PANTIP.COM : E7996469 จดหมาย 'บับน้อย จากเค้าถึงตัวเองอ่ะ [บันทึกนักเดินทาง]

ความคิดเห็นที่ 18

วันนี้เค้าได้มีโอกาสมาเที่ยวจะเรียกว่าเที่ยวหรือทำงานดีน้อ เพราะดันบังเอิญได้หยุดกับเขาเพราะลูกค้าดันหยุดเสาร์อาทิตย์ เราก็เลยได้หยุด แต่ขี้เกียจขับรถกลับบ้านหน่ะเพราะอะไรหน่ะเหรอก็เพราะขับรถตั้งแปดร้อยกว่าโลหน่ะจิ ไปกลับปาเข้าไปเกือบสองพันโลแค่คิดก็เหนื่อยแย้วอ่ะ แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ หลังจากที่ไม่ได้มีโอกาสจะได้หยุดกับเค้ามาตั้งเป็นปี ๆ แล้วก็เค้าทำงานหนักหน่ะ เค้าก็เลยอยากให้รางวัลกับตัวเองบ้างก็เท่านั้นเอง อิ อิ เค้าขับรถมาหาดป่าตองนะระหว่าทางก็จะเจอรถแมงกะไซค์เต็มไปหมดเลย แหมนี่ถ้าเค้ารู้นะ เค้าจะเอารถจักรยานไฟฟ้าที่เค้าเป็นตัวแทนจำหน่าย(แง่ม แง่ม มะวายขอโคดสะนาจั๊กกะหน่อย เอิ๊ก เอิ๊ก) ในราคาย่อมเยาแถมคุณภาพก็ดีมากถึงมากที่สุด(เอาน่า คิดซะว่าเค้าเป็นสปอนเซอร์ทริปนี้แล้วกันเนอะ เอิ๊ก เอิ๊ก) เอามาขายแต่ยังไม่ได้ขายซักทีเพราะมัวแต่ทำงานหนักอยู่หน่ะสิ มาขี่ที่นี่แว้ว เพราะมันจะประหยัดมั่ก ๆ ขอบอกกกกกกก ระหว่างทางเค้าก็มาเจอโรงแรมโรงแรมนึงที่ถ้ามองไปจากถนนจะเห็นเป็นตึกสีส้มแปลก ๆ บนเชิงเขา(มะได้สูงขนาดนั้นนะ เพราะถ้าสูงหล่ะก็คงจะมิมีปัญญาเข้าไปพักกะเค้าหรอก ปกติตัวเองก็รู้นิ ว่าเค้าอ่ะประหยัดขนาดไหน แต่เอาน่า ไหน ไหนก็ไหน ไหน รางวัลชีวิตทั้งทียอมกัดฟันจ่ายกะเค้าซะทีนะ......คิดได้ดังนั้นก็พลันเหลือบไปเห็นป้ายบอกเบอร์โทรก็โทรไปถามราคาเค้า เจอพนักงานชื่อคุณ ป.(นามสมมุติ อิ อิ) ก็สอบถามราคาเค้าอ่ะนะ แง่ม แง่ม หนึ่งพันบาทรวมอาหารเช้า เค้า(คุณป.)บอกมา เค้าก็เลยถามว่า เอ......ตัวเองจะงงมั้ยอ่ะว่าเค้าในที่นี้หมายถึงเค้าหรือเค้า(คุณป. หรือคนอื่น ๆ ที่อาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ที่จะค่อย ๆ โผล่มามีส่วนร่วมสรรค์สร้างจ.ม. น้อย’บับนี้อ่ะ) ด้วยความงกก็เลยถามเค้าไปว่า เอ....ราคานี้รวมภาษีหรือยังครับ เพราะมีบางโรงแรมเค้ามีเทคนิคของเขาหน่ะ เพราะเวลาเราไปพักหน่ะ อันดับแรกที่เราจะบอกเค้าคือ “พี่ราคาเซลล์เท่าไหร่” แค่นี้ก็เป็นอันรู้กันในวงการ(ของเค้าหรือของเค้าก็มะรู้เนอะ เอิ๊ก เอิ๊ก ) ว่าราคาพิเศษสุดซึ่งมีนัยยะซ่อนอยู่ว่า ม่ายง้านนนเด๋วโดน ดาบแรกก็คราวหน้าไม่มาพักอีก ดาบสองก็ในบรรดาเพื่อน ๆ ในวงการนี้แหละที่จะได้รับข่าวหน่ะจิ แค่สองดาบก็ถึงกับยอมแพ้ แต่ถ้ายังมะยอมให้ราคาพิเศษมาเสียแต่โดยดียังอยากจะประลองดาบสามหล่ะก็ทีนี้จะได้เจอของแข็งแน่ ๆ ขอบอก ดาบสามหน่ะหรือ อินเทอร์เน็ตไงหล่ะ เอิ๊ก เอิ๊ก สังเกตุดูจากบรรยากาศหลัง ๆ ในเว็บบางเว็บน่ากัวถึงขนาดว่าแค่อ่านก็พอหน่ะ อย่าไปตอแยกับพวกพี่ ๆ เค้าเลย ม่ายงั้นหล่ะก็มีอันสะบัก สะบอมทุกรายไปหน่ะจิ เอิ๊ก เอิ๊ก แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอให้เราได้รีดดดดดดราคาพิเศษมาจากเค้าจนได้ โดยเค้าแบ่งรับแบ่งสู้ว่าเข้ามาดูก่อนก็ได้เพราะเข้ามาได้ง่ายไม่ยาก คิดได้ดังนั้น เค้าก็เลยถามถึงเรื่องแอร์ ห้องน้ำห้องท่า ไปตามเรื่องตามราวจากเค้าอ่ะ เราก็เลยถามทางต่อหลังจากออกไปสำรวจที่อื่นดูแล้วเจอกับสภาพรถติดเลยไม่อาวดีฝ่าอีกอย่างถ้าเข้าใจตรงกับเค้า เค้าก็คงจะหมายถึงโรงแรมที่สีส้มแปลก ๆ และมีจั่วทรงไทยตรงเชิงเขาเดียวกับที่เค้าเห็นอยู่หน่ะ หลังจากถามทางเค้าก็บอกว่าไม่ยากให้มาตามถนนที่วิ่งไปหาดป่าตอง จะผ่านวัดสุวรรณคีรีวงก่อนตรงฝั่งซ้ายของถนน ถ้าตัวเองเคยมาป่าตองเอ....ตัวเองเคยมานิ แต่มะรู้ว่าตัวเองจะจำได้ป่าว แต่ตรงนั้นจะเป็นทางสามแยกหน่ะ ให้เลียบขวาเพื่อไปชายหาดหน่ะ แล้วพอถึงโรงเรียนวัดสุวรรณคีรี มี “วง” หรือป่าวมะแน่ใจ ไว้ไปดูให้แน่ใจแล้วจะเมล์ไปบอกแล้วกันนะ เอิ๊ก เอิ๊ก ให้สังเกตฝั่งขวามือจะมีแฟมิลี่มาร์ท แล้วซอยติดกันหน่ะเลี้ยวเข้ามา ตัวเองเชี่อป่าวววว เค้าหน่ะขับรถวนอยู่สามสี่รอบเชียวนะกว่าจะเจอซอยที่คิดว่าน่าจะใช่แล้วเสี่ยงขับขึ้นไปจนเจออ่ะ แหม.....เกือบเปลี่ยนใจไปนอนห้องราคาสามร้อยแปดสิบในเมืองอยู่แล้วเชียวนา.........................เข้าไปคุยกับพี่เค้า แหมดั้นบังเอิญเจอพี่ที่เป็นผู้จัดการพอดีเรยยยยยยย(โชคดีอะไรอย่างนี้ เนอะ) พี่เค้าก็ใจดีซะด้วยจิ คนอะไรน่ารักแถมใจดีขนาดนี้ ใจดียังไงนะเหรอ ตามมานะ(มะใช่ วีระมานะชูใจ............เจี๊ยก อิ อิ) เค้าลดราคาให้เหลือเพียงแค่หนึ่งพันหกร้อยบาทต่อสองคืน(แต่เงื่อนไขนี้มีข้อจำกัดการใช้คือให้เราคนเดียวเท่านั้น คนอื่นคงต้องพิจารณาเป็นราย ๆ ไปหน่ะสิ(คิดเอาเองละกันเน้อ ว่าเราหน่ะเสน่ห์(ที่ไม่ค่อยจามีกะเค้าด้วยสิ) แรงแค่ไหน เอาหล่ะ เริ่มรู้สึก ๆ อิจฉานิด ๆ แล้วใช่ม้า ถ้ามะใช่ หล่ะก็ดูรูปเอาเองละกันเนอจะได้รู้ว่า มัยเค้าถึงคิดว่าตัวเองจะอิจฉาหน่ะสิ เอาหล่ะ อยู่ในงบเฟ้ยยยยย(อันนี้เราคิดในใจ มะกล้าบอกเค้าอ่ะ เด๋วเปลี่ยนใจ เอิ๊ก เอิ๊ก ก็รีบตัดสินใจเลยหน่ะจิ เหนื่อยอยากอาบน้ำเต็มแก่แล้ว อุ๊บ.....มองไปด้านข้างเห็นสระว่ายน้ำสีมรกตสดใสอยู่ (เอาหล่ะเฟ้ย มะใช่แค่อาบน้ำแว้ววววจิเรา อันนี้หน่ะมันต้องว่ายน้ำด้วยท่วงท่าที่งดงามเปรียบเช่นปลาปักเป้าเยี่ยงเรา 55555555555555555) คิดได้เช่นนั้นก็เปิดบิลเรยยยยยยยยยลูกพี่ 55555555555555555 โลด โลด โลด ตัดฉับเข้ามาที่ตัวโรงแรมโดยไม่พูดพล่ามทำเพลง สวยจริง ๆ ด้วย สวยด้วยความมีเอกลักษณ์ ดูรูปเอาแล้วกันเน้อ...........เค้าก็ค่อย ๆ สำรวจไปเรื่อย ๆ มีอะไรให้ดูเพลินตาเพลินใจ ผีเสี้อน้อยบินฉับ ฉับ(เฮ้ย ผีเสื้อ มะใช่นกอินทรีย์ แง่ม สงกาสัยคงคิดไปถึงนกอินทรีย์ที่เค้าให้เช่าถ่ายรูปบนเขาตรงจุดชมวิว แต่ขอโทษนะเค้าแค่ขับผ่านอ่ะ ยามนั้นยังไม่เสร็จงานก็เลยไม่กล้าแวบ เด๋วงานไม่เสร็จ แต่ตอนนี้เหรอ 5555555555555555555555 โลกใบนี้อยู่ในอุ้งมือเรา...............) เสร็จกันเด๋วก็รู้กันพอดีว่าแวบไปหนายมามั่งอ่ะ มะอาว มะอาว เข้าเรื่องต่อดีฝ่า หลังจากเค้าเช็คอินเรียบร้อย เค้าก็เปลี่ยนชุดว่ายน้ำเลย ว่ายไปซะจนปักเป้าน้อยลิ้น(เอ......ปลาปักเป้ามีลิ้นหรือเป่าน้อ.....แต่ปักเป้าน้อยตัวนี้มีลิ้นอ่ะ ขอบอกกกกก เอิ๊ก เอิ๊ก)ห้อยหน่ะจิ มะได้ดูสังขารเล้ยเน้อ.......กลางคืนก็ขับรถไปซื้อของที่คาร์ฟูร์ จังซีลอน พลาซ่าอ่ะ แต่ไม่ได้ถ่ายรูปอ่ะ เสียดายมาก สวย ๆ (ในที่นี้หมายถึงสถานที่นะ มะใช่สาว ๆ หลากหลายเชื้อ อุ๊บส์ส์ส์ ชาติ(แง่ม ตอนนี้ชักงงแล้วแฮะ สถานที่หรือสาว ๆ กันแน่น้อ)) สุดท้ายก็ไปกินข้าวต้มในตัวเมือง ด้วยความที่ไม่อยากกินอาหารทะเล เพราะกินที่กรุงเทพอร่อยกว่านะ ขอบอก เพราะของดี ๆ หน่ะเค้าส่งขายกรุงเทพหมดหรือไม่ก็ส่งออกหมดอ่ะ เค้าว่ากันว่าร้านข้าวต้มร้านไหนอร่อยหรือไม่อร่อยให้สั่งผักบุ้งไฟแดงมากินดู ถ้าอร่อยหล่ะก็ ของง่าย ๆ แบบนี้แหละที่จะบอกให้รู้ว่าอย่างอื่นก็จะอร่อยด้วย เค้าไม่รู้หรอกว่าหมายความอย่างไร แต่เค้าคิดเอาของเค้าเองว่า เค้าคงจะหมายถึง ของง่าย ๆ นี่แหละที่ทำให้ตกม้าตายมาเยอะแล้ว เพราะถ้าง่ายนั่นหมายถึงลูกจ้างสมัครเล่นที่ไม่มืออาชีพหน่ะก็ทำได้ แต่ถามหน่อยเถอะ ถ้าตัวเองผัดเองตัวเองจะรู้เลยว่าผัดให้อร่อยหน่ะผัดยากจิ๊บเป๋งเรย......................ดังนั้นถ้าอร่อย นั่นหมายถึงมืออาชีพแล้ว และก็มืออาชีพนี่แหละที่เค้าจะใส่ใจของเค้าไปกับงานของเขาซึ่งหมายถึงอาหารที่เค้าปรุงออกมาหน่ะ แหมว่าเข้าไปนั่น..... ปรากฏว่าใช่ได้แฮะ เอาหล่ะจิสั่ง หมูกรอบผัดเผ็ดกับพริกแกง รสชาติกำลังดี แนมด้วยแตงกวาเย็น ๆ ชื่นใจกับถั่วฝักยาว กร๊อบ.....กร๊อบ เพื่อลดความเผ็ด เป็นงัยหล่ะตอนนี้คงไม่ใช่แค่อิจฉาอย่างเดียวแย้วนะ อาจจะมีความหิวเข้ามาแจม ๆ น้อย ๆ ตัวเองลองคิดดูจิ เดี๋ยวดีกว่าเอาเป็นว่าสั่งกับข้าวให้ฟังหมดแล้วค่อยต่อดีฝ่า.... อิ อิ (แหม เหมือนจะสั่งเยอะอิ อิ) ไข่เจียวหมูสับ มะระตุ๋นซี่โครงหมู น้ำแข็งเปล่าพร้อมน้ำดื่มหนึ่งขวด เอาหล่ะ ถ้าอยากจะรู้ว่าทำไมถึงอยากสั่งกับข้าวง่าย ๆ พวกนี้ให้เสร็จก่อนนะเหรอ เอิ๊ก เอิ๊ก ค่อย ๆ นั่งล้อมวงเข้ามาครบสี่คน แล้วเด๋วจะแจกไพ่ อุ๊บส์ส์ส์ แหมดั้นคิดไปถึงตอนที่เป็นนักศึกษาหน่ะจิ สมัยนั้นไปเที่ยวทะเลทีไรล้อมวงทุกทีไม่ใช่แค่สี่บางทีเป็นสิบเลยอ่ะ เอิ๊ก เอิ๊ก ตัวเองเป็นเด็กเรียนคงมะรู้หรอก อิ อิ) เข้าเรื่อง เข้าเรื่อง ค่อย ๆ คิดนะ เอาหละ ...............ตัวเองกำลัง กำลังหิวโซเพราะไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่เช้ามัวทำแต่งานกว่าจะเสร็จ เอานะเก็บไว้ก่อนนะ ทีนี้ตัวเองก็เหนื่อยด้วยเพราะงานที่ทำไม่ใช่แค่คิดอย่างเดียวแต่ต้องลงมือเองด้วยยกของหนัก ๆ เต็มไปหมดมาทั้งวัน แค่นี้พอจะทำให้หิวได้หรือยัง ย้างงงงงงงงังก่อน แล้วตัวเองก็ว่ายน้ำด้วยท่าปลาปักเป้าอยู่พักใหญ่ น่าจะหิวได้แล้วนะถ้าตัวเองไม่ได้กินหญ้าต่างข้าวอ่ะ(หมายความว่าไปเอาแรงมาจากไหนกันเน้อ) 55555555555555 แล้วตัวเองอาบน้ำ ขับรถไปจนกว่าจะตัดสินใจหาร้านได้ว่าอยากกินอะไรดีน้อ ไอ้นั่นก็ดูน่าหร่อย ไอ้นี่ก็ดูน่าหร่อย อาหารอิตาเลียนก็น่ากิน อาหารทะเลก็น่ากิน ขาหมูเยอรมันทอดกรอบ อื่น ๆ อีกมากมาย สุดท้ายไม่กงไม่กินมันแล้ว คิดยากนัก แหลกข้าวต้มนี่แหละฟะ แถมสั่งมันง่าย ๆ นี่แหละ ทีนี้แหละของที่คิดว่าง่าย ๆ นี่แหละทำให้คุณจะรู้สึกถึงความอร่อยของเจ้าสิ่งง่าย ๆ ที่หลายคนอาจจะหลงเลย หลงลืม แล้วก็ไปหลงเชื่อ อะไรก็ไม่รู้กัน มันอร่อยจริง ๆ นะตัวเอง ผักบุ้งไฟแดงร้อน ๆ คลุกเคล้ากับน้ำมันหอย เต้าเจี้ยว กระเทียมเม็ดเขื่อง ๆ ทุบเอาแต่พอจะแตกด้วยมีดปังตอด้ามเบ้อเริ่มสองสามที ผัดกับกระทะร้อน ๆ ด้วยเปลวไฟลุกโชน จนเป็นที่มาของผักบุ้งไฟแดง เริ่มอิ่มหรือยัง ถ้ายังต่อด้วยไข่เจียวหมูสับที่สับเอาหมูแค่พอจะละเอียดแต่ไม่ละเอียดยังเป็นชิ้นๆ แต่เล็ก ๆ ติดกันแล้วตีกับไข่แต่พอจะให้เกือบจะเข้ากันจนเป็นเนื้อเดียวกัน แล้วทอดด้วยน้ำมันร้อน ๆ ท่วม ๆ ไข่นะ ตัวเองคิดดูจิ มันจะพองฟูแถมยังกร๊อบ กรอบ ข้างนอก โดยที่หมูสับข้างในสุกกำลังดี ซึ่งเป็นชุดมาพร้อมกับ แอ่น ๆ แอนแอ้น พระเอกและนางเอกของเรื่อง ซึ่งก็คือ................น้ำปลาพริกเหยาะมะนาวเล็กน้อยให้พอได้รสเปรี้ยว ๆ จนน้ำลายไหล เอิ๊ก เอิ๊ก กับซ๊อสพริก ซึ่งปัจจุบันเค้ายังงงอยู่ว่า บางคนกินซ๊อสพริกจิ้มกับข้าว หรือกินกับข้าวจิ้มซ๊อสพริก เพราะพอกินอะไรจิ้มกับซ๊อสพริกก็อร่อยไปซะหมด แต่อันนี้เฉพาะของทอดเท่านั้นนะตัวเอง...ต่อ ๆ ต่อ เด๋วมะจบ อิ่มยัง ถ้ายังตามด้วยหมูกรอบกร๊อบ กรอบบบบ อีกเช่นกัน หมูกรอบที่มีสัดส่วนของหนังเนื้อและมันที่ได้สัดส่วนกำลังดีไม่มันไม่เลี่ยนเกินไปขนาดของแต่ละชิ้นพอ ๆ คำ ผัดกับเครื่องแกงที่เผ็ดร้อนแถมยังหอมกลิ่นมะกรูดซอยเข้าอีกนั่น แตงกวากรอบ ๆ เย็น ๆ ถั่วฝักยาวกรุบ ๆ พอคำแล้วเคี้ยวข้าวมากกว่าหมูสักนิด บดเคี้ยวให้รู้สึกถึงข้าวที่หอมและกรุ่นกำลังกิน รสชาติออกหวาน ๆ ยามบดละเอียดด้วยฟันจริง ๆ ที่มิใช่ฟันปลอม(เนื่องจากเดี๋ยว เด็กไทยจัดฟันกันหมดแล้ว)เคล้ากับหมูกรอบในปากเคี้ยวสัก......เอาเท่าอายุตัวเองแล้วกันเนอะจะได้บดอาหารละเอียดพอดีเพื่อประโยชน์ในการย่อยอาหาร แล้วค่อย ๆ กลืน ขณะนั้นท่วงท่าที่งดงามถูกปล่อยออกและได้รับการตอบสนองด้วยผักสด ๆ เย็น ๆ หวานรสชาติผักเข้ามาเคี้ยว เคี้ยว แล้วบรรจงกลืนด้วยเสียงดังกร๊วบ ๆ ครี๊ด อิ อิ รสชาติเผ็ดถูกทำให้จางไปด้วยผักแนมนี่เอง นี่แหละพัฒนาการของการกิน แหมเหมือนมันสอดรับเข้ากับตอนพอดีเล้ยตัวเอง ถึงตอนนี้เค้าว่าตัวเองอิจฉาเค้าแล้วหล่ะ มะรู้จิงป่าวนะ นี่ยังมะได้เล่าเรื่องมะระตุ๋นซี่โครงที่.............มะอาวแล้วดีกว่าเนอะ เค้าเข้าเรื่องดีฝ่าเด๋วตัวเองมะอยากอ่านจดหมายขอเค้าอีกอ่ะ แล้วเค้าก็ขับรถกลับมาจากตัวเมืองเพื่อเข้ามาพักที่ห้อง ทันใดนั้นเองเค้าก็...................อิ่ม อิ อิ นึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นใช่ม้า 55555555555 ป่าวหรอก เค้าออกไปสูบบุหรี่(ผลพวงจากความเท่ห์ของดารายุคซิคตี้หรือเซเว่นส์ตี้ก็จำมะได้หง่ะ รู้แค่ว่าเท่ห์ อิ อิ หรือตัวเองจะคิดเป็นอื่น) ก็เลยถ่ายรูปมาฝากอ่ะ

จากคุณ : singhakom - [ 21 มิ.ย. 52 10:49:03 ]

ความคิดเห็นที่ 19

แล้วตอนนี้เค้าเพิ่งกินอาหารเช้าตามชุดในรูปหน่ะจ้ะเสร็จ เดินขึ้นมาบนห้องถ่ายรูปห้องมาฝากแถมยังถามราคาพิเศษมาฝากตัวเองด้วยนา เผื่ออยากมามั่ง แต่ขอไว้ก่อนนะจะแนะนำใครมาก็อย่าบอกว่าห้องละแปดร้อยนะ ขอจริง ๆ เด๋วพี่เค้าเดือดร้อนอ่ะ เพราะราคาห้องปกติหน่ะ สองพันห้านะ แถมเค้าไม่ค่อยมีห้องว่างด้วยนะ แต่ตอนนี้หน้าโลว์ซีซั่นหน่ะ ราคา หนึ่งพันสองถึงหนึ่งพัน ขั้นต่ำ แต่อาจได้ราคาพิเศษอย่างเค้าก็ได้ถ้าพี่เค้าถูกคออ่ะ อิ อิ สวยป่าว เด๋วไปดูรูปทีเดียวเลยนะจ้ะ แล้วเค้าก็มานอนบนเตียงนุ่ม ๆ ที่หัวเตียงมีโคมไฟและแอร์เย็น ๆ ด้วยนะ จะยิ่งดี นั่งดูสารคดีสำรวจโลก ถ้าตัวเองไม่เคยดูนะ ลองหามาดูเค้ามีสารคดี ๆ เพียบ เป็นงัย แค่นี้ก็สวรรค์น้อย ๆ แล้วเน้อ ตอนที่เขียนเมล์บับนี้ กำลังมีเรื่อง สายพันธุ์มนุษย์ สุดยอดมาก ๆ ไม่ว่าจะเป็นการถ่ายทำและเนื้อเรื่องการดำเนินเรื่องและที่สำคัญที่สุดคือสเปนเซอร์ซึ่งเป็นชื่อของคนที่ทำผลงานชิ้นนี้ซึ่งเค้ายอมยกนิ้วให้เลย เค้าสืบสายพันธุ์มนุษย์ไปจนหาต้นกำเนิดของชาติพันธุ์มนุษย์นับแต่มนุษย์คนแรกได้ถือกำเนิดขึ้นมาและมีพัฒนาการของการเอาชีวิตรอดซึ่งเป็นสิ่งที่ทุกชีวิตมีโดยไม่ต้องอยากมีอ่ะ เพราะขนาดคนที่จะฆ่าตัวตายสุดท้ายเชื่อเหอะ เค้าจะคิดได้ตอนลมหายใจได้หมดไปแล้ว ชีวิตได้มีการพัฒนาการโดยมนุษย์ค่อย ๆ เดินทางจากจุดแรกที่ถือกำเนิด เสียดายที่ดูตอนต้นไม่ทันอ่ะ มาตามได้ตอนกลาง ๆ ได้ว่า สเปนเซอร์กำลังเดินทางไปยังที่ต่าง ๆ ตามที่สิ่งมีชีวิตในยุคต่าง ๆ ได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้ เค้าไขได้ถึงขนาดว่าทำไมมนุษย์ถึงได้มีพัฒนาการที่ต่างกันและเดินทางมายังไงและจะเป็นยังไง ดนตรีเริ่มต้นยุคไหนเพราะอะไร เค้ามาประทับใจกับตอนเริ่มดูที่บอกว่า ชาวชุชชี่ไม่ค่อยจะได้พบกับคนต่างเชื้อชาติ ซึ่งเขา(สเปนเซอร์)นับได้ว่าเป็นฝรั่งคนแรก ๆ ที่ชาวชุชชี่ได้เจอ ดังนั้นเขา เองอาจจะดูเหมือนยักษ์ใหญ่ในสายตาของชาวชุชชี่ แต่เขากลับรู้สึกว่าชาวชุชชี่ต่างหากที่เป็นยักษ์ใหญ่ในประวัติศาสตร์ของชาติพันธ์ของพวกเรา(ซึ่งก็คือมนุษย์คนแรกของโลก) แล้วตอนก่อนหน้านี้สเปนเซอร์ก็พยายามอธิบายให้ชายชาวคาซัคสถาน ย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อสี่หมื่นปีก่อนนับตั้งแต่ดีเอ็นเอคืออะไร เขาพยายามคุยกัน แต่เค้าจำไม่ได้ว่าคุยกันภาษาอะไรเพราะมัวแต่นั่งพิมพ์บันทึกฉบับนี้หน่ะจ้ะ เอิ๊ก เอิ๊ก แล้วดีเอ็นเอพัฒนามายังไง แล้วบรรพบุรุษของพวกเรา(ก็คงเป็นพวกเราทั้งโลกนี่แหละครับ)ของพวกเรา ของพวกเรา แหมไม่รู้ว่าจะต้องอีกกี่พวกเรานะครับ แต่แค่ลองคิดดูว่าสี่หมื่นปีหน่ะจะพัฒนามากี่รุ่นกันหล่ะเนอะ อิ อิ สเปนเซอร์ พูดถึงโครโมโซมวายว่าอยู่ที่นี่(คาซัคสถาน)มาตั้งกี่หมื่นปีแล้ว พระเจ้าช่วยกล้วยทอดสี่แยกหลานหลวงขอให้มีแผงลอยฟ้าที่เวลาตัวเองรถติดไฟแดงแล้วบังเอิญดันอยากกินขึ้นมาก็กดปุ่มเข้าโทรศัพท์มือถือหรือ กดกระจกไฟฟ้าในรถตัวเองแล้วยกมือ แผงนั้นก็จะลอยเข้ามาให้ตัวเองเลือกเอาถุงที่กรอบที่สุดไปกิน(โห..ไปจนได้เฟ้ย เอิ๊ก เอิ๊ก แค่จะบอกว่าสี่หมื่นปีนี่น้อยที่ไหน นั่นมันมากพอจะทำให้โลกเปลี่ยนแปลงไปได้มากเพียงใด ) ตัวเองคิดดูสิ ตอนนี้เค้ากำลังติดตามเรื่องราวกลับมาได้แล้ว(เค้าพิมพ์แบบ เรียลไทม์หน่ะ ภาษามันก็เลยแปลก ๆ เค้าหมายถึงกลับมาตั้งใจดูอีกหลังจากนั่งพิมพ์จดหมาย).......... ตลกมาก ๆ เลยตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองจะรู้สึกเหมือนเค้าหรือเปล่า เค้าพูดเกี่ยวกับดีเอ็นเอ แต่ไม่รู้สื่อสารกันยังไง ชายคนนั้นมีสีหน้าวิตกกังวลมาก ๆ แต่กำลังพยายามจะเข้าใจโดยความจริงไม่เข้าใจหรืออาจจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจแต่ต้องแกล้งทำเป็นเข้าใจ(เพราะกลัวเสียฟอร์มกระมัง 55555) แต่หลังจากได้ทำความเข้าใจกันโดยที่เข้าใจและเขาก็เข้าใจ(จริง ๆ) พลันสีหน้าที่วิตกกังวลก็หายเป็นปลิดทิ้ง พวกคุณรู้หรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น ................ เขาเข้าใจว่าสเปนเซอร์เป็นหมออเมริกันที่เข้ามาตรวจรักษาแล้วก็มาแจ้งผลว่าเขาเป็น.................อิ อิ ............................... “มะเร็งเม็ดเลือด” เอิ๊ก เอิ๊ก ................ มะรู้ว่าตัวเองจะรู้สึกเหมือนเค้าอ๊ะป่าวเน้อ............เอิ๊ก เอิ๊ก ป่าวหรอก วันนี้เค้าอารมณ์ดีเป็นพิเศษม้างงงงงงง อิ อิ...... พระเจ้าเผลอแผลบเดียวโผล่ไปถึงกระท่อมเอสกิโมอ่ะ ตัวเอง สุดยอดจริง ๆ เค้าไปถึงรัสเซีย แง่ม....เจ้าหมอนี่ร้ายไม่ใช่เล่น...เค้าสามารถพูดภาษารัสเซียได้ด้วยแฮะ แล้วก็มีศาสตราจารย์คนนึงมาพูดถึงพัฒนาการของเผ่าพันธุ์ ว่ามีการพัฒนาการให้ชาวชุชชี่ตัวสั้นเพราะจะต้องเก็บความร้อนไว้ในร่างกายให้มากที่สุดกับสภาพอากาศแบบนี้ บทเรียนบทที่หนึ่งเค้าบอกว่าจะต้องรักษาอุณหภูมิในร่างกายไว้อ่ะ ดังนั้นจึงต้องกินตลอดเวลาเพื่อสร้างไขมันไว้ป้องกันความหนาวแล้วอาหารของพวกเค้าคือกวางเรนเดียร์ หา....................... มีการบอกจากล่ามว่า ห้ามกินจากมีด ตัวเอง รู้ไหมเพราะอะไร เค้าบอกว่า.........เพราะลิ้นอาจจะติดกับมีดได้ เพราะอากาศหนาวเย็นมาก เค้านอนในกระท่อม “ยาลังก้า” มันเป็นชื่อเรียกกระท่อมอ่ะ บทเรียนหมายเลขสองห้ามหยุดพัก คนพวกนี้จะต้องพยายามติดตามกวางเรนเดียร์ที่เค้าเลี้ยงไม่สิ
กวางเรนเดียร์ธรรมชาติ แล้วเจ้าพวกกวางเรนเดีย์พวกนี้จะอพยพกันไปเรื่อย ๆ เจ้าพวกนี้เป็นคน(อุ๊บส์ส์) เป็นกวางต่างหากเนอะ เอิ๊ก เอิ๊ก เป็นกวางเลี้ยงคนจ้ะเธอ แง่ม..... สาเหตุเพราะถ้าปราศจากเจ้ากวางเรนเดีย์พวกนี้หล่ะก็ ชาวชุชชี่ ก็ไม่สารถอยู่ได้ก็ต้องอพยพลงมาอยู่ข้างล่าง แล้วจะเกิดอะไรขึ้น เค้ามะอยากคิดหง่ะ เพราะแค่นี้ เค้าก็เห็นชาวต่างชาติเข้ามาทำงานในประเทศเต็มไปหมดแล้วหง่ะ จนเค้าคิดว่าที่นี่ชักจะเหมือนเมกาเข้าไปทุกที่แล้วหง่ะ นี่เค้าอาจจะไปคุยกับคนอื่นได้นะนี่ว่า ประเทศเราเป็นประเทศพัฒนาแย้ว เพราะเรามีคนลักลอบเข้ามาทำงานเหมือนเมกาเลยหง่ะ....... ว๊า.......โคดสะนาจบแย้ว กลับมาดูต่อกันเร็ว ตัวเอง อ้อ เมื่อตะกี้ที่บอกว่ากวางเลี้ยงคนหน่ะก็เพราะว่าของกินของใช้ทุกอย่างเป็นทุกส่วนของกวางทั้งนี้น ไม่ว่าจะเป็นกระท่อมก็ทำจากหนังกวาง อาหารก็มาจากกวาง ไขกวางก็สามารถนำเอาไปทำเทียนไขได้ แล้วยังต้องการอะไรจากภายนอก เจ้าหมอ(ไม่ใช่หมอจริง ๆ นะแต่เป็นคำเรียกคนอื่นโดยอารมณ์ที่รู้สึกยอมรับในบางอย่างของคน ๆ นึงที่ต้องเป็นเพศชายด้วยนะ เพราะถ้าเป็นเพศหญิงหล่ะ ก็จะใช้เป็นศัพท์คำว่า ....เอ่อ คิดไม่ออกขอข้ามไปก่อนนะเด๋วตามมะทันอ่ะ)นี่มันสุดยอดเก่งจริง ๆ ที่ทำสารคดีชุดนี้ขึ้นมาได้อ่ะ นั่น.......อ้าววววววว ขอดูต่อก่อนนะ ตายแว้ววววว ตอนนี้มาถึง หนึ่งพันปีที่แล้ว เค้าพูดถึงว่าเมื่อก่อนพื้นดินของโลกติดกัน แต่หลังจากเกิดการเคลื่อนตัวของเปลือกสิ่งที่แตกต่างกันโดยมีพัฒนาการของดีเอ็นเอคือ.......................... ความสามารถในการเดินทางที่ต้องเดินทางออกไปหาผืนดินที่สมบูรณ์เพื่อที่จะได้ดำรงชีวิตอยู่ได้โดยไม่ลำบาก โอ้โห ........... แล้วพวกเขา(สเปนเซอร์)ก็เดินทางมาถึง นาวาโฮ แล้วครับ ตอนนี้เขาคุยกันรู้เรื่องมากขึ้นกว่าเดิมเพราะเค้าใช้ภาษาที่เข้าใจได้ด้วยกันจ้ะโดยไม่ต้องผ่านล่าม อย่างที่บอกหมอนี่เก่งมาก พูดได้หลายภาษา เค้า(ชาวนาวาโฮ)บอกว่า เค้าได้อ่านเรื่องของสเปนเซอร์จากอินเตอร์เน็ต แล้วเค้าก็เอารูปชาวชุชชี่มาให้ดูเป็นรูปที่เค้าถ่าย อืม มีรูปถ่ายกับกวาง ถ่ายกับกระท่อม หิมะทั้งนั้นนะตัวเอง แต่เค้านั่งคุยกันกลางทะเลทรายนะนั่น คิดดูสิรมณ์หนัยกันฟะเจ้าหมอนี่(ถึงตอนนี้ตัวเองน่าจะเข้าใจโดยไม่ต้องถามอีกแล้วนะ อิ อิ ) แล้วก็ดันไปค้นเจอบรรพบุรุษของตัวเองจนได้ว่ามาจากที่นี่ นั่งคุยกันอยู่เป็นวรรคเป็นเวร(เอาไว้วันหลังจะอธิบายให้ฟังนะว่าหมายฟามว่ารัยอ่ะ เด๋วรมณ์เค้าไม่ต่อเนื่องอ่ะ) ตอนนี้มาถึงปัจจุบันแล้ว เค้าจบเรื่องด้วยประโยคที่ว่า ถ้าเรารู้ว่าพั ฒนาการเป็นอย่างไร แล้วช่วยกันดำรงรักษาไว้บรรพบุรุษของเราก็คงจะไม่รู้สึกสูญประโยชน์ที่จต่อสู้เพื่อให้เราได้พัฒนามาจนถึงทุกวันนี้ เค้ารู้สึกว่า เอ...มะใช่จิ เค้าคิดว่าสเปนเซอร์คงอยากจะหมายความถึงว่าพัฒนาการของมนุษย์ต่อไปจะเป็นอย่างไรก็คงอยู่ที่เราแล้วว่าเราอยากจะให้อนาคตเป็นอย่างไร แหม....เค้ารู้สึกเหมือนจะโดนเหน็บสีข้างด้านซ้าย แดงเถือก ๆ ไงมะรู้อ่ะ (แหม ก็ดูเด็ก ๆ รุ่นใหม่ของประเทศสารขัณฑ์สิ)
...................................

จากคุณ : singhakom - [ 21 มิ.ย. 52 10:53:22 ]