะปล่อยผ่านไปโดยไม่บันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร  ประโยคท้ายนี้..มาจากตอนจบของเรื่องสั้น เรื่องนี้ และเป็น เรื่องเดียวกันกับ โปสต์การ์ดโปรดปราน  อะไร..จะเชื่อมถึงกันได้เพียงนี้ จากคุณ : ป้าพาฝัน - [ 2 ก.ค. 51 15:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณพี่เก๋จร้า ^^  ต้องไปหาเก็บบ้างแระ คห.4 แต่คลับนี้ทำให้มันสัมผัสได้ด้วยหัวใจค่ะ.. รักนะ pclovers จุ๊ฟจุ๊ฟ ปล.จำได้ว่าจดหมายฉบับแรกที่ถูกสอนให้เขียนเป็นทางการ ตอนเรียนวิชาภาษาไทย คือจดหมายลาป่วย และคุณครู(สมัยนั้นไม่เรียกอาจารย์ แกร่ปล่ะเนี่ย^^) ให้เขียนลายมือตัวเองด้วย.. จากคุณ : tongkaa (Panar) - [ 2 ก.ค. 51 15:58:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณพี่เก๋ที่นำข้อความดีดีมาให้อ่านค่ะ น่าซื้อมาอ่านจังหนังสือเล่มนี้ เกิดทันสมัยยังไม่มีอินเตอร์เนตค่ะ แต่มีโทรศัพท์บ้าน และโทรศัพท์มือถือรุ่น กระติกน้ำที่หนักเกือบสิบโล ราคาเกือบแสน สมัยเด็กเด็กก็คุยโทรศัพท์นานนานนานจนที่บ้านบ่น (เด็กเด็กคงเหมือนกันทุกคนอ่ะเนอะคะ อยู่โรงเรียนก็คุยกัน กลับมาบ้านยัง มาโทรคุยกันอีก) จดหมายฉบับแรกที่ได้เขียนก็คงเหมือนพี่ตอง คือการเขียนจดหมายรูปแบบที่เป็นทางการต่างต่างในวิชาภาษาไทย ที่ต้องแบ่งหน้ากระดาษเป็นสามส่วน เขียนที่อยู่ผู้ส่ง เขียนวันที่ คำขึ้นต้น ลงท้าย ทางการมากมาก จากคุณ : asp_ash - [ 2 ก.ค. 51 16:35:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นหนังสือที่น่าอ่านมากๆครับ จากคุณ : ตัวเรา - [ 2 ก.ค. 51 16:37:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ต้องไปหามาอ่านบ้างแล้ว จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 2 ก.ค. 51 16:46:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่าอ่านมากค่ะ... จะลองไปหามาอ่านบ้าง ^^ จากคุณ : _iOFFer_ - [ 2 ก.ค. 51 17:41:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เดี๋ยวไว้ไปซื้อมาอ่านบ้างดีกว่า   ขอบคุณพี่เก๋ที่มาแนะนำหนังสือให้ครับ จากคุณ : jk (016) - [ 2 ก.ค. 51 18:45:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอมี่ไม่ไปไหนกับเพื่อนเพราะพ่อแม่เป็นห่วง   พอกลับบ้านก็คุยโทรศัพท์กับเื่พื่อนที่พึ่งแยกกลับบ้านเมื่อเย็น นานๆจนโดนด่าประจำ  อิๆๆๆ จากคุณ : amykittenish - [ 2 ก.ค. 51 21:11:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณมากค่ะพี่เก๋ จากคุณ : torelair - [ 2 ก.ค. 51 21:43:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ว้าว ต้องสอยมาซะแล้ว ขอบคุณค่ะพี่เก๋ ส้มโอเห็นหลายรอบแล้วแต่ไม่ได้หยิบมาอ่านเพราะนึกว่าเกี่ยวกับการเที่ยวคนเดียวน่ะค่ะ (อ่านแล้วแสลงใจช่วงนี้ เหอๆๆ) จากคุณ : ชอบซื้อแต่ไม่ชอบอ่าน - [ 2 ก.ค. 51 23:10:14 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เดี๋ยวจะลองไปหาดูบ้างครับ  ขอบคุณที่นำมาเล่าสู่กันฟัง จากคุณ : Cherokee1 - [ 3 ก.ค. 51 00:13:48 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โปสการ์ดมีแล้ว . . . แต่มีบ้างที่ไม่รู้จะเขียนอะไรดี ความรู้สึกมีมากมายในจิตใจ เกรงแต่ว่าตัวหนังสือไม่สามารถถ่ายทอดสิ่งเหล่านั้น ได้ดีเท่ากับความรู้สึกในใจ อย่าว่าแต่ตัวหนังสือเลย แม้แต่คำพูดบางทีก็ไม่สามารถบ่งบอกสิ่งที่อยู่ในใจได้อย่างต้องการ คงต้องใช้การกระทำเป็นตัวดำเนินเรื่อง หลายคราคิดถึงโปสการ์ดที่ได้ออกเดินทางไปแล้ว โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่ามันไม่ถึงมือผู้รับ และต้องเดินทางในต่างประเทศเพียงลำพัง ภาษาก็คนละภาษา วัฒนธรรมก็แตกต่าง อยากรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน สบายดีหรือปล่าว อยากขอทุนจากรัฐบาลออกตามหาโปสการ์ดที่ไม่ถึงมือผู้รับจังเลย หรือบอกรายการตีสิบของเสี่ยวีทีดี ชีวิตคือการเดินทาง ปลายทางคือความฝัน รางวัลคือจุดหมาย เดียวดายคือ . . . คนเดินทาง จากคุณ : คนเดินทาง (gotland) - [ 3 ก.ค. 51 08:34:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ปู่ยุทธของขึ้นเลย อิอิ (ล้อเล่นนะคะ ชอบอ่านค่ะ) ทีแรกว่าจะตอบจดหมายของพี่เก๋ด้วย PC แต่สงสัยต้องออกตามล่าหากระดาษเขียนจดหมายซะแล้ว ^^~ จากคุณ : ParaZite - [ 3 ก.ค. 51 09:38:07 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เคยเห็นชื่อหนังสือเล่มนี้เหมือนกันค่ะ ว่าจะลองหยิบมาอ่านดู แต่ยังหาไม่เจอ คราวหน้าคงต้องไม่พลาดแล้วล่ะค่ะ จากคุณ : น้องหนูพันธุ์ดุ - [ 3 ก.ค. 51 11:38:17 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หวังใจยิ่งว่าจะมีเวลาอ่านหนังสืออื่นๆบ้าง เพราะตอนนี้ แมโสม หืดจับ อย่างบากบั่น จากคุณ : ฟู่ฟ่า รายงาน (โสมรัศมี) - [ 3 ก.ค. 51 12:22:27 ]

ความคิดเห็นที่ 20 นับฉบับที่เขียนได้เลย ค่ะ สำหรับจดหมาย เรียกได้ว่าหากใครได้รับนี่ใส่กรอบได้เลย เพราะจำได้ว่าฉบับสุดท้ายที่เคยเขียน คือตอน มัธยม มั้งคริๆ จากคุณ : ยาโยยจัง (ยาโยยจัง) - [ 3 ก.ค. 51 13:07:56 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ลุงยุทธครับ บางที คนที่เดียวดาย คงไม่เฉพาะคนเดินทางเท่านั้นหรอก คนที่เฝ้ามองพระจันทร์ก็เดียวดายเป็นเหมือนกัน ..................................................................... เมื่อสมัยวัยรุ่นรักการเขียนจดหมายมาก ยิ่งพอหลังจากได้อ่าน "สงครามชีวิต" ของท่านศรีบูรพา ก็สวมวิญญาณ "ระพินทร์" กับ "แม่เพลิน" กับเพื่อนกันอย่างอิ่มอกอิ่มใจ เขียนจนอายุเข้าเบญจเพส ก็เหมือนจะเลิกเขียน เพราะอีกฝ่ายไม่ค่อยจะตอบกลับแล้ว ตอนนั้นเศร้าใจ เหมือนบางอย่างในชีวิตได้ขาดหายไป เป็นไปได้ถึงขนาดนั้น เอาหลักฐานมายืนยันครับพี่เก๋ จากคุณ : 16เมษา - [ 3 ก.ค. 51 22:27:54 ]

ความคิดเห็นที่ 22 นี่เฉพาะจาก ระพินทร์ เอ หรือแม่เพลินดี ถึงระพินทร์ เอ หรือแม่เพลิน อิอิ จากคุณ : 16เมษา - [ 3 ก.ค. 51 22:31:02 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ยางไม่หมดดดดดด จากคุณ : 16เมษา - [ 3 ก.ค. 51 22:34:05 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ช่วงนี้ ไม่ได้เดินร้านหนังสือเลยค่ะ ขอบคุณที่แนะนำนะคะ จากคุณ : สเลเต - [ 3 ก.ค. 51 23:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โอ้โห . . หลานปุ๊ สุดยอดดด นักเขียน ต้องชื่นชมว่าไม่ธรรมดา ไม่ธรรมดา หลานปุ๊เปน รพินทร์ แห่งสงครามชีวิต ปู่ขอเปน รพินทร์ แห่งหนองน้ำแห้ง กำลังจะบุกมรกตนคร จากคุณ : gotland - [ 4 ก.ค. 51 08:38:12 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณพี่เก๋ค่ะ ที่นำเรื่องราวดีๆมาเล่าสู่กันฟัง ...เมื่อสมัยเรียนหนังสืออยู่ต่างจังหวัด (นัยว่าสิบกว่าปีที่ผ่านมา ^^" ) ต้องเขียนจดหมายกลับบ้าน ประมาณหนึ่งฉบับหรือสองฉบับต่อสัปดาห์ เพื่อเล่าเรื่องต่างๆที่พบเจอ ให้คนทางบ้านฟัง ซึ่งก็รวมเรื่องที่ขอตังค์ทางบ้านเพิ่มด้วย เอิ๊กๆ ... ...สงสัยต้องไปค้นจดหมายมาอ่านอีกรอบแล้วล่ะคะ จากคุณ : ก้านกล้วยสีสด - [ 5 ก.ค. 51 17:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เห็นจดหมายระพินทร์-แม่เพลิน , แม่เพลิน-ระพินทร์ แล้วคิดถึงแสตมป์ดอกบัว 7-11 อิอิ จากคุณ : ParaZite - [ 6 ก.ค. 51 07:31:14 ]

ความคิดเห็นที่ 28 โอ้....คลับนี่ธรรมดาซะที่หนายยยยยยยยยยยย จากคุณ : poravee - [ 6 ก.ค. 51 21:53:42 ]