ปกาเก่อญอแห่งบ้านแม่กลางหลวง

กลางปีที่แล้ว หลังจากเสร็จสิ้นการ Survey ทัวร์ไทยมีตติ้ง#3
ผมก็ได้พบ * แม่กลางหลวง * อย่างบังเอิญบนเส้นทางจาก น้ำตกวชิรธาร
สู่ที่ทำการอุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์

* โครงการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ปกาเก่อญอ แม่กลางหลวง *
ป้ายไม้เล็ก ๆ ข้างทางในบรรยากาศสลัวๆยามเย็น เราวิ่งผ่านมันก่อนที่จะตัดสินใจกลับรถเข้าไปดู
เพียงเพราะคำว่า * อยากรู้ * .... แค่นั้นเอง

บนทางลงสั้นๆแต่ชันสุดใจนั้น ผมต้องตื่นตะลึงกับทุ่งข้าวขั้นบันไดเขียวขจีที่ทอดตัวอยู่เบื้องหน้า
ทุ่งข้าวสีเขียวสดใสค่อยๆเล่นระดับจากต่ำไปหาสูงบนเนินเขานั้นดึงดูดสายตาของทุกคน
จนลืมนึกถึงความชันของเส้นทางไปเลย

กระท่อมเล็ก ๆ ข้างลำธารสายน้อยในอ้อมกอดของขุนเขา ปรากฏอยู่เบื้องหน้าพวกเรา
ใครบางคนบอกกับผมว่า * เหมือนกับกระโดดออกมาจากรูปวาด *
ก่อนที่ทุกคนจะสรุปว่า นี่แหละ * บ้านในฝัน * ของจริง

หลากหลายทริป ที่ทำให้เราต้องแวะไปเยี่ยมเยียนที่นั่น
ทั้งทริปน้ำตกผาดอกเสี้ยว สายน้ำที่ไหลเร่งแรงหลั่งลงมาชั่วนาตาปี ให้ความชุ่มชื่นแก่สรรพสัตว์นานา
ทั้งทริปดอยหัวเสือ ที่ได้ยล * สวรรค์สีส้ม * ยามแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์สาดส่องกระทบภูผาผืนไพร

จากครั้งที่หนึ่งเป็นครั้งที่สอง... สาม... สี่... ไปจนถึง ครั้งที่ห้า
บางครั้งที่เราไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะเที่ยวที่ไหนอีก
ค่าที่ไปมาหมดแล้ว และบางแห่งก็ไปหลายครั้งแล้ว
หลาย ๆ คนถามว่าทำไม ?

ผมประทับใจในสำเนียงชาวเขาฟังออกบ้างไม่ออกบ้างของชาวปกาเก่อญอเหล่านั้น...
ผมประทับใจในรอยยิ้มและนิสัยสัตย์ซื่อบริสุทธิ์ของพวกเขา...
ผมประทับใจในน้ำใจที่มีมากล้นบนความจนสุดขั้วของผู้คนบนนั้น...
สิ่งเหล่านี้เองที่ทำให้ผมกลับไปที่นั้นครั้งแล้วครั้งเล่า
เหมือนมีสายใยของน้ำใจเล็ก ๆ ที่เชื่อมระหว่างผมกับผู้คนที่นั่น
ไม่มีเส้นแบ่งกั้นระหว่างเผ่าพันธ์ ...
มีความจริงใจ ...
มีความห่วงหาอาทร ...
ณ . ที่แห่งนั้น ...
แม่กลางหลวง ...