E2036303 นิราศเมืองกระบี่ [บันทึกนักเดินทาง]

ความคิดเห็นที่ 2

29 ธันวาคม 2545

ตี่นเช้ามาตอน 6 โมงเช้า เราก็ตื่นมาอาบน้ำให้เสร็จหลังจากค่ำคืนที่ผ่านมาผมประสบกับศัตรูตัวร้ายนั่นคือ “ยุง” ทำให้ค่ำคืนที่แสนสุขอาจกลายเป็นค่ำคืนที่เลวร้ายไปในทันที หลังจากนั้นพวกเราก็ออกไปตลาดเพื่อหาอะไรกินเพราะหิวกันมากก่อนที่จะมาเจอปอซึ่งได้นัดเอาไว้ตอน 8 โมง พอเรากินอะไรเสร็จ ก็ไปหาปอโดยนัดกันที่ตลาดแล้วปอก็พาพวกเราไปกินติ่มซำร้านหนึ่ง

ถ้าจะพูดถึงติ่มซำร้านนี้ก็คือ เป็นร้านเล็ก ๆ ลักษณะที่เป็นชั้นเดียว มีโต๊ะอยู่พอสมควรตั้งในแบบที่ค่อนข้างชิดกัน คงเป็นเพราะเพื่อให้ผู้คนได้นั่งกันได้อย่างมากที่สุด เก้าอี้เป็นลักษณะพสาสติกธรรมดาที่ไม่มีพนักพิง โต๊ะทุกตัวที่ไว้สำหรับนั่งกินก็จะมีผักวางไว้ทุกโต๊ะ เป็นประเภทผักชีและผักหอม ทำให้เราทราบถึงวัฒนธรรมการกินที่ต่างกับที่ผมเคยเจอ คือที่ผมเคยเจอมักไม่มีผักให้กิน เช่นเรากินใน MK เป็นต้น จะไม่พบผักมาให้เรากินเช่นนี้เลย มาดูถึงผู้คนที่มากินแล้วจะพบว่าคนเยอะมาก ส่วนมากแล้วก็จะเป็นคนท้องถิ่นนั่นเอง ส่วนที่คนนอกพื้นที่ที่จะมากินร้านนี้ได้ คงอาจมาจากคนท้องถิ่นนั่นเองที่พามา ภายในร้านตบแต่งธรรมดามาก มีโต๊ะตั้งอยู่เรียงรายหลายโต๊ะ พอเรานั่ง เด็กในร้านก็จะนำติ่มซำมาวางจำนวน 12 เข่งทันที แล้วถามว่าจะรับน้ำอะไร เราก็สั่งกันไป พอตอนนี้ถึงตอนกิน สิ่งแรกที่แปลกตาจากคนที่ไม่ใช่คนท้องถิ่นอย่างเรา คือน้ำจิ้ม ปกติที่เราเคยกินจะเป็นจิ๊กโฉ่ว หรือแปลเป็นไทยว่า ซ๊อสเปรี้ยว ไว้สำหรับจิ้มติ่มซำ แต่ที่นี่จะเป็นซ๊อสพริก และอีกอย่างไม่รู้เป็นอะไร แต่เป็นสีดำข้น ๆ ผสมกับพริก ทำให้ได้รสชาติที่เข้มข้นไปอีกแบบ พี่นุชบอกกับเราว่า ไม่ต้องกินหมดก็ได้ เพราะเค้าจะเก็บกลับไปและไม่คิดเงิน แต่พวกเราไม่เคยกินของให้เหลือ จึงไม่ปล่อยให้เข่งมีของกินกลับไป ทั้ง ๆ ที่พวกเราเพิ่งกินอาหารเช้ากันมา แต่พลังในการกินยังไม่ลดน้อยถอยลงไป

เรื่องราคาเหรอ จะเรียกว่าถูกกว่าที่เราเคยเจอมามากนัก เพราะเค้าคิดเข่งละ 10 บาท น้ำที่สั่งแก้วละสิบบาท คนเก็บเงินเวลาเก็บจะมานับอย่าง แล้วคูณสิบไปเลย นับว่าถูกและคิดเงินง่ายดี ไม่ยุ่งยาก

หลังจากนั้นปอกับพี่สาวปอก็คือ พี่นุช ได้พาเราไปพบคน ๆ หนึ่งซึ่งจะคอยเป็นไกด์ที่พาเราเที่ยวในตลอดการเดินทางครั้งนี้ นั่นคือ พี่หมาน

พี่หมาน เป็นคนท้องถิ่นซึ่งเป็นเพื่อนกับพี่นุชมานาน ตอนนี้แกเป็นอาจารย์อยู่ที่ จ.กระบี่ แกรู้เรื่องกระบี่มากกว่าคนท้องถิ่นอีกหลายคน เพราะผมเองคิดว่า คนกระบี่บางคนเองอาจไม่เคยเที่ยวได้ครบแบบแกอีกด้วย อีกอย่างในประสบการณ์ชีวิตของพี่หมาน พี่หมานเคยเป็นครูอยู่บนเกาะหลายปี พี่เค้าบอกที่นั่นหาของทะเลกินง่ายมาก ง่ายกว่าพวกหมู ไก่ อีก แต่พี่หมานไม่กินหมู รวมถึงสุรา เพราะพี่เค้าเป็นอิสลาม

การมาเที่ยวที่ต่างพื้นที่ สิ่งที่จำเป็นสิ่งหนึ่งคือการที่มีคนท้องถิ่นนำทางให้ สำหรับสิ่งที่พวกเราได้รับจากพี่หมานนั้นนอกจากความรู้ต่าง ๆ ประวัติสถานที่พี่หมานคอยสอดแทรกให้และการเข้าชมที่ต่าง ๆ โดยไม่เสียเงิน เพราะพี่หมานบอกว่า บัตรเข้าชมแต่ละที่จะเก็บเฉพาะคนนอกพื้นที่เท่านั้น พอพี่หมานแล่งใต้ไป อะไรต่อมิอะไรก็ง่ายขึ้น แต่ไม่ใช่ว่าคนพื้นที่จะรู้ทุกคนว่าไม่ต้องเสียเงิน บางคนอาจไม่รู้ก็เป็นได้ นั่นก็ทำให้เสียโอกาสไปเช่นเดียวกัน หรือว่า ถ้าเกิดเป็นคนใต้แต่พูดภาษาท้องถิ่นตนเองไม่ได้ ก็คงไม่สามารถใช้อภิสิทธิ์ตรงนี้ได้เช่นกัน

ในวันนี้พี่เค้าได้พาเราไปที่เกาะห้อง โดยการจ้างเรือที่จะไปโดยเราได้เหมาไปที่เกาะห้อง แต่ตอนหลังเราได้ไปไร่เลย์ด้วย ค่าเรือที่เราจ้างทั้งหมดจึงราคา 1900 บาท เราไปที่เกาะห้องเพื่อที่จะไปดำน้ำตื้น ดูปะการังและดูปลา ลักษณะของเกาะห้องนั้นในส่วนที่เรียกว่าห้อง จะเป็นลักษณะเป็นช่องเขาเข้าไปด้านใน ด้านในจะเป็นวงกลมมีลักษณะเป็นห้อง พี่เค้าบอกกับพวกเราว่า ลักษณะเช่นนี้จะไว้เป็นที่หลบพายุ หลบคลื่นสำหรับ ชาวประมงที่ออกมาหาปลาเมื่อเวลาเจอพายุหรือคลื่นหนัก ๆ ก็เข้ามาในนี้ ก็ปลอดภัย แต่น่าเสียดายวันที่เราไป น้ำไม่ขึ้นมาก เราจึงเห็นลักษณะเป็นเนินตรงกลาง ไม่งั้นเราจะเห็นว่าเป็นแอ่งน้ำที่สวยงามมากทีเดียว

ลักษณะของธรรมชาติที่บรรจงสร้างขึ้นมาในบางครั้งก็สร้างประโยชน์ให้แก่มนุษย์โดยไม่รู้ตัว...

แต่ลักษณะของเกาะห้องนี้อาจไม่เป็นจุดเด่นเพียงพอสำหรับเป็นที่ท่องเที่ยวสำหรับชาวไทย และเทศ อย่างที่บอกว่าเกาะนี้มีลักษณะเป็นห้อง แต่ภายนอกของห้อง ก็ยังเป็นแหล่งที่มีปะการังน้ำตื้นที่สวยงามทีเดียว

หลังจากนั้นพี่เค้าก็พาออกมาอีกด้านหนึ่งของเกาะห้องซึ่งเป็นที่ ๆ ไว้ดำน้ำดูปะการัง และปลาหลายชนิด จากเดิมที่พวกเราเองไม่เคยดำน้ำ ก็ได้ลองมาดำน้ำใส่สน๊อกเกิล และชูชีพ เพื่อดูความสวยงามของบริเวณท้องทะเล ก็ถือว่าเราได้รับประสบการณ์ที่แปลกดี เพราะภายในน้ำเป็นที่ที่มีปะการัง ปะการังที่เจอก็มีปะการังที่มีลักษณะคล้ายดอกไม้ซึ่งมักจะเป็นปะการังที่คอยกวนใจผมตลอด เพราะผมกลัวที่จะโดนปะการังชนิดนี้ เพราะเปราะบางแถมก็กลัวบาดเจ็บอีกด้วย แล้วยังมีปะการังเขากวาง ปะการังสมองอีก นอกนั้นผมไม่รู้แล้วว่ามีชื่อเรียกว่าอย่างไร จึงไม่สามารถอธิบายถูกได้ แล้วยังมีปลาที่สวยงามอยู่ ที่พี่หมานอยากให้เราดู คือปลานกแก้ว ลักษณะของปลานกแก้ว ถ้าคนเห็นแล้วจะรู้ทันที่ว่าเป็นปลานกแก้ว เพราะมีสีคล้าย ๆ นกแก้ว เราก็ดำน้ำกันอยู่พักใหญ่ บ้างก็โดนปะการังบาดกัน โดยเฉพาะตัวผมเอง ซึ่งนอกจากจะเพิ่งดำน้ำเป็นครั้งแรก อีกสาเหตุหนึ่งอาจมาจากการที่ว่ายน้ำไม่เป็น เลยทุลักทุเลในการดำบ้าง และด้วยเพราะเหตุนี้ทำให้ที่ส้นเท้าผมปรากฏบาดแผลขึ้น ทำให้การเดินทางโดยทางเท้ามีอุปสรรคต่อผมพอสมควร อาจกลายเป็น ผู้ดีไปชั่วเวลาหลายวันเลยทีเดียว(จากสุภาษิตที่ว่า “ผู้ดีตีนแดง ตะแคงตีนเดิน”)

ลักษณะที่ดำน้ำของเกาะห้องเป็นลักษณะที่ไว้ดำน้ำดูปะการังน้ำตื้น ซึ่งปะการังที่นี่เรียกว่าตื้นจริง ๆ ต้องคอยหลบเวลาเข้าไปในเขตปะการัง พอดำลงไปเราจะพบเศษปะการังที่แตกเหมือนเศษกระเบื้องจำนวนมาก อาจเป็นเพราะมันอยู่ตื้นจริง ๆ ก็เป็นได้

การดำน้ำดูปะการังและปลาหลากชนิด ถ้าเกิดว่าเราไม่เคยดำ เราจะไม่รู้เลยว่า ภายในท้องทะเลมันเหมือนเป็นอีกโลกหนึ่ง ซึ่งจะสามารถทำให้เราปลดปล่อยสิ่งที่สร้างความทุกข์ในชีวิตของเราได้ชั่วเวลาหนึ่ง ปลาแต่ล่ะตัวก็ไม่กลัวคน ปลาก็ยังคงแหวกว่ายไปในทิศทางของมัน และเราก็ไปตามทางของเรา แต่สิ่งทั้งสองสิ่งล้วนกลมกลืนกันไปในท้องทะเลอย่างสมดุลย์

ถ้าเพื่อน ๆ คนอื่นอยากมาดำน้ำที่นี่ ขอบอกว่านอกจากเตรียมตัวแล้ว การเตรียมขนมปังมาซักเล็กน้อย จะทำให้ได้รสชาติของการท่องเที่ยวที่สนุกขึ้น เพราะปลาที่นี่ก็ชอบกินขนมปังที่นักท่องเที่ยวให้

แต่ที่นี่ก็มีเรื่องเศร้าเกิดขึ้น...

โก้เพื่อนผม เอากล้องดิจิตอลไป ตัวเค้าเองไม่อยากเล่นน้ำ จึงนำกล้องไปถ่ายรูปในน้ำเพื่อที่จะเห็นรูปปลาชัด ๆ แต่เค้าลืมไปว่าในกระเป๋ากางเกงมีมือถือไว้อยู่ นั่นก็หมายความว่า Nokia 3310 เครื่องนี้ได้จากโลกนี้ไปแล้ว ถึงแม้ว่าเจ้าของจะพยายามปลุกชีพมันอย่างไรก็ไม่ฟื้น

หลังจากนั้นพี่หมานก็พาไปเกาะไร่เลย์ ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งของกระบี่

จุดแรกที่พี่เค้าพาไปก็คือ ศาลพระนาง ในที่นี้เราจะเห็นศิวลึงค์หลายขนาดมาก เพราะพี่หมานเล่าว่า ถ้าใครขออะไรที่นี้แล้วได้ จะต้องนำศิวลึงค์มาถวาย พี่หมานเล่าว่า พระนางหรือเจ้านางนั้นเป็นผู้หญิงที่สวยมาก มีผู้ชายมาติดพันมากมาย แต่ก็ไม่ได้แต่งงานกับใคร พอเจ้านางตายจึงได้ตั้งศาลที่นี้ แต่ผมจำไม่ได้ว่าสาเหตุการตายนั้นมาจากอะไร เพราะฉะนั้นถ้าใครขออะไรจากเจ้านางแล้ว พอได้ต้องเอาศิวลึงค์มาให้ เพราะเจ้านางไม่เคยมีสามี

ผมยังถามพี่หมานว่าแล้วถ้าเราขออะไรกับศาลที่นี่แล้วเราไม่มาแก้บน นั่นหมายความว่า อะไรในตัวเราอาจต้องหดเล็กไปหรือเปล่า(คำเตือน เด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี โปรดได้รับคำอนุญาตก่อนอ่าน ข้อความนี้)

จากนั้นพี่หมานก็พาเดินรอบ ๆ ไร่เลย์ เราจะเห็นมีการปืนป่ายหน้าผา แล้วพี่หมานยังบอกว่า ถ้าจะให้ดีต้องขึ้นจุดชมวิวที่นี่ด้วย เพราะเป็น 1 ใน 2 จุดที่สวยมาก คือที่นี่และเกาะพีพี ซึ่งนักท่องเที่ยวไม่ควรพลาด แต่ว่าเรามาเย็นแล้ว ก็กลัวว่าจะทำให้ลงมาแล้วมืด จึงไม่ได้ขึ้นไปข้างบน

หรือบางที การที่เราไม่ได้ขึ้นจุดชมวิว นั่นหมายความ กระบี่ที่เรามาครั้งนี้น่ะเป็นครั้งแรก แต่ไม่ใช่ครั้งสุดท้าย เพราะเรายังเก็บสิ่งสวยงามลงในความรู้สึกของเรายังไม่ครบเพียงพอ

แล้วหลังจากนั้นเราก็นั่งเรือกลับฝั่งแล้วก็กลับที่พัก ซึ่งวันนี้ผมวางแผนไว้ว่าศัตรูเจ้ากรรมผมคงเล่นงานผมไม่ได้อีกแล้วเพราะผมได้ขอยากันยุงจากรีสอร์ทเพื่อไว้ป้องกันยุงนั่นเอง

จากคุณ : เอี้ยก้วย - [ 1 ก.พ. 46 13:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3

30 ธันวาคม 2545

วันนี้ตื่นขึ้นมาเราก็เข้าไปตลาดเพื่อไปกินติ่มซำร้านเดิมแต่คราวนี้พวกเราไปกันเอง เพราะจะได้ไม่เสียเหลี่ยมเพราะเค้าได้พาเรามาแล้วครั้งนึง หลังจากนั้นเราก็ไปรับพี่หมานเพื่อที่จะพาไปซื้อตั๋วทัวร์เพื่อไปเกาะพีพี ในราคา 650 บาท ซึ่งถูกมากเมื่อเทียบกับการที่เราต้องไปเอง ที่ถูกได้นั้นก็มาจากที่พี่เค้ารู้จักกับคนที่ขายจึงทำให้เราซื้อได้ต่ำกว่าปกติ

ก่อนที่จะขึ้นทัวร์ไป พี่หมานเห็นแม่ค้าเอาแมงดาทะเลมาขาย ตัวเราเองก็ไม่เคยกิน แต่พี่หมานชอบมาก บอกว่าหาซื้อสด ๆ ยากด้วย แล้วสิ่งที่เป็นเรื่องแปลกอีกอย่างก็คือ พอพี่หมานคุยกับแม่ค้าคนนั้นแล้วก็รู้ทันทีว่าไม่ใช่คนใต้ พอถามไปถามมา บอกเป็นคนประจวบฯ จึงทำให้เรารู้ว่า สำเนียงทางใต้ก็มีหลายสำเนียงด้วยกัน แล้วพี่หมานจึงเล่าให้ฟังว่าลักษณะธรรมชาติของแมงดาทะเลนั้นเป็นอย่างไร

แมงดาทะเลนั้นจะมีทั้งตัวผู้และตัวเมีย โดยตัวเมียจะมีไข่ ส่วนตัวผู้ก็มีน้ำเชื้อไว้คอยผสมพันธ์ เพียงแต่ลักษณะของตัวผู้คือเกาะอยู่บนตัวเมีย ไม่ทำอะไร ส่วนตัวเมียก็มีหน้าที่วางไข่ และแมงดาทะเลก็ไม่มีเนื้อ เค้าจะกินไข่ของมัน ซึ่งก็จะกินได้ในตัวเมียเท่านั้น เพราะฉะนั้นตัวผู้จึงไม่มีประโยชน์ เพราะฉะนั้นคำที่ไว้ด่าว่าเป็นแมงดา จึงมาจากลักษณะของแมงดาเช่นนี้นั่นเอง

แต่ก็ไม่ได้ซื้อ เพราะคิดว่าต้องเดินทางก่อน...

พอขึ้นเรือแล้วรออีกพักใหญ่กว่าเรือจะออก หลังจากเรือออกแล้ว เรือก็พาไปที่เกาะห้องแต่ไม่ได้เข้าแค่เพียงบอกนักท่องเที่ยวเท่านั้นว่าเป็นอะไร ตัวเราก็นึกในใจว่าดีนะที่พี่เค้าพามาเมื่อวานก่อนแล้วจึงทำให้เราได้เที่ยวมากกว่าคนที่ซื้อตั๋วมาในทัวร์นี้ แล้วก็ออกเรือไปไร่เลย์ เพื่อรับคนที่จะขึ้นจากไร่เลย์ ไปเที่ยว พอออกจากไร่เลย์ก็มุ่งไปสูเกาะไผ่ ซึ่งเป็นจุดให้นักท่องเที่ยวดำน้ำดูปะการัง ปะการังกับปลาที่นี่สวยมาก สวยกว่าที่เกาะห้องเสียอีก แล้วอีกอย่างน้ำก็ลึกกว่าเกาะห้อง แต่ทะเลที่นี่จะมีคลื่นมากกว่าเกาะห้อง จึงสร้างความลำบากให้ผมมากพอควร แต่ก็เห็นความสวยงามอย่างมาก มีปลาหลากหลายชนิดให้เห็นอย่างไม่ยากนัก นักท่องเที่ยวต่างประเทศที่เก่ง ๆ ไม่ใช้ชูชีพ ใช้แต่สน๊อกเกิล แล้วดำลงไปในน้ำเลย ผมยังสงสัยเลยว่าเค้าดำลงไปได้ไง น้ำไม่เข้าปากหรือไง บางคนมีกล้องที่ถ่ายใต้น้ำได้ก็นำลงไปถ่ายกัน

ปลาที่เกาะไผ่มีจำนวนมากมายสวยงามมาก ปลาแต่ล่ะตัวก็ไม่ตื่นคน และไม่กลัวคน ปะการังก็มีมากและสีสันแปลก ๆ มากมาย มีหลายคนที่ดำน้ำไม่เป็น แล้วเหยียบอยู่บนปะการัง ผมยังกลัวว่าถ้าปะการังชนิดนั้นบอบบาง มันคงแตกหักเป็นแน่

บางทีธรรมชาติกับมนุษย์มักเดินทางไปในทิศทางที่ต่างกัน ธรรมชาติไม่เคยฝันที่จะไปหามนุษย์ แต่มนุษย์มักขวนขวายไปชื่นชมธรรมชาติ และบางทีอาจไม่ดูแลธรรมชาติเหมือนที่ธรรมชาติดูแลตัวมันเอง...

ผมรู้จากพี่หมานภายหลังว่า เกาะไผ่เป็นจุดดำน้ำที่ขึ้นชื่อ ติด 1 ใน 10 ของโลก เพราะยังงั้น ชาวต่างชาติถึงลงไปดำน้ำดูกันอย่างมาก คงเป็นเพราะคำล่ำลือนี้นั่นเอง

พอช่วงออกจากเกาะไผ่ เราก็พบฝูงปลาโลมาจำนวนหนึ่งกำลังเล่นน้ำอยู่ ซึ่งคงภาพที่หาดูได้ยากภาพหนึ่งเลยทีเดียว พี่เค้าบอกว่า ปลาโลมาไม่ใช่มาตลอดแต่มาเป็นฤดู หรือบางช่วง แล้วเผอิญช่วงที่เราไปได้เห็นพอดี นับว่าเป็นสิ่งน่าทึ่งอีกจุดหนึ่ง

หลังจากนั้นทัวร์ก็พาเราไปกินข้าวที่เกาะพีพีดอน และให้เราเดินรอบ ๆ แต่เวลาไม่มากนัก ซึ่งถ้ามีเวลาเพียงพอ คงไปที่จุดชมวิวที่เกาะพีพี ซึ่งสวยงามมาก

หลังจากกินข้าวแล้ว ทัวร์นัดเราประมาณเที่ยงครึ่ง นั่นหมายความว่าเรามีเวลาเดินเล่นอีกประมาณครึ่งชม. เพราะเรากินเสร็จเที่ยงพอดี แต่เผอิญตุ้ยเพื่อนผม เกิดปวดท้องหนักขึ้นมาก จึงต้องหาสุขาเข้า จึงทำให้เราเดินได้น้อยลงไปอีก สงสัยตุ้ยเราจะไปจัด Trip ใหม่ชื่อว่า “ขี้ทั่วไทย ไปได้ทุกเดือน”(จากรายการเที่ยวทั่วไทย ไปได้ทุกเดือน) หรือ “ขี้ไป บ่นไป”(จากรายการ ชิมไป บ่นไป ของท่านสมัคร สุนทรเวช) หรือ “ขี้ตามอำเภอใจ” (จากรายการชิมตามอำเภอใจ) เพราะตุ้ยเรามักจะปวดท้องอย่างสม่ำเสมอ สงสัยลำไส้สั้นกว่าปกติ

ผ่านจากเรื่อง “อี้” เราก็มาเที่ยวกันต่อ

บนเกาะพีพีดอนที่เราเดินเที่ยวนี้ มักจะพบชาวต่างประเทศเป็นส่วนใหญ่ อีกทั้งยังเป็นเหมือนเมือง ๆ หนึ่ง ซึ่งเจริญเติบโตเพื่อรองรับความต้องการของผู้ต้องการมาท่องเที่ยวที่นี่ ทำให้บนเกาะที่ยังห่างไกลจากแผ่นดินแห่งนี้ยังคราครั่งไปด้วยผู้คนมากมาย มีทั้งตู้ ATM และร้านเซเว่น-อีเลฟเว่น โรงแรมและรีสอร์ทเกิดขึ้นมากมาย ร้านค้าที่ขายของต่าง ๆ มีอย่างไม่ขาดแคลน ดูเหมือนเดินอยู่ตรอกข้าวสารยังไงยังงั้น พี่หมานบอกก่อนว่าอยากให้มาพักบนนี้ พักที่โรงเรียน หรืออนามัยที่นี่ก็ได้ แต่ติดที่ว่าคนที่เฝ้าโรงเรียนที่นี่ รวมทั้งอนามัย ไม่อยู่กัน จึงทำให้เราไม่ได้พัก และเราก็ไม่ได้ไปขึ้นบนจุดชมวิวดังที่กล่าวไว้แต่ต้น

แล้วทัวร์ก็พาเราไปที่เกาะพีพีเลย์ แล้วก็ต่อไปที่อ่าวมาหยา ซึ่งเป็นสถานที่ถ่ายทำหนังเรื่อง The Beach แล้วก็ให้คนลงไปดำน้ำต่อ

ที่นี่คนลงไปดำน้ำเยอะขี้น เพราะอ่าวนี้ น้ำไม่มีคลื่น สงบ แล้วก็ไม่ลึกมาก แต่แสงของอ่าวนี้จะไม่มากเท่าเกาะไผ่ ทำให้ท้องทะเลที่เห็นไม่ใสเท่าเกาะไผ่ ผมเองจึงพูดเอาเองว่า เกาะไผ่สวยงามกว่าจากสิ่งที่ผมเองได้พบเห็น คือเป็นความรู้สึกส่วนตัวผมเท่านั้นเองซึ่งคงไม่ใช่ความรู้สึกของทุกคนที่มาสัมผัสดินแดนแห่งนี้หรอก

แต่เมื่อเราลองดูสภาพโดยรวมแล้ว ก็พบว่าอ่าวมาหยานั้นเป็นสถานที่สวยงามมากทีเดียว และลักษณะของอ่าวนี้อาจเหมาะสำหรับการถ่ายทำหนังเรื่องนี้ก็เป็นได้ จึงทำให้ทีมงานจากคณะถ่ายทำถึงต้องมาถ่ายทำกันที่นี่

พอดำน้ำเสร็จทัวร์ก็เดินทางกลับที่อ่าวนาง โดยแวะส่งคนที่ขึ้นที่ไร่เลย์ก่อนด้วย

ขากลับผมหลับเกือบตลอดทางเพราะเพลียมาก...

หลังจากนั้นพวกเราก็ไปแวะที่บ้านปอ โดยวันนี้เค้าบอกว่าจะทำอะไรกินที่บ้าน พี่หมานบอกขอตัวไปค่ำ ๆ เพราะไปทำธุระให้เสร็จก่อน

แล้ววันนี้ผมก็เมามาก คงเป็นผลจากเทอกีร่าจำนวนหนึ่งซึ่งลงท้องไปโดยที่เจ้าของร่างกายไม่ได้วัดปริมาณที่ร่างกายรับได้ไว้ หลายคนอาจงงว่าเทอกีร่าเป็นอย่างไร แล้วมีวิธีกินอย่างไร เทอกีร่านั้นว่าง่าย ๆ ก็คือเหล้าขาวนั่นเอง แต่เป็นเหล้าขาวเม็กซิกัน ถ้าเป็นเหล้าขาวรัสเซีย ซึ่งจะเรียกว่า วอดก้า เวลากินเทอกีร่าจะมีวิธีการที่มากหน่อยคือ เราต้องเตรียมมะนาว และเกลือป่นเอาไว้ ให้เราเลียมะนาวเข้าไปก่อน จากนั้นให้ดื่มเทอกีร่าตามเป็นจำนวน 1 เป็ก แล้วบีบมะนาวตาม คือไม่ต้องผสมโซดาให้ลดความเข้มข้นลงไป เพราะฉะนั้นการดื่มเทอกีร่านั้น อาจทำให้อาการมึนมาเยือนเร็วกว่าปกติ และนั่นอาจเป็นสิ่งที่ผมต้องการ แต่วันนี้มันอาจเกินไปนิดนึง ตรงที่เรียกว่าหัวราน้ำเลยทีเดียว

จากคุณ : เอี้ยก้วย - [ 1 ก.พ. 46 13:51:57 ]