E2519636 ทำไมนักท่องเที่ยวจึงไม่ค่อยสนใจ อุทยานแห่งชาติดอยขุนตาล [ท่องเที่ยว]

ความคิดเห็นที่ 10

ตอบคุณ คคห.ที่ 9

ไม่ได้เป็นปัญหาเชาวน์ครับ ผมเองสงสัยเท่านั้น จึงตั้งกระทู้ถาม ตัวผมเองก็ยังเหมือนคนใกล้เกลือกินด่าง ตั้งแต่เป็นลูกเขยคนลำพูนมานี่ กลับไปบ้านที่ลำพูนบ่อยๆ ยังไม่ได้มีโอกาสขึ้นไปเที่ยว อช. ดอยขุนตาลสักครั้งเลยครับ ตั้งใจไว้ไม่รู้กี่หนต่อกี่หนแล้ว ไม่สำเร็จสักที แต่ภายในก่อนสิ้นปีนี้ ต้องทำความตั้งใจให้สำเร็จสักครั้ง

แต่ความประทับใจที่ อช.ขุนตาลนี้ มีมาตั้งแต่ปี 2515 ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ไปเที่ยวที่นั่น (นั่นแน่ทำเป็นเล่าเรื่อง ย้อนหลังอย่างกับหนัง "แฟนฉัน" เลยครับ)

ปี 2515 ในช่วงฤดูหนาวครับ ผมขอติดตามไปกับคณะอาจารย์และนิสิต คณะครุศาสตร์ จุฬาฯ ไปเที่ยวที่ดอยขุนตาล โดยทางรถไฟ(ตอนนั้นยังไม่ได้ยกระดับเป็นอุทยานแห่งชาติ) สาเหตุที่แท้จริงคือผมไปหลงเสน่ห์สาวคณะครุศาสตร์ จุฬาฯ อยู่คนคนหนึ่ง สวยขนาดเป็นดาวคณะเลยครับ ความประทับใจครั้งแรกที่เกิดขึ้นกับผมบนดอย คือ ความงามของธรรมชาติที่เกิดขึ้นจากการได้เห็นทะเลหมอกอันสวยงามซึ่งมองลงไปจาก ย.4 มองไปทางทิศเหนือและทิศตะวันตกเฉียงเหนือ เห็น อ.สันกำแพง อ.แม่ทา อ.บ้านธิ (ตอนนั้นยังไม่เป็นอำเภอ) อ.สารภี และขุนเขาทางด้านจังหวัดเชียงใหม่
การได้มีโอกาสเดินเที่ยวป่าบนเขา ไปตาม ย. ต่างๆ นี่สนุกมากครับ ทั้งได้ออกกำลัง ผจญภัย ช่วยเหลือ(สาวๆ) ซึ่งกันและกัน ไปตลอดทาง

แต่ที่สนุกกว่านั้น คือ ตอนเดินลงกลับไปขึ้นรถไฟกลับ สถานีลำปาง ตอนเช้าวันรุ่งขึ้น ปรากฎว่า พวกเราทำเวลาไม่ทัน ต้องตกรถไฟขบวนเช้า กันอยู่ตรงสถานีขุนตาน (เขียนอย่างนี้จริงๆ) ดังนั้น พวกเราจึงจำเป็นต้องนั่งรอรถไฟ(รถหวานเย็น) ขบวนบ่ายจากเชียงใหม่
ซึ่งต้องคอยกันอีกประมาณ 4 - 5 ชั่วโมง

ด้วยความคิดสนุกตามประสาเด็กที่ชอบผจญภัย(ตอนนั้นอายุกว่า 20 ปี นี่ไม่เด็กแล้วนะ) ก็เลยอยากเดินลอดถ้ำ หรืออุโมงค์ขุนตานกันดูสักครั้ง จึงชวนสาวๆกลุ่มที่ผมตามเขาไปนั่นแหละ เดินเข้าถ้ำ...เอ๊ย..เข้า อุโมงค์รถไฟ เพราะสอบถามเจ้าหน้าที่ดูแล้ว ทราบว่าจะยังไม่มีรถไฟทั้งขาขึ้นและขาล่องผ่านอุโมงค์ในช่วงนั้น ถ้ามีรถผ่านมาจริงๆ เขาจะเปิดหวูด และเราสามารถหลบขบวนรถเข้าไปในหลืบข้างผนังอุโมงค์ที่เขาตั้งใจทำไว้เป็นช่วงๆ เพื่อการนี้โดยเฉพาะ
การเดินในตอนแรกๆ ต้องพยายามกำหนดช่วง Step ก้าวเท้าของเราให้พอดีกับหมอนรถไฟแต่ละอัน แล้วพอเดินลึกเข้าไป มันก็จะมืดลงทุกที แล้วก็จะมองไม่เห็นอะไรเลย

ความประทับใจ(ตอนหนุ่ม)ของผมเกิดขึ้นอีกครั้ง ก็เพราะสาวเจ้ากลัวความมืด จึงถือโอกาสมาจับมือผม โดยให้ผมเป็นคนจูงมือเขาเพื่อนำทางเขาไปตลอดระยะทาง 1600 เมตรเศษ กว่าจะออกถึงอีกปลายด้านของอุโมงค์รถไฟ มันรูสึกเหมือนแป๊บเดียวเอง ทั้งๆที่เดินตั้งนาน ความสุขนี่มันผ่านไปเร็วจังเลยเนอะ

(ความประทับใจตอนนี้ ว่าจะขายลิขสิทธิ์ไปสร้างหนัง " แฟนฉันภาค 2 "

เกือบลืมบอกไปว่า เขามีอาถรรพ์อยู่อย่างหนึ่ง เกี่ยวกับอุโมงค์รถไฟขุนตานนี้ คือเขาบอกว่าใครได้เดินลอดถ้ำขุนตานสำเร็จ ต้องเสร็จคนลำพูน ปรากฎว่า ผมก็ไม่สามารถล้างอาถรรพ์นี้ได้ครับ เพราะผลที่เกิดขึ้นคือ ผมจีบน้องดาวคณะคนนั้น(ซึ่งเป็นคนกรุงเทพ)ไม่สำเร็จหรอกครับ เธอแต่งงานกับใครไปแล้วผมก็จำไม่ได้ แต่ตัวผมเองต้องกลายมาเป็นลูกเขยคนลำพูนอย่างแท้จริง ในอีกหลายปีต่อมา (แล้วพ่อตาผมก็ยังเคยเป็นอดีตนายอำเภอแม่ทา ที่ตั้งของอุทยานแห่งชาติดอยขุนตาล นี้ด้วยครับ)

ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ Based on The True Story เรื่องจริงๆ จากชีวิตครับ แล้วโปรดคอยติดตามชมเรื่องทั้งหมดในภาพยนต์ " แฟนฉัน ภาค 2(ตอนเป็นหนุ่ม )"

จากคุณ : AQUANAUTS - [ 31 ต.ค. 46 12:28:21 A:203.146.6.89 X: ]