ความคิดเห็นที่ 1 การเดินทางไปต่างถิ่นคนเดียวนั้นสิ่งที่เดินทางคู่กับเรานั้นก็คือความเหงา ความเหงานั้นก่อให้เกิดแรงกระตุ้นในการที่จะค้นหา ทบทวน สิ่งต่างๆที่ผ่านมาในชีวิตนั้น บางครั้งทำให้เรายิ้มคนเดียวอย่างมีความสุข แต่บางครั้งก็ทำให้เราถึงกับซึมกับสิ่งที่เราพลัดพราก ผิดหวังมาก่อน แต่เมื่อเราหลุดภวังค์ของความคิดออกมาสู่ความเป็นจริง ก็คงต้องดำเนินชีวิตในวันนี้และวันต่อๆ ไป อย่างมีความหวัง เก็บอดีตที่ดีไว้ในก้นบึงของหัวใจและส่วนที่เป็นความทุกข์ก็เก็บไว้ใช้ในยามที่ต้องการภูมิต้านทานของความแกร่งแห่งจิตใจ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 52 18:35:23 จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:26:11

ความคิดเห็นที่ 2 ผมเดินทางออกจาก Sendai โดยไม่ลืมที่จะพาความเหงาติดตัวไปด้วย แต่เมื่อคิดได้ว่าวันนี้จะได้พบกับสิ่งสวยงามที่รอผมอยู่ที่จังหวัด Fukushima  ทำให้ความเหงาใจในการท่องเที่ยวฝึกถ่ายภาพใบไม้แดงในภูมิภาค Tohoku คลายลงไปได้บ้าง การเดินทางในวันนี้ของผมเป็นการต่อสู้กับความเหงาในความคิดของตนท่ามกลางผู้คนแปลกหน้าที่ร่วมเดินทางไปกับผมกว่า 3 ชั่วโมง เริ่มต้นด้วยการที่ผมจับรถไฟ JR East สาย Shinkansen ขบวน YAMABIKO ออกจากเมือง Sendai มุ่งสู่ลงทางทิศใต้ซึ่งใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงแล้วลงที่สถานี JR Koriyama จากนั้นก็ต่อรถไฟสายท้องถิ่นไปอีกประมาณ 30 นาทีจนถึงสถานี JR Inawashiro จากนั้นก็ขึ้นรถบัสอีกประมาณ 45 นาทีเพื่อต่อไปยังบริเวณ เขต Ura-Bandai แห่งจังหวัด Fukushima ซึ่งผมโชคดีที่การเดินทางทั้งสามจุดนั้นต่อเนื่องกันตลอดไม่ต้องเสียเวลาในการรอแต่ละจุดแต่อย่างใด จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:27:33

ความคิดเห็นที่ 3 จังหวัด  Fukushima  เป็นหนึ่งในจังหวัดใหญ่ของประเทศญี่ปุ่น คือเป็นอันดับสามของประเทศ สิ่งที่เป็นหน้าตาของจังหวัด Fukushima  นี้ก็คือธรรมชาติที่สวยงาม และที่เป็นจุดดึงดูดนักท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงก็คือ อุทยานแห่งชาติ Bandai-Asahi ที่ประกอบไปด้วยภูเขาไฟที่เคยระเบิดมาแล้วจึงเป็นบริเวณก่อเกิดบ่อน้ำพุร้อนและ บึง เป็นจำนวนมาก อีกทั้งทะเลสาบน้อยใหญ่อีกหลายแห่งที่เป็นที่นิยมในหมู่นักท่องเที่ยว และหนึ่งในทะเลสาบสวยงามซึ่งเป็นหนึ่งในจุดหมายสำหรับทริปการถ่ายภาพใบไม้แดงของผมในวันนี้  ... บึงน้ำ 5 สี ในพื้นที่ Goshiki-numa แห่ง Ura-Bandai นั่นเอง จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:30:22

ความคิดเห็นที่ 4 ผมเดินออกมานอกสถานี JR Inawashiro  พลางเหลือบมองท้องฟ้าสีครามแล้วก็อดมีความสุขไม่ได้ สายลมเย็นอ่อนๆ พัดผ่านตัวผมส่งต่อไปยังใบไม้เปลี่ยนสีที่ปลิวลู่ลมอยู่รอบสถานี  ผมเดินถือกล้องถ่ายความงดงามไปเรื่อย ๆ พลางมองนาฬิกาซึ่งผมยังมีเวลาอีกประมาณ 10 นาทีก่อนขึ้นรถบัสไปยังทะเลสาบ ก็เลยเข้าไปเดินเล่นตามร้านขายของที่ระลึก และมีสิ่งหนึ่งที่สะดุดตาผมมาก.... ผมยืนครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วสมองก็เริ่มทำงานราวกับนั่ง Time Machine กลับไปยังอดีต..... นั่นคือภาพของคุณหมอนักสู้ ฮิเดโยะ โนงุจิ จากหนังสือการ์ตูนที่พิมพ์มาแล้วเมื่อหลายปีก่อน หรือ Dr. Hideyo Noguchi ผู้มีภาพปรากฎอยู่บนธนบัตรญี่ปุ่นฉบับ 1000 เยน และบ้านเกิดของท่านก็คือ เมือง Inawashiro จังหวัด Fukushima นี่เอง คุณผู้อ่านถ้ายังไม่เคยอ่านหนังสือของคุณหมอท่านนี้ผู้เกิดในประเทศญี่ปุ่นแต่ต้องมาถึงแก่กรรมด้วยโรคที่เขาค้นพบเพื่อต้องการช่วยเหลือมนุษย์นอกแผ่นดินแม่ที่ทวีปแอฟริกา ผมขออนุญาตแนะนำว่าถ้าคุณผู้อ่านมีเวลาว่างไปห้องสมุดหรือร้านหนังสือแล้วลองอ่านให้จบ .....แล้วอาจจะเหมือนอย่างผมคือ.....น้ำตาไหลไม่รู้ตัว ลองมารู้จักคุณหมอ Hideyo Noguchi เบื้องต้น จากงานเขียนของ Mr. Yoichi Kogure ผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์ของ Japan International Cooperation Agency ที่เคยทำงานในประเทศไทย จากเวปไซด์ http://www.jeducation.com  กันก่อนนะครับ “  .....คุณหมอ Hideyo Noguchi เป็นนักวิจัยการแพทย์ทางวิชาบัคเตรี ชื่อดังระดับโลกคนหนึ่งของสมัย Meiji คุณหมอ Hideyo (ชื่อนี้เป็นชื่อที่เขาตั้งใหม่ตอนหลัง ชื่ออันเดิมเป็น Seisaku)  เกิดเมื่อปี พ.ศ.2419 ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ในจังหวัด Fukushima เมื่อตอนเขาอายุหนึ่งขวบครึ่ง ได้ตกลงไปในเตาไฟและโดนไฟลวกจนสาหัสและผิวหนังมือข้างซ้ายของเขาลอกละลาย และทำให้นิ้วของมือซ้ายเขาติดกันหมดจนกลายเป็นคนพิการ ครอบครัวของคุณหมอยากจนมาก พ่อก็ไม่ทำงานกินแต่เหล้าที่บ้าน แต่เด็กน้อย Seisaku กลับเป็นเด็กเรียนเก่ง ครูที่โรงเรียนจึงรับภาระค่าเรียนให้หมด อีกทั้งเพื่อนๆ ที่โรงเรียนก็สนับสนุนเขาให้อย่างดี เมื่ออายุได้ 15 ปี เพื่อน ๆ ที่โรงเรียนช่วยกันบริจาคเงินที่จะรักษามือของ Seisaku จนในที่สุดมือซ้ายของเขากลับมาใช้การได้อีก Seisaku มีความประทับใจต่อการรักษาของแพทย์ที่ได้รักษามือของตัวเอง จึงตั้งใจว่าอนาคตจะโตขึ้นเป็นแพทย์ และจากนั้นก็เริ่มทำงานเป็นผู้ช่วยหมอคนที่รักษามือให้ และเรียนการแพทย์อย่างจริงจัง ตอนอายุ 21 ปี Seisaku ได้เข้าไปทำงานที่ศูนย์วิจัยโรคระบาด และเปลี่ยนชื่อตัวเองเป็น Hideyo เพื่อตั้งใจจะเป็นคนเยี่ยมระดับโลก (ชื่อว่า Hideyo มีความหมายว่า คนเก่งระดับโลก) หนึ่งปีต่อมา คุณหมอ Hideyo ได้ไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาโดยได้ทุนช่วยเหลือจากคุณหมอชาวอเมริกันท่านหนึ่ง หลังจากนั้นผลงานของคุณหมอ Hideyo ก็สร้างปรากฎการณ์ให้แก่วงการแพทย์ของโลก เมื่อคุณหมอได้ค้นพบเชื้อโรคหลายชนิดที่ทำให้เกิดโรคระบาดต่าง ๆ เช่นเชื้อไข้เหลือง (Yellow fever) และเชื้อซิฟิลิส เป็นต้น เนื่องจากวิธีการวิจัยของคุณหมอเป็นวิธีใหม่ที่สร้างขึ้นมาเอง และมีลักษณะพิเศษทำให้สามารถค้นพบเชื้อโรคได้อย่างรวดเร็ว เมื่อเปรียบเทียบกับคณะที่นักวิจัยคนอื่นทั่วโลกที่ใช้เวลามานานแต่ยังไม่สามารถค้นพบโรคดังกล่าวได้ คุณหมอ Hideyo สมรสกับสุภาพสตรีชาวอเมริกันและได้ย้ายไปพำนักที่สหรัฐอเมริกานานกว่า 30 ปี แต่ไม่มีบุตรด้วยกัน คุณหมอเป็นคนทำงานหนัก แต่ได้ภรรยาที่เข้าใจและอีกทั้งยังสามารถมาช่วยงานคุณหมออีกด้วย   คุณหมอเป็นคนรักมารดามาก ซึ่งมารดาของคุณหมอเป็นผู้ที่สนับสนุนให้คุณหมอได้ศึกษาอย่างเต็มที่ถึงแม้ครอบครัวจะยากจน ซึ่งคุณหมอก็ได้ตอบแทนพระคุณของท่านด้วยการพยายามส่งเงินและติดต่อสื่อสารกับท่านจากสหรัฐอเมริกาด้วยดีเสมอมา แต่เป็นที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง ในปี พ.ศ.2471 คุณหมอ Hideyo ได้เสียชีวิตลงด้วยโรคไข้เหลืองที่คุณหมอค้นพบสาเหตุของโรคด้วยตนเอง ที่ประเทศกาน่า ในทวีปแอฟริกา ..” แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 52 22:57:10 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 52 18:38:08 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 52 18:36:41 จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:33:35

ความคิดเห็นที่ 5 ผมเดินดูของที่ระลึกสักพักก็เดินกลับไปขึ้นรถบัส ซึ่งรถบัสนี้บัตร JR Pass ไม่สามารถใช้ได้ต้องจ่ายเงินตามระยะทางที่เดินทาง รถบัสพาผมผ่านเส้นทางธรรมชาติของเทือกเขา Bandai ซึ่งกินอาณาเขตกว้างมาก ซึ่งเขาลูกนี้แบ่งเป็นสองส่วนคือส่วนด้านหน้าเขาจะเรียกว่า Omote-Bandai ส่วนด้านหลังจะเรียกว่า Ura-Bandai สถานที่อันเป็นจุดหมายผมในวันนี้ จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:41:21

ความคิดเห็นที่ 6 ตลอดสองข้างทางใบไม้เปลี่ยนสีต้อนรับผู้มาเยือนอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ยิ่งเมื่อรถบัสวิ่งใกล้ถึงจุดหมาย ความร้อนแรงของสีสันแห่งความงามของใบไม้เปลี่ยนสียิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนมาถึงป้ายรถที่โรงแรม Urabandai Royal Hotel นักท่องเที่ยวทั้งคันรถแทบจะหันคอไปรอบ 360 องศาเพื่อชมความงามให้ทันก่อนที่รถบัสจะออกจากป้าย และเป็นโชคดีของผมที่ป้ายนี้ห่างจากจุดหมายของผมเพียงป้ายเดียวและบอกตัวเองว่าเดี๋ยวจะแวะกลับมาหา   ผมลงรถที่ป้าย Goshikinuma-Iriguchi ประมาณเกือบเที่ยงวัน ซึ่งวันนี้ผมนำอาหารกล่องที่ซื้อมาจาก Sendai มากินที่นี่ด้วย จีงมีเวลาที่จะละเลียดชมความงามที่นี่ได้อย่างเต็มอิ่มอย่างไม่ต้องรีบร้อน จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:43:48

ความคิดเห็นที่ 7 ผมมองไปรอบสถานที่รู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสีสันที่ละลานตาเต็มไปหมดแต่ก็ยังไม่เห็นทะเลสาบเป้าหมาย ก็เลยเดินตามกลุ่มนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ เรื่อยๆ   ตลอดทางเดินมีนักท่องเที่ยวเดินสวนไปมา และอีกประมาณ 50 เมตรจะถึงบึง Bishamon-numa ผมก็ได้รับรู้ถึงรังสีแห่งสีแดง สีส้ม และสีเหลือง ผ่านสายลมมาที่มาปะทะโสตประสาทของผมอย่างรุนแรง .....ช่างงดงามอะไรเช่นนี้ ... จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:52:00

ความคิดเห็นที่ 8 หลังจากหายตะลึงกับสีสันของใบไม้แล้วก็รีบเดินตรงไปยังบึงทันที โอ..... ทำไมที่นี่บรรยากาศความงามช่างคล้ายกับที่ Arashiyama แห่ง Kyoto เหลือเกิน แต่ที่นี่เป็นบึงขนาดย่อม ส่วนที่ Arashiyama จะเป็นบรรยากาศของแม่น้ำ Hozu  แต่น่าเสียดายที่พระอาทิตย์ส่องมาเต็มหน้าย้อนแสงการถ่ายภาพของผม แต่ผมบอกตัวเองว่าก็เดินเล่นหามุมไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็น่าจะเจอภาพสวยๆ งามๆ เอง ... จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:53:39

ความคิดเห็นที่ 9 เเหม พี่ตู่   อ่านเเล้วนึกถึงหนังเรื่องรถไฟฟ้ามาหานะเธอ  ตอนที่นางเอกบ่นกับเพื่อนว่า "ฉันอยู่คนเดียว ฉันเหงา "..... สุดท้ายนางเอกเเก้เหงาด้วยการพี่เเฟน   ส่วนพี่ตู่  เเก้ด้วยการถ่ายรูป จากคุณ : aomnan เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:55:28

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : soomchon เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:56:36

ความคิดเห็นที่ 11 ในอาณาเขตของ Goshiki-numa  นั้นเป็นที่รู้จักกันในนามของบึง 5 แห่ง 5 สี ต่างก็มีสีของน้ำเป็นเฉพาะตัวเอง คือ เขียว ตอง ฟ้า คราม และ แดง   ซึ่งตั้งเรียงรายกันไปกว่า 4 กิโลเมตรจากป้ายรถ Goshikinuma-iriguchi ไปจนถึงป้าย Bandaikougen ประกอบด้วย  Aka-numa Pond ,  Ao-numa Pond, Bishamon-numa Pond,  Benten-numa Pond,  Midoro-numa Pond  ซึ่งชื่อคำหน้าหมายถึงสี ส่วน Numa หมายถึงบึงน้ำ   ความตั้งใจแต่แรกของผมก็คือจะลองเดินชมสัก 2- 3 บึงแต่เนื่องจากที่นี่มีบรรยากาศการเดินชมธรรมชาติต่างจากโตรกธาร Oirase ที่ทางเดินเป็นเส้นลัดเลาะไปตามแนวลำธารเดินได้ง่ายกว่า ส่วนที่ Goshiki-numa บางระยะทางต้องเดิน Trekking เข้าไปในป่า ผมเกิดความกลัวหลงทางเนื่องจากมาครั้งแรกและมาคนเดียวและอีกเหตุผลก็คือเย็นนี้ผมต้องกลับไปเอากระเป๋าที่ฝากไว้ที่ Sendai เพื่อเดินทางต่อไปยังจังหวัดอื่น ผมก็เลยวางแผนอยู่ทีบึงหลักก็คือ Bishamon-numa และถ่ายภาพบริเวณรอบๆ แทนครับ จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:57:19

ความคิดเห็นที่ 12 อิจฉาคนที่ได้ไปฮิเมจิบ่อยๆ และไม่เหงา ... จิงมะคุณอ้อม .. คริคริ -------------------------------------------------------- บริเวณรอบบึงน้ำแห่งนี้มีกิจกรรมให้แก่นักท่องเที่ยวทำหลายอย่างไม่ว่าจะเป็น Trekking  พายเรือ หรือ ทำอาหารกลางวันแบบ Camping น้ำในบึงน้ำสะท้อนแสงแดดเป็นสีเขียวอมน้ำเงินตัดกับภาพของใบไม้เปลี่ยนสีช่างเป็นภาพที่สวยงามดังเทพเจ้าแห่งจิตรกรเป็นผู้วาด ผมเดินไปหยอดเหรียญซื้อชาเขียวจากตู้ Vending Machine ราคาตกขวดละ 150 เยน ตกราว 30 กว่าบาท แล้วไปเดินหาที่นั่งกินข้าวกล่องที่ได้นำมาด้วย จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:59:54

ความคิดเห็นที่ 13 จังหวัด Fukushima ยังมีชื่อเสียงอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้นักท่องเที่ยวอย่างเราไปค้นหาและลองชิม เพราะที่เมือง Kitakata ได้ถูกขนานนามว่าเป็นเมืองแห่งราเมงต้นตำหรับเลยทีเดียว เนื่องจากผมไม่ได้ไปเยี่ยมชมที่เมืองนี้ ก็เลยขออนุญาตพาคุณผู้อ่านไปรู้จักบทความเกี่ยวกับราเมงหรือราเมนจากเวปไซด์ http://www.siamkane.com กันดีกว่าครับ “ สายสัมพันธ์ระหว่างคนญี่ปุ่นกับราเม็งนั้น ไม่มีทางที่จะตัดขาดจากกันได้ ราเม็งแทบจะกลายเป็นอาหารหลักของชาวอาทิตย์อุทัยไปแล้ว ชาวญี่ปุ่นนิยมทางราเม็งในมื้อกลางวัน เนื่องจากเป็นอาหารที่รสชาติอร่อย อิ่มท้อง สะดวกรวดเร็ว และที่สำคัญ สามารถหาทานได้แทบจะทั่วทุกซอกมุมของประเทศ ว่ากันว่าชาวญี่ปุ่นสามารถทานราเม็งได้ตลอดทั้งวัน ตั้งแต่เป็นมื้อเช้าไปจนถึงมื้อค่ำ หรือแม้กระทั่งเป็นอาหารปิดท้ายหลังจากสังสรรค์ยามราตรี   ราเม็ง หรือบะหมี่ มีต้นกำเนิดมาจากประเทศจีน เข้ามาสู่เกาะญี่ปุ่นในสมัยเมจิ (ราว ค.ศ.1868-1912) จากชุมชนชาวจีนที่มาตั้งรกรากที่ญี่ปุ่น รวมทั้งชาวญี่ปุ่นจำนวนหนึ่งและทหารญี่ปุ่นที่อพยพกลับมาจากจีนแผ่นดินใหญ่ เมื่อครั้งสงครามโลกครั้งที่ 2 ก็ได้เอาวิชาทำบะหมี่กลับมาเปิดร้านขายจนได้รับความนิยมไปทั่วประเทศ และเพื่อให้ได้รสชาติที่ถูกปากชาวญี่ปุ่น จึงมีการพัฒนาในรูปแบบต่างๆ มากมาย จนกลายเป็น ราเม็ง ในปัจจุบัน ราเม็งในญี่ปุ่นสามารถจำแนกออกได้หลากหลายประเภทตามแต่ลักษณะของรสชาติ น้ำซุป หรือเส้น เช่น โชยุราเม็ง (รสซอสญี่ปุ่น), มิโซะราเม็ง (รสถั่วหมัก), ชิโอะราเม็ง (รสเกลือ) อีกทั้งแต่ละท้องถิ่นก็จะมีราเม็งที่เป็นต้นตำรับหรือสูตรเฉพาะที่แตกต่างกันไป นับตั้งแต่ที่ราเม็งเดินทางมาสู่ญี่ปุ่นก็ได้รับการพัฒนารูปแบบและรสชาติมาอย่างต่อเนื่อง มีร้านจำหน่ายราเม็งมากมายทั่วประเทศ แม้ราเม็งจะเป็นอาหารที่หาทานง่าย รวดเร็ว แต่คนส่วนใหญ่ก็ยังยอมทนรอคิวเป็นเวลานานๆ เพื่อให้ได้ลิ้มลองรสชาติราเม็งจากร้านยอดนิยมที่มีคนต่อคิวยาวเหยียด ซึ่งก็เป็นภาพที่เห็นกันจนชินตา สำหรับชาวญี่ปุ่น ร้านดังๆ บางร้าน มีการจำกัดปริมาณการขาย เพราะต้องการคงรสชาติเอาไว้ เรียกว่ายอมขายได้น้อยเพื่อรักษาชื่อเสียง มากกว่าจะเน้นที่การขายให้ได้มากๆ แต่ลดคุณภาพลงไป นับจากช่วงทศวรรษที่ 90 เป็นต้นมา นับว่าเป็นช่วงที่ราเม็งบูมสุดขีด มีการออกเป็นหนังสือคู่มือสำหรับชิมราเม็งจากทั่วประเทศ ออกเป็นนิตยสารสำหรับราเม็งโดยเฉพาะ จัดการแข่งขันออกฉายทั่วประเทศ มีเว็บไซต์เกี่ยวกับราเม็งออกเผยแพร่และมีแม้กระทั่งพิพิธภัณฑ์ราเม็ง ในราเม็งหนึ่งชามจะมีส่วนประกอบหลักๆ อยู่ 3 อย่าง นั่นคือ เส้น, น้ำซุป และเครื่อง (Topping) โดยราเม็งแต่ละร้านก็จะมีสูตรเฉพาะแตกต่างกันไป ** เส้น --เส้นราเม็งจะผลิตโดยใช้ส่วนประกอบหลักเพียงแค่ แป้งสาลี น้ำ และเกลือเท่านั้น แต่ละร้านอาจจะมีวิธีการผลิตเส้นที่ไม่เหมือนกัน บางร้านอาจจะใส่ส่วนประกอบบางอย่างลงไปเป็นพิเศษเพื่อเพิ่มรสชาติหรือเพื่อเป็นเอกลักษณ์ อย่างเช่น ไข่ ฟักทอง ชาเขียว พริก และอื่นๆ ตามแต่ไอเดียของผู้ปรุง สำหรับร้านที่มีชื่อเสียงจะผลิตเส้นเอง เพื่อคงรสชาติและความเป็นต้นตำรับไว้ แต่ก็มีบ้างที่ใช้เส้นจากโรงงาน นอกจากนี้ในการผลิตเส้นยังมีอยู่หลายประเภท ไม่ว่าจะเป็นเส้นแบบตรง ซึ่งก็มีขนาดแตกต่างกันไป เส้นแบบหยัก เส้นขนาดใหญ่แบบอุด้ง เส้นแบน ซึ่งแต่ละร้านก็จะเลือกใช้เส้นตามสูตรเฉพาะของตน ** น้ำซุป-- น้ำซุปราเม็งนับเป็นส่วนประกอบที่สำคัญที่สุด แต่ละร้านจะมีสูตรเฉพาะของตน โดยส่วนใหญ่จะใช้กระดูกสัตว์เคี่ยวจนได้น้ำซุป อาจเปลี่ยนเป็นปลา ปลาแห้ง หรืออาหารทะเลบ้าง อาจมีการเพิ่มผักหรือผลไม้หลากชนิดเพื่อเพิ่มรสชาติ ซุปของราเม็งสามารถแบ่งออกได้หลากหลายชนิด โดยประเภทใหญ่ ๆ มีอยู่ 4 ชนิด 1. ซุปโชยุ หรือซอสถั่วเหลืองของญี่ปุ่น ราเม็งเกือบทุกร้านจะมีส่วนผสมเพื่อเพิ่มรสชาติของซุป โชยุก็นับเป็นเครื่องปรุงที่นิยมมากชนิดหนึ่ง ลักษณะและรสชาติคล้ายซีอิ๊วของจีน เพราะทำมาจากวัตถุดิบประเภทถั่วเหมือนกัน แตกต่างกันที่วิธีการและการปรุงรส น้ำซุปที่ได้จะมีสีเข้ม ขณะที่รสชาติจะแตกต่างกันไปตามแต่ชนิดของโชยุ 2. ซุปมิโซะ หรือถั่วหมัก นำมาละลายกับน้ำซุป จะได้รสชาติที่เข้มข้น และซุปที่ได้จะมีลักษณะค่อนข้างข้น สีเข้ม รสชาติของราเม็งก็จะแตกต่างกันไปตามแต่ชนิดของมิโซะที่ใช้ 3. ซุปชิโอะ หรือซุปรสเกลือ ใช้เกลือเป็นตัวปรุงรสหลัก 4. ซุปทงคัตสึ หรือซุปกระดูกหมู เป็นน้ำซุปที่ได้จากการเคี่ยวกระดูกหมูเป็นเวลานาน อาจผสมกระดูกไก่ลงไปด้วย ซุปที่ได้จะมีความข้น สีขาวข้น เนื่องจากมีส่วนผสมของไขกระดูก มีปริมาณไขมันค่อนข้างมาก ** เครื่อง (Topping) -- เครื่องของราเม็งส่วนใหญ่จะประกอบไปด้วย ชาชู หรือเนื้อปรุงรส ผักชนิดต่างๆ หน่อไม้จีน นอกจากนี้อาจมีการเพิ่มเครื่องต่างๆ ตามแต่สูตรของแต่ละร้าน ไม่ว่าจะเป็น ไข่ต้ม ของทอด ชีส ธัญพืช ฯลฯ   ” จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 19:02:49

ความคิดเห็นที่ 14 หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้ว ก็เดินเล่นรอบๆ บึงและรู้สึกมีความสุขร่วมกับนักท่องเที่ยวที่แม้เป็นคนญี่ปุ่นเองยังมีความตื่นเต้นในการที่มาชมความงามของธรรมชาติแห่งนี้ จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 19:06:44

ความคิดเห็นที่ 15 ถึงเวลาที่ผมจะต้องอำลาบึงสีสวยแห่งนี้แล้ว ผมหยิบตารางรถบัสเพื่อดูเวลาขากลับไปยังสถานี JR Inawashiro   ผมยังมีเวลาเหลืออีกประมาณชั่วโมงกว่าๆ ในการเดินเที่ยวชมใบไม้แดงรอบๆ บริเวณรอบนอก ซึ่งดังที่ผมบอกคุณผู้อ่านแล้วว่าต้องกลับไปที่โรงแรม Urabandai Royal Hotel ซึ่งผมเดินย้อนกลับไปเป็นระยะทางหนึ่งป้ายรถบัส โดยมีเพื่อนเป็นใบไม้หลากสีเป็นเพื่อนร่วมทางตลอดเส้นทาง จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 19:11:28

ความคิดเห็นที่ 16 ภายในบริเวณโรงแรมเป็นสถานที่สวยงามมาก ใบไม้สีแดง สีเหลือง ต่างกันผลัดสีอวดโฉมกันอย่างเต็มที่ ตั้งแต่ทางเข้าโรงแรม ลานจอดรถ หน้าสนามเทนนิส ลามไปถึงทางเข้าพนักงาน ซึ่งผมเดินถ่ายภาพธรรมชาติรอบๆ โรงแรมอย่างมีความสุข จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 19:13:14

ความคิดเห็นที่ 17 ผมเดินเล่นไปสักพักก็เริ่มสังเกตว่าทางเดินด้านหน้าตรงลานจอดรถของโรงแรมนั้นเชื่อมต่อกับลานอะไรสักอย่างคล้ายกับสวนสาธารณะ ผมก็เลยเดินชมวิวไปเรื่อยๆ จนถึงลานนั้น เมื่อผมเดินไปถึงแล้ว ปรากฎว่าตรงนั้นไม่ใช่สวนสาธารณะ..... แต่เป็นสถาปัตยกรรมทรงยุโรปทันสมัย ซึ่งก็คือพิพิธภัณฑ์  Morohashi Museum of Modern Art จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 19:14:49

ความคิดเห็นที่ 18 ผู้ก่อตั้งพิพิธภัณฑ์นี้คือ Teizo Morohashi (1932-2003) ซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งกลุ่มบริษัท  Xebio มีสำนักงานใหญ่ที่ตั้งอยู่ในเมือง Koriyama ซึ่งเป็นบริษัทที่จำหน่ายอุปกรณ์กีฬาใหญ่ทั่วประเทศญี่ปุ่นกว่า 100 สาขา Teizo เป็นนักธุรกิจประสบความสำเร็จที่สะสมงานศิลปะมากว่า 20 ปี จึงอยากที่จะเปิด พิพิธภัณฑ์ จึงได้เลือกพื้นที่ Ura-Bandai เพื่อสร้างพิพิธภัณฑ์และบริจาคงานศิลปะต่างๆ ให้แก่พิพิธภัณฑ์นี้ ซึ่งมีทั้งหมด 394 ชิ้น ซึ่งมากกว่าครึ่งเป็นของศิลปินชาวสเปนก้องโลกนามว่า Salvador Dali ผมเดินเข้าไปถามข้อมูลภายในแต่เนื่องจากผมเหลือเวลาไม่มากก็เลยไม่ได้เสียเงิน 900 เยนสำหรับค่าเข้าเข้าไปชม เพียงเดินถ่ายภาพด้านนอกเท่านั้นเอง จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 19:16:32

ความคิดเห็นที่ 19 ผมเดินกลับมายังป้ายรถเพื่อกลับไปสถานีรถไฟและใช้เวลากว่า 3 ชั่วโมงจะไปถึงยังเมือง Sendai จากนั้นก็ไปเอากระเป๋าที่ฝากไว้ที่โรงแรมและเดินทางต่อไป   ความสวยงามของธรรมชาติวันนี้ได้สร้างความเพลิดเพลินและความสุขจนทำให้ผมลืมเพื่อนสนิทที่ชื่อ “ความเหงา” ที่เดินทางพร้อมมากับผมด้วย  แต่ผมคิดว่าเพื่อนคนนี้คงไม่ขุ่นข้องผมแต่อย่างใด เพราะยังคงต้องเดินทางกับผมต่อไปอีกหลายวันเลยทีเดียว แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 52 00:02:21 จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 19:18:07

ความคิดเห็นที่ 20 แล้วพบกันใหม่กับเพลงใบไม้ร่วงตอนต่อไปนะครับ   ** การเดินทาง : ตั้งต้นที่สถานี JR Inawashiro แล้วนั่งรถบัสมาลงที่ป้าย Goshikinuma-iriguchi   ** ค่ารถบัส : 750 เยน / เที่ยว ปูลู : ภาพนี้จากล๊อบบี้โรงแรม Urabandai Royal Hotel เอามาฝากแฟน(ขับ) สาวๆ ทั้งหลาย จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 19:23:02

ความคิดเห็นที่ 21   อ๊ากก............ชอบเพลงนี้อะ....คิดถึงๆๆ.... รูปก็งาม...โฮกๆ จากคุณ : PaNok@WanDeRer เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 19:27:53

ความคิดเห็นที่ 22 บางรูปเหมือนของปลอมเลยค่ะ กิ๊งมาก จากคุณ : MaNgKoOd เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 20:05:40

ความคิดเห็นที่ 23   เข้ามาฟังเพลงและอ่านรีวิวครับ ....ขอบคุณ มากมายครับ แค่แอบเหงาไปกับเพลง จากคุณ : เสี่ยเหนก เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 20:07:23

ความคิดเห็นที่ 24 สวยจังค่ะ แดงแปร๊ดไปทั้งรูปเชียว เสียดายปีนี้อดไปดู ปีหน้าว่ากันใหม่ จากคุณ : hiroko เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 20:08:02

ความคิดเห็นที่ 25 กิ้ป  หมด   เอา   gift    ไปแทนนะครับ.... จากคุณ : LVP@HEART เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 20:13:56

ความคิดเห็นที่ 26 สวยจังเลยค่ะ จากคุณ : ปลาโม่ง (ปลาโม่ง) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 21:48:15

ความคิดเห็นที่ 27 ป้าดมากๆๆครับ ส้มมากๆๆ จากคุณ : envieco1 เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 22:13:02

ความคิดเห็นที่ 28 .. ถูกใจมากกก ทั้งภาพ และเพลงประกอบ นักร้องขวัญใจผม >_______< ขอบคุณ ข้อมูล ของคุณหมอ Hideyo ด้วยครับ .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 22:43:52

ความคิดเห็นที่ 29 แดงแสบตาเลย อิอิ สวยมากเลยค่ะ อ่านเพลินดีด้วย จากคุณ : ohhioh เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 22:45:50

ความคิดเห็นที่ 30 เคยอ่านการ์ตูน Dr. Noguchi ของ วิบูลย์กิจ น้ำตาไหลเป็นเผาเต่าเลยค่ะ  Fukushima ก็ romantic ดีนะคะ จากคุณ : ก่วยก๊วยตาลสด เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 23:11:37

ความคิดเห็นที่ 31   ภาพสีสวยจังเลยค่ะ สวยทั้งมุมถ่ายภาพ สวยทั้งบรรยากาศ เอาเป็นว่า สวยทุกอย่างเลยค่ะ อยากแก้ความเหงา เหมือนที่คุณ aomnan บอกจังเลย แต่สงสัยต้องแก้แบบ จขกท. แทนซะแล้วเรา...... ขอบคุณสำหรับรีวิวสวยๆ รายละเอียดเยอะจริงๆค่ะ จากคุณ : pao_nowara เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 23:44:23

ความคิดเห็นที่ 32 ราเมนชามนั้น ^__^ อยากทานนน ขอบคุณสำหรับรีวิวนะครับ จากคุณ : tataweb เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 00:41:24

ความคิดเห็นที่ 33 ^ ^ ชี้ไปภาพในคห 12 (ชี้ไปไกลนิดหน่อย อิอิ) ผมเห็นมุมนี้ในนิตยสารท่องเที่ยวจนชินตา ไม่นึกว่าคุณตู่จะถ่ายออกมาได้สวยกว่าในนิตยสารซะอีก ว่าแต่..รอนานมั้ยครับกว่าจะมีเรือผ่านมาให้จับภาพอ่ะ ^o^ จากคุณ : Leopaul เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 08:43:07

ความคิดเห็นที่ 34 คุณลีโอ ฯ แรกๆ ก็ยังมึนๆ เพราะยังจับทางไม่ถูก พอเห็นเรือ แวบแรกก็นึกภาพพี่ฟ้าที่ถ่ายเรือพายกับใบไม้แดงที่อาราชิยาม่า .. ที่ผมยังไม่ได้มีโอกาสได้ถ่าย ก็เลยคิดว่า งั้นเอาที่นี่ละกัน .. ว่าแล้วก็เลือกมุมสำหรับยืนรอให้เรือเข้าฉาก .... ประมาณ 10 นาทีครับ เนื่องจากมีเรือหลายลำ พายไปมาตลอดเวลา ไม่เสียเวลามากครับ ... ขอบคุณคุณลีโอ ฯ และเพื่อนๆ ท่านอื่นที่เข้ามาเยี่ยมอย่างเสมอมาครับ จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 09:15:18

ความคิดเห็นที่ 35 เพลงเพราะอีกแล้ว รูปก็สวยอีกเหมือนกัน ขอบคุณที่พาไปเที่ยวค่ะ จากคุณ : Ganit เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 10:09:01

ความคิดเห็นที่ 36 ดูรูปสวยๆจนตอนนี้ตาแดงไปแล้วค่ะ Fukushima ก็น่าไปเหมือนกันเนอะ จากคุณ : ลายลูกไม้ เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 11:13:37

ความคิดเห็นที่ 37 โอ๊ย สีสันกระแทกตาอย่างแรง อยากไปเห็บแบบนี้บ้างจัง ขอเก็บไว้เป็นข้อมูลอ้างอิงนะค่ะ เผื่อมีโอกาสได้ไปอีก 5555 จากคุณ : yamatok เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 11:49:07

ความคิดเห็นที่ 38 กระทู้นี้ ต้องใสแว่นกันแดดดู จากคุณ : สุทธิลำดวน เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 15:19:01

ความคิดเห็นที่ 39 #12    สุดยอดค่ะคุณตู่ #1      สวยเหมือนไม่มีอยู่จริง # 3     และอื่นๆแสบตาเป็นที่สุด Morohashi Museum of Modern Art   ดูแล้วเหงๆอ่ะค่ะ  เห็นแล้วอยากฟังเพลงคีรีบูน  (อะจ๊ากกกกก ... เขามาญารินดาแล้ว  ลอร่าฯยังตกยุคอยู่เลย จากคุณ : ลอร่า อิงกัลส์ ~* เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 19:58:58

ความคิดเห็นที่ 40 แอบย่องมาดูเพื่อนๆ  แสบตากัน .... คีรีบูนเหรอคุณลอร่า .... ต้องไปดุยูตูปปป ก่อนนะ ว่ามีป่ะ ..... กลัวเขาไม่เอาเข้าบรรจุ เพราะหมดอายุ คริ คริ จากคุณ : ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 20:37:34

ความคิดเห็นที่ 41 คุณตู่..             สวย...มุมภาพถ่ายได้เยี่ยม..           ตามมาเกาะติดด้วย จากคุณ : Yuma jung (yupaporn.go 1954) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 13:49:16