ความคิดเห็นที่ 1 มรดกโลกอันดามันและความสัมพันธ์เชิงนโยบาย 1. จับกระแสการปรับทิศทางของกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช ข้อมูลรายงานสถิติของกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธ์พืช ปี พ.ศ.2545 พ.ศ.2546 และ พ.ศ.2547 พบว่าอุทยานแห่งชาติทางทะเลในฝั่งอันดามันจำนวน 17 แห่ง มีรายได้รวมกันทั้งสิ้น 49,829,943.00 บาท  71,713,330.50 บาท และ 100,453,000.53 บาท ตามลำดับ  โดยในปี 2548 ลดลงเหลือ  37,751,088.50 และในปี พ.ศ. 2549 มีรายได้รวมทั้งสิ้น 53,370,989.89 บาท  โดยมีแนวโน้มว่าจะเพิ่มขึ้นทุกปี  ทั้งนี้อุทยานแห่งชาติที่ทำรายได้ 3 อันดับแรก ได้แก่ อุทยานแห่งชาติศรีพังงา อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสิมิลัน  อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสุรินทร์   จากข้อมูลดังกล่าวเป็นตัวบ่งชี้ทิศทางการเจริญเติบโตของกระแสธุรกิจด้านการท่องเที่ยวในพื้นที่อนุรักษ์ช่วงปี พ.ศ.2540-2549 ได้เป็นอย่างดี  สอดรับกับความพยายามของกรมอุทยานแห่งชาติฯ ผลักดันให้แก้ไขพระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ พ.ศ.2509  และพระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ.2535 ซึ่งแต่เดิมมุ่งเน้นการควบคุมและอนุรักษ์พื้นที่ธรรมชาติ ไปสู่เป้าหมายใหม่ที่ถูกแทรกเพิ่มขึ้นใหม่ โดยเฉพาะการสนองรับกับนโยบายด้านการท่องเที่ยว โดยมีมาตราใน (ร่าง) พระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ พ.ศ........ และ (ร่าง) พระราชบัญญัติส่งเสริมการอนุรักษ์สัตว์ป่า พ.ศ....   โดยเฉพาะการเปิดป่าให้เอกชนสามารถใช้พื้นที่ในเขตบริการเพื่อดำเนินกิจการเกี่ยวกับการท่องเที่ยวและการบริการที่พักแรมได้เขตบริการละไม่เกิน 10 ไร่ คราวละไม่น้อยกว่า 5 ปี แต่ไม่เกิน 30 ปี ส่วนเขตรักษาพันธ์สัตว์ป่าก็ได้เปิดป่าให้เอกชนใช้ประโยชน์พื้นที่ในเขตศึกษาธรรมชาติได้คราวละไม่เกิน 30 ปี รวมไปถึงการเปิดให้สามารถเข้าไปท่องเที่ยวในเขตหวงห้าม  ซึ่งแต่เดิมและหลักการจัดการพื้นที่อนุรักษ์ พื้นที่บริเวณนี้เปรียบเสมือนไข่แดงเพื่อรักษาให้ระบบนิเวศป่าและสัตว์ป่าได้ดำเนินไปตามธรรมชาติดั้งเดิม   การเปิดช่องทางให้สามารถจ่ายชดเชยได้ เมื่อสภาพแวดล้อมได้รับความเสียหายจากกิจกรรมการท่องเที่ยว รวมทั้งกิจกรรมอื่นๆ เช่น การถ่ายทำภาพยนต์  ฯลฯ  ซึ่งมีนัยหมายถึงไม่ว่าจะทำลายสภาพแวดล้อมให้เสียหายเพียงใด แต่หากกรมอุทยานแห่งชาติฯ พิจารณาแล้วเห็นว่าสามารถจ่ายค่าชดเชยได้คุ้มค่าก็สามารถดำเนินกิจกรรมนั้นได้ ประเด็นสำคัญคือ การกำหนดให้พื้นที่ที่ชุมชนใช้ประโยชน์เป็น “เขตผ่อนปรน” ซึ่งกำหนดในทางนิตินัยให้ชุมชนที่อยู่ในเขตผ่อนปรนอยู่อาศัยได้ “เป็นการชั่วคราว” เท่านั้น ขณะเดียวกันก็ให้อำนาจอธิบดีเป็นผู้อนุมัติโครงการต่างๆ เข้าไปในหมู่บ้าน กำหนดเงื่อนไขการใช้ประโยชน์   รวมทั้งให้อำนาจเจ้าหน้าที่ในการใช้ดุลยพินิจอพยพโยกย้ายบุคคลและชุมชนออกไปจากพื้นที่อนุรักษ์ด้วยเช่นกัน (มาตรา 29) นอกจากนั้นยังมีมาตรการอื่นๆ เช่น การรวบรัดตัดขาดกระบวนการมีส่วนร่วมในการประกาศพื้นที่อนุรักษ์ เพื่อตัดปัญหาความล้าช้าในการประกาศเขตอุทยานแห่งชาติ จากการคัดค้านของชุมชนและประชาชนในพื้นที่  โดยใช้มาตรการ “ประกาศไปก่อน พิสูจน์สิทธิ์ภายหลัง” รวมทั้งมาตรการเวนคืนพื้นที่หากเห็นว่าบุคคลหรือชุมชนใดไม่ยอมย้ายออกไม่ว่าจะเป็นชุมชนท้องถิ่นดั้งเดิมหรือไม่ก็ตาม  (มาตรา 10-12 และมาตรา 48 ว่าด้วยเรื่องวนอุทยาน) และการรวบรัดการประกาศวนอุทยาน โดยกรมอุทยานแห่งชาติฯ ไม่จำเป็นต้องดำเนินงานด้านการมีส่วนร่วม และดำเนินการพิสูจน์สิทธิ์การถือครองที่ดิน นอกจากประเด็นความพยายามในการแก้ไขกฎหมายแล้ว  ยังปรากฎเหตุการณ์อื่นๆ ที่เชื่อมโยงและเกี่ยวข้องกัน เช่น ความพยายามที่จะเปลี่ยนเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าบางแห่ง แม้กระทั่งเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้งซึ่งเป็นมรดกโลกแล้วให้อยู่ในสถานภาพอุทยานแห่งชาติ เพื่อจะได้ดำเนินกิจกรรมด้านการส่งเสริมท่องเที่ยวได้อย่างเต็มที่ โดยไม่ขัดกับวัตถุประสงค์ของการจัดตั้งเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าตามที่พระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่ากำหนดไว้ รวมไปถึงนโยบายแปลงสินทรัพย์เป็นทุนในสมัยรัฐบาล พ.ต.ท. ทักษิณ  ชินวัตร เป็นนายกรัฐมนตรี ดังนั้นความพยายามในการปรับแก้ด้านกฎหมายและนโยบายดังกล่าวข้างต้น  สะท้อนให้เห็นทิศทางแนวโน้มทางด้านนโยบายของกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช เพราะในข้อเท็จจริงกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืชเป็นหน่วยงานเดียวที่ดูแลและควบคุมพื้นที่แหล่งธรรมชาติซึ่งเป็นต้นทุนสำคัญทางด้านผลประโยชน์จากการท่องเที่ยวครอบคลุมพื้นที่กว่า 25% ของประเทศ  ที่สำคัญการเปิดช่องทางให้เอกชนเข้าไปเช่าพื้นที่ซึ่งดำเนินกิจการด้านที่พัก รีสอร์ต และจัดการท่องเที่ยว  ซึ่งสะท้อนให้เห็นกรอบคิดของกรมอุทยานแห่งชาติฯ ที่ยังไม่พ้นไปจากวิธีคิดแบบเก่าคือ การให้สัมปทานทำไม้ในอดีต แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 16:00:44 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 16:00:08 จากคุณ : เทพินทร์ - [ 6 ก.ย. 51 15:59:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 2. กรอบยุทธศาสตร์การพัฒนากลุ่มจังหวัด (ภูเก็ต  พังงา  กระบี่ ระนอง) ตามมติคณะรัฐมนตรี เมื่อวันที่ 28 เมษายน 2546 กำหนดให้ผู้ว่าราชการจังหวัดมีอำนาจสูงสุดในจังหวัด และให้ใช้ระบบการบริหารงานจังหวัดแบบบูรณาการ (Chief Executive Officer : CEO) พร้อมทั้งกำหนดให้มีการจัดทำแผนยุทธศาสตร์การพัฒนาจังหวัด และยุทธศาสตร์การพัฒนากลุ่มจังหวัดควบคู่ไปด้วย เพื่อเป็นเครื่องมือสำหรับการบริหารการพัฒนาของผู้ว่าราชการจังหวัด ในส่วนของยุทธศาสตร์การพัฒนากลุ่มจังหวัดถือเป็นกลยุทธ์ของการบริหารการพัฒนาที่ถูกกำหนดขึ้นเพื่อดึงศักยภาพการพัฒนาของจังหวัดใกล้เคียงมาใช้รวมกัน  ทำให้เกิดมูลค่าเพิ่มของการพัฒนาร่วมกัน การใช้ทรัพยากรธรรมชาติร่วมกัน การใช้ทรัพยากรบุคคลร่วมกัน การใช้เครื่องไม้เครื่องมือร่วมกัน ทั้งนี้ยุทธศาสตร์การพัฒนากลุ่มจังหวัดสามเหลี่ยมอันดามันได้มีการกำหนดวิสัยทัศน์คือ “ศูนย์กลางการท่องเที่ยวทางทะเลระดับโลก และเป็นประตูเชื่อมโยงเศรษฐกิจนานาชาติ” ทั้งได้กำหนดประเด็นยุทธศาสตร์ด้านการส่งเสริมการท่องเที่ยวทางทะเล ประกอบด้วย 1) การกำหนดตำแหน่งทางยุทธศาสตร์ของจังหวัดภูเก็ต-พังงา-กระบี่ (Positioning) โดยกำหนดเป็น World-class Tropical Paradise ด้าน Premium Exclusive Exotic และ Hospitality & Courtesy 2) ยุทธศาสตร์ในการพัฒนาขีดความสามารถในการแข่งขันของกลุ่มจังหวัด - สร้างความแตกต่าง เพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มจากการท่องเที่ยว โดยเน้นด้าน MICE/Health Service and Spa/OTOP/Marina/ICT - เสริมจุดแข็ง เพื่อสร้างความได้เปรียบทางการแข่งขัน โดยเน้นด้านการพัฒนาบุคลากร/การศึกษา/ สิ่งแวดล้อมและผังเมือง - ปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐาน ในเรื่องสำคัญ 3 เรื่อง คือ การปรับปรุงท่าอากาศยานภูเก็ต/ถนนสี่ช่องทางจราจร ระนอง - พังงา – กระบี่ - ตรังและการปรับปรุงท่าเรือเพื่อการท่องเที่ยวทางทะเล ทั้งนี้กลุ่มจังหวัดได้ตั้งเป้าหมายรายได้จากการท่องเที่ยวของกลุ่มจังหวัดเพิ่มขึ้น 149,553 ล้านบาท และรายได้เฉลี่ยต่อหัวของประชากรทั้ง 3 จังหวัดเพิ่มขึ้นในอัตราร้อยละ 12 ในปี 2550 อย่างไรก็ตามแม้ว่าวิสัยทัศน์ของกลุ่มจังหวัดสามเหลี่ยมอันดามัน จะก้าวไปสู่การเป็น “ศูนย์กลางการท่องเที่ยวทางทะเลระดับโลก และเป็นประตูเชื่อมโยงเศรษฐกิจนานาชาติ”  แต่จากยุทธศาสตร์ที่นำไปสู่การปฏิบัติที่กำลังเกิดขึ้นในปัจจุบันกลับพบว่า ส่วนใหญ่ให้ความสำคัญมุ่งเน้นในด้านการการสนับสนุนและพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน เช่น ถนน  สนามบิน ท่าเทียบเรือมารีนา  โรงแรมและรีสอร์ต  เป็นหลัก ขณะที่มาตรการในการปกป้องและคุ้มครองชุมชนที่ได้รับผลกระทบจากการเอารัดเอาเปรียบ และการละเมิดสิทธิมนุษยชนจากการดำเนินโครงการที่เป็นผลต่อเนื่องจากแผนยุทธศาสตร์ ยังอ่อนด้อยและไร้ทิศทาง   ดังเช่น ในหลายโครงการซึ่งกำลังดำเนินการทั้งโดยส่วนของรัฐและเอกชนในปัจจุบัน  ได้เริ่มส่งผลกระทบระบบนิเวศพื้นที่ชายฝั่งและชุมชน เช่น กรณีท่าเทียบเรือมารีนาบ้านยามู   กรณีท่าเทียบเรือมารีนาบ้านย่าหมี  เป็นต้น   ยังไม่รวมถึงกรณีปัญหา การออกเอกสารสิทธิ์โดยมิชอบ ทั้งกรณีการออกเอกสารสิทธิ์ทับพื้นที่ป่าอนุรักษ์และป่าสงวนแห่งชาติ  การออกเอกสารสิทธิ์ทับที่ทำกินของชุมชน  การห้ามชาวบ้านใช้ประโยชน์จากพื้นที่สาธารณะ เช่น เส้นทางสาธารณะ คลองสาธารณะ  ชายหาด ซึ่งกำลังกลายเป็นปัญหาความขัดแย้งที่มีแนวโน้มรุนแรงมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 16:07:54 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 16:04:19 จากคุณ : เทพินทร์ - [ 6 ก.ย. 51 16:03:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 3.  กลยุทธ์ด้านการท่องเที่ยวระดับชาติ : การผลักดันสถานที่ท่องเที่ยวของไทยสู่การเป็นมรดกโลก (World Class Heritage) เป็นที่น่าสังเกตว่าการขึ้นทะเบียนพื้นที่สำคัญในแถบชายฝั่งอันดามันเป็น “มรดกโลก” สอดรับกับกลยุทธ์สำคัญด้านการส่งเสริมการท่องเที่ยวของรัฐบาล  โดยจากการศึกษาข้อมูลที่เกี่ยวข้องพบว่า กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬาซึ่งเป็นหน่วยงานหลักในการกำหนดนโยบายและยุทธศาสตร์ด้านการท่องเที่ยวของประเทศได้กำหนด กลยุทธ์หลักที่จะนำไปสู่เป้าหมายการยกระดับมาตรฐานการท่องเที่ยวสู่ระดับโลก หรือเวิลด์คลาส ซึ่งกลยุทธ์ดังกล่าวต้องเน้นการเจาะกลุ่มนักท่องเที่ยวที่มีการใช้จ่ายสูง โดยเฉพาะกลุ่มประเทศตะวันออกกลาง รัสเซีย จีน อินเดีย ซึ่งถือว่าเป็นประเทศที่มีเศรษฐกิจใหม่ มีเศรษฐีที่เพิ่มมากขึ้น พร้อมทั้งผลักดันให้ระยะเวลา “ไฮซีซัน” ยาวนานขึ้น  นอกจากนี้จะมีการดึงเงินลงทุนจากต่างประเทศ หรือในลักษณะการลงทุนเพื่อการท่องเที่ยว โดยกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา จะทำงานควบคู่ไปกับ คณะกรรมการส่งเสริมการลงทุน หรือบีโอ และเพื่อให้บรรลุถึงเป้าหมายดังกล่าว ในการดำเนินงานจะประกอบด้วยกลยุทธ์ 4 ด้าน  ซึ่ง 1 ในกลยุทธ์ทั้ง 4 ด้านก็คือ  การผลักดันสถานที่ท่องเที่ยวของไทยสู่การเป็นมรดกโลก (World Class Heritage)   อย่างไรก็ตามประเด็นที่น่าสนใจกว่านั้นก็คือ  ความพยายามในการปรับโครงสร้างธุรกิจการท่องเที่ยวไปสู่อุตสาหกรรมอย่างเต็มรูปแบบ  เช่นเดียวกับอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิค อุตสาหกรรมการเกษตร อุตสาหกรรมยานยนต์ ฯลฯ ดังที่นายวีระศักดิ์ โควสุรัตน์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา ได้เคยกล่าวถึงแผนการตลาดด้านการท่องเที่ยวของประเทศไทยที่สำคัญว่า   “การดึงรายได้จากการท่องเที่ยวอย่างเดียว อาจจะไม่เพียงพอที่จะสร้างรายได้ให้กับประเทศ จึงจำเป็นจะต้องทำควบคู่กับการดึงเงินลงทุนจากต่างประเทศ หรือในลักษณะการลงทุนเพื่อการท่องเที่ยว โดยกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา จะทำงานควบคู่ไปกับคณะกรรมการส่งเสริมการลงทุนหรือบีโอไอ โดยจะใช้การท่องเที่ยวเป็นตัวนำการลงทุน” ทั้งยังระบุต่อไปว่า “กระทรวงท่องเที่ยวฯ และการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.) จะทำหน้าที่เป็นกลุ่มโปรโมทด้านการท่องเที่ยว และชักชวนกลุ่มนักลงทุนชาวต่างชาติเข้ามาลงทุนในโครงการด้านการท่องเที่ยว อย่างเช่นกลุ่มนักลงทุนด้านโครงการท่องเที่ยวกลุ่มลองสเตย์ หรือกลุ่มผู้ผลิตภาพยนตร์นานาชาติที่มีชื่อเสียง เป็นต้น โดยเฉพาะกลุ่มนักลงทุนจากกลุ่มประเทศที่เกิดใหม่ อย่างเช่น อินเดีย จีน ตะวันออกกลาง และกลุ่มประเทศที่เคยเป็นอาณานิคมของรัสเซีย ในขณะเดียวกันกระทรวงจะดำเนินการสร้างเครือข่ายกลุ่มนักลงทุนด้านการท่องเที่ยว”   ดังนั้นความหมายของมรดกโลกตามนัยยะข้างต้น  “มรดกโลก” จึงเป็นเพียงกลยุทธ์เพื่อสร้าง “แบรนด์” หรือเครื่องหมายการันตีสินค้า (ธรรมชาติ ใน ธุรกิจการท่องเที่ยว) เพื่อใช้ในด้านการโปรโมท และใช้ดึงดูดความสนใจของลูกค้าและกลุ่มนักลงทุน(นักท่องเที่ยว นักลงทุนต่างชาติ) อย่างไรก็ตามประเด็นข้อสังเกตที่น่าสนใจก็คือ จากสถานการณ์ระดับพื้นที่ รวมทั้งจากรายงานผลการวิจัยและการศึกษาหลายๆ ชิ้น พบว่าผลจากนโยบายที่มุ่งเดินหน้าการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวให้ก้าวเข้าสู่ “อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว” ทั้งยังขาดความพร้อมและการวางแผนป้องกันผลกระทบต่อเนื่องที่ตามมาจากการเจริญเติบโตด้านการท่องเที่ยวดังกล่าว  ทำให้ปัจจุบันในหลายพื้นที่ได้ส่งผลกระทบต่อชุมชน ระบบนิเวศและทรัพยากรธรรมชาติ ทั้งในทางตรงและทางอ้อมรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ    เช่น ความขัดแย้งเรื่องที่ดินระหว่างนายหน้า บริษัทกับชาวบ้าน  การบุกทำลายระบบนิเวศและป่าสงวนแห่งชาติ  รวมไปถึงธุรกิจท่องเที่ยวซึ่งคนไทยเคยดำเนินการกลับถูกแย่งชิงไปโดยบริษัทหรือคนต่างชาติ มากขึ้นเรื่อยๆ ฯลฯ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 16:08:12 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 16:07:36 จากคุณ : เทพินทร์ - [ 6 ก.ย. 51 16:06:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 3. ยุทธการรวบหัวรวบหางจัดการชุมชนที่คัดค้านการประกาศอุทยานแห่งชาติ ในพื้นที่อนุรักษ์ที่อยู่ในรายชื่อการศึกษาเพื่อเสนอให้เป็นพื้นที่มรดกโลกนั้น  พบว่ามี 2 พื้นที่ที่อยู่ในขั้นตอนการเสนอเพื่อเตรียมประกาศเป็นอุทยานแห่งชาติ ได้แก่ พื้นที่หมู่เกาะระ-เกาะพระทอง อำเภอคุระบุรี จังหวัดพังงา และพื้นที่หมู่เกาะพยาม อำเภอสุขสำราญ อำเภอกะเปอร์ อำเภอเมือง จังหวัดระนอง  ในขณะที่ชุมชนในพื้นที่ที่จะเตรียมประกาศเป็นอุทยานแห่งชาติดังกล่าวได้คัดค้านมาโดยตลอด  เนื่องจากผลกระทบในด้านสิทธิการถือครองที่ดิน และผลกระทบต่อการประกอบอาชีพ โดยเฉพาะอาชีพประมงและกิจกรรมที่เกี่ยวเนื่องกับอาชีพประมง รวมทั้งทักท้วงว่าในขณะที่พื้นที่ทั้ง 2 แห่งยังไม่ได้ประกาศเป็นอุทยานแห่งชาติตามพระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ  แต่ในทางปฏิบัติกรมอุทยานแห่งชาตินำไปเผยแพร่ประชาสัมพันธ์เพื่อการท่องเที่ยว เช่น ใช้ชื่ออุทยานแห่งชาติหมู่เกาะระ-เกาะพระทอง เสมือนว่าได้ประกาศอุทยานแห่งชาติไปแล้ว  ซึ่งเป็นการสร้างความเข้าใจผิดให้กับประชาชนทั่วไปเป็นอย่างมาก การคัดค้านการประกาศอุทยานแห่งชาติของชุมชนทั้ง 2 พื้นที่ดังกล่าว  ทำให้ขบวนการประกาศอุทยานแห่งชาติทั้ง 2 แห่งหยุดชะงักไปโดยปริยายและกรมอุทยานแห่งชาติฯ ไม่สามารถดำเนินงานทั้งในด้านการควบคุมพื้นที่และการดำเนินการด้านการส่งเสริมการท่องเที่ยวได้อย่างเต็มที่ อย่างไรก็ตามที่ผ่านมาการขึ้นทะเบียนมรดกโลกจะมีหน่วยงานหลักในการดูแลพื้นที่เพื่อให้เป็นไปตามเงื่อนไขของมรดกโลก โดยพื้นที่มรดกโลกทางวัฒนธรรมจะมอบหมายให้กรมศิลปากรเป็นหน่วยงานหลักในการดูแล ในขณะที่มรดกโลกทางธรรมชาติซึ่งส่วนใหญ่อยู่ในพื้นที่อนุรักษ์หน่วยงานหลักที่ดูแลพื้นที่ก็คือ กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช จากเงื่อนไขดังกล่าวหมายความว่าการขึ้นทะเบียนพื้นที่เตรียมประกาศอุทยานแห่งชาติทั้ง 2 แห่ง เป็นมรดกโลก  เปรียบเสมือนการยกระดับข้ออ้างเพื่อหาชอบธรรมในการเข้าไปควบคุมและจัดการพื้นที่ จากเดิมที่เคยอ้างผลประโยชน์แห่งความเป็นรัฐชาติ (ด้วยวาทกรรมป่าสงวนแห่งชาติ อุทยานแห่งชาติ) ไปสู่วาทกรรมใหม่ คือ “มรดกโลก”   ดังนั้นคำถามที่ต้องตอบให้ได้ก็คือ การขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกนั้น เท่ากับยอมรับอำนาจการจัดการพื้นที่ของเกาะระ-เกาะพระทองและหมู่เกาะพยายามของกรมอุทยานแห่งชาติฯ ไปโดยปริยายใช่หรือไม่? เพราะคำตอบคือ “ใช่” หมายความว่า “นัยยะพื้นที่ทั้ง 2 แห่งหลังถูกขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก ก็คือเป็นอุทยานแห่งชาติโดยไม่ต้องประกาศอุทยานแห่งชาติ” บทสรุป ในขณะที่นักวิชาการและองค์กรพัฒนาเอกชนบางส่วนที่ร่วมการศึกษาในครั้งนี้คาดหวังว่า การขึ้นทะเบียนทะเลอันดามันเป็นมรดกโลก จะเป็นการสร้างเกาะป้องกันของชุมชน รวมทั้งทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม จากโครงการขนาดใหญ่ที่กำลังกลายเป็นปัญหาสำคัญของพื้นที่ชายฝั่งอันนามัน ทั้งโครงการท่าเรือมารีนา  โครงการก่อสร้างท่าเทียบเรือปากบารา นอกจากนั้นยังคาดหวังไปถึงการเป็นเครื่องมือในการปฏิรูปการบริหารจัดการพื้นที่อนุรักษ์โดยเฉพาะในอุทยานแห่งชาติทางทะเล ซึ่งผูกขาดการจัดการโดยกรมอุทยานแห่งชาติและมักมีปัญหาความขัดแย้งกับชุมชนมาโดยตลอด ให้ยอมรับการมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการพื้นที่อนุรักษ์มากขึ้น แน่นอนว่าความคาดหวังดังกล่าวหากเป็นจริงได้ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่ในขณะเดียวกันก็อดที่จะตั้งคำถามต่อไปไม่ได้ว่า  ภายหลังจากขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกแล้ว  อะไรจะเป็นหลักประกันว่ากรมอุทยานแห่งชาติฯ ในฐานะองค์กรหลักที่รับผิดชอบพื้นที่มรดกโลกจะปฏิบัติตามความคาดหวังสวยหรูของนักวิชาการและองค์กรพัฒนาเอกชน?? หากแนวคิดการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกของกรมอุทยานแห่งชาติฯ นั้น มองในมิติของการสร้างจุดขายทางด้านการท่องเที่ยวเป็นเป้าหมายหลัก และมิได้จริงใจให้ความสำคัญเรื่องการสร้างกระบวนการมีส่วนร่วมและการกระจายอำนาจในการจัดการอุทยานแห่งชาติ  ยิ่งการคิดไปไกลถึงขั้นที่ว่ากรมอุทยานแห่งชาติฯ จะเข้ามามีบทบาทในการหยุดยั้งโครงการขนาดใหญ่ที่กำลังขยายตัวเป็นปัญหาของชุมชนหลายๆ แห่งในขณะนี้  คงเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น  เพราะนอกจากเส้นเขตแดนที่แบ่งแยกระหว่างอำนาจหน้าที่ตามกฎหมายและชุมชน กรมอุทยานแห่งชาติฯ แทบมิเคยย่างกรายออกมาจากเส้นเขตของตัวเองเลย คงน่าเศร้าใจหากรัฐบาลและกรมอุทยานแห่งชาติฯ มองการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกเปรียบเสมือนการสร้างแบรนด์ หรือการได้ พริตตี้สาวสวยมาช่วยดึงดูดลูกค้าสนใจมาใช้บริการมากขึ้นเท่านั้น  โดยละเลยการตระหนักถึงเจตนารมณ์และวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของการเป็นมรดกโลก เพราะปัจจุบันความเสื่อมโทรมของทรัพยากรธรรมชาติโดยเฉพาะในแหล่งท่องเที่ยวนั้นส่วนหนึ่งก็เป็นผลจากการขยายตัวของธุรกิจการท่องเที่ยวด้วยเช่นกัน ทั้งปัญหาขยะ  ปัญหาการหักพังของแนวปะการัง การสูญเสียที่ดินของชุมชน ผลกระทบต่อการทำประมงของชุมชนประมงพื้นบ้าน  ผลกระทบจากโครงการก่อสร้างขนาดใหญ่  รวมไปถึงเป็นแรงกระตุ้นให้เกิดการบุกรุกทำลายพื้นที่ป่าธรรมชาติด้วยเช่นกัน ฯลฯ จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเราต้องคิดถึงเรื่องนี้กันอย่างรอบคอบ ก่อนที่ความหวังดีจะกลายเป็นภัยคุกคามในอนาคต แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 23:33:44 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 23:33:40 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 22:46:36 จากคุณ : เทพินทร์ - [ 6 ก.ย. 51 16:10:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ล้อมกรอบ (1) นายวีระศักดิ์ โควสุรัตน์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา เปิดเผยนโยบายหลักด้านการท่องเที่ยวของปีนี้ว่า จะเน้นทั้งด้านคุณค่า และมูลค่า ด้านคุณค่านั้น คือการสร้างคุณค่าให้การท่องเที่ยวทางด้านจิตใจให้กับทั้งคนไทย และชาวต่างชาติ ด้วยการปลูกจิตสำนึกที่ดีด้านการท่องเที่ยว ด้านมูลค่า คือการสร้างรายได้จาการท่องเที่ยวให้เป็นส่วนขับเคลื่อนทางเศรษฐกิจของประเทศ โดยเฉพาะกลุ่มนักท่องเที่ยวคุณภาพ ที่มีการใช้จ่ายด้านการท่องเที่ยวมูลค่าสูง อย่างเช่นกลุ่มเศรษฐีในประเทศที่เกิดใหม่ และมีเศรษฐกิจเติบโต อย่างเช่นกลุ่มประเทศในแถบตะวันออกกลาง ยุโรปตะวันออก จีน และอินเดีย ซึ่งในปีนี้ได้ตั้งเป้าหมายรายได้ไว้ที่ 8 แสนล้านบาท เพราะเห็นว่าเป็นตัวเลขที่เป็นไปได้ไม่ยากนัก ในเมื่อประเทศไทยยังมีแหล่งท่องเที่ยวที่สวยงาม วัฒนธรรมที่ล้ำค่า และความได้เปรียบทางด้านภูมิศาสตร์ โดยมีกลยุทธ์หลักที่จะนำไปสู่เป้าหมายนี้ คือการยกระดับมาตรฐานการท่องเที่ยวสู่ระดับโลก หรือเวิลด์คลาส ซึ่งไทยมีความพร้อมใน 4 ด้าน ประกอบด้วย 1. มาตรฐานการแพทย์ระดับโลก (World Class Medical Tourism) 2.มาตรฐานการลงทุนที่พำนักระยะยาวระดับโลก เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวลองสเตย์ (World Class Longstay Complex for Investors and Visitors) โดยการเจาะกลุ่มนักลงทุนด้านการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์เพื่อรองรับกลุ่มลองสเตย์ในรูปแบบคอมเพล็ก จากต่างประเทศ เพื่อสร้างสิ่งอำนวยความสะดวก พร้อมๆ กับการเจาะกลุ่มบริษัทประกันชีวิตจากต่างประเทศ เป้าหมายคือ ญี่ปุ่น เกาหลี อินเดีย และไต้หวัน เข้ามาพักในประเทศ 3.การพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวระดับโลก (World Class Event) โดยจะพัฒนารูปแบบเทศกาลทางวัฒนธรรมของไทย อย่างเช่น เทศกาลสงกรานต์ เทศกาลลอยกระทง และเทศกาลลอยโคมไฟ ขึ้นสู่เทศกาลระดับโลก เป็นหนึ่งในกิจกรรมการท่องเที่ยวของโลก 4.การผลักดันสถานที่ท่องเที่ยวของไทยสู่การเป็นมรดกโลก (World Class Heritage) ซึ่งกลยุทธ์ดังกล่าวต้องเน้นการเจาะกลุ่มนักท่องเที่ยวที่มีการใช้จ่ายสูง โดยเฉพาะกลุ่มประเทศตะวันออกกลาง รัสเซีย จีน อินเดีย ซึ่งถือว่าเป็นประเทศที่มีเศรษฐกิจใหม่ มีเศรษฐีที่เพิ่มมากขึ้น พร้อมทั้งผลักดันให้ระยะเวลา “ไฮซีซัน” ยาวนานขึ้น นอกจากนี้จะมีการดึงเงินลงทุนจากต่างประเทศ หรือในลักษณะการลงทุนเพื่อการท่องเที่ยว โดยกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา จะทำงานควบคู่ไปกับ คณะกรรมการส่งเสริมการลงทุน หรือบีโอไอ อีกด้วย ทางด้านการท่องเที่ยวภายในประเทศนั้น แม้ว่าภาวะเศรษฐกิจจะมีผลต่อการเดินทางท่องเที่ยวของคนไทย แต่ได้มีการพิจารณาแนวคิดที่จะทำโครงการ “ไทยเที่ยวไทย มีที่ไปไม่จำกัด” โดยจัดทำคู่มือการท่องเที่ยวแบ่งตามความต้องการของนักท่องเที่ยวแต่ละกลุ่ม เช่น เที่ยวกับผู้สูงวัย, เที่ยวกับเด็ก, เที่ยวกับผู้พิการ, เที่ยวพร้อมสัตว์เลี้ยงแสนรัก, เที่ยวรอบกรุง, เที่ยวนอกกรุง, เที่ยวทางจิตวิญญาณ, เที่ยวแบบโหดมันฮา, ท้องก็เที่ยว...เปรี้ยวปาก, กางเต็นท์ที่ไหน ปลอดภัยได้วิวสวย, บินถูกเที่ยวมันส์ และเที่ยวถูกๆ เป็นต้น ที่มา  http://www.chartthai.or.th/chartthai/News/show_news.php?id=29 จากคุณ : เทพินทร์ - [ 6 ก.ย. 51 16:32:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขออภัยนะครับ ที่จะต้องบอกตามตรง ว่าอ่านบทความนี้ เข้าใจยากเหลือเกิน อย่างน้อย ก็ไม่อาจจะจับความได้ว่า จะดำเนินเรื่่องไปทางไหน จุดสำคัญคืออะไร และบรรยายเรื่องอะไร จุดจบอยู่ตรงไหน เพราะไม่จูงใจให้อ่านเลย ผมพยายามอ่านแล้ว ก็ไม่สำเร็จครับ เห็นใจในความมุ่งมั่น และปรารถนาดีของคุณเทพินทร์นะครับ แต่ลองเรียบเรียงใหม่ดีไหม ให้อ่านง่าย และลำดับเรื่องราวไม่ให้ยุ่งเหยิงสักหน่อยเถิดครับ ถ้าจะกรุณาคนรู้น้อย อ่านบทความวิชาการไม่ค่อยรู้เรื่องอย่างผมนะครับ ขอบพระคุณมากครับ จากคุณ : xebec - [ 6 ก.ย. 51 16:49:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมก็งงพอกับคุณนั่นแหละ 555   แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 22:44:36 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 17:16:27 จากคุณ : เทพินทร์ - [ 6 ก.ย. 51 17:05:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ท่อนหลังนี่ ค่อยยังชั่วหน่อยครับ ขอบคุณมาก แต่ก็อีกนั่นแหละ พอจะมองจากท่อนหลังได้ว่า นักวิชาการและองค์กรพัฒนาฯ ยังคงวิตกอยู่ว่า เมื่อขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกแล้ว กรมอุทยานแห่งชาติจะยอมเข้าร่วม มีบทบาททางการหยุดยั้งโครงการขนาดใหญ่ เช่นท่าเรือปากบาราฯลฯ ด้วยหรือไม่ เพราะกรมอุทยานไม่เคยสนใจสิ่งแวดล้อมนอกเขตอุทยานเลยเท่านั้น แล้วจะไปหวังพึ่งกรมอุทยานฯ ในการหยุดยั้งโครงการใหญ่ทำไมล่ะครับ ผมยังไม่ทราบเลยว่า โครงการใหญ่ระดับท่าเรือปากบารานั้น หากจะทำขึ้น แล้วส่งผลกระทบทางไม่ดีต่อชุมชนอย่างไร มีการศึกษากันหรือยัง ผลเป็นอย่างไร บทความข้างบนดูเหมือนจะไม่เอ่ยถึงเลย แล้วตอนนี้ ท่าเรือ หรือการท่าของไทย ก็ปฏิบัติงานแบบหยุดบ้าง ส่งบ้าง เป็นเหตุให้พ่อค้าชาวไทยลำบากมากอยู่แล้ว จะต้องการขยายท่าเรือไปทำไมอีกละ เดี๋ยวก็หยุดงานกันอีก แล้วก็เดือนร้อนกันทั่วไปอีกเท่านั้นเอง อยู่มันแบบไทยไทยนี่แหละ ไม่ต้องก้าวหน้าให้ทันเพื่อนบ้านเขาหรอกน่า เดี๋ยวก็กลายเป็นคอมมิวนิสต์เข้าไปกันเองจนได้หรอก ลองว่า ต้องมีกรรมการกลาง ไว้ค่อยเลือกคนเข้าไปเป็นสมาชิกสภาผู้แทนฯกัน 70% ฮ่า ฮ่า จากคุณ : xebec - [ 6 ก.ย. 51 17:32:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ้อท่อนหลังนี่ นักวิชาการและองค์กรพัฒนาเอกชนบางส่วนที่ร่วมการศึกษาในครั้งนี้คาดหวังครับว่า...การเป็นมรดกโลกจะแก้ปัญหาได้ แต่ผมบอกว่า จะไปหวังได้อย่างไร  ในเมื่อที่ผ่านมาอุทยานแห่งชาติเองก็ไม่เคยสนใจ ส่วนเรื่องผลกระทบขอโครงการต่างๆ นี่....ถ้าคนที่ติดตามจะพอทราบครับ ต้องขอโทษด้วยที่อาจทำให้งง จากคุณ : เทพินทร์ - [ 6 ก.ย. 51 17:41:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาลงชื่อไว้ก่อนค่ะ เพิ่งมาถึงบ้าน    เดี๋ยวกลับมาอ่านนะคะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : แม่น้องมีน (แม่ซากานะ) - [ 6 ก.ย. 51 21:14:38 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วไม่ค่อนจะเข้าใจเหมือนกันค่ะ นอกจากจะนำเสนอกลุ่มอุทยานแห่งชาติทางทะเลฝั่งอันดามันเป็นมรดกโลกแล้ว  ยังจะนำเสนอกลุ่มป่าแก่งกระจาน  แล้วก้อกลุ่มป่าภูเขียว-น้ำหนาวเป็นมรดกโลกด้วยค่ะ  ไม่ได้หวังเป็นแบรนด์อะไรหรอกค่ะ  เจตนาจริงๆ คงต้องการอนุรักษ์สภาพธรรมชาติไว้   แต่ถ้าเจ้าของกระทู้ติดตามขั้นตอนการศึกษาเพื่อจัดทำเอกสารนำเสนอกลุ่มอุทยานแห่งชาติทางทะเลกลุ่มนี้เป็นมรดกโลก  เค้ายังไม่สรุปนะค่ะว่าจะนำเสนอทั้ง  19 แห่ง  หรือคัดกลุ่มใดกลุ่มนึงในทั้ง 19 แห่งออกมา แต่มีแนวโน้มออกไปทางกลุ่มอ่าวพังงา  ธารโบกขรณี  (หรือเปล่า)  เพราะว่ามีศักยภาพเข้าเกณฑ์การนำเสนอมากกว่า เอ พูดถึงว่า  ถ้ายกเหตุผลว่าประเทศไทยกำลังนำเสนอพื้นที่กลุ่มนี้เป็นมรดกโลก   จะเป็นข้อนึงในเหตุผลคัดค้านการที่จะให้อกชนเข้าลงทุนในอุทยานฯหรือเปล่า จากคุณ : flintflight - [ 6 ก.ย. 51 22:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ผมติดตามขั้นตอนมาตลอดครับ...เพียงแต่ช่วงนี้แหละครับที่ขาดช่วงไป แต่เห็นกระทู้เรื่องเช่าอุทยานแห่งชาติขึ้นมาเลย...เอามาแบ่งให้อ่าน ผมว่าจริงๆ ต้องแยกกันครับระหว่าง กรมอุทยานแห่งชาติฯ และ ทีมศึกษา ผมมิได้หวาดระแวงเจตนารมณ์ของทีมศึกษาและเชื่อมือ แต่คำถามง่ายๆ ที่ผมว่าต้องถามตัวเองและตอบให้ได้เสียก่อน ก็คือ รัฐมนตรีกระทรวงทรัพย์ อธิบดีกรมอุทยานฯ ผู้บริหาร คิดแบบเดียวกับที่ ทีมศึกษาคิดเปล่า  ที่หวาดหวังจะใช้เงื่อนไขของมรดกโลกในการดูแลและปกป้องทรัพยากร และผมก็ตอบกับตัวเองไว้แล้วด้วยสิ.....ว่าผู้บริหาร และคนกุมนโยบายพวกนั้น ไม่คิดแบบที่พวกเราคิด ลองอ่านข่าวที่ผมรวบรวมไว้สิครับ... ....................................................................................................... ดันหมู่เกาะตะรุเตาขึ้นทำเนียบมรดกโลก กรมอุทยานแห่งชาติสัตว์ป่าและพันธุ์พืช  กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม (ทส.) เตรียมเสนอยูเนสโกเพื่อขึ้นทะเบียนอุทยานแห่งชาติ 18 แห่ง ในทะเลอันดามันเป็นมรดกโลกทางธรรมชาติแห่งใหม่ในปี 2552 ซึ่งขณะนี้อยู่ระหว่างจัดทำเอกสารและแผนการจัดการพื้นที่แหล่งอนุรักษ์เพื่อกำหนดความเหมาะสมในการพัฒนาพื้นที่ นอกจากนี้จะดันหมู่เกาะตะรุเตาให้ขึ้นทำเนียบมรดกโลกด้วย หลังจากกลุ่มประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ หรืออาเซียนได้ประกาศให้ตะรุเตาเป็นหนึ่งในมรดกอาเซียนเมื่อ พ.ศ.  2525  โดยมีเป้าหมายที่จะพัฒนาหมู่เกาะตะรุเตาอย่างต่อเนื่องเป็นเวลา 5 ปี  คาดว่าจะใช้งบหลายร้อยล้านบาท ในปี 2551 ได้มีการอนุมัติงบแล้วร่วม 30 ล้านบาท เพื่อสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกบนเกาะต่าง ๆ ปี 2552 มีแผนว่าจะได้รับอนุมัติงบประมาณเพิ่มอีกกว่า 2 ล้านบาท เพื่อใช้ก่อสร้างพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์บนเกาะตะรุเตาที่เคยเป็นสถานคุมขังนักโทษ พิพิธภัณฑ์โลกใต้น้ำ  และเตรียมกำหนดแผนแม่บทการพัฒนาระยะยาว โดยกำหนดเป็นโซนพื้นที่เพื่อการใช้ประโยชน์และพัฒนาที่เหมาะสม เช่น โซนกิจกรรมพิเศษ จะตั้งอยู่บนเกาะหลีเป๊ะ เปิดเป็นการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ และต้องมีการปลูกป่าเพื่อทดแทนส่วนที่สูญเสียไป, โซน  บริการซึ่งจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกตั้งอยู่บนเกาะตะรุเตา, โซนศึกษาให้ความรู้ จะกระจายอยู่บนเกาะต่าง ๆ ที่มีแหล่งท่องเที่ยวธรรมชาติ น้ำตก ชายหาด การดำน้ำดูปะการัง ซึ่งพื้นที่นี้จะมีบ้านพัก   ได้ไม่มากนัก, โซนสงวนธรรมชาติ พื้นที่ 90%     จะไม่มีการก่อสร้างใด ๆ ทั้งที่พักอาศัยและสาธารณูปโภค  เพื่อรักษาธรรมชาติให้คงเดิมยกเว้นการเข้าไปเพื่อการศึกษาวิจัย สุดท้ายโซน    อนุรักษ์เข้มงวด ซึ่งเต็มไปด้วยทรัพยากรธรรม  ชาติที่สวยงามและโดดเด่น ที่สำคัญจะต้องมีการจัดการที่ดีและประสานขอความร่วมมือกับชุมชน เพื่อให้พัฒนาไปในทางเดียวกัน. ที่มา เดลินิวส์ วันที่ 16 มีนาคม 2551 ..................................................................................................... ทุ่ม 30 ล้านพัฒนา “ตะรุเตา” รับท่องเที่ยวโต ศูนย์ข่าวหาดใหญ่ – อุทยานแห่งชาติตะรุเตาทุ่ม30 ล้าน เพื่อก่อสร้างสาธารณูปโภคและสิ่งอำนวยความสะดวก รองรับการท่องเที่ยวทางทะเลฝั่งอันดามันตอนล่าง ที่มีแนวโน้มเติบโตขึ้นอย่างต่อเนื่อง  ฟุ้งปี 52 เดินหน้าทำพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์และทะเลบนเกาะตะรุเตา ซึ่งจะเป็นอีกความพร้อมหนึ่งที่รองรับการผลักดันเป็นให้มรดกโลกในอนาคต             นายณัฐพล รัตนพันธ์ หัวหน้าเขตอุทยานแห่งชาติตะรุเตา จ.สตูล เปิดเผยว่า ปัจจุบันนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและต่างชาติ ให้ความสนใจเที่ยวอุทยานแห่งชาติตะรุเตามากขึ้นทุกปี โดยเฉพาะช่วงวันหยุดศุกร์-อาทิตย์ จะมีนักท่องเที่ยวชาวไทยและต่างชาติเดินทางมาพักผ่อน รวมถึงการเข้าแคมป์พักแรม ทำกิจกรรมของสถานบันการศึกษาต่างๆ มากกว่าวันปกติ             เกาะที่มีธรรมชาติสวยงาม อาทิ เกาะอาดัง เกาะราวี เกาะหลีเป๊ะ เกาะไข่ เกาะหินงาม และเกาะตะรุเตา ที่ถือเป็นเพชรเม็ดงามของ จ.สตูล ที่มีความปลอดภัยและสงบท่ามกลางความสวยงามตามธรรมชาติของฝั่งทะเลอันดามัน             จากการที่มีนักท่องเที่ยวมากขึ้น ตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมาได้จัดระบบการเก็บรายได้ค่าธรรมเนียมขึ้นเกาะในเขตอุทยานฯ ให้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น พร้อมทั้งลดค่าธรรมเนียมขึ้นเกาะที่อยู่ในเขตอุทยานลง 50% โดยชาวต่างชาติเหลือ 200 บาท และชาวไทย 40 บาท แต่ก็พบว่าในช่วง 3 เดือนที่ผ่านมาสามารถจัดเก็บรายได้จากการท่องเที่ยวทุกประเภทประมาณ 2,000,000 บาท เทียบเท่ากับการจัดเก็บแบบเก่าทั้งปี โดยในปีนี้ตั้งเป้าที่ตั้งไว้ 5,000,000 บาท ซึ่งจะได้จากการเก็บค่าธรรมเนียมขึ้นเกาะ บริการบ้านพัก และเงินบริจาค             หัวหน้าเขตอุทยานแห่งชาติตะรุเตา กล่าวด้วยว่า อย่างไรก็ตาม ปัญหาของเกาะตะรุเตานั้นยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกยังไม่เพียงพอ ทั้งที่จอดเรือ ห้องน้ำ และบ้านพัก ดังนั้น ในปี 2551 นี้เขตอุทยานฯ จะดำเนินการก่อสร้างสาธารณูปโภคและสิ่งอำนวยความสะดวกบนเกาะตะรุเตาและเกาะอาดังรวม 30 ล้านบาท ทั้งการก่อสร้างห้องน้ำ แคมกราวด์สำหรับเป็นสถานที่กางเต็นท์ บ้านพัก ศูนย์บริการนักท่องเที่ยว ศาลาเอนกประสงค์ ร้านอาหาร             พร้อมทั้งแก้ปัญหาการลักลอบตัดไม้หอม และทำประมงอวนลากของชาวบ้าน บริเวณรอบเกาะตะรุเตา ซึ่งทำลายธรรมสิ่งแวดล้อม และปัญหาการจัดการน้ำเสีย ขยะ ซึ่งเป็นปัญหาใหญ่ของเกาะหลีเป๊ะที่มีภาคเอกชนไปลงทุน โดยไม่ช่วยรักษาทรัพยากรธรรมชาติไม่ให้ถูกทำลาย รวมถึงการสร้างอิทธิพลของบางกลุ่ม เพื่อผลประโยชน์บางอย่าง ซึ่งยังเป็นปัญหาใหญ่ที่ต้องอาศัยความร่วมมือของหน่วยงานต่างๆ ให้ความร่วมมือแก้ไขปัญหาดังกล่าว             ส่วนในปี 2552 อุทยานแห่งชาติ ได้วางแผนจะก่อสร้างพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์บนเกาะตะรุเตา ที่เคยเป็นสถานคุมขังนักโทษการเมืองในอดีต ร่วมด้วยพิพิธภัณฑ์โลกใต้น้ำที่มีการจัดนิทรรศการเผยแพร่ข้อมูลที่ทันสมัยขึ้นด้วยงบอีก 2 ล้านบาท เพื่อเป็นสถานที่ศึกษาให้ข้อมูลแก่นักท่องเที่ยว             “ตอนนี้อุทยานจะพัฒนาเกาะตะรุเตาให้มีความพร้อมด้านการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์เพื่อที่จะผลักดันสู่การเป็นมรดกโลก ภายหลังที่ได้รับการประกาศเป็นมรดกอาเซียน ตั้งแต่ปี 2525 ทำให้เป็นที่รู้จักของต่างชาติ มีนักเขียนทั้งชาวไทยและต่างประเทศได้เขียนหนังสือเกี่ยวกับที่แห่งนี้กว่า 30 เล่ม ส่งผลให้การจัดการท่องเที่ยวของที่นี่เป็นระบบ มีระเบียบ และกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยว ศึกษาหาความรู้ที่อนุรักษ์ธรรมชาติอย่างยั่งยืน” หัวหน้าเขตอุทยานแห่งชาติตะรุเตากล่าว ผู้จัดการออนไลน์ 19 กุมภาพันธ์ 2551   อันนี้ลองไปฟังเจ๊เป้า....ว่าแกคิดอะไรและทำไมมันถึงออกมาให้เช่าอุทยานแห่งชาติ http://www.oknation.net/blog/kondee/2008/08/28/entry-1 สำหรับผมคิดว่า..คนพวกนี้เขามองอุทยานแห่งชาติ/เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าและการเป็นมรดกโลกอีกแบบ! ไม่เหมือนอ.ศักดิ์อนันท์ ไม่เหมือนอ.ธรณ์ ไม่เหมือนอ.นฤมล และทีมศึกษาอีกหลายๆ คน แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 23:27:05 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 23:21:21 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 23:02:41 จากคุณ : เทพินทร์ - [ 6 ก.ย. 51 22:59:15 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามาอ่าน พยายามทำความเข้าใจครับ... เรื่องแรก น่าตกใจที่ว่า ทางกรมอุทยานฯ หรือทางรัฐบาลมองว่า"ยอมให้ทรัพย์ของชาติเสียหายแล้วจ่ายเงินแทนได้ทีหลัง" เรื่องที่สอง ผิดตั้งแต่ยอมให้เสียแล้วล่ะครับ ... แถมลองคิดดูสิครับ สมมุตว่ายอมให้จ่ายเงินได้.. ค่าเสียหายจะคิดกันอย่างไร เพราะผลกระทบทางนิเวศน์ที่เสียหายแล้วจะซ่อมคืน เสียเป็นพันล้านก็อาจจะยังซ่อมไม่ได้ ... ระบบนิเวศน์และผลกระทบมันไปในวงกว้างมากและสัมพันธ์กันอย่างซับซ้อนตีราคาออกมาเป็นเิงินไม่ได้หรอกครับ เรื่องที่สาม .. ทำไมผู้บริหารประเทศจึงเห็นแต่ปัจจัยเรื่องเิงินเป็นหลักเท่านั้น ถ้าเป็นอย่างนั้น แสดงถึงความเขลา หรือความโลภจะเอาแต่ได้เท่านั้น และที่เขลาไปยิ่งกว่าคือนึกว่าการสร้างความเจริญทางวัตถุจะทำให้นักท่องเที่ยวอยากเข้ามา .. อย่างเมืองพัทยานั่น ส่วนใหญ่มีแต่นักท่องเที่ยวที่มาหาอะไร? ก็พอเห็นกันอยู่ครับ เรื่องที่สี่ ..ถ้าเรื่องที่ทางกรมอุทยานฯ พยายามผนวกพื้นที่ของชาวบ้านไปด้วยความไม่เหมาะไม่ควรแล้วละก็ น่าคับข้องใจอย่างยิ่งครับ แต่เรื่องอย่างนี้ต้องฟังดีๆ เพราะชาวบ้านที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนโดยไม่ชอบธรรมก็ีมี ดูอย่างพวกที่ไปบุกรุกพื้นที่หาดชาย หรือพื้นที่สาธารณะแล้วเอาไปเป็นของตัวนั่นปะไร ถ้าพื้นที่มีเหตุผลเหมาะสมในการจะขอผนวกจริงๆ แล้วละก็ ..การจัดการเรื่องราวตรงนี้ซื้อเป็นเรื่องละเอียดอ่อน จะต้องจัดการกันอย่างดีมากๆ ..ต้องพูดคุยทำความเข้าใจกันได้อย่างดี ขอให้กำลังใจคุณทพินทร์ครับ .. รักษาทรัพย์ของชาติไว้นะครับ อย่าไปเกรงใจใครถ้าเรื่องมันไม่ชอบธรรมเลยครับ จากคุณ : Dragon - [ 6 ก.ย. 51 23:01:29 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อันนี้เอามาให้คุณ Dragon ดูครับ (ผมเอามาจาก ร่าง พรบ.อุทยานแห่งชาติ สมัยขิงแก่ ซึ่งน่าจะเป็นฉบับเดียวกับหมักปากแมว) มาตรา ๔๑ หากการดำเนินกิจกรรมตามมาตรา ๓๗ มาตรา ๓๘ มาตรา ๓๙ (๑)(ข)(ค)(ง) มาตรา ๓๙ (๒) (ข)(ค)(ง) และมาตรา ๔๐ มีความจำเป็นต้องทำให้เกิดความเสียหายแก่สภาพธรรมชาติ ของอุทยานแห่งชาติ ผู้ดำเนินกิจกรรมนั้นต้องแจ้งและขออนุญาตต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ และ พนักงานเจ้าหน้าจะอนุญาตให้กระทำได้เมื่อการกระทำนั้นต้องไม่ก่อให้เกิดความเสียหายจนเกิน สมควร และผู้กระทำต้องกระทำให้กลับคืนสภาพธรรมชาติดังเดิมหรือจ่ายชดเชยค่าเสียหายใน สภาพธรรมชาติ ตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กำหนดในระเบียบของคณะกรรมการ สิ่งที่ผมอยากให้สังเกตคือ ความสอดรับกันในระดับนโยบาย นโยบายรัฐบาล (World Class Herritage)----------->>ยุทธศาสตร์กลุ่มจังหวัด----------->>โครงการในระดับพื้นที่/ออฟชั่นเสริม แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 23:16:21 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 23:11:01 จากคุณ : เทพินทร์ - [ 6 ก.ย. 51 23:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 นั่นแสดงให้เห็นถึงทัศนคติของภาครัฐที่มีต่อทรัพยากรธรรมชาติเลยนะครับ  ก็คือ ทรัพยากรธรรมชาติคือ "ทุน" ในการกอบโกยหากำไรนั่นเอง  โดยที่ไม่ใส่ใจอย่างเพียงพอต่อปัญหาสิ่งแวดล้อม  ปัญหาสิทธิชุมชน ปัญหาด้านวัฒนธรรมท้องถิ่น จากคุณ : David_kop - [ 7 ก.ย. 51 01:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ก็นโยบาย รัฐบาล ต้องการแปลง "สินทรัพย์ เป็น ทุน" นิ มีอะไรในกำมือ ก็เอาทำเป็นทุน ให้หมด ไอ้กำไร น่ะได้แต่ แต่ใครจะเป็น ผู้ประเมิน ว่า ... อุทยานแห่งชาติ ที่กำลังจะแปลงเป็นทุนนั่น ประเมินค่าได้หรือไม่ จากคุณ : woody@tpong - [ 7 ก.ย. 51 01:51:41 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณครับ คุณเทพินทร์ สู้ สู้ ... นะครับ เพื่อเห็นแก่ประเทศชาติเถิด จากคุณ : Dragon - [ 7 ก.ย. 51 11:29:09 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จริงๆน่าจะร่าง กม. ว่าห้ามทำการอันใดเลยนะ ไม่ใช่ ทำได้ต้องได้รับอนุญาต และปลูกเพิ่ม แต่ดันมีการจ่ายค่าชดเชยนี่สิ เป็นเจตนาที่จะเอาเงิน เพราะมันจะเกิดสมควรอยู่แล้วแน่ๆ ไม่เห็นต้องคิดเลย พูดง่ายๆต้องจ่ายเงินทุกกรณีอยู่แล้วแน่ๆ เพราะกฏหมาย ที่คุณเทพินทร์ เอามาโพสนี่ มันมีช่องทางเห็นๆ เลยคับ จากคุณ : vargarv (Vargarv) - [ 8 ก.ย. 51 11:05:31 ]