นับเป็นการเดินทางที่ระทึกที่สุดนับแต่ผ่านชีวิตนักเดินทางมานับสิบปี ด้วยการเดินทางครั้งนี้ เราตั้งใจให้เป็นการเดินทางที่สมบูรณ์ที่สุด และสะดวกสบายที่สุด ทุก ๆสิ่ง จึงถูกเตรียมการไว้เป็นเวลาหลายสัปดาห์ก่อนการเดินทางที่ขึ้นชื่อว่าเป็นการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์จะเิริ่มต้นขึ้น
หลังการจัดงานแต่งงานที่ทำให้เรากับแฟน เหนื่อยหนักหนาสาหัสสากรรจ์ เราก็วางแผนจะไปฮันนีมูนกัน แบบว่าอ่านหนังสือ Honeymoon Travel มานานนับปี ใฝ่ฝันว่าตัวเองได้มีโอกาสขึ้นหน้าปกบ้าง (ใครยังไม่เคยซื้ออ่าน ก็ซื้อมาอ่านนะ กิ๊กส์ มาก....) แต่ก็ยังไม่มีโอกาสซะที จนโอกาสของเรามาถึง แต่ก็ต้องเจอกับเหตุการณ์ระทึกเมื่อมีเหตุให้คุณส๊ะมี ของเราต้องติดภาระกิจ คุมรถนักเรียนมาส่งที่กรุงเ้ทพฯ วันเดียวกับที่ต้องเดินทาง ทำงัยดี รถทัวร์ก็จองแล้ว แถมเป็น long weekend ไม่มีทางได้ตั๋วใหม่แน่ ๆ เอาวะ เป็นทหาร ยอมตายเสียดีกว่าที่จะอยู่ที่นี่ เอ๊ย มะช่าย ยอมตายเสียดีกว่าที่จะทิ้งหน้าที่ ก็ได้แต่ภาวนาให้เค้าคนนั้นมาทันก่อนรถทัวร์จะออก
โทร.ไปเช็คก็บอกว่ารถออกช้าไปครึ่งชั่วโมง ตายละหว่า ไม่ทันชัวร์ ฝนก็ตก รถก็ติด รถทัวร์ออกทุ่มครึ่ง ที่สายใต้ใหม่ โทรไปตอนทุ่มนึง ยังอยู่แถว ๆ บางบัวทองอยู่เลย เรากะว่าคราวนี้ชัวร์แล้ว อดไปแน่ ๆ แถมค่าจองรีสอร์ทก็โดนยึด 100% เพราะโทรไป Confirm เรียบโร้ย ในที่สุด ตอนทุ่มยี่จิ๊บ ฮีก็โทรมาบอกว่าอยู่สายใต้แล้ว แต่คนเป็นล้่านเลย ทำงัยดีหากันก็ไม่เจอ แต่บุญบารมีที่หมั่นไปใส่บาตรตอนเช้า่ที่วัดก็เข้าข้างคนสวยอย่างเราจนได้ พอเจอกันก็พากันเดินไปขึ้นรถทัวร์ กรุงเทพฯ - ภูเก็ต VIP 24 ที่นั่งซะด้วยนะ ถ้าเป็นสมัยเด็ก ๆ ก็คงโบกรถไปตามเรื่องตามราว แต่ตอนนี้แก่แล้วง่ะ จริง ๆ กะจะไป เครื่องด้วยนะ แต่คุณส๊าาามี เธอกลัวเครื่องบินน่ะ คือแบบว่าปกติ she ไปไหน she ก็ไปเรือ อ่ะ ไปฮ่องกง จีน ญี่ปุ่น สิงคโปร์ she ก็อาศัยเรืออ่ะ อย่าโตะใจนะ ก็สามีเราเึค้าเป็นทหารเรือน่ะ ก็เลยถนัดอยู่ในน้ำมากกว่าอยู่ในอากาศ (เฮ้อ รู้งี้มีแฟนเป็นทหารอากาศก๊ดี) แล้วคุณเธอก็มาแบบว่าเต็มยศสุดฤทธิ์ มาทั้งเครื่องแบบเลย แถมใส่หมวกหม้อตาลอีกตะหาก เฮ้อ แค่เห็นก็เหนื่อยแล้วล่ะ
วันนั้นเราจำได้ว่ามันทุลักทุเลมากเลยนะ ฝนก็ตก เฉอะแฉะไปโม้ด เลย คนก็เยอะมาก ถึงเจอกันแล้วก็เ้ดินไปที่รถไม่ได้อยู่ดี เพราะคนเต็มสายใต้ไปหมด ต้องขอทางเค้าไปเรื่อย พอถึงรถทัวร์ก็พอดี มีทางเต็มไปทั้งตัวเลย (แหะ แหะ มุขนี้สงสัยล่ม) ทันเวลาุทุ่มครึ่งพอดีเด๊ะ
ได้เวลารถออกก็ตื่นเต้นมาก เพราะเป็นรถทัวร์ที่สบายจริง ๆ ปกติเราจะนั่งรถทัวร์สายสั้น ๆ ประมาณไม่เกิน 150 กม.จากกรุงเทพฯ มาเจอรถ VIP เข้าก็เลยดี๊ด๊ากันใหญ่ แถมคนขับก็ขับดี๊ ดีนะ นิ่มมาก ค่อย ๆ ไป ค่อย ๆ ไป รถยังนึกชมว่าแหมขับปลอดภัยดี
พอออกไปพ้นเขตปริมณฑลเท่านั้นแหล่ะ ไอ้ความรู้สึกเมื่อกี๊มันมลายหายไปสิ้น เพราะคนขับเธอเริ่มเมายา (บ้า รึป่าวไม่รู้) เริ่มขับเร็วขึ้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เราก็เลยตื่นมันทุักหัวเมือง ตั้งแต่ เพชรบุรี ก็ตื่นขึ้นมาเห็นโรงพยาบาลเอกชนในตัวจังหวัด มาถึงหัวหินก็ตื่นอีก มาถึงปราณบุรีก็มีโอกาสได้เห็น ค่ายธนะรัชต์ แล้วก็ตื่นอีกทีที่เมืองประจวบ พอเคลิ้ม ๆ กำลังหลับสบาย รถทัวร์ก็ดันเปิดเพลงคาราบาว ประมาณแบบว่าจะปลุกอ่ะ แล้วก็เปิดไฟด้วย พอถึงชุมพร เลยแยกปฐมพรไปนิดก็ปลุกให้ผู้โดยสารทุกคนตื่นไปกินอาหารรอบดึก ดูนาฬิกาบอกเวลา ตีหนึ่งพอดี Oh my god ปลุกมากินข้าวตอน ตีหนึ่งเนี่ยนะ แต่เราก็ไปกินนะ เพราะกินฟรีล่ะ แหะ แหะ ไม่ได้เห็นแก่กินนะ แต่เห็นแก่ของฟรีน่ะ ทานข้าวต้มเสร็จก็ออกเดินทางต่อ พวกที่รู้งาน เค้าก็เตรียมแปรงสีฟัน กับยาสีฟันไว้กับตัวนะ จะได้แปรงได้ แต่เราไม่รู้ เราก็เลยหลับไปทั้งข้าวต้มในฟันกรามซี่ที่ 2 นั่นแหล่ะ แต่ก็ไม่ได้หลับสนิทนะ ก็ตื่ีน ๆ หลับ ๆ เหมือนเคย ก็ยังตื่นที่พัทลุง แล้วก็ที่อื่นที่ไม่รู้จักอีกมาตลอดทางแหล่ะ ในทีุ่สุดก็มาถึงภูเก็ตโดยสวัสดิภาพจนได้ ใช้เวลาทั้งสิ้น 12 ชั่วโมงพอดีเด๊ะ ไม่ขาดไม่เกิน
หมวดคิตตี้
(มีต่อ)