นิทาน เชียงคาน......................
|
|
เปิดภาพด้วยเรือนไม้บนถนนริมโขง ซึ่งมีภาพรถSUV คันหรูกำลังวิ่งเลยผ่านไป
ผมได้ยินคุณยายท่านนึงพูดลอยๆกับตัวเองว่า แกรู้สึกแปลกๆที่อายุปูนนี้แล้ว
แต่มักจะมีคนขับรถมาหยุดที่หน้าร้าน มองดูแก เหมือนแกเป็นอะไรสักอย่าง แล้วก้อออกรถผ่านไป
แล้วแกก้อหันไปพูดกับคุณป้าบ้านถัดไปว่า "เอ สงสัยชั้นจะเหมือนลิงในป่าเข้าไปทุกวันแล้วสินะ " แล้วก้อหัวเราะขำๆกันไป
...........................................
ช่วงสายๆวันหนึ่ง ระหว่างที่ผมนั่งๆนอนๆ อยู่หน้าโฮมสเตย์หลังนึงในเชียงคาน
มีหนุ่มสาวคู่หนึ่ง จูงกระเป๋าลากสีสวยเดินฝ่าเปลวแดดเข้ามาถาม คุณป้าเจ้าของบ้านพักหลังนั้นว่า
ป้าครับๆ ที่นี่มีห้องแอร์มั๊ยครับ เมื่อได้รับคำตอบ ทั้งสองก้อเดินจากไปยังบ้านพักหลังอื่นๆต่อ
เจ้าหนุ่มนักศึกษา ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ไม้อีกมุมนึง พูดออกมาหลังจากสองหนุ่มสาวเดินจากไปได้ระยะหนึ่งแล้วว่า
"ไม่รู้จักโฮมสเตย์กันหรือไงเนี่ย แล้วจะมาเชียงคานทำไมกัน "
ป้าเจ้าของบ้านกับผมหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มๆ กับคำพูดของหนุ่มน้อยคนนี้
แต่ผมเห็นแววตาเศร้าๆวูบนึงของป้าก่อนรอยยิ้มนั้น ทำให้ผมใจเสียเล็กๆ
ผมได้แต่ภาวนาในใจว่า
ในปีถัดไปผมจะยังจะได้พักบ้านที่ชุ่มชื่นไปด้วยน้ำใจ และความโอบอ้อมอารี ของคนในพื้นที่
ซึ่งจะยังไม่กลายเป็นห้องแอร์เย็นฉ่ำ แต่หันคอมเพรสเซอร์พ่นความร้อนใส่บ้านใกล้เคียงอย่างไร้ปราณี
.........................................
| จากคุณ |
:
..sp@wn..  
|
| เขียนเมื่อ |
:
21 มิ.ย. 53 14:35:24
|
|
|
| 
