 |
ความคิดเห็นที่ 28 |
เจ้าของกระทู้มีความรู้สึกคล้ายๆกับเพื่อนผม ก่อนเดินทางมานั่งรำพันว่าเหงา ไม่อยากไป, ผมบอกว่าเหงาไปถึงแล้วก็โทรฯมาคุยนะ ปารีสกับเรา ต่างกันเพียง 5-6ชั่วโมงเท่านั้น วันเดินทางไปส่งเพื่อนที่สนามบิน มันทำหน้าเศร้าๆตาซึมๆ เราก็นึกสงสาร บอกว่าไปถึงแล้วพักที่ใหนก็แฟ็กซ์มาบอกจะโทรไปคุยเป็นเพื่อนแก้เหงา
แต่ที่ใหนได้ 15วันหายจ้อย ไม่เคยเห็นแฟกซ์ไม่เคยได้รับโทรฯจากมันแม้แต่กรี๊งเดียว? เราก็เป็นห่วงว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร แต่เพื่อนไม่คิดถึงเราเลยว่าเราเป็นห่้วง? วันกลับเราไปรับที่สนามบินเดินหน้าบานเป็นจากดาวเทียมอออมาเลย นั่งรถกลับบ้านฟังมันพล่ามตลอดทางถึงความสนุกสนานที่ได้พบมา
ระหว่างนั่งเครื่อง มันก็ตีซี้กับหนุ่มสาวชาวไก่คู่หนึ่ง และเพื่อนคนไทยที่เจอกันบนเครื่องอีกสองคน ฝรั่งสองคนนั้นพึ่งเสร็จสิ้นการท่องเมืองไทย และชอบเมืองไทย วันสุดท้ายก่อนเดินทางกลับก็เลยได้ไปพักที่บ้านฝรั่ง การเดินทางไปเที่ยวก็ไปจอยทัวร์กับคนไทยสองคนที่พบกันบนเครื่องโดยไปจ่ายค่าทัวร์โดยตรงที่โน่น
จะเล่าเรื่องคนไทยแถมให้ฟังอีกนิด, ผมมีเพื่อนบ้านเป็นหญิงสาวสวยคนหนึ่ง เจอกันบ่อยๆที่ป้ายรถเมล์ ที่ทำงาน บัิงเอิญทำงานตึกเดียวกัน เจอกันหลายปี ไม่เคยพูดกันสักคำ หรือแม้แต่ยิ้มให้!!! วันหนึ่งไปเที่ยวต่างจังหวัด บังเอิญไปพักรีสอร์ทที่เดียวกัน เธอเดินเข้ามาทัก ถามผมว่าเที่ยวนี่นี่และพักที่นี่เหมือนกันเหรอ? มากับใครกี่คน? หลังจากนั้นก็คุยกันไม่หยุด เดินทางเที่ยววันรุ่งขึ้นก็ขับรถตามกันไปเป็นกลุ่มเดียวกัน แวะเที่ยวทานอาหารที่เดียวกัน, เวลาไปต่างประเทศ ถ้าคุณเจอคนไทยทักทายกันได้ จะสนิทสนมกันมาก ผมเคยเจอมาแล้วที่ มาเก๊า และจีน, ที่ปารีสก็ไม่แตกต่าง คนไทยมาเที่ยวกันเยอะมาก ผมว่าบางทีคุณไม่อยากกลับด้วยซ้ำไป?
| จากคุณ |
:
soigner
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 ก.ย. 53 11:37:25
|
|
|
|
 |