ความคิดเห็นที่ 1 ๑. ภูสอยดาว พร่างพราวกลางความฝัน ภูสอยดาว ฉันเคยได้ยินชื่อสถานที่แห่งนี้มานานแล้ว แม้จะเคยมีความคิดอยากจะไปเยี่ยมเยือนสักครั้ง แต่ก็ไม่ใช่ความปรารถนาอันแรงกล้า เพราะฉันไม่เคยเดินป่า อีกทั้งไม่รู้ว่าบนนั้นมีความงามแบบไหนแอบซ่อนอยู่ที่เย้ายวนใจพอจะทำให้ชาวพื้นราบอย่างฉันต้องตะเกียกตะกาย ปีนป่ายขึ้นไปเพื่อค้นหาสิ่งนั้น วันแล้ววันเล่า ภูสอยดาว จึงเป็นเพียงที่ๆหนึ่งซึ่งอยากไป แต่ก็ไม่เคยคิดจะเริ่มต้นวางแผนการเดินทางสักที คำที่ว่า no love no inspiration ยังใช้ได้ดีเสมอ เมื่อพระจันทร์ของฉันเอ่ยปากว่าอยากไปเยี่ยมเยือนภูสอยดาวสักครั้ง ความสนใจต่อชื่อภูสอยดาวก็กลับมารบกวนจิตใจอีกครั้ง แน่นอนฉันอยากจะไปภูสอยดาวกับพระจันทร์ แต่จนแล้วจนรอด กลับรู้สึกว่าพระจันทร์เริ่มลอยห่างออกไปทุกที ภูสอยดาวก็ยิ่งเหมือนว่าจะไกลและสูงเกินกว่าที่เราจะปีนป่ายขึ้นไปถึงด้วยกัน ใครหลายคนคงอยากขึ้นไปนอนนับดาวบนลานสน ภูสอยดาว แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันอยากรู้เพียงว่า บนนั้นพระจันทร์จะสวยเพียงใด และที่นั่นคงเป็นที่อีกที่หนึ่งที่ทำให้ฉันได้อยู่ใกล้ๆกับพระจันทร์กว่าที่อื่นๆ และนี่คงเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ความอยากพิชิตภูสอยดาว ยังแจ่มกระจ่างอยู่ในความฝันของฉันเสมอ ฉันตัดสินร่วมทริปภูสอยดาวกับเพื่อนๆในคลับเรารักโปสการ์ด ไม่กี่วันก่อนการเดินทาง หลังจากได้ทราบว่าชาวคณะได้เพิ่มขนาดรถที่ใช้เดินทาง และยังพอมีที่ว่างหลังรถเหลืออยู่ สอบถามงบประมาณที่ต้องใช้ตลอดการเดินทาง แล้วก็แอบใจฝ่ออยู่ชั่วครู่หนึ่ง เนื่องจากช่วงนี้การเบิกจ่ายเงินจากการทำงานมีความล่าช้าและคลาดเคลื่อนไป จึงทำให้ชีวิตของฉันช่วงนี้แร้นแค้นพอสมควร แต่เมื่อคิดดูแล้วค่าใช้จ่ายในการเดินทางครั้งนี้ถือว่าคุ้มค่ามาก หากเปรียบเทียบกับการได้ไปชื่นชมพระจันทร์ใกล้ๆ เทียบกับการต้องเดินทางขึ้นภูสอยดาวไปคนเดียว และยังจะต้องเสี่ยงกับความไม่สะดวกสบายต่างๆที่ต้องเผชิญเนื่องจากเป็นการเดินทางลุยป่าลุยเขาเป็นครั้งแรก พี่ต้อ จ้าวผู้ใจดีปลอบใจว่า มาด้วยกันเลยดีกว่า หากไม่มีเงินพอสามารถกู้ที่พิมมี่ได้ คิดดอกเบี้ยร้อยละยี่สิบเท่านั้นเอง ได้ยินเท่านั้นฉันก็ใจชื้นขึ้นมา ตัดสินใจที่จะทุบกระปุกออมสินเพื่อการณ์นี้  จึงตอบตกลงร่วมการเดินทางกับชาวคณะไปเยี่ยมเยือนภูสอยดาว ไปตะลุยป่าในหน้าฝน แอบหวังเล็กๆว่า ในคืนวันอาทิตย์ที่ 14 กันยายน ซึ่งเป็นวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 10 พระจันทร์จะแหวกม่านสายฝนออกมาให้ผู้ชายที่หลงรักพระจันทร์ได้แหงนหน้าชมความงามสักคืน จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ๒. ฟิตร่างกาย ตระเตรียมหัวใจ วันที่ต้องเดินทางกระชั้นชิดเข้ามา ฉันไม่รู้ว่าจะต้องตระเตรียมอะไรไปบ้าง สอบถามไปที่ผู้ใหญ่ประจำทริป ท่านก็ตอบมาว่าของส่วนกลางได้ตระเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ให้ฉันเตรียมแต่ของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นไปก็พอ แทนที่จะลงมือเก็บเสื้อผ้าและของใช้ ฉันกลับลงมือหยิบกระดาษปากกาขึ้นมาวาดรูปเพื่อนำไปทำโปสการ์ดและตราประทับประจำทริป สิ่งนี้น่าจะเป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำได้ดีที่สุดในตอนนี้ที่จะทำให้ชาวคณะได้มีอะไรสนุกๆทำระหว่างการเดินทาง ทำไปก็ยิ้มไป จินตนาการไปไกลถึงขนาดที่ว่าผู้ที่ได้รับโปสการ์ดชุดนี้จะชอบใจขนาดไหน ที่ได้รับโปสการ์ดที่แสนน่ารัก แถมมีตราประทับที่เข้าชุดกัน โปสการ์ดชุด “เราคือผู้พิชิตภูสอยดาว” ที่มีพระจันทร์เป็นแรงบันดาลใจ “ฉันหรือจะคือผู้พิชิตหัวใจพระจันทร์ อย่ากระนั้นเลย ฉันขอพิชิตภูสอยดาวก่อนก็แล้วกันนะ” เมื่อเตรียมโปสการ์ดเสร็จแล้ว ต่อมาก็ต้องมาเตรียมกาย จะเดินทางปีนป่ายภูเขาที่สูงถึงพันหกร้อยเมตรกว่าๆ กับระยะทางกว่าหกจุดห้ากิโลเมตรทั้งที หากไม่เตรียมร่างกายให้พร้อม เห็นทีการเดินทางตามเสียงหัวใจไปหาพระจันทร์บนภูสอยดาว คงเป็นการเดินทางที่ทรมานและเป็นภาระของผู้อื่นเป็นแน่  โชคดีที่ช่วงนี้ฉันได้เริ่มกลับไปว่ายน้ำอีกครั้ง หลังจากห่างหายไปเกือบปี เวลาว่าง ดึกดื่นค่ำคืน ฉันหยิบเก้าอี้ที่ใช้นั่งสวมถุงเท้า มาวางที่ระเบียงหลังบ้าน แล้วเริ่มก้าวเท้าขึ้นและลงสลับกันทั้งสองข้างอยู่อย่างนั้น จนเหงื่อไหลท่วมกาย ในคืนแรกๆมันตึงไปทั้งขาและหลัง แต่ในคืนต่อๆมาก็เริ่มคลาย มันคงพอช่วยให้ฉันพากายขึ้นไปถึงลานสน ภูสอยดาวได้หรอกนะ ระหว่างรอให้เหงื่อแห้งก่อนอาบน้ำ จึงได้เปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเตรียมเสื้อกางเกงที่จะนำไปใช้ที่นั่น ไม่รู้ว่าบนนั้นจะเป็นอย่างไร เพราะฉันไม่ชอบอากาศหนาว จึงตัดสินใจเอาเสื้อแขนยาวไปถึงสี่ตัว เพราะตั้งใจจะไม่นำผ้าห่มไป ถุงนอนที่มีก็อยู่ที่โคราช เสื้อยืดแขนสั้นสอง กางเกงขาสั้นหนึ่ง ขายาวหนึ่ง กางเกงเลหนึ่ง บ๊อกเซอร์และเครื่องในห้าหกตัว ถุงเท้ายาวสั้นอีกสี่ ผ้าขาวม้าอีกสอง ใครมาเห็นก็คงคิดว่าฉันตั้งใจจะไปอยู่ตั้งอาทิตย์ กะว่าถ้าอากาศหนาวจนจับขั้วหัวใจ จะใส่มันทุกชิ้น คงพอช่วยได้ แต่ใครจะคาดคิดว่าที่ตระเตรียมไปจนเกินตัวนั้น จะได้ใช้ประโยชน์จนเต็มที่  เมื่อจัดของทุกอย่างลงกระเป๋าแล้ว ฉันจึงมีสัมภาระเพียงหนึ่งกระเป๋าใบย่อมๆเท่านั้นเอง สะดวกในการเดินทาง และเพิ่งรู้ทีหลังว่าประหยัดค่าลูกหาบไปได้เยอะทีเดียว จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ๓. วันเดินทาง 12 กันยายน 51 ทีแรกตั้งใจว่าจะออกจากบ้านเพื่อไปยังจุดนัดหมายประมาณซักทุ่มหนึ่ง แต่เนื่องจากว่าคนทำตรายางโทรมาบอกว่าตรายางจะเสร็จประมาณสี่โมงเย็น วันนี้ฉันจึงต้องแบกเป้หนักๆ ขึ้นรถเมล์-รถไฟฟ้าบีทีเอส-แท็กซี่ จากบ้านนอกหลักสี่ตั้งแต่บ่ายสองโมง ลุยเข้าไปถึงในเมือง เสาชิงช้า ไปนั่งรอช่างทำตรายางสักพักใหญ่ๆ เกือบๆห้าโมงเย็น ฉันเดินอยู่แถวๆเสาชิงช้า ไม่คุ้นกับถนนหนทางแถวนี้เลย นั่งรอรถเมล์ก็ไม่เห็นมีสายไหนที่จะพาฉันไปแถวสะพานควายได้สักคัน นั่งอยู่สักพักไม่เห็นท่า ฉันจึงออกเดินไปเรื่อยๆ เดินแบกเป้อยู่นานๆเข้า ที่คิดว่าเบาๆก็หนักเหมือนกันนะเนี่ย เดินผ่านแยกการประปา เห็นรถเมล์นรกสายแปดวิ่งผ่านมาก็ใจชื้น ฉันรีบข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม แต่พอเดินผ่านร้านอาหารตามสั่งเข้า จึงนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่ตื่นขึ้นมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่มีของหนักตกถึงท้องเลย จึงหยุดเข้าไปสั่งก๊วยเตี๋ยวผัดซีอิ๊วมาทานรองท้องสักจานจะดีกว่า ทานเสร็จจึงออกมารอรถเมล์นรกสายนั้น พอมันมาเทียบท่า ก็กระโดดขึ้นไปทันที แปลกใจนิดหน่อยว่า นี่มันก็เป็นเวลาหลังเลิกเรียน หลังเลิกงาน ทำไมรถเมล์มันถึงว่างจัง แต่ช่างเถอะ มีที่ว่างจะได้นั่ง แบกเป้จนเมื่อยไหล่แล้ว ไม่นานฉํนก็รู้ว่า... ฉันนั่งรถเมล์ผิด!!! ไม่ได้นั่งผิดสาย แต่กลายกลับว่า แทนที่รถเมล์จะพาฉันไปส่งที่สะพานควาย กลายกลับเป็นว่าฉันต้องมาลงรถที่สะพานพุทธ ท่าจอดรถรถเมล์สายแปด แย่จัง พลาดอีกแล้วฉัน ยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เกือบจะหกโมงเย็นแล้ว อืม... แต่กว่าจะถึงเวลานัดก็อีกตั้งนาน ฉันเลยเดินไปหยุดยืนที่ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา ทอดสายตาไปตามท้องน้ำ มองชีวิตที่ดำเนินอยู่ในบริเวณนี้ เสียงเพลง “เจ้าพระยา” ของวงดิอิมพอสสิเบิ้ล ลอยแว่วเข้ามาในความรูสึก มันช่างไพเราะเสียเหลือเกิน  ร้านรวงต่างๆเริ่มกางแผงเหล็กตั้งร้านกันแล้ว เด็กนักเรียนสวนกุหลาบฯ เดินกันมาเป็นกลุ่มๆ นักศึกษาผู้ชายผู้หญิงผมยาวกระเซอะกระเซิงแต่งตัวเซอๆมารอขึ้นเรือ ทำให้นึกถึงชีวิตของตัวเองที่ผ่านมาสมัยนุ่งกางเกงกากีขาสั้นหัวเกรียนในโรงเรียนชายล้วนคล้ายๆสวนกุหลาบ จนถึงตอนที่เซๆนุ่งกางเกงขาบานย้อมผมสีแสบทรวงไปเรียนวิชาถาปัด ชีวิตช่วงนั้นมันช่างมีความสุขเหลือเกิน ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ชีวิตมีแต่เรียน ขีดๆเขียนๆ นอนดึก และเพื่อนๆ ไม่แปลกเลยที่เห็นเด็กๆพวกนี้มีรอยยิ้มติดอยู่บนสีหน้าอยู่ตลอดเวลา จะทุ่มหนึ่งแล้ว ฉันตัดสินใจกระโดดขึ้นรถเมล์สายแปดที่จอดเทียบท่า หมดเวลานึกถึงอดีตที่ไม่อาจคืนย้อนมา ถึงเวลาจะต้องออกเดินทางไปตามหาความฝันของพระจันทร์แล้วนะเรา จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:26:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ๔. ล้อหมุน หัวไม่หมุน (แต่สั่นคลอนไปตลอดทาง) ชาวคณะออกเดินทางเกือบจะห้าทุ่ม จากที่นัดเจอกันสองทุ่มที่บิ๊กซี สะพานควาย ผู้ร่วมเดินทางออกจากกรุงเทพ ประกอบไปด้วย ๑ น้องเอก แฟนซี่ฟูล โต้โผของทริปนี้ ๒ พี่ต้อ คกคุง ๓ พี่อ๋อย กลิ่นดาว ๔ พี่สุ สิเนหก ๕ พี่อ็อดคู่ชีวิตของพี่สุ ๖ พี่สม เพื่อนสาวของพี่สุ ๗ คุณกบ กิตติมา ๘ คุณพิมมี่ กลิ่นหมอก ๙ คุณนุช โจซี่เกิร์ล ๑๐ คุณกุ้งเพื่อนชายคนสนิทของนุช ๑๑ น้องภุชงค์ นายร้อยสอยดาว ๑๒ มหาดเล็กแมนเพื่อนของภุชงค์ ๑๓ น้องอ้อม รักประจำทาง ๑๔ คุณตั้มพี่ชายของน้องอ้อม ๑๕ น้องเดียร์ อะ เดียร์ ๑๖ น้องนัท ๑๗ น้องอิ๋ม เด็กชายหมูแฮม  ๑๘ น้องนิก มะนิก ๑๙ น้องจุง จุงโกะจัง ๒๐ น้องพร ไฟร์เอ้อสกาย ๒๑ น้องแพรเพื่อนสนิทน้องพร และ ๒๒ ฉันเอง  ฉันได้ที่นั่งหลังรถดังที่คาดการณ์เอาไว้ ฉะนั้นจึงไม่แปลกที่จะไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ไปจนตลอดการเดินทาง เมื่อถึงตัวเมืองพิษณุโลก รถที่ฉันนั่งได้แวะเข้าไปรับพี่แมน มนัส ที่ตัวเมืองพิษณุโลก เบ็ดเสร็จแล้ว เรามีสมาชิกที่ร่วมเดินทางพิชิตลานสน ภูสอยดาว ในครั้งนี้ถึง ๒๓ ชีวิต เป็นคณะที่ใหญ่พอสมควร ฝนได้ตกลงมาตลอดการเดินทาง จนฉันเริ่มหวั่นใจว่าความฝันที่จะมานอนชมจันทร์กลางลานสน บนภูสอยดาวในคราวนี้ เห็นทีจะไม่ประสบความสำเร็จเสียแล้ว แต่จะทำอย่างไรได้ “...ใครห้ามฟ้าไม่ให้หม่น ใครห้ามฝนไม่ให้หลั่ง ใครห้ามคนทุกข์ใจบ้าง ก็ยัง ยังไม่เคยเห็น ปล่อยหัวใจตามจังหวะสายฝน หากแม้เป็นคน ต้องอยู่ใต้ฟ้า สุขทุกข์ปนกัน มันเรื่องธรรมดา อยู่ใต้ฟ้า จะกลัวทำไม...”                                   ใครห้ามฝน – วิยะดา โกมารกุล ณ นคร จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:27:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ๕. ช็อปปิ้งอุปกรณ์เดินทางที่ชาติตระการซุปเปอร์มาร์เกต ฟ้าเริ่มสว่างเมื่อเรามาถึงตลาดสดที่ชาติตระการ แวะซื้อของสด ทั้งผัก เนื้อ และเครื่องปรุงต่างๆกันที่นี่ ฝนยังคงตกปรอยๆอยู่ ฉันเดินไปซื้อขนมครกที่ตั้งแผงขายอยู่ที่หน้าตลาด ขนมครกแบบไม่กรอบ ชิ้นเล็กๆ ไม่มีอะไรโรยหน้า วางอยู่ในกระทงใบตอง ขายกระทงละห้าบาท รสชาติอร่อยดี เหมือนขนมครกที่ฉันเคยทานสมัยเมื่อครั้งยังเป็นเด็กเล็กๆ ต่างกันตรงที่ขนมครกที่ฉันเคยทานตอนนั้นจะโรยต้นหอมซอยนิดหน่อยเท่านั้นเอง เราทานอาหารเช้ากันที่นี่เลย นั่งกันในร้านอาหารตามสั่งอย่างง่ายๆ ฉันสั่งข้าวไข่เจียวใส่หอมหัวใหญ่ ตั้มคิดอะไรไม่ออก จึงสั่งตามฉัน คนอื่นๆก็ทยอยสั่งอย่างอื่นกันไป ไม่ว่าจะเป็นกระเพราหมู กระเพราเนื้อ หมูทอดกระเทียม ฯลฯ ระหว่างที่รออาหารอยู่นั้น ฉันได้ตามตั้มไปช็อปปิ้งรองเท้าปีนเขา มีพี่อ็อดและน้องนัทตามมาด้วยติดๆ รองเท้าปีนเขามันมีชื่อเล่นด้วยนะ เขาเรียกมันว่า “สตั๊ดดอย” มันเป็นรองเท้ายางสีดำหล่อขึ้นรูปเป็นรองเท้าเลย และมีเชือกให้ผูกเพิ่มความกระชับ มันไม่แข็งมาก ออกจะนิ่มๆ เจ้าของร้านส่งเบอร์สามสิบเก้ามาให้ลองสวม ฉันสวมได้พอดี แต่ประมาณการณ์ดูว่า ถ้าฉันใส่ถุงเท้าเพิ่มเป็นสองชั้น และหากเดินนานๆเข้ามันคงจะคับจนเกินไป เลยขอลองเบอร์สี่สิบดู อ่า กำลังสบายเลย เสียอย่างเดียวคือ เหลือพื้นที่ตรงปลายนิ้วนิดหน่อย ฉันคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา แต่เพิ่งมารู้ในตอนหลังว่านี่หล่ะปัญหาสำคัญ ฉันจึงเลือกซื้อเบอร์สี่สิบ แล้วส่งเงินให้คนขาย คู่ละแค่สี่สิบห้าบาทเอง แต่เมื่อได้ลองเอามาใช้แล้ว ยิ่งกว่าคุ้มเสียอีก แนะนำเลยสำหรับใครที่คิดจะป่ายปีนภูเขาหน้าฝน และมีทุนทรัพย์ที่ไม่สูงมาก หลังจากนั้นเจ้าของร้านก็แนะนำเราให้ซื้อถุงเท้ากันทาก มันเย็บมาจากผ้ามันๆ หนาๆ เขาเล่าว่าก่อนที่มันจะได้รับการยกฐานะให้มาเป็นของคู่ชีพนักปีนเขา มันเคยเป็นอุปกรณ์คู่เท้าชาวนามาก่อน คนขายบอกว่ามันกันทากได้ดีมาก แต่กลับบอกว่าเขาเองก็ไม่เคยขึ้นภูสอยดาวหรอกนะ เลยไม่รู้ว่าใส่แล้วจะเป็นอย่างไร อ้าว ยังงัยกันนี่ สอบถามราคาแล้วก็ยิ่งทำให้ตัดสินใจง่ายยิ่งขึ้น เพราะมันคู่ละแค่ยี่สิบบาทเอง ฉันเลือกสีแดงแจ๋มาคู่หนึ่ง พอลองใส่ดูแล้วมันสวยเสียจน พี่อ็อด และน้องนัทอดใจไม่ไหวเลือกสีแดงมาเหมือนกัน ฉันอดที่จะหยิบปลอกแขนมาด้วยไม่ได้อีกคู่หนึ่ง ใครถามว่าซื้อมาทำไม ฉันก็ตอบไปว่า “ฉันกลัวดำ” พอมาถึงร้านอาหารที่ชาวคณะนั่งทานข้าวกัน ส่วนมากทานกันเสร็จแล้ว ฉันไม่รอช้าหยิบถุงกันทากขึ้นมาสวมโชว์ เพื่อนๆตื่นตาตื่นใจกับถุงกันทากกันมาก คงไม่ใช่เพราะรูปโฉมของมัน แต่เพราะสีสันอันร้อนแรงมากกว่า มีแซวกันว่า ถ้าโดนทากกัดเข้าจริงๆก็คงไม่รู้ตัว เพราะมันสีเดียวกันกับสีเลือดสดๆเลย “แคว่ก” ฉันได้ยินเสียงดังขึ้นที่ตรงบริเวณรอยต่อ รูโหว่ขนาดนิ้วสองนิ้วแหย่เข้าไปได้ ฉันถึงกับอุทานในใจ แล้วนี่มันจะกันทากได้อย่างไรกัน พี่อ็อดลองสวมบ้าง “แคว่ก” เสียงเดียวกันตามมา หลังจากนั้นก็ไม่มีใครซื้อถุงกันทากกันอีกเลย รถออกจากตลาดที่ชาติตระการ ต้องเดินทางกันอีกราวห้าสิบกิโลเมตร แต่เป็นห้าสิบกิโลเมตรที่อุดมไปด้วยโค้งเล็กโค้งน้อยตลอดการเดินทาง พี่มนัสย้ายมานั่งที่เบาะหลังกับฉัน บอกว่าถ้าขืนนั่งเบียดสี่อยู่ข้างหน้า มีหวังโดนเหวี่ยงตกที่นั่งไม่โค้งใดก็โค้งหนึ่ง ยังดีอยู่อย่างคือตลอดเส้นทางทัศนียภาพสองข้างทางช่างสวยงามเหลือเกิน ฉันจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างรถตู้ ตาเริ่มล้าเนื่องจากยังไม่ได้หลับมาทั้งคืน แต่ด้วยความงามของทิวเขา ไร่ข้าวโพด แปลงนาขั้นบันได และสายหมอกขาว ก็ทำให้ไม่อาจละสายตาได้เลย “ธรรมชาติที่นี่ช่างงาม งามจริงๆ” ฉันรำพึงอยู่ในใจ แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 51 16:30:51 จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:29:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ๖. ตลาดนัดศูนย์บริการนักท่องเที่ยว น้ำตกภูสอยดาว เรามาถึงที่น้ำตกภูสอยดาวราวๆแปดโมง หรือเก้าโมงเช้า ก็ไม่แน่ใจนัก เพราะอากาศที่นี่เย็นสบาย และมีสายหมอก บดบังแสงจากดวงอาทิตย์ จนอาจจะทำให้คำนวณเวลาได้คลาดเคลื่อน มีคณะเดินทางต่างๆอยู่หลายคณะที่จะเดินทางขึ้นเขาในเช้าวันเสาร์นี้ บรรยากาศคึกคักราวกับอยู่ตลาดนัด ทุกคนมีสีหน้าแช่มชื่น ระริกระรี้เป็นปลากระดี่ได้น้ำ ตื่นเต้นที่จะได้ออกเดินทาง ต่างก็สรรหาเสื้อผ้าสวยๆ อุปกรณ์การเดินทางแปลกตามาสวมใส่ เห็นแล้วก็น่าสนุกและฮึกเหิมในใจราวกับจะไปออกศึก ชาวคณะนำข้าวของที่จะต้องนำไปใช้บนนั้นมาวางรวมกัน เพื่อชั่งน้ำหนัก เราใช้ลูกหาบมากถึงสิบสองคน  เฉลี่ยแล้วลูกหาบได้แบกสัมภาระให้เราคนละยี่สิบสามกิโลกรัม เรามีค่าใช้จ่ายที่น่าทึ่งทีเดียว ที่ต้องจ่ายให้กับการขนของถึงสี่พันบาท โอ้โห ฉันอุทานในใจ ชาวคณะยี่สิบสามชีวิตบวกกับลูกหาบสิบสองคน รวมเป็นสามสิบห้า ช่างเป็นคณะเดินทางที่ไม่ธรรมดาเลย น้องเอกได้จัดการแจกจ่ายแกมบังคับยาคลายกล้ามเนื้อให้ทุกคนได้ทานก่อนการเดินทาง แจกเสื้อฝน น้ำดื่ม และเสบียงระหว่างการเดินทาง มีไก่ย่างและข้าวเหนียวนึ่ง ส่วนฉันคุณหนูไฮโซ มีเค๊กกล้วยหอมอยู่เกือบๆโหลยัดอยู่ใต้ย่าม แต่งองค์ทรงเครื่อง ด้วยเสื้อและกางเกงชุดที่ใส่มาตั้งแต่บ่ายของเมื่อวาน เป็นเสื้อแขนสั้นคอโปโลเนื้อหนา กางเกงยีนขายาว ผ้าขาวม้าคาดพุงหนึ่งผืน ถุงเท้าสามชั้นรวมถุงกันทากแล้ว และสตั๊ดดอย ฉันพยายามคัดของที่จำเป็นมาใส่ไว้ในย่ามที่จะต้องติดตัวไปตลอดการเดินทางหกจุดห้ากิโลเมตร ขนาดว่าคัดแล้ว ย่ามของฉันก็ดูจะใหญ่โตจนเกินไปสำหรับการเดินทาง มีกล่องถ่ายรูปคอมแพค แบตเตอรี่กล้องถ่ายรูป ขวดน้ำขนาดสองลิตร เค๊กกล้วยหอมเกือบโหล เสื้อกันฝน ฝ้าขาวม้าแห้งๆหนึ่งผืน ปลอกแขนหนึ่งคู่ สมุดบันทึกที่ตั้งใจจะนำไปเขียนกลอนระหว่างเดินทางหนึ่งเล่ม กระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์มือถือ เครื่องเล่นเอ็มพีทรี ร่มอีกหนึ่งคัน   “โอ้โห ชนะเลิศอุปกรณ์ประกอบการเดินทางเลยนะเนี่ย หึหึ” จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:30:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ๗. เริ่มปฏิบัติภารกิจ พิชิตภูสอยดาว เริ่มออกเดินทางกี่โมงก็จำได้ไม่ค่อยถนัดนัก น่าจะซักราวๆสิบโมงกว่าๆ แรกเริ่มเลยก็เดินกันเป็นกลุ่มก้อน มีหยุดรอกัน แต่พอพ้นเนินส่งญาติไปเท่านั้น คณะก็เริ่มแตกเป็นคณะย่อยๆ น้อง อ. เริ่มออกอาการตั้งแต่ยังไม่พ้นเนินส่งญาติ บ่นอยากจะอาเจียนอยู่ตลอด เดินได้ไม่เกินสิบเมตร ก็คอยแต่จะหยุดแล้วบ่นว่าอยากอ้วก อยากอ้วก ฉันกับพี่ต้อต้องคอยฉุดกระชากลากจูง ทั้งขู่ทั้งปลอบ จนพ้นเนินส่งญาติ ใช้เวลาไปประมาณชั่วโมงเศษๆ เราเดินทางกันได้เพียงหนึ่งกิโลเมตรเศษๆเท่านั้นเอง คณะที่รั้งท้าย ซึ่งเป็นคณะที่ใหญ่พอสมควร มีราวๆสิบกว่าคน จึงได้หยุดทานข้าวกันที่นี่ เพิ่งทราบว่าชาวคณะหลายๆคนไม่ได้รับแจกเสบียง จึงต้องแบ่งๆกันทาน ฉันหยิบเค๊กกล้วยหอมที่ยังหอมกรุ่นขึ้นมา ทานไปได้เพียงสองชิ้น ก็รู้สึกผะอืดผะอม มันไม่เหมาะกับการเป็นอาหารสำหรับการเดินทางเลย ฉันจึงไปขอแบ่งข้าวเหนียวจากคนนั้นคนนี้ คนละนิดคนละหน่อยมาทาน จนเริ่มเกรงใจ จึงหยิบน้ำขึ้นมากรอกลงคอตามลงไป อยู่ๆ ตัวฉันกลับมีความรู้สึกอึดอัดใจในบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้น ยืนรอชาวคณะอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยังไม่เห็นใครขยับไปไหน บ้างก็ยังทานกันไม่เสร็จ ฉันจึงขอตัวออกเดินทางล่วงหน้าไปก่อน เมื่อเริ่มเดินทางเพียงลำพังคนเดียว ก็เริ่มได้พบความงามของการเดินป่า ความสงบ จินตนาการ ความสับสน ความเหงาเศร้า และความเหนื่อยล้า สลับกันเข้ามาผุดโผล่ในห้วงเหวแห่งจิตใจ มันไม่ปลอดภัยหรอกกับการเดินทางคนเดียว แต่โชคดีที่ว่าระหว่างการเดินทางในวันนี้ คลาคล่ำไปด้วยนักปีนป่ายภูผา ทั้งขาขึ้นและขาลง คณะแล้วคณะเล่า ฝนเองก็ตกบ้างหยุดบ้าง ฉันเองก็ต้องถอดต้องใส่เสื้อกันฝนตลอด หยุดถ่ายรูปดอกไม้ และทิวทัศน์ระหว่างทางบ้าง เสียบหูฟังเพื่อฟังเพลงบ้าง แต่งกลอนชมธรรมชาติในใจ ทำสมาธิก้าวเท้าซ้ายหนอ ก้าวเท้าขวาหนอ กำหนดการหายใจเข้าหายใจออก ไปตามจังหวะที่เหมาะที่ควรยามปีนป่ายเนินที่สูงชันบ้าง เออ เดินป่า ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด กลับสนุกดีเหมือนกัน ฉันเดินจนทันคณะของพี่ต้อ พี่อ๋อย และพิมมี่ ที่หยุดทานกลางวันระหว่างทาง ฉันหยุดพักทักทาย จึงได้รู้ว่าเสบียงที่เหลืออยู่ในกระเป๋าพี่ต้อ ที่อุตส่าห์เสียสละยัดใส่กระเป๋าแบกขึ้นมาให้คนอื่น เพียงแต่คลาดเคลื่อน หยุดพักไม่ตรงกันไปหน่อย ฉันเลยขอแบ่งข้าเหนียวเปล่าๆมาห่อหนึ่ง ฉันหยุดไม่นานก็รีบออกเดินต่อ จุดหมายปลายทางข้างหน้ามันยั่วยวนใจให้ฉันรีบปีนป่ายขึ้นไป อีกทั้งแรงผลักและแรงกดดันที่เพิ่งเกิดขึ้นจากข้างหลังมันทำให้ฉันอยากขึ้นไปถึงลานสนไวๆ ฝนยังคงตกๆหยุดๆ คืนนี้ฉันคงอดชื่นชมพระจันทร์เป็นแน่แท้ เดินไปก็กัดข้าวเหนียวเคียวจนหวานคาปากแล้วก็กลืนลงคอ ไม่นานฉันก็ตามคณะของพี่มนัส น้องมะนิก และน้องจุงทัน ทั้งสามกำลังหยุดทานกลางวันเช่นกัน พี่มนัสร้องเรียกให้ทานกาแฟที่ยังร้อนๆอยู่บนเตา ฉันปฏิเสธเพราะหัวใจที่เต้นแรงจากการเดินทางอย่างเร่งรีบ คงไม่พร้อมสำหรับกาแฟดำ น้องมะนิกโฆษณาว่าตรงจุดนี้ในบางจังหวะเราสามารถมองเห็นทิวเขาอีกฟากได้ ฉันจึงหยุดยืนทอดสายตาออกไป เห็นทิวเขาลางๆอยู่เบื้องหลังม่านหมอก จึงหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่ายเก็บไว้โดยไว หัวใจเริ่มเต้นอ่อนลงจึงขอตัวออกเดินทางต่อ ยังเหลืออีกหนึ่งคณะที่ต้องตามให้ทัน นั่นก็คือคณะของน้องเดียร์ น้องนัท และ น้องอิ๋ม คนหนุ่มคนสาวที่ยังฟิตปั๋ง ที่เรียกตัวเองว่ากลุ่มเด็กบ้านนอก แต่ไม่รู้ว่าฉันจะตามได้ทันไหม เพราะอายุก็ไม่น้อยแล้ว แถมที่ผ่านมา ก็เดินแทบไม่ได้หยุดพัก เส้นทางเริ่มโหดขึ้นเรื่อยๆ เดินขึ้นเดินลง ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะเดินข้ามเขาเป็นลูกๆมาแล้ว เริ่มเจ็บบริเวณปลายนิ้วนิ้วเท้า เพราะแรงกดเวลาเดินลงเนิน และเพราะรองเท้าที่ไม่รับกับสรีระปลายเท้าของฉัน นี่ถ้าฉันใส่ถุงเท้าชั้นเดียว ฉันคงเจ็บกว่านี้ ไม่นึกเสียดายเลยที่อัดถุงเท้ามาถึงสามชั้น จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:31:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ๘. ตะลุยเนินเสือโคร่ง เสียวสุดโต่งที่เนินมรณะ ฉันเดินตะลุยดงหญ้าป่าหินไปอย่างต่อเนื่อง ไม่มีหยุดพักนานๆ การพักแต่ละครั้งไม่เกินครึ่งนาที จิบน้ำแค่เพียงอึกเดียว แล้วก็ออกเดินทางต่อ จนมาถึงเนินเสือโคร่งที่ฉันรู้สึกว่าโหดสุดๆ เพราะชันและต้องก้าวขายาวๆเหยียบชั้นหินในแต่ละชั้นขึ้นไป ไม่ต่างกับจินตภาพของเสือโคร่งที่กำลังป่ายปีนภูผาอย่างไรอย่างนั้นเลย แต่เนินเสือโคร่งไม่ยาวไกลเท่าไรนัก จึงไม่ทำให้เหนื่อยและท้อสักเท่าไร ประกอบกับการกำหนดจังหวะในการหายใจในการก้าวแต่ละก้าวที่ช่วยได้เยอะ ฉันจึงผ่านเนินเสือโคร่งไปได้อย่างไม่ลำบากมากนัก แต่ถึงกระนั้น บางจังหวะก็ต้องสวมวิญญาณเสือโคร่งลงไปคลานทั้งสี่ขาเลยก็มี และแล้วฉันก็ฝ่ามาจนถึงเนินมรณะ เนินนี้ฉันรู้สึกว่าความยากลำบากไม่เท่าเนินเสือโคร่ง เพราะเนินเสือโคร่งนั้นลื่นและเฉอะแฉะกว่า เพียงแต่เนินมรณะนี้มันชันมาก บางจุดก็ชันเกือบแปดสิบองศา แถมไม่มีต้นไม้ขึ้นบดบังทัศนียภาพเลย มีแต่หญ้าขึ้นไม่สูงนัก ฉะนั้นขณะที่ปีนขึ้นเนินนี้ คนที่หัวใจหวั่นไหวง่ายไม่ควรมองลงไปข้างล่าง เพราะอาจจะถึงกับเป็นลมกับภาพที่เห็นก็ได้ ฉันมองลงข้างล่างเพียงไม่กี่ครั้งเช่นกัน เพราะหัวใจที่เต้นหนักจากความเหนื่อยแทบจะหยุดลงทันทีที่เห็นว่าเรายืนอยู่ในจุดที่หมิ่นเหม่แค่ไหน แต่สำหรับวันที่ท้องฟ้าเปิด ที่ความสูงขนาดนี้ เราจะได้ชมความงามของทิวทัศน์เบื้องล่าง และที่อยู่ไกลห่างถัดออกไป เพียงแต่ในขณะที่ฉันกำลังป่ายปีนอยู่ ฝนก็ตกสลับกับมีหมอกหนาอยู่ตลอดเวลา น่าเสียดายจริงๆ อีกอย่างเนินมรณะนี้ก็ช่างแสนยาวไกลเหลือเกิน ชื่อของมันจึงได้ถูกตั้งไว้สมกับความเป็นจริง จำได้ว่าขณะที่ปีนเนินนี้ ต้องหยุดพักหนื่อยเซ็ทเล็กๆทุกๆระยะปีนสิบเมตร แต่ฉันก็กลั้นใจตะลุยปีนขึ้นไปเรื่อยๆ มาถึงขนาดนี้แล้วนี่นา บวกกับได้กำลังใจจากลูกหาบที่ใจดีและสุภาพมากๆ ที่สวนทางลงไป “โอ้โห ขึ้นมาเร็วจังเลยครับ เก่งจริงๆ” “อีกอึดใจเดียวครับ สู้ๆครับ” “อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วครับ” เหล่านี้คือคำให้กำลังใจของคณะลูกหาบ ประทับใจจริงๆ “เอ้า!!! อีกอึดใจเดียว” ถึงทีที่ฉันต้องให้กำลังใจตัวเองบ้างแล้ว จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ๙. คุณคือผู้พิชิตลานสน ภูสอยดาว บุกป่าฝ่าดงมาเกือบๆสี่ชั่วโมง ฉันก็หลุดพ้นจากเส้นทางที่สุดแสนวิบากมาได้ ที่เหลือคือเส้นทางสู่ลานสน ภูสอยดาว สายฝนโปรยเม็ดหนาๆลงมาราวกับว่ากำลังโปรยดอกไม้แห่งชัยชนะลงมาให้กับฉัน หายเหนื่อย และก็ชุ่มฉ่ำทั้งกายและใจไปพร้อมๆกัน เดินอีกไม่นานก็มาถึงป้าย “ผู้พิชิตลานสนสามใบภูสอยดาว ระดับ 1,633 เมตร” ฉันเห็นน้องๆกลุ่มเด็กบ้านนอกเพิ่งเดินผ่านป้ายลงไป จึงร้องเรียกและหยิบกล้องถ่ายรูปมาถ่ายไว้เป็นหลักฐานว่าเขาและเธอทั้งสามได้มาถึงที่จุดนี้ก่อนฉัน ภาพทั้งสามคนยืนกางแขนไล่เรียงกัน เป็นภาพที่ฉันประทับใจมากที่สุดที่ฉันถ่ายมา ไม่รู้สินะ มันมีความสุข ความอิ่มเอม และความชุ่มชื่นใจบรรจุไว้ในภาพนี้อย่างเต็มเปรี่ยม หลังจากนั้นจึงร้องเรียกน้องๆช่วยขึ้นมาถ่ายภาพที่ระลึกให้ฉันที และนี่คือแผนการสกัดดาวรุ่งของฉัน หลังจากถ่ายรูปเดี่ยวๆ และถ่ายร่วมกันจนอิ่มเอมและเปียกชุ่มแล้ว เราก็เดินเข้าสู่ลานสนพร้อมๆกันอีกครั้ง เราเห็นดอกหงอนนาคบานอยู่เต็มลาน มีคนยืนถ่ายรูปกับหมู่พฤกษาที่หาดูยากกันเป็นระยะๆ มีบางคนบอกว่า จะเห็นหงอนนาคบานก็เฉพาะหน้าฝน และนี่คือเสน่ห์ของภูสอยดาว ป่าหน้าฝนที่ใครๆต่างก็ดั้นด้นปีนป่ายขึ้นมาอย่างลำบากลำบน เพื่อมาชมความงามของดอกไม้ดอกเล็กๆ ฉันมองเห็นป้ายใหญ่อยู่ไม่ไกล เขียนแสดงไว้ประมาณว่า ‘บริเวณกางเต็นท์ ลานสน’ ฉันพูดขึ้นมา “เอ้า เรามาแข่งกันหน่อย ว่าใครจะถึงก่อนกัน” จากนั้นฉันก็เร่งฝีเท้าเดินนำน้องๆออกไป ชิงเอามือไปแตะที่ป้ายได้ก่อนน้องอิ๋มอย่างฉิวเฉียด ตามมาด้วยน้องนัท และน้องเดียร์เป็นคนสุดท้าย และนั่นก็เห็นเรื่องราวที่ฉันหยิบขึ้นมาโม้ได้ตลอดเวลา แม้ไม่มีคนถาม และถ้าน้องๆกลุ่มเด็กบ้านนอกนั่งอยู่ใกล้ๆได้ยินเข้า ก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองแล้วเอ่ยพร้อมๆกันว่า “พี่ปุ๊ช่างกล้าพูดเนอะ” จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:33:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ๑๐. ลานสน ฤดูฝนหลั่ง ฉันและน้องๆกลุ่มมาวินใช้เวลาในการเดินทางขึ้นถึงลานสนภูสอยดาวราวๆสี่ชั่วโมง กับระยะทางประมาณหกจุดห้ากิโลเมตร เป็นช่วงเวลาที่นานมาก สำหรับการเดินทางแบบไม่หยุดพัก แต่ก็อดที่จะภูมิใจไม่ได้ว่าเราทำได้ หากอยู่บนพื้นราบธรรมดา แม้จะวิ่งรอบสนามให้ได้ซักสองสามกิโลเมตร ก็เป็นเรื่องยากสำหรับเราแล้ว แต่นี่เหมือนเป็นสิ่งที่เราเลือกแล้ว และเมื่อตัดสินใจก้าวเท้าแรกขึ้นมาสู่ตีนเขาภูสอยดาว เราจะไม่มีวันถอยกลับ ต้องทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ เพื่อจะพาร่างให้ขึ้นมาถึงจุดหมายปลายทางให้ได้ และความงามบนลานสนนี้ ก็เหมือนเป็นรางวัลสำหรับผู้ที่มีใจสู้ไม่สอย แต่รางวัลสำหรับพวกเรา ผู้มาถึงในบ่ายวันเสาร์นี้ เปรียบไปก็คล้ายนักกีฬาพาราลิมปิคที่ได้เงินอัดฉีดน้อยกว่านักกีฬาเหรียญทองโอลิมปิคหลายเท่าตัว เพราะบ่ายนี้ ฝนตก หมอกลงหนา ฟ้าปิด หนาว และก็หิวสุดๆ เรารอชาวคณะและลูกหาบอีกประมาณสองชั่วโมง เพื่อนๆและลูกหาบจึงขึ้นมาครบ สภาพดีและร่อแร่แตกต่างกันไป เราเริ่มรื้อของ และนำเต็นท์ออกมากาง พี่มนัสแนะนำให้เรากางเต็นท์ใกล้ๆกับศูนย์บริการนักท่องเที่ยว ที่มีสภาพเพียงแค่ไว้ใช้กันแดดกันลมเท่านั้น พี่มนัสให้เหตุผลว่า หากฝนตกหนักตอนกลางคืน พวกผู้หญิงจะได้ขึ้นไปนอนบนศูนย์บริการฯได้ พี่มนัสพูดเหมือนเป็นลาง  ฉันดูทำเลแล้ว มันไม่ค่อยจะสู้ดีนัก เพราะมันลาดเอียงลง มีหลุมมีร่องเยอะ แต่ทำเลดีๆ คณะที่มาถึงก่อนก็ได้จับจองกันไปหมดแล้ว เมื่อกางเต็นท์เสร็จ เราก็เริ่มต้นทำกับข้าวกันทันที เพราะทุกคนหิวมากๆ ฝนเริ่มโปรยลงมาอีกแล้ว น้องนัทกับตั้มสลับเวรยามในการถ่ายน้ำออกจากหลังคาฟลายชีทที่ขังเป็นหลุมๆ น้องเอกหุงข้าว พี่อ๋อยทอดใส้กรอก ทอดหมูแดดเดียว พี่มนัสผัดผักบุ้ง น้องเดียร์น้องอิ๋ม ทำแกงส้ม น้องภุชงค์ล้างจาน ส่วนฉันนั่งเฉยๆ นั่งเฉยๆจริงๆ จนน้องเอกทนไม่ไหว เอ่ยปากว่า “พี่ปุ๊ครับ พี่ปุ๊อยากเป็นพระเอกขี่ม้าขาวไหมครับ ถ้าอยากเป็นพี่ปุ๊ก็ช่วยไปหาไม้ยาวๆมาให้สักหน่อยได้ไหมครับ” แม้ฉันจะเป็นคนประเภทชอบโชว์ออฟ แต่เย็นวันนี้ก็ไม่ได้อยากเป็นพระเอกขี่ม้าขาวเลย แต่จากน้ำเสียงแกมบังคับนั้น ฉันจึงต้องเดินกางร่มฝ่าสายฝน ไปตามทางเดินเฉอะแฉะ เพื่อหาไม้มาค้ำแผ่นฟลายชีท ทีแรกฉันเห็นไม้ขนาดเหมาะมืออยู่ท่อนหนึ่ง วางอยู่ใกล้ๆ ศูนย์บริการฯ คิดว่าคงเป็นไม้ค้ำไม้คานของพวกลูกหาบ เลยไม่กล้าถาม เดินไปเดินมาอยู่หลายรอบ จนเปียกชื้นไปหมดก็ยังหาไม่ได้ เลยเดินกลับไปถามอีกทีว่า ‘ไม้นี้มีเจ้าของไหม’ ได้รับคำตอบกลับมาว่า “ไม่มีครับ เอาไปใช้ได้เลย” ฮ่วย ปากมีทำไมไม่ถามแต่แรกหนอฉัน จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:34:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ๑๑. ข้าวราชบุตร กับข้าวมื้อแรกทำเสร็จไปได้อย่างทุลักทุเล แกงส้มปักษ์ใต้อร่อย ผัดผักบุ้งของพี่มนัสอร่อยมาก ส่วนใส้กรอกและหมูแดดเดียวทอดไม่รู้ เพราะทานไม่ได้ และที่ประทับใจที่สุดคือ ข้าวราชบุตร ฝีมือน้องเอก ขึ้นชื่อลือชามาว่าข้าวเต็นท์ส่วนมากมักจะเป็นข้าวสามกษัตริย์ คือก้นหม้อไหม้ ตรงกลางพอทานได้ และข้างบนดิบ แต่มื้อนี้น้องเอกทำข้าวราชบุตรให้พวกเราทาน ราชบุตรที่เตรียมตัวขึ้นครองราชสมบัติ อีกนิดนึงก็จะสุก อร่อยนะ ตอนเคี้ยวถ้าหูดีๆจะได้ยินเสียงดังกรุบกรับฟังรื่นหูดีจริงๆ แต่กลับฝืดคอชอบกลแฮะ บางคนทานข้าวหมดจาน บางคนทานไม่หมด แต่ไม่มีใครขอข้าวเพิ่ม ฉันทานหมด เพราะข้าวราชบุตรอร่อย แต่พอหมดฉันก็เรียกหาขนมปังมาม้วนแล้วจิ้มลงไปในน้ำผัดผักบุ้ง หมดไปประมาณสี่แผ่นจึงเริ่มรู้สึกตึงๆกระเพราะ แล้วก็ซดน้ำแกงส้มลงไปเพิ่ม เพื่อให้ข้าวราชบุตรได้มีน้ำใช้ในการแตกตัวต่อไป กับข้าวไม่พอทาน จึงต้องทำกันเพิ่ม น้องภุชงค์ล้างจาน ฉันจึงเนียนๆไปช่วยล้าง แบบว่าอยากมีอะไรทำกับเขาบ้าง ล้างเสร็จฉันรีบมุดเข้าเต็นท์ ส่วนภุชงค์กลับมาทานต่อเพราะคงหิวมาก เห็นตอนมื้อกลางวันได้รับแบ่งเสบียงไปหน่อยเดียวเอง น้องคนนี้ขี้เกรงใจจนเกินไป มีอะไรไม่ค่อยชอบพูดชอบบอก เอาแต่เงียบ นี่คงหิวขนาดไม่รู้ว่าข้าวที่ทานลงไปนั้นมันเป็นข้าวราชบุตร แล้วก็คงทานเข้าไปเยอะ แว่วได้ข่าวมาว่ากลางดึกคืนนั้น ข้าวราชบุตรได้ทำให้ภุชงค์เรียกหาเพื่อนไปเข้าห้องน้ำกลางดึก รู้มานานแล้วว่าภุชงค์กลัวผี แต่ไม่น่ามาปวดหนักกลางดึก กลางป่ากลางเขา แถมฝนตกหนักทั้งคืนอย่างนี้เลย จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:35:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ๑๒. มติเป็นเอกฉันท์ เราจะไม่อาบน้ำกันคืนนี้ ฉัน ตั้ม และนัท พักอยู่เต็นท์หลังเดียวกัน เราลงมติกันว่าวันนี้เราจะไม่อาบน้ำกัน หากใครต้องทนนอนเหม็น เราจะได้ไม่โทษกันว่าใครไม่อาบน้ำ เหตุเพราะว่าที่อาบน้ำอยู่ไกลจากที่พักพอสมควร ฝนก็ตกไม่ยอมหยุด แถมถ้าอาบน้ำแล้ว เดินกลับมาสภาพของเราก็แทบไม่ต่างจากตอนที่ไม่อาบเลย ค่ำมืดแล้วฉันมุดเข้าเต็นท์เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วนอนทันที เพราะเหนื่อยมาก แต่อาจจะเพราะยังหัวค่ำเลยยังไม่หลับ ข้างนอกเสียงคนเอะอะโวยวายประหนึ่งว่าอยู่ในตลาดสด เสียงร้องซื้อน้ำเต้า ปู ปลา กันอย่างคึกครื้น ฉันคงทานข้าวไม่อิ่ม ก็เลยต้องออกไปซื้อผักซื้อปลากับเขาบ้าง ตลาดสดวายเพราะจ้าวต้อเริ่มเปิดติวคณิตศาสตร์บนลานสน ติวได้ไม่นานเท่าไร ฝนก็เทมาห่าใหญ่ ทุกคนต่างหนีเข้าเต็นท์ ไม่มีใครเก็บข้าวของ หรืออาหารใดๆทั้งสิ้น ฉันหลับไปในทันทีที่หัวถึงกระเป๋าเป้ที่ใช้หนุนแทนหมอน แม้ที่นอนจะชื้นแฉะมากก็ตาม เพราะมากกว่า 34 ชั่วโมงแล้ว ที่ฉันยังไม่ได้นอนหลับอย่างเต็มตาสักที จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:37:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ๑๓. ฝนตกราวกับฟ้ารั่ว ฟ้าหม่นคืนสลัว บนภูสอยดาว ฉันหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที ก็เห็นตั้มนั่งอยู่ในความมืด กำลังก้มๆเงยๆทำอะไรสักอย่าง ส่วนนัทนอนหลับสนิท ฝนยังตกไม่หยุด ฉันพลิกตัว รู้สึกเปียกๆที่ปลายเท้า ลองเอาเท้าสัมผัสดูอีกที อ้าว...นี่น้ำนองอยู่เต็มปลายเท้าเลยนี่นา พอรู้อย่างนี้ ฉันลองเอามือไล่ๆขึ้นมาจนถึงหัวนอน นี่น้ำมันซึมจนถึงหัวนอนเลยนี่นา กระเป๋าที่หนุนอยู่ก็เปียก ย่ามที่วางอยู่ที่พื้นก็เปียก โชคดีที่เมื่อตอนหัวค่ำน้องนัทเอาผ้าห่มที่เช่ามามาให้ ฉันเลยเอามาปูนอนครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่งหนึ่งก็ตลบขึ้นมาห่ม ส่วนครึ่งล่างนั้นเปียกชื้นไปหมดแล้ว กางเกงกับเสื้อที่ใส่นอนก็ชื้นจนหมด เลยรู้ในทันทีว่าตั้มลุกขึ้นมาทำอะไร ตอนเช้าตั้มมาบอกอีกทีว่าเมื่อคืนลุกขึ้นมาวิดน้ำออกจากเต็นท์ แล้วก็ล้มตัวลงนอนหลับไปอีกรอบ ฉันหลับไปอีก มารู้สึกตัวอีกทีเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย เงี่ยหูฟังจึงรู้ว่าเป็นเสียงน้องเอก ภุชงค์ และแมน จับใจความได้ว่าน้ำเข้าเต็นท์ นอนไม่ได้ อยากออกไปดูเหมือนกัน แต่ฝนก็กำลังตกอยู่ แถมพอรู้สึกตัวคราวนี้น้ำที่ปลายเท้าก็เอ่อมากกว่าเก่าอีก นึกในใจว่า เออ น้ำคงเข้าเต็นท์เหมือนกันทุกคน จะออกจากเต็นท์ไปดู ก็ต้องปลุกคนในเต็นท์ให้ลุกก่อน เพราะฉันนอนอยู่ด้านในสุด คิดยังไม่ทันตกว่าจะเอาอย่างไรก็ผล็อยหลับไปอีก มารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว คิดว่าเต็นท์น้องๆ คงวิดน้ำกันเสร็จและนอนหลับกันไปแล้ว เลยคลำๆโทรศัพท์มือถือในย่ามที่ตอนนี้เปียกไปเกือบครึ่งใบแล้ว เอามาเปิดดูเวลา ตีสองกว่าแล้วหรือเนี่ย นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน แล้วก็เผลอหลับไปทั้งแฉะๆอีกจนได้ จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:38:18 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ๑๔. รุ่งอรุณบนลานสน ตื่นขึ้นมาตอนเช้าถ้าจำไม่ผิด นัทยังนอนหลับอยู่ ส่วนตั้มคงตื่นแล้ว เพราะหายออกไปจากเต็นท์ ฉันคลานออกมาจากเต็นท์ เห็นสภาพภายนอกเต็นท์แล้วก็อดตกใจไม่ได้ เต็นท์ของนุชพัง ส่วนเต็นท์ของภุชงค์มีน้ำขังอยู่เต็ม และไม่มีใครอยู่ในนั้น ฟลายชีทแผ่นหนึ่งอุ้มน้ำไว้ประมาณกาละมัง ย้อยลงไปทับปิดประตูทางเข้าเต็นท์พี่สุ จนพี่สุต้องเรียกให้ฉันไปช่วยยกน้ำเทออก ไม่อย่างนั้นก็เปิดประตูเต็นท์ออกมาไม่ได้ ส่วนข้าวของส่วนกลางที่อยู่ใต้ฟลายชีทอีกแผ่นก็เปียกน้ำหมด น้ำขังอยู่เต็มหม้อข้าวที่ยังไม่ได้ล้าง ข้าวของกระจัดกระจาย เห็นแล้วสลดหดหู่ใจ ฉันวักน้ำที่ขังอยู่บนฟลายชีทมาล้างหน้าแปรงฟัน ฝนยังตกอยู่ปรอยๆ เห็นตั้มเดินกางร่มมาจากทางห้องน้ำ มาถึงก็เอาขวดมากรอกน้ำบนหลังคาเต็นท์แล้วล้างหน้าแปรงฟันเหมือนกัน เสร็จแล้วฉันก็มาเก็บข้าวของส่วนกลาง โชคดีที่ของส่วนใหญ่ยังถูกเก็บอยู่ในถุงดำ แม้น้ำจะขัง แต่ก็ซึมเข้าไปในถุงดำไม่ได้ เราช่วยกันย้ายข้าวของไปไว้ในศูนย์บริการฯ แล้วขออนุญาตเจ้าหน้าที่ทำอาหารเช้าที่นั่น หลังจากนั้นเราก็ได้ยึดที่ทำการเป็นที่อยู่ที่กินของเราตลอดจนเดินทางกลับ เข้าไปในศูนย์บริการ เห็นพี่มนัส น้องเอก น้องภุชงค์ น้องมหาดเล็กแมน กุ้ง และนุช อยู่ที่นั่น สอบถามจึงได้ความว่าท่านทั้งหลายได้ลี้ภัยทางการเมือง เอ๊ย ภัยทางธรรมชาติมานอนที่ศูนย์บริการกันตั้งแต่เมื่อคืน โดยพี่มนัสได้มาเป็นคนแรกตั้งแต่ช่วงสามสี่ทุ่ม ส่วนคณะน้องเอก ภุชงค์ และแมน หลังจากพาภุชงค์มาเข้าห้องน้ำที่ศูนย์บริการ ทั้งสามก็ตัดสินใจสละเต็นท์ ไม่กลับไปที่นั่นอีกและนอนที่ศูนย์บริการ ส่วนนุชและกุ้งก็ตามมาติดๆ พ่อครัวแม่ครัวเริ่มทำอาหารเช้ากัน ส่วนฉันนั่งโม้อีกตามเคย สลับกับจิบกาแฟแสนอร่อยแต่กลิ่นเหมือนเม็ดมะขามคั่วฝีมือพี่สุ เจ้าของร้านกาแฟที่นครชัยศรี วันนี้มียำไข่เค็ม ไชโป๊วผัดไข่ ใส้กรอกทอด หมูแดดเดียวทอด กุนเชียงทอด หมูหยอง หมูทุบ หมูแผ่น ยำผักกาดดอง อะไรอย่างอื่นอีกฉันก็จำไม่ค่อยจะได้ และที่สำคัญมื้อเช้านี้เราลงมติกันว่า ขอข้าวต้มกุ๊ยจะดีกว่า เพราะไม่อยากเสี่ยงกับข้าวราชบุตรอย่างมื้อเมื่อเย็นวานอีก อาหารมื้อนี้อร่อยมาก ทุกคนดูสดชื่นขึ้น ต่างคุยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนว่าเป็นอย่างไร ก่อนหน้านี้เราตกลงกันว่าช่วงเช้าเราจะไปเที่ยวน้ำตกกัน แต่หลายคนยังเซ็งๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอยู่ จึงขอบายไม่ไปเที่ยวน้ำตกสายทิพย์ จึงมีเพียงส่วนหนึ่งที่ยังสดใสตลอดเวลาออกไปเล่นน้ำตกกัน ฉันชวนพี่ๆน้องๆมาทำอะไรสนุกๆกัน โดยหยิบโปสการ์ดและตราประทับที่ฉันเตรียมมา มาประทับลงบนโปสการ์ดกัน มีตราประทับอันใหญ่เบ้ง มะลักคั่กของพี่มนัส ที่ประทับทีเดียวแทบเต็มหน้าโปสการ์ด ตราประทับรูปกบน่ารักๆของคุณกบ ตราประทับร้านกาแฟของพี่สุ แล้วก็ตราประทับอันจิ๋วของนุชแอ๊ปปี้ที่น้องเอกถือติดมา น้องพรกับภุชงค์จะไปเที่ยวน้ำตก จึงฝากฉันประทับตราบนโปสการ์ดด้วยเช่นกัน ก็เป็นกิจกรรมยามสายที่สนุกดีเหมือนกัน ประทับกันไปคุยกันไป ส่วนหนึ่งก็นั่งเตรียมอาหารไว้เป็นมื้อเที่ยง อีกส่วนหนึ่งที่เต็นท์ก็นั่งติวคณิตศาสตร์กัน ข้างนอกฝนตกบ้างหยุดบ้างสลับกันไป  พอสายแก่ๆ เริ่มมีแดด เราก็ออกไปลั๊ลลา ถ่ายรูปเล่นกันในทุ่งดอกหงอนนาคหน้าศูนย์บริการ  ถ้าไม่คิดอะไรมาก ก็เป็นวันหยุดนอกสถานที่ที่แสนสุขอยู่เหมือนกัน จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:39:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ๑๕. ความงามของลานสน ฤดูฝนโปรย เราวางแผนกันว่าบ่ายนี้หลังมื้อเที่ยงจะออกไปเที่ยวประเทศลาวกัน ทุกคนตกลงเห็นดีด้วย เพราะเริ่มเบื่อกับการนั่งๆนอนๆอยู่ที่ศูนย์บริการกันแล้ว มื้อเที่ยงน้องอ้อมได้โชว์ฝีมือทำต้มยำเห็ดใส่ปลากระป๋องแสนอร่อยให้ชาวคณะได้ทาน แถมน้องอ้อมยังใจดีเป็นพิเศษ ได้ทำต้มยำเห็ดไม่ใส่เนื้อสัตว์ให้ฉันต่างหากอีกถ้วยหนึ่ง ไม่อยากจะเล่าเลยว่าอร่อยมาก ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างน้องอ้อมจะมีฝีมือทางด้านงานบ้านงานเรือน  นอกจากต้มยำแล้ว ยังมีแกงจืดเต้าหู้หมูสับหม้อใหญ่ ยำปลากะป๋อง หมูทอด ไชโป๊วผัดไข่ เป็นมื้อที่หรูหราไฮโซเกินมาตรฐานอาหารเต็นท์อยู่หลายขุมทีเดียว แถมมื้อนี้น้องเอกได้แก้ตัวด้วยการหุงข้าวสวยได้สุกอย่างอร่อยพอดิบพอดีเลยทีเดียว อิ่มหมีพีมันกันแล้วก็เตรียมตัวไปเที่ยวกัน แต่งเนื้อแต่งตัวกันอย่างสวยงามสีสันบาดตาบาดใจ พูดถึงเรื่องแต่งตัวแล้วก็อดที่จะเล่าให้ฟังเป็นเกร็ดเล็กๆไม่ได้ ก่อนออกเดินทางตอนแพ็คของใส่กระเป๋า ฉันได้แยกเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆใส่ถุงพลาสติก แยกเป็นถุงๆแล้วยัดลงกระเป๋า เพราะกระเป๋าที่ฉันใช้เป็นกระเป๋าผ้า ฉันกลัวว่าเสื้อผ้ามันจะเปียก เลยใช้วิธีนี้ ปรากฏว่ามันได้ผลดีทีเดียว แม้น้ำจะเข้าเต็นท์ นองจนกระเป๋าเปียก แต่ของยังแห้งสนิทดีอยู่เช่นเดิม ผิดกับภุชงค์ ที่ใช้กระเป๋าผ้าร่มกันน้ำ แต่ไม่รู้อะไรไปดลใจ ถึงได้เอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋ามาวางเรียงไว้ในเต็นท์ พอน้ำเข้าเต็นท์ เสื้อผ้าภุชงค์จึงเปียกน้ำหมด เหลือก็แต่เสื้อกับบ็อกเซอร์ตัวเดียว เดินแกว่งไปแกว่งมาทรมานใจสาวๆ โชคดีที่ฉันถือเสื้อผ้าไปหลายชุด จึงเอามาแบ่งให้ภุชงค์ได้เปลี่ยน แต่ภุชงค์ก็ยังโชคร้ายไม่เลิก ไปลื่นล้มตกน้ำหลังกระแทกหินที่น้ำตกสายทิพย์เปียกปอนกลับมาอีก ไม่รู้จะช่วยอะไรได้อีก ได้แต่มองดูด้วยความเป็นห่วงและสงสาร กลับมาเตรียมตัวไปเที่ยวรอบบ่ายกันดีกว่า แดดเริ่มออกบ้างแล้ว แต่ฉันก็ไม่ลืมที่จะพับเสื้อกันฝนใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง เอาแน่เอานอนกับอากาศบนภูเขาสูงอย่างนี้ไม่ได้หรอก แล้วก็เป็นไปอย่างที่คาดไว้จริงๆ อ้อมไม่ออกไปด้วย เพราะอ้างว่าเหลือเสื้อผ้าที่ใส่ติดตัวอยู่ชุดเดียว ถ้าออกไปแล้วเปียก ก็คงไม่เหลืออะไรติดตัวแล้ว ส่วนเอกก็บอกว่าจะอยู่หุงข้าวไว้รอท่าพี่ๆน้องๆ เราออกไปเที่ยวรอบๆลานสนกัน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนถึงแห่กันมาใช้ชีวิตลำบากลำบนตะเกียกตะกายปีนป่ายขึ้นมาจนถึงที่นี่กัน ทัศนียภาพรอบๆลานสนสวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!! ยิ่งเมื่อเวลาหน้าฝน อากาศชุ่มชื่นเย็นฉ่ำ ดอกไม้ออกดอกบานสะพรั่ง สายหมอกที่ลอยผ่านทิวต้นสนที่ขึ้นกันอยู่เรียงรายราวกับมีศิลปินเอกมาจัดวางเอาไว้ มันช่างงามเกินกว่าที่จะบรรยายได้สมจริง ต้องมาเห็นด้วยตาตัวเอง แล้วคุณจะรู้ว่าคนขี้โม้อย่างฉันไม่ได้พูดโม้โอ้อวดคุณเลยแม้แต่น้อย ความประทับใจจากความงามของทัศนียภาพนั้นสร้างความสุขให้ได้จนเต็มหัวใจ แต่การได้มาเดินเที่ยวชมกับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่น่ารักทั้งหลายเหล่านี้กลับให้ความสนุกสนานคึกครื้น เติมความสุขในใจของฉันที่มีอยู่แล้วให้ล้นออกมาเป็นรอยยิ้มจนแก้มแทบปริและเสียงระเบิดหัวเราะดังๆ อย่างไม่ต้องสงวนท่าทีหรือรักษาภาพพจน์ของพี่ทิดเลย มีความสุขมากเหลือเกิน ความอึดอัดที่เกิดขึ้น ฉันขอยัดมันเอาไว้ในซอกหลืบที่ลึกที่สุดของหัวใจ เราเดินชมทัศนีภาพและถ่ายรูปตามจุดต่างๆกันอยู่นาน แล้วฝนก็ตกลงมาจนได้ จึงเริ่มที่จะเดินกลับที่พักกัน ไม่อยากจะนินทาพี่มนัสของเราเลย ฮิฮิ ว่าพาพวกเราหลงออกไปไกลทีเดียว ฮ่าๆๆ ตั้งใจจะพาเรากลับที่พัก แต่กลับพาไปขึ้นเนินชมพระอาทิตย์ตกดินท่ามกลางสายฝนเสียอย่างนั้น น่ากลัวเหมือนกันนะ ฝนตกหนักมาก จนมองแทบไม่เห็นว่าเราอยู่จุดไหนของลานสน รู้สึกว่าเดินขึ้นสู่ไหล่เขาสูงขึ้นไปเรื่อยๆ อีกด้านก็เป็นหน้าผา สุดท้ายพวกเราก็คลำทางกลับมาที่ศูนย์บริการกันจนได้ แต่บรรยากาศตอนเดินตากฝนหนักๆ กลับฐานที่พักนี่ก็ได้บรรยากาศเหมือนตอนเดินทางไกลของลูกเสือเลย เดินเป็นแถวยาวยี่สิบเอ็ดคนไปตามทางที่มีน้ำไหลราวกับลำธารเล็กๆ กลับมาถึงศูนย์บริการฯ ฉันก็ได้อาบน้ำเป็นครั้งแรกของการเยือนลานสน ไม่อาบเปล่าๆ แต่อาบน้ำโชว์หวิวในครัว ให้ชาวคณะที่นั่งทำกับข้าวได้ชมเป็นเสนียดลูกตา และถ่ายภาพไว้เป็นที่ระทึก ไม่รู้เหมือนกันว่าไปเอาความกล้าบ้าบิ่นอย่างนี้มาจากไหน สงสัยจะเมายาคลายกล้ามเนื้อแน่ๆเลย จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:40:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ๑๖. มื้อเย็นไฮโซ๊ ไฮโซ มื้อเย็นวันนี้เรามีสุกี๊เอ็มเค สาขาลานสน แกงจืดเต้าหู้หมูสับที่เหลือมาจากมื๊อกลางวัน ยำมาม่า ไข่เจียว ใส้กรอกทอด และเด็ดสุดคือแกงป่ารสแซ่บฝีมือน้องเอก ข้าวสวยอร่อยยิ่งกว่าเดิม เรียกว่ามาตรฐานการหุงข้าวสวยเริ่มอยู่ตัวแล้ว มื้อนี้ฉันได้ช่วยหั่นแครอทใส่สุกี้ด้วยนะเออ แต่หั่นไปก็โม้ไปเรื่อยตามประสา ทานเสร็จก็ชิงงานล้างจานมาจากภุชงค์ เนื่องจากสงสารน้องที่ต้องมานั่งปวดหลังล้างจาน แต่จริงๆ ก็อยากมีอะไรทำอยู่บ้าง จะได้พักการโม้สักหน่อย เดี๋ยวจะหมดมุกเสียก่อน ทานข้าวเย็นกันเสร็จก็ตั้งวงติวคณิตศาสตร์กันวงใหญ่ เจ้าหน้าที่ของอุทยานก็มานั่งคำนวณเลขด้วยกัน ท่าทางดวงจะดีเสียด้วย สาวๆที่แทรกเข้ามาในวงไม่ไหวก็แอบหนีไปนอนเขียนโปสการ์ดกัน ฉันมานั่งคำนวณเลขกับเขาเหมือนกัน แต่ดวงไม่ดี โดนจ้าวกินเรียบตลอด สักพักพี่ต้อก็วิ่งมาเรียกบอกว่าฟ้าเปิดแล้ว เห็นพระจันทร์ด้วยนะ ฉันวางกระดาษสามแผ่นในมือลง ไม่มีใครสนใจดูดาวดูพระจันทร์เลย เพราะกำลังเมามันอยู่กับการนับเลข จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:41:40 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ๑๗. คืนวันพระจันทร์เป็นใจ ฉันผละออกมาจากวง ฝากให้น้องนัทนับเลขแทน น้องอ้อมก็ออกมาด้วย แต่เดินไปดูพี่ต้อถ่ายรูปที่หลังเต็นท์ห่างออกไป พอฉันออกมาแล้ว เงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือหลังคาศูนย์บริการ ก็เห็นพระจันทร์เต็มดวงทอแสงนวลกระจ่างอยู่บนท้องฟ้า พระจันทร์ที่นี่ดวงกลมโตสวยกว่าที่อื่นๆที่ฉันเคยเห็นมา ตอนอยู่บนนั้นฉันเข้าใจผิดว่าคืนวันเสาร์ที่ฝนตกหนักเป็นคืนวันเพ็ญ แต่จริงๆแล้วคืนนี้ที่ท้องฟ้าเปิดต่างหากที่เป็นวันขึ้นสิบห้าค่ำเดือนสิบ แสงจันทร์นวลสวย ในเวลาที่เมฆหมอกพัดผ่านก็สะท้อนรัศมีออกมาราวกับจันทร์ทรงกลด เวลาที่มีเมฆบางก้อนลอยเข้าไปใกล้ ก็ทอแสงสีทาบทาลงไปบนก้อนเมฆก้อนนั้นจนเกิดความงามอย่างแปลกตา สักพักภุชงค์ก็ตามออกมาพร้อมกล้องถ่ายรูป ดูภุชงค์ตื่นเต้นมาก ทั้งถ่ายรูป ทั้งอัดวิดิโอ ฉันเองหนะความตื่นเต้นได้หายไปหมดแล้ว แต่กลับมีความสุขใจอย่างมาก ที่การเดินทางมาภูสอยดาวของฉันในคราวนี้บรรลุวัตถุประสงค์ ได้อยู่ใกล้ๆกับพระจันทร์ ใกล้จนอยากจะเอื้อมมือเข้าไปสัมผัสและดึงเอาพระจันทร์มากอด แต่ก็ทำได้เพียงชื่นชมในความงาม และยืนมองอย่างมีความสุข ไม่รู้ว่าพระจันทร์ตอนนี้จะรู้สึกอย่างไรต่อคนที่จ้องมองจากข้างล่างกลางลานสน แต่ฉัน คนที่เฝ้ามองพระจันทร์ด้วยความรัก อยากจะขอบคุณพระจันทร์เหลือเกิน ที่ได้ให้ความสุขกับฉันตลอดเวลาที่ได้รู้จักและหลงรักพระจันทร์ อีกราวๆชั่วโมง วงนับเลขเลิกรา ออกมายืนมองดาวมองจันทร์กันสลอน บรรยากาศการชมจันทร์เริ่มคึกครื้น เพราะเรามีการจุดไฟที่ถูกหลอกว่าเป็นพลุ เล่นถ่ายรูปแบบชัตเตอร์บีกัน เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขอีกช่วงหนึ่ง นอกจากจะขอบคุณพระจันทร์แล้ว ฉันก็อยากขอบคุณฟ้าฝนที่เป็นใจ มอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับพวกเรา ด้วยการเปิดท้องฟ้า และให้เมฆฝนได้ลากิจไปแวคเคชั่นหนึ่งคืน คืนนั้นที่นอนบนศูนย์บริการคับแคบเบียดเสียดกันพอสมควร จนทำให้ฉันไม่สามารถข่มตาให้หลับลงไปได้ นอนพลิกไปพลิกมา ผุดลุกผุดนั่งอยู่หลายหน ในสมองมีเรื่องให้ครุ่นคิดอยู่มากมาย เมื่อทอดสายตาไปในความมืด ก็เห็นแต่ละคนหลับใหลอย่างมีความสุข ฉันล้มตัวลงนอนอีกครั้ง กลับมาคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้อีก คิดไปจนสมองเริ่มล้า แล้วก็ผล็อยหลับไปราวๆตีสองตีสาม จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ๑๘. เช้าที่แสนสดใส แม้เมื่อคืนกว่าจะหลับลงได้ก็เล่นเอาดึกดื่นค่อนคืน แต่ฉันก็ตื่นแต่เช้า ตื่นก่อนทุกๆคนที่นอนหลับให้ฉันนั่งมองเมื่อคืนเสียอีก ยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟัน ฉันก็เดินกอดอกฝ่าอากาศเย็นๆชื้นๆขึ้นไปที่จุดชมวิว วันนี้ท้องฟ้ายามเช้าตรู่สดใสกว่าทุกวัน ฉันยืนอยู่ตรงหน้าผาของจุดชมวิว ทอดสายออกไปเบื้องหน้า มองเห็นยอดและทิวเขาสลับทับกันหลายชั้นหลายซ้อน ก้อนเมฆโดนแสงอาทิตย์สะท้อนเป็นแสงสีสดใส มีทะเลหมอกเลื้อยไล้เป็นระนาบยาวไกลออกไปจนสุดลูกหูลูกตา เบื้องล่างมีเสียงน้ำตกที่คงไหลอยู่ที่ไหนซักแห่งใต้หน้าผานี้ดังสะท้อนขึ้นมา “อ่า.... สวรรค์บนดินแท้ๆ” หากจะมีใครพูดว่า มนุษย์เราสามารถขึ้นสวรรค์ได้คราวละหลายๆครั้งๆติดต่อกัน ฉันก็คงจะไม่เถียงเลยสักคำ ฉันยืนอยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่ เริ่มเห็นมีก้นเมฆสีเข้มพัดผ่านเข้ามา จึงเดินกลับที่พัก ละอองฝนเม็ดเล็กๆเริ่มโปรยปรายลงมา ที่หมายว่าจะลงไปโฆษณาให้ชาวคณะได้ขึ้นมาชื่นชมความงาม ก็เห็นท่าจะหมดเวลาเสียแล้ว ไปช่วยเขาทำกับข้าวดีกว่า หลังจากล้างหน้าแปรงฟัน เก็บข้าวของใส่เป้ใส่ย่ามเรียบร้อยแล้ว ฉันก็มานั่งโม้กับบรรดาแม่ครัว สอดส่ายสายตาดูว่าฉันจะช่วยทำอะไรได้บ้าง สุดท้ายก็ได้งานลวกวุ้นเส้น เพราะวันนี้มียำวุ้นเส้น ไส้กรอกผัดกระเพรา ไข่ดาว ข้าวผัด ผัดผักบุ้ง และแกงป่าที่เหลือจากมื้อเย็นเป็นอาหารมื้อเช้า ลวกวุ้นเส้นเสร็จก็ออกไปช่วยเขาเก็บเต็นท์ เสร็จแล้วก็ทานมื้อเช้ากัน อิ่มแล้วก็ขอยาคลายกล้ามเนื้อเอกมาทาน ฉันช่วยล้างจานอีกครั้งเพราะหมดเรื่องโม้แล้ว จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:43:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ๑๙. โอ้เคยภิรมย์สุขสมจริง ลาแล้วแผ่นดินภูสอยดาว หมดงานก็เอากระเป๋าเป้ยัดใส่ถุงดำ มัดปากถุงกันฝนอย่างแน่นหนายกไปไว้ให้ลูกหาบช่วยขนลงไป ส่วนย่ามก็ใส่โปสการ์ดเพื่อเอาไปประทำตราอุทยาน ขวดน้ำ กล้องถ่ายรูป ยานวดแก้ปวดเมื่อย เสื้อกันฝน ผ้าขาวม้าแห้ง รองเท้าแตะ เครื่องเล่นเพลงเอ็มพีทรี และเสื้อผ้าไปเปลี่ยนอีกหนึ่งชุด เพราะตั้งใจว่าจะเดินลงไปถึงศูนย์บริการฯที่น้ำตกภูสอยดาวเร็วๆ คราวนี้ไม่ใช่เพราะแรงกดดันจากใครหรือสิ่งใด แต่เพราะตั้งใจว่าจะลงไปเล่นน้ำตกให้ได้ก่อนกลับกรุงเทพ แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างเต็มที่ ใส่ชุดเดินชมลานสนเมื่อวานเลย เสื้อยืดแขนยาว กับกางเกงผ้าร่มขาสั้น ผ้าขาวม้าเปียกเคียนเอว มีถุงเท้าบอลคู่ยาวติดมาด้วยหนึ่งคู่ เลยเอามาสวมแทนถุงกันทาก คราวนี้ไม่สนใจทากแล้ว เพราะในการเดินทางครั้งนี้ ไม่มีใครโดนทากกัดซักคนเดียวเลย แต่สวมถุงเท้ายาวกันหญ้าบาดขาเท่านั้นเอง  เสร็จแล้วก็สวมสตั๊ดดอยคู่เก่ง (แต่คราวนี้สตั๊ดดอยได้ฝากรอยช้ำสีม่วงไว้ที่เล็บนิ้วโป้งเท้าทั้งสองข้าง ขนาดพยายามเดินเลี่ยงการเอาปลายเท้าลงแล้วนะเนี่ย กลัวว่าจะต้องถอดเล็บจังเลย) ได้เวลาประมาณเก้าโมงสี่สิบชาวคณะก็ได้ออกเดินทางลงจากลานสน แต่เราก็แวะถ่ายรูปกันที่ป้ายผู้พิชิตลานสนกันนานพอสมควร แถมยังแวะถ่ายรูปตามเนินมรณะกันอย่างไม่กลัวว่าจะหล่นจากเนินสูงชันกันเลย เหตุเพราะท้องฟ้าเปิด อากาศสดใส มองเห็นยอดเขาลูกนั้นลูกโน้นเต็มไปหมด อยากถ่ายรูปกับเขาเหมือนกัน แต่ก็อยากลงไปเล่นน้ำตกรอเพื่อนๆ ก็เลยรีบผละออกมา ไต่เนินลงมาได้สักหน่อยก็มองขึ้นไปข้างบน ยังเห็นเพื่อนๆยืนถ่ายรูปกันอยู่ก็เลยโบกมืออำลาภูสอยดาว มีหนุ่มเสื้อแดงโบกมือตอบกลับมา ฉันยิ้มตอบกลับไป แต่คนบนนั้นคงมองไม่เห็น ฉันหันหลังแล้วรีบไต่ลงสู่เบื้องล่างทันที เดินบ้าง วิ่งบ้าง อาศัยแรงโน้มถ่วงของโลกให้เป็นประโยชน์ ไม่นานฉันก็ทันนุชกับกุ้ง ที่เดินล่วงหน้าลงมาก่อน สักพักใหญ่ๆ ก็ตามกลุ่มเด็กบ้านนอกทัน ก็เลยโม้ว่าพี่จะมาวินทั้งขาขึ้นและขาลงแล้วนะ น้องๆก็เลยบอกว่าคงยากหล่ะ เพราะป่านนี้พี่ตั้มที่ล่วงหน้าลงมาก่อนคงใกล้ถึงเต็มทีแล้ว ฉันก็เลยผละจากน้องๆ หมายว่าจะตามตั้มให้ทัน แต่ก็เดินๆวิ่งๆไถลๆไปตามแรงโน้มถ่วง สักพักก็มาเห็นตั้มนั่งพักอยู่กับลูกหาบ ตั้มเห็นฉันก็เลยลุกขึ้นมาเดินลงพร้อมๆกัน ตั้มบอกว่าเดินคนเดียวมันเหงา เลยหยุดรอสักหน่อย เผื่อมีใครเดินเป็นเพื่อน ฉันลดสปีดลง ปล่อยให้ตั้มเดินนำหน้า ส่วนฉันก็ตามไปติดๆ งานนี้ขอเป็นที่หนึ่งร่วมกับตั้มก็แล้วกัน ตั้มมีความคิดเหมือนกับฉัน คือรีบเดินลงเพื่อลงไปเล่นน้ำตกรอเพื่อนๆ เราสองคนแซงคณะต่างๆที่ล่วงหน้าลงมาก่อน จนกลายเป็นสองคนแรกที่ลงมาจากลานสนในเช้าวันจันทร์ ใช้เวลาในการเดินทางลงจากลานสนประมาณสองชั่วโมง โดยไม่หยุดพัก หรือดื่มน้ำเลยสักหยด ลงมาถึงเราก็ลงไปนั่งแช่น้ำตกภูสอยดาวหน้าที่ศูนย์บริการในทันทีเลย แต่น้ำเย็นกว่าที่คิด ทีแรกเราตั้งใจว่าจะนั่งรออยู่จนกว่ากลุ่มเด็กบ้านนอกจะมาถึง แล้วให้สามคนนั้นถ่ายรูปสองหนุ่มมาวินที่หนึ่งเล่นน้ำอยู่ไว้เป็นหลักฐาน แต่นั่งแช่จนอะไรๆมันฝ่อไปหมด ก็ยังไม่มีใครลงมาเสียที ฉันก็เลยปีนขึ้นไปบนก้อนหิน หยิบกล้องถ่ายรูปมาตั้งเวลาถ่ายสองหนุ่มเล่นน้ำไว้เป็นหลักฐานเองเสียเลย เสร็จแล้วก็รีบขึ้นจากน้ำไปอาบน้ำแต่งตัว ซื้อโปสการ์ดสวยๆ ซื้อเสื้อที่ระลึก และประทับตราอุทยานรอเพื่อนๆ ราวๆเกือบชั่วโมงกลุ่มเด็กบ้านนอกก็ลงมาถึง แล้วคนอื่นๆก็ทยอยลงมาจนครบ เบ็ดเสร็จก็ใช้เวลากันประมาณสี่ชั่วโมงในการเดินลงจากลานสน ภูสอยดาว เราไปทานข้าวเที่ยงตอนบ่ายๆที่ทางเจ้าหน้าที่อุทยานได้จัดไว้ให้ที่ที่ทำการอุทยาน ประมาณสี่โมงเย็นเราก็ขึ้นรถกลับ แวะหย่อนโปสการ์ดที่ชาติตระการ แวะส่งพี่มนัสที่ตัวเมืองพิษณุโลก  แล้วรถก็วิ่งตรงนำเรากลับบ้านที่กรุงเทพกัน ถึงราวๆเที่ยงคืน มีเรื่องหวาดเสียวเกิดขึ้นกับรถอีกคัน ส่วนรถคันที่ฉันนั่งรั้งท้ายก็ยังทำเอาสาวๆหนุ่มๆหัวหมุน ลมใส่ไปหลายคน จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:44:47 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ๒๐. ชาวคณะผู้ร่วมเดินทาง ๑. น้องเอก – นอกจากเป็นโต้โผในการจัดทริปในครั้งนี้แล้ว นี่ยังเป็นทริปแรกที่ได้ฉันได้ชิมอาหารฝีมือเอก หุงข้าวไม่เช็ดน้ำก็เก่ง ทำกับข้าวก็อร่อย ฉันชอบแกงป่านะ แม้จะเค็มน้อยไปนิดนึงสำหรับคนชอบทานเค็มอย่างฉัน ก็แปลกใจว่าทำไมสาวๆไม่ชอบทานแกงป่ากัน ทั้งที่มันเหมาะจะเป็นอาหารที่ให้ความอบอุ่นกับร่างกายได้ดีทีเดียว สำหรับการเดินทางที่ต้องตากลมตากฝน ๒. พี่แมน มนัสโตะ - พี่มนัสทำกับข้าวอร่อยครับท่านผู้อ่าน ๓. พี่ต้อ – พี่ต้อใจดี ถ่ายรูปสวย ขอให้ถ่ายรูปตรงไหน ก็ถ่ายให้หมด แม้จะขยันถ่ายให้ใครบางคนมากไปหน่อยก็เถอะ ๔. พี่สุ – พี่สุเป็นคนสนุกสนานกว่าที่คิดไว้มาก มีเสน่ห์จนไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่อ็อดถึงได้หลงรัก แม้ว่าตอนนั้นพี่สุจะตัวเล็กกว่าปัจจุบันนี้สักสองเท่าก็ตาม ๕. พี่อ็อด – พี่อ็อดครับ พี่อ็อดนอนกรนนะ แต่ไม่ดังมากหรอก  พอดีคืนนั้นฉันมีเรื่องให้คิดเยอะ เลยนอนไม่หลับเท่านั้นเอง แต่พี่อ็อดน่ารักจัง นวดหลังในภรรยาด้วย ฮิฮิ ๖. พี่สม – พี่สมสาวใต้หน้าคมจากสงขลา ร่าเริงลั๊ลลาอารมณ์ดีได้ทั้งวัน แซวเท่าไรก็ไม่เคยโกรธ แค่ขอให้ชั้นได้แซวตอบก็พอ แต่ไม่ยักเห็นพี่สมเข้าครัวทำอะไรซักอย่างเลย สงสัยจะฮาได้อย่างเดียว ฝึกไว้หน่อยก็ดีนะ เผื่อมีแฟนแล้ว จะได้ทำให้แฟนทาน ๗. พี่อ๋อย – สงสัยงานนี้ฉันจะแซวพี่อ๋อยหนักไปหน่อย เธอถึงส่งค้อนให้ฉันหลายครั้งทีเดียว ได้ข่าวว่าห่วงสวยถึงขนาดใส่ถุงน่องนอน อะไรจะปานนั้น ๘. พิมมี่ – สวยเจิดจรัสตั้งแต่พื้นราบยันยอดภู สวยทุกฤดู ทั้งวันฝนตกและแดดออก เรียกว่าสวยเป็นอาชีพเลย แอบกอดพิมมี่ หวังว่าจะไม่มีใครเคืองฉันนะ ๙. นุช – เรามากันสองคน ๑๐. กุ้ง – สองคนที่เรามา ฮิฮิ ๑๑. กบ – เมื่อก่อนคิดว่าคุณกบเป็นคนเรียบร้อยอ่อนหวาน แต่ตัวจริงห้าวกว่าที่คิดเยอะมากๆ ๑๒. ตั้ม – เป็นพี่ชายอ้อม แต่พอถามว่าทำไมไม่ดูแลน้องสาวที่เป็นจุดอ่อน เดอะวีคเคสลิงค์ ของการเดินขึ้นภูเขาเลย ตั้มก็ตอบว่า “เราเชื่อว่าอ้อมดูแลตัวเองได้”   ๑๓. น้องเดียร์ – คราวเจอกันที่งานมี๊ตติ้ง ก็ยังรู้สึกเฉยๆ เพราะว่าไม่ได้คุยกันสักเท่าไร แต่พอมาร่วมทริปกันแล้ว โอโฮ เดียร์ นายแน่มาก ๑๔. น้องภุชงค์ – บางครั้งน้องก็เหมือนจะชอบโวยวาย เกิดอะไรขึ้นคนอื่นรู้หมด แต่ลึกๆมักจะเก็บงำความรู้สึกเอาไว้ แต่ก็ไม่ยากเกินจะเข้าใจ และถึงอย่างไรก็ยังหล่อเสมอ หล่อหมดจด ราวกับใช้โอโม่อาบน้ำ ๑๕. มหาดเล็กแมน – เนียนมากเลยแมน นายฟัก อยู่แม้นนนนน ๑๖. อ้อมใจ – ทำกับข้าวอร่อยกว่าที่คิด หรือว่าทำได้แค่เมนูนี้เมนูเดียว ๑๗. น้องอิ๋ม – เหมือนกันกับเคสน้องเดียร์เลย ๑๘. น้องนัท – ทำไมถึงไม่ชอบทานผักหล่ะน้อง ผักมีประโยชน์มากนะ ๑๙. น้องนิก – เพิ่งรู้ว่านิกชอบทานมาม่าเป็นพิเศษ ๒๐. น้องพร – น้องพรลุยดีจัง แถมเล่นเกมนับเลขเป็นด้วย ๒๑. น้องแพร – น้องแพรก็ลุยเหมือนกัน เห็นตัวเล็กๆ แต่ก็ถึงไหนถึงกัน และชุดการเดินทางของน้องแพรแต่ละชุด สวยน่ารัก ราวกับหลุดมาจากแคทตาล็อกทั้งนั้น ๒๒. น้องจุง – น้องจุงยังติดเงินพี่สิบบาทนะ พี่ยังไม่ลืม ที่ยืมไปตอนนับเลขงัย ๒๓. ฉันเอง – ขี้โม้ และขี้เกียจมากไปหน่อย หวังว่าพี่ๆเพื่อนๆน้องๆจะเข้าใจ แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 51 17:47:32 แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 51 18:25:03 จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:46:02 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หมายเหตุ ภูสอยดาว ในที่สุดฉันก็ได้มาพิชิตลานสน ภูสอยดาว ได้ทำตามความฝันของตัวฉันเอง และได้นำความฝันของพระจันทร์ใส่กระเป๋าติดตัวมาด้วย ดีใจที่ได้ตัดสินใจมาเยี่ยมเยือนที่นี่ ไม่อย่างนั้นฉันก็คงจะรู้สึกค้างคาในจิตใจไปตลอดว่าฉันควรจะมาไหม มาแล้วฉันจะทนรับสภาพที่มันอาจจะไม่เป็นไปอย่างที่คิดได้หรือเปล่า ถ้าฉันเหงา และรู้สึกอ้างว้าง ฉันจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองได้หรือไม่ ฉันยอมรับตรงๆว่าหลายช่วงเวลาฉันก็รู้สึกเศร้าใจ ระหว่างที่เดินอยู่กลางป่าเขาคนเดียว ยามที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนแช่น้ำกลางดึก ขณะที่ลุกขึ้นมานั่งซึมในความมืดที่ศูนย์บริการ เวลาที่เหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าในยามค่ำคืน หรือช่วงเวลาที่ยืนอยู่บนหน้าผาจุดชมวิวในยามเช้า ได้เห็นความงามที่อยากให้ใครบางคนมายืนอยู่ข้างๆได้ชมด้วยกัน ฉันคิดถึงแต่เธอ พระจันทร์ของฉัน ในคืนที่ฉันได้อยู่ใกล้กับพระจันทร์มากที่สุดบนภูสอยดาว แม้จะมีความสุขที่ได้เห็นเธอทอแสงกระจ่าง แต่บางครั้งก็อดหวั่นไหวในใจไม่ได้ ฉันกลับรู้สึกว่าเธออยู่ไกลกว่าเวลาที่ฉันมองเธอจากที่ที่ห่างไกลกว่านี้ “ถึงอยู่ใกล้กลับเหมือนไกล แม้ยามไกลกลับใกล้กว่า” ฉันรู้สึกอย่างนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันหลุดพ้นจากความทุกข์ใจเหล่านั้น ก็คือเพื่อนๆ เพื่อนทำให้ฉันมีความสุขมาก เธออย่าโกรธฉันนะพระจันทร์ ที่เพื่อนๆฉุดให้ฉันออกมาจากโลกความฝันสีหม่นบนภูสอยดาว  ดึงฉันออกมาจากโลกของเธอ ให้มาพบกับโลกความจริงที่ชุ่มฉ่ำ มีแต่ดอกไม้สีสวย กลิ่นไอฝน สายหมอกที่พัดเย็น และมีรอยยิ้มระบายไปทั่วลานสน ฉันได้ระเบิดเสียงหัวเราะดังๆบ่อยครั้ง เพื่อนทำให้ฉันพบกับความสุข เพื่อนทำให้ฉันได้เห็นความน่ารักของกันและกัน ที่เราอาจจะไม่สามารถมองเห็นได้ผ่านตัวหนังสือบนโปสการ์ด แต่แน่นอนโปสการ์ดคือสื่อ สื่อที่ทำให้เราได้มาพบกัน หลังจากนั้นเราเองต่างหากที่ต้องสานต่อมิตรภาพบนโลกของความจริง หลายๆคนทำให้ฉันรู้สึกประทับใจ หลายๆคนทำให้ฉันยิ้มและหัวเราะได้ตลอดเวลา หลายคนห่วงใยในเรื่องกินเรื่องอยู่ของฉันอย่างเป็นพิเศษ ฉันซาบซึ้งใจมาก จึงพยายามสร้างสีสัน สร้างเสียงหัวเราะ พยายามทำตัวให้เป็นสุข เพื่อที่ทุกคนที่อยู่รายรอบจะมีความสุขไปด้วย และฉันก็เชื่อว่าฉันได้ทำให้หลายๆคนมีความสุขเช่นกัน ขอบคุณมิตรภาพ ที่เราทุกคนช่วยกันสร้างขึ้นมา ขอบคุณที่ช่วยกันทำให้บรรยากาศของการเดินทางไปเยือนภูสอยดาวในคราวนี้มีแต่ความสุข แม้จะมีความไม่สะดวกสบายที่ไม่สามารถควบคุมได้เกิดขึ้นบ้าง แต่เราก็หัวเราะให้กับมัน ขอบคุณธรรมชาติที่ให้กำเนิดภูสอยดาว ขอบคุณผู้ที่บุกเบิกเส้นทางสู่สรวงสวรรค์เส้นนี้ ขอบคุณสายฝนที่ทำให้ต้นไม้ต้นหญ้าเขียวสด ดอกไม้ผลิดอกบานสวย เกิดธารน้ำตก เกิดดินชุ่มๆและระเหยออกมาเป็นหมอกเย็นๆ ขอบคุณก้อนหิน ก้อนดินทุกก้อนที่ยังแข็งแรงมั่นคงในยามที่เราก้าวเหยียบย่ำไป ขอบคุณดวงดาว และพระจันทร์ ที่ออกมาทักทายพวกเราในค่ำคืนสุดท้าย เธอทำให้ทุกคนมีความสุข แม้ฉันจะเหงาอยู่บ้างเวลาที่มองเธอ แต่ฉันเชื่อว่าฉันดีใจและสุขใจมากกว่าใครทุกคนที่ได้เห็นและได้อยู่เคียงข้างเธอในคืนนั้น ขอบคุณคลับเรารักโปสการ์ด ขอบคุณน้องเอก พี่ต้อ พี่อ๋อย พี่มนัส อย่างเป็นพิเศษที่ได้ดูแลพวกเราอย่างดี ขอบคุณเจ้าหน้าที่และลูกหาบที่ภูสอยดาวทุกท่าน ที่ดีกับเราเหลือเกิน ฉันเชื่อว่าทุกคนก็คงอยากจะกล่าวเหมือนเช่นกับฉัน และฉันอยากจะขอบคุณเธออย่างจริงใจ ที่ชักนำให้ฉันมาจนถึงภูสอยดาว ทำให้ฉันได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย ในความรักมีความรู้ ในความทุกข์หรือความสุขใจใดๆที่เกิดขึ้น มันได้ให้อะไรกับฉันเสมอ ความเข้มแข็ง หนักแน่น ความเสียสละ ความสุขุม และอะไรๆอีกมากมาย พระจันทร์ หากเธอมองมาที่ฉันอย่างเข้าใจ เธอจะรู้ได้เองว่า ตัวฉันเองไม่มีอะไรเลย ไม่มีในสิ่งที่เป็นความปรารถนาของเธอ ไม่ใช่คนในแบบที่เธออยากจะรัก ไม่มีอนาคต ไม่มีอะไรต่างๆอีกมากมาย แต่สิ่งที่ฉันมีและพร้อมจะให้กับเธอเสมอ ก็คือความรักและความห่วงใยที่ให้กับเธอ และฉันก็ทำให้เธอได้แค่เพียงเท่านี้จริงๆ ................................................................ the end ................................................................ แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 51 17:21:55 จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:47:21 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จบแล้วจ้า จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 16:49:30 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ประทับใจเรื่องราว ตามไปด้วยเลยจ้าทิด.... ลป...มาแอบอ่านตั้งนาน เรื่องราวดี ๆ ไม่กล้าปาดดดดด เลยอ่ะจ๊ะ... จากคุณ : _iOFFer_ - [ 17 ก.ย. 51 16:54:56 ]

ความคิดเห็นที่ 24 พี่ปุ๊เขียนได้ดีมากๆ จนนู๋ไม่อยากเขียนบล้อคตัวเองละ ละเอียดมาก ได้อารมณ์และความรู้สึกมากๆเช่นกัน ป.ล. พี่ปุ๊จ๋า 10 บาทนั้น ยกให้น้องนะ ถือว่าเป็นทุนการศึกษาค่าเรียนวิชาคณิตศาสตร์ของจุงโกะจังนะจ๊ะ อิอิ แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 51 17:01:06 จากคุณ : jungkochan - [ 17 ก.ย. 51 16:57:37 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ดูรูปเล่นๆกันดีกว่า ถ่ายมาจิ๊ดนึง พี่สุ เขียวได้ใจมาก จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:00:00 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เง้อ เดี๋ยวมาอ่านนะ จากคุณ : manatto - [ 17 ก.ย. 51 17:01:04 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ดูไปก็คล้ายลิง หนุมานนั่งแท่น หรือหนุมานขย่มตอดี จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตอนนี้ยังลั๊ลลา ชูนิ้วส่งสัญญาณ ไอเลิฟยู (ตั้มคิดไรก๊ะเราเปล่าอะ) แต่พอสักพัก น้ำเข้ากล้อง ตั้มแทบจะร้องไห้ จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:02:54 ]

ความคิดเห็นที่ 29 หน้าตาอย่างนี้ ได้เป็นมหาดเล็กกกกกก จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:04:00 ]

ความคิดเห็นที่ 30 นิว กะ จิ๋ว เดอะ สตาร์ จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:05:02 ]

ความคิดเห็นที่ 31 สภาพศูนย์บริการนักท่องเที่ยว บนลานสน โดนพวกเรายึดทำครัว จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:06:48 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หัวหน้าพ่อครัว แม่ครัว ผู้คิดสูตร ข้าวราชบุตร จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:07:54 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ทายซิ ใครเอ่ย อ่อ หนุ่มเสื้อฟ้า ไม่ใช่ใครอื่น ภุชงค์น้องรัก จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:09:38 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ความลับของซูเปอร์สตาร์ จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:11:32 ]

ความคิดเห็นที่ 35 บางคนก็มีนางแบบส่วนตัว จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:12:38 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อยากเป็นนายแบบส่วนตัวของพระจันทร์จัง 5555 จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:13:49 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ถุงเท้ากันทาก ไม่เกี่ยวกับคุณสมบัติของเนื้อผ้า แต่เป็นเพราะสีที่แสบตาบาดหัวใจ จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:15:00 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เขามีหมูบ้าน หมูป่า แต่บนภูสอยดาว เรามีหมูภู น่ารักพอๆกับหมีพูห์ หมีพูห์สีส้ม แต่หมูภูสีเขียวสะท้อนแสง อิอิ จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:16:33 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ลงมาถึงก่อน ได้ประทับตราอุทยานก่อน จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:18:49 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ปิดท้ายด้วยดอกไม้สวยๆแล้วกันครับ ไม่ค่อยได้ถ่ายเท่าไรนัก เพราะกล้องคอมแพค กินแบตเตอรี่เร็วมาก อาศัยว่าหน้าดี เลยขอเป็นนายแบบ มากกว่าเป็นตากล้องนะครับ จากคุณ : 16เมษา - [ 17 ก.ย. 51 17:20:31 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตามมาอ่านครับ ว่าจะปาดตั้งแต่ข้าวราชบุตรละ แต่ว่าปาดไม่ลง ขอบคุณพี่ปุ๊สำหรับเรื่องราวดีๆที่พี่เล่ามา ขอบคุณครับ จากคุณ : @Fanciful@ - [ 17 ก.ย. 51 17:24:24 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เล่าเรื่องราวได้น่าประทับในมากเลยทิดปุ๊  ไม่ได้ตั้งใจอ่านอะไรยาวๆ แบบนี้นานแล้ว   หมูภูน่ารักดีเนอะ จากคุณ : กระดาษเปื้อนยิ้ม - [ 17 ก.ย. 51 17:34:30 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ตามพี่ปุ๊มาเที่ยวภูสอยดาว อยากไปด้วยจังน่าสนุกดีค่ะ จากคุณ : Takaw - [ 17 ก.ย. 51 17:35:21 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ตามมาอ่านตั้งนานแล้วเหมือนกัน แต่ว่าไม่กล้าปาดดดดด เพราะว่า ซึ้งกับถ้อยคำที่ถูกกลั่นกลอน จากอารมณ์และความรู้สึก อ่านไปอมยิ้ม และมีความสุขไป ขอบคุณเรื่องราวดีๆ ครับผม จากคุณ : เด็กชายหมูแฮม (DCMooHam) - [ 17 ก.ย. 51 17:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 45 พี่ปุ๊เขียนได้ดีมั่กๆๆเลยอ่ะ อ่านแล้วซึ้งไงไม่รู้ ละเอียดยิบเลย อ้อ ขอแค่ข่าวนะ ที่ว่าไม่มีใครโดนทากกัดอ่ะ หนูไงโดนไปตั้งหนึ่งตัว มาจากไหนก็ไม่รู้ เหอๆๆๆ วันหน้าพี่ปุ๊มาร่วมทริปกันอีกนะ ไปดูพระจันทร์กันอีก อิอิ จากคุณ : Firesky - [ 17 ก.ย. 51 18:22:49 ]

ความคิดเห็นที่ 46 แวะมาแก้ข่าวว่าไม่ได้กลัวผีนะครับ แต่ไม่ได้ศึกษาเส้นทางก่อนว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหน เมื่อไม่มีไฟคนไม่เคยไปก็ไปไม่ถูกเท่านั้นเองครับ  โชคดีที่เจ้าเอกไปเป็นเพื่อน ก็เท่านั้นเอง เกรงใจเจ้าเอกเหมือนกันนะ เพราะเอกมันคงหลับสบาย โชคร้ายที่ต้องมานอนกับคนโวยวายอย่างผม แต่ต่อไปมันคงไม่มีเหตุการณ์โวยวายจากผมอีกแล้วละครับ ขอบคุณนะครับสำหรับเรื่องราวที่ได้เขียนมา ทำให้กลับไปนึกถึงเหตุการณ์ตั้งแต่วันเดินทางจนถึงวันเดินทางกลับ ขอบคุณเอก พี่อ๋อยและเพื่อนๆที่ทำอาหารอร่อยๆให้ได้ทาน แม้ปกติผมจะไม่ทานข้าวดิบ แต่ครั้งนี้ผมก็ทานมันได้ (เพราะไม่มีใครบอก + ความหิว) ขอบคุณ เจ้าเอกอีกครั้งที่มี trip ดีๆก็จะชวนเราเสมอ ขอบคุณมากๆ 3 trip นี้จะอยู่ในความทรงจำเราเสมอนะเอก (ล่องแก่ง + 3 จังหวัดใต้ + ภูสอยดาว) ขอบคุณพี่ปุ๊ และพี่ต้อที่ให้ยืมเสื้อและกางเกง ทำให้ผมยังอยู่เที่ยวได้ต่อไป ขอบคุณพี่สุ ที่เรียกเสียงฮาให้ผมได้ตลอด แม้จะเจอกันครั้งแรกแต่พี่สุน่ารักมากๆ กลับมาดู vdo ตอนทำกับข้าวแล้วขำมากๆครับพี่สุ ขอบคุณอ้อมใจที่ให้ได้ลองเล่นกล้อง เห็นมั้ยเราห่วงกล้องแกแค่ไหน ขนาดลื่นล้มกล้องแกก็ต้องปลอดภัย โอย    เจ็บหลัง ขอบคุณคลับโปสการด์ที่ทำให้ผมได้เจอเพื่อนดีๆ และพาผมไปเที่ยวสนุกทุก trip ขอบคุณจากใจจริง ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 51 18:28:34 จากคุณ : nayroysoydao - [ 17 ก.ย. 51 18:27:15 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ชง ไม่เห็นขอบใจเรามั่งเลยอ่ะ เราอุตส่าห์ใช้ฝ่าเท้าน้อยๆ เหยียบหลังให้นะ จากคุณ : jungkochan - [ 17 ก.ย. 51 18:54:11 ]

ความคิดเห็นที่ 48 พี่บุ๊ เขียนดีจริงๆๆๆๆ สุดยอดมาก ไว้หนูจะหาเพลง ใครห้ามฝนไปใส่ในซีรีย์ให้นะ จากคุณ : เด็กนอกคอก (เพียงคนเดินดิน) - [ 17 ก.ย. 51 19:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 49 โอ้โห...ทิดปุ๊ขอเรื่องนี้เป็นตอนหนึ่งของหนังสือทำมือด้วยสิคะ ซึ้งจริงๆ อยากบอกว่า...ประทับใจทริปภูสอยดาวมากๆ ทั้งเพื่อนร่วมทริป กิจกรรมในทริป บรรยากาศ อาหารการกิน และโดยเฉพาะพาหนะที่ใช้เดินทางจ้า ขอบคุณเพื่อนร่วมทริปภูสอยดาวทุกคนค่ะ ปอลิ่ง ขออนุญาตแจ้งข่าวว่า ช่วงนี้คอมพ์เดี้ยง นี่แอบๆแย่งน้องสาวใช้ได้ทีละแว๊บ แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 51 19:27:52 จากคุณ : สิเนหก - [ 17 ก.ย. 51 19:25:19 ]

ความคิดเห็นที่ 50 งาม เห็นตอนทำกับข้าวกันแล้วอยากเข้าไปช่วย ช่วยกิน แล้วเผ่น จากคุณ : โสมรัศมี - [ 17 ก.ย. 51 19:34:30 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ลืมขอบใจจุง ด้วยนี่หว่า ขอโทษที ถ้าไม่ได้จุงเหยียบให้ ตอนเช้า ชงชง คงลงมาไม่ถึงข้างล่างแน่ๆเลย ขอบคุณมากๆนะจุง จากคุณ : nayroysoydao - [ 17 ก.ย. 51 19:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ขอบคุณบันทึกการเดินทางเล่มนี้ ที่เปิดกว้างให้ทุกคนได้ร่วมอ่านการเดินทางของทิดด้วยหัวใจดวงเดิม (ใจฉันมีแต่เธอ มีแต่เธอ) จากคุณ : ป้าพาฝัน - [ 17 ก.ย. 51 21:02:18 ]

ความคิดเห็นที่ 53 พี่ปุ๊จังเขียนดีมากเลยอ่ะ ไม่ได้ติดตามอ่านอะไรที่ยาวๆๆแบบนี้มานานแย้วอ่ะ จากคุณ : sammyboy - [ 17 ก.ย. 51 21:35:54 ]

ความคิดเห็นที่ 54 คูหา 22  นั่งแบบนี้ระวังทากเกาะนะ จากคุณ : Teanarm - [ 17 ก.ย. 51 21:45:32 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ถ่ายรูปสวยคะ... จากคุณ : โอริสา อามิ** - [ 17 ก.ย. 51 21:48:27 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เข้ามาอิจฉาอย่างเดิม งือๆๆ อยากไป จากคุณ : `SEPULTURA_`FROM_`HELL - [ 17 ก.ย. 51 21:54:08 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อ่านไป ทั้งซึ้งทั้งขำเลยค่ะทิด ชอบบันทึกของทิดมากเลยยยย จากคุณ : auanP - [ 17 ก.ย. 51 22:06:19 ]

ความคิดเห็นที่ 58 สุดยอดค่ะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ 20 ปี ....จะขอสมัครเป็นแฟนทิดเลย ว่าแต่ว่า...ตอนนั้นทิดอายุกี่ขวบล่ะนั่น จากคุณ : cultureclub - [ 17 ก.ย. 51 22:25:34 ]

ความคิดเห็นที่ 59 งามมมมมมมมมมม ภาพงาม เรื่องงาม มิตรภาพงดงาม ประทับใจจังเลย จากคุณ : prettyguide - [ 17 ก.ย. 51 22:42:50 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ไม่ได้ไปด้วย แต่เห็นภาพค่ะ ว่ามีความสุข ^_^ จากคุณ : ก้านกล้วยสีสด - [ 17 ก.ย. 51 22:51:00 ]

ความคิดเห็นที่ 61 เขียนเรื่องได้เก่งมากๆครับ จากคุณ : ตัวเรา - [ 17 ก.ย. 51 23:26:31 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ทีแรกว่าจะจองที่ไว้ก่อน เพราะเขียนยาวมากๆ แต่เขียนดี อ่านเพลิน รู้ตัวอีกทีก็จบแล้ว อิอิ ดูจากกระทู้น้องเดียร์ เห็นว่าปุ๊ขึ้นไปถึงคนแรก นึกว่าเป็นเพราะฟิตร่างกายมาดี อ่านๆไปถึงรู้ว่า แรงผลักดันในใจนี่ส่งผลมากกว่าแรงกายเนอะ แล้วพออ่านจนจบก็รู้เพิ่มอีกว่า เดินสองคนดีกว่าเดินคนเดียว อิอิ (เพราะไม่ต้องหยุดแวะเติมพลังเลย) ขอบคุณนะจ๊ะที่แบ่งปันประสบการณ์ ว่าแต่มีคำถามจะถามนิดหน่อยจ้า ภาพเปิดกระทู้น่ะ สมาชิกครบทุกคนเหรอ?? แล้วถุงเท้ากันทากทิดหายไปไหน เท่นะนั่น 555 จากคุณ : ParaZite - [ 18 ก.ย. 51 02:15:08 ]

ความคิดเห็นที่ 63 โอ้ มาทำงานตั้งแต่เช้า 7.30 ( ฝ่าน้ำท่วมมาเลยนะ ) มาถึงเปิดคอม มีคนมาทักตั้งแต่เช้า คุยกันจน 8.30 สอบถามข่าวคราวตลาดน้ำมอสโค มาเปิดหน้าคลับไล่อ่านกระทู้ มาอ่านกระทู้พี่ปุ๊ ใช้ เวลาอ่านนานมากๆ 555 พยายามไม่ใช้วิชาอ่านเร็ว ค่อยๆอ่าน อ่านไปก็นึกถึงหน้าชาวคณะ ได้อมยิ้มกัน หลายๆรอบเลย สนุกดีค่ะเหมือนได้เดินไปด้วยเลย 555 ดีใจที่ทุกคนกลับมาอย่างปลอดภัยจ้า ขอบคุณที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่านค่ะ จากคุณ : กิ๊บส์ - [ 18 ก.ย. 51 09:15:33 ]

ความคิดเห็นที่ 64 พี่ปุ๊มีฝีมือในการตั้งกระทู้มากมาย ขยันเขียนค่อดๆ สุดยอดเลยเพ่ อ่านไปยิ้มไป บ้างก็สงสารในความแฉะๆของน้ำฝน จากคุณ : เลขานุการ - [ 18 ก.ย. 51 13:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 65 แก้ผ้าๆ เอ๊ย แก้ข่าวๆๆ ภุชงค์ไม่ได้โวยวายหรอกจ้า ได้ยินข่าวว่าหนีออกมานั่งเงียบๆใต้ฟลายชีทตั้งนานสองนาน จนกระทั่งข้าศึกบุก ภุชงค์ก็เลยทนนั่งนิ่งๆอยู่ไม่ไหว อิอิ จากคุณ : 16เมษา - [ 18 ก.ย. 51 17:30:15 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ทิด ทิดเขียนได้ประทับจายมากเลย เก่งมากกกกกก ว่าแต่ คห.19 ทิด...หัวนมดำไปนิ๊ดส์นึงนะ จากคุณ : บุหลันลอยฟ้า - [ 18 ก.ย. 51 17:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ๑๑. กบ – เมื่อก่อนคิดว่าคุณกบเป็นคนเรียบร้อยอ่อนหวาน แต่ตัวจริงห้าวกว่าที่คิดเยอะมากๆ ^ ^ ^ ^ จริงเปล่าพี่ทิด   กบน่ะเรียบร้อยออก  ^_____^ พูดแบบนี้เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดหมด จากคุณ : กบ...กิตติมา - [ 18 ก.ย. 51 20:28:21 ]

ความคิดเห็นที่ 68 หนุกดี เอาอีกๆ จากคุณ : รัก_ประจำทาง - [ 18 ก.ย. 51 21:02:52 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ทิดปุ๊เขียนรวบรวมทำเป็นเล่มได้เลยนะเนีย ชอบตราประทับครับ น่ารักดี จากคุณ : jk (016) - [ 19 ก.ย. 51 20:35:35 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เข้ามาอ่านช้าไปหน่อย อ้ายหนานปุ๊เจ้า (คำเดียวกับ "ทิดปุ๊" ) อ้ายหนานปุ๊เป็นคนละเอียดและอ่อนไหวมากๆๆๆ แล้วก็ใส่ใจเพื่อนร่วมก๊วนได้ดีจริงๆ นับถือๆ อ่านแล้วก็รับได้ถึงความอบอุ่นของทริปนี้ยิ่งนัก  สักวันอาจจะมีโอกาสได้ร่วมทริปกันสักครั้งนึงเน้อเจ้า จากคุณ : amykittenish - [ 20 ก.ย. 51 18:03:28 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ไปแล้วอยากไปอีกจัง ไม่อยากลงจากดอยเลย จากคุณ : Viviwitch - [ 11 ต.ค. 51 22:44:33 ]