ความคิดเห็นที่ 1 เรามาถึง บขส.ในเวลาตีห้าครึ่งขณะที่รถเที่ยวแรกก็พร้อมจะออกเดินทาง ไปภูเก็ต แต่เนื่องจากพวกเรา เป็นคนเชื่อในโชคลางเห็นว่ารถสีขาวน้ำเงินเป็นสีที่ไม่เหมาะกับพวกเรา จึงเปลี่ยนไปขึ้นรถรอบถัดไป ซึ่งเป็นรถสีแดง...สีแห่งโชค..สีแห่งมงคล เพื่อความเป็นสวัสดีตลอดการเดินทางครั้งนี้ ระหว่างรอรถออกเราจึงขึ้นไปหาที่นั่งตรงเบาะหลังเพื่อเอนกายหลับกัน เสียงเหรียญกระทบกับกระบอกเก็บตั๋วของกระเป๋าปลุกให้เราต้องตื่นพร้อมกับมาดยียวนกวนบาทา ของกระเป๋าวัยรุ่นที่ทำคอเอียงเล็กน้อยพร้อมกับคาบไม้จิ้มฟันในปาก “เก็บตังค์เพ่” ไม่น่าเชื่อว่าจากการเริ่มต้นที่ดูเหมือนจะไม่ได้ความ แต่ตลอดการเดินทางเราก็คุย เฮฮากับเด็กหนุ่มรุ่นกระทงได้อย่างสนุกสนาน จนบ้างครั้งนายหัวรถต้องเรียกให้มาเก็บเงินด้านหน้าบ้างเป็นบางครั้ง ข้อมูลจากกระเป๋ารถทำให้เราได้ข้อมูลสำหรับภูเก็ตจนคลายความกังวลได้บ้างว่าค่ำนี้จะนอนไหน ในความคิดของพวกเราไม่เคยคิดเลยว่าการเดินทางจากหาดใหญ่มาภูเก็ตจะแสนไกลขนาดนั้น  เราออกจาก หาดใหญ่ตอนหกโมงเช้า มาถึงจุดหมายตรงปากทางเข้าหาดในยางตอนห้าโมงเย็น “เป็นไงละบึงไอ้โดม ไอ้ha รถสีแดงถูกโฉลกพี่ ล่อซะทั้งวัน” ผมแกล้งประชดมัน “ใครจะไปรู้ละพี่ว่ามันจะหวานเย็นขนาดนี้” ไอ้โดมตอบ แต่อย่างไรพวกเราก็ยังหัวเราะครื้นเครงกันได้อยู่ดีและตกลงกันว่าขากลับจะไม่ยอมเสียเงินขึ้นรถสีแดงอีก จากคุณ : ต้นเขียน (ต้นเขียน) - [ 25 ม.ค. 48 22:17:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พวกเราต่างเร่งฝีเท้าในการที่จะไปถึงตัวหาดเพราะเนื่องจากเป็นเวลาเย็นแล้วและท้องมันก็ร้องว่าหิวหนักหนา เมื่อถึงบริเวณที่หาดเราก็รีบเข้าไปฝากท้องที่ร้านขายอาหารตามสั่งด้านที่ติดไปทางอุทยาน พร้อมกับความแปลกใจจากลุงเจ้าของร้านที่เห็นเด็กหนุ่มแปลกถิ่นสามคนเข้ามาในร้านสั่งอาหารกินในเวลานี้ “มาจากไหนกันบ่าว” ลุงทักทายพวกเราด้วยภาษาถิ่นสำเนียงภูเก็ต “หาดใหญ่ครับ” ไอ้โดมตอบ ขณะที่ผมกับแอ๊ะต่างเร่งจ้วงข้าวพัดในจานด้วยความหิวกระหาย “แล้วคืนนี้พักที่ไหนละ” ลุงถาม “ที่หาดนี่และลุง นอนได้ไหมลุง” ไอ้โดมยังคงสนทนา “นอนได้ ว่าแต่มีเต็นท์อะไรมาหรือเปล่า” ลุงยังคงถามต่อเนื่องจากสงสัยว่าเราจะนอนกันอย่างไร “ไม่มีหรอกลุง นอนมันบนทรายนั่นแหละ” ไอ้แอ๊ะแทรก หลังจากจบการสนทนาพวกเราก็จัดแจงจ่ายเงินค่าข้าวให้กับแก ขณะเดียวกันแกให้รออยู่ก่อนระหว่าง เข้าไปหลังร้านพร้อมกับเสื่อพับหนึ่งผืน แกบอกว่าให้ยืมเอาไปปูนอนกัน แล้วกลับเมื่อไรค่อยมาคืน ค่ำคืนแรกสำหรับพวกเราที่ไนยางมันเป็นเหมือนความแตกต่างระหว่างสองโลกที่มาชนกันแสงไฟจากโรงแรม และร้านอาหารอยู่อีกด้านของเวิ้งอ่าวขณะที่เราอยู่กลับค่อนข้างเงียบ แล้วดนตรีก็ขับขานในหมู่พี่น้อง ผมตื่นขึ้นมาของอีกวันรุ่งพร้อมกับเสียงหัวเราะของไอ้โดมและแอ๊ะ ที่นั่งอยู่ใต้ร่มสน พร้อมกับแหม่มสองคนที่ เดินผ่านปลายเท้าด้วยสายตาที่ไม่ค่อยอยากบรรยาย ใช่ครับมันปล่อยให้ผมนอนอยู่กลางหาดจนตะวันสายโด่ง แถมหวังดีด้วยการเอาเสื่อคลุมตัวผมไว้...ไอ้น้องเวร  หลังจากจากสายวันนั้นพวกก็คุยแขวะผมแต่เรื่องนี้ แม้แต่ลุงที่ร้านข้าวที่เราฝากท้องกับแกเมื่อวานก็พลอยหัวเราะไปด้วยมันน่าหาทางเอาคืนนัก จากคุณ : ต้นเขียน (ต้นเขียน) - [ 25 ม.ค. 48 22:18:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากข้าวเที่ยงผ่านไปพวกเราก็ตั้งใจจะไปเที่ยวที่แหลมพรหมเทพกันจึงอำลาลุงร้านข้าวพร้อมกับยืมเสื่อแก่ต่อ เพราะนอนสบายดีเหลือใจ เมื่อเรากล้ายืมเสื่อแกต่อ แกก็ใจดีกล้าให้พวกเราจึงนำเสื่อผืนนี้ไปด้วยตลอดทาง เราเริ่มโบกรถจากในยางเข้าตัวเมืองภูเก็ตตอนประมาณบ่ายสองโมงพร้อมกับความตื่นตาของหมู่อาคารสีขาวสีเหลืองในแบบสถาปัตยกรรมแบบชิโนโปรตุเกสที่มีให้เห็นอยู่ทั่วไปในย่านตัวเมือง  สะท้อนให้เห็นถึงอดีตของเมืองภูเก็ตที่เป็นศูนย์กลางการค้าแร่ดีบุกของไทยในอดีต พร้อมกับเรือนคหบดีหลังใหญ่ที่สวยงามชวนมอง กว่าเราจะผ่านออกจากตัวเมืองเพื่อหาจุดเริ่มต้นโบกรถไปยังแหลมพรหมเทพก็เล่นเอาลิ้นห้อย ถ้าไกลกว่านี้อีกตั้งใจจะเลิกไปดูแล้ว แต่เหมือนสวรรค์เข้าข้างชั่วเวลาไม่นานเราก็ได้รถคันแรกที่จะไปในเส้นทางถึงหาดราไว จากสามแยกที่จะขึ้นสู่แหลมพรหมเทพเราตัดสินใจที่เดินขึ้นสู่บริเวณแหลมเนื่องจากเสียเวลาโบกรถมามากแล้ว แต่ไม่มีผู้หลงผิดรับเราขึ้นไปด้วยสักราย จากคุณ : ต้นเขียน (ต้นเขียน) - [ 25 ม.ค. 48 22:19:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความรู้สึกแรกที่เราเห็นแหลมเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยายเนื่องจากยังไม่เป็นเวลาเย็นผู้คนจึงไม่ค่อยมีรวมถึงความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ความสวยไว้ที่หลังตอนนี้ขอหาที่นอนก่อนเน้อ เราตื่นมาพ้อมกับเสียงของผู้คนและนักท่องเที่ยวที่เริ่มทยอยขึ้นมาเพื่อดูพระอาทิตย์ตกที่แหลม เราจึงได้เริ่มตั้งใจสัมผัสความงามที่เห็นอยู่เบื้องหน้า ภาพของแหลมที่ยื่นออกไปพร้อมกับต้นตาลมสูงชะลูดและผืนน้ำสีคราม ริ้วคลื่นสาดซัดเข้าสู่หมู่หินแตกฟองสีขาว สายลมอวนด้วยกลิ่นไอทะเลพัดโชยต้องสัมผัสผิว เป็นความงามที่มิได้ปั้นแต่ง แต่เป็นความงามที่ถูกกำหนดโดยธรรมชาติไม่ว่าศิลปินใดก็ไม่อาจสร้างความงามได้เทียมเท่าเช่นนี้  เสียงดนตรีจากกีตาร์ของโดมขับขานบทเพลงจากทะเลพร้อมที่พัดโชย ทำให้ความรู้สึกอยากอยู่ริมทะเลไปนานเท่านาน และเรียกให้ผู้คนบางกลุ่มหันมองมายังหมู่เรา  อย่างไรก็ตามแม้ภาพเบื้องหน้าจะสวยงามเพียงใดแต่เราจำเป็นต้องออกจากแหลม ก่อนเวลาพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าเพราะติดกับอุปสรรคในการเดินทางกลับไปนอนที่หาดไม้ขาวซึ่งเป็นความตั้งใจที่เกิดขึ้นเมื่อเราอยู่ที่พรหมเทพ ศิลปินของเราให้ความเห็นว่าเราควรจะหาที่สงบพักใจพวกเราสักที่หนึ่ง จึงจำใจต้องลาจากความงามที่เห็นแต่เพียงนี้ จากคุณ : ต้นเขียน (ต้นเขียน) - [ 25 ม.ค. 48 22:19:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในช่วงเวลาเย็นเช่นนี้กว่าเราจะโบกรถกลับเข้าภูเก็ตได้ก็เลือดตาแทบกระเด็นเวลาก็เริ่มเย็นทุกทีจึงตัดสินใจขึ้นรถโดยสารสองแถวไปลงที่หาดไม้ขาว ภาพของตัวถังที่ทำจากไม้พร้อมลวดลายที่ถูกระบายเป็นสีสันงดงามดูจะเป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งของรถสองแถวละแวกจังหวัดชายทะเลอันดามัน ผู้คนแออัดยัดเยี้ยดขึ้นรถเพื่อกลับสู่บ้านทำให้ได้รับประสบการณ์แปลกใหม่ด้วยพวกเราจำต้องขึ้นไปนั่งกันบนหลังคาไม้พร้อมกับเด็กหนุ่มอีกหลายคนซึ่งดู เหมือนจะเป็นเรื่องปกติของผู้คนในเวลานี้ แม้จะรู้สึกว่าอันตรายแต่อีกใจกลับรู้สึกล่องลอยเมื่อยามรถเคลื่อนที่ สายลมปะทะใบหน้าและร่างกายคล้ายนั่งอยู่บนก้อนเมฆที่เคลื่อนไปบนนภา กว่าจะมาถึงจุดหมายก็เป็นเวลาเกือบหกโมงครึ่งแล้วพวกเรารีบเดินผ่านบ้านไม้ขาวด้วยจุดหมายคือหาดไม้ขาวที่ตั้งใจไว้พร้อมกับเสียงร้องเพลงหาดไม้ขาวของคาราววานลอยมาจากโดมหนุ่มศิลปินของเรา  ภาพแรกของชายหาดเป็นแนวยาวสุดสายตาพร้อมกับความเงียบสงบเสียงคลื่นสาดกระทบหาดทรายขาวและแนวสนที่ลู่ลมเป็นทางยาวสมความตั้งใจของหนุ่มโดม พร้อมกับการเริ่มเดินสำรวจหาด “เอาไงละทีนี้ พี่โดม เงียบสมใจอยาก” “แล้วนี่จะกินอะไร ทีนี้ ไม่มีอะไรขายสักอย่าง” เสียงของแอ๊ะพูดขึ้นหลังจากตะลึงกับความเงียบเบื้องหน้า “เงียบสมอยากเลยบึง ไอ้โดม”ผมสำทับ “ใครจะไปรู้ละพี่ ว่ามันจะไม่มีอะไรเลยนอกจากหาด” ไอ้โดมว่า พวกเราได้แต่มองหน้ากันว่าจะทำอย่างไร แสงไฟสว่างวิบวับจากร้านรวงที่หาดในยางส่องอยู่ไกล ในขณะที่เวลามืดค่ำลงทุกขณะ “เดินกลับหมู่บ้านแล้วหารถโบกมั้ยพี่” แอ๊ะขอความเห็นผม “แล้วใครจะรับบึง มืดป่านี้แล้วดูสารรูปแต่ละคนซิ” ผมว่า “ใช่เดินย้อนกลับก็ไกล กว่าจะหารถได้” “สู้เราเดินเรียบหาดไปในยางเลยดีกว่า นี่ก็ทุ่มนึงแล้ว” โดมให้ความเห็น สิ้นสุดเสียงพวกเราต่างพร้อมใจกันมาองไปยังแสงไฟที่ริบๆอยู่ข้างหน้า...ในยาง เป็นหนแรกของชีวิตที่ต้องเดินทางไกลในยามมืดค่ำบนหาดทรายภาพในห้วงสำนึกของหลายคน คงนึกถึงการเดินรับลมเอื่อยๆพร้อมวิ่งหยอกล้อกับฟองคลื่น แต่จิตใจพวกเรายามนี้มุ่งมั่นที่จะเดินด้วยท้องมันร้องขึ้นทุกทีระยะทางประมาณห้ากิโลเมตรที่คะเนด้วยสายตาแต่เมื่อเท้าต้องย่ำจมบนผืนทรายมันคล้ายกับใช้เวลาชั่วกัปชั่วกัลป์ จากคุณ : ต้นเขียน (ต้นเขียน) - [ 25 ม.ค. 48 22:21:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ย่ำไปเรื่อยๆจนแสงไฟเริ่มเข้ามาใกล้แต่เหมือนฟ้าจงใจทดสอบความทนแสงสว่างจากรันเวย์สนามบินส่องให้กับลำคลองที่ขวางอยู่ข้างหน้า พวกเราเหมือนจะแทบล้มทั้งยืนเมื่ออยู่ๆสิ่งที่ทำมาถูกกระชากลากทำลายไป ลำคลองที่ไหลกั้นเรากับสนามบินภูเก็ตทำให้พวกเราแทบหมดแรง จะเดินอ้อมสนามบินคงต้องให้เมาอีกหลายสิบขวดถึงจะคิดเดินอ้อมสนามบินไป ในขณะที่ยามนี้เวลาล่วงเลยจนสองทุ่มแล้ว จึงได้แต่มองหน้ากันว่าจะเอาอย่างไร สุดท้ายก็พร้อมใจที่จะว่ายข้ามไป  ด้วยความช่างสังเกตของโดมที่มองว่าตรงปากคลองน่าจะมีสันดอนและไม่ลึกมากจึงนำหมู่เราเดินออกไปทางนั้น เป็นจริงดังคาดเมื่อเราก้าวย่างจนถึงกลางคลองน้ำพึ่งลึกเทียมหน้าอก พวกเราจึงไม่จำเป็นต้องทำให้ทรัพย์สมบัติอันหาค่ามิได้ของเราซึ่งได้แก่เสื้อผ้าและกีตาร์ต้องเปียกปอนไป เมื่อก้าวข้ามผ่านพ้นลำคลองภาพของรันเวย์ลานบินและแนวรั้วก็เด่นชัด กับการพร้อมใจเอนกายใต้ร่มไม้ริมรั้วสนามบิน ภาพเครื่องบินโดยสารลำโตที่วิ่งมาตามรันเวย์แล้วค่อยโผขึ้นจากพื้นผ่านหัวพวกเรามุ่งออกสู่ท้องทะเลพร้อมกับเสียงเครื่องยนต์คำรามจนรู้สึกพื้นสะเทือนแสงไฟสว่างวอมแวมจากปีกเครื่องบินและลำแสงจากไฟด้านหน้าที่สาดไปข้างหน้าผ่านผืนน้ำทะเล ยังคงเป็นภาพความทรงจำของนกยักษ์ที่สวยที่สุดเท่าที่เราเคยเห็น จิตใจของพวกเรายามนี้เปรียบดังฟ้าหลังฝนที่สดใสหลังจากผ่านสิ่งที่ต้องทำมาตลอดเกือบสองชั่วโมงที่ผ่านมา พวกเรามาถึงร้านอาหารตามสั่งของลุงเจ้าของเสื่อตอนเวลาสามทุ่มครึ่งขณะที่แกกำลังเตรียมตัวจะปิดร้าน พร้อมกับสีหน้ากึ่งตกใจกับสารรูปและการโผล่มาของพวกเราในยามนี้ “เอาอารัยกันมั้งลูกบ่าว” แกถามพร้อมกับจัดแจงจุดไฟในเตาขึ้นมาใหม่ หลังจากคุยกับพวกเราว่าไปทำอะไรกันมา ข้าวผัดปูพร้อมกรุ่นไอสีขาวจางๆลอยเหนือจานข้าวถูกทำให้หายวับแทบในพริบตา ลุงครับผมอยากจะบอกว่าข้างผัดปูวันนั้นของลุงอร่อยที่สุดในโลกครับ จากคุณ : ต้นเขียน (ต้นเขียน) - [ 25 ม.ค. 48 22:22:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เราตื่นกันขึ้นมาในตอนเช้าหลังจากเมื่อคืนนอนหลับกันเต็มที่พร้อมกับนำเสื่อผืนนั้นไปวางคืนแกที่หน้าร้าน ด้วยร้านยังไม่เปิดจึงไม่มีโอกาสอำลา จึงกล่าวเพียงความขอบคุณในใจสำหรับน้ำใจที่ยิบยื่นให้ วันนี้เราจะเริ่มทำตามความคิดโบกรถกลับหาดใหญ่ ชั่วไม่นานจากปากทางเข้าในยางเราก็ได้รถคันแรกมุ่งสู่โคกกลอยพร้อมกับเสียงเชียร์จากหมู่นักเรียนที่กำลังรอรถเข้าเมืองในยามเช้าที่เห็นพวกเราทั้งสามยืนทำท่าอ่อนน้อมโบกมือเรียกรถที่ผ่านไปมา ขณะที่พวกเราเดินผ่านย่านท่ารถแถวโคกกลอยโดยมีจุดหมายจะเดินให้ไกลห่างจากชุมชน จะได้เริ่มต้นการโบกอีกครั้งสายตาของเราก็สะดุดกับใบหน้าที่คุ้นเคย เด็กกระเป๋าท้ายรถโดยสารสายหาดใหญ่ภูเก็ตนั่นเอง  วัยรุ่นชวนเราขึ้นรถอีกครั้งแต่ด้วยความตั้งใจที่จะกลับหาดใหญ่ด้วยการโบกรถจึงปฏิเสธไป หลังจากเดินออกไปจากชุมชนไม่นานเสียงแตรก็ดังสนั่นไล่หลังมารถโดยสารคันนั้นเอง นายหัวรถบีบแตรส่งเสียงพร้อมโบกมือทักทายแล้ววิ่งฉิวจากไป จากโคกกลอยเราได้รถเข้าสู่พังงาจัดแจงลงตรงสามแยกระหว่างที่นั่งอยู่กระบะหลังได้แต่คิดกันหากได้แต่รถช่วงสั้นๆเราจะค้างคืนกันที่ไหนเมื่อเวลาค่ำมืดโดยที่ยังไม่ถึงหาดใหญ่  แต่แล้วโชคก็เข้าข้างเมื่อเราได้รถจากพี่ใจดีที่กำลังจะเดินทางไปตรังซึ่งหมายถึงพวกเราจะใช้เวลาน้อยลงในการโบกรถได้อักโขจนอดส่งเสียงโห่ร้องออกมาไม่ได้ ทำให้พี่คนขับต้องหันมามองด้วยความสงสัย...พวกมันบ้าหรือเปล่าวะ ถึงตรังเวลาเที่ยงได้แต่เอาน้ำเปล่าลูบท้องแก้ความหิวเดินเข้าพักหาที่ในสวนพระยารัชฎานุประดิษฐ์  อนุสาวรีย์ตั้งเด่นเป็นสง่าแสดงถึงความกตเวทิตาต่อท่านผู้พัฒนาเมืองตรังให้เจริญรุ่งเรือง กราบไว้วันทาคำนับท่านเทศาฯ ขอจงคุ้มครองให้รอดปลอดภัย ที่ตรังโชคเหมือนไม่เข้าข้าง ด้วยสภาพของเราตอนนี้เหมือนโจรมากกว่านักศึกษา ไม่มีผู้ใดจะกล้ารับ จนเวลาล่วงเลยจนเริ่มท้อ แต่สุดท้ายน้ำใจไม่หมดจากท้องถนนรถสิบล้อคันเก่าสีเทาบรรทุกเศษกระดาษมาเต็มคันก็จอดแวะรับ...จุดหมายไม่ไกลหาดใหญ่แค่นี้เอง ที่ท่ารถหน้าหอนาฬิกาพวกเรามาถึงตอนห้าโมงเย็นเจียดเงินก้อนสุดท้ายเพื่อขึ้นรถตุ๊กๆกลับเข้ามอ. ระหว่างรอรถออกสิ่งที่ไม่คาดฝันก็พลันบังเกิดรถโดยสารสีแดงคุ้นตากำลังจะขับผ่านพวกเราต่างรีบชะโงกหน้าออกจากตัวรถไปโบกมือทายทักพร้อมเสียงร้องโฮ่ ดังๆ จนนายหัวรถโดยสารหันมาบีบแตรตอบรับ  ใช่ครับ รถหวานเย็นที่นำเราสู่ภูเก็ต รถหวานเย็นที่พานพบวันกลับที่โคกกลอย รถคันนี้ส่งเราสู่ภูเก็ต...รถคันนี้ต้อนรับเรากลับบ้าน จากคุณ : ต้นเขียน (ต้นเขียน) - [ 25 ม.ค. 48 22:22:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากเรียนเพื่อนที่ชอบเขียนบันทึกเดินทาง และอยากเขียนให้เพื่อนท่านอื่นได้อ่านกัน ลองแวะไปเยี่ยมชมเว็บผมบ้าง http://www.tonkeian.com ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 48 23:12:47 จากคุณ : ต้นเขียน (ต้นเขียน) - [ 25 ม.ค. 48 22:25:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านเพลินดีค่ะ และทึ่งต่อการผจญภัยของคุณและเพื่อน จริง ๆ แล้ว ป้าอยู่ไม่ไกลจากที่คุณทานข้าวผัดปู ขอบคุณข้อเขียนสนุก ๆ ที่ทำให้ป้ามีรอยยิ้มแต่เช้า จากคุณ : หยาดทิพย์ - [ 26 ม.ค. 48 10:24:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วมีความสุขจัง  เห็นภาพ เห็นชีวิต ขอบคุณสำหรับบันทึกการเดินทางครั้งนี้ อ่านแล้วหน้าเปื้อนยิ้มได้ตลอดเวลา สุขใจจัง จากคุณ : nana (NA-NA) - [ 26 ม.ค. 48 10:37:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นี่ถ้ามีภาพประกอบเป็นกับแกล้มด้วยนะ  จะทำให้บันทึกนักเดินทางฉบับนี้  มีสีสันขึ้นอีก แต่สำนวนคุณเยี่ยม  จนเห็นภาพเลย  เยี่ยมครับ จากคุณ : Art999. - [ 26 ม.ค. 48 11:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เหมือนได้ร่วมเดินทางไปกับพวกคุณเลยครับ เห็นภาพจริงๆ :) จากคุณ : เรย์ - [ 26 ม.ค. 48 11:25:32 A:203.113.77.100 X:203.150.217.119 TicketID:076791 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เขียนได้ดีค่ะ อ่านเพลินเลย ^^ จากคุณ : sea - [ 26 ม.ค. 48 16:47:11 A:203.156.72.55 X: TicketID:082702 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณฮับ มีกำลังใจเขียนขึ้นเยอะเลย ถ้าว่างอย่าลืมไปเยี่ยมเยือกันบ้างเน้อ ที่ http://www.tonkeian.com แฮะๆขออภัยลืมตัว อดไม่ได้โปรโมทเว็บตัวเองอีกแล้ว จากใจจริงอยากให้ที่เว็บเป็นที่รวมบันทึกงานเขียนแบบห้องนี้บ้างครับ ขอบคุณอีกครั้ง แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 48 21:48:28 จากคุณ : ต้นเขียน (ต้นเขียน) - [ 27 ม.ค. 48 23:01:11 ]