อุทยานแห่งชาติรามคำแหง (เขาหลวง) จ.สุโขทัย ตอนที่ 1

              ผมเริ่มเดินทางออกจากพัทยาหลังจากทำงานเสร็จเมื่อเวลาประมาณ 19.00 น. โดยรถโดยสารประจำทาง ป.2 ราคา 70 บาท ไปถึงหน้าเซ็นทรัลชลบุรี เวลาประมาณ 21.00 น. ใช้เวลาเยอะเพราะ ป.2 จะจอดรถรับผู้โดยสารตามจุดใหญ่ ๆ เป้นเวลานานมาก ๆ จากนั้นก็ผมก็ได้เจอกลุ่มของเพื่อนใหม่มีประมาณ 8-9 คน นั่งดื่มกันอยู่ดูลักษณะท่าทางของแต่ละคนแล้วน่าจะนั่งกันอยู่มาแล้วเป็น ชั่วโมง หมดเบียร์ไปกว่า ๆ ซึ่งเรานั่งฆ่าเวลาเพื่อรถโชเฟอร์คนสำคัญ (น้าสุ) มาจากระยอง จากนั้นเพื่อนบางคนขอแยกย้ายออกไป เหลือกันห้าคนเลยขับรถไปซื้อเบียร์กันอีกลังนึง ไปนั่งกินอยู่สะพานใหม่ (ชลบุรี) ริมฟุตบาท จนเวลาเกือบตีหนึ่ง ก็ได้รับโทรศัพท์ว่า โชเฟอร์ของเราเดินทางมาพร้อมแล้ว เราก็ทักทายตามมารยาทไทย แล้วก็ออกเดินทาง ไปกรุงเทพก่อนเลยแวะเพื่อนอีกสองคนชื่อ "โจ" กับ "ธง" ลองคิดดูนะครับว่า ฟอร์จูนเนอร์หนึ่งคันกับผู้ชายเก้าคนพร้อมสัมภาระครบมือจะเกิดอะไรขึ้น  ขณะในระหว่างทางนั้นได้จอดที่ปั๊มน้ำมันซึ่งมีร้าน Mcdonald แล้ว "ไอ้ม่อน" มันก็ตั้งกติการแปลก ๆ ว่า หากใครหลับจะเอาปากกาเคมี (permanent) เขียนหน้า ซวยแล้วกู กินแบียร์มาแล้วกว่าสองลัง ดึกก็ดึก ง่วงก็ง่วง แต่เราก็ทน จำได้ว่าผมมีอาการเคลิ้ม ๆ จะหลับจนเกือบโดนเขียน กระนั้นทุกคนยังไม่อาจหลับได้ จึงหาเรื่องคุยเรื่องหัวเราะกันตลอดทาง หลับ ๆ ตื่น ๆ จนกระทั้งรู้สึกว่าเริ่มเห็นทุ่งนาและแสงแดดอ่อนแล้ว เราจึงลดกระจกลงเพื่อเป็นสัญญาณว่าใกล้ถึงที่หมายแล้ว อากาศเย็นจากภายนอกมากระทบพวกเราที่นั่งอยู่ด้านใน ทำให้ทุกคนรู้สึกตื่นตัวและเริ่มมีเสียงพูดคุยคึกคัก จากนั้นเราก็ถึงป้ายปากทางเข้าอุทยานแห่งชาติรามคำแหง ซึ่งเป็นถนนสายแรกของประเทศไทย เราจึงแวะถ่ายรูปและถ่ายภาพเคลื่อนไหวแผนที่อุทยานแห่งชาติรามคำแหง sukhothai_creativeshooter2เป็น ที่ระทึกเล็กน้อย เราใช้เวลาตรงนี้ประมาณ 10-15 นาที แล้วเราก็มุ่งตรงไปยังอุทยานแห่งชาติกันเลยมาถึงทางเข้าหน้าอุทยาน เพื่อจะลงชื่อ ปรากฏว่าคณะที่มาล่าสุดคือวันที่ 31 สิงหาคม พวกเรามาถึงวันที่ 12 กันยายน เสียค่าเข้าอุทยานคนละ 10 บาท จากนั้นก็เดินทางต่อไปสู่อุทยาน พอหาที่จอดรถภายในแล้วเราก็จัดแจงเอากระเป๋าสัมภาระออกมากองรวมกัน สำหรับผม ได้ถ่ายรูปกับวีดีโอมาตลอดทาง ปรากฎว่าอยู่ ๆ มีสัญญาณเตือนว่าแบตเตอรี่่ของผมจะหมด ผมเลยออกอาการเซ็งนิด ๆ เพราะลืมแวะซื้อแบตสำรองมาด้วย ซึ่งทริปเตลิดทัวร์ครั้งก่อนที่ แก่งกระจาน ผมก็ประสบปัญหาทำกล้องตก กล้องเลยเสีย ส่งเข้าศูนย์ เปลี่ยนเลนส์ทั้งชุด ครั้งโน้นอุตส่าห์ซื้อเมมฯ มาเพิ่มอีก 1 GB

             พวกเราได้ติดต่อกับเจ้าหน้าที่ภายในอุทยาน ซึ่งขณะที่เราเข้าไปแทบจะไม่มีใครอยู่เลย เหมือนเป็นอุทยานร้างเสียมากกว่า พอสักพักมีเจ้าหน้าที่ขับรถเครื่องมา เราก็แจ้งความจำนงไปว่าอยากจะทานข้าวก่อนเดินทางไปยังจุดหมาย เจ้าหน้าที่คนนั้นแจ้งว่าต้องรอประมาณ 8 โมงเช้ากว่าที่แม่ครัวจะมาเปิดร้าน เราก็ถือโอกาสอาบน้ำ อาบท่ากัน เพราะแทบไม่มีใครได้นอนและอาบน้ำกันเลย เสียงของสมาชิกแต่ละคนนั้นดังสนั่นป่าทีเดียว เอะอะโวยวาย เหมือนพาลูกเสือมาเข้าค่าย

                 พอป้าแม่ครัวมาถึง แววตาของพวกเราต่างลุกโชน เพราะแต่ละคนท่าทางอิดโรยพอสมควร แถมยังไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันอีก จะได้กินข้าวกินปลากันก่อนเดินเท้าขึ้นเขากัน ผมก็เลยเดินดุ่ม ๆ เข้าไปในร้านเพื่อถามแม่ค้าว่า มีถ่านอัลคาไลน์ขายหรือเปล่า ปรากฎว่า "มี" ดั่งเสียงสวรรค์ที่ได้ยิน ผมก็เลยซื้อมาสี่ก้อน พร้อมวิ่งกลับไปที่รถ (เพราะกะว่าจะไม่เอากล้องขึ้นไปแล้ว) ลืมบอกไปว่า ทุกคนจะมี่กล้อง ที่ค่อนข้างดูเหมือนมีโปรอยู่ (แต่ถ่ายออกมาแล้วอีกเรื่อง) มีบางคนให้ฉายาพวกนี้เป็น "ตลกอุปกรณ์" คือมีอุปกรณ์ดูน่าเกรงขามแต่จริง ๆ แล้วอาจจะใช้ไม่สมอุปกรณ์ก็ได้ แต่ไม่เป็นไรไม่ซีเรียส เอามันส์ไว้ก่อน เรากินกระเพราไข่ดาวกันคนละจานแล้วก็สั่งห่อขึ้นไปคนละห่อ ทานเสร็จ เช็คยอด เรียบร้อย เตรียมตัวออกเดินทาง ลืมไปว่า ผมเช็คสัญญาณมือถือ ผมใช่ DTAC มีสัญญาณครับ แต่ค่ายอื่น ๆ หายหมด

             เราก็ต่างแวะถ่ายรูปที่ป้ายทางขึ้น ซึ่งเป็นธรรมเนียมปฎิบัติของนักท่องเที่ยวทั่วไป ที่ไม่ได้มาบ่อย ๆ ซึ่งเราต่างไม่รู้ว่ากำลังจะเผชิญหายนะอยู่    http://creativeshooter.freehostia.com

แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 52 11:22:31

แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 52 11:21:50

จากคุณ	: airo2
เขียนเมื่อ	: 23 ก.ย. 52 11:35:43