PANTIP.COM : E8015543 ช่วยเล่าประสบการณ์แบกเป้เที่ยวคนเดียว หลงทาง โดนหลอก หาที่พักไม่ได้นอนสนามบินให้ฟังหน่อยซิครับ [ท่องเที่ยวต่างประเทศ]

ความคิดเห็นที่ 11

ยืม ล็อกอินน้องมาตอบหน่อยนะคะ

เรามีเกือบครบเลยค่ะ แต่เราแบกเป้แบบไม่ใชไปตายเอาดาบหน้าค่ะ เรามีแพลนและรายละเอียดรอเรียบร้อยแล้ว แต่สนามบินเราไม่เคยนอนค่ะ เพราะรุ้ว่าเขาปิดแน่ๆ เหมือนสถานีรถไฟ ช่วงหลัง 9/11 เขาสั่งปิดกันหมดเลย

อย่างแรกคือเกือบตกไฟลท์ เพราะไม่อยากใช้รถแทกซี่ เนื่องจากไฟลท์เช้ามาก เราก็ดูแล้วว่ามารถเมโทรเที่ยวแรกก็ไม่ทันแน่ๆ มันจะเฉียดฉิวเคาน์เตอร์ปิดไปสองนาที แต่ก็ยังทำ (เพราะงกง่ะ ค่ารถแทกซี่เป็นร้อยยูโรเลย)

ให้ใช้การเตรียมพร้อมที่ดีค่ะ เราแพ็คเป้ตั้งแต่กลางคืน เช้คของให้ครบ ตั้งนาฬิกา และตื่นให้ตรงเป๊ะ ฟาดกาแฟปลุกตัวเอง แล้ววิ่งค่ะ คิดซะว่าลำบากตอนนี้ต่อไปจะสบาย

วิ่งไปเมโทร ไปถึงเร็วไปนิดก็รอ พอลงจากเมโทรถึงสนามบิน เราก็เริ่มวิ่งแบบไม่คิดชีวิต ไม่มีคำว่าอายกันแล้วผ่านทางใครก็ตะโกนบอกเขาไปตลอดทางเลยว่า Excuse me, give a way please คนก็หลีกทางให้เราหมดเลย แบบว่าทางเปิดโล่งเลย เราก็วิ่งไปตะโกนไป

ไปถึงเคาน์เตอร์หอบแฮ่กๆ ไม่มีเจ้าหน้าที่แล้ว เราเคาะเคาน์เตอร์ข้างๆ ถามเลย เพื่อนเธอไปไหน ฉันมาทันนะ เป๊ะเลย นาทีสุดท้าย เขาก็หัวเราะเลยนะ แล้วตะโกนเรียกเจ้าหน้าที่ที่เพิ่งเดินพ้นไปไม่กี่ก้าว ให้กลับมาเปิดเช็คอินให้เรา เราก็มั่นใจมากนะ ว่ามันนาทีสุดท้ายจริงๆ ทุกคนแบบเห็นใจอ่ะ รอเจ๊แกเปิดเครื่องใหม่ เช็คอินแป๊บเดียวจริงๆ เราไม่มีกระเป๋าโหลดเลย

แล้วไปถึงเซเคียวริตี้ คนรอคิวยาวมากกกก เราก็ขอเลยค่ะ บอกดังๆเลย ว่าไฟลท์เราเรียกขึ้นเครื่องแล้ว ขอเราแซงคิวนะคะ ขอบคุณมากๆ ทุกคนก็ดันให้เราไปอยู่หน้าสุด ลัดคิวไปเลย พ้นไปได้ไม่รู้เกทไปทางไหนอีก คือรู้หมายเลขแต่มันสับสนมาก สนามบินใหญ่แล้วขามาก็ไม่ได้ลงที่นี่ เราก็ถามเจ้าหน้าที่ที่ขับรถทำความสะอาดว่าอยู่ว่าเกทนี้อยู่ไหน เจอใครถามหมดล่ะ แล้วก็มีคนทีบินไฟลท์เดียวกะเราอีกคน เขาวิ่งออกมาจากเกทเลย มาดึงมือเราไป ขึ้นเครื่องทันพอดีเจ้าหน้าที่ปิดเคาน์เตอร์บอร์ดดิ้ง ไม่เลทแม้แต่นาทีเดียว ไม่ทำให้ใครรอเลย แต่มันตื่นเต้นมาก ขึ้นไปหอบต่อแฮ่กๆๆ แต่ดีใจ

มาคิดดูว่า ถ้ามัวแต่อาย มัวแต่เหนียม ไม่กล้าพูด ก็คงไม่ทันไฟลท์แน่นอนแล้ว แล้วการที่เราถามเสียงดัง ไม่ได้ทำความเสียหายให้ใคร แต่ถ้าตกไฟลท์เราเสียหายแน่นอนค่ะ ทำสิ่งที่ไม่ผิด ไม่เห็นน่าอายตรงไหน

ส่วนหลงทาง เกิดขึ้นได้เสมอค่ะ แม้จะมีแผนที่ บางประเทศถนนไม่มีชื่อ บ้านก้ไม่มีเลขที่ เห็นแล้วอยากกรี๊ด เราก็ถามค่ะ ถามเนี่ยไม่เสียเงิน และใช้คำพูดที่อ่อนโยน ใครก้อคงไม่รังเกียจที่จะช่วยนะ เราเคยหลายทีแล้ว มีคนที่เราไปโบกรถเขาให้เขาจอดเพื่อถามเนี่ย เขาถึงกับอ้อมไปส่งเราเลย ถามบางคนที่พูดอังกฤษไม่ได้ เขาก็เขียนแผนที่ให้ ไม่ก้อไปตามคนอื่นมาช่วยกันเต็มเลย เราไปจนถึงที่หมายทุกที

ต้องกล้าถามค่ะ กล้าในสิ่งที่ถูกที่ควร สนับสนุนค่ะ

สำหรับที่พักเรายังไม่เคยไม่มีที่นอนนะคะ ปกติจะจองไว้ และมีที่พักอื่น แผนที่และเบอร์โทรเตรียมไว้หากที่พักแรกมีปัญหาค่ะ เคยเจอหนนึงคือจองไว้ พอไปถึงมันปิดแบบปิดตายเลยค่ะ โดนตำรวจสั่งปิดโฮสเทล เราก็ทำใจเย็นๆค่ะ แต่เหงื่อแตกซิ่กแล้ว เพราะที่พักเต็มทุกที่เลยเราเช็คมาก่อนแล้วน่ะค่ะ ก็แวะเข้าไปนั่งที่โฮสเทลหนึ่ง ขอเขาใช้ wifi ฟรี เปิดโน้ตบุ๊คแล้วเช็คดูว่าที่พักที่เราจอง เขามี co กับทีไหนอีกบ้าง แล้วเราก้ไปที่นั่น เอารูปที่ถ่ายประตูที่ปิดตายให้เขาดู ประกอบใบจองของเรา ให้เขาช่วย เขาก็โทรหาเจ้าของที่พักนั้น แล้วเคลียร์จนให้เราได้พักกะเขาโดยไม่ต้องจ่ายเงินเพิ่ม ทั้งที่ราคาต่างกันสองเท่าแน่ะ สุดท้ายได้ที่พักดี๊ดีค่ะ ห้องเขาแพง มันเลยว่างเหลือให้เราพอดี มานั่งคิดดู ความมีสติ จะทำให้ค่อยๆคิด หาวิธีแก้ปัญหาได้ค่ะ อย่าลนลานเชียวค่ะ

สำหรับที่นอนถ้าไมมีจริงๆ ให้ไปขอนอนที่สถานีตำรวจค่ะ เขาจะมีที่นั่งสำหรับผู้มายื่นคำร้อง สถานีตำรวจนี้ดี ตรงที่ มีห้องน้ำให้ใช้ เปิดยี่สิบสี่ชม. และปลอดภัยค่ะ เราไม่เคยโดนนอนที่นี่ค่ะ แต่คุณตำรวจเองแนะนำให้ ว่าถ้าไม่มีที่ไปจริงๆ สำหรับนักท่องเที่ยวโดยเฉพาะผู้หญิงให้มาสถานีตำรวจ ดีกว่าไปนั่งหลับๆตื่นๆ แถวป้ายรถเมล์ มันจะมองเหมือนอย่างว่า หรือไปโดนปล้นจี้ เป็นอันตรายได้อีก อันนี้เราได้คำแนะนำมา ตอนโดนจี้แล้วไปสถานีตำรวจ

เที่ยวคนเดียว มันมีหลักน่ะค่ะ ใจต้องกล้า ตาต้องไว ไม่แน่ใจให้ถาม

โดนหลอกให้ใจเย็นไว้ค่ะ เวลาใครมาหลอกนี่ คุณจะมีแบบลางสังหรณ์แวบๆ ขึ้นมา ขอให้เชื่อลางสังหรณ์ตัวเองค่ะ ใครดีกะเราผิดปกติให้สงสัยไว้ก่อนเสมอ อย่าเฟรนด์ลี่กะคนง่ายจนเกินไป เพราะเขาอาจจะไม่ได้มีแผนการที่จะหลอกลวงเราในชั้นแรก แต่พอเห็นเรามองโลกในแง่ดี เชื่อง่ายไปหมด มันอาจจะเกิดแผนการขึ้นในหัวแบบเฉียบพลันได้ การแก้ที่ดีก็คือ เชื่อแต่เจ้าหน้าที่ ที่อยู่ในอาคารสำนักงานเท่านั้น ใครมาเที่ยวเดินข้างถนน แต่งตัวแบบพลเมืองแล้วบอกเป้นตำรวจเราก้ไม่เชื่ออ่ะ แล้วมีคนมาบอกเป็นตำรวจตรวจคนเข้าเมือง ขอตรวจพาสปอร์ตเราก็ไม่ให้ เราบอกว่าถ้าจะตรวจกรุณาเรียกรถตำรวจมาพาเราเข้าไปที่ที่ทำการ อย่ามาตรวจเราข้างถนน มันถ่มน้ำลายใส่แล้วเดินไปทางอืนเลย สถุลมาก อีกอย่างเวลาโดนปล้นจี้ กลางที่ชุมนุมชน อย่าเงียบอ่ะค่ะ บางคนไม่ได้มีอาวุธมาจี้ แต่ความที่คนไทยเราขี้กลัว บางทีเราก้เงียบปล่อยให้เขาเอาเงินไปหมด จริงๆแล้วทำอย่างเราก็ได้ เราเคยทำตีหน้าซื่อ เรียกฝรั่งที่อยู่ไม่ไกลอ่ะ ทำแบบว่าเขาเป็นแฟนเรา ให้มาทางนี้เขาก็แอบงงเล็กๆ แต่เราส่งซิกส์ให้ เขาก็ช่วยเลยอ่ะ สุดท้ายไอ้แขกนั่นมันก็เดินเลี่ยงไป เราก็เลยเลี้ยงกาแฟเขา โดนกลางจตุรัสเลย มันเข้ามาแบบประชิดตัวเลยนะ หนอยแน่ โจรห้าร้อย ตอนแรกทำเป็นขอทาน พอเข้ามาใกล้ มันจี้เลย ขู่เอาเงินซะแล้วไม่ใช่ขอเงิน แต่เราดีใจนะ ที่วิธีของเราเวิร์คถ้าไม่เวิร์คนี่แย่แน่ๆ เพราะคนเยอะมาก รายรอบตัวเลย แตมันก็ยังเข้ามาได้ เราเลยรู้สึกว่าเราพูดน้อย ขี้กลัวมากเกินไป จริงๆถ้าเราโวยวาย มันก้ไม่กล้าทำอะไรอยูแล้ว อาวุธมันก็ไม่มี

มีแยะนะคุณไซม่อนแต่บางอย่าง ไม่เล่าดีกว่า เดี๋ยวคนอื่นไม่กล้าแบกเป้คนเดียวกันพอดี

จากคุณ : buaart - [ 27 มิ.ย. 52 11:34:11 ]