PANTIP.COM : E12501316 ข้อมูลสุกๆ ดิบๆ พม่า (ไม่มีรูป) [ท่องเที่ยวต่างประเทศ]

ความคิดเห็นที่ 2

บากัน
มาถึงเนียงอูตี 3 ลงรถมานั่งเมาขี้ตาอยู่ริมถนน มีคนขับ taxi 2-3 รายมาห้อมล้อม โอ…พระเจ้า กรูง่วงมาก จะต่อรองกับพวกเมริงยังไงดี สรุปสุดท้ายยอมแพ้ ขึ้นรถ taxi ให้พาไป Winner Guesthouse ค่ารถ 5,000 จั๊ต

ที่พัก – ในเขตเมืองบากัน จะแบ่งออกเป็น 3 เมืองหลักๆ นะครับ เนียงอูอยู่ทิศตะวันออก โอลด์บากันอยู่ทิศตะวันตก และนิวบากันอยู่ทางทิศใต้ของโอลด์บากันอีกที ถ้าหาที่พักถูกๆ เนียงอูมีเยอะหน่อยครับแต่ข้อเสียคือมันไกลจากที่เที่ยวหลายแห่งมากอยู่ครับ ที่พักระหว่างทางระหว่างเนียงอูกับโอลด์บากันมีอยู่หลายแห่งนะครับ ที่ถูกหน่อยก็มี แพงหน่อยก็มี ผมพักที่ Winner อยู่ 4 คืน ห้อง double อยู่ที่ 12 USD ห้องน้ำรวม + อาหารเช้า ห้องที่มีห้องน้ำในตัวก็มี แต่ไม่ทราบราคา ห้อง double ของผมมีแอร์ มีพัดลม มีปลั๊กไฟ ส่วนถ้าจะหาโรงแรมดีหน่อย ไปนิวบากันครับ

ที่เที่ยว – ของดีของเด็ดของที่นี่คือทะเลเจดีย์ครับ วิวที่เห็นทะเลเจดีย์ที่ดีที่สุดคือมองจาก Bagan Viewing Tower ซึ่งสูงถึง 11 ชั้น ค่าเข้า 5,000 จั๊ต (น่าจะจ่าย 5 USD แทนได้) เปิดตั้งแต่เช้าถึงค่ำๆ ซื้อตั๋วครั้งเดียวขึ้นได้ทั้งวัน จะขึ้นไปดูทั้งพระอาทิตย์ขึ้นและตกเลยก็ได้ ชั้น 9 มีร้านอาหารแต่ไม่ได้แวะกิน เข้าใจว่าแพง ขึ้นไปบนชั้น 11 แล้ว เป็นลานโล่งมีหลังคาคลุม มองได้ 360 องศา แต่ลมแรงมาก ตั้งขาตั้งถ่ายรูปต้องจับดีๆ ทั้งกล้องทั้งขาจะปลิวเอา (จริงๆ) แต่ดูเหมือนชาวบ้านที่นี่จะไม่อภิเชษฐ์ Viewing Tower นี่เท่าไหร่ เหมือนจะเป็นของพวกคนใหญ่คนโตในรัฐบาล

ที่นี่มีเจดีย์และศาสนสถานอยู่ 4,000 กว่าแห่ง คงไม่ต้องดูให้ครบทุกที่นะครับ ที่ผมอยากจะแนะนำมากๆ คือสุลามณี (Sulamani) ที่นี่มีภาพวาดฝาผนังตั้งแต่ ค.ศ. 1198 ในสภาพดีมากอยู่หลายภาพ เข้าไปแล้วเหมือนเป็น อินเดียนา โจนส์ เลย ใกล้ๆ กันมีเจดีย์ดัมมะยันจี (Dhamma-yan-gyi) ไต่ขึ้นระเบียงไปชั้นบนๆ ได้ นั่งเล่นกินลม เจดีย์นี้ยังใหญ่มากและมีทรงคล้ายๆ พีระมิดด้วย

ชเวซิกอง (Shwe-zi-gon) ส่วนตัวผมเฉยๆ นะ แต่คือที่นี่ก็เป็น 1 ใน 5 ที่สักการะของพม่าเขา ถ้าคุณอยากไหว้พระก็ควรไป แต่ถ้าไม่สนใจเรื่องนี้ ที่นี่ก็เป็นเจดีย์สีทองอีกอันนึงเท่านั้น ถ้าดูชเวดากองแล้วที่นี่ผมว่าเฉยๆ เล็กกว่าเยอะ และรายละเอียดรอบๆ ก็ไม่ค่อยมีอะไร

ชเวซันดอ (Shwe-zan-taw) ที่นี่เป็นจุดชมพระอาทิตย์ขึ้นยอดฮิตเลย แต่ตัวเจดีย์ก็ไม่ค่อยมีอะไร

หมู่บ้านมินนันทู (Minnanthu) หมู่บ้านนี้เล็กๆ ทอผ้าฝ้าย มีกระเป๋า ย่าม ลองจีขาย ตัวหมู่บ้านไม่มีอะไร พอเดินเล่นได้ ถ่ายรูปฮาๆ

Lacquerware museum อยู่ในโอลด์บากัน เข้าฟรี มีค่าจอดจักรยานคันละ 200 จั๊ต ตัวพิพิธภัณฑ์ไม่ค่อยมีอะไร มีของเก่าๆ lacquerware เก่าๆ ที่น่าสนใจคือห้องแสดงขั้นตอนต่างๆ ของ lacquerware ไปถึงแล้วเขาจะมีคนพาเดินชม แต่ก็ไม่ได้มีคนทำให้ดูนะ ก็เป็นแค่ผลิตภัณฑ์ในขั้นตอนต่างๆ ถ้าสนใจอยากได้ความรู้บ้างที่นี่ก็โอเค

หมู่บ้านมินกะบา (Mynkhaba) อยู่ทางใต้ระหว่างโอลด์บากันกับนิวบากัน หมู่บ้านนี้ดังเรื่อง lacquerware มีหลายร้านแต่แนะนำให้ไปดูที่ร้าน Mya Thit Sar (เมีย ติ๊ด ซา) หน้าร้านทาสีแดงๆ ร้านนี้เปิดมา 4 ชั่วอายุคนละ มี workshop อยู่ชั้นบน ถ้าไปกันไม่เยอะ เจ้าของร้านยินดีให้ขึ้นไปดูถ่ายรูปได้เลย

อะไรอยู่ที่ไหนกันบ้างก็เปิดแผนที่ดูกันเอาเองนะ

ที่กิน – ส่วนใหญ่ผมกินข้างทางเอา ระหว่างทางจาก Winner ก่อนเข้าประตูเมืองโอลด์บากัน ข้างซ้ายมือจะมีหลายร้านตั้งอยู่ในร่มไม้ ร่มรื่นมาก ผมไปกินที่นั่นหลายมื้อ ถูกด้วย ที่เนี่ยแหละที่เจอคิดราคาไก่เป็นชิ้น แต่ก็ยังไปกินกับเขาหลายมื้อนะ ขี้ไม่แตกด้วย ระหว่างทางตามถนนสายหลักมีหลายร้าน ลองทิ่มๆ เข้าไปดู ร้านข้างๆ winner มีอยู่ร้านนึงขายอาหารจีนอร่อยดีแต่แพงไปนิด

การเดินทางในบากัน – มี 2 วิธี 1. เช่ารถม้า 2. เช่าจักรยาน ใครชอบขี่มอ’ไซค์ให้ลืมไปได้เลยนะครับ ถามคนที่นี่กี่คนๆ เขาบอกว่าห้ามนักท่องเที่ยวขี่หรือแม้กระทั่งซ้อนมอ’ไซค์ ไม่งั้นเขาจะโดนจับติดคุกเดือนนึง ก็ไม่รู้เท็จจริงประการใด รู้แต่หาเช่ามอ’ไซค์ไม่ได้เลย

นั่งรถม้าวันละ 15,000 จั๊ต ยัดกันได้จริงๆ ก็สัก 3 คนพอ (รวมคนขับเป็น 4) สงสารม้ามันบ้าง บริการครึ่งวันก็มี แบบไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ชเวซันดอแล้วเที่ยวในโอลด์บากันอีกหน่อย ก็ตกอยู่ 7,500 จั๊ต

จักรยานผมเช่าจาก Winner เลย คันละ 1,500 จั๊ต ได้ทั้งวัน เป็นจักยานทรงแม่บ้านนะครับ ข้อดีคือถูกและ flexible สำหรับการเดินทางของเรามาก และเร็วกว่ารถม้ามาก ข้อเสียคือโคตรจะร้อน แต่งตัวและเตรียมน้ำไปดีๆ อีกอย่างคือถ้าคุณจะออกจากถนนหลักแบบ off the beaten track ขอบอกว่าบากันเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยทรายนะครับ เพราะงั้นคือถนนที่ชาวบ้านใช้จะเป็นทรายเป็นกรวดเลย หลายช่วงจะเป็นทรายหนาๆ ปั่นไม่ไปเลย หรือถ้ามาเร็วๆ แล้วแฉลบได้ และทรายพวกนี้ตอนกลางวันเนี่ยร้อนอย่าบอกใครเลย ช่วงที่ปั่นไม่ไปผมต้องลงไปจูงเอา ร้อนทรีนดีมาก พืชพรรณในบากันเป็นพืชกึ่งทะเลทราย เป็นพวกไม้พุ่มเตี้ยๆ มีหนาม เวลาปั่นไปบนทางทรายก็จะโดนบาดทรีนเป็นระยะๆ พอทนได้ ที่สำคัญคือบางทีมันก็จะเข้าไปแทงยางในจักยานจนรั่ว ผมยางรั่วไป 2 รอบ ค่าปะ 2,000 จั๊ต แถมหาร้านยากอีกตะหาก แต่รวมๆ แล้วหนุกดี อย่างจะไป Viewing Tower หรือ มินนันทู ถ้าจะเอาทางสั้นต้องไปตามทางทราย แต่ถ้าจะเอาทางสบายแต่ไกลกว่ามากก็ต้องไปตามทางราดยางครับ

รถตู้และรถเก๋ง taxi เหมือนจะมีให้เช่าด้วยนะ แต่ไม่ได้ถามมา ลองถามที่ที่คุณพักดู

ซื้อของฝาก – บากันดังเรื่อง lacquerware มากครับ ไปที่ไหนก็เจอ แต่งานก็มีหลายเกรด ถ้าเกรดแบบกากๆ หน่อย มีขายเป็นของที่ระลึกตามเจดีย์ใหญ่ๆ ทุกแห่ง แม่ค้าจะตั้งราคามาบ้าเลือดมาก อันละ 6,000-7,000 จั๊ต จริงๆ ราคาของเกรดที่ระลึกควรอยู่ที่ 1,000 จั๊ตเท่านั้น แต่ถ้าอยากได้ของเกรดดีเลยแนะนำให้ไปดูที่ lacquerware museum เขามี shop ของเขา แต่ของไม่ค่อยหลากหลาย อีกที่ที่ดีมากคือเมียติ๊ดซาที่มินกะบา ของร้านนี้สวยหยดแต่แพงระยับเหมือนกัน ถ้าอยากได้ของถูกหน่อยและเกรดไม่แย่มาก ลองทำเป็นเดินปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ริมถนนแถวมินกะบานั่นแหละ เดี๋ยวสักพักจะมีคนมาชวนคุณไปดูร้านไปดู workshop ของเขาหรือเธอเอง ปลอดภัย ตามไปได้เลย ส่วนใหญ่เป็นร้านบ้านๆ แต่ฝีมือดีหน่อย ของไม่กากเท่าของตามเจดีย์

อีกอย่างที่ขายกันเกลื่อนมากคือภาพวาดทราย (Sand painting) คือเขาจะเอาผ้าขาวๆ มาผืนนึง ทากาวแล้วโรยทรายลงไป แล้วค่อยๆ ลงสี ภาพวาดพวกนี้สีไม่ค่อยหลุด พับได้ กลับมาถึงแล้วเอาเตารีดไฟอ่อนๆ รีดกลับมาเรียบเหมือนเดิม (ลองแล้ว) มีหลายขนาด หลายลาย แต่ละคนจะบอกเหมือนกันว่า This is my own design แต่ไปที่ไหนๆ เห็นเจอภาพเหมือนๆ กันหมด เอาว่าถูกใจงานของใครก็ลองเลือกหาซื้อดูตามศรัทธา ผมซื้อมาอันนึง ไซส์กระดาษ A3 ราคา 5,000 จั๊ต ไม่รู้ว่าถูกหรือแพง

เรื่องน่ารำคาญ – ทุกเจดีย์จะมีแม่ค้าพ่อค้าที่มาคอยดักนักท่องเที่ยว ส่วนใหญ่จะเข้ามาคุยกับเรา พาเราเดินดูเจดีย์ เหมือนเป็น local guide แต่สุดท้ายแล้วจะขอให้เราไปดูและกดดันให้เราซื้อของที่ร้านเขา ที่เด็ดสุดคือเจอที่ชเวซิกอง ขี่จักรยานไปถึงปุ๊บ คุณเธอปรี่ออกมาโบกให้เราจอดริมทางใต้ร่มไม้อย่างดี เอาก้อนตะนาคามาให้ เอาเข็มกลัดมาติด (จู่โจมเร็วมาก) แล้วลากข้อมือไปที่ร้าน หว่านล้อมให้ซื้อของ ลูกเยอะ ผัวตาย พ่อป่วย มาสารพัดเหตุผล ขอให้พกติดหัวไว้เลยว่า ที่บากัน ใครเข้ามาหวังดีกับคุณแสดงว่าเขากำลังจะขายของบางอย่างให้คุณ

ผมได้ทดลองวิธีการจัดการกับคนเหล่านี้ทั้งที่บากันและมัณฑะเลหลายๆ วิธี วิธีที่ work มีดังนี้

1. ตัดไฟแต่ต้นลม – อย่าไปสนใจแต่ทีแรก ใครเรียกยังไงไม่สน ใครชวนอะไร helloๆ ทำหูทวนลม อย่าไปหัน เดินทื่อๆ ไปเลย เหมือนเขาไม่มีตัวตน วิธีนี้แล้วแต่ใครจะอึดกว่ากัน

2. Bad cop – บอกเขาไปว่า “หม่าไจ้ปู่” แปลว่า ฉันไม่ต้องการ เทียบเท่า “ปู๋เหย้า” ในภาษาจีนกลาง ซึ่งขึ้นอยู่กับน้ำเสียงและสีหน้าของคุณด้วย หากทำหน้านิ่วทำเสียงดังๆ ดุๆ หน่อย มันจะแปลว่า กรูไม่ต้องการเว้ย! แต่แค่พูดธรรมดาเขาก็จะเข้าใจและไม่ค่อยตอแยกับคุณแล้ว

3. Good cop – วิธีนี้เสียเวลาหน่อยแต่ผมชอบสุดละ คือเสียเวลาอธิบายเขาหน่อยว่า ผมรู้ว่าคุณจะพาผมเดินเที่ยว ผมอภิเชษฐ์ความช่วยเหลือของคุณตรงนี้มาก แต่ผมไม่ต้องการ ผมเดินคนเดียวได้ และผมรู้ว่าสุดท้ายแล้วคุณจะขายของให้ผม ซึ่งไม่ว่าอะไรก็ตามที่คุณเสนอขายนั้น ผมไม่ต้องการจริงๆ ผมไปมาหลายเจดีย์และได้ซื้อของที่ต้องการหมดแล้ว อย่าเสียเวลาเดินตามผมเลยเพราะยังไงผมก็จะไม่ซื้อของๆ คุณ ขอให้คุณไปนั่งรอนักท่องเที่ยวคนอื่นจะดีกว่า มาเดินตามผมจะเสียเวลาและเสียโอกาสของคุณเปล่าๆ … เขาฟังเสร็จแล้วก็มักจะยิ้มและเดินจากไปด้วยดี

คือต้องเขาใจพวกพ่อค้าแม่ค้าแบบนี้ด้วยนะครับว่า เขาจนและประเทศเพิ่งเปิด นักท่องเที่ยวทะลักเข้าไป พวกเราคือแหล่งทรัพยากรใหม่สำหรับเขาจะลืมตาอ้าปากได้ (เพราะเขาเข้าไม่ถึงโอกาสอื่นๆ การศึกษาก็ไม่มาก รัฐบาลก็ปิดกั้นการเข้าถึงทรัพยากรทางเศรษฐกิจอื่นๆ มาก่อน) เพราะงั้นถ้าผมเป็นเขาก็คงจะทำแบบเดียวกัน อย่าไปโกรธไปเกลียดเขาเลย วิธีที่สามดีที่สุดแล้วครับ

การเดินทางไปมัณฑะเล – จองตั๋วรถที่ Winner เลย แต่ต้องไปขึ้นรถที่เนียงอู พอดีเช้าวันสุดท้ายมีภาระกิจที่นิวบากัน เลยได้ขึ้น taxi จากนิวบากันไปเนียงอู เป็นรถตู้อย่างดี 7 seaters โดนไป 7,000 จั๊ต รถไปมัณฑะเลรู้สึกว่าวันนึงจะมี 4 รอบ 2 รอบเช้า 2 รอบค่ำ จะมีบางรอบที่รถทัวร์มารับที่หน้า Winner ได้เลย แต่จำรอบจำราคาไมได้ละ ไอ้ที่จดไว้ก็ดันมาหาย ลองถามดูเอาเองนะครับ

ผมขึ้นรถรอบ 8 โมงครึ่ง มาถึงมัณฑะเลราวๆ บ่ายสองกว่าๆ
แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 55 00:24:26

จากคุณ : จร หมอนหมิ่น

เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 55 00:18:50

ความคิดเห็นที่ 3

มัณฑะเล

เมืองใหญ่เหลือเกิน บอกตรงๆ ส่วนตัวไม่ค่อยประทับใจเมืองนี้ วุ่นวายเกิน และเมืองก็วางผังจากอังกฤษ เลยกลายเป็นเมือง block มีสี่แยกเยอะมาก มองไปทางไหนก็คล้ายๆ กันไปหมด ไฟแดงก็ไม่ค่อยมี ขับรถกันก็ดีเหลือเกิน แต่ผมอยู่ที่นี่นานที่สุดเพราะเป็นพื้นที่การทำงานหลัก

ที่ท่ารถมัณฑะเล นั่ง taxi มาโรงแรมที่พักราคา 7,000 จั๊ต เป็นรถ station wagon รุ่น อวทม (เอาไว้ทำไม)

ที่พัก – ผมพักที่ Nylon hotel ห้อง double แบบมีหน้าต่างเห็นเดือนเห็นตะวัน 20 USD แบบไม่มีหน้าต่าง 18 USD ห้อง single 15 USD ห้อง single บนดาดฟ้า 12 USD ทุกห้องมีห้องน้ำในตัว แถมอาหาเช้า หนมปัง 3 แผ่นปิ้ง ไข่ แยม เนยกากๆ ชาหรือกาแฟ + กล้วย 1 ลูก โรงแรมนี้สภาพกลางเก่ากลางใหม่ พออยู่ได้ พนักงานทุกคนบริการดี ยิ้มแย้มดี คนอ้วนๆ ดำๆ ที่มีไฝที่มีขน อาจจะดูบึ้งๆ ไปหน่อย แต่ถ้าคุณพูดภาษาพม่ากับเขาบ้าง ยิ้มกับเขาบ้าง เขาจะกลายเป็นคนยิ้มแย้มไปเลย

Nylon hotel อยู่หัวมุมถนน 25 ตัดถนน 83 taxi รู้จักหมดแหละ นอกนั้นที่อื่นๆ ที่อยู่ละแวกกันก็มี Garden hotel (อันนี้ติดกับ Nylon เลย), Royal GH, และก็ E.T. GH ราคาไล่ๆ กัน แต่ Royal รู้สึกว่าจะฮิตในหมู่ backpacker มาก

ที่เที่ยว – ในตัวเมืองมัณฑะเลเลยไม่ค่อยมีอะไรมากครับ หลักๆ ก็วัดมหามุนี (เรียกพญาจีก็ได้ คนท้องถิ่นเข้าใจ มันแปลว่าวัดใหญ่) Mandalay palace ไม่ได้ไปดู ร้านช่างตีทองไม่ได้ไปดู Mustache brother ก็ไม่ได้ไปดู Marionette show ก็ไม่ได้ไปดู คือหลักๆ ที่นี่ไปทำงาน มีวันสุดท้ายเช่ามอ’ไซค์ขี่ไปเที่ยวนอกเมือง (แปลกดี ที่มัณฑะเลนักท่องเที่ยวเช่ามอ’ไซค์ขับกันเกลื่อน คงใช้กฏหมายคนละมาตรากับที่บากัน) ไปเจดีย์ยักษ์มิงกุน ไปสะพานอูเบง แค่นั้นแหละ

วัดมหามุนี - ไปไหว้พระ ไปดูเขาล้างหน้าแปรงฟันพระตอนตีสี่ เป็นแหล่งซื้อของที่ระลึกที่ดีที่สุดละ มีให้เลือกทุกอย่างเลย Angry bird ก็มีนะ วัดนี้ไม่มีค่าเข้าแต่เก็บค่ากล้อง 1,000 จั๊ต มีทางแอบเข้าโดยไม่ต้องผ่านตู้เก็บตังค์แต่ไม่บอก ลองหากันเอาเอง ผู้ชายขึ้นไปติดทองได้แต่ต้องใส่ลองจี มีโต๊ะให้ยืมลองจี ไม่คิดค่าบริการ แล้วแต่บริจาค ผู้หญิงขึ้นไมได้ แถมเวลานั่งบูชาก็ต้องนั่งห่างออกมาหน่อย ถ้าอยากใกล้ชิดองค์พระ (สำหรับผู้หญิง) อย่าไปนั่งด้านหน้าพระ ให้ไปด้านข้างแทน เข้าใกล้ได้มากกว่า ค่าทองคำเปลว 1,500 จั๊ต ได้ทอง 5 แผ่น (นับด้วยนะ ของผมได้ขาดไปแผ่นนึง) สำหรับผู้หญิงเขาจะมีตู้ให้หยอดแผ่นทองคำเปลวแทน สำหรับคนชอบถ่ายรูป นั่งข้างล่างแล้ว teleเข้าไปได้ อย่ายืน ตั้งขาได้ อย่าใช้แฟลช แสงพออยู่แล้ว ขึ้นไปถ่ายข้างบนองค์พระก็พอได้แต่ไม่เหมาะ ถ้ากล้อง compact หรือกล้องมือถือพออนุโลม

มิงกุน – มีเจดีย์ 2 อัน อันใหญ่ที่สร้างไม่เสร็จ อลังมาก ถ้าขี่มอ’ไซค์ไป ฝั่งตรงข้ามเจดีย์ตรงที่เป็นที่ตั้งสิงห์หัก 2 ตัว มีร้านขายน้ำอยู่ เอามอ’ไซค์ไปจอดตรงนั้นได้ฟรี กินน้ำเขาสักหน่อย ถ้าจะไปมิงกุนแนะนำให้ไปเช้าหน่อย เพราะคุณจะต้องถอดรองเท้าเดินขึ้นเจดีย์อิฐ ผมไปตอนเกือบเที่ยง ทรีนเกือบพอง ต้องวิ่งขึ้นกันเลยทีเดียว ทางออกอีกอย่างคือหากระดาษลังลูกฟูกติดไปสักอันใหญ่พอยืนได้เต็มทรีน พอทรีนใกล้สุกก็เอากระดาษวางแล้วยืนบนกระดาษ วิธีนี้เรียนรู้มาจากเด็กที่ของวิ่งตามเอากระดาษที่ว่ามาให้เรายืนเพื่อรอติ๊ป อย่าเอาน้ำราดทรีนเด็ดขาดเพราะทรีนจะพอง ใกล้ๆ เจดีย์ยักษ์ มีเจดีย์สีขาวอีกองค์ ไม่ได้ขึ้นไปเนื่องจากตอนนั้นทรีนแสบมาก พอแล้ว

สะพานอูเบง – แวะไปตอนเย็นๆ พระอาทิตย์ตกแหล่มมาก ไม่มีค่าเข้าแต่มีค่าจอดมอ’ไซค์ 300 จั๊ต สะพานนี่ถ่ายรูปมันมาก ใครชอบ candid ชอบ portrait ที่นี่เหมาะเลย บนสะพานจะมีแก็งค์พระมาชวนคุยภาษาอังกฤษอยู่บ่อยๆ มาขอถ่ายรูปด้วย ก็คุยหนุกดี ถ้าอยากถ่ายรูปพระ ขอเขาได้เลย อยากได้กี่คนสั่งได้ รูปหมู่รูปเดี่ยว จัดท่าทางแบบไหนได้หมด ท่านชอบเหลือเกิน

ที่กิน – ส่วนใหญ่ผมกินใกล้ๆ Nylon นั่นแหละ ร้านที่กินบ่อยๆ มีดังนี้

Mann Restaurant – ร้านนี้ม้วนหน้าจาก Nylon ไปก็ถึงเลย ขายอาหารจีนเป็นหลัก ปลาทอดผัดเปรี้ยวหวานอร่อย ปอเปี๊ยะทอดก็ดี อาเจ๊ลูกสาวเจ้าของร้านเป็นไทใหญ่ พูดไทยได้เป๊ะเลย เนื่องจากเป็นร้านที่ราคาค่อนข้างถูกและอยู่ใกล้ที่พักหลายแห่ง เย็นๆ โต๊ะเลยมักเต็ม ฝรั่งจองพรึ่บ นั่งกระดกเบียร์กันหนุกหนาน ร้านเปิดถึงดึกเลย ห้าทุ่ม เที่ยงคืนโน่น

Min Min – เลย Mann ไปหน่อย อาหารจีนเหมือนกันแต่เป็นร้านมุสลมิ เลยไม่มีเนื้อหมู อาหารจานใหญ่หน่อย อร่อยดีเหมือนกันแต่ติดหวานไปนิด ลูกสาวเจ้าของร้านสวยดี (เจอครั้งเดียวเอง ว้า)

Min Mahar – ร้านนี้ใกล้ออกไปหน่อย เป็นร้านสไตล์ร้านน้ำชาสมัยใหม่ ดูสะอาดสะอ้านดี กว้างขวาง นั่งสบาย มีอาหารให้เลือกเยอะ หลายแบบ แนะนำ “จะอู-ปารตะ” ในเมนูจะเขียนว่า Pancake Indian style with egg มันคือทำนองมาตะบะใส่ไข่ กินกับถั่ว Chick pea ผัดมันๆ กับหอมแดงเจียว อีกจานที่ชอบข้าวผัดถั่ว จำชื่อในเมนูไม่ได้ รู้สึกจะเป็น Rice Salad หรืออะไรทำนองนี้ เป็นข้าวเหลือง ผัดมันๆ หน่อยกับถั่วลิลง มีผักดองกับหอมเจียวกินเคียง สั่งมาพร้อมกับ Fried Mutton ทอดแห้งนิดนึง อารมณ์เนื้อเค็ม เข้ากันดี น้ำสัปปะรดปั่นก็อร่อย

Karaweik café – อ่านว่า “การะเวก” อยู่ถนน 22 เดินจาก Nylon ไปได้ แต่ไม่มีป้ายร้านภาษาอังกฤษ พอเข้าไปในซอยแล้วเห็นร้านใหญ่ๆ เวิ้งๆ ร้านแรกขวามือ นั่นแหละการะเวก เช้าๆ มีติ่มซำด้วย อาหารที่นี่ส่วนใหญ่เป็นอาหารแนวอินเดีย อย่าสั่ง Mutton soup เพราะคุณจะได้วิญญาณแพะลอยมาในชาม ข้าวหมกไก่อร่อยดี (Chicken Biriani) โมฮิงก่า (คล้ายๆ ขนมจีน+ก๋วยจั๊บญวน) ก็มี

ร้านไทใหญ่ที่จำชื่อไม่ได้ – ร้านนี้ออกจาก Nylon มาแล้วเดินตรงข้ามแยกขึ้นมา อยู่ฝั่งซ้ายมือ ฝั่งตรงข้ามเป็นร้าน net สีเขียวๆ มีขาย “ชานข้าวซวย” หรือก๋วยเตี๋ยวไทใหญ่ (ฉาน – ข้าวซอย) อร่อยดี ให้เยอะอยู่ ถูกด้วย Kanlan leave ผัดก็อร่อยดี

การเดินทางในมัณฑะเล – จาก Nylon

รถแท็กซี่ไปมหามุนี – เวลาปกติ 3,000 จั๊ต สามารถว่าไป-กลับได้ ก็อยู่ 6,000 แต่ถ้าจะไปดูพิธีล้างหน้าพระตอนตีสี่ ไป-กลับ อยู่ 9,000 คนขับขอค่าแหกขี้ตาตื่น ส่วนใหญ่เรียกไป-กลับจะสะดวกกว่า คนขับจะถามว่าจะให้มารับกี่โมง คุณก็บอกเวลาไป ถ้านานเขาก็ไม่รอ เขาก็ไปรับลูกค้าอื่นก่อนแล้วค่อยวนกลับมารับคุณอีกทีตามเวลานัด ขอเบอร์เขาไว้ด้วย เผื่อคุณจะรีบกลับก็โทรไปหาเขา โทรศัพท์ร้านข้างทางมีเยอะแยะ

สามล้อถีบ – เป็นวิธีกินบรรยากาศที่ดีแต่ผมไม่ค่อยชอบนะ เพราะถนนมัณฑะเลมันวุ่นวาย ไม่ชิล รถถีบช้ามาก ถ้าใกล้ๆ พอไหว คันนึงนั่งได้ 2 คน ประมาณ 1,500 จั๊ตต่อคน

เหมารถเก๋งแท็กซี่เที่ยว – นั่งได้ประมาณ 4 คน ทั้งวันในเขตตัวเมือง 30,000 จั๊ต ออกไปนอกเมือง (มิงกุน อูเบง สากายง์) 45,000 จั๊ต

เหมารถบรรทุกเที่ยว – นั่งได้เป็นสิบแต่นั่งบนเสื่อหรือฟูกนะ มีแต่เที่ยวนอกเมืองเท่านั้น 65,000 จั๊ตต่อวัน

เช่ามอเตอร์ไซค์ – Nylon ให้อยู่ที่คันละ 12,000 จั๊ตต่อวัน E.T ให้อยู่วันละ 10,000 จั๊ตต่อวัน น้ำมันมีติดถังมาให้หน่อยนึง

การเติมน้ำมัน – ปั๊มมีแต่อยู่นอกเมือง ทางไปท่ารถทัวร์มีอยู่ 2-3 ปั๊ม แต่คุณไม่ค่อยได้ผ่านทางนั้นหรอก เอาว่าคุณเจอแผงข้างทางที่มีขวดน้ำใส่น้ำมันสีนั้นสีนี้ก็เติมไปเลย สีอะไรก็ได้ ขวดละ 1,000 จั๊ต ได้ลิตรนึง

กลับดึก หารถไม่ได้ – อย่าตกใจ รถทุกคันพร้อมจะรับนักท่องเที่ยว เท่าที่ผมเจอมาปลอดภัยดี มีอยู่ทีนึงหารถไม่ได้ ห้าทุ่มละ ทิ่มเข้าไปที่รถเข็นขายหมาก ถามว่าหา motorbike taxi ให้หน่อยได้ไหม? คุณพี่แกเก็บร้านเลย แล้วควบมอ’ไซค์ไปส่ง ราคามาตราฐาน อีกทีทิ่มเข้าไปที่รถกะป๊อยักษ์ตอนเที่ยงคืน คนขับไล่ลูกเมียลงจากรถแล้วพาผมไปส่งที่ Nylon ราคาแพงกว่าปกตินิดนึง ถือเป็นค่าลำบากลูกเมียเขาไป

การเดินทางกลับย่างกุ้ง – ค่ารถ 13,000 จั๊ต จองที่ Nylon เลย ค่ารถไปท่ารถ 5,000 จั๊ต (ทำไมมันถูกกว่าขามาวะ?) รถมี 4 รอบมั้ง เช้ารอบนึง ค่ำอีก 3 รอบ ผมขึ้นรอบ 3 ทุ่ม มาถึงย่างกุ้งประมาณ 7 โมง
แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 55 00:22:10

จากคุณ : จร หมอนหมิ่น

เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 55 00:19:14