เตือนเพื่อนๆที่จะไปพักแมกไม้รีสอร์ทที่หาดปากเมง จ.ตรัง ค่ะ
|
|
เราและพี่ชายไปพักที่นี่เมื่อ 28 พ.ย. 52
ไม่ได้จองไปล่วงหน้า ไมได้หาข้อมูลใดๆ ไปแบบตายเอาดาบหน้า ดูห้องแล้วก็จ่ายเงินค่าห้องวันนั้นเลยค่ะ
ที่พักเป็นบ้านเดี่ยวหลังเล็ก ห้องน้ำในตัว
พอจ่ายเงินเค้าก็ให้กุญแจห้องมา เราก็พกติดตัวไว้เลย
แล้วก็ออกไปทานข้าวกลางวันโดยไม่ได้เอาของเก็บในห้องเพราะขับรถมาเอง เก็บของไว้หลังรถทั้งหมด
ไม่ได้เปิดไฟในห้องทิ้งไว้ และไม่ได้ปิดม่าน
แล้วเรากับพี่ก็พากันไปนั่งเรือดูถ้ำกว่าจะกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องพักก็เกือบๆทุ่มแล้ว
ระหว่างอาบน้ำก็เอาโทรศัพท์มือถือ และแบตเตอรี่กล้องดิจิตอลไปชาร์จในห้องค่ะ
ตอนกลับมาถึงนี่ไฟในห้องเปิดอยู่ ม่านก็ปิด
เรากับพี่ชายยังคุยกันเลยว่านี่เป็นบริการจากรีสอร์ทหรือเปล่า แบบมาดูแลความเรียบร้อยของห้องน่ะค่ะ ตอนนั้นแค่คิดกันว่าดูแลดีเนอะ ไม่ได้ติดใจอะไร
แล้วก็พากันไปกินข้าวในเมือง ออกจากที่พักประมาณทุ่มครึ่ง ไปถึงร้าวข้าวสองทุ่ม
พี่เราจะโทรศัพท์กลับบ้านแล้วหาโทรศัพท์ไม่เจอ เราเลยลองโทรเข้า ก็ได้ยินเพลงรอสาย แต่ไม่มีคนรับ ไปดูในรถก็ไม่มี นึกได้ว่าชาร์จทิ้งไว้ที่ห้อง
แต่ก็ไม่ได้ขับรถกลับไปเอา เพราะคิดว่าไม่น่ามีอะไร + แอบขี้เกียจขับรถกลับไปแล้วขับกลับมาอีกรอบด้วย
กินข้าวเสร็จก็พากันไปนั่งกินกาแฟที่ร้านกาแฟทับเที่ยงอีก (ร้านน่ารัก บรรยากาศดี + อร่อยค่ะ)
พี่ชายเราก็โทรเข้ามือถือตัวเองอีกรอบ ก็ยังได้ยินเสียงเพลงรอสายเหมือนเดิม กินกันจนสี่ทุ่ม ได้เวลาร้านปิดก็พากันกลับ
กลับไปถึงห้องอีกทีประมาณสี่ทุ่มครึ่ง...ไม่มีอะไรอย่างที่คิดเลยค่ะ
โทรศัพท์หายไปแล้ว
โทรเข้าทีนี้ไม่มีสัญญานใดๆ กลายเป็นหมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ซะงั้น
หากันแทบพลิกกระเบื้องขึ้นมาดูก็หาโทรศัพท์ไม่เจอ มีแต่รอยรองเท้าไม่คุ้นเคยในห้อง กับสายชาร์จที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงแบบไร้เงาโทรศัพท์
มองหน้ากัน มั่นใจแล้วว่าโทรศัพท์ถูกขโมย พี่ชายเราก็ไปแจ้งคนดูแล (เป็นผู้ชายอายุประมาณ 30 ไม่ได้ถามชื่อไว้ พูดจาดีค่ะ) เค้าก็มาช่วยดู มาถามเรื่อง แล้วก็บอกจะไปถามเด็กๆให้
สักพักก็กลับมาบอกว่าเด็กๆในกะเค้าไม่มีใครรู้เห็น เดี๋ยวเค้าจะฝากเรื่องไว้กับคนดูแลกะเช้าอีกที
พอเราลองถามเรื่องกุญแจสำรองเนื่องจากห้องเรามีคนมาเปิดไฟ และ เอาม่านลงให้ เค้าก็บอกที่นี่ไม่มีกุญแจสำรอง .....คิดในใจว่าแล้วผีบ้านผีเรือนมาช่วยเปิดให้หรือไงคะ แต่เนื่องจากพี่เค้าพูดดีเราก็ไม่ได้ค่อความยาวสาวความยืดอีก
ปิดไฟเข้านอนด้วยความเซ็งกันไปตามระเบียบค่ะ
พอตอนเช้าเอากุญแจห้องไปคืน เจอผู้หญิงคนที่เราจ่ายเงินค่าห้องค่ะ (ไม่ได้ถามชื่อไว้ค่ะ)
**** คำพูดในบทสนทนาไม่เหมือนตอนที่คุยกัน 100% นะคะ อาจตกคำบุพบท สันทาน และอุทานที่ระคายหูไปบ้าง****
เรา ตกลงได้เรื่องอะไรบ้างไหมคะ
หญิงนิรนาม เอ๊ะ ไม่มีใครฝากเรื่องอะไรไว้นะคะ แต่ถ้าเรื่องโทรศัพท์ ไม่รู้นะคะ ไปลืมที่อื่นหรือเปล่า
คุณพี่ขา ไม่มีใครฝากเรื่องไว้ แล้วไปสืบรู้มาจากไหนคะว่ามาตามหาโทรศัพท์!!??
เรา แจ้งความได้ที่ไหนคะ
หญิงนิรนาม แจ้งทำไม แจ้งไปก็ไม่ได้คืนหรอก
เรา แล้วแจ้งที่ไหนคะ
หญิงนิรนาม ถอนหายใจ หน้าหงิก ป้อมตำรวจ ก็อยู่ตรงทางแยกเข้าหาดนั่นแหละ อยากแจ้งก็ไปแจ้งเลย
แล้วเรากับพี่ก็ไปแจ้งความค่ะ
คุณตำรวจท่องเที่ยวน่ารักมาก (ไม่ได้จำชื่อมาอีกเช่นกัน) บอกให้เอาเรื่องให้ถึงที่สุด จะพาไปส่งที่ สภ.อ.สิเกา ด้วย แต่เราขับรถมาเองก็เลยไม่ต้องรบกวนคุณตำรวจท่องเที่ยว
พี่ตำรวจที่ สภ.อ.สิเกาก็ดีค่ะ ให้ข้อมูลหลายอย่าง ให้ข้อมูลเกี่ยวกับที่เที่ยวด้วย
แต่คุณพี่ก็ให้ข้อมูลกันอย่างไม่ปิดบังว่าโอกาสสืบหาตัวคนร้ายยากมาก ยิ่งโอกาสหาของกลางเจอเกือบเป็นศูนย์ แล้วถ้าเจอก็ต้องให้โจทก์มาชี้ตัว มาทำเรื่องต่อที่ อ.สิเกา แล้วพี่ชายเราอยู่ปทุมธานี ไม่สะดวกเดินทางมาทำเรื่องต่อเนื่อง
ก็ได้เพียงแต่ลงใบแจ้งของหาย ไม่ได้แจ้งเป็นคดีลักทรัพย์....คนชั่วลอยนวลตามเคย
เราเลยตัดสินใจเอาเรื่องนี้มาบอกต่อเพื่อนๆนะคะ
ตรังเป็นเมืองที่ผู้คนส่วนใหญ่น่ารัก มีน้ำใจ ทะเลสวย อาหารอร่อย
เราเพียงแต่เลือกที่พักพลาด + ประมาทเอง ก็เศร้ากันเองแบบนี้แหละค่ะ
| จากคุณ |
:
saladenasa 
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 ธ.ค. 52 22:20:18
|
|
|
| 
