PANTIP.COM : E7888492 เรื่องจากประสบการณ์ 'โจรรมควันที่คุนหมิง' [ท่องเที่ยวต่างประเทศ]

เรื่องจากประสบการณ์ 'โจรรมควันที่คุนหมิง'

เรื่องนี้ได้รับประสบการณ์มาจากเพื่อนๆและพี่ๆที่ออฟฟิศค่ะ เป็นความต้องการของพี่ๆที่อยากจะแชร์ประสบการณ์ให้กับผู้ที่รักการท่องเที่ยวได้รับรู้กันไว้ เพื่อที่จะได้ระวังภัยอันตรายอย่างนี้เวลาที่ต้องไปเที่ยวต่างบ้านต่างเมือง...

เรื่องนี้ยังได้ลงนิตยสารคู่สร้างคู่สม ฉบับที่ 639 ประจำวันที่ 20-31 พ.ค. 2552 เขียนโดยพี่ที่ประสบกับเหตุการณ์นี้โดยตรงเลยค่ะ

อ่านกันเลยนะคะ

...
ผมชอบการเดินทางเป็นชีวิตจิตใจ เพราะความที่ผมเป็นนักข่าวและทำข่าวท่องเที่ยวในเมืองไทยนำเสนอสื่อต่างๆ ทั้งทีวี นิตยสาร หนังสือพิมพ์ เผยแพร่ข้อมูลการท่องเที่ยวให้คนไทยได้อุดหนุนการท่องเที่ยวในพื้นถิ่น บางครั้งเมื่อมีโอกาสผมได้ถูกรับเชิญให้ไปท่องเที่ยวในต่างประเทศ เพื่อทำการประชาสัมพันธ์ประเทศนั้นๆ ในแง่มุมที่น่าสนใจ ประเทศที่ผมไปมีทั้ง เวียตนาม สิงคโปร์ ลาว พม่า และจีน

แน่นอนว่าอาวุธคู่กายของนักข่าว คือกล้องถ่ายรูป ผมไม่ใช่คนรวยอะไรมากมาย เงินเดือนที่เก็บจากการเล่นแชร์ จึงนำมาซื้อกล้องตัวหนึ่ง พานาโซนิค ลูมิค รุ่นใหญ่ ราคา 36.000 บาท (เมื่อสองปีที่แล้ว) นับว่าเทหมดกระเป๋า ผมใช้กล้องตัวนี้อย่างเคยมือและถนอมมันเป็นพิเศษ มันเดินทางไปกับผมทุกที่ ทั้งในและนอกประเทศ

เมื่อคราวที่โอลิมปิก 2008 ที่ปักกิ่งผมก็ใช้มันในการนำเสนอข่างท่องเที่ยวให้กับสื่อหนังสือพิมพ์เมืองจีน เป็นประเทศที่ผมไป 3-4 ครั้งมาแล้ว ทั้งซัวเถา ปักกิ่ง แชงกลีล่า ตงเจี๊ยน ต้าหลี ลีเจียง สิบสองปันนา เก็บภาพถ่ายสวยๆ ของแต่ละเมืองนำมาเผยแพร่ลงหนังสือพิมพ์ แบบว่าไม่ได้ค่าเขียนแต่ใจรักจะส่งให้ฟรีๆ สุดท้ายมาเสียความรู้สึกที่คุนหมิง ที่ผมต้องเสียกล้องคู่ใจไปแบบทำใจซื้อตัวใหม่ไม่ได้แล้ว

ทั้งๆ ที่แม่ผมเคยเตือนนักเตือนหนา เพราะถูกมือดีฉกกล้องไปเหมือนกันที่เมืองจีน เมื่อ 20 ปีก่อน

ผมและเพื่อนสะพายเป้เดินทางไทยเข้าลาว ผ่านเวียตนาม และแวะเที่ยวไปเรื่อยๆ เก็บภาพคามสวยงามของแต่ละที่ที่เราแวะพัก จึงถึงด่านลาวไกด์ ชายแดนเวียตนามที่จะเข้าจีน เพื่อจะต่อรถเข้าคุนหมิง

สภาพรถโดยสารเป็นรถนอนวีไอพี ราคาที่นอนคนละ 800 บาทไทย เป็นรถสองชั้น เป็นที่นอนยาว มีผ้าห่มและหมอนเก่าๆ ให้คนละชุด ตลอดทาง 450 กิโลเมตร จะถึงคุนหมิงเป็นเส้นทางที่วิบากมากๆ เจอทั้งหลุมและบ่อ ทางขาดและติดก่อสร้างซ่อมทาง รถเสียบ้าง ติดด่านตรวจคนเข้าเมือง จอดกินข้าว และคนขับกลับเข้าบ้านไปหาเมียระหว่างทางนานเกือบ 2 ชั่วโมง ทำให้พวกเรายากที่ข่มตาหลับ

คนจีนฟังภาษาไทยไม่ได้อยู่แล้ว ภาษาอังกฤษยิ่งไม่กระดิกหู แต่พวกเราก็ไม่หวั่นเพราะใช้ภาษามือและเครื่องคิดเลขพูดแทน เราคนไทย 8 คน นอนด้านหลังรถ โดยมีผู้ชาย 3 คนรวมทั้งผมนอนแยกกันและผู้หญิงนอนแถวเดียวกัน 5 คน พูดกันไป หัวเราะกันมา วางโปรแกรมท่องเที่ยวในเมืองต่างๆ กันไป

ผมหยิบกล้องขึ้นมาดูรูป เพื่อนอีกคนหยิบเครื่องเล่นเกมมาเล่น ต่างคนต่างก็พูดจากันสนุกสนานโดยไม่รู้ว่าตกอยู่สายตาของมิจฉาชีพท้องถิ่นมืออาชีพที่คอยจับตามองอากัปกิริยาของกลุ่มคนไทย

สักพักคนจีนสองคนที่ขึ้นมาทีหลังนั่งกันคนละข้างแต่อยู่ด้านหน้าคนไทยทั้งแปดคน มันเปิดหน้าต่างในเวลาดึกที่อากาศหนาวถึง 10 องศาและเต็มไปด้วยฝุ่นจากข้างทางที่เป็นถนนลูกรัง จุดบุหรี่สูบแบบไม่เกรงใจป้ายที่บอกว่าห้าม ลมจากหน้าต่างตีเข้ามาที่พวกเราที่นั่งกันอยู่ เมื่อคนแรกสูบเสร็จ คนที่สองก็จุดบุหรี่ต่อจากคนแรก แล้วสูบต่อ โดยเป่าควันเข้ามาทางกลุ่มพวกเราที่นั่งอยู่ด้านหลัง

ผู้หญิงหลายคนเริ่มไอเพราะสูดควันบุหรี่เข้า เพื่อนบางคนเริ่มทนไม่ไหวเดินไปขอร้อง หรือส่งภาษาใบ้ไปเพื่อขอความเห็นใจ มันกลับถ่มน้ำลายลงพื้น แทนที่จะถ่มออกหน้าต่าง แล้วจุดสูบต่อแบบไม่เกรงใจผู้มาเยือน

ระยะทางที่เป็นหลุมบ่อ สะเทือนจนนอนไม่หลับ ทั้งฝุ่นควัน ความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง เพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่งนั่งหัวเราะตลอดทาง ไม่รู้ว่าเมาควันหรือเมารถ เสียงพูดคุยเริ่มหายไปเพราะเพื่อนหลายคนเริ่มง่วงหลับ

ผมมองไปที่คนจีนสองคนที่ยังสูบบุหรี่ต่อแบบมวนต่อมวน 3-4 ชั่วโมงก็แล้ว มันพูดคุยกันและสูบบุหรี่พ่นมาทางด้านหลังรถ เหมือนจงใจจะให้พวกเราสูดดม คอผมแห้งผากเต็มไปด้วยกลิ่นควันบุหรี่เพราะหลีกเลี่ยงไม่ได้ จะเปิดหน้าต่างก็เจอฝุ่นจากทางลูกรัง คนจีนที่นั่งริมหน้าต่างมันหันมาทางพวกเราบ่อยมาก

สัญชาติญาณของนักท่องเที่ยวของผมบอกได้เลยว่า คนจีนสองคนไม่น่าไว้วางใจแล้ว บ่นว่าไปมันก็ไม่ร้อนใจ คอยจับตามองก็ยังแพ้ควันบุหรี่ที่มันพ่น ในเวลาตีสองแล้ว ผมเคลิ้มหลับโดยเอากล้องหนุนไว้ที่หัวแทนหมอน คิดว่าปลอดภัยแล้ว....

จากคุณ : Me, Myself, and I - [ 21 พ.ค. 52 19:33:33 ]