ความคิดเห็นที่ 1 มีอยู่คราว... ราวค่ำวันอาทิตย์ ในช่วงเดินทางกลับกรุงเทพฯ หนูนวลนอนหลับปุ๋ยอยู่เบาะหลังเช่นเคย และแทบไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ ก๊าซไข่เน่ามหาประลัยลอยกรุ่นจากเบาะหลัง ท่วมท้นมาถึงเบาะหน้า ระลอกแล้วระลอกเล่า... ฝนเม็ดหนาหนักภายนอก ทำให้ไม่สามารถยื่นจมูกไปสูดอื่นใดได้แม้แต่น้อย โอ... ลูกเอ๋ย... เจ้าช่างทำพ่อกับแม่ได้ลงคอ... ********** เมื่อหนูนวลเริ่มหอม มีหนุ่มมาตอมให้หึ่ง... แม่หนูนวลเริ่มมองหาวิธีป้องกัน ก็แหม... วัยรุ่นสมัยนี้ ไว้ใจได้ที่ไหนกัน เจ้ากางเกงอนามัย คืออุปกรณ์ช่วยเหลือที่ดีทีเดียว สีชมพูแปร๋น กับระบายจีบฟูฟ่องดูไม่ค่อยเข้ากับหมาหน้าแหลมเท่าใดนัก แหม... ถ้าเปลี่ยนเป็นหนูปอมหรือพูเดิ้ล คงจะรับกับกางเกงที่ว่านี้... แต่เจ้ากรรม วันนั้นที่ไซท์งาน... ด้วยความกลัวว่าลูกจะท้องไม่มีพ่อ แม่หนูนวลเลยปล่อยไอ้ลูกหมาไปวิ่งเล่นอย่างสบายใจเฉิบ ทั้งกางเกงสีชมพูฟูฟ่อง ลืมนึกไปว่าคุณเธอจะฉี่จะอึอย่างไร จนเมื่อบ่ายคล้อยนั่นแล้ว จึงเรียกให้มันกลับมาใกล้ตัว หนูนวลมาถึงก็กระโดดให้อุ้มปั๊บ... ตามประสาหมาสุดเลิฟ ... อย่างที่คิดนั่นแหละค่ะ หอมรัญจวนเต็มอ้อมแขนกันทั้งแม่ทั้งลูก เป็นอันว่าวันนั้นหมดสบู่ไปเกือบหนึ่งก้อน เพราะมันฝังแน่นเกินกว่าที่เห็น จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 25 ส.ค. 47 20:40:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เฮ้อ... พรุ่งนี้มาต่อนะคะ ขอตัวไปช่วยชีวิตพี่ย่นก่อน... เหนื่อยจัง... จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 25 ส.ค. 47 21:12:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จะรอฟังต่อวันพรุ่งนี้นะ กำลังสนุก.............. จากคุณ : คนไกลชายทะเล - [ 25 ส.ค. 47 21:33:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เฮ่อ... รอดไปหนึ่ง... อะค่ะ...มาต่อ... กาลังได้ที่ คนข้างบนน่ะ กลับมาก่อน... ****** สมัยเด็กๆ หนูนวลเป็นหมาไว้หุ่น อกตึงเอวคอด แต่ดูแข็งแรงอยู่ในที จนสาวแรกผ่านไปและหายหอมแล้ว แม่หนูนวลก็จัดแจงหอบหิ้วไปขึ้นเขียงที่โรงพยาบาลสัตว์เกษตร ที่พึ่งพิงเสมอมาตั้งแต่หมาก่อนๆ หมอและเจ้าหน้าที่ใจดีทุกคน ชอบพูดคุยกับหมามากกว่าเจ้าของไข้... อิอิ เจ้าน้อยหน่า มะนาว มะเฟือง มะไฟ ถั่วเหลือง ไอติม และถ้วยฟู ล้วนเคยมาเที่ยวที่นี่แล้วทั้งนั้น บางตัวมาตั้งแต่ตรงนี้ยังเป็นอาคารเก่าๆเล็กๆแต่อบอุ่น ส่วนหนูนวล มาครั้งแรกที่ตึกใหม่นี้เลย คิวนัดที่ทำไว้ล่วงหน้า ทำให้ไม่เสียเวลารอนาน หนูนวลได้ขึ้นเขียงสมใจนึกของแม่มันในช่วงสาย ระหว่างรอผ่าตัดอยู่นั้น เจ้าของไข้บางรายดูกระวนกระวายใจ บ้างก็พูดคุยซักถามกันให้อุ่นใจ คนที่พาสัตว์เลี้ยงมาทำหมันอย่างแม่หนูนวล ดูค่อนข้างผ่อนคลายกันแทบทุกคน เพราะรู้ดีว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง วันนั้นบังเอิญโชคดี ได้พี่คนขับรถเขียวเหลืองใจดี พามาส่งอย่างนุ่มนวลถึงบ้าน แม่หนูนวลชอบใจนักที่มักจะเจอคนขับใจดี จอดอยู่ในจุดที่เจ้าของไข้มักพาสัตว์เลี้ยงมายืนรอ คุณยามที่นั่นยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ เห็นใครหอบหิ้วพะรุงพะรังลงมาจากหน้าตึก ก็จะกุลีกุจอออกไปโบกรถให้มาจอดใกล้ๆ จนแทบจะเกยอยู่ตรงหน้า... แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 47 22:16:01 จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 25 ส.ค. 47 21:57:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 และแล้ว... ไม่กี่เดือนหลังจากนั้น หนูนวลก็เปี๋ยนไป๋... อกที่ตึงอยู่แล้วก็ยิ่งหนั่นนูนจนแทบปริ เอวคอดสวยเริ่มย้วยแต่แข็งปั๋ง เนื้อน่องฟีบๆหายไป กลายเป็นมัดตึงเป่ง หนูนวลในยามนี้ดูมั่นใจ เต็มไปด้วยพละกำลัง... ยิ่งกระแสนักยกน้ำหนักหญิงมาแรงอย่างนี้ หากมี Animolimpic เมื่อไหร่ พี่ป้าน้าของหนูนวล คงได้มาร่วมฉลองชัยกันแน่ๆ สิ่งพิสูจน์กำลังกายของหนูนวลอย่างหนึ่ง ที่เล่าให้ใครฟังก็คงไม่มีใครเชื่อ... ...คือเมื่อราวต้นเดือนพฤศจิกา'46 หลังจากน้ำท่วมครั้งใหญ่ในแถบนี้เริ่มลดระดับลงจนเกือบเป็นปกติ ที่บ้านแม่หนูนวลก็เริ่มถมกลบถนนที่ขุดไว้เป็นทางระบายน้ำชั่วคราว หนูนวลและพี่ย่นก็ออกมาสนุกกับเค้าด้วย... ในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายอยู่กับจอบและพลั่ว กระบะ D4D สีบรอนซ์คันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วต่ำอย่างเกรงใจคนทำงานริมถนน พี่ย่นนำหน้าหนูนวล วิ่งไล่กวดด้วยความคะนอง หนูนวลเห็นดังนั้นไม่รอช้า ปาดหน้ารถด้วยความเขลา กันชนหน้ากระแทกปังแบบเบาๆ แต่หนูนวลกลับหลุดเข้าไปใต้ท้อง ขณะนั้นคนขับเหยียบห้ามล้อไว้หนึ่งครั้ง ก่อนจะค่อยๆออกรถเพราะเข้าใจว่าหนูนวลไปพ้นวิถีรถแล้ว ด้วยความตกใจ ไอ้หมานวลจึงวิ่งออกมาหมายจะให้พ้นท้องรถ แต่ด้วยจังหวะรถและความกลัวจับใจของหมา ทำให้มันเลือกโผล่ออกมาระหว่างล้อหน้าและล้อหลัง ด้วยตาสี่คู่ และเสียงดังเหมือนรถหล่นจากหลังเต่าดังตึบ ทำให้ทุกคนมั่นใจว่าฝังแน่ๆ... แต่มันก็รอดมาได้ พร้อมรอยเย็บเล็กๆ จำนวนสามเข็ม ที่ขาหน้าข้างขวา และยังทั้งรอยแผลเป็นมาถึงทุกวันนี้... แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 47 22:14:49 จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 25 ส.ค. 47 22:13:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รอฟังต่ออยู่นะ มนน จากคุณ : ใช่แล้ว.....ผมเองครับ - [ 25 ส.ค. 47 22:20:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตั้งแต่รอดชีวิตคราวนั้น... หนูนวลได้ชื่อใหม่ว่าอีเหนียว อีเหนียวมีอาการฝ่อรถราขวักไขว่อยู่แค่ไม่กี่เดือน เมื่อแผลใจหายสนิท กิจกรรมไล่กวดรถก็กลับคืนมาเหมือนเก่า จนทุกคนทำใจไว้ว่า ไม่วันใดก็วันหนึ่ง... เราคงได้แซะมันออกจากถนนเป็นแน่แท้ สิ่งที่แม่หนูนวลเป็นห่วงที่สุด หากนวลจากพวกเราไปในวันใดวันหนึ่ง คือพ่อหนูนวล เพราะนี่คือหมาตัวแรกในชีวิตที่ได้เลี้ยงและอุ้มชูมาตั้งแต่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แต่สำหรับแม่หนูนวล การเสียน้ำตาให้หมาดีๆ เป็นเรื่องปกติของชีวิตมาตั้งแต่จำความได้ จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 25 ส.ค. 47 22:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากจะบอกว่า... คืนนี้แม่หนูนวลต้องนอนคนเดียวค่ะ ไม่มีไอ้จอมซนให้ทะเลาะด้วยอีกต่อไปแล้ว..... ไม่มีหมาขี้เล่นมาคอยแย่งรองเท้าเวลาแม่หนูนวลเดินไปมา... ไม่มีไอ้ปากเหม็นมาเลียหน้าเลียตาตอนเช้า... ไม่มีอีกแล้ว... ตอนนี้หนูนวลหลับสบายแล้วค่ะ... และคงจะไม่มีวันตื่นมาให้แม่หนูนวลเห็นหน้าอีก... จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 25 ส.ค. 47 22:36:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนนี้เหลือแต่พี่ย่น... ตัวใหญ่ใจดีที่มักจะนอนเฝ้าอยู่หน้าห้องเสมอ พี่ย่นจะไม่ลุกไปไหนจนกว่าแม่หนูนวลจะเปิดประตูห้องออกมาทักทาย แต่ไม่รู้ว่าวันสองวันนี้ พี่ย่นจะยังอยู่เป็นเพื่อนแม่หนูนวลต่อไปหรือเปล่า เมื่อช่วงสามทุ่ม พี่ย่นมายืนกระวนกระวายใจอยู่ที่หน้าประตูกระจก แม่หนูนวลนึกว่าพี่ย่นคิดถึงหนูนวลที่เพิ่งหลับยาวไปเมื่อเย็น เลยเปิดประตูไปทักทาย... แต่พอเห็นพี่ย่นทำท่าขย้อน พร้อมกับกล้ามเนื้อขาหลังกระตุกสั่นอย่างแรง จึงรีบกรอกไข่ดิบล้างท้องเป็นการด่วน สิ่งที่ขย้อนออกมาคือกระดูกไก่สองสามชิ้น ไก่มรณะนี้เป็นผลงานของเพื่อนบ้านตัวแสบ...ที่พาลทุกกระบวนท่า... เพราะรู้ว่าแม่หนูนวลรักหมายิ่งนัก... จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 25 ส.ค. 47 22:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งมีชีวิตสองขาหลังตรงที่มีจิตใจหยาบกระด้าง ยังหลงเหลือรอดไว้เป็นสายพันธุ์แสบ แค้นเคืองกับคน ก็น่าจะมาประลองกันอีกซักรอบ ไม่ใช่ขี้แพ้ชวนตี ทำตัวลอบกัดเยี่ยงต่ำหยาบช้า... คนพาลสันดานโฉดนั้นเคยเจอมาก็มาก แต่ไม่เคยพบถ่อยทรามอย่างนี้มาก่อน... เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา มีเสียงลอยลมอย่างเจาะจงมาเข้าหูว่าจะจัดการหมาที่เข้าไปถ่ายมูลไว้ให้สิ้นซาก แม่หนูนวลตอบไปว่า ของที่บ้านนั้นถูกฝึกสอนมาให้ไปจัดการธุระในทุ่งฝั่งตรงข้าม และไม่เคยก่อปัญหาให้ใครในย่านนี้ ด้วยล้วนมีหมาในครอบครองกันทั้งสิ้น ต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยกันตามประสา และที่ทางแถวนี้ออกกว้างขวาง สวนมะพร้าวและทุ่งท่าอีกมากมายมีให้หมาถ่ายมูล แม้จะระมัดระวังและออกเตือนเพื่อนบ้านอื่นๆ ก็ไม่วาย... แต่ช่างมันเถิดค่ะ... คนพรรค์นั้นน่ะ ไม่ควรค่าให้ใส่ใจ แม่หนูนวลตีค่าเป็นศูนย์... คนพาล... มักมีเรื่องร้อนมาให้เสมอ หากยิ่งร้อนกลับไป จะกลายเป็นดึงให้ตัวเราต่ำเทียมเขา... แม่หนูนวลเชื่อว่าสิ่งใดที่กระทำไว้ ย่อมคืนสนองแต่ตัวตนของผู้นั้น สงสารแต่นวลค่ะ... ตัวเกร็งและกระตุกอยู่พักใหญ่ๆ แม่หนูนวลกับน้าเทืองช่วยกันกรอกไข่ไปมากทีเดียว... แต่มันสายเกินไป ตัวของนวลร้อนระอุเหมือนไฟทีเดียว... มีแต่เมือกเหนียวที่ขย้อนออกมาได้เท่านั้น น้าเทืองว่าเป็นแลนเนต... นิยมใช้กันมาก เพราะหาซื้อง่าย ไม่มีกลิ่นให้ชวนสงสัย ตอนนี้แขนของแม่หนูนวลตรงส่วนที่นวลขย้อนใส่ ยังแสบอยู่เลยค่ะ แค่เราโดนผิวนิดๆยังแสบร้อนขนาดนี้ แล้วเจ้าหนูนวลจะเจ็บขนาดไหนก็ไม่รู้.... จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 25 ส.ค. 47 23:08:57 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆครับ.... มีแต่คนรักหมาเท่านั้น ที่จะเข้าใจคนรักหมาด้วยกัน จากคุณ : ตุ้ม แม็คฯ - [ 25 ส.ค. 47 23:10:02 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ปวดใจจังเลยค่ะ... จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 25 ส.ค. 47 23:12:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้วร้องไห้เลยค่ะ สงสารเจ้านวลจัง จากคุณ : หนูอินค่ะ (หนูอินค่ะ) - [ 25 ส.ค. 47 23:14:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องของผมมีเหมือนกันครับ... แม้เวลาจะผ่านมานานแสนนาน แต่ก็เป็นเรื่องที่จำได้ไม่เคยลืม ตอนนั้นผมอายุ 7 ขวบ และมีความจำเป็นต้องย้ายตามคุณป้าไปอยู่ที่ลาวช่วงหนึ่ง ก่อนออกเดินทาง .เราไปเดินหาซื้อหมาที่สนามหลวง ตอนนั้นยังไม่มีสวนจตุจักรครับ เราถูกใจเจ้าตูบอยู่ 2 ตัว ก็เลยไม่ลังเลที่จะควักเงินจ่าย เอามันมาครอบครอง และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความทรงจำระหว่าง ผม บิมโบ้ .และ นโปเลียน .. บิมโบ้เป็นเยอรมัน เชฟเพิร์ด .หน้าตาหล่อเหลา คมสัน เเละ เฉลียวฉลาด โครงสร้างของเขาได้รูปตามแบบของอัลเซเชี่ยน .ดวงตาสุกใส แวววาว . ส่วนนโปเลียน เป็นเทอร์เรียขนาดใหญ่ ..หูตูบ ตาแป๋ว .. ตัวอ้วนกลมคล้ายหมี ขนยาว ฟู นุ่ม น่ากอด เมื่อทุกอย่างพร้อม เราก็ได้ฤกษ์เดินทางออกจากกรุงเทพฯ ป ฐ ม บ ท แ ห่ ง มิ ต ร ภ า พ ข อ ง เ ร า เ ริ่ ม ต้ น ขึ้ น แ ล้ ว การไปลาวสมัยก่อนไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับ เราเดินทางด้วยรถไฟตู้นอนจากหัวลำโพง นั่งๆนอนๆโยกเยกระหกระเหินไป 1 คืน ส่วนบิมโบ้ กับ นโปเลียน ต้องไปอยู่ในตู้ของ จนท.อันที่ติดกับหัวรถจักร เมื่อไปถึงอุบลฯ เราต้องต่อรถจากที่นั่นไปอำเภอมุกดาหาร ครับ .คุณอ่านไม่ผิดหรอก อำเภอมุกดาหารจริงๆ .ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นจังหวัด สมัยก่อนนั้นมุกดาหารเป็นแค่อำเภอชายแดนเล็กๆ ไกลปืนเที่ยง .. รถแท็กซี่ป้ายดำที่เรานั่งไป เป็นรถเบ้นซ์รุ่นสมัยพระเจ้าเหา สตาร์ททีนึงดังสนั่นทุ่ง มีแพนหางคู่คล้ายๆรถมนุษย์ค้างคาว แต่ก็กว้างขวางนั่งสบายใช้ได้ วิ่งปุเลง .ปุเลง ไปครึ่งวัน .ทั้งหมา..ทั้งคน ก็มาถึงอำเภอที่เงียบสงบริมแม่น้ำโขง เมื่อจัดการเอกสารผ่านเข้าเมืองเรียบร้อยแล้ว เราก็ลงเรือข้ามโขงไป เมืองสวัณเขต ที่พักของเราเป็นบ้านที่หน่วยงานที่คุณป้าผมทำงานจัดไว้ให้ กว้างขวางใช้ได้ บิมโบ้ กับ นโปเลียน วิ่งกระโดดโลดเต้นไปบนสนามหญ้าอย่างสบายอารมณ์ สวัณเขตเป็นเมืองที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยป่าเขานะครับ และก็แน่นอน .ที่บ้านผมมีงูเข้ามาเพ่นพ่านบ่อยมาก จะเอาอะไรล่ะ .ทั้งงูเห่า งูเขียว .งูสิงห์ โห .มีหมดแหละ แต่ที่ว่ามาทั้งหมด .ไม่เกินฝีมือของ บิมโบ้ และ นโปเลียนไปได้ มีอยู่ครั้งนึง จำได้ว่าเรานั่งคุยกันอยู่ตรงชานบ้าน บิมโบ้เดินฝ่าเข้ามากลางวง และทุกคนแตกฮือ เหมือนผึ้งแตกรัง . อะไรรู้มั้ยครับ ..มันคาบงูเขียวที่ฟัดจนม่อยกระรอกแล้ว ติดปากเดินเข้ามาด้วยนะซี . เสียววุ้ยยยย .กระโดดกระเจิงกันทั้งบ้านเลย บิมโบ้ และ นโปเลียน ไม่ค่อยเห่าพร่ำเพรื่อ และที่ผมประทับใจมากก็คือ เขาขับถ่ายเป็นที่เป็นทาง . เราเลี้ยงพวกเขาไว้ในบ้านครับ กิน นอน ด้วยกัน .. ปัญหาเรื่องเห็บ หมัด ก็ไม่ค่อยมี เพราะอาบน้ำให้เขาบ่อย เฉลี่ยอาทิตย์ละ 2 ครั้ง อาบน้ำแต่ละที บ้านแทบแตกเชียวละครับ บิมโบ้น่ะ ไม่เท่าไหร่ เพราะเป็นหมาขนเกรียน แต่นโปเลียนนี่ซิ ..ขนฟู ขนยาว ตัวอ้วน . ไดร์ขนให้เขาแต่ละทีต้องช่วยกัน 2-3 คน .. เราชอบพาเขาออกไปเที่ยวรอบๆเมือง ที่บ้านพักของเราที่สวัณเขตมีรถกระบะของฟอร์ดรุ่นเก่าอยู่คัน แบบที่คุณๆมักจะเห็นในหนังฝรั่งนั่นแหละครับ . ไม่สวย ใหญ่โต ..เทอะทะ .แต่ก็แข็งแรงและเกาะถนนดีชะมัด บิมโบ้ กับ นโปเลียน ชอบรถคันนี้มาก แค่บอกว่า “ไปเที่ยวกันเถอะ” เขาก็จะเห่าเสียงดัง ตาเป็นประกาย หูลู่ หางแกว่งอย่างร่าเริง ก่อนจะกระโจนขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เป็นอีกกิจกรรมหนึ่ง ที่ทำให้ผมมีความสุขมาก ผมไม่แน่ใจนะครับว่า บิมโบ้ กับ นโปเลียน จะคบหากับผมในฐานะอะไร แหะ แหะ .พวกเขาอาจนึกว่าผมเป็นหมาเหมือนพวกเขา หรือในทางกลับกัน พวกเขาอาจนึกว่าตัวเองเป็นคนก็เป็นได้ แต่รู้อยู่อย่างเดียวว่า .เราคุยภาษาเดียวกัน .. เราสื่อสารกันรู้เรื่องในทุกๆด้าน และบางอย่างเป็นการสื่อสารกันด้วย “ใจ” เรื่องแบบนี้ .คุณๆที่เลี้ยงหมาคงเข้าใจดีครับ . ด้วยความจำเป็นทางด้านการเมือง ทำให้ครอบครัวเราต้องเดินทางออกจากลาวอย่างเร่งด่วน ตอนนั้นลาวใกล้จะแตกเต็มทนแล้วครับ ปัญหาระหว่างคอมมิวนิสต์ กับ โลกเสรี ปะทุตรึงเครียดขึ้นทุกที หน่วยงานระหว่างประเทศที่เข้าไปประจำการที่นั่น ไม่ว่าจะเป็น USAID USOM หรือพวก PEACE CORP. ต่างก็เตรียมตัวกันอย่างวุ่นวาย และเมื่อถึงวันที่ต้องลาจาก เราไม่มีเวลาแม้แต่จะนำบิมโบ้ กับ นโปเลียน กลับมาเมืองไทย เราจำเป็นต้องปล่อยบิมโบ้ กับ นโปเลียน ไว้ให้เพื่อนชาวลาวรับไปดูแลต่อ จำได้ว่าผมเดินทางข้ามกลับมาที่ฝั่งมุกดาหารด้วยเรือของ USAID เป็นการเดินทางที่เต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความอาลัย แม้เหตุการณ์จะผ่านไปกว่า 20 ปี แม้ผมจะมีหมาตัวอื่นมาให้เลี้ยงอีกมากมาย แต่บิมโบ้ และ นโปเลียน ก็ถือเป็นความทรงจำที่สวยงามอีกอย่างนึงในชีวิตของผม ไ ม่ ว่ า จ ะ น า น แ ค่ ไ ห น เ ข า ทั้ ง คู่ ยั ง ค ง อ ยู่ ใ น ใ จ ผ ม เ ส ม อ .. จากคุณ : ตุ้ม แม็คฯ - [ 25 ส.ค. 47 23:14:47 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตัวผมเอง ผมเชื่อในความผูกพันทางจิตใจระหว่างคนกับสุนัขว่ามีจริง เรื่องราว ความประทับใจที่ดีต่างฯ ความผูกพัน ระหว่างหนูนวลกับแม่หนูนวลและผู้คนที่เกี่ยวข้อง ย่อมทำให้รู้สึกเศร้าเสียใจ เมื่อหนูนวลต้องจากไป ที่น่าเสียใจมากคงเป็นเพราะการที่ต้องมาจากไปโดยมนุษย์ที่โหดร้าย ไร้ความเมตตาปราณี อ่านประโยคนี้แล้ว “ไม่ควรค่าให้ใส่ใจ แม่หนูนวลตีค่าเป็นศูนย์... คนพาล... มักมีเรื่องร้อนมาให้เสมอ หากยิ่งร้อนกลับไป จะกลายเป็นดึงให้ตัวเราต่ำเทียมเขา..." ประทับใจและขอชมแม่หนูนวลด้วย จำได้ว่า ในสมัยเด็กฯ น้าชายกับน้าสะใภ้ ในขณะนั้นซึ่งยังไม่มีลูก ได้เลี้ยงสุนัขไว้ตัวหนึ่ง อาจจะเปรียบเหมือนลูกหรือเพื่อนที่อยู่ด้วยกันอย่างสุขสบาย 3 ชีวิตในบ้านหลังหนึ่ง ครั้นน้่าชายกับน้าสะใภ้ต้องเดินทางเพื่อย้ายถิ่นฐานไปแดนไกล อาจเป็นไปได้ว่า สุนัขของแกรู้ ผู้ที่มาช่วยเฝ้าบ้านในขณะนั้นเล่าให้ฟังว่า คืนวันที่น้าชายกับน้าสะใภ้เดินทาง สุนัขของแกเริ่มซึมเศร้า ไม่ยอมกินข้าวปลาอาหารใดฯทั้งสิ้น จากนั้นอีก 4 วัน สุนัขของแกก็จากไป สิ่งที่น่าสะเทือนใจก็คือ สุนัขตัวนั้นจากไป โดยนอนอย่างสงบนิ่งบนเตียงของน้าชายกับน้าสะใภ้นั่นเอง จากคุณ : ตั่วแปะ - [ 25 ส.ค. 47 23:28:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ปวดใจมากๆ อ่านไปน้ำตาไหลไป หลายๆ คนก็คงมีความหลังฝังใจกับสัตว์เลี้ยงแสนรักเหมือนๆ กัน ไม่เล่าเรื่องของตัวเองดีกว่า...แค่อ่านของ มนน. กะ ของพี่ตุ้ม แม็คฯ ก็น้ำตาร่วงเป็นเผาเต่าแล้ว...... แต่ทุกครั้ง...ที่ปอกส้ม...จะนึกถึงไอ้จิ๊กกะดี้ขึ้นมาทันที...หมาไรฟะ... ชอบกินส้มเป็นชีวิตจิตใจ ชาติหน้ามีจริง...เกิดเป็นลูกแม่อีกนะ...ดี้ของแม่ จากคุณ : รังสิมา - [ 25 ส.ค. 47 23:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คนรักหมาหลายคน อ่านแล้วคงต้องเสียน้ำตาไปด้วย หลับให้สบายนะลูกรัก จากคุณ : lovable - [ 25 ส.ค. 47 23:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คิดถึงสุดเขต หมาลาวที่พ่อเคยเอามาให้เลี้ยง... คนใจบาปข้างบ้านโขมยมะละกอแล้วกลับจับได้เพราะหมามันเห่า เอาไม้ฟาด สุดเขตหมาเตี้ยจะสู้ได้ยังไง...คนเลวๆๆ นั่นเป็นหมาตัวแรกที่เลี้ยงมาเกือบสิบปี มาตายเอาตอนเราขึ้นมอห้า น้องชายวิ่งร้องไห้ไปรอที่หน้าศาลาปากซอย อึ้งพูดอะไรไม่ออก โกรธมากเผาพริกเผาเกลือแช่ง ผลกรรมออนไลน์ อีกสามสับปดาห์ถัดมา คนเลวโดนวัยรุ่นขี้ยาดักเอาไม้ฟาด สภาพไม่ต่างกับสุดเขตที่คนเลวเคยกระทำไว้ แผลที่หัวตำแหน่งเดียวกัน ขาหักเหมือนกัน ไม่อยากบอกว่าสะใจแค่ไหน แต่นั่นเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า เออ...มันสมควรตายได้แล้วอยู่ไปก็รกโลก พี่ก้อยคิดฮอดบักหล่าสุดเขตหลายๆเด้อ จากคุณ : ก้อย/Udonthani - [ 25 ส.ค. 47 23:32:00 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณค่ะที่มาอยู่เป็นเพื่อน... ขอบคุณทุกคนเลย ขอบคุณโอเล่ด้วยจ้าาา...ที่มาช่วยร้องไห้ตามสายทอระสับ... จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 25 ส.ค. 47 23:44:08 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ไปนอนก่องดีกว่า... พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปตลาดค่ะ... พรุ่งนี้คงเศร้าใจด้วย...ทำงานไปด้วยแน่เลยเรา... หุหุ... ปีศาจในใจกระซิบว่า พรุ่งนี้ต้องไปเดินหาตุ๊กกะตาป๊าดสะติกมาทำวูดู... จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 25 ส.ค. 47 23:48:16 ]

ความคิดเห็นที่ 21 นี่ๆ คุณก้อย... เผาพริกเผาเกลือเค้าทำกันไง... บอกหน่อยจิ... ได้บ่คะ จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 25 ส.ค. 47 23:55:50 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ปกติเป็นคนที่ไม่ได้รักสัตว์มากมาย ชอบแต่จะชื่นชมสัตว์เลี้ยงของชาวบ้าน แต่อ่านเรื่องของแม่หนูนวลแล้วน้ำตาซึม จากคุณ : areewan - [ 26 ส.ค. 47 07:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตามมาอ่านต่อจนจบ นั่งซึมไปเลย...เช้านี้เรา เข้าบรรยากาศฝนตก..... ฝนบ้าอารัย..ตกได้ทุกวัน จากคุณ : คนไกลชายทะเล - [ 26 ส.ค. 47 08:27:32 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านไปก็ยิ้มทั้งน้ำตาค่ะ....ยิ้มในความน่ารักน่าเอ็นดูของ หนูนวล...และก็เสียดายที่หนูนวลต้องมาจากไปด้วยน้ำมือ ของคนที่สังคมยกย่องว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ....แต่การ กระทำไม่ต่างจาก.....เลยแม้แต่นิดเดียว เราเองก็เลี้ยง หมาและเข้าใจดีว่าความรู้สึกเป็นอย่างไร....จากวันนั้นถึง วันนี้เวลา 12 ปี ในสายตาของเราเจ้าโมโม๊ะ..ไม่เคย เปลี่ยนไปเลย...ถึงแม้ร่างกายจะไม่เต่งตึง ผิวหนังไม่ เรียบเนียบเป็นสะเก็ดแห้งและมีกลิ่นที่เวลาเธออยู่ตรงส่วน ไหนของบ้านถึงแม้ไม่เห็นตัวแต่ก็จะรับรู้ได้ด้วยกลิ่นของ เธอว่าเธออยู่ตรงไหน....เราก็เต็มใจที่จะกอดเค้าน๊ะ...วัน ๆ นึงเราต้องกวาดบ้านเป็น 10 รอบ เพราะเค้าจะชอบนั่งตรง ไหนเกาตรงนั้นสะเก็ดกระจายรอบตัว...แต่เราก็เต็มใจทำ แม่หนูนวลคงรู้ใช่ม้า...ว่าเพราะอะไร... ปล. เสียใจด้วยจากใจจริงน๊ะค๊ะแม่หนูนวลที่ต้องสูญเสีย หนูนวลไป....แล้วพี่ย่นเป็นอย่างไรบ้างค๊ะ.... จากคุณ : ตุ๊กกะบอย (ตุ๊กกะบอย) - [ 26 ส.ค. 47 09:24:39 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เข้ามาเสียน้ำตา มีความรู้สึกร่วมค่ะเพราะตอนเจ้าตัวน้อยของอิฉันจากไปก็เศร้าไปหลายวัน  เศร้ามากกว่าอีกเพราะไม่มีโอกาสกลับไปหาหรือดูใจมัน รู้ข่าวเพราะแม่โทรมาบอกจากเมืองกาญจน์ มันจากไปเพราะตอนเช้าคนที่บ้านพาไปเดินเล่นแล้วมันเข้าไปในดงข้าวโพดคาดว่าเค้าคงฉีดยาไว้ มันเลยเจอยาฆ่าแมลง ตอนนั้นเลี้ยงไว้ 2 ตัว เป็นเยอรมันเชพเพิร์ด ตัวที่จากไปเป็นตัวพี่อายุแค่ 8 เดือนเอง แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 12:37:32 จากคุณ : เจ้าแก้วพิสดาร ณ เมืองปาย - [ 26 ส.ค. 47 12:36:48 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หงึ... เข้ามาน้ำตาตกอีกรอบกับความในใจของหลายๆคน เมื่อเช้าตอนแม่หนูนวลไปตลาด คนที่บ้านเล่าให้ฟังว่าพี่ย่นเดินไปตะกุยประตูหน้าห้องแม่หนูนวล แล้วนอนรออยู่นาน... คงสงสัยว่าทำไมหนูนวลไม่ยอมออกมาจากห้องซักทีนะวันนี้... พี่ย่นอาการดีขึ้นมากค่ะ มีแรงลุกเดินและออกไปช่วยแม่หนูนวลต้อนรับลูกค้า พอเห็นพี่ย่นเดินมาใกล้ๆ น้ำตาแทบร่วงค่ะ... อดคิดถึงเสียงกระดิ่งกรุ๋งกริ๋งของหนูนวลไม่ได้ คุยกับลูกค้าไป... ก็หยุดสูดหายใจตั้งสติซะทีนึง... จากคุณ : มนน. - [ 26 ส.ค. 47 13:00:37 A:202.129.13.55 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 เสียใจด้วยนะค่ะ จากคุณ : ผู้หญิงในแสงแดดอุ่น - [ 26 ส.ค. 47 13:14:41 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณพี่ แม่หนูนวล...จริงๆแล้วตอนนั้นทำไปประสาเด็กแต่ดั้นได้ผลแฮะ ก็แค่เอาพริกแห้งกับเกลือเม็ดใหญ่ๆมาคั่วในกะทะที่เราคิดว่าไม่ใช้แล้ว ตอนเผาไปก็บ่นๆชื่อเค้าไปตามเรื่องประสาเด็กตอนนั้นน่ะคะ แต่จริงๆก้อยว่าเอาทางธรรมมะเข้าข่มก็ดีนะคะ ใส่บาตรทำบุญให้คนเลวนั้นไป อาจจะไม่ต้องเจอกันอีกชาติหน้าเนอะ จากคุณ : ก้อย/Udonthani - [ 26 ส.ค. 47 13:34:17 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ปกติแอบอ่านอย่างเดี๋ยวไม่เคยมีความเห็นด้วย เพราะความรู้เรื่องเที่ยวไม่ถึงขั้น และไม่รู้จักใครเลยในนี้ แต่ก็ชอบอ่านนะ เห็นทุกคนแซวกันมันดี วันนี้อ่านแล้วเศร้าจัง ผมก็เป็นคนหนึ่งที่เลี้ยงสุนัข อ่านเรื่องแม่หนูนวลแล้ว น้ำตาคลอๆ วันนี้เลยต้องมีความเห็นสักหน่อยนึง ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ เวลาจะรักษาแม่หนูนวลให้กลับมาร่าเริงเร็วๆนะครับ จากคุณ : เศร้าครับ - [ 26 ส.ค. 47 14:13:08 A:61.90.68.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 น้องหมาที่บ้านไม่เคยโดนวางยานะคะ แต่หมาตัวแรกที่จำความได้ ชื่อน้องหนุงหนิงถูกรถชนตาย เห็นจะจะเต็มตา นั่งร้องไห้ตลอดทางที่ไปโรงเรียน แต่น้องหมาข้างบ้าน (หมาข้างถนนอ่ะคะ) มันชอบมุดรั้วมานอนสนามหญ้าบ้านเรา มีอยู่วันเรานั่งกินข้าวกัน หันไปเห็นมันนอนพะงาบๆ อาเจียนอยู่ ตกใจรีบพาพี่สาววิ่งไปดู ปากม่วงไปหมด ตาเหมือนมองไม่เห็นอะไรแล้ว เราสองคนรู้ว่าสายเกินไป เพราะมันไม่ตอบสนอง ลมหายใจอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ได้แต่จับขามันเอาไว้ เหมือนถ่ายถอดความรัก ความอบอุ่นให้มัน ....... เป็นสิ่งเดียวที่เราสองพี่น้องทำได้ในตอนนั้น จากคุณ : ดาดาดา - [ 26 ส.ค. 47 14:39:12 A:202.80.225.69 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31 ก็ขอให้แม่หนูนวลทำใจให้ได้ไว ๆ น๊ะค๊ะ... และก็ดูแลพี่ย่นให้ดี ๆ อย่าให้คลาดสายตาจนไปถูก พวกคนใจร้ายมันทำร้ายเอาอีกน๊ะค๊ะ... จากคุณ : ตุ๊กกะบอย (ตุ๊กกะบอย) - [ 26 ส.ค. 47 15:18:44 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เสียใจด้วยนะคะแม่หนูนวล เรื่องของแม่หนูนวลทำให้เราน้ำตารื้น กับเจ้าสี่ขาที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ และเราก็ไม่เคยลืมมันแม้แต่นิดเดียว... เจ้าร๊อตไวเลอร์หมาตัวใหญ่ แต่ปัญญาอ่อนของเรา... จากคุณ : เป็นได้แค่คนในฝัน - [ 26 ส.ค. 47 16:41:52 A:172.16.64.80 X:210.4.158.162 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เสียใจด้วยค่ะ เคยเลี้ยงหมา แล้วเค้าโดนรถชนตาย เสียใจ จนยังไม่คิดว่า จะเลี้ยงได้อีก เฮ้อ... นู๋นา จากคุณ : letsgokrabi@hotmail.com - [ 26 ส.ค. 47 17:56:48 A:202.176.184.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 เสียใจด้วยครับ จากคุณ : ป๊อก P0 - [ 26 ส.ค. 47 18:16:57 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อย่าเศร้านะคะ ทำใจให้สบายนะคะ เค้าหลับอย่างสบายแล้ว คนที่กล้าทำแบบนี้กับเจ้าหนูนวล ก็คงนอนหลับไม่เป็นสุขหรอกค่ะ ขอให้มีตัวน่ารัก ๆ เพิ่มเติมขึ้นมานะคะ จากคุณ : โสมส่องแสง - [ 26 ส.ค. 47 18:23:52 A:203.170.251.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 โอย อ่านไม่จบ สงสาร จากคุณ : `SEPULTURA_`FROM_`HELL - [ 26 ส.ค. 47 19:05:40 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เสียใจด้วยนะครับพี่ ยังไงก็คิดเสียว่า "หนูนวล" เค้าคงหลับสบายแล้ว ไม่ต้องทุกข์กายทุกข์ใจในโลกโหดร้ายใบนี้อีกครับ... จากคุณ : หนุ่มเมืองกรุง - [ 26 ส.ค. 47 21:25:18 A:202.57.140.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 http://www.pantown.com/board.php?id=2592&name=board1&topic=97&action=view เอารูปนู๋นวลมาฝากไว้ เผื่อใคร ๆ อยากดู จากคุณ : ผมผ่านมาครับ - [ 26 ส.ค. 47 21:34:23 A:62.203.215.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 น้ำตาตกเลยอ่ะค่ะแม่หนูนวล.. เสียใจด้วยนะคะ สงสารจัง.. คิดถึงเจ้าจอมยุ่งสองตัวที่บ้านขึ้นมาทันที เสาร์อาทิตย์ต้องไปฟัดกะมันหน่อยแล้ว จากคุณ : Yo (Yoshiko) - [ 27 ส.ค. 47 09:34:45 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เสียใจด้วยค่ะ ไม่เคยเลี้ยงน้องหมา มีแต่น้องเหมียว แค่น้องเหมียวติดสาวหายจากบ้านไปหลายวัน เรายังเฝ้าเรียกหา เรียกแล้ว เรียกอีก เป็นห่วงน้องเหมียวจะแย่ แม่หนูนวลคงจะยิ่งกว่า ยังไงก็เสียใจด้วยค่ะ เดี๋ยวนี้ กรรมมันติดจรวดค่ะ เดี๋ยวก็คงทันได้เห็นเป็นแน่ จากคุณ : Little KaPom - [ 27 ส.ค. 47 10:57:39 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เสียน้ำตาไปหลายหยด เพราะผูกพันกับเจ้าสี่ขามากเหมือนกัน แต่มีตัวหนึ่งตายไป 3 ปีแล้ว แต่ยังจำได้ขึ้นใจ เราเรียกเค้าว่า "แม่แก่หลง" เค้าหลงมาที่บ้าน พ่อเลยตั้งชื่อว่า"บุญหลง" เป็นหมาแสนรู้ คือลูกน้องของพ่อคนไหนนิสัยไม่ดี เค้าจะคอยสะกิดให้พ่อรู้ตัว ทำบ่อยๆ จนเราสังเกตได้ คือถ้าเค้า เห่า กัด หรือ ไล่ ใคร คนนั้นไม่หวังดีกับบ้านเรา "แม่แก่หลง"มีหน้าที่อีกอย่างคือ เฝ้าเงิน ถ้าเราวางเงินไว้ตรงไหน เค้าจะนอนอยู่ตรงนั้น ไม่ไปไหน ในที่สุด "แม่แก่หลง"ก้อทนสังขารไม่ไหว วันที่เค้าจะไปเค้านอนแล้วยกขาหน้าสองขาไหว้ตลอด ร้องไห้กันทั้งบ้านเลย จนถึงวันนี้เรามีเจ้าสี่ขาใหม่ตั้ง 14 ตัว แต่ไม่เคยลืม "แม่แก่หลง"เลย จากคุณ : Amante - [ 27 ส.ค. 47 11:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 42 แหะ แหะ ... วันนี้ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ เมื่อวานไร้สติสุดๆ... สาวๆที่บ้านต้องคอยเตือนว่าลืมนู่นลืมนี่ อันนี้ทำหรือยัง... อะไรประมาณนี้อะค่ะ พอตกเย็นพ่อหนูนวลกับยายหนูนวลมาถึง ก็พยายามไม่เจอหน้ากัน ทักกันแป๊บนึงแล้วก็แยกกันไปอยู่คนละส่วนของบ้าน ทำงาน ทำงาน วุ่นวาย วุ่นวาย จนซักสี่ทุ่ม... เก็บของเรียบร้อย คุณลูกค้าแยกย้ายไปเข้านอนกันหมด ก็เลยมานั่งคุยกัน...จนน้ำตาท่วมบ้าน เริ่มตั้งแต่หนูนวลพ้นสายตาไปไม่นาน แล้วพี่ย่นคาบถุงไก่ทอดคลุกยาออกมาให้น้าเทืองเห็น จึงได้ออกหาถุงไก่คลุกยาที่เหลือ จนนำไปสู่หนูนวล... ที่กำลังนอนตัวเกร็งอยู่ น้าเทืองรีบแบกเค้าออกมาจากบ้านคนใจร้าย... แม่หนูนวลรับช่วงต่อ จนเข้ามาเขตบ้านเรา... แว่บแรกที่เห็นหนูนวล... คิดเอาไว้ในใจว่าคงไม่ได้วิ่งเล่นกับหนูนวลอีกแล้ว แต่ก็พยายามเรียกชื่อหนูนวลตลอดเวลาที่พยายามกู้ชีวิตของเค้า แม่หนูนวลบอกให้เค้าแข็งใจไว้ค่ะ... บอกให้สู้จนถึงที่สุด... อย่างน้อย แม่หนูนวลก็ดีใจที่ได้อยู่เป็นเพื่อนเค้าจนวินาทีสุดท้ายแห่งชีวิต... วันนี้หายต่อมน้ำตาแตกไปแล้วค่ะ... แต่มองไปทางไหนก็ยังเห็นหนูนวลอยู่เลย... ตรงโน้นก็ที่นอน... ตรงนี้ก็ที่เกลือกกลิ้ง... คิดแต่เพียงว่าเค้าอยู่กับเราอย่างมีความสุขที่สุดได้แค่นี้ และขอเก็บภาพความทรงจำทั้งหลายไว้เป็นสิ่งหล่อเลี้ยงใจให้เบิกบานดีกว่า... เน๊อะ... ขอบคุณทุกคนค่ะ ขอบคุณ น้องไก่ ที่หลงเข้ามาน้ำตาตกเป็นอันดับแรก ขอบคุณโอเล่สำหรับกำลังใจกลางดึก ขอบคุณพี่ใช่ หนูอิน คุณ ตป. คุณ Lovable ขอบคุณคุณตุ้มสำหรับเรื่องราวความผูกพันวัยเยาว์ รวมทั้งคุณตุ๊กกับบอย เจ้าแก้วฯ คุณAmante คุณฝัน ขอบคุณแม่พี่อู๋ คุณผู้หญิงในแดดอุ่น คุณเศร้าครับ คุณนู๋นา คุณโสม ป๊อกพีศูนย์ S.F.H น้องนมก. คุณผมผ่านมาครับ คุณโย คุณLittle KaPom คุณ3ดา ขอบคุณคุณก้อยสำหรับวิธีคั่วพริกกับเกลือ (อิอิ) ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านเรื่องของหนูนวล... แม่หนูนวลขอให้กุศลจิตของทุกท่านที่มีต่อสัตว์เลี้ยง ช่วยน้อมนำและกล่อมเกลาจิตใจมนุษย์ทุกผู้ทุกนาม ให้มีจิตเมตตาสงสารชีวิตอื่นที่ร่วมทางกับเราใลกใบนี้... อย่าได้คิดเบียดเบียนให้ตกเป็นกรรมอันจะผูกพันสืบเนื่องกันไปไม่รู้จบสิ้น และขออโหสิกรรมในกับผู้หยุดลมหายใจหนูนวล เพื่อเป็นกุศลติดตัวแก่หนูนวลสืบไป... ขอน้ำตาตกสั่งลาอีกทีเถอะค่ะ T.T อะฮือ... จากคุณ : มนน. - [ 27 ส.ค. 47 14:45:05 A:202.129.13.40 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 เสียใจด้วยนะคะ แม่หนูนวล ที่บ้านมีทั้งน้องหมาและน้องเหมียว..เข้าใจความรู้สึกค่ะ จากคุณ : Lauderdale By The Sea - [ 27 ส.ค. 47 16:25:26 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เข้ามาเศร้าอีกรอบ ฮือๆๆๆ นู๋นา จากคุณ : letsgokrabi@hotmail.com - [ 27 ส.ค. 47 22:21:34 A:203.156.26.211 X: ]

ความคิดเห็นที่ 45 เสียใจด้วยคะ -_- จากคุณ : ป้าก๊อก - [ 27 ส.ค. 47 23:37:35 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ขอบคุณค่ะ... T.T จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 28 ส.ค. 47 22:57:10 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ใจร้ายจริงๆ พูดไม่ออกเลย จากคุณ : น้าอ๊าด - [ 29 ส.ค. 47 02:46:19 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เสียใจด้วยครับพี่ไก่ ไม่น่าเลย เพิ่งเจอกันไม่นานนี้เอง พี่ไม่แก้แค้นแล้วก็ดีแล้วครับ บุญอยู่ส่วนบุญ บาปอยู่ส่วนบาป ไม่นานผลกรรมจะตามสนองคนผิดแน่นอน ผมเชื่อว่าเค้าจะต้องมีวาระสุดท้ายไม่ต่างกับสิ่งที่เค้าทำลงไป ร่วมไว้อาลัยกับนวลด้วยครับ จากคุณ : เอ้ - [ 30 ส.ค. 47 20:23:33 A:192.168.5.127 X:202.142.193.15 ]

ความคิดเห็นที่ 49 แว้กๆ พิมพ์ชื่อผิดเฉยเลยเรา ไม่ใช่พี่ไก่ แต่เป็นพี่ปอง ว่าแต่ ล๊อกอินแล้วทำไมไม่ขึ้น หรือห้องนี้มีอะไรพิเศษ เลยโพสต์รูปไม่ได้เลย จากคุณ : เอ้ (คงไม่ซ้ำแล้ว) - [ 30 ส.ค. 47 20:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ลองโพสต์รูปอีกที จากคุณ : คงไม่ซ้ำแล้ว - [ 30 ส.ค. 47 20:39:11 ]

ความคิดเห็นที่ 51 กว่าจะติด แต่งงแฮะ ทำเหมือนกัน คราวนี้ดันติด รอบแรกไม่ติด จากคุณ : คงไม่ซ้ำแล้ว - [ 30 ส.ค. 47 20:39:48 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ขอบคุณนะคะ... ประมาณวันพุธ...จะไปหา...ที่ออฟฟิศ...ตอนบ่ายๆ ตอนนีพี่อยู่BKK กาศโทรมาหาตอนหัวค่ำพอดี... อิอิ... ขออภัยที่หลั..ไมค์ไม่ได...คึย์บอร์ดพั.. สระ-พยัญชนะหายบา..ตัว ลอกอินบ่ได... อีแมวไปหาบ่ได.. มันตีกลับ... ดีที่ยั..พิมพ์"อิอิ"ไดอยู่ อิอิ... อิอิ... อิอิ... และ อิอิ.... จากคุณ : มนน.(พี่ปอ) - [ 30 ส.ค. 47 22:04:07 A:203.113.39.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 53 ... จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 23 ก.ย. 47 13:53:37 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ...แม่ลูก  หน้าเหมือนกันมั่กๆ แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 47 21:34:32 จากคุณ : แม่หนูนวล - [ 24 ก.ย. 47 19:57:56 ]

ความคิดเห็นที่ 55 มาช่วยแชร์ความเศร้านะคะ เคยรู้สึกเช่นนี้เหมือนกันค่ะ ทุกวันนี้ยังไม่เคยหายไป ยังวนเวียนเวียนวน พอเพลินๆ ก็แว่บขึ้นมาทีนึง หวังว่า หนูนวล คงได้เจอ หมิ่นมิ้น ข้างบนนู้น นะคะ จากคุณ : ยายของขมิ้น (อุบลวัลย์) - [ 25 ก.ย. 47 12:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ฮูยยยยย... คุณอุบลวัลย์แวะมาเยี่ยมด้วย อิอิ.. ขอบคุณค่ะ ...อยากรู้จังน้อ... ว่าสวรรค์ของสัตว์เลี้ยง มันจะมีหน้าตายังไง... จากคุณ : มนน. - [ 26 ก.ย. 47 11:39:19 A:202.129.13.4 X: ]