|
เดิมที เวลาที่ได้ไปไหนมาไหน เห็นเพื่อนหรือใครๆส่งโปสการ์ด ผมก็มักจะส่งกะเขาด้วย แต่ก็ส่งหาตัวเองแหละไม่ได้ส่งหาใคร ได้รับบ้างไม่ได้รับบ้าง ตกหลุมดำบ้าง หายไปกับอากาศบ้าง ก็ไม่ค่อยจะได้สนใจมันเท่าไร ในความคิดตอนนั้น "หายก็หายไปไม่ซีเรียส ฉันเขียนเอง ส่งเอง ฉันจำได้..."
แต่แล้ววันหนึ่ง วันที่อยู่ๆก็มีโปสการ์ดปริศนาส่งมาถึงบ้าน ไม่ใช่ของใครที่ไหนหรอก ของเพื่อนรักสมัยม.ปลาย ความรู้สึกแรกที่ได้รู้ว่ามันไม่ใช่โปสการ์ดของตัวเองเหมือนทุกครั้ง ความรู้สึกนั้นมันก็เปลี่ยนไป ผมฟุ้งเฟ้ออยู่ในความคิด นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อยู่คนเดียว หัวใจพองโตสุดๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ก็แค่โปสการ์ดธรรมดาๆใบหนึ่ง แค่นั้นเอง
หลังจากนั้นทุกวัน ผมก็มักจะเฝ้ามองว่าบุรุษไปรษณีย์จะขับมอไซต์คันเท่ห์เอาโปสการ์ดจากเพื่อนคนไหนมาให้ผมอีกไหม ถึงแม้การรอคอยมันจะไม่มีหวังเพราะไม่มีใครส่งหาเราเลย แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะทุกครั้งที่หยิบโปสการ์ดใบนั้นขึ้นมาดู ผมก็ยิ้มออกทุกทีแล้วล่ะ
และจากการเฝ้ารอ มันก็ทำให้ผมคิดขึ้นมาได้ว่า ถ้าเราไม่ส่งหาใครบ้าง จะมีใครส่งมาหาเราไหม...ผมจึงเริ่มที่จะส่งโปสการ์ดหาเพื่อนสนิท ทุกๆครั้งที่ได้ไปเที่ยวไหนต่อไหน แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะส่งหาตัวเองเหมือนทุกที....จนนานเข้าก็เริ่มมีเพื่อนหลายๆคนที่จะส่งโปสการ์ดมาหาเรา เราก็ส่งโปสการ์ดไปหาเขาด้วย นับวัน ผมยิ่งมีความสุขกับการรับส่งโปสการ์ดมากขึ้นๆทุกที หลายครั้ง โปสการ์ดที่ส่งไป ก็มาจากสองมือของผมเอง จนผมเริ่มรักการทำโปสการ์ดเพิ่มขึ้นอีกอย่างนึง มันสนุกและมีความสุขมากเลยเวลาที่ไหนเห็นผลงานจากมือตัวเอง..
สำหรับในคลับนี้ ผมเข้ามาก็เพราะผมรักโปสการ์ดนั่นแหละ ไม่มีเหตุผลอื่นใด แต่ก็ใช่ว่าผมจะได้ส่งโปสการ์ดหาใครบ่อยนะ เพราะผมไม่ค่อยกล้าที่จะเริ่มส่งหาใครก่อน ไม่รู้จะเขียนอะไรลงไป ส่วนใหญ่จะส่งกลับหาคนที่ส่งมาให้ซะมากกว่า แต่ผมตั้งใจแล้วล่ะ ผมจะเริ่มทยอยส่งหาพี่ๆเพื่อนๆในคลับไปเรื่อยๆ เพราะผมรู้สึกว่าการส่งไป แล้วได้รับกลับมันคือความสุขของผม
ทุกวันนี้ผมยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมผมถึงรักโปสการ์ด แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ ผมมีความสุขทุกๆครั้งที่ได้ส่งและรับโปสการ์ด หรือจริงๆแล้ว ผมรักตัวหนังสือที่อยู่บนโปสการ์ดมากกว่านะ......อันนี้ยังหาข้อสรุปไม่ได้........
| จากคุณ |
:
zaro_soru 
|
| เขียนเมื่อ |
:
3 มี.ค. 55 13:53:24
|
|
|
| 
ทำไมถึงรักโปสการ์ด....
