PANTIP.COM : E3276622 รถไฟออกวิ่งหัวใจออกเดิน [บันทึกนักเดินทาง]

ความคิดเห็นที่ 2

เสียง ชึกกะชักๆ พร้อมกับจังหวะโคลงเคลงของตัวรถทิวทัศน์สองข้างทางค่อยๆแปรเปลี่ยนรวมถึงแสงของท้องฟ้าที่เริ่มสลัวลงทุกที นับแต่เด็กจนโตผมชอบมองออกนอกหน้าต่างรถไฟเสมอ ยิ่งได้ชะโงกหน้าออกไปรับกับสายลมเย็นให้ผาดผ่านใบหน้ามันเป็นความสุขความประทับใจเล็กๆที่ดูจะไร้คุณค่าเมื่อวัยเติบใหญ่ แต่สำหรับผมความรู้สึกนั้นยังไม่เสื่อมคลายทุกครั้งที่ได้มองออกไปเหมือนได้ไปสู่อิกมิติมิติแห่งการเดินทางหัวใจล่องลอยสู่อิสระ ยามเมื่อรถไฟกำลังเลี้ยวโค้งไปตามเห็นหัวรถจักรสีแดงอมส้มค่อยๆนำโบกี้โดยสารอื่นๆให้คล้อยตามพร้อมกับส่งเสียงหวูดคำรามไปทั่วเส้นทาง เป็นภาพที่สวยที่สุดสำหรับผมในการเดินทางโดยรถไฟ เป็นจุดที่จะเห็นรถไฟทั้งขบวนเห็นหน้าตาผู้คนมากมาย

ห่างออกไปไม่ไกลจากที่ผมนั่งมากนักกลุ่มของวัยรุ่นหนุ่มสาวหกเจ็ดคนกำลังพูดคุยหยอกล้อ ต่างแต่งตัวสีสันสดใสข้างหน้าต่างมีซองหนังใส่กีตาร์ใบใหญ่ทำให้อดคิดถึงอดีตเมื่อครั้งรวมกลุ่มกับเพื่อนนั่งรถไฟมาเที่ยวทะเลกัน ซึ่งผมก็คิดว่าพวกเขาคงจะนัดกันมาเที่ยวทะเล เป็นจริงดังคาดเมื่อรถไฟถึงหัวหินน้องกลุ่มนี้ก็ลงรถที่สถานีหัวหิน และผมก็เชื่อมั่นว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นความทรงจำประทับใจในวัยของเขาเมื่อวันเวลาผ่านไปแล้วมาพบเพื่อนเก่าคุยกันถึงความหลังเฉกเช่นเดียวกับผมในยามที่กลับมากรุงเทพฯแล้วเจอเพื่อนๆในกลุ่มที่บ้านซึ่งอดจะพูดถึงความสนุกในอดีตของเราในการเดินทางบนรถไฟไม่ได้ ขณะเดียวกันผู้โดยสารก็ทยอยขึ้นมาหาที่นั่งซึ่งมักจะเต็มไปด้วยผู้คนอยู่เสมอสำหรับรถไฟสายใต้แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไรขาดทุนได้ทุกปี ยายคนหนึ่งแกงจูงหลานชายวัยเจ็ดขวบแววตาเหนื่อยอ่อนน่าจะเดินหาที่นั่งมาหลายโบกี้แล้วก็ยังไม่มีที่สักที เพราะขณะนี้ขบวนรถก็เคลื่อนออกมาไกลจากสถานีนานแล้วผมจึงเรียกให้แกมานั่งตรงที่ของผมไม่ใช่ว่าจะมีน้ำใจอะไรแต่อดสงสารไม่ได้ แกขอบคุณผมยกใหญ่พร้อมกับบอกให้หลานขอบคุณผมด้วย หลังจากช่วยแกเอาสำภาระวางบนหิ้งชั้นวางของได้แล้วก็ออกปากให้แกช่วยดูกระเป๋าเดินทางของผมที่อยู่บนหิ้งไม่ได้
“ไปลงที่ไหนละหนู” ยายถาม
“หาดใหญ่ ครับ”
“หาดใหญ่เหรอ เออดียายก็จะไปลงที่นั่นเหมือนกัน” แกตอบพร้อมกับเสียงสดดีใจเล็กน้อย คงจะคล้ายกับความรู้สึกที่จะคนในครอบครัวเดียวกันหรือมีจุดหมายร่วมกัน คุณเคยรู้สึกแบบนี้ไหมเมื่อยามไปที่ใดแล้วคนที่คุยด้วยไปที่เดียวกัน
“ยายไปทำอะไรที่หาดใหญ่ละครับ” ผมอดถามตอบไม่ได้
“อ๋อจะไปเยี่ยมลูกสาวนะ แม่ของไอ้ตัวเล็กเนี่ยละ” แกบอกพร้อมน้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเศร้าเล็กน้อย
“แม่มันไม่ค่อยสบาย” แกต่อ
“คงไม่เป็นไรมากหรอกครับ”ผมไม่รู้จะพูดอย่างไรก่อนจะขอตัวออกไปหนาที่นั่งใหม่ ไม่ค่อยอยากอยู่ในบรรยากาศแบบนั้น

จากคุณ : ต้นเขียน (ต้นเขียน) - [ 5 ก.พ. 48 00:19:38 ]