ความคิดเห็นที่ 1        เมื่อมาเยือนต่างถิ่น เราพุทธศาสนิกชนก็ไม่ลืมที่จะสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เพื่อเอาฤกษ์เอาชัยและขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ  วัดเพชรสมุทรวรวิหาร(หลวงพ่อบ้านแหลม)  เป็นวัดคู่บ้านคู่เมืองจังหวัดสมุทรสงคราม  เหมาะที่จะเป็นจุดหมายแรกของการเดินทาง  ตั้งอยู่ห่างจากตลาดแม่กลองเพียงไม่กี่ร้อยเมตร         อีกวัดหนึ่งที่นักท่องเที่ยวให้ความสนใจคือโบสถ์ปรกโพธิ์ ค่ายบางกุ้ง โบสถ์แห่งนี้เป็น Amazing Thailand ของจังหวัดสมุทรสงครามด้วย  เพราะว่าอุโบสถอยู่ในต้นไม้ เป็นความกลมกลืนที่ลงตัว เมื่อย่างเท้าเข้าอุโบสถ ให้ความรู้สึกทั้งเย็นกาย และสุขใจ โบสถ์แห่งนี้เดินทางสะดวกทั้งทางรถและทางเรือ สะท้อนวิถีชีวิตของคนไทยสมัยก่อน ที่สายน้ำเป็นส่วนหนึ่งของการดำรงชีพ หลังจากทำบุญไปแล้วสองวัด ถ้าใครมีความรู้สึกอยากทำบุญ ไหว้พระเก้าวัด ก็สามารถทำได้ ไม่เป็นเรื่องที่เหนือบ่ากว่าแรงเพราะจังหวัดนี้มีวัดวาอารามมากมาย                 วัดบางแคน้อย เป็นวัดโบราณซึ่งตั้งอยู่ริมน้ำแม่กลองอีกทั้งยังมีพระอุโบสถไม้แกะสลักทั้งหลัง เป็น 3 มิติ พื้นโบสถ์เป็นไม้ตะเคียนทอง 7 แผ่นใหญ่ วัดจุฬามณี วัดเก่าแก่สมัยอยุธยา อุโบสถพื้นหินหยกจากเมืองการาจี ศาลาจตุรมุกลงรักปิดทองทั้งหลังลวดลายวิจิตรงดงามแบบไทยๆ เป็นที่ประดิษฐานสรีระของหลวงพ่อเนื่อง เกจิชื่อดัง สังขารของท่านไม่เน่าเปื่อยและถูกเก็บไว้อยู่ในโลงแก้ว              สำหรับใครที่เข้าวัดแล้วรู้สึกร้อนใจ ก็อาจจะไปเดินเล่นที่ตลาดเสี่ยงตาย(ตลาดร่มหุบ) ต้องอย่าลืมพกกล้องไปด้วย เพราะถ้าไปถูกเวลา  จะได้ถ่ายรูปเก็บความประทับใจจังหวะที่รถไฟวิ่งผ่านตลาด  ตื่นตาตื่นใจกับความพร้อมใจของครอบครัวค้า(พ่อค้า แม่ค้า ลูกค้า) หลบทางให้พระเอกหัวรถจักรวิ่งพาดผ่านตลาด และหวังว่าพระเอกของเราคงจะไม่มาเถลไถล ออกนอกรางแถวนี้นะ                การไหว้พระกับวัยรุ่นดูจะไม่ใช่ของคู่กันในสมัยนี้ หลังจากกินข้าวเสร็จ อาจจะไปนั่งเล่นวินนิ่งในรีสอร์ท ฝึกฝนจินตนาการด้านฟุตบอล หรือตั้งวงนับเลข  ฝึกฝนเรื่องความน่าจะเป็น  กันสักสองสามชั่วโมงก่อน   พอแสงแดดเริ่มเบาบาง ก็ถึงเวลาที่ลุงป้าน้าอา พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย พร้อมใจมารวมตัวกันที่ตลาดน้ำอัมพวา   สถานที่จอดรถอาจจะหายากจนเสียอารมณ์ ทางจังหวัดเค้าได้จัดเตรียมที่จอดรถเป็นลานกว้างอยู่ที่วัดภุมรินทร์  การเดินทางถ้าเริ่มจากตลาดแม่กลองมาอัมพวาและก่อนถึงสามแยกไฟแดงที่จะเลี้ยวซ้ายไปอัมพวา  จะเห็นป้อมตำรวจท่องเที่ยวอยู่ทางซ้ายมือให้เลี้ยวเข้าไป  วิ่งผ่านสะพานสมเด็จพระศรีสุริเยนทร์ที่ข้ามแม่น้ำแม่กลอง วิ่งไปเจอสามแยกให้เลี้ยวขวาแล้วเลี้ยวซ้ายตรงไป วิ่งข้ามสะพานคลองประชาปิติ วัดภุมรินทร์จะอยู่ด้านขวามือ  จากนั้นนั่งเรือข้ามฟากเพียง5 บาท                 ที่ตลาดแห่งนี้มีอาหารพื้นเมือง ขนมหายาก ของเล่นสมัยเด็กๆให้เลือกกินเลือกซื้อมากมาย รวมถึงของที่ระลึกต่างๆ เสื้อยืด ของกระจุกกระจิก ภาพวาด งานศิลปะ สินค้าต่างๆถูกนำเสนอทั้งในรูปแบบร้านค้า เดินเร่ แผงลอย และลอยแผงมา โดยส่วนตัวผมชอบร้านที่ขายเสื้อยืดลายปลาทู แพกเกจจิ้งด้วยหวายที่เค้าไว้ใส่ปลาทูจริงๆ แผงลอยของร้านก็เหมือนในตลาดสด ความคิดบรรเจิด                 ในตลาดจะมีอยู่บริเวณหนึ่งน่าจะเป็นของส่วนกลาง จัดเป็นบริเวณสำหรับนั่งพักผ่อนหย่อนใจ สไตล์สวนผลไม้แบบชาวบ้านๆ มีร่องน้ำ  ต้องข้ามด้วยไม้กระดาน(ในใจคิดกิจกรรมลูกเสือ เนตรนารีมีประโยชน์ก็ตอนนี้แหละ) มีแคร่ โต๊ะ ม้านั่งยาว ทั้งหมดทำด้วยไม้ไผ่แบบง่ายๆ วางตามจุดต่างๆ สามารถนำขนมที่ซื้อมานั่งทานนั่งคุยกันที่นี่ เพลินดีทีเดียว  ที่ผมชอบนอกจากเรื่องของบรรยากาศคือระยะห่างของแต่ละโต๊ะ เว้นไว้พอที่จะให้ความรู้สึกเป็นส่วนตัว ไม่เหมือนร้านอาหารในกรุงเทพฯ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 16:26:22 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 16:25:53 จากคุณ : nopeimnop (nopeimnop) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 21:15:23

ความคิดเห็นที่ 2             หนึ่งข้างทาง กับหนึ่งข้างคลอง นอกจากเต็มไปด้วยร้านรวงต่างๆแล้ว อีกจุดหนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของนักท่องเที่ยวคือการบริการเรือยนต์โดยสาร สำหรับท่องแม่น้ำยามค่ำคืนชมแสงไฟจากหิ่งห้อย  วันหนึ่งเรือออกกันประมาณสามรอบ รอบแรกเริ่มประมาณหนึ่งทุ่ม ค่าตั๋วประมาณคนละ70บาท เบ็ดเสร็จใช้เวลาอยู่บนเรือประมาณหนึ่งชั่วโมง              เมื่อมาเที่ยวที่อัมพวา คนส่วนมากจะต้องมาเดินตลาดน้ำและล่องเรือดูหิ่งห้อย ทางผู้ประกอบการจึงรวมตัวกันจัดแพกเกจเพื่อความสะดวกสบายของนักท่องเที่ยว เริ่มจากล่องเรือตั้งแต่ตลาดน้ำดำเนินสะดวก เข้าตลาดน้ำอัมพวา และปิดท้ายด้วยการชมหิ่งห้อย               ใครที่ยังไม่เคยเห็นหิ่งห้อยตามธรรมชาติ อาจจะรู้สึกตื่นเต้นเล็กๆกับการล่องเรือครั้งนี้ ทันทีที่เครื่องยนต์ถูกชักลอก มันก็ส่งเสียงครื่กครากเหมือนคนบิดขี้เกียจก่อนลุกออกจากเตียง พอใบพัดเริ่มหมุนคนบนเรือก็เริ่มสัมผัสได้ถึงลมเย็นๆที่ตีเข้ามา สูดอากาศให้เต็มที่ ได้เวลาฟอกปอดแล้ว วิวข้างทางประกอบด้วยธรรมชาติสลับกับรีสอร์ทและร้านอาหารริมน้ำที่ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ดในช่วงสี่ถึงห้าปีมานี้ สักพักก็จะได้ยินเสียงเฮฮา  ทักทายระหว่างทางทั้งจากเรือลำอื่นและริมฝั่งข้างทาง สีสันข้างลำน้ำมีทั้งวงที่คนล้อมรอบกีตาร์ และวงที่คนล้อมรอบขวด จำนวนขวดมากน้อยขึ้นอยู่ที่วัย แต่ทุกวงจะต้องมีขวดหลายขนาด หลายทรง นั่งเรือชื่นชมบรรยากาศข้างทางไปพลาง มองหาพระเอกของคืนนี้ไปพลาง                      และแล้วก็เริ่มเห็นดวงไฟดวงเล็กแสงสีเหลือนวลกระพริบๆ “นั่นไงๆหิ่งห้อยๆ” คนเห็นคนแรกโพล่งออกมา บางตัวบินไปมา บางตัวเกาะอยู่กับต้นไม้ บางต้นพร้อมใจส่องแสงเป็นจังหวะ แต่บางต้นก็ขาดความสามัคคี สงสัยว่าจะระบาดจากคนไปถึงหิ่งห้อย บางช่วงเรือสามารถเข้าไปจอดใกล้ๆต้นลำพู (จริงๆต้นนั้นอาจจะไม่ใช่ต้นลำพู หิ่งห้อยสามารถเกาะได้ทุกต้น แต่ที่ชอบเกาะต้นลำพูเพราะว่าใบเหนียว มันบอกว่าเกาะง่าย ไม่ต้องออกแรงเยอะ) ใกล้เพียงพอสำหรับพวกขี้สงสัยที่จะสามารถเอื้อมมือไปจับหิ่งห้อยมาโอบไว้ในอุ้งมือ จ้องมองเหมือนจะพยายามหาคำตอบที่มาของแสงไฟอันน่าอัศจรรย์นี้                                    บางฤดู หิ่งห้อยจะเยอะมาก มากจนเหมือนไฟประดับต้นคริสต์มาสเลยทีเดียว หลังจากหมดเขตที่ชมหิ่งห้อย ก็นั่งเรือต่อไปอีกสักพักเพื่อไปขึ้นฝั่งที่เดิม ตอนนี้วิวสองข้างทางเริ่มไม่น่าสนใจเหมือนตอนออกเรือแรกๆแล้ว  ปอดสะอาดแล้ว ลมก็ตีจนหน้าเริ่มแห้งแล้ว เหมือนพี่ที่บังคับเรือจะรู้สึกได้ แกก็เลยเร่งเครื่องรีบส่งขึ้นฝั่ง                 ไม่เกินสองสามทุ่ม การเที่ยวอัมพวาครั้งนี้ก็ถือว่าครบถ้วนกระบวนความ บางคนอาจจะขับรถกลับบ้านเลย บางคนอาจจะนอนพักสักคืน กินบรรยากาศริมน้ำยามค่ำคืนอีกสักหน่อย แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยตีรถกลับ การเดินทางครั้งนี้ทุกอย่างดูจะไปได้สวย ได้เที่ยวชมสถานที่ที่ชอบ สูดอากาศบริสุทธิ์ บันทึกความทรงจำดีๆ พลังชีวิตถูกชาร์ตเต็มที่ แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าการมาและจากไปของคุณ ได้ส่งผลกระทบอะไรกับธรรมชาติ และวิถีชีวิตของคนชาวอัมพวาไว้บ้าง แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 16:28:27 จากคุณ : nopeimnop (nopeimnop) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 21:15:54

ความคิดเห็นที่ 3 คนต่างถิ่น นักท่องเที่ยวจำนวนมากผ่านมา และจากไปพร้อมกับความสุข ความทรงจำดีๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังฉากอันสวยหรู กำลังมีไฟตัณหาที่แผดเผาธรรมชาติ ลุกลามอย่างไร้ความปราณี ควันเขม่าพวยพุ่งจนท้องสีฟ้าเกิดรอยด่างสีดำ ซึ่งถ้าตั้งใจมอง จะพออ่านได้เป็นคำว่าทุนนิยม แต่ถ้าเด็กๆมองอาจจะเห็นเป็นรูป คนหน้าเลือด              อย่างไรก็ดีนักท่องเที่ยวเป็นเสมือนเพียงน้ำมันที่ทำให้ไฟลุกลามเร็วและแรงขึ้น หาใช่ต้นเหตุของการเกิดปัญหา น้ำมันอยู่ดีๆจะทำให้เกิดไฟได้อย่างไร หรือถ้าเกิดไฟไหม้โดยที่ไม่มีน้ำมันเป็นเชื้อไฟ ไฟนั้นก็ย่อมดับลงได้โดยง่าย               หลังจากที่ชาวบ้านเฝ้าระวังสถานการณ์มาหลายปี ผลการวิเคราะห์เชิงลึกคือไฟตัณหาที่กำลังลุกลามอยู่ในขณะนี้ มีต้นเหตุหลายประการด้วยกัน แต่เหตุผลที่ทำให้ไฟไหม้ลุกลามใหญ่โตนั้นเป็นเพราะเชื้อไฟของน้ำมัน ผ่านการสกัดจากสารชนิดหนึ่ง ชื่อทางวิทยาศาสตร์ยังไม่มีใครระบุ ชื่อที่คนท้องถิ่นเรียกกันคือ ความไม่รู้ของนักท่องเที่ยว การศึกษาและแก้ไขไฟตัณหาในอำเภออัมพวานั้นได้เริ่มทำมาหลายปีแล้ว ชาวบ้านพบว่าต้นไฟของการลุกลามในครั้งนี้มาจากคนบ้านใกล้เรือนเคียงกันนี่เอง เขาเดินทางมาจากต่างอำเภอ คนกลุ่มนี้มีนิสัยชอบกอบโกยไม่ชอบเกื้อกูล เหมือนคนบางคนที่ใช้ห้องน้ำสาธารณะเสร็จ ก็เชิดใส่ ไม่สนใจคนที่จะมาใช้ต่อ                ในอดีตคนสองอำเภอนี้มีวิถีชีวิตที่คล้ายคลึงกัน ปัจจุบันใช้คำว่ามีวิถีการทำมาหากินที่คล้ายคลึงกันดูจะเหมาะสมกว่า และหนึ่งในเรื่องที่ชาวบ้านโกรธที่สุดของการมาของคนอำเภอนี้คือมันได้พลัดพรากเพื่อนรักที่รู้จักกันมานานตั้งแต่รุ่นทวดของทวดไปอย่างไร้เยื่อใย เพื่อนตัวน้อยที่ไม่มีปากมีเสียง ไม่มีทางสู้รบปรบมือ มีเพียงแต่แสงระยิบระยับที่แต่งเติมเสน่ห์ของธรรมชาติยามค่ำคืน เพื่อนที่ชื่อว่าหิ่งห้อย ทั้งๆที่คนต่างอำเภอเหล่านี้เข้ามาหาผลประโยชน์จากเจ้าพวกหิ่งห้อย แต่กลับละเลยที่จะช่วยกันดูแลรักษา ทะนุถนอมพวกมัน เพียงเพราะสามารถกอบโกยได้มากกว่าในระยะสั้น โดยไม่คำนึงถึงผลกระทบในระยะยาว ซึ่งจริงๆก็คือเหตุผลเดียวกับการบุกรุกธรรมชาติ บริโภคมากเกินจำเป็น นำทรัยพากรสำหรับอนาคตมาใช้ในปัจจุบัน  หรือที่สมัยนี้นิยมเรียกกันว่าวิกฤตการณ์โลกร้อน ผมเชื่อว่าคนต่างอำเภอเหล่านี้รู้ และสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงจากวันที่เขาเข้ามาอาศัยทำมาหากินที่อัมพวาจนถึงวันนี้ว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่เขาทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ก้มหน้าก้มตากอบโกยต่อไป เพียงเพื่อต้องการจะสนองตัณหาบนโลกแห่งทุนนิยม “ไม่ถึงสิบปี หิ่งห้อยได้ลดลงไปถึง 60-70%” จากคำบอกเล่าของคุณลุงที่เกิดและเติบโตที่อัมพวา “เด็กๆนี่ลุงมองไปทางไหนก็เห็นหิ่งห้อยเกาะเต็มไปหมด ตอนนี้เหลืออยู่เพียงไม่กี่ต้น” คำพูดของลุงยิ่งทำให้ผมสลดใจ เมื่อน้ำเสียงของคุณลุงไม่ได้เป็นน้ำเสียงของคนที่รู้สึกเศร้าเสียใจ แต่เป็นน้ำเสียงของคนที่รู้สึกปลงกับปัญหาที่ดูเหมือนจะไม่มีทางแก้ไขได้ ที่ทำได้ก็เพียงยอมรับชะตากรรม หิ่งห้อยเหล่านี้ถูกรบกวนโดยเรือยนต์ที่พานักท่องเที่ยวชมพวกมันเอง ช่วงที่หิ่งห้อยยังเป็นตัวอ่อนจะกินเวลาประมาณหกถึงเจ็ดเดือน ยังไม่สามารถบินและส่องแสงได้ ต้องอาศัยอยู่ตามเลนริมฝั่ง ไม่เพียงแต่มนุษย์แต่สิ่งมีชีวิตทุกชนิดช่วงแรกเกิดต้องการการทะนุถนอมด้วยกันทั้งนั้น เช่นเดียวกับหิ่งห้อย ตัวอ่อนเหล่านี้ยังไม่มีภูมิคุ้มกัน และความสามารถในการเอาตัวรอด เกิดมาไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก็ต้องเผชิญกับคลื่นยักษ์ที่เกิดจากการวิ่งทำรอบของผู้ประกอบการเรือยนต์ จำนวนไม่น้อยทนสภาพเช่นนี้ไม่ไหว ชิงลาจากโลกนี้ไปก่อนเวลาอันควร               คลื่นเหล่านี้ยังส่งผลกระทบทางอ้อมอีกด้วย การกัดเซาะพื้นที่ริมฝั่งทำให้หิ้งห้อยเหล่านี้ไม่มีที่อยู่อาศัยที่เพียงพอ นอกจากคลื่นแล้วเสียงดังครื่กครากของเครื่องยนต์ก็เป็นบ่อนทำลายประชากรหิ่งห้อยด้วย ขนาดคนเราเองบางทียังรู้สึกรำคาญ แต่นี่หิ่งห้อยตัวมันเล็กกว่าเราตั้งเท่าไร ผมคิดว่ามันน่าจะรู้สึกประมาณ การได้โต๊ะติดลำโพงในผับแถวเอกมัย ในวันที่มีการแสดงสดคอนเสริต์ซิลลี่ฟูล แค่คืนเดียวก็แย่แล้ว หิ่งห้อยเจอเข้าไปไม่ต่ำกว่าสองร้อยคืน เจ้าพวกที่โตเต็มวัยยังพอเอาตัวรอดโดยการหนีจากริมน้ำเข้าไปหลบในสวน สงสารก็แต่พวกตัวอ่อนที่ยังไม่ปีกกล้าขาแข็งบินหนีไปไหนไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 16:30:55 จากคุณ : nopeimnop (nopeimnop) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 21:18:28

ความคิดเห็นที่ 4                 สำหรับอาชีพที่ต้องทำมาหากินกับธรรมชาติไม่ว่าจะเป็นชาวนา ชาวไร่ หรือชาวประมง จรรยาบรรณข้อหนึ่งที่คนทำอาชีพเหล่านี้ให้ความเคารพคือ การพักฟื้นธรรมชาติ จะทำนาทำไร่ต้องมีการพักดิน ปรับหน้าดิน คืนแร่ธาตุความสมบูรณ์แก่ธรรมชาติ ทำประมงก็ต้องหยุดพักในฤดูวางไข่ ฤดูผสมพันธ์ ตอนนี้คงเริ่มเดากันออก ใช่แล้วครับ คนต่างอำเภอไร้ซึ่งจรรยาบรรณ จะเดือนไหน ฤดูไหน ฉันไม่สน ฉันสนแต่จะทำเงิน เงิน และเงิน   ชาวบ้านแนะนำมาว่าช่วงหลังฝนตก จะเหมาะกับการดูหิ่งห้อยมากที่สุดเพราะเมื่อน้ำขึ้น หิ่งห้อยจะบินออกมาเกาะตามต้นไม้ ดังนั้นนักท่องเที่ยวที่อยากชมความงดงามของหิ่งห้อยควรมาเที่ยวอัมพวาในฤดูฝน ช่วงเดือนพฤษภาคมถึงเดือนตุลาคม แต่ก็อาจจะต้องเสี่ยงกันหน่อยเพราะถ้าฝนไม่หยุดตกสักที ก็คงออกเรือไม่ได้ เรื่องของคนต่างถิ่นยังไม่จบเท่านี้ นอกจากเขาจะเอาเรือเจ้าปัญหาเข้ามาหากินที่อัมพวาแล้ว เขายังวางกล้ามใหญ่โตเหมือนเป็นเจ้าของพื้นที่ ปกติตอนกลางคืนมักจะเป็นเวลาของครอบครัว ชาวบ้านอัมพวากำลังกินข้าว พูดคุยกันตามประสาพ่อแม่ลูก แต่แล้วก็มีเสียงตะโกนขึ้นมาว่า “ปิดไฟ จะดูหิ่งห้อย” การมาของคนต่างอำเภอลุกล้ำกันมาถึงประตูบ้าน ประตูบ้านจริงๆครับ ก็บรรดาคลื่นยักษ์ที่เกิดจากการเร่งทำรอบ ซัดน้ำเข้าตามบ้านที่อยู่ริมคลอง ชาวบ้านต้องเอาดินน้ำมันมายาขอบประตูไว้ ยังไม่พอครับ รังควาญกันต่อไปจนถึงปากถึงท้องเลย รายได้ส่วนหนึ่งของคนที่นี่มาจากการจับสัตว์น้ำ เดี๋ยวนี้จับได้น้อยลงกว่าในอดีตมาก บางวันอย่าว่าแต่จะจับเอาไปขาย ยังมีไม่พอจะกิน เมื่อการท่องเที่ยวที่อัมพวาเริ่มคึกคักมากขึ้นๆ ไม่เพียงแต่คนต่างอำเภอที่อยากเข้ามากอบโกยผลประโยชน์ แต่ลามไปถึงคนอีกกลุ่มหนึ่ง ผมขอเรียกว่าคนมีเงินถุงเงินถัง คนกลุ่มนี้เข้ามาหากินโดยการเปิดรีสอร์ท จากเดิมมีเพียงสิบกว่าแห่งขณะนี้ได้เพิ่มมากขึ้นจนเกือบถึงหลักร้อย ดูผิวเผินคนกลุ่มนี้ก็ไม่น่าจะดูมีพิษมีภัยอะไรเช่นเดียวกับเรือยนต์ แต่ผลกระทบของการผุดขึ้นอย่างรวดเร็วของบ้านพักตากอากาศเหล่านี้สร้างผลเสียให้ธรรมชาติไม่น้อยเลย ถึงแม้การมีซัพพลายรีสอร์ทที่มากขึ้นเพื่อสนองดีมานด์ของนักท่องเที่ยวจะเพิ่มที่อยู่อาศัยให้คน ในทางตรงกันข้ามมันก็เป็นการลดทีอยู่อาศัยของหิ่งห้อยเช่นกัน   หิ้งห้อยไม่สามารถอาศัยอยู่บนพื้นปูน มันอาศัยอยู่ได้เพียงพื้นดินริมฝั่งแม่น้ำเท่านั้น    เสียงดังยังคงเป็นปัญหาติดอันดับพอๆกับการรุกล้ำที่อยู่อาศัยของหิ่งห้อย เมื่อขึ้นชื่อว่ามาเที่ยว คนบางกลุ่มก็จะปล่อยกายปล่อยใจให้สนุกสุดเหวี่ยงจนลืมคิดถึงคนรอบข้าง(คนด้วยกันเองยังไม่คิดเกรงใจ นับประสาอะไรกับธรรมชาติ) ร้องรำทำเพลงกันเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นการตั้งวงอะคูสติค ร้องเพลง มีกีตาร์คลอ หรือที่หนักกว่านั้นคือการอ่านเนื้อเพลงอย่างโหยหวนใส่ไมโครโฟน( แปลจากคำว่า คาราโอเกะ : พจนานุกรมฉบับชาวบ้านอำเภออัมพวา)                                ปัญหาสุดท้าย เป็นปัญหาเฉพาะที่เกิดจากรีสอร์ทเหล่านี้โดยตรงนั่นคือแสงไฟ ถ้ามองในมุมของหิ่งห้อย ตามธรรมชาติแล้วหิ่งห้อยชอบความมืด แล้วอะไรก็ตามที่ผิดปกติวิสัย มันย่อมไม่มีความสุข ถ้ามองในมุมของคน หิ่งห้อยมันจะอวดโฉมสีเหลืองนวลท่ามกลางความมืดได้อย่างไร ถ้ามีไฟนีออนส่องแสงไปทุกหนทุกแห่ง เวลาผ่านไป คนต่างอำเภอกับคนมีเงินถุงเงินถังได้เริ่มพบปะ พูดคุย จนถึงขึ้นสนิทและไว้ใจกัน เขาจึงเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์จากเพียงแค่การสื่อสารทางวาจาเป็นการสัมผัส คนสองกลุ่มนี้จับมือกัน เป็นพันธมิตรทางด้านธุรกิจ ช่วยกันกอบโกยซึ่งกันและกัน ผลที่ออกมาอยู่ในรูปแพ็คเกจที่จัดการให้เสร็จสรรพ ตั้งแต่ที่พักอาศัย ตลอดจนการเดินทางที่ดูเหมือนจะได้ดื่มด่ำกับธรรมชาติโดยการล่องเรือชมตลาดน้ำต่างๆ สถานที่ท่องเที่ยว จนปิดท้ายที่การชมหิ่งห้อยยามค่ำคืน                   การจะเรียกความสัมพันธ์เช่นนี้ว่าเป็นความสัมพันธ์ต่างตอบแทน ได้ผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย(win-win situation) ก็ดูจะกระดากปาก ในเมื่อยังมีบุคคลที่สาม(หรือมากกว่านั้น) เสียผลประโยชน์ แต่ประเด็นคือเมื่อความสัมพันธ์เช่นนี้เกิดขึ้นแล้ว มันไม่จบลงง่ายๆแน่นอน ไฟตัณหาลุกลามเร็วและแรงขนาดนี้ คงต้องพึ่งหน่วยดับเพลิงเท่านั้น เดือนเมษายนปี2549 ชาวบ้านทำหนังสือขอความช่วยเหลือจาก อบต. ผลตอบรับคือยังไม่สามารถหาทางแก้ไขได้ ชาวบ้านก็เข้าใจเพราะเป็นปัญหาใหญ่ จนปลายปีผู้นำชุมชน คืออาจารย์ปรีชา เจี๊ยบหยู มีการเรียกประชุมกันอีกหนึ่งรอบเนื่องจากทุกคนทนความเดือดร้อนไม่ไหว คราวนี้ทางราชการก็รับปากว่าจะหาทางช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น                ในเมื่อหน่วยดับเพลิงท้องที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ก็ต้องขอกองสนับสนุนจากส่วนกลาง สองปีหลังจากนั้นอาจารย์ปรีชาไปชี้แจงปัญหาความเดือดร้อนถึงรัฐสภา คณะกรรมาธิการฯ ลงมาศึกษาพื้นที่ ก็เห็นว่าเป็นปัญหาจริง แต่แนวทางที่จะแก้ไขยังไม่ถูกชี้แจง ก็โครงการลักษณะเช่นนี้จะมีใครไปอยากช่วยคิดช่วยทำ ในเมื่องบประมาณที่เกี่ยวข้องมันน้อย ทำไปก็เหนื่อยเปล่า หลังจากนั้นท่านผู้ว่าฯ มีการเรียกประชุมครั้งแรก กำหนดมาตรการต่างๆ เช่นความดังของเสียงเครื่องยนต์เรือไม่เกิน 70 เดซิเบล ขับเร็วไม่เกิน 20 กิโลเมตรต่อชั่วโมง กำหนดช่วงเวลาสามทุ่มครึ่งต้องกลับให้หมด ดูดีครับ แต่ความจริงก็บังคับใช้ไม่ได้ ผลกระทบยังเหมือนเดิม แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 16:33:15 จากคุณ : nopeimnop (nopeimnop) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 21:19:22

ความคิดเห็นที่ 5 พลังชาวบ้าน “ถึงใครจะไม่ช่วยยังไง แต่ที่นี่มันบ้านเรา เราเกิดที่นี่ตายที่นี่ ถ้าเราไม่ช่วยกันแล้วใครจะทำ” คำพูดของอาจารย์ปรีชา ผมเองไม่ใช่คนอัมพวาฟังแล้วยังเกิดพลังเลยครับ ชาวบ้านได้รวมตัวกันอีกครั้งเพื่อร่วมกันปกป้องบ้านเกิดแห่งนี้                  สาเหตุสำคัญของการที่ธรรมชาติถูกทำลาย จำนวนหิ่งห้อยลดลงคือการเข้ามาทำมาหากินของผู้ประกอบการเรือยนต์ ชาวบ้านจึงมีความคิดถ้าสามารถเปลี่ยนเรือยนต์เป็นเรือพาย ปัญหาทุกอย่างก็จบไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องคลื่นยักษ์รบกวนตัวอ่อนหิ่งห้อย กัดเซาะชายฝั่ง, มลพิษ และเสียงดังจากเครื่องยนต์ ข้อดีจากการนั่งชมหิ่งห้อยด้วยเรือพายไม่ใช่แค่กำจัดข้อเสียที่เกิดจากเรือยนต์แต่ยังช่วยสนับสนุนชาวบ้านท้องถิ่นให้มีรายได้เสริมจากการพายเรือด้วย ระหว่างนั่งชมหิ่งห้อยคุณลุงคุณป้าก็จะมีเรื่องเล่ามากมาย สงสัยอะไรแกตอบได้หมด ใครที่เคยเรียนแต่ในหนังสือที่พูดถึงคำว่าภูมิปัญญาชาวบ้าน คราวนี้แหละครับที่จะได้ทึ่งกับตัวอย่างจริงๆ              ก่อนที่ชาวบ้านจะไปแนะนำให้เค้าใช้ ชาวบ้านก็ต้องเริ่มเองก่อนครับ ลุงๆป้าๆช่วยกันลงทุนลงแรงซื้อวัสดุ อุปกรณ์ ต่อเรือกันเองเลยครับ แต่คนต่างอำเภอไม่เอาด้วยครับ เขายังคงใช้เรือยนต์ต่อไป  และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ความคิดดีๆไม่ถูกนำมาใช้เพียงเพราะ ณ เวลาขณะนั้นสามารถหาเงินได้มากกว่าด้วยวิธีการอื่น แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ใช่มั้ยครับ ในเมื่อมีทางเลือกที่ดีกว่าทำไมถึงยังมีคนไปใช้บริการเรือยนต์ คำตอบก็คือ เพราะสารสกัดเชื้อเพลิงที่ชื่อความไม่รู้ของนักท่องเที่ยวนั่นไงครับ ชาวบ้านเสนอให้ใช้ที่เก็บเสียงเครื่องยนต์ ดูเหมือนผู้ประกอบการน่าจะเห็นด้วยนะครับ รายได้เค้าก็ไม่ได้ลดลง ยังสามารถวิ่งทำรอบได้เหมือนเดิม แต่คราวนี้ไม่มีเสียงครื่กครากดังรบกวนหิ่งห้อยแล้ว แล้วเค้าก็เห็นด้วย และทำด้วยจริงๆครับ แต่หนังม้วนนี้ยังไม่จบครับ พอเสียงเครื่องยนต์เบาผู้ประกอบการจึงสบโอกาสวิ่งทำรอบผู้โดยสารมากกว่าเดิม กลายเป็นว่าเสียงเบาลงจริงแต่คราวนี้ไม่ใช่คลื่นยักษ์แต่กลายเป็นคลื่นสึนามิเลยครับ ผู้อ่านเคยดูการแข่งขันว่ายน้ำใช่มั้ยครับ ที่ระหว่างลู่ของนักกีฬาจะมีสายพลาสติกแบ่งเขตว่านี่ลู่ฉัน นี่ลู่เธอ ชาวบ้านนำความคิดนี้มาประยุกต์ใช้ครับ แบ่งเขตเรือยนต์กับเรือพาย เรือยนต์สร้างคลื่นแรงไปอยู่ลู่นอก(กลางแม่น้ำ) ส่วนเรือภายอยู่ลู่ใน(ริมตลิ่ง) ผู้ประกอบการเรือยนต์ย่อมไม่พอใจกับการกระทำของชาวบ้านครับ เพราะนักท่องเที่ยวก็มักจะถามว่าทำไมเรือเราเข้าไปดูหิ่งห้อยใกล้ๆไม่ได้แต่เรือพายดูได้ คนขับเรือก็สารพัดจะเอาตัวรอดไปครับ แต่พอถามหนักเข้าก็ถึงขนาดใส่ร้ายป้ายสีชาวบ้าน ไม่เป็นมิตรบ้าง ถ่วงความเจริญบ้าง และหนักที่สุดคือแอบมาตัดสายพลาสติกที่แบ่งลู่ ดราม่ามั้ยหละครับ ในเมื่อทำงานร่วมกันไม่ได้ ชาวบ้านทำดีที่สุดก็ได้แต่รณรงค์ในส่วนของตนเอง อาจารย์ปรีชาจึงเป็นผู้นำในการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของหมู่บ้านลมทวน อำเภออัมพวา นอกจากการสนับสนุนให้นั่งเรือพายชมหิ่งห้อยในฤดูปกติแล้ว ในฤดูผสมพันธ์ อาจารย์ได้ออกแบบกิจกรรมแรลลี่ตามลุ่มแม่น้ำแม่กลอง ร่วมมือกับชาวบ้านจัดฐานกิจกรรม เช่นทำวัสดุจากใบจาก แกะหอยนางรม นอกจากได้ความสนุกแล้วยังได้เรียนรู้วิถีชุมชนไปพร้อมๆกันด้วย แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 16:34:44 จากคุณ : nopeimnop (nopeimnop) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 21:20:07

ความคิดเห็นที่ 6 ความหวัง            ถึงตอนนี้ผู้อ่านคงได้สัมผัสถึงพลังและความตั้งใจของชาวบ้านที่จะรักษาธรรมชาติ ให้รุ่นลูกรุ่นหลานยังมีโอกาสได้รู้จักกับความอุดมสมบูรณ์ที่แท้จริง ให้หิ่งห้อยไม่ใช่เป็นเพียงแมลงที่หาดูได้แค่ตามหนังสือภาพเท่านั้น และถึงแม้ว่าอุปสรรคจะบั่นทอนจิตใจชาวบ้านไปบ้าง แต่ทุกคนก็ยังมีความหวังที่จะเห็นอัมพวาไม่ถูกทำลายไปมากกว่านี้ ปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้เกิดจากการกระทำของสองฝ่าย ทั้งผู้ให้บริการและผู้รับบริการ และในเมื่อเราไม่สามารถตัดวงจรปัญหาที่ผู้ให้บริการได้ ก็ต้องหันมาพึ่งที่ผู้รับบริการ เพราะถ้านักท่องเที่ยวไม่สนับสนุนแล้ว ผู้ประกอบการเรือยนต์ก็ย่อมต้องเปลี่ยนวิธีทำมาหากินไปเอง              ผมและเพื่อนๆซึ่งได้มีโอกาสเข้าไปศึกษาปัญหาชุมชนเรื่องนี้มีความคิดเห็นเดียวกันกับชาวบ้านว่าอาวุธที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด ที่จะสามารถต่อกรกับปัญหาในขณะนี้ได้คือการประชาสัมพันธ์ อาจารย์ปรีชาเล่าให้ฟังว่ามีรายการโทรทัศน์ และหนังสือมาสัมภาษณ์พอสมควร การประชาสัมพันธ์ของสื่อเหล่านี้ช่วยลดปัญหาไปได้ระดับหนึ่ง แต่จากการสังเกตนักท่องเที่ยวจำนวนมากยังคงไม่รู้ถึงผลกระทบของเรือยนต์ การประชาสัมพันธ์ด้วยวิธีที่กล่าวมานั้นมีต้นทุนที่สูง ซึ่งไม่สามารถรักษาระดับความต่อเนื่อง ดังนั้นวิธีเดียวที่เหลืออยู่คือการช่วยกันบอกปากต่อปาก ถ้าเจอใครจะไปเที่ยวอัมพวาแค่บอกว่า “ตอนดูหิ่งห้อย นั่งเรือพายไปดูนะ ช่วยอนุรักษ์ธรรมชาติ” หรือแค่ก๊อปปี้ URL แล้วฟอร์เวิร์ดต่อให้เพื่อนทางอีเมล ผมคงไม่ต้องเขียนว่าส่งให้สิบคนยี่สิบคนภายในสิบห้านาทีแล้วจะโชคดีอย่างนั้นอย่างนี้ เพราะผมเชื่อว่าทุกคนยังอยากรักษาอัมพวาไว้ ไม่ให้เหลือเป็นเพียงแค่ชื่ออำเภอๆหนึ่งเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 16:35:21 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 16:35:04 จากคุณ : nopeimnop (nopeimnop) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 21:20:31

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบจัง.... โหวดค่ะ จากคุณ : namcy เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 22:25:04

ความคิดเห็นที่ 8 จะช่วยฟอเวิร์ดเมล์ค่ะ....เพื่ออัมพวา... จากคุณ : sister.long.leg เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 23:47:09

ความคิดเห็นที่ 9 ตาล าย ย ย ย ย จากคุณ : แค่มีเธอก็สุขใจ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 00:16:21

ความคิดเห็นที่ 10 พรืดไปค่ะ สารภาพว่า .. ทนอ่านได้นิดเดียว แต่ก็พอจะเดาๆ ถึงสิ่งที่คุณสื่อได้.. ขอ copy ไปลง word แล้วแบ่งย่อหน้าเอง เพื่ออ่านอย่างสบายสายตาก่อนนะคะ ถ้ามีประเด็นใหม่ๆ จะเข้ามา comment ค่ะ จากคุณ : ลำเนา เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 01:04:49

ความคิดเห็นที่ 11 ตาลาย..คล้ายจะเป็นลม จากคุณ : ตัวลอย เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 02:44:49

ความคิดเห็นที่ 12 เรียน จขกท.ครับ ถ้าจะกรุณา ข้อความยาวๆถ้ามีย่อหน้า จะอ่านง่ายกว่านี้ นะครับ ทีแรกผมก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน เคยพิมพ์ข้อความยาวๆแล้วคนอ่านจะตาลาย รีบอ่านข้ามๆไปนะครับ        แต่ผมอ่านของคุณ ทุกตัวอักษร นะครับ ขออภัยด้วยครับ จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 07:05:30

ความคิดเห็นที่ 13 เง่อออออออออออออออออออ ตาลาย...............@_@ จากคุณ : naykainui เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 09:10:54

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านไม่จบค่ะ  ตาลายแต่ขอบคุณกับบทความดี ๆ ค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 52 09:26:38 จากคุณ : linboom เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 09:25:58

ความคิดเห็นที่ 15   งง มึน ตาลาย แต่พอเข้าใจสิ่งที่อยากบอกแหละ จากคุณ : iamnuoar เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 10:44:42

ความคิดเห็นที่ 16   ก็อยากจะอ่านน่ะนะ... แต่มองเห็นแต่ตัวอักษรเป็นพรืดดดด... เลยขึ้เกียจอ่าน เห็นใจและขอบคุณในความอุตสาหะที่เสียเวลาพิมพ์ให้อ่าน คราวหน้าย่อหน้าบ่อยๆ เว้นวรรคเยอะๆ หน่อย จะได้มีคนอ่านเยอะๆ นะคะ จากคุณ : ป้าฟู เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 11:01:23 A:70.174.23.141 X: TicketID:232521

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านไม่ไหวหละ ก๊า จากคุณ : teamasso เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 11:44:30

ความคิดเห็นที่ 18 ขอสารภาพว่า อ่านไม่ไหวค่ะ ตาลายเหมือนกับ คห บนๆ เลยอ่านเป็นช่วงๆ และเข้าใจวัตถุประสงค์ของ จขกท ที่ต้องการสื่อให้คนรักษาอัมพวา ให้เป็นเหมือนเช่นวันวาน รวมทั้งเรื่อง อนุรักษ์การใช้เรือพาย แทนเรือยนต์ แล้วจะบอกต่อ อย่างที่ จขกท ต้องการค่ะ จากคุณ : Francsmama เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 14:12:13

ความคิดเห็นที่ 19 ตรงใจมากๆ แต่อยากให้ จขกท. เข้ามาแก้ไขข้อความแบ่งวรรค และย่อหน้าใหม่จังครับ จะได้มีคนอ่านเยอะๆ ชอบสำนวนการเขียนมากๆ เริ่มจากด้านมุมมองของนักท่องเที่ยวทั่วๆไป อ่านแล้วก็ชวนคล้อยตามให้เห็นแต่แง่มุมที่สวยงาม จากนั้นก็กลับเข้าสู่ประเด็นจริงๆที่ต้องการสื่อ เรียกว่าตรงใจเลย ผมคนแม่กลองครับ(แม่เป็นคนอัมพวา) ที่บ้านก็มีที่ดินริมคลองอัมพวาเหมือนกัน ต้นลำพูที่อยู่ในเขตที่ก็มีหิ่งห้อยพอสมควร ตอนแรกคิดว่าจะไม่ทำเขื่อนกั้นตลิ่งเพราะส่วนตัวไม่ชอบ และที่ก็อยู่ฝั่งดินงอก และสำคัญที่สุดคือไม่อยากเป็นส่วนนึงที่ได้ชื่อว่าทำลายที่อยู่ของหิ่งห้อย แต่สุดท้ายก็ต้องทำครับ ไม่ไหวจริงๆ T_T แต่ผมทำเขื่อนแบบไม่ฟันต้นลำพูทิ้งเลยนะครับ กอจากหน้าเขื่อนก็เหลือไว้ และเพาะต้นลำพูมาปลูกเพิ่มด้วย แต่%การรอดน้อยมากครับ เพราะคลื่นแรงมาก จนตอนหลังได้ความรู้มาจากที่คลองโคนว่า ให้เก็บลูกลำพูแล้วบี้ลงโคลนตอนน้ำลง ให้ลำพูมันขึ้นเอง เพราะต้นที่ขึ้นเองจะแข็งแรงกว่าเอากล้าไปปลูก ถึงตอนนี้ก็มีขึ้นมาหลายต้นแล้ว และที่ดีใจมากคือ หลังจากทำเขื่อนมาได้ปีเศษแล้ว ต้นลำพูในที่ผมก็ยังมีหิ่งห้อยอยู่เหมือนเดิม จากคุณ : Coral Sea เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 14:43:22

ความคิดเห็นที่ 20 ยาหม่องตราถ้วยทอง วิงเวียน ศีรษะ หน้ามืด ตาลาย คล้ายจะเป็นลม จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 17:34:55

ความคิดเห็นที่ 21 มาโหวตให้ครับ... โหวตให้แบ่งวรรคตอนและย่อหน้าให้ชวนอ่านมากขึ้น อย่าเพิ่งเคืองกันนะครับ ฮ่า... ผมเองก็เพิ่งเข้าไปซอกแซกในสวนแถวอัมพวา บางคนที เมื่อไม่นานนี้เอง ยอมรับว่าร่มรื่น ชีวิตคลายความเร่งร้อนลงไปได้แยะทีเดียวครับ จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 15:26:54

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณทุกความเห็นมากๆครับ ถ้ามีเรื่องแนะนำ ติชมอะไรอีก ใส่ได้เต็มที่เลยครับ :D จากคุณ : nopeimnop (nopeimnop) เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 16:37:43

ความคิดเห็นที่ 23 โหวตให้ค่ะ   รักเมืองเก่าและวิถีชีวิตแบบเก่า ๆ จากคุณ : Beewinny02 เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 10:55:21

ความคิดเห็นที่ 24 เล่าเรื่องน่าติดตามครับ (ถึงอ่านแล้วตาลายก็ตามเหอะ...ยอม) ผมเองก็คิดเหมือนกันว่าต้องประชาสัมพันธ์ปากต่อปาก ไม่งั้นล่ะก็ อัมพวาทีมีหิ่งห้อยจะเหลือแต่ชื่อ ลูกหลานก็จะไม่ได้เห็นหิ่งห้อยอีกต่อไป จากคุณ : รอยเท้ากับทางเดิน เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 10:50:51

ความคิดเห็นที่ 25   ยืนยัน อีก 1 เสียง หิ่งห้อยไม่ได้อาศัยต้นลำพูเท่านั้น ที่บ้านมีต้นข่อยโบราณ มีหิ่งห้อยอาศัยมาก รายตาเลยครับ เพลินใจ@อัมพวา รีสอร์ท หาใน google ครับ จากคุณ : เพลินใจ@อัมพวา รีสอร์ท เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 16:21:20 A:202.91.18.194 X: TicketID:249567