ความคิดเห็นที่ 1   ทิ้งระยะไปสักพักหนึ่ง จั้มพ์ มาสเตอร์ ชะโงกลงไปมองพื้นดินซึ่งอยู่ต่ำลงไปประมาณ 1,250 ฟุต อันเป็นระยะพอเหมาะสำหรับการโดดร่มทางยุทธวิธี เมื่อคะเนว่าอยู่ในรัศมีที่เหมาะสมของเป้าหมายแล้ว มือข้างหนึ่งของเขาก็ตบลงบนหลังผมอย่างหนักแน่น พร้อมเสียงตะโกนข้างหู “โดด!” ผมสปริงตัวถีบธรณีประตูเครื่องบินสุดแรงเกิดเพื่อให้ร่างกายหลุดออกห่างจากตัวเครื่องให้มากที่สุดตามแบบฝึกภาคพื้นดินที่ผ่านมาแล้วอย่างโชกโชนตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เพื่อมิให้ส่วนหนึ่งส่วนใดของร่มหรือสายร่มไปพันเข้ากับปีกหลังของเครื่องบิน ร่างกายงองุ้ม คางจรดหน้าอก ตาเปิดกว้างจ้องมองที่ปลายเท้า มือทั้งสองเกาะกุมอยู่ที่ร่มช่วยบริเวณหน้าอกเข่างอเก็บปลายเท้า รู้สึกร่างกายเบาหวิวปราศจากน้ำหนัก พร้อมกันนั้นก็เริ่มนับในใจช้าๆ เครดิตจากเวบไซต์ www.bunchon.net http://www.bunchon.net/Bunchon/OutDoor/OutDoor_1.html จากคุณ : เพิ่งจะเริ่มตกปลา เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 12:43:35 A:125.24.167.148 X: TicketID:227419

ความคิดเห็นที่ 2   หนึ่งพันหนึ่ง...หนึ่งพันสอง... พอจะเริ่มนับหนึ่งพันสอง... คือสองวินาที ก็รู้สึกเหมือนมีแรงกระตุกนุ่มนวลจากทางด้านหลังบริเวณหัวไหล แต่ผมยังคงต้องรักษาร่างกายให้อยู่ในลักษณะเดิมพร้อมกับรึกษาการนับจังหวะต่อไป หนึ่งพันสาม... หนึ่งพันสี่! ครบหนึ่งพันสี่ คือครบสี่วินาที ก็ร้องตะโกนบอกตัวเองด้วยเสียงอันดังจนดูเหมือนเกินความจำเป็นว่า “ตรวจร่ม” จากนั้นก็เหยียดร่างกายออกตรง มือทั้งสองข้างยกสูงขึ้นทาบทับฝ่ามือและท่อนแขนไปตามสายร่ม เงยหน้าขึ้นสูงสุด แล้วตรวจสภาพของร่ม ว่ากางอย่างถูกต้องสมบูรณ์หรือไม่ สุดสายปลายร่ม ผืนผ้าสีเขียวเข้มแผ่กางบดบังท้องฟ้าเบื้องบน อันเป็นภาพที่นักโดดร่มทุกคนต้องการเห็นอย่างที่สุด ทุกอย่างเรียบร้อย ผมหายใจโล่งอกเตรียมตัวรับสถานการณ์ขั้นสุดท้ายต่อไปคือการลงสู่พื้น นี่คือการโดดร่มครั้งแรกในชีวิตของผม... เรือตังเกขนาดกว่า 10 วาที่พรรคพวกในจังหวัดระนอง ไปไหว้วานไว้ให้สำหรับพาคณะตกปลาจากกรุงเทพฯของพวกเราเริ่มเคลื่อนตัวออกจากแพปลา ซึ่งอยู่ทางใต้ของตัวจังหวัดระนองประมาณ 50 กิโลเมตร จากนั้นก็วิ่งไปตามร่องน้ำเพื่อออกสู่ทะเลใหญ่ อันดามัน... ท้องฟ้าแจ่มใส ลมเย็นพัดชื่น ไม่นานนักเราก็ออกสู่ท้องทะเลอันดามัน พรรคพวกที่ไปด้วยจัดการเกี่ยวเหยื่อปลั๊กที่ดูคล้ายๆปลาตัวเล็กๆราพาลา ซีดี.14 เข้ากับปลายสาย จากนั้นก็ปล่อยสายลงท้ายเรือเพื่อล่อตาล่อใจปลาขี้สงสัย ผมค่อนข้างรู้สึกตื่นเต้นกับครั้งแรกของชีวิตที่ได้ออกทะเลตกปลา หลังจากที่เกิดความใฝ่ฝัน และเตรียมเนื้อเตรียมตัวมานานพอสมควรแล้วกับทางเลือกใหม่ของชีวิตกลางแจ้งเช่นนี้ ความตื่นเต้นนอกจากเรื่องของโอกาสที่จะได้ต่อสู้กับนักสู้จากใต้น้ำแล้ว มีอยู่เรื่องหนึ่งที่นับเป็นความตื่นเต้นแกมหวาดเกรง ไม่ถึงกับ “หวาดกลัว” นั่นก็คือเรื่องของอาการ “เมาคลื่น” เครดิตจากเวบไซต์ www.bunchon.net http://www.bunchon.net/Bunchon/OutDoor/OutDoor_1.html จากคุณ : เพิ่งจะเริ่มตกปลา เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 12:45:12 A:125.24.167.148 X: TicketID:227419

ความคิดเห็นที่ 3   ผมเป็นคนเมาคลื่นง่ายที่สุด ยกตัวอย่างให้เห็นกันอย่างชัดๆก็ขนาดว่า นั่งเรือข้ามฟากแถวท่าพรานนก-ท่าพระจันทร์ก็ออกอาการเล็กๆแล้วกัน ดังนั้นผมจึงสมควรมีเหตุผลอย่างเกินพอสำหรับความหวาดเกรงในการออกทะเลไปตกปลาทริพแรกนี้ ด้วยเหตุผลหลายประการ ผมอยากตกปลาเป็นอย่างยิ่ง ลงทุนศึกษา ลงทุนจัดหาเครื่องมือมาแล้วอย่างค่อนข้างสมบูรณ์ แต่หากผมไม่สามารถผ่านพ้นอุปสรรคสำคัญประการแรกนี้ไปได้ เรื่องออกทะเลตกปลาตามความใฝ่ฝัน ก็ไม่เป็นอันต้องพูดถึงกัน บ่อยครั้งของชีวิตเป็นเช่นนี้... ไม่สามารถฝ่าฟันบางด่าน ก็ไม่อาจบรรลุฝัน ทว่าฝันที่ไม่มีด่านต้องฝ่าฟันใครนับเป็นฝันที่มีค่า ประสบการณ์ทางเรือครั้งหนึ่งในชีวิตที่ผมไม่มีวันลืม และมักติดตัวตามหลอกหลอนมาตลอดเป็นเวลากว่า 30 ปี ก็คือ เมื่อใดก็ตามที่จะต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องทะเล เมื่อนั้น บันทึกความทรงจำส่วนนี้ก็จะส่งสัญญาณเตือนมาทันทีว่า “ระวัง...เมาคลื่น” ตอนปลายปีของนักเรียนเตรียมทหารชั้นปีที่ 1 ทางโรงเรียนร่วมกับกองทัพเรือจะจัดให้มีโปรแกรมการฝึกภาคทางทะเลขึ้นสำหรับพวกเรา โดยขึ้นเรือที่ท่าเรือกรมสรรพาวุธทหารเรือบางนา จากนั้นก็ออกเดินทางเลียบฝั่งไปสัตหีบ แล้วจึงถือเข็มตัดอ่าวไทยไปขึ้นบกที่สงขลาโน่นเลย รอมแรมอยู่กลางทะเลหลายวันหลายคืน ส่วนขากลับก็ย้อนมาขึ้นบกที่เกาะสมุย แล้วจึงตัดอ่าวไทยกลับมาส่งขึ้นบกกลับบ้านที่ท่าเรือบางนาเหมือนเดิม ตอนเรือเริ่มออกจากท่า พวกเราเหล่านักเรียนเตรียมทหารก็มีความสุขกันเป็นอย่างยิ่ง บรรยากาศไม่ค่อยหนักไปทางการฝึกสักเท่าไหร่ คล้ายไปทัศนาจรทางเรือเสียมากกว่า เพราะนักเรียนเตรียมทหารมีไม่กี่เปอร์เซ็นต์ที่ต้องแยกไปเรียนโรงเรียนนายเรือ ดังนั้นหลักสูตรการฝึกจึงไม่หนักหนาสาหัสอะไรนัก ตอนเรือเริ่มตัดคลื่นเข้าสู่อ่าวไทย นักเรียนพวกเราก็ยิ่งตื่นเต้นกันยกใหญ่ ครั้งใดที่ปลาโลมาจับกลุ่มว่ายแข่งกับเรือที่ก็ตื่นเต้นร้องเรียกกันไปดู เวลาปลานกกระจอกพุ่งโผขึ้นเหนือน้ำบินเรียดยอดคลื่นไปได้ไกลๆก็ยิ่งตื่นเต้นกันใหญ ่ ตกเย็นวันนั้นแหล่ะ ที่อาการไม่ปรากฏสัญชาติเริ่มจู่โจมคลืบคลานเข้ามาเกาะกุมนักเรียนเตรียมทหารเป็นรายคนไปทีละคน ร่วงผล็อยไปทีละคน จากหนึ่งเป็นสองเป็นสาม...เพิ่มไปเรื่อยๆเหมือนโรคระบาด ในที่สุดอาการประหลาดนี้ก็มาถึงตัวผมบ้าง เครดิตจากเวบไซต์ www.bunchon.net http://www.bunchon.net/Bunchon/OutDoor/OutDoor_1.html จากคุณ : เพิ่งจะเริ่มตกปลา เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 12:46:34 A:125.24.167.148 X: TicketID:227419

ความคิดเห็นที่ 4   ผมเป็นคนเมาคลื่นง่ายที่สุด ยกตัวอย่างให้เห็นกันอย่างชัดๆก็ขนาดว่า นั่งเรือข้ามฟากแถวท่าพรานนก-ท่าพระจันทร์ก็ออกอาการเล็กๆแล้วกัน ดังนั้นผมจึงสมควรมีเหตุผลอย่างเกินพอสำหรับความหวาดเกรงในการออกทะเลไปตกปลาทริพแรกนี้ ด้วยเหตุผลหลายประการ ผมอยากตกปลาเป็นอย่างยิ่ง ลงทุนศึกษา ลงทุนจัดหาเครื่องมือมาแล้วอย่างค่อนข้างสมบูรณ์ แต่หากผมไม่สามารถผ่านพ้นอุปสรรคสำคัญประการแรกนี้ไปได้ เรื่องออกทะเลตกปลาตามความใฝ่ฝัน ก็ไม่เป็นอันต้องพูดถึงกัน บ่อยครั้งของชีวิตเป็นเช่นนี้... ไม่สามารถฝ่าฟันบางด่าน ก็ไม่อาจบรรลุฝัน ทว่าฝันที่ไม่มีด่านต้องฝ่าฟันใครนับเป็นฝันที่มีค่า ประสบการณ์ทางเรือครั้งหนึ่งในชีวิตที่ผมไม่มีวันลืม และมักติดตัวตามหลอกหลอนมาตลอดเป็นเวลากว่า 30 ปี ก็คือ เมื่อใดก็ตามที่จะต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องทะเล เมื่อนั้น บันทึกความทรงจำส่วนนี้ก็จะส่งสัญญาณเตือนมาทันทีว่า “ระวัง...เมาคลื่น” ตอนปลายปีของนักเรียนเตรียมทหารชั้นปีที่ 1 ทางโรงเรียนร่วมกับกองทัพเรือจะจัดให้มีโปรแกรมการฝึกภาคทางทะเลขึ้นสำหรับพวกเรา โดยขึ้นเรือที่ท่าเรือกรมสรรพาวุธทหารเรือบางนา จากนั้นก็ออกเดินทางเลียบฝั่งไปสัตหีบ แล้วจึงถือเข็มตัดอ่าวไทยไปขึ้นบกที่สงขลาโน่นเลย รอมแรมอยู่กลางทะเลหลายวันหลายคืน ส่วนขากลับก็ย้อนมาขึ้นบกที่เกาะสมุย แล้วจึงตัดอ่าวไทยกลับมาส่งขึ้นบกกลับบ้านที่ท่าเรือบางนาเหมือนเดิม ตอนเรือเริ่มออกจากท่า พวกเราเหล่านักเรียนเตรียมทหารก็มีความสุขกันเป็นอย่างยิ่ง บรรยากาศไม่ค่อยหนักไปทางการฝึกสักเท่าไหร่ คล้ายไปทัศนาจรทางเรือเสียมากกว่า เพราะนักเรียนเตรียมทหารมีไม่กี่เปอร์เซ็นต์ที่ต้องแยกไปเรียนโรงเรียนนายเรือ ดังนั้นหลักสูตรการฝึกจึงไม่หนักหนาสาหัสอะไรนัก ตอนเรือเริ่มตัดคลื่นเข้าสู่อ่าวไทย นักเรียนพวกเราก็ยิ่งตื่นเต้นกันยกใหญ่ ครั้งใดที่ปลาโลมาจับกลุ่มว่ายแข่งกับเรือที่ก็ตื่นเต้นร้องเรียกกันไปดู เวลาปลานกกระจอกพุ่งโผขึ้นเหนือน้ำบินเรียดยอดคลื่นไปได้ไกลๆก็ยิ่งตื่นเต้นกันใหญ ่ ตกเย็นวันนั้นแหล่ะ ที่อาการไม่ปรากฏสัญชาติเริ่มจู่โจมคลืบคลานเข้ามาเกาะกุมนักเรียนเตรียมทหารเป็นรายคนไปทีละคน ร่วงผล็อยไปทีละคน จากหนึ่งเป็นสองเป็นสาม...เพิ่มไปเรื่อยๆเหมือนโรคระบาด ในที่สุดอาการประหลาดนี้ก็มาถึงตัวผมบ้าง เครดิตจากเวบไซต์ www.bunchon.net http://www.bunchon.net/Bunchon/OutDoor/OutDoor_1.html จากคุณ : เพิ่งจะเริ่มตกปลา เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 12:48:29 A:125.24.167.148 X: TicketID:227419

ความคิดเห็นที่ 5   ข้อความที่ 3-4 ซ้ำครับ ต้องขออภัยด้วยครับ จากคุณ : เพิ่งจะเริ่มตกปลา เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 12:50:21 A:125.24.167.148 X: TicketID:227419

ความคิดเห็นที่ 6   แน่นอน อาการที่ว่านั้นจะเริ่มจากตาลายก่อน เห็นอะไรโคลงเคลงไปหมด จากนั้นสักพักหนึ่งก็เริ่มวิงเวียนแล้วติดตามอย่างทันทีทันใดด้วยอาการคลื่นไส้ พอคลื่นไส้ได้ระดับ คราวนี้จึงมาถึงอาการสุดท้ายเป็นบทสรุป คืออาเจียน อาเจียนแล้วอาเจียนเล่า ยืนอาเจียน กระโดดอาเจียน ก้มหน้าอาเจียน แหงนหน้าอาเจียน ส่ายหันอาเจียน นอนหงายอาเจียน นอนคว่ำอาเจียน ...อาเจียนออกมาจนอาหารในท้องหมดสิ้น แต่การอาเจียนก็ยังไม่หมด ดังนั้นสิ่งที่ออกติดตามต่อมาหลังจากอาหารที่กินเข้าไปคืนกลับสู่ท้องทะเลหมดแล้วก็คือ น้ำย่อยในกระเพาะอาหาร ที่เรียกกันว่าอ้วก หรืออาเจียน จน “รากเขียวรากเหลือง” คือขั้นตอนนี้นี่เอง น้ำย่อยจากกระเพาะอาหารของคนเรานั้น มีรสชาติพิกล ขมปนเฝื่อนปนเปรี้ยวแบบอธิบายไม่ถูก และสำหรับผู้ที่ยังไม่จบกระบวนการอาเจียนรสชาติเช่นนี้ยิ่งจะทำให้อยากอาเจียนมากขึ้นไปอีก ในขณะที่ปากทำหน้าที่อาเจียนอยู่อย่างเอางานเอาการนั้น ดูเหมือนร่างกายจะยังทรมานไม่พอ เพราะจากนั้นอาการเวียนศีรษะจะกลายเป็นการปวดศีรษะอย่างทรมาน และที่ตามมาหลังจากอาหารหมดกระเพาะแล้ว คือความอ่อนเพลียอย่างรุนแรง เกิดอาการหิวโหยอย่างสาหัส แต่ครั้นฝืนกายลุกขึ้นมาจะกินข้าว แค่พอเห็น หรือได้กลิ่นเท่านั้น ก็อ้วกใหม่... ผมเป็นอยู่เช่นนี้สามวันสามคืนกว่าเรือจะถึงสงขลา ทั้งหมดนี้คืออาการเมาคลื่นสมบูรณ์แบบ ที่ผมเคยเจอะมาแล้วเมื่อ 30 ปีก่อน และยังจำฝังใจอยู่แม้จนบัดนี้ แล้ววันนี้ผมกลับออกทะเลจะไปตกปลา? ผมก็เหมือนๆกับเพื่อนๆและนักโดดล่มแทบทุกคน คือมีความหวาดหวั่นเป็นอย่างที่สุดเมื่อ “ตีนพ้นพื้น” อันเป็นสำนวนที่พวกเราใช้กันเพื่อเปรียบเทียบให้เห็นถึงเปอร์เซ็นต์ของความเสี่ยงในอากาศเริ่มจากร่มจะกางไหม กางแล้วจะผิดปกติหรือไม่ ร่มเราจะไปเกี่ยวกับร่มของเพื่อนที่โดดลงมาพร้อมๆกัน ทำให้ล่มทั้งสองลู่ไม่รับลมหรือเปล่า ตอนลงพื้นจะเป็นอย่างไร ฯลฯ เพราะทั้งหมดของความผิดปกติหากเกิดจากการที่ตีนพ้นพื้นเหล่านี้คือ ตายกับเลี้ยงไม่โตเท่านั้น โดยน้ำหนักของคำตอบส่วนใหญ่อยู่ที่อย่างแรก และวินาทีที่หวาดเสียวที่สุดของมันก็คือ ตอนที่เท้าหลุดจากประตูเครื่องบินออกมาลอยอยู่ในอากาศ “ตีนพ้นพื้น” เริ่มตรงนั้น สุดยอดความกลัวของนักโดดร่มอยู่ตรงนี้ แน่นอนว่ารวมทั้งผม เครดิตจากเวบไซต์ www.bunchon.net http://www.bunchon.net/Bunchon/OutDoor/OutDoor_1.html จากคุณ : เพิ่งจะเริ่มตกปลา เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 12:51:41 A:125.24.167.148 X: TicketID:227419

ความคิดเห็นที่ 7   กรรมวิธีการปล่อยตัวนักโดดร่มลงมาจากเครื่องบิน คือนักโดดร่มจะต้องเข้าแถวเรียงกันไปตามความยาวของเครื่องบิน คนแรกจะอยู่ในท่าเตรียมโดดที่ประตูเครื่องบินซึ่งเรียกว่า “ยืนประตู” พอถึงที่หมาย จั้มพ์ มาสเตอร์คือครูฝึกที่ทำหน้าที่ควบคุมการโดด ก็จะตบหลังแล้วให้คนยืนประตูโดดไปเป็นคนแรก จากนั้นที่เหลือก็วิ่งตามกันลงไป จนกว่าจะโดดลงไปครบคน ดังนั้น คนที่น่าจะหวาดเสียวที่สุด ก็คือคนที่ “ยืนประตู”นี่เอง เพราะเขาจะเป็นคนซึมซับเอาความน่ากลัวของภาพฟ้าภาพดินนอกลำตัวเครื่องบินนานที่สุด คนอื่นบางครั้งแทบไม่ได้เห็นไม่ได้ซึมซับอะไรเลย เพราะแค่วิ่งตามหลังกันมา แล้ว “หลับหูหลับตา” โดดออกไป ก่อนขึ้นเครื่องจั้มพ์มาสเตอร์จะเอ่ยปากถามหาคนยืนประตูซึ่งต้องการความสมัครใจเพราะต้องเป็นคนที่พร้อมจะรับบรรยากาศดังที่เล่าให้ฟัง ทั้งๆที่ความกลัว เพราะ “ตีนพ้นพื้น” ยังเกาะกุมจิตใจอยู่ แต่ผมแทบไม่รู้ตัวเมื่อยกมือขึ้นแล้วก้าวไปข้างหน้าแถว อาสายืนประตู ผมเชื่อมั่นในการฝึกภาคพื้นดินที่ผ่านมาอย่างช่ำชอง ผมเชื่อมั่นในครูฝึก ผมเชื่อมั่นในความสมบูรณ์แบบของอุปกรณ์ และผมเชื่อมั่นในตนเอง ความหวาดหวั่นเรื่องเมาคลื่นยังรบกวนจิตใจของผมอยู่ตลอดเวลา หลายครั้งที่ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า ลูบคลำเม็ดยาป้องกันอาการเมาคลื่นที่เตรียมไว้ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากทดสอบตัวเอง ทำให้จนแล้วจนรอดผมก็ไม่ได้ใช้ยาช่วย ถึงที่สุด ผมก็อยากสู้กับมัน สู้กับอาการเมาคลื่น โดยมีเดิมพันอยู่ที่การตกปลา ถ้าเขาชนะ ผมก็ไม่มีโอกาสตกปลา แต่ถ้าผมชนะ ผมก็จะมีความสุขกับกีฬาชนิดใหม่ ผมตัดสินใจจะสู้กับเขาตัวต่อตัว พอตกลงใจอาสาสมัคร “ยืนประตู” เท่านั้น ผมก็รู้สึกว่าความหวาดกลัวต่างๆนานานที่เคยเกาะกุมจิตใจอยู่ พลันหายไปสิ้น ความรู้ใหม่ที่เกิดขึ้นกลับกลายเป็นความตื่นเต้นของการต่อสู้ เหมือนกับการต่อสู้ในเกมกีฬาที่เคยผ่าน ผมรู้สึกเหมือนยืนอยู่ในสนามแข่งขัน เครดิตจากเวบไซต์ www.bunchon.net http://www.bunchon.net/Bunchon/OutDoor/OutDoor_1.html จากคุณ : เพิ่งจะเริ่มตกปลา เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 12:52:45 A:125.24.167.148 X: TicketID:227419

ความคิดเห็นที่ 8   เราลอยเรือล่าปลากันอย่างสนุกสนาน ผมได้ปลาเกมตัวแรกในชีวิตจากทริพนี้ เป็น “อีโต้มอญ” ซึ่งไม่เลวนัก เสียแต่ตัวเล็กไปหน่อย จึงยังไม่มีโอกาสรับรู้ความเร้าใจในเกมเย่อกับปลามากเท่าใดนัก แม้คลื่นลมตลอดเช้ายันเย็นจะสงบเงียบ ทะเลราบเรียบราวผิวกระจก แต่ในใจผมก็ยังห่วงเรื่องเมาคลื่นของตัวเอง แม้คู่ต่อสู้ในใจของผมจะยังไม่ปรากฏตัวออกมา แต่ผมเชื่อว่าเขากำลังซุกซ่อนตัวอยู่ที่ใดสักแห่งหนึ่งใกล้ๆ และพร้อมจู่โจมตลอดเวลา แล้วค่ำนั้นผมก็ได้เจอกับเขา! ตอนเย็น พวกเรานักตกปลาทุกคนเปลี่ยนเป็นลงเรือเล็กๆขนาดไม่กี่ว่า เพราะเรือตังเกลำนั้นจะต้องทำมาหากินต่อไปตามอาชีพ แล้วก็เป็นเช่นที่ชาวเรือชอบพูดกัน “คืบก็ทะเล ศอกก็ทะเล” ตลอดสี่ชั่วโมงของการเข้าฝั่งจากตลอดวันที่แสนจะราบเรียบ กลับกลายเป็นทั้งคลื่นทั้งลมทั้งฝนรุมกระหน่ำอย่างไม่ปรานีปราศรัย เรือลำน้อยที่บรรทุกคนร่วมยี่สิบชีวิตโยกโยนทั้งหน้าทั้งหลัง ทั้งซ้ายและขวา ทุกคนนิ่งเงียบ... น้องๆหลายคนพยายามจะชักชวนผมให้เข้าไปหลบลมหลบฝนในเก๋งเรือ แต่ความรู้สึกตอนนั้นของผมเปลี่ยนแปลงไปเสียแล้ว ผมเกิดความรู้สึกฮึดสู้ขึ้นมาเหมือนกับตอนที่ยกมืออาสาสมัคร “ยืนประตู” ในการโดดร่มครั้งแรกเมื่อหลายสิบปีก่อนโน้น บางครั้งคนเราเปลี่ยนแปลงจากถอยเป็นหันหลังปักหลักสู้ก็ตรงปลายทางตันนี่เอง ดังนั้น คิดใคร่เห็นการต่อสู้ที่ดุเดือดไม่คิดชีวิต ก็จงกดดันขับไล่ให้จนตรอก ผมเหมือนจนตรอก รู้สึกสงครามที่ไม่ประกาศกำลังเกิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้คู่ต่อสู้ของผมนอกจากอาการเมาคลื่นแล้วยังมีความกลัวเพิ่มเข้ามาอีกอย่างหนึ่งด้วย ผมล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง ควักซองยากันเมาคลื่นออกมาแล้วขว้างฝ่าสายลมสายฝนลงทะเลไป ปฏิเสธความหวังดีให้เข้าไปหลบฝนของน้องๆอีกครั้ง หยัดยืนอยู่หน้าเก๋งเรือ ปล่อยให้สายลมพัดกรรโชกร่างกายเต็มที่ สายฝนปะทะหน้าเย็นเยียบ รู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในสนามแข่งขันอะไรสักอย่าง เมื่อต้องสู้ ความกลัวก็หายไป พลันที่มือของจั้มพ์ มาสเตอร์ตบหนักแน่นลงบนไหล่แล้วเท้าทั้งสองข้างถีบตัวเองหลุดจากประตูเครื่องบิน นับได้ถึงหนึ่งพันสี่ ผมก็ตอบกับตัวเองว่าเอาชนะความกลัวได้แล้ว เขาแพ้ผมอย่างศิโรราบ เครดิตจากเวบไซต์ www.bunchon.net http://www.bunchon.net/Bunchon/OutDoor/OutDoor_1.html จากคุณ : เพิ่งจะเริ่มตกปลา เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 12:53:53 A:125.24.167.148 X: TicketID:227419

ความคิดเห็นที่ 9   ผมบังคับร่มเข้าสู่ที่หมายก่อนจะลงสู่พื้นอย่างมั่นใจ ทุกขั้นตอนการปฏิบัติอยู่ในความควบคุมครบถ้วน เก็บร่มเสร็จแล้วรอการโดดครั้งต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ความกลัวไม่ใช่ “นาย” ของผมอีกต่อไป อย่างมากที่เป็นได้ก็แค่ “คู่ต่อสู้” ที่ไม่มีน้ำยาอะไรนักเท่านั้น วันนั้น จากศัตรูที่เคยขับเคี่ยวกันมา กีฬาโดดร่มได้กลายเป็นเพื่อนสนิทของผมที่คบหากันอีกยาวนาน อีก 3 ชั่วโมงต่อมา เรือก็เข้าสู่บริเวณปากน้ำ คลื่นลมฝนหายไปเป็นปลิดทิ้ง ผมยังคงยืนสงบอยู่ที่หัวเรือ บอกกับตัวเองเงียบๆว่า ผมชนะ บัดนี้ ผมไม่มีความกลัวอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอาการเมาคลื่นที่ติดตามหลอกหลอนมาตลอด 30 ปี หรือคลื่นลมในท้องทะเลก็ตาม จากนั้นเป็นต้นมา ผมกลายเป็นมิตรใหม่กับท้องทะเลและดูเหมือนสัมพันธภาพระหว่างผมกับเธอกำลังแนบแน่นขึ้นตามลำดับ เครดิตจากเวบไซต์ www.bunchon.net http://www.bunchon.net/Bunchon/OutDoor/OutDoor_1.html เพิ่งจะเริ่มตกปลา จากคุณ : เพิ่งจะเริ่มตกปลา เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 12:54:47 A:125.24.167.148 X: TicketID:227419

ความคิดเห็นที่ 10   จบแล้วครับ.. อ่านแล้วผมอยากจะคว้าเบ็ด กระโดดขึ้นเรือมันซะวันนี้เลย.. จากคุณ : เพิ่งจะเริ่มตกปลา เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 52 12:55:57 A:125.24.167.148 X: TicketID:227419

ความคิดเห็นที่ 11 ขอได้รับความขอบคุณจากผม อยากคุยกันเชิญที่ bunchom.net รออยู่ครับ บัญชร. จากคุณ : bunchon.ch@gmail.com (Gen.Bunchon) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 16:50:33