PANTIP.COM : E7873083 บันทึกการเดินทาง : เที่ยวสำราญเมืองชายโขง ( เชียงคาน

ความคิดเห็นที่ 1

คุนหมิงเมืองไทย

คุนหมิงเป็นยังไง ก็ยังไม่รู้เพราะเรายังไม่เคยไปสัมผัสเลย โอกาสที่ดีที่สุดสำหรับเราก็คือการเดินทางไปกับตัวอักษรและภาพถ่ายของคุนหมิงเท่านั้น สำหรับคุนหมิงเมืองไทย หรือ สวนหินผางาม จ.เลย เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่เรามีโอกาสเดินทางผ่านทางเข้าไปมาหลายครั้งแต่ยังไม่มีโอกาสได้มาเข้ามาสักที ได้แต่ผัดผ่อนไปเรื่อยๆคราวนี้จึงตั้งใจที่จะไม่พลาดหาเวลาเดินทางไปเยี่ยมชมให้ได้

สวนหินผางาม เป็นสถานที่ท่องเที่ยวอีกแห่ง ที่ผิดไปจากที่เราคาดไว้เยอะมาก จากทางเข้าที่ไม่ดึงดูดใจเหมือนสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังอื่นๆ ภาพที่ปรากฏในใจก็เป็นเพียงกลุ่มหิน น้อย ใหญ่แบบต่างๆ โดยการล่อลวงจากเสียงร่ำลือและการโปรโมทจากคนที่ทำหน้าที่ดูแลสถานที่ท่องเที่ยวเท่านั้นเอง แต่เมื่อเดินทางเข้าไปปรากฏว่า รายทางกลับพบที่พัก ในรูปแบบรีสอร์ต , เกสเฮาส์ , สถานที่กางเตนท์ ตั้งเรียงรายอยู่ริมเนิน ข้างทางทั้งสองฝั่ง ซึ่งบรรยากาศสวยงามไม่แพ้แถบเส้นทางท่องเที่ยวแถวเขาค้อหรือพื้นที่ภาคเหนือแต่อย่างใดเลย ต้นสนสองข้างทางกับบ้านพัก รีสอร์ตสวยๆปรากฏเป็นระยะ ซึ่งน่าจะสวยงามเหมาะแก่การพักผ่อนช่วงฤดูหนาวหรือแม้กระทั่งช่วงปลายๆฝนเป็นอย่างยิ่ง

เราใช้เวลาประมาณ 30 นาทีพร้อมแวะจุดชมวิวริมทาง ก็เดินทางมาถึงที่ตั้งของ สวนหินผางาม ซึ่งปัจจุบันได้มีหน่วยงานท้องถิ่นได้เข้ามาบริหารจัดการแบ่งปันทรัพยากรให้ชุมชนมีส่วนได้เสีย อย่างเต็มที่ จึงทำให้ชาวบ้านท้องถิ่นในแถบนั้นมีส่วนในการเป็นเจ้าของและช่วยดูแลสถานที่และนักท่องเที่ยวเป้นอย่างดี โดยไม่ได้มองว่าเป็นภาระของหน่วยงานใดหน่วยงานหนึ่งต้องจัดการ เหมือนสถานที่ท่องเที่ยวอื่นๆหลายแห่งในเมืองไทย ก่อนจะเข้าไปเที่ยวชมนั้น เราจะต้องไปติดต่อจุดบริการนักท่องเที่ยว ที่อาคารสำหนักงานหน้าทางเข้าก่อน โดยทางเจ้าหน้าที่จะจัดไกด์ให้จำนวน 1 คน ซึ่งก็เป็นเยาวชนในแถบนั้นมาทำหน้าที่นี้ ( อาจจะยังดูขัดเขิน ไม่คล่องไปบ้าง ) โดยมีค่าใช้จ่ายคณะละ 100 บาท ( 1 คณะไม่เกิน 10 คน ) เพื่อนำทางเดินเข้าไปในสวนหินธรรมชาติที่งดงามและคดเคี้ยว ( ท้องถิ่นไม่อนุญาตให้นักท่องเที่ยวเดินทางเที่ยวเอง เนื่องจากเกรงว่าจะเกิดอันตรายและหลงทางได้ )
เราตั้งหลักด้วยการหาน้ำท่าใส่กระเป๋าไว้ พร้อมทั้งอดถามเรื่องรถอีแต๋นให้บริการไม่ได้ว่า มีบริการไปรับอย่างเดียวหรือ ? ได้ความว่าส่วนใหญ่จะรอไปรับที่ปากทางออก ( คิดค่าบริการคนละ 10 บาท ) ใกล้จุดชมวิวสุดท้ายเท่านั้น แต่หากตั้งการนั่งไปกลับก็สามารถทำได้

แต่จะไม่เห็นบรรยากาศภายในสวนหินที่ฉงน และตื่นเต้น เราจึงเลือกในทางแรกคือให้ไปรอรับที่ปากทางออกและเลือกเดินเท้าเข้าไป วูบแรกที่สัมผัสภายในสวนหินผางามที่ปรากฎเป็นกลุ่มหินรูปทรงต่างๆตามแต่จะจินตนการ เป็นสถานที่ที่มีภูเขาสูงตระหง่าน ร่วมเงาครึ้ม มีการจัดการทางเดินปีนขึ้นลง อย่างเหมาะสมและแข็งแรง ซึ่งสะท้อนให้เห็นกระบวนการคิด การดูแลของผู้ดูแลที่นี่ ที่จะชวยอำนวยความสะดวกควบคู่ไปกับการอนุรักษณ์ทรัพยากรของท้องถิ่นให้ยังคงเดิมให้มากที่สุด ,ทางเข้า – ออกจากถ้ำหรือโพรงแห่งหนึ่ง ไปอีกแห่งหนึ่งล้วนแต่สร้างความตื่นตาตื่นใจกับเส้นทางและบรรยากาศสองข้างทางสำหรับเราอย่างมาก โดยเราหกระซิบกันว่าหากมากันเองน่าจะหลงทางแน่นอน เพราะเส้นทางค่อนข้างวกวนและมีหลานทางแยกให้เลือกเดิน ภายในสวนหินเราต้องออกแรงในการปีนขึ้นละลงหลายครั้ง อีกทั้งการต้องก้มตัวลอดเข้าไปถ้ำและโพรงต่างๆที่มีมากมายซึ่งบางครั้งค่อนข้างแคบและมืด แต่ทางท้องถิ่นก็ได้อำนวยความสะดวกในการมีไกด์และสร้างขึ้นลงด้วยการสร้างทางเดินที่มั่นคงแข็งแรงไว้ให้ ซึ่งทำให้เราสามารถปีนป่าย และเข้าไปถึงจุดที่แสนสวยงามไปได้อย่างเพลิดเพลิน สนุกสนาน ซึ่งแต่ละจุดจะมีชื่อเรียกกันเพื่อท้าทายความสามารถเช่น ลานท้อแท้ , ผาโหยหวน ก่อนปิดท้ายคลายเหนื่อยเส้นทางภายในสวนหินนี้ที่จุดชมวิวที่แสนตื่นตาตื่นใจ ซึ่งได้แก่ยอดเขาที่นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ยกให้ว่ามีบรรยากาศและรูปทรงคล้ายกับที่ คุนหมิง ประเทศจีน ซึ่งสวยงามมาก เราใช้เวลาชื่นชมและซึมซับบรรยากาศพร้อมกับคลายเหนื่อยไปในตัวราว 20 นาที เพราะรู้ว่าตอนนี้มีรถไถมารอรับเรากลับที่จุดเริ่มต้นปากทางเข้าแล้ว ( เด็กๆตื่นเต้นที่จะได้นั่งรถแบบนี้หลังจากสนุกสนานกับการได้ป่ายปีน ตามประสาเด็กที่มีจิตวิญญาณของ ลิง เข้าสิง 555 )

เราเดินทางกลับด้วยการนั่งรถไถที่มีบริการโดยชาวบ้านยามว่างจากฤดูทำนาและการเก็บเกี่ยว สนนราคาคนละเพียงแค่ 10 บาทเท่านั้น เพื่อกลับสู่จุดบริการนักท่องเที่ยว ซึ่งอยู่ปากทางเข้า รวมแล้วเราใช้เวลาประมาณ 30 – 45 นาทีในการท่องเที่ยวสวนหินนี้ 1 รอบ ( ซึ่งจริงๆมีหลายเส้นทางหากจะเดินเที่ยวให้ครบทุกเส้นทางอาจต้องใช้เวลาหลายวัน และตามรายทางมี พันธุ์ไม้ทำยา สัตว์เลื้อยคลานที่น่าตื่นตาตื่นใจอีกทั้งตื่นเต้นให้ได้พบเจอเสมอ )ทั้งนี้ขึ้นกับอัตราการเดิน การแวะพัก และชมวิวรายทางภายในสวนหินแห่งนี้ สำหรับเด็กแล้วจะชื่นชอบสถานที่แห่งนี้มากเพราะได้ออกแรงปีนป่ายหน้าผาและโขดหิน ถ้ำต่างๆคล้ายกับการผจญภัยเล็กๆ
รวมทั้งเราด้วย ซึ่งหากเทียบกับการได้ไปไต่ผา ถ้ำจังที่วังเวียง ซึ่งมีบรรยากาศคล้ายกัน ที่นี่อำนวยความสะดวกและดูปลอดภัย แต่ยังคงอรรถรสในการได้สัมผัสกับธรรมชาติเช่นเดียว ในขณะที่ วังเวียงนั้น ยังไม่ได้จัดการเกี่ยวกับทางขึ้นลง และดูแลในเรื่องความปลอดภัยเต็มที่สำหรับมือสมัครเล่นในการปีนป่ายอย่างเรา และเด็กเล็กๆจอมซน ดังนั้นเราจึงรู้สึกดีกับที่นี่มากมาย ไม่แพ้ประสบการณ์แรกที่ วังเวียง สปป.ลาวหลังจากดื่มน้ำพักเหนื่อยและกระจายรายได้ให้กับคนในท้องถิ่นแล้ว เราก็เดินหน้ามุ่งตรงสู่ อ.วังสะพุง ปรากฏว่าขาออกเรากลับออกอีกทางหนึ่ง ( ทริปนี้งดใช้ GPS เพราะหลงตัวเองว่าเป็นเส้นทางที่คุ้นเคยจึงไม่น่าหลง ) ซึ่งเราทราบภายหลังว่ามีทางเข้าทั้งหมด 3 ทางสามารถเลือกเข้าได้ตามอัธยาศัย โดยเส้นทางที่เราเข้ามาตอนแรกนั้นจะสามารถผ่านสถานที่ท่องเที่ยวอื่นๆได้อีกมาก เช่น กุ้ยหลิงเมืองไทย , น้ำตกผาต่างๆ เราจอดแวะหาอะไรรองท้องที่แถวหน้ามหาวิทยาลัยราชภัฏเลย เพื่อรับประทานอาหารมื้อเที่ยงและเติมน้ำมันให้เต็มถังไว้ก่อน และมุ่งตรงสู่ อ.เชียงคาน อันเป็นจุดหมายสำหรับวันนี้ ต่อไปท่ามกลางสายฝนเม็ดเล็กๆที่ทยอยตกลงมาสร้างความชุ่มฉ่ำตลอดการเดินทางของวันนี้

จากคุณ : spras77 - [ 17 พ.ค. 52 20:28:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4

เชียงคาน พุทธศักราช ๒๕๕๒

จากเส้นทาง อ.วังสะพุง มุ่งเข้าสู่ อ.เมือง จ.เลย เราแวะเติมน้ำมันเต็มถังเอาไว้ก่อนครับ เพราะจากประสบการณ์หลายครั้งที่เดินทางมายัง อ.เชียงคานและไปต่อเส้นทาง 211 นั้น เราจะหาปั๊มน้ำมันได้ยากมาก ซึ่งในความเป็นจริงแล้วที่ อ.เชียงคาน จะมีปั๊มน้ำมันใหญ่อยู่แล้ว 2 แห่ง ของเชลล์(ไม่มีโซฮอลล์91)และบางจาก(สหกรณ์) แต่เพื่อความมั่นใจในการเดินทางและจะได้ไม่ต้องรบกวนบรรดามิตรสหายรายทางหากน้ำมันเราหมดถังระหว่างทาง เราจึงขอเลือกที่จะเติมให้เต็มถังที อ.เมือง จ.เลย ก่อนเข้าสู่ อ.เชียงคาน เราใช้เวลาเดินทางประมาณ 30 นาทีเท่านั้นจากร้านสะดวกซื้อหน้ามหาวิทยาลัยราชภัฏเลย เพื่อเติมพลังงานกาย ก็ถึง อ.เชียงคาน ครับ ถนนสายนี้โดยส่วนตัวแล้ว เราคิดว่าเป็นถนนสายขับสนุกอีกเส้นทางหนึ่ง มีแยกให้เราได้แวะแว๊บไปเที่ยวได้เยอะมาก เราผ่านปากทางเข้า ฟ้าดาวแฟมิลี รีสอร์ต ที่ครั้งหนึ่งเราเลือกมานอนเล่นเพื่อเติมพลังกายกัน ผ่านทางแยกเพื่อไป อ.ท่าลี่ เพื่อมุ่งตรงไปบ้านอาฮี สู่ด่านชายแดนบ้านนากระเซิง ผ่านสวนเกษตรที่น่าสนใจ แต่เราอยากนอนที่เชียงคานแล้วครับ ขอมุ่งตรงสู่เมืองคาน เมืองชายแดนริมแม่น้ำโขงอีกแห่งของประเทศไทย

เชียงคาน ในอดีตเคยเป็นเมืองในเขตประเทศลาว เขตแคว้นเมืองสานะคาม จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ที่เราจดจำกันได้ในประวัติศาสตร์ รศ.112 ที่ฝรั่งเศสตีขลุมและบงคับเอาดินแดนฝั่งซ้ายแม่น้ำโขงไปเป้นของเค้า หน้าตาเฉย โดยก่อนที่ลาวจะเปลี่ยนระบอบการปกครอง คนลาย – ไทย แถวเชียงคาน สามารถเดินทางไปมาหาสู่กันได้อย่างสะดวก เสรี อีกทั้งเชียงคานยุคนั้นเป็นยุครุ่งเรืองสุดๆ เพราะเป็นศูนย์กลางการค้าขายไม้ และการล่องเรือจาก หนองคาย – ศรีเชียงใหม่ – ปากลาย ( ห่างจากปากแม่น้ำเหือง ไป1 ชั่วโมง ) จึงทำให้เชียงคานริมโขง ที่ปัจจุบันเป็นเรือนไม้ มีความรุ่งเรืองถึงขีดสุด มีโรงแรมสุขสมบูรณ์( ทุกวันนี้ ) เป็นแหล่งสำคัญในการพบปะสังสรรค์และพักผ่อนของพ่อค้า ข้าราชการของสองชาติคราวมาทำงาน ณ เมืองนี้ ได้ข้อมูลจากคนเก่าแก่ที่เล่าให้ฟังถึงยุครุ่งเรืองสุดขีดของย่านเมืองเก่าริมโขงนี้ว่า เช้าๆจะมีผู้คนมาวางขายของมาขายแบกับดินจนแทบจะไม่มีที่เดิน สร้างความมั่งคั่งในกับเมืองเชียงคานมากมาย ซึ่งเมื่อสะท้อนผ่านตึกไม้เก่าแกของที่นี่อาจจะทำให้พอมองเห็นภาพอดีตยุครุ่งเรืองได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

เราเลือกพักที่รีสอร์ตแห่งหนึ่งริมแม่น้ำโขงบริเวณแก่งคุดคู้ ด้วยว่าเกรงใจเพื่อนข้างห้อง หากการเข้าพักแล้วมีเด็กเล็กวัยกำลังซน ส่งเสียงเอะอะมะเทิง จะเป็นข้อพิจารณาแรกที่เราจะต้องคิด จึงมาลงตัวที่รีสอร์ตดังกล่าว เชียงคานในวันหยุดยาวๆแบบนี้ ที่พักแบบเกสเฮาส์ถูกนักท่องเที่ยว นักเดินทาง และคนนิยมเชียงคาน จับจองเต็มเกือบหมด มาคราวนี้เราพบเจอกรุ๊ปทัวร์สูงวัยชาวตะวันออกไกล มาแวะนอนอยู่หลายสิบคน อยู่เชียงคานคราวนี้เราตั้งใจที่จะ ปล่อยชีวิตไปกับ สายน้ำโขง ยอมหายใจทิ้งไปเรื่อยๆ ยอมปล่อยเวลาให้หมดไปกับสิ่งที่คนในเมืองเรียกว่า หายใจทิ้ง ยามเย็นเรามีโอกาสไปเวียนเทียนที่วัดใกล้ที่พัก หลังจากที่ระยะหลังไม่มีโอกาสที่จะได้เวียนเทียนพร้อมหน้ากันแบบนี้สักเท่าไหร่ อีกทั้งการเข้าไปขอพรเพื่อความเป็นสิริมงคลแก่พวกเราที่วัดศรีคุณเมือง ซึ่งเป็นวัดเก่าแก่คู่เมืองเชียงคาน แถวซอย 7 ที่วัดนี้มีอุโบสถรูปทรงคล้ายกับทางภาคเหนือประเทศไทย ผสมกับวัดที่พบเจอใน สปป.ลาว คือมีหลังคาลาดลงมาเล่นระดับ ภายในประดิษฐานพระเก่าแก่ปางประทนอภัย ด้านหน้าอุโบสถมีภาพเขียนนิทานชาดก รวมทั้งเราได้พบเจอรางรดน้ำสงฆ์หรือฮางฮด ที่เราเจอแบบจำลองในพิพิธภัณฑ์โฮงมูนมัง ขอนแก่น ที่กำลังฮดสงฆ์ น่าเสียดายเราอยู่ได้ไม่ได้นานเพราะภายในอุโบสถถูกยึดครองชั่วคราวด้วยนักท่องเที่ยวกลุมใหญ่มานั่งพูดคุยกันขโมงโฉงเฉง ได้ความจากเณรว่ามานั่งกันพูดคุย เอะอะกันนานแล้ว คงจะมานั่งพักเหนื่อย เราก็จากมาพร้อมกับตะวันที่เริ่มคล้อยต่ำลง ค่ำคืนนี้ที่ร้านระเบียงโขง มีผู้คน นักท่องเที่ยวมากหน้าหลายตา จึงทำให้อาหารที่ขึ้นชื่อในเรื่องปลาแสนอร่อยของที่นี่ต้องรอนาน อาจจะเสียอารมณ์ไปบ้างที่ต้องรอนานในวันหยุดยามเช่นนี้ แต่สำหรับเราซึ่งเป็นเจ้าของเวลา ไม่มีคำว่ารีบจึงรอได้ ( แต่หิวชะมัด แฮ่ม!~ ) ระหว่างรออาหารจึงทำให้เรามีเวลาพอที่จะไปเดินเล่นแถวนั้นยามค่ำคืน ซึ่งสวยงาม มีร้านค้าในรูปแบบของที่ระลึกเกิดขึ้นอย่างน้อย 3 ร้านในย่านนี้ ซึ่งช่วยสร้างสีสันยามค่ำคืนสำหรับคนนิยมเชียงคาน ได้เป็นอย่างดี น้องชายคนหนึ่งบอกเราว่า ร้านเหล่านี้คือสีสันของเชียงคาน ช่วยเติมเต็มอะไรบางอย่างให้เชียงคานได้มีจุดขายมากยิ่งขึ้น แต่เค้าไม่อยากให้มีมากไปกว่านี้ ไม่อยากพบเจอร้านเหล้า เบียร์ มาอยู่ในแถบนี้ และไม่ชอบให้รถยนต์มาวิ่งในยามมืดค่ำ เพราะแถบนี้คนจะออกมาเดินเยอะมาก และไฟถนนยังสว่างไม่พอ

เชียงคานวันนี้สำหรับเรา เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อทริปล่าสุดเมื่อ 2 ปีที่เคยมา ซึ่งก้ไม่แปลกอะไร ออกจะถือว่าเป็นเรื่องปกติเสียด้วยซ้ำสำหรับเมืองที่สวยงามและกำลังเป็นที่รู้จักสำหรับนักท่องเที่ยวอย่าง อ.เชียงคาน ภายในตัวอำเภออีก 2 วันข้างหน้ากำลังจะมีงานเทศกาลใหญ่ของอำเภอ คือ งานผีขนน้ำ ( เสียดายเราไม่มีโอกาสได้ร่วมเทศกาล ) ซึ่งเชียงคานวันนี้กำลังเติบโตและพัฒนาไปตามตัวชี้วัดของหน่วยงานท่องเที่ยวของเมืองไทยที่จะต้องมีเทศกาลสำคัญในการโปรโมตและดึงดูดนักท่องเที่ยว ( โดยได้ข้อมูลจากน้องในพื้นที่ว่า ปีนี้เป็นปีแรกที่จัดงานอย่างยิ่งใหญ่ ) ซึ่งหากจะว่ากันตามความจริงแล้ว เชียงคาน มีเสน่ห์ของเค้าเองอยู่แล้วอย่างหาที่ไหนเทียบได้ หลายคนเทียบว่า เชียงคานคือปายในอดีต , เชียงคานมีความคล้ายหลวงพระบางของลาว ซึ่งเราคิดว่า เชียงคานคือเชียงคาน ที่มีเสน่ห์ที่ไม่มีใครเหมือนได้ เชียงคานมีจิตวิญญาณของแม่น้ำโขงคอยหล่อเลี้ยงและขับเคลื่อนการดำเนินชีวิต หลายอย่างในอ.เชียงคาน พึ่งพิงอิงแอบกับ สายแม่น้ำโขง โดยเฉพาะการท่องเที่ยวจุดขายของเชียงคาน คือ “ ความจริงใจ” ซึ่งเป็นเสน่ห์มีปรากฏอยู่ในชุนชนของชาวเชียงคานเสมอ โดยคุณสมบูณ์ หอมเทียนทอง ศิลปิน เจ้าของเรือนแรมลูกไม้ นิยามเสน่ห์แบบเชียงคานไว้ว่า “ เสน่ห์ของเชียงคานคือความเงียบและการมีอยู่จริงของคน “

ที่นี่เราไม่ต้องห่วงเรื่องอันตรายรอบตัว ที่นี่เราไม่ต้องห่วงที่จะไม่รับรอยยิ้มยามรุ่งอรุณ จากคนเชียงคาน โดยเฉพาะในชุมชนเก่าริมแม่น้ำโขง ซึ่งเป็นอีกจุดขายที่สำคัญของเชียงคาน เพราะที่นี่ชาวเชียงคานดำรงชีวิตอยู่ริมแม่น้ำโขง ทั้งพักอาศัย หลับนอนค้าขาย ซึ่งทำให้กลายเป็นเสน่ห์ที่ สถานที่ท่องเที่ยวแห่งไหนก็ทำเลียนแบบเชียงคานได้ยาก หากเราไปที่อื่นริมแม่น้ำโขง อาคารไม้เก่าๆเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ถูกจับจองโดยนายทุนเพื่อนำไปทำเป็นที่พักในรูปแบบต่างๆเพื่อดึงรายได้จากนักท่องเที่ยว แต่ที่นี่นักท่องเที่ยวหิ้วกระเป๋า สะพายเป้ จูงลูก มาขอนอนพักอาศัย จากเจ้าของบ้านหลายหลังริมฝั่งโขง พร้อมอาหารและบรรยากาศแบบอบอุ่นเสมือนมาเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ ได้อย่างสบาย การเดินทางท่องเที่ยวในตัวอ .เชียงคาน ก็สามารถไปง่ายๆด้วย สองแรงปั่น ที่มีทั้งในรูปแบบให้ยืม และให้เช่า หรือจะลองใช้มอเตอร์ไซค์เก่าๆย้อนยุค ขี่ไปได้เรื่อยๆตราบเท่าที่มีน้ำมัน และนักท่องเที่ยวได้เตรียมเวลาของตัวเองมามากน้อยแค่ไหน

แต่หากนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่นปรารถนาพูดคุยและสัมผัสกับเชียงคานในรูปแบบที่สะดวกขึ้นมาอีกนิด มีเวลาได้นอนอ่านหนังสือเล่มโปรด นอนฟังเสียงแม่น้ำโขงกระทบโขดหินก็มีที่พักในอีกรูปแบบให้เลือกหลายแห่ง หากจะบอกว่าเชียงคานวันนี้ เชียงคานในอีก 2 ปีข้างหน้า และเชียงคานเมื่อ 4 ปีที่แล้ว เป็นเชียงคานที่สวยงามและเพรียบพร้อมที่สุดแล้ว ก็คงไม่ผิดนักเพราะถัดจากนี้ไปอีกไม่นาน เชียงคานน่าจะพร้อมกับการรองรับนักท่องเที่ยวจำนวนมาก ที่รุมเข้ามาเสพความสุข เสน่ห์ที่หอมอบอวล อยู่ที่คนเชียงคานเองที่จะร่วมกันกำหนดชีวิตของ อ.เชียงคานร่วมกันอย่างไร มีแผนและการรองรับการไหลบ่านักท่องเที่ยวได้อย่างมีคุณภาพอย่างไร โดยที่เสน่ห์เชียงคานยังคงอยู่และอารมณ์แบบ “ เชียงค๊าน เชียงคาน “ ยังคงอยู่เช่นเดิม

เรามีประสบการณ์แบบ สาว “ ปาย “ ให้เห็นกับตามาแล้วว่า เป็นมาและเป็นอยู่อีกทั้งกำลังจะเป็นไปอย่างไร คนเชียงคานและนักท่องเที่ยวที่นิยมเชียงคาน จะปล่อยให้ น้องสาว “ เชียงคาน “ เดินตามรอยการเติบโตแบบ พี่สาว “ ปาย “ หรือไม่ เพราะตอนนี้เริ่มเห็นเค้าลางบางอย่างแล้ว โดยเฉพาะในช่วงหยุดยาว ที่นักท่องเที่ยวหลั่งไหลมาสัมผัสเสน่ห์เชียงคาน ในขณะที่บางครั้ง ตัวเชียงคานเอง ยังไม่พร้อมที่จะรองรับนักท่องเที่ยวที่หลากหลาย จำนวนมากได้อย่างเต็มที่ ทำให้การจราจรในย่านตึกเก่าริมโขง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นที่พักล้วนมีรถยนต์ขนาดใหญ่จับจองพื้นที่บนถนน สวนทางกับจักรยาน คนเดินเท้า ประกอบกับไฟข้างทางถนน บางแห่งยังมืดมิด จนเกรงอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้น หรือแม้กระทั่งคนท้องถิ่นที่คุ้นชินกับวิถีชิวิต บนถนนเล็กๆเส้นนั้น อาจจะมีลูกเล็กเด็กน้อย เดินเล่น หน้าบ้านอาจจะได้รับอันตรายจากรถยนต์ , จักรยานยนต์ของนักท่องเที่ยวได้ จะเป็นไปได้ไหมที่ชาวเชียงคานจะกำหนดเขตไว้ โดยให้เขตที่พักย่านเมืองเก่าห้ามรถยนต์เข้ามา ให้จอดด้านนอกซึ่งมีจัดไว้ให้เฉพาะ โดยในรายละเอียดการเดินทางสู่ที่พักที่ทานอาหาร คนเชียงคานน่าจะร่วมกันกำหนดให้เสน่ห์เชียงคานคงอยู่ ในขณะที่ร้านรวงในรูปแบบกินดื่มสมัยใหม่ อาจจะยังเป็นที่ต้องการบ้างสำหรับนักท่องเที่ยวที่หลากหลาย เป็นไปได้ไหมที่จะกำหนดให้อยู่ในเขตการค้า อีกฝั่งหรือมีเขตเฉพาะ และอื่นๆอีกหลากหลาย อยากให้เชียงคานเป็นเมืองท่องเที่ยวที่นักท่องเที่ยวเข้ามาเสพได้ยาก อยากให้มีข้อตกลงร่วมกันบ้างของคนเข้ามากับคนที่คงอยู่ เพื่อให้เสน่ห์เชียงคานไม่หายไป ซึ่งไม่น่าจะเกินกำลังจากชาวเชียงคานและนักท่องเที่ยวที่นิยมเชียงคาน ที่จะช่วยกันดูแลน้องสาวคนนี้ให้เติบโต มีเสน่ห์แบบ “ เชียงค๊าน เชียงคาน “ ต่อไปให้นานแสนนาน
แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 52 20:57:54

จากคุณ : spras77 - [ 17 พ.ค. 52 20:39:46 ]