รักนี้...ที่อินเล
|
|
เมื่อเย็นวานเทข้าวของออกจากกระเป๋าเดินทาง หลังจากหมกเสื้อผ้าจากการไปนอนอยู่ที่บางน้ำผึ้งสองคืนสามวัน
ซักหมดเลย เสื้อผ้า ผ้าขาวม้า ผ้าโพกหัว ย่าม
เช้ามืดฝนฟ้ากระหน่ำลงมาอย่างหนัก แต่ผมหลับไม่รู้ตัว ตื่นขึ้นมาสายๆ น้องสาวถามว่าหลับไปได้อย่างไร ฟ้าร้องเหมือนโลกจะถล่ม ดูนั่น เสื้อผ้าเธอ เปียกโชก ไม่รู้จักตื่นขึ้นมาเก็บ ทั้งที่แห้งเกือบหมดแล้ว... . . . เอางัยดีหว่า วันนี้จะไปซื้อของที่แถวๆ คลองถม สำเพ็ง เสียด้วย ย่ามก็ยังเปียกอยู่ เลยเปิดตู้เสื้อผ้าดูว่าจะเอายังงัย เหลือบไปเห็นย่ามแดงใบนั้น
ใบที่มาไกลจากโน่นแหนะ ทะเลสาบอินเล ใบที่เขาหอบหิ้วมาฝาก ตามคำขอ หรือคำขู่ของผม (ก็จำไม่ได้) ใบที่ผมชอบสีอันสดใสของมัน แต่ก็ยังไม่เคยกล้าใช้
เอาวะ วันนี้หล่ะ...ย่ามสวยเพียงใด ก็ไร้ประโยชน์ ถ้าไม่ได้เอามาใช้
ผมสะพายย่ามใส่บ่า เดินออกจากบ้านอย่างมั่นใจ สีแดงของมันบาดตาบาดใจ หลายคนมองตาม แต่จะมีใครรู้บ้างไหมหนอ ว่ามันเดินทางมาไกลจากดินแดนบนผืนน้ำ อินเล ... ที่ๆ ชายหนุ่มคนหนึ่งตกหลุมรัก ผู้ชายที่ชื่อ ส. แสนคำ
จากคุณ |
:
16เมษา
|
เขียนเมื่อ |
:
27 มิ.ย. 53 23:24:19
|
|
|
|