ความคิดเห็นที่ 1   ไม่ขายค่ะ อย่างมากก็เผาทิ้ง...กลัวคนอื่นรู้ความลับ อิอิ จากคุณ : hermione_jane เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 14:41:52

ความคิดเห็นที่ 2 555+ พี่อ้อแอบฮานะเนี่ยยย เดี๋ยวต้องขอล้วงความลับหน่อย^^ จากคุณ : arakanji เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 14:44:46

ความคิดเห็นที่ 3 ยิ้มม อ๋อ ถ้าสมัยโบราณหายไปกับสายลมหมดเเล้วค่ะ เิพิ่งมาเก็บดีๆ ใส่กล่องพาสติกก็ตอนเข้ามคลับนี้ละค่ะ คิดค้นหาวิธีหนีปลวกสุดชีวิต..ถ้าปลวกเเทะกล่องพาสติกได้มีหวัง เศร้า... ความทรงจำไม่เคยหายไปหรอกค่ะหนูเล็ก เพราะมันอยู่ที่หัวใจเสมอ ยิ้มม... จากคุณ : เข็มซ่อนปลาย เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 14:48:25

ความคิดเห็นที่ 4 น่าเศร้าจัง แต่ความทรงจำคงยังอยู่ แม้จดหมายกับพีซีมันจะถูกขายไป^^ เริ่มเก็บสะสมใหม่ ส่วนเรื่องนี้เอาไว้เป็นบทเรียนครับ คราวหน้าก็เก็บดีๆนะครับ ถึงแยกออกมาก็เขียนแปะให้ชัดเจน คนอื่นจะได้ไม่เข้าใจผิดคิดเป็นอย่างอื่น :) จากคุณ : ลิงกำถั่ว เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 15:23:59

ความคิดเห็นที่ 5 คงเศร้าสุดชีวิตเลยหล่ะ เราคงไม่เจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อย ๆ หรอก ฉะนั้นเกิดขึ้นแล้ว อินกับมันให้สุด ๆ ไปเลยคุณน้องงงงงง จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 15:27:11

ความคิดเห็นที่ 6 เคยคล้ายๆ กัน แต่เป็นสมุดบันทึก แป๋วเป้นคนชอบเขียน  จดบันทึก  เขียนนู่นเขียนนี่ไปตามเรื่องตามราว  เรื่อยเปื่อย จำได้ว่าเริ่มจดๆ เขียนๆ มาตั้งแต่ประถม  เพราะฉะนั้น  ก็จะมีสมุดบันทึกหลายเล่มมากๆ ทั้งที่เขียนหมดแล้ว  ยังไม่ได้เขียน  และยังเขียนไม่หมด จนถึงประมาณม.ปลาย  น่าจะเป็นม.4  ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้นบ้านเป็น 2 ชั้น  แม่รื้อบ้านชั้นบน  ซึ่งแป๋วกับน้องอยู่ชั้นบน  พ่อกับแม่อยู่ชั้นล่าง แล้วชั้นบนก็จะเป็นเหมือนอาณาจักรของแป๋วเลย  คล้ายๆ ห้องสมุดกลายๆ เพราะที่บ้านจะมีหนังสือเยอะมากๆ  เก็บมาตั้งแต่รุ่นพ่อแล้ว  หนังสือของพ่อเองก็เยอะ พอแม่จะรื้อชั้นบน  แม่ก็ให้เก็บของ  เก็บหนังสือต่างๆ  แป๋วก็เก็บแล้วก็แยกๆ ไว้ ส่วนของๆ แป๋ว  จะมีกล่องเก็บแยกเป้นหมวดๆ ไว้อยู่แล้วไม่มีปัญหา แต่เรื่องมันเกิดตรงที่  พ่อเกิดจะค้นหาหนังสือช่วงจังหวะที่รื้อบ้านพอดี แล้วแป๋วไม่อยู่บ้าน  พ่อก็ค้นไป  ค้นมา  จับกล่องนู้นกล่องนี้  วางไม่เหมือนเดิม คราวนี้ของที่จะทิ้งจะเผา  ของเก็บมันก็เลยปนกันไปหมด  บังเอิ๊ญ  บังเอิญที่แม่ก็จะเคลียร์ของวันนั้นพอดี กล่องเก็บสมุดบันทึกของแป๋วตั้งแต่ประถม  มันก็ไปวางกองรวมกับกล่องกระดาษที่จะทิ้ง แต่แม่ไม่ทิ้งไม่ขายค่ะ  แม่เผา  สมุดบันทึกของแป๋วทั้งหมด  ก็กลายเป็นเถ้าถ่านไปด้วย กลับมาบ้าน  หาไม่เจอ  ถามพ่อกับแม่  ก็ไม่รู้เรื่อง  เท้าความกันไปมา  ถึงรู้ว่าเผาไปแล้ว ร้องไห้อยู่นาน  จนตามบวมเป่ง  ณ ตอนนั้นยอมรับว่าโกรธทุกคนเลย  แบบพาลไปหมด  โกรธตัวเองด้วย แต่พอทำใจได้  ก็คิดได้ว่าทุกคนไม่ได้ตั้งใจ  ก็เลยเออ...ช่างมันเถอะ แต่จดหมาย  ส.ค.ส.  โปสการ์ด  เก็บใส่ลิ้นชักที่บ้านไว้ค่ะ  ยังอยู่ดีเหมือนเดิม  ^^ จากคุณ : nupaew เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 15:40:04

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อครั้งเปิดคลับใหม่ๆ จำได้ว่ามีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นนะคะ เหมือนว่า..เพื่อนๆเรานี่แหละไปเดินเล่นแถวสะพานพุทธ หรือท่าพระจันทร์ รึไงเนี่ย แล้วเจอโปสการ์ดของคนในคลับ ที่เขียนส่งหาคนในคลับ(มั้ง) ว่างขายอยู่ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นของพี่ สเลเต ใครจำเหตุการณ์นั้นได้ มาเล่าให้ฟังกันอีกครั้งดิ๊ แบบว่านานจัดชักจะลืมๆไปแล้ว จากคุณ : prettyguide เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 15:57:15

ความคิดเห็นที่ 8 ลำบากแฮะ ถึงอยากจะตามซาเล้งไป ก็หาไม่เจอกันง่ายๆ  อะเนอะ สู้ ๆ เค้าจะส่ง pc ให้หนูเล็กเยอะ ๆ นะ (ถึงตอนนี้จะดอง ด๊อง ดอง อยู่ก็ตาม 55) จากคุณ : fongtopaz เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 16:14:08

ความคิดเห็นที่ 9 คห.7 แกร่แล้วนิ อิอิ คนคนนั้นคือแซมมี่ไง เห็นว่าไปเดินแล้วเผอิญเจอ โปสการ์ด วางขายอยู่ ส่วนใหญ่เป็นโปสการ์ดที่ชาวต่างชาติเขียนไปต่างประเทศแต่ดั๊นติด 3 บาท และ หนึ่งในนั้นก็ดั้นเจอ โปสการ์ด พี่สเลเต อยู่ด้วย ไปไม่ถึงจุดหมายแฮะ ว่าแต่ว่า ใครเอามาขาย และ เอามาขายได้ไงหว่า ส่วนเหตุการณ์ดังกล่าวที่น้องเล็กเล่ามาพี่ไม่เคยเจอ เคยเจอแต่ ถึงเวลาจนสุดขีด แล้ว บังเอิญเจอแบงค์ร้อยหลายใบ ในกระเป๋ากางเกงยีนต์ ตัวที่พับไว้เกือบใต้สุดของตู้ ดีใจสุดๆ สุขใดจะเท่า ล้วงกระเป๋าแล้วเจอตังค์ 5555+ จากคุณ : กิ๊บส์ เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 16:19:27

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อมีเหตุให้ต้องมาอยู่ต่างประเทศหลายปี ในสัปดาห์แรกที่ก้าวเท้าออกจากบ้าน มหกรรม"จัดของ" ก็เกิดขึ้น เสื้อผ้าถูกเก็บ ถูกแจกจ่าย สมุด ดินสอ ปากกา ถูกเก็บแจก สมบัติบ้าถูกพิจารณาว่าสมควรจะเก็บไว้ต่อไป หรือโยนทิ้ง ไม่ได้เสียใจมากเพราะจำไม่ได้ส่วนหนึ่ง และอีกอย่างคือเราไม่ได้อยู่เพื่อปกป้องสมบัติบ้าของเรา เราไม่เห็น เราไม่ได้เก็บทิ้ง มีคนตัดสินใจให้เสร็จสรรพ คิดในแง่ดีคือ เรามีที่ว่างเพิ่มขึ้นเพื่อจะได้เริ่มสะสมของใหม่ต่อไป ของเก่ามีคุณค่าทางใจไม่ปฏิเสธ แต่พบสัจธรรมกับตัวเองว่า เราจำมันไม่ได้หมด เราหลงลืมไปตามกาลเวลา แต่เราสามารถระลึกถึงได้ทุกเวลาค่ะ ถ้าหากยังจำได้ จากคุณ : Manifestation เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 16:47:42

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าเจอเหตุการณ์อย่างหนูเล็ก ก็คงหงุดหงิดใจน่าดู แต่ก็คงต้องทำใจ คนทำเค้าไม่ได้ตั้งใจ ส่วนโปสการ์ดที่เราเขียนหาใคร เเล้ววันนีงมีความจำเป็นที่เพื่อนๆเก็บไม่ได้ เช่น ไม่มีพื้นที่จะเก็บจริงๆ เพราะ เข้าใจว่า เเต่คนละ คงมีกันคนหลายกล่อง   อิอิ ถ้าเป็นไปได้ อย่าทำลายทิ้งนะคะ  ขอคืนได้ปล่าว  แต่เป็นขอคืนด้วยความเข้าใจ ไม่ใช่ ประเภทเป็นคนรัก เลิกกัน มาทวงของคืน อย่างนั้นไม่เอา ไม่เอา คือ โปสการ์ดทุกใบที่ถูกส่งได้ถูกบรรจุความรัก เเละ ความตั้งใจ ในทุกทุกใบ เลิกเกิดอาการเสียดาย นิ๊ดนึง อีกอย่าง เวลากลับมาอ่านอะไรที่เราเขียนไป มันมักจะรู้สึก ฮา ฮา ขำ ขำ ทุกที จากคุณ : พี่ไก่อ้วน (แม่คะนิ้ง) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 17:33:52

ความคิดเห็นที่ 12 แม้ว่าหลายสิ่งหลายอย่างจะจางหายไปได้ตามกาลเวลา แต่ว่าสำหรับความผูกพัน ไม่มีวันลบเลือนไปได้หรอกครับ จากคุณ : @Fanciful@ เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 18:23:11

ความคิดเห็นที่ 13   อื้ม....ไม่เคยมีเหตุหารณ์แบบนี้นะค่ะ   แต่ว่าก็เข้าใจค่ะ  เวลาของหาย...มันเศร้าแล้วยิ่งเป็นของที่เรารักไรงี้....ตอนนั้นเข็มกลัดนักร้องคนโปรดหาย(แล้วมันหายาก) ก็เศร้านะค่ะ  เศร้ามากๆ  แต่สุดท้ายก็ต้อง ปลงๆๆ........แล้วก็พยายามหาใหม่  แต่ ก็หาไม่ได้ซักที  555+....เดี๋ยวจะส่งPCไปให้พี่หนูเล็กเย๊อะ..เยอะ.....ยังไงความทรงจำก็จะอยู่กับเราเสมอเน๊าะ....ไม่มีทางลืมมันไปได้ จากคุณ : rakwahnron เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 19:52:58

ความคิดเห็นที่ 14 ย้ายบ้านไม่ได้ขนจดหมายมาด้วย แต่เราคิดเสมอว่าความทรงจำนั้นอยู่ในใจเสมอ มีแต่สมุดไดอารี่ที่หอบกลับมา เพราะกลัวว่าใครจะมาอ่านเจอรักครั้งแรก,อกหักครั้งแรก Ha อย่าคิดมากค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างมีคุณค่าที่ใจเราเอง จากคุณ : สายลมอิสระ เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 20:14:11

ความคิดเห็นที่ 15 พี่เคยเป็นคนที่หวงของมากๆค่ะ ยกตัวอย่างเช่นหนังสือ อ่านแล้วไม่มีรอยยับใดๆทั้งสิ้น แต่พอเพื่อนยืมไปแล้วทำยับทำขาดพี่ปรี้ดแตกเลย ที่บ้านก็เหมือนกัน ใครมาหยิบอะไรของใช้ของส่วนตัวของพี่ไปไม่บอกไม่กล่าวไม่ขออนุญาตก่อนพี่ก็ปรี้ดแตกเหมือนกัน แต่เดี๊ยวนี้ปล่อยวางแล้วค่ะ เพราะคิดว่า ใดๆในโลกล้วนไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน ไม่มีอะไรเป็นของเราอย่างแท้จริง ก็เลยไม่ค่อยหวงของแล้ว ให้ได้ก็ให้ ถ้าหายก็ไม่เสียดายมากนักค่ะ สำคัญกว่านั้นคือมิตรภาพ ถึงแม้ไม่ได้ส่งผ่านทางโปสการ์ดแต่ที่ทำให้รู้สึกยินดีและดีใจก็คงเป็นที่เรามีโอกาสได้รู้จักกันค่ะ จากคุณ : OKANEMOCHI เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 20:51:05

ความคิดเห็นที่ 16 แวะมาบอกว่าวันนี้พี่ได้รับหนังสือท่องเที่ยวเมืองพิจิตรและกำแพงเพชรแล้วนะครับ ขอบคุณนู๋เล็กมากๆ สำหรับของขวัญวันเกิดชิ้นนี้ หากมีโอกาสจะกลับไปเยือนพิจิตรแน่นอนครับ ส่วนเรื่องกระทู้ พี่เคยโดนเอาหนังสือเรียนที่หวงเอาไปขายหมดเลย เครียดไปหลายวันเลย เพราะบางเล่มเนี่ยราคาหลายร้อยมากๆและหาซื้อยากด้วย คิดว่าป่านนี้คงอยู่ใน JJ สักจุดนึงละ 555 จากคุณ : nayroysoydao เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 21:51:57

ความคิดเห็นที่ 17 ทำใจหล่ะ หนูเล็ก   ของทิ้งไปได้ แต่มิตรภาพและความทรงจำอย่าไปเผลอทิ้งตามไปด้วย จากคุณ : jk (016) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 22:28:21

ความคิดเห็นที่ 18   ไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉีกจริง เผาจริงเลย ... จดหมายรัก การ์ดวาเลนไทน์อะไรทำนองนี้อ้ะ มันบาดจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : hermione_jane เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 23:05:09

ความคิดเห็นที่ 19 อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ๆเพื่อนๆน้องๆทุกคน เช้านี้มีความสุขที่สดเลยค่ะ อากาศดี ฝนตกพรำๆ ได้เข้ามาพบเจอกับข้อความดีๆๆ ความรู้สึกดีๆ มิตรภาพของพี่ๆน้องๆ ซึ้งจังอ่ะ จริงๆๆนะ เฮ้ออออมีครอบครัวแบบนี้ตายไม่เสียชาติเกิด 555+ อยากกกกกกกกแจกกกกิฟค่ะ....แต่แมร่งงงงงงง(ไม่ดีๆๆ) แจกจนเกลี้ยงไปแล้วค่ะ....ไม่แจกกิฟ แต่อยากว่า ฮักกกกกกกกกกกหมดใจ๋เจ้า....อิอิ --พี่เอ๋พูดแบบหนูเล็กเห็นภาพเลยค่ะเป็นหนังไล่ลล่าสุดชีวิต แบบกอดกล่องPC วิ่งสุดแรงเกิดมีปลวกวิ่งตาม...น่าดูๆๆๆ ขอบคุณพี่เอ๋มากนะค่ะ ---เฮ้อ...นั่นแหละเศร้าสุดชิวิต...ตอนนี้ก็ทำใจได้แล้วอ่ะ คิดซะว่ายังไงก็ยังมี PC เพื่อนๆๆๆในคลับอยู่ เป็นเพราะตัวเราเองแท้ๆๆ ขอบคุณอ้วนอ่ะ  น่ารักเจงงงงเพื่อนเรา 55+ ---55555555 ขอสครีมมมก่อนเลยย ถูกใจความเห็นพี่ปุ๊ ฮาร์ดคอร์ดดีค่ะ เศร้ามันให้ถึงทรวงงง แต่หนูเล็กมันเศร้าบ่อยๆๆจิพี่  เคยโดนน้ำป่าไหลหลาก...ไม่ใช่และน้ำล้นจากในห้องน้ำเข้าห้องหนูเล็ก DVD ที่เก็บรูปภาพเรื่องราวต่างๆเป็น 100แผ่นเจ๊งบ๊งหมด นอนแช่น้ำสบายอารมณ์ นั่นเม้งงแตกไปเลย ตอนนี้แก่ขึ้นทำใจได้เร็วขึ้นค่ะ ขอบคุณพี่ปุ๊นะคะ ----โหหหหหหหหหห....อ่านของแป๋วแล้วเศร้ากว่าอ่ะ บันทึกความทรงจำ....เฮ้อเป็นเราคงเม้งแตกเหมือนกันนนนน เอ้า....มาสงบจิตใจ แล้วก้าวสู่ความไร้ข้อจำกัดด้วยกันดีกว่า...ไม่ยึดติด(จะทำได้มั้ยเนี่ย ...555+)ขอบคุณเด้ออออแป๋วววววววว(สัญชาติไหนเนี่ยยย) ----อ่ะ...มีแบบนี้ด้วยเหรอค่ะพี่นุศ เค้าเอาไปขายเพื่อไรอ่ะ....แล้วใครจะซื้อเนี่ย หรือว่าเป็นจดหมายเหตุกรุงศรี อิอิ พี่นุศยังไม่แก่หรอกค่ะ ขนาดหนูเล็กอายุน้อยกว่า ขี้ลืมมมมมมมมมมมมากกก ขอบคุณนะค่ะพี่สาว ----หวัดดีอ่ะเพื่อนจุ๊ เอ้ยยยยซาเล้งคนนั้นเคยมายืมเครื่องมือช่างพี่เรา(เมื่อก่อนพี่รับเหมาก่อสร้างง)ทีนี้ก็มีเบอร์โทรกัน เราโทรตามณ บัดนาววว แต่พี่แกเอาไปส่ง ที่ขายขยะใหญ่แล้ว หาไม่ได้อ่ะ เป็ดคงเครียดอ่ะ  เพราะเราเซ็งเป็ดเลยตอนนั้น ...น้ำตาไหลลล เฮ้อออออ ขอบคุณนะจุ๊ ----555+ขอบคุณพี่กิ๊บค่ะ...ตังค์อ่ะเคยเจอเหมือนกัน  คิดว่าเป็นตังของเก่า แมร่งงงยิ้มกริ่มมม เสร็จเรา...พอใช้ไปแล้วนึกได้น้าฝากซื้อของ...เศร้าเลยกรู...ทีนี้นึกว่าจะโชคดี...กลายเป็นอับบบซะงั้น 5555+ ----หวัดดีคะพี่นิชา เห็นภาพเลยค่ะ มหกรรมจัดข้าวของ....หนูเล็กเคยคิดนะค่ะ แมร่งง..(ไม่ดีๆๆๆไม่เพราะ) ถ้าเราตายไปแล้ว แล้วของเราล่ะ เค้าจะอยู่ยังไง(ยึดติดเกินไปแล้ววว...ไม่ใช่คนนะเว้ยยย มันต้องมีที่ไปอยู่แล้ว) ตอนนี้พยายามปล่อยวางค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่เที่ยง จริงๆๆๆค่ะ ขอบคุณพี่นิชานะคะพี่สาวที่แสนดี...อิอิ ----ขอบคุณพี่ไก่อ้วนค่ะ....สำหรับหนูเล็กไม่มีทิ้งแน่นอนค่ะ โปสการ์ดและจดหมายที่โดนขายไปส่วนมากจะเป็นพเนที่ไม่ค่อยได้ติดต่อกันแล้วค่ะ....รับรองว่า ไม่ทิ้ง ไม่ขาย ไม่เก็บ...5555+ ---ขอบคุณคุณ @Fanciful@ นั่นซินะค่ะความรู้สึก มันไม่จางหายไปกับเวลาแน่นอน ---ขอบใจจ้าน้องสาว....พี่ว่าเข็มกลัดที่หายไป ใช่ของรอนหรือว่านหรือเปล่าอ่ะเอิร์นนนน ----555+++นั่นซินะค่ะพี่ปู เกิดใครมาอ่านเจอชีวิตีก ของเราโค-ตะ-ระ เขินเลยอ่ะ ขอบคุณพี่ปูนะคะ ---ขอบคุณพี่เจี๊ยบค่ะ  อ่านข้อความพี่เจี๊ยบแล้วเห็นตัวเองเลยค่ะ...แต่ว่าหนูเล็กไม่ค่อยแสดงออกมากค่ะ...แบบเป็นบ้าซื้อ+อ่านหนังสือมากๆๆๆมีหลายครั้ง ซื้อมายังไม่ได้อ่านเลยยยเพื่อนยืมหายยย..แต่ก็อายเกินกว่าจะทวงงง...หลายครั้งเพื่อนยืมมไป(เพื่อนสนิท)เราก็มักจะพูดติดตลกว่า เฮ้ยยย อ่านดีๆๆๆนะ รักษาเยี่ยงชีพมรึงงงงงงง...555เดี๋ยวนี้ก็ทำใจได้ค่ะ...ปล่อยวางซะบ้างง  เจอมาจนชินนนน อิอิ ----โอออ...เจออย่างพี่ชงก็เครียดเหมือนกันค่ะ...หนังสือที่รักของช้านนนนนนนน....ขอบคุณพี่ชงมากค่ะ ----ขอบคุณอาเฮียยยยโจ๊ก  อิอิ ตอนนี้กิจการเป็นยังไงบ้างค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างไม่หายตามกาลเวลาแน่นอนค่ะ -----พี่อ้อ ฮาร์ดคอร์ตัวแม่อีกคน555+ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ ขอบคุณนะคะ อยากบอกว่าขอบคุณสุดพลังค่ะ  ร้ากกกกกกกกทุกคนนนเลย(ไม่ใช่พี่เบิร์ดนะ ..55+) จากคุณ : 651 (arakanji) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 53 08:42:53

ความคิดเห็นที่ 20 เห้อๆๆ  เคยๆๆๆๆเหมือนกันหนูเล็ก  เมื่อไม่นานมานี่เอง แต่ก็ให้ ป๋า ไปค้นๆๆถังขยะให้ 5555+ แบบว่าแขนขาด  ออ..หัก ได้กลับมาเกือบครบ...เห้อๆๆ  เศร้าใจ จดหมาย ว๊ากๆๆ หนูเล็กมีของวิกส์ด้วยป่าวน๊า...เดี๋ยวเขียนให้ใหม่น่ะ มาปลอบๆๆ  อย่าคิดมากน๊า  ยิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆ วิกส์..จะส่งไปให้เป็นเข่งเลยดีใหม่ อิอิ มันจะอยู่ในความทรงจำ  เดี๋ยวก็เยอะเหมือนเดิม......อาจจะเยอะกว่าเดิมน๊า คิดถึงเสมอน่ะ....ยิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : นายวิกส์ # 640 (viclovepostcard) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 53 10:35:07

ความคิดเห็นที่ 21 หวัดดีตอนบ่ายวิกส์.... ของวิกกี้ไม่หายหรอกน่า....อิอิ เขียนมาเป็นเเข่งโออ่ะ รออ่านอยู่น้า เอ...ว่าแต่แล้วไมมันไปอยู่ถังขยะได้อ่ะ จากคุณ : arakanji เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 53 13:45:45

ความคิดเห็นที่ 22 """---"""" ก็คงเซ็งเหมือนกันถ้าเป็นแบบนี้ ดีที่เราประกาศตน ไว้ที่บ้านแล้วว่า นี่เป็น ของสะสม นะครับ เลยไม่มีใครยุ่งกับของเรา เอาน่าที่แล้วให้แล้วไป เริ่มเก็บใหม่ครับ อีก 10 ปี ก็มีอีกเพิ่ม หลายพันครับ จากคุณ : สอง (kemmika) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 53 17:15:55

ความคิดเห็นที่ 23 ไม่อยากมีประสบการณ์แบบน้องเล็กๆ และอีกหลายๆ คนเลยคะ เป็นเรื่องที่เศร้ามาก... ถ้าโดนกับตัวเอง  คงไม่แน่ว่าอาจจะไปยืนรอรถซื้อของเก่าคันนั้น แผ่เจอเขา  และอาจจะโชคดีถ้าเขายังไม่ได้เอาไปขายต่อ (ความหวังอาจจะน้อยนิด) ไม่เป็นไรนะ  เริ่มเขียนและเริ่มเก็บใหม่ดีกว่าเน๊าะ... จากคุณ : Bukita เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 53 19:27:26

ความคิดเห็นที่ 24 เคยครับ... มาทำงานอยู่บางกอกซิตี้... นานๆกลับบ้านที... สรพสิ่งบรรดามี..เก็บใส่ลังไว้... ไม่ว่าจะหนังสือ..จดหมาย..โปสกร์ดเก่าๆ... คุณแม่ที่เคารพรัก... ด้วยความหวังดี..เห็นว่าห้องรก... เก็บชั่งกิโลขายเกลี้ยง.... T_T ทำได้อย่างเดียว...ทำใจ.... แล้วก็บอกแม่ไป..ว่าคราวหน้า..(ถ้ามี) จะขายอะไรโทรมาถามหน่อยนะ... รู้..ว่าเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์ แต่ขายไปมันก็ได้ไม่กี่อัฐ.... แต่...มันมีคุณค่าทางจิตใจนะ...... จากคุณ : นายรถซุง เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 53 19:50:43

ความคิดเห็นที่ 25 สวัสดีตอนดึกค่ะพี่สอง... พี่Bukita  และคุณนายรถซุง สำหรับกำลังใจและประสบการณ์ที่เอามาแบ่งปันกัน^^ ฝันดีค่ะทุกคน จากคุณ : arakanji เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 53 22:49:44

ความคิดเห็นที่ 26 เสียใจด้วยนะครับ ผมสึงเกต และมีคำถาม. สงกะสัย หนูเล็ก กับ พี่ทิดปุ๊ เป็นพี่น้องกันใช่ป่ะ ยาวไป ยาวไป ยาวเลยฮับ. เอิ้กๆ จากคุณ : gotland เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 53 09:44:39

ความคิดเห็นที่ 27 ^ ^ โห แค่นี้ก็หาว่ายาว   ตกลงพี่ยุทธ์สั้นใช่ไหมครับ อิอิ จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 53 11:56:52

ความคิดเห็นที่ 28 55555++++ ใช่แล้วค่ะพี่ยุทธ สั้นไปต่างหากค่ะ อิอิ หนูเล็กก็เป็นพี่น้องกันกับพี่ปุ๊เหมือนกับที่พี่ยุทธก็เป็นพี่น้องกับหนูเล็กนั่นแหละคะ.. 555+อันนี้คิดเองงงงเค้าคงต้องยอมรับเราเป็นน้องอยู่แล้ว อิอิ โมเมมม แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 53 17:57:45 จากคุณ : arakanji เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 53 15:55:49

ความคิดเห็นที่ 29 ถูกเอาของที่รักไปขายของเก่า ยังไม่เคย หรือเคยแต่ไม่รู้..ก็ไม่แน่ใจ แต่ที่เคืองสุดๆ ก็ปลวกตัวจ้อยเล่นกินทั้งหนังสือไป 1 ชั้น สมุด หนังสือ สมุดภาพ หลายๆอย่างที่สะสมไว้ เหลือไว้ให้ดูต่างหน้าแค่ ครึ่งๆ กะ เสี้ยวๆ โกรธปลวกไปนานเลย จากคุณ : pookkapun (pookkapun) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 53 01:13:35

ความคิดเห็นที่ 30   ส่วนใหญ่ ของครูปัท จะถูกปลวกกินค่ะ อิอิ แบบว่าเก็บนานเกิน จากคุณ : ครูปัท (ILOVEJESUS) เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 53 10:45:34