 |
เมี้ยวน้อย ณ ปลายโพงพาง(อัมพวา) เน้นแมวไม่เน้นสาระ เหงียว ๆ
คำเตือน กระทู้นี้อาจทำให้คนรักแมวหวั่นไหว โปรดใช่วิจารณญาณ
ล่วงเข้าไปสองทุ่มแแล้วหนอกว่าข้าเจ้าและป้อจายคนรักจะเข้าเขตปลายโพงพาง
แต่ด้วยความมืดของคืนเดือนอับแสงเราจึงหลงทางวนเวียนไม่ถึงที่พักสักที่
"ฮึ่ย" ป้อจายคนรักเริ่มหงุดหงิดหลังจากที่เราหลงผิดดิ่งเข้าไปเจอสุสานในวัด
"เอร่อออ นี่มัน บั้นปลายชีวิต ไม่ใช่ ปลายโพงพาง" ข้าเจ้าพึมพำเบา ๆ ขณะที่ป้อจายหมุนรถ พลางอาศัยช่วงชุลมุนลูบแขนให้ขนที่ตั้งชันนอนสงบไปโดยเร็ว(สตรีต้องเก็กนิดนึงแม้ว่าจะกลัวจนแทบราด) กว่าจะถึง ณ ปลายโพงพางได้หัวใจก็บอบช้ำจนสุดกำลัง
หลอนก็หลอน มืดก็มืด
ป้อจายก็อารมณ์มาคุ
ตายละหว่าทำไงดี ข้าเจ้าละแสนจะเป็นห่วงเหลือกำลังเมื่อเขาเข้าไปติดต่อออฟฟิศ แต่เอ มีแต่เสียงของความเงียบ ไม่มีเสียงป้อจายตัวแสบบ่นเลยแม้แต่น้อย
รึว่า...........
"มีแมวด้วยอ่ะ" ป้อจายตัวแสบหันมาทำหน้าเคลิ้มใส่เหมือนตัวการ์ตูนตาหวานได้ชิมไอศกรีมพาเฟ่ต์ หึ ลืมหมดเลยล่ะซี้ แค่เห็นแมวก็ระทวยล่ะซี้ นี่ล่ะ "ทาสแมว"
ภาพประกอบน้องปูนแมวเต๋นหมูด ที่ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งระทวยตาเยิ้มทำอะไรไม่ถูก ไปไหนไม่เป็น ได้แต่พูดว่า "แมวน่ารัก อยากได้สีนี้บ้าง" "น่ารักจริง ๆ " "โอ๋ย มันฉลาด" "ดูเค้า ๆ" "เก่งนะเนี่ยๆ" "อ้อนนะนี่ ๆ" ฯลฯ (ข้าเจ้าว่าข้าเจ้าเป็นเอามากแล้วแต่ก็มีคนที่หนักกว่า ฮี่ๆ)
จากคุณ :
คิดถึงแมวม้วน   
- [
5 ก.ค. 52 14:30:15
]
|
|
|
|
|
|
