หนึ่งวันครึ่งผ่านไปไวเหมือนใครหลอก
เข้าห้องน้ำห้องท่า (กลางคืนก่อนกลับดอดเข้าซุปเปอร์ด้วยเช้าเลยรับกรรม สอยของยำคลุกน้ำมันงา-พริกน้ำมัน มาเปิบพิศดารที่ห้องอีกหนึ่งกุรุด(เท่าไหร่หว่า) ทั้งสาหร่าย หูหมู หางหมี ไรจำไม่ได้ละเต็มโต๊ะเรย ใช้ดินสอในห้องแทนตะเกียบ รวมทั้งสะตอบุรีซึ่งถูกฟาดเข้าปากไม่ยั้งเกือบหมดจึงเห็นป้ายเขียนว่า จงล้างก่อนเปิบ.....ช้าไปสามก้าว) ......เช็ค-ออกคืนห้องแล้วเช้านั่งรถเมล์กะไป ตึกคิวรถบัสไปสนามบิน
แต่รถเจ้ากรรมดันไปกลับคนละถนน เลยโดดลง มองซ้ายขวาหาไปเห็นวิน พี่มอตะไซค์ เอาก็ได้ หนาวๆงี้ มีแข็ง....และจริงดังคาด โชคดีเกิดมาตัวเล็กไม่ถึง ๑๒๐โล จึงพยายามซุกตัวคล้ายหมีน้อยหลบพายุร้ายหลังพี่มอตะไซค์ ได้ผลตามทฤษฎี.......(เดาเอง)
ตอนแรกถามไป หมินหังต้าซ่า (Aviation Hotel) เฮียเอาเท่าไหรเฮียตอบทันใดว่า ๕ หยวน ไม่กวนโอ๊ย
แต่ไหง.... พอถามเรา ไปเครื่องเหรอ พอตอบว่าใช่คร้าบ เท่านั้นละ ๒ นาทีจาก มอเตอร์ไซค์รับจ้างเป็นอื่น
ระยะทาง ๒ กิโล เมื่อกี้ ควักแบงค์ ๑๐ ให้พี่ครับ ทอนผม ๔ หยวนเฉยเลย ... ซิบ...หาย อีกแล้วตรู
บันทึกการเที่ยว>จีน>กุ้ยหลิน-ต้าซวี>2554.02.17-20(มาฆบูชา)>ต่อน2
อธิบายได้อย่างฮาาาาา จริงๆ ชอบจัง 
