ความคิดเห็นที่ 1 ปล. รวมถึงเรื่องท่องเที่ยวในประเทศเราด้วยนะจ๊ะ ขอประเดิมเริ่มที่เรื่องของฉันก่อนเลยก็แล้วกัน อันที่จริง ก็คิดอยู่น้าน นาน... ว่าจะยกเรื่องนี้ (จากในหลาย ๆ เรื่อง ) มาเล่าดีไม๊ เนื่องจากเรื่องมันสุด แสนอะเฟรด เลย วันที่เกิดเหตุ วันนั้น ความอัปยศ อดสูมันบอกว่า อย่าได้ มีหน้าไปเล่าให้ใครฟังเชียวนะ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ! แต่พอถึงวันนี้ ฉันกลับเล่าเรื่องนี้ ได้อย่างขำกระจาย โดยมีข้อเอ็กซ์คิ้ว ไว้กับความตั้งใจที่ว่าจะไม่มีวันเล่าให้ใครรู้เป็นอันขาด ว่า... ช่างเหอะ เล่าไปเผื่อไว้เป็นเคสสตาดดี้ ให้นักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ เค้า หลายคนอ่านจบ คงคิด.... หือออ ...ไม่เข้าใจเลย หล่อนทำไปได้ยังไงอ่ะ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 28 ก.ค. 47 16:47:01 A:203.113.32.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 แม้เรื่องนี้จะเกิดขึ้นมานานนับได้เป็นปีแล้ว แต่ฉันก็ยังเห็นภาพตัวเอง ในวันนั้นได้อย่างชัดเจนเลย วันนั้น ฉันและที่รัก กำลังมุ่งหน้าออกจากเบอร์ลิน ไปยังปราก ( เชค ) โดยรถโคช คันขนาดจุ 50 คนได้ โดยที่ฉันและ แฟน ได้ซื้อทัวร์ไปรวมกรุ๊ป กับทัวร์ที่มาจากเมืองไทย คณะทัวร์เราออกเดินทางกันหลังอาหารเช้าที่โรงแรม พอรู้ว่า จะได้ไปเห็น ปราก เมืองในฝัน ฉันก็กระดี้กระด้า มองวิว ระหว่างทาง อะไรๆ แหม.... มันช่างสวยเสียเหลือเกิน จนเวลาผ่านไป 2 ชั่วโมงกว่า ฉันเริ่มปวดฉี่ อย่างอ่อน ๆ เหลี่ยวหลังไปมองหาห้องน้ำ ก็เจอหน้า พี่คู่สามี - ภรรยา เป็นเจ้าหน้าที่จากกระทรวง อะไรสักอย่าง ทั้งคู่ทำหน้าสงสัยว่าจู่ ๆ ฉันก็หันหลังสุดตัวมามองเค้าทำไม ? อย่างไม่ต้องสงสัย ว่าห้องน้ำหายไปไหน เพราะที่ ๆ ฉันนั่งนั้น อยู่ท้ายรถ ถัดหลังที่ฉันนั่งไป ก็เป็นที่นั่งแบบแถวยาว ที่พี่ทั้งคู่จองนั่งกันตามลำพัง ทั้งแถว หันไปเบาะข้าง ๆ ก็ยังไม่พบว่าเป็นห้องน้ำ เป็นคุณลุง คุณป้า อีกคู่ กำลังจู๋จี๋ ชี้ชวนกันดูวิว .... เฮ้อ.. รถโคชไม่มีห้องน้ำแบบนี้ไม่เคยเจอ หรือ เพราะเป็นทัวร์ราคาถูก ( คิดไปสารพัด ) แต่คาดเดาไว้ด้วยประสบการณ์ว่า เดี๋ยวอีกไม่เกิน ชั่วโมง เค้าก็คงต้องแวะปั๊ม ฉี่-ชอป ตามธรรมเนียมทัวร์ อยู่ ฉันก็เลยคิดว่าตัวเองยังควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ พอแฟนรู้ ( เพราะฉันบ่นว่า ปวดฉี่ ) แทนที่จะให้กำลังใจ กลับสมน้ำหน้ากลับว่า อยากกินกาแฟเยอะเอง ( มันก็จริงนะ ) เวลาผ่านไปอีก นาทีแล้วนาทีเล่า ด้วยว่ารถไม่มีฮีทเตอร์หรือไงก็ไม่ทราบได้ แถมยังเปิดช่องระบายอากาศไว้ที่หลังคาเสียอีก อุณหภมิ 6 องศา กับถนนหนทางที่เหมือนจะไม่ใช่ถนน เป็นคลื่นหินตะปุ่มตะป่ำ รถขับแบบสะเทิ้นน้ำ สะเทิ้นบก ( มารู้เอาทีหลังว่า คนขับเค้าหลง ทางเข้าไปในป่าสน อันยาวไกล ) จากสภาพแวดล้อมที่ว่า เร่งอาการปวดฉี่ ให้กับฉันระลอกแล้ว ระลอกเล่า บางครั้งสุดจะทานทน ทำตัวไม่ถูก กระสับกระส่าย จนพี่ ๆ ลุง ๆ ป้า ๆ ทั้งข้าง ๆ และ ข้างหลังเริ่มรู้ เพราะไม่มีอะไรดีไปกว่า ฉันพูดประกาศด้วยตัวเองไปเลยว่า " หนูปวดฉี่ มั่ก มั่ก เลยค่ะ เมื่อไหร่มันจะถึงเนี๊ยะ " พวกเค้าก็ดี๊ ดี ช่วยกันปลอบใจ ให้กำลังใจสารพัด " nนหน่อยหนู เดี๋ยวก็คงได้เข้าห้องน้ำแล้ว " ใครจะนึกว่า... คำว่า " ห้องน้ำ " นี่ มันเป็นของต้องห้าม ของคนปวดฉี่สุดแรงเกิด ( แต่ยังหาหนทางฉี่ไม่ได้ ) เพราะพอได้ยินแล้ว .... มันเกือบจะราดออกมาทันทีทันใดเลย ตัวฉันเริ่มร้อน เหงื่อนกาฬแตกพลั่ก เหมือนไปวิ่งมาราธอนมา ในขณะที่อากาศภายนอกออกจะหนาวเย็น ฉันสับสน ไม่รู้ว่าตัวเองร้อน หรือ หนาว กันแน่ ใส่ ๆ ถอด ๆ เสื้อหนาวอยู่อย่างนั้น แฟนคงเห็นท่าทางฉันอาการหนักพอดู จึงเดินไปหน้ารถ ซุบซิบเอากะไกด์ ที่กำลังมุงหัวอยู่กับคนขับรถดูแผนที่ สักพักก็เดินกลับมาพร้อมข่าวร้ายที่ไม่อยากได้ยินว่า ยังไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหน และปั๊มน้ำมันที่ใกล้ที่สุด นั่น รถวิ่งผ่านมาได้ ครึ่งชั่วโมงแล้ว ... ข่าวที่แฟนฉันกลับมาบอก นี้ ไม่ได้บอกฉันคนเดียวนะคะ ได้บอกเผื่อคุณลุง คุณป้า คุณพี่ ( แถมซ้าย-ขวาอีกคู่ข้างหน้าก็คงได้ยินด้วย ) ทำเสมือนผู้สื่อข่าว นำข่าวกลับมารายงาน ฉันได้ยินเสียงคนรอบข้าง แสดงอาการเห็นอกเห็นใจ ฉันเป็นอย่างมาก ตอนนั้น ฉันไม่เหลือความอาย อีกแล้ว ความปวดฉี่มันบดบัง ทุกสิ่งทุกอย่างจนหมดสิ้น ฉันเริ่มวางแผนออกมา ให้ผู้ร่วมเหตุการณ์ฟัง ในท่ายืน เพราะนั่งไม่ไหวแล้ว หนทางมันสะเทือนต่อมปัสสาวะเหลือเกิน ฉัน : หรือบอกคุณจิม ( ชื่อไกด์ ) ให้เค้าจอดเลยดีมะคะ ข้างทางนี่ล่ะค่ะ คุณป้าข้าง ๆ : เอาอะไรบังดีล่ะหนู มันป่าสนทั้งนั้นเลย แหมทำไมต้นสน มันไม่รู้จักมียอดเป็นพุ่มอยู่ข้างล่างนะ พี่ผู้ชายข้างหลัง : เสื้อโคทแฟนหนู น่าจะใหญ่พอบังได้นะ แฟนพี่ผู้ชาย : จะไหวเหรอ ทุกคนในรถ เค้าจะมองกันหมดนะ ต่อให้วิ่งไปไกล สักแค่ไหน เค้าก็ยังเห็นนะ ไอ้ป่านี้มันก็เหลือเกินเลย ทำไมมันโล่งโจ้ง ขนาดนี้นะ แฟนคงเริ่มสงสารขึ้นมา เพราะเห็นหน้าฉันเริ่มเขียวคล้ำ เหมือนขาดอากาศหายใจ เลยเดินกลับไปหน้ารถบอกความจำนงค์ กับไกด์ใหม่ ก็ได้คำตอบกลับมาว่า " ช่วยไปบอกแฟนพี่ ให้ทนอีกหน่อยนะครับ เพราะนี่เรากำลังหลงทางกันอยู่ ยังไม่รู้เลยว่าจะได้ ไป คาโลวารี่ วัลเลย์ ( เขียนผิดไม๊เนี๊ยะตู ) กันหรือเปล่า " ในขณะที่ทุกคนช่วยกันทำแผน พลันสายตาฉันก็มองไปเห็นถุงพลาสติกยี่ห้อ Top ที่วางอยู่เหนือประตูกลางรถ ไม่ต้องเล่าให้ยืดเย้อเลยนะคะ สรุปแล้วฉันก็เลยหันไปขอยืมที่นั่งแถวยาว ของพี่ ทั้งสอง ทำเป็นห้องส้วม หลังจากโกยแน่บไปขอเจ้าของเค้ามาได้ ( ด้วยอาการรื้อขนมในถุงเค้าออกไป ปากก็บอก ขอถุงหน่อยนะคะ เจ้าของถุงเป็นเด็กตอนปลาย ก็ดี รีบให้ แต่ทำท่า งง นิด ๆ ) เพราะระหว่าง ฉี่ราด บนรถ กับ ฉี่ใส่ถุง ( แล้วนั่งถือไป ) น่าจะเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดแล้วในเวลานั้น เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ไม่ควรดื่มชา-กาแฟ ก่อนเดินทาง โปรดตรวจสภาพรถให้เรียบร้อย ก่อนออกเดินทางค่ะ ----------------------------------------------------------- มีเรื่องคล้าย ๆ แบบนี้ ที่ฝรั่งเศส ตรงหอไอเฟลพอดีเลยค่ะ ถ้าอยากฟัง เดี๋ยวจะค่อยกลับมาเล่านะ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 28 ก.ค. 47 17:33:48 A:203.113.32.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 มีแต่ตอนที่ไปเนปาล ท้องเสียกลางคัน หาส้วมไม่ได้ ใจกลางเมืองกาฎมัณฑุ ต้องไปขอแขกเข้าส้วมเค้าซะเฉยๆเลย แล้วชักโครกมันกดไม่ลง เวรจริงๆ (-_-") กดไปกดมา เฮ่ออออ ลงจนได้ อีก 5 วินาทีให้หลัง น้ำมันค่อยๆ เอ่อขึ้นมา แล้วก้ไหลลงมา แล้วก็ท่วมพื้น เหอๆๆ ทำไงดีวะตู เลยออกมา "แต๊งกิ้วๆๆ" (ขากางเกงยังเปียกอยู่เลย 55 แหวะ) แล้วชิ่งไปเฉยๆเลย แขกคงโกรธแย่ จากคุณ : beebah - [ 28 ก.ค. 47 18:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนนั้นยังไม่เป็น teenage เลย น้องอีก 2 คนก็ยังเล็กๆ จะไปเที่ยวพม่ากันทั้งครอบครัว เราตื่นเต้นกันมาก  เพราะช่วงนั้นประเทศนี้เพิ่งเปิดตัวใหม่ๆ โอกาสไปเที่ยวมีน้อยมาก  บังเอิญทัวร์นี้จัดไปได้ (บริษัทนี้เค้าก็เจ๊งไปเรียบร้อยแล้ว) พออีกไม่กี่นาทีจะออกจากบ้าน  เราดันทำน้ำหกรดกางเกงเปียกขาหมดเลย จะเปลี่ยนตัวใหม่ก็ไม่ทัน  เพราะคุณพ่อออกไปเรียกแท๊กซี่ที่ปากซอยแล้ว ต้องรีบเอาไดร์เป่าผมมาเป่าๆ ยังไม่ทันแห้ง  แท๊กซี่มาพอดี พอบินจากดอนเมืองไปถึงร่างกุ้ง  โห ทำไมสวยยังงี้ ทุกคนหันมาหาเรา  บอกว่า  ถ่ายรูปๆๆ   เราตกใจหน้าซีด  เพราะเพิ่งรู้ตัวว่า ...ลืมกล้อง น่ะ สมัยนั้นอย่านึกว่าจะหาซื้อกล้องในประเทศอย่างนั้นได้เลย นึกว่าถูกคุณพ่อกับคุณแม่ฆ่าซะแล้ว  แต่ก็เห็นท่านเฉยๆ ถ้าเราเป็นแม่  คงบีบคอลูกจอมเบลอร์แล้ว ประเทศนี้สวยมาก  ทั้งธรรมชาติ  ตึกราม วัดวา สิ่งปลูกสร้างสวยมากตื่นตาตื่นใจ  วิถีชีวิตเค้าก็ดูห่างจากเราซัก 20 ปีได้ เฮ้อ  นึกถึงทีไร  แค้นตัวเองทุกที  ที่ดันลืมกล้องได้ คืนสุดท้ายก่อนกลับ  พักที่โรงแรมติดทะเลสาบใหญ่ Inya Lake เค้าเลี้ยงเราด้วยกุ้งแม่น้ำเผาตัวยักษ์  (สมัยนั้นประเทศไทยยังไม่มีกุ้งก้ามกรามเลี้ยงเยอะอย่างนี้นะคะ  กุ้งขนาดใหญ่เป็นของแพงในบ้านเรา) ทุกครอบครัวก็เลยสั่งซื้อสำหรับหิ้วกลับบ้าน วันกลับ  เจ้าหน้าที่พม่าที่่สนามบินตุกติก  เข้าใจว่าจะเรียกเงิน (ใต้โต๊ะ) เพิ่มจากบริษัททัวร์   แต่คิดว่าไกด์ไม่มีให้ รอกันนานหลายชั่วโมง  กว่าจะเคลียร์ได้  (หลังจากทริปนี้ไม่นานบริษัทนี้ก็เจ๊งพอดี  เรายังพูดกันเล่นๆเลยว่าคงขาดทุนเพราะถูกไถนี่เอง) พอทุกคนได้ขึ้นเครื่องก็โล่งอก แต่บัดดล  ก็มีกลิ่น...กุ้งเน่า..อบอวล ในเครื่อง ก็ติดอยู่ีที่สนามบินนานมากนี่ ทุกครอบครัวในทัวร์นั้น  ต่างก็ซื้อกุ้งกลับกันคนละหอบใหญ่ๆ มีเสียงฟุดฟิดกันใหญ่ คุณแม่กระซิบคุณพ่อ ว่า "พ่อ .. ของเราหรือเปล่าน่ะ .." คุณพ่อก็แง้มถุงดม  แล้วก็พูดว่า  ไม่ใช่นะ  กุ้งของเราไม่มีกลิ่น.. เท่านั้นแหละทุกคนก็พยายามพูดคล้ายๆกัน... ตอนนั้นรู้สึกบรรยากาศมันเครียดมาก   ทุกคนต่างก็สงสัยซึ่งกันและกัน สุดท้ายงานนั้นจับกุ้งใครดมไม่ได้.. แต่เวลาผ่านไป  พูดถึงกุ้งเน่าทีไร หัวเราะกันท้องคัดท้องแข็งทุกที ส่วนเวลาได้ยินคำว่าเจดีย์ชเวดากอง หรือพระธาตุมุเตา ทีไร คนทั้งบ้านก็จะหันมาจ้องหน้าเรา ประมาณว่า เพราะเธอคนเดียว ...ลืมกล้อง...เราเลยไม่มีรูปตอนไปเที่ยวพม่า  ฮือๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 47 02:21:57 จากคุณ : DKW - [ 28 ก.ค. 47 20:22:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เหตุการณ์ประทับใจก็ตอนที่ไปเที่ยวเปรู ไกด์พาไปเกาะ Uros ที่เป็นเกาะที่ชาวพาราเปรูที่อาศัยอยู่บนเกาะนั้น ใช้ต้นกก (หรือต้นอ้อ) ที่ขึ้นอยู่ชุกชุมในทะเลสาปติติคาคา นั่นมาสานประดิษประดอยทำเป็นของใช้ทุกอย่างในชีวิตประจำวัน นับได้ตั้งแต่บ้านไปจนถึงเรือหญ้ากกนั่งได้ทีตั้งสามสี่คน ...เราตื่นเต้นมากตั้งแต่ก่อนไปด้วยความที่อยากเห็นบ้านต้นกกลอยน้ำได้ พอเข้าไปใกล้ก็ยิ่งตื่นตาตื่นใจเข้าไปอีกเพราะว่าทั้งหมู่บ้านเหมือนจะลอยได้อยู่บนทะเลสาปด้วยต้นกกแห้งปูเป็นพื้นให้เดิน... พอเรือเทียบเกาะ เราโดดปุจากเรือลงพื้น แล้วก็รู้สึกเย็นวาบที่ขาสองข้างด้วยความที่เราโดดแรงไปหน่อย ก็เลยทะลุพื้นต้นกกลงไปตั้งครึ่งตัว... ดีว่าน้ำไม่ลึก แถมเรื่องน่าอับอายอีกเรื่องนึง ไม่เคยลืม...ตอนอายุสิบขวบไปเที่ยวลอนดอน แม่พาเข้าไปซื้อของที่ร้าน Booth ซื้ออะไรก็ไม่รู้จำไม่ได้ แต่เราเห็นปรอทวัดอุณภูมิที่เขาขายเป็นแท่งยาวๆก็เลยอยากได้ แอบหยิบมาใส่กระเป๋าตัวเอง...สมัยนั้นเวลาเดินออกประตูมันไม่มีสัญญานกันขโมยที่ติดอยู่กับบาร์โค้ทเหมือนสมัยนี้ ก็เลยภูมิใจมากว่าจิ๊กของมาได้ อวดปรอทให้แม่ดูด้วยความปลื้มใจ ที่ไหนได้แม่โกรธมาก นอกจากโดนตีแล้วก็ยังต้องเดินกลับไปที่ร้าน ด้วยความอับอาย เอาปรอทไปคืนผู้จัดการร้านพร้อมกับพูดภาษาอังกฤษที่เพิ่งหัดมาสดๆร้อนๆจากมารดา (แต่ไม่เคยลืมจนถึงบัดนี้) ว่า I'm sorry, I'll never do it again...ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่นึกทีไรก็รู้สึกร้อนผ่าวๆทุกที แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 47 21:23:04 ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : terri - [ 28 ก.ค. 47 21:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องหน้าแตกเนี่ยมีเยอะ..แต่พอจะเขียนเออ..นึกไม่ออกแฮะ...แป๊ะไว้ก่อนแล้วกัน... ตอนนี้...ขอมาลงชื่อขำกลิ้งกับเรื่องของคนอื่นก่อน  โดยเฉพาะเรื่องของท่านเจ้าของกระทู้...อ่านไปฮาไป...ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่าน ปล. อยากอ่านเรื่องที่หอไอเฟลอ้ะ.. แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 47 07:26:46 จากคุณ : ป้าเม้าท์ (PaMouth) - [ 29 ก.ค. 47 07:15:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นึกภาพออกเลยค่ะ คุณ DKW ครอบครัวคุณน่ารักจังเลยแล้วตกลงไปถึงบ้านแล้วทำอะไรกับกุ้งอ่ะคะ .. คุณ terri โชคดีจัง เคยได้ไปเปรูด้วย ว่าแต่ว่า คุณแม่คุณเจ๋งมากเลยค่ะ ครอบครัวเป็นจุดเริ่มต้นสิ่งที่ดีงามเลยนะคะ อยากฟังอีก ไม่มีใครอยากมาเล่ามั่งเลยเหรอคะ -------------------------------------------------------- ขอเล่าเองอีกเรื่องนึงนะคะ แต่อันนี้เป็นเรื่องของหลานลูกของพี่สาว ที่อยู่ออสเตรเลีย เป็นลูกครึ่งค่ะ ตอนที่มาเที่ยวเมืองไทยครั้งแรกนั้น เมื่อ 3 ปีที่แล้ว อายุเธอได้ 11 ขวบ ด้วยความที่บ้านคุณแม่ฉัน (ยายของหลาน) อยู่ในสวนเล็ก ๆ ย่านชานเมือง เป็นบ้านไม้เก่ามากแล้ว ยังไม่ได้ซ่อมแซมอะไร พี่สาวซึ่งเป็นแม่ของหลาน กังวลว่า ลูกสาวอาจจะไม่ชอบบ้านยายก็ได้ กลัวจะรังเกียจ เพราะก่อนจะเดินเข้าบ้านเราได้ ต้องเดินผ่าน ชุมชนแออัดแห่งหนึ่ง ( คนแถวนั้นเค้าขายสวน ให้นายทุนปลูกห้องเช่า กันหมดแล้ว ) จึงตกลงกันไว้ว่า จะมานอนที่บ้านฉันแทน ที่จะนอนบ้านยาย อีกทั้งตอนที่มานั้น ตรงกับวันสงกรานต์พอดี เรากลัวกันสารพัด ว่า หลานจะทนร้อนได้ไม๊ ทนกับสภาพต่าง ๆ อีกสารพัดได้หรือไม่ ปรากฏว่า สิ่งที่เรากังวลกันนั้น ไม่เคยเกิดขึ้นเลยตลอดเวลา 1 เดือน ที่ มาอยู่ กลับดีมากด้วย เพราะหลานขอที่จะนอนบ้านยาย แม่ฉันมีวิธีชีวิตแบบคนต่างจังหวัด พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่ทุกครั้งฉันต้องอดยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็น ยาย-หลาน คุยกันด้วยภาษามือ หรือ บางทีหลานคุยภาษาอังกฤษ และ ยายตอบเป็นภาษาไทย ( คนละเรื่องกันเลย เช่น หลานถามยายว่า How do you do ? ยายตอบว่า อยากดูทีวีเหรอหลาน ) สุดท้าย ทั้งสองก็สอนภาษาง่าย ๆ ให้กันและกัน เป็นบางคำ ฉันเห็นหลาน บันทึกเรื่องราวต่าง ๆ ไว้เต็มสมุดบันทึกและในนั้น ก็มีภาษาไทยอีกหลายคำ ที่หลานลอกมันมาได้จากปฏิทิน เช่น วันจันทร์ - ศุกร์ เดือน ปี ฯลฯ ที่สนามบิน ก่อนจะกลับ ฉันแอบถามหลานว่า รู้สึกดีไม๊ที่มาเที่ยวเมืองไทย ผิดหวังกับสภาพบ้านของยายหรือไม่ หลานรีบส่ายหน้ากลับตอบอย่างมั่นใจว่า " ไม่เห็นไม่ดีตรงไหนเลย ตอนแรกแม่หนูพูดซะ ... นึกภาพบ้านยาย อยู่กันเหมือนกระท่อมในอาฟริกาโน่น และยายก็ไม่ได้ใส่เสื้อ ห้อยนมโตงเตง พอมาเห็นจริง ๆ กลับดีจะตาย บ้านก็ส้วย สวย ดูเเป็นแอนทีค ด้วย เมืองไทย ก็ดีมาก น่าอยู่ โตขึ้นหนูจะมาอยู่อีกนาน ๆ " ฉันแปลให้แม่ฟัง เห็นแม่มีน้ำตารื้น ๆ คลอเบ้า โอบกอดหลานซะแน่น พูดเป็นภาษาไทยด้วยเสียงสั่นเครือ " แล้วมาอีกนะหลานนะ " -------------------------------------------------------- เวลาผ่านไปไม่นาน ฉันก็ได้รับอีเมล์จากพี่สาวว่า ที่โรงเรียนพอรู้ว่าหลานได้มาเที่ยวเมืองไทย ก็ให้ทำเรื่องออกมาบรรยาย ถึงการเดินทางมาเมืองไทย ให้เพื่อนๆ ฟัง หลานดีใจ มาก รีบทำการบ้าน ก่อนไปบรรยาย มีชาร์จประกอบ เป็นภาษาไทย บางคำ ที่จดไว้ในสมุดบันทึก ได้นำไปสอนเพื่อน ๆ ในชั้นเรียนวันนั้นด้วย และได้ให้เพื่อนๆ ได้เปิดประเด็นถามถึงเรื่องต่าง ๆ บางคำถามฟังแล้วน่าขำมาก เช่น " ถ้าเวลาต่างกัน 4 ชั่วโมง ตอนที่เธออยู่เมืองไทย อายุเธอก็หายไป 4 ชั่วโมงด้วยซิ " ที่ขำที่สุด หลานวาดรูปส้วมแบบนั่งยอง ๆ ให้เพื่อน ๆ ดู พร้อมทั้งบอกว่า ตอนที่เห็นส้วมแบบนี้ใหม่ ๆ ไม่กล้านั่ง โดยไม่มีที่ยึด ก็เลยต้องให้แม่ เข้าไปด้วย ยืนหันหลัง แล้วก็เกาะเอวแม่ไว้ ตอนหลัง ๆ ก็สามารถนั่งได้เองคนเดียว .............. นึกถึงเรื่องนี้ทีไร ก็อดขำไม่ได้ทุกที จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 29 ก.ค. 47 07:45:04 A:203.113.32.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้อ .... ก่อนจากกัน วันนั้น หลานหยิบรูปถ่ายของตัวเองออกมาจากกระเป๋าสตางค์พลาสติกถูก ๆ สีชมพู มองดูแล้ว เป็นรูปหลานตอนอายุ 6 ขวบ ยิ้มฟันหลอ กอดคอกับเพื่อนอีกคนนึง หลาน : รูปนี้อยู่ในกระเป๋าสตางค์มาตลอด ตอนนี้หนูขอยกให้น้าละกัน ห้ามไปขายใครล่ะ ฉัน : ขอบใจหลาน ว่าแต่ว่า ถ้าขาย ใครเค้าจะซื้อยะ หลาน ( ทำตาโต ) : ก็ถ้าเค้ารู้ว่า เด็กในรูปนี้ ตอนนี้อายุ 11 ขวบแล้ว ทำไมเค้าจะไม่อยากได้ล่ะ หนูถ่ายรูปนี้ตอน6 ขวบ คนเรามี 6 ขวบกันได้หลายครั้งซะที่ไหนล่ะน้า ฉัน : !!!!!!!!!!!! ( ปรัชญาของเด็ก ทำเอาใบ้กิน) คิดแต่ว่า เออ.... จริงของเค้าหว่ะ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 29 ก.ค. 47 07:54:56 A:203.113.32.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 หวัดดีค่ะ ป้าเม้าท์ ( มัวแต่พิมพ์ เพิ่งเห็นป้าค่ะ ) อูย .... เรื่องหอไอเฟล มันอะเฟรด ซะยิ่งกว่าการปวดถ่ายหนักเบา ครั้งไหน ๆ เลยค่ะ ว่าแต่ว่า ป้าเม้าท์ ทานอาหารเช้าก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะกินไม่ลงนะคะ ถ้ารับได้เดี๋ยวก็จะมาเล่าให้ฟังค่ะ ที่ไม่กล้าเล่าต่อ จากเรื่องนั้น เพราะต้องขอเสียงสนับสนุนก่อน ไม่งั้น เดี๋ยวคนอ่านจะคิดว่า ... เอ้ ยัยคนนี้ อุบาดสุด ๆ มีแต่เรื่องหยั่งงี้มาเล่าอ่ะค่ะ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 29 ก.ค. 47 07:59:40 A:203.113.32.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอ่อ .... ไม่เห็นคุณ beebah ไปได้ไงเนี๊ยะ คุณก็เล่าซะเห็นภาพเหมือนกันเลย อืมม์ คล้าย ๆ เรื่องของฉันที่หอไอเฟลล่ะค่ะ .... เพียงแต่... ของฉันอาการหนักกว่าหลายอยู่ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 29 ก.ค. 47 08:03:48 A:203.113.32.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถึงตอนนี้ ขอเดาเอาว่า ป้าเม้าท์ และ หลาย ๆ ท่านคงรับทานอาหารเช้ากันเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ ก็จะขอเล่าเหตุการณ์สำคัญไม่รู้ลืม อีกเรื่องให้ฟังกันค่ะ ---------------------------------------------------------- เพราะความอาฆาตที่จะต้องขึ้นไปบนยอดหอไอเฟลให้ได้ แท้ ๆ เชียว ..... ไปปารีสคราวนี้ ฉันเลยเตรียมใจ กายไว้เต็มที่ ว่าจะได้ไปจิบกาแฟบนนั้น ได้มองลงมาเห็นวิวปารีสชัด ๆ หลังจากดุ่ย ๆ เดินเล่นเรื่อยเปื่อยแล้ว เรา (ฉันและแฟนคนเดิม ) ไปถึงหอไอเฟลในเราวบ่าย ๆ พอเข้าคิวซื้อตั๋วได้สักพัก เราจึงเพิ่งเห็นว่า จุดซื้อตั๋วนั้น อยู่ตรงฐานของหอไอเฟล ทั้ง 4 ขานั่นเอง แล้วตรงที่เรายืนรออยู่นี่ มันห่างไกลจากจุดซื้อตั๋ว ( ฐานด้านขวาหน้า ) อีกประมาณ 200 คิว น่าจะได้ ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 2 ชั่วโมง เป็นแน่ คิดแล้วท้อแท้ แต่ยังมีความหวังที่จะขึ้นไปให้ได้ ฉันและแฟน สลับยืนคิว กัน ไปเข้าห้องน้ำ ( ซึ่งมีจุดเดียว สำหรับนักท่องเที่ยว อยู่เลยฐานด้านซ้ายหลัง ไปอีกประมาณ 50 ม.) บางทีก็ไปซื้อแซนวิสมายืนแทะ เวลาผ่านไปร่วม ชั่วโมง เมื่อเห็นว่าคิวยังอีกยาวไกลนัก เราก็ถอดใจ เพราะเสียดายเวลาอันมีค่า ที่จะต้องไปเที่ยวอีกหลาย ๆ ที่ จึงล้มเลิกโปรแกรมการขึ้นหอไอเฟลไว้ ด้วยความอาลัยอาวรณ์เป็นอย่างยิ่ง ระหว่างวัน ไม่รู้ว่า ฉันกระหน่ำกินอะไรเข้าไปยังไงบ้าง รู้แต่ว่า ฉันมักท้องผูกจนลืม บ่อย ๆ จะเข้าห้องน้ำได้ก็ต้องปวดท้องอย่างชนิดที่ชาวบ้านเค้าไม่ปวดกัน นั่นคือปวดบิด และ อั้นแทบไม่อยู่เลย ขนาดว่าขณะเที่ยวต่างบ้านต่างเมือง ฉันจะค่อนข้างระมัดระวังเรื่องแบบนี้ไว้แล้วก็ตาม ที่จริง หลังอาหารค่ำวันนั้น เราควรนอนพักเอาแรงอยู่ที่โรงแรมบ้างได้แล้ว แต่ฉันกลับคะยั้นคะยอแฟน ให้ออก ไปท่องราตรี โดยเฉพาะ อยากเห็นแสงสี ของหอไอเฟลยามค่ำคืน การกลับมาหอไอเฟลของเราในค่ำนี้ ไม่ได้คาดหวังว่า จะได้ขึ้นหอไอเฟลแต่อย่างใด เพราะคิดว่า เค้าคงปิดไปแล้ว เราต่อเมโทรมั่ว ๆ ( แต่ถูกต้องนะคร้าบ ) ขึ้นจากเมโทรได้ก็เดินไปอีกไกล๊ ไกล ไปจนถึงหอไอเฟล ที่เล่นไฟระยิบระยับ สวยงามมาก และพอรู้ว่า ยังสามารถซื้อตั่วขึ้นชมได้ก็ยิ่งดีใจ คิวตอนนั้นมีประมาณ 3 คนได้ ! แต่เราก็อดจิบกาแฟ เพราะร้านปิดซะแล้ว ขั้นตอนการขึ้น-ลง หอไอเฟล นี้ ต้องขึ้นลิฟตัวใหญ่ แล้วค่อยไปเปลี่ยนเป็นลิฟเล็กอีกที ตอนใกล้จะถึงยอดหอ ถึงตอนนั้น ฉันไม่กล้าบอกแฟนเลยว่า เริ่มปวดท้องถ่าย กลัวแฟนจะหาว่าไม่รู้จักกาละเทศะ เลยทำเป็นชี้ชวนดูโน่นดูนี่ เดินไปแอบหาที่ปลอดคน ปล่อยลมบ้าง กลิ่นมันกาซไข่เน่าชัด ๆ เลยค่ะ จนฉันแทบอยากจะเป็นลม ต้องรีบเดินหนีออกมา จากที่นั่น ถึงตอนนั้น หลายคนเริ่มมองหน้ากันไปมองหน้ากันมา เหมือนจะโทษว่า เธอแหง เลย เวลาแฟนได้กลิ่นแบบนี้ ( ถ้าอยู่บ้าน ) ก็จะทำท่าเอามือบีบคอตัวเอง ทำตาเหลือก ... แล้ว บอกว่า พี่เข้าใจชาวยิวที่ถูกรมกาซในห้องแล้วล่ะ ว่าพวกเค้ารู้สึกยังไง ! นี่ฉันคิดถูกแล้วจริงๆ เหรอเนี๊ยะ ที่เอาเรื่องแบบนี้มาเล่า ! เอาไงดีอ่ะ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 29 ก.ค. 47 09:11:34 A:203.113.32.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาขอแอบอ่าน เดี๋ยวนึกก่อน อ้อ ตอนอยู่ไต้หวัน ไปเที่ยวเมืองเก่า เข้าไปอยู่ในห้องนอนของผุ้ปกครองแคว้นนั้นๆ ด้วยความที่เราอ่านจีนไม่ออก เราก็ไปเล่นกับเพื่อนคนจีน เดาๆ ว่าของโบราณแต่ละอย่างเอาไว้ใช้ยังไง มีอยุ่อันนึงกลมๆเรียวๆ ยาวสักฟุตนึง ส่วนกลมๆ ที่เป็นช่องเข้าไปก็สักเส้นผ่านศูนย์กลาง 4-5นิ้ว เห็นแล้วเหมือนที่แก้วที่เอาไว้ทานน้ำ เราก็เอาปากกำลังจะทำท่าดื่มน้ำ ทุกคนที่มาด้วยกันก็เหวอ เลย ไอ้เราก็งงมันอาไรกันหว่า สงสัยเราอธิบายผิด เค้าก็เลยทำท่าคนฉี่ให้ดู -__-" จากคุณ : กบในฟ้ากว้าง - [ 29 ก.ค. 47 09:16:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กลับไปอ่านคคห ของป้าเม้าท์อีกที เพียง 1 เสียงสนับสนุน ก็เพียงพอแล้ว สำหรับการเล่าต่อ ( ไหน ๆ ก็เล่ามาตั้งครึ่งแล้วนี่นะ ) -------------------------------------------------------- ในเวลานั้น ฉันอยากจะรีบ ๆ ลงไปข้างล่างโดยเร็ว เพราะตามสถิติแล้ว เมื่อเกิดอาการเช่นนี้ แล้วยังไม่ยอมพาตัวเองไปอยู่ในห้องส้วมล่ะก็ จะต้องเกิดวิกฤต ขึ้นแน่ ตอนนั้น คิดแผนอยู่ในใจ ว่าจะลงลิฟท์ยังไงให้เร็ว เพราะยังต้องมีเข้าคิวต่อลิฟท์กันอีก ... พูดถึงลิฟท์ ก็ยังมีกาซไข่เน่าอีกล่ะ ตาย คนในลิฟท์ ต้องตายกันแน่ ! รึ จะเปลี่ยนไปลงบันไดเล็ก ๆ ข้างลิฟท์ ที่ทอดยาวจากฐานถึงยอดดีล่ะ ได้ยังไง มันก็ยิ่งช้าเข้าไปใหญ่ แถมจะหนาวตายเสียก่อนได้ ... แต่อย่างไรก็ตาม ฉันก็ลงด้วยลิฟท์ และมาถึงพื้นดินโดยสวัสดิภาพ ด้วยการอดกลั้น และ อดทน เป็นช่วง ๆ ฉันทำหน้าตายชวนแฟนเข้าห้องน้ำก่อนกลับ แฟนคงคิดว่าฉันปวดฉี่ ก็เห็นด้วย เราพากันเดินไปตามทางไปห้องน้ำที่เมื่อกลางวันได้ไปเข้า โดยฉันได้เตรียมเหรียญหยอดประตูห้องน้ำไว้เรียบร้อย ตั้งแต่อยู่บนหอ ( กำไว้แน่นจนชุ่มเหงื่อ ) ทางเดินไปห้องน้ำยามค่ำคืน ดูจะเปลี่ยวกว่าตอนกลางวัน อีกทั้งไร้ผู้คนจนดูน่าวังเวง พอลับแฟนฉันไปได้ ก็วิ่งแน่บลงบันไดไป ( ห้องน้ำอยู่ชั้นใต้ดิน ) ปรากฏว่า ... ห้องน้ำปิด ! ปิดอย่างสิ้นเชิง มีแต่ความมืด อาการปวดท้องแบบจู่โจมเริ่มก่อตัว อีกครั้ง ถี่ขึ้น หลังจากที่ปวด ๆ หาย ๆ มาเป็นระลอก ฉันกลั้นใจ เดินหน้าชุ่มเหงื่อขึ้นมา บ่นร้อน เมื่อเจอกับแฟน ( ทั้ง ๆ ที่หนาว ) แฟนให้ความเห็นว่า เมื่อมันปิด เราก็ค่อยกลับไปใช้ที่โรงแรมก็ได้ ฉันจึงจำเป็นต้องเล่าความจริงทั้งหมดให้แฟนฟัง เค้าทำหน้าแบบ....โห หห เอาอีกแล้วเหรอเนี๊ยะ แต่ก็ช่วยกันแก้ปัญหาด้วยดี โดยการหิ้วปีกฉันพาเดินไปภัตตาหรูเริ่ด ที่อยู่ตรงใกล้ฐานหอ ที่เมื่อกลางวันเราไปยืนรอ เพื่อหวังจะขอเค้าเข้าห้องน้ำ พนักงานซึ่งคอยเปิด-ปิดประตูให้ ก็ดีมาก ๆ เลย ไม่ดูถูกเรา ที่แต่งตัวไม่หรูพอเหมือนแขกท่านอื่น ๆ ( ส่วนใหญ่ ใส่สูท ใส่ชุดราตรีมาทานดินเนอร์กัน แม้แต่ตัวพนักงานเอง ก็ยังใส่สูทเบลเซ่อร์ บุคคลิกดีมาก ) และพอแฟน บอกไปว่า หล่อนคนนี้ กำลังจะตาย เพราะท้องเสียอย่างมาก เท่านั้นแหละ .... พนักงานท่านนั้น ก็ทำหน้าเห็นใจ พร้อมทั้งผายมือด้านหนึ่ง ชี้ทางไปยังห้องส้วมสาธารณะที่เราเพิ่งไปมาเมื่อตะกี้ มิใยที่เราจะบอกว่า ไปแล้วมันปิด ท่านก็ผายมือ ชี้ไปทางถนนอีกฝาก พร้อมทั้งบอกว่า ทางนั้นเป็นตู้กลม ๆ อยู่ก่อนถึงทางลงเมโทร เปิดตลอด 24 ชม. มีอยู่ 2-3 ห้อง แม้จะขอร้องอย่างไร ก็ไม่ให้เข้า แม้สภาพร่างกายของฉันในขณะนั้นจะไม่เป็นใจ แต่ก็ยังทำฟอร์มหัวเสีย มีโมโห ก็อย่างที่เล่าไปแล้วอ่ะค่ะ จากหอไอเฟล - เมโทร ใช่ใกล้ ๆ กันที่ไหนล่ะ เดินจ้ำไปด่าประเทศฝรั่งเศสไป พูดถึงเรื่องบุญกรรม ว่าไหนล่ะ เคยทำบุญด้วยการสร้างห้องน้ำให้วัด ตั้ง 2 ห้อง ไหงวันนี้บุญไม่ได้ช่วยให้มั่งเลย แม้คราวนี้ จะไม่มีเพื่อนร่วมวางแผน เหมือนคราวไปปราก แต่ก็มีเพื่อนคู่คิด ที่ใด้ให้คำแนะนำ ที่ดีม๊าก มาก เช่น แฟน : ถ้าไปไม่ถึงจริง ๆ ก็ไม่ต้องอั้นนะ ปล่อยออกมาเลยนะ ไม่เป็นไรหรอก ฉัน : เหรอ ! แล้วจะขึ้นรถกลับกันยังไงล่ะ ไม่ใช่ฉี่นะ นี่ท้องเสียนะ เมโทรก็คนเพียบ รถแท็กซี่เค้าก็คงรับให้ขึ้นหรอก " แฟน : เออ .. หรือจะข้างทางดีล่ะ นี่ไง ต้นไม้เป็นพุ่ม ๆ มืด ๆ เดี๋ยวบังให้ ฉัน : ก็ดีเหมือนกันนะคะพี่ จะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่พี่อย่าบังเฉย ๆ นะ ดูต้นทางให้ด้วยนะ ตอนนั้น เชื่อว่าถ้าใครใช้ไปทำอะไร ทำให้ได้หมด เพื่อแลกกับห้องส้วม ตอนแหวกกอไม้เข้าไป ฉันก็นึกได้ว่าแล้วจะเอาอะไรเช็ดก้นดี เนื่องจากทิชชูที่มีก็มีแค่ไว้เช็ดน้ำมูก แค่ 4-5 แผ่น แต่ช่างเหอะ ... ไม้ใบก็ได้ ฤดูใบไม้ร่วงพอดี ไม่ทันไรดี จู่ ๆ ก็มีตำรวจนายหนึ่งเดินใกล้เข้ามา ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เราหดขากลับกันแทบไม่ทัน ยิ้มทักอย่างเลี่ยงไม่ได้ จำได้ว่าถามกับถามตำรวจไปว่า " สุ๊ขา อยู่หนใด " ตำรวจก็ดีมาก รีบชี้มือ ( ไปยังทางที่เรากำลังจะไปนั่นแหละ ) พร้อมกับอธิบายอะไรอีกยาวเหยียด เป็นภาษาฝรั่งเศสปนอังกฤษ ถึงตอนนั้นฉันกระสับกระส่าย ทนแทบไม่ไหว บ่นอยู่ในใจว่า ตูรู้แล้ว....ไม่ต้องมาบอก เลยต้องบอกแฟนให้อยู่คุยกับตำรวจไปก่อน ส่วนตัวฉันก็วิ่งแน่บไปยังห้องน้ำ แฟนก็ดันเชื่อ อยู่คุยต่อจริงๆ ! ฉันวิ่งไปถึงห้องน้ำกลม ๆ โชคดี ที่ห้องน้ำว่างอยู่ทั้งหมด ฉันไม่มีโอกาสเลือกวิ่งเข้าไปยังห้องที่อยู่ตรงหน้า ปัญหาก็คือ ต้องหยอดเหรียญก่อน ( ก็ไม่เคยเข้าห้องน้ำแบบนี้เหมือนกัน ) แล้วประตูไฮโดรลิค ก็จะค่อย ๆ ๆ เปิดออกทีละนิด ฉันไม่รอนาน พอตัวลอดเข้าไปได้ก็รีบปิดทันที ถึงตอนนั้น ฝาชักโครกถึงจะค่อยเผยอออกให้ เรื่องมันก็ไม่แย่ไปกว่านั้นอีกแล้ว เพราะไหน ๆ ก็ถึงห้องส้วมแล้วค่ะ เพียงแต่ว่า พอถอดกางเกงได้ ข้าศึกก็ตะลุยแบบไม่ลงโถอ่ะค่ะ แล้วกระดาษก็มีแค่พอทำความสะอาดก้นบ้างเท่านั้นเอง ส่วนกลิ่นไม่ต้องพูดถึง ทุกอย่างจบสิ้นในเวลาอันแสนสั้น ฉันแงะประตูออกมาเอง ( เพราะขั้นตอนจริง คือ เมื่อถึงเวลา ชักโครกต้องปล่อยน้ำ มาล้างก้นให้เรา ฯลฯ ประตูก็ถึงจะค่อย ๆ เปิดให้เราออกมา ) ตอนออกมา รู้สึกโลกสว่างสดใสขึ้นมาก อากาศเริ่มมาจากไหนให้หายใจได้อีกก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า ห้องที่ฉันเข้านี่ติดกับร้านแผงลอยริมฟุตบาธ เลย และ มีแฟนของฉันซึ่งเลิกคุยกับตำรวจตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เดินตามมาอุดจมูกรออยู่หน้าห้องส้วมค่ะ กลิ่นห้องส้วมยังโชยมาแม้เราจะเดินห่างออกมาไกลมากแล้วก็ตาม ขอโทษคนทำความสะอาดส้วม ไว้ ณ ที่นี้ ก็แล้วกัน บอกแล้ว ว่า มัน อุจจาด .... เล่าไปแล้วทำไงดีเนี๊ยะ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 29 ก.ค. 47 10:45:12 A:203.113.32.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องหน้าแตกนี่ผมมีเยอะครับ เพราะว่าเป็นคนไม่ค่อยอาย ด้าน...ว่างั้นเหอะ เมื่อมีนาที่ผ่านมาได้ไปญี่ปุ่น ทุกครั้งที่จะเดินทางไปไหนต้องถามเขาทุกครั้ง เพราะว่าอ่านญี่ปุ่นไม่ได้ พูดก็ไม่ได้ จะไปไหนทียืนเล็งแล้วเล็งอีก แม้แต่คนญี่ปุ่นเองยังเห็นมายืนเล็งข้างๆเหมือนกัน หลังจากที่เล็งอยู่นานก็เลยให้เพื่อนไปถามเพราะว่าเขาพอจะพูดญี่ปุ่นได้ ส่วนผมเองแทนที่จะยืนอยู่เฉยๆก็เลยอยากคุยกับสาวๆญี่ปุ่น(คี่แรแนะ) เลยเข้าไปถามเขาครับ แต่เป็นภาษาอังกฤษ ผมก็ถามซะยืดยาวเลย ถามไปยิ้มไป สาวเจ้าก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างดีเลยครับ พยักหน้าว่าเข้าใจทุกอย่างที่ผมพูด แต่แล้ว....เธอก็ตอบมาครับ แต่ดันตอบเป็นภาษาญี่ปุ่น ผมก็อึ้งไปเลย คราวนี้เธอพูดยาวเหมือนกัน(สงสัยแค้น) พร้อมกับชี้ไปที่แผนที่ในมือผม อธิบายซะยืดยาวมาก ผมก็จะทำไงได้ ได้แต่พยักหน้า หยึ หยึ .... เข้าใจทุกอย่างเลยคร๊าบบบบบ.... แล้วก็จบด้วยคำว่า "อริกาโตะ โกไซมัส" คราวนี้มาอีกทีเพื่อนเลยไปถามพนักงานรถไฟ ผมก็ยืนอยู่ข้างๆนี่แหล่ะ ไม่รู้หรอกเขาคุยอะไรกัน แต่ผมก็ยืนบ่นคนญี่ปุ่นอยู่ "ถามเป็นภาษาอังกฤษดันตอบมาเป็นญี่ปุ่น แม่งจะให้เข้าใจยังไงว่ะ" แล้วก็ยังมีอะไรอีกมากเลยครับ เรียกว่ายืนด่าคนญี่ปุ่นซะตรึมเลย สักพักเห็นเพื่อนทำท่าขอบคุณพนักงานรถไฟ ผมก็เลยหันไปขอบคุณด้วย แล้วก็ถามเพื่อนว่า "เท่าไหร่ว่ะ" คุณพนักงานหันมาบอกว่า "คอน ละ หนื่อ พาน สะ ร้อง แป่ะ สิ เยน ครับ" แป่วๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็พาเดินไปส่งอีก ระหว่างทางถึงได้รู้ว่าพี่ท่านเคยมาอยู่เมื่องไทย เลยพูดแล้วก็ฟังภาษาไทยได้ครับ... อันนี้ผมล่ะจ๋อยสนิทเลย..... แต่พี่ท่านใจดีมากๆครับ ***** tex ***** จากคุณ : [[[tes]]] - [ 29 ก.ค. 47 10:51:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาอ่านเรื่องฮาๆครับ เดี๋ยวว่างๆจะเอามาเล่าแจมครับ ชอบอ่านเรื่องคลายเครียดแบบนี้จัง น่าจะมีต่อนะครับพี่เวนดี้ จากคุณ : หนุ่มเฮสเซ่น (Hessenboy) - [ 29 ก.ค. 47 13:09:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไปเที่ยวที่ภูสอยดาว กว่าจะเดินไปถึงเกือบแย่ แค่ระยะทาง 6 กม.นะค่ะ แต่เป็น6 กม. เขาค่ะ ตอนเดินขึ้นไปแค่ 500 เมตรแรก กลุ่มพวกเราไปถึงเนินแรกเป็นเนินป่าไผ่พวกเราดีใจมากนึกว่าคงเดินได้สัก1-1.5 กม.แล้ว ที่ไหนได้ถามพวกลูกหาบเขาบอกว่าพึ่ง500เมตรเอง และเนินนั้นเรียกว่าเนินส่งญาติ แค่เนินแรกก็อยากกลับแล้ว เดินกันต่อไปเรื่อยๆจนถึงเนินสุดท้าย เขาเรียกว่าผามรณะ เป็นครั้งแรกที่พวกเราต้องไต่หน้าผาแต่เป็นทางเดินได้นะค่ะ แต่น่ากลัวมากๆ เพราะถ้าพาดตกไปตายลูกเดียว พอผ่านผานี้ไปนึกว่าถึงแล้วที่ไหนได้ต้องเดินลุยป่าอีกเกือบ 1 กม.ถึงจะเจอที่ตั้งเต้นท์พวกเราออกเดินทางกันตอนประมาณ 8.30 ถึงที่กางเต็นท์ 14.00 ลูกหาบบอกว่าเขานั่งรอพวกเรานานแล้ว พวกเราเดินกันมีกระเป๋าติดตัวคนละใบนะแต่ลูกหาบๆของพวกเราตั้งเกือบ 20กิโลกรัม อันนั้นไม่เท่าไร มาลำบากกันตรงที่ห้องน้ำไม่มีจะเข้าเหลือแค่ห้องเดียว นักท่องเที่ยวเกือบ 100ได้มั่ง พวกเราลองเข้าไปดูปรากฎว่านำไม่มีต้องตักจากลำธารเอง มันมีอยู่อีกห้องแต่ไม่มีใครเข้าเพราะมันมีปลาช่อนหัวเหลืองเกยตื้นอยู่ พวกเราไม่ได้อาบน้ำกันเลยได้แต่เช็ดตัวกันเท่านั้น ตกกลางคืนก็นอนกันหมด แต่ตอนเช้าตื่นมาก็ต้องตกใจเพราะว่าที่เต็นท์ถัดไปจากเราเขาพูดอย่างดังว่า ใครมันมาปล่อยปลาช่อนหัวเหลืองไว้ที่ข้างเต็นท์เขา พวกเราเลยรีบสำรวจเต็นท์กันใหญ่เพื่อความปลอดภัยระหว่างเดินรอบเต็นท์ พวกเราเดินเที่ยวกันแล้วเตรียมเก็บของกลับลงมาเพื่อไปเที่ยวที่อื่นกันต่อ สรุปว่าพวกเราขึ้นไปที่ภูสอยดาวเพื่อกินม่าม่า12ห่อแล้วกลับ เพราะไม่มีดาวบนท้องฟ้าให้เห็นเลย จะเห็นได้ไงก็หลับกันหมดเลย คนมันเหนื่อยทำไงได้ กลุ่มพวกเรามีด้วนกัน 10-15คน ไปเที่ยวกันปีล่ะ 2ครัง ใครมีที่เที่ยวน่าสนใจส่งไปแนะนำกันได้นะที่ chanthana27@hotmail.com ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ จากคุณ : นักท่องเที่ยวทั่วไทย - [ 29 ก.ค. 47 14:17:54 A:10.0.1.50 X:203.149.7.62 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เราเคยไป(จ.อุทัยธานี) ไปขึ้นเขาปลาร้า เขาว่ายอดเขามีภาพเขียนสมัยโบราณ ระยะทาง 1,500 เมตร (ฮือ..) เดินขึ้นไป หอบไป ในที่สุดก็ถึงยอด ในจินตนาการคิดว่าจะเป็นภาพแบบผาแต้ม มีภาพอยู่ไม่กี่ตัว แต่... ดันมีพวกมือบอนไปเขียนสารภาพความรักอะไรไม่รู้เต็มไปหมด ขึ้นมาขนาดนี้ยังอุตส่าห์มาเขียนอีก แล้วยังเขียนทับภาพโบราณด้วยนึกในใจฉันขึ้นไปดูอะไรเนี่ย ตอนขาลงเราไถลลงมาบ้างแต่ยังทรงตัวได้ แต่โค้งทางเดินสุดท้ายเรากลิ้งลงมาเลย(ทางเป็นหินปนดินร่วน)ประมาณ 5 เมตรได้ เพื่อนหัวเราะกันเต็มเลย ทั้งเจ็บทั้งอาย แต่ที่ประทับใจ เป็นอีกที่เป็นภูเขามีทางเดินเข้าไปข้างใน เราก็กัดฟันเดินเข้าไป ตอนแรกทางเข้ามืดๆ แต่พอเข้าไปข้างในแล้ว ตะลึงเลยค่ะ เหมือนเราหลุดเข้าไปในโลกไดโนเสาร์ ภูเขาที่เราเข้ามามันเหมือนปล่องภูเขาไฟเก่า แล้วมีสวนปรง ปาล์มข้างใน ด้านบนเป็นปล่องกลมๆแสงแดส่องมาเป็นลำ เรากับเพื่อนยืนกันตะลึงเลย (5-6 ปีมาแล้วเดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นไง) แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 47 21:48:50 จากคุณ : อมยิ้มไม่ได้ - [ 29 ก.ค. 47 21:16:16 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณกบในฟ้ากว้าง : ยังดีที่ในนั้นไม่มีน้ำ และมีคนเห็นซะก่อนนะ เค้าแค่ทำท่า แต่ไม่ได้ฉี่จริง ๆ ใช่มะคะ คุณ tes : อ่านเรื่องของคุณแล้วอดอมยิ้มไม่ได้ แสดงว่าญี่ปุ่นคนนั้นคงเป็นคนอารมณ์ดีจริงๆ คล้าย ๆ กับเรื่องของฉัน ตอนที่ไปซื้อของเล่น ใน Toys r us ในโอเชี่ยนเทอมินอลที่ฮ่องกงเลย คือว่าเรื่องมันเป็นงี้ค่ะ.... ตอนซื้อของเสร็จไปยืนรอจ่ายเงินที่แคชเชียร์ พอถึงคิวฉันปุ๊ป แม่คนนั้น โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ มายืนเอาที่ข้างหน้าฉัน เอาของที่ซื้อมาแซงคิวจ่ายตังค์ ทำเป็นว่ารีบ ฉันได้แต่เหวอ.... พอตั้งหลักได้ ก็ตะโกนบอกเพื่อนเป็นที่แยกกันจ่ายเงิน อยู่ที่เค้าท์เตอร์ถัดไปเป็นภาษาไทยว่า " เฮ้ย ยัยคนนี้ ทำน่าเกลียดชิปเป๋งเลยหว่ะ แซงคิวกันซึ่ง ๆ หน้าเลย ไม่มีมารยาทเลย ที่บ้านกินอะไรกันว้า ถึงได้นิสัยหยั่งงี้ " เพื่อนตะโกนตอบ " ช่างมันเหอะ " เจ้าตัวซึ่งฉันเข้าใจว่า เป็นสาวฮ่องกง ยังคงทำหน้าตายไม่รู้ไม่ชี้ แม้จะฟังภาษาเราไม่ออก ก็น่าจะรู้นะว่า ฉันไม่พอใจ แล้วจู่ ๆ .... มีเพื่อนของยัยคนนี้อีกคนวิ่งทะเล่อทะล่าเบียดตัวฉันเข้ามาอีกคน ไปยืนรวมกับ แม่คนนั้น พร้อมกับพูดว่า .... " ไม่เห็นมีอะไรน่าซื้อเลยล่ะตัวเอง เค้าไม่ซื้อนะ เดี๋ยวจะออกไปนั่งรอที่ม้านั่งข้างนะ " ทุกคำล้วนเป็นภาษาไทย อ่ะค่ะ แหม เสียดาย ยังไม่ทันได้คิดทำอะไร แม่คนนั้นก็คิดเงินเสร็จพอดี รีบแบกถุงของ เดินจากไป ชนิดไม่เหลียวหลังเลยล่ะค่ะ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 30 ก.ค. 47 08:25:05 A:203.113.32.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 เอ่อ... คุณป้าเม้าท์ และ คุณหนุ่มเฮสเซ่น ไหนว่าจะกลับมาเล่าให้ฟังมั่งไงคะ รอฟังอยู่นา ชอบฟัง มาเล่านะ นะ Please ........ คุณนักท่องเที่ยวทั่วไทย : อ่านเรื่องที่คุณเล่ามาแล้ว นึกไปถึงภาพ ของ นิยายเรื่องเพชรพระอุมาเลยค่ะ มีลูกหาบด้วย ฉันล่ะอิจฉา คนที่ได้เที่ยวภู เที่ยวดอย ต่าง ๆ ซะจริง อยากไปมั่ง แฟนก็บอกไว้ก่อน ๆ เฮ้อ... คุณอมยิ้มไม่ได้ : อ่านแล้วโมโห ... โมโหพวกที่เขียนไม่รู้ที่ ไม่รู้ทาง แต่อย่าว่าแต่เมืองไทยเราเลย ที่กำแพงเบอร์ลิน เค้าเหลือซากกำแพงยาว 2 กม.เอาไว้ให้คนรุ่นหลังไปชมดู ทางรัฐบาลอุตส่าห์ให้จิตรกร มาวาดผนังกำแพงไว้ซะสวย ก็ยังมี ไปเขียนชื่อกันเต็มไปหมด ทำนองว่า.... อี๊ด รัก เป้า ณ กำแพงเบอร์ลิน อะไรทำนองนี้อ่ะค่ะ แต่ก็อยากเห็นปล่องภูเขาไฟนั่นจังเลย คุณบรรยายไว้สวยมาก ------------------------------------------------------ เอ่อ.... ว่าแต่ว่า ทั้งกระทู้ มีแต่คคห ของฉันเป็นส่วนใหญ่เลยนะ อย่าว่ากันนะ ไม่มีใครเขียนอะไรให้อ่านอีกมั่งเหรอ อยากอ่าน จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 30 ก.ค. 47 08:40:28 A:203.113.32.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 เอางี้ เดี๋ยวถ้าคุณป้าเม้าท์ หรือ คุณหนุ่มเฮสเซ่น หรือใครมาเล่าเพิ่มอีก 3 เรื่อง จะเล่าเรื่องที่ฉัน ถูกถีบตกรถไฟที่อิตาลีให้อีกเรื่องนึง จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 30 ก.ค. 47 08:49:33 A:203.113.32.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ฮ่าฮ่า อ่านสาวหน้าหมวยลัดคิวแล้วขำดี ผมไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องขับถ่ายเท่าไหร่หรอกครับพี่เวนดี้ ประมาณว่าหาที่ยิงกระต่ายไม่ยากเท่าคุณสาวๆ แต่ในเยอรมัน หากยืนเรี่ยราดในเมืองก็อาจจะโดนจับได้ 555 ไหนๆก็เล่าเรื่องระบบขับถ่ายมาแล้ว ผมขอเล่ามั่งละกัน แต่ไม่ได้เกิดกับตัวผมเองหรอกนะ เป็นพี่คนไทยในเมืองเดียวกันนี่แหละ วันนั้นเป็นงานเฟสในเมือง มีดนตรีและเบียร์ขายทั่วไปหมด พวกผมก็นัดกันไปยืนดื่มเบียร์ ฟังเพลงกัน ก็ดื่มไปหลายแก้ว เหมือนกันแหละ ค่าเข้าห้องน้ำนั้น 3-4 ครั้งก็เกือบจะซื้อเบียร์ได้ แก้วนึงแล้ว เรียกว่าใครทนได้ก็ทนเอาดีที่สุด จากนั้นก็ แยกย้ายกันกลับบ้าน พี่(ผู้หญิง)คนนี้ก็ดื่มไปหลายแก้วเหมือนกัน เดินกลับบ้านยังไม่ทันถึง ข้าศึกบุกเขื่อนจะล้นอะไรประมาณนั้น เดินบิดเป็นเลข 8 แล้วก็ยังกลั้นไม่อยู่ ความที่มันจะมืดแล้ว แกเลยตัดสินใจว่าขืนเดินต่อไป เขื่อนทะลักแน่ๆ ว่าแล้วก็ ปลดปล่อยมันตรงนั้นเลย ผ้าถุงก็ไม่มีให้ถกเหมือนผู้หญิงสมัยโบราณ แถบบ้านเรา แกเล่าว่าปล่อยไปได้ครึ่งทาง ตอนนั้นหน้ามืดตามัว ไม่ได้มองให้ถ้วนถี่ว่าเป็นหน้าร้านขายของร้านหนึ่งซึ่งกำลังจะปิด ปรากฎว่ายังไม่ทันหมดเขื่อน ก็มีสาวมายืนรูดประตูม่าน(ปิดร้าน)ดังแกร่กๆๆๆ ข้างหน้าเธอพอดี แกเล่าว่าเพิ่งไปได้ครึ่งทางจะหยุดก็ไม่ได้ เลยตัดสินใจปล่อยมันต่อจนหมด แถมบอกว่าทำไมเวลาช่วงนั้นมัน ช่างเดินช้าจริงๆหนอ ไอ้สาวที่มายืนรูดม่านปิดร้านก็คงจะงง ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน นับเป็นวีรกรรมที่ฮือฮามาหลังจาก ที่พี่คนนั้นมาเล่าให้คนอื่นฟัง ผมว่าเรื่องนี้อะเฟรดกว่าของพี่เวนดี้อีกนะ ฮี่ๆๆ จากคุณ : หนุ่มเฮสเซ่น (Hessenboy) - [ 30 ก.ค. 47 15:11:16 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เอ้า มาแล้ว 1 .... คุณหนุ่มน้อยเฮสเซ่น อุ๊ย ! อ่านของเพื่อนคุณแล้วก็ ฮา กระจาย เหมือนกันค่ะ นึกภาพตาม ตอนที่เธอต้องเลยตามเลย ขณะที่มีคนยืนดูอยู่ตรงหน้านี่แล้วแบบคงทำตัวไม่ถูกเลยเหมือนกัน ทำได้อย่างเดียวคือ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หรือไม่ก็ทำเป็นเมาให้หนัก แต่เดี๋ยวก่อน .... ถ้าคุณซื้อเดี๋ยวนี้ เอ๊ย ไม่ใช่ เดี๋ยวก่อน เรื่องปวดถ่ายของฉันคล้าย ๆ เพื่อนคุณก็มีนะคะ น้อง ๆ ตามกันมาเลยล่ะ เรื่องเกิด ใต้ถุน U-Ban อีกต่างหาก เอ่อ.... อย่าให้เล่าอีกเลย เรื่องแบบนี้ มันชักจะเยอะไปหน่อยแล้ว เดี๋ยวคนอื่นเค้าอยากเล่าก็เลยไม่กล้าเล่า คิดว่าคุยกันแต่หัวข้อนี้ไปซะ หรือว่าอยากจะฟังอีก ------------------------------------------------------- ยู้ฮู .... ป้าเม้าท์ ป้าเม้าท์อยู่หนาย ยยยยยยยยยย ( ป้าคงคิด ตูไม่น่าออกตัวว่าจะกลับมาเล่าเล้ย พับผ่า ) จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 30 ก.ค. 47 16:53:17 A:203.113.32.7 X:203.150.217.112 ]

ความคิดเห็นที่ 23 วู๊...ท่านเจ้าของกราทู๊เนี่ยความจำดีแท้.... เอ๊า...ไหนๆท่านก็แปะประกาศทวงกลางเวหาแล้ว... เรื่องมันมีอยู่ว่า...กาลครั้งหนึ่ง นางสาวเม้าท์ต้องเดินทางไปศึกษาต่อต่างแดน ก่อนไปก็ได้สอบถามคนที่รู้จักว่าเมืองที่เธอจะไปอยู่นั้นมีร้านจีนหรือร้านไทยหรือไม่ ได้ความว่า...ไม่...หากต้องการเครื่องปรุงอาหารไทยจะต้องนั่งรถไฟไปซื้อที่แมน-เชท-สะ-เตอร์ ดังนั้นก่อนขึ้นเครื่องเธอจึงเตรียม พริกทั้งสดและแห้ง กะปิ น้ำปลา พริกไทย รากผักชี มาะนาว ข้าวสาร(เป็นข้าวกล้องด้วยนะ ไม่ใช่ข้าวสารทำมะดาทั่วๆไป) และเครื่องปรุงนานาชนิด ไม่เว้นแม้แต่ของขบเคี้ยวเช่น มะขามคลุก ลูกหยี ข้าวเหนียวแดงร้านอร่อยจากอ่างทอง กระยาสารทเจ้าดังจากอยุทธยา ...อย่างไรเสียขอให้มีอาหารไทยกินช่วงเดือนแรกก่อน หลังจากนั้นค่อยคิดหาหนทาง เมื่อเธอนั่งพิเคราะรายการของทั้งหมดก็พบว่าท่าน้ำหนักจะเกินเสียกระมัง จึงได้ใช้วิชามารซิกแซกเรื่องน้ำหนัก..เค้าบอกว่าให้ได้สูงสุด 50 กิโล เธอจึงตัดสินใจแพกกระเป๋าเดินทาง 2 ใบด้วยน้ำหนัก 60 กิโล ตอนนั้นคิดไว้ว่าถ้าชั่งน้ำหนักไม่ผ่านจะเอาตำราเรียนและเสื้อผ้าออกบางส่วน (แต่เครื่องปรุงข้า...ใครก็แตะไม่ได้) ของที่จะเอาติดตัวขึ้นเครื่องก็มีเป้เดินทางหนักประมาณ 10 กิโล โน๊ดบุ๊คซึ่งหนักประมาณ 4 กิโล และกระเป๋าสะพายไบไม่ใหญ่แต่ไม่เล็กสำหรับใส่ของจุ๊กจิ๊กอีกใบ (คิดภาพออกมั๊ยเนี่ยว่า เธอสะพายของทั้งหมดไปได้อย่างไร) ปรากฏว่าเช็คอินผ่านฉลุยแถมได้ได้เลื่อนไปนั่งชั้นบิซิเนส เนื่องจากชั้นประหยัดเต็ม ทุกอย่างดูเรียบร้อยดีจนกระทั่งจวนถึงจุดหมายปลายทาง เธอต้องการของบางอย่าง เลยต้องเปิดเป้ที่แน่นจนซิบแทบจะปริ...เนื่องจากเป้มันแน่นมาก...การเปิดซิปจึงเหมือนการทะลายเขื่อน...(ยืมสำนวนคุณหนุ่มเฮสเซ่นมาใช้หน่อยนะ) ซิปแตก....ไม่สามารถรูดกลับคืนได้..ซวยละซิ..โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสายตาชายหนุ่มมาดเท่จากแดนอาทิตย์อุทัยที่นั่งติดกันกำลังจับจ้องของที่อยู่ในเป้ด้วยความประหลาดใจสุดชีวิต...ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แต่อีชั้นว่าลูกกะตาแกมีแววขันๆ แฮะ... ไม่รู้เหมือนกันว่าแกทึ่ง หรืออึ้ง...เพราะมันมีตั้งแต่ หอม...กระเทียม...พริก...กระชาย...ตะใคร้...ข่า...ข้าวสาร...กุนเชียง...หมูหยอง...หัวใชโป๊ว...เรียกว่ามันเป็นครัวเคลื่อนที่...ขาดก็แต่เตากะหม้อเท่านั้น.. รู้สึกอายมาก...เอ....จะว่าอย่างไรหล่ะ...ก็จะไปต่างประเทศเธอก็ใส่แฟชั่นมาสุดฤทธิ์ แล้วตั้งแต่ขึ้นเครื่องเนี่ยก็ฟอร์มดีมาตลอด...แล้วจู่ๆกลับต้องมานั่งรื้อครัวย่อมๆ กลางจำปีเหาะชั้นบิซิเนส.....โอ๊ย...ทำไมเรื่องอย่างนี้จึงเกิดขึ้นกะชั้นได้???? โชคดีมีกระเป๋าผ้าสำรองอยู่ในกระเป๋าสะพาย เครื่องปรุงทุกอย่างจึงเดินทางถึงปลายทางโดยสวัสดิภาพ...นั่นแหละสำคัญที่สุดสำหรับเธอ... เมื่อมาถึงปลายทาง เพื่อนๆที่อยู่มาก่อนเค้าขำกลิ้งเรื่องที่ดิฉันแบกครัวข้ามประเทศ...แล้วก็บอกว่า....เจ๊...ไม่อยากจะบอกเลยว่า...เดี๋ยวนี้เมืองนี้มีร้านซุปเปอร์ไทยแล้ว.... เออ...ถือว่าประหยัดแล้วกันเน๊อะ...อย่างไรของที่อุตส่าห์หอบมาจากเมืองไทยก็ถูกกว่าที่นี่แหละว๊า....แถมปลอบใจตัวเองว่า...ยังงัยๆก็หาซื้อข้าวกล้องหอมมะลิจากซุปเปอร์แถวๆนี้ ไม่ได้แน่ๆ... ตอนนี้ยังอดคิดถึงสภาพตัวเองตอนนั้นไม่ได้เลย....หลังจากผ่านอิมมิเกรชัน..รับกระเป๋า..แล้วหอบของทุกอย่างเดินทางต่อไปยังมหาลัย....คิดออกมั๊ย...ผู้หญิงไทยรูปร่างบอบบาง กับสัมภาระหนักร่วมๆแปดสิบกิโล... หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ ดิฉันพบว่ามีความรู้สึกอันอันประหลาดเกิดขึ้นกะตัว ....เหตุใดผัดผักอันแส๊น..จะธรรมด๊า ธรรมดา กับข้าวสวยร้อนๆ..จึงได้มีรสล้ำเลิศเช่นนี้....และก็น่าแปลกอย่างยิ่ง....ที่ความรู้สึกดังกล่าวหายไปเมื่อข้าวสารที่นำมาจากเมืองไทยหมดลง อือ...nothing comes from noting, nothing ever could.... จากคุณ : ป้าเม้าท์ (PaMouth) - [ 30 ก.ค. 47 18:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โหวตให้ครับ ชอบอ่านอ่ะนะ ผมไปต่างประเทศจะพยายามระมัดระวังที่สุดในความผิดพลาด จึงไม่ค่อยโดนเรื่องแปลกๆ มาเล่าให้ฟัง มีของบัดดี้ร่วมห้อง ขอเอามาเล่ากันหน่อย ไปญี่ปุ่นเมื่อเดือน พ.ย.47 อากาศเริ่มหนาวๆ นิดๆ เข้าพักโรงแรมที่ทุกแห่งจะมีขนาดห้องพักเล็กกว่าโรงแรมไทยมาก ห้องน้ำก็เล็กตามห้องพัก แต่ทันสมัยมาก มีอุปกรณ์ไฟฟ้าเพียบ แต่ทั้งหมดไม่มีภาษาอังกฤษกำกับอยู่เลย มีแต่ภาษาญี่ปุ่นทั้งหมด และรูปประกอบ บัดดี้ของผมสงสัยว่าปุ่มต่างๆ จะทำหน้าที่อย่างไรจึงทดลองกดดู พอกดปุ่มแรกเป็นปุ่มน้ำฉีดล้างก้นครับ ก็มีฝักบัวเล็กๆ ยื่นออกมาจากด้านหลังชักโครก แล้วฉีดน้ำฝอยๆ ออกมา แต่เนื่องจากไม่มีอะไรกั้น น้ำจึงพุ่งสูงขึ้นมาถึงหน้าบัดดี้ที่กำลังก้มมองดูพอดี แถมมีการโยกส่ายจากด้านหน้าถึงด้านหลัง ทำเอาเสื้อของบัดดี้เปียกทั่วตัว ต้องเปลี่ยนเสื้อใหม่ก่อนออกไปทานข้าว ผมเล่าเรื่องตลกไม่เป็น แต่ชอบอ่านอ่ะ จากคุณ : Boarder Man - [ 30 ก.ค. 47 22:33:54 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เอาอีกรูปนะครับ เพราะรูปนี้ดูแล้วไม่เห็นว่ามันเป็นอะไรกันแน่ จากคุณ : Boarder Man - [ 30 ก.ค. 47 22:35:55 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อันที่จริงก็เดินทางเยอะนะ แต่ว่าก็นึกเรื่องหน้าแตกไม่ค่อยออก อาจเพราะเตรียมการดีเลยไม่ค่อยมีปัญหา หรือว่ายอมรับอะไรได้ง่ายๆมั้ง นึกขึ้นได้เรื่องนึง ล่าสุดที่ไปเมืองเซี่ยงไฮ้ ไปเรื่องงาน แล้วก็ทำซ่าอยากอยู่เที่ยวเองอีกสองวัน พูดภาษาจีนได้แค่ต่อราคาของ แต่ซ่าอยากอยู่ต่อ แล้วด้วยความที่หน้าตาก็ไม่ได้บอกความแตกต่างเลยสักนิด ดูกลมกลืนเข้ากันได้เข้ากันดีกับคนแถวนั้น เวลาไปไหนเขาก็พูดภาษาจีนใส่ ตอนแรกก็ทำใจเย็นบอกวาไม่ใช่คนจีน ฟังไม่เข้าใจจ้า แต่ว่าสองวันนี้ต้องอธิบายประโยคนี้ตลอดเวลา จนชักเซ็ง พอถึงวันกลับ ต้องขึ้นรถไปสนามบินเอง ก็ชะล่าใจออกจากโรงแรมช้าไปหน่อย ไปถึงสนามบินแบบเฉียดฉิว เช็คอินตอนที่ใกล้จะถึงเวลาบอร์ดดิ้งเต็มแก่ แต่ว่าด้วยความหวุดหวิดหวาดเสียวกลัวจะเช็คอินไม่ทันก็เริ่มหงุดหงิดล่ะ ไปถึงไม่รู้อีกว่าเคาน์เตอร์ที่จะเช็คอินมันอยู่ตรงไหน วิ่งตึก้ๆ ไปถามพนักงานว่าเคาน์เตอร์สายการบินเนี๊ยะมันอยู่ตรงไหน ถามเป็นภาษาอังกฤษไป เขาก็ตอบกลับมา เราฟังไม่รู้เรื่อง ก็ทำเสียงหงุดหงิดแบบฟางเส้นสุดท้ายแล้วว่า "ช่วยพูดภาษาอังกฤษได้ไม๊ ฉันพูดภาษาจีนไม่ได้ ( โ ว๊ ย)" พนักงานคนนั้นก็ตะคอก(นิดๆ)กลับมาเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงจีนว่า" ฉันก็พูดภาษาอังกฤษแล้วไง บอกว่าให้เดินไปแล้วเลี้ยวซ้ายไงเล่า (ยัยงั่ง)" จ๋อยเลยเรา จากคุณ : โมนา..ไม่ซ่าซะหน่อย - [ วันอาสาฬหบูชา 02:43:45 A:203.209.122.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 เย้ ! ป้าเม้าท์มาเล่าให้ฟังแล้ว อ่านแล้วก็อยากรู้ว่าป้าดั๊นไปลืมอะไรไว้ในถุงผัก เอ๊ย กระเป๋า อย่าบอกล่ะ ว่าฟันปลอม ( อ๊ะจ๊าก กก ) ไม่เอา ไม่แซว เดี๋ยวอดฟังป้าเล่าเรื่องอื่นอีก ของฉันเวลาไปไหน เกิน อาทิตย์นึง ก็ต้องตุนไปอย่างป้าเหมือนกันจ๊ะ เว้นแต่ออส สะ เตร เลีย สงสัยกันใช่มะว่าแล้วจะไปทำกินเอายังไง ก็แบบ ฉันมีอุปกรณ์ครัวชุดจิ๋วไปด้วยทั้งชุดเลย ไม่ว่าจะเป็นหม้อหุงข้าว เตาไฟฟ้า ลวดต้มน้ำร้อน หม้อจิ๋ว กะทะจิ๋ว เวลาแฟนถูกบังคับว่า มื้อนี้ จะต้องกินอะไรที่ฉันจะทำให้กิน เค้าก็ทำท่าปลง ๆ และบอกว่า ไม่เป็นไรหรอก คิดซะว่า มีเด็กผู้หญิงมาชวนเล่นขายข้าวแกง จะว่าไป ... ก็รู้สึกสงสารแฟนขึ้นมาทันใด คิด ๆ ดู เค้าก็ท๊น ทน กับฉันหลายเรื่องอยู่เหมือนกัน ---------------------------------------------------------- ว๊าว ! คุณ Boarder Man โหวตให้ด้วย ดีจังเลย ว่าแต่ว่าตรงที่น้ำฉีดกระจายนี่ แบบ เค้าเป็นขั้นตอนที่ล้างห้องน้ำแล้วใช่ป่ะคะ ส่วนฉัน ไม่เคยโดนน้ำฉีดกระจายค่ะ เคยแค่เอาน้ำยาล้างส้วมมาสระผมก็แค่นั้นเอง เพราะฉลากเป็นภาษาเยอรมัน อ่านไม่ออก คือ พี่ชายเอา วางรวม ๆ กับขวดสบู่ แชมพู ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ คุณโมนา ... นึกออกค่ะ อังกฤษสำเนียงจีน ใครนึกไม่ออก ก็ให้นึกถึงเวลาขึ้นรถไฟใต้ดินที่ฮ่องกงเค้าจะออก เค้าจะประกาศว่า " พลีส เทิน ป๊าดดดด ฟรอม เดอะ ดอ " เวลาพูด ขอให้ลากเสียงตรงคำว่า " ป๊าดด " ให้หนักแน่นและยาวนานสักหน่อย ตั้งใจฟังอยู่นาน เล่นทายกันกับแฟน กับเพื่อน ว่าเค้าพูดอะไร ตอนนี้เข้าใจละ คุณล่ะเข้าใจไม๊ พูดถึง เรื่องประกาศตามรถไฟฟ้าที่เยอรมัน เค้าจะเป็นเสียงอัดเทป ไว้ตอนออกรถ หรือ ใกล้ถึงสถานีนี่ล่ะ ขอถามคุณหนุ่มเฮสเซ่นหน่อยค่ะ ไปได้ยินมาช่วยแปลหน่อยค่ะ " ทุกขนัด ........ ( ต่อด้วยคำอื่นอีกอึดใจ ) " เค้าจะทุกข์ อะไรกันนักกันหนาคะ 5555 ----------------------------------------------------------- ตามสัญญา เดี๋ยวจะต้องเล่าเรื่องไปถูกถีบตกรถไฟที่อิตาลีให้ฟังง ขอไปหม่ำข้าวก่อน สักกะแป๊ป จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ วันอาสาฬหบูชา 08:54:41 A:203.113.32.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 โห... พิมพ์ตั้งยาว ไปกดอะไรผิดมะรุ หายเกลี้ยงเลย เซ็งเรยยยย เดี๋ยวจะกลับมาเขียนให้อ่านนะ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ วันอาสาฬหบูชา 10:47:05 A:203.113.33.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 เรื่องนี้ ต้องขอค้นข้อมูลจากสมุดบันทึก ล่ะค่ะ ขึ้นชื่อเรื่องว่า " ถูกถีบ ที่เมืองโรม " ละกัน ทุกท่านคงอยากรู้ ว่า ถูกใครถีบ ? ถีบทำไม ? ถีบแล้วไงต่อ ? แต่จะตอบคำถามแค่นั้น มันก็เสียอรรถรสของที่มาที่ไปอยู่สักหน่อย ขอยืดเยื้อเรื่องสักหน่อย ตามสไตล์ละกันค่ะ แต่รับรอง ไม่เล่ามากละ เด๋ว ข้อมูลหายอีก -------------------------------------------------------- ในครั้งนั้น เราไปถึงโรมเอาแต่เช้าตรู่ กะแผนการเอาไว้ว่า 3-4 วันแรก เราจะนั่งรถไฟจากโรมมุ่งสู่ฟลอเรนซ์ เมืองสวยหยดย้อย แหล่งศิลปินระบือนาม แล้วต่อไปยังเมืองปิซ่า ตามด้วยการอยู่นอนเวนิช สักคืน แล้วค่อยวนกลับมาเที่ยวนอนอยู่ที่โรมอีก 3 วัน โปรแกรมตามใจฉัน ของเรานี้ จัดเอง ตามความอยากเที่ยว เนื่องจากเคยมาเที่ยวอิตาลี กับชะโงกทัวร์ทราเวลแล้ว เมื่อหลายปีก่อนโน้น มันเหมือนฝันมาก มากจนก่อนมาต้องไปหารูปถ่ายเก่า ๆ มาดู เพื่อนยืนยัน ว่าได้เคยมาอิตาลีแล้วจริง ๆ แต่ครั้งนี้ ฉันจะเที่ยวให้มันลิงโลดไปเลย นึกอยากเจอคนดีดฮาฟ สีไวโอลิน เครื่องดีดสีตีเป่าทั้งหลาย เพราะอยากฟังเพลงซานตาลูเซีย ท่ามกลางบรรยากาศ ของความเป็นอิตาลีจริงๆ บางทีอาจต้องเพิ่มเงินเป็นค่าเนื้อร้องให้ซะด้วย เพราะ เค้าว่าลูกคอของคน อิตาเลี่ยนนี่ใช่ย่อย ซะเมื่อไหร่ ฉันสูดอากาศยามเช้า อันหนาวเย็นเข้าซี่โครง ก่อนจะเข้าไปถึงปอด ขณะที่แฟนฉันไปถามหาเอาชานชาลารถไฟที่ต่อจากสนามบิน ไปยังฟลอเรนซ์ สักพักกกระเห็นวิ่งกระหืด กระหอบมา บอกว่า ชานชาลาทางซ้ายนั่นแหละรถไฟกำลังจะออกพอดี พวกเราเลยต้องวิ่งเข็นรถ ที่เต็มไปด้วยสัมภาระ อันมีกระเป๋าใหญ่ 2 ใบ กระเป๋าเล็ก 2 ใบ กระบอกใส่รูปภาพ โดยที่ตัวฉันและ เขา ก็ยังมีกระเป๋าสะพายติดตัวกันอีกคนละใบ ไม่น่าเชื่อว่า อะดรีนาลีน จะทำให้พวกเราขนของทั้งหมดขึ้นรถได้ ภายในไม่เกิน 3 ที ก่อนรถไฟออกเล็กน้อย ยังมีคนช้ากว่า เรา เป็นนักท่องเที่ยวหนุ่มผมทอง แบกเป้ใบใหญ่ ยาวจากก้น เลยหัว เจ้าตัวไปอีก วิ่งตามขบวนรถไฟมา ตะโกนขึ้นมาถามเราว่า ขบวนนี้ไปไหน เราก็ตอบว่า " ไปฟลอเรนซ์ " เท่านั้นเอง หมอ ก็กระโดดฉับขึ้นบันได ทันรถออกพอดี จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ วันอาสาฬหบูชา 12:20:03 A:203.113.32.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 เขายิ้มให้ เราหัวเราะตอบ พลางหาที่ว่างเพื่อวางกระเป๋า ซึ่งถ้าเป็นกระเป๋าใหญ่มาก ๆ ก็จะมีบริเวณเฉพาะไว้ให้วาง แล้วค่อยเดินขึ้นหน้าไปหาที่นั่งอีกที แม้จะเช้ามากอยู่ แต่คนใช้บริการรถเที่ยวนี้ก็ไม่ใช่น้อย หนุ่มผมทอง เลือกที่นั่งอีกเบาะ ข้าง ๆ เรา ท่าทางช่างคุย แนะนำตัว เชคแฮน กันไปตามประสา เลยทำให้รู้ว่า เป็นคนอเมริกัน เพิ่งมาเที่ยวอิตาลี เป็นครั้งแรก พอรู้ว่า เรามากันหลายครั้งแล้ว ก็รีบขอให้แนะนำแหล่งเที่ยวให้ด้วย ฉันเลยสารภาพไปว่า ที่มาครั้งก่อนหน้านั้น มาแบบไหน ยังไง หนุ่ม ทำหน้าไม่เชื่อ " พูดจริงอ่ะ เธอบ้า หรือ จะทำสถิติกันล่ะ เที่ยวยุโรป 5 ประเทศ ภายใน 7 วันเหรอ จะเป็นไปได้เร้อ " จนฉันยืนยันจริงๆ ก็เลย ต้องเลยตามเลย เราคุยกันเรื่องโน้น เรื่องนี้ไปอีกสักพัก ก็ขี้เกียจคุย หันไปมองวิวตรงหน้าต่างบ้าง พอหันกลับไปมองอีกที พอหนุ่มเมกันลุกหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เห็นแต่มีคนตรวจตั๋วเดินเข้ามาใกล้ เราจึงเตรียมตั๋วไว้ให้ ด้วยความภูมิใจเสนอ โดยที่ตั๋วนี้ เราให้เอเย่นต์ ที่เมืองไทยซื้อไว้ให้แต่แรก ส่วนเมืองอื่นๆ ก็คิดว่าไปหาเอาดาบหน้า เรื่องที่ไม่คิดว่ามี มันก็มีเหตุให้ต้องมี เมื่อคนตรวจตั๋ว ดูตั๋ว ชี้โบ๊ ชี้เบ๊ เอากับตัวหนังสือ พร้อมกับเขียนตัวเลขลงในกระดาษ ส่งมาให้เรา ส่องดูแล้ว เห็นว่า เป็นจำนวนเงินให้เราต้องจ่ายหรือไงนี่ล่ะ สร้างความ งุน งง ถกเถียงกันยาว นายตรวจจะเอาเงินค่าปรับอะไรสักอย่างให้ได้ บอกว่า ตั๋วใบนี้ต้องไปขึ้นที่ โรม เราก็เถียงไปว่า " แล้วที่นี่ไม่ใช่โรม หรอกเหรอ " สุดท้ายด้วยความรำคาญ เพราะคนมองกันเยอะเหลือเกิน จำต้องส่งเงินไปให้ ดีที่ฉันพกหัวมัน ไปเยอะ เลยทำได้แต่ ชั่งหัวมัน ... ๆ ... ๆ ไปเรื่อยๆ สักพัก หนุ่มเมกัน กลับมานั่งที่ โดยอ้างว่า ไปยืนดูวิวตรงประตูมา(ไปดูวิวที่ส้วมซะมากกว่า มั๊ง ) ท่าทางรื่นเริงเกินเหตุ ตอนที่แฟนฉันเล่าให้ฟังว่า โดนปรับเงินด้วย เขาแค่ถามอย่างไม่ใส่ใจว่า " เหรอ ! ทำไมอ่ะ " ฉันหมั่นใส้ เลยตอบไปว่า " เค้าคิดเพิ่มตามระยะทางของคนที่มามั๊ง เรามาจากเมืองไทย เลยต้องจ่ายเพิ่มไง " แล้วเราก็ลืมเรื่องขุ่นใจกันไป เมื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เป็นเรื่องอื่น คุย ๆ ดู หมอนี่ขี้โม้ไม่เบาเลย ช่วงที่หายไปก่อนหน้า หมอ ไปเอาข้อมูลมาจากแหล่งไหนมาเพิ่มอีก จะชวนเราให้ไปดูหนอนเรืองแสง ที่เกาะซอเรนโต้ด้วยกัน อารมณ์ บ่ จอย ของฉันยังไม่หาย + หมั่นใส้หมอเป็นทุนเดิม เลย เกทับไปว่า " ที่บ้านฉันมีเพียบเลย จะเอาสักกี่ตัวล่ะ " พูดออกไปแล้ว ก็นึกสงสารเขาอยู่เหมือนกัน เพราะเขาเชื่อสนิทเลย 5555 จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ วันอาสาฬหบูชา 12:46:22 A:203.113.32.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31 คุยกันไปจนไม่ได้สังเกตเลยว่า รถไฟหยุดจอดสถานีตั้งแต่เมื่อไหร่ เพ่งดู ก็เห็นว่าเป็น สถานี ชื่อ " ROMA " เท่านั้นแหละ ก็เข้าใจว่าทำไมถึงโดนปรับเงิน เพราะเอเย่นต์จองให้ ก็ให้เริ่มต้นที่สถานี นี้ เราจึงต้องซื้อตั๋วเพิ่ม1 สถานี จากสนามบินมาที่นี่ แต่เราไม่ได้ซื้อ หายสงสัย โล่งใจไปที... หนุ่มเมกัน : ทำไมเค้าลงกันหมดเลยล่ะ แฟน : สงสัยเค้ามาทำงานที่นี่กันมั๊ง หนุ่มเมกัน : คงงั้นแหละ อีกสักแป๊ป เขาก็เอ่ยปากถามอีก หนุ่มเมกัน : แล้วทำไมคนกลับขึ้นมาอีกตรึมเลยอ่ะ ฉัน : แหม ... คนเค้าก็ไปทำธุระ เที่ยวที่ฟลอเรนซ์กัน น่ะซิ หน่มเมกัน : จริงซินะ เมืองใหญ่ อย่างนั้นใคร ๆ ก็ไปกัน ( พูดเสร็จ ก็เม้มปาก พยักหน้าช้า ๆ พลางมองสำรวจไปรอบ ๆ ตัว ) ฉันเองตอบไป ก็นึกเอะใจอะไรอยู่เหมือนัน จึงเดินไปตรงที่เก็บกระเป๋าใหญ่ จึงได้พบว่า กระเป๋ามากมายเมื่อตอนขึ้นมาหายไปหมดแล้ว จะเริ่มมีก็แต่กระเป๋าใบใหม่ของคนที่เพิ่งขึ้นมาใหม่นี่เอง สอบถามใคร ก็ยักไหล่ ส่ายหน้า ทำนองว่า ไม่รู้ภาษาอังกฤษ สุดท้ายก็ได้ความจริงเอากะหญิงร่างท้วม ใส่ขนเฟอร์ปลอมฟูฟ่อง ที่เพิ่งขึ้นมาว่า " ถ้าเธอต้องการไปฟลอเรนซ์ ก็ต้องรีบลงไปอย่างด่วนเลย เพราะอีกกะเดี๋ยว รถคันนี้ ก็จะวิ่งกลับไปที่สนามบิน ส่วนลงแล้ว ต้องต่อรถชานชาลาไหน ก็ไปหาดูเอาเอง อันนี้ฉันไม่รู้" เท่านั้นแหละ สถิติที่ทำไว้ ตอนเอากระเป๋าขึ้นรถภายใน 3นาที ก็ถูกทำลาย เพราะเมื่อพวกเราแหกฝูงผู้โดยสารมาถึงที่เก็บสัมภาระได้ เราก็รีบโยนกระเป๋าทั้งหมดลงจากขั้นบันไดรถไฟ ไปกองอยู่ที่พื้นข้างล่าง ภายในไม่ถึง 1 นาที โดยที่แฟนฉันลงไปก่อน คอยรับ ส่วนฉันกับ หนุ่มเมกัน ก็ช่วยกันจับโยนกระเป๋าลงไป พลางก็แหกปากไปว่า ....เร็ว ๆ ๆ รถจะออกแล้ว และขณะ กำลังช่วยกันโยนเป้ของหมอนั่น ซึ่งเป็นใบสุดท้าย ( มันยาว ๆ ) ฉันจับข้างหน้า เจ้าของเป้จับข้างหลัง ฉันก็รู้สึกชัดเจนเลยว่า ตัวเองถูกถีบตูด อย่างแรง รวมไปกับเป้ หล่นจากบันได พลั่ก ไปกองรวมกับกระเป๋า ตามมาด้วยหมอนั่น ซึ่งกระโดดลงมาแทบไม่ทัน ทั้งเจ็บ ทั้งอาย คนมองกันทั่ว พอลุกขึ้นยืนได้ และชัวร์ ว่า ยังอยู่ครบ 32 ประการแน่ ก็ถามด้วยความโมโห " เมื่อตะกี้ เธอถีบ ฉันตกลงมาเหรอ " หมอ ทำหน้าใสซื่อ ไม่รู้เรื่อง " ฉันเปล่า เธอถูกถีบเหรอ ฉันนึกว่าเธอโดดลงมาเองซะอีก " อะไรว้า.... ถูกถีบ แล้วยังซวยจับตัวคนถีบไม่ได้อีก ไม่รู้ล่ะ ถึงวันนี้ ฉันก็ยังมั่นใจ ว่า ฝีมือหมอนั่นแหละ คงฉุน ที่เราพาขึ้นรถไฟผิดขบวนล่ะซิ จำไว้เลย.. ! จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ วันอาสาฬหบูชา 13:14:16 A:203.113.32.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านถูกถีบที่โรมแล้วอดไม่ได้ที่หัวเราะก๊าก คุณเวนดี้เล่าเรื่องได้เห็นภาพจริงๆเลยค่ะ ของตัวเองนี่ไม่เคยมีเรื่องเหตุการณ์สุดแย่เลยค่ะ จากคุณ : Regenbogen - [ วันอาสาฬหบูชา 23:01:08 ]

ความคิดเห็นที่ 33 โอ๊ย ขำกลิ้ง เหมือนอ่านต่วยตูนเลยคุณเวนดี้ เอารูปตัวเองมาอวดมั่งสิคะ อยากเห็นหน้าเลย เรื่องมันเปิ่นมากจนน่ารักเลยแหละ จากคุณ : signor - [ วันเข้าพรรษา 16:22:53 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตามเข้ามาฮาอีกรอบ รถขบวนนั้นมันเป็นเที่ยวพิเศษจากสนามบินมายังโรม่าครับ แยกจ่ายต่างหากกับรถไฟทั่วไป ดีนะที่ไม่โดนปรับ 2 คนก็จ่ายอานเลย มีหวังพี่เวนดี้ต้องกระโจนลงกลางทางแน่ๆ ฮ่าฮ่า อ่านเรื่องห้องน้ำ ห้องส้วมแล้วนึกขึ้นได้เรื่องนึง พอดีเจ้าของเรื่อง คงไม่เข้ามาอ่านเว็บบอร์ดนี้(เพราะอ่านไทยไม่ออก) ไม่งั้นผมโดนเพื่อน กระโดดก้านคอแน่ๆ ที่เอามาเผา เรื่องมีอยู่ว่า เพื่อนชาวเยอรมันคนหนึ่งเขามาฮอลิเดย์ที่เมืองไทย กับเพื่อนและแฟนสาว เข้าพักในบังกะโลแห่งหนึ่งทางภาคใต้ของเรานี่แหละ ไม่รู้ว่าเป็นกระบี่หรือพังงา ความที่นายคนนี้มาเมืองไทยเป็นครั้งแรก อะไรๆมันใหม่แปลกตาไปหมด จะเข้าอาบน้ำ ซึ่งห้องน้ำกับห้องส้วม บ้านเรามักจะเป็นห้องเดียวกัน เผอิญบังกะโลนั้นเป็นแบบถังให้ใช้ขันตักอาบ คนเยอรมันก็อ่ะนะ ไม่เคยใช้ขันตักอาบนี่ มองหาฝักบัวอย่างเดียว และแล้ว..... ก็ไปพบประสบกับสายฝักบัวอันน้อยๆข้างๆชักโครก ในใจเขาก็เลยนึกไปว่า ทำไมฝักบัวเมืองไทยช่างเล็กจริงหนอ ไม่อยากจะนึกภาพเลยว่า เพื่อนผมมันอาบน้ำด้วยไอ้ฝักบัวอันน้อยนี่ได้ยังไง เพราะความแรงก็รู้ๆกันอยู่...ฮี่ฮี่ มันอาบจนเสร็จมีการมาคุยกับเพื่อนอีกคน ที่ข้างนอกอีกนะ ว่าฝักบัวเมืองไทยเล็กจริงๆ ไอ้เพื่อนผมอีกคน ถึงกับปล่อยก๊าก เพราะมันรู้ว่าไอ้สายนั่นเอาไว้ทำอะไร (ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจละกัน) ผมมาได้ฟังเรื่องนี้ตอนนั่งกินอาหารเย็น ไม่เป็นอันกินเลยครับ นั่งหัวเราะจนท้องแข็ง จนต้องข่มใจให้หยุดเพราะมันจะเสียมารยาท ในการกินมากเกินไป แต่ผมคิดถึงเรื่องนี้ทีไร ฮาทุกที สงสัยคงเข็ดฝักบัวเมืองไทยไปอีกนาน ปล. ที่เยอรมัน หรือที่ไหนๆในยุโรปไม่มีไอ้สายฉีดที่ว่านี่หรอกเน้อ เพราะมันหนาวเกินไป จากคุณ : หนุ่มเฮสเซ่น (Hessenboy) - [ วันเข้าพรรษา 19:54:19 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขำอ่ะ ป้าเม้า กับ คุณเวนดี้เล่าเรื่องได้สนุกดีค่ะ จากคุณ : yinnerella - [ 2 ส.ค. 47 05:16:29 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เห็นมีคนเล่าเรื่องห้องน้ำที่ญี่ปุ่น เลยอยากเล่าบ้างเพราะตัวเองก็ทำเรื่องหน้าแตกในห้องน้ำที่ญี่ปุ่นเหมือนกัน ตอนพักที่ Guest House แห่งหนึ่งที่เกียวโต ที่นั่นเขาก็มีชักโครกแบบไฮเทค มีปุ่มนั้น ปุ่มนี้ น่าสนใจมากมาย แต่จะมีรูปเล็กๆและมีข้อมูลกำกับเป็นภาษาญี่ปุ่น หลังจากทำธุระแล้ว กดชักโครกเรียบร้อย เราก็คิดว่าน่าจะลองกดปุ่มพวกนี้เล่นๆ ซะหน่อย มีปุ่มหนึ่งน่าสนใจมาก เป็นรูปน้ำพุเล็กๆ แล้วก็มีรูปอะไรโค้งๆ (ความจริงเป็นรูปก้นนั่นแหละ แต่เราดูรูปไม่ออก) เราเลยลองกดดู ปรากฏว่ามีน้ำพุ่งขึ้นมา แต่โชคดีเราออกมายืนดูห่างๆ เลยไม่โดนน้ำพ่งใส่หน้า แต่มันพุ่งขึ้นไปเปียกเพดานห้องน้ำ สุดท้ายเราเลยต้องใช้วิชาตัวเบา ปีนโถส้วมขึ้นไปเช็ดน้ำให้แห้ง เดี๋ยวใครมาเข้าห้องน้ำต่อจะตกใจ ส่วนอีกเรื่องเป็นเรื่องตอนที่ไปอาบน้ำแร่ที่ฮอกไกโด ตอนนั้นไปกับสามี แต่ต้องแยกกันอาบเพราะเขาจัดเป็นห้องอาบน้ำแยกหญิงชาย ข้างในก็จะเป็นหอ้งเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นจะเป็นห้องอาบน้ำรวมแบบทั่วไป พออาบตรงนี้เสร็จเขาก็จะออกไปอาบน้ำในอ่างน้ำแร่แบบธรรมชาติกลางแจ้ง มีน้ำพุร้อนไหลลงมาจากภูเขา (สำหรับส่วนของผู้หญิงจะมีรั้วไม้ไผ่กันไว้รอบๆ ) พอเราอาบเสร็จ ปรากฏว่าผู้หญิงในห้องนี้เขาออกไปอาบกลางแจ้งกันหมดแล้ว เราก็เลยจะออกไปอาบบ้าง ประตูไปยังที่อาบกลางแจ้งจะเป็นประตูแบบเลื่อน ด้วยความที่คนญี่ปุ่นมักจะเลื่อนประตูด้านขวาด้วยมือขวาเป็นส่วนใหญ่ แต่เราดันเลื่อนประตูด้านซ้ายด้วยมือซ้าย ปรากฎว่าเปิดประตูออกมากลายเป็นเรากำลังยืนแก้ผ้า หันหน้าเข้าหาลานจอดรถ ตอนแรกก็งง โอ้ย บ่อน้ำแร่มันอยู่ตรงไหน หรือต้องวิ่งแก้ผ้าออกไปอาบกันตรงหลังลานจอดรถ งงอยู่พักหนึ่ง ถึงได้รู้ เราเปิดประตูผิดนี่เอง จึงค่อยๆ ทำไม่รู้ไม่ชี้เปิดประตูด้านขวาเข้าไปอาบน้ำต่อ โชคดีที่ลานจอดรถไม่มีใครอยู่ มีแต่รถจอดไว้เฉยๆ แถมในห้องก็ไม่มีใครเห็น ไม่งั้นอายเขาตาย แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 47 09:29:41 จากคุณ : Mrs Leo (Mrs Leo) - [ 2 ส.ค. 47 09:24:05 ]

ความคิดเห็นที่ 37 สมัยเรียนไปว่ายน้ำในสระของมหาวิทยาลัยในหน้าหนาวที่หิมะตกอยู่ด้านนอก ทีนี้ห้องน้ำหญิงชายก็จะมาทางออกมาที่สระได้เลยโดยไม่ต้องออกจากทางที่เข้า เราก็ออกมาเล่นน้ำด้วยความสุขี ที่นี้พอเล่นเสร็จก็จะขึ้นเข้าประตูห้องน้ำหญิง แต่ดันไปเข้าห้องน้ำชายเข้า เห็นหนุ่มท่านนึงแก้ผ้าแต่หันหลังให้อยู่ ภาพยังติดตามาจนถึงทุกวันนี้เลย อายมาก แถมออกมานักศึกษาที่ดูแลสระเดินมายิ้มบอกว่า ขอโทษทีบอกไม่ทัน โชคดีที่ตอนนั้นเช้ามากและไม่มีคนเท่าไหร่ อีกเรื่องที่ประทับใจคือไปเซี่ยงไฮ้มา และหลงทางก็จะถามทางหมวยจีนที่เดินผ่านมา เธอเข้าใจที่เราถามทุกอย่างยกเว้นไม่สามารถตอบเป็นภาษาอังกฤษได้ สุดท้ายเธอเดินไปส่งสถานที่ที่เราต้องการไปเลย เดินไกลเหมือนกันประมาณ 20 นาทีได้ ประทับใจมากที่เดินมาส่งเราและต้องเดินกลับไปทางที่เจอเราอีกเพื่อกลับบ้านตัวเอง จากคุณ : Ganit - [ 2 ส.ค. 47 10:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ไว้ถ้าผมนึกได้ จะมาเล่ามั่งนะ โอย อ่านแล้ว ฮามากเลย ป้าๆห้องนี้ ขาลุยจริงๆ จากคุณ : `SEPULTURA_`FROM_`HELL - [ 2 ส.ค. 47 12:02:40 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ว๊าว ! ! ! กระทู้ฉันได้เป็นกระทู้แนะนำด้วย เดี๋ยวต้องรีบโทรไปบอกเพื่อน ๆ ให้รู้ซะแล้ว ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ที่ช่วยโหวตให้ ทีนี้ใคร ๆ จะได้เข้ามาช่วยกันเล่าเรื่องอีกเยอะ ๆ แล้วจะรอฟัง รออ่านจ้า --------------------------------------------------------- ขอบคุณ คุณ Regenbogen ที่ช่วยเข้ามาฮาค่ะ ว่าแต่ ไม่ลองนึกดูดี ๆ ก่อนเหรอคะ อาจมีก็ได้นะ คุณ signor คิดดีแล้วเหรอจ๊ะ ที่อยากเห็นหน้า อย่าเลย เดี๋ยวหมดอารมณ์อ่านเรื่องต่อไป ขอให้เก็บภาพอันสวยงามและน่ารัก ไว้ในจินตนาการอย่างนั้นเถอะค่ะ อืมม์ ... แต่เคยได้ยินใครเค้าว่าไม๊คะ ว่า... คนน่ารัก ดู ได้เรื่อย ๆ ไม่เบื่อ อะไรทำนองเนี๊ยะ ...... ( โห่ หหหหหห ) แต่จริงๆ แล้ว ถ้าใครอยู่ใกล้ฉัน มักจะบอกว่า ..... " เธอมันนังมารร้าย ชัด ๆ " ขอบคุณ คุณหนุ่มเฮสเซ่นค่ะ สำหรับข้อมูล เข้าใจว่า สถานีที่สนามบินนี่ ชื่อ ฟูมิเชโน่ หรือไงนี่ล่ะค่ะ ปล. เล่ามาเถอะค่ะ เพื่อนไม่ว่าหรอก รู้แล้วจะกลั้นไว้ ( กลั้นหัวเราะ นะ เปล่า กลั้นอย่างอื่น ) ขอบคุณ ค่ะ คุณ Ganit ( ยังมีแถมเรื่องดีมาให้ด้วย ดีจัง เดี๋ยวหาเรื่องดี ๆ มาเล่ามั่งดีกว่า ) ป้าเม้าท์ ... ได้ยินไหมจ๊ะ คุณ yinnerella เค้าชมอยู่นะ ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวมารอคิวคนต่อไปเล่าต่อกัน คุณ Ms Leo ทำเอานึกภาพตามแล้ว อ้าปากค้างตามเลยค่ะ ขอก๊ากกก ดัง ๆ ซักที เรื่องที่เปิดลิฟท์เจอโรงรถอ่ะ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 2 ส.ค. 47 19:54:05 A:203.113.32.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 คุณ SEPULTURA. ก็อย่านึกนานนะคะ รีบ ๆ เอามาเล่าเร้ว ---------------------------------------------------------- จะรออ่านต่อไปนะคะ ส่วนหัวข้อต่อไปของฉันที่พอจะน่าสนใจ เท่าที่มีในบันทึก ก็มีดังนี้ค่ะ ผีหลอก ที่ปารีส ( ขนหัวลุก ) / เผชิญหน้า sea monkey ( วิทยาศาสตร์ ลึกลับ ) / วันนี้เราได้กินควายไบซัน ( food comedy ) ฯลฯ ไว้มีเวลาจะเข้ามาเล่าให้ฟังกันอีกค่ะ ตอนนี้ขอรออ่านเรื่องท่านอื่น ๆ เผื่อมีเรื่องอะไรสนุก ๆ อีกเยอะ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 2 ส.ค. 47 20:10:13 A:203.113.32.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 41 ลองค่ะ จากคุณ : ลล - [ 2 ส.ค. 47 23:53:02 A:202.5.88.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42 นานแล้วครับ สมัยเด็กๆ เคยไปเที่ยวเขาใหญ่... แล้วก็กำลังจะเดินจากน้ำตกกองแก้ว เพื่อจะไปออกที่หอดูสัตว์ มอสิงโต... เดินไปได้สักครึ่งทาง เกิดปวดท้องถ่ายขึ้นมา.. กลางป่า... มองซ้าย มองขวา ไม่มีที่เลยวุ้ย ต้นไม้เยอะก็จริง แต่โปร่ง มองผ่านได้ตลอด.. เรารึก็ใส่เสื้อขาว โดดเด่นอยู่กลางป่าไม้สีเขียว... อดทนเดินต่อไปได้อีกหน่อย... ข้าศึกก็กระทุ้งประตูค่ายอยู่ทุกก้าว... จนเจอหินก้อนใหญ่ๆ ล้อมกันอยู่ ไม่สนละ วิ่งเข้าไปได้ เห็นหินมันบังอยู่ 3 ด้าน ก็นั่งเลย ถอดกางเกง ปลดทุกข์เรียบร้อย.. ได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ที่นำทางแว่วมา... ระวังนะครับ.. แถวนี้มีหมามุ่ยด้วย.. โดนแล้วจะคัน.. (เขาบอกคนอื่น...) ซวยละตู กระดาษก็ไม่มี น้ำก็ไม่มี.. ต้องเอาใบไม้เช็ดละวุ้ย.. แล้วใบไหนมันใช้ได้ ใบไหนหมามุ่ยวะ... สุดท้าย รอดมาได้ โดยไม่คัน จากคุณ : Wobbegong - [ 3 ส.ค. 47 09:33:38 A:203.170.131.78 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 คือมีเหมือนกันครับ คืออยู่ที่ KL มาเลเซียครับ ทีนี้ก็ยืนรอแท๊กซี่อยู่ที่คิวรถแท๊กซี่ ทีนี้แถวมันก็ยาวมาก ก็ยืนรอไปจนจะถึงคิวเราแล้ว ก็เห็นมีผู้หญิงสองคนเดินมาเข้าคิวทำท่าเลิ่กลั่ก ไอ้เรามันก็คนปากเสียอยู่แล้ว พอดีหนึ่งในนั้นเค้า แบบว่า แหม....หน้าอกหน้าใจน้องเค้าก็มีขนาดไม่ใช่เล็กๆ ทีนี้ก็แซวเล่นคุยกับเพื่อนเราว่า "เฮ้ย ดูน้องแตงโมนั่นดิ " แล้วผมก็แซวโน่น แซวนี่ไปเรื่อย ก็เรียกน้องเค้าว่าแตงโมอย่างโง้น อย่างงี้ไป ซักพักเดียว น้องเค้าที่ทำท่าลนๆอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว และก็คงได้ยินเราคุยกันด้วย ก็เดินเข้ามาหาบอกว่า " เอ่อ พี่คะ พอดีพวกหนูรีบมากเลย เลยอยากจะขอ แทรกคิวมาอยู่ข้างหน้าเรา แบบว่าทำเป็นว่าคนไทยเหมือนกัน มาด้วยกันอะไรอย่างเนี้ย " เอ่อ........ผมก็ โ ค ต ร ตกใจเลย อ้าว อย่างงี้น้องแกก็ได้ยินหมดเลยดิ..... ก็เลยต้องยอมให้น้องเค้ามาแทรกอย่างรวดเร็ว แล้วก็ทำหน้าตาแบบว่า กรูไม่เคยนินทามรึงเลยนะโว้ย และนี่กรูก็เป็นคนดีให้มรึงแทรกด้วยนะ จากคุณ : loverboy - [ 3 ส.ค. 47 09:39:11 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เรื่องที่ญี่ปุ่นต่อครับ เห็นคนเล่าเรื่องอาบน้ำแบบญี่ปุ่นน่ะครับ เราไปกันเป็นกรุ๊ปทัวร์ ได้นอนโรงแรมแบบญี่ปุ่นแท้ๆ ที่ทะเลสาปริมภูเขาฟูจิ มีห้องอาบน้ำแร่แบบรวม แต่ต้องเปลือยกายเข้าไปอาบอย่างเดียว ผมฟังแล้วไม่สนุก เลยไม่ยอมไป อาบน้ำในห้องพักดีกว่า ยอมเสียทีที่มาญี่ปุ่นแล้วไม่อาบน้ำแบบญี่ปุ่น ตอนเช้ามีคนมาฟ้องว่า มีคนเบี้ยวกฏระเบียบ โดยแอบน้ำกล้องถ่ายรูปเข้าไปด้วย พอเพื่อนเข้ามาอาบแบบว่าเดินโทงๆ เข้ามาก็แอบถ่ายเลย คนถ่ายนั้นขำร่วมกับเพื่อนฝูง แต่คนถูกถ่ายไม่ขำ ตอนกลับมาเมืองไทย ยังอัดมาแล้วให้คนอื่นดูก่อนด้วย ฮากันตรึม แต่เราเศร้าใจที่มีคนไม่มีมารยาทอย่างนี้อยู่ในกลุ่ม ตอนนี้กรรมสนองไปแล้ว โดนย้ายไปอยู่เมืองภูเขาโน่น จากคุณ : Boarder Man - [ 3 ส.ค. 47 23:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คุณเวนดี้ รวมเล่มขายเหอะค่ะ ก๊ากกกป้าเม้า ย้ายครัว จากคุณ : โดดเดี่ยวผู้น่ารัก - [ 4 ส.ค. 47 12:51:58 ]

ความคิดเห็นที่ 46 สวัสดีค่า ทุก ๆ ท่าน ทานข้าวกันหรือยัง ? โทษทีนะคะ หยุดมาหลายวัน พอต้องกลับไปทำงานที งานเพียบเลย ก็หาโอกาสมาเล่าเรื่องอื่นๆ ที่เกริ่นไว้ ไม่ค่อยได้ ถ้าเล่าเพิ่มได้ไม่ครบ ตามที่บรรยายเอาไว้ ก็ต้องขออำภัย มา ณ โอกาสนี้ค่ะ อ่านเรื่องของคุณ Wobbegong แล้วก็ให้หวาดเสียวแทน เพราะเคยรู้รสชาดใบตำแยอ่ะ แล้วก็ดีนะที่ตอนนั้นเป็นเด็ก เอิ๊กกกก... คุณ loverboy ไม่รู้เหรอ ผู้หญิงเราภูมิใจนะจ๊ะ ที่มีหน้าอกแตงโม เค้าก็ปลื้มเท่านั้นเองน่ะซิ จริงด้วยค่ะ คุณ Boader Man ..... แค่คิดก็เซ็งแล้ว อ๊ะ ! คุณโดดเดี่ยวผู้น่ารัก ก็เข้ามาฟังด้วย ดีจังเลย วันนี้ เล่าเรื่องยาว ๆ ไม่ค่อยได้ เพิ่งไปตากฝนมา ปวดหัวหนึบเลย อีกกะเดี๋ยวต้องขอตัวไปอาบน้ำ กินยา ก่อนนะคะ เล่าเรื่องอะไรดี ........ อ้อ เรื่องไปกินควายดีกว่า ---------------------------------------------------------- ใคร จะคิด ว่า คนอย่างฉันนั้น จะดวงดี ถูกหวย เป็นกับเค้าเหมือนกัน กำลังอยากตามเพื่อนไปเที่ยวอเมริกาอยู่พอดี เลยได้เงินค่ารางวัลหวย ไปในครั้งนั้น แถม โชคดี 2 เด้ง เนื่องจาก โปรแกรมทัวร์ที่ไปนั้น เพิ่งจะบุกเบิก Mid - West อเมริกา ในราคาถูก เท่ากับค่ารางวัลหวยพอดี ( คือ ถ้าไม่ได้รางวัล สงกะสัย ว่าจะไม่มีปัญญาได้ไปอ่ะ โปรแกรมนี้ ปัจจุบันขายเป็นแสนแน่ะ ) ในโปรแกรมนั้น มีเข้าอุทยานแห่งชาติ Yellow stone ได้พบควายไบซัน อย่างซึ่ง ๆ หน้า บางทีก็เห็นมันยืนจ้องมองดูรถ ( นาน น๊าน จะผ่านมาสักคัน ) อยู่กลางถนน หน้าตาซื่อบรมซื่อ ของมัน ไม่เคยทำให้คนขับรถหัวเสีย ใคร ๆ ก็พากันถ่ายรูปควายกันอย่างไม่รู้เบื่อ แล้วใครจะคิดว่า เพิ่งจะเอ็นดูกันอยู่แท้ ๆ สุดท้าย ต้องไปกินมันเข้าให้ อย่างกล้ำกลืนสุดฤทธิ์ เราแวะ ที่เมือง central city ( เมืองคาสิโนย่อม ๆ สไตล์น่ารักมาก) เพื่อกินอาหารกลางวัน กัน ร้านที่เราแวะกินนั้น เมนู อาหาร ช่างเรียบง่าย มีให้เลือกแค่ 3 บรรทัด ! โดยเขียนไว้ดังนี้ ------------------------------------------------------ เมนู : ไก่ ปลา ควายไบซัน --------------------------------------------------------- ตอนที่อยู่บนโต๊ะอาหาร ฉันและเพื่อนอีก 2 คน ( รวมเป็น 3 พอดี ) ตามหน้าบันทึกได้สนทนากันไว้ดังนี้ ( ต้องขอโทษ หากใช้ภาษาไม่สละสลวย เนื่องจากสนิทกันมาก ) ฉัน : โห... แล้วตู จะรู้ไม๊เนี๊ยะ ว่า ไอ้ เมนู ไก่ ปลา และควาย นี่ มันเอาไปทำเป็นอะไรมาให้กิน เพื่อนคนที่ 1 : ตู ทายว่า ไก่ย่าง ปลาเผา ควายแดดเดียว เพื่อนคนที่ 2 : เอางี้ ไม่ว่ามันจะทำเป็นอะไรมาให้กิน พวกเรา มาจับฉลากกันดีกว่า หว่ะ ว่า ใครจะได้กินอะไร ฉัน : แล้วไมต้องจับฉลากด้วยว้า .... ก็กินซ้ำกันก็ได้ ไม่เห็นต้องไม่เหมือนกัน เพื่อนคนที่ 2 : ไม่ได้ดิ มาถึง นี่ทั้งที มีควายไบซันให้กิน ไม่กิน แล้วจะไปหากินได้ที่ไหนว้า เพื่อนคนที่ 1 : เออ ... จริงของมันหว่ะ เอาเหอะ อย่างน้อยจับฉลากเพื่อความยุติธรรม ( โห..สีหน้าเอาจริง ) ฉัน : ไม่เอาอ่ะ ตูจะกินไก่ ใครอยากกินควายก็เสียสละกินเองดิ ทำไมต้องมาเพื่อความยุติธง ยุติธรรมด้วย สรุปแล้ว เพื่อนอ้างความเป็นประชาธิปไตย อยู่ในสังคมส่วนรวม ต้องฟังเสียงข้างมาก สุดท้ายก็ไม่ได้จับฉลากอะไร ใช้เป่ายิงฉุบเอา ใครแพ้ คนสุดท้ายต้องกินควาย แล้วคนนั้น ก็เป็นฉัน ..... ซวยตามเคย ระหว่างนั่งรอ อาหาร เพื่อนตัวแสบ แกล้งบรรยาย อาหารออกมาให้ชวนอ้วก เนื่องจากร้านเพิ่งเปิด ทุกโต๊ะจึงยังไม่มีใครได้อาหารกันสักเท่าไหร่ ฉันเองก็พยายามมองอาหารว่าหน้าตาจะเป็นอย่างไร ยังไม่ทันจะอะไร เมนูไก่ ก็มาก่อนเพื่อน โดยเพื่อนที่ชนะคนแรกได้ไป มันคือไก่อบทั้งตัว อ้วนเบ้ง ... นอนอืดมาในจาน ยัดแขนยัดขา ซุกไว้ในรูก้นไก่ สีสัน และ กลิ่น ชวนให้อิจฉา แต่พอชิมดู รสชาดกร่อย ๆ ไม่ได้เรื่อง เพื่อนได้แต่ถลกหนังกิน ส่วนเนื้อที่จืดชืดนั้น เห็นบ่นว่า ถ้าได้แจ๋ว สักหน่อยก็ดี ต่อมาเค้าก็เอาปลามาเสริฟ มาทั้งตัวอีกเช่นกัน นอนยาวมาในจานเปล เบ่อเร่อ เขี่ย ๆ ดู เหมือนเป็นปลาอบซอสอะไรมาให้สักอย่าง ฉันเห็นเจ้าตัวเพื่อนที่ได้แอบทำหน้าแหวะ เพื่อนคนที่ได้ปลา : ร้านนี้ใจถึงหว่ะ ไม่ก็ขี้เกียจหั่น ให้อะไร ให้มาทั้งตัวเลย กินเมื่อไหร่จะหมดเนี๊ยะ เออ เดี๋ยวควายก็คงมาเป็นตัว ๆ เลยเนอะ งานนี้คงไม่ใช่ควายแดดเดียวแล้ว เกลอเอ๋ย มันต้องเป็นควายหัน แน่ ๆ แต่สุดท้าย ฉันกลับได้ เป็น แฮมเบอเกอ สอดใส้เนื้อควายสับ กับเครื่องเทศ กินพอดีอิ่ม ลองดูแล้วรสชาดก็ไม่เลว เพื่อนตัวแสบพอเห็นว่าเข้าท่า ขอลองบ้าง ฉันก็ยักไหล่ เบ้ปากบอก " ไม่ได้หรอกเพื่อน ของดีมีน้อย ต้องใช้สอยอย่างประหยัด เพราะไม่แน่ว่าจะได้กินอีกหรือเปล่าในชาตินี้ " เฮ้อ.... สบายใจจัง ที่เห็นเพื่อนทำหน้าแบบนั้น ! จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 4 ส.ค. 47 20:04:48 A:203.113.32.9 X:203.150.217.116 ]

ความคิดเห็นที่ 47 http://pook.canuz.com/07-2004.php เรื่องราวย่อยๆ สำหรับการเดินทางง่ายๆ คนเดียว สิ่งที่ประทับใจคือ ทุกจุดที่ผ่านไป แม้จะไม่ได้เป็น เมืองนอกเมืองนา ต่างประเทศนี้ ประเทศไหน... แต่สิ่งดีๆ เกิดขึ้นในมุมมองที่ดีของเราทุกคนได้ครับ จากคุณ : pook (ensim) - [ 5 ส.ค. 47 09:52:04 ]

ความคิดเห็นที่ 48 test จากคุณ : test - [ 5 ส.ค. 47 14:19:53 A:203.146.12.114 X: ]

ความคิดเห็นที่ 49 ของผมเล่าบ้างนะครับ เมืองนอก 1 เรื่อง เมืองไทย 1 เรื่องก็แล้วกัน หน้าแตกสุดๆทั้ง 2 เรื่อง โดยเฉพาะเรื่องในเมืองไทยผมนี่อายมาก เอาที่เมืองนอกก่อนนะครับ หลายปีก่อน ผมแบกเป้ไปเที่ยวคนเดียวไปเที่ยวแถวสแกนดิเนเวีย โดยที่ภาษาอังกฤษของผมนั้นเข้าขั้นโคม่าต้องอยู่ห้อง ไอซียู แต่ว่าคิดเอาเองว่าภาษาอังกฤษเราดีพอถูไถ ไปเทียวเมืองนอกเมืองนาได้ ตอนนั้นเดินทางโดยรถไฟเที่ยวกลางคืน จากสวีเดนกลางคืน จะไปเที่ยวนอรเวย์ ตอนที่ผมไปเป็นฤดูหนาวอากาศหนาวหิมะตกหนาหนักมาก ในรถไฟเที่ยวนี้มีผู้โดยสารเยอะ แต่เนื่องจากไม่ใช่ฤดูสำหรับการท่องเที่ยว ก็เลยไม่เห็นผู้โดยสารที่มีลักษณะที่ไม่ใช่ฝรั่งเลย ก็เห็นมีผมคนเดียวที่มีลักษณะเป็นกระเหรี่ยงต่างแดน เป็นหนุ่มใต้รูปหล่อ ใจดี ผิวสีแทน หน้าตาคล้ายพวกโจรแบ่งแยกดินแดนอยู่คนเดียว และก็ยังแต่งตัวได้ไม่ทันสมัยนิยมมาก คือใส่รองเท้าหนังบางๆแบบที่ผู้ชายชอบใส่ไปเดินมาบุญครองในวันหยุด เสื้อยืด เสื้อหนาวตัวบางเล็กๆ ก็แค่นั้น แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร ทั้งๆที่ไม่ได้มี วีซ่านอร์เวย์ด้วยซ้ำ(ผมมีวีซ่าของฟินแลนด์ครับ) การเดินทางก็เรียบร้อยดี รถไฟก็ถึง ออสโลวตั้งแต่หัวรุ่ง ก็งัวเงียลุกขึ้น โดยไม่ได้เตรียมการเรื่องการตรวจเอกสารผ่านแดนอะไรเลย ที่ไม่นึกเพราะไม่รู้เรื่องว่าจะมีตรวจอะไรด้วยที่สถานีรถไฟ คิดแต่ว่าการตรวจคนเข้าเมือง จะมีแต่ที่สนามบินเท่านั้น(เป็นการไปเที่ยวต่างประเทศเป็น ทริปแรกนะครับ) ก็แบกเป้เดินลงไปตามปกติครับ พอดีตู้ขบวนที่ผมมานั้นเป็นตู้ท้ายๆ เมื่อรถไฟจอดแล้วก็ต้องลงเดินไปที่อาคารสถานีไกลหน่อย ผมก็ลงเดินตามฝรั่งไปเรื่อยๆ ไม่ได้คิดอะไร พอมองไปที่บริเวณ ชานชลาที่หัวขบวนรถ เห็นฝรั่งรูปร่างใหญ่ สวมโค๊ทยาวสีดำ แบบในหนัง ชายคนหญิงคน มองจ้องตรงมาที่ผมแต่ไกล ตอนผมแรกก็ไม่ได้สนใจอะไร คิดว่าเขาคงมารอรับญาติที่เดินอยู่ข้างหลังผม แต่พอเดินเข้าไปเรื่อย ๆ มันก็ยังจ้องเขม็งมาที่ผมคนเดียวไม่สนใจผู้โดยสารคนอื่นเลย ผมก็เริ่มเอะใจว่าทำไมมันมาจ้องมองผมนัก คิดว่าคนรู้จักก็ไม่ใช่ เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ก็ไม่เคยรู้จัก ฝั่งนอร์เวย์สักคน แต่ก็ทำใจดีสู้เสือยังเดินต่อไปเรื่อยๆ เพราะคิดว่า ไม่มีอะไรและผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ก็เริ่มเดินเฉออกข้างซ้ายมั่ง ขวามั่ง ตอนนี้มันก็ยังมองตาม ไม่แค่นั้น มันเดินตรงทื่อเข้ามาหาด้วย ในใจนั้นนั้นเสียวแว๊ป ไม่รู้ว่ามันติดใจอะไรผมกันแน่ ใจผมเต้นตึ๊กตั๊ก พอมันเดินมาถึง ก็ยกมือแบบว่าให้ผมหยุด แล้วพูดพึมพัมอะไรที่ผมไม่รู้เรื่อง ผมขยับจะเดินหลีกออกไปแต่มันก็มาดักไว้อีกทั้ง 2 คน แล้วก็พูดภาษาอังกฤษ ว่า “Customs” ผมเองนั้นถึงแม้ว่าจะรูปหล่อ ฉลาด (ยอตัวเองหน่อยอย่าว่ากัน) แต่ก็ไม่รู้ว่า ไอ้คัสตอม ที่มันพูดคืออะไร และมันต้องการอะไรที่มาหยุดผมไว้แบบนี้ แต่ด้วยความที่หัวไว( ฮิฮิ ขอโม้หน่อย) ก็พยามแปลความหมายในหัวอย่างรวดเร็ว ว่าไอ้คัสตอมหมายถึงอะไร ก็พอจะคลับคล้ายคลับคราว่า คำๆนี้มัน ก็คือ Customer นั่นเอง(เราเก่งจริงๆ) ที่นี่ก็พอจะจำได้ว่าไอ้ Customer นี้มันหมายควายว่า ผู้บริโภค หรือลูกค้านั่นเอง(แปลได้ไวมาก) อ้าว แล้ว มันจะมาพูดเรื่องลูกค้าหรือผู้บริโภคกับเราเนี๋ย มันหมายถึงอะไร พุทธิปัญญาก็เกิดทันทีว่าคงเป็นเรื่องของการซึ้อของ มันคงต้องการหลอกขายของให้ไอ้หนุ่มหน้าตาดีจากเมืองไทยว่างั้นเถอะ เพราะคงหลอกขายให้พวกฝรั่งไม่ได้ ไม่มีใครสนใจถึงจ้องมาที่ผมตั้งแต่ผมลงรถ พอเข้าใจแล้วก็สบายใจ โล่งขึ้นมา ว่ามันจะให้ผมซื้อของมัน แต่ผมจะไปซื้ออะไร ไม่รู้จะเอาของไปไหน ของก็แพงๆ ทั้งนั้น ก็เลยเก๊กท่าเก๋าๆ ตอบเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงชัดๆแบบ บีบีซีไปว่า “No, Thank you”. พูดแล้วผมก็เดินต่อ ท่าทางของผมแบบ แหมพี่ ถึงผมเป็นคนเอเชีย แต่ก็ไม่ถูกพี่หลอกได้หรอกน่า นี่ก็มาถึงเมืองนอกเมืองนาคนเดียวนะพี่ แต่เห็นมัน 2 คนทำท่างงๆ แล้วมันก็หัวเราะ แล้วฝรั่งผู้ชายก็จับแขนผมไว้ แล้วก็พูดอังกฤษช้าๆ ว่า “We are customs, you follow me. ไอ้คำฟอลโล่ มี นี้ผมแปลได้ไม่ยากอะไร ก็เข้าใจ ก็จำใจต้องตามมันไป เพราะเริ่มรู้ว่ามันต้องเป็นเจ้าหน้าที่อะไรสักอย่างแน่ๆ(เพราะเห็นมันติดบัตรอะไรสักอย่างที่เสื้อ) แล้วก็พาผมเข้าไปที่ทำการสถานี (เป็นห้องเล็กๆ คล้ายๆในโฆษณาของโฮมโปรตอนนี้ ที่ผู้ชายแอบเอาของมาจากฝรั่งเศสน่ะ) คราวนี้มันก็รื้อเป้ผมซะกระจุยกระจาย มีการเล่าเรื่องของผมให้เจ้าหน้าที่คนอื่นฟัง มันหัวเราะกันลั่น ผมทั้งโกรธ ทั้งกลัว ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรก็ให้มันค้นไป ดีที่มันไม่ขอให้แก้ผ้าค้นตัว รื้อไปมันก็ถามไปว่ามาที่นี่ทำไม บอกมันไปว่า I want to go to Lilihammer to see Olympic city. ยังโชคดีที่ผมพกเงินมามากพอที่จะเป็นนักท่องเที่ยวแบบ bag paker ได้ มันค้นไม่พบอะไรก็เลยปล่อยตัวผมไป เฮ้อกว่าจะเล่าจบ ออกมาจากสถานีรถไฟแล้วยังเจอขี้ยาเชิดกล้องถ่ายรูปอีก แค่นี้แล้วกันครับ อ้อ คำว่าcustoms จำแม่นเลยครับทีนี้ จากคุณ : ปุ๊ - [ 5 ส.ค. 47 14:34:56 A:unknown X:202.12.73.9 ]

ความคิดเห็นที่ 50 สวัสดีค่ะ ทุก ๆ ท่าน คุณ pook : จริงจ๊ะ เห็นด้วยมาก ๆ เลย คุณปุ๊ : ขำกลิ้งไปเลย เล่าได้เห็นภาพมาก ตอนที่ตอบไปว่า โน แทงค์กิ้ว น่ะ ฉันก็เคยบอกกับคนที่ขอตรวจตั๋วที่เบอร์ลินแบบนี้มาแล้วค่ะ ( เพราะเค้าไม่เหมือนเจ้าหน้าที่ตรวจตั๋วเลย มารู้เอาทีหลังว่า รัฐจ้างคนที่ว่างงานอยู่ มาตรวจตั๋ว แถมบางคนแต่งตัวซกม๊ก อีกต่างหาก เพียงแต่มีบัตรห้อยที่หน้าอกแสดงเท่านั้นเอง คือ แรก ๆก็ไม่มีคนตรวจมากขนาดนี้ แต่ตอนหลังเห็นว่า มีคนขึ้นรถไฟฟรีกันเยอะ ) จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 5 ส.ค. 47 19:38:14 A:203.113.32.7 X:203.150.217.113 ]

ความคิดเห็นที่ 51 แหมอ่านสิคะ คุณเวนดี้ ผ่านตาไปได้ไง กระทู้แนะนำเชียว ทีแรก ก็เกือบจะไม่อ่านเหมือนกัน เห็นตัวหนังสือเยอะ และก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับต่างประเทศ ที่ดิฉันไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่ เน็ตก็ช้า โหลดไม่หมดสักที เลยได้อ่านทีละความเห็น อ่านกระทู้แรกๆ ก็ยิ้มได้ พออ่านเรื่อยๆ มา ถึงกระทู้ป้าเม้าท์ ดิฉัน ก๊ากก แตก หมาแมวแตกตื่น หุหุหุ คนอื่นอาจจะไม่ขำเท่าดิฉัน แต่ดิฉันเห็นภาพน่ะค่ะ เมื่อก่อน เดินทางต่างจังหวัดบ่อย บ้าขนเหมือนกัน กระเป๋าใส่ได้เท่าไหร่ ต้องใส่ให้เต็ม หุหุหุ กลัวของขาดๆ เกินๆ ใส่แล้ว ใส่อีก เลยเข้าใจป้าเม้าท์น่ะค่ะ ว่าเวลาเปิดของมันทะลักออกมา แล้วยัดใส่ รูดซิป ไม่ได้เหมือนเดิมมันเป็นอย่างไร ก็เลยฮาเป็นพิเศษ จริงๆ เรื่องนี้ เป็นประสบการณ์เดินทางต่างประเทศ ที่มันเป็นประโยชน์กับผู้อื่น เลือกเล็กๆ ลับๆ แบบนี้ เขานึกไม่ค่อยถึงกัน แต่เวลาเกิดเหตุการณ์เฉพาะหน้าเข้าจริงๆ ก็คง นึกอะไรไม่ออก จากคุณ : โดดเดี่ยวผู้น่ารัก - [ 5 ส.ค. 47 23:31:23 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เรื่องหน้าแตกของผมนี่ ยังดีที่รู้แค่ไม่กี่คน เรื่องเกิดที่ เชียงใหม่ครับ ตอนนั้น ชวนกันนั่งรถส่วนตัวของเพื่อน ไปเที่ยวเชียงใหม่ ที่บ้านเพื่อน ละแวกไหนหว่า จำบ่ได้ เอาเป็นว่า พอถึงที่พัก ก็จอดรถ พักกัน เพื่อนผมที่ขับรถไป ก็บอกว่า เออ จะล้างรถหน่อย ขี่มอไซไปซื้อผงซักฟอกที่ร้านปากซอยเมื่อกี้มาหน่อยสิ ผมก็ ไปครับ จัดแจงขี่มอไซใส่หมวกอย่างดี ไปเรื่อยๆโค้งไหนเลี้ยวนั่น จนเจอร้านขายของ ซื้อผงซักฟอกได้เสร็จสรรพ ก็จะขี่กลับ พอเลี้ยวกลับเท่านั้นแหล่ะ พ่อเจ้าประคุณเอ๊ย ผมลืมจำเส้นทางน่ะสิ ประมาณเบลอๆจากการเดินทางทั้งคืน ตายล่ะหว่า ทำไงดี จำได้แค่ ทางเข้าบ้านเพื่อน มันถนนเฉียงๆ ก็เลย ขี่ย้อนไปเรื่อยๆ กะว่า ซอยนี้คงใช่ ใช่ครับ หลงสิ ผ่านไป หนึ่งชั่วโมง เหงื่อแตกพลั่ก น้ำมันรถมอไซก็จะหมด เบอร์โทรก็ไม่มี เลยตัดสินใจ นั่งมันตรงนั้นแหล่ะ ซักพักนึง เจ้าของบ้านที่ไปพักก็เดินมา โบกไม้โบกมือ โอโห ผมงี้ แทบร้องไห้เลย รีบขี่ตามไปต้อยๆเลย ถามเขาว่า รู้ได้อย่างไร ว่าผมอยู่ไหน เขาบอกว่า ก็ มีคนแถวบ้าน เขาผ่านมาเจอผม ทำหน้าเลิ่กลั่กๆ นึกว่าผมขโมยรถที่บ้านมา เลยรีบกลับไปบอก โถ ตกลง รอดตายเพราะหน้าตาหรือไงเนี่ย ส่วนไอ้ที่ฮาสุดๆคือ บ้านเพื่อนคนนั้น ห่างจากจุดที่จอดรถไป 10 เมตรเอง แค่เดินย้อนไป แล้วเลี้ยวซ้าย เดินไปอีกนิดเดียว หนอย รู้งี้ตูเดินเข้ามาดูตรงนั้นซะก็ดีหรอก เพื่อนๆหัวเราะกันยกใหญ่ แต่ก็ดีอย่าง หลังจากนั้น ไม่มีใครกล้าวานผมไปซื้ออะไรอีกเลย 5555555 จากคุณ : `SEPULTURA_`FROM_`HELL - [ 6 ส.ค. 47 19:35:04 ]

ความคิดเห็นที่ 53 อาฮ๊า...เรื่องหน้าแตกของป้าทำให้หนู "ไดน่า" ฮากระจายได้ถึงขนาดนั้นเชียวหรือจ๊ะ... เห็นว่า "ก๊าก" จน หมู หมา กา ไก่ แตกตื่น ป้าเลยแวะมาช่วยจับให้คืนหน่ะนะ...ถือว่าขอบคุณที่แจกลูกยอป้าก็แล้วกันเน๊อะ... อ่า..โทษที...ลืมสวัสดีคุณเวนดี้...หายปวดหัวหรือยังค๊ะ...เป็นห่วงเดี๋ยวไม่มีคนมาเล่าเรื่อง "ฮาๆ" ให้ฟัง... จากคุณ : ป้าเม้าท์ (PaMouth) - [ 7 ส.ค. 47 02:47:02 ]

ความคิดเห็นที่ 54 555555 ตลกเรื่องคุณปุ๊สุดๆค่ะ เล่าได้เห็นภาพเลย จากคุณ : sitron - [ 7 ส.ค. 47 16:56:23 ]

ความคิดเห็นที่ 55 สวัสดีค่า ทุก ๆ ท่าน ขอบคุณป้าเม้าท์นะจ๊ะ ที่เปนห่วง หายแร้วววว จ้า ว่าแต่ป้า ไม่รื้อเรื่องไหน มาเล่าให้ฟังอีกเหรอ อยากฟังอ่ะ เดี๋ยวขอตอบจดหมาย เอ๊ย .. ทักทายท่านที่เยี่ยมกราทู้ก่อนนะจ๊ะ เป็นธรรมเนียมของฉันเองล่ะจ๊ะ คุณโดดเดี่ยวผู้น่าร๊ากกก : ใช่ค่ะ ขำกับป้าเม้าท์เค้าเลย นึกภาพ ป้าแกแต่งตัวเริ่ด ๆ ซิ แล้วเปิดกระเป๋ามาเจอผักหญ้า ตุนของกินไปหยั่งงั้น โอ๊ยย ... ให้นึกกี่ทีก็ยังขำ เย้ ! คุณ SEPULTULA . ก็มาเล่าให้ฟังแล้วด้วย ตอนนั้นท่าจะใจเสียไม่เบาเลยเนอะ ขวัญเอ๊ย ขวัญมา นี่หน้าตาช่วยไว้แท้ ๆ เลยนะคะเนี๊ยะ คุณ sitron : ใช่ค่ะ คุณน้องปุ๊ นี่ เล่าได้จี้มาก ๆ เลย ยิ่งเจอcustom แล้วบอก no thank you นี่ เป็นใครก็ขำ เดี๋ยวจะจำไปใช้มั่ง 5555 ---------------------------------------------------------- พูดถึงเรื่อง นึกไปเอง ว่า....ตู เจ๋งหยั่งงั้น ตูเจ๋งหยั่งงี้ ของฉันก็มีนะ เป็นเรื่องของการแต่งตัวจ๊ะ สมัยก่อนตอนได้เที่ยวเมืองนอกใหม่ๆ ฉันเป็นต้องแต่งองค์ทรงเครื่อง ประมาณว่า เป็นเด็กนอก ( แต่ตัวจริง บ้านนอก ) อยู่เมืองไทย เก็บกด ไม่มีโอกาสจะได้ใส่ พอไปเมืองนอกที ชุดโปรดในตอนนั้นคือ สวมกางเกงผ้ายืด รองเท้าบูทส้นสูง หุ้มข้อ เสื้อเชิ๊ต หรือสเวตเตอร์ สวมทับเสื้อยืดคอเต่าข้างใน ( รัดรูป ) คิดว่าใส่ แต่ละชุดงี้ ถ่ายรูปใคร ๆ ก็ต้องรู้ว่า ไปถ่ายเมืองนอกมา มีอยู่วัน แต่งอย่างนี้เสร็จ ลงไปกินอาหารเช้าที่โรงแรม ระหว่างเดินไปห้องอาหาร - เข้าลิฟท์ เจอใครก็ยิ้มให้ฉัน ยิ่งพอเดินเข้าห้องอาหารปุ๊ปปุ๊ป ฝรั่ง ( ชาย ) ที่นั่งอยู่ตรงหน้า ก็ยกนิ้วโป้ง ให้ปั๊ป ฉันเลยต้องยิ้มตอบไปให้ ตามมารยาท อู๊ย... ตักอาหารไป นึกภูมิใจไป ว่า เรานี่แต่งตัวเปรี้ยวเข้าตาฝรั่ง ที่ไหนได้พอวางอาหารที่โต๊ะ ( ตอนนั้นไปกับกรุ๊ปทัวร์ ) เพื่อนรีบกระซิบเสียงแผ่วสุดขีด " เธอ ลืมใส่กางเกงน่ะ ใส่มาแต่ถุงน่องลองจอน ! " ฉันก็ต๊กกะใจ รีบ ก้มมองดูตัวเอง " นี่ก็ใส่กางเกงอยู่นี่ " เพื่อนส่ายหน้า พยายามอธิบายสุดฤทธิ์ " มันเป็นลองจอน เค้าไว้ใส่ข้างในให้อบอุ่น แล้วก็ค่อยใส่กางเกงทับข้างนอกอีกที " " ก็ใส่อย่างงี้มาตั้งหลายวันแล้วอ่ะ โห...ไมเพิ่งมาบอกตอนนี้ว้า " มิน่าล่ะ .... ใคร ๆ ก็มอง เสื้อยืดที่ใส่ ก็สั้น สเวตเตอร์ที่คลุมอยู่ก็สั้น เสื้อผ้าในกระเป๋า เค้าก็ขนไปเก็บไว้ใต้ รถโคชกันหมดแล้ว เลยต้องถอดสเวตเตอร์ ทำฟอร์มว่าไม่หนาว เอามาคลุมผูกกะเอวไว้ บัง ๆ ลองจอนที่ใส่อยู่ ดีที่วันนั้น ฉันใส่ลองจอนสีดำ นึกไปถึงวันก่อน ๆ ที่ใส่สีครีม แล้วก็ คิดจั๊กกะเดียม อยู่ในใจ ไม่รู้คนเค้าจะคิดกับฉันยังไงกันนะเนี๊ยะ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 7 ส.ค. 47 21:31:12 A:203.113.33.9 X:203.150.217.116 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ป้าเม้าท์คะ เที่ยวนั้นพกครกไปป่าวคะ? แบบว่าหนูคาใจ จากคุณ : โดดเดี่ยวผู้น่ารัก - [ 9 ส.ค. 47 16:06:53 ]

ความคิดเห็นที่ 57 โอย เข้ามาอ่านกี่หนๆ ก็ฮา คุณป้าขนเครื่องครัวนี่ ฮาสุดแล้ว ฮี่ๆๆๆ จากคุณ : `SEPULTURA_`FROM_`HELL - [ 9 ส.ค. 47 16:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ใครมีเรื่องอะไรมาเล่าอีกบ้าง อยากฟังอีก เรื่องดี ๆ มั่งก็ได้ เอาแบบว่า ทุกวันนี้ ยังซึ้งจัดอยู่เลยน่ะ ของฉันเล่าไปเล่ามา ก็จะวนอยู่แต่ต่างบ้านต่างเมือง เดี๋ยวใครอ่านเข้าบ่อยๆ จากตลก ก็จะพลอยหมั่นใส้ ว่าไม่มีเรื่องในบ้านเรามาเล่ามั่งเหรอ ขอสารภาพให้เลยว่า ไอ้ที่ไปโน่น ไปนี่ได้บ่อย ๆ เพราะแอบหนีเที่ยว แจมไปกับเรื่องงาน ก็มี เที่ยวเองก็มี ส่วนเที่ยวไทย ถ้าเป็นช่วง long week. ก็ไม่ชอบไปเที่ยวไหน เพราะคนแย่งอื่นกันเที่ยวหมดแล้ว ก็เลยได้หนีไปเที่ยวต่างบ้านน่ะค่ะ จะรออ่านนะจ๊ะ อย่าลืม แบ่งเรื่องมาให้ฟังกันมั่งนะจ๊ะ --------------------------------------------------------- ป้าเม้าท์ .... ท์ ท์ ท์ ( เสียงแอคโค่ ) อย่าลืมมาเล่าอีกนะ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 10 ส.ค. 47 06:12:58 A:203.113.32.9 X:203.150.217.114 ]

ความคิดเห็นที่ 59 อ่า...มาแล้วจ้า... หนู "ไดน่า".... แม๊พูดถึงเรื่อง "ครก" เนี่ยมันน่าเสียดาย... ครกเป็นหนึ่งในรายการรอบแรก...แต่หลังจากตรองเหตุผลร้อยแปดพันเก้าแล้ว...ป้าจำต้องเอาครกออกจากรายการไปในที่สุด เพราะเนื่องแต่ของมันเยอะมาก อีกอย่าง....คิดแล้วว่าคงไม่ค่อยได้มีโอกาสใช้ครกมากนัก เพราะเครื่องแกงที่หอบไปก็เป็นเครื่องแกงสำเร็จ..ไม่ต้องไปโขลกเหมือนรุ่นคุณย่า...ส่วนของอย่างอื่นก็น่าจะใช้ เบลนเดอร์ได้ สุดท้ายก็ตัดใจ...แต่เมื่อไปถึงก็เกิดเรื่องจนได้...เพราะเบลนเดอร์ที่โน่นแพงนรกเลยอ้ะ..ที่เมืองไทย..ของไม่มียี่ห้อ..พอใช้ปั่นได้เนี่ย ก็ประมาณสี่ห้าร้อย แต่ไปที่โน่นมันมีแต่ของยี่ห้อ....ราคาหยิบไม่ลง...สุดท้าย..เลยเดือดร้อนพ่อแม่เพื่อนต้องหอบครกไปฝากป้าในตอนหลัง...เออ..อย่างนี้เรียกวิบากกรรมเรื่องกินหรือเปล่าเนี่ย... คุณเวนดี้คะ....อ่า...คิดไม่ออกว่าจะเม้าท์เรื่องรัยดีอ้ะ... เอ้าๆ...ใหนๆก็พูดถึงเรื่องกินแล้ว...เม้าท์ต่อนิดหน่อยก็แล้วกัน...เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเพื่อนๆสมัยเรียนตรีตัดสินใจว่าจะรวมกลุ่มกันไประลึกความหลังกันซักหน่อย...เลยนัดเจอกันที่เกาะช้าง...ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าพวกเราจะเลือกพักกันที่หาดไก่แบ้...แล้วก็ฝากท้องที่ร้านอาหารของรีสอร์ทนั่นแหละ...มื้อแรกที่ร้านอาหาร...ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะหิวมาก...หรือเพราะแม่ครัวเค้าทำกับข้าวอร่อยมากกกก....พวกเรากินกันเหมือนปอบลง...กับบางอย่างสั่งแล้วก็สั่งซ้ำเพราะถูกใจเหลือเกิน...หลังจากกินอิ่ม...ไม่รู้เหมือนกันว่าวิญญานตนใหนมันเข้าสิงดิฉัน...ขณะที่เพื่อนๆกำลังช่วยกันคำนวณค่าอาหาร...อีชั้นก็เดินอาดๆ ตรงเข้าไปในครัวของร้าน...มองหาแม่ครัว...เมื่อเห็นแล้วว่าใครเป็นใคร...ก็ยิ้มอย่างจริงใจที่สุดให้แม่ครัว...แล้วก็พูดเสียงดังฟังชัดมากว่า.... คุณป้าขา....กับข้าวอร่อยม๊ากกกกค๊า.....อร่อยที่สุดในโลกเลยค่ะ (เพื่อนๆมันบอกอีชั้นตอนหลังว่า...ถ้าเอาประโยคหลังออกจะดูจริงใจกว่านี้..) คุณป้าแม่ครัว แกถือตะหลิวค้างเลยค่ะ....คงไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน... เพื่อนๆที่ไปด้วยงง...อึ้งกันไปซักพัก...ส่ายหน้าแล้ว...ต่างก็สงสัยกันว่า Eนี่ หล่อนจะแผลงฤทธิ์อะไรอีกเนี่ย....อีชั้นยักใหล่ แล้วก็บอกว่า ...ไม่มีรั๊ย...ก็แค่รู้สึกว่ามันอร่อยมาก...ก็ต้องบอกคนทำให้เค้ารับรู้...ก็แค่นั้น... วันถัดๆไป...ไม่ว่ากลุ่มของอีชั้นจะสั่งกับข้าวมื้อใหน...สั่งอะไร...กับข้าวจะเต็มจาน (แต่ไม่ได้พูนจนน่าเกลียดนะคะ)...ปลาหมึกเป็นปลาหมึก...กุ้งเป็นกุ้ง....ปลาเป็นปลา....รสชาตินั้นเยี่ยมอย่างไม่ต้องพูดถึง.... น้องๆที่ร้านบริการเราแบบพิเศษนิดหน่อย....เพื่อนๆของอีชั้นมันถูกใจกันมาก...แต่ไอ้เรื่องที่จะชมกันตรงๆ นั้นก็จะผิดวิสัยของกลุ่มเรา....เลยชมแบบเสียไม่ได้ว่า....เนี่ยต้องของคุณความ ทอ_แล ของนัง....(ชื่ออีชั้น) แท้ๆเชียว.... หลังจากนั้นเพื่อนๆในกลุ่มก็เห็นพร้อมกันทุกคนว่า...นอกจากเรื่องเม้าท์แตกแล้วเนี่ย...อีชั้นสมควรอย่างยิ่งที่จะได้รับสมญานามว่า...น้องตอ(แหล)....อีกสมญานามหนึ่งด้วย... น้องตอ...จึงเป็น อีกชื่อ ของอีชั้นตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา... จากคุณ : ป้าเม้าท์ (PaMouth) - [ 11 ส.ค. 47 05:27:15 ]

ความคิดเห็นที่ 60 แอบอ่านอยู่นานแล้วครับ ขำทุกเรื่องเลย พี่ป้าน้าอาทั้งหลายช่างมีเรื่องเด็ดมาเล่าให้ขำอยู่เรื่อยเลยครับ ดีจัง ผมเลยขอแจมนิดนึงครับ ประมาณว่าสมัยวัยรุ่น ไปเที่ยวพัทยากับเพื่อนๆครับ แล้วก็ไปค้างที่โรงแรมเล็กๆแห่งนึง ใกล้ๆกับโรมแรมอมารี ออคิดในปัจจุบันนี้ ซึ่งเราได้ห้องพักที่ชั้นสอง หลังจากออกไปตระเวนเที่ยวเล่นและกินอาหารเย็นเสร็จก็กลับมานั่งเล่นกันอยู่ในห้องพัก โดยมารวมกันอยู่ในห้องเดียวกันทั้งหมดห้าคน จำได้ว่าตอนนั้นประมาณ4ทุ่มกว่าแล้วและก็มีฝนตกพรำๆข้างนอก ขณะที่ทุกคนนั่งดูทีวีกันอยู่ ผมก็ลุกไปยืนดูวิวที่ริมหน้าต่าง (ห้องพักไม่มีระเบียงครับ) ข้างนอกก็เป็นสวนมืดๆ ตอนกำลังยืนใจลอยอยู่ ปรากฎว่า อยู่ดีๆ หน้าต่างห้องก็สั่นดัง "ตึง" ขึ้นมาตรงหน้าพอดีเหมือนมีคนมาทุบหน้าต่างซะงั้นแหละ ผมก็เลยสะดุ้งตกใจจนตัวชา แล้วก็เลยเสียหลัก ถอยหลังมาล้มลงบนเตียง เพื่อนๆก็เลยตกใจกันไปหมด เพราะอีกสามคนที่อยู่ห่างออกไปมันไม่ได้ยิน หลังจากอธิบายให้ฟังเสร็จ ทุกคนก็เริ่มกลัว เพราะว่าคิดว่าเป็นคอมเพรสเซอร์แอร์มันตัด แต่พอไปเช็คดูไอ้ตัวคอยล์ร้อนมันก็ไม่ได้วางแถวนั้น จะว่าใครมาทุบก็เป็นไปไม่ได้แน่ๆ เพราะอยู่บนชั้นสองแถมไม่มีระเบียง แล้วใครจะบ้ามาตากฝนเพื่อแกล้งเรา ก็เลยมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แล้วก็ค่อยๆเจื่อนลง พร้อมกันทุกคนอย่างกับนัดไว้ก็ค่อยๆลุกเดินออกจากห้องแบบไม่พูดอะไรกัน พอพ้นห้องออกมาก็วิ่งกันตับแล่บแบบตัวใครตัวมัน ไปนั่งหอบอย่ที่ล็อบบี้ แล้วเลยไม่มีใครกล้ากลับไปนอน ทั้งๆที่ตอนนั้นง่วงกันแทบตาย กว่าจะทำใจได้แล้วกลับไปนอน(รวมกันอีกห้อง) ก็ปาเข้าไปตี1กว่าแล้ว พอตอนเช้า รู้สึกเหตุการณ์ผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังมานั่งขำกันอยู่เลย แล้วก็โทษกันไปมาว่าเพราะมรึงนั่นแหละทำตรูตกใจ.. จากคุณ : รวมดาวสาวสยาม - [ 11 ส.ค. 47 09:03:47 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ก๊ากกกกก... เข้ามาขำ แม๊.... แต่ละคน ทำไปด๊ายยยยย ไหนๆก้หลงเข้ามาแล้ว ขอเอาเรื่องคนอื่นมาเล่ามั่งดีก่า... (หวังว่าพวกมันคงไม่เข้ามาอ่าน อิอิ) ของแม่หนูนวลนี่ตั้งแต่สมัยสวยใสวัยเอ๊าะค่ะ กาลังเป็นเฟรชชี่เลยหละ ทีนี้พี่ๆเค้าก็ต้องพาไปรับน้องตามประเพณีที่สืบทอดกันมา รู้สึกว่าปีนั้นจะไปโฮมพุเตย ที่เมืองกาญจน์นี่แหละ ระหว่างการเดินทางด้วยรถแอร์ธรรมชาติ อีเพื่อนชายใจหญิงของแม่หนูนวลเกิดหิวน้ำมากกกกกก...ถึงมากที่สุดจนทนไม่ไหว ความจริงก็กระหายกันถ้วนหน้า แต่นังนี่หนักสุดค่ะ และด้วยความเป็นเด็กใหม่ เลยไม่กล้าเอ่ยปากขอน้ำดื่มจากพี่ทั้งหลาย หล่อนได้แต่กลืนน้ำลายลงคอไปจนหมดต่อม.... น่าสงสารมั่กๆ ( หรือจะสมน้ำหน้าดีละเนี่ย เพราะมันนั่งเม้าท์มาตั้งแต่รถยังไม่ออกจนถึงบ้านโป่ง ) แต่ด้วยความตาไวของมัน ดันเหลือบไปเห็นเพื่อนอีกคนนั่งกอดล่วมยาอยู่อีกเบาะนึง มันเลยค่อยๆกระดืบไปนั่งข้างๆ แล้วขอเปิดล่วมยา หาของอยู่ชั่วครู่ ... แล้วก็ชูขวดยาธาตุน้ำแดงขององค์การเภสัชกรรมขึ้นมาด้วยหน้าตาแจ่มใส ค่อยๆบรรจงบิดเกลียวเปิดฝาขวด ก่อนบรรจงจิบช้าๆด้วยสีหน้าสีตามีความสุข พอคนอื่นๆเห็นกระเดือกมันวิ่งขึ้นวิ่งลงแล้วจบด้วยเสียง...เฮ้อ... ชื่นใจ เท่านั้นแหละ ไม่รู้กี่มือต่อกี่มือ เข้ามาฉกขวดไปแบ่งกันจิบมั่งกระดกมั่งจนหมดขวดเลยทีเดียว กลิ่นยาธาตุงี้ฉุยไปทั้งรถ... โชคดีจริงๆที่ห้องพยาบาลจัดขวดใหญ่มาให้... ขอขอบคุณอาจารย์ห้องพยาบาลมา ณ ที่นี้ ด้วยความซาบซึ้ง อิอิ พอหมดเรื่องกระหาย ก้มาถึงเรื่องระบาย... เพื่อนสาวอีกคนก็ดันปวดฉี่ขึ้นมาอีก... อันนี้สันนิษฐานกันว่าเก็บน้ำไว้กินคนเดียวไม่แบ่งเพื่อนฝูง เพราะคนอื่นๆ ไม่เห็นมันจะปวดกันเลย ได้แต่คอแห้งอย่างเดียว... และก็ด้วยความไม่กล้านั่นแหละ ทำให้ต้องอั้นมาจนถึงที่หมาย ลงรถปุ๊บ ยังต้องตั้งแถว หยิบกระเป๋า แบ่งกลุ่ม แล้วถึงจะไปห้องพักได้ พอเข้าห้องวางกระเป๋าเท่านั้นแหละนางสาว ก. ( นามสมมุติที่ย่อมาจากนามจริง อิอิ ) ก็ควักผ้าเช็ดตัวพร้อมอุปกรณ์อาบน้ำผลุบเข้าไปในห้องน้ำทันที... มิรอช้า แล้วมันก็หายไปนานมากค่ะ จนเพื่อนๆจัดของจองที่นอนกันก็แล้ว ออกมาหน้าบ้านเพื่อรวมกลุ่มซ้อมการแสดงกันก็แล้ว จนเกือบจะหมดเวลาที่พี่ๆปล่อยให้พัก มานก็ยังไม่โผล่... เอาละสิ... เพื่อนหายไปทั้งคน ทำไงดีหว่า ว่าแล้วก็แยกย้ายไปตามหา จนใครซักคนเดินผ่านห้องน้ำ เลยได้ยินเสียงไอ้ ก.เรียกแผ่วๆออกมาจากข้างในให้หาน้ำให้หน่อย ไอ้ข้างนอกก็งงกันใหญ่ ถามมัน มันก็ไม่ยอมบอก ต้องวิ่งวุ่นหาน้ำมาให้มันไปขวดนึง ซักพักมันก็บอกว่าไม่พอ เอาอีก เอาอีก ... ดีที่ไอ้คนไปหาน้ำมันขอพี่เค้ามาท้งแพ๊ค... เลยไม่ต้องรอนาน แล้วไอ้ ก. ก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนักศึกษาเหมือนขาเข้า พร้อมกับห้ามเพื่อนไม่ให้ใช้ห้องน้ำต่อจากมัน อ่ะนะ... อีเพื่อนก็งง เลยค่อยๆแคะความจริงออกมาได้ว่า พอไอ้ ก. เข้าห้องน้ำปุ๊บ มันก็ถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ แล้วก็ปล่อยฉี่ออกมาก่อนจะเปิดฝักบัว... เจ้ากรรม น้ำดันไม่ไหลค่ะคุณขา... จะสวมเสื้อผ้ากลับออกมาก็ไม่ได้... ก็มันไหลเนืองนองอาบอุ่นๆลงมาทั้งขาทั้งเท้าออกอย่างนี้... เลยต้องยืนบิดทั้งก๊อกทั้งตัวอยู่นานแสนนาน.... จนกระทั่งพวกเราไปตามหา กินเวลาไปสองชั่วโมงเศษ ... นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า กรุณาตรวจสอบการไหลเวียนของน้ำ ก่อนกระทำการใดๆ... อิอิ ปล. ปัจจุบัน เมื่อมาระลึกความหลังกัน มันก็นึกขึ้นได้ว่า ทำไมไม่เปิดผาชักโครกแล้ววักน้ำในนั้นมาล้างก่อนก็ไม่รุ... อิอิอิ จากคุณ : เอาเพื่อนมาขาย... อิอิ (แม่หนูนวล) - [ 11 ส.ค. 47 16:08:30 ]

ความคิดเห็นที่ 62 แล้วแม่นู๋นวลนี่ ไม่เล่าวีรกรรมที่คลองถมมั่งเหรอครับ ฮี่ๆๆๆๆๆ จากคุณ : `SEPULTURA_`FROM_`HELL - [ 11 ส.ค. 47 16:51:50 ]

ความคิดเห็นที่ 63 อ่า... -_-' คลองถมนี่ไม่นับเป็นการท่องเที่ยว... เดี๋ยวหลุดคอนเซ็ปกระทู้จ้ะ... อิอิ จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 11 ส.ค. 47 20:42:01 A:202.129.13.46 X: ]

ความคิดเห็นที่ 64 เอารูปห้องน้ำสาธารณะที่ฝรั่งเศสมาให้เพื่อน ๆ ดู ค่ะ แบบนี้หรือเปล่าที่คุณเวนดี้เข้าไปใช้ เวลาใช้เสร็จ เปิดประตูออกมาแล้ว เมื่อมีคนละใช้ต่อคนต่อไป ต้องหยอดเหรียญ แล้วมันถึงจะคลีนตัวมันเอง โดยการราดน้ำล้างทั้งห้อง เพื่อให้สะอาด เห็นไกด์บอกนะค่ะ จากคุณ : Invisible Angel - [ 11 ส.ค. 47 21:40:59 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เข้ามาแอบอ่านเรื่อง ของพี่ ๆ ที่มีประสบการณ์อย่างขำขัน ฮ่า ๆ  เล่าได้สนุกมากๆ อ่านไปเห็นภาพไป พี่เวนดี้อยากฟังเรื่อง เจอผีที่ปารีส อย่าลืมเล่าให้ฟังนะคะ จะกลับมาอ่านค่ะ ส่วนเรื่อง ของ mint leaf  เป็นเรื่องของความเสล่อ ในการต่อราคาค่ะ เกิดที่เกาะเสม็ด ตอนนั้นไปกันทั้งครอบครัวและญาติ ๆ พอไปถึงเกาะ ก็จะเหมารถสองแถว ให้ไปส่งที่อ่าวทับทิม ก็ถามเค้าว่าเท่าไหร่ คนขับบอก ร้อยนึง แต่ตอนนั้นหูมันเป็นไรไม่รู้อ๊ะ ได้ยินเป็น สองร้อย เลยตะโกนต่อเค้าไป แบบดังมากเลย ว่า ร้อยห้าสิบหล่ะกันเพ่ ปรากฎว่า ทั้งพี่สาวและพี่ชาย ร้องเฮ้ย ! เฮ้ยไม่เฮ้ยเปล่า พี่ชายตีหัวป๊าปให้ แล้ว บอกว่าจะบ้าไง เค้าบอกร้อยนึงไปต่อร้อยห้าสิบ อิอิ  พี่คนขับเค้าก็แบบทำหน้าอึ้ง ๆ งง อ๊ะ แล้วทุกคนก็แบบ ก๊าก กันเลย อายมั่ก ๆ อ๊ะ เสล่อมากเลย ค่ะ แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 47 21:45:44 แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 47 21:43:09 จากคุณ : Mint Leaf - [ วันแม่แห่งชาติ 21:32:41 ]

ความคิดเห็นที่ 66 มาอีกทีนึง ไม่รู้จะขำหรือเปล่า แต่นึกได้แค่นี้อ่ะค่ะ ครั้งนึง เมื่อไปเยือนเกาะเล็กๆ ที่ทะเลตรัง ตอนเช้า ข้างบ้านพักเป็นชาวประมง เรือเล็ก พึ่งกลับจากหาปลา เขานั่งคัดเลือกปลาที่หามาได้เพื่อนำไปขาย และเป็นอาหาร เราก็มองเห็นว่า ในนั้น มีปลาดาว และหอย รวมถึงปลาอื่นๆ มากมาย ที่เขาไม่ได้ใช้ นอนหายใจฟ่อดๆ พะงาบๆ ก็เลยถามเขาว่า "พวกนี้ขายได้หรือเปล่าคะ" เขาก็บอกว่า "ไม่ พวกนี้ เขาไม่ได้ต้องการ แต่มันติดมา ไม่ได้ตั้งใจจับมัน" คือเขาทำประมง แบบใช้แหอวน แต่ก็ไม่ได้ตาถี่นะคะ แต่มันติดมา เราก็ถามเขาอีกว่า " แล้วเอากลับไปปล่อยหรือเปล่าคะ" เขาก็บอกว่า "ไม่หรอก ถึงไปปล่อย มันก็ตายอยู่ดี" เราก็นึกในใจ แหม เขาใจร้ายจัง เลยเอาเสื้อกอบๆ พวกนั้น แล้วก็วิ่งลงไปที่หน้าหาด วิ่งกลับไป กลับมาหลายเที่ยว เสร็จแล้วก็ไปขับรถเที่ยวซะทั่วเกาะ ตกเย็น เดินเล่นหน้าหาด ตรงที่เอาพวกมันไปปล่อย เห็นมันลอยตุ๊บป่องๆ ฟ่องเต็มไปหมด มิน่า เขาถึงไม่เอาไปปล่อยกัน เพราะปล่อยไป มันก็ตายอยู่ดี สงสารก็สงสาร แต่ว่าทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องปล่อยวาง วิ่งซะหลายเที่ยวเลยเรา -_-' อีกเรื่อง คือ เที่ยวนี้แหละค่ะ คือ กินข้าวผัดกุ้งที่เกาะ ตรงที่พัก เห็นกุ้งมันตัวน้อยตัวนิด ก็เลยไปค่อนขอด พี่เจ้าของที่พัก "แหม พี่ อยู่กับทะเล ได้กุ้งตัวเต้าเนี้ยะ หนูเคยอยู่ตั้งลำปาง ยังได้กินกุ้งใหญ่กว่านี้เลย ขนาดว่าไกลทะเล อยู่บนดอยปู้น" "โธ่น้อง! กุ้งเนี่ย เราได้จากชาวประมง ข้างบ้านเนี่ย เขาออกเรือเล็ก กุ้งมันเลยไม่ใหญ่ เหมือนเรือใหญ่ ที่ออกได้ไกลกว่า เขาหาได้ที่ละเยอะๆ และก็ส่งไปคัดเกรด ถึงจะไปขายตลาดได้ นี่เราไม่ได้เข้าฝั่ง เราช่วยซื้อเขา และกุ้งที่ได้ก็สดด้วย เงินก็หมุนเวียนอยู่บนเกาะนี่ ถ้าน้องอยากได้ใหญ่ๆ น้องต้องไปบนฝั่ง ไปหาซื้อตลาดในเมืองโน่น" พึ่งเข้าใจก็คราวนั้นแหละค่ะ ว่าทำไมไปเที่ยวเกาะ ถึงได้กินกุ้งตัวกระจิ๊ด และก็เลยอยากให้คนอื่นเข้าใจด้วย ค่ะ จากคุณ : โดดเดี่ยวผู้น่ารัก - [ 14 ส.ค. 47 13:31:52 ]

ความคิดเห็นที่ 67 นั่งขำมาชั่วโมงกว่าจะอ่านจบ...อยากเล่าบ้างค่ะ.. ตอนสมัยเรียน ก็มีโอกาสไปเที่ยวที่บ้านเพื่อนที่ อ.สระแก้ว ซึ่งตอนนี้ยกฐานะซึ่งมีอันจะกินเป็นจังหวัดไปแล้ว....เรามีนัดกันว่าพรุ่งนี้เช้าเราจะไปทำบุญที่วัดกัน...หลังจากทำบุญแล้วที่วัดมีถ้ำอยู่ถ้ำหนึ่งเค้าบอกสวยมาก...แต่ตอนที่ไปวัดอ่ะ..เราใส่กางเกงเล..ก็ตอนแรกไม่นึกว่าจะได้ไปวัด เลยเอาแต่กางเกงเล..ไปอย่างเดียว ตอนเข้าถ้ำแรก ๆ เป็น ห้องโถงใหญ่มากค่ะ...เดินไปเรื่อยก็จะเริ่มเล็กลง จนเราว่าเราตัวเล็กยังเข้าลำบาก ต้องสอดตัว คุกเข่าเลื้อยเข้าไป ตอนนี้แหล่ะค่ะ....ไอ้ช่องที่มันพอดีตัวแถมต้องคลานเข้า กางเกงเลมันดันหลุดออกมา ก้อมันไม่มีสายรัดอ่ะ ไม่เหมือนสมัยนี้ ดึงกางเกงขึ้นมา ก็ขึ้นไม่ได้...ไอ้เพื่อนคนตามหลัง...มันก็ร้องตะโกนว่า..."กางเกงใครว่ะ หลุดมาใส่หัวกรูนี้" เราก็ได้แต่หัวเราะ แฮ่ะ ๆๆ ของเค้าเองแหล่ะตัว หยิบติดมือมาด้วยนะ...ไอ้คนนำหน้าที่พาออกมาอีกห้องนึงของถ้ำ มันเห็นเราคลานตามออกโดยปราศจากกางเกง มันรีบตามเลยว่า กางเกงหายไปไหน..ไอ้คนตามเราออกมามันถือ..ออกมาด้วย ก็ตอบว่าก็อยู่บนหัวกรูนี่แหล่ะ...อายโคตรเลย...สีแดงซะด้วย..โชคดีที่เสื้อที่ใส่มันตัวยาว เพื่อนก็เป็นผู้ชายซะด้วย ดีที่ว่าเรียนด้วยกันมาหลายปี จนชาชินจะแล้ว...... จากคุณ : ใบหม่อนกับหนอนไม้ไผ่ - [ 15 ส.ค. 47 13:46:06 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ไปเที่ยวหมู่เกาะตะรุเตากับเพื่อน ๆ ทั้งหมด 6 คนเป็นหญิงล้วน หน้าตาโดยรวมค่อนข้างเรียบร้อย จ้างไกด์ท้องถิ่นทำทัวร์เฉพาะกลุ่มเราไม่ปนกับใคร ขณะที่ไกด์กำลังพาดำผิวน้ำชมความงามใต้ท้องทะเลอยู่นั้น เพื่อในกลุ่มก็ตะโกนขึ้นมาว่า "ปวดอี้" ไอ้เรากำลังก้มดำน้ำอยู่แทบจะขำจนสำลักน้ำเอา คุณไกด์ก็แซวว่า มีแต่คนร้องว่าสวยอย่างนั้นสวยอย่างนี้ ยายคนนี้ดันร้องว่า ปวดอี้ พวกเรางี้ยิ่งขำกันเข้าไปใหญ่ สรุปแล้วไดฟ์นั้นเลยสั้นไปหน่อย เพราะต้องพาเพื่อนกลับเรือโดยด่วน เรื่องทำนองนี้ก็มีอีกเหมือนกัน เมื่อต้นปีไปเที่ยวกัปตันฮุค ในขณะที่กำลังไปดำน้ำด้วยสปีดโบทนั้นเอง มีแขกของรีสอร์ทคนละกลุ่มกับเรา ก็บอกปวดอี้เหมือนกัน เจ้าของรีสอร์ทที่ขับเรือพาไปเองน่ารักมาก เมื่อถึงจุดให้จอดดำน้ำรอบเกาะ ก็ลากยายคนนี้ขึ้นไปบนเกาะเพื่อให้ทำธุระได้ แต่ด้วยอาจเป็นเพราะแรงกดดันหรือตื่นสถานที่ ได้ยินว่ากระทำการไม่สำเร็จ เลยยิ่งแย่ ทั้งอาย ทั้งไม่ได้ปลดปล่อย สู้เพื่อนเราก็ไม่ได้ จากคุณ : แอบปลดล็อคอินมาเผาโดยเฉพาะ - [ 16 ส.ค. 47 13:33:21 A:10.153.23.84 X:203.107.217.194 ]

ความคิดเห็นที่ 69 เรื่องกางเกงหลุด เราก็มีค่ะ (พึ่งนึกออก) ตอนไปอยู่แพเมืองกาญ พอว่างงาน ก็ใส่ชูชีพโดดน้ำเล่นกัน โดดหัวแพ ให้เขาไปคอยฉุดขึ้น แพหลังสุดท้าย เล่นกันบ่อย แต่วันนั้น ดันใส่กางเกงผ้าร่ม ที่เป็นยางยืด หูรูด ถึงเวลา ก็โดด ตูมมมม ไม่ได้คิดคำนึงอะไร แต่พอไปถึงท้ายแพ พี่เขาจะดึงขึ้น ก็รู้สึกว่า กางเกง มันไม่สามัคคีกับเราซะแล้ว คนดึงก็เป็นผู้ชายซะด้วย "พี่ปล่อยเหอะ เกงหนูจะหลุด" "เอ้ย..ปล่อยได้ไงเล่า เดี๋ยวก็จมน้ำตาย ไหลไปอืดหน้าเมืองพอดี" เขาก็พูดแบบสำเนียงเหน่อๆ ซื่อๆ เมืองกาญ "เออ น่า บอกให้ปล่อยก็ปล่อย เร็วดิ เดี๋ยวกางเกงหนูหลุด" "อายกะตาย เลือกอะไร" "ตาย" "เอ้า ปล่อยก็ปล่อย" แล้วเราก็ไหลลอยตามแรงแม่น้ำแควน้อย ละลิ่ว จนถึงโค้งน้ำ ที่มีหาดกรวด ปลอดสายตาคน ก็ค่อยๆ ตะเกียกตะกายขึ้นมา กางเกงก็ไม่ค่อยสามัคคีเท่าไหร่ อิอิ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 47 16:33:08 จากคุณ : โดดเดี่ยวผู้น่ารัก - [ 16 ส.ค. 47 16:23:05 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เรื่องนี้ชื่อ "แม่หายที่เจนีวา" แบบว่าแกเข้าไป shopping แล้วเราก็มัวถ่ายรูปให้พ่ออยู่ หันมาอีกทีแกหายไปแล้ว เราหาซะทั่วห้าง แต่บอกให้พ่อรออยู่ที่เก่า หน้าห้างห้ามไปไหน เราหาจนทั่ว ยกเว้น supermarket จนอ่อนใจ เลยไปขอร้องให้ห้างประกาศหาตัวให้หน่อย แต่ห้างไม่ยอมอ่ะ ยิ่งเราขอประกาศเอง เพราะแม่ฟังภาษาอังกฤษไม่รู้ ห้างยิ่งไม่ยอมใหญ่เลย (มารู้ทีหลังว่าเขาคงกลัวเราเป็นผู้ก่อการร้าย ประกาศภาษาที่เขาฟังไม่เข้าใจ) แต่ก็ยังดีที่เขาส่งคนออกตามหา ตามลักษณะและเสือ้ผ้าที่เราอธิบาย สุดท้ายแม่แกเดินกลับมาที่เก่า เจอพ่อ แล้วบอกว่าแกเขาไปซื้อผลไม้ไง เห็นเราถ่ายรูปกัน คิดว่าแป๊บเดียว แต่แบบว่าติดลมอ่ะ เฮ้อ ทำเอาตกใจแทบแย่ นึกว่าต้องทิ้งแม่อายุ 70 ปีไว้ที่เจนีวาซะแล้ว จากคุณ : kris - [ 16 ส.ค. 47 19:00:10 A:203.146.114.15 X: ]

ความคิดเห็นที่ 71 เรื่องแบบสุดแย่หรือเปล่า ก็ไม่รู้นะ แต่มันประทับใจเมื่อผ่านพ้นไปแล้วน่ะ - เดินบนภูกระดึงคนเดียว (ไปครั้งแรกอีกตะหาก) แล้วหลงทางกลางป่าเส้นที่ไม่มีคนเดิน (ด้านหลังที่จะไปหอส่งสัญญาณ) ตอนสี่โมงเย็น ดีที่คลำทางมาออกผาหล่มสักก่อนมืด ลุ้นแทบตาย - เดินขึ้นโมโกจูแล้วหมดแรงกลางเขาลูก 3 อยู่มันคนเดียวอีก ข้างหน้ามีอีกสาม แต่ไม่มีเสียงจะเรียก ข้างหลังมีอีกเป็นฝูง แต่ก็ห่างกว่าช้างหน้าอีก เหนื่อยขนาดเดินแล้วพักทุกก้าว ดีที่เอาตัวรอดกลับมาจนได้ - ไปถ้ำน้ำทะลุที่เขาสก ก่อนเข้าถ้ำน้ำแค่ตาตุ่ม ไปเกือบสุดทางออก ลึกท่วมหัว แถมน้ำแรงขนาดต้องเกาะเชือกค่อยๆ ไป แถมคนนำทางก็เสือกไม่บอกก่อนเข้าอีก (หรือเราไม่ถามก่อนเองฟะ) - รถไปชนคราวไปอเมริกาครั้งแรก (คนเดียวอีก) รถก็เขาเช่าให้ขับ กลัวกลับเมืองไทยไม่ได้ เก่งภาษาอังกฤษขึ้นมากะทันหัน ดีที่ฝ่ายโน้นไม่เอาเรื่อง เลยรอดกลับมาได้แบบหวุดหวิก -_-" - ไปฮอลแลนด์ครั้งแรก (คนเดียวตามเคย) ลงเครื่องบ่าย2 เข้าโรงแรมได้เกือบห้าโมงเย็น แต่พอขากลับใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง เซ็งชีวิตไปนาน แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 47 22:41:47 จากคุณ : ผมเองครับ - [ 16 ส.ค. 47 22:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 72 most of the issues were about clicking boys ka. hihihihihihi it's fun though when u travel and meet some boy out there, then u guys hook up and had some kind of romance together จากคุณ : that's a magnet b/w us - [ 18 ส.ค. 47 17:13:17 A:203.146.83.77 X: ]

ความคิดเห็นที่ 73 "อายกะตาย เลือกอะไร" "ตาย" 5555555 สุดยอดเลยคุณโดดเดี่ยว มีแต่เรื่องเด็ดๆ กระทู้นี้เอามาพิมพ์รวมเล่มได้เลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 47 20:33:55 จากคุณ : DKW - [ 18 ส.ค. 47 20:23:12 ]

ความคิดเห็นที่ 74 อรุณสวัสดิ์ ค่ะ ทุก ๆ ท่าน ไม่ได้เข้ามาหลายวัน เพราะติดพันธุระต้องเดินทาง อุ๊ยดีใจ กลับมากระทู้ยังอยู่ และ ยังมีอีกหลาย ๆ ท่าน เข้ามาช่วยเล่าเรื่องอื่น ๆ อีก ดีใจมาก ๆ เลยค่ะ ขอบคุณหลาย ๆ เห็นด้วยกะคุณ DKW เพราะตอนนี้กะว่าจะปริ้นซ์รวมไว้อ่าน ตอนเครียด ๆ ค่ะ ก็นึกเสียว่า เป็นกระทู้คลายเครียด อ่านแล้วเบิกบาน เพราะรอบตัวตอนนี้ หือ... น้ำมันก็แพง เด็กช่างกลก็ยังตีกันตาย โอ๊ย ... อ่านข่าวแล้วฉันล่ะเบื่อ จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 19 ส.ค. 47 06:18:42 A:203.113.32.13 X:203.150.217.117 ]

ความคิดเห็นที่ 75 คุณป้าเม้าท์ ถ้าได้เดินทางด้วยกันกับฉันนี่ ไปถึงไหน คงเฮกันถึงนั่นแน่ ๆ คุณรวมดาวสาวสยาม : ดีใจจัง ที่เอาเรื่องมาเล่า อย่าอ่าน อย่าขำ อยู่คนเดียวเลยค่ะ มาร่วมแจมกันนี่ล่ะดีละ ว่าแต่ว่า ที่คุณเจอนี่ สงสัย เปน...... ชัวร์เลย บรื๊ออส์ คุณแม่หนูนวล : โอ้.. จอร์จ ดื่มยาธาตุน้ำแดงแก้กระหาย ... เฮ้อ..ชื่นจายยย ( ไว้ต้องลองมั่ง ) ส่วนอีกเรื่อง ที่ น้องยืนแกร่วอยู่ในห้องน้ำนานนับชั่วโมง ฉันก็เคยมีวีรกรรมคล้าย ๆกัน เพียงแต่ไม่ใช่เรื่องของน้ำค่ะ เป็นเรื่อง ของความขี้ลืม พออาบน้ำเสร็จ ผลคือ ไม่มีชุดอะไรเตรียมเอามาด้วยเลย ก็ต้องตะโกนบอกเพื่อน กว่าจะเอาชุด - ผ้าขนหนูออกมาให้ ก็รอจนหนาวงั่ก แถมไม่รู้ว่ามีพวกเพื่อนผู้ชายจับกลุ่มอยู่หน้าห้องน้ำ ตอนนั้นก็ตะโกนบอกเพื่อนข้างนอกไปอีกว่า " อย่าลืมยกทรง กางเกงใน ผ้าอนามัยด้วย ได้ยิน แล้วหยิบให้ด้วยน๊า " พลันก็มีเสียงพวกผู้ชายบอกว่า " เฮ้ย .. ฉันไปหยิบให้เอง อยู่ตรงไหนอ่ะ " อาย ไปนานเลย ................................................. จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 19 ส.ค. 47 06:37:52 A:203.113.32.13 X:203.150.217.117 ]

ความคิดเห็นที่ 76 คุณ Invisibel Angel : ใช่เลยค่ะ ประมาณนี้ล่ะ แต่ของฉันไม่แน่ใจว่า ตู้จะยาวอย่างนี้ไม๊ เพราะตอนนั้น ค่อนข้างมืดแล้ว แต่ด้านหน้า จะกลมอีแบบนี้ล่ะจ๊ะ อุ๊ย ! เห็นรูปแล้วก็แสลงใจจน อดขำกระจายอีกไม่ได้ ( แต่คนที่เข้าต่อ + คนทำความสะอาด เค้าคงด่าเปิงไปแล้ว) เพราะของฉัน ทำเปรอะไปทั้งพื้นเลย แบบ ดาวกระจายอีกต่างหาก ห้องมันคงคลีนตัวเองไม่ไหวแน่ ๆ คุณ Mint Leaf : ก็เล่าได้ขำเหมือนกันค่ะ ฉันก็เคยเป็นแบบนี้ ตอนไปต่อราคาของที่แถว ปีซ่า เจอแฟนด่าซะเข็ด อยากฟังเรื่อง ผีที่ปารีส เด๋ว มีเวลา จะเข้ามาเล่าให้ฟังค่ะ แต่เคยเล่าให้ห้อง หว้ากอ หรือ ห้องไหนไว้แล้วซักห้องนี่ล่ะ เมื่อประมาณปีที่แล้ว .... เอ่อ... เรื่องนี้ไม่ขำอ่ะ น่ากลั๊ว น่ากล้ว คุณโดดเดี่ยวผู้น่าร๊ากกก... ขอบคุณมั่ก มั่ก เลยค่ะ ที่ทยอยเอาเรื่องขำ ๆ ปนน่ารัก มาเล่าให้ฟังกัน คุณใบหม่อนกับหนอนไม้ไผ่ : ฮ่า ฮ่า ฮ่ะ คล้ายกันเลย สมัยก่อนฉันใส่ แถมคาดเข็มขัด ซะดิบดี ไปเดินห้างอีกต่างหาก แต่ผ้าของกางเกงนี่มันคงลื่น ๆ นุ่ม ๆ เกินกว่าเข็มขัดจะเอาอยู่ ไหลหลุดออกจากเข็มขัด (เฉพาะ ด้านหลัง ) หล่นอยู่ใต้ ก้น ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คนเห็นกันทั่ว แถมกางเกงใน ก็ไม่สวยอีก ( คือถ้ากางเกงในมียี่ห้อ สวยเซ็กซี่ซะหน่อย คนอาจคิดว่า ให้หลุดแบบจงใจ ) สักพักมีน้องนักศึกษาวิ่งมาบอก " พี่ ๆ กางเกงข้างหลังมันหลุดอ่ะ เดี๋ยวหนูดึงใส่เข็มขัดให้ไม๊คะ " จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 19 ส.ค. 47 07:24:59 A:203.113.32.13 X:203.150.217.117 ]

ความคิดเห็นที่ 77 คุณแอบปลดล๊อคอินมาเผาโดยเฉพาะ ( ใครเอ่ย ? ) ฉันเป็นอย่างเพื่อนคุณบ่อยอ่ะค่ะ แฟนมักจะบอกว่า " ไม่รู้จักกาละเทศะ " แต่แบบ เล่น ๆ นะคะ คุณ kris : ดีจังที่ได้เที่ยวกันพร้อมหน้าพร้อมตา ของฉันแม่ไม่ยอมไปไหนด้วย เพราะเป็นโรคกลัวเครื่องบิน ส่วนพ่อ ก็เสียชีวิตไปนานแล้ว พี่น้อง ก็วุ่นแต่กับงาน เวลาไม่เคยตรงกันซักกะที เวลาไปเห็นที่ไหนสวย ๆ แปลก ๆ ก็คิดถึงแม่ อยากให้แม่ได้มาเห็นด้วยค่ะ เดี๋ยวนี้ ไปไหน ต้องถ่ายวีดีโอเป็นสารคดี มาให้แม่ดูทุกครั้งค่ะ เวลาเห็นใครเที่ยวกันทั้งครอบครัว ก็ปลื้มไปกับเค้าด้วย...... ดีจังเลย คุณผมเองครับ : คุณต้องมีเรื่องเล่าอีกเยอะแน่ ๆ ไว้ถ้าว่าง ๆ ก็ขอให้มาเล่าให้ฟังอีกบ้างนะคะ คุณ that's a magnet b/w us : ก็อยากทำหยั่งงั้นบ้างค่ะ ติดว่ามีแฟนไปด้วย แหม ... เสียดาย คุณ DKW มีเรื่องอะไรมาเล่าเพิ่มบ้าง อย่าลืมนะจ๊ะ ขำกะประโยคนี้ ของคุณ โดดเดี่ยว . อยู่เหมือนกัน 555 ได้เวลาไปทำงานพอดี ไว้จะกลับมาเล่าให้ฟังเรื่องอื่น ๆ อีก ค่ะ ถ้าไม่เบื่อกันซะก่อน จากคุณ : เวนดี้ แฟน ปีเตอร์แพน - [ 19 ส.ค. 47 08:12:24 A:203.113.33.8 X:203.150.217.111 ]

ความคิดเห็นที่ 78 เอ่อ....ถ้าไม่ใช่เรื่องปวดฉี่ ปวดอี้ จะเล่าได้มั้ยอ่ะ แล้วเรื่องมันก็นานมากแล้วอ่ะ จากคุณ : pp (arunsiri) - [ 19 ส.ค. 47 15:39:50 ]

ความคิดเห็นที่ 79 เล่ามั่ง เรื่องเกิดที่เมลเบินค่ะ เหตการ์ณมีอยู่ว่า เมื่อก่อนตอนที่เรียนภาษาอยู่ พักกับโฮมสเต ก็จะมีพี่คนไทยอีกคน ที่เป็นผู้หญิงพักอยู่ใกล้กันมาก พอพวกเราเข้ามหาลัย เลยมาเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน วันนั้น วันดีคืนดี นึกครึ้ม กลับไปเยี่ยมโฮมเสกัน แล้วก็เลยเเวะกินข้าวร้านประจำที่เมื่อก่อนชอบไปฝากท้องยามเบื่ออาหารกัน ว่าแล้วก็สั่งอาหารสุดโปรด Satay Chicken และ stirfry Pork ไอ้หมูเนี่ยแหละ เค้าจะผัดใส่จิ๊กโฉ่ว แล้วก็หน่อไม้ดองด้วย ความที่เป็นคนที่ท้องเสียง่าย แต่ส่วนใหญ่จะรู้ตัวว่าต้องท้องเสียเเน่เลย ก็ประมาณว่า กินเข้าไปแล้ว ตอนนั้นหลังจากกินไป ก็รู้สึกนิดๆ แต่ไม่ได้ปวดท้องนะ แค่มันเหมือนมีเซ้นว่า เด๋วมันมาแน่ แต่ว่า จนกินเสร็จก็ไม่มีไรเกิดขึ้น ก็เลยกลับบ้านกัน ทีนี้ ต้องนั่งรถไฟกลับบ้าน ระยะทางระหว่างร้านอาหารกลับสถานีก็ไกลเหลือเกิน เดินประมาณ 20 นาที เดินมารอรถไฟไปซักพัก ก็เกิดอาการเจขึ้นมา ตอนแรกปวดนิดๆก่อน ก็ไม่รู้ตัวว่าท้องเสีย ก็บอกเพื่อน เห้ย....ปวดอี้หว่ะ เพื่อนก็ขำๆ แต่ก็ไม่อะไร รอไปซํกพัก แก๊ซในลำไส้ มันเริ่มออกอาการอยากออกมาสู่โลกภายนอก แต่มันไม่ออกมาคนเดียวนี่หน่ะซิ ถ้าปล่อยมันออกมา มันต้องพาเพื่อนมาด้วยแน่นอนเลย ว่าแล้วก็บอกเพื่อน เห้ย .... ไม่ไหวหว่ะ ท่าทางท้องเสีย แต่ว่า ก็ไม่รู้จะทำไงดีอ่ะ เพราะว่าสถานีก็ไม่มีห้องน้ำ รถไฟก็ไม่มาซะที ประมาณว่า ถ้าได้นั่งบนรถไฟแล้วจะมีกำลังใจในการอั้นขึ้นมา แต่มันก็ไม่มาซะที ซักพักเลยบอกเพื่อน เห้ย ไม่ไหวจริงๆแล้วหว่ะ กลับไปที่ร้านกันเหอะ เพราะว่าสนิทกัน เค้าต้องยอมให้เข้าแน่นอนเลย เดินออกมาจากสถานี กำลังจะข้ามถนน อาการมันก็ออกประมาณว่า ถ้ามรึงขยับขาเนี่ย กรูออกมาจริงๆด้วยนะ เลยบอกเพื่อนว่า เห้ย เดินไม่ได้แล้วหว่ะ จะออกแล้วอ่ะ เพื่อนก็ทำหน้าเห็นใจแบบฮาๆ ก็เข้าใจนะ เพราะเราก็เคยขำแฟนแบบนี้มาก่อน เด๋วเล่าเรื่องแฟนต่อ เสร็จเราก็ถามเพื่อนว่า เห้ย มีทิชชู่ป่าววะ ดีนะ ที่ช่วงนั้น เรา 2 คนเป็นนักสะสมทิชชู่กัน เวลาไปกินข้าวที่ไหน จะต้องพกทิชชู่กลับมาด้วยเป็นจำนวนมากๆ ยิ่งถ้าเป็น Mc หรือ KFC จะชอบมาก เพราะเเผ่นใหญ่ดี วันนั้นเพื่อนเอากระเป๋าใบเก่งไป ในนั้นอัดแน่นไปด้วยทิชชู่จากที่ต่างๆ เค้าก็เอาออกมาให้หมดเลย เลยบอกเพื่อนว่า หันหลังดิ ว่าแล้วก็เอาทิชชู่ 2 แผ่นรองตูดไว้ เผื่อฉุกเฉิน แล้วก็ยืนทำใจ ว่าจะเดินต่อไป ให้ถึงร้านอาหาร ยังทำใจไม่เสร็จเลย คุณแก๊ซก็เรียกร้องที่จะออกมาเหลือเกิน หันไป เห็นต้นไม้ต้นใหญ่ข้างสถานี 1 ต้น เป็นต้นไม้ที่เหมาะกับการลงมือมาก เพราะว่ากิ่งของต้นไม่จะยาวแล้วย้อยๆลงมาเกือบจรดพื่นดิน อารมย์เหมือนต้นหลิว แต่กิ่งเเข็งๆอ่ะ เมื่อก่อนตอนอยู่โฮมสเตเห็นหนุ่มๆสาวๆวัยรุ่นชอบเข้าไปนั่งจู๋จี๋กันข้างใน แล้วเราจะมองเค้าไม่ค่อยเห็น เลยบอกเพื่อนว่า เห้ย เข้าไปอี้ในนั้นได้ป่าววะ เพื่อนบอก เออ เอาเลย 5555 เด๋วดูต้นทางให้ไม่ต้องกลัว พอเข้าไปแล้ว ถอดกุงเกงออก ของก็แย่งกันออกมาใหญ่เลย ยังไม่ทันจะสุด ก็ได้ยินเสียง เกร๊งๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ มาย ก้อดดดดด รถไฟมา คนลงตรึมแหงเลย เพราะว่าเค้ากลับบ้านกัน ก็บอกเพื่อนว่า เห้ย ทำไงดีอ่ะ เพื่อนบอก เออ ไม่เห็นหรอก ไม่ต้องกลัว ว่าแล้ว เพื่อนเราก็ออกไปยืนฉายเดี่ยวตรงไฟแดงเพื่อดึงดูดความสนใจ ฝรั่งทั้งหลายคงงง ว่า เจ้นี่มายืนทำไรวะ ไม่ยอมข้ามซะที ไฟก็เขียวแล้ว เห้อ..ไม่อยากจะบอกเลยว่า รอเพื่อนตรูที่มันอี้อยู่ในต้นไม้อ่ะ พอทำธุระเสร็จเดินออกมา แบบว่า โอ้ โลกนี้ช่างน่าอยู่เสียจริงๆ .... จบแล้ว พอกลับบ้าน โทรกลับเมืองไทยเล่าให้แฟนฟัง แฟนพูดไม่ออก ขำอย่างเดียว ดีนะที่คบกันมานานแล้วเค้าเลยรับได้ ก็รับไม่ได้ได้ไงอ่ะ ตอนจีบกันอยู่ ดันบังเอิญตดเสียดังมาก จนมันดังเข้าไปในโทรศัพท์จนเค้าได้ยินอ่ะ แต่ตอนนั้นหน้าด้าน ฮาอย่างเดียว ไม่อาย 5555 จากคุณ : น้องเมลเบิน - [ 19 ส.ค. 47 18:21:36 A:203.122.81.62 X: ]

ความคิดเห็นที่ 80 มาต่อเล่าเรื่องแฟนตัวเองมั่ง ถ้าบังเอินเข้ามาอ่านอย่าเคืองกันน่อ ... เรื่องก็มีอยู่ว่า ตอนเรียนปี 4 ด้วยกัน ต้องทำโปรเจกที่ต้องไปซื้ออุปกรณ์ที่พันทิพ ช่วงนั้นก็กำลังหวานแหววอยู่เพิ่งคบกันไม่นาน เลยหาเรื่องหน่อย ปกติเค้าจะขับรถ แต่ด้วยความที่บอกเค้าว่า เห้ย มาลองนั่งรถเมล์ไปกันเถอะ เค้าก็อืม โอเค ตามใจ ว่าแล้ว วันนั้นเค้าก็เอารถมาจอดที่หอ แล้วก็นั่งรถเมล์ไปด้วยกัน สายไรไม่รู้ จำไม่ได้ด้วยอ่ะ ปอ . 39 มั้ง พอรถไปถึงแถวๆสะพานควายมั้ง ไม่แน่ใจ แฟนก็เริ่มทำหน้าแปลกๆ เราก็ถาม เป็นไรเหรอเธอ ปวดท้อง อึ เหรอ เค้าก็บอก อืม ทีนี้ เราก็ขำๆนิดหน่อย นึกว่าไม่เป็นไรมาก อีกซักพัก เค้าก็เอามือ 2 ข้างเลยนะ ขึ้นมาจับที่ที่จับที่เบาะหน้าอ่ะ แล้วก็ก้มหน้า ทำหน้าแบบ อั้นสุดๆ สะกดอารมย์ทำสมาธิอะไรแบบนั้น เราก็เป็นห่วงนะ แต่ก็ขำอ่ะ ยิ่งมองไปเห็นขนที่แขนที่ยาวมาก ประมาณเกือบ 1 ซม.ได้ ตั้งเด่แทบจะทุกเส้นเลย เราแบบว่า ฮาก๊ากกกออกมาเลยอ่ะ แล้วก็ถามเค้ากึ่งหัวเราะกึ่งเห็นใจว่า ไหวไม๊คะ ....ฮึๆๆ 55555 มองไปข้างทาง เห็น 7-11 เลยชวนแฟนบอกว่า อืม ลงละกัน จะได้หาห้องน้ำ เค้าก็เห็นด้วย ลงมา อาการท่าทางที่เดินแบบ โคตรฮา .... คนอื่นเห็นต้องรู้แน่นอนว่าปวดอึ ว่าแล้ว ด้วยความด้านของเราก็เดินเข้าไปเจรจาที่ 7-11 ว่า พี่คะ ขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไม๊คะ พอดีท้องเสียมากจริงๆ พี่ 7-11 ก็ใจดีมาก อ๋อ มีห้องน้ำพนักงานค่ะ แต่ว่า ห้ามเข้า ตอนนั้นเริ่มโมโห แล้วจะบอกทำไมวะเนี่ย ก็บอกเค้าไปว่า ขอหน่อยไม่ได้เหรอพี่ เสียมากจริงๆ เค้าก็ยังยืนยันคำเดิม เราเลยเดินออกมา ตอนนั้นเห็นแฟนหน้าเริ่มอารมย์ไม่ดีละ เลยเดินต่อไปเรื่อยๆ จนมาเจอร้านขายลอดช่องสิงโป ด้วยสติปัญญาอันชาญฉลาดของเรา เดินเข้าไปนั่งก่อนเลย ขอลอดช่องถ้วยนึง พอเค้าเดินไปตัก ก็เดินตามไปเลย มีห้องน้ำไม๊คะ ขอเข้าหน่อย เค้าก็ทำหน้าแบบ เสียไม่ได้ เพราะว่าเป็นร้านแบบบ้านพักด้วย แต่ว่า จะไม่ให้ก็ไม่ได้เพราะของเราก็สั่งไปแล้ว เค้าเลยชี้ไปทางหลังร้าน คุณแฟนเราก็รีบเดินไปเลย 555 พอเราได้ลอดช่องแล้วก็เลยกินรอ แบบว่า ไม่อร่อยเลยอ่ะ แต่ต้องทำเป็นกินๆ เพื่อรอคุณแฟนออกมา กินไปพอนึกถึงหน้าเค้าก็ขำไป ทีนี้เค้าหายไปนานมากกกกกกกกกก พอออกมาบอก ไม่มีทิชชู่ในห้องน้ำอ่ะ เลยต้องใช้น้ำล้าง มันลำบาก เลยนาน ... จ่ายตังไปวันนั้น 10 บาทค่าห้องน้ำ อิอิ เดินออกมาจากร้าน สังเกตเห็นเลยว่าสีหน้าต่างกันราวฟ้ากับดิน แล้วก็มองหน้าเรา ทำหน้าโกรธ แล้วก็พูดออกมาว่า บอกแล้ว ว่าให้เอารถมาก็ไม่เชื่อ 55555555555555555 จากคุณ : น้องเมลเบิน - [ 19 ส.ค. 47 18:38:47 A:203.122.81.62 X: ]

ความคิดเห็นที่ 81 อ่านของหลายๆคนมาเเล้วฮามากๆครับ เหอๆ ขอเล่าบ้างเเต่คงไม่ฮาเท่าไหร่ สั้นด้วย - -' เมื่อ 2 ปีก่อนจำได้ว่าผมอายุประมาณ 13 มั้งครับ ก็ได้มีโอกาสไปเที่ยว US (ที่บ้านถูกหวยเลยให้ผมไปกับพี่ได้ 55) เลยไปค้างบ้านญาติ เกือบเดือนได้มั้ง ซึ่งพูดไทยไม่ได้ เพราะไม่ใช่คนไทย พอเที่ยวในเมืองเบื่อเเล้วก็ชวนเขาไปเที่ยวลาสเวกัส ตอนที่เที่ยวอะไรเสร็จ เชคอินเข้าโรงเเรมจะเข้านอน ญาติเขาค่อนข้างรักสะอาดก็ถามผม ว่าเเปรงฟันหรือยัง ผมก็...ด้วยความมั่นใจในภาษาอังกฤษมีมากสุดๆๆ เปล่งเสียงครับว่า I ก็ไม่ออก จะเอายังไงก็ไม่ออก ก็ อะอะอะอะไอ...ติดอ่างสุดๆ พอหลุดออกมาก็ไปเลย I have teeth my brush already............ จากคุณ : น้องใหม่หัดโพส - [ 23 ส.ค. 47 01:12:49 A:61.90.19.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 82 เรื่องหน้าแตกสำหรับคนเฉิ่มเบ๊อะอย่างเรา มีอยู่แล้น -"- เรื่องเกิดขึ้น ณ กลางกรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส ที่เดียวกับคุณเจ้าของกระทู้เลย หอไอเฟล แต่ว่า....ไม่ใช่เรื่องห้องน้ำ ห้องท่าอะไรหรอกค่ะ เป็นเรื่องที่เซ่อเอง ... (นึกแล้วก็ยังอายไม่เลิก) ก็เดินทางมาถึงหอไอเฟลก็ไปซื้อตั๋วขึ้นไปตามปกติ ไหน ๆ ก็มาทั้งที ก็ขอขึ้นไปยอดหอไอเฟลเลยแล้วกัน ว่าแล้วก็จัดแจงซื้อตั๋วไปบนสุดหอไอเฟล สนนราคาราว ๆ 10 - 12 Euro (ไม่แน่ใจ ^^') โชคดีที่วันนั้นคนไม่เยอะนัก ... ฟ้าใส สีคราม วิวดี ก็ขึ้นลิฟต์ไปจนถึงปลายทางแล้ว ก็เลยเดินลงมาชมวิว..ถ่ายรูป เดินรอบ ๆ ด้วยความอิ่มเอมใจ ว่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ .. ในที่สุดก็มาถึงยอดไอเฟลแล้ว เดินวน ๆ ดูซักพักก็ตัดสินใจลงดีกว่า ไม่มีอะไรแล้วนิ สมใจอยากล๊ะ ก็ทำการเคลื่อนย้ายตัวเองออกมาจากหอไอเฟล เดินลงมาได้ซักพัก ยังไม่พ้นจากอาณาเขตหอไอเฟลดี แหงนหน้าขึ้นไปดู .... เอ .... ทำไมลิฟต์มันมีต่อจากชั้นที่เราขึ้นไปอีกง้ะ เลยหยิบตั๋วที่ขึ้นหอไอเฟลขึ้นมาดู ในที่สุดก็พบว่า....ความโง่ได้บังเกิดกับข้าพเจ้าแล้ว ที่เข้าใจว่าชั้นบนสุดนั้น จริง ๆ แล้วเป็นเพียงแค่ชั้นกลางเท่านั้นเอง ยังจะต้องต่อลิฟต์ขึ้นไปอีกชั้นนึง เพื่อไปถึงชั้นบนสุดของหอไอเฟล แต่ตอนนั้นก็ลงมาแล้วง่ะ... ได้แต่เกาหัวแกรก ๆ ..คันหัว.. เพราะเขามันงอกขึ้นมา เอิ๊กๆ ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : น้องแหนมเนือง - [ 24 ส.ค. 47 08:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 83 มีอีกเรื่องนึง...เรื่องนี้จะไม่มีทางลืมเลือนไปจากชีวิตเป็นอันขาด เหตุเกิด ณ กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ขณะนั้นต้องทำการขึ้นรถไฟจากสถานี Ueno ไปยังสนามบินนาริตะ เพื่อขึ้นเครื่องกลับภูมิลำเนา ก็มีพี่คนนึงที่คอยเทคแคร์ระหว่างที่อยู่ญี่ปุ่นนั้นมาส่งที่สถานี ลำพังปกติแล้วมันก็มีแต่ภาษาญี่ปุ่น (จริง ๆ ภาษาปะกิตก็มีน่ะนะ แต่ก็น้อยนิดเหลือเกิน) ซึ่ง....ข้าพเจ้าก็อ่านไม่ออก ฟังก็ไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ จับใจความได้แต่ โนะ ๆ เนะ ๆ ภาษาง่าย ๆ ไปตามเรื่อง พี่ อ. (นามสมมติ) ก็เลยจัดแจงเรื่องตั๋วให้ พร้อมกับบอกว่ารถไฟขบวนนี้ออกเวลา 11.20 กว่าจะถึงสนามบินนาริตะก็เกือบ ๆ สองชั่วโมง ตอนนั้นก็คำนวณเวลาในใจเสร็จสรรพเรียบร้อยว่า.. ไปถึงก็ใกล้เวลา check in พอดี แหม ช่างกะเวลาได้พอดิบพอดีจริง ๆ หลังจากมาถึงสถานี Ueno ซื้อตั๋วแล้วก็ร่ำลาซักพัก เหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีรถไฟก็จะออกแล้ว เดินลงไปข้างล่างก็เจอรถไฟขบวนนึงจอดอยู่ ด้วยความที่นัดพี่อีกคนไว้ที่สถานี ก็เดินวนหาแล้ว ไม่ยักเจอ เลยคิดว่าสงสัยไปนั่งรอในรถแล้วแหงมเลย หาไม่เจอไม่เป็นไร .... เดี๋ยวลงรถไฟก็คงเจอกัน ก็ทำการกระโดดขึ้นรถไฟขบวนนั้นไป นั่งไปนั่งมาเวลาผ่านไปชั่วโมงนิด ๆ มองวิวรอบ ๆ ไม่ค่อยคุ้นเคยเหมือนตอนขามาเลย มองป้ายตามสถานีที่ก่อนหน้านี้จะมีเขียนบอกว่าด้านนี้ไป Narita มันก็ไม่มีแล้ว เลยเอะใจ....เดินไปดูเส้นทางเดินรถของคันนี้ อุแม่เจ้า ! ผิดคันค่ะ .... นั่งมาจนอีกป้ายนึงจะสุดสายอยู่แล้ว เพิ่งมารู้ตัวว่านั่งรถไฟผิดขบวน รถไฟคันนี้เป็นสายที่เส้นทางเดียวกับขบวนที่ไปนาริตะ แต่พอถึงจุดนึงก็จะแยกวิ่งไปอีกเส้นต่างหาก ซึ่งเป็นคนละฝั่งกับสนามบินนาริตะเลย... เอาล่ะสิ ทีนี้...ทำไงหล่ะ มองนาฬิกาในมือ มีเวลาอีก 40 - 50 นาที เค้าถึงจะ bording กัน นั่งรถย้อนกลับไปที่ Ueno แล้วจะนั่งกลับไปใหม่ที่ Narita ไม่ทันแน่ ๆ ณ เวลานั้นรถไฟคันที่นั่งมาผิดก็มาถึงปลายสายพอดี ก็เลยลากกระเป๋านึงใบ แล้วก็มีข้าวของที่ช้อปปิ้งมาอีกหน่อยลงมาจากรถไฟ ถามนายสถานีเป็นภาษาอังกฤษว่าจะไปนาริตะไปยังไง นายสถานีก็พูดภาษาอังกฤษม่ายด้ายยยยเลยยยยยยย good luck me จริง ๆ ให้ตายสิ ! เราก็เลยพูดแต่ว่า นาริตะ นาริตะ เค้าก็คงรู้ว่าจะไปไหน เลยพาเราไปดูแผนที่แล้วก็ชี้ว่า ให้เรานั่งรถคันนี้แล้วไปต่อตรงนี้ ๆ ซึ่งเราก็รู้อะนะว่ามันทำงั้นได้...แต่มันไม่ทันแล้วววววว เลยถามเค้าว่ามี แท็กซี่โตะมั๊ย (พยายามใส่แอ๊คเซ่นญี่ปุ่นสุดริ๊ด 555) เค้าก็ส่ายหน้า.... เราก็ไม่รู้จะทำไง รถไฟขบวนที่นั่งผิดมาก็กำลังจะออก ตอนนั้นก็เลยลากข้าวของกลับไปที่รถไฟคันเดิม เอาไงก็เอาวะ ... ตายเอาดาบหน้า .. ระหว่างที่ขึ้นรถไฟมานั้น เราก็เจอผู้ชายญี่ปุ่นคนนึง บังเอิญซวยหรือไงไม่ทราบ มานั่งตรงข้ามเราพอดี 555 เพราะแถวนั้นมันไม่มีใครเลย....เพิ่งจะต้นสาย คนยังขึ้นไม่เยอะ เลยทำใจกล้าหน้าด้านถามเค้าว่า Can you speak English ? แล้วคำตอบที่ได้คือ "No" เวรกรรมหรือไรแต่ปางไหนนั่น... (เสียงเพลงคู่กรรมมันลอยขึ้นมาจากไหนไม่รู้ตอนนั้น 555) เอ่า...พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ไม่เป็นไร ภาษาใบ้นี่แหล่ะฟระ ... เลยทำภาษามือขอยืมโทรศัพท์มือถือเค้า โทรหาพี่ อ. คนเดิม เค้าก็ใจดี๊ ... ใจดี เอาให้ยื้ม เราก็เลยรีบจิ้มโทรศัพท์หาพี่ อ.ใหญ่เลย พอเราโทรหาปุ๊บ เค้าก็พูดขึ้นมาว่า "เฮ่ยยย....ขึ้นรถไฟผิดขบวน" เรา : "ก็น่านเซ่ นั่งมาอยู่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย กว่าจะรู้ตัวก็ล่อไปสุดสายแล้ว" พี่ อ. : "ขึ้นเครื่องทันมั๊ยทันมีเวลาถึงกี่โมง" เรา : "เหลือเวลาอีกยี่สิบนาทีอะ นี่ยื้มโทรศัพท์คนญี่ปุ่นที่นั่งตรงข้ามมาอะ ใครก็ไม่รู้ เค้าพูดภาษาอังกฤษไม่ได้" พี่ อ. : "ขอคุยกับเค้าหน่อยสิ" แล้วเค้าก็ส่งภาษาญี่ปุ่นกันโดยที่เราไม่เข้าใจ.. พอถึงสถานีต่อไป...ผู้ชายญี่ปุ่นคนนั้นก็พาเราลงจากรถไฟ แล้วก็แวะไปที่เคาน์เตอร์ตรงสถานีนั้น ซึ่งเค้าหันมาบอกเราทีหลัง ด้วยภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่นว่า เค้ากำลังโทรเรียกแท็กซี่ให้เราอยู่... เราก็ขอบคุณเค้าเป็นภาษาญี่ปุ่นไป เค้าโทรศัพท์เสร็จก็บอกเราว่าอีกสิบนาทีแท็กซี่จะมา แล้วเค้าก็ยืนรอเป็นเพื่อนเราตรงนั้น เราก็ไม่รู้จะขอบคุณเค้ายังไงดี ก็ได้แต่พูดแต่ขอบคุณเป็นภาษาญี่ปุ่น สิบนาทีผ่านไป...แท็กซี่ยังไม่มา... คนญี่ปุ่นคนนั้นก็ดี๊...ดีใจหาย บอกว่าเดี๋ยวมาแล้ว ๆ แล้วแท็กซี่ก็เลี้ยวเข้ามา ผู้ชายญี่ปุ่นคนนั้นก็บอกคนขับแท็กซี่ว่าไปนาริตะนะ พร้อมกับโค้งขอบคุณคนขับแท็กซี่ (คนญี่ปุ่นน่ารักตรงนี้แหล่ะ นอบน้อมดี) เราก็โค้งขอบคุณเค้าไปอีกทีนึง.. แล้วแท็กซี่ก็ออกตัว คนขับแท็กซี่เป็นผู้หญิงอายุสี่สิบ ห้าสิบแล้ว และแน่นอนค่ะ เธอพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลยยยยยย เราก็บอกเธอว่าเราจะไปนาริตะ Terminal นี้ ๆๆๆ ก็คิดว่าน่าจะเข้าใจ เพราะแบบเค้าก็น่าจะเรียก Terminal กันน่ะนะ แล้วเธอก็หันมาถามเราด้วยภาษาญี่ปุ่นที่เราไม่เข้าใจ หลายรอบมาก จนเราไม่แน่ใจว่าเธอเข้าใจในสิ่งที่เราพูดรึเปล่า เลยยืมโทรศัพท์มือถือเธอค่ะ โทรหาพี่ อ. (ผู้ซึ่งลุ้นอยู่กับข้าพเจ้าทุกนาที) ให้บอกเจ๊หน่อยว่าจะไปที่นี่ ๆ สายการบินนี้ Terminal นี้ ก็ปรากฎว่าเค้าก็โนะ ๆ เนะ ๆ ไฮ่ ๆ กันไป เราก็เข้าใจว่า...เข้าใจกันดีแล้ว... ป้าแกก็พยายามอยากคุยกับเรามาก ก็คุยกับเราด้วยภาษาญี่ปุ่นตลอดทาง เราก็ได้แต่ยิ้ม ฟังไม่รู้เรื่องเลยหน่ะ..ใบ้.. ระหว่างทางก็รถติดอีก โอ่ย ... วิบากกรรมจริง ๆ น่อ .. แต่สุดท้ายก็ถึงสนามบินนาริตะได้ มองนาฬิกา .. อ่ะจ๊ากกก อีกครึ่งชั่วโมงเครื่องบินจะออกแล้ว.. มองนาฬิกาแล้วตกใจแล้ว หันไปเจอมิเตอร์ของคุณป้าแท็กซี่คนนั้นตกใจยิ่งกว่า 15000 Yen ค่ะ ท่านผู้อ่าน.. ในกระเป๋าตังค์อิฉันมีอยู่เพียง 10000 Yen และที่เหลือคือเงิน US Dollars ในหัวก็ตีเงินเยนเป็นเงินดอลล่าร์ให้เสร็จสรรพ ไม่มีเวลาล๊ะ...เลยยัดเงินให้ป้าแกหมื่นเยน บวกกับห้าสิบดอลล่าร์ที่ทดแทนอีกห้าพันเยน แถมกำไรให้ป้าแกอีกนิดหน่อยด้วยนะ กะว่าหยวน ๆ หน่ะป้า ไม่มีเวลาไปแลกเงินให้แล้ว เพราะว่า ณ วันนั้น $1 = 112 Yen แต่ปรากฎว่าป้าแกไม่เอาค่ะ ไม่รับเด็ดขาด...ป้าแกโวยวายเป็นภาษาญี่ปุ่นว่าไม่เอ๊า ไม่เอา ทำไงดีหล่ะ เวลาก็กระชั้นชิด เลยบอกป้าว่า งั้นป้ารออยู่นี่ เดี๋ยวมา ป้าแกก็บอกว่า งั้นก็ทิ้งของไว้นี่ด้วย ห้ามเอาของไป แน๊ ! กลัวเราเบี้ยวเงินสุดริ๊ด (จริง ๆ ก็น่ากลัวน่ะนะ 555) เราก็วิ่งไปที่เคาน์เตอร์ของสายการบินของเรา บอกกับ พนง. เค้าว่านี่ฉันชื่อนี้ ๆ จะต้องบินไฟล์ทนี้ ไปที่นี้ ๆ บลา บลา บลา ปรากฎว่า พนง. คนนั้นทำหน้าตาใสซื่อกลับมาหา เราก็เลยถามกลับไปด้วยประโยคยอดฮิตว่า "Can you speak English ?" แล้วคำตอบยอดฮิตก็กลับมาเหมือนเดิมค่ะว่า.. "No" เวรกรรมหรือไรแต่ปางไหนนั่นนนนน.. โกโบริช่วยอังศุมาลินด้วยยยยยยยยย เราเลยวิ่งไปที่อีกเคาน์เตอร์นึง ยื่นตั๋วให้เค้าดู...เค้าบอกว่าเสียใจด้วย เค้า bording กันเรียบร้อยแล้ว เราก็..อ้าว ก็เพื่อนช้านก็โทรมาบอกแล้วนิว่าจะมาเลทนี้ดส์นึง เค้าก็บอกว่า ไม่ได้แล้วนะ คงต้องรอไฟล์ทถัดไป เราก็เลยถามว่า แล้วไฟล์ทถัดไปคือเมื่อไหร่ พรุ่งนี้ !! เวลาเดิม ... คือคำตอบ แต่ปัญหาคือไฟล์ทพรุ่งนี้หน่ะ...เต็มหมดแล้ว มะรืนด้วยนะ เราก็บอกว่า ไม่ได้นะ ฉันมีธุระสำคัญมากรออยู่บางกอก แล้วฉันก็จะต้องกลับมาที่นิ้วโยกภายในไม่กี่วันต่อจากนี้ด้วย ฉันมีเวลาไม่มากนักที่จะอยู่ที่บางกอกแล้วจัดการธุระของฉัน มีวิธีไหนบ้างที่จะได้ตั๋วให้เร็วที่สุด.. ตอนนั้นกะว่าจะให้ซื้อตั๋วบิสิเนสก็เอา (ฟะ) แต่พอถามราคาแล้ว.... ได้ตั๋วไปกลับ บางกอก - นิ้วโยก ได้รอบเลยง่ะ (ทำไมคิดค่าตั๋วแพงจัง) เค้าก็เลยบอกว่างั้นพรุ่งนี้ยูมารอแล้วกัน.. เผื่อมีใครแคนเซิลหรือไร ยูก็เสียบได้เลย ก็ตกลงตามนี้... เสร็จแล้วก็รีบไปแลกเงินเยนให้ป้าแท็กซี่คนนั้น แล้วก็โทรหา พี่ อ. รายงานความคืบหน้า... พี่ อ. คนเดิมบอกมาทางสายโทรศัพท์ว่า "รออยู่ที่เดิมนะ" อิฉันก็ปุเลง ๆ ข้าวของนั่งรถไฟกลับไปที่ Ueno มาคุยกับ พี่ อ. หลังจากนั้น ก็ทราบมาว่า พี่ อ. รู้ตัวตอนที่ส่งฉันขึ้นรถไฟไปแล้วไม่กี่นาทีต่อจากนั้น เพราะพี่แกส่งฉันเสร็จแล้วก็เลยไปดูตารางรถไฟ ก็ค้นพบว่า...ผิดขบวน เค้าก็เลยไปที่สถานีบอกให้ประกาศเรียกคนชื่อนี้ ๆ ให้หน่อย ให้กลับมาที่ Ueno ด้วย เป็นภาษาอังกฤษ แต่คนที่สถานีบอกว่า ประกาศม่ายด๊ายยย พี่ อ. ก็บอกว่า งั้นเดี๋ยวขอยื้มไมค์โครโฟน เดี๋ยวจะประกาศเอง 555 เค้าก็ไม่ยอม ผลคือเค้าก็ยอมประกาศให้ แต่เป็นภาษาญี่ปุ่น ซึ่งแน่นอนค่ะว่า...ไม่รู้เรื่องแน่ๆ.. แต่คือรู้สึกว่าได้ยินชื่อตัวเองตอนรถไฟจอดอยู่ สถานีต่อจากนั้นซักสาม หรือ สี่สถานีนี่แหล่ะ แต่ก็คิดว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า... ส่วนคุณพี่ อ. หลังจากทราบว่าส่งขึ้นรถไฟผิดขบวน ก็เลยยืนรออยู่ที่สถานีเดิมอยู่ตั้งกะนั้นมา จนเราหลงทางกลับมาที่เดิม รวมเบ็ดเสร็จหกชั่วโมงได้นะ ซึ้งใจ ขอบคุณ T___T สุดท้ายก็เลยได้นอน + เที่ยวญี่ปุ่นอีกหนึ่งคืน วันรุ่งขึ้นเลยไม่มีพลาดค่ะ ดูเที่ยวรถ รอบรถเป็นอย่างดี แล้วก็ขอบคุณที่มีคนเสียสละที่นั่งวันนั้นพอดี ก็เลยได้ขึ้นไฟล์ทวันรุ่งขึ้น... จากคุณ : น้องแหนมเนือง - [ 24 ส.ค. 47 09:48:37 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ครับผม .......... สุดแย่ครับ คือว่าสมันก่อนผมเรียนอยู่ที่สวิสแล้วตอนปิดเทอม ..... เพื่อนของผมชวนไปนอนบ้านเค้าที่มิวนิก ผมเลยกะว่าจะไปงานวันเกิดเพื่อนอีกคนที่รัรัซเซียต่อด้วยเลย เป็นทริปใหญ่ครับ จองตั๋วไว้แล้วว่าเครื่องบินจะต้องออกที่มิวนิกไปมอสโค อาทิตย์ก่อนหน้านั้นผมเริ่มจองวีซ่ายื่นเรื่อง ทางสถานทูตรัซเซียก็รับเรื่องไว้ด้วยดี ... เอกสารที่เค้ายื่นมาให้ก็โอเค ผมนอนตีพุงจนกระทั่งสามวันต่อมา ( อีกสี่วันก็ได้เวลาเครื่องออกครับ ) ผมไปที่สถานทูตรัซเซีย ... ถามหาวีซ่า ( ต่อคิวตั้งสามชั่วโมง ) เค้าบอกว่าว่าเอกสารคุณไม่ครบ อ้าว .... แล้วไงกันล่ะ ... ก็เค้าให้เอกสารผมมาเท่านี้นะ .... เค้าบอกว่าคุณต้องเอาอันนี้ไปอีก ผมรับเอกสารอีกใบแล้วก็กรอกเดี๋ยวนั้น ...... ต่อคิวอีกรอบ พอยื่นเค้าบอกว่าไม่ได้ ........... คุณต้องเป็นคนเยอรัมันถึงจะขอวีซ่าได้ อ้าว !!!!! ก็ผมเคยขอคุณไปสองหน ... คุณก็ยื่นเอกสารมานะ เค้าบอกว่าไม่ได้ .......... ยังไงก็ไม่ได้ ยกเว้นแต่ .... คุณต้องไปบริษัททัวร์นี้เพื่อที่จะไปขอวีซ่า ผมรับที่อยู่ เอาไปถามเพื่อน "นี่ต้องนั่งรถไปไกลเลยนะนั่น........ มันอยู่นอกเมืองมิวนิกเลยแทบนั้น" ผมก็ตกลงนั่งรถไป พอถึง ............ มันกลับปิดแล้ว !!! ผมมาสายแค่สิบห้านาทีเอง .......... อะไรกันเนี่ย !!! อีกสามวันผมต้องบินแล้วนะ !!! ................. วะนต่อมาด้วยความรวดเร็ว ผมรีบไปที่นั่น ยื่นเอกสารทั้งหมดอีกรอบ เค้าบอกว่าทำในวันเดียวก็ได้แต่คุณต้องมีโรงแรมรับรอง ผมตกลงจองโรงแรมที่ถูกที่สุด .... ไกลจากมอสโควมากๆ ผมกลับบ้าน ... รอฟังข่าวดีในวันรุ่งขึ้น ปรากฏวันต่อมาผมโทรไปที่บริษัทอีก เค้าบอกว่าวันนี้สถานทูตปิด ........ วันพฤหัส !!! แล้วกัน !!! แล้วผมจะได้วันไหน ........ วันเสาร์มันก็เปิดแค่ช่วงเช้า ...... วีซ่าก็ต้องใช้เวลาหนึ่งวัน เค้าบอกต้องยื่นวันศุกร์ แล้วต้องรอรับเลย ไม่รู้ว่าทันหรือเปล่า ตายแล้วๆๆๆๆ ผมบอกยื่นเรื่องไป ...... เครื่องออกวันเสาร์ บ่ายสามโมงตรง สถานทูตปิดตอนเที่ยงครึ่ง รถไฟสองชั่วโมง ............... เป็นเวลาที่ฉิวเฉียดที่สุด เค้าบอกผมให้ไปรอรับที่อีกสาขาของบริษัท ตรงไหนเหรอครับ ??? ติกกับสถานทูตเลยครับ !!! แค่มันดูไม่เหมือนบริษัททัวร์เลยตอนผมเดินผ่าน !!! ผมตั้งหน้าตั้งตารอ แพ็คของเสร็จในวันศุกร์เข้านอน ก่อนนอนโทรบอกเพื่อนผู้ชายที่รัซเซียว่าเวลานี้ๆๆๆๆนะให้มารับ มันบอกโอเค พอวันเสาร์ผมก็ไปที่บริษัทแต่เช้าพร้อมสัมภาระ....ไอ้เพื่อนตัวดีที่จะพาผมไปส่งที่สนามบินกลับไปเที่ยวมาเมื่อคืนแล้วกลับมาเช้า .......... เมามากจนไม่มีสติ ทางรถไฟใต้ดินผมก็ไม่รู้ว่าไปถึงสนามบินยังไง ...... โอยๆๆๆๆๆ ผมรอรับวีซ่า ......... เค้าบอกว่ายังไม่ได้ ถึงเที่ยงยี่สิบผมถาม เค้าบอกว่าคุณไม่น่าจะได้หรอก ......... จองตั๋วใหม่ไม๊ ? ผมบอกยังก่อน ....... รออีกสิบนาที พอผู้ชายที่ทำงานที่นั่นเดินเข้ามาพร้อมพาสปอรต์ผม เค้าบอกว่ายูลักกี้มากๆเลย ....... เป็นคนสุดท้ายที่เค้าทำให้วันนี้ ผมไม่ว่ากันรีบวิ่งไปลงรถไฟใต้ดิน ........ จับพลัดจับพลูด้วยความสามารถอันน้อยนิด เห็นคำว่า Flughafen ก็เป็นอันใช้ได้ เพราะมันแปลว่าสนามบิน พอต่อรถไฟไปถึงสายนั้น มันจะถึงก่อนแค่เพียงสิบหานาทีเอง !!! ผมไม่ว่านั่งรถไฟไป ไปถึงเค้าบอกว่าไม่ทันแล้ว ...... ต้องจองไฟลท์ถัดไป ผมบอกว่าตั๋วผม Open .......... ต้องไปให้ทันวันนี้ เค้าบอกว่าเที่ยวบินต่อไปจองเต็มแล้ว ....... แต่คุณไปรอหน้าเกตก็ได้ อีกสามชั่วโมงเครื่องบินจะออก เท่ากับว่าไปถึงตอน สามทุ่ม ..... งานวันเกิดเพื่อนเริ่มสี่ทุ่ม ......... ดีเลย ผมไปรอหน้าเกตสามชั่วโมง ดในใจว่าถ้าไม่ได้แล้วของโหลดไปแล้ว ผมจะทำยังไงกัน ??? ในที่สุดเค้าก็เรียกชื่อผม .......... ดีใจมากๆเลย ขึ้นไปนั่งบนเครื่องแล้วก็ดันลืมนึกถึงเพื่อนอีกคนที่รอผมอยู่ .......... มันจะรู้ไม๊เนี่ย ........ คงรู้แหล่ะว่าผมมาอีกรอบ เช็คชื่อก็ได้ ผมไปถึงมอสโควด้วยสภาพอิดโรยเพราะเหนื่อย ไปถึงที่ตรวจพาสปอรต์ ......... ผมโดนจับเข้าห้องสอบสวนพิเศษ ...... โดนค้นทุกอย่างในกระเป๋า โดนจับแก้ผ้าตรวจ สองชั่วโมงผมถึงจะได้ออกมา โทรมและเซ้ง .......... ผมมองหาเพื่อน ไม่มี ?!?! ผมมองไปทั้งสนามบิน เหล่าคนขับแท็กซี่ก็มาถามว่าจะขึ้นไม๊ ? เพื่อนผมจากรัซเซียทุกคนเตือนว่าอย่าขึ้นแท็กซี่คนเดียวเด็ดขาด ........... เพราะเค้าจะลวงไปฆ่า ผมยังไม่ขึ้น ....... รออยู่สี่สิบห้านาที ผมตัดสินใจขึ้นแท็กซี่ไปที่โรงแรมที่บอก คนที่พูดอังกฤษได้ก็โทรเรียกรถมาอีกคัน ......... คนขับไม่รู้ภาษาอังกฤษอีก เค้าขับพาไปนอกเมืองแบบว่าเปลี่ยวมากๆถึงมากที่สุด ในใจผมเสียวใส้มากๆ ไปถึงโรงแรม ......... เข้าไปถาม เค้าบอกว่าไม่มีชื่อผม ...... มันมีตึกเจ็ดแห่งตั้งอยู่ใกล้ๆกันประมาณเดินห้านาที Gamma Beta Alpha ว่าไป เค้าบอกให้ผมออกจากตึกนี้ไปถามตึกอื่น อากาศภายนอกลบยี่สิบองศา .......... ลำพังแจ็คเก๊ตผมคงไม่พอแน่ๆ ผมถามทั้งเจ็ดตึกแต่กลับโดนโยนไปๆมาๆ ผมเลือกตึกที่ดูดีที่สุดแล้วจองห้องใหม่ไปเลย ...... นึกแค้นใจที่เพื่อนไม่มารับ ซักพักผมลงมาโทรหาเพื่อนๆที่รัซเซีย ........ ไม่มีคนรับสาย .......... เป็นที่แน่นอนแล้วว่าเมากันหมดเลยในงานปาร์ตี้ ผมเข้ามาเล่นเน็ตคุยกับเพื่อนคนที่อยู่มิวนิกที่เพิ่งตื่น ....... นึกแค้นใจว่ามาถึงนี่แล้วโดนทิ้งอย่างนี้ในโรงแรมใกลจากเมืองโดดๆเดี่ยวๆ ผมนั่งเล่นเน็ตไปได้ซักพักเพื่อนที่มิวนิกบอกว่าเพื่อนยูเครนที่อยู่ในปารตี้รับโทรศัพท์แล้ว .... ให้โทรไป ผมโทรไป .......... เค้าบอกว่าเค้าขอโทษที่ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลย ......... ตอนนี้ปาร์ตี้เลิกแล้ว ( ตี่ห้าแล้วครับตอนนี้ ) แล้วก็ให้ผมคุยกับเจ้าของวันเกิด ผมบอก Happy Birthday ไป เค้าบอกว่าขอโทษเพราะไม่รู้ว่าจะเที่ยวบินไหนหรืออย่างไร ... ผมบอกว่าเพื่อนผู้ชายน่าจะบอกไปแล้ว .......... แต่ไม่มีใครติดต่อเค้าได้เลย วันต่อมาผมเจอเพื่อนเจ้าของวันเกิดซึ่งมารับผมไปพาเที่ยวกันสามคนกับเพื่อนอีกคน แล้วผู้ชายคนที่จะรับผมก็โทรมาหาเจ้าของวันเกิด .... บอกว่า Happy Birthday ... แล้วบอกว่าผมจะมาเที่ยวบินแรกของเมื่อวาน พอผมคุยก็ถามว่าทำไมไม่มารับล่ะนั่น ........ เค้าบอกว่าเค้าโดนเกนณ์ทหาร ...... เพิ่งหนีไปยูเครนวันนี้เอง เวรกรรมจริงๆ ...................................................... ปล.เล่าไม่ค่อยเต็มอรรถรสแต่ก็พอเข้าใจนะครับ ...พอดีขี้เกียจเขียนครับ ขอบคุณครับ สวัสดีครับ จากคุณ : JamiroQuai [146...เดิม] - [ 24 ส.ค. 47 10:59:42 ]

ความคิดเห็นที่ 85 มาอ่านอยู่หลายวัน แล้วเห็นขาดช่วงไป กะว่าจะมาเล่าหลายเรื่อง เลยไม่ได้เล่า วันนี้มาดูกระทู้ยังอยู่ ขอมาแจมหน่อยแล้วกัน เมื่อประมาณ 2 ปีก่อน ได้มีโอกาสไปพม่า เรื่องงาน พอช่วงเย็น ไม่ได้มีงานอะไรทำต่อ ก็หาเรื่องตระเวณไปทั่วเมือง ย่างกุ้ง ไปหาอะไรแปลกๆกิน ไปเจอของกินน่าอร่อยอย่างหนึ่ง เค้าเรียกอะไรไม่รุ เป็นเหมือนกันกับหมูพะโล้ บ้านเราเอามาทอดในน้ำมันผสมน้ำตาล เค้าจะเสียบไม้เล็กๆ แยกเป็นส่วนๆจะกินอะไรก็เลือกเอา หูหมู ลิ้นหมู ไส้หมู กระเพาะหมู เลือกกินตามใจเลย วิธีการกิน เค้าจะเสียบไม้เล็กๆ เตรียมไว้ให้ เวลากิน ก็นั่งข้างหาบของเค้า หยิบหมูที่เค้าเสียบใส่ไม้ไว้ มาทอดในกระทะให้ร้อนเอง แล้วก็จุ่มในซอสพริกที่เค้าเทใส่ถ้วยข้างๆหาบไว้ รสชาดของซอส เข้มข้น อร่อยมากๆๆ เป็นซอสคล้ายซอสศรีราชา แต่รสดีกว่าเยอะ แบบว่าไม่เปรี้ยวไม่เผ็ดมาก (คนพม่าไม่ค่อยกินเผ็ด) อ้ายเรากะพี่ที่ไปด้วย ก็โซ้ยกันเป็น สิบๆ ไม้ เลือกกินจนพุงกางกันไปเลย กินจนอิ่ม หมดไป คิดเป็นเงินไทย 2 คนไม่ถึงร้อย บาท อิ่มมากแล้วก็ ติดใจมากๆๆ ขนาดรุ่งขึ้น พี่ที่ไปด้วย ก็ชวนไปกินอีก เรียกได้ว่าเป็นอาหารที่หากินง่าย อย่างกะข้าวราดแกงบ้านเราเลย ที่นี้วันหลังเนี่ย กะลังโซ้ยอย่างเพลิดเพลิน น้ำจิ้มหมด  อ้ายเราก็สะกิด คนขายเลยว่าน้ำจิ้มหมด พูดไม่เป็นหรอก แต่ภาษาใบ้ ชี้ๆ จิ้มๆ ให้ดูว่า แหม...กะลังเข้าด้าย เข้าเข็ม โซ้ยไป ครึ่งท้องเอง มาขัดจังหวะกันได้ คนขาย ก็รู้คิว ไปหิ้วปี๊ปน้ำจิ้มมาเทให้ อ้ายเราก็รอดูว่าเป็นอะไร ปรากฎว่า ข้างๆ ปี๊ปแบบแกลลอนน้ำมัน เขียนเป็นภาษาไทยด้วยเนีย โห.. อ่าน เป็นภาษาไทย ".....ยาฆ่าหญ้า" แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 47 19:35:39 จากคุณ : วีทีอาร์ - [ 24 ส.ค. 47 19:32:30 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ไปเที่ยวหมู่เกาะสุรินทร์มาค่ะ ก่อนกลับแวะระนอง ก็สนุกดี มาเกิดเรื่องบนรถทัวร์จากระนอง มากรุงเทพฯค่ะ เราซื้อตั๋วคนแรกเลย ตั้งแต่เที่ยง เลือกที่นั่งเรียบร้อย ได้รถประมาณทุ่มนึง แล้วเราก็ไปเที่ยวในเมือง มาขึ้นรถอีกทีก็ตอนใกล้เวลา แต่พอขึ้นรถ เค้ากลับบอกว่าเราไม่ได้จองไว้ เราก็เลยไปโวยกับช่องขายตั๋ว ไปๆมาๆ เค้าก็ให้ขึ้นรถ แต่ไม่ได้ที่นั่งที่เลือกไว้ กลับให้เราไปนั่งตรงใกล้ๆส้วมอ่ะค่ะ แล้วพนักงานบริการบนรถเค้าต้องแจกผ้าห่มค่ะ คนอื่นที่ขึ้นรถก่อนได้กันหมดแล้ว เราเห็นว่าผ้าห่มมันกองอยู่ข้างหลัง เราก็เลยเดินไปหยิบมาเอง ซักพักนึง พอพนักงานเธอเคลียร์เรื่องตั๋วเสร็จ เธอก็กลับมานับผ้าห่มค่ะ (ไม่รู้นับทำไม) (พนักงานน่ากลัวมากค่ะ อ้วน ใหญ่ แต่งหน้าจัดๆ เสียงดัง) พอเธอเห็นว่าผ้าห่มไม่ครบ เธอก็ด่าเลยค่ะ "ใครเอาผ้าห่มเกินไป เมื่อกี๊ชั้นนับไว้ ใครเอาไป" เสียงดังมากเลยค่ะ เรากลัวโดนด่านะ แต่ก็ตั้งสติทำหน้าเข้มๆ บอกว่าเมื่อกี๊ขึ้นมาทีหลัง ก็เลยไปหยิบมาเองแหละ นึกว่าจะโดนตบแล้วเชียว ผิดคาดค่ะ เธอเดินไปเลย ไปเตรียมเสิร์ฟน้ำ ก็นึกว่าจะไม่มีอะไรแล้ว แต่มีน้องผู้หญิงคนหนึ่ง เธอคงจะท้องเสียน่ะค่ะ ก็เลยเข้าห้องน้ำนานมาก จนคุณพนง.เธอเก็บแก้วน้ำเสร็จค่ะ จะเอาไปเทในห้องน้ำ แต่เข้าไม่ได้ เธอก็เลยด่าเลยค่ะ "โอ๊ย เหม็น ไม่รู้จักเกรงใจคนอื่นเลย ทำไมไม่รู้จักเข้ามาให้เรียบร้อยก่อน" น้องที่อยู่ข้างในคงไม่กล้าออกมามั้งคะ เธอก็เอาอีกค่ะ "หลับอยู่รึไง ... นี่จะไม่ออกมาใช่มั๊ย.........................." เธอด่าไปตลอดอ่ะจนน้องเค้าออกมา น่าสงสารมาก เรานี่ไม่กล้ามองหน้าเค้าเลย คนในรถนี่นั่งกันเงียบกริบ เกร็ง เวลายัยคนนี้เดินผ่านนี่หุบแขนแทบไม่ทัน เป็นการนั่งรถทัวร์ที่ทรมานที่สุดในชีวิตแล้ว อึดอัดมากกกกกกกกก จากคุณ : cheez - [ 25 ส.ค. 47 03:15:05 ]

ความคิดเห็นที่ 87 คุณ cheez นั่งรถของบริษัทอะไรครับ จะได้เลี่ยงๆ หุหุ น่ากลัวอะ จากคุณ : DogRobo - [ 25 ส.ค. 47 12:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 88 อ่านแล้วก็อยากเล่าบ้าง อิ อิ... ตอนไปเที่ยวบ้านญาติไปสวีเดนค่ะ ญาติอยู่ที่สต๊อคโฮล์ม ก็ไปเดินเที่ยวห้างเค้าอ่ะค่ะ จำชื่อมะได้แล้ว ทีนี้ก็ปวดเข้าห้องน้ำ ถามทางได้ ก็เดินไปเข้า ด้วยความที่ปวดมาก หน้ามืด ตามัว พอเข้าไปปุ๊ป ก็จะหาปุ่มล๊อคแบบบ้านเรา เอ๊ะ .. มันไม่มี ปุ่มล๊อคอยู่ที่ลูกบิดค่ะ เอาไงดีหว่า ข้าศึกก็กำลังทะลวงประตูอยู่ มันมีภาษา สวีดิช เขียนกำกับเอาไว้ เราก็เฮ้อ..มันไม่ไหว ไม่มีปัญหามาแกะแล้ว ว่ามันเขียนว่าอะไร ก็เห็นมันทำลูกศร ดันขึ้น กดลง เงี้ย เราก็ว่า เออ ตามสามัญสำนึก มันควรจะไปสักทาง เราก็ลองกดลงดู เออ มันมีเสียง แกร๊กๆๆ แบบว่า มั่นใจค่ะ ว่าคงมาถูกทางแล้ว ก็จัดแจง ถอดกางเกง ลงนั่งเรียบร้อยเลยค่ะ ระหว่างที่กำลังปลดปล่อยความทุกข์อยู่นั้น ผ่าง!!!! ฝรั่งหัวทอง เปิดประตูเข้ามาเจอะ กะกระเหรี่ยงสยาม นั่งอยู่ในท่าบังคับของการปลดทุกข์เลยค่ะ ฝรั่งร้อง วี๊ด คนไทยร้อง กรี๊ดค่ะ แฮะ แฮะ แล้วฝรั่งสาวผู้โชคร้ายก็รีบ sorryๆๆๆๆๆ แล้วก็ปิดประตูชิ่งไปเลยค่ะ ไอ้เราก็อึ้ง เพิ่งมาอ่านตอนจะออกว่ามันต้องบิดขึ้นข้างบนค่ะ จึงจะล๊อก -_-" จากคุณ : ไม่กล้าโชว์ล๊อกอิน - [ 25 ส.ค. 47 15:56:51 A:202.133.146.157 X: ]

ความคิดเห็นที่ 89 555 ชอบจริงๆเลยกระทู้นี้เนี่ย ต้องแวะเข้ามาup date ทุกวันเลยครับ ขอบคุณคุณเวนดี้ฯจังที่เปิดกระทู้นี้ขึ้นมา โหวตให้เป็นกระทู้ยอดนิยมเลยครับ จากคุณ : รวมดาวสาวสยาม - [ 26 ส.ค. 47 08:24:35 ]

ความคิดเห็นที่ 90 อันนี้ไม่เกี่ยวกะเรื่องเดินทาง แต่เป็นประสบการณ์ในต่างแดน ไปเรียน แล้วพยายามหางานทำที่โน่น ด้วยแน่ใจว่าภาษาพอใช้ได้ ก็อยากทำร้านของฝรั่งเขา เปิดหน้าโฆษณาหางานอยู่สักพัก แล้วก็เจองานน่าสนใจมาก เขียนว่า Lingerie Restaurant $$$$ โดยสัญลักษณ์ของเครื่องหมายนี้ ก็หมายความว่างานนี้เงินดีแน่ แหม น่าสนใจเว๊ย ลองโทรไปสมัครงานดูซะหน่อย "สวัสดีค่ะ โทรมาจะสมัครงานตามที่ลงประกาศไว้ในหนังสือพิมพ์น่ะค่ะ" เราเจรจาเป็นภาษาอังกฤษเจื้อยแจ้ว ปลายสายพูดกลับมาว่า "คุณรู้จัก lingerie restaurant ไหม" เราก็ "อ่า...." คิดในใจว่าทำไมถามยังงี้หว่า แต่ยังไม่ทัน ตอบอะไรมากไปกว่านั้น ทางโน้นก็อธิบายเพิ่มมาว่า 'งานที่ Lingerie (อ่านว่า ลอนเจอรี่) restaurant นี้ เป็นร้านอาหารแบบว่าคุณจะต้องใส่แต่ underwear เท่านั้น เวลาทำงานน่ะ เข้าใจไหม" "อ่า ..." กระจ่างสว่างใจเลยทีนี้ เข้าใจแล้วค่ะคุณพี่ ว่าทำไมถึงเงินดี แต่ว่าพอนึกถึงภาพตัวเองต้องใส่ชุดชั้นในอวดทรวดทรงอันไม่ค่อยน่าดูชมเท่าไหร่ แล้วทำใจไม่ไหว เลยบอกเขาไป ว่า "ไม่เป็นไรจ้ะ แท้งกิ้ว เวรี มั้ด" จากคุณ : โมนา - [ 26 ส.ค. 47 14:38:58 A:203.155.9.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 91 มันส์มากๆเลยค่ะ อ่านไปหัวเราะจนจะตกเก้าอี้แล้วล่ะค่ะ เอาไว้ว่างๆ อารมณ์ดีดี จะมาเล่าบ้างนะคะ ตอนนี้รมบ่จอยค่ะ เล่าไม่ได้อรรถรสแน่ๆค่ะ จากคุณ : ดาวกับเดือน - [ 26 ส.ค. 47 21:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 92 แวะมาเล่าต่อ อันนี้ เป็นเรื่อง บื้อๆ ของตัวเองค่ะ ตอนไปฝรั่งเศส เราก็จะไปพักที่ youth hostel ค่ะ ไปกันขบวนใหญ่มาก หลายคน ไอ้เราก็ต้องแสดง ความสามารถ เป็นหัวหน้าทัวร์ค่ะ เราก็ขึ้น metro มาที่พักค่ะ กางแผนที่ดูมาเป็นอย่างดี พอโผล่จาก รถไฟใต้ดิน ขึ้นมา ก็ เอาล่ะสิ เริ่มกางแผนที่ดูอีกทีเลยค่ะ แบบว่า งงๆ เพราะว่ามันโผล่ขึ้นมาตรงสี่แยกพอดี งงไปหมด ไม่รู้อยู่ตรงไหนกันแน่ เราก็ดูแผนที่ แล้วก็อืมม เอาล่ะสิ แต่ยังไว้ลายสมาชิก blueplanet ค่ะ คิดว่า โผล่ขึ้นมาปุ๊ปแล้วเราต้องเดินย้อนกลับขึ้นไปอ่ะค่ะ ตามแผนที่ ที่ดู ทีนี้ พอดูไป ดูมา ก็ชักไม่แน่ใจ แม่ก็ใจร้อน เริ่มพูดใจไซโค บั่นทอนกำลังใจ ว่าให้เราไปถามเค้าดีกว่าจะได้ชัวร์ สงสัยแม่นึกว่ายังอยู่เมืองไทยอยู่อ่ะค่ะ เราก็เดินลากกระเป๋า กระเตงๆ ไปกันเลยค่ะ ข้ามถนนไปอีกฝั่ง ไปถามเจ๊เชิด ที่แกยืนอยู่แถวนั้นอ่ะค่ะ คนฝรั่งเศส นะคะ ฟังภาษาอังกฤษได้ แต่พูดไม่ได้ ค่ะ ก็ตอบกลับมาแบบ เรา งี้ งง จนตาแตกเลยค่ะ เล่นพ่นฝรั่งเศสกระจายขนาดนั้น ไอ้เราตั้งกะเกิดมาก็เพิ่งได้มาฟังเป็นครั่งแรกนี่ล่ะค่ะ ก็เอาละสิ คุยกันตั้งนาน จนเมื่อยมือ เจ๊เชิดแก ก็ชี้ว่าให้เดินขึ้นไปตามถนน เราก็เออๆ ออๆ ขอบคุณแล้ว ก็ออกเดินไป เดินไป เดินมา ก็ทำท่าจะหลงอีก สรุปแล้วถามประมาณ 8 คนได้ทุกคนก็ชี้ไปเรื่อยๆ ................................................................. ตามที่ตัวเองคิดน่ะค่ะ เราก็ตามไป ด้วยจิตใจที่มุ่งมั่นว่า ชั้นคงมาถูกทางอย่างแน่นอน สุดท้าย............................................................. เจอค่ะ แต่อยากจะเขกกระโหลกตัวเอง เพราะว่า มันอยู่ใกล้ๆ metro ที่เราโผล่ขึ้นมานั่นล่ะค่ะ ถ้าเราไม่เดินไปทางขวา ข้ามถนนไปถามทางเจ๊เชิด แต่ตัดสินใจเดินไปทางซ้าย ที่คิดไว้แต่แรก แป๊ปเดียว ก็เจอแล้วค่ะ นี่พอ ถามทางปุ๊ป ต้องเดินอ้อมเป็นวงกลม ตั้งประมาณ 2 บล๊อกค่ะ ลมแทบใส่ แถมต้องลากกระเป๋าหนักๆไปด้วยอีก ลิ้นงี้ห้อยเลยค่ะ รู้สึก เหมือนมีเขางอกขึ้นมาบนหัว ฉับ พลับ ทันใด แถมอาการ อยากกินหญ้า บำรุงสมองด้วยค่ะ -_-" จากคุณ : ไม่กล้าโชว์ล๊อกอิน - [ 26 ส.ค. 47 21:54:46 A:202.133.132.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 93 เราก็เคยมีเหตุการณ์ประมาณนี้เหมือนกัน คือแบบว่า เราไปเที่ยวเมืองกาญจน์กับเพื่อนๆมา ไปกันมีแต่ผู้หญิงนะ 5 คน นั่งรถทัวร์ที่ขนส่งสายใต้ไป พอไปถึงก็เหมารถไปเที่ยวนะ รถที่เหมาเขาก็พาไปหลายที่แต่ละที่ต้องปีนเขาขึ้นไปเหนื่อยมากเลย พอบ่ายเรานั่งรถเมล์แดงไปที่รีสอร์ทที่ได้จองไว้ นั่งนับหลักกิโลเอานะ ทุกวันนี้ยังมานั่งนึกขำตัวเองเลย เพราะวันนั้นเราทั้ง 5 คนทำเปิ้นๆไว้เพียนเลย จากคุณ : zombie_muay@hotmail.com - [ 27 ส.ค. 47 10:13:47 A:203.155.95.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 94 จำบ่ได้แล้วค่ะ คุณ DogRobo จากคุณ : cheez - [ 28 ส.ค. 47 15:13:39 ]

ความคิดเห็นที่ 95 โห...แต่ละคนประสบการณ์ไม่เบาแฮะ...เดี๋ยวว่างๆ จะมาแจมด้วยคนค่ะ จากคุณ : timtam_yummy - [ 28 ส.ค. 47 17:11:08 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ไม่ได้เข้ามาตั้งนาน กระทู้เยอะขึ้นมากเลย ว่าแล้วเล่าอีกเรื่องดีกว่า เวลาไปเที่ยวต่างประเทศด้วยทุนส่วนตัว เราก็จะนั่ง economy class และจะ request เสมอเวลา check in ว่าขอ extra long legs เพราะสามารถยืดขาได้มากกว่าปกติ ทีนี้พอทำงานที่ทำงานก็ส่งไปดูงานที่ new york ขาไปก็ economy ตามปกติ แต่ขากลับบังเอิญ economy เต็มและได้นั่ง business class แทน ตอนเช็คอินที่ jfk ก็บอกที่เคาน์เตอร์แบบมั่นใจว่าขอ extra long legs พนักงานก็มองหน้าเราแบบแปลก ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร ทีนี้ตอนเช็คอินเดินเข้าไปในเครื่องบินที่ชั้น business class แล้วนี่สิ รู้เลยว่าทำไมพนักงานที่ check in ถึงมองเราแปลก ๆ พอเห็นเก้าอี้ปุ๊ปหน้าก็แตกเพล้ง ๆ เลยเพราะที่นั่งกว้างใหญ่กว่า extra long legs มาก ๆ แถมมีที่พักขายื่นออกมาให้อีก เขางอกเต็ม ๆ เลย จากคุณ : Ganit - [ 30 ส.ค. 47 23:42:43 ]

ความคิดเห็นที่ 97 รออ่านอยู่เน้อ จากคุณ : `SEPULTURA_`FROM_`HELL - [ 3 ก.ย. 47 15:38:41 ]

ความคิดเห็นที่ 98 เอาเมืองไทยล่ะกันเพระไม่เคยไปนอก ไปที่เกาะหวายน่ะครับ จ.ตราดมั้ง ตอนไปขับรถไปกะเพื่อน ทั้งหมด 21 คน รถ 3 คัน ตอนไปก็ฮาเฮ เรือมีไปเที่ยวเดียว บ่าย 3 โมงตรง เราก็ไปกันถึงก่อนเวลาพอเวลาเรือออกไปได้ประมาณ 20 นาที มีโรศัพท์ ดังขี้นบอกให้เรือกลับไปรับคนอีก 4 คน เรือเลยต้องวกกลับไปรับ อย่างเซง........................ ไปถึงเกาะ ประมาณ 6 โมงเย็น ก็ตั้งวงกินเหล้าอย่างฮาเฮ พอดีพายุมันเข้า เลยเข้านอนกัน ประมาณ ตอน 3 ทุ่ม เช้ามาก็ไปดำดูประการัง สวยมากกกกกกกกก แล้วก็มี ปลา แบบในการ์ตูน นี่โม่ ด้วย แต่จับไม่ได้ว่ายไวเหลือเกิน ตกบ่ายตั้งวงกินเหล้าแบบเซงมาก........................... เกาะมันทั้งเกาะ ไม่มีลมพัดเลย เกาะเฮียอะไรว่ะเนี่ย คนที่อยู่บนเกาะเค้าบอกเรื่องปกติ เวงงงงงงงงงงงงงงง สรุปคืนที่สองไม่ไดนอนเลย เพราะร้อนมากกกกกกกกกก ไม่มีลม ไม่ได้ยินเสียงใบไม้ไหวเลย เซงมากกกกกกกก บางคนถามเค้าไม่มีพัดลมหรอ ใช่ครับเค้าไม่มีพัดลม ไฟ 5 ทุ่มดับหมดเกาะ ตูเซง.................................. ขอเตือนคนที่จะไปเกาะนี้ ขอบอกว่าให้ลืมมันซะ น฿กซะว่ามันไม่มีจริง อย่าได้ไปเลยครับ สาธุ จากคุณ : chonlapat81 - [ 3 ก.ย. 47 17:00:07 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ขอเล่าบ้างนะคะ .. ไปเที่ยวน้ำตก ที่เพชรบุรี แต่จำชื่อไม่ได้แล้วว่าที่ไหน .. ไปกับที่บ้าน ญาติๆ หลังจากกินอะไรเสร็จ ก็แบ่งเป็นสองพวก พวกแม่ๆ ย่าๆ น้าๆ ที่เหนื่อย ก็นั่งปักหลัก ริมน้ำตก ไม่ยอมเดิน เรา แล้วก็ญาติ (ที่สังขารยังไหว) ก็กะว่า จะปีนไปดูอะไร เล่นหน่อย .. เหตุการณ์ที่เกิด เราไม่ได้อยู่ด้วย แต่ว่า แม่เล่าให้ฟัง ระหว่างที่พวกเราไปปีนน้ำตก  พวกที่นั่งๆ เฝ้าของเค้าก็เล่นน้ำตื้นๆ แถวนั้น ซักพัก มีผู้ชายคนนึง ไว้หนวดเครา ใส่แจ็คเก็ต ใส่หมวก เดินไปเดินมา แล้วก็มองๆ มาที่กลุ่มของบ้านเราบ่อยๆ  คือตอนนั้นเปลี่ยวมาก ไม่มีกลุ่มอื่นด้วย พวกนั้นก็เริ่มใจไม่ดี เพราะมีกันแต่ผู้หญิง ย่าก็เริ่มหยิบมีด น้าก็ตะโกนเรียกย่าอีกคนให้กลับมารวมพวก .. ซึ่งย่าคนที่ว่า กำลังปลดหนักอยู่ห่างๆ เค้าเห็นก็กลัว ก็รีบมารวมกัน ทั้งที่ยังไม่สุดดี  สุดท้าย น้าตะโกน เรียกลูกชายเค้า (ตอนนั้นก็ประมาณห้าขวบได้มั้ง) .. กาย ไปเรียกพ่อมาซิ  เสียงดังๆ ประมาณว่า ให้รู้ว่าไม่ได้มีแต่ผู้หญิง  น้องกาย ก็ตอบเสียงดังเช่นกัน .. แม่ ..พ่ออยู่บ้าน .. แป่ว!! คือได้ยินกันหมด .. ผู้ชายคนนั้นเค้าก็ได้ยิน .. สุดท้าย ถึงรู้ว้า เค้าเป็นเจ้าหน้าที่  มาดูแล ความเรียบร้อย แล้วเห็นว่า มีแต่ผู้หญิง คนแก่ แล้วก็ เด็ก .. ป.ล. ส่วนที่เราไปปีนน้ำตก .. ขากลับ ไถล่ตกลงมา .. เซ็งสุดๆ .. แต่พอมาฟังเรื่องที่แม่เล่า .. ก็ขำซะ .. แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 47 11:02:57 จากคุณ : ขอแจมด้วยคนนะคะ (Cassoulet) - [ 4 ก.ย. 47 10:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 100 อ่านมาซะนาน เข้ามาแล้วก็เล่าความเปิ่นของตัวเองซะหน่อย ที่ญี่ปุ่นครับ ย่านอากิฮาบาร่า เรื่องก็คือไปเดินเล่น ดูของกับน้องที่ไปด้วยกัน ก็ไปเจอร้านซูชิเวียน จานละ 120 เยน(อันนี้ต่ำสุดนะ) ก็เลยชวนน้องว่า"ลองของแท้ซักทีดีมั๊ย" น้องก็เห็นดีด้วย เพราะเราก็ชอบกินซูชิด้วยกันอยู่แล้ว เข้าไปก็...ที่นั่งเต็ม เค้าก็ให้นั่งรอ จนโต๊ะว่าง 2 ที่ติดกันก็ลุกไปนั่งครับ พอไปนั่งก็มีอุปกรณ์อยู่หน้าเราเต็มไปหมด มีก๊อกน้ำโผล่มาอัน ตอนแรกนึกว่าเอาไว้ล้างมือ แต่อันที่จริงมันเป็นน้ำร้อนครับ เอาไว้ชงชา หรือใครจะดื่มน้ำร้อนเปล่าๆก็ได้ ก็กดน้ำใส่แก้วที่เค้าเตรียมไว้ให้ ก็จะเริ่มลงมือหม่ำ ก็หยิบกันใหญ่เลยครับ อันนี้ก็น่ากิน อันนั้นก็สวย ทีนี้พอหยิบมา มันก็ต้องมีน้ำโชยุใช่มั๊ยครับ เราก็เอาถ้วยมาเติมกันเสร็จ น้องที่ไปด้วยกันมันก็ถามว่า "พี่เอาวาซาบิที่ไหนละ" เราก็เห็นโถวางอยู่ข้างๆหยิบมาดู ข้างในเป็นผงสีเขียวๆไอ้เราก็บอกเลยว่า "อันนี้มั้ง มันคงเป็นวาซาบิแบบผง" ตักใส่ถ้วยน้ำจิ้มโชยุเลยครับ ทั้งผมทั้งน้อง พอเอาซูชิจิ้มลงไป ทำไมมันไม่ซ่าเหมือนวาซาบิที่เรากินที่เมืองไทยเลยละเนี่ย ก็เริ่มสังเกตุแล้วครับ ว่าคนญี่ปุ่นที่นั่งข้างๆ ทำไมเค้าแอบยิ้ม ซักพักพนักงานที่ร้านเดินมาเก็บถ้วยน้ำจิ้มของเราทั้งสอง พร้อมทั้งบอกว่า"ไอ้ผงที่เองใส่ไปหนะมันคือผงชาเขียว" เพล้งๆๆๆๆๆ แตกละเอียด เราทั้งสองมองหน้ากันก็หัวเราะกันออกมาโดยไม่ได้นัดหมาย เราก็เลยขอวาซาบิเค้า แล้วก็เพิ่งรู้ว่าที่ญี่ปุ่นเค้าไม่ขอวาซาบิเพิ่มกันแล้ว เพราะมันมีอยู่ในซูชิอยู่แล้ว ก็กินที่เมืองไทยมันมีให้นิน่า นั่งกินไป ก็มีแต่ไอ้คนไทยสองคนเนี่ยแหละครับ ขอวาซาบิ ก้เป็นอีกมื้อนึงที่กินซูชิแล้วมีความสุขมาก นึกถึงทีไรก็แอบอมยิ้มคนเดียวครับ จากคุณ : น้องหงส์ - [ 7 ก.ย. 47 15:34:42 ]

ความคิดเห็นที่ 101 มีบ้างเหมือนกัน แต่ขายหน้าสุดตอนไปอิตาลี ใคร ๆ ก็รู้ว่าอิตาลีนี่นักล้วงเยอะใช่ไหมครับ ผมเลยย้ายกระเป๋าเงินจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังมาไว้ด้านหน้า แล้วก็เวลาเดินก็จะล้วงกระเป๋ากางเกงไว้ตลอดเลย เอาแบบว่าถ้ามันแทรกมือมาได้ก็ให้มันเอาไป แล้วก็พวกบัตรต่าง ๆ ที่ไม่ค่อยได้ใช้ก็เอาออกไปหมดกลัวหายมาก ๆ ก็เที่ยวอิตาลีอย่างเป็นสุขมาตลอด แม้จะโดนกุ้ยฝรั่งมันเดินมาไถบ้าง โดนเด็ก ๆ มาล้อมบ้าง ก็รอดตัวมา จนมาถึงวันนึงที่ไปหอเอนปิซ่า หลังจากถ่ายรูปเอามือยืนยันหอเอนแล้ว ก็เลยไปซื้อไอศกรีมมาทาน (ไอศกรีมของยุโรปอร่อยเน้อ) แล้วก็เดินทานไปดูของที่ระลึกไปเรื่อย ๆ พอทานเสร็จก็ล้วงกระเป๋าลงไปตามเดิมก็ใจหายวาบ กระเป๋าตังค์ไม่อยู่แล้ว เอาล่ะซิ ตอนนั้นแบบอาการตกใจมาก ก็ยืนคิดเลยว่า เฮ้ย เราไปพลาดท่าตอนไหนวะ ก็เลยคิดถึงตอนเอาเงินออกมาครั้งสุดท้าย คือซื้อไอศกรีม เลยวิ่งไปที่ร้านถามคนขายว่าเห็นกระเป๋าตังไหม คนขายชี้มือไปห้อง ๆ นึง เราก็รีบเดินเข้าไป ปรากฏมันเป็นห้องน้ำครับ เราก็งงว่าเราไม่ได้ มาเข้าห้องน้ำเขานี่หว่า จะว่ามันเล่นมุขคงไม่ใช่เพราะมันไม่ใช่คนไทย เลยเดินออกมาถามแบบงง ๆ นิดนึงว่า กระเป๋าตังเราอยู่ไหนไม่เห็นมีเลย อิตาเลี่ยนสองคนพยายามฟังผมอยู่สักพัก มันถึงร้อง "อ้อ" มันนึกว่าผมจะเข้าห้องน้ำครับ ส่วนกระเป๋าน่ะมันไม่รู้หรอก -_-" แบบ... ตอนนั้น.. รู้สึกจะขำก็ขำไม่ออกครับ เดินคอตกมา นึก ๆ ดูอีกว่า หรือว่าตอนเราเดินทานไอศกรีมหว่า เพราะมือต้องถือไอศกรีมนี่ ก็เลยลองเดินดูรอบ ๆ ร้านขายของแถวนั้นครับ แต่ในที่สุดก็หาไม่เจอ ... จนแบบคนอื่นจะไปกันแล้ว ... เราก็เออ...คงสูญแล้ว ก็ตบ ๆ กระเป๋ากางเกง แล้วก็กระเป๋าหลังดู เวรกรรมมาก ๆ กระเป๋าตังค์อยู่ ในกระเป๋าหลังครับ ไอ้ตอนแรกหาไม่เจอคงเพราะเอาของออกจนบางเฉียบแล้วตอนแรกอารามตกใจด้วยมั้ง แล้วตอนซื้อไอศกรีมเอากระเป๋าตังค์ใส่กระเป๋าหลังไปตามเคยชิน อายมากกกกกกกกกกกกกกก แต่ชอบเวนิสมาก ๆ ครับ โรแมนติกมาก ๆ ถ้าแต่งงานที่นี่แหละ ที่ผมว่าจะไปฮันนีมูนแหละ จากคุณ : OnBoard - [ 7 ก.ย. 47 17:18:31 A:61.204.100.116 X: TicketID:067243 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ขอป้าด้วยคนจ้า ป้ากับสมาชิกในครอบครัวแถมคุณยายอีกคน ไปเที่ยวแม่สายค่ะ ก็เลยเข้าไปในพม่ากัน ตามเคยก็ถูกมะรุมมะตุ้มจากพ่อค้า แม่ค้าพม่าขายของ เราก็แหวกวงล้อมออกมาได้ ก็มีหน้า...(หน้าม้า)มาถามว่าไปดูเจดีย์ชะเวดากองไม๊ ไอ้เราก็เอ..มันจะมาอยู่แถวนี้ได้ไง เค้าก็บอกว่าจำลองมาเหมือนมาก ค่าสามล้อคันละ 50 บาท เอ...ไหนๆ ก็มาแล้ว พาคุณยายมาด้วยเอ้าไปก็ไป 50 บาทก็ไม่แพง เค้าก็บอกว่าไม่ไกล ก็นั่งรถไปกันรวม 4 คัน ก็ 200 เค้าก็พาไปถึงเจดีย์ชะเวดากอง (จำลอง) เราก็ขึ้นไปไหว้เสร็จจะกลับ เค้าก็ขอสตางค์ค่าสามล้อ คันละ 100 เราก็เถียงอ้าวไหนบอกว่า 50 เค้าบอกว่าขามาอย่างเดียว ขากลับอีก 50 เอาละซิ เสียรู้ชาวพม่าจนได้ แล้วท่าทางพี่แกจะเอาเรื่องเห็นซุบซิบล้งเล้งเป็นภาษาพม่ากัน คุณยายกลัว เราต้องยอมเสียตังเพิ่ม เรื่องนี้ไม่เสียหน้า แต่เสียรู้คนพม่าค่า นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าไว้ใจทางอย่าวางใจคน(พม่า)เป็นอันขาด จากคุณ : ปิรันย่าใหญ่ (Piggy swan) - [ 8 ก.ย. 47 16:59:57 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ของผมก็เรื่องพม่าที่แม่สายเหมือนกันคือตอนนั้นไปเทียวกับเพื่อนท่แม่สายมีคนพม่ามาขายบุหรี่เคยเห็นมั้ยที่เขาใส่ตะกร้าแขวนคอมาขายน่ะ ทีนี้เพื่อนผมมันก็อยากได้บุหรี่ไปฝากพ่อตาคือพ่อตาเพื่อนผมเป็นคนเชียงรายนั่นแหละก็ตกลงซื้อบุหรี่มาโบโร่เขียวมา1คอตตอนมาโบโร่แดงอีก1คอตตอนเพื่อนผมซื้อมาในคาถูกมากพอกลับมาบ้านก็คุยอวดพ่อตาใหญ่เลยพ่อตาเขาก็บอกว่ามันไว้ใจไม่ได้นะพม่าเนี่ยะ(แต่เขาก็คงแอบปลื้มอยู่เล็กำนะที่ลูกเขยซื้อของมาฝาก)แล้วเขาก็ไปเอาบุหรี่มาแกะดู ไม่น่าเชื่อเลยว่าผีพม่าหลอกกลางวันแสกๆจากมาโบโร่กลายเป็นบุหรี่พม่าเน่าๆแถมขึ้นราอีกต่างหาก ทั้งทั้งที่เห็นตอนมันห่อแล้วนะอยากจะฝากคนที่จะข้ามไปเที่ยวฝั่งพม่าอย่าไปหลงชื่อผีพม่าเด็ดขาดไม่ว่าจะซื้ออะไรก็แล้วแต่ควรตรวจดูให้ถ้วนถี่ไม่เช่นนั้นจะโดนหลอกเหมือนเพื่อนผม จากคุณ : ลมหนาวมาก - [ 14 ต.ค. 47 19:53:48 ]