ความคิดเห็นที่ 1 นี่ถ้าไม่บอกว่าทำงานเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ก็ไม่เชื่อนะ นึกว่า ผู้กำกับหนังมาเอง 55555+ ใช้ภาษาซะเห็นภาพเลย คริ ๆ ปล.ไปเขียนบทละครได้เลยนะเนี่ย ชงชง คริ ๆ จากคุณ : ยุงไต่ (Yaitung) - [ 4 ส.ค. 51 17:10:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พี่น้องคร๊าบบ  ที่เราพิมพ์ๆ กันอยู่นี่เรายังมีชีวิตกันอยู่ใช่ป่ะ กลัวเหมือนเรืองสี่แพร่งง่ะ เหอๆ จากคุณ : jungkochan - [ 4 ส.ค. 51 17:17:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอ้ เนื้อหา ชวนน่าติดตาม .................... จากคุณ : เด็กชายหมูแฮม (DCMooHam) - [ 4 ส.ค. 51 17:29:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากเรือคว่ำ เราตกจมไปอยู่ใต้น้ำอ่ะ แบบว่าโผล่หัวขึ้นมา ก็เจอ พี่เอกกับสุทธิอ่ะ ที่อยู่ใกล้ๆ ยังไม่ทันจะได้พูดไรกันเลย สายน้ำก็พาเราไปแพร่งไหนก็ไม่รู้ แต่เรามีมือเป็นอาวุธอ่ะ จับพี่เอกไว้อ่ะ (แต่ได้ยินมาว่า กอดแน่นไม่ปล่อย) อิอิ แบบว่าคว้าใครได้ก็คว้าอ่ะนะ พอดีพี่เอก เป็นผู้โชคดี ที่อยู่ใกล้เรา แล้วเราสามารถจับต้องได้ใกล้ที่สุด ก็คว้าเอาไว้ คิดว่า มีเพื่อนเกาะอยู่ด้วยกันดีว่า หลุดไปคนเดียวอ่ะ คิดอย่างนั้นจริงๆ ทีนี้ น้ำมันก็ดูดลงไปข้างใต้อ่ะ ซึ่งข้างใต้ก็มีหินอยู่เตลอด ขาก็ไปโดนบ้าง มีโอกาสโผล่ขึ้นมาหายใจแปบเดียว ก็โดนน้ำดึงให้ลงไปใต้น้ำอีก แล้วก้อหมุนตัวเล่นอยู่ใต้น้ำโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่มือหรืออาจจะตัวด้วย เกาะผู้โชคดีที่เราคว้ามาได้ไม่ยอมปล่อยอ่ะ ทำให้ใครคนนั้นโดนเรากดลงไปใต้น้ำด้วย สุดท้าย พอน้ำเริ่มนิ่งก็เห็น พี่ชง กับสุทธิแล้ว ดูหน้าพี่เอกแล้ว ท่าจะไม่รอด เอ๊ย ไม่ไหว เรียกพี่ชงอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนั้น คลายมือที่รัดพี่เอกแล้วนะ แต่ยังไม่ได้ปล่อยมือ--" แล้วพี่ชงก็จับสุทธิได้ สุทธิก็ยื่นไม้พายมาให้เราจับ เราก็จับเอาไว้มือนึง พี่เอกจับไว้มือนึงด้วย(มั้ง) แต่น้ำมันแรงมากๆ ต้านไม่ไหว สุดท้ายนไม้พายก็หลุดมือจนได้ แต่ก็โชคดี เจ้าหน้าที่มาช่วยพอดี เลยอยู่รอดปลอดภัย แต่หน้าตาพี่เอกดูแย่มากๆๆ คงหายใจไม่ได้ หายใจไม่ทัน สุดท้ายเจ้าหน้าที่ก็ดึงขึ้นเรือกันทั้งคู่ พอขึ้นมาก็มีพี่ชงทิ พี่อ้อ พี่ต้าร์ อยู่ในเรือ แล้ว พอขึ้นฝั่งได้ ก็เป็นห่วงคนที่เหลือนะ ว่าจะเป็นไงกันมั่ง กลัวจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า แต่โชคดีที่ไม่มีใครเป็นไรมาก จากคุณ : น้องหนูพันธุ์ดุ - [ 4 ส.ค. 51 17:35:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เหตุการณ์ที่ผมยังพอจำได้คือเมื่อเรือเสยขึ้น เรือมันก็เอียงมาทางขวาครับ ซึ่งตอนนั้นเพื่อนๆฝั่งซ้ายก็ขยับมาทางขวา จำได้ว่าทุกคนตะโกนให้รีบขยับไปทางซ้ายให้เร็วที่สุด แต่ยังไม่ทันขยับครับเรือก็คว่ำทันที แล้วผมก็จมไปในน้ำครับแถมเจอเรือกดทับพวกเราอีก ตอนนั้นยอมรับว่าผมตั้งสติไม่ทันครับ สิ่งแรกที่กลัวคือ ผมจะออกจากเรือได้มั้ยผมกลัวไม่มีอากาศหายใจ แต่ผมก็ดีดตัวออกมาจากใต้เรือได้ครับ แล้วอากาศหายใจแรกของผมก็มาถึงเมื่อน้ำซัดผมขึ้นมาสำเร็จ ผมกินน้ำไปเยอะมากๆ แม้จะพยายามกลั้นหายใจแล้วก็ตาม ผมไม่ได้ดูเลยว่าเพื่อนๆแต่ละคนเป็นอย่างไร วินาทีนั้นผมพยายามจะเกาะเชือกที่เรือ มือหนึ่งก็ยังถือไม้พายครับ แต่มันเริ่มจะมาทำร้ายผมแล้วเพราะมันไปขัดกับเรือผมเลยต้องสะบัดไม้พายออกไปและเกาะเรือไว้แน่น เสียงที่ผมได้ยินหลังจากนั้นคือ อย่าเกาะเรือ ปล่อยเรือแล้วไหลตามน้ำไป ผมไม่เข้าใจว่าทำไมให้ผมปล่อยมือออกจากเรือ แต่ผมก็เชื่อเขา แล้วเหตุการณ์ที่ผมจะไม่ลืมมันก็เริ่มขึ้นครับ เชื่อมั้ยครับพอผมปล่อยมือเท่านั้น แรงน้ำซัดผมออกไปทางซ้าย ซึ่งผมยังไม่ทันได้ตั้งสติอะไรเลยครับ น้ำก็ดูดผมลงไปใต้น้ำในสภาพหงายหลังเพราะผมเอาหน้าลง คงไม่ต้องบอกนะครับว่าอาการสำลักน้ำมันมาจะเยือนทันที แล้วผมก็เจอสิ่งที่ผมกลัวครับ แรงน้ำมันซัดศีรษะผมไปฟาดกับก้อนหินใต้น้ำครับ ด้วยความโชคดีที่ผมใส่หมวกแน่นมากๆเลยไม่หลุดออก (ปกติผมไม่ชอบใส่หมวกแน่นๆมันรัดคอแล้วผมหายใจไม่สะดวกครับ) แล้วแรงน้ำก็งัดผมขึ้นมาอีกครั้งครับ แต่ยังไม่ทันได้หายใจเลยครับมันก็ดูดผม ลงไปอีกครั้ง และอีกครั้งจนนับไม่ถ้วนครับ เชื่อมั้ยครับว่าผมกลัวมากๆ กลัวว่าตอนที่มันดูดผมไปเนี่ยผมจะเจออะไร ความชาของขาทั้งสองข้างมันเริ่มมาครับเพราะขาผมไปฟาดกับหินจนนับไม่ถ้วน แต่สิ่งที่กลัวอีกอย่างคือการที่ขาไปติดหินครับ แต่เพราะแรงน้ำที่แรงมันจึงซัดผมหลุดได้ ผมไม่รู้ว่าตอนเกิดเหตุมันนานแค่ไหน แต่สำหรับผมแล้วมันนานมากๆนับครั้งไม่ได้ที่ผมถูกดูดลงไปใต้น้ำ แล้วมันก็เหมือนนรกยังไม่อยากเอาคนชั่วๆอย่างผมไปมั้งครับ ขณะที่ผมจะหมดแรงและหมดลมหายใจ มารู้สึกตัวได้ว่าน้ำมันนิ่งลง และถูกไม่มีการถูกกระแทกแล้ว ใช่แล้วครับ ผมหลุดตรงบริเวณแก่งออกมาได้แล้วครับ ผมลอยอยู่กลางน้ำอยู่ ได้ยินเสียงสุทธิตะโกนเรียกเสียงหลง ผมได้แค่พนักหน้าและพูดว่าคอยก่อนจะรีบไปช่วย แต่น้ำเสียงของเอกที่ลอยมามันน่ากลัวกว่าครับ เสียงเอกร้องให้มาช่วยน้องผึ้งที่กดคอเอกอยู่จนเอกสำลักน้ำ ผมมองเห็นสีหน้าของเอกไม่สู้ดีเลยครับ เลยรีบพยายามฮึดครั้ง สุดท้ายว่ายทวนน้ำไปช่วย ยอมรับว่ากลัวเหมือนกัน เพราะอย่างที่รู้ๆครับ ถ้าจะช่วยคนจะจมน้ำต้องมีวิธีเข้าช่วยครับไม่เช่นนั้นอาจจะจมทั้งคู่ ผมว่ายไปหาทั้ง 3 คนโดยลากสุทธิมาได้คนแรก ขาทั้งสองข้างมันจะหมดเรี่ยวแรงแล้วครับ ปวดเข่าและข้อเท้ามากๆครับ แต่มันเป็นสิ่งที่จำเป็นในการทำให้เรารอด มันเป็นฝีพายที่จะช่วยผมและเพื่อนๆได้ แต่ความเจ็บปวดก็ต้องรีบหายครับเมื่อผมได้ยินเสียงน้ำด้านหลังผมเริ่มดังขึ้น ใช่แล้วครับมันคือแก่งอีกแก่งที่พวกเราใกล้เข้าไป ถ้าผมไปถึงฝั่งไม่ได้ผมก็ไม่รู้ครับมันจะเกิดอะไรขึ้น ผมรวบรวมแรงทั้งหมดว่ายไปเกาะต้นไม้ได้ครับ และลากสุทธิไว้ต้านความแรงของน้ำและให้สุทธิช่วยดึงเอกกับผึ้งไว้ ตอนนี้กลายเป็นว่าผมต้องต้านแรงน้ำเพื่อดถึงเพื่อนอีก 3 คนไว้ แต่เหมือนสวรรค์จะแกล้งครับ เอกกับผึ้งหลุดมือสุทธิไปครับ ผมไม่อยากคิดว่าจะเป็นอย่างไร แต่แล้วสรรค์ก็มาโปรดครับ เรือลำแดงรีบเร่งฝีพายมาช่วยเอกกับน้องผึ้งไว้ได้ทันครับก่อนที่เขาจะมาช่วยสุทธิและผมต่อไป ผมไม่รู้ว่าจะบรรยายให้เห็นภาพอย่างไร แต่สำหรับผมครั้งนี้มันคือนาทีชีวิตที่ผมคิดว่ามันท้าความตายได้หนักสุดเท่าที่เคยเจอมาครับ ความประมาท โชคชะตา ฟ้าลิขิต หรือคำลงโทษของเจ้าป่าเจ้าเขาที่เราไม่ได้ขอขมาก่อนล่องแก่งจะเป็นผลให้เกิดเหตุครั้งนี้หรือไม่ผมไม่รู้ครับ แต่การที่ผมและเพื่อนๆยังมีลมหายใจอยู่ต่อไปบนโลกนี้ มันทำให้ผมคิดได้ว่า สติ คือสิ่งที่สำคัญที่สุดครับ ไม่ว่าคุณจะเจออะไร ตั้งสติไว้แล้วจะแก้ปัญหาได้ครับ งานนี้ผมไม่โทษใครครับ ทุกสิ่งเกิดจากเราเลือกที่จะทำมันครับ ขอบคุณเพื่อนๆที่ทำให้เราได้รู้ว่าวินาทีเป็นวินาทีตายมันเป็นเช่นไรครับ อขบคุณอะไรไม่รู้ที่ทำให้ผมรอดมาและได้มาถ่ายทอดประสบการณ์ชีวิตนี้ให้เพื่อนๆได้รับทราบครับ จากคุณ : nayroysoydao - [ 4 ส.ค. 51 17:36:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ความคิดเห็นด้านบนไม่ยอมให้แก้ไขข้อความที่ผิดและเพิ่มเติม ขออีกนิดนะครับ ขอบคุณเพื่อนๆที่ทำให้เราได้รู้ว่าวินาทีเป็นวินาทีตายมันเป็นเช่นไรครับ ขอบคุณอะไรไม่รู้ที่ทำให้ผมรอดมาและได้มาถ่ายทอดประสบการณ์ชีวิตนี้ให้เพื่อนๆได้รับทราบครับ ตอนนี้ขอรักษาบาดแผลที่ได้รับมาก่อนครับ จะบอกว่าไม่เข็ดครับ ถ้าหายเมื่อไรเราจะไปแก้ตัวใหม่ที่ลำน้ำเข็กครับ จากคุณ : nayroysoydao - [ 4 ส.ค. 51 17:45:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ประสบการณ์ครั้งหนุ่งในชีวิต กับ 11 แพร่ง เหอะๆๆๆๆๆ เอาเริ่มจากสภาพที่นั่งเลยแระกานน่ะท่านผู้ดู   ............... ตัวเราเองนั่งอยู่ฝั่งคนหลังสุดเยี่ยงในรูปถ่ายทุกๆๆใบตามรีวิวภาพประกอบ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มาล่องแก่ง(จริงๆๆ)ไม่ใช่จากสวนสยามหรือว่าดรีมเวิลด์ บอกได้เลยว่ารู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยอะไรได้หลายๆๆอย่าง หนุกหนานจริงๆๆ บรรยากาศมันโอมากๆๆ เสียงหัวเราะ รอยยิ้มของทุกคนกับมุขของคนนำ ผ่านไปแล้วแก่งแล้วแก่งเล่า หนุกหนานจริงๆๆๆ ฮืมๆๆๆๆ ขอตัดนิสนุง ตอนที่พี่เค้าบอกว่า เอ้า!!!! พายไป อยากจะสวนไปว่า ไม่อาวพาย ขอเป็น คุ๊กกี๊ได้ปล่าว    ฮี๊ว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  ๆๆ ๆ และแล้ว........... ตอนที่เกิดเหตุรู้สึกว่าน้ำมันแรงๆๆ แล้วพัดเรือพวกเราไปตรงกลางหินเลย (ก้อนหินก้อนนั้น)  ทำให้เรือมันไปต่อไม่ได้ ตอนนั้นคิดในใจ เฮ้ย!!!! แล้วจะไปต่อกันยังไงเนี่ย เพราะก่อนหน้านี้ก็ชนหินแล้วเอียงมาครั้งนึงแล้ว แต่ก็ยังประคับประคองผ่านต่อไปได้ แต่พอมาครั้งนี๊มันไปต่อไม่ได้อ่ะ (อารมณ์เหมือนกับ the star ที่คุณไม่ได้ไปต่อ)  เง๊ย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กลับมาๆๆๆๆๆๆ ตอนนั้นอยู่ในเรือจนวินาทีสุดท้าย ยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าได้โดดออกจากเรือหรือเปล่าเพราะมันเร็วมาก หลังจากนั้นก็                         ตู๊มมมมมมมมมมมมมม.......... น้ำแหวกกระเจงตามขนาดของร่างกาย และต่อมาเรือคว่ำมาทับที่ตัว ตอนนั้นไม้พายคงกระเด็นไปตอนที่พยามยังดันตัวเรือออกไป คือพยายามไม่ให้ตังเองอยู่ใต้เรือ ตอนนั้นคิดถึงหนังเรื่อง 4 แพร่งขึ้นมาทันทีเลย แล้วกลัวหัวตัวเองจะไปชนหินเข้า ลืมบอกไป ได้ชิมน้ำนมโอวัลตินลำน้ะเข็กด้วย รสชาติตอนนั้นไม่ต้องบอก เพราะไม่รุ้ หุหุหุหุหุ กินเข้าไปได้ซักอึกนึง พอรู้ตัวว่าหัวโผล่ขึ้นมาพ้นน้ำราวกับทารกพ้นจากท้องแม่มาลืมตาดูโลก อิอิอิอิอิ จังหวะนั้นจำได้ว่าเห็นคนอยู่ตรงหน้าเราแล้ว น่าจะเป็นสุทธิดาพาเพลิน แล้วตัวเราหลุดมาทางข้างซ้ายมือของแม่น้ำ อารมณ์ตอนนั้นคิดว่าตัวเองกำลังแสดงหนังเรื่องชู้รักเรือล่ม คือต้องหาอะไรเกาะให้ตัวเองไม่ให้ไหลไปกับสายน้ำ โชคดีมากที่สติของตัวเองค่อนข้างเต็มร้อย หลังจากรุ้ตัวว่าสติตัวเองยังมี โอ๊ย......หินบาดเข้าและเท้าเข้าแล้ว พยามยามเอาแขนนำ เพราะไม่อยากให้ส่วนหัวโดนหิน  หลังจากมองซ้ายมองขวาไม่มีแผ่นประตูมาให้เกาะ แห่ะๆๆๆ ก็เลยตัดสินใจแหวกว่ายท่าอึ่งอ่าง อ๊บ อ๊บ พยามยามพยุงตังเองเข้าฝั้งให้ได้ เพื่อจะไปเกาะต้นไม้ ย้ำว่าต้นไม้ ถ้ากิ่งไม้กับร่างกระทัดรัดอย่างเราคงเอาไม่อยู่ ต้องเป็นต้นไม้เท่านั้น พอเกาะต้นไม่ได้เท่านั้น โห...........................โล่งเยี่ยงตายแล้วเกิดใหม่ แต่ทันใดนั้นดันกลัวเจ้างูน้อยขึ้นมาอีกซ่ะงั้น  เพราะว่ามันเขียวไปหมด พยามยามสอดส่องดูแล้วว่าไม่มีน่ะ อย่าเพิ่งโผล่ออกมาน๊า ก็เห็นเรือพายผ่านไปลำนึง เราก็กวักมือเรียกปานเรียกแท๊กซี่ไปพระประแดงเล๊ย เรือหยุดไม่ได้เลย คงยังเป็นส่วนที่เป็นแก่งอยู่มั๊ง เรียกถูกหรือเปล่าไม่รู้ อีกสักพัก อีกลำนึงก็มา ก็เรียกอีก เรือก็ผ่านเลยไป เลยไป เพราะเรือหยุดไม่ได้ หรือว่าเค้าพยามยามพายไปช่วยคนข้างหน้า อาจจะเห็นเราปลอดภัยแล้วด้วยมั๊งซักพัก เห็นเจ้าหน้าที่ฝั้งตรงข้ามตะโกนมาให้อยู่ตรงนั้น เกาะอยู่ตรงนั้น เราก็เกาะแน่นเลยหล่ะ ลืมบอกไปอย่างนึงว่าจุดของที่กระพ้มเกาะต้นไม้ น่าจะเป็นคนแรกที่หาต้นไม้แล้วเกาะได้ เพราะว่าไม่เห็นคนอื่นๆๆอีกเลย จากนั้นสักพักนึงก็มีล่ะอ่อนมาช่วยเหลือ ค่อยมาต่อภาคที่สอง............................................. จากคุณ : sammyboy - [ 4 ส.ค. 51 17:48:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนแรก ดีใจนะ มีเพื่อนไหลมาทางเราด้วย แต่เราทั้ง 4 หรือทั้ง6 คน กลับโชคร้ายนะ ที่มาทางนั้น (ซ้ายใช่ม่ะ) เจอหิน เจอน้ำดูดกันไปเลย กินน้ำกันไปเยอะมากๆ รู้สึกว่าชีวิตเหมือนในหนังเหมือนกัน น้ำมันแรงจริงๆ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอแบบนี้ ตอนนี้เห้นความสำคัญของชูชีพมากๆ ขอโทษคนที่เราไปกดหัว เอ๊ย ไปเกาะด้วยนะ คราวหน้าจะไม่กดหัวแล้ว จับไม่ปล่อยอย่างเดียวนะ อิอิ (ล้อเล่น) คาดว่าเจ้าตัวคงอยากสลัดสะบัดเราเต็มที่ แต่ไม่สามารถทำได้ เพราะเราชอบกินปลาหมึก ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยอ่ะ แต่รู้แล้วว่าคราวหน้าคงจะปล่อยนะ (อย่าให้เกิดอีกดีกว่า) จะได้ไม่เป็นไรมาก เจ็บตัวคนเดียว ดีกว่า เจ็บทั้งสอง เหอๆ คนโดนเราเกาะ จะเข็ดไหมเนี่ย --" จะมีใครกล้ามานั่งข้างๆไหมเนี่ย ถ้าจะกลับไปแก้ตัว จากคุณ : น้องหนูพันธุ์ดุ - [ 4 ส.ค. 51 17:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ภาคที่สองของ ........  sammyboy  หลังจากที่ละอ่อนเข้ามาช่วยเหลือ ถามล่ะอ่อนเลยว่าคนอื่นๆๆเป็นไงบ้าง เริ่มๆๆใจไม่ค่อยดี ละอ่อนก็สวนทันทีว่าปลอดภัยคร๊าปป เอาน่ะคงเป็นเรื่องจริง จากนั้นก็พาลัดเลาะขวากหนามจากธรรมชาติสร้าง เจ็บจังเลย เดินเท้าเปล่า ล่ะอ่อนบอกว่าต้องขึ้นไปข้างบน เอ้า ไปก็ไปอ่ะ โห......... น้ำแร๊ง แรง ด้วยความที่เพิ่งเกิดเหตุ จิตใจอันบอบบางก็รู้สึกป๊อตขึ้นมาทันทีไม่กล้าเดินข้ามไป ต้องบอกก่อนว่าละอ่อนมาช่วยคนแรกไม่ใช่ lifeguard น่ะ สร้างความมั่นใจค่อคคอด ละอ่อนเป็นช่างภาพคร๊าปปปปป เดินไปเดินมา ข้ามหินลุกนั้นไปลูกนี้ โอ๊ะ......พลาด ก้นกระแทกหินอย่างจังระบบเลย เดินไปเดินไม่ถึงซ๊ากที เริ่มต๊อแต๊ขึ้นมา ด้วยที่ว่าน้ำมันไหลแรง ละอ่อนเห็นไม่ได้ความ จึงเป่านกหวีดเรียกคนอื่นๆๆมาเสริมกำลังทัพ แป๊ปเดียวเองมาเพิ่มอีก 3 คน................ และที่สำคัญคือเป็น lifeguard อ่ะ เลยรู้สึกปลอดภัย โล่งใจ ก็ถามอีกว่าคนอื่นๆๆเป็นไงบ้างอีก คำตอบก็เดิมว่าปลอดภัย และมีเพื่อนรออยู่อีก 3 คน ใจชื้นๆๆๆๆๆ ก็เลยฉุดกระชากลากถูขึ้นเดิน เหมือนได้ปีนเข้าด้วย แต่ว่าเป็นการปีนเขาด้วยเท้าเปล่า ประสบการณ์อันนี้จริงๆๆ ไม่เค๊ย ไม่เคยประสบ พอเดินมาเจอเรือ  เข่าอ่อนเลย..... เรืออีกแล้วหรอ หน้าเริ่มเสียนิสๆๆ เอาหน่าเป็นไงเป็นกัน ให้หลุดออกจากตรงนี๊ก่อน และแล้วปฏิบัติการหาใบพายก็เริ่มขึ้น ตอนนั้นไม่คิดเลย คิดที่อยากเจอทุกๆๆคนมากกว่า อารมณ์หาของไม่มีคิดหรอก หลังจากนั้นก็พายเรือแล้วได้เห็นทุกๆๆคน  เฮ้อๆๆๆๆๆ โล่งง........................... เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้สำนึกถึงเจ้าเสื้อชูชีพเป็นอย่างมากเลย รอดมาได้ก็เพราะเจ้านี่หล่ะด้วย ทำงานอยู่กับเรือกับน้ำมายังไม่เคยเจอเล๊ยแบบนี้ เฮอะๆๆๆๆๆ ประสบการณ์ 11 แพร่งของกระพ้มเป็นยังไงบ้างคร๊าปปท่านผู้ดูท่านผู้อ่านคร๊าปปปปปป จากคุณ : sammyboy - [ 4 ส.ค. 51 18:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องของจุงเป็นแพร่งที่เท่าไรไม่รู้นะ การมาล่องแก่งลำน้ำเข็กครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 ของจุงในช่วงระยะเวลาหนึ่งเดือนเต็มพอดี ในช่วงจัดตำแหน่งการนั่งนั้นพี่ๆสตาฟ จัดให้ผู้ชายอยู่คู่หน้า และคู่หลัง โดยมีผู้หญิงสองคนคือ ผึ้งเป็นพายกลางซ้าย ส่วนจุงเองพายกลางขวา ด้วยความที่เราเคยล่องมาแล้ว มีประสบการณ์ อีกอย่างคราวนี้ผู้ชายเยอะกว่าครั้งก่อน จึงรู้สึกอุ่นใจถึงแม้ว่าครั้งนี้กระแสน้ำจะเชี่ยวกว่าครั้งแรกก็ตาม พวกเราล่องไปตามปกติ โหด มันส์ ฮา ครบรส จนถึงช่วงสุดท้าย ที่จะเล่านี้ คือนาทีวิกฤติของชีวิต ในขณะที่เรือล่องมาถึงแก่งยาว กระแสน้ำมันแรงมาก เราต้องหักหน้าเรือให้เลี้ยวซ้าย แต่เราเลี้ยวไม่ทัน เรือไปเกยอยู่ที่หินก้อนใหญ่ ในตอนนั้นคิดแล้วว่าจะต้องรับปีนขึ้นไปอีกฝั่งเพื่อที่จะพยายามถ่ายน้ำหนักเรือให้สมดุล ได้ยินเสียงบอกให้ปีนๆๆๆ ตอนนี้จุงก็กำลังจะไปอีกฝั่ง แต่พริบตาเดียวน้ำก็เข้าเรือ แล้วเรือก็พลิกคว่ำทางขวา ซึ่งเป็นฝั่งที่จุงนั่งอยู่ ช่วงที่ลงไปใต้น้ำ มองอะไรไม่เห็น รู้สึกได้แล้วว่าเราอยู่ใต้เรือ และกำลังจะโดนเรือดูด ตอนนี้เองทฤษฏีต่างๆที่ร่ำเรียนมา + สัญชาติญาณ จุงก็พยายามดีดตัวออกจากเรือ จนในที่สุดก็โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ เหลียวมองไปรอบๆ เห็นเพื่อนเกาะอยู่กันเป็นกลุ่มอยู่อีกทาง ใจก็อยากจะไปด้วย แต่ไปไม่ได้ ด้วยความที่ดีดตัวขึ้นมา แล้วหันหน้าเข้าหากระแสน้ำ ทำให้น้ำซัดเข้าตัว เข้าหน้า ดำขึ้นดำลงอยู่ในน้ำซักพัก จนถึงช่วงหนึ่งรู้สึกไม่ไหวแล้ว หายใจไม่ได้ หายใจไม่ทัน กินน้ำไปก็อีกหลายอึก เลยพยายามพลิกกลับตัว ในที่สุดเราก็พลิกตัวให้หันหน้าไหลไปกับกระแสน้ำได้ พยายามหายใจเอาออกซิเจนให้มากที่สุด ตอนนี้เริ่มหันมองหาเพื่อนอีกรอบ เห็นเพื่อนไปทางซ้าย เป็นกลุ่ม ในใจคิดเหมือนเดิมว่าอยากจะไปด้วย เพราะเราถูกน้ำซัดมาทางนี้คนเดียว แต่ในระหว่างที่คิดเห็นเพื่อนกำลังจะไหลลงแก่ง จุงเลยตัดสินใจปล่อยตัวไปตามกระแสน้ำ ไม่ไปตามเพื่อน (เพราะเห็นแล้วว่ามันเป็นแก่ง) ในที่สุดน้ำก็ซัดจุงไปที่ต้นไม้ กอแรก พลาด--จับไม่ได้  กำลังจะไปกอที่สอง ชิ๊บหายแล้วตรู ก้อนหินอย่างใหญ่ อยู่ถัดจากกอที่สอง ถ้าพลาดกอนี้ เราต้องกระแทกกับก้อนหินแน่ แล้วข้างๆก้อนหินก็เป็นทางลงแก่งเลย ถ้าจับกอนี้ไม่ได้ คือกระแทกหินแล้วตกลงแก่งแน่ๆ เอาวะ คิดว่ายังไงก็ต้องให้ได้ แล้วเราก็จับได้ หันไปมองรอบๆ หาคนอื่นก็เจอพี่แมว พี่ตุ๊กติ๊ก พี่ตุ๊กตา อยู่ห่างไปอีกประมาณนึง หลังจากพี่ๆสตาฟช่วยเหลือพี่ๆทั้งสามเรียบร้อยแล้ว จุงเป็นรายสุดท้าย เพราะอยู่ห่างจากคนอื่น พี่คนท้ายเรือเป็นคนมารับ ตอนแรกไม่กล้าปล่อยมือจากต้นไม้เลย แต่พี่เค้าบอกให้เชื่อใจ เอาวะ เชื่อก็เชื่อ พอพี่เค้าสั่งให้ปล่อย เราก็ปล่อย พี่เค้าก็ผลักเราไปกอไม้อีกกอหนึ่ง ด้วยสัญชาตญาณเราก็เกาะกิ่งไม้ คราวนี้เราเข้าใจแล้วว่าพี่เค้าจะทำอะไรต่อไป คราวนี้ทำเหมือนเดิม นับ 1 2 3 ปล่อยมือ โผตัวเอง บวกแรงผลักของพี่เค้า ทำให้เราไปได้อีกกอหนึ่ง แต่กอสุดท้ายนี่สิ ไปไม่ได้แล้ว ระยะทางมันห่างมาก มีพี่สตาฟอีกคนโยนเชือกมาให้เราเกาะ สั่งให้จับแน่นๆ พี่คนแรกผลักให้เราไป แล้วพี่คนที่สองก็มารับ แล้วในที่สุดเราก็ขึ้นไปยืนอยู่บนโขดหินได้อย่างที่เห็นในรูป ตอนนี้เห็นเรือ เห็นพี่ตุ๊กติ๊ก พี่ตุ๊กตา พี่แมว พี่ๆสตาฟ แล้วรู้สึกอุ่นใจ ตอนนี้เรารอดแล้ว นับคนดู 1 2 3 4 หายไปอีก7 เพื่อนๆ เราจะเป็นอะไรไม๊  ลงแก่งตรงนั้นไปจะเป็นไรไม๊ เพราะเราเคยมาล่องครั้งนึงแล้ว รู้ว่าตรงแก่งยาวนี่มันยาวมากๆ ถ้าอยู่บนเรือก็พายกันเหนือยล่ะ แล้วนี่ไหลไปโดยไม่มีเรือ ถ้าหลุดไปนี่คือสะบักสะบอมแน่ ก็ถามพี่ๆ สตาฟ เพื่อนนู๋จะเป็นไรมั๊ยคะ  ไม่มีคำตอบใดๆ ตอนนี้ก็ได้แต่ยืน และเฝ้ารอให้พี่ๆสตาฟคนอื่นหาไม้พายสำรองและมาช่วยกันกู้เรือต่อไป .. มาแก้ไขเติม ป.ล.น่ะ ขอบคุณคุณครูสอนว่ายน้ำที่สอนให้นุ๋ม้วนหน้ากระโดดน้ำ สอนวิธีดีดตัวขึ้นมาหนือน้ำได้อย่างรวดเร็ว ถ้าไม่ได้คอร์สว่ายน้ำคอร์สนี้ จุงคงตกใจกว่านี้แน่นอน เพราะแต่ก่อนเป็นโรคกลัวม๊ากกกกกกก ถึงมากที่สุด (เข้าใจผึ้งมากๆเลยนะ ที่กลัวแล้วเกาะเอกแน่น เพราะเราก็เคยกลัวมาก่อนเราเข้าใจ) แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 18:23:56 แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 18:20:54 แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 18:15:26 จากคุณ : jungkochan - [ 4 ส.ค. 51 18:10:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืม.......อืม....... กลับมาติดตามประสบการณ์วินาทีนั้นจากทุกคนค่ะ...... จากคุณ : _iOFFer_ - [ 4 ส.ค. 51 18:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โชคดีครับที่ปลอดภัยกลับมาทั้งหมด ถือเป็นประสบการณ์แล้วกันครับ จากคุณ : ตัวเรา - [ 4 ส.ค. 51 18:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มีคนมาขโมยเครื่องใช้อ่ะ แถมลืม log out  อี๊กกกกกกกกกกก แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 18:58:51 แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 18:58:04 แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 18:57:35 จากคุณ : น้าตาโต - [ 4 ส.ค. 51 18:56:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14 11 แพร่ง 11 คน 11 ชีวิต กับ 11 วิธีการเอาตัวรอด เฮ้อออออออออ เกือบไม่ได้มานั่งพิมพ์แล้วตรู  หลังจากที่โดนจับกดน้ำ กินน้ำโอวัลตินไปหลายอึก หุหุหุ เอ้า เข้ามาแชร์ประสบการณ์นะครับ ก่อนอื่น ก็อย่างที่แซมว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่สำคัญที่สุด อาจจะไม่ใช่พละกำลัง หรือว่าเครืองsafety สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสติครับ   หากคุณมีสติ คุณก็จะทราบว่า เกิดอะไรขึ้น จะเกิดอะไรขึ้น และควรจะทำอย่างไร ขอเล่าต่อจากตอนที่เรือคว่ำนะครับ หากเรือคว่ำมาแล้วนั้นสิ่งที่ต้องทำเป็นอย่างแรก คืออย่าเกาะเรือ แต่ว่าเราต้องถีบมันออกให้ห่างจากตัวให้มากที่สุด เพราะว่าถ้าเรายังเกาะมันอยู่ เรือจะลอยมากระแทกเรา และจะกดเราเข้าไปกระแทกหินใต้ท้องเรือ หรือจะลากเราไปกระแทกสิ่งกีดขวาง ซึ่งจะอันตรายมาก เพราะฉะนั้น เราต้องรีบไปให้ห่างเรือที่เสียการควบคุมอย่างเร็วที่สุดครับ และพวกเราถือว่าโชคดี ที่สามารถถีบตัวออกจากเรือได้หมดทุกคน เฮ้อออ รอดไปแล้ว 1 เปราะ หลังจากที่เรือคว่ำ แล้วกดพวกเราลงไปใต้ท้องน้ำนั้น ผมก็มะงุมะงาหรา หัวต่อหัว ชนกันโป๊กเป๊กไป2-3ที ก็ลอยขึ้นมาบนผิวน้ำได้ ฮ่วย คิดในใจ คว่ำได้ไงฟระ น้ำแรงชิบ คิดได้แค่นั้นจริงๆ เอ้ย นั่นทางแยก ไปซ้าย กับไปขวา เอาไงดีตรู มองไปแล้วครับ ซ้ายเนี่ย เหนือยแน่ เห็นแล้วว่าแก่งทั้งนั้น แต่ว่าจะยาวขนาดไหนนั้น ตอนนั้น ไม่อาจตอบได้จริงๆ แต่ว่าวินาทีนั้น ใจตัดสินใจตะโกนไปว่า ขวาเว้ย ขวา ได้แค่นั้นเองครับ ผมก็เห็นมีคนอยู่ตรงหน้า 2-3 คน คนที่ใกล้ผมที่สุดก็คือเธอคนนั้นครับ เจ้าผึ้งพันธุ์ดุ ใช่แล้ว ตรู งานเข้าแล้ว ขวาก็อยากไป ไอ้คนตรงหน้าก็ว่ายน้ำไม่เป็น เอาไงดีฟระ ไม่ทันได้คิดอะไรมากไปกว่านี้ มือก็คว้าไปแล้วครับ คว้าตัวเจ้าผึ้งมา เพื่อว่าที่จะลากไปร่องน้ำทางขวา ซึ่งน่าจะปลอดภัยกว่า แต่ว่า สงสัยว่า แรงผมคงไม่ถึง หรือไม่ก็คงเกินกว่ากำลังจะพาไปแล้ว ใช่แล้วครับ พวกผมทั้งหมดที่เห็นเมื่อสักครู่ ลงไปร่องน้ำฝั่งซ้าย และแล้ว สิ่งที่คิดก็เป็นจริง ครับ แก่งฝั่งซ้ายนี้ ร่องน้ำแรงมาก และก็เต็มไปด้วยหินใต้น้ำ รู้ไหมครับ แก่งที่พวกผมเรือคว่ำนั้น ชื่อแก่งอะไร ใช่แล้วครับ แก่งยาวและแก่งนี้ก็ยาวสมชื่อ ผมไม่รู้ว่า เวลาที่วนเวียนอยู่ในแก่งนั้น ผ่านไปนานสักขนาดไหน อาจจะเพียงแค่ 30-40วินาที ซึ่งมันไม่นานเกินไปหรอกครับ หากคุณมีการเตรียมพร้อม แต่ว่า คำว่าพร้อม ไม่มีแล้วหละครับสำหรับงานนี้ ที่คุณทำได้ มีเพียงอย่างเดียว คือ เตรียมกาย และเตรียมใจ เตรียมกายให้พร้อม สำหรับการกระแทก และเตียมใจให้พร้อม ว่าเราต้องมีสติตลอดเวลา เพราะเราไม่รู้ว่า มันจะต้องวนเวียนอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไร กำลังใจที่จะทนคือสิ่งสำคัญครับ กว่าที่จะผ่านแก่งออกมาได้ หมดไปหมดแล้วครับแรงกาย เหลือแต่เพียงแรงใจ และสิ่งที่รับรู้อย่างแรก ที่พ้นแก่งออกมาคือ  เรารอดมาได้ครับ เราผ่านมันมาพ้นแล้ว แต่ว่า ภาพที่เห็นตรงหน้า เหมือนกับสิ่งที่ให้ความหวังกับชีวิตมาก ภาพที่เห็นทั้งชง ทั้งสุทธิ ลอยอยู่ตรงหน้า และยังมีความพยายามที่จะต่อสู้กับโชคชะตาต่อไป ชงจับสุทธิไว้ และพยายามที่จะว่ายเข้าฝั่ง ธิ ส่งไม้พายมา เพื่อให้เราจับไว้ เพื่อที่จะได้เข้าฝั่งไปพร้อมๆกัน สิ่งที่คิดอยู่ตอนนั้นมีเพียง จับไว้ให้มั่น อย่างสุดท้ายที่เราต้องพยายาม หลังจากที่ยื้อยุดกันได้อยู่สักพัก เราก็เห็นแล้วครับ เรือที่ล่องตามพวกเรามา และในเวลาเพียงสักพัก เราก็ได้รับความช่วยเหลือ ให้ขึ้นจากลำน้ำที่หนาวเหน็บ ขึ้นมาบนเรือ ครับ พวกเราทุกคน ที่ผมเห็นอยู่ในตอนนั้น พวกเราทั้ง 4 คน ได้รับความช่วยเหลือแล้ว คิดได้เพียงแค่นั้นเองครับ สมองตอนนั้น ไม่สามารถคิดอะไรได้อีกเป็นเวลาสักพัก เสียงแรกที่ได้ยินบนเรือคือ เอก ขา.... ขา.. ขาตรูเป็นไรหว่า ไม่น่าหักนิ(นึกไปกระดิกขาไป ก็ยังกระดิกได้นิหว่า ไม่น่าหัก) ไม่สนครับ ไม่สนใจเสียงอะไรต่อไป สนใจไม่ไหวแล้วครับ วินาทีนี้ ขอสูดหายใจให้เต็มปอดเถิด หลังจากที่ช่วยเหลือพวกผมขึ้นมาบนเรือทั้งหมดแล้ว เรือก็พาเข้าฝั่งครับ พอลุกขึ้นมานั่ง เพื่อเดินเข้าฝั่งเท่านั้นแหละครับ ถึงไห้นว่าขาเป็นอะไร มองไปมองมา... ช้ำเลย ขาตรู แม่เห็นโดนด่าแน่<<=== นึกอย่างนี้จริงๆนะเนี่ย นีแหละครับ หนึ่งใน 11แพร่ง 11 คน 11ชีวิต ส่วนอีก 11 วิธี การเอาตัวรอด  เดี๋ยวขอมาต่อให้คืนนี้นะครับ เฮ้ออออออออออออ ออกไปหาไรกินดีกว่า อิอิ  มีเจ้ามือละวันนี้ จากคุณ : @Fanciful@ - [ 4 ส.ค. 51 18:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ในวินาทีนั้น...ทุกคนมีสติดีมากค่ะ...... ถือเป็นประสบการณ์ที่ต้องไม่ลืมกันแน่ ๆ เลย... โชคดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นอะไรกันมากเนอะ... ยังไง..ก็รักษาสุขภาพกันให้แข็งแรงทุก ๆ คนนะคะ จากคุณ : _iOFFer_ - [ 4 ส.ค. 51 19:01:39 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เอกใช้ล็อคอินใครง่ะ จากคุณ : jungkochan - [ 4 ส.ค. 51 19:02:16 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ปล้นเครือ่งชาวบ้านก๊าบบบ คนที่เกือบไปเป็น 12 แพร่ง 555 จากคุณ : @Fanciful@ - [ 4 ส.ค. 51 19:04:12 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เห็นใจน้องๆครับ ยังดีที่ไม่เป็นอะไรมากมายครับ สายน้ำหน้าฝนนี่เอาแน่นอนไม่ได้จริงๆครับ ^_^ จากคุณ : gaa - [ 4 ส.ค. 51 19:05:41 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตามไปล่องแก่งด้วยๆๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวจะลอกเลียนแบบ เสียดายเพราะเสาร์ที่ผ่านมาทำงานอ่ะ... จากคุณ : a dear - [ 4 ส.ค. 51 19:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 20 บุญรักษา ... ดีใจที่ทุกคนปลอดภัยกลับมานะ ขวัญเอ๊ย..ขวัญมา  เหตุการครั้งนี้น่าจะทำให้พวกเรารักกันมากยิ่งขึ้นนะเนี่ย แต่พูดตรงๆนะ แค่เห็นสี และปริมาณของน้ำ ก็ไม่กล้าแล้วอ่ะ ทำไมทุกคนใจกล้ากันจัง จากคุณ : prettyguide - [ 4 ส.ค. 51 20:05:46 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เข้ามาอ่าน 11 แพร่ง ดีนะที่ปลอดภัยกันทุกคน เฮ้อออออออออ ... ถือว่าฟาดเคราะห์นะ ขวัญเอ้ยขวัญมา จากคุณ : diary_cs - [ 4 ส.ค. 51 20:10:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ลำน้ำเข็กนี่ ที่เคยมีข่าวว่ามีคนฝืนไปล่องแก่งตอนที่กระแสน้ำรุนแรง แล้วเรือยางคว่ำต้องตามฮอ บินมารับ สักเกือบ10ปีแล้วมั้ง  แต่ปกติแก่งมันก็ยากลำดับ4-5อยู่แล้ว เคยไปมาก็ตกจากเรือที่นี่เหมือนกันแต่ตอนนั้นไม่เป็นไรมาก ตกตรงที่ไม่ใช่แก่งที่อันตรายเท่าไหร่ สติดีกันทุกคนเลย    ขอให้หายจากฟกช้ำดำเขียว ปวดเมื่อยกันเร็วๆนะ แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 51 20:20:41 จากคุณ : jk (016) - [ 4 ส.ค. 51 20:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เด๋วพี่พาไปทัวร์ทำบุญเอาไหมเด็กๆๆๆ แต่ตอนนี้ใครที่โดนกระแทก ฟกช้ำ ก็รักษาตัวกันไปก่อนนะ กินยา พักเยอะๆๆนะ จากคุณ : ฟองดู - [ 4 ส.ค. 51 20:57:29 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ระทึกมากๆ จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 4 ส.ค. 51 21:15:33 ]

ความคิดเห็นที่ 25 กลัวหลายคนเข้าใจผิด ครั้งนี้พวกเราไม่ได้ฝืนเล่นนะ ระดับน้ำอยู่ในภาวะปกติคือ 700-800 แล้วล่องแก่งที่น้ำเข็กมันก็ระดับ 4 ระดับ 5 อยู่แล้ว แต่มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ ที่เรือเรานั่งดันไปเสยกะหินเข้า จึงเป็นเช่นนี้ฉะนี้แล จากคุณ : jungkochan - [ 4 ส.ค. 51 21:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 การฟัง หรือ สนใจดูการสาธิตคำแนะนำต่างๆ ในการรักษาความปลอดภัยของตัวเรา..เป็นสิ่งที่ไม่ควรมองข้าม หรือละเลยนะ.. ดีใจด้วย..ที่ทุกคนผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายนั้นมาได้ จากคุณ : ป้าพาฝัน - [ 4 ส.ค. 51 21:38:41 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ล่องแก่ง เป็นกิจกรรม ที่จัดอยู่ในประเภท ผจญภัย เสี่ยงภัย การที่เรือมคว่ำ จึงสามารถเกิดขึ้นได้ทุกขณะ  บางที่เรือไปดีๆ แต่คนดันไม่ยอมไปด้วยก็มี น้ำเรียบๆ นิ่งๆ ยังเคยมีคนทำเรือร่ม เลย อิๆ   ยินดีด้วยที่ทุกคนปลอดภัย กลับมาจ้า  ได้ความระทึกกลับมากัน พร้อมร่องลอย ให้ได้จดจำ น้ำเข็ด เอ้ย น้ำเข็ก คริๆ จากคุณ : ยาโยยจัง (ยาโยยจัง) - [ 4 ส.ค. 51 22:00:32 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาฟังเรื่องระทึก แล้วก็ถอนหายใจยาวๆ เฮ้อ...โล่งอก..... บุญรักษา...พระคุ้มครองนะเด็กๆ จากคุณ : GoYai - [ 4 ส.ค. 51 22:16:36 ]

ความคิดเห็นที่ 29 โห อ่านแล้วอึดอัดเหมือนจมอยู่ใต้น้ำจริงๆเลย โชคดีที่เืพื่อนๆทุกคนกลับมาได้อย่างปลอดภัยถึงจะสะบักสะบอมหน่อยก็ตาม จากคุณ : ชอบซื้อแต่ไม่ชอบอ่าน - [ 4 ส.ค. 51 22:17:36 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เฮ้ออออ หลังจากโทรคุยกะพี่จุง  แล้วก็ร้องไห้ไปอีกหนึ่งยก เลยมาประมวลตัวเองได้ว่า คงเป็นอาการ ช็อก ที่ดีเลย์ไปหน่อย ผ่านเหตุการณ์มาสองวัน เพิ่งจะมา ผวา เอาวันนี้  สงสัยเพราะมานั่งอ่าน นั่งดูรูปในกระทู้ มันเลยย้อนเหตุการณ์ตอนนั้นให้นึกถึงขึ้นมาอีก นอกจากนี้ ยังมีอาการน้อยใจ น้อยใจเพื่อน น้อยใจคนสนิท หลายหลายคนที่ทั้งขำ (เกือบตายยังไง ก็แค่ล่องแก่งแล้วเรือคว่ำ เวอร์ว่ะ) ทั้งด่าซ้ำ (สมน้ำหน้า รู้ว่าอันตรายแล้วยังจะไปอีก) เลยว่าจะไม่โพส ไม่เขียน ไม่เล่าถึงเหตุการณ์นี้อีกแล้ว แต่ก็ได้พี่จุงเนี่ยแหละ ให้กำลังใจ  ใครจะเข้าใจเรา เท่าเราที่อยู่เหตุการณ์เดียวกันเนอะคะ  ขอบคุณนะคะพี่จุง เหตุการณ์ของสุทธิก็คงเริ่มตั้งแต่เรือเสยหิน แล้วพี่เค้าก็ตะโกนบอกให้ปีนมาฝั่งซ้ายเพื่อถ่ายน้ำหนัก แต่เรือมันเสยไปสูงมาก แล้วก็รู้สึกได้ว่าน้ำมันท่วมขึ้นมาที่ขาที่ยันอยู่ที่เรือข้างขวา คิดในใจว่า คว่ำแหงเลยวุ้ย แล้วเรือก็คว่ำจริงจริง ตกน้ำไปตอนแรกก็จมลงไปกินน้ำหนึ่งอึก โผล่ขึ้นมาหายใจ กำลังจะเข้าไปเกาะเรือ ก็ได้ยินเสียงพี่คนคุมหัวเรือ ตะโกนมาว่าออกห่างเรือ อย่าจับเรือ ก็โอเค นึกขึ้นได้ถึงคำแนะนำของพี่เค้าก่อนลงเรือว่า ถ้าเรือคว่ำให้ทิ้งเรือให้ห่างที่สุด ก็เลยหันหน้ามาหาพี่พี่คนอื่น เจอหน้าพี่แมวคนแรก พี่แมวหน้าตื่นหน่อยหน่อย แต่ก็เห็นพี่นายท้ายเรือจับพี่แมวไว้ได้ เลยพยายามจะเอื้อมมือไปจับพี่เค้าไว้ แต่ก็โดนน้ำดึงไป คว้าได้แต่ไม้พายหนึ่งอัน (ช่วงนี้มาฟังเหตุการณ์ของพี่คนอื่น ที่บอกว่าเห็นว่าน้ำมันพัดเป็นสองทาง ฝั่งขวาน้ำนิ่ง ท่าทางปลอดภัย ฝั่งซ้ายแก่งน้ำเชี่ยว อันตราย  แล้วพยายามจะเอาตัวเองมาฝั่งขวา อยากจะบอกว่าสุทธิไม่ได้เห็น ไม่ได้รู้เลยว่าฝั่งไหนมันเป็นอะไรยังไง เพราะหันหน้าทวนน้ำอยู่ แล้วก็โดนน้ำดูดไปเลย) พอโดนน้ำพัดไปก็ไหลไปตามน้ำเรื่อยเรื่อย พยายามหงายหน้าแล้วตีกรรเชียงถีบอย่างที่พี่พี่เค้าบรี๊ฟไว้ก่อนลงเรือ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะน้ำมันพัด แล้วก็ดูดลงไปกระแทกหินตลอดเวลา หลังจากผลุบผลุบโผล่โผล่ สองสามครั้ง ไม้พายที่ถือไว้ก็เริ่มกระแทกแขน กลัวว่าถือไว้จะยิ่งเป็นอันตรายต่อตัวเอง เลยปล่อยไม้พายไป ผลุบโผล่ ผลุบโผล่อยู่อีกสักพัก นึกว่าจะน้ำจะเบาลง หมดช่วงของแก่งแล้ว แต่ก็ยังไม่หยุดซะที ยังโดนน้ำพัดกระแทกหินไปอีกเรื่อยเรื่อย ที่พี่จุง พี่ตุ๊กติ๊ก และพี่คนอื่นเห็นว่าไหลกันมาเป็นกลุ่ม อยากจะบอกว่า ณ ตอนนั้น ไม่เห็นใครเลย โผล่หน้ามาสูดอากาศไม่ถึงเฮือกก็ลงไปใต้น้ำอีกแล้ว ไม่สามารถหันไปมองใคร หรืออะไรได้เลย (อ่อ เห็นพี่ต้า ไหลตามมาอยู่แวบนึง) หมุนไปหมุนมาตามแรงของน้ำ จากตอนแรกที่พยายามต้าน พยายามหันหัวถีบกรรเชียงอย่างที่พี่เค้าสอน ก็ไม่เอาแล้ว ไม่ไหวแล้ว แค่จะหายใจยังไม่ได้ ช่างมานแล้ว จะไหลไปไหน กระแทกอะไรก็ช่างแล้ว ระหว่างที่ไหลตามน้ำ โดนกระแทกไป ก็คิดอะไรในหัวเยอะแยะเลย ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา แม่จะรู้มั้ยฟะเนี่ย ,นี่เหตุการณ์ที่เคยดูตามเรื่องจริงผ่านจอกำลังเกิดกับตัวช้านรึเนี่ย ,คิดถึง เพชรพระอุมา ตอนที่น้ำป่าซัด คุณหญิงดารินเค้ารู้สึกอย่างงี้นี่เอง จากคุณ : asp_ash - [ 4 ส.ค. 51 23:27:29 ]

ความคิดเห็นที่ 31 หลังจากปล่อยตัวตามยถาเวรยถากรรม คิดนู่นนี่มาเรื่อย เรื่อยเรื่อยเรื่อย ก็พ้นแก่งมาตอนไหนไม่รู้ เห็นพี่ชงลอยอยู่ข้างหน้าไกลไกล  เฮ้อออออออออออ เจอเพื่อนแล้วเว้ยยยยยย “เพ่ชงงงงงง”  ความรู้สึกคือเหมือนจะตะโกน แต่เสียงที่ออกไปกลายเป็นเรียกด้วยความเหนื่อยหอบหลังจากกาแฟน้ำเข็กไปหลายอึก พี่ส่งพยักหน้าให้รู้ว่า “เออ เห็นแล้ว” แล้วพูดไรมาสักอย่างไม่รู้ ฟังไม่รู้เรื่อง  แต่ช่างเถอะ เห็นว่ามีคนอยู่ด้วยก็อุ่นใจขึ้นมาเยอะเลย หันมาอีกข้าง เจอผึ้งที่กะลังกดพี่เอกไว้ (กดจริงจริงนะ ไม่ใช่เกาะ เหอ เหอ)  ก็เลยเอื้อมไปจับไหล่พี่เอกไว้ แต่เฮ้ย!  ผึ้งคนเดียวเฮียแกก็ท่าทางไม่ไหวแล้วนี่หว่า  พอดีไม้พายลอยมา เลยคว้าไว้ แล้วก็ส่งด้ามให้ผึ้งจับ กะว่าให้ผึ้งผ่อนแรงจากการกดพี่เอกมาเกาะไม้พายแทน (เหตุการณ์ต่อไป พอมานั่งนึกสีหน้า ท่าทางของแต่ละคนตอนนี้ขำอ่ะ แต่ตอนนั้นไม่ขำเลยนะ) แล้วก็นะ เอาไงต่อดีฟะ ตอนนี้อ่ะใจมาแล้วแหละ เพราะเจอเพื่อนแล้ว ไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ว่าจะลากเฮียกะผึ้งลอยไปเรื่อยเรื่อยยังงี้เหรอ หันไปดูหน้าผึ้ง หน้าตาตื่นมาก คงยังตกใจ ยังกลัวอยู่ กดเฮียมุดน้ำเรื่อยเลยวุ้ย  จนเฮีกเอกแกตาแดงหน้าแดง น้ำมูกน้ำหุน้ำตาไหลไปหมด  เลยถามเฮียไปว่ายังไหวป่าว “ไม่ไหว”  ชิหายและกรู ถ้าเฮียไม่ไหวแล้ว แย่แน่ เพราะยอมรับว่าแค่แรงตัวเองคนเดียวคงพอลากผึ้งไปได้ แต่ถ้าต้องลากเฮียเอกด้วยเนี่ย มันจะชิหายกันทั้งสามคนเลยนะคร้าบ  เลยหันไปเรียกพี่ชง คราวนี้ตะโกนสุดเสียงเลย “เพ่ชงง ช่วยหน่อย พี่เอกไม่ไหวแล้ว”  “เออ รอเดี๋ยว ขามันยึด” “ผึ้งเกาะไม้พายไว้แน่นแน่นนะเฟ้ย พี่เอกยังไหวป่าว”  คำเดิมครับทั่น “ไม่ไหว” พี่ฮะ พี่สร้างความมั่นใจให้น้องมากเลย “พี่ชงเร็วหน่อย ผึ้งจับไว้นะ ยังจับไว้อยู่ใช่มั้ย” หันไปเห็นพี่ชงใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา จนจับมือพี่ชงได้   ตอนนี้เลยเป็นลักษณะที่พี่ชงจับมือสุทธิ สุทธิจับด้านใบพาย ผึ้งจับด้ามพายพร้อมกอดคอพี่เอกไหว  “เอกไหวป่าว” พี่ชงยังคงถามเช็กสภาพ แต่เฮียแกตอนนี้พูดได้คำเดียวครับ “ไม่ไหวแล้ว”  “พี่ชงลากเข้าฝั่งเหอะ” “กำลังพยายยามอยู่ ขาพี่เจ็บ” พี่ชงพยายยามลากเราสามคนเข้าฝั่งทางขวา กำลังจะคว้ากิ่งไม้ได้ครั้งที่หนึ่ง พลาด ครั้งที่สอง คว้าได้ แต่ด้วยน้ำที่ไหลแรง และพวกเราก็ต้องอยู่ในลักษณะที่ฝืนตัวทวนน้ำไว้ พี่ชงกะสุทธิอ่ะไม่เท่าไหร่ เพราะยึดมือกันแน่นอยู่ แต่อีกด้านของไม้พายมีแค่มือผึ้งจับไว้คนเดียว เพราะพี่เอกไม่มีแรงแล้ว เลยตะโกนบอกให้ผึ้งจับแน่นแน่น ผึ้งคงจับแน่นอยู่เพราะเป็นด้ามไม้ แต่ที่สุทธิจับอยู่เป็นใบพายบางบาง  น้ำก็แรง จับก็ลื่น ไม่ถนัด พยายามเอาขาเกี่ยวด้ามไม้ไว้แต่ก็สู้แรงน้ำไม่ไหว สุดท้ายไม้พายก็ลื่นหลุดมือไป ชิหายแล้ว “ไม้พายหลุดมืออ่ะพี่ชง”  “ไม่เป็นไรมีเรือเค้ามารอช่วยอยู่” เฮ้อออออออออออออ “งั้นสุทธิปล่อยแล้วนะพี่ชง” เลยปล่อยมือพี่ชงมา แล้วเค้าก็ช่วยดึงขึ้นเรือ พอขึ้นเรือได้หันไปเห็นผึ้งอยู่แล้ว แล้วก็กำลังช่วยดึงพี่เอกกันอยู่ เลยหันมาหาพี่ชง เห็นยังเกาะอยู่ เลยตะโกนเรียก พี่ชงพยักหน้าบอก “เดี๋ยวไป”  หันมาถามผึ้ง “ไม่เป็นไรใช่ป่าวผึ้ง” “อือ ไม่เป็นไร” หันมาเรียกพี่ชงอีกที พี่เค้าก็ปล่อยมือที่เกาะกิ่งไม้ไว้ แล้วลอยมาให้คนในเรือช่วยดึง “ผึ้งไม่เป็นไรนะ พี่ชงเป็นไรป่าว” เหมือนเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำเลยวุ้ย ถามซ้ำซ้ำอยู่นั้นแหละ หันไปอีกที เห็นเค้าดึงพี่เอกขึ้นมาได้ แต่พี่เอกนอนนิ่งเลย เวรและ “พี่เอก เป็นไรป่าวพี่” เงียบ   “พี่ชงโอเคมั้ย ขาเจ็บเหรอ พี่อ้อเป็นไรมั้ย พี่เอกไหวป่าว “ เงียบ เวร เวร เวร “ผึ้งโอเคนะ พี่เอกเป็นไรป่าว” สุทธิกะผึ้งช่วยกันเรียกพี่เอก แต่พี่เอกไม่ยอมตอบไรเลยอ่ะ จนพี่คนเรือเค้าบอก ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ก็เฮ้อออออ จากคุณ : asp_ash - [ 4 ส.ค. 51 23:52:08 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านเหตุการณ์ระทึกของแต่ละคนเลย เหอๆๆ น่าหวาดเสียวมากๆๆเลย ตอนแรกที่ผึ้งเอ็มมาบอกว่าเกือบเอาชีวิตไม่รอด ตกใจหมดเลย แต่ดีที่ไม่มีใครเป็นไรมาก เพราะทุกคนมีสติ ขอให้หายไวๆๆๆ น๊า ขวัญเอ้ยขวัญมา โอมเพี้ยง ... จากคุณ : Firesky - [ 5 ส.ค. 51 00:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ให้กำลังทุกคน..และนู๋สุทธิด้วยคนจ๊ะ....ขวัญเอ๋ยขวัญมานะคะ... เหตุการณ์อย่างนี้ไม่เจอกับตัวไม่มีใครรู้หรอก ที่จะรับรู้ความรู้สึกได้ดี อยู่ที่ตัวเรา และคนที่อยู่ในเหตุการณ์ค่ะ อย่าไปโกรธคนที่เค้าไม่เข้าใจเลย... นั่นเพราะเค้าไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ไง... แต่พี่คิดว่าพี่เข้าใจนะ...และก็ให้กำลังใจค่ะ... ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่เราได้ไปพบเจอมา ยังมีโอกาสได้พบเจอ กว่าคนอื่นที่ไม่ได้ไปเจอจริง ๆ น่ะ แถมยังมีโอกาสได้พบเพื่อน และมิตรภาพที่ดี ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ มาก ๆ ที่เกิดในระหว่างเหตุการณ์ค่ะ (เป็นมิตรภาพที่รับรู้ความรู้สึกได้ ในระหว่างที่ช่วยเหลือกัน...ว่ามั๊ย) และสิ่งที่เราได้เจอะเจอก็จะทำให้เราไม่ตั้งอยู่ในความประมาทในทุกคราวด้วย... รักษาสุขภาพกายใจนะคะทุกคน... (เข้ามาเพิ่มเติมข้อความนิดนึงค่ะ) แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 51 00:21:49 จากคุณ : _iOFFer_ - [ 5 ส.ค. 51 00:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เก็บครบหกคน เค้าก็พามาขึ้นฝั่ง พอยืนพื้นได้ ความรู้สึกแรกคือ มึน มึนหัว  แล้วก็ค่อยมาดูร่องรอยเนื้อตัว  ขาช้ำ ข้อเท้าเจ็บ หมุนดูดิ โอเค ยังไหว ตัวเจ็บ ขาเจ็บ ไม่เท่าไหร่ แต่ทำไมมันเวียนหัวจังฟะ หัวกระแทกหรอ หรือว่าเมาคลื่นมึนแรงเหวี่ยงของน้ำ  ขอนั่งก่อนแล้วกัน จะอ้วกอ่ะ  พี่แมนวิ่งมา ถามไถ่แต่ละคน ที่ดูหนักสุดคงเป็นพี่เอก เพราะทั้งหน้าซีด ทั้งเลือดออกที่หัวเข่า  ส่วนพี่ชงคงเส้นยึด ท่าทางจะเจ็บอยู่เหมือนกัน พี่อ้อ พี่ต้า ผึ้ง โอเคดี   คนอื่นอ่ะ เป็นไงกันมั่งเนี่ย  เค้าช่วยกันได้ครบรึป่าว  นั่งพัก นั่งรอ ก็ได้ยินเสียงน้ำอีกแก่งอยู่ใกล้ใกล้ เฮ้ออ โชคดีนะเนี่ยที่เรือเค้ามาช่วยไว้ทัน ไม่งั้นคงไหลลงแก่งนี้ และแก่งต่อไป และสุดท้ายไปจบที่น้ำตกแหง๋มแหง๋ม   เรืออีกลำมาแล้ว อ่าววว แล้วพี่พี่คนอื่นอ่ะ “พี่แล้วเพื่อนนู๋อ่ะ” “กำลังช่วยอยู่ เดี๋ยวมา แต่มีคนนึงเกาะอยู่อีกฝั่งเรียกให้ข้ามมาไม่ยอมมา เค้ากลัว” ในใจนี่นึกว่า ไม่พี่ตุ๊กตา พี่ตุ๊กติ๊ก ก็ต้องพี่จุงแน่เลย เพราะเห็นว่าพี่แมวมีคนช่วยแล้ว และพี่แซมก็คงไม่น่าจะกลัวจนไม่กล้าปล่อยมือมาตามพี่เค้าอ่ะนะ แต่ที่ไหนได้ กลายเป็นพี่แซมซะงั้น  เหอ เหอ พอเรืออีกลำพาพี่พี่มาด้วย พี่ชงยกกล้องปั๊บ พี่จุงยิ้ม พี่แมวชูสองนิ้ว พี่พี่คนอื่นท่าทางสบายสบายก็โล่งอก พี่มงคลเลยพาพี่ชงกะพี่เอกไปอนามัย พวกที่เหลือก็เลยเดินมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารอ แต่เดี๋ยวก่อน ขอถ่ายรูปหน่อยเถอะ ที่ระลึกที่รอดมาได้ มานั่งนึกตอนนี้แล้ว แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ สติดีมากมาก ไม่ตกใจเลย (มันเลยเพิ่งจะมาช็อกเอาวันนี้ไง) พอเรือคว่ำ ก็พยายามทำทุกวิธีที่พี่เค้าแนะนำก่อนลงเรือ แต่มันทำไม่ได้เลย ต้านแรงน้ำไม่ไหว ว่ายน้ำไม่เป็นหรอกนะ ฝากชีวิตไว้กับเสื้อชูชีพอย่างเดียว ดีที่ใส่เสื้อติดล็อกแน่นหนา พอหล่นน้ำเสื้อเลยกระชับตัว ไม่ลอยขึ้นหัว ไม่เหมือนเวลาไปดำน้ำตื้น ที่ไม่ชอบใส่เสื้อชูชีพแน่นแน่น โชคดีที่คราวนี้ไม่ประมาท แต่จากที่ไม่ค่อยเห็นร่องรอยฟกช้ำอะไรมาก พอตอนบ่ายก้เริ่มปรากฏชัดขึ้น วันอาทิตย์ตอนอาบน้ำเตรียมตัวกลับก็เห็นรอยช้ำมากขึ้น วันนี้ก็ขึ้นมาอีกแล้ว ทั่วตัวเลย มีรอยนึงตรงแถวซี่โครง นี่ขนาดใส่ชูชีพซึ่งหนามากมากเลยนะยังเป็นรอยขนาดนี้ ถ้าชูชีพหลุดนี่ ไม่อยากจะคิด ซี่โครงจะหักทิ่มปอดมั้ยหว่า โชคดีที่รอดมาได้ จากคุณ : asp_ash - [ 5 ส.ค. 51 00:23:57 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เพิ่งได้เข้ามาอ่านยามดึก  น่ากลัวมาก ๆ  แต่ดีใจที่ทุกคนไม่เป็นอะไร   ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยคุ้มครอง ผมเองก็เคยไปล่องลำน้ำเข็กมาแล้วเมื่อสองปีก่อน  ต้องยอมรับว่าน่ากลัวจริง ๆ ตอนลงแก่ง  หน้าไปชนกับหมวกกันน็อกคนข้างหน้า  เล่นเอาห้อเลือดปากเจ่อ แถมตอนลงแก่ง  หน้าทิ่ม หัวคะมำไปโดนอะไรไม่รู้อีกที   ดีใจจริง ๆ ที่ไม่มีใครเป็นอะไรมาก ขอให้ประสบการณ์ครั้งนี้เป็นเครื่องเตือนใจให้มีสติ ใช้ชีวิตอยู่ในความไม่ประมาทนะครับ จากคุณ : Cherokee1 - [ 5 ส.ค. 51 01:38:10 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อ่านแล้วน่ากลัวจัง ดีที่ไม่มีใครเป็นอะไรมาก ขวัญเอ๊ยขวัญมานะจ๊ะ ทุกๆคน จากคุณ : ParaZite - [ 5 ส.ค. 51 06:08:30 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มาต่อกันเรื่องวิธีการกู้เรือ เป็นช่วงเวลาที่เพื่อนๆ หลายคนไม่ได้เห็น หลังจากที่อยู่รอดปลอดภัย พี่ๆ สตาฟที่อยู่บนฝั่งก็ไปเอาพายสำรองมา อย่างที่บอกแต่แรก พอเรือคว่ำ ทั้งคนทั้งเรือ ทั้งพาย มันก็กระจัดกระจาย ปัญหาแรกคือ ตอนนี้เรามีเรือละ แต่เราไม่มีไม้พายซักอัน ไม่มีคนพายด้วย สองคือเค้าจะเอาไม้พายมาให้ได้อย่างไร  นึกสภาพว่าเราอยู่เกาะแก่งตรงลำน้ำไกลๆ ขวาคือร่องน้ำ ซ้ายคือร่องน้ำ ที่เป็นแก่งน้ำแรงๆ ในที่สุด พี่ๆเค้าก็ตัดสินใจ ลอยคอมากับไม้พายทีละคนสองคน เป็นช่วงเวลาที่ลุ้นระทึกมาก เพราะร่องน้ำทางขวาเป็นร่องน้ำที่อันตรายมากๆ เป็นน้ำวน ซึ่งปกติร่องน้ำทางขวานี้เค้าจะไม่ไปกัน พี่สตาฟที่ลอยคอมา ต้องกะระยะให้เข้าใกล้พวกเราที่สุด สตาฟที่อยู่เกาะกลางก็โยนเชือกไปรับทีมสตาฟที่มาช่วยทีละคนๆ จนในที่สุดพี่ๆ เค้าก็มากันได้ ลุ้นกันเหนื่อยอ่ะ จนมีทีมกู้เรือ 8 คน + จุง พี่แมว พี่ตุ๊กตา พี่ตุ๊กติ๊กอีก 4 กลายเป็น 12 พี่ๆสตาฟใช้เวลาในการปรึกษาเรื่องร่องน้ำ วิธีการที่จะพาเราออกไปทางร่องน้ำทางซ้ายอยู่พักหนึ่ง จนในที่สุด แผนการการกู้เรือก็ได้เริ่มต้นขึ้นดังนี้  พวกเรา 4 คน ถูกจับไปวางไว้ตรงกลาง พร้อมกับคำสั่งให้นั่งนิ่งๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น และให้ถือไม้พายไว้ รอให้สตาฟ ผลักเรือถึงจุดที่กำหนด แล้วกระโดดขึ้นเรือก็ให้ส่งไม้พายให้ พี่ๆ สตาฟแบ่งหน้าที่กันดังนี้ คนหนึ่งขึ้นมานั่งที่ท้ายเรือ อีกสองคนช่วยกันจับคนละด้านซ้ายขวา อีกสองคนช่วยกันจับเชือกที่ผูกหัวเรือด้านหน้า และอีกหนึ่งคนทำหน้าที่สำรวจร่องน้ำ เส้นทาง กำจัดสิ่งกีดขวาง หลังจากปรึกษาหารือ วางตำแหน่งกันเรียบร้อย พี่ๆเค้าก็ช่วยกันดันเรือไปทางร่องน้ำซ้าย ซึ่งก็คือตรงช่องระหว่างต้นไม้ที่เราเกาะไว้ตอนแรกกับก้อนหิน เมื่อถึงช่องตรงนี้พี่ๆเค้าก็รีบกระโดดขึ้นเรือ ประจำตำแหน่ง หน้า 1 หลัง 1 ข้าง 2 ซ้าย 2 ช่วยกันพายตัดกระแสน้ำหักให้เรือเลี้ยวออกขวาลงร่องน้ำซ้าย ตรงนี้ระทึกอยู่พอควร แต่ก็มั่นใจมากว่าปลอดภัย เพราะคนที่พายคือมืออาชีพทุกคน ไม่เคยนั่งเรือแล้วรู้สึกปลอดภัยขนาดนั้นมาก่อนเลย สาบานได้  จนเมื่อเราผ่านแก่งยาวมาได้ พี่ๆ เค้าเห็นเพื่อนติดอยู่อีกหนึ่งคน พวกเราจอดเรือไว้ตรงบริเวณริมฝั่ง น้ำนิ่ง ส่งทีมไปช่วยเหลือ และค้นหาเพื่อนๆที่เหลือ ได้ยินเสียงนกหวีด ดังอยู่หลายที อยากจะบอกว่าเสียงนกหวีดนี่ทำเอาเราเศร้ามาก (ประมาณนึกถึงหนังเรื่องไททานิคง่ะ) พวกเรานั่งรออยู่บนเรือได้พักใหญ่ ฝนก็ตกลงมา รอจนฝนหยุดตกเพื่อนก็ยังไม่มา จนในที่สุด เห็นพี่สตาฟสองคนหิ้วปีกเพื่อนคนนึงมาแต่ไกล เดินกระเผลกๆ ลุ้นอยู่ว่าเป็นใคร ตอนนี้ในใจเป็นห่วงผึ้งที่สุดแล้ว เพราะว่ายน้ำไม่ได้เลย แต่ซักพักก็เห็นว่าเป็นแซม พวกเราปรบมือ โห่ร้อง ให้กำลังใจแซม หลังจากแซมขึ้นเรือ ถึงตอนนี้พี่ๆสตาฟคิดว่าเพื่อนๆที่เหลือคงไม่อยู่แถวนี้แน่แล้ว น่าจะมีเรืออื่นรับไปแล้ว พวกเราค่อยๆพาย ไปเรื่อยๆ เจอไม้พาย 2 อัน แล้วพี่สตาฟก็พูดว่า เรายังต้องตามหาไม้พายอีก 6 อัน คนอีก 6 คน พอดีจำนวนเลย ถึงตอนนี้โคตรเศร้าอ่ะ เรานั่งเงียบเลยนะ  จนสุดท้ายพวกเราถูกพาขึ้นฝั่ง ได้เห็นหน้าเพื่อนๆ ครบทุกคน ดีใจมาก ที่ไม่มีใครเป็นอะไรหนักมาก ถึงตอนนี้อยากจะบอกว่าประสบการณ์ครั้งนี้สอนอะไรเรามากๆ เราได้รู้แล้วว่าช่วงเวลาที่แทบจะหมดแรง หมดลมหายใจเป็นอย่างไร ได้รู้ถึงคำว่าเพื่อนแท้ ความห่วงใยของกันและกัน และได้เห็นคุณค่าของการมีชีวิตใหม่อีกครั้ง ขอบคุณ พี่ๆ สตาฟ ที่ช่วยเหลือกันอย่างเต็มที่ ขอบคุณความห่วงใยจากทุกคนๆ ขอบคุณลำน้ำเข็กที่สอนให้เรารู้จักมีสติสัมปชัญญะในการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ขอบคุณเพื่อน (เกือบ) ตายทุกคน พอเราเห็นรอยยิ้มของทุกคน เราเองก็รู้สึกดีมากๆเช่นกัน ป.ล. อ่านเรื่องสุดทิแล้วร้องไห้เลยง่ะ ตอนนี้สบายใจแล้วใช่ป่าว ขวัญเอ๊ยขวัญมาน้องร๊ากกก เด๋วพี่ปลอบใจด้วยการให้เอกถ่ายรูปสวยๆให้นะ อิอิ แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 51 07:55:35 แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 51 07:28:58 แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 51 07:24:20 จากคุณ : jungkochan - [ 5 ส.ค. 51 07:22:13 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณจุง มากๆที่เล่าเรื่องราวของจุง เนื่องจากเราไม่รู้เลยว่าที่เหลือเป็นอย่างไรกันบ้าง เพราะตั้งแต่โดนน้ำซัดออกไปทางซ้ายก็ไม่เห็นใครอีกเลย จนไม่ถึงน้ำนิ่ง จึงได้เจอเพื่อนๆอีก 5 คน โดยที่ไม่รู้เลยว่าชะตาชีวิตของอีก 5 คนที่เหลือจะเจออะไรกันบ้าง อยากจะบอกให้รู้ว่า ช่วงเวลาการรอข่าวเพื่อนๆทั้งจุง แซม พี่แมว พี่ตุ๊ก พี่ตา มันนานเสียกว่าตอนที่เราจมน้ำเสียอีกครับ  กว่าจะรู้ว่าทุกคนปลอดภัยทำไมเข็มนาทีมันเดินช้าจังนะ สำหรับสุทธิอย่าคิดมาเลย คนเราไม่เหมือนกันหรอก การแสดงความห่วงใยของแต่ละคนไม่เหมือนกันหรอกครับ พี่เชื่อว่าในใจจริงเขาก็ห่วงสุทธินะ แต่อาจไม่ได้แสดงด้วยคำพูด แต่อาจแสดงด้วยการกระทำก็ได้ครับ แต่พี่เข้าใจว่าทุกคนอยากได้ยินคำให้กำลังใจหรือคำปลอบใจ อย่าคิดมากนะ ยังไงก็มีเพื่อนๆในคลับที่ยังไงๆก็รักสุทธิน่ะ เชื่อพี่ จากคุณ : nayroysoydao - [ 5 ส.ค. 51 08:53:59 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ตามมาอ่าน ด้วย ก็ ยินดีกับเพื่อนทุกคนที่ รอดปลอดภัยกลับมา เอาไว้เม้าท์กันสดๆงานมีตติ้งเด้อ ( อ่ะ ยังแอบโฆษณาแฝง ) จากคุณ : กิ๊บส์ - [ 5 ส.ค. 51 09:08:47 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ดีใจที่ทุกคนปลอดภัยนะคะ อ่านแล้วทั้งน่ากลัว ทั้งประทับใจ จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 5 ส.ค. 51 09:55:17 ]

ความคิดเห็นที่ 41 โอ๋ๆๆๆๆ ธิเอ้ยๆๆๆๆ ไม่ต้องกลัวไปนะ เย็นนี้ไปร้านกระต๊ากน้องๆๆๆ เดียวมีคนเลี้ยงปลอบใจ //ฮ่าอ่าฮ่า **เคยไม่ต้องแก้คำผิดไหมเนี่ยตรู*** แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 51 10:04:13 จากคุณ : @Fanciful@ - [ 5 ส.ค. 51 10:03:48 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ตื่นเต้น หวาดเสียว- จากคุณ : สิเนหก - [ 5 ส.ค. 51 10:54:04 ]

ความคิดเห็นที่ 43 สติมา ปัญญาเกิดจริงๆ นะเนี่ย ดีใจด้วยที่ทุกคนปลอดภัยกลับมา และดีใจที่ได้รับรู้ว่าทุกคนช่วยเหลือกัน ห่วงใยกัน คนดีพระคุ้มครองเสมอจ้า จากคุณ : Snoopy in BKK - [ 5 ส.ค. 51 12:34:51 ]

ความคิดเห็นที่ 44 มาเล่าบ้าง ในฐานะผู้ร่วมทริป  แต่ไม่ได้ร่วมชะตากรรม ตอนแรกที่ตกลงกันในการล่องแก่งในครั้งนี้  ขอเป็นคนถ่ายรูปให้เพื่อนๆ  พร้อมกับนายเอก อีกคนที่จะเสียสละ ยอมเหนื่อยถ่ายรูปให้เพื่อนๆ แต่....พอเห็นระดับน้ำ ระดับ 700  เอก  ก็เลยเปลี่ยนใจ  ขอล่องแก่งกับเพื่อนๆ ด้วย  เพราะคราวที่แล้ว ระดับน้ำแค่ 300 กว่าๆ เอง   เอก ยังไม่สะใจ  เลยขอล่องด้วย  รูปเริบไม่ถ่ายแล้ว   สตาฟ... บอกว่า ไปอีกลำไหม  เพราะลำนี้คนมากแล้ว 11 บวกสตาฟ เป็น 13  แต่ทุกคนยืนยันขอเป็นลำเดียวกัน เหตุผลที่ทุกคนบอก คืออยากไปด้วยกัน  และ อีกลำเป็นสตาฟฝึกหัด ไม่ใช่มือหนึ่ง เลยขอไปลำเดียวกัน ดังนั้น ผมเลยต้องทำหน้าที่เป็นตากล้องแต่เพียงผู้เดียว แต่การเป็นตากล้อง ก็ใช่จะสบาย ต้องฝ่าหวากหนาม  ลื่นล้ม  ต้องลุยน้ำลุยแก่ง  ไปถ่ายรูป  ทำให้เห็นใจสุทธิคราวที่แล้วเลย ได้เลือดมาเหมือนกัน.... หลังจากตะลุยตามถ่ายรูปเพื่อนๆ ไปได้ 4 แก่ง จะไปแก่งที่ 5 ที่สามารถจะถ่ายรูปได้ (ถ่ายรูปไม่ได้ทุกแก่ง) กว่าจะออกจากแก่งที่ 4 เพื่อจะไปตามถ่ายรูปที่แก่งที่ 5 ต้องลุยน้ำ หกล้มลื่นตั้งหลายครั้ง  พอไปถึงแก่งที่ 5 ไม่ทันเรือลำที่เพื่อนจะล่องมาเพื่อถ่ายรูป เรือพลิกคว่ำไปแล้ว  ตอนแรกไม่คิดว่าจะเป็นลำของเพื่อนๆ ที่พลิกคว่ำ เพราะมีสตาฟของบริษัทอื่นๆ หาคนมาช่วย  บอกว่ามีเรือคว่ำ หลุดออกจากเรือกันหมด   คนแรกที่เห็น คือแซมมี่  ที่เกาะกิ่งไม้ตัวกลมอยู่อีกฝั่งนึง  มีคนได้ว่ายไปช่วยอยู่    หลังจากนั้น เลือบไปเห็นอีกสี่คน  ได้มีสตาฟไปช่วยไปอยู่บนก้อนหิน ต้นไม้เกาะกลางแก่งเรียบร้อยแล้ว แต่แล้ว....สตาฟก็ตะโกนว่า  มีอีก  6 คน  หลุด พลัดไปกับกระแสน้ำ  ให้รีบไปดักข้างหน้าหน่อย  เผื่อจะช่วยทัน อ้าว...ตายแล้ว   จะเป็นไงหว่า พอไปถึงที่รีสอร์ต เพื่อดักรอ  ปรากฏว่า ได้รับการช่วยเหลือแล้ว สิ่งแรกที่เห็น  เอกหน้าซีด นั่งอยู่  เหลือบมองที่ขา ฟกช้ำ แดงทั้งสองขา มีเลือดซึมออก  คนอื่นๆ ก็ยังใจสั่น พูดอะไรไม่ออก  ความเจ็บยังไม่ปรากฏ สักพัก ต่างสำรวจบาดแผลที่ได้รับกัน  ต่างได้บาดแผลกันไปคนละเล็กละน้อย เอกคนเดียวที่ได้รับบาดเจ็บมากกว่าคนอื่น   เพราะถูกน้องผึ้งกดหรือป่าวไม่รู้  คริคริ สอบถามว่าเพื่อนๆ อีกห้าคน ได้รับการช่วยเหลือหรือยัง  สักพักก็ได้คำตอบว่าไม่เป็นอะไรแล้ว  รอเรือไปรับ กับไปหาพายมาให้  เพราะพายลอยไปกับน้ำหมดแล้ว สักพักใหญ่ๆ  เพื่อนก็ล่องแก่งมา  ปลอดภัยทุกคน ตอนแรกก็รู้สึกไม่ดี  ที่เพื่อนๆ มาแล้ว เกิดอุบัติเหตุ แต่สอบถามก็เพราะเหตุสุดวิสัยจริงๆ จึงไม่อยากจะโทษใคร  ทุกคนก็เข้าใจ คราวหน้ามาแก้ตัวกันใหม่นะครับ จากคุณ : manatto - [ 5 ส.ค. 51 13:18:51 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ครั้งหน้าไปแก้ตัวแน่นอนครับพี่แมน ครั้งนี้สอบตกอ่ะ ไม่ยอมเด็ดขาด ต้องไปเอาคืนเจ้าแก่งยาวครับ แต่ตอนนี้ขอรักษาขาให้ OK ก่อนครับผม ขอบอกว่าไม่เข็ดครับ จากคุณ : nayroysoydao - [ 5 ส.ค. 51 13:31:47 ]

ความคิดเห็นที่ 46 พระคุ้มครอง ๆๆ ยินดีที่ทุกท่านปลอดภัยนะครับ คนไทยใจดีเองก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะสายน้ำเมื่อหลายปีก่อนเหมือนกัน อย่าประมาทกับสายน้ำครับ จากคุณ : คนไทยใจดี (คนไทยใจดีจริงๆ) - [ 5 ส.ค. 51 16:59:26 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ^_^ จากคุณ : gaa - [ 5 ส.ค. 51 20:06:35 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เพิ่งได้มาอ่าน ... หลังจากวันนี้ได้ไปพบกับผู้ประสบเหตุการณ์ตัวเป็นๆ ก็ฟกช้ำดำเขียวไปตามๆ กัน...หลายคนยังรู้สึกหวั่นๆกับเหตุการณ์อยู่ในที ขอให้ทุกท่านขวัญเอ้ย..ขวัญมานะจ๊า ดีใจที่ทุกคนประคองสติไว้ได้อยู่...ยังโอเค ยิ้มได้เนอะ จากคุณ : ไปตามดวง - [ 5 ส.ค. 51 22:53:38 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เห็นแผลตามขาของผู้ร่วมทริปแล้ว  อึมมมมม.... รักษาเนิ้อรักษาตัวกันดี ๆ นะ น้อง ๆ จากคุณ : Cherokee1 - [ 5 ส.ค. 51 23:04:53 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขวัญมานะคะ  ดีใจที่ทุกคนไม่เป็นอะไรค่ะ   น้องๆมีสติกันดีค่ะ จากคุณ : AM (AwithM) - [ 6 ส.ค. 51 14:36:02 ]

ความคิดเห็นที่ 51 โอ๋ๆๆ...ขวัญเอ๋ย ขวัญมา ถือว่าฟาดเคราะห์นะคะ ต่อไปนี้จะมีแต่เรื่องดีๆ สาธุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : กระแช่เปรี้ยว (กระแช่เปรี้ยว) - [ 6 ส.ค. 51 15:13:25 ]

ความคิดเห็นที่ 52 บุญรักษาครับ มีสติกันทุกคน เก่งมากๆครับ จากคุณ : `SEPULTURA_`FROM_`HELL - [ 6 ส.ค. 51 16:41:57 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ขวัญม๊า ขวัญมา จากครั้งนี้แล้ว จะทำให้แน่นแฟ้นมากขึ้น  เอมี่เชื่ออย่างนั้นคะ "ร่วมทุกข์ร่วมสุข"   ตื่นเต้นมากเลยคะ  ลุ้นจังเลย จากคุณ : amykittenish - [ 6 ส.ค. 51 20:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เกิดมิตรภาพอันงดงามบนลำน้ำเข็ก จากคุณ : 16เมษา - [ 8 ส.ค. 51 04:35:32 ]