...ท่องเที่ยวไป...
หลายปีก่อนเดินทางกับคนแปลกหน้าสู่ภูเขาสูง แผ่นดินต่ำ
:b1: คืนแรก จากท่ารถขนส่งสายใต้ สู่ทับสะแก นอนบ้านพักอช.น้ำตกห้วยยาง หลับสบายท่ามกลางแมกไม้ ป่าเขาและสายธาร
:b2: วันที่สอง...เดินและแบกสัมภาระที่ไม่มากนัก ผ่านสายน้ำเย็น ธารน้ำไหล ม่านน้ำตก ดวยความชุ่มฉ่ำ สดชื่น--สายหน่อย หยดเหงื่อซึมไหลจากกาย บนหนทางที่ไต่ระดับขึ้น--ใกล้เที่ยง ได้หยุดพัก ดื่ม,กิน เติมเพิ่มพลังงาน มองไปข้างหน้า มีแต่สีเขียว และ สีเขียวที่เย็นตา สบายใจ --บ่าย ยังคงก้าวเท้าสั้นๆ สวนกระแสความโน้มถ่วงของโลก --เย็น ชื่นใจในที่หมายปลายทาง ที่เรียกว่า "ยอดเขาหลวง" มองลงไปคือทะเลอ่าวไทย เวิ้งว้าง ราบเรียบ หาที่ผูกเปลดีที่สุด เพราะการกางเต็นท์ ค่อนข้างหวาดเสียวเพราะบริเวณเป็นลานหินลาดลงหุบเขา --ค่ำ นั่งนับเวลาเดินขึ้นลูกเดียว ร่วม ๕-๖ ช.ม. --นอนแบบซักแห้ง เพราะ ลำธารน้ำมีน้อย มากและอยู่ห่างมาก
:b4: วันที่สาม- ตื่นตากับตะวันขึ้น --สาย เดินเที่ยวป่าสู่ด้านชายแดนพม่า แนวเขาตะนาวศรี เป็นทะเลอีกด้าน ที่เรียกว่า ทะเลภูเขา เขียวขจีจริงๆ --เที่ยง เดินลงลูกเดียว แต่พักน้อยครั้งกว่า เหนื่อยน้อยกว่า ดืามน้ำน้อยกว่า และใช้เวลาเร็วกว่า --เย็น ถ่ายภาพร่วมกัน ก่อนขึ้นรถโดยสารเข้ากรุง กลับบ้านของตนเอง

...ค้นคิดไป...
หลายคนอาจเปรยว่า ชอบเที่ยวทะเลมากกว่าภูเขา และอีกหลายคนก็บอกว่าชอบเที่ยวภูเขามากกว่าทะเล แต่การเดินขึ้นยอดเขาหลวง ของ อช.น้ำตกห้วยยาง จ.ประจวบ คราวนี้ คิดว่า ระหว่างขึ้นมองไปมีแต่ต้นไม้ ป่าไม้ มันคับแคบแบบ มองลึก คือเมื่อคิดเรื่องใดก็ไตร่ตรอง ให้ลึก ให้ละเอียดหน่อย แต่พอขึ้นถึงบนยอดเขา เห็นทะเลกว้างไกล ได้วิธีคิดที่ว่า มองสิ่งใดให้กว้างไว้ เข้าใจอะไรให้กว้างก่อน เมื่อมาเจอปัญหาแล้วก็จะ มองกว้างก่อน มองกว้างไกล แล้วมาคิดให้แคบลง คับลงอีกครั้ง ปัญหาต่างๆอาจแก้ไขได้ง่ายขึ้น