ความคิดเห็นที่ 1 [ 2 ] ป ล า ย ท า ง ที่ แ ม่ ส า ม แ ล บ หลังจากที่แวะซื้อของที่อำเภอแม่สะเรียง เพิ่มเติมเพื่อเป็นเสบียงแล้ว พวกเราก็ใช้เส้นทาง หมายเลข 1194 โดยมีจุดหมายปลายทางที่ บ้านแม่สามแลบ ที่มีระยะอีกประมาณ 50 กิโล "ทางไม่มีแล้ว" เราตื่นขึ้นมา หลังจาก เสียงใครคนนึงพูดขึ้นมา เนื่องจากทางลูกรังที่ขับมา หยุดลง ตรงรถแบ๊คโฮ ข้างหน้า..... ................. " คราวหน้าพี่หม่อง ไม่กล้ามากับพวกเราแน่ๆ" เสียงใครคนนึงแซวพี่หม่อง "พวกแกยังไปแซวพี่หม่องอีก ดูดิ พี่แกหน้าเครียดแล้ว" เพื่อนคนนึงปรามๆ เนื่องจากเห็นพี่หม่องไม่มีอารมณ์ขันด้วย เพราะขนาดเราเองยังเครียดเลย เนื่องจากทางที่เรากำลังใช้อยู่นั้น ไม่ใช่ทาง แต่ทว่า คร่อมอยู่บนลำห้วยสายหนึ่ง ที่มีกรวดหินเต็มไปหมด ( โปรดนึกภาพตามด้วยว่า ยานพาหนะที่พวกเรากำลังใช้อยู่ เป็นรถตู้ ที่บรรทุกผู้โดยสารเต็มรถ ไม่ใช่รถโฟร์วีล ) เนื่องจากทางลูกรังสาย 1194 สิ้นสุดลง พวกเรามีทางเลือกอยู่สองทางคือ กลับ หรือ จะไปต่อ... ฉะนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่า พวกเรา เลือกทางสายใด นี่จึงเป็นเหตุให้ต้องลุยลำห้วยด้วยรถตู้ และพวกเราก็ยิ่งเชื่อว่า พี่หม่องเป็นคนขับรถตู้ที่ไม่เรื่องมากจริงๆ เพราะถ้าเป็นคนขับรถตู้เรื่องมากรายอื่น พวกเราอาจโดนปล่อย ตั้งแต่ทางลูกรังที่เข้ามาแต่แรกแล้ว (พี่หม่องพูดหน้าตายทีหลังว่า ถ้ารถพัง ก็จะเก็บเงินกับพวกเรานี่แหละ) ในที่สุดพวกเรา ก็มาถึงตลาดบ้านแม่สามแลบ ริมแม่น้ำสาละวินจนได้ โดยพี่หม่องเอารถไปฝากไว้ ที่ป้อม ต.ช.ด. ที่อยู่บนเนินสูงหลังตลาดแม่สามแลบ นี่นับว่าเป็นการนั่งรถที่นานมาก เพราะพวกเรา ออกเดินทางจากรุงเทพ ตอนกลางคืน มาถึงเชียงใหม่ก็ตอนเช้า และกว่าจะมาถึง บ้านแม่สามแลบ ก็ปาเข้าไปบ่ายแก่ๆ เล่นเอาลงจากรถแล้ว เดินแทบไม่ออก หลายคนนอนจนนอนไม่หลับ...(อันนี้ยกเว้นเรา) ไม่ต้องพูดถึงพี่หม่อง ที่ขับรถมาตลอดว่า ตอนที่ขับรถอยู่ แกจะแอบหลับบ้างหรือเปล่า เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่า แกคงจะไม่... ................ พวกเราส่วนหนึ่งนั่งกันอยู่ริมแม่น้ำสาละวิน ในฝั่งไทย เพื่อรอให้เพื่อนสองคน ไปติดต่อเช่าเรือ และคนนำทาง แม่น้ำสาละวินเป็นเส้นแบ่งพรมแดน ระหว่างไทยกับพม่า แต่สิ่งที่เห็นได้ชัด อย่างแรก หากใช้ตามองดูแล้ว ฝั่งพม่า จะเต็มไปด้วยป่าไม้ แต่ฝั่งไทย ต้นไม้จะน้อยกว่ามาก หากในความเป็นจริงแล้ว ที่บ้านแม่สามแลบเอง เราไม่ได้มีความรู้สึกว่า เป็นฝั่งไทยเลย เพราะคนส่วนใหญ่ จะเป็น กะเหรี่ยง นุ่งโสร่ง พูดภาษากะเหรี่ยงกันเป็นส่วนใหญ่ แม่สามแลบ ณ วันที่เราไปถึงนั้น คึกคัก และเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย มีท่าเทียบเรือ ส่วนร้านขายของ ก็จะมีอยู่เรียงราย ตามทางเดิน ขึ้นบนเนินเขาขนาดย่อมๆ ของที่ขายก็มีทั้งของสดของแห้ง ไปจนกระทั่งเก้าอี้ไม้ขนาดใหญ่ ที่คนแถวนี้เรียกว่า "เก้าอี้ฮ่องเต้" อย่าถามเชียว... ว่าเอาไม้จากที่ไหนมาทำ... ....................... หลังจากที่พวกเราติดต่อหาเช่าเรือ และคนนำทางได้ พวกเราก็พร้อมเดินทาง ล่องสายน้ำแห่งนี้ คนนำทางของเรา ไม่ใช่คนไทย แต่กะเหรี่ยงเป็นหนุ่มตัวดำ ชื่อ "ชะแน" แต่พวกเรา จะเรียกเขาว่า "ชนะ" เนื่องจากชื่อเป็นสิริมงคล คงต้องให้เพื่อนๆผู้อ่าน เข้าใจอย่างนึงว่า ดินแดนแถวนี้ตอนที่เราไปกันนั้น ยังกรุ่นไปด้วยควันไฟสงคราม และเสียงคำรามจากเสียงปืน ยังไม่จางหาย ฉะนั้นการเดินทางหนนี้ ย่อมมีความเสี่ยง เรื่องชื่อคนนำทางเป็นสิริมงคลนี่ มีเรื่องน่าคิดคือ เพื่อนเราเคยไปเที่ยวป่า แล้วได้คนนำทาง เป็นชาวเขาที่ชื่อ "หลง" คงไม่ต้องบอกเพื่อนๆผู้อ่านว่า การเดินป่าของเพื่อนเราหนนั้นเป็นยังไง แน่นอนที่สุดว่า พวกเราต้องฝากความหวังกับ คนนำทาง ที่จะไม่พาพวกเราไปพักแรมผิดที่ผิดทาง ให้พม่าจับไปเป็นเชลย เพื่อเรียกค่าไถ่ หรือให้พม่ายิงทิ้งเอา หลังจากดูหน้าพวกเราแล้วว่า ไม่มีเงินค่าไถ่ให้แน่ๆ.... ชนะ เป็นเด็กหนุ่มช่างคุย(ขี้โม้) พูดภาษาไทยได้คล่อง แต่ไม่ชัด และเขาบอกว่าเขาชำนาญทางในแถบนี้ที่สุด (โปรดอ่านในวงเล็บหลังคำว่าช่างคุย) เพื่อนเราสารภาพภายหลังว่า ที่เลือกชนะเป็นคนนำทาง เพราะ ชนะเป็นคนเดียว ที่พูดกับเพื่อนเรา...รู้เรื่อง เนื่องจากแถวนั้น เขาไม่ได้พูดภาษาไทยกันเท่าไหร่.... เรือที่พวกเราจะใช้เป็นพาหนะ ล่องแม่น้ำสาละวิน เป็นเรือหางยาวใหญ่พอสมควร ไม่มีหลังคา และแน่นอนที่สุดก็คือ ...ไม่มีชูชีพ.... แต่คงไม่เป็นอุปสรรค สำหรับพวกเราเท่าไหร่ เพราะพวกเราบางคนว่ายน้ำไม่เป็น บางคนเป็นก็ไม่แข็ง ความกว้างของแม่น้ำ ก็กว้างพอสมควร หนำซ้ำแม่น้ำสาละวินยังไหลเชี่ยวด้วย หลายๆช่วงของลำน้ำ ก็มีแก่งหินโผล่ออกมาอีกต่างหาก ......ไม่เป็นอุปสรรคเลย...... ที่เวลาเรือล่มแล้วพวกเราจะต้องจมน้ำกัน ไปเป็นอาหารของปูปลา.... พูดถึงเรื่องเสื้อชูชีพ มันจะเป็นสิ่งจำเป็น แค่ตอนเรือล่มเท่านั้นแหละ คงเหมือนกับยางอะไหล่ รถยนต์ ที่จะจำเป็นตอนยางแตกเท่านั้น เพราะยางอะไหล่ นี่เอง ที่จะเป็นสิ่งที่นำพาเราไปสู่จุดหมายปลายทาง แต่หากเราเดินทางโดยไม่มีเสื้อชูชีพ หรือ ยางอะไหล่ นั่นเท่ากับเรา แบกรับความเสี่ยงไว้เต็มๆ หรือพูดง่ายๆว่า การเดินทางหนนี้ พวกเราแบกรับความเสี่ยง 50:50 ที่จะไม่ถึงจุดหมาย..... จากคุณ : Anykey - [ 24 ม.ค. 46 02:17:12 A:203.145.27.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 [ 3 ] ส า ย น้ำ - ก า ร เ ดิ น ท า ง นับจากหยดน้ำหยดแรก ที่ละลายจากหิมะบนเทือกเขาหิมาลัย ในทิเบตที่มีความสูงถึง 8000 เมตร การเดินทางไกลของหยดน้ำ นับล้านๆก็เริ่มขึ้น และกลายเป็น แม่น้ำสาละวินหรือแม่น้ำคง ที่มีความยาวถึง 3,151 กิโลเมตร ช่วงหนึ่งของแม่น้ำสาละวิน ทอดตัวยาวเป็นพรมแดน กั้นไทยกับพม่า โดยผ่านเขตไทยที่ อำเภอแม่ลาน้อย และแม่สะเรียง ในแม่ฮ่องสอน เป็นระยะทาง120 กิโลเมตร ก่อนจะผ่านบ้านสบเมย และไหลต่อไปออกสู่ทะเลอันดามัน ที่อ่าวมะตะบัน(เมาะตะมะ)ในพม่า สายน้ำของแม่น้ำสาละวิน คงความเย็นยะเยือกแม้ในหน้าร้อน ว่ากันว่าที่มีความเย็นเยียบ เนื่องจากในหน้าร้อน หิมะจะละลาย ทำให้มีความเย็น ปนอยู่ในสายน้ำ ที่ทอดตัวยาว ผ่านโตรกผาและหาดทรายขาว สองข้างทางที่มันผ่านมา แต่น่าแปลก ที่คนบนฝั่งน้ำ ไม่ยักกะเยือกเย็น เหมือนสายน้ำ ที่พวกเขาได้ใช้อาบใช้กินเลย คงเหมือนกับเพลงที่แอ๊ด คาราบาว ร้องเอาไว้ว่า "สาละวิน.. มีทั้งสิ้นกี่หยดน้ำ มนุษย์ตาดำๆ มีทั้งสิ้นกี่ผู้คน..... หยดน้ำแห่งสาละวิน.. รวมกันทั้งสิ้น..เป็นหนึ่งสายชล แต่มนุษย์ผู้น่าฉงน... มีไม่กี่คน.. กลับไม่เคยรวมกัน..." ........................ สองฝากของแม่น้ำสาละวิน บางช่วงเป็นโตรกผา บางช่วงก็เป็นเนินเขา บางช่วงก็จะเป็นน้ำตก ที่ไหลมาจากภูเขา ลงสู่สายน้ำ บางช่วงก็จะเป็นหาดทราย หาดทรายสองฝากสาละวิน ขาวสะอาด เหมือนกับหาดทราย ที่อยู่ตามชายทะเล ที่ยังไม่ค่อยมีมนุษย์ เข้าไปทำลายธรรมชาติ พวกเราเลือกพักกัน ที่หาดทรายขาวที่ทอดยาวแห่งหนึ่ง มีอาณาบริเวณกว้างขวางพอสมควร หลังจากที่เรือเทียบหาดทรายแล้ว พวกเรา ก็ขนสัมภาระลง และกางเต้นท์หลายหลัง ให้มีจำนวนเพียงพอกับคน เพื่อจะคุ้มฝนและอันตรายในยามค่ำคืน และก็เริ่มหุงหาอาหารกิน หลังจากอิ่มหนำสำราญ พวกเราก็พักผ่อน ตามอัธยาศัย บางคนก็เล่นน้ำ ที่แสนเย็นยะเยือก แม้จะเป็นเดือนเมษาก็ตาม อากาศที่นี่ดีมาก หายใจได้อย่างโล่งปอด หลังจากที่แสงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป สิ่งที่ให้แสง กับพวกเรา ก็จะเป็นกองไฟและแสงดาว ลมพัดเอื่อยๆ พวกเรานอนบนหาดทรายที่นุ่มหลัง มองดูดวงดาว ที่เหมือนว่าจะมากมาย นับไม่ถ้วนบนท้องฟ้า ทั้งๆที่ช่วงเย็นมีเมฆครึ้ม เหมือนฝนจะตก แต่พอตกกลางคืน ท้องฟ้ากลับเต็มไปด้วยดาว พวกเราหลายคน นอนนับดาวบนท้องฟ้า ถึงแม้ว่าดาวบางดวง จะห่างไกลจากโลกของเรา นับพันปีแสง ในขณะที่เรามองเห็นแสงดาวบนโลก แต่ขณะเดียวกันดาวดวงที่เราเห็นหรือมอง อาจจะสลายไปแล้วก็ได้ แต่ที่เราเห็นเพราะว่า แสงเพิ่งจะเดินทางมาถึงโลกนั่นเอง เรานอนนับดาว โดยหวังว่าจะนับได้ถ้วนสักวัน หลายๆคน อาจแย้งว่ามีดาวนับล้านๆดวง แล้วจะนับถ้วนได้ยังไง แต่ในความเป็นจริงแล้ว ดาวที่เราสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า มีแค่ 6,000 กว่าดวงเท่านั้นเอง สิ่งสำคัญของการนับดาว ไม่น่าจะอยู่ที่จะนับยังไง น่าจะอยู่ที่ว่า จะนับไปทำไมมากกว่า ค่ำคืนนี้พวกเราหลับไป ท่ามกลางเสียงเพลงภาษาพม่า ที่เล่นอย่างเมามัน ดังมาจากหมู่บ้านสักแห่ง ที่อยู่ไม่ไกล... เอาน่า อย่างน้อยนอนฟังเสียงเพลง ย่อมให้ความรู้สึก ที่ดีกว่า นอนฟังเสียงปืนก็แล้วกัน.... ที่สำคัญคืนนี้ พวกเรานอนกันบนหาดทราย โดยไม่มีใครนอนในเต้นท์ แม้แต่คนเดียว... จากคุณ : Anykey - [ 24 ม.ค. 46 02:23:13 A:203.145.27.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 [ 4 ] บ้าน - ค น - ส ง ค ร า ม - ค ว า ม ขั ด แ ย้ ง หลังจากที่แสงตะวันเริ่ม ถักทอแดดยามเช้า พวกเราก็จัดแจงทำธุระของตัวเอง เพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง วันนี้พวกเรามีโปรแกรมไป หมู่บ้านกะเหรี่ยงกัน และบางคนอยากไปดูกะเหรี่ยงคอยาว หลังจากนั้นพวกเรา ก็จะไปสบเมย และหาหาดทราย เพื่อค้างคืนอีกหนึ่งคืน ก่อนที่จะกลับบ้าน.. "กลับบ้าน" เมื่อพูดถึงคำๆนี้ สำหรับบางคนอาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่สำหรับคนที่เดินทางรอนแรม ห่างบ้านไปนานๆแล้ว เมื่อพูดถึงบ้านขึ้นมา ก็อาจทำให้รู้สึกคิดถึงขึ้นมา อย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยคำว่าบ้าน ก็ทำให้เรารู้สึกอบอุ่น เมื่อเรายังรู้ว่า เรายังมีบ้าน และมีคนที่รัก รออยู่ข้างหลัง จึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร ที่เวลาคนรอนแรม เดินทางห่างจากบ้านไปนานๆ ถึงมีความรู้สึก คิดถึงบ้าน แต่สำหรับบางคน คำๆนี้อาจเสียดแทงใจ เพราะ เขาไม่รู้ว่า จะกลับบ้านได้ยังไง อย่างหมู่บ้านกะเหรี่ยง ที่เราไปเที่ยววันนี้ หลายๆคน เคยเป็นนักศึกษาในพม่า พูดภาษาอังกฤษได้ดี แต่ต้องระหกระเหิน หนีภัยสงคราม และความขัดแย้ง ทางการเมือง มาอยู่ชายแดนที่ไม่รู้ว่าในชีวิตนี้ จะมีโอกาส ได้กลับบ้าน ในตอนที่ยังมีลมหายใจอยู่หรือไม่.. เขาไม่รู้ว่า พ่อแม่พี่น้อง จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร คนที่รัก จะเป็นอย่างไร เขารู้แต่เพียงว่า หากการต่อสู้ ยังไม่สิ้นสุดลง ก็ยังกลับบ้านไม่ได้ เราเชื่อว่า พวกเขาเหล่านี้ คงไม่ได้อยากจับ อาวุธปืน ขึ้นมาประหัตประหารผู้คนนัก เพราะผู้คนที่พวกเขาต้องประหัตประหารนั้น บางคนก็พูดภาษาเดียวกันด้วยซ้ำ และที่สำคัญ เลือดที่ไหลออกมา ก็เป็นสีเดียวกัน... ขณะที่บางคนนอนหลับสบายบนเตียง ในบ้านอันแสนอบอุ่น ขณะที่บางคนอยู่ในบ้าน ที่มีเสียงทะเลาะเบาะแว้ง ขณะที่บางคนอยู่ในบ้าน หลังใหญ่ ขณะที่บางคนอยู่ในบ้านหลังเล็กๆ ขณะที่มนุษย์สร้างตึกระฟ้าเสียดเมฆ แต่ขณะเดียวกัน มีคนอีกนับล้าน ยังไม่มีบ้านอยู่ ซ้ำร้ายบางคน ไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน และคนอีกมากมาย ที่มีบ้านแต่กลับไม่ได้..ไม่สิ ต้องใช้คำว่า ที่เคยมี... จะตรงกว่า ทำไมนะ โลกเราถึงต้องมีสงคราม ประวัติศาสตร์ สอนอะไรกับมนุษย์ได้บ้างนะ.... ........................... เสียงเพลง wind of change ของสกอร์เปี้ยน แต่เป็นภาษากะเหรี่ยง ดังแว่วอยู่ที่ร้านขายของ ในตลาดของหมู่บ้านกะเหรี่ยง ที่คึกคักไปด้วยผู้คน พวกเขาคงหวังว่า สักวันหนึ่งสายลมแห่งการเปลี่ยนแปลง จะพัดผ่านมา และพัดพาความขัดแย้งให้ผ่านไป... หลังจากที่อยู่ในตลาดพักนึงแล้ว พวกเราก็เดินทางล่องสายน้ำกันต่อไป สิ่งจำเป็นอีกอย่าง ในการล่องเรือ ตามแม่น้ำสาละวิน คือ หมวก เพราะแดดจะแรงมาก แรงพอที่จะทำให้ ต้นคอ และแขน ที่โผล่ออกมานอกเสื้อผ้าไหม้ได้ เพราะแสงแดดที่นี่ ก็คงคล้ายๆชายทะเล เนื่องจากมีหาดทรายโล่งๆเหมือนกัน อากาศที่นี่จะดีกว่าชายทะเล ตรงที่เวลาลมพัดมา ไม่ได้เอาละอองไอทะเลมา ทำให้เราเหนียวตัว แต่จะนำพาความสดชื่นมาให้แทน บางขณะที่พวกเราล่องเรือตามลำน้ำ บนฝั่งพม่า ก็จะมีทหารถือปืนกลยืน จังก้า ทั้งๆที่เรือของพวกเราติดธงชาติไทย บางครั้งทหารบนฝั่งก็ยังตะโกนสั่งให้หยุด หรือเบาเรือ เพื่อที่พวกเขาจะได้นับจำนวนคน ที่ผ่านไปมา หรืออาจจะคอยสังเกตให้แน่ใจว่า พวกเราไม่ได้ขนอาวุธ..... สงคราม เมื่อเริ่มแรก การรบอาจเปี่ยมไปด้วยอุดมการณ์ แต่เมื่อสงครามชักยืดเยื้อ การรบอาจจะหมายถึง การเอาชีวิตรอดไปวันๆ และต้องทำทุกวิถีทาง ที่จะให้มีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่แปลกอะไร ที่สงครามจะทำให้คน มองโลกในแง่ร้าย และเต็มไปด้วยความหวาดระแวง จากคุณ : Anykey - [ 24 ม.ค. 46 02:30:13 A:203.145.27.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 [ 5 ] บ ท ส่ ง ท้ า ย พวกเรากลับมากินข้าวกลางวันกัน ที่ตลาดแม่สามแลบอีกหน เนื่องจากพวกเราไม่มีเวลาหุงหาอาหารกัน หลังจากที่กินกันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ออกเดินทางกันต่อ โดยมีจุดหมายปลายทางคือ สบเมย ตอนที่เราไปถึงสบเมย ก็มีนักท่องเที่ยวอยู่พอสมควร ลำน้ำจะเป็นลักษณะรูปตัววาย น้ำบริเวณนี้จะเชี่ยวแรงมาก ขนาดที่พวกเรา เล่นน้ำอยู่บริเวณน้ำตื้นๆ แค่ครึ่งแข้ง แต่หากเมื่อไหร่ที่เรานอนลง น้ำจะพัดพาเราไปอย่างง่ายดาย พวกเรา เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน น่าแปลกที่น้ำบริเวณนี้ ไม่เย็นมาก เหมือนสายน้ำในลำน้ำสาละวิน พวกเราสามารถเล่นน้ำ ได้เป็นชั่วโมงๆ หลังจากที่พวกเราเล่นน้ำกันจนหนำใจแล้ว พวกเราก็ขึ้นเรือ เพื่อจะหาหาดทราย เป็นที่สำหรับ ตั้งแคมป์ในคืนนี้กัน พวกเราได้เลือกหาดทรายหาดหนึ่ง ซึ่งตามความเห็นของเรานั้น ไม่น่าจะเป็นหาดที่ดีนัก เนื่องจากมีความชันค่อนข้างมาก พวกเราก็เริ่มลงมือหุงหาอาหารเย็น และกางเต้นท์กัน เราคิดในใจว่า กางไปก็เท่านั้นแหละ คืนนี้ก็ไม่ได้นอนเต้นท์อยู่ดี ซึ่งไม่น่าเชื่อว่า พวกเราก็ไม่ได้นอนเต้นท์จริงๆ แต่เดี๋ยว เพื่อนๆอย่าคิดว่าพวกเราจะนอนชายหาด เหมือนคืนก่อนนะ มันมีสาเหตุ ที่เราจะเล่าให้ฟังนี่แหละ ......................... "เต้นท์พี่มานะ นี่กางง่ายดีนะพี่" เสียงเพื่อนร่วมทางคนหนึ่ง บอกพี่มานะ หลังจากที่ช่วยแกกางเต้นท์ เต้นท์ของแกเป็นเต้นท์โดม ที่สะดวก สามารถกางได้ ด้วยคนๆเดียวด้วยซ้ำ "เนี่ยผมกำลังหาเต้นท์อยู่เลย" เพื่อนร่วมทางคนเดิม บอกพี่มานะด้วยความสนอกสนใจอย่างยิ่ง "สนใจเหรอ พี่ขายต่อให้ก็ได้" เสียงพี่มานะตอบ "เหรอพี่ ดีจังเลย แล้วลมพัดแรงๆนี่มันจะเป็นอะไรไหม" เพื่อนคนนั้นซักพี่มานะ "โอ้ย ไม่เป็นไรหรอก เนี่ยมันมีสมอ-บกยึดไง" พี่มานะตอบ ทันใดนั้นเอง ไม่รู้ลมพายุมาจากไหน โดยไม่มีวี่แวว พัดหอบทรายปลิวมาเป็นหอบๆ ลมแรงมาก และเมื่อแหงนไปดูท้องฟ้าอีกที ก็มืดดำไปด้วยเมฆฝน ที่พร้อมจะกระหน่ำพื้นผิวโลก ขณะที่พวกเรากำลังชุลมุน เพื่อเก็บของหลบพายุนั้นเอง "เฮ้ยๆ เต้นท์ใครน่ะปลิวไปโน่นแล้ว" เสียงใครคนนึงตะโกนขึ้น "อ้าว เต้นท์พี่มานะ นี่หว่า ปลิวไปโน่นแล้ว" ภาพในตอนนั้นก็คือ พี่มานะ กับเพื่อนคนที่สนใจ กำลังจะซื้อเต้นท์ต่อจากพี่นะ วิ่งไล่เก็บเต้นท์กันเป็นที่วุ่นวาย หลังจากเก็บเต้นท์เสร็จ เพื่อนคนที่กำลังจะซื้อเต้นท์ต่อจากพี่นะ ก็บอกว่า "แหะๆ ไหนว่าไม่ปลิวไงพี่" เสียงเพื่อนคนอื่นๆหัวเราะกัน เพราะพี่นะตบขาดังฉาด แล้วพูดว่า "แหมวุ้ย จะขายเต้นท์ต่อได้อยู่แล้วเชียว พายุบ้านี่พัดมาได้" ...................................... พวกเราตัดสินใจอพยพ เคลื่อนย้ายแค้มป์เพื่อหนีฝนกัน โดยนั่งเรือเพื่อที่จะกลับไปแม่สามแลบอีกครั้ง นี่เป็นการนั่งเรือ ที่ระทึกที่สุดครั้งนึงในชีวิต เนื่องจากต้องแล่นฝ่าความมืด ไปในแม่น้ำ ที่มีเส้นทางคดเคี้ยว และมีเกาะแก่งมากมาย หากคนเรือ ไม่ชำนาญ ก็จะนำพาเรือ ไปชนกับเกาะแก่งที่โผล่กลางลำน้ำได้ และหากเป็นเช่นนั้น เรื่องน่าเศร้าก็คงจะเกิดขึ้น นี่นับว่าเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด เนื่องจากกลัวเปียกฝน แต่ลืมไปว่า อันตรายจากการล่องเรือกลางคืนนั้นมีมากกว่า เพราะจะแวะจอดเรือข้างทางก็ไม่ได้ เนื่องจาก เราไม่รู้ว่าจะปลอดภัยแค่ไหน เพื่อนเราบางคนหยิบไฟฉายออกมา เพื่อส่องทาง แต่ ชนะ หนุ่มกะเหรี่ยง ที่เป็นผู้นำทางห้ามไว้ เพราะเนื่องจากเวลาเราฉายไฟ ไปในลำน้ำ แสงสะท้อนจากสายน้ำ จะทำให้เราไม่เห็นทิศทางเลย แต่ถ้าเราล่องเรือในความมืด และปรับสายตามอง เราจะพบว่า เราสามารถมองเห็น เงาของแก่งหิน โค้งน้ำ ต่างๆได้ชัดเจนกว่า พวกเรานั่งเงียบกันมาตลอดทาง ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะกลัว อีกส่วนหนึ่งก็คงลุ้นอยู่ในใจ เรามองไปบนเขาที่อยู่บนสองฝั่งน้ำ บางช่วงจะเห็นไฟป่า ลามอยู่บนภูเขา แสงส่องสว่างเป็นราว อย่างกับมีงานวัด ดูสวยแปลกตาไปอีกแบบ ......................... ในที่สุดพวกเราก็มาถึงแม่สามแลบ อย่างปลอดภัย คืนนี้ พวกเราไปขออาศัยนอน ที่ป้อม ต.ช.ด. และคืนนี้ก็ไม่มีใครนอนเต้นท์อีกเหมือนเดิม ป้อม ต.ช.ด.แม่สามแลบนี้ ไม่ได้เหมือนป้อมตำรวจจราจรในกรุงเทพ แต่เป็นลักษณะบังเกอร์ ที่มีหลังคามากกว่า ตัวป้อมจะอยู่ในหลุม ที่มีกระสอบทรายเป็นบังเกอร์ ล้อมรอบอยู่ พี่ตำรวจบอกว่า แถวนี้ยังไม่ค่อยปลอดภัยดีนัก บางครั้งป้อมก็จะถูกโจมตีด้วยกระสุนปืนบ้าง เราสังเกตเห็นรอยกระสุน ที่อยู่ตามผนังและบังเกอร์ นั่นก็ยืนยันคำพูดของ พี่ตำรวจได้เป็นอย่างดี แต่คืนนั้นก็ผ่านไปด้วยดี ไม่มีเหตุการณ์อะไรร้ายแรงเกิดขึ้น ................................ " แต่คนนั้นต่างจิตต่างใจ เดี๋ยวรักใคร่ เดี๋ยวทำร้ายกัน ไม่เอื้อเฟื้อช่วยเหลือแบ่งปัน เข่นฆ่ากันฟาดฟันให้บรรลัย สาละวิน.. มีทั้งสิ้นกี่หยดน้ำ มนุษย์ตาดำๆ มีทั้งสิ้นกี่ผู้คน..... หยดน้ำแห่งสาละวิน.. รวมกันทั้งสิ้น..เป็นหนึ่งสายชล แต่มนุษย์ผู้น่าฉงน... มีไม่กี่คน.. กลับไม่เคยรวมกัน..." พวกเราอำลา แม่สามแลบและแม่น้ำสาละวิน ด้วยบทเพลง ของแอ๊ด คาราบาว ที่ชื่อสาละวิน ด้วยความอิ่มอกอิ่มใจ ในความเอื้อเฟื้อของผู้คน ที่เราพบเห็น และเรายิ่งมีความสุขมากขึ้นเมื่อยังรู้ว่า บนหนทางข้างหน้านั้น เรายังมี "บ้าน" ที่รอคอยการกลับมาของเราเสมอ..... ------------------------- จ บ --------------------------- ++++++ By Anykey ++++++ จากคุณ : Anykey - [ 24 ม.ค. 46 02:38:36 A:203.145.27.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เริ่มอ่านแบบไม่ได้ได้ตั้งใจ พออ่านแล้วสนุกเลยต้องอ่านจนจบเลยครับ ไว้เขียนมาอีกนะครับ จะตามอ่านจนจบอีก จากคุณ : แปะฯ - [ 24 ม.ค. 46 06:22:17 A:202.183.180.204 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่ามีรูปประกอบด้วยเน๊อะ หนุกดี จากคุณ : ว า ย ร้ า ย ตั ว น้ อ ย ' - [ 24 ม.ค. 46 07:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คิคิ เด็วมาอ่าน จ้า จากคุณ : น้องปูเล่ - [ 24 ม.ค. 46 09:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านสนุกแบบสบายๆ ครับ ชอบๆๆๆๆ จากคุณ : STUV - [ 24 ม.ค. 46 10:28:25 A:203.118.81.80 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ยาวดีครับ จดบันทึกการเดินทางด้วยรึป่าวเนี่ย ถ้ามีรูปประกอบ ก็เยี่ยมเลยครับ จากคุณ : simplemind - [ 24 ม.ค. 46 10:39:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกดีนะคุณ ชอบเหมือนกัน จากคุณ : cold-outside - [ 24 ม.ค. 46 11:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิ เขียนดีมากเลยเพื่อน แล้วคราวนี้ไหงไม่มีรูปฟะ จากคุณ : Headbanger - [ 24 ม.ค. 46 11:15:14 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านไปได้ 2-3 คห.เอง สนุกครับ สนุกดี ต้องไปทำงานก่อน เดี๋ยวแอบมาอ่านต่อ จากคุณ : khunwisit - [ 24 ม.ค. 46 14:01:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ้าว เรื่องดีๆแบบนี้ พลาดได้ไง จากคุณ : kobee - [ 24 ม.ค. 46 20:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ย่อหน้าแบบนี้ อ่านง่ายดีครับ เป็นครั้งแรกที่อ่านจนจบ เรื่องอื่นยาวติดเป็นแพ แค่เห็นก็ไม่อยากอ่านแล้วง่ะ จากคุณ : บ่เบี้ย บ้านไพร - [ 26 ม.ค. 46 18:35:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สนุกดีค่ะ ถ้ามีรูปประกอบด้วยคงแจ๋วไปเลย อิอิ จากคุณ : น้ำดอกไม้ - [ 31 ม.ค. 46 19:02:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วเหมือนได้แอบเกาะล้อไปเที่ยวด้วยเลยค่ะ สาละวิน เป็นอีกที่นึงนึง ที่อยากไปสุด ...see salawin, and die. :) ขอบคุณมากๆ ค่ะ ที่แบ่งเรื่องสนุก ให้อ่านสนุกตลอดเรื่อง :) จากคุณ : Pen (จันทร์เพ็ญ จันทนา) - [ 1 ก.พ. 46 19:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สมัยที่ไปก็ราว 20กว่าปีมาแล้ว ลำบากกว่านี้อีกค่ะ ไปกัน 3 คน ชาย 1 หญิง 2 ไปกางเต้นท์นอนที่ชายหาด ทำให้เรารู้จักว่าความกลัว และการไม่รอบคอบเป็นอย่างไร เพราะพอเรือส่งเราขึ้นฝั่งเพื่อกางเต้นท์นอน เสร็จ เขาหนีกลับไปเลยค่ะ ตกดึก เสียงปืนใหญ่จากฝั่งพม่าก็กึกก้องทั่วคุ้งน้ำ กลุ่มเราไม่รู้จะทำไงเรือก็ไปแล้ว ได้แต่รวมนอนกันอยู่ใรเต้นท์ ไม่กล้าก่อกองไฟค่ะ แต่ก็รอดมาได้ ตอนเช้าออกมานอกเต้นท์ปราก"ฃกฎรอยเท้าสัตว์รอบเต้นท์ แต่อากาศยามเช้าช่างสดชื่น เรือกลับมารับพวกเรา กลับ ตั้งแค่นั้นมาก่อนจะไปกางเต้นท์ที่ใดก็ศึกษาหาข้อมูลก่อนค่ะ ประสบการณ์นี้จำได้ไม่เคยลืม จากคุณ : pen - [ 27 ก.พ. 46 16:35:42 A:203.149.43.203 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 อุ๊ย.....พี่ Anykey มาอยู่นี่เอง ฮาๆ จากคุณ : am_milinda - [ 27 ส.ค. 46 12:37:44 A:203.149.35.105 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 อืม... จากคุณ : joke - [ 12 ม.ค. 47 17:01:08 A:221.128.66.250 X:172.16.4.17 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ส่งรูปแม่น้ำสาละวินมาให้ดู สถานที่จริงสวยมาก สงบ ไม่วุ่นวาย ถึงการเดินทางไปลำบาก แต่ก้อคุ้มกับการได้ไปสุดอากาศตอนเช้าและได้ภาพถ่ายมาเป็นที่ระลึก จากคุณ : สุกี้ - [ 17 ก.ค. 47 13:35:16 A:203.172.70.3 X: ]