2 อาทิตย์ก่อน ผมเข้าไปนอนตักแม่ แม่ก็ลูบหัวผม พร้อมกับบอกกับผมว่า
"ปีหน้าลูกก็จบโทแล้วนะ จะต้องออกไปทำงานแล้วสินะ 23 ปีผ่านไปแล้วสินะ พ่อกับแม่ขอเป็นกำลังใจให้ลูกคนนี้ตลอดไป"
ผมได้ตอบแม่กลับไปว่า "ขอบคุณครับแม่ ผมต้องก้าวเดินต่อไป ถึงเวลาที่ผมใกล้จะตอบแทนบุญคุณพ่อกับแม่แล้วนะ"
แม่บอกว่า"ยังไงก็ตามพ่อกับแม่ก็ยังคงคิดว่าลูกเป็นเด็กอยู่เสมอนะ"
ผม"ครับแม่ ผมเข้าใจ ผมสัญญาว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะไม่เห็นพ่อกับแม่เป็นแค่ที่ซบไหล่ยามผมท้อ เป็นแค่เพียงตักอุ่นๆยามอกหัก ผมจะทำหน้าที่ของลูกที่ดีคนหนึ่งให้ได้ครับ"
จากบทสนทนาในวันนั้น ทุกอย่างก็ดำเนินต่อไป จนวันจันทร์ที่ผ่านมา ผมได้ยินพ่อกับแม่คุยกันว่า
"เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน เราจะได้อยู่กับลูกอีกนานแค่ไหนนะ"
จากคำูพูดที่ผมได้ยิน ทำให้ผมรีบกลับขึ้นห้อง เพื่อค้นดูรูปถ่ายเก่าๆ กับสถานที่แห่งความทรงจำของในครอบครัว
และผมได้ค้นพบรูปใบหนึ่งกับสถานที่ที่เคยเป็นที่ยอดนิยมของคุณพ่อคุณแม่ในสมัยนั้น
"เขาดินวนา หรือสวนสัตว์ดุสิต"
ผมจึงตัดสินใจว่า ขอย้อนเวลากลับไปเก็บภาพความทรงจำในวัยเด็กที่เขาดินสักหน่อยจะดีกว่า