ความคิดเห็นที่ 1   เคาน์ดาวน์ที่นี่ . . . จำกันได้ก๋า จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:44:32

ความคิดเห็นที่ 2   ลอยความเลวร้ายทิ้งไป ปีใหม่ขอกรู . . .  รวยยยยยยยยยยยย ปล.  คนในบอร์ดรวยยยยยยยยยยย  ถ้วนหน้าคร๊าบบบบบบ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:45:15

ความคิดเห็นที่ 3   อีกภาพ . . . นึกถึงสมัยเรียน เทคโนตีนดอย งานยี่เป็งฟ้าเชียงใหม่สว่างไสวกับโคมลอย จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:45:48

ความคิดเห็นที่ 4   เกิดอาการเสียดายเวลา . . .  เหอะ ๆ ๆ  ที่จริงคือแปลกที่ นอนมะหลับ ว่าแล้วปลุกเหล่าบรรดาเพื่อนฝูง  เก้ง  กวาง บ่าง ชะนี  ให้ตื่นตอนตีห้า "ไป๊ . . . เดี๋ยวกรูพาไปอินทนนท์" จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:46:28

ความคิดเห็นที่ 5   เหอะ ๆ ๆ   ถ่ายมาเป็นหลักฐาน จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:47:11

ความคิดเห็นที่ 6   เมฆหมอกสีขาวตุ่น ๆ  ลอยผ่านหน้า   หนาวจับใจ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:47:55

ความคิดเห็นที่ 7   ดอกไรหว่า . . . ไม่รู้จัก  ไม่ได้จบพฤกษศาสตร์ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:50:25

ความคิดเห็นที่ 8   อีกรูปครับ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:51:22

ความคิดเห็นที่ 9   คาใจมากมาย  ขอใกล้ ๆ  หน่อย อ๋อ  "ซากุระเมืองไทย"   . . . นางพญาเสือโคร่ง . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:52:33

ความคิดเห็นที่ 10   ลงมาจากอินทนนท์  ก็แวะสถานีเกษตรฯ   ตามโครงการหลวงซะหน่อย โครงการตามพระราชดำริ . . . ในพระบาทสมเด็จฯ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:53:40

ความคิดเห็นที่ 11   ไม่รู้จักชื่ออีกแร่ะครับท่าน เหอะ ๆ ๆ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:55:15

ความคิดเห็นที่ 12   ฤดูหนาว . . . . . . ดอกไม้งาม สวยจริง ๆ  ครับ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:56:19

ความคิดเห็นที่ 13   สีชมพู . . . . . .  กล้องดิจิตัลนี่สุดยอดครับบบบบบ ไม่มีรีทัชนะครับ  ตั้งโหมดถ่ายเองกะมือ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:57:07

ความคิดเห็นที่ 14   ดอกเบญจมาศหรือปล่าวหว่า . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:59:09

ความคิดเห็นที่ 15   ดอกเดียวกัน . . . . . .  อีกมุม จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 09:59:50

ความคิดเห็นที่ 16   ลงจากดอยอินทนนท์  ตรงดิ่งไปเลยครับ . . . . . . แยกแม่มาลัย ปลายทางคืนนี้ . . . ปาย จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 10:01:06

ความคิดเห็นที่ 17   แวะถ่ายป้ายนี้ . . . . . .  ปางมะผ้า 69  กม.  แต่ไปแค่ปาบคร๊าบบบบบบบบบบบบ คนขับจะอ้วกแร้ววววววววววว  แต่คนในรถอ้วกกันหลายรอบครับ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 10:03:14

ความคิดเห็นที่ 18 ไปด้วยคน จากคุณ : น้องหนูพันธุ์ดุ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 10:49:37

ความคิดเห็นที่ 19 ขออนุญาตปาดนะครับ .. น่าไปเที่ยวมากๆ จากคุณ : ว่าที่ลูกเรือ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 10:49:39

ความคิดเห็นที่ 20 ตามไปเที่ยวด้วยคน น่าสนุกจัง จากคุณ : mintnee_tk เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 11:36:39

ความคิดเห็นที่ 21 เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปาดซะ มาให้กำลังใจ จขกท. จากคุณ : แมงปอซ่า เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 12:29:58

ความคิดเห็นที่ 22   ตกลงจบแล้วหรอคะ รบกวนถามที่ว่าใช้กล้องดิจิตอลถ่าย ทำไมสวยง่ะ ของเราไม่เห็นได้หยังงี้มั่งเลย กล้องไรคะ จากคุณ : เข็มเศรษฐี เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 12:43:02

ความคิดเห็นที่ 23   ยังมะจบครับผม . . . . . . ผมใช้แคนนอล ๑ ตัว กับ  โซนี่  อีกตัวครับผม เน็ทช้าครับ  เด๋วรอเน็ทว่อง ๆ  มาต่อให้ครับผม จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 14:25:32

ความคิดเห็นที่ 24   เจอรถติดก่อนเข้า . . . ห้วยน้ำดัง สะพานประวัติศาสตร์ . . . วันที่ ๑ มกราคม  ติดยาวนับกิโล . . . กองแลน   ก็ติดสนิท สรุป . . . รถติดบนดอยแบบเคย ที่พัก . . . ไม่ต้องหา  ตรงดิ่งไปเลยครับ  ปายวิทยาคาร พกเต็นท์ติดรถมาด้วย  สบายโลดดดดดดด  กว่าจะกางเต็นท์เสร็จพลบค่ำพอดีเลยครับ  ได้ที่ดี  หลังเสาธงนี่เลยพี่น้อง  วุ้ย  เห็นพระจันทร์เสี้ยว จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:39:30

ความคิดเห็นที่ 25   ไม่อยากอาบบน้ำเลยครับ . . . จำใจอาบ กลางคืนเดิน . . .ถนนคนปาย (แมร่งงงงงงงงง  คน กทม ล้วนนนนนนนน) แวะกินขนมเส้นก่อน  ลำแต้ ๆ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:41:19

ความคิดเห็นที่ 26   นึกว่าจะไม่เห็นภาพนี้เสียแล้ว . . . . ยิ้มออกเลยครับ  อยากเห็นมากกกกกกกกกกกกกก   คิดฮอด เจ้าหลาย . . . หลวงพระบาง จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:47:30

ความคิดเห็นที่ 27   ว๊ายยยยยยยยยยยย . . .  อะไรลิบ ๆ  ข้างล่างสะพาน จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:49:23

ความคิดเห็นที่ 28   แบบนี้ต้อง ซูมมมมมมมมมมม รายงานข่าวแจ้งว่า . . . มีการสู้รบตามแนวชายแดนไทยพม่า  ทำให้ชนกลุ่มน้อยหลบหนีเข้าประเทศไทย เอ้ยยยยยยยยยยยย   ไม่ใช่  คนเมืองหนีความวุ่นวายไปวุ่นบนดอยครับผม จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:50:39

ความคิดเห็นที่ 29   ททท.  ดีแต่โปรโมท  แต่ไม่มีแนวทางการจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยวที่ชัดเจน  มีการใช้ทรัพยากรการท่องเที่ยวแบบฟุ่มเฟือยมาก  โดยที่ไม่เคยนำบทเรียนที่เหลวแหลกมาใช้กับที่ใหม่ ๆ   เริ่มจาก . . . พัทยา . . .ภูเก็ต . . .  เชียงใหม่ . . . สมุย . . . พะงัน . . . เกาะเต่า  และล่าสุดที่กำลังหมดความบริสุทธิ์ . . . ปาย เพี๊ยง . . .  หวังว่า เชียงคาน  จะไม่เหมือนปาย  (หวาย . . . เดี๋ยวคนก็หาข้อมูลเชียงคานกันอีก  รีบไปซะ  ก่อนที่เชียงคานจะเต็มไปด้วยร้านโปสเจอร์  และขายเสื้อแบบ . . . ปาย) และ . . . . . . คาดว่า  ปีใหม่ปีนี้  เชียงคานแตกแบบปายเมื่อปีกลาย จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:51:52

ความคิดเห็นที่ 30   เดินชมตลาดเช้า . . . สีสันได้ใจ แต่ . . . แมร่ง  แบบเสื้อ . . . ปาย  เป็นพันแบบจริง ๆ  เซ็งเป็ด จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:52:29

ความคิดเห็นที่ 31   ตู้แดงครับ . . . . อิอิอิ . . . ไม่ส่งอ่ะ  ถ่ายเฉยๆ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:53:00

ความคิดเห็นที่ 32   จะถูกจะแพงก็แดงไว้ก่อน ปล. มิใช่  แดง นปช.  หรือ  นปก.  นะขอบอก จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:53:37

ความคิดเห็นที่ 33   อีกสักรูป . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:54:39

ความคิดเห็นที่ 34   ร้านนี้ . . . ทำปายดังระเบิด รักจัง . . . พอลล่า  ฟิล์ม ของที่ระลึกร้านนี้คุณภาพใช้ได้  โดยเฉพาะเสื้อ  เนื้อผ้าค่อนข้างดีมาก จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:55:18

ความคิดเห็นที่ 35   ปาย  คู่กับ  โปสการ์ด เหอะ  เต็มเมืองอ่ะร้านโปสการ์ด จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:56:47

ความคิดเห็นที่ 36   หลวงพ่อเมืองปาย ที่วัดทุ่งโป่ง  พระทรงเครื่องกษัตริย์พม่ามั้งครับ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 15:59:02

ความคิดเห็นที่ 37   ผมหยิบเอาอัลบั้มรูปถ่ายในกระเป๋าสะพายใบเล็ก  อัลบั้มที่ทำจากกระดาษสา  ผมยิ้มก่อนเปิดมันอย่างช้า ๆ  ภายในอัลบั้มรูปมันซีดไปตามกาลเวลา  สีสันไม่สวยเท่ากับวันแรกที่รับรูปนี้มา     หาก . . .       ทุกรูปที่ถ่าย . . . ทุกรอยยิ้มของคนหนึ่งคน   ภาพที่เสมือนเครื่องเก็บวันเวลาของผม  ผมจดจำได้ดี  มันไม่ได้เลือนหายไปกับกาลเวลา   มันมีค่ากว่าสิ่งใด ๆ  ที่ผมมีในตอนนี้  ทุก ๆ  อย่าง  มันอยู่ในความทรงจำของผมเสมอมา . . .     . . . รูปของใครบางคนที่ยิ้มกับแม่ค้าในตลาดเช้า  ท่ามกลางสายหมอกสีสำลีขุ่น   ที่ผมบังเอิญเก็บภาพเอาไว้ได้ยามเดินตลาดในเมืองเล็ก ๆ  ที่ผมยังไม่รู้จักใคร     เรื่องของผมมันเริ่มต้นที่นี่ . . .     ผมไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะใครบางคนกำหนดไว้กันแน่  นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอกับมัน  และเป็นครั้งแรกที่ผมลั่นชัตเตอร์เพียงครั้งเดียวและผมมั่นใจว่ารูปนี้ต้องออกมาสวยอย่างที่ผมจินตนาการเอาไว้  ผมต้องลดกล้องลงเพื่อมองหน้าของมันให้เต็มตาอีกครั้ง       ผมยิ้ม . . .     . . . ยิ้มให้กับรอยยิ้มที่ผมเห็นจากคนแปลกหน้า     ผมเจอกับมันอีกครั้ง . . .     ในวันถัดมา  วันที่ผมเอามอเตอร์ไซด์เก่า ๆ  ปุเลง ๆ  เก็บภาพไปจนถึงสะพานญี่ปุ่น ดวงผมมันซวยกระมัง  รถยางแบนแต๊ดแต๋  มันขี่รถผ่านเลยไปในขณะที่ผมกำลังเข็นรถกลับ . . .     แล้วมันเลี้ยวรถกลับมาอีกครั้ง  มันยิ้ม  ก่อนถามว่ารถเป็นอะไร  มันจะช่วยถีบไป  นึกภาพออกไหมครับ  ที่รถคันหลังใช้เท้ายันรถคันหน้าเอาไว้  แล้วออกตัวช้า ๆ  ไปตามถนนที่แทบจะร้างไร้ผู้คน     ครั้งที่สาม . . . ผมเจอมันในยามเย็นที่ริมแม่น้ำ  ที่แห้งเหลือเพียงโขดทราย  มีฉากหลังเป็นภูเขาสลับสล้าง  ซ่อนสลับหว่างอย่างสวยงาม  พระอาทิตย์ค่อย ๆ  เคลื่อนตัวลงต่ำใกล้ลาลับแสงแห่งตะวัน    ผมย่ำไปบนพื้นทรายด้วยเท้าเปล่า  ให้เกิดรอยเท้า  ก่อนที่จะวิ่งอ้อมกลับมาถ่ายรูป . . .     . . . รอยเท้าบนพื้นทราย จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:02:35

ความคิดเห็นที่ 38   ใครบางคนยืนมองผมอยู่   ผมหันกลับไปมอง    รอยยิ้มที่มาพร้อมกับคำถาม . . .     “พี่ทำอะไรอยู่หรือรับ”     “ถ่ายรูปไง”     “รูปอะไร”  มันเดินมาใกล้ ๆ     “รอยเท้าบนพื้นทราย”  ผมตอบ  หากสายตาและสมาธิจับจ้องอยู่ที่  รอยเท้า  ที่เป็นรอยย่ำไปบนพื้นทรายของแม่น้ำสายเล็ก ๆ     “ทำไมหรือครับ”     “อะไร”  ผมขมวดคิ้วหันมามอง     “ก็ทำไมต้องรอยเท้าบนพื้นทราย”     “อืม . . .”  ผมมองหน้ามัน  ยิ้มให้  นั่นสิ  ทำไมต้องรอยเท้าบนพื้นทราย     “เพราะรอยเท้าบนพื้นทรายจะค่อย ๆ  หายไปเมื่อน้ำเข้ามาแทนที่ไง  อาจเหมือนกับ . . .”  ผมนึก  เหมือนไรดีหว่า       “อ้อ . . . เหมือนความรัก  รอยเท้า  เหมือนความรัก  ที่ฝังไปบนพื้นทราย  มันจะเป็นร่องรอยเอาไว้ จบจนกระทั่งเวลาผ่านไป  น้ำเข้ามาแทนที่  เหมือนความรักที่มีอีกคนเข้ามาแทน รอยเท้าที่เคยมีค่อย ๆ  หายไป  เหมือนชีวิตคนเราไง  เมื่อเรามีอีกคนเข้ามา  คนเก่ามันก็เลือนหายไปตามกาลเวลา”     “จริงหรือพี่  ความรักมันลืมกันง่าย ๆ  จริงหรือ”     “ไม่รู้เหมือนกัน  ยังไม่เจอกับตัวเลยบอกไม่ได้”     “สำหรับผม  มันคงไม่ลืมง่ายดายขนาดนั้นหรอกพี่  รอยเท้าบนพื้นทราย  อาจอยู่ในความทรงจำของทรายตลอดไปก็ได้”  มันบอก  แววตามันทอดยาวไปไกล ช่างฝันดีแท้     ผมกดชัตเตอร์เก็บภาพแววตาช่างฝันของมันเอาไว้       ใครบางคนอาจเรียกเรื่องเหล่านี้ว่า . . .     . . . ความบังเอิญ     หาก . .     สำหรับผมแล้ว . . .     มันคือ . . .พหรมลิขิต จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:06:12

ความคิดเห็นที่ 39   ปาย . . .     เมืองเล็ก ๆ  ท่ามกลางการโอบล้อมของขุนเขา ความรักของผมเกิดขึ้นที่นี่ . . . และ  ผมจะฝังความรักของผมไว้ที่นี่เหมือนกัน  อะไรที่มันเกิด ณ ที่ใด  มันก็ควรที่จะจบลง ณ ที่ตรงนั้น . . .       นานนะ . . .     มันผ่านมานานมากสำหรับผม  และมันก็เป็นห้วงเวลาที่ผมไม่คิดว่าจะลืมมันได้ในตลอดชีวิตนี้  ผมคงต้องมองย้อนกลับไป  เพื่อตัดสินใจอะไรบางอย่าง  สิ่งที่มันยังคั่งค้างในหัวใจของผมเอง . . .     ผมเหมือนคนที่เดินมาถึงทางแยก . . .     ทางที่จะตัดสินใจชีวิตผมอีกครั้ง  ผมหลับตา  นึกถึงวันแรก   วันที่ผมเจอกับมันครั้งแรก   ตอนนั้นผมเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสอง . . .     ผมเป็นคนเหนือ . . .     . . . จังหวัดเหนือสุดของประเทศ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:07:34

ความคิดเห็นที่ 40   อาคนเดียวของผม . . . แต่งงานกับคนแม่ฮ่องสอน แล้วอาย้ายไปอยู่ที่โน่น       ผมเจอมันเมื่ออาเริ่มทำรีสอร์ท . . .     เมืองเล็ก ๆ  ที่มีขุนเขาโอบล้อมรอบ . . .     เมืองที่มีแม่น้ำสายเล็ก ๆ ไหลผ่าน  เมืองที่คนไทยแทบจะไม่รู้จัก  แต่ฝรั่งนักท่องเที่ยวเริ่มแบกเป้กันเข้ามา  เมืองที่เป็นจุดพักระหว่าง เชียงใหม่กับแม่ฮ่องสอน     มหาวิทยาลัยปิดเทอม  ผมพวกเรียนดีมั้ง  อดเรียนซัมเมอร์  เลยไปที่นั่น . . .     แล้วผมเจอมัน . . .     . . . เด็กหนุ่มแปลกหน้า     หนุ่มน้อยหน้าตาคมสัน   ไม่ถึงกับหล่อเด้งแบบเด็กเชียงใหม่  แต่มันก็ทำให้ผมแอบมองทุกครั้ง  ก็รีสอร์ทเล็ก ๆ  ของแม่เขาก็  ติดกับรีสอร์ทของอา   ผมแอบมองมันเงียบ ๆ   เก็บเอาความรู้สึกที่มีเอาไว้ทั้งหมด จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:08:10

ความคิดเห็นที่ 41   ผมแค่เห็นมันน่ารัก  ผมอยากจะรักมันไว้เงียบ ๆ  เราเริ่มจากการยิ้มให้กันในตอนเย็น ๆ  ที่มันออกไปปั่นจักรยานเล่น  แล้วมักจะสวนกับผมที่ชอบเดินถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ       เด็กการท่องเที่ยวนี่ครับ . . .     . . . กล้องถ่ายรูปคือเพื่อนคู่ใจ     หัวใจของผม  ค่อย ๆ เก็บภาพของเด็กหนุ่มคนนึงเอาไว้  ผมไม่คิดเลยว่าในการเก็บเอาไว้คราวนั้นมันจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของผม  มันเปลี่ยนแปลงทุก ๆ  อย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผมได้  สิบห้าวันกับครั้งแรกบนผืนแผ่นดิน . . .     . . . ปาย     ผมหลงรักปายอย่างเต็มหัวใจ ห้วยน้ำดัง . . . สามโมงเย็น  วันที่  ๒  มกราคม จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:09:08

ความคิดเห็นที่ 42   ผมกลับมากรุงเทพฯ  มาเรียนต่อ เพราะมนุษย์ทุกคนเกิดมาพร้อมหน้าที่และความรับผิดชอบ  ไม่มีใครจะปฏิเสธความรับผิดชอบในหน้าที่ของตนเองได้เลย  และหน้าที่ที่สำคัญที่สุดในเวลานี้ของผมคือ การเรียน     แต่ . . . แปลกเหลือเกิน     . . .  ผมกลับคิดถึงแต่คนที่ผมไม่รู้จักชื่อ     หลับตา . . . มีใบหน้านั้น     ทุก ๆ  ครั้งที่หยิบเอารูปถ่าย  ที่ผมแอบถ่ายมันเอาไว้  ผมจะมีความสุขและโหยหา  อยากกลับไปที่นั่นอีก  อยากกลับไปอยู่ใกล้ ๆ  กับคนที่อยู่ในรูปถ่ายนั้น  หากก่อนหน้านี้ผมมีความกล้ามากกว่านี้  ผมคงจะได้รู้จักชื่อของเขา . . .       เลยกลายเป็นว่า . . .     พอมีวันหยุดสี่ห้าวัน  ผมจะนั่งรถไฟชั้นสามไปเชียงใหม่  ก่อนนั่งรถเมล์แดงเล็ก ๆ  ปุเลง ๆ  ไปที่นั่น . . .     สถานที่ . . . ที่หยุดหัวใจผมเอาไว้     ผมจะต้องแอบมองมัน  เวลามันยิ้มหน้ามันทะเล้น  มันน่ารักมาก  มากเสียจนผมหลงรักมันเลยทีเดียว  น่าแปลกที่ทุก ๆ  อย่างที่เขาทำ  มันสร้างความประทับใจให้ผมอย่างเงียบ ๆ  ผมมักจะแอบยิ้มตามเวลาที่เห็นรอยยิ้มของใครบางคน     บางที . . . นี่คือความสุขของการที่เราได้แอบรัก     จนกระทั่ง . . .     . . . ปลายฝนต้นหนาวของปีนั้น จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:09:49

ความคิดเห็นที่ 43   ผมกลับไปปายอีกครั้ง       เป็นครั้งที่เท่าไหร่ของปี  ผมไม่อยากจะนับ  ผมรู้แค่ว่าหากผมมีเวลาว่างแค่สี่ห้าวัน  ผมจะต้องตะเกียกตะกายไปปาย  ไปตามหาหัวใจที่หล่นหาย  ผมรู้หัวใจตัวเองดี   ผมรักคนที่ผมไม่รู้จักเข้าแล้ว  ความรักความคิดถึงมันมีอยู่เต็มหัวใจ     อากาศหนาวเหน็บ  ลอยมาปะทะกับผิว  หนาวจะริมฝีปากสั่นระริกเลยทีเดียว  ผมเลยเดินออกไปนั่งที่บาร์เบียร์เล็ก ๆ  ที่ตอนนั้นมีแต่ฝรั่งแทบทั้งนั้น  เมืองเล็ก ๆ  ที่มีแต่ฝรั่งเต็มเมืองไปหมด  ผมนั่งเรื่อย ๆ  เพราะชีวิตผมมันไม่เร่งรีบ . . .       . . . เมืองท่องเที่ยว  แทบทุกที่  ไม่มีกลางคืนกระมัง     นักท่องเที่ยวเงียบ . . . ตอนกลางวัน     พอตกค่ำ . . . เริงร่า       อาจเพราะโลกตะวันตกหนาวกระมัง  เรื่องเบียร์จึงเหมือนเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันของเขา  ผมยิ้มมองฝรั่งกินไป เมาไป  มันเป็นภาพที่สอนไม่ให้ผมเมา  เพราะผมไม่อยากเป็นแบบนั้น  การนั่งจิบเบียร์  มองผู้คน  จึงเหมือนกับการปล่อยความคิดให้ลอยไปเรื่อย ๆ     ไม่มีจุดหมายปลายทางอย่างแท้จริง . . .     ปลายทาง . . .     คงอีกไกลสำหรับผม  เพราะชีวิตผมมันยังไม่เริ่มเสียด้วยซ้ำ  มันยังมีอะไรอีกมากมาย  ที่ผมยังไม่ได้ทำ  ในเมื่อยังไม่ได้ทำจะเรียกว่าเริ่มได้อย่างไร  เมื่อไม่เริ่มต้น  ก็ย่อมไม่มีปลายทางมิใช่หรือ . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:12:00

ความคิดเห็นที่ 44   หวัดดีครับ  มาคนเดียวหรือครับพี่”       ผมหันไปตามเสียงทักทาย   เพราะไม่น่าจะมีคนอื่นอีก  ในเมื่อร้านนี้มีแต่ฝรั่ง   สิ่งที่ผมเจอรอยยิ้มกว้างโชว์ฟันขาว  ผมยิ้มตอบ   มันมีความสุขมากขนาด ไหนไม่มีใครรู้หรอก  คนที่เราแอบชอบ  เขาเข้ามาคุยกับเรา       “อืม”     “ผมเห็นพี่ตั้งหลายครั้งแล้ว  ชอบที่นี่หรือครับ”     “อืม”       ผมพูดได้แค่นั้นจริง ๆ  ทั้ง ๆ  ที่ปกติแล้วผมเป็นคนพูดมาก       แต่ . . . ทำไม  ตอนนี้ผมถึงไม่กล้าพูด  ไม่กล้าที่จะคุยกับเขามากก็ไม่รู้   ใบหน้าที่ผมเคยแอบมอง  ผมก็ไม่กล้าที่จะมอง  ได้แต่ก้มหน้าบ้าง  มองมันแค่ปลายจมูกบ้าง  ผมอายเหรอ . . . อาจเป็นไปได้กระมัง  ผมอายที่จะคุยกับคนที่ผมแอบรัก     คืนนั้น . . .     ผมมีความสุขมาก  เป็นความสุขที่ผมคิดว่า  การรอคอยของผมจบลง  ผมรอวันนี้  วันที่เราทั้งสองคนจะเริ่มพูดจากัน  สอบถามสารทุกข์สุขดิบ  และ  ทำความรู้จักกัน  ผมบอกไม่ถูกว่าในเวลานั้น  ความสุขมันมากมายขนาดไหน  ที่คนที่เราแอบรักเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหา     ผมคุยกับมันจนถึงตีสี่  แล้วหลังจากนั้น  ผมเจอมันบ่อยขึ้น  คุยกันมากขึ้น       แต่ . . . แปลกที่สุด       . . . ผมไม่รู้จักชื่อมัน . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:13:07

ความคิดเห็นที่ 45   ผมไม่เคยถามมัน  ผมเรียกมันว่า . . .น้อง       . . . มันก็เรียกผมแค่ . . .พี่  หรือมากหน่อย . . .พี่ครับ       น่าขำเนาะ  ที่ผมลืมทุก ๆ  อย่างเวลาที่อยู่ใกล้ ๆ  มัน  ลืมแม้กระทั่งถามชื่อ  อาจเพราะชื่อ  ไม่จำเป็นเท่ากับว่า  เรารู้จักหน้าตาของกันและกัน   หลายเดือนที่ผมเจอมันตั้งแต่ครั้งแรก  ผมยังไม่รู้เลย มันชื่ออะไร . . .     ทั้ง ๆ  ตอนนี้  เราเริ่มกลายเป็นคนคุ้นตา     หาก . . . คงมีอีกนาน  หรืออาจไม่มีวันนั้นเลยที่เราจะกลายมาเป็นคนคุ้นใจ     ผมพูดจริง ๆ . . .     กว่าผมจะรู้จักชื่อมันก็นานโข . . . โกเมศวร์  โชติช่วงชรินทร์     ผมแค่มองมันเงียบ ๆ  แค่มันยิ้มให้ผมตอนนั้นผมก็พอใจแล้ว  ผมมีความสุขที่จะได้เห็นรอยยิ้มจากมัน   แค่นั้นจริง ๆ  ที่ผมต้องการ     แค่รอยยิ้มของคนที่ผมรัก  แค่เงาของผมที่อยู่ในแววตาของมัน     เคยมั้ย . . .     ที่เราเห็นคนที่เรารักยิ้ม  แล้วเราก็ยิ้มตาม  เรายิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ  แต่เรารับรู้ได้ว่านั่นคือความสุขที่เราจับต้องได้     เคยมั้ย . . .     ที่เราแอบมองคน ๆ  นึงโดยเขาไม่รู้ตัว  เราจะยิ้มไปกับสิ่งที่เขาทำ  เขาเดิน ไม่ว่าเขาจะทำอะไร  เราเหมือนกับว่าเรามีความสุขไปด้วย  เขาหัวเราะ  เราหัวเราะตาม  เรามองเขาทำอะไรได้โดยที่เราไม่เคยจะรู้สึกเบื่อมันเลยสักครั้ง  สิ่งแบบนั้นเราเรียกมันว่าอะไรหรือ     ผมเรียกมันว่า . . .     . . . ความรัก . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:16:23

ความคิดเห็นที่ 46   ผมไม่เคยถามมัน  ผมเรียกมันว่า . . .น้อง       . . . มันก็เรียกผมแค่ . . .พี่  หรือมากหน่อย . . .พี่ครับ       น่าขำเนาะ  ที่ผมลืมทุก ๆ  อย่างเวลาที่อยู่ใกล้ ๆ  มัน  ลืมแม้กระทั่งถามชื่อ  อาจเพราะชื่อ  ไม่จำเป็นเท่ากับว่า  เรารู้จักหน้าตาของกันและกัน   หลายเดือนที่ผมเจอมันตั้งแต่ครั้งแรก  ผมยังไม่รู้เลย มันชื่ออะไร . . .     ทั้ง ๆ  ตอนนี้  เราเริ่มกลายเป็นคนคุ้นตา     หาก . . . คงมีอีกนาน  หรืออาจไม่มีวันนั้นเลยที่เราจะกลายมาเป็นคนคุ้นใจ     ผมพูดจริง ๆ . . .     กว่าผมจะรู้จักชื่อมันก็นานโข . . . โกเมศวร์  โชติช่วงชรินทร์     ผมแค่มองมันเงียบ ๆ  แค่มันยิ้มให้ผมตอนนั้นผมก็พอใจแล้ว  ผมมีความสุขที่จะได้เห็นรอยยิ้มจากมัน   แค่นั้นจริง ๆ  ที่ผมต้องการ     แค่รอยยิ้มของคนที่ผมรัก  แค่เงาของผมที่อยู่ในแววตาของมัน     เคยมั้ย . . .     ที่เราเห็นคนที่เรารักยิ้ม  แล้วเราก็ยิ้มตาม  เรายิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ  แต่เรารับรู้ได้ว่านั่นคือความสุขที่เราจับต้องได้     เคยมั้ย . . .     ที่เราแอบมองคน ๆ  นึงโดยเขาไม่รู้ตัว  เราจะยิ้มไปกับสิ่งที่เขาทำ  เขาเดิน ไม่ว่าเขาจะทำอะไร  เราเหมือนกับว่าเรามีความสุขไปด้วย  เขาหัวเราะ  เราหัวเราะตาม  เรามองเขาทำอะไรได้โดยที่เราไม่เคยจะรู้สึกเบื่อมันเลยสักครั้ง  สิ่งแบบนั้นเราเรียกมันว่าอะไรหรือ     ผมเรียกมันว่า . . .     . . . ความรัก . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:20:46

ความคิดเห็นที่ 47   ผมรักมันตั้งแต่แรกเห็น . . .     แต่มันคงไม่มากพอที่ผมจะเอามันอยู่ใกล้ ๆ  ผม   เพราะผมยังยินดีที่จะมองมันในที่เงียบ ๆ   ในที่ของผม  ที่มันเองก็ไม่รู้  และมันก็คงไม่สามารถเข้ามาได้  ในอาณาจักรรักของผม  ทำไมผมถึงเรียกมันว่าความรักหรือครับ     เพราะ . . .     ก่อนผมกลับมาเรียนต่อปีสามเทอมสุดท้าย . . .     ผมเห็นมัน . . .     . . . มันกอดกับผู้หญิงคนนึง . . .     ผู้หญิงคนนั้น   ผมแทบไม่อยากจะเชื่อ  ว่านี่คือคนที่ผมแอบรัก  คนที่ผมรัก  จะรักคนแบบผู้หญิงคนนี้ได้หรือ  ผมมองคนที่ผมรักผิด  ผมมองมันแค่สิ่งที่เห็น แต่ผมไม่เคยสัมผัสหัวใจของมันเลย  ระหว่างผมกับมัน  คงเว้นระยะแบบนี้อีกนาน     ผมเจ็บแปลบในหัวใจ . . .       . . . ภาพที่มันกอดอีกคน  ผมมองมันผ่านม่านน้ำตาของตัวเอง  เหมือนทุก ๆ  อย่างจะหยุดการเคลื่อนไหว  เหมือนหัวใจที่โดนแช่ด้วยหิมะ  มันชา ๆ  ด้าน ๆ  ไร้ความรู้สึกอื่นใด  นอกจากความเจ็บปวด     “แฟนไอ้โกมันพี่”  เด็กที่รีสอร์ทบอกผม     มันจะบอกผมทำไม . . .     ผมไม่อยากรู้  ไม่อยากสนใจ  ผมได้แต่เดินไปริมแม่น้ำเงียบ ๆ  ทุก ๆ  อย่างมันอัดแน่นในหัวใจ  เหมือนมีใครมาบีบเอาไว้  ผมรู้สึกเจ็บ  และอยากท่ะไปให้พ้น ๆ  จากที่นี่  ผมไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว     . . .  มันไม่ใช่ที่สำหรับผมอีกต่อไป . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:22:58

ความคิดเห็นที่ 48   ผมนั่งที่ริมสันทรายของแม่น้ำ ที่ไหลลดคดเคี้ยวไปมา  คล้ายงูใหญ่   ผมปล่อยหัวใจลอยล่องไปกับสิ่งที่เจอมา  ผมทบทวนดู  ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่  ทำไมผมถึงมีความรู้สึกแบบนั้น  ความรู้สึกที่ผมไม่เคยมีให้ใครมาก่อน       ผมรักมันเข้าแล้ว . . .     . . . คือ . . .     . . .  คำตอบ     ผมยิ้มเมื่อมันยิ้ม   และ ผมควรจะมีความสุข  เมื่อมันมีความสุข  แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น  เพราะสิ่งที่ผมมีในตอนนี้ . . .     . . . ผมเจ็บปวดรวดร้าวเมื่อเห็นมันเริงร่ากับผู้หญิงคนนั้น . .  .     ทั้ง ๆ  ที่ผมไม่มีสิทธิ์นั้น . . .     . . . ไม่มีเลย . . . ผมไม่มีสิทธิ์แม้แต่น้อย     ผมเริ่มเดินเข้าสู้เส้นทางของการ . . .แอบรัก     เส้นทางที่ผมไม่เคยระวังตัว  ผมไม่รู้ตัวเลย  การที่เราเอาหัวใจไปผูกไปพันไว้กับคนอื่น  มันจะมีผลต่อเราในภายภาคหน้าอย่างไรบ้าง       หาก . . . ผมรู้อนาคต     ผมคงไม่เจ็บปวด . . .     คำตอบที่ผมได้ในวันที่ผมเห็นมันกอดกับคนอื่น . . . ผมเจ็บปวด     สิ่งเดียวที่จะทำให้หายจากความเจ็บปวดนั้นได้  คือตัวผมเอง  ผมจะต้องรีบกระทำการอย่างใดอย่างนึง . . .     . . . ออกมาจากที่ตรงนั้น  ให้เร็วที่สุดไอ้อาร์ม . . .     ผมสั่งหัวใจแบบนั้น  ผมต้องออกมาจากจุดนั้นให้เร็วมากที่สุด  ก่อนที่จะเจ็บปวดมากไปกว่าที่เป็นอยู่ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:24:25

ความคิดเห็นที่ 49   อากาศรุ่งสางยามปลายฝน  หนาวเหน็บไปถึงกระดูก  หากแต่ผมกลับไม่หนาว อาจเพราะหัวใจผมร้อนรน  ความเจ็บปวดจากภาพที่ผมเห็นมันร้อนราวเพลิงไฟ  ที่แผดเผาหัวใจ  และทำให้ร่างกายผมไม่รู้สึกรู้สากับลมหนาวที่พัดมาปะทะร่างกายอยู่ตลอดเวลา       หรือ . . .     ความหนาวเหน็บในหัวใจ  มันมากกว่าอาอาศรอบ ๆ  ตัวของผมกันแน่  บางทีอาจเป็นอย่างหลัง  หัวใจผม  คล้ายตกลงในห้วงเหวลึกที่บัดนี้โดนคลุมเอาไว้ด้วยน้ำแข็ง  แช่มันเอาไว้เย็นเฉียบเงียบงัน     ไร้สรรพสิ่งใด ๆ  ขับกล่อมหัวใจอันร้าวราน     “จะไปไหนหรือโก”    ผมถามมัน       ในขณะที่ผมมานั่งรอรถประจำทางที่ศาลาเก่า ๆ  ริมถนนสายหลัก  มันเอามอเตอร์ไซด์มาจอดไว้ข้าง ๆ ผม    มันยิ้มเหมือนเคย       รอยยิ้มที่ผมเคยชอบมอง  หากเวลานี้เหมือนคมมีดกรีดหัวใจผม . . .     รอยแผลอาจร้าวลึก  ฝากรอยเอาไว้อีกนานเท่านาน  ตราบเท่าที่หัวใจผมมันยังไม่สามารถลืมภาพนั้นได้  ผมจำต้องยิ้มตอบ  ยิ้มให้โก  ทั้ง ๆ  ที่หัวใจของผมมันร้องไห้  แค่หลับตาก็มองเห็นภาพที่มันกอดอยู่กับคนอื่น     ผมขยับตัวห่างจากมันอีกเล็กน้อย  เมื่อมันลงมานั่งที่ม้ายาวที่ผมนั่งรอรถอยู่  คนที่นี่จะรู้เวลาที่รถจะผ่านมา   ส่วนมากจะมาช้ากว่าเวลาจริง  สมัยโน้นมีรถวิ่งวันนึงสองสามเที่ยวเอง     “เห็นน้าปูบอกพี่กลับวันนี้  ผมมาส่งพี่ครับ”     ผมมองหน้ามัน . . .     หัวใจผมนะหรือ  ไม่ต้องบอกก็รู้  ผมมีความสุข  ความสุขบนรอยแผลในหัวใจ  อย่างน้อยที่สุด  มันยังมีน้ำใจที่จะมาส่งผม  มันไม่ผิดหรอก  เพราะหัวใจผมต่างหากที่อ่อนแอ  ผมยิ้มออกมาอีกครั้ง       โกยิ้มให้ผม รอยยิ้มของมันอ่อนโยนกว่าแสงแห่งอรุณยามเช้าของหนาวแรกเสียอีก  แววตานั้นอ่อนโยน  อบอุ่น  ละมุนละไม     “ขอบใจนะ   ทำไมไม่เรียนต่อ”     “อย่างผมนี่นะ  จะเรียนอะไรได้”  มันเอามือกอดไว้กับอก  ยามเช้า  อากาศเย็น  จนไอเย็นออกมาทุกครั้งยามที่เราพูดคุยกัน     “ก็อะไรก็ได้ที่อยากเรียนไง”       มันนิ่งเงียบ . . .       . . . เงียบจนได้ยินเสียงสายลมพัดหวิว จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:26:59

ความคิดเห็นที่ 50   ผมไม่รู้หรอกมันคิดอะไร  และผมไม่รู้หรอกว่าผมจะคุยอะไรกับมัน   ในเมื่อในเวลานี้  ผมยังไม่คลายเจ็บกับภาพที่ผมเห็นเมื่อวาน   และอีกอย่างเวลาที่ผมเจอกับมันโดยส่วนมากผมแค่ยิ้มกับมัน ถามสารทุกข์สุกดิบเท่านั้น  ประมาณ กินข้าวหรือยัง  อันนี้น่ะถามทุกมื้อมั้ง     “งั้นพี่ถาม”     “ครับ  ถามไรพี่”     “ตอนนี้อายุเท่าไหร่”  ผมมองหน้ามัน     “สิบเจ็ด”       โหไอ้หอก  กรูนะ ยี่สิบเอ็ดแร่ะ  ห่างกันตั้งหลายปี  ผมมองหน้ามัน อายุมันยังน้อย  มันจะมีครอบครัวแล้วหรือ  น่าเสียดายหากมันคิดจะมีห่วงมาผูกคอในเวลานี้  บางที  มันน่าจะเรียนต่อ  อนาคตข้างหน้าไม่มีใครรู้     เรียนต่อ . . .     . . . ผมยิ้มบาง ๆ    เพราะสมองผมนะคิดไปไกลแล้ว     ถ้า . . .       . . . มันอยากเรียนต่อจริง ๆ  มันจะต้องเข้าเรียนที่เชียงใหม่ . . . หรือ . . . กรุงเทพฯ       ผมยิ้มอีก  ได้แต่ภาวนา  ให้แสงไฟที่ผมจุดมันติดด้วยเถอะ  อย่างน้อยที่สุด  เพื่ออนาคตของมันเอง  และผลพลอยได้อย่างอื่น . . .     . . . ผมอาจเจอมันได้ง่าย  กว่าการต้องมาถึงที่นี่ . . .     “แล้วอีกสิบปีข้างหน้าจะทำอะไร”     มันมองหน้าผมแบบ  ถามอะไรหว่า  คำถามแบบนี้เด็กสิบเจ็ดปีจะเข้าใจได้อย่างไร   ส่วนผมนะหรือ . . .     แผนชั่วมันมาเป็นระลอก ๆ  แล้วครับ  แผนชั่วสำหรับผม  แต่มันคงเป็นผลดีต่อคน ๆ  นึง  หากแผนชั่ว ๆ  ที่แวบมาในสมองของผมสำเร็จแบบที่ผมคิด     “ไม่รู้”     “อีกห้าปี”       ลดหย่อนลงมาหน่อย  บางทีสิบปีอาจจะนานเกินไปสำหรับคนวัยแบบโก  แต่สำหรับผม  มันมองถึงอนาคตแล้ว  อีกปีเดียวจะเรียนจบแล้ว   ต้องทำงานหาเงินใช้เอง มองเป้าหมายให้ชีวิต  อยากมีรถ  อยากมีหน้าที่การงานที่มั่นคง เมื่อชีวิตจะก้าวไปสู่วัยทำงาน นั่นแปลว่า . . .     หมดเวลาแบมือขอเงินพ่อแม่แล้ว . . .     “ไม่รู้อีกพี่”       “ปีหน้า”     “ก็ไม่รู้อีก”     ผมยิ้ม  . . . มองหน้ามันแบบเต็ม ๆ     ผมจะเก็บใบหน้าในเวลานี้ของมันเอาไว้ในหัวใจ  มรึงจะรู้อะไรบ้างมั้ยไอ้หอกหัก  ชีวิตคนเราโตขึ้นทุกวัน  มรึงจะปล่อยให้เวลามันผ่านไปโดยไม่รู้อะไรนี่นะ  ผมยิ้มมองหน้ามันทั้งเอ็นดู  ทั้งเอือมระอากับความไม่รู้อะไรของมันเลย     “สามเดือนข้างหน้าล่ะ”     “ก็พาฝรั่งเข้าป่าเหมือนเดิม”       นั่นล่ะครับอาชีพของมัน  มันเหมือนไกด์ท้องถิ่นที่คอยเทคแคร์ฝรั่ง  พาไปที่โน่นบ้าง  ที่นี่บ้าง  ตามแต่ว่านักท่องเที่ยวจะว่าจ้าง     “แล้วเคยคิดมั้ย  หากวันนึงฝรั่งไม่มาจะทำอะไรกิน . . .”   ผมมองหน้าโก  เพื่อหยั่งเชิง     เจ้าตัวเงียบ  ก้มหน้านิ่ง  บางทีอายุขนาดโก ยังไม่คิดถึงวันข้างหน้ามากไปกว่า  วันนี้ท้องอิ่ม  ได้สนุกสนานไปตามวัย  ผมมองคนนั่งก้มหน้าด้วยความรู้สึกเอ็นดู จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:28:09

ความคิดเห็นที่ 51   “. . . นักท่องเที่ยวมาแล้วก็ไป  แต่เราต้องอยู่  อยู่ที่นี่  อาจตลอดชีวิตของเรา  เมื่อเราโตขึ้นทุกวันนะ  ทำไมไม่เรียน   ถ้าเราเรียนอย่างน้อยเราก็มีวิชาความรู้ติดตัว  เรายังทำมาหากินในเมืองได้  โกลองคิดดูว่าอยากเรียนต่อมั้ย  มันไม่มีใครสายเกินเรียนหรอก  แต่ถ้าปล่อยเวลามากกว่านี้เรียนไปก็ไม่รู้ว่าจะเอามาใช้ได้มั้ย”   ผมบอกมันยาวกว่าทุกครั้ง     อย่างน้อยที่สุด . . .     ที่บ้านผมเข็นหนักหนาเรื่องการเรียน เพราะถือว่าการเรียนคือพื้นฐานที่สำคัญอย่างน้อยที่สุดควรจบปริญญาตรี  เอามากอดไว้ให้อุ่นใจเสียก่อน  ขนาดเรียนมาแทบตายยังลำบากเลือดตาแทบกระเด็นกว่าจะหางานได้     ผมอยากให้มันเรียน . . .     อย่างน้อยที่สุดเพื่ออนาคตของมันเอง  วิชาความรู้ที่มันเรียนจะอยู่กับมันไปจนตาย   วันข้างหน้าไม่มีใครรู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง       มันเงียบ . . .     มันฟังผมนะ  เพราะระยะหลังผมมักจะพูดถึงกรุงเทพฯ  ให้มันฟังบ่อย ๆ  อย่างน้อยที่สุด  ผมอยากให้มันรู้  โลกใบนี้ไม่ได้มีแต่ป่า ภูเขา น้ำตก  แบบที่มันเจอทุกวัน  โลกนี้ยังมีอะไรมากมายที่มันยังไม่เจอ     การใช้ชีวิตบนโลกนี้ยากขึ้นทุกวัน . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:30:08

ความคิดเห็นที่ 52   “รถมาแล้ว  พี่ไปแล้วนะ”  ผมบอก  ก่อนลุกขึ้นเมื่อเห็นรถวิ่งมาไกล ๆ       “พี่อาร์ม  ปีใหม่มามั้ยอ่ะ”     “ไม่รู้เหมือนกัน”  ผมยิ้มให้มัน       ปีใหม่ที่มันพูดถึง . .   แค่เดือนกว่า ๆ  เอง  ผมจะมาที่นี่อีก  หากหัวใจของผมแข็งแรงพอ    ที่จะยอมรับในสิ่งที่ผมเห็น  ผมต้องยอมรับ  และยินดีกับคนที่ผมรักมิใช่หรือ       “มานะพี่อาร์ม    ผมอยากให้มา”  มันบอกพลางยิ้มฟันเรียงสวย     เออ!       ไอ้ความรู้สึกดี ๆ  นี่มันดีจริง ๆ  หนอ   แค่รอยยิ้มของมัน  ทำให้ผมลืมสิ่งที่เห็นเมื่อวานได้ขนาดนี้เลยหรือ  ผมลืมไปแล้วว่า  หากไม่มีภาพเมื่อวาน  ป่านนี้ผมคงนอนบนที่นอน     หาใช่ . . . มายืนรอรถที่ป้ายรถประจำทางแห่งนี้     หรือนี่มันคือสิ่งที่เบื้องบนกำหนดมา  ยามที่เรารักใครสักคน  เราก็อยากอยู่ใกล้ ๆ  กับคนที่เรารัก  ความห่วงใย  หรือคำพูดเพียงไม่มาก  มันสามารถทำให้หัวใจเราชุ่มชื่นได้เสมอ     “ถ้าว่างนะ”  ผมกระชับเป้เข้ากับบ่า     “โทรมาก่อนนะพี่  ผมจะมารับ  เดินทางดี ๆ นะพี่”   มันยิ้ม  ก่อนโบกมือให้ผม  เมื่อผมเดินก้าวขึ้นไปบนรถ นั่งลงแถวหลังสุด . . .     แบบนี้เขาเรียกว่าความสุข . . .     ผมยิ้มกับตัวเอง . . .     ก่อนหันมองมันทางกระจกด้านหลัง  มันยังอยู่ที่เดิม  ร่างมันค่อย ๆ  เล็กลง  เมื่อรถที่ผมนั่งอยู่แล่นไปข้างหน้าเรื่อย ๆ  แล้วภาพของมันก็หายไป     แต่ . . .     ภาพมันในหัวใจผมแจ่มชัดขึ้นทุกวัน     ความรัก . . . มันเป็นแบบนี้เองหนอ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:33:31

ความคิดเห็นที่ 53   ผมเริ่มเรียนรู้ในสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในหัวใจ  มันค่อย ๆ  สอนผมให้ค่อยเป็นค่อยไป  ความรักที่มันก่อตัวในหัวใจผมช้า ๆ  โดยที่ผมเองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผลของมันจะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปแบบที่รียกว่าหน้ามือเป็นหลังมือ       หาก . . .     ผมมีความสุขเมื่อนึกถึงมัน   ผมยิ้มเมื่อคิดว่า  ผมมีใครอีกคนในหัวใจ  ผมไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้  แม้ว่าในเวลานี้อาจจะไม่ใช่เวลาของผม  แต่ผมก็มีความสุข  สุขที่ผมได้รู้ว่าหัวใจของผมมีใครอยู่ . . .     คนไกล . . .     ผมยิ้มคนเดียว . . .     ในห้วงเวลาที่เหนื่อยล้า  จากหน้าที่ประจำวัน  หรือยามที่ผมต้องการน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจ สิ่งเดียวที่ผมทำเสมอ  เอารูปมันที่ผมถ่ายไว้มาเปิดดู  ผมเก็บรูปมันไว้ในกระเป๋าสตางค์  พกติดตัวเอาไว้ตลอดเวลา  รูปในกระเป๋าแจ่มชัด       หาก . . .     ภาพที่ติดในหัวใจผมชัดกว่า  ชัดเจนกว่าภาพถ่ายจากเทคโนโลยีใด ๆ  ทั้งหมด  แค่ผมหลับตา  มันก็มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว       . . . รูปอะไรก็ไม่แจ่มชัดเท่ากับรูปในความทรงจำ . . .     ความทรงจำเกือบครึ่งชีวิตของผม . . .     . . . มีแต่มัน     แล้วความทรงจำในครึ่งชีวิตของมัน . . .     . . .  มันจะมีผมบ้างหรือปล่าว  ในหัวใจของมัน  คนที่ได้หัวใจของผมไป     เรื่องของความรัก . . .     สิ่งที่อยู่ในหัวใจ  มันมากะเกณฑ์กันไม่ได้หรอก  เพราะในความทรงจำของคนหนึ่งคน  อาจไม่มีค่าอะไรเลย  กับอีกคน       ผมรู้ . . .     รู้ดีอย่างที่สุด   สิ่งที่เป็นความทรงจำของผม  มันเข้ามาไม่ได้ เหมือน ๆ  กับความทรงจำของมันผมเองก็เข้าไปไม่ได้เหมือนกัน  โลกของมันและผม  อาจเป็นโลกคู่ขนานกันไปแบบนี้อีกจนตายก็ได้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:35:15

ความคิดเห็นที่ 54   สามวันสุดท้ายของปี . . .     ผมยิ้มด้วยริมฝีปากสั่นระริกอีกครั้ง  เมื่อผมมายืนอยู่กลางเมืองเล็ก ๆ   เมืองที่ผมเริ่มคุ้นเคย   เมืองที่เป็นเหมือนบ้านอีกหลัง . . .     หัวใจผมอยู่ที่นี่ . . .     ผมต้องตามหาหัวใจของผม  ผมได้แต่แอบหวัง  อยากมีเวลามากกว่านี้  เวลาที่ผมจะได้อยู่กับคนที่ผมรัก  ผมรู้ตัวเอง  เวลาเกือบสองเดือนที่อยู่กรุงเทพฯ  ทรมานเหลือเกิน  ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่คิดถึงมัน       หรือ . .  .     จะเรียกว่า . . .  คิดถึงทุกลมหายใจเข้าออก     ผมไม่ได้โทรบอกมัน . . .     . . . เพราะคาดหวังอยากให้มันแปลกใจเล่น ๆ  กับการกลับมาของผม  เพราะในวันสุดท้ายที่เจอกัน  เป็นมันที่บอกให้ผมกลับมา  ผมกลับมาด้วยความหวังว่า  มันจะรอผม  เหมือน ๆ  ที่ผมคอยนับวันการกลับมาที่นี่อีกครั้ง     แต่ . . .     กลับเป็นผมเสียเองที่แปลกประหลาดใจ  และหนาวสะทกสะท้านไปถึงส่วนที่ลึกที่สุดแห่งบาดาลใจ     ลมหนาวระลอกนั้น . . .     . . . แช่หัวใจผมให้เย็นเยียบ . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:37:24

ความคิดเห็นที่ 55   เมื่อผมรับทราบข่าวของโก . . .       เด็กหนุ่มที่ผมหลงรักอย่างหมดหัวใจ  คนที่บอกให้ผมกลับมาอีกครั้ง   ผมกลับมาเพราะแอบหลงยึดในคำพูดของมัน คำพูดในวันสุดท้ายก่อนจากลา  เสมือนหนึ่งคำมั่นสัญญา  ที่ผมจะยึดถือเอาไว้       หากสิ่งที่ผมรับรู้แล้วทำให้หัวใจของผมเย็นเยียบดุจรัตติกาลอันมืดมิดและยาวนาน     . . . มันย้ายไปอยู่กินกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว     ผมเจ็บปวด . . .     . . .  แววตาผมร้าวรวด . . .       หาก . . .       ผมต้องเก็บกลืนเอาความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้  มันเป็นความเจ็บปวดของคนที่แอบรักคน ๆ  นึง    ความรักไม่ใช่สิ่งที่สวยงามแบบที่ผมวาดหวังเอาไว้   มันยังมีอะไรอีกมากมายในความรักที่ผมจะต้องเรียนรู้       ผมได้รับบทเรียนบทแรกที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากการ . . .     . . . แอบรัก     แล้วยิ่งเป็นความรักที่ไม่ใช่สมดุลแห่งธรรมชาติด้วยแล้ว  มันยิ่งเจ็บปวดทรมานอย่างที่สุด  ความรักที่ผิดแปลกแตกต่างไปจากโลก  ความรักที่เกิดขึ้นกับมนุษย์ที่ถูกสาป จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:42:51

ความคิดเห็นที่ 56   โลก . . .     สร้างกลางวัน . . .     . . . มาคู่กลางคืน     ให้ความสุข . . .     . . . และเรียนรู้ความทุกข์     ทุกสิ่งทุกอย่างมีคู่ของมันเสมอ  เราไม่สามารถที่จะฝืนสิ่งที่มาเป็นคู่ได้  ผมควรยินดีกับคนที่ผมรักมิใช่หรือ?     โลก . . . สร้างผู้ชายมาคู่ผู้หญิง     ส่วนผม . . .มนุษย์ที่ถูกสาป   ไม่รู้จักเพศตนเอง     ห้วงเวลาของอาทิตย์รอยต่อของปี . . .     สำหรับผม  นานเหลือเกิน    แต่ละเวลาที่ผ่านไป  ทำไมมันช่างเชื่องช้า  ทั้ง ๆ  ที่เวลามันก็ดำเนินไปตามปกติของมัน  สำหรับการเริ่มต้นของปีใหม่  ห้วงเวลาที่ทุกคนต่างเฉลิมฉลอง  มีความสุข  ให้รอยยิ้มแก่กัน  สำหรับผมมันกลับเป็นเวลาที่ทรมานที่สุด  ผมต้องตื่นตั้งแต่เช้า ทั้ง ๆ  ที่อากาศหนาวเหน็บ  น้ำค้างยอดหญ้าแทบแข็งตัว  หากผมไม่รู้สึกรู้สากับอากาศรอบ ๆ  ตัว  ผมเอาตัวเองไปปะทะลมหนาว  ราวกับจะทรมานตัวเอง   อย่างน้อยที่สุด  ผมจะได้เรียนรู้ว่า  สิ่งที่เราคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นมันอาจจะตรงกันข้าม . . .     ลมหนาวปะทะร่างกายราวเข็มแหลมที่แทงทิ่ม . . .     ผมประจักษ์แจ้ง . . .     . . . หนาวเหน็บจับหัวใจ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:44:32

ความคิดเห็นที่ 57   หาก . . . ผมไม่เคยจดจำ     เพราะในเวลาต่อมาอีกหลายปี  ผมได้ลืมสิ่งที่ควรจะจดจำ  ความเจ็บปวดที่เกิดจากความรัก  เพราะเมื่อเวลามันผ่านไป  ผมกลับลืมห้วงเวลาแห่งความเจ็บปวดเหล่านั้นไปหมดสิ้น     คืนนั้น . . . รอยต่อของวันเกิดผม     ก่อนกลับกรุงเทพฯ  ผมไปนั่งกินเบียร์ที่ร้านเดิม    เบียร์เย็น ๆ  ปะทะกับลมหนาวโชยเอื่อยยามหนาวสุดของปี  สายลมที่พัดมาทำให้ผู้คนต่างสวมเสื้อผ้าหลายชั้น  แต่ผมไม่กลัว  ผมมีแค่กางเกงเลบาง ๆ  กับเสื้อยืดราคาไม่ถึงร้อย    ห่อหุ้มร่างกายของตัวผมเอง  ส่วนหัวใจผมไร้สิ่งใดห่มห่อ     หนาวกายห่มผ้าจึงหายหนาว     . . . หนาวใจ . . .     ไร้หัวใจให้ไออุ่น  มีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลรดรินลงสู่ใจ  คอยเป็นเสมือนความร้อนเล็ก ๆ  ที่ไล่ความรู้สึกทั้งหมดที่เกาะกินก้อนเนื้อเท่ากำปั้นของผมเอาไว้     ผมจะต้องกลัวอะไรอีก . . .         ในเมื่อตอนมาโลดละลิ่วปลิวลม  ด้วยหวังว่าปลายทางของที่นี่  ผมจะมีใครสักคนที่รอรับผมอยู่  มันเป็นปลายทางที่ผมวาดหวังเอาไว้ในมโนภาพแทบทั้งสิ้น  เพราะในภาพของความเป็นจริงปลายทางของมันมีแต่ความว่างเปล่า . . .     ที่ปลายทาง . . .     . . . ไม่มีคนที่ผมวาดหวังยืนยิ้มรอผมอยู่ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:47:26

ความคิดเห็นที่ 58   เบียร์หมดไปห้าขวด  แต่ผมไม่เมา  แค่อาการตึง ๆ เล็กน้อยเท่านั้น  ผมนึกถึงตัวเอง  ก่อนมาเริงร่า  หวังว่าห้าวันนี้ผมจะได้เที่ยวกับมัน  แม้มันจะไม่รู้ว่าหัวใจผมคิดอย่างไรกับมัน  แต่ผมก็อยากให้มีมันอยู่ใกล้ ๆ     แค่คิด . . . ก็เจ็บปวด     ความฝันสวยงาม . . .     แต่ผมไม่เคยเอื้อมมือแตะต้องความฝันเหล่านั้นได้เลย  สิ่งที่เป็นอยู่คือความจริง . . .  ความจริงที่ผมรับรู้     . . . มันไม่ใช่คนตัวคนเดียวแบบเก่าก่อน . . .     ความจริงที่ผมได้รับ  มันคือความจริงแท้ตามธรรมชาติ  ผมควรจะยินดีกับคนที่ผมรัก  มากกว่าถึงจะถูก  อย่างน้อยที่สุด . . . ผมรู้จักความรักแล้ว     ในความรัก . . .     . . . มีทั้งสุขและทุกข์     มันระคนปนเปกันไป  เหมือนหยินกับหยาง  ที่ผสมผสานกันอย่างลงตัวมากที่สุด  คือสิ่งที่ดีที่สุด  และเลวร้ายที่สุดเหมือนกัน  วันนี้  ผมจะดื่มให้เมา . . .     พรุ่งนี้ . . วันเกิดผม     ผมจะเดินสู่เส้นทางเดิมที่ผมจากมา จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:49:10

ความคิดเห็นที่ 59   บางที . . .     . . . ที่ตรงนี้ . . .     เมืองเล็ก ๆ  ที่ผมนั่งในเวลานี้   อาจเป็นแค่ที่พักระหว่างทาง  ที่ผมแวะพัก  ยิ้มกับคนที่แวะพักเหมือนกัน  และเมื่อถึงเวลา  ผมก็ต้องเดินไปตามถนนสายเดิมของผม  ถนนที่ผมเดินมาก่อนหน้านี้  ก่อนมาเจอกับมัน     ถนนสายชีวิต . . . ที่ผมเองก็ไม่รู้จุดหมายปลายทาง     . . . ปลายทาง . . .     ว่างเปล่า . . .     . . . เฉกเช่นเคยเป็นมา จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:51:31

ความคิดเห็นที่ 60   “แม่บอกผมว่าพี่อาร์มมาตั้งหลายวัน  ไม่เจอหน้าเลย”    เสียงมัน . . .     ผมจำได้เสียงทักจากด้านหลัง . . . โกเมศวร์         ผมหลับตารวบรวมความรู้สึกทั้งหมดที่มีในเวลานี้   ผมขอเวลาสักสามวินาที  ขอเวลาปรับหัวใจให้เป็นปกติก่อน  ขอเวลาให้ผมได้ตั้งตัวก่อน  ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด  เก็บใบหน้าที่ร้าวลึกเพราะความเจ็บปวดเอาไว้     “มาก็ไม่ยอมแวะไปหาคนเรา  ผมคอย”   เสียงมันคล้ายตัดพ้อ  เสียงของคนที่ผมอยากเจอ . . .     ผมคอย . . .     ช่างเจ็บลึกเข้าไปในหัวใจ  ใครกันแน่ที่คอย  เป็นมันดอกหรือที่คอย  ไม่ใช่ผมใช่ไหม  ผมอยู่มาสองเดือนเพื่อรอมันบอกคำนี้ใช่ไหม     หากแต่ . . .       เป็นผมหลบหน้ามันตลอดสี่วันก่อนที่ผ่านมา  ผมไม่อยากเจอหน้ามัน  การเจอกับโกเมศวร์  อาจนำความเจ็บปวดมาสู่ผมอีก  ผมเลยเลี่ยงที่จะเจอ       ไฟ . . . ร้อน     ในเมื่อผมรู้ว่านั่นคือไฟ  ที่ตรงนั้นมันร้อน  ผมจะเดินเข้าไปเพื่ออะไร   เพราะว่าผมรู้จักตัวเอง    ผมอ่อนแอเกินกว่าที่จะทนเห็นมันมีความสุขกับผู้หญิงคนนั้น จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:53:27

ความคิดเห็นที่ 61   ผมเกลียดผู้หญิงคนนั้น . . . .     . . . เกลียด . . .     เกลียด . . .     เกลียดที่สุด  ผมเกลียดทั้ง ๆ  ที่เขาไม่ผิดอะไรเลย  ทุกอย่างมันเป็นผมเองทั้งนั้นที่คิดไปเอง  ผมแอบรักเขาเอง  โดยที่เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ     “กินเบียร์มั้ย”    ผมถามมัน    ผมยิ้มให้ทั้ง ๆ  ที่ในหัวใจของผมมีแต่ความเจ็บปวด  แต่ผมจะให้มันรู้ได้อย่างไร     . . . ความรู้สึก . . .     ที่มันมีทั้งหมดในหัวใจของผม  ผมต้องเก็บเอาไว้  ไม่บอกมันหรอก  บอกมันไม่ได้ ผมใส่หน้ากากแห่งความสุขเพื่อคุยกับมัน  ซ่อนโศกเอาไว้อย่างมิดชิด     ก่อนหันไปส่งสัญญาณขอเบียร์อีกสองขวด     ลมหนาวโชยอ่อน . . .     อ่อนเหมือนกระแสหัวใจของผมตอนนี้  ทุก ๆ  อย่างคล้ายหยุดนิ่ง  ผมมองรอบ ๆ ตัวจดจำบรรยากาศของคืนหน้าหนาวที่ปายเอาไว้  ผมเก็บเกี่ยวสิ่งที่เห็นลงในหัวใจตัวเองอย่างช้า ๆ  ด้วยหวังว่า จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:54:41

ความคิดเห็นที่ 62   หาก . . . วันไหนผมคิดถึงปาย     ผมจะคิดถึงวันเวลาที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้  วันเวลาที่ผมได้นั่งอยู่กับคนที่ผมรัก  แม้มันจะเป็นความรักที่ต้องแอบเอาไว้ แต่ผมก็ยินดีที่จะให้เป็นไปแบบนั้น  ไม่อยากให้มันได้รู้  ผมไม่อยากให้มันรักผมเพราะสงสารผม       หาก . . .  มันอยากรักใครสักคน     ผมก็อยากให้มันได้รักด้วยหัวใจทั้งหมดที่มันมี . . .     เพราะเมื่อใดที่มนุษย์เรารักด้วยหัวใจ  มนุษย์จะถนอมความรักของหัวใจเอาไว้  เขาจะดูแลหัวใจของตัวเองเอาไว้ตราบนานเท่าที่หัวใจของเขายังมีรัก  ผมเชื่อ  ความรักห้ามกันไม่ได้  ขอให้คนอื่นมารักเราไม่ได้  มันเกิดมาจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจเราเองเท่านั้น     คืนนี้ . . .     . . . ผมจะนั่งดื่มกับมัน     ยิ้มให้มัน  หัวเราะกับมัน  เก็บเกี่ยวความสุข  ความรักที่ผมมีทั้งหมด  ผมจะจดจำทุก ๆ  ห้วงเวลาในคืนนี้เอาไว้  มันจะเป็นความทรงจำที่ตราตรึงในหัวใจของผมไปตราบนานเท่านาน  ว่าในเวลานึง  ผมมีเวลาอยู่กับคนที่ผมรัก     คืนนี้ . . .     ผมจะบอกลามัน    จะเอื้อนเอ่ยคำลาจากหัวใจของผม  จะขอบคุณทุก ๆ  อย่างที่ทำให้ผมยิ้มได้    ขอบคุณมันที่คอยพาผมตะรอนไปโน่นมานี่  ขอบคุณน้ำใจที่มันมีให้ผม  และผมมจะขอโทษมัน  ขอโทษที่หัวใจผมหลงรักมันมากกว่าสิ่งที่ควรจะเป็น     ผมรักมันมากกว่า . . . เพื่อน       . . . มากกว่าคำว่าพี่น้อง     หลังจากคืนนี้ . . .     ผมจะกลับไปสู่โลกแห่งความจริงของผม ที่เหมาะสมสำหรับผม  ไม่ใช่ตรงนี้  โลกที่ผมเองก็รู้ว่า  ผมกับมัน  ไม่ได้เกิดมาคู่กัน    คืนนี้ . . .     ผมจะจบความเจ็บปวดที่มีทั้งหมดในหัวใจของผม จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:56:05

ความคิดเห็นที่ 63   มันมองหน้าผม คิ้วมันขมวดคล้ายมีคำถามในหัวใจ     หาก . . .     . . . ผมยิ้มอย่างเคย . . .     ใครอย่าวาดหวังเลย  ว่าจะเจอความเจ็บปวดบนใบหน้า  เมื่อผมก้าวขึ้นเวทีแสดงแล้ว  ผมจะถอดหัวใจแสดงมันให้ดีที่สุดในชีวิต  ละครฉากสุดท้ายก่อนที่จะรูดม่านอำลา  จะเป็นโศกนาฏกรรมที่สวยงามที่สุด  ผมแสดงมันด้วยใจของผมเอง  ยิ้มอย่างที่อยากจะยิ้มให้มัน  เป็นรอยยิ้มที่ผมเองก็ไม่รู้ว่า  ผมยิ้มได้อย่างไร  ในเมื่อหัวใจผม  มีแต่ความเศร้า     มันจะสังเกตผมมั้ย . . .     หัวใจผมร้องให้  ปานจะขาดใจ  ผมรักมันนะ  รักมันมากเสียด้วย  แต่ครั้งนี้  อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้นั่งกับมันแบบนี้  เพราะปิดเทอมคราวหน้า     ผมอาจไม่มีเรี่ยวแรงที่จะมาที่นี่อีกแล้ว . . .     ที่แห่งนี้ . . . ไม่ใช่ที่ของผม     “เอ้าชน”    ผมยกขวดขึ้นมาตะแคง ค้างเอาไว้กลางอากาศ     มันมองหน้าผม  คิ้วมันขมวดเข้าหากัน  ผมซะอีกที่เป็นฝ่ายพยักหน้าให้มันเป็นสัญญาณว่า  ชนแน่ ๆ  มันยกขึ้นมาเอาคอขวดแตะกันเบา ๆ         “ใครไม่หมดเป็นหมา”    ผมยิ้มให้มัน  ก่อนกระดกสื่งที่อยู่ในขวด  ผ่านลำคอลงไป  มันขมขื่น  แต่คงน้อยกว่าหัวใจที่ขื่นขมเป็นแน่  น้ำสีอำพันไหลผ่านลงไปจนหมดขวด  ราวกับท่อน้ำแตก     เพียงแค่ชั่วครู่ . . . ขวดนั้นก็ว่างเปล่า จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:57:34

ความคิดเห็นที่ 64   หน้าผมแดงก่ำ  เพราะนั่งดื่มมาหลายขวดแล้ว  ผมยิ้มได้มากกว่าเดิม  เพราะอย่างน้อยตอนนี้  ผมไม่มีความสามารถที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ทั้งร้อย  มันคงไม่ว่าหากคำพูดใด ๆ  ที่ผมพูดออกมาจะจุดชนวนความรู้สึกอะไรบ้าง  มันคงไม่ถือสาคำพูดของ . . . คนเมา     เมาเบียร์ . . .     . . . เมารัก       มันต้องคิดว่าผมเมาเบียร์       แต่สิ่งที่มันคิดอาจจะไม่ใช่ทั้งหมด  เบียร์อาจสะกดให้ร่างกายผมอ่อนล้าลง  ความรักต่างหากที่ทำให้ผมต้องมานั่งซดเบียร์  หากมันรู้จักผมสักนิด  แค่นิดเดียวที่หัวใจของมันทอดมองมายังผม  มันจะรู้ผมไม่ได้เมาเบียร์ อย่างที่เห็น  แต่ผมเมาอย่างอื่นมากกว่า     ผมยิ้มเยาะกับมันเมื่อเห็นมันดื่มไปแค่เศษหนึ่งส่วนสามของขวด       “ได้แค่นี้เองเหรอ  นึกว่าจะแน่  ที่แท้ก็อ่อน”     “ทำไมพี่กินเก่งจัง  อกหักหรือ”       สายตามันจ้องผมเอาไว้  เหมือนจะรอคำตอบจากผม     ผมจะตอบมันได้อย่างไร  จะตอบคำถามนี้ได้หรือ    คำถามที่มันก๊ะน๊อคผมให้ตายคาเวทีเลยใช่มั้ย . . . ผมมองหน้ามันก่อนยิ้ม       แต่ . . .     เป็นรอยยิ้มที่เยาะหยันตัวเองนะ  ทำไมผมต้องเกิดมาแล้วรักคนเพศเดียวกับผมด้วย  ผมไม่เข้าใจทำไมผมถึงต้องถูกสาปให้เป็นแบบนี้   หากรักคือความเจ็บปวด  ชาตินี้ไม่อยากมีมันแล้วล่ะความรัก       ถ้า . . .     ความรักเกิดจากพหรมลิขิต  แบบที่คนเขาชอบพูดกัน  ผมคงต้องกราบอ้อนวอนพระพหรม  เทพเจ้าผู้ทรงลิขิตชีวิตมนุษย์  ผมกราบวิงวอนแทบบาทองค์ท่าน       ขอมีรักที่มันเป็นคนแรก . . .     . . . และ . . .     ขอให้มันเป็นคนสุดท้ายที่ผมจะได้รักเถิด จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 16:58:55

ความคิดเห็นที่ 65   “อกหักดีกว่ารักไม่เป็นว่ะ”     “เอาน่าพี่ . . . เดี๋ยวมันก็หายเอง”     “เหรอ . . . สงสัยยากว่ะ”   ผมคว้าเบียร์ในมือมันมากระดกอีกรวดเดียวหมดไปอกขวด  มันมองผมด้วยสายตาแปลก ๆ  เมื่อผมส่งสัญญาณขออีกสองจากเด็กเสริฟ     “เมาแล้วหายเหรอพี่”     “ดีกว่าตอนไม่เมาหน่อยนึง”     “เล่าให้ผมฟังได้มั้ยพี่”     “เล่าเรื่อง”  ผมขมวดคิ้ว  ทั้ง ๆ  ที่รู้ในคำถามของมันดี  แต่ผมจะให้มันรู้ได้อย่างไร  เรื่องบางเรื่องเหมาะที่จะคุยกับคนบางคนเท่านั้น  สำหรับเรื่องนี้  ไม่เหมาะที่จะคุยหรือพูดให้ใครฟังเสียด้วยซ้ำไป     “ใครทำพี่อกหัก”     ผมเงียบ . . . มองหน้ามัน     “ขอโทษพี่  ที่ถามแบบนั้น  ที่เข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัว  ผมแค่เป็นห่วงพี่   พี่อาร์ม  ผมไม่อยากให้พี่เป็นแบบนี้เลยรู้มั้ย”       มันดึงเบียร์ทั้งสองที่เด็กเสิร์ฟเอามาวางไว้  ก่อนที่ผมจะคว้าเอาไว้ไดทัน . . .     ผมมองหน้ามัน . . .     “พอเหอะพี่  เมามากแล้ว”     “น่า  ขอเมาคืนนี้คืนเดียว พรุ่งนี้ก็คงหาย”  ผมยิ้มให้มัน     “แน่ใจเหรอพี่  พี่รู้ได้ไงว่าพรุ่งนี้มันจะหาย”     “เปลี่ยนเรื่องคุยเหอะ  ไม่อยากคุยเรื่องที่มันเศร้า ๆ  ว่ะ”       “ก็ได้ . . . ผมบอกให้โทรมาก่อนวันไหนพี่จะมา  จะไปรับ  แล้วทำไมไม่โทรมา ไม่โทรมาคุยกันเลย พี่ผิดสัญญา”     ผมยิ้มให้มัน . . .     . . . คราวนี้ น้ำตาผมร่วง จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 17:00:29

ความคิดเห็นที่ 66   ผมรีบปาดน้ำตาทิ้ง  มันไม่ลืมที่มันบอกผมไว้  มันหลงคิดเอาเองว่าสิ่งที่มันพูดคือคำสัญญา  คือสิ่งที่ผมต้องกระทำตาม   มันขีดเส้นระหว่างมันกับผมเอาไว้แค่ไหน  มีแต่มันที่รู้   แล้วเป็นผมเองต่างหากที่คิดไปเอง  ผมรักมันเกินกว่าความสัมพันธ์ที่เรามี       หากวันนี้ . . .      มันเดินไปบนเส้นทางที่มันอยากเดิน  มันเดินไปตามถนนสายชีวิตของมันเอง  ผมควรจะยินดี  จะยิ้มให้กับสิ่งที่มันเลือกมิใช่หรือ  แล้วทำไมผมต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่มันเลือก  หรือเพราะผมรักมัน  อยากมีมันเอาไว้เพื่อเป็นของผม  ทำไมผมไม่รักมันเพราะอยากรัก . . .     ผมจะไปโกรธมันได้อย่างไร . . .     เพราะผมเองที่หลงใหลไปกับมัน . . . ผมแอบรักมัน  ผมก็ต้องทนรับความเจ็บปวดนั้นเอาไว้เอง     “เออ  ขอโทษ”     “แล้วพี่อยู่กี่วัน  พรุ่งนี้ไปห้วยน้ำดังกันมั้ยพี่  ผมต้องขับรถพาฝรั่งไปค้างสองคืน  ไปกันนะพี่  ห้วยน้ำดังสวย  ไปกางเต็นท์นอนกัน”     “กลับพรุ่งนี้แล้ว”     “อ้าว  เพิ่งเจอแปบเดียวเองจะกลับแล้วเหรอ  เสียดายจัง  อยากให้พี่ไปเที่ยวห้วยน้ำดังด้วยกันก่อน  ผมตามหาพี่เสียทั่วเลยตั้งแต่บ่าย  ที่แม่บอกว่าต้องไปห้วยน้ำดัง  ไม่ลองไปชวนพี่อาร์มด้วยล่ะ  ผมนึกว่าแม่อำเสียอีกว่าพี่มา  นะพี่อาร์มนะ  อยู่ต่อสักสองวัน  แล้วค่อยกลับไม่ได้เหรอ”    มันต่อรองมองหน้าผม แววตามันที่มองมา     มันเสียดายอย่างนั้นหรือ ?     แปบเดียว . . .     . . . แต่เจ็บเจียนตายแล้วไอ้โกเอ้ย จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 17:03:03

ความคิดเห็นที่ 67   “ไม่ได้หรอก  มหาลัยเปิดเรียน  ไม่อยากขาดเรียน”  ผมไม่ได้ปดมันหรอก  เพราะว่ามหาวิทยาลัยเปิดเรียนจริง ๆ  หากแต่ความตั้งใจเดิมผมอยากจะขาดเรียนเสียด้วยซ้ำ         “ถ้างั้น . . . พรุ่งนี้ผมไปส่งพี่ก่อน   เพราะกว่าจะไปห้วยน้ำดังก็เกือบเที่ยง  พี่จะเข้ากรุงเทพฯ  เลยหรือ”     “ก็จะแวะบ้านที่เชียงใหม่ก่อน เดี๋ยวนี้แม่บ่น  มาเป็นลูกปายไปแล้ว  ไม่ค่อยแวะที่บ้าน”     “เหอะ ๆ ๆ  หลงเสน่ห์ปายหรือหลงเสน่ห์เด็กปาย”     ไอ้หอกเอ้ย . . . อย่าย้ำมาก     “หลงทางมากกว่าว่ะ  อย่าพูดถึงมันเลย”  ผมตัดบท     “เอ้างั้นให้อีกขวด  ไหน ๆ  ก็จะกลับแล้ว”    มันผลักขวดสีน้ำตาลสัญลักษณ์เจ้าป่า  ที่มันยึดเอาไว้ตั้งแต่แรกมาให้ผม     ผมหยิบมันมาตะแคงขวดก่อนชนกับมันอีกรอบ . . .     “โก  กลับบ้านได้แล้ว”  เสียงที่ดังจากด้านหลัง  แหลมสูง  คล้ายออกคำสั่ง  ผมมองหน้ามัน  สีหน้ามันเหมือนเกรง ๆ     “เดี๋ยวกลับ  อีกแปบ”     “ไม่ต้องเดี๋ยวเลย  กลับเดี๋ยวนี้”     ผมยิ้ม . . . .     เข้าใจดี  ผมไม่แม้ที่จะหันไปมองหน้าเขาด้วยซ้ำ  เจ้าของเสียงนั้น  ไม่ใช่คนอื่นไกล  คนที่ผมเกลียด . . . ทั้ง ๆ ที่เขาไม่ผิด     “ไปเหอะไป๊  อายคนอื่นเขา”  ผมโบกมือไล่มัน     มันมองมาที่ผม  ผมยิ้มให้มันนิดนึง . . .       ผมนะเข้าใจมันดี  ตอนนี้มันไม่ใช่คนตัวเปล่าอีกแล้ว มันมีพันธะแล้ว   ไม่มีใครหรอกที่อยากเห็นคนที่เรารักออกไปไหนมาไหนดึก ๆ ดื่น ๆ  เวลาแบบนี้  อากาศแบบนี้  คือเวลาที่คนสองคนควรอยู่ด้วยกันมิใช่หรือ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 17:04:09

ความคิดเห็นที่ 68   ห่วง . . .     ที่ไอ้โกมันผูกเอาไว้ . . .  มันต้องหาทางสลัดห่วงที่มันผูกเอาไว้เอง  ไม่มีใครหรอกที่จะช่วยมันได้  ในเมื่อมันเลือกเส้นทางของมันเอง     ผมได้แต่มองมันด้วยความเสียดาย . . .     อายุมันยังน้อย  น้อยเหลือเกิน  หากมันอยู่ในกรุงเทพฯ  มันคงยังอยู่ในชุดนักศึกษา  มันยังมีโอกาสเจออะไรอีกมาก  โลกมิได้มีแค่สิ่งที่มันเจออยู่ตอนนี้  น่าเสียดายเหลือเกิน . . .     ที่มันเลือกจบอนาคตของมันกับผู้หญิงแบบนี้ . . .     . . . ผู้หญิงบาร์เบียร์     ผมจ้องหน้ามัน . . .     มันเหมือนมีอะไรจะบอกผม  ผมส่ายหน้าห้ามไม่ให้มันพูดอะไรอีก  แล้วมันก็ลุกขึ้น  สายตามันคล้ายตัดพ้อผม     “พรุ่งนี้ผมไปส่งนะพี่”       “อือ”     “รอผมด้วยนะพี่  รอผมก่อน”  แววตามันเหมือนมีอะไรในใจ  แค่แวบเดียวเท่านั้นที่ผมสัมผัสได้  ก่อนที่มันจะเดินจากไปแล้ว     มันจากไปแล้ว . . . .     ทิ้งผมอยู่กับขวดเบียร์  ผมมองเบียร์ที่เหลืออีกขวดของมัน  ก่อนกระดกขึ้นอีกครั้ง    บางทีทางที่ผมเลือกอาจเป็นทางที่ดีสำหรับผมเอง   วันนี้ผมรักมันมากกว่าตัวเอง  มากกว่าอะไรทั้งหมดที่ผมมี     พรุ่งนี้ . . . ผมคงมีความสุขมากกว่าวันนี้       ผมจะรักตัวเองให้มากกว่ารักคนอื่น  พรุ่งนี้ผมอาจเดินไปบนเส้นทางที่ถูกที่ควร  วันพรุ่งนี้ของผมจะสวยงาม  และเป็นวันที่เริ่มชีวิตใหม่ของผม จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 17:05:51

ความคิดเห็นที่ 69   เช้าวันที่ ๔ มกราคม . . .       ผมตื่นเช้ากว่าทุก ๆ  ครั้ง  ทั้ง ๆ  ที่อากาศหนาวเหน็บจนผมต้องคอยเอาสองแขนมากอดตัวเองเอาไว้บ่อยครั้ง    บางคราวก็เอาฝ่ามือสองมือถูกันไปมา  ก่อนเอามาแนบแก้ม ไล่ความหนาวเหน็บเพียงครู่ยาม  ความจริงบรรยากาศแบบนี้  ผมน่าจะนอนอีกสักสองชั่วโมง  แต่ผมตั้งใจเอาไว้ ผมจะไปให้ทันรถเที่ยวแรก . . .     ผมไม่อยากเจอมัน . . .     ผมคงยังไม่แกร่งพอที่จะเห็นหน้ามัน . . . ผมไม่อยากจบกับมันด้วยการจากลา  หากมันมาส่ง . . .     ผมจะกลั้นน้ำตาไว้ไหวหรือ . . .     รถเมล์แดงคันเล็ก ๆ  เข้ามาจอดเทียบ . . . ผมหันไปมองถนนเส้นนั้นอีกครั้งราวสั่งลา  น้ำตาเอ่อ  หัวใจมันวังเวง  จากวันนี้ต่อไป     ถนนสายนี้ . . .     . . . คงไม่มีมันอีกแล้ว     รถเที่ยวเช้าในฤดูหนาวแบบนี้แทบไม่มีผู้คน  ผมเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง . . .     ปล่อยลมหนาวมาปะทะใบหน้า  ให้ใบหน้ามันชา  ให้ชาเท่า ๆ  กับหัวใจ   ละอองน้ำค้างจากไอหมอก  ปะทะผิวหน้าหนาวสะท้านไปถึงส่วนลึกสุดในหัวอก     น้ำค้าง . . .     . . . ผสมน้ำตา จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 17:06:38

ความคิดเห็นที่ 70   น้ำตาที่ผมเองพยายามสะกดมันเอาไว้  มันเจ็บปวดอย่างไรไม่รู้  เหมือนหัวใจจะแยกออกเป็นสองส่วน  เมื่อคิดว่าต้องจากมันจริง ๆ     “พี่อาร์ม  พี่อาร์ม”  เสียงเรียกในขณะที่รถวิ่ง ใครเคยนั่งจะรู้  รถหวานเย็นวิ่งช้า ๆ  จอดทุกแห่งที่มีคนโบก     ผมมองออกไปข้าง ๆ  หน้าต่าง  คนที่ขี่มอเตอร์ไซด์ไล่ตามมา . . .     . . .โกเมศวร์     “ไหนบอกกลับเที่ยวเดิมไง  ผมไปหาน้าปู  แกบอกพี่ออกมาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว  ทำไมพี่ไม่รอผม  เมื่อคืนผมบอกให้พี่รอผมไง”  มันตะโกนบิดรถไล่รถที่ผมนั่งแค่ไม่กี่เมตร     รอผม . . .     มันเสียดเข้าไปในหัวใจ น้ำตาผมเอ่อ       . . . ผมนี่หรือไม่รอมัน  . . .     มันต่างหากที่ทิ้งผมไป  มันทิ้งผมไปแล้ว  มันไปเดินบนถนนของมัน  ถนนที่มันเลือก  เส้นทางของมัน  เคยมีผมหรือ  ผมอาจแค่คนผ่านมา   ที่แวะพักยามเหนื่อยอ่อน  หันไปยิ้มกับคนที่เป็นเจ้าของถนน  แล้วผมก็ต้องจากลา . . .     เพราะผม . . .     . . . มีถนนของผมเอง     ถนนสายหัวใจของผม . . .     . . . ไม่มีวันมาบรรจบกับถนนสายหัวใจของโกเมศวร์ . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 17:08:17

ความคิดเห็นที่ 71   “เดี๋ยวไม่ทันรถที่เชียงใหม่ . . . “    ผมตะโกนโกหกมัน     “สุขสันต์วันเกิดนะพี่  มีความสุขมาก ๆ  นะพี่”  มันบิดรถเครื่องมาเทียบกับรถที่ผมนั่งเมื่อจอดรับคนโดยสารชาวเขาที่มีสัมภาระกองใหญ่     “ขอบใจ”  ผมยิ้มทั้งน้ำตา  มันจำวันเกิดผมได้ . . .     นี่แหละ !     ที่ผมตัดสินใจมาที่นี่อีกครั้ง . . . ผมอยากอยู่กับคนที่ผมรักในวันเกิดของผม  วันเกิดผมหลังปีใหม่ไม่กี่วัน . . .     “ผมให้พี่ . . .”   มันยื่นสร้อยหนังที่ถักเอาไว้อย่างสวยงาม    ห้อยจี้พระนักบุญแห่งล้านนา  โกเมศวร์  ยิ้มพยักหน้าให้ผมรับเอาไว้       “. . . ปิดเทอมมาอีกนะพี่”     ผมยื่นมือออกไปรับ . . . สายสัมพันธ์มันไม่จบ     ไม่จบแบบที่ผมตั้งใจไว้แน่ ๆ  ในเมื่อตอนนี้ที่ในมือผม  มีสิ่งแทนใจของคนที่ผมรัก  ผมกำสิ่งที่รับมาจากมือของมันเอาไว้แน่น  นี่คือของขวัญชิ้นแรกจากคนที่ผมรัก  ผมหวงและจะเก็บมันเอาไว้ไปจนลมหายใจสุดท้ายของผม     ผมมองหน้ามัน . . .     . .  . ปิดเทอมมาอีกนะ . . .     มาให้เจ็บหัวใจอย่างนั้นหรือ  ผมได้แต่ยิ้ม  แค่นี้ก็คงเพียงพอแล้ว  ผมคงไม่สามารถยืนบนโลกนี้ได้อีก  หากมาคราวหน้าเมียมันเกิดอุ้มท้อง  ผมจะยิ้มกับมันได้อีกหรือ  ผมจะคุยกับมันแบบที่ผมคุยตอนนี้หรือ       ถ้าหากว่า . . .     ความรัก  หมายถึง   ความเจ็บปวดตลอดชีวิต       ผมจะยังอยากรักอยู่อีกหรือ? จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 17:10:32

ความคิดเห็นที่ 72   “ไม่รู้เหมือนกัน  ปีหน้าจะจบแล้วพี่อาจต้องลงเรียนซัมเมอร์”     “ไม่เรียนไม่ได้หรือ  ไม่รู้ล่ะ  ผมอยากให้พี่มานะพี่  สัญญาสิพี่  ว่าพี่จะกลับมาหาผม พี่มาคราวหน้าผมจะพาไปปางอุ๋ง”     มันร้องบอก  เมื่อรถค่อย ๆ  เคลื่อนตัวออกอีกครั้ง     “กลับไปเหอะ . . . ต้องไปห้วยน้ำดังไม่ใช่หรือ”  ผมตะโกนบอก  เมื่อเห็นมันยังดื้อดึงที่ขับตามมา     “ไม่กลับ  ถ้าพี่ไม่สัญญาว่าจะกลับมา  ผมจะขับไปแบบนี้แหละ  น้ำมันหมดเมื่อไหร่ค่อยเข็นกลับ”  มันดื้อตาใส     ผมไม่เคยคิดคนอย่างมันจะดื้อได้ขนาดนี้ . . .     “เออ ๆ    มา ๆ  ปิดเทอมมจะกลับมา”  ผมตัดบท  สงสารมัน  เพราะถนนเส้นนี้มีแต่โค้งกับเขาทั้งนั้น     “สัญญาแล้วนะพี่  ถึงกรุงเทพฯ  โทรหาผมด้วยนะ  ผมจะคอย  อย่าลืมนะพี่อาร์ม  ต้องโทรมานะ  ผมจะคอย”  มันตะโกน  มันโบกมือให้ผม     ผมยิ้ม . . .     . . . ทั้ง ๆ  ที่หัวใจผมมันยับเยิน     ความรู้สึกของมัน . . .     . . . ผมอาจเป็นพี่ชายที่แสนดี  เป็นคนที่คอยห่วงมันสารพัด  คอยสอนมัน  บอกมันถึงการอยู่ต่อไปบนโลก . . .     ส่วนผม . . . รักมันเกินน้องไปแล้ว     ผมได้แต่ปล่อยให้น้ำตามันไหลไปตลอดทาง  ให้มันไหลออกมาให้สาสมกับความโง่งี่เง่าของตัวเอง     อย่างน้อย . . . สิ่งที่โกทำ     . . . ความรักพิสุทธิ์ล้ำ . . .     มันรักผม  ความรักที่มันมีให้ผม   มาจากหัวใจของคน ๆ  นึงที่พึงจะรักใครอีกคนได้  คนที่เป็นเหมือนต้นแบบของมันแต่ . . . เป็นรักที่ไม่ใช่เซ็กส์       รักมันกับผม แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 17:11:58

ความคิดเห็นที่ 73   โอ้ยยยยยยยยยยย  . . . . . . หมดแรง  แต่กระทู้ยังไม่จบครับผม ไม่รู้รีวิว  ประกอบเรื่องเล่าแบบนี้  จะโดนใจคนชอบรูปถ่ายมั้ยครับ  หากขุ่นข้องหมองใจขออภัยครับผม ไว้มาต่อนะครับ  ยังไม่ได้เก็บเชียงใหม่เลย จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 17:13:39

ความคิดเห็นที่ 74 ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังดูหนังเรื่องนึงอยู่เลย จากคุณ : นั่งอมยิ้มริมระเบียง เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 18:04:56

ความคิดเห็นที่ 75 เศร้าจังค่ะ อ่านแล้วเหงาๆ คิดถึงปายเหมือนกัน ที่ๆมีภาพเก่าๆ T_T จากคุณ : แมลงปอซื่อบื้อ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 18:59:57

ความคิดเห็นที่ 76   ขอบคุณกับทุกเรื่องราว...ภาพสวยๆ...และหนุ่มหล่อค่ะ จากคุณ : maymom เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 19:55:20

ความคิดเห็นที่ 77 คิดถึงปายครับ จากคุณ : cardthai เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 22:35:54

ความคิดเห็นที่ 78 เอ่อ.......น้ำตาซึมเลยล่ะครับ จะรออ่านเน้อ แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 52 23:08:12 จากคุณ : ป้อม (ppomp2003) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:07:37

ความคิดเห็นที่ 79   ผมกลับไปที่ปายอีกครั้ง . . .     ผมไปตามสัญญา . . . ผมไม่อยากผิดสัญญากับคนที่ผมรัก    แม้ว่าความรักที่ผมมี  จะแตกต่างจากสิ่งที่มันมีให้ผม  แต่ผมก็ยึดถือกับคำมั่นสัญญาเสมอมา       สองเดือนที่ผ่านมา . . .       ไม่มีสักวันที่ผมไม่คิดถึงมัน  แต่ยิ่งคิดถึงมันยิ่งเจ็บปวด    ผมพยายามแล้วที่จะไม่รักมัน  แต่ดูเหมือนว่า  ยิ่งผมพยายามจะถอยห่างเท่าไหร่  เหมือนหัวใจยิ่งวิ่งไปใกล้กัน  หรือว่าเป็นเพราะผมอ่อนแอ  ผมไม่ได้โทรหาทั้ง ๆ  ที่หลายครั้งผมกดโทรศัพท์ไปที่บ้านโก . . .     แต่ . . .     ผมวางสายก่อนทุกครั้งที่จะมีคนรับ ผมต้องการแค่นี้จริง ๆ     กลางเดือนมีนาคม . . .     ฤดูร้อน  นักท่องเที่ยวบางตา  อาจเพราะไม่ใช่ฤดูกาลท่องเที่ยวของเมืองเล็ก ๆ  กลางหุบเขาแห่งนี้  ผมลงรถที่เดิม  หลังจากที่วิ่งมาจากสถานีเชียงใหม่แห่งใหม่มาร่วมสี่ชั่วโมง . . .     บ้านเรือนแปลกตากว่าสองเดือนก่อน . . .     แปลกตาอย่างไรหรือ  เริ่มมีการก่อสร้างมากขึ้น  มองไปทางไหนก็มีแต่โครงไม้  โครงเหล็ก   เสียงตอกตะปู  เสียงเครื่องบดผสมซีเมนต์  เขาต้องเร่งทำเพื่อที่จะรับฤดูกาลท่องเที่ยวหน้า  ความเจริญเริ่มก้าวเข้ามาช้า ๆ  และอาจจะรวดเร็วต่อจากนี้อีกไม่กี่ปีข้างหน้า     กิจการที่มีอยู่จะต้องค่อย ๆ  ปรับตัวให้พร้อมกับการแข่งขัน . . .     ทุน . . . จากนอกพื้นที่จะค่อย ๆ  ไหลบ่ามาเหมือนน้ำป่าที่หลากไหล  และเมื่อนั้นคนที่ไม่ปรับตัวจะค่อย ๆ  หายไปจากระบบ  นี่คือวัฏจักรของการพัฒนา     การพัฒนา . . .     . . . คำพูดที่สวยหรู     แท้จริง . . .     การทำลาย . . . เป็นการทำลายรากเหง้าทางวัฒนธรรมอย่างช้า ๆ   หากแต่ไม่มีใครหรอกที่จะสนใจรากเหง้า  เขามองกันเพียงแค่ว่า  จะทำอย่างไรให้กิจการอยู่ได้  จะทำเช่นไร  ให้มีกระแสเงินสดหมุนเวียนในกิจการมากที่สุด จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:48:51

ความคิดเห็นที่ 80   ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป . . .     เงิน . . . เข้ามาขับเคลื่อนระบบเศรษฐกิจในเมืองเล็ก ๆ  มันค่อย ๆ  ซึมอย่างช้า ๆ  และไม่นานทุกคนจะโหยหาแต่เงิน  เพื่อประคองตัวให้อยู่รอดท่ามกลางการแข่งขันที่รุนแรงขึ้นทุกวัน  ระบบทุนนิยมจะค่อย ๆ  กลืนทุนขนาดเล็ก     ปลาใหญ่ค่อย ๆ  กินปลาเล็ก     ทุกอย่างจะเป็นไปตามธรรมชาติของมัน  คนที่ปรับตัวตามสภาพการณ์เท่านั้นที่จะอยู่ได้  ส่วนคนที่ปรับตัวเองไม่ได้จะค่อย ๆ  หายไปจากวงการ . . .     “พี่อาร์ม . . . ผมไปส่งมั้ยพี่”   ผมหันไปตามเสียง     “ไอ้ชัย . . .ไปไหนมาหรือ”    ผมทักทายเด็กรุ่นน้อง  ซึ่งก็รุ่น ๆ  เดียวกันกับโก   จะว่าไปแล้ว  มันก็ญาติกันนั่นแหละ . . .     ย่าของชัย . . . เป็นพี่สาวของปู่โก     “เออ  เอาดิ”  ผมไม่รอช้าขึ้นคร่อมข้างหลังชัยมันทันที  คร่อมมอเตอร์ไซด์นะครับ  อย่าเข้าใจอะไรผิดไปจากนี้     “มากี่วันพี่คราวนี้”     “ไม่รู้ว่ะ  เบื่อก็กลับ”     “ไม่เอาแฟนมาด้วยละพี่”     “หาไม่ได้”     “เชื่อตาย  สาวกรุงเทพฯ  เยอะจะตาย”  มันชวนผมคุยเรื่อย ๆ  จะว่าไปแล้วผมกับมันนี่คุยกันมากกว่าที่ผมคุยกับโกเสียอีก       ผมรู้จักมันก่อนโก . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:49:55

ความคิดเห็นที่ 81   แต่ . . . หัวใจผมมันดันไม่รักดี  ไปรักคนมีเจ้าของแล้วซะงั้น   เรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้นี่หว่า  ถ้าบังคับได้  ผมคงไม่ต้องเจ็บปวดเหมือนตอนปีใหม่    มันขับมาส่งผมที่รีสอร์ทของอา     “แวะกินอะไรก่อนมั้ย”     “เลี้ยงป่าว”     “เออเด่ะ  อยากกินไรสั่ง  เคยจ่ายเสียที่ไหนเล่า”   ผมยิ้มกับมัน  ก่อนเดินนำมันไปที่ร้านอาหาร  ที่อยู่ท่ามกลางร่มไม้ใหญ่     ทั้งรีสอร์ทนี่  ผมเดินสียจนปรุ  ปิดตาเดินยังไหวเลย  ด้านหลังของร้านอาหารเป็นเรือนพัก  ที่สร้างไปจนถึงริมลำน้ำ  ที่หน้าร้อนแบบนี้น้ำแห้งสามารถเดินข้ามไปอีกฝั่งได้สบาย     “ไอ้โกมันมีเมียไปแล้วนะพี่”     “เออ  รู้มาเหมือนกันปีใหม่เจอมันแล้ว”    ผมพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด  ด้วยไม่รู้ว่าใครเป็นอย่างไรบ้าง     “เออ  เห็นมันก็บอกปีใหม่พี่มา  แต่ผมไปเชียงใหม่มาเด่ะ”     “เลยไม่ได้เจอชัย  แล้วเราเมื่อไหร่มีเมียมั่ง”     “มีไปเรื่อย ๆ  ดีแล้วพี่  อย่าเอามาเป็นห่วงแบบไอ้โกเลย”         ไอ้ชัยมันบอก . . .     แต่ . . .     หัวใจผมเจ็บ  และห่วงไอ้โกมัน  ไม่อยากให้มันมีเมียเลย  แต่ของแบบนี้มันไม่เกี่ยวกับคนที่สามแบบผม  อะไรที่ไม่ใช่ของเรา  มันก็ไม่ใช่ของเรา     “มันน่ะบ้า  ว่าไปแล้วมันทำไรไม่คิด”           “ทำไมเหรอ”       ผมเริ่มสนใจกับข้อมูลที่ชัยมันบอก  แม้แค่เพียงเล็กน้อย  แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนมันมีอะไรแฝงอยู่  ผมไม่ได้รู้จักกับโกมาตั้งแต่ต้น  บางเรื่องที่ผมอยากรู้  ผมคงต้องคุยกับคนที่คุ้นเคยกับโกมากกว่า จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:50:44

ความคิดเห็นที่ 82   “ก็ลุงมล  แกไปมีเมียใหม่”    ชัยหมายถึงพ่อของโก     “แล้วเกี่ยวไรกัน”     “ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกี่ยวมั้ย  ก็ไอ้โกรักป้าภาจะตาย  แถมเมียน้อยลุงมลเป็นเด็กบาร์อีก”     “เมียไอ้โกก็เด็กบาร์ไม่ใช่เหรอ”  ผมมองหน้า     “ก็ใช่พี่  มันอยากประชดพ่อมันมั้ง  เลยเอาเด็กบาร์มาทำเมีย  เละขนาดนั้นใครจะเอามาทำเมียว่ะ  ผมเลยบอกว่ามันบ้า”     “มันไม่ได้รักกันหรือไง”     “เป็นพี่รักเข้าไปลงเหรอ  เมาทีไรลากฝรั่งไปดูดปากไม่อายใครเลย”     “แล้วมันว่าไง  ไม่หึงเหรอ”     “ไม่รู้:-)  เงียบแบบที่มันเป็นนั่นแหละ  เป็นผมเลิกไปนานแล้ว  ไม่ทนอยู่กับผู้หญิงแบบนั้นหรอก  ให้ฟรียังคิดนานเลย”     แปลกนะ . . .     จากที่เคยเจ็บแปล๊บ  เมื่อตอนที่เริ่มคุยเรื่องเมียของมัน  ตอนนี้กลายเป็นว่าผมกลับสงสารมัน  เป็นห่วงมันสารพัด    ทั้ง ๆ  ที่มันเองกับผมก็ไม่ได้สนิทสนมกันมาก  มีแต่ผมกระมังที่อยากจะสนิทสนมกับมัน   และเรื่องที่ชัยเล่ามา  มันกับผู้หญิงคนนั้นแทบไม่น่าจะอยู่กันด้วยความรัก . . .     คนรักกัน . . .     . . . ต้องแคร์ความรู้สึกของกันและกันมิใช่หรือ? จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:51:29