PANTIP.COM : E12725376 (CR) ก๋วยเตี๋ยวป้าสมนึก ตาบอดทั้งสองข้างที่ จ.ลพบุรีค่ะ [ท่องเที่ยวไทย]

ความคิดเห็นที่ 1

ประวัติป้าสมนึก จากใน Web นี้ค่ะ
http://atcloud.com/stories/71563

ใน สังคมของการแข่งขันแก่งแย่งชิงดี เพื่อที่จะให้ชีวิตของตนเองอยู่รอดต่อไป ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่ไม่มีใครล่วงรู้ มันหลบซ่อนอยู่ในภาพลักษณ์ของสังคมที่ดูดี ยังมีเรื่องราวของชีวิตอีกหลายชีวิตที่ต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบด้วยความยาก ลำบาก พยายามทำทุกอย่างให้ชีวิตนี้ได้ดำรงอยู่ โดยปกติแล้วคนทุกคนต่างก็มีปัญหาของแต่ละคนแตกต่างกันไป ใหญ่บ้างเล็กบ้าง...แต่ถ้าชีวิตของคนคนหนึ่งที่ต้องเดินอยู่บนเส้นทางชีวิตเพียงลำพัง ท่ามกลางความมืดสนิทจากโลกภายนอก ...ลอง คิดดูสิว่าคนผู้นั้นจะลำบากมากขนาดไหน จะต้องเจอะเจอมรสุมชีวิตสักกี่ลูกกี่หน แต่คนคนนั้นที่ผู้เขียนกำลังจะกล่าวถึง เขาก็ได้สู้ชีวิตและดิ้นรนเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้...
และ แล้วคนไม่ธรรมดาในสัปดาห์นี้ จึงขอหยิบยกเรื่องราวชีวิตที่อยู่กับความมืดมิดนี้มาตีแผ่ให้ท่านได้อ่านกัน เธอคนนี้เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง มีอาชีพที่พอหาเลี้ยงตัวเองได้คือเป็นแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยว ...อ้าห้า...ผู้อ่านคงงงใช่มั้ยคะ ว่าแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยวมันก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดาตรงไหนเลย ...ใช่ ค่ะ เป็นแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยวมันแสนจะธรรมดา แต่ที่มันจะไม่ธรรมดาก็ตรงที่ แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวคนนี้เธอทำก๋วยเตี๋ยวด้วยโลกทั้งใบมืดสนิท เพราะตัวเธอตาบอดตั้งแต่ยังอายุได้เพียง 5 ขวบเท่านั้น
มาถึงตรงนี้เรามาอ่านเรื่องราวชีวิตของเธอกันดีกว่า ถ้าใครที่รู้จักและอยู่แถว ต.โคกตูม อ.เมือง จ.ลพบุรี ก็จะรู้จักมักคุ้นกับแม่ค้าก๋วยเตี๋ยวคนนี้เป็นอย่างดี เธอคือ “ป้าสมนึก กัญญาเงิน” อายุ 55 ปี เป็นคนลพบุรีมาตั้งแต่เก่าก่อน ยึดอาชีพเป็นแม่ค้าก๋วยเตี๋ยว ซึ่งทุกคนที่อยู่แถวนั้นต่างพากันมาอุดหนุน แต่ในตอนแรกๆ ก็ไม่ค่อยมั่นใจในฝีมือของป้าสมนึกนัก เพราะเธอตาบอดมองอะไรไม่เห็น แล้วจะทำก๋วยเตี๋ยวอะไรได้อย่างไร ...จะใส่เครื่องปรุงต่างๆ ขนาดเท่าไร จำนวนแค่ไหน ออกมาหน้าตาก๋วยเตี๋ยวจะเป็นอย่างไร กินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ...แต่แล้วในที่สุดป้าสมนึกก็ได้พิสูจน์ให้ทุกคนได้ประจักษ์แก่สายตา ว่าเธอทำได้...ทำได้ดี คล่องแคล่วเสียด้วย คนตาดีๆ ยังต้องอายป้าสมนึกแกเลยทีเดียวล่ะ
ภาย ในบ้านหลังหนึ่งที่เปิดเป็นเพิงขายก๋วยเตี๋ยว อยู่ติดกับวัดแห่งหนึ่ง ซึ่งภายหลังบ้านหลังนี้ถ้าลองเดินไปดูด้านหลังร้าน จะพบกับป้าสมนึกที่จะตื่นขึ้นมาแต่เช้าอยู่เป็นประจำ เพื่อตระเตรียมน้ำก๋วยเตี๋ยว เครื่องปรุงและหั่นผักต่างๆ ไว้สำหรับพร้อมที่จะทำก๋วยเตี๋ยวขายให้กับลูกค้า ถ้าใครที่ผ่านเข้าไปเห็นในช่วงที่ป้าสมนึกกำลังเตรียมเครื่องไม้เครื่องมือ ต่างๆ จะต้องทึ่ง...เพราะป้าสมนึกหยิบจับอุปกรณ์ มีด เครื่องครัวได้อย่างชำนิชำนาญ อย่างกับว่าเป็นคนตาดีๆ นี่เอง

ครอบครัวของป้าสมนึกมีพี่น้องอยู่ทั้งหมด 5 คน พ่อแม่มีอาชีพทำไร่ทำนาและรับจ้างทั่วไป ป้าสมนึกได้เล่าเรื่องราวในวัยเด็กให้ฟังว่า ตอนที่ตัวแกอายุได้ 5 ขวบ เกิดป่วยเป็นโรคตาแดง แล้วก็ไม่มีเงินไปรักษาให้หาย อย่างมากก็แค่ได้ไปหาหมอชาวบ้าน แต่ก็ไม่ใช่วิธีการรักษาที่ถูกต้องตามสุขอนามัย จากนั้นเดิมทีที่เป็นเพียงโรคตาแดงธรรมดา ก็ได้ลุกลามติดเชื้อไปถึงประสาทตา จนทำให้ตาที่เคยเห็นโลกภายนอกต้องมืดบอดลง..อย่างไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมได้อีก เป็นที่น่าสลดใจ..ใคร เล่าจะรับสภาพกับเหตุการณ์เช่นนี้ได้ ก็ยังเป็นเด็กที่อยู่ในวัยซุกซนแต่กลับต้องมาตาบอดมองอะไรไม่เห็น จากนั้นป้าสมนึกก็เปลี่ยนไปไม่ยอมออกไปไหนมาไหน เพราะคิดว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่น รู้สึกอาย ไม่อยากคบกับใคร...
แต่ ต่อมาเห็นแม่ต้องทำงานรับจ้าง ก็สงสารแม่ คิดอยากจะช่วยแม่ เพราะเห็นว่าตัวเองอยู่บ้านเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไร ก็น่าจะมีหนทางช่วยแม่ได้บ้าง ในตอนนั้นป้าสมนึกก็แอบหัดหุงข้าว ทำกับข้าวเอง ถึงผู้เป็นแม่จะห้ามปราม แต่ป้าสมนึกก็มักแอบทำอยู่เสมอในตอนที่แม่ไม่อยู่บ้าน ...ลองคิดดูเถอะค่ะ ว่าแม่ของป้าสมนึกจะไม่เป็นห่วงลูกสาวได้อย่างไร ก็ในเมื่อลูกตาบอดมองไม่เห็น แล้วจะให้หุงข้าว ทำกับข้าวเอง ...เวลาใช้เตาใช้ฟืนจุดไฟ ก็แสนจะน่าเป็นห่วง ไหนจะน้ำรงน้ำร้อน น้ำมันในกะทะร้อนอีกล่ะ เฮ่อ...แต่ในที่สุดป้าสมนึกแกก็ยังฝึกทำจนสามารถทำแกงเผ็ด แกงส้มไว้ให้ผู้เป็นแม่ได้
และในที่สุดเมื่อพ่อกับแม่เสียชีวิตลง ป้าสมนึกอายุได้เพียง 18 ปี เท่านั้น ทำให้ชีวิตไม่รู้จะหันเหไปพึ่งพาใคร จึงได้ย้ายไปอยู่กับพี่สาว แต่เมื่อต้องไปอาศัยอยู่กับคนอื่นก็ต้องคิดหาทางเลี้ยงตัวเอง ถึงแม้จะเป็นพี่สาวก็ตามแต่ แรกเริ่มป้าสมนึกได้ไปรับจ้างกองแฝก ได้ค่าจ้างตับละหนึ่งสลึง ในวันหนึ่งก็ได้ประมาณ 25-30 ตับ
ป้าสมนึกต้องทำอาชีพรับจ้างนี้อยู่ประมาณ 5 ปี
แล้ว วันหนึ่งเธอก็กล้าที่จะออกมาเผชิญโลกภายนอก ด้วยการเปลี่ยนอาชีพมาเป็นแม่ค้ารับขนมแห้งมาขาย เช่น ขนมปัง ขนมไข่ ขนมเปี๊ยะ และในช่วงหลังได้มีทำน้ำแข็งใสขายเพิ่มอีก ในราคาแก้วละหนึ่งสลึง เพราะขายขนมอย่างเดียว ขายบ่อยๆ ทุกวันๆ คนซื้อก็มักจะเบื่อ จึงทำให้เริ่มขายไม่ดี

ในที่สุดเมื่อปี 2532 ป้า สมนึกก็หันเหเข็มชีวิตของตัวเอง ด้วยการอาศัยฝีมือในการทำอาหารที่ตนเองเคยทำได้เมื่อครั้งที่อยู่กับแม่ มาเปิดร้านก๋วยเตี๋ยว ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของชาวบ้าน ว่าเธอจะทำได้อย่างไร ในเมื่อตาก็บอด แล้วก๋วยเตี๋ยวทำออกมาจะมีรสชาติไปทางเหนือทางใต้มั้ยล่ะนี่ เพราะการทำก๋วยเตี๋ยวจะมีส่วนผสมอยู่หลายอย่าง ถ้าใส่ผิดส่วนไป ใส่อันนู้นมาก อันนี้น้อยไป ก็จะส่งผลถึงรสชาติที่ผิดแปลกไปด้วย แต่ว่าป้าสมนึกสามารถทำก๋วยเตี๋ยวออกมาอร่อย รสชาติถูกใจลูกค้าได้ และที่พิเศษคือป้าสมนึกจะสามารถจดจำได้ว่าลูกค้าของแกคนไหนจะชอบกินรสชาติ ไหน ไม่ใส่อะไรบ้าง ขนาดว่าเสียงรถที่มาจอดหน้าร้านของแก ...แกยังจำได้ว่าเป็นรถของใคร...เยี่ยมมั้ยล่ะ

คน ตาบอดคนหนึ่งที่มองอะไรไม่เห็น การทำก๋วยเตี๋ยวขายจึงไม่ใช่สิ่งที่คิดว่าหมูๆ เลย ต้องระมัดระวังน้ำก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ เดือดๆ หยิบจับเครื่องปรุงต่างๆ ก็ต้องระวังเป็นพิเศษ แต่ป้าสมนึกแกจะ จัดวางเครื่องมือเครื่องปรุงต่างๆ ไว้เป็นที่เป็นทาง จะใส่แบบเป็นขั้นตอน...เพราะเมื่อวางเป็นที่ก็จะรู้ว่าตรงนี้คืออะไร จะต้องใส่เท่าไรดี ในทุกวันนี้ป้าสมนึกเล่าว่า แกทำก๋วยเตี๋ยวขายได้ประมาณวันละ 200-300 บาท ถ้าวันไหนขายดีก็จะได้ถึง 500 บาท บางวันไม่ค่อยมีลูกค้า ป้าสมนึกก็จะมานั่งซึมเศร้าน้ำตาตกอยู่หน้าร้าน ซึ่งทุกวันนี้ป้าสมนึกบอกว่าแกก็ท้อ เพราะต้องสู้ดิ้นรนอยู่คนเดียว มีพี่ชาย..พี่ก็ได้แต่เมาเหล้า จะไปอยู่ที่อื่นก็มีคนมาซื้อน้อย แล้วก็ไม่มีทุนไปลงทุนอีก ป้าบอกว่าอยากจะสร้างบ้านใหม่ ทำร้านใหม่ ...ทุก วันนี้ถ้าคืนใดมีฝนตกแรงๆ ก็อาจไม่ได้นอนเลยทั้งคืน เพราะหลังคาบ้านรั่วทะลุหลังคา น้ำฝนหยดลงบนที่นอน ในช่วงแรกๆ ที่เปิดร้านเครื่องมืออะไรสักชิ้นก็ไม่มี ต้องค่อยๆ เก็บเงินซื้อมาเป็นของตัวเอง ถ้วยชาม อุปกรณ์เครื่องครัวต่างๆ

เหมือน ดั่งชะตาชีวิตของป้าสมนึกถูกกลั้นแกล้ง ใช้ชีวิตอย่างลำบากลำบน แต่ก็ยังมีคนหน้าซื่อใจคดมาขอยืมเงินป้าสมนึก ให้ช่วยค้ำประกันเงินกู้ดอกเบี้ยร้อยละ 20 ...ยืมไปคนละ 3 พัน 5 พัน บ้าง บางทีคนละหมื่น รวมๆ แล้วก็หลายหมื่น แล้วเขาก็ไม่มีเงินมาให้ เลยไม่มีทุนมาลงทุนต่อ ซึ่งตัวป้าสมนึกในบางทีเมื่อยามไม่มีเงินจริงๆ ป้าสมนึกแกก็ต้องไปกู้เงินเขามาเหมือนกัน ดอกเบี้ยร้อยละ 20 บาท พอได้เงินมาก็นำไปหมุนเพื่อลงทุนและกินใช้ไปบ้าง เมื่อขายก๋วยเตี๋ยวได้ก็นำไปซื้อข้าวของเพื่อนำมาทำก๋วยเตี๋ยวขายต่อ หมุนวนเวียนกันอยู่อย่างนี้ ...ไม่รู้ว่าไอ้พวกที่มาหลอกเงินของป้าสมนึกนี้ มันจะรู้จักคำว่าสำนึกบ้างหรือเปล่า เลวจริงๆ ...เขาว่าไม่ช่วยก็ยังไม่เป็นไร แต่ไอ้พวกนี้มันเหยียบซ้ำให้จมลงดินชัดๆ

คน เราเลือกที่จะเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ ป้าสมนึกเลือกที่จะไม่ตาบอดไม่ได้ เพราะเหตุการณ์นั้นมันเกิดขึ้นมาแล้ว แต่ป้าสมนึกเลือกที่จะมีชีวิต เลือกที่จะเดินอยู่บนเส้นทางของคนปกติเขาทำกัน พยายามดิ้นรนช่วยเหลือตัวเอง เพราะไม่อยากไปตกเป็นภาระของใคร จึงต้องอดทนสู้ชีวิตมาอย่างที่ได้เขียนมาข้างต้น ผู้เขียนขอยกให้ป้าสมนึกเป็นอีกคนที่สู้ชีวิต ในคอลัมน์คนไม่ธรรมดาของเราด้วยนะคะ และผู้เขียนก็ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ป้าสมนึก มีพลังมุ่งมั่นที่จะต่อสู้กับชีวิต ต่อสู้กับมรสุมต่างๆ และขอให้คุณงามความดีที่ป้าสมนึกสั่งสมมาได้ส่งผลย้อนกลับให้ป้าสมนึกค้าขาย ดี มีเงินมีทองมาสร้างร้านสร้างบ้านใหม่ด้วยนะคะ
แหล่งข้อมูลจาก : นิตยสารคู่สร้างคู่สม
เรียบเรียงโดย : พิมพา นาคกัน

จากคุณ : น้ำปูปลา

เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:37:45