ความคิดเห็นที่ 1 “ ตื่นได้แล้วถึงแล้วจ๋ะ..” เสียงน้อยหน่าหรือเปล่านะ .แบบว่างัวเงีย “ โอย ปวดคอ.. “ ตอนที่ตื่นขึ้นมาภาพที่อยู่ต่อหน้าฉัน มันคล้ายๆสนามฟุตบอลสักสอง สาม สนาม โล่งๆกว้างๆ Guy บอกว่าเราเพิ่งผ่านสถานีรถโดยสารมา ตอนนี้ต้องไปหาที่พักก่อน ถึงตอนนี้ฉันนั่งตัวตรงเต็มบรรทัดตื่นตาตื่นใจมั้ย....ไม่แน่ใจ น่าจะเรียกว่า..แปลกตาดีกว่า ก็เมืองนี้น่ะ มองไปทางไหนก็เจอแต่ฝรั่งเต็มไปหมด แบกเป้ใบโต เดินท่อมๆ เรานั่งรถผ่านโรงพยาบาลซึ่งทำให้รู้สึกสลดหดหู่ยังไงบอกไม่ถูก มันเก่าๆ พังๆ ร้างๆ บอกไม่ถูก แต่ก็พยายามไม่คิดแทนคนที่นี่ ไม่เจ็บปวดแทนเขา เพราะเป็นเพียงคนผ่านทาง ไม่อาจเข้าใจอะไรได้ลึกซึ้ง คนที่นี่ก็คงไม่ต้องการให้เราสงสารหรอก ทุกชนชั้นล้วนมีศักดิ์และศรี เราต่างมีและต่างเป็น . พอพ้นโรงพยาบาลมาหน่อยGuy ก็บอกให้คุณลุงคนขับ เลี้ยวรถลงตามเส้นทางลาดลงเนินที่ติดถนนใหญ่ เข้าไปจอดที่สถานที่แสนสวยงาม “ น้ำซองรีสอร์ท “ ติดริมน้ำซอง ฉันลงรถด้วยอาการคล้ายผีเสื้อกระพือปีก เริงร่า รีสอร์ทอยู่ในทำเลดี อาคารที่พักดูสะอาดสะอ้าน ห้องพักภายในจัดตามมาตรฐานห้องพักโรงแรมทั่วไป สวย ดูดี แต่..ไม่ชอบ Guy ไปสอบถามราคาที่พัก ได้ความว่าห้องธรรมดาราคาประมาณ 1,200 บาท ห้องวี ไอ พี ราคาประมาณ 1,500 บาท ทางรีสอร์ทจะลดให้เราห้องละ 1,000 บาท Guy แอบบ่นว่าแพง (ฉันแอบบ่นว่า ฝรั่งยังบอกแพง ) ทั้งที่ไม่มีแขกพักเลยควรจะถูกกว่านี้สัก 500 บาทก็พอ เราจะอยู่ตั้งหลายวัน..โอว์ พ่อคุณ เนี่ย!นิสัยนี้พี่ไทยชัดๆเลย ฉันมองหน้าตุ๋ง ปากถามว่าเอาไง..แล้วแต่คุณ แต่ฉันไม่ชอบไม่อยากพักที่นี่ มันจะต่างอะไรกับที่ที่เราเพิ่งจากมา ตุ๋งเห็นด้วยบอกว่าเธอก็ไม่ซีเรียส Guy เดินนำไปดูอีกที่ข้างๆกัน ..นี่ไงๆ” ถาวรสุข “ ที่ใครๆในเวปต่างเขียนถึง ไหนดูซิ.. อืมม์สวยดี แต่งได้น่ารัก แต่ ไม่ต่างจากรีสอร์ทข้างกัน แม้สนามหญ้าสวนหย่อมจะได้รับการจัดแต่งที่สวยกว่า แต่ก็สวยชนิดที่ฉันมักจะเรียกว่า ธรรมชาติที่ผ่านการศัลยกรรมตบแต่ง แถมราคาก็ปรุงแต่งอย่างดี.. ราคาเท่าๆกันกับรีสอร์ทข้างๆเลย แต่จากการพูดคุณกับคุณป้าเจ้าของ กิจการดีกว่าข้างเยอะ..เพราะห้องพักเต็ม .. บนความเหมือนที่แตกต่าง คุณป้าเจ้าของน่ารักดี .ท่าทางใจดี แถมแนะนำที่พักอื่นๆให้เราด้วย ฉันถาม Guy มีที่พักที่อิงธรรมชาติมั้ย เอาแบบที่เรียกว่ากลมกลืนกับธรรมชาติ Luxury and inexpensive Guy บอกมีอยู่แห่ง ของมิสเตอร์โจ เพื่อนเขาเอง อิงธรรมชาติ แม้ไม่ถึงกับ luxury แต่ก็สะดวกสบายและไม่แพงไปดูกันมั้ย .. ต้องไปอยู่แล้วก็เราไม่มีที่พักนี่นา กายบอกว่าอยู่ฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำนะ ชื่อ Maylyn guest house เอาชื่อลูกสาวมาตั้ง .. เราต้องข้ามสะพานไปกัน สะพานที่ว่าอยู่ไม่ไกลเลย ติดรีสอร์ทนี่เองแหละ เป็นสะพานที่ฉันอยากมาดูนักดูหนา สวยงามติดตาจนติดใจ ถึงขนาดรีบรับปากเดินทางมาที่นี้ทันทีที่ถูกชวน สะพานที่ว่ามีความพิเศษยังไง ตามฉันมาไวๆอย่าได้ชักช้าเชียว สะแพ้น..สะแพน..อ้อ.! สะพาน สะพานไม้แป้นปีก เสาสะพานเป็นไม้ที่ไม่ได้ท่อนใหญ่อะไรนัก อาศัยจำนวนที่มากจึงสามารถค้ำยัน รองรับน้ำหนักผู้คนที่สัญจรไปมา ทั้งรถมอเตอร์ไซค์ทั้งจักร-ยานขับผ่านไม่กลัวตกน้ำ ช่วงที่เรามานี้น้ำในแม่น้ำซองลดลงไปมากโข เราจึงมอง เห็นตัวสะพานแบ่งเป็นสองช่วง คือช่วงที่เริ่มจากริมฝั่งด้านทิศตะวันออกทอดยาวไปถึงช่วงกลางของแม่น้ำซองที่ตอนนี้มีแต่กรวดหิน และอีกช่วงจะทอดยาวมาจากทิศตะวันตกปลายสะพานสิ้นสุดลงตรงกลางลำน้ำซองที่ที่มีแต่กรวดหิน โดยที่ปลายสะพานของทั้งสองฝั่งไม่ได้จรดกัน เออนะ! แล้วนี่หน้าน้ำจะข้ามไปยังไงละทีนี้ หรือว่าพอน้ำมาสะพานก็ไป หรือว่ามีที่อื่นให้ข้ามอีก หรือว่าผู้คนงดสัญจรติดต่อกัน หรือว่า..??? อืมม์ ! เก็บคำถามไว้กลับไปหาคำตอบใหม่คราวหน้า สะพานไม้แสนคลาสสิค มิสเตอร์กายเดินนำพวกเราไปตามสะพานและหยุดอยู่ตรงกลางสะพานเพื่อชำระค่าข้าม “ ขัว “ ดีนะที่หาข้อมูลมาบ้างว่าจะต้องเจออย่างนี้ ไม่งั้นคงงงตาย..ทำไม้ทำไมมีกระท่อมอยู่กลางน้ำ ที่แท้ก็คือด่านเก็บเงินบำรุงสะพานนี่เอง แต่เท่าที่เห็นดูเหมือนว่าไม่ได้รับการบำรุงเท่าไหร่ เราถามราคาค่าผ่านด่าน 2,000 kip ต่อเที่ยว ข้ามกี่ครั้งก็ต้องจ่ายทุกครั้ง ไม่เว้นแม้แต่คนลาวเอง มิน่าล่ะเราจึงเห็นฝรั่งบางคน หรือแม้แต่คนลาวเองลงทุนเดินลุยน้ำ โชคดีที่น้ำลด ฝรั่งขายาวข้ามง่ายหน่อย ถ้าฉันลงไปเดินลุยน้ำบ้างเข้าใจว่าจะเปียกถึงสะโพก มิสเตอร์กายของเราเริ่มต่อรองราคา “ ขอจ่ายเที่ยวเดียวได้มั้ย เพราะจะไปดูที่พักที่เมลิน ถ้าได้ก็ต้องเดินกลับมาขนของอีก แค่ไม่กี่นาทีเอง หรือถ้าไม่มีก็จะกลับไปหาที่อื่น “ ต้องบอกไว้ก่อนเลยว่าภาษาที่กายพูดคือภาษาลาวสำเนียงฝรั่งซึ่งน่าฟังมาก .. พวกเราช่วยกันต่อรองใหญ่ จนแม่หญิงลาวตอบตกลง เราไปกัน 6 คน จ่ายไปทั้งหมด 12,000 kip ( 1000 = 4 บาท ) พอพ้นปลายสะพานมาหน่อย เดินต่ออีก 100 เมตร ก็ถึง Maylyn guest house ของ มิสเตอร์โจ บ้านของโจเป็นบ้านไม้สองชั้นยกพื้นสูงให้ใต้ถุนดูโล่ง มีห้องครัวและห้องน้ำอยู่ด้านล่าง มีโต๊ะสำหรับทานอาหารและเสวนา สองตัว ตอนที่กายและขวัญตาไปถึง “ โจ “และ“ วรรณ “ ภรรยาชาวลาวของเขาออกมาต้อนรับ พวกเขาดีใจมากที่เจอกันถามไถ่ราวกับญาติพี่น้อง “ โจ “ และ “ วรรณ “ พาเด็กหญิงเมลินและโจน้อยมาต้อนรับเรา น่าตาน่าเอ็นดู เด็ก..ไม่ว่าเชื้อชาติไหนน่ารักเหมือนกันหมด .“ โจ “ พาเราเดินดูที่พัก จะมีบ้านสองชั้นอยู่ด้านหน้าแบ่งห้องให้นักท่องเที่ยวพัก เปิดให้พักเฉพาะชั้นบนเพราะห้องด้านล่างกำลังต่อเติม มีห้องน้ำอยู่ด้านล่างสองห้อง และที่ซ่อนตัวอยู่ในสวนริมน้ำ จะเป็นเรือนไม้ยกพื้นสูง ฝาไม้ไผ่สานขัดสลับไปมา มีก้าวอี้หวายสำหรับนั่งเล่นสองตัว พักได้ 2 คน มีอยู่ 4-5 หลัง เห็นปุ้บชอบปั้บ..จะนอนแบบนี้แหละ แต่โจบอกว่าว่างหลังเดียวคงไม่พอสำหรับคน 6 คน แต่จะมีเรือนไม้อีกหลังที่สร้างเป็นเรือนแถวยกพื้นสูง มีห้องพัก 3 ห้อง ตอนนี้ว่างอยู่หนึ่งห้อง หาฟูกเพิ่มก็พอจะนอนได้ 4 คนไม่อึดอัด กายบอกโจว่าพรุ่งนี้เขากับขวัญจะกลับ ก็จะเหลือ 4 คน ค่อยแบ่งกันมานอนแทนก็ได้ แต่เขาก็ยังไม่ตัดสินใจซะทีเดียวขอความเห็นจากพวกเราก่อน สำหรับฉันน่ะ โอเคตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว ทีนี้ก็เหลือแต่คนอื่นๆ ซึ่งไม่มีปัญหา เราตกลงพักที่ Maylyn ในราคา 3 $ต่อคนต่อคืน กายถามว่า..luxury and inexpensive เท่าที่ต้องการมั้ย จ้าพ่อคู้ณ หลังจากนั้นก็เดินไปหาอะไรทานกัน เพราะนี่ก็จะบ่ายโมงอยู่แล้ว หิว หิว หิว เดิมทีจะไปหาอะไรทานในตลาด แต่กลัวจะหน้ามืดก่อน จึงตัดสินใจทานกันที่หน้าที่พักฝั่งตรงข้าม ที่มีชื่อขึ้นป้ายว่า “ Mr.Bountan Restaurant ” รสชาดอาหารใช้ได้ และทำให้จานใหญ่มาก มื้อนั้นหมดไปแปดหมื่นกว่าๆ นับเงินกันมันระเบิด กินอิ่มก็ไปขนของเข้าที่พัก และวางแผนไปเที่ยวต่อในภาคบ่ายก่อนที่ใครบางคนจะล้มตัวลงนอน ฮ้าววววววว!!! จากคุณ : นันทิยา - [ 8 พ.ค. 47 15:42:12 A:203.151.39.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 รถลีมูซีน ถ้ำภูคำ .. วังเวียงlagoon รอบบ่าย มิสเตอร์กาย ภูมิใจนำเสนอ ถ้ำภูคำและวังเวียงlagoon เขาบอกให้เรานำชุดไปเปลี่ยนเล่นน้ำด้วย เพราะมีสระสำหรับเล่นน้ำสวยมาก ถ้ำภูคำอยู่ห่างจากที่เราพักประมาณ 6 กม. เราจึงเลือกที่จะเช่ารถไปกัน โดยรถที่เช่าไปเป็นรถดัดแปลงเอนกประสงค์ ใช้เครื่องยนต์คูโบต้า ต่อพวงด้วยกะบะและหลังคา ขับเคลื่อนอย่างช้าๆ แต่ว่าสะเทินน้ำสะเทินบก กายเรียกรถดัดแปลงคันนี้ว่า “ ลีมูซีน “ เขาบอกว่าสำหรับพวกเราแล้วต้อง ” luxury and inexpensive limousine ” ถนนไปถ้ำภูคำ สีแดงด้วยดินแดงและลูกรัง ริมทางคือทุ่งนาที่เก็บเกี่ยวแล้วสีน้ำตาลแห้งๆ บางแห่งก็มีแปรงผัก มีภูเขาหินปูนขนาดใหญ่โอบล้อม มีบางช่วงที่ผ่านหมู่บ้านชาวเขา เด็กเหญิงบางคนเก็บดอกหญ้ามาทำเป็นมงกุฏดอกไม้สวมหัว เด็กบางคนนอนราบกับพื้นดินพื้นหญ้าประมาณซึมซับไอดินกลิ่นหญ้า บ้างก็วิ่งเล่นไล่จับกัน ชีวิตช่างอิสระซะจริงๆ นั่งรถลิมูซีนกระเด้งกระดอน..ตลอดทางกว่าจะไปกว่าจะมา หน้าก็นวล..แดง ผมก็โดนย้อมเป็นสีน้ำตาล สวยงามกันทุกผู้คน กาย คอยตะโกนถามพวกเราแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ว่า ” สนุกมั้ย สนุกมั้ย “ ฉันมองเห็นแววตาและความจริงใจของเขา จนอดที่จะยิ้มให้และตอบเขาทุกครั้งที่ถามว่า “ สนุกมั่กมาก..กาย ขอบคุณมากที่พามา “ ถึงถ้ำภูคำก็เจอด่านเก็บค่าธรรมเนียมอีกแล้ว และมิสเตอร์กายก็ไม่พลาดที่จะต่อรองราคา..โดยบอกชาวบ้านที่เก็บเงินว่า มีคนลาวห้าฝรั่งหนึ่ง ไม่อยากเชื่อเขาคิดเงินเราเท่าคนลาว..แสดงว่าพวกเราและลาวไม่ต่างกัน เนียน 5 5 5 บริเวณโดยรอบ เงียบสงบและร่มรื่น มีฝรั่ง 5-6 คนบ้างอ่านหนังสือ บ้างเล่นน้ำ บ้างนอนเล่น สระว่ายน้ำหรือ..lagoon.น้ำใสมาก สีฟ้าสวยยังกับน้ำทะเล ส่วนตัวถ้ำจะต้องเดินเข้าไปอีกนิดหน่อยจะมีเส้นทางปีนไปตามเทือกเขาหินปูน ระยะทางไม่ไกลนัก ชันเล็กน้อยถึงปานกลาง ในตัวถ้ำไม่มีหินงอกหินย้อยที่สวยนัก ร่องเหวลึกน่าหวาดเสียว สำหรับฉันแล้ว..รู้สึกว่าน่ากลัวและไม่คุ้มเหนื่อยที่ปีนขึ้นมา แต่ถ้าไม่ขึ้นมาดูให้เห็นกับตาก็จะค้างคาใจไปตลอด ปีนลงจากถ้ำไปดู..กายกระโดดน้ำเล่น จนเวลาผ่านไปพอสมควรจึงจากลา มาคราวหน้าจะมาเล่นน้ำบ้าง ขากลับ กายยังถามด้วยประโยคเดิมๆอีกแล้ว..สนุกมั้ย..สนุกมั้ย พระอาทิตย์ลับฟ้า ที่ริมน้ำซอง เย็นนี้เราข้ามสะพานโดยไม่ลืมที่จ่ายค่าผ่านทาง ไปนั่งเฝ้ามองพระอาทิตย์ลับฟ้า ที่ริมน้ำซอง มีเก้าอี้ไม้เล็กๆวางเรียงราย นักท่องเที่ยว3-4 คน นั่งตั้งกล้องอยู่ก่อนเราแล้ว ริมน้ำซอง เทือกเขาหินปูนทอดยาว พระอาทิตย์ดวงโต..แก้มแดง คล้อยเคลื่อนเลื่อนต่ำลงหลังเขา เงาสะท้อนในน้ำ...งดงาม .. และ คิดถึงคุณ . หลังชมพระอาทิตย์ลับฟ้า พวกเราก็เดินชมเมือง ดูเหมือนว่าที่วังเวียงกายจะมีเพื่อนมากมายเยอะแยะ เพราะเดินไปที่ไหนก็ล้วนแต่เป็นเพื่อนของเขาทั้งสิ้น เชื่อแล้วล่ะว่า..วังเวียงคือบ้านอีกหลังของเขา กายพาพวกเราไปดินเนอร์ที่ร้าน “ Full moon “ แน่นอนเป็นร้านของเพื่อนเขา “ มิสเตอร์แพง “ หรือ “ อ้ายแพง “ กายบอกว่าอาหารที่นี่อร่อยทุกอย่างแถมไม่แพงอีกด้วย “ expensive but inexpensive “ .. เราสั่งอาหารทั้งลาวทั้งอาหารฝรั่งเยอะแยะไปหมด อร่อยจริงๆด้วย ไม่ใช่เพราะหิวหรอก อร่อยมากโดยเฉพาะไก่ทอดมันฝรั่งและสเต็กเนื้อ กินกันจนพุงกาง พอถึงตอนเก็บตังค์ นับกันหน้ามืดอีกแล้ว แปดหมื่นกว่าๆ อิอิ ขากลับกายนำเสนอของหวานที่เขาบอกว่าอร่อยมาก แน่นอน..เพื่อนของเขาอีกนั่นแหละที่ทำ..” โรตีช็อกโกแล็ต “ โดยมิสเตอร์โฮง พวกเรากินกันชนิดไม่กลัวอ้วน คืนนี้ ที่สนามข้างๆโรงพยาบาลมีงานคล้ายๆสวนสนุก มีม้าหมุนเล็กๆ มีขายขนม ขายสินค้า กายบอกว่า.. “ Vang Vieng Festival “ โอว์!พ่อคุณเข้าใจเรียกนะ ขากลับข้ามสะพานคลาสสิคอีกแล้ว นึกว่าไม่มีคนเก็บเพราะสามสี่ทุ่มแล้ว ที่ไหนได้นอนเฝ้าสะพานกันเลยทีเดียวเชียว กะจะเบี้ยวซะหน่อย..ไม่ได้เลย คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง มีดวงจันทร์สองดวง บนฟ้าและลำน้ำซอง หอมกลิ่นผักชีจากสวนข้างสะพาน พระจันทร์เต็มดวง ผู๋จั้ดก๋านเปลี่ยไป ผู๋จั๋ดก๋านเปลี่ยนไป . โอ๊ย! ใครนะใครทำลายบรรยากาศ รีบเดินกลับบ้าน..นอนดีกว่า . ก่อนนอนยังแว่วๆบางคนเปรยขึ้นมาว่า “ วังเวียงน่าจะมาจากคำว่า วังเวง..นะ “ บรื๋อ คิดได้ไง .. จากคุณ : นันทิยา - [ 8 พ.ค. 47 19:41:09 A:203.151.39.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้ำจัง ฝรั่งและ เส้นทางใหม่ 6.30 น.เช้านี้ตั้งใจจะตื่นเช้าเพื่อไปส่งกายและขวัญแต่ก็ไม่ทันเพราะตื่นสายเลยเปลี่ยนแผน ไปหาอะไรอร่อยๆกระแทกกระเพาะดีกว่า อากาศตอนเช้าที่นี่ค่อนข้างเย็น มองเห็นละอองหมอกลางๆ หอมกลิ่นผักที่สวนข้างสะพาน ว่ากันว่าถ้าอยากรู้ว่าบ้านเมืองไหนอุดมสมบูรณ์หรือไม่ให้ไปดูที่ตลาดเพราะตลาดคือครัวของคนทั้งเมือง ลงว่าตลาดไม่มีอะไรมาขายอย่าได้หมายว่าชาวบ้านจะมีกิน ตลาดเช้าของวังเวียงอุดมไปด้วยของสด ผักสด สดเห็นๆ เดินดูนั่นนี่ไปเรื่อยทำตัวเหมือนนักท่องเที่ยวไงไม่รู้ ไปจบและจอดที่ร้านขายข้าวเปียกเส้น ตบท้ายด้วยกาแฟลาว( อีกแล้ว ) กาแฟเข้มข้นมีนมข้นนอนอยู่ก้นแก้ว หอม .ได้กลิ่นมั้ย แก้วละ 2,000 kip เท่าค่าข้ามสะพานเลย ขากลับซื้อของกินติดไม้ติดมือกลับไปฝากตุ๋งกับพี่ตุ้ย เต็มมือ วันนี้เราจะเดินเล่นๆไปเที่ยว “ ถ้ำจัง “ กัน ถ้ำจัง .อยู่ในเขตวนอุทยานวังเวียง เป็นถ้ำขนาดใหญ่มีลำธารไหลลอดผ่านถ้ำคิดถึง..ถ้ำน้ำลอด..ที่ปางมะผ้าจัง คิดถึงปาย สองเมืองนี้มีอะไรคล้ายๆกัน อย่างว่า บ้านพี่เมืองน้อง เราสอบถามเส้นทางจาก..วรรณ..เธอบอกเส้นทางที่ไม่ต้องข้ามสะพานแก่เรา ไม่ต้องจ่ายค่าสะพาน เพียงเดินเลียบเลาะรั้วบ้านไป ผ่านป่าละเมาะ ผ่านทุ่งนาที่มีเทือกเขาเป็นฉากหลัง มีเส้นทางเดินที่ชัดเจน รู้สึกเหมือนเดินไปเรือกสวนไร่นามากกว่าเดินไปเที่ยว .ข้ามลำห้วยเล็กๆ เข้าเขตป่า มองเห็นป่าสักอยู่ไม่ไกลนัก เจอเด็กหนุ่มคนลาวสองคนกำลังทำรั้ว เขาบอกทางแก่พวกเรา เดินเดาสุ่มเองบ้าง แต่ก็ไปถึงในที่สุด บริเวณถ้ำจังร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ เป็นสถานที่พักผ่อนของชาวลาว มีบางกลุ่มเดินทางมาจากเวียงจันทร์ทีเดียวเชียว เจอวัยรุ่นวัยใสหนึ่งกลุ่มกำลังเล่นกีต้าร์ร้องเพลง ” คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ.. ” ฉันเลยขอแจมด้วย หนึ่งท่อน.. ตั้งใจร้องให้เสียงดังไปถึงฝั่งไทยเลยทีเดียว . *^__^* ถ้ำจัง บนเทือกเขาหินปูน บันไดทอดยาวขึ้นสู่ปากถ้ำ จ่ายค่าเข้าชม 9,000 kip ..เราบอกว่าเราเป็นคนลาวใหญ่ต้องจ่ายแค่6,000 kip สิ แต่เจ้าหน้าที่บอกว่า “ บ่แม่น พวกเจ้าเป็นคนไทย เป็นซาวต่างซาด ต้องจ่าย 9,000 kip “ แหม้! . อุตส่าห์กัดฟันพูดภาษาลาวที่ไม่ค่อยจะชำนาญนัก..นึกว่าเนียนแล้วเชียว อิอิ บันไดปูน 147 ขั้น ถึงปากถ้ำ เปล่า..ฉันไม่ได้นับเพราะมัวแต่เดินอมบ๊วย น้อยหน่าเป็นคนเดินนับ แต่พอขึ้นไปถึงข้างบนกลับเจอว่ามีการเขียนบอกไว้เรียบร้อย ว้า!..วัยรุ่นเซ็ง วิวมุมสูงค่อนข้างสวย เมืองนี้ถูกโอบกอดด้วยเทือกเขาหินปูน มองไปทิศทางไหนก็เจอแต่ภูเขามีลำน้ำซองทอดตัวยาวไกล .สุดสายตา ที่หน้าทางเข้าเราเจอสองสาวเยอรมันทราบชื่อว่า..โดนี่ กับ คอนนี่ ยืนรีๆรอๆ จึงชวนเดินเข้าด้วยกัน มีคุณลุงมัคคุเทศน์นำทาง บรรยายรูปลักษณ์ หินงอกหินย้อยหลากจินตนาการ ซึ่งล้วนแล้วอ้างอิงเรื่องราวทางพุทธศาสนาและนิทานสมัยก่อน บังเอิญเป็นเรื่องราวเดียวกันกับเรื่องเล่าของเรา..อีกนั่นแหละ น้อยหน่ากับพี่ตุ้ยทำหน้าที่เป็นไกด์บรรยายให้สองสาวฟังอีกต่อ คุณลุงมัคคุเทศน์เล่าว่าองค์สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาแห่งสยามประเทศก็เคยเสด็จเยือนถ้ำแห่งนี้ ท่าทางคุณลุงภาคภูมิใจมาก . รู้สึกดีจัง.. เดินวกไปวนมาใช้เวลาไปพอสมควรก็เดินลง โดนี่กับคอนนี่ ถามพวกเราถึงสถานที่เที่ยวแห่งอื่น เราแนะนำถ้ำภูคำ แต่หลังจากบอกเส้นทางแล้วเธอทั้งคู่ก็ส่ายหน้าไม่ขอไป ขอเกาะติดกลุ่มเราไปนั่งๆนอนๆที่ร้านของอ้ายบุญทันหน้าเกสต์เฮาส์ ของเราดีกว่า เอางั้นก็ได้ไม่ว่ากัน ขากลับเรามีความพยายามที่จะใช้เส้นทางเดิม เดินตัดป่า ตัดทุ่ง ซึ่งจำไม่ค่อยจะได้เท่าใดนัก แน่นอน!..งานนี้ฉันได้รับเกียรติให้เป็นผู้นำทาง เดินเข้ารกเข้าพงไปถึงป่าสัก เอ! ขามาไม่ถึงป่าสักนี่นา แต่ก็ยังเดินต่อจนเจอลำห้วย ต้องข้ามลำห้วยไปอีกฝั่ง โอว์แม่เจ้า!..ที่ไหนละนี่ แม้ภาพทุ่งนาข้างหน้าไม่คุ้นตานัก แต่ภูเขาลูกใหญ่โตนั่นน่ะ..คุ้นจัดๆ ฉันหันกลับมาบอกสมาชิกที่เดินตามว่า “ มีข่าวดีจะแจ้งให้ทราบ ข่าวดีคือเราค้นพบเส้นทางใหม่ เย้! และข่าวร้ายคือ .เราหลงทาง เย้! “ โดนี่กับคอนนี่หันไปถามน้อยหน่าว่าฉันพูดเล่นใช่มั้ยที่บอกว่าเราหลงทาง น้อยหน่าหัวเราะก่อนบอกว่า ฉันพูดจริง เราหลงทาง แต่อย่ากลัวไปเลยนะ เราหาทางกลับได้แน่ เพราะเราไปเที่ยวไหนก็หลงทางกันเป็นประจำแต่ก็หาทางกลับได้ทุกทีแหละ..” ไม่รู้ว่าสองสาวสบายใจขึ้นบ้างรึเปล่ากับคำอธิบายและการันตีเรื่องหลงทางนี่น่ะ ฉันพาสมาชิกเดินตัดท้องทุ่ง เดินไปคุยไป หัวเราะไป หันกลับไปดูพี่ตุ้ยกับตุ๋ง เดินหิ้วถุงขนมตามมาห่างๆ ทั้งขำทั้งสงสารพี่และเพื่อน เออนะ! พามาลำบาก.. แต่เธอบอกว่าเธอสบายดีอย่ากังวลไปเลย..ว่าแต่ว่าจุ๋มพากลับได้แน่นะ . ฉันหัวเราะอย่างเดียวเลย ฉันบอกทุกคนว่ามีเสาไฟฟ้าอยู่ไม่ไกลนัก เดี๋ยวเราก็เดินไปถึง เข้าใจว่านั่นน่ะจะเป็นถนน ก็ภูเขาข้างหน้ามันคุ้นๆว่าเป็นเส้นทางไปถ้ำภูคำ นั่นหมายความว่าเราโผล่มาอีกด้านของหมู่บ้าน แต่ก็ไม่ไกลจากหมู่บ้านนัก ถึงตอนนี้ โดนี่กับคอนนี่ก็ยิ้มได้เต็มหน้า.. ฉันบอกทั้งคู่ว่าความจริงที่เลือกมาด้านนี้ไม่ได้หลงทางหรอกนะ เราเพียงแต่จงใจแวะมาชี้เส้นทางไปถ้ำภูคำให้สองสาวเท่านั้นเอง จริงจริ้ง ขอบอก! สองสาวบอกว่า “ You are a good guide “ 5 5 5 “ เปิดเส้นทางใหม่คือหัวใจของการเดินทาง ” เดินจนเหนื่อย หัวเราะกันจนเมื่อย พอถึงร้านอ้ายบุญทันโดนทักว่าไปเที่ยวไหนกันมาท่าทางโทรม..อ้าว! พอฉันเล่าให้ฟังอ้ายบุญทันบอกว่าพวกเจ้าคือน่าสงสารแท้ ฉันเลยบอกว่าถ้าสงสารก็จงรีบไปหาอะไรมาให้ทานไวๆก่อนที่จะเป็นลมตายหรือไม่ก็ตาลายกระโดดกินเจ้า นั่งๆนอนๆคุยกับโดนี่กับคอนนี่จนเย็นย่ำ ชวนสองสาวไปชมพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าที่ร้าน Sun set illusion ริมน้ำซอง เป็นตัวน้อยลอยเล่นน้ำ ภูเขาลูกเดิมข้างหน้า ตระหง่าน พระอาทิตย์ดวงเดิมแก้มแดง คล้อยเคลื่อนเลื่อนต่ำลงช้าๆ กระดาษและสีน้ำ..ละเลง ฉันแบ่งให้สองสาวคนละแผ่น . ความประทับใจถูกบันทึกไว้ บนกระดาษแผ่นเล็ก และ .คิดถึงคุณ อาหารเย็นของเราและเพื่อนใหม่ที่ร้านเดิม Full moon restaurant ในคืนที่จันทร์เต็มดวง วันนี้วังเวียงสงบงาม พี่ตุ้ยถามว่า”สะพานหายไปไหน” ประมาณว่าเดินยังไม่ถึงเลยมองไม่เห็น คิดว่าสะพานหาย ฉันเลยบอกว่า” อย่าได้กลัวไปเลย ถึงสะพานจะหายไป แต่คนเก็บตังค์ยังอยู่..” ฮา เดินถึงด่านเก็บเงิน คนเก็บงัวเงียลุกมาเก็บเงิน มาสี่คนต้องจ่าย 8,000 kip แต่คืนนี้จ่ายแค่ 5,000 kip จะจ่ายเท่านี้แหละ..จะทำไม โชคดีที่เรากลับถึงบ้านในสภาพดีกันทุกคน คืนนี้ไม่มีการเจรจา หรือสนทนาก่อนนอน หัวถึงหมอนก็สลบ . จากคุณ : นันทิยา - [ 8 พ.ค. 47 19:43:47 A:203.151.39.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันที่แสนว่างเปล่า 7 มีนา’ 47 วันนี้ตื่นสาย ทำตัวสบ้าย สบาย ก็วันนี้จะไม่ไปไหนนี่นาคนอื่นๆตื่นแล้ว แต่ก็ดูเหมือนว่าไม่ได้ทำอะไรเหมือนกันนั่งๆนอนๆปล่อยลมหายใจทิ้งเล่นซะงั้นแหละ แต่ก็มีใครบางคน ถามหาความจริงในใจตัวเอง ดูเหมือนว่าเธอยังไม่รู้ว่า สิ่งที่ค้างคา คนที่ค้างใจ คือคนนี้ที่ใช่หรือไม่แปลกจัง ใจของตัว แต่กลับไม่รู้ อากาศตอนเช้าเย็นสบายฉันเลือกที่จะเขียนโปสการ์ด บอกเล่าเรื่องราวถึงเพื่อนที่อยู่ไกลดูเหมือนว่าโปสการ์ดจากฉันจะเดินทางไกลตลอดเวลา มีเพื่อนบางคนถึงกับถามว่า เมื่อไหร่จะหยุดเที่ยว ทำไมถึงชอบเที่ยว อืมม์ ตอบไม่ได้ คำถามไม่ยากแต่ตอบไม่ได้..คงต้องให้เพื่อนคนนั้น ออกเดิน อาจจะได้คำตอบ และมีเพื่อนอีกคนถึงกับตั้งสมญาให้ฉันว่า คนที่หัวใจพเนจร อืมม์อะนะ! กระดาษแผ่นเล็กๆ นำสารจากคนไกลถึงคนไกล พี่ตุ้ย น้อยหน่าและตุ๋ง เงียบเสียงไปแล้วมีเพียงฉันที่นั่งเงียบๆเพียงลำพัง โจ เดินมาคุยกับฉัน ( แบบรู้เรื่องบ้างไม่รู้บ้าง ก็ภาษาอังกฤษน่ะ..พูดทีไรฝรั่งงงทุกที ) เขาเห็นสมุดวาดภาพของฉันจึงขอดู เขาบอกว่าวันแรกที่เจอกันเขาเห็นฉันใส่เสื้อที่เพ้นท์รูปผีเสื้อ เขาบอกว่าชอบมาก เขาถามฉันว่านอกจากรูปนกแล้วฉันวาดรูปผีเสื้อมั้ย ?ดูผีเสื้อมั้ย ? ฉันบอกนั่นคือสิ่งที่ฉันทำเสมอเมื่ออกเดินทาง โจชวนฉันไปดูแมงกระเบื้อ.. เขาพูดว่า” แมงกระเบื้อ “ จริงๆซึ่งหมายถึงผีเสื้อ ฉันเดินตามโจไปที่บ้านของเขา โจจับผีเสื้อมาset ไว้ในกรอบไม้อย่างดี เขาบอกว่าจับรอบๆบ้าน บางตัวก็จับมาจากป่า ผีเสื้อบางชนิดฉันยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ.. .โจ..บอกว่าเขาชอบผีเสื้อมาก..สวย เกือบจะตั้งชื่อเกสต์เฮ้าส์ว่า ” Maylyn Betterfly Garden “ เขาบอกฉันว่าเขาจะปลูกต้นไม้เยอะๆจะได้มีอาหารให้ผีเสื้อ ฉันยังแนะนำต้นไม้ที่เขาควรหามาปลูก ไม่รู้โจจะเข้าใจมั้ย เห็นยิ้มอย่างเดียว เราคุยกันนานมาก ฉันวาดผีเสื้อหางตุ้มจุดชมพู..Common Rose ลงบนโปสการ์ดให้โจ..เป็นที่ระลึก โจถามฉันว่าจะมาที่นี่อีกมั้ย จำได้ว่าตอบโจไปว่า แน่นอนฉันจะมาที่นี่อีก โจบอกว่า คราวหน้าถ้ามาจะให้ฉันวาดผีเสื้อลงบนป้ายเกสต์เฮ้าส์ของเขา น้อยหน่ากับตุ๋งตื่นแล้ว พวกเราย้ายไปสิงสถิตย์ที่ร้านอ้ายบุญทัน หาอะไรมากินมาเล่าทั้งวันนั่งมองผู้คนผ่านไปมา บางครั้งก็สนทนากับนักเดินทางที่แวะเข้ามาที่ร้าน “ โอกุซัง “ ทนายความชาวญี่ปุ่นที่มีวันหยุดยาวเป็นเดือนสองเดือนมาเมืองลาวเพียงลำพัง เที่ยวตั้งแต่เวียดนาม กัมพูชา ลาวใต้ จนมาถึงนี่ มีแผนไปหลวงพระบางและข้ามไปไทยทางเชียงราย ในฐานะที่เป็นคนไทย ได้โอกาสประชาสัมพันธ์ประเทศไทยไปในตัว แหม! ททท.น่าจะมาจ้างเราแทน ติ๊ก-เจษฎาภรณ์ นะนี่ แดดร่มลมเย็น อ้ายบุญทันไปหาห่วงยางรถยนต์อันใหญ่มาให้เราเพื่อเอาไปล่องลำน้ำซอง น้อยหน่ากับตุ๋งเล่นแบบกล้าๆกลัวๆทั้งที่น้ำลึกแค่ครึ่งแข้งเท่านั้นเอง ลำน้ำซองสายเดียว..แต่ผู้คนที่นี่ใช้อย่างคุ้มค่า บ้างอาบน้ำ บ้างซักผ้า บ้างหาปลา บ้างตักไปรดผัก ลำน้ำสายเดียว เส้นเลือดใหญ่..หล่อเลี้ยงผู้คน เย็นย่ำ.. คงไม่ต้องบอกกระมังว่าไปนั่งดูพระอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขาอีกแล้ว พระอาทิตย์หน้าร้อน..สวย ต้องบอกอีกรึเปล่า..ว่า .คิดถึงคุณ .. อาหารเย็นที่ Full moon โดนี่กับคอนนี่ ไปเจอเราที่นี่ โดยไม่ได้นัดกันไว้ก่อน อ้ายแพง เจ้าของร้านรินไวน์ขาวของลาวให้ชิม (ความจริงคือเหล้าดีๆนี่เอง ) กลิ่นหอม โดนี่กับน้อยหน่าเป็นตัวแทนลองชิม คนละหนึ่งจอก.. ทำหน้าแปลกๆ ฉันบอกอ้ายแพงว่า มาคราวหน้าอ้ายแพงทำไวน์ข้าวใส่ไหไว้นะ แล้วจะมาท้าดวล อืมม์..เมรีขี้เมา พรุ่งนี้ โดนี่กับคอนนี่จะไปหลวงพระบาง ส่วนเรากลับเวียงจันทน์ ค่ำนี้จึงต้องกล่าวคำร่ำลา สองสาวบอกว่า การได้เจอกับพวกเราทำให้ทริปนี้เป็นทริปที่พิเศษ.. “ Nice to meet you “ ใช่แล้ว “ Nice to meet you “ . วังเวียงไม่ได้วังเวง เทือกเขาไม่ได้ตั้งตระหง่านเหงา หากแต่มั่นคงซื่อตรงต่อสายน้ำ ลำน้ำซอง อ่อนหวาน เงาของเทือกเขาสะท้อนในสายน้ำ เป็นอยู่อย่างนี้ นานเนิ่น สักวัน ฉันจะกลับมา... . จนวันสุดท้าย ใครบางคนยังตอบใจตนไม่ได้ ฉันบอกเธอคนนั้นว่า เปิดใจ.. ให้โอกาสเขาและให้โอกาสตัวเอง เพื่อที่อย่างน้อยจะมีช่วงเวลาดีๆ มีสิ่งดีๆเพิ่มเข้ามาอีกตั้งหนึ่งเรื่อง เพื่อ จดจำ .. เหมือนฉันกับ..สามวันที่ วังเวียง . ขอบคุณ น้อยหน่าและตุ๋งที่ชักชวน พี่ตุ้ยที่เพิ่มสีสัน ขอบคุณพิเศษ Guy และขวัญตา จากคุณ : นันทิยา - [ 8 พ.ค. 47 19:49:13 A:203.151.39.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมก็เคยไปมาครับ ชอบมากสงบร่มรื่นครับ ปราศจากมลภาวะ จะไปอีกครั้งเร็ว ๆนี้ แต่ตอนนั้นนั่งรถประจำทางจากตลาดเช้าครับ ก็ทรมานพอสมควรเพราะคนเยอะ แล้วใช้เวลานานกว่าจะถึง จากคุณ : องค์ชายกลาง - [ 8 พ.ค. 47 20:09:36 A:62.194.27.27 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 .....อยากไปด้วยจัง.......วังเวียง.... ....เขียนเก่ง ถ่ายทอดได้ดี....ชอบมากๆ......จากใจจริง.... แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 47 04:31:15 จากคุณ : ขวัญของเรียม - [ 10 พ.ค. 47 01:54:26 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วยกับคคห.ที่ 6 ว่าคุณนันทิยา เขียนเก่ง ถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิด อารมณ์ได้ประณีตมากๆ ขอขอบคุณบันทึกที่น่าเป็นเรื่องสั้นสวยๆ... อยากอ่านอีก..นะคะ จากคุณ : ปราณ - [ 20 พ.ค. 47 01:58:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณครับ ตามมาอ่านอีกครับ อยากอ่านเรื่องใหม่ที่คุณนันทิยาเขียนและอยากทราบว่าคุณเขียนประจำที่เว๊บไซ้ท์ ไหน คราวหน้าอยากให้มีรูปประกอบเรื่องที่เล่าด้วย หากเป็นไปได้. จากคนที่เคยอ่านเรื่อง "สะบายดี.....วังเวียง" ของคุณ จากคุณ : คนเวียง - [ 22 พ.ค. 47 16:11:26 A:68.100.18.106 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาทักทายกันค่ะ คุณคนเวียง มีเวปบอร์ดเล็กๆคุยกันระหว่างเพื่อนไม่กี่คน ลองแวะไปก็ได้ค่ะ แต่บอกไว้ก่อนว่าเวปนี้..แว้ปหายๆบ่อยๆ ที่นี่นะคะ http://board.dserver.org/n/nuntiya555/ จากคุณ : นันทิยา - [ 23 พ.ค. 47 22:13:28 A:203.151.39.88 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ้อ..ที่นี่เพิ่งสร้างเสร็จไม่นาน คุณคนเวียง สนใจไปเดินเล่นมั้ยคะ..http://story.pantown.com/ ถ้าชอบวังเวียงน่าจะชอบปาย...http://board.dserver.org/n/nuntiya555/00000056.html จากคุณ : นันทิยา - [ 23 พ.ค. 47 22:17:40 A:203.151.39.88 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณมากครับคุณนันทิยา ที่ในที่สุด คำวิงวินของผมก็สมปรารถนา ดีใจมากๆที่คุณตอบมาพร้อมกับให้ url ของ Websites ของคุณ ซึ่งผมจะรีบเข้าไปดูไปอ่านสำนวนการเขียนที่ทำให้ติดอกติดใจ ตามติ้อไปอ่านงานเขียนของคุณใน Websites ต่างๆตลอดมาครับ. Thank you so much, Khun Nuntiya. จากคุณ : คนเวียง - [ 28 พ.ค. 47 02:35:04 A:68.100.18.106 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ด้วยความยินดีค่ะ จากคุณ : นันทิยา - [ 28 พ.ค. 47 23:34:32 A:203.151.39.84 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีครับคุณนันทิยา ทำไมเวลาผมส่งเมล์เข้าในกระทู้ของคุณ จึงเข้าไม่ได้ หรือเป็นเพราะผมไม่ได้สมัครเป็นสมาชิกเว๊บไซท์ที่คุณให้มา แล้วคุณมีอี-เมล์ แอ๊ดเดรสส ส่วนตัวหรือเปล่าครับ ผมวางแผนว่าจะมาเที่ยวเมืองไทย ในราวปลายปีนี้ครับ อยากให้คุณแนะนำสถานที่ๆผมควร เที่ยวหรือไปเที่ยวกัน ขอบคุณมากๆครับ อยากไปเที่ยว หลวงพระบางมากๆในเมื่อมีโอกาสได้กลับคืนมาอย่างนี้ จากคุณ : คนเเวียง - [ 1 มิ.ย. 47 07:29:54 A:68.100.18.106 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 เวปป่วยน่ะค่ะ แหม!เลยเกิดอยากรู้ว่าคุณคนเวียงอยู่ไหนนะเนี่ย.. สถานที่เที่ยวอาจจะช่วยได้ไม่มากนักแต่ยังไงก็ลองเมล์มาคุยกันก็ได้ค่ะ หลวงพระบางก็อยากไปค่ะ..อยู่ในแผน.. cnuntiya@hotmail.com จากคุณ : นันทิยา - [ 1 มิ.ย. 47 12:12:02 A:unknown X:203.157.254.3 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขออภัยครับ เพิ่งเข้ามาเยี่ยมอัก เพราะหาไม่เจอ ขอบคุณที่ให้อี-เมล์ แอดเดรสสมา แล้วจะส่งอี-เมล์มาคุยกับคุณนะ แต่ตอนนี้ ขอฝากกลอนเกี่ยวกับวังเวียงที่ผมแต่งใหม่ๆมาให้อ่านก่อนครับ ถ้ามีอะไรแนะนำหรือติชมก็เชิญเลยครับ เห็นน้ำซอง และขุนเขา ที่วังเวียง ได้แต่เพียง ทอดถอนใจ ละห้อยหา คิดถึงเธอ ผู้จากไป ไกลลับตา ยังตั้งหน้า คอยพบเธอ ที่วังเวียง มองขุนเขา ทาบสายน้ำ ที่วังเวียง เหลือไว้เพียง ภาพความหลัง แห่งเราสอง เธอจากไกล ฉันได้แต่ เฝ้าเหม่อมอง สายน้ำซอง ที่เราสอง ฝากรักกัน หวังว่าอีก ไม่นาน เธอกลับมา ตามสัญญา ให้ใว้ เมื่อก่อนนี้ ขอแต่เธอ มั่นคง และภัคดี กลับมาที่ เราสอง ฝากรักกัน (กลับมาที่ เราสอง ให้สัญญา) ผมขอเอาทั้งสามกลอนที่แต่งในระยะนี้ มารวมกันเลย จะได้สะดวกในการอ่าน จากคุณ : คนเวียง - [ 5 มิ.ย. 47 00:52:19 A:68.100.18.106 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามมาอ่านด้วยคน ถึงจะไม่ได้ตามไปเที่ยวด้วยกัน แต่ใจน่ะไปแย้ว วันหลังบอกที หัวใจอยากเดินทาง เท้าอยากจะก้าวเดินเต็มทีแล้วจ้า จากคุณ : sanake - [ 30 ก.ค. 47 08:45:29 A:unknown X:203.157.254.1 ]

ความคิดเห็นที่ 17 First, i would like to thanks to Nuntiya for written a nice story of Vangvieng it's made me feel good to know someone outside our country appreciated scenary of Vangvieng the place i used to go relaxing my mind and visiting my sister who you may have met in Maylyn guest house...well, now it seem to be so far away to go back and experience that feeling again cause i am in USA and 9 pregnant now...i missed Vangvieng and the Lao people so... Thank you for sharing your story! with us. จากคุณ : Mee - [ 28 ส.ค. 49 07:25:35 A:67.169.31.236 X: ]