อ่านแล้วรู้สึกดีจังค่ะ เพราะดิฉันก็ได้รับการสั่งสอนให้เกรงใจคนอื่นเช่นกัน แต่ปัจจุบันดูเหมือนว่าคนที่เป็นพ่อแม่ยุคใหม่จะค่อนข้างหย่อนยานเรื่องนี้ ดูจากเพื่อนฝูงใกล้ตัว พอเราบ่นเรื่องทำไมไม่สอนหรือตักเตือนให้รู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก อะไรควรไม่ควร มักจะได้คำตอบทำนองนี้เสมอ "... มันยังเด็ก..." หรือ "อู๊ย...จะไปเอาอะไรกับเด็กมัน"
ยอมรับว่างงค่ะ สุภาษิตไทยก็มีสอนไว้ ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก หรือว่าสุภาษิตนี้ใช้ไม่ได้แล้วสำหรับยุคปัจจุบัน
ถ้าเราสั่งสอนลูกเราดีแล้วก็ถือว่า "ดี" ค่ะ อย่างน้อยเราก็ได้แสดงออกถึงความรับผิดชอบต่อสังคม ด้วยการสอนให้ลูกเราไม่ทำตัวเป็นปัญหา แต่เราจะจัดการกับตัวเราเองและบริวารอย่างไรให้ต้อง "ทนรับ" และ "อยู่ได้" ในสภาพสังคมแบบนี้ สังคมที่มุ่งแต่จะพัฒนาแต่วัตถุนิยมมากกว่าจิตนิยม ยอมรับว่าเป็นเรื่องยากค่ะ
ทุกวันนี้เมื่อเจออะไรร้ายๆ (มากบ้างน้อยบ้าง) ดิฉันมักบอกตัวเองเสมอว่า ดีแล้วที่ได้ชดใช้กรรม จะได้ไม่มีกรรมติดค้างไปชาติหน้า หรือจะได้ลดทอนกรรมที่ตัวเองคงได้เคยทำไว้ พร้อมขออโหสิกรรมต่อเจ้ากรรมนายเวรเสมอค่ะ
เมื่อลดละความโกรธในใจลงได้ จิตก็จะเป็นกุศลและเป็นสุขค่ะ
แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 54 00:02:51
**+**...เมื่อไหร่จิดใต้สำนึก ความเกรงใจผู้อื่น จะถูกปลูกฝัง ให้กับคนไทย...**+**
